Δευτέρα 18 Μάρτη>> Ενώ το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς απειλεί να αρχίσει να σκοτώνει στη Rafah όχι εκατοντάδες-κάθε-μέρα αλλά χιλιάδες, οδηγώντας τους πρωτοκοσμικούς φίλους και συμμάχους του σε κροκοδείλιες δηλώσεις «Όχι! Μη! Μην το κάνετε αυτό!!», συνεχίζει να κάνει εκείνο που ήθελε πάση θυσία (των παλαιστινίων) να αποφύγει: διαπραγματεύεται – μέσω τρίτων – με την παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα∙ η οποία σύμφωνα με δηλώσεις και σχεδιασμούς έπρεπε να έχει εξαφανιστεί προ πολλού. Και δεν το κάνει από θέση ισχύος. Όπως δεν βρίσκονται σε θέση ισχύος τα δυτικά, πρωτοκοσμικά καθεστώτα που την ίδια στιγμή που παριστάνουν τα φιλάνθρωπα συνεχίζουν να εξοπλίζουν την εξόντωση των Παλαιστινίων.
Το πρόβλημα τόσο του θεοναζί καθεστώτος όσο και των πρωτοκοσμικών συμμάχων του είναι το ίδιο: η εξαφάνιση της Γάζα απ’ τον χάρτη απέτυχε! Δόθηκε πολύς χρόνος γι’ αυτό, αλλά… Η ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση είναι βασική αιτία αυτής της αποτυχίας / ήττας, αλλά όχι η μοναδική. Όλα αυτά τα πρωτοκοσμικά καθάρματα έχασαν και τον ιδεολογικό πόλεμο κατά της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης, τον πόλεμο που είχαν ξεκινήσει εδώ και 2 δεκαετίες, την ιδεολογική πλύση εγκεφάλου που στήριζε κάθε πιθανό και απίθανο έγκλημα στην Παλαιστίνη πριν τις 7 Οκτώβρη.
Η ένοπλη «απόδραση» των αιχμαλώτων στις 7ης Οκτώβρη έσπασε την σιωπή, και την έσπασε για πάντα. Πριν την 7η Οκτώβρη η Γάζα, η Παλαιστίνη, η κατοχή είναι «αόρατες», «ανύπαρκτες», ακόμα κι όταν στη διάρκεια των πολύμηνων διαδηλώσεων της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής, από τις 30 Μάρτη του 2018 ως τις 27 Δεκέμβρη του 2019, επί 21 ολόκληρους μήνες, ο στρατός κατοχής εκτελούσε και σακάτευε κατά βούληση κάθε Παρασκευή άοπλους διαδηλωτές και διαδηλώτριες. Στις 7 Οκτώβρη ήταν αρκετές λίγες μόνο σεισμικές ώρες για να σκιστούν τα παραπετάσματα…
Μπορεί να θεωρηθεί συμβολικό, αλλά θα ήταν αδύνατο ή εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί πριν από 10 ή ακόμα και 5 χρόνια, όταν η εποικιστική αποικιοκρατία στην Παλαιστίνη είχε γίνει «αποδεκτή κανονικότητα»: πριν λίγες μέρες η ταινία The Zone of Interest κέρδισε το όσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας, γυρισμένη γύρω απ’ το στρατόπεδο εξόντωσης του Auschwitz, με «φόντο» το Ολοκαύτωμα, σκηνοθετώντας ουσιαστικά εκείνο που η «καταραμένη» (και απόβλητη απ’ τον θεοναζισμό) εβραία διανοούμενη Hahhah Arendt είχε περιγράψει ως Κοινοτοπία του κακού.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Jonathan Glazer, άγγλος εβραϊκής καταγωγής, είχε να πει δυο κουβέντες την ώρα της βράβευσής του:
..Στεκόμαστε εδώ σαν άνθρωποι που αρνούμαστε την Εβραϊκότητά μας και την πειρατεία πάνω στο Ολοκαύτωμα από ένα κατοχικό καθεστώς που έχει οδηγήσει στο θάνατο τόσους αθώους ανθρώπους, είτε πρόκειται για τα θύματα της 7ης Οκτώβρη στο Ισραήλ είτε για την συνεχιζόμενη επίθεση στη Γάζα…
Η ιδεολογική κυριαρχία βρισκόταν στην καρδιά της εποικιστικής αποικιοκρατίας στην Παλαιστίνη επί σχεδόν 80 χρόνια. Τώρα πια η αλήθεια ότι αυτό το καθεστώς αποτελεί πειρατεία (και φασιστική παραμόρφωση) του Ολοκαυτώματος γίνεται μια διαρκώς επεκτεινόμενη συνείδηση όχι μόνο στους αριθμητικά ογκούμενους συμπαραστάτες της παλαιστινιακής αντιαπαρτχάιντ αντίστασης αλλά, επιπλέον, σ’ όλο και μεγαλύτερα τμήματα των εβραϊκών κοινοτήτων του πλανήτη. Κανείς δεν θέλει να έχει το αστέρι του Δαβίδ στο πέτο του∙ όλο και λιγότεροι θέλουν να έχουν το αίμα των Παλαιστινίων στα χέρια τους με άλλοθι το Ολοκαύτωμα (ή την … παλαιά διαθήκη!!)
Με εντελώς άμεσο και πρακτικό τρόπο αυτή η πολλαπλή (κάποιοι την θεωρούν στρατηγική) ήττα εκδηλώνεται σ’εκείνο που το θεοναζί καθεστώς ήθελε να αποφύγει: στις διαπραγματεύσεις με την παλαιστινιακή αντίσταση. Αυτές οι διαπραγματεύσεις προβάλλονται απ’ την δυτική καθεστωτική δημαγωγία σαν ένα αίνιγμα τυλιγμένο με μυστικότητα. Δεν είναι έτσι. Και δεν είναι το Τελ Αβίβ αλλά η αντίσταση που έχει απαιτήσεις, που βάζει όρους, σ’ αυτές:
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.