Tag: πόλεμος

EU censorship

Δευτέρα 29 Δεκέμβρη (00.41) >> Πριν 2 εβδομάδες (στις 15 Δεκέμβρη) το «ευρωπαϊκό συμβούλιο» (η σύναξη των επικεφαλής πολιτικών βιτρινών της ε.ε., υπό την «προεδρία» της γνωστής Ursula), εφαρμόζοντας ένα «νόμο» του 2024 περί «αποσταθεροποιητικών δραστηριοτήτων της ρωσίας»

επέβαλε κυρώσεις σ’ έναν τύπο τον οποίο αγνοούσαμε, ονόματι Jacques Baud (και σε 11 ακόμα) με το εξής κατηγορητήριο:

Για το ενδεχόμενο το κατηγορητήριο να είναι δυσδιάκριτο στις οθόνες (: τα smartphones δεν προσφέρονται για σοβαρή ανάγνωση!!!) μεταφράζουμε:

O Jacques Baud, απόστρατος συνταγματάρχης του Ελβετικού στρατού και στρατηγικός αναλυτής, είναι τακτικός καλεσμένος σε φιλο-ρωσικά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα. Συμπεριφέρεται σαν φωνή της φιλορωσικής προπαγάνδας και διατυπώνει θεωρίες συνωμοσίας, για παράδειγμα κατηγορώντας την Ουκρανία ότι οργάνωνε την δική της εισβολή με σκοπό να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

Κατά συνέπεια ο Jacques Baud είναι υπεύθυνος για την εφαρμογή ή την υποστήριξη πράξεων ή πολιτικών που σχετίζονται με την κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας που υπονομεύουν ή απειλούν την σταθερότητα ή την ασφάλεια μιας τρίτης χώρας (της Ουκρανίας) εμπλεκόμενος με την πληροφοριακή παρέμβαση και διαχείριση.

Εμείς μπορεί να αγνοούσαμε τον 70χρονο σήμερα Baud (και τις απόψεις του), είναι όμως βέβαιο πως ήταν και παραμένει πασίγνωστος στους κορυφαίους δυτικούς θεσμούς εδώ και δεκαετίες! Για να το πούμε διαφορετικά: είναι ένας απ’ αυτούς τους δυτικούς ειδικούς που υπηρέτησαν σε πολύ υψηλά και ευαίσθητα πόστα. Το βιογραφικό του είναι όντως εντυπωσιακό:
Από το 1983 ως το 1990 ο Baud ήταν μέλος των ελβετικών στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών, ειδικός για το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και την επιρροή του εκτός ευρώπης…

Το 1995, εξαιτίας των γνώσεών του για την Αφρική (και τις νάρκες κατά προσωπικού) ανέλαβε εκ μέρους του επιτρόπου του οηε για τους πρόσφυγες στο ζαϊρ την διεύθυνση και την ασφάλεια των προσφυγικών στρατοπέδων για τους πρόσφυγες απ’ την ρουάντα…

Το 2002 προσλήφθηκε απ’ το καινούργιο «κέντρο για την πολιτική διεθνούς ασφάλειας» του ελβετικού υπ.εξ….

Το 2005 ο οηε του ανέθεσε την διοίκηση του πρώτου «μικτού» (πολιτικού – στρατιωτικού) κέντρου μυστικών υπηρεσιών της αποστολής του οργανισμού στο σουδάν….

Από το 2009 ως το 2011 υπηρέτησε ως επικεφαλής του τμήματος στρατιωτικών υποθέσεων του αμερικανικού υπουργείου ειρηνευτικών επιχειρήσεων στη Ν. Υόρκη….

Το 2011 η «αφρικανική ένωση» τον προσέλαβε ως επικεφαλής του ερευνητικού της τμήματος στην κένυα….

Αργότερα διορίστηκε επικεφαλής του τμήματος «πολιτικής ασφάλειας» και ειδικά του «τμήματος μικρών όπλων και ελέγχου των ναρκών» του νατο στις Βρυξέλλες….

Εκτός απ’ όλα αυτά (όχι λίγα) υπήρξε και αναγνωρισμένος συγγραφέας διάφορων βιβλίων.

Τι «τρομερή θεωρία συνωμοσίας» έχει υποστηρίξει ένας ειδικός τέτοιου βεληνεκούς; Το εξής (το 2009): ότι ο Osama bin Laden δεν είχε σχέση με τις επιθέσεις στις 11 Σεπτέμβρη του 2001!!! (Το ότι επρόκειτο για inside job αποδεικνύεται τεκμηριωμένα εδώ και πολλά χρόνια από την αμερικανική οργάνωση μηχανικοί για την αλήθεια για την 11η/9ου). Έχει υποστηρίξει επίσης (αν είναι δυνατόν!) ότι το καθεστώς Assad δεν έκανε τις «επιθέσεις με χημικά» στη Ghouta και στη Douma μεταξύ 2013 και 2018 (πράγμα στο οποίο θα συμφωνούσε και η νυν επικεφαλής των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών Tulsi Gabbard που στις αρχές του 2017 – ως γερουσιαστής – πήγε στη Δαμασκό και μίλησε με τον Assad). Κι ακόμα (απ’ το κακό στο χειρότερο!) ότι οι βόμβες στη Βηρυτό το 1983 (που ανάγκασαν τον αμερικανικό και τον γαλλικό στρατό κατοχής να τα μαζέψουν και να φύγουν τρέχοντας) δεν ήταν έργο του ιράν ούτε της Hezb’ Allah. Το δεύτερο είναι απόλυτα βέβαιο: η συγκεκριμένη οργάνωση ΔΕΝ υπήρχε το 1983! Όσο για τον ρόλο της Τεχεράνης; Λογικό είναι ότι αντιμετωπίζοντας ήδη (το 1983) επί 3 χρόνια την επίθεση του Sandam Hussein και του ιρακινού στρατού (με όλες τις διεθνείς βοήθειες…) δεν είχε στα σχέδια και στον χρόνο της τον λίβανο…

Σκανδαλώδη όλα αυτά, έτσι δεν είναι; Πάντως δεν προκάλεσαν την τιμωρία του στον καιρό τους. Μάλλον συνέχισε να θεωρείται ένας αντικειμενικός (και μη-ιδεολογικός) κριτικός των δυτικών μιλιταριστικών «αληθειών».

Μήπως όμως, στα γεράματά του, ο Baud «χάζεψε» και υποστήριξε κάτι τόσο υπερβολικό όπως ότι «η ουκρανία ετοιμαζόταν να εισβάλει στη ρωσία»; Όχι δα!!! Εκείνο που έκανε είναι ότι επικαλέστηκε την εντυπωσιακή συνέντευξη του Oleksiy Arestovych (μετέπειτα σύμβουλος του τοξικού του Κιέβου…) στο cnn το 2019 (επαναλαμβάνουμε: το 2019!) που προέβλεψε ότι ένας «επικείμενος πόλεμος με τη ρωσία, μεταξύ 2021 και 2022, που θα καταλήξει σε ήττα της ρωσίας, θα είναι το εισιτήριο ένταξης του Κιέβου στο νατο»!! Για του λόγου το αληθές δείτε το (ή ξαναδείτε το):

Τέτοια τρομερά πράγματα έχει κάνει αυτός ο συνταξιούχος πλέον Baud πρώην-πολλά που ζει μόνιμα στις Βρυξέλες. Προφανώς είναι αντίθετος όχι μόνο με τον πόλεμο στο ουκρανικό πεδίο μάχης αλλά, κυρίως, με εκείνο που οι ίδιες οι δυτικές πολιτικές βιτρίνες διατρανώνουν με κάθε τρόπο: την συμμετοχή τους σ’ αυτόν!! Επιπλέον: στα βιβλία και στα άρθρα του δεν χρησιμοποιεί ρωσικές «πηγές» αλλά μόνο δυτικές και ουκρανικές. Όπως εξήγησε μετά την «τιμωρία» του αυτό το κάνει μόνο και μόνο για να μην κατηγορηθεί για «προπαγανδιστής». Δεν έχει εμφανιστεί ποτέ σε ρωσικά μήντια. Όσο για «φιλο-ρωσικά»; Χμμμμ… Χάρη στον μανιχαϊσμό της πειρατείας σε λέξεις και νοήματα απ’ τη μεριά του-οργανωμένου-εγκλήματος-στην-εξουσία όποιος δεν υπερασπίζεται το νατο είναι «φιλορώσος»∙ όπως ανάλογα όποιος δεν ευλογεί την σφαγή στη Γάζα και το απαρτχάιντ, θεοναζί καθεστώς είναι «φιλοHamas».

Τι περιλαμβάνουν λοιπόν οι «κυρώσεις» εναντίον του;

α) Την δέσμευση των λογαριασμών του σε όλες τις ευρωπαϊκές τράπεζες∙

β) Την απαγόρευση σε όλους τους υπηκόους της ε.ε., φυσικά πρόσωπα και εταιρείες, να τον χρηματοδοτούν με οποιονδήποτε τρόπο∙

γ) Την απαγόρευση ταξιδιών εντός ε.ε….

Η ιδέα της λογοκρισίας σε βάρος του είναι να εξοντωθεί οικονομικά και να αυτοεξοριστεί…

Πρέπει εδώ να τονιστούν τρία βασικά στοιχεία αυτής της «τιμωρίας»:

α) Επιβάλλεται γι’ αυτό που οι δυτικοί κρατικοί τρομοκράτες ονομάζουν «έγκλημα σκέψης»: δεν υπάρχουν άλλου είδους κατηγορίες κατά του Baud∙

β) Η «ποινή» δεν επιβάλλεται από κάποιο δικαστήριο, δεν έχει ακολουθηθεί καμία νομική διαδικασία διαπίστωσης οποιουδήποτε αδικήματος∙ επιβάλλεται ως «βασιλικό διάταγμα» από ένα εκτελεστικό όργανο της ε.ε.: απ’ τις κυβερνήσεις της ή, πιο σωστά, απ’ τις κεντρικές πολιτικές βιτρίνες των ευρωπαϊκών ολιγαρχιών. (Η «εισήγηση» έγινε απ’ το Μικρό Δούκα του Λίγηρα). Επίσημα, κατηγορηματικά και, κυρίως, κορυφαία και παραδειγματικά δεν υπάρχει πλέον «διάκριση εξουσιών» στις δυτικές ολιγαρχίες∙

γ) Η επιλογή του Baud δεν έγινε βέβαια επειδή «υπονομεύει» οτιδήποτε, στην ε.ε. ή στην ουκρανία, αλλά επειδή είναι τόσο γνωστός, τόσο «asset», ώστε η «τιμωρία» του να λειτουργήσει ως «προηγούμενο». Η «τιμωρία» του διαφημίζει την επίσημη λήξη των αυταπατών περί «δημοκρατίας»…

Ας το σημειώσουμε εδώ, για να μην γίνουν παρεξηγήσεις. Ο Jacques Baud δεν είναι σοσιαλιστής, δεν είναι κομμουνιστής, δεν είναι αναρχικός, αντιεξουσιαστής, ή οτιδήποτε παρόμοιο. Απ’ όσο καταλάβαμε ερευνώντας αυτές τις 2 βδομάδες, είναι ένα είδος δεξιού φιλελεύθερου ρεαλιστή, όπου ο ρεαλισμός του ξεπερνάει ιδεολογικές εμμονές. Τον χαρακτηρίζει αυτό το είδος ρεαλισμού που θα μπορούσε να αποκτήσει ακόμα κι ένας απλά λογικός συνταγματάρχης σ’ ένα ουδέτερο κράτος σαν την ελβετία στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου, του επονομαζόμενου «ψυχρού».

Απ’ την άλλη μεριά, για όσους ενδιαφέρονται για τον «παλιά τάξη» του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου (έστω για τα κόλλυβα…), η «τιμωρία» του (όπως άλλωστε και των υπόλοιπων) και ουσιαστικά ο «νόμος» 2642/2024 της ε.ε. αποτελεί άμεση και καθαρή παραβίαση των άρθρων 11 και 12 της «οικουμενικής διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου» που ορίζουν ότι:

Άρθρο 11.1. «Κάθε κατηγορούμενος για ποινικό αδίκημα τεκμαίρεται αθώος μέχρι αποδείξεως της ενοχής του σύμφωνα με το νόμο σε δημόσια δίκη στην οποία έχει λάβει όλα τα απαραίτητα εχέγγυα για την υπεράσπισή του».

Άρθρο 12. «Κανείς δεν επιτρέπεται να υπόκειται σε αυθαίρετες επεμβάσεις στην ιδιωτική του ζωή, την οικογένειά του, την κατοικία του ή την αλληλογραφία του, ούτε σε προσβολές κατά της τιμής και της φήμης του. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην προστασία του νόμου από τέτοιες επεμβάσεις ή προσβολές».

Σίγουρα υπάρχουν για να μας νοιάζουν πολύ κοντινότερα απ’ τον Baud. Όμως όταν οι δυτικές ολιγαρχίες που εξελίσσονται ήδη σε απολυταρχίες «φωνάζουν» ότι θα κτυπούν παντού, οσονδήποτε ψηλά, όπως και όσο συμφέρει τ’ αφεντικά τους, αυτό είναι κάτι που πρέπει να το πάρουμε υπόψη.

Δεν αστειεύονται.

 

Το μεγάλο ξήλωμα (και η μεγάλη απελπισία)

Δευτέρα 29 Δεκέμβρη (00.21) >> Άρχισαν (ή ίσως κλιμάκωσαν) άγρια το 2020. Τα δυτικά, θεωρούμενα «φιλελεύθερα» τυπικά συντάγματα έγιναν κουρέλια πανηγυρικά με τους μαζικούς κατ’ οίκον εγκλεισμούς, το «κτύπημα κάρτας» για να πάει κάποιος στο μπακάλικο, τις μαζικές απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τις τιμωρίες και την διαπόμπευση των όποιων «παραβατών»… Και, στη συνέχεια, με την μαζική υποθήκευση των κορμιών στις φαρμακομαφίες και στη γενετική απαλλοτρίωσή τους κατά τα συμφέροντα του βιο-πληροφορικο-μιλιταριστικού συμπλέγματος. (Παρεπιπτόντως: ο «τσαχπίνης» Sars-CoV-2 συνεχίζει να κυκλοφορεί, φυσιολογικά όπως δεκάδες άλλοι παρόμοιοι, ίσως σε ελαφρώς χειρότερες εκδοχές από εκείνες του 2020, του 2021 και του 2022… Αλλά δεν πεθαίνει ο κόσμος στους δρόμους, ούτε ξεκληρίζονται οι κοινωνίες όπως διέδιδαν οι υγιεινιστικοί τρομοκράτες και οι πληρωμένοι ή απλά εθελοντές οπαδοί τους στη διάρκεια του «πόλεμου κατά του αόρατου εχθρού»… Έτσι δεν είναι;)

Οι ριζικοί, δομικοί μετασχηματισμοί στις εννοήσεις του τι είναι «κανονικό» και τι όχι, του τι είναι «επιτρεπτό» και τι όχι, του τι είναι «αληθινό» και τι όχι, κι ακόμα ακόμα του τι είναι «νοημοσύνη» και τι όχι, τι είναι «αίσθηση» και τι όχι, ξετυλιγμένοι πάνω στις ράγες των τριών μορφών λογοκρισίας, είναι υποχρεωτικοί για την ανανέωση της καπιταλιστικής κυριαρχίας με βάση τις προδιαγραφές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Γιατί αυτή η τεχνολογική επανάσταση δεν αφορά μόνο αυτήν καθ’ αυτήν την οργάνωση της παραγωγής και της κατανάλωσης. Αφορά το σύνολο των σχέσεων: την κοινωνική αναπαραγωγή των καπιταλιστικών προσταγών.

Προφανώς είναι πόλεμος! Πόλεμος με διανοητικό και συνειδησιακό αίμα! Έχει διαμορφωθεί

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Palestine action

Δευτέρα 29 Δεκέμβρη (00.18) >> Ως προχτές 4 απ’ τους 8 αιχμαλώτους, οι Kamran Ahmed, Heba Muraisi, Teuta Hoxha και Lewie Chiaramello συνέχιζαν την πολυήμερη απεργία πείνας. Κανένας / καμία δεν έχει καταδικαστεί για οτιδήποτε. Είναι προφυλακισμένοι / ες ως «ύποπτοι τρομοκρατίας», χωρίς δίκη, ξεπερνώντας κατά πολύ τα νόμιμα όρια προφυλάκισης (που στην αγγλία είναι 6 μήνες). Όλοι / ες βρίσκονται σε ημιαπομόνωση, χωρίς ασφυκτικά περιορισμένη επαφή με δικηγόρους, για πάνω από ένα χρόνο∙ με την Qesser Zuhrah να έχει συμπληρώσει ήδη 16 μήνες.

Έτσι, για τον τσαμπουκά.

Το ποντίκι που βρυχάται

[για αναγνώστες / στριες στο wordpress: οι σημερινές αναφορές συνεχίζονται στην επόμενη σελίδα]

Δευτέρα 29 Δεκέμβρη (00.15) >> Πως σας φαίνεται η πιο κάτω είδηση;

Πρόσφατη; Δεν είναι! Πρόκειται για εθνικόφρονα πανηγυρισμό στις 1 Δεκέμβρη του 2019 – διακρίνεται άλλωστε αριστερά ο Αναστασιάδης… Ας το θυμίσουμε: στα τέλη του 2019 δεν είχε ξεκινήσει ο πόλεμος στο ουκρανικό πεδίο μάχης, ούτε είχε γίνει η σφαγή στην Παλαιστίνη (το «δικαίωμα αυτοάμυνας» των κανίβαλων). Ούτε καν ο τσαχπίνης ιός δεν είχε απειλήσει, ως «αόρατος εχθρός»…

Όμως στα τέλη του 2019 υπήρχαν οι «σταθερές» της λεγόμενης «εθνικής εξωτερικής πολιτικής»: η αντιτουρκική συμμαχία με το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς.

Πρόσφατα είναι αυτά:

Ο εθνικόφρων αντιτουρκισμός είναι πάγιος στα μέρη μας, σ’ όλο το «πολιτικό / ιδεολογικό φάσμα». Μόνο που τώρα, στις αρχές του 2026, οι αριστεροί ψάλτες του έχουν ένα παλούκι στα οπίσθιά τους. Έχουν ένα πρόβλημα,

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το ποντίκι που ξερνάει

Δευτέρα 29 Δεκέμβρη (00.09) >> Το κέρας-της-Αφρικής είναι ένα εξωτικό μέρος… Μ’ έναν καλό μισθό δεν θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα εκεί, ως μισθοφόροι, οι 1000 γενναίοι ντόπιοι φίλοι των θεοναζί (και οι 500 γενναίοι νοτιοκύπριοι);

Αν δεν κάνει το ελλαδιστάν εξαγωγή ανθρωπισμού, ποιος θα κάνει; Υπάρχει άλλωστε εμπειρία απ’ την περιοχή και προηγούμενο: η «αντιμετώπιση των πειρατών» (της σομαλίας)…

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 29 Δεκέμβρη (00.06) >> Είναι τόσο παρανοϊκή η επιμονή διάφορων παρακμιακών πρώην «μεγάλων δυνάμεων» στην ευρώπη ότι το 2028 ή το 2029 θα είναι σε θέση «να αντιμετωπίσουν» στρατιωτικά την Μόσχα ώστε θα ήταν φρόνιμο να αναρωτηθεί κανείς για το αν αυτή η επιμονή κρύβει κάτι άλλο, πιο ρεαλιστικό αν και σταθερά βρώμικο.

Ο τρέχων σχολιασμός της εξώφθαλμης ανισορροπίας δυνάμεων μεταξύ της «συμμαχίας των προθύμων» και της Μόσχας ακόμα κι αν οι πρώτοι καταφέρουν να γίνουν … αστακοί υποθέτει πως το ζητούμενο είναι να συρθεί η Ουάσιγκτον στο πλάι αυτών των ευρωσταυροφόρων. Όμως άσχετα με το ποιοι είναι στην αμερικανική διοίκηση το να επιλέξει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός να συγκρουστεί με την Μόσχα ουσιαστικά σε ευρωπαϊκό έδαφος σημαίνει την καταστροφή της ευρώπης. Απλά και καθαρά. Τέτοια είναι η επιδίωξη του Βερολίνου, του Παρισιού και του Λονδίνου;

Αν οι όποιες ερμηνείες (εντός ή εκτός εισαγωγικών) της συγκυρίας βασίζονται αποκλειστικά στην ποιότητα των πολιτικών βιτρινών, τότε παίρνουν οριστικό διαζύγιο με την βασική αρχή ύπαρξης των καπιταλιστικών κρατών, ότι δηλαδή υπάρχουν συμφέροντα (που άλλοτε συγκλίνουν και άλλοτε αποκλίνουν, αλλά υπάρχουν σίγουρα!) που εκπροσωπούνται στην «κορυφή της εξουσίας». Το κράτος είναι το κόμμα των αφεντικών – έπαψε αυτό να ισχύει;

Λέμε πως όχι. Υπάρχει λοιπόν άλλη εξήγηση γι’ αυτό που από πρώτη ματιά φαίνεται σαν ένας παρανοϊκός μιλιταρισμός, σαν μια φαντασιωτική φυγή-προς-το-μέλλον; Ναι – ακόμα κι αν της δοθούν μικρές πιθανότητες υπάρχει. Το ότι έχει «διατυπωθεί» απ’ την Μόσχα ακόμα και το 2022 (αλλά και νωρίτερα…) επιτρέπει σε διάφορους δυτικούς να την έχουν χαρακτηρίσει «θεωρία συνωμοσίας». Βολικό. Και τετριμμένο…

Είτε χαρακτηριστεί «κατάληψη» είτε θεωρηθεί «απελευθέρωση», η ρωσική προσάρτηση των 4 πρώην ουκρανικών επαρχιών γίνεται και νομιμοποιείται στο όνομα της προστασίας των ρώσων σ’ αυτήν την μεγάλη ζώνη της νότιας και ανατολικής ουκρανίας. Το επιχείρημα της συγκεκριμένης προστασίας δεν είναι πλαστό. Αλλά επίσης δεν είναι ρωσική αποκλειστικότητα.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Άνθρωποι και ποντίκια 2025

Δευτέρα 22 Δεκέμβρη (00.32) >>

Καθόμουν στην κλινική το πρώτο πρωί του κύματος κρύου, κρύο εκείνου του είδους που δεν αγγίζει απλώς το σώμα αλλά ροκανίζει και την ψυχή. Ένας δημοσιογράφος μου είχε γράψει νωρίτερα, ρωτώντας για τον καιρό και τις επιπτώσεις του στους ασθενείς. Διάβασα το μήνυμα και σκέφτηκα να απαντήσω αργότερα. Πίστευα, ανόητα, ότι κάποιος μπορούσε ακόμα να σκεφτεί ήρεμα σε έναν κόσμο σαν κι αυτόν.

Σήκωσα τα μάτια μου.

Μπροστά μου καθόταν μια γυναίκα, σιωπηλή και εξαντλημένη, με δυο μικρά κορίτσια γατζωμένα πάνω της. Ήταν ντυμένα με λεπτά ρούχα, του είδους που θα φορούσε κάποιος μια γλυκειά ανοιξιάτικη μέρα, όχι στη σκληρότητα του χειμώνα. Πάνω τους ήταν ριγμένο ένα σακάκι φθαρμένο και σκισμένο τόσο πολύ που χλεύαζε την ίδια την ιδέα της προστασίας. Στα πόδια τους φορούσαν φτηνές πλαστικές παντόφλες, απ’ αυτές που είναι για τα πλακάκια στο μπάνιο∙ παντόφλες με τις οποίες έπρεπε τα πόδια τους να αντέξουν στη λάσπη και στο κρύο. Ντράπηκα που φορούσα παπούτσια.

Πήρα το χέρι του ενός απ’ τα κορίτσια και το έβαλα στο τραπέζι. Τα δάκτυλά της ήταν μικρά κι ευαίσθητα, δάκτυλα χεριού ενός παιδιού που θα έπρεπε να ζωγραφίζουν ή να γράφουν τ’ όνομά του.

Αλλά όχι, ήταν τραυματισμένα. Το δέρμα ήταν ανοιγμένο. Τα τραύματα ήταν μικρά αλλά βαθιά, και βρώμικα παρ’ ότι φαίνονταν απλά. Έμοιαζαν σα να είναι από κάποια αρρώστια που δεν την ήξερα, δεν ήξερα ένα λατινικό όνομα που θα την εξηγούσε.

Καθώς εξέταζα το χέρι του το κορίτσι μίλησε.

Είπε ότι καθώς κοιμόταν στη σκηνή το προηγούμενο βράδυ ποντίκια της είχαν φάει τα δάκτυλα.

Δεν έκλαψε. Δεν το δραματοποίησε. Απλά το είπε, όπως κάποιος θα έλεγε ότι έβρεξε χτες ή ότι έκανε κρύο.

Και επειδή το μυαλό επαναστατεί όταν βρεθεί αντιμέτωπο με την απόλυτη αισχρότητα, την ρώτησα ξανά, σχεδόν θυμωμένα, σχεδόν σα να την παρακαλούσα να πει κάτι άλλο:

«Ποντίκια»;

«Ναι» απάντησε αμέσως, έκπληκτη που είχα εκπλαγεί.

Ακαριαία κάτι μέσα μου κατέρρευσε. Όχι αργά, όχι φιλοσοφικά, αλλά βίαια. Ο κόσμος συρρικνώθηκε κι έγινε στενός, χωρίς αέρα, λες κι ο θεός ο ίδιος να είχε κάνει ένα βήμα πίσω για να μην δει τι έγινε το δημιούργημά του.

Είχα διαβάσει για τον πόνο. Τον είχα σπουδάσει. Είχα θαυμάσει τις περιγραφές του στα βιβλία. Αλλά αυτό δεν ήταν πόνος. Ήταν η ταπείνωση υψωμένη σε βασική αρχή της ύπαρξης.

Ένας αρουραίος. Ένα ζωντανό πλάσμα που σπρώχνεται απ’ την πείνα και την βρωμιά και ροκανίζει τα δάχτυλα ενός παιδιού που κοιμάται. Μα η μεγαλύτερη φρίκη δεν ήταν ο αρουραίος. Ήταν ότι αυτό ήταν ένα γεγονός που έγινε συνηθισμένο. Το ότι το κοριτσάκι έβρισκε την δυσπιστία μου παράξενη. Το ότι το σύμπαν την είχε μάθει να συμβιβαστεί με το αδιανόητο.

Ήθελα να ουρλιάξω. Ήθελα να κατηγορήσω κάποιον, οποιονδήποτε. Την ανθρωπότητα, τις κυβερνήσεις, την ιστορία, τον θεό. Αλλά δεν υπήρχε κανείς να κατηγορήσω. Υπήρχε μόνο το χέρι του παιδιού που ήταν ήσυχα ακουμπισμένο στο τραπέζι.

Συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα τι να κάνω. Κανένα εγχειρίδιο ιατρικής δεν με είχε προετοιμάσει γι’ αυτό. Καμιά διάλεξη, καμιά εξέταση, κανένας λαμπρός καθηγητής δεν είχε μιλήσει ποτέ για ποντίκια που τρώνε ζωντανά τα παιδιά ενώ αυτά κοιμούνται. Κι ακόμα κι αν υπήρχε κάπου ένα τέτοιο κεφάλαιο είμαι σίγουρος ότι θα το είχα παραλείψει. Ποιος θα μπορούσε ποτέ να διαβάσει κάτι τέτοιο και να πιστεύει ότι ζει ακόμα σ’ έναν πολιτισμένο κόσμο;

Αυτό δεν ήταν φτώχια. Αυτό δεν ήταν πόλεμος. Αυτό ήταν ηθική κατάρρευση.

Αργότερα, όταν θυμήθηκα την ερώτηση του δημοσιογράφου για το κρύο και τις επιπτώσεις του, σχεδόν γέλασα. Για να απαντήσει κανείς σε κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται ευφυία, ούτε στατιστικά στοιχεία, ούτε το σχόλιο κάποιου ειδικού. Αρκεί απλά να περπατήσει στους δρόμους της Γάζα για μια ώρα. Αρκεί να κοιτάξει προσεκτικά και τίμια, χωρίς να αποστρέψει το βλέμμα του.

Η απάντηση είναι εκεί, αναπνέοντας, αιμορραγώντας, περιμένοντας σιωπηλά κάποιον να παραδεχτεί επιτέλους τι επέτρεψε στον εαυτό του να γίνει αυτός ο κόσμος.

δρ. Ezzideen, 13 Δεκέμβρη 2025, κάπου στη Γάζα

Δαμασκός – Γάζα

Δευτέρα 22 Δεκέμβρη (00.31) >> Πριν 2 βδομάδες το καινούργιο καθεστώς στη Δαμασκό γιόρτασε την επέτειο της «πτώσης» του Άσσαντ. Πολλά και διάφορα έχουν ακουστεί από «ειδικούς» και μη στη δύση γι’ αυτό το νέο καθεστώς: οκνηροί και ψωνισμένοι δεν ασχολούνται με το τι γράφουν και λένε σχετικά τα αραβικά μήντια, καθεστωτικά και μη.

Έτσι έχουν μεσάνυχτα. Και προσεχώς θα υπάρξουν εκπλήξεις σχετικά. (Κάποια στιγμή θα βρούμε ένα περιθώριο να αραδιάσουμε μερικά πράγματα που – κακώς – αγνοούνται…)

Σε κάθε περίπτωση έγινε παρέλαση στην επέτειο. Στη Δαμασκό. Και ο στρατός του νέου καθεστώτος φώναζε ένα σύνθημα:

Γάζα, Γάζα, το φωνάζουμε δυνατά,

Νίκη και αποφασιστικότητα μέρα νύχτα.

Ερχόμαστε εναντίον σου εχθρέ, ερχόμαστε,

με βουνά φωτιάς θα ανοίξουμε τον δρόμο μας.

Με το αίμα μας θα φτιάξουμε πυρομαχικά,

με το δικό σου αίμα ποτάμια θα γεμίσουν.

 

Είναι σίγουρο πως όλοι αυτοί οι «ειδικοί» και μη δεν θα περίμεναν ο στρατός του al-Sharaa να φωνάζει κάτι που ούτε κατά διάνοια θα φώναζε ο στρατός του Άσσαντ – έτσι δεν είναι; Και δεν πρόκειται για οποιοδήποτε σύνθημα… Πρόκειται για σύνθημα που φωνάζει η Hamas και η Hezb’ Allah….

Χρειάζεται να πούμε ποιά ήταν η αντίδραση του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος;

(Χμμμ… Σε μια εποχή γενικευμένων αντιπερισπασμών…)

Τα απόνερα μιας ήττας 1

Δευτέρα 22 Δεκέμβρη (00.27) >> Λέγαμε (κάποτε, εκεί στα ‘90s…) ότι το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο έχασε 2 πολέμους που έκανε (τον 1ο και τον 2ο παγκόσμιο) και κέρδισε τον 3ο (τον αποκαλούμενο «ψυχρό») τον οποίο δεν έκανε! Και ότι, κατά συνέπεια, τα αφεντικά του θα είχαν διδαχθεί απ’ αυτό το μάθημα της ιστορίας τους, και ότι δεν θα ξαναέμπλεκαν σε σοβαρούς πολεμικούς ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και καυγάδες…

Αμ δε!!! Σε μια αναβάθμιση του τευτονικού / προτεσταντικού συνδυασμού βαριάς μυωπίας και ακόμα βαρύτερης έπαρσης, οι κυβερνώσες πολιτικές βιτρίνες στο Βερολίνο δηλώνουν έτοιμες και διατεθειμένες να στείλουν τους υπηκόους τους να «αυτοθυσιαστούν» στην όξυνση του 4ου παγκόσμιου∙ ενός πολέμου που εν τω μεταξύ έχουν χάσει ήδη!!! Είναι όντως εντυπωσιακό μετά τον απολογισμό 3 παγκοσμίων πολέμων το να «τρώγεσαι» για έναν ακόμα στον οποίο έχεις ηττηθεί-απ’-τα-αποδυτήρια….

Θα δούμε στη συνέχεια που οφείλεται αυτή η «ροπή». Προς το παρόν πέντε μικρά video ντοκουμέντα.

Στο πρώτο η αγαπημένη Annalena ως φρέσκια υπ.εξ. της τρικολόρε κυβέρνησης του «άσσου στο ημίχρονο – δύο τελικό» θλιβερού πρωθ. Soltz, μιλώντας κάπου στο αμέρικα στις 2 Αυγούστου του 2022 (η ρωσική εισβολή στην ουκρανική επικράτεια ήταν ήδη λίγων μηνών, κι όλοι οι δυτικοί περίμεναν την ήττα / διάλυση του ρωσικού καθεστώτος…) είπε μεταξύ άλλων κι αυτά τα ενδιαφέροντα:

… Πρέπει να αδράξουμε αυτήν την διατλαντική στιγμή. Πρέπει να την αξιοποιήσουμε για να κτίσουμε έναν πιο δυνατό, μη αναστρέψιμο διατλαντικό συνεταιρισμό για τον 21ο αιώνα.

Το 1989 ο αμερικάνος πρόεδρος George Bush προσέφερε στη Γερμανία την φημισμένη «συνεργασία για την ηγεσία». Τότε δεν υλοποιήθηκε. Η ιδέα εκείνη ήταν πιο μπροστά απ’ την κατάσταση εκείνης της εποχής. Στην αρχή των ‘90ς η χώρα μου ήταν απασχολημένη με το να γίνει η επανενοποίηση μια πραγματικότητα για όλους τους πολίτες της. Δούλευε για την προσαρμογή της ενιαίας Γερμανίας στην ΕΕ.

Αλλά σήμερα, με τον κόσμο σε μια καινούργια εποχή, τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Το βλέπουμε καθαρά: Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να εμπλακούσε σε έναν συνεταιρισμό για την ηγεσία.

… Τρεις πυλώνες θα είναι κρίσιμοι γι’ αυτόν τον συνεταιρισμό.

Πρώτον, η ασφάλεια. Για πολύ καιρό μετά το 1989, η ασφάλεια δεν ήταν ένα θέμα ανησυχίας για πολλούς Ευρωπαίους και ειδικά για τους Γερμανούς. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η χώρα μου θεωρούσε τον εαυτό την εντέλει «να βρίσκεται ανάμεσα σε φίλους μόνο». Αλλά αυτή η άποψη έχει οριστικά αλλάξει. Τα παιδιά ρωτούν τους γονείς τους στο τραπέζι του πρωϊνού: Μαμά, τι είναι ένα πυρηνικό όπλο; Άλλοι λένε: Στ’ αλήθεια μου αρέσει το ΝΑΤΟ. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν γεννήθηκα, εκατομμύρια Γερμανοί που είναι τώρα οι παπούδες αυτών των παιδιών διαδήλωναν για αμαρτυρόμενοι κατά των εξοπλισμών. Σήμερα, αυτοί οι παπούδες, μανάδες, πατεράδες και τα παιδιά τους κάθονται στο τραπέζι της κουζίνας κουβεντιάζοντας υπέρ των εξοπλισμών ή διαδηλώνουν υποστηρίζοντας την ελευθερία της Ουκρανίας…

Ως γνωστόν η αγαπημένη Annalena ήταν (και παραμένει) προϊόν της συνεργασίας ανάμεσα στο αμερικανικό και στο γερμανικό βαθύ κράτος – μια variada του 21ου αιώνα που δεν θα μπορούσε να παράξει ιδιαίτερη ευφυία. Κι ας μην μιλήσουμε για ιστορική γνώση και επίγνωση… Νόμιζε (η καϋμένη…) το 2022 ότι η πρόταση του 1989 ήταν για έναν 21ο αιώνα όχι αμερικανικό αλλά αμερικανογερμανικό!!! Νόμιζε (ή αυτό παρίστανε) το 2022 ότι το αμερικανικό δόγμα της full spectrum dominance σ’ όλο τον πλανήτη ήταν ακόμα κραταιό και ότι θα μεταφραζόταν και στα γερμανικά….

Πράγματι ο Bush ο Α, ευρισκόμενος σε γερμανικό έδαφος («δυτικογερμανικό» ακόμα τότε…), στο Mainz τον Μάη του 1989, έντρομος για την επικείμενη «γερμανική επανένωση» (ολοκληρώθηκε με επισημότητα τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς) όπως άλλωστε το ίδιο ή και περισσότερο έντρομα ήταν το Λονδίνο και το Παρίσι, αφού πρώτα έπλεξε (τι άλλο να έκανε;) το εγκώμιο της απελευθερωμένης ευρώπης, έκανε όντως μια «φιλική πρόταση» στον τότε πρωθ. Kohl για «μοιρασιά της κυριαρχίας στον πλανήτη» μεταξύ τους. Όχι βέβαια επειδή σκόπευε να παραιτηθεί απ’ την συνέχιση και διεύρυνση της αμερικανικής-μόνο κυριαρχίας. Αλλά απ’ τον φόβο του ότι σύντομα η Ουάσιγκτον θα βρει μπροστά της μια ανανεωμένη γερμανική επιρροή στην ευρώπη, απ’ τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια! Ήταν μια μάλλον απεγνωσμένη πρόταση δούρειος-ίππος…

Κι αν το τότε Βερολίνο δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία σ’ εκείνη την «φιλική πρόταση», ήταν α) επειδή καταλάβαινε ότι η σκοπιμότητά της ήταν … αντιγερμανική, και β) επειδή πράγματι σκόπευε να ξαναγίνει το οικονομικό και πολιτικό κέντρο της ευρώπης∙ κόντρα στην αμερικανική ηγεμονία! (Όποιος έκανε τον κόπο να διαβάσει προσεκτικά την «λευκή βίβλο της συνθήκης του Μάαστριχτ», το Νοέμβρη του 1993, ξέρει για τι μιλάμε…)

Ακολούθησαν κάποιες αναλαμπές της γερμανικής (και της γαλλικής) προσπάθειας για «γεωπολιτική χειραφέτηση» απ’ την Ουάσιγκτον. Όπως, ας πούμε, το 2003, όταν Βερολίνο και Παρίσι αρνήθηκαν την συμμετοχή στη «συμμαχία των προθύμων» για την εισβολή στο ιράκ. Για να βαφτιστούν απ’ το γεράκι υπ.αμ. του Μπους του Β Donald Rumsfeld «γερασμένη (δηλαδή παρακμιακή) ευρώπη» σε σχέση με την ανθηρή «νέα ευρώπη», τα κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ, που έδειξαν την δέουσα προθυμία για την «παρέλαση» (όπως νόμιζαν) στην Μεσοποταμία, την εισβολή και κατοχή του ιράκ.

Το να θυμηθεί η ανιστόρητη και αφελής ως ατζέντισσα πράσινη κι αγαπημένη υπ.εξ. Annalena το καλοκαίρι του 2022 μια αμερικανική «πρόταση δήθεν συγκυριαρχίας» (στον πλανήτη) πριν 33 χρόνια, με τωρινό σκοπό (προφανώς) την μοιρασιά της ηττημένης (όπως φανταζόταν…) ρωσίας, είχε εξαρχής μια εντελώς αντεστραμμένη επικαιρότητα: η ανατίναξη των 3 απ’ τους 4 σωλήνες των nord stream 1 και 2 λίγους μήνες μετά την ομιλία της (τον Σεπτέμβρη του ’22) σήμαινε πολύ απλά ότι του λοιπού το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο θα υπηρετούσε το παρακμιακό αμερικανικό… Και ότι δεν θα ήταν συνεταίροι!!!

Στις  7 Φλεβάρη του 2022, πριν καν γίνει η ρωσική εισβολή, ο νυσταλέος Jo, το «αφεντικό» στην Ουάσιγκτον, το είχε ξεκαθαρίσει, έχοντας δίπλα του τον θλιβερό… Προσοχή: εκείνος ως πρόεδρος των ηπα ήταν που είπε «nord stream τέλος» – όχι ο γερμανός πρωθυπουργός ως άμεσα ενδιαφερόμενος! Σε μια διακρατική σχέση μεταξύ γερμανικού και αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου στοιχειωδώς ισορροπημένη ο καϋμένος Soltz θα μπορούσε εν τέλει να υποσχεθεί «στο πλαίσιο των κυρώσεων θα σταματήσουμε να αγοράζουμε ρωσικό φυσικό αέριο»… Δεν θα ήταν αρκετό; Όχι, δεν θα ήταν αρκετό – για την Ουάσιγκτον!!!

H ατζέντισσα, πράσινη κι αγαπημένη Annalena ως υπ.εξ. σκόπευε να πουλήσει το θέμα ως μια γρήγορη μετατροπή του βιομηχανικού γερμανικού κράτους (για την προστασία του κλίματος βρε αδερφέ!!!) σ’ ένα «πράσινο» λιβάδι γεμάτο σκιουράκια και βιοτεχνολογικές μαφίες. Αλλά όχι! Η σύντομη δραματική στιγμή που παίχτηκε στην Ουάσιγκτον στις 7 Φλεβάρη του 2022 είχε το σαφές και ξεκάθαρο νόημα: θα μας υπηρετείτε!

(Θα επανέλθουμε στη συνέχεια…)

Τα (λίγα) χρόνια από τις αρχές του 2022 ως τώρα πέρασαν σα νερό που κυλάει στ’ αυλάκια της Ιστορίας. Όχι μόνο η ρωσία δεν διαλύθηκε, όχι μόνο έχει αναδυθεί απ’ το ουκρανικό πεδίο μάχης νικήτρια και δυναμωμένη, όχι μόνο οι δύο πλευρές του Ατλαντικού ηττημένες παρακμάζουν μαζί, όχι μόνο η άλλοτε «μόνη υπερδύναμη» θέλει να καταπιεί (δηλαδή να διαλύσει) την πολιτικά και οικονομικά παρακμιακή ε.ε. (ενόσω η Μόσχα επιδιώκει την διάλυση του νατο…), αλλά οι ηττημένοι ευρωπαίοι σωστομερίτες εξακολουθούν να ονειρεύονται αν όχι «τη νίκη τους επί της ρωσίας» σίγουρα το πλιάτσικο σε ότι απομείνει ως ουκρανία – με πρόσχημα «την άμυνα κατά του Putin».

Ιδού λοιπόν πως έφτασαν τα πράγματα. Πριν λίγες ημέρες (11 Δεκέμβρη) ο τσουρομαδηΜερτς προσπάθησε να συγκινήσει έναν μόνιμο αξιωματικό του στρατού του που του είπε ότι «έτσι όπως το πάει, αυτός δεν θα δει τα 40 του γενέθλια»: αμυνόμαστε για να μην αμυνόμαστε (mother f***)! Εννοώντας: Να μπορέσουμε να περάσουμε επιτέλους στην επίθεση….

Αυτοθυσιαστείτε λοιπόν!!!

Πόρκα μιζέρια!!! Από ‘κει που το φτηνό ρωσικό αέριο θα αποκτούσε αμαχητί γερμανούς ιδιοκτήτες τώρα να διαφημίζεις στους νεολαίους σου πόσο ωραία είναι τα φέρετρα…

Κάποιοι προσπαθούν να το ρίξουν στην πλάκα:

Άλλοι και άλλες, σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς, παίρνουν την «ώθηση στην αυτοθυσία» στα σοβαρά. Και πολύ καλά κάνουν! (Στα γερμανικά οικογενειακά τραπέζια ΔΕΝ θα κουβεντιάζουν τώρα τον ‘επανεξοπλισμό’ όπως έλεγε η αγαπημένη Annalena το καλοκαίρι του 2022…  Κουβεντιάζουν την άρνηση στράτευσης – και πολύ καλά κάνουν!)

Τα απόνερα μιας ήττας 2

Δευτέρα 22 Δεκέμβρη (00.17) >> Γιατί, λοιπόν, ήταν λαθεμένη η εκτίμησή μας στα ‘90s για την «ιστορική σοφία» του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου; Γιατί ακόμα και το 2022 ή το 2023 δεν ήταν λίγοι εκείνοι που απορούσαν «μα τι σκατά επιλογές έχουν κάνει οι γερμανοί βιομήχανοι και κόβουν τις φλέβες τους» (το φτηνό ρωσικό αέριο), ε;

Την δεκαετία του 1990 δεν κάναμε λάθος… Αλλά απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ‘00s και με όλο και πιο έντονους ρυθμούς μετά την χρηματοπιστωτική κατάρρευση / κρίση στο τέλος εκείνης της δεκατίας (κρίση της οποίας το κέντρο βρισκόταν στον αμερικανικό χρηματοπιστωτισμό) κάποια βασικά στη σύνθεση του καπιταλισμού στη γερμανία άρχισαν να αλλάζουν. Με τις γερμανικές τράπεζες να ζορίζονται (όπως, άλλωστε, το σύνολο του τραπεζικού τομέα της ευρωζώνης) αυτές οι αλλαγές ήταν αμοιβαία ωφέλιμες: το συσσωρευμένο, αδέσποτο «συγκεντρωμένο χρήμα σε δολάρια» βρήκε στη γερμανική βιομηχανία «πεδίο επενδύσεων» σε πραγματική παραγωγή, παραγωγή εμπορευμάτων. Κι απ’ την μεριά τους οι γερμανικές βιομηχανίες βρήκαν «φρέσκια» χρηματοδότηση απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού.

Ένας ενδεικτικός πίνακας αυτής της εξέλιξης είναι αυτός:

To 2023 οι «άμεσες επενδύσεις» σε δολάρια στη γερμανική βιομηχανία είχαν σχεδόν διπλασιαστεί σε σχέση με το 2005.

Όχι «γενικά» στη γερμανική βιομηχανία! Ειδικά. Και από «επενδυτικά ταμεία» (μπορείτε να το πείτε και «ξέπλυμα μαύρου χρήματος»….) με βαριά ονόματα:

Εν τέλει το 2023 η κατάσταση για τις  μεγαλύτερες (χρηματιστηριακά) γερμανικές εταιρείες (o DAX είναι ο χρηματιστηριακός δείκτης “blue chip” που αφορά τις 40 μεγαλύτερες στο χρηματιστήριο της Φραγκφούρτης) ήταν αυτή:

Στους 20 «μεγαλύτερους επενδυτές» οι 10 ήταν «αμερικάνοι», με τις γνωστές blackrock και vanguard στην κορυφή… «Γερμανοί» ήταν μόνο 4, ενώ μόλις στη 19η θέση υπήρχε ένας «κινέζος».

Οι συγκεκριμένοι μέτοχοι δεν είναι «πλειοψηφίας». Δεν είναι ιδιοκτήτες των εταιρειών. Αλλά τα τρισεκατομμύρια των (υποτιμούμενων) δολαρίων που διαχειρίζονται έχουν στρατηγική σημασία για το «γερμανικό κεφάλαιο».

Αυτά δεν είναι ούτε παράξενα ούτε .. συνωμοτικά. Έχουν όμως συνέπειες, ειδικά όταν οξύνεται ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός – όπως μετά το 2022: ακόμα κι αν τα γερμανικά αφεντικά της βιομηχανίας θα προτιμούσαν σαφώς το φτηνό και διαρκούς ροής ρωσικό φυσικό αέριο, οι «πολιτικοί εκπρόσωποί» τους, οι πολιτικές τους βιτρίνες, δεν θα μπορούσαν παρά είτε να το βουλώσουν όταν ο νυσταλέος Jo ανακοίνωνε ότι «ρωσικό φυσικό αέριο τέλος!» είτε ακόμα και να χαρούν – αυτό το τελευταίο αφορά σίγουρα τις φαιοπράσινες, αγορασμένες έτσι κι αλλιώς μπιρ παρά.

Γιατί; Επειδή σ’ αυτόν τον οξυμένο παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό «τα βουνά δολαρίων» δεν ήταν πια μόνο … επενδύσεις-με-σκοπό-την-πραγματική-αξιοποίησή τους. Έγιναν καθοδήγηση! Η προοπτική ενός «φιλικού» πλιάτσικου στη ρωσική επικράτεια (που θα διαλυόταν…) ήταν αναμφίβολα ιδιαίτερα ελκυστική. Αν γινόταν… (Αλλά δεν έγινε…)

Και ύστερα όχι «απλή, ‘φιλική’ καθοδήγηση»! Ενόσω είχε ήδη αποφασιστεί ο «έλεγχος» των γερμανικών βιομηχανιών επί γερμανικού εδάφους (πριν καν αυτήν καθ’ αυτήν την ρωσική εισβολή: ο πόλεμος κατά της φτηνής ενεργειακής τροφοδοσίας τους είχε ξεκινήσει απ’ την πρώτη θητεία του ψόφιου κουναβιού, με τις «κυρώσεις» κατά των κατασκευαστών του nord stream 2…) και ένα μήνα πριν πέσουν οι «τίτλοι τέλους», στις 16 Αυγούστου του 2022 το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo πέρασε τον ψευδεπίγραφο «inflation reduction act» που (δήθεν στο όνομα της ‘προστασίας του κλίματος’) επιδοτούσε γενναία την μετακόμιση ευρωπαϊκών βιομηχανιών (και οπωσδήποτε γερμανικών…) σε αμερικανικό έδαφος! Προνοητικό το Joνυσταλεάν: στις 26 Σεπτέμβρη του 2022 (πρώτη επέτειος των εκλογών, ανατίναξη των αγωγών…) οι γερμανοί βιομήχανοι βρέθηκαν με το μαχαίρι στο λαιμό…

Ο αμερικανικός νόμος του 2022 δεν κάρπισε αμέσως. Αλλά οι στόχοι του ήταν σαφείς. Στις 30 Νοέμβρη του 2022 για παράδειγμα, ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα βρισκόταν στις ηπα. Και εκδήλωσε την δυσφορία του γι’ αυτόν:

Όλοι οι πλιατσικολόγοι περίμεναν το καλοκαίρι του 2023. Την θρυλική ουκρανική αντεπίθεση, οργανωμένη και εξοπλισμένη απ’ το νατο, που θα έφερνε τον ουκρανικό στρατό στη θάλασσα του Azov κάνοντας φύλλα και φτερά τον ρωσικό στρατό, και τα λοιπά και τα λοιπά.

Φευ – όνειρο ήταν και χάθηκε.

Σ’ εκείνο το χρονικό σημείο, μέσα του 2023 και μετά, παρά τις περί του αντίθετου φανφάρες, ήταν σαφές (εκεί που έπρεπε να είναι…) ότι η «απεξάρτηση της γερμανικής βιομηχανίας απ’ το φτηνό φυσικό αέριο» δεν θα οδηγούσε στην … άνθισή της. Τα «μεγάλα ονόματα» των γερμανικών αφεντικών θα έπρεπε να μετακομίσουν: είτε προς τις ηπα του «inflation reduction act», είτε προς την κίνα. Τα περισσότερα προτίμησαν την πρώτη εκδοχή∙ κάποια (και) την δεύτερη.

Αλλά, φυσικά, οι χιλιάδες εργολαβικές και υπεργολαβικές επιχειρήσεις των «μεγάλων ονομάτων» επί γερμανικού εδάφους βρέθηκαν στο κενό. Το αποτέλεσμα ήταν και είναι όντως εντυπωσιακό:

Να ένας ενδεικτικός πίνακας:

Υποστηρίζουμε λοιπόν ότι ο παράγοντας που έφερε τα γερμανικά αφεντικά (και τις πολιτικές βιτρίνες τους, φτάνοντας ως τον τωρινό τσουραμαδηΜέρτς) «ώμο με ώμο» με την παρακμιακή Ουάσιγκτον ήταν η χρηματοδοτική έφοδος των αμερικανικών funds στον γερμανικό δευτερογενή;

Όχι μόνο.

Οπωσδήποτε έχει ξεχαστεί και σίγουρα δεν μνημονεύεται σαν κάτι σημαντικό. Όμως η μακρόβια πρωθ. Merkel συστηματικά προσπάθησε να «πείσει» τις γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες να εγκαταλείψουν σταδιακά μεν αλλά γρήγορα τους κινητήρες εσωτερικής καύσης και να περάσουν στην ηλεκτροκίνηση. Η αιτία ήταν βέβαια η tesla. Αλλά και ο τεχνολογικός συντηρητισμός των ceo των μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών, που καθώς ήταν σίγουροι για την παγκόσμια υπεροχή της ποιότητάς τους (μιας ποιότητας ατσαλιού και άνθρακα σχεδόν ενός αιώνα) έβλεπαν επί χρόνια τα ηλεκτροκινούμενα ως μειωμένης απόδοσης και αξίας, «οχήματα για περιορισμένη κίνηση στις πόλεις» και μόνο. Περίπου σαν πατίνια…

Γύρω στο 2018 ή 2019 η Merkel άρχισε να χάνει την υπομονή της.

Το κράτος προσπαθεί να συνετίσει τμήματα του κεφαλαίου; Ακούγεται παράδοξο αλλά δεν είναι. Ούτε καν πρωτότυπο.

Ήταν ωστόσο αργά. O Wan Gang, γερμανοεκπαιδευμένος μηχανικός, δούλευε στην γερμανική audi από το 1991 ως επικεφαλής του τμήματος τεχνολογικής έρευνας και εφαρμογών… Έφυγε για την κίνα το 2000 μ’ ένα ντοσιέ γεμάτο ιδέες για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, όχι μόνο από τεχνολογική αλλά και από οικονομική και πολιτική άποψη: δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε διεθνώς στους κινητήρες εσωτερικής καύσης ήταν η (σωστή…) άποψή του∙ πρέπει να κάνουμε ένα τεχνολογικό άλμα. Το κινεζικό κράτος δεν τον προσπέρασε (το 2000) ως ονειροπόλο. Τον έκανε επικεφαλής του «προγράμματος 863» για την συνολική «οικονομία» της ηλεκτροκίνησης∙ το 2002 πρόεδρο του πολυτεχνείου στο Tongji. Και το 2007 υπουργό τεχνολογίας και επιστημών. Ήταν τόσο έντονη η συγκέντρωση του κινεζικού κράτους στην τεχνολογία της ηλεκτροκίνησης ώστε ο Gang έγινε ο πρώτος υπουργός που δεν ήταν μέλος του κομμουνιστικού κόμματος! (Θεωρείται ο πατέρας της κινέζικης βιομηχανίας ηλεκτρικών οχημάτων. Μετά την συνταξιοδότησή του το 2017 ασχολείται με το υδρογόνο…).

Έτσι όταν το γερμανικό κράτος εκπροσωπούμενο απ’ την Merkel τραβούσε τα αυτιά των ceo των γερμανικών αυτοκινητοβιομηχανιών για την μυωπία τους, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2010, η τεχνολογική εμπορική «πλημμύρα του Πεκίνου» είχε ήδη σκάσει στο Βερολίνο. Και όχι μόνο. Όχι μόνο εκεί, όχι μόνο στις αυτοκινητοβιομηχανίες.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, μπροστά σε κάτι που δεν είχαν διανοηθεί πως θα μπορούσε να (τους) συμβεί και για το οποίο δεν υπήρχε κανένα ιστορικό προηγούμενο, τα αφεντικά της γερμανικής βιομηχανίας (γενικά) είχαν (θεωρητικά…) δύο επιλογές. Είτε να γίνουν μεσοπρόθεσμα μια επαρχία του κινεζικού καπιταλισμού∙ είτε να «καταφύγουν» μεταφορικά ή/και κυριολεκτικά στην προστασία της Ουάσιγκτον ελπίζοντας πως όσο αυτή έχει την (στρατιωτική) υπεροχή παρακμάζοντας οικονομικά, αφενός θα καταφέρουν να ανασχέσουν σε κάποιο βαθμό το κινεζικό κεφάλαιο / την κινέζικη τεχνολογία, αφετέρου (μέσω της διάλυσης της ρωσίας…) θα προικοδοτηθούν με πρώτες ύλες… (- Είστε πιστός υπηρέτης των ηπα; – Ναι, όταν πεθάνει ελπίζω να μου αφήσει κάτι τις… για να θυμηθούμε τον γιγάντιο Altan…)

Κι έτσι φτάσαμε σ’ αυτήν την απελπισμένη προτεσταντική εκδοχή της αυτοθυσίας, την οποία εκπροσωπεί ο τσουρομαδηΜερτς. Όχι μόνο την ζητούμενη αυτοθυσία των γερμανών υπηκόων… Αλλά ακόμα και την μισοαυτοκτονία του ίδιου του γερμανικού κράτους: η «ιδέα» του τσουρομαδηΜερτς ήδη απ’ το καλοκαίρι του 2025 να κατασχεθούν τα «παγωμένα» ρωσικά assets ως «κάλυψη» για ισόποσο «δάνειο» στο φασιστοΚίεβο με (αποκλειστικό) σκοπό να αγοράσει ευρωπαϊκά (και, κυρίως, γερμανικά) όπλα για να σταματήσει την … ρωσική απειλή, έχει γίνει ήδη stand up comedy. Αλλά μελετιέται και θα μελετηθεί σαν το απόλυτο άλμα στο κενό…

Γιατί; Επειδή ο ρωσικός στρατός θα ξαναμπεί στο Βερολίνο; Όχι βέβαια. Επειδή το make america great again σημαίνει για τους ιστορικούς συμμάχους της Ουάσιγκτον (ποιος δεν το έχει καταλάβει;): πρώτα θα κάνετε την america great again με δικά σας έξοδα – και μετά βλέπουμε για εσάς!

Το ονομάσαμε έγκαιρα «κανιβαλισμό μεταξύ των ηττημένων» στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Εκεί το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό… (Κι αν κάτι αθερίνες σαν αυτές στα μέρη μας ξελιγωμένες με την κυρία τάδεOil νομίζουν ότι θα την γλυτώσουν κάνουν λάθος. Αλλά ξέρουν: οι μαλάκες υπήκοοι θα την πληρώσουν – για την πατρίδα οι μ…)