Tag: πυρηνικά

Sweet ψόφιο κουνάβι

Κυριακή 10 Φλεβάρη. Εν όψει της καινούργιας (δεύτερης) συνάντησής του με τον Kim Jong Un (στο βιετνάμ, 27 και 28 Φλεβάρη) το ψόφιο κουνάβι στάζει μέλι. «Η βόρεια κορέα, υπό την ηγεσία του Kim Jong Un θα γίνει μεγάλη οικονομική δύναμη» τιτίβισε χτες. «Μπορεί να εκπλήξει άλλους, αλλά όχι εμένα, γιατί εγώ τον ξέρω και έχω καταλάβει εντελώς πόσο ικανός είναι. Η βόρεια κορέα θα γίνει ένα άλλο είδος πυραύλου – οικονομικός πύραυλος!» κατέληξε. Ουάου!

Αυτά τα λέει επειδή έχει πεισθεί ότι η Πγιονγκγιάνγκ θα κάνει βίδες τα πυρηνικά της για χάρη της καροτί κουπ του και του δολαρίου; Μάλλον όχι. Μπορεί να χαίρεται που η Σεούλ δέχτηκε να αυξήσει την οικονομική της συμμετοχή στα κόστη των αμερικανικών βάσεων στη νότια κορέα – αυτά τα ευαίσθητα ζητήματα με πορτοφόλια φτιάχνουν το κέφι του ψόφιου κουναβιού.

Προς το παρόν πάντως εκείνα που διαρρέουν για το καινούργιο ραντεβού, είναι ότι η Ουάσιγκτον ίσως κάνει κάποια κίνηση «ανταπόδοσης» των ενεργειών που έχει κάνει ως τώρα ο Kim. Κι αυτό που πιθανολογείται είναι μια δήλωση (του ψόφιου κουναβιού) για τέλος του πολέμου· μπορεί και μια υπόσχεση για επίσημη υπογραφή συμφωνίας ειρήνης κάποια στιγμή αργότερα…

(Αν τα πράγματα εξελιχθούν έτσι, στην Αθήνα κάποιοι θα βάλουν πλερέζες. Πάει το «νόμπελ ειρήνης» απ’ τα χέρια του τενεκεδένιου αν το ψόφιο κουνάβι εμφανιστεί σαν ειρηνοποιός στα τέλη Φλεβάρη!

Εδώ που τα λέμε άλλη πίστα η κορεατική χερσόνησος σε σχέση με την βαλκανική…)

Δουλειές υπάρχουν

Τετάρτη 30 Γενάρη. Όταν ο “σκληρός σκύλος” Bolton (τον παρατσουκλιάζουμε έτσι σε διάκριση απ’ τον “τρελό σκύλο” πρώην υπ.εξ. Mattis) δεν κάνει φτηνά κόλπα διαφήμισης του «ερχόμαστε» (σε βάρος του καθεστώτος Maduro), ασχολείται με τον άλλο αμερικανικό στόχο: την Τεχεράνη.

Πριν 10 μέρες η αμερικανική αντιπροσωπεία στην «υπηρεσία ατομικής ενέργειας» του οηε (είναι οι ανιχνευτές / ελεγκτές ύπαρξης πυρηνικών όπλων, που πάντως δεν πλησιάζουν τις ισραηλινές εγκαταστάσεις…) κάλεσε 70 διπλωμάτες από πολλά κράτη, που εργάζονται στην υπηρεσία, στα κεντρικά της στη Βιέννη, για να τους παρουσιάσουν … τον Bolton. Και τις «ακλόνητες αποδείξεις» του ότι η Τεχεράνη κοροϊδεύει την υπηρεσία (ΙΑΕΑ) και ότι συνεχίζει κρυφά το πυρηνικό της πρόγραμμα. Οι «ακλόνητες αποδείξεις» ήταν η επεξεργασία που είχαν κάνει δύο μιλιταριστικά αμερικανικά think tanks σε «στοιχεία» που είχε αποκαλύψει πριν κάτι καιρούς ο Netanyahou… Στρωτό παιχνίδι με κεφαλίες…

Έπεισε ο κυρ σκληρός σκύλος το κοινό του; Καθόλου. Για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή οι επαγγελματίες της ΙΑΕΑ δεν γουστάρουν να αμφισβητείται η δουλειά τους (στους ελέγχους) έτσι, στο πόδι. Και δεύτερον επειδή η Ουάσιγκτον έχει βαρύ ποινικό μητρώο, και μάλιστα διπλό. Για την ανεδαφική και δόλια αμφισβήτηση της ΙΑΕΑ πριν την εισβολή στο ιράκ· και επειδή η Ουάσιγκτον (με τους συμμάχους της) προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τους διεθνείς οργανισμούς σα στολή ευκαιρίας.

Η αποτυχία του σκληρού σκύλου δεν θα πρέπει να εννοηθεί, πάντως, σα «νίκη του διεθνούς δικαίου». Μάλλον μια ακόμη (και όχι ιδιαίτερα ηχηρή) στιγμή του ξεπεράσματός του είναι – του ξεπεράσματος με τα κριτήρια του παρελθόντος. Αφού η Ουάσιγκτον δεν βρίσκει την κάλυψη που επιδιώκει, θα το πάει αλλιώς.

Δεν πρόκειται να κλάψει την μοίρα της. Για την δική μας; Άλλο θέμα…

Καπιταλισμός που καλπάζει

Κυριακή 13 Γενάρη. Ήταν θέμα “ευγενούς άμιλλας” και πρεστίζ. Αλλά (το θεωρούμε σίγουρο) είναι πολλοί στον πλανήτη που θα προτιμούσαν να μην είχε συμβεί και αυτό! Ποιο;

Προς τα τέλη του 2011 η διοίκηση των κινεζικών πυρηνικών εγκαταστάσεων ηλεκτρισμού στο Taishan πήρε την απόφαση ότι ο υπο κατασκευή πυρηνικός σταθμός «3ης γενιάς» θα ήταν ο πρώτος που θα εγκαινιαζόταν παγκόσμια. Αυτοί οι αντιδραστήρες EPR (European Pressurized Reactor) είναι έμπνευση της γαλλικής Framatome. Στον βασικό τους σχεδιασμό περιλαμβάνουν αναβαθμισμένα συστήματα και κατασκευές ασφαλείας, ώστε οι αντιδραστήρες να μην κινδυνεύουν από σεισμούς· ακόμα και απο πτώση αεροπλάνου.

Είχε ξεκινήσει ήδη προ πολλού η κατασκευή αντιδραστήρων EPR: στη φινλανδία το 2005 και στη γαλλία το 2007. Η κατασκευή στο Taishan ξεκίνησε το 2009· τέσσερα και δύο χρόνια μετά τους προηγούμενους. Η απόφαση να τελειώσει πρώτος ήταν ριψοκίνδυνη. Οποιοδήποτε τεχνικό πρόβλημα εμφανιζόταν θα έπρεπε να το λύσουν εκ του μηδενός· και σ’ ένα εντελώς καινούργιο τύπο αντιδραστήρα και σχετικών κατασκευών τα τεχνικά προβλήματα θα ήταν πολλά. Δεν θα μπορούσαν να μάθουν από την εμπειρία άλλων. Κι αυτό θα σήμαινε έξτρα καθυστερήσεις, και έξτρα κόστη.

Αλλά είναι ο κινεζικός καπιταλισμός… Το είπαν και το έκαναν. Η δοκιμαστική λειτουργία έγινε στα μέσα Δεκέμβρη. Και τώρα είναι έτοιμος για κανονική λειτουργία. Πρώτος, σε σχέση με τους άλλους δύο. Που θα αξιοποιήσουν, αν τους χρειαστεί, το κινεζικό know how στην κατασκευή και στην επίλυση προβλημάτων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τόσο ο καπιταλισμός γενικά όσο και τα πυρηνικά εργοστάσια ειδικά είναι ανάθεμα. Με αυτά σαν δεδομένα η υπόθεση του Taishan 1 είναι ένα είδος γενικής αλληγορίας του δυναμισμού του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου: «ακόμα κι αν αργήσαμε να ξεκινήσουμε θα σας προσπεράσουμε στην επόμενη στροφή»…

Είναι χαρμόσυνα νέα αυτά για τις «παλιές δυνάμεις»;

INF treaty

Δευτέρα 22 Οκτώβρη. Δεν είναι «ιστορίες στο τζάκι». Είναι η κινηματική, ανταγωνιστική ιστορία και οι ασυνέχειές της – (μερικές φορές βαθιές σα βάραθρα). Το πιθανότερο είναι πως το γεγονός ότι το ψοφιοκουναβιστάν ξεφορτώνεται την την συνθήκη “intermediate nuclear forces” δεν λέει τίποτα περισσότερο από σφίξιμο στο στομάχι. Όμως αυτή η διακρατική συνθήκη έχει περισσότερα να πει, να θυμίσει, να υποδείξει.

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70 (χρειάζεται, άραγε, να πούμε: της epic δεκαετίας του ’70;) ο λεγόμενος «ψυχρός πόλεμος» μεταξύ «δυτικού» και «ανατολικού» μπλοκ κλιμακωνόταν, με αμοιβαία όξυνση των στρατιωτικών εξοπλισμών. Προς τα τέλη του 1977, κι αφού στα κράτη μέλη του νατο είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται βομβαρδιστικά μεγάλης ακτίνας δράσης και ατομικές βόμβες, η σοβιετική ένωση ξεκίνησε να εγκαθιστά προς τη δυτiκή μεριά του «συμφώνου της Βαρσοβίας» τους μεσαίου βεληνεκούς (με δυνατότητα πυρηνικής κεφαλής) πυραύλους SS-20. Που σημάδευαν την δυτική ευρώπη.

Η «σοβιετική απειλή» ήταν οφθαλμοφανής για τους πολεμοκάπηλους! Παρότι η Ουάσιγκτον είχε αντίμετρα κατά των SS-20 (πυραύλους εκτοξευόμενους από υποβρύχια και, φυσικά, τα βομβαρδιστικά και τις ατομικές βόμβες σε διάφορα αεροδρόμια και αποθήκες – συμπεριλαμβανόμενου του Άραξου στο ελλαδιστάν), προτίμησε να αρπάξει την ευκαιρία. Και να προωθήσει την ακόμα εντονότερη στρατιωτική υπαγωγή της δυτικής ευρώπης στην ψυχροπολεμική αρένα. Στις 12 Δεκέμβρη του 1979 το συμβούλιο του νατο αποφάσισε την εγκατάσταση 572 βάσεων εκτόξευσης πυραύλων με πυρηνικές κεφαλές (464 tomahawk cruise και 108 pershing 2) σε πέντε ευρωπαϊκά κράτη, απ’ το 1983 ως το 1986. Στην αγγλία θα γινόταν εγκατάσταση 160 cruise, στην ιταλία 112 cruise, στη δυτική γερμανία 96 cruise και 108 pershing 2, στο βέλγιο και στην ολλανδία 48 cruise.

Είναι αλήθεια ότι εκτός απ’ το Λονδίνο οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις της εποχής δεν χάρηκαν καθόλου μ’ αυτό που είχαν υπογράψει, δηλαδή την πυρηνική στρατιωτικοποίηση της δυτικής ευρώπης. Την ημέρα που αποφασίστηκε (εκείνον τον Δεκέμβρη του 1979) προστέθηκε, σαν υποτιθέμενο αντίβαρο, κι αυτό: ότι θα έπρεπε να γίνουν διαπραγματεύσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας για κάποιας μορφής αποκλιμάκωση.

Εκείνοι κι εκείνες που θύμωσαν αληθινά για αυτήν την εξέλιξη ήταν, όμως, οι εκατοντάδες χιλιάδες κινηματικοί και κινηματικές, που τέλειωναν την δεκαετία του ’70 με μεγάλη εμπειρία αγώνων και αρνήσεων· αλλά, επίσης, χωρίς έναν προσανατολισμό που να ενοποιεί ριζοσπαστικά τις πολλαπλές ανταγωνιστικές υποκειμενικότητες που είχαν ήδη αναδυθεί.

“Όχι, ευχαριστώ!”

Δευτέρα 22 Οκτώβρη. Τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και, ακόμα πιο συστηματικά, οι αρχές της δεκαετίας του ’80 είναι η ιστορική φάση γέννησης του μαζικού και δυναμικού αντιπυρηνικού κινήματος στην (τότε δυτική) ευρώπη, αλλά και στη βόρεια αμερική. Η άρνηση απέναντι στην “άγρια” στρατιωτικοποίηση της (δυτικής) ευρώπης με ανοικτά και ομολογημένα πυρηνικά όπλα λειτούργησε (έξω απ’ τις προβλέψεις των τότε αφεντικών) σαν ο γενικός κωδικοποιητής, σαν η γενική σύνθεση επιμέρους αρνήσεων, συμπεριλαμβάνοντας από αντι-ιμπεριαλιστικές ή/και αντι-πολεμικές παραμέτρους, μέχρι οικολογικές, και από “άγριες” δράσεις μέχρι πασιφιστικές. Αυτό που ονομάστηκε (κυρίως στην κεντρική και στην βόρεια ευρώπη) εναλλακτικό κίνημα ηγεμόνευσε στην αρένα του αντικρατικού / αντικαπιταλιστικού ανταγωνισμού στα ‘80s, γεννώντας σαν “πολιτική μορφή” αυτό που ονομάστηκε (από τότε) πράσινοι… (Η κομματική ιστορία τους είναι ένα έξτρα ζήτημα…)

Η προόπτικη εγκατάστασης των pershing και cruise στη δυτική ευρώπη κινητοποίησε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες, για αρκετά χρόνια, ανοίγοντας ταυτόχρονα επιπλέον μέτωπα έξω απ’ τον κύριο στόχο. Οι εξαιρετικά μαζικές διαδηλώσεις (μεγέθους 300.000, 500.000, ακόμα και μεγαλύτερες), οι αποκλεισμοί στρατιωτικών βάσεων, οι συμβολικές επιθέσεις σε υπουργεία και αμερικανικούς στόχους, οι καταλήψεις, οι συγκεντρώσεις σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις ή υποδομές, που κατέληγαν συχνά σε οδομαχίες… Αλλά και η δημιουργία επιτροπών βάσης, η διαμόρφωση ενός “δικτυακά” οργανωμένου κινήματος (πολύ πριν το ψηφιακό “διαδίκτυο”…), η συστράτευση πλήθους υποκειμένων ενάντια στην πιθανότητα ενός πυρηνικού πολέμου / ολέθρου στην ευρώπη, η μαζική αρνησικυρία απέναντι σε κρατικά θεωρήματα που εμφανίζονταν σαν “η αναγκαία άμυνα”, όλα αυτά έκαναν, καθώς προχωρούσε η δεκαετία του ’80, όλο και πιο δύσκολο στην πραγματοποίησή του το νατοϊκό σχέδιο.

Ήταν εκείνο το μαζικό, αποφασισμένο και δυναμικό στους τρόπους δράσης κίνημα που ανάγκασε την Ουάσιγκτον να διαπραγματευτεί σοβαρά με την Μόσχα και να υπογράψει την συμφωνία του 1987! (Στην πραγματικότητα και στο ανατολικό μπλοκ τα αφεντικά είχαν την ίδια ανησυχία: του ξεσπάσματος ενός αντι-πυρηνικού / αντι-πολεμικού κινήματος, που θα συνέθετε όλη τη εμπειρία αρνήσεων κατά της σοβιετικής κρατικο/καπιταλιστικής γραφειοκρατίας).

Το 1987 η ευρώπη, δυτική κι ανατολική, πήρε βαθιά ανάσα με την υπογραφή της INF. Το κίνημα (πολύ περισσότερο απ’ τους ορατούς ήδη από τότε ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ηπα και την – δυτική – γερμανία) είχε νικήσει.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως, μετά από 30 χρόνια, η ευκολία με την οποία το ψοφιοκουναβιστάν πετάει εκείνη τη συμφωνία στα σκουπίδια αποτελεί, άρα, ήττα; Πρώτ’ απ’ όλα δεν υπάρχει ένα υποκείμενο για να «χρεωθεί» μια τέτοια ήττα… Σημαντικότερο είναι ωστόσο το αν και τι είδους δράσεις και αντιδράσεις απ’ τα «κάτω» θα προκαλέσει ο εντεινόμενος ενδοκαπιταλιστικός / διακρατικός ανταγωνισμός.

Ενώ η πραγματικότητα είναι από κάποιες απόψεις χειρότερη (και σίγουρα πιο σύνθετη) από εκείνη της δεκαετίας του ’80, ως τώρα ο ανταγωνισμός (μας) είναι απογοητευτικός. Ας πούμε πως δουλεύουν «υπόγειες» διεργασίες που πρόκειται να αναδυθούν δυναμικά…

(Καλό θα ήταν να φροντίσουμε να είναι έτσι…)

(φωτογραφίες: Διαδηλώσεις στη – δυτική – γερμανία, το 1983)

Καμπάνια Μ15 + / Τα δήθεν κρυφά πυρηνικά, χημικά και βιολογικά όπλα…

Παρασκευή 8 Ιούνη. Το παρακάτω video (με υπότιτλους, διάρκειας 45 λεπτών) είναι παραγωγή του bbc, του 2003. Καθεστωτικό και καθόλα υπεράνω «αντι-σημιτισμού» δηλαδή. Και λέει πράγματα που έγιναν διεθνώς γνωστά απ’ τον Vanunu – όμως πρέπει να υπενθυμίζονται διαρκώς, ειδικά όταν πρόκειται για ένα κράτος τόσο σύμμαχο του ελληνικού ιμπεριαλισμού, με σαφέστατες κοινές μιλιταριστικές / πολεμικές επιδιώξεις στη μέση Ανατολή.

Είναι απαραίτητα, επιπλέον, κάποια πράγματα για την κατάσταση του Mordechai Vanunu, μετά τις αρχές του 2003 (οπότε τελειώνει το ρεπορτάζ του bbc).

Ο Vanunu αποφυλακίστηκε μεν το 2004, αλλά από τότε βρίσκεται σε καθεστώς αυστηρών περιορισμών, σε ένα είδος ημι-φυλάκισης εντός της ισραηλινής επικράτειας. Του απαγορεύεται να φύγει, να συναντάει ξένους δημοσιογράφους, να δίνει συνεντεύξεις. Το 2007 και το 2010 συνελήφθη για «παραβίαση όρων» και καταδικάστηκε ξανά σε φυλάκιση, την πρώτη φορά 6 μήνες και την δεύτερη για 3.

Θεωρείται διεθνώς κρατούμενος συνείδησης – και έχει βραβευτεί με διάφορους τρόπους. Ενώ όταν προτάθηκε για το νόμπελ ειρήνης ζήτησε να αποσυρθεί το όνομά του, επειδή δεν διανοείται ότι μπορεί να βρίσκεται στην ίδια κατηγορία με τον πρόεδρο του ισραήλ Simon Peres (πήρε το νόμπελ ειρήνης το 1994 από κοινού με τον Αραφάτ), που είναι ο δημιουργός του πυρηνικού προγράμματος του ισραήλ και ο πολιτικά υπεύθυνος για την απαγωγή του απ’ την Ρώμη, στις 30 Σεπτέμβρη του 1986.

… όμως άλλοι γουστάρουν ακόμα περισσότερο!

Τετάρτη 9 Μάη. Στην Τεχεράνη έχουν ξεκινήσει πάρτυ!!! Τέτοια ανατροπή συσχετισμών (σε σχέση με το 2004 ή το 2005) ούτε στα καλύτερα όνειρά τους δεν θα μπορούσαν να έχουν φανταστεί!

Στην άμεση ανακοίνωσή του ο Rouhani δεν κήρυξε κανέναν «πόλεμο»! Είπε κάτι πολύ απλούστερο και λογικότερο: … Απ’ την συμφωνία των 5+1 κρατών μαζί μας έφυγε ένας. Συνεπώς έγινε συμφωνία 5 κρατών με το ιράν. Θα σεβαστούμε κατ’ αρχήν την συμφωνία. Τις επόμενες εβδομάδες θα συζητήσουμε με τα ευρωπαϊκά κράτη, την ρωσία και την κίνα, που την έχουν υπογράψει, για το πως θα επιλύσουμε μαζί τα προβλήματα που θα προκύψουν στις μεταξύ μας οικονομικές σχέσεις, στα χρηματοπιστωτικά ζητήματα, και ότι άλλο χρειαστεί…

Σαν επαρχιακός πολιτευτής που απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στους οπαδούς του γλύφοντάς τους (την ίδια στιγμή που τον ακούει και τον βλέπει όλος ο πλανήτης), το ψόφιο κουνάβι είπε τερατώδη ψέμματα και έπεσε σε τρελές αντιφάσεις «δικαιολογώντας» την απόφαση της Ουάσιγκτον. Απ’ την μια «…η Τεχεράνη δεν τήρησε τις υποχρεώσεις της με βάση την συμφωνία, και όπως απέδειξε ο κύριος Netanyahu πριν μια βδομάδα βρίσκεται ελάχιστα πριν την κατασκευή πυρηνικής βόμβας» («όμοιος ομοίω αεί πελάζει»!!!), κι απ’ την άλλη, λίγο μετά «… μπορούμε να διαπραγματευτούμε μαζί με τους συμμάχους μας μια άλλη συμφωνία, που θα εξασφαλίσει ότι το ιράν δεν θα φτιάξει πυρηνική βόμβα…» Είναι αμφίβολο πια αν οποιοσδήποτε στον πλανήτη παίρνει στα σοβαρά την Ουάσιγκτον. Όχι μόνο το ψόφιο κουνάβι, αλλά συνολικά την αμερικανική διοίκηση.

Κι αυτό είναι ιδιαίτερα ευχάριστο όχι μόνο για την Τεχεράνη αλλά και για μια σειρά «αναθεωρητικές δυνάμεις» (όπως τις χαρακτηρίζει το νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» των ηπα), ασχέτως μεγέθους.

Αποδεικνύονται ολοταχώς οι ηπα «κράτος παρίας». Πυρηνικός παρίας όμως!!! Κι αυτό…

(φωτογραφία: Το να φύγουμε απ’ την JCPOA [σ.σ.: την συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν] σημαίνει ότι η αμερική γυρίζει την πλάτη της στους πιο στενούς της συμμάχους και σε μια συμφωνία την οποία διαπραγματεύτηκε η αφρόκρεμα των διπλωματών, των επιστημόνων και των πρακτόρων μας. Σε μια δημοκρατία πάντα μπορεί να υπάρχουν αλλαγές στην πολιτική και στις προτεραιότητες ανάμεσα σε διαφορετικές διοικήσεις. Αλλά η διαγραφή συμφωνιών στις οποίες η χώρα μας είναι μέλος διακινδυνεύει την αξιοπιστία της αμερικής και μας φέρνει αντιμέτωπους με τις μεγαλύτερες δυνάμεις του κόσμου… Δεν πρόκειται για μια συμφωνία ανάμεσα στην δική μου κυβέρνηση και την ιρανική…. Αλλά για μια πολυμερή συμφωνία ελέγχου όπλων, που εγκρίθηκε ομόφωνα απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε.

Αυτά τιτίβισε ο πρώην Obama. Το ξέρει όμως ότι δεν συμβαίνουν «αλλαγές» απλά. Η δική του («πολυμερής») πολιτική απέτυχε να εξασφαλίσει την αμερικανική ηγεμονία. Οπότε αυτή που την αντικαθιστά λέγεται μονομερής δράση· ανοικτοί εκβιασμοί (όπου είναι δυνατόν)· κλιμάκωση του μιλιταρισμού…)

Ώρα Ουάσιγκτον

Τρίτη 8 Μάη. Το ψόφιο κουνάβι ανακοίνωσε ότι (δεν μπορεί να περιμένει ως το Σάββατο, που ο Μάης έχει 12, αλλά βιάζεται, οπότε) θα ανακοινώσει σήμερα τις βουλές του για την συμφωνία περί το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Φαίνεται ότι τον εκνεύρισε ιδιαίτερα όχι μόνο η συνάντηση του πρώην υπ.εξ. Kerry με τον ιρανό υπ.εξ. Zarif πριν δύο βδομάδες στη Ν. Υόρκη (στο περιθώριο συνόδου του οηε) αλλά και ο σχολιασμός του ιρανικού υπ.εξ. για την συνάντηση:

…Δεν βλέπουμε τις ηπα απλά σαν τον κύριο Trump· οι ηπα δεν είναι μόνο η τωρινή διοικητική δομή, και υπάρχουν πολλά πρόσωπα που έχουν διαφορετική άποψη στα διεθνή και περιφερειακά ζητήματα… δήλωσε ο εκπρόσωπος του ιρανικού υπ.εξ. Bahram Qassemi.

Να θυμίσουμε ότι ο Kerry ήταν υπ.εξ. του Ομπάμα όταν είχε υπογραφτεί η συμφωνία 5+1, και λέγεται ότι την υποστηρίζει ακόμα.

Αυτό λοιπόν; Τέτοιο ιρανικό θράσος; Αυτό είναι χειρότερη «παρέμβαση στα εσωτερικά ξένης χώρας» απ’ την ρωσικής προέλευσης «νοθεία» στις αμερικανικές εκλογές!!! Αυτό σημαίνει ότι η Τεχεράνη σκοπεύει να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις (τακτικής…) μέσα στο αμερικανικό establisment!!! Αμφισβητεί ο Zarif ότι ΟΙ ΗΠΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΨΟΦΙΟ ΚΟΥΝΑΒΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ;

Τώρα θα δει!!!

(φωτογραφία: Εν τω μεταξύ οι προετοιμασίες για την μετεγκατάσταση της αμερικανικής πρεσβείας απ’ το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, συνεχίζονται κανονικά. Ήδη τοποθετούνται οι ταμπέλες: είτε επειδή θα ορμήξει πολύ κόσμος για να αγγίξει το καινούργιο ιερό μνημείο της πόλης, είτε επειδή μπορεί να χαθούν οι επίσημοι που θα πάνε για τα εγκαίνια: ο προεδρικός γαμπρός και σύμβουλος – άνθρωπος του Τελ Αβίβ – Jared Kushner και η προεδρική θυγατέρα, σύμβουλος και πριγκίπισσα Ivanka Trump… Να χαθούν και να πέσουν στα χέρια τίποτα ενόπλων; Α πα πα!

Φαίνεται ότι το ψόφιο κουνάβι δεν θα κοσμήσει με την παρουσία του την αφορμή (αν και όχι την αιτία) για την γένεση του επόμενου An-Nasir Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub.

Δείλιασε!…. )

Το μάδημα της μαργαρίτας 1

Σάββατο 5 Μάη. Μια βδομάδα έχει απομείνει για να ανακοινώσει το αμερικανικό καθεστώς, δια στόματος ψόφιου κουναβιού, το «σκίσιμο» της υπογραφής του στην συμφωνία 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν… Και διάφοροι ειδικοί της δημαγωγίας μαδούν την μαργαρίτα για το τι, τελικά, θα ξεφουρνίσει η Ουάσιγκτον. Η οποία, υποτίθεται, «πιέζεται» απ’ τους συμμάχους της (το Λονδίνο και το Παρίσι) να μην εγκαταλείψει την συμφωνία, αλλά … να βολευτεί με κάποιο πανωσήκωμα…

Παρότι η Ουάσιγκτον έχει μερικά περιθώρια ελιγμών ακόμα (του είδους «να φύγει εντελώς» απ’ την συμφωνία, να «μισοφύγει», να «φύγει μεν αλλά να μην επιβάλλει αμέσως νέες κυρώσεις») οι υπόλοιποι 4 που έχουν βάλει την υπογραφή τους δεν αποτελούν ένα ενιαίο μπλοκ· ακόμα κι αν στα λόγια υποστηρίζουν και οι 4 ότι η συγκεκριμένη συμφωνία είναι ο.κ. Στην πραγματικότητα, και ανάλογα με το είδος των «δουλειών» που έχουν οι επιχειρήσεις τους με τις ηπα (και με το αμερικανικό δολάριο) απ’ την μια, και των άλλων δουλειών που έχουν ανοίξει ή σχεδιάζουν να ανοίξουν με την Τεχεράνη, προσπαθούν να βρουν που θα σταθούν.

Στη μια μεριά, με την πιο καθαρή στάση υπέρ της συμφωνίας όπως είναι, βρίσκεται η Μόσχα. Λογικό, αφού ήδη η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις σε βάρος της κατά βούληση: ο «βρεγμένος το νερό δεν το φοβάται». Ο «μικρός Ναπολέων» Macron προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, δηλαδή να μην τα σπάσει ούτε με την Ουάσιγκτον ούτε με την Τεχεράνη: ο γαλλικός καπιταλισμός πάντα είχε δουλειές στο ιράν (και καλές σχέσεις με το τωρινό καθεστώς), και τώρα ελπίζει σε περισσότερες (λέγε με: total…). Χρειάζεται όμως την αμερικανική υποστήριξη στην υποσαχάρια αφρική… Η δυστυχισμένη αγγλίδα πρωθυπουργός May, μέσα στους μπελάδες της διαχείρισης του brexit, είναι σε ζόρικη θέση: θέλει να εμφανίζεται ανεξάρτητη απ΄την Ουάσιγκτον, αλλά το «ποινικό μητρώο» του Λονδίνου στο ιράν έχει μεγάλα εγκλήματα (λέγε με: anglo-iranian oil, μετέπειτα british oil, bp εν συντομία). Πράγμα που δεν είναι το καλύτερο διαβατήριο για μπίζνες στο ιράν (ειδικά όταν το Λονδίνο πουλάει όπλα στο Ριάντ…) Όσο για το Βερολίνο; Θα πρέπει να αναρωτιέται αν πλησιάζει η ώρα μιας ανοικτής ανταρσίας απέναντι στις ηπα, κι αν το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν είναι η προτιμότερη αφορμήή όχι…

Η υπόθεση έχει (για την δική μας εργατική αντίληψη του καπιταλιστικού κόσμου και της συστηματικής εντατικοποίησης του ανταγωνισμού στο εσωτερικό του) πολύ μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι φαίνεται. Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι αυτά τα 2,5 χρόνια που η συμφωνία ίσχυε, το αμερικανικό κράτος απειλούσε συστηματικά τις ευρωπαϊκές τράπεζες (με «κυρώσεις», «πρόστιμα» κλπ) για να μην μεσολαβούν σε χρηματοδοτήσεις «επενδύσεων» ευρωπαϊκών εταιρειών στο ιράν· μια τακτική που έφερνε τα ευρωπαϊκά αφεντικά στα πρόθυρα ανοικτών γαμοσταυρισμάτων! Και είναι εδώ και ένα χρόνο φανερό ότι ένα καλό μέρος του τωρινού αμερικανικού εκβιασμού, ΔΕΝ αφορά το ιράν, αλλά τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα διάφορα κύματα μονομερών αμερικανικών κυρώσεων κατά της Μόσχας, πότε για το ένα και πότε για το άλλο…

Συνεπώς η έλλειψη μιας σθεναρής «ανεξαρτησίας» (ή «χειραφέτησης») απ’ την Ουάσιγκτον εκ μέρους διάφορων «ευρωπαϊκών δυνάμεων», σε ότι αφορά την «εξωτερική πολιτική» τους (τον οικονομικό ή/και στρατιωτικό ιμπεριαλισμό τους), δεν είναι καινούργια· και πρέπει να σημειωθεί. Το «πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν» δεν είναι μόνο του στον πάγκο του χασάπη. Πάει μαζί με την «ουκρανία», τις «κυρώσεις κατά της Μόσχας» ή τις «πλάτες στο Τελ Αβίβ»: πρόκειται για μια συλλογή ζητημάτων όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, στα οποία την πρωτοβουλία των κινήσεων του λεγόμενου «δυτικού κόσμου» εξακολουθεί να την έχει η παρακμάζουσα Ουάσιγκτον (λόγω στρατού…), σπρώχνοντας τα διάφορα ευρωπαϊκά κράτη είτε στο να κρατάνε τα χέρια τους κοντά (ακόμα κι αν τα συμφέροντά τους είναι για μακρύτερα), είτε να γελοιοποιούνται στην «διεθνή σκηνή», σαν ουρά του ψόφιου κουναβιού.

Θα κρατήσει πολύ ακόμα αυτό; Δεν ξέρουμε.

Κορεατική χερσόνησος

Πέμπτη 3 Μάη. Όσο πλησιάζει το ραντεβού του ψόφιου κουναβιού με τον Kim, τόσο εκδηλώνεται το βαθύ αμερικανικό κράτος πίσω του: προκειμένου να πάρει η Ουάσιγκτον την χαμένη πρωτοβουλία των κινήσεων (ή να μπορεί να πουλήσει ότι κάτι τέτοιο πέτυχε) θα πρέπει να απαιτηθεί απ’ το βορειοκορεατικό καθεστώς κάτι περισσότερο έως πολύ περισσότερο απ’ αυτά που έχει ανοικοινώσει ως τώρα. Και χωρίς ανταλλάγματα: σαν «απόδειξη της καλής του θέλησης»… Αυτή είναι η «σοφία» που έχει αρχίσει να κυκλοφορεί, με την μορφή δημοσιογραφικών άρθρων, ανώνυμων δηλώσεων, κλπ…

Μπορεί να δουλέψει αυτό; Αν στη θέση του ψόφιου κουναβιού ήταν ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. (και πρώην αρχιασφαλίτης) Mike Pompeo κάτι τέτοιο θα έκανε… Αλλά δεν είναι αυτός. Είναι κάποιος που διψάει για ένα νόμπελ ειρήνης· ένα λάφυρο που δεν θα μπορούσε να το διανοηθεί σαν «επιχειρηματίας», δηλαδή σαν πλυντήριο (και ρωσικού «μαύρου» χρήματος…) και νταβατζής.

Πέρα, ωστόσο, απ’ την προσωπικότητα του αμερικάνου προέδρου, υπάρχει κάτι ακόμα, που στην ουσία του είναι πολύ σημαντικότερο: η Σεούλ, η Πγιονγκγιάνγκ, η Μόσχα και το Πεκίνο έχουν μάθει όλα τα κόλπα της Ουάσιγκτον, απ’ τους παλιότερους γύρους «διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό πρόγραμμα της βόρειας κορέας». Αυτά που το ψόφιο κουνάβι λέει ότι θέλει να ξεπεράσει (τις αποτυχίες των προηγούμενων αμερικάνων προέδρων…) μπορούν να τα κολλήσουν στα μούτρα του σαν κίνητρο «υπέρβασης»… Όμως σε κάθε περίπτωση αποτελούν προεξοφλημένο υλικό της τακτικής / στρατηγικής του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, και όλων των εναλλακτικών τους.

Έτσι, για παράδειγμα, αν στις 12 Μάη ή κάπου εκεί γύρω η Ουάσιγκτον «αποσύρει» την υπογραφή της απ’ την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης (όπως αναμένεται, ακόμα κι αν γίνει με κάποια θολούρα…), ο Kim (και, ακόμα σημαντικότερο: ένα κάρο διαμορφωτές της κοινής γνώμης στον πρώτο κόσμο) θα μπορεί να ρωτήσει όσο πιο γλυκά γίνεται: και ποιος μας εγγυάται, ω κύριε ψοφιοκούναβε, ότι ακόμα κι αν δείξουμε την καλή θέληση που μας ζητάτε, εσείς θα ακολουθήσετε for ever;

Όχι μόνο η γραμμή αντιπαράθεσης “Μεσόγειος – Ειρηνικός” είναι ενιαία, τόσο όσο χρειάζεται για να την διατρέχουν αποφάσεις, επιλογές, συσχετισμοί, αναμετρήσεις, ή αδιέξοδα· αλλά, επιπλέον, χάρη στην σκακιστική τακτική του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, ο χωρίς ιδιαίτερες εναλλακτικές αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι καταδικασμένος να μπλοφάρει όλο και περισσότερο, όλο και πιο φανερά· προσπαθώντας να ξεχαστεί εκεί αυτό που μαγειρεύει εδώ.

Φυσικά κρατάει πάντα μια ορισμένη υπεροχή στα όπλα. Το αν αυτό είναι αρκετό θα αποδειχθεί κάποια στιγμή· και θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά, είτε έτσι είτε αλλιώς…