Tag: πυρηνικά

Τρίτη 23 Φλεβάρη. «Να δικαστεί ο πρόεδρος!» Όχι, δεν αφορά το ψόφιο κουνάβι· αυτό την γλύτωσε. Αφορά τον ιρανό πρόεδρο Rouhani: μιας και η πλειοψηφία του κοινοβουλίου θεωρούνται «σκληροπυρηνικοί», ψήφισαν χτες πως κάνοντας αυτό το «μισό βήμα» για το οποίο γράφαμε χτες, παραβίασε το νόμο που είχε ψηφιστεί τον περασμένο Δεκέμβρη, το νόμο που προέβλεπε την διορία μέχρι τις 21 Φλεβάρη (να πάρει πίσω η Ουάσιγκτον όλες τις τιμωρίες) – διαφορετικά…

Τυπικά ίσως έχουν δίκιο. Ουσιαστικά όμως συνεχίζουν την προεκλογική τους εκστρατεία εν όψει των προεδρικών εκλογών στα μέσα του ερχόμενου Ιούνη. Η θεωρούμενη πιο hard core πλευρά του ιρανικού καθεστώτος κέρδισε συντριπτική νίκη στις βουλευτικές εκλογές που έγιναν στις 21 του περασμένου Φλεβάρη: 221 καρέκλες (είχαν 83) έναντι μόλις 20 των μεταρρυθμιστών / Rouhani (είχαν 121). Μ’ αυτά τα δεδομένα έχουν στο χέρι τη νίκη και στις προεδρικές, εκτός εάν μέχρι τότε συνεχίζει να παίζεται το έργο «η Ουάσιγκτον επιστρέφει στην συμφωνία… την είδαμε να έρχεται…»

Στο πολύπλοκο σύστημα εξουσίας του ιράν δεν είναι το κοινοβούλιο που μπορεί μόνο του να «καταργήσει» έναν πρόεδρο που, άλλωστε, έχει ακόμα 4 μόνο μήνες θητεία ακόμα. Το ανώτατο συμβούλιο εθνικής ασφαλείας, για παράδειγμα, ένα άλλο όργανο εξουσίας που έχει την αρμοδιότητα και για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, δήλωσε χτες ότι η συμφωνία που έκανε η κυβέρνηση Rouhani για την 3μηνη παράταση είναι συμβατή με το νόμο του Δεκέμβρη, αυτόν που επικαλούνται οι σκληροπυρηνικοί κοινοβουλευτικοί. Κάποια μέλη δε της «συνέλευσης των ειδικών» (πρόκειται για τους παπάδες που δεν εκλέγονται και αποτελούν το ανώτατο όργανο εξουσίας στο ιράν αφού εκλέγουν τον «ανώτατο ηγέτη» – τώρα είναι ο Khamenei) θύμισαν ότι η «γραμμή» είναι πρώτα άρση όλων των τιμωριών που επέβαλε το ψόφιο κουνάβι, μετά επιστροφή της Τεχεράνης στις προβλέψεις της συμφωνίας του ‘15· και καμμία συζήτηση ή διαπραγμάτευση για οτιδήποτε άλλο… Σα να λέμε: “κράτησαν το ίσιο”…

Έχει το ενδιαφέρον του το να δώσει το ιρανικό καθεστώς στο σύνολό του προς τρίτους μια εικόνα «οξυμένων εσωτερικών διαφωνιών»… Με βάση το πως το αμερικανικό καθεστώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο, είναι ικανό να πιστέψει πως μπορεί να οξύνει αυτές τις αντιθέσεις κάνοντας μισό ακόμα βήμα…

(Έχει κι αυτό ενδιαφέρον, κι ας το ξέρει όποιος ενδιαφέρεται για το θέμα. Ενώ ο νυσταλέος Jo ονειρεύεται (;) ότι δείχνοντας μια κάποια καλωσύνη-με-κυνόδοντες θα καταφέρει να βάλει προς συζήτηση το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, το ιρανικό καθεστώς απ’ την μεριά του, προκειμένου να «αναγνωρίσει» ότι η Ουάσιγκτον ξαναγύρισε στη συμφωνία, πέρα απ’ την κατάργηση των τιμωριών, θέλει και εγγυήσεις ότι ένας επόμενος πρόεδρος, οποτεδήποτε, δεν θα κάνει αυτά που έκανε το ψόφιο κουνάβι! Είναι απίθανο να μπορούν να δοθούν τέτοιες εγγυήσεις, εκτός αν η συμφωνία του 2015 ή όποια άλλη γίνει μέρος του αμερικανικού συντάγματος! Οπότε η Τεχεράνη μπορεί να λέει σταθερά «δεν σας έχουμε εμπιστοσύνη»…

Επιπλέον μπορεί να ζητάει αποζημιώσεις για τις ζημιές που έχουν προκαλέσει οι ψοφιοκουναβικές τιμωρίες απ’ το 2018 που επιβλήθηκαν και μετά (σε 1 τρις δολάρια τις υπολογίζει…), καθώς και το κεφάλι ενός αμερικάνου αρχιστράτηγου σαν εκδήλωση συγγνώμης για την δολοφονία του Soleimani…)

Παρασκευή 29 Γενάρη. Θα πει κάποιος καλόπιστος: μα που βρίσκεται το ύποπτο στο να προετοιμάζονται οι «ειδικοί» για παν ενδεχόμενο;

Είναι απλό: το ύποπτο (και όχι μόνο!) βρίσκεται στην κατασκευή των ενδεχόμενων στα μέτρα τους· και εκείνα των αφεντικών τους. Να ένα παράδειγμα. Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 η κατάρρευση του «ανατολικού μπλοκ» έγινε οριστική, υπήρχαν κάποιοι παρά πολύ δυσαρεστημένοι: το πυρηνικό / πυραυλικό λόμπυ των ηπα, δηλαδή σχεδόν ολόκληρο το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα! Αν δεν υπάρχει ένας εχθρός τόσο επικίνδυνος όσο η πυρηνικά εξοπλισμένη ε.σ.σ.δ., τότε πως θα συνεχίσει η χρηματοδότηση, οι έρευνες, η κατασκευή όλο και περισσότερων βαλλιστικών πυραύλων με πυρηνικές κεφαλές; Ένας καινούργιος εχθρός έπρεπε να βρεθεί επειγόντως, εκεί στις αρχές των ‘90s – τέτοιος που να χρειάζεται «πυρηνική αποτροπή»! Και φτιάχτηκε.

Οι κομήτες, οι μετεωρίτες, οι βράχοι του διαστήματος! Εντελώς ξαφνικά – αλλά συστηματικά… – οι τότε δημαγωγοί, διεθνώς, άρχισαν να προβάλουν τον κίνδυνο να πέσει πάνω στον ενοποιημένο υπό την ηγεσία της δύσης και των ηπα πλανήτη μια μεγάλη πέτρα – προκαλώντας μεγάλη καταστροφή. Ποιός θα μπορούσε να αποκλείσει τέτοιο ενδεχόμενο; Κανείς!!! Και ποιός θα μπορούσε να σώσει την ανθρωπότητα απ’ αυτόν τον κίνδυνο; Μα το αμερικανικό πυρηνικό / πυραυλικό λόμπυ!!! Μόλις εμφανιζόταν στο αχανές σύμπαν ο κίνδυνος, η ανθρωπότητα (δηλαδή οι συγκεκριμένες αμερικανικές εταιρείες…) θα έριχναν επάνω του πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές, για να τον κάνουν σκόνη πριν τολμήσει να πλησιάσει! Τότε, στο πρώτο μισό των ‘90s, κατασκευάστηκε για πρώτη φορά η απειλή των μετεωριτών προς κατανάλωση των υποτελών· και απο τότε δεν εξαφανίστηκε ποτέ. Έρχεται και ξανάρχεται – αν και πια έχουν επανέλθει και οι κλασσικοί «επίγειοι» εχθροί, οι κλασσικές απειλές. Η Μόσχα και το Πεκίνο σίγουρα…

Η “disease X” είναι το αντίστοιχο των κομητών (του “κομήτη Χ” ας πούμε) για τις φαρμακο-μαφίες (και για το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα συνολικά). Ένα «παν ενδεχόμενο» που θεωρητικά δεν μπορεί να αποκλειστεί, και άρα η χρησιμότητά του είναι να ανοίξει τον δρόμο για πολύ στέρεες μεθοδεύσεις, για πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα, για πολύ συγκεκριμένα κέρδη (και όχι μόνον οικονομικά). Ένα «παν ενδεχόμενο» που, όπως με το πυρηνικο / πυραυλικό λόμπυ, μπορεί να κατασκευαστεί κατά βούληση· μπορεί να ανακαλέσει μάλιστα και «παραδείγματα απ’ το παρελθόν» για να αποδείξει το πόσο πιθανό και πόσο καταστροφικό θα μπορούσε να είναι… Για το αμερικανικό πυρηνικό λόμπυ τότε το παράδειγμα / απόδειξη ήταν ο μετεωρίτης που εξαφάνισε τους δεινόσαυρους… Κανείς δεν το θυμάται, περί θεωρήματος πρόκειται, αλλά για τις ανάγκες της προπαγάνδας απ’ τα ‘90s και μετά έγινε «σκληρό επιστημονικό δεδομένο»…. Θα μπορούσε ένας τέτοιος μετεωρίτης θα έχει καταστρέψει την γη το 1960, το 1970 ή το 1980; Αναμφίβολα ναι… Γιατί δεν είχε προκύψει τότε η ιδέα και η προπαγάνδα μιας τέτοιας απειλής; Επειδή δεν χρειαζόταν…

Για τις φαρμακομαφίες και τους συμμάχους τους το παράδειγμα / απόδειξη ήταν η «γρίπη του 1918». Κανείς δεν την θυμάται και, επιπλέον, είναι σίγουρο ότι δεν επρόκειτο ούτε μόνο ούτε σκέτα για γρίπη – δεν έχει σημασία… Θα μπορούσε ένας τέτοιος υγιεινομικός Αρμαγεδώνας να έχει εμφανιστεί το 1960, το 1980 ή το 1990; Αναμφίβολα ναι.. Γιατί δεν είχε προκύψει τότε η ιδέα και η προπαγάνδα μιας τέτοιας απειλής; Επειδή δεν χρειαζόταν. Και επειδή δεν υπήρχε το τεχνολογικό bottleneck που απαιτούσε ένα βίαιο άλμα στην αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων.

Τετάρτη 12 Φλεβάρη. … Συνάντησα τον ομόλογό μου αμερικάνο υπ.αμ. Mark Esper και προσδιορίσαμε ακριβώς την συνεργασία μας: αυτοί αναλαμβάνουν το ιράκ και εμείς αναλαμβάνουμε την συρία…

Αυτά είπε ο ακροδεξιός ισραηλινός υπ.αμ. Naftali Bennett, την περασμένη Κυριακή, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι-για-δουλειές στην Ουάσιγκτον. Ο «καταμερισμός ευθυνών» αφορά αυτό που ο άξονας ονομάζει «ανάσχεση του ιράν», εννοώντας – εντελώς ηλίθιοι δεν είναι οι αξιωματικοί του – την αντιμετώπιση της Μόσχας, του Πεκίνου και των συμμάχων τους. Επιπλέον, πρακτικά, συμπεριλαμβάνει οπωσδήποτε βομβαρδισμούς. Πιο λιανά, το Τελ Αβίβ θα συνεχίζει να βομβαρδίζει στη συρία, και η Ουάσιγκτον στο ιράκ. Και θα δουν…

Οπωσδήποτε τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο η μιλιταριστική, ακροδεξιά, ρατσιστική δημαγωγία του κάθε Bennett δηλώνει. Στο ευρύτερο μεσανατολικό πεδίο μάχης το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, η Ουάσιγκτον, το Ριάντ (και κάθε άλλος πρόθυμος σύμμαχός τους…) έχουν υποστεί διαδοχικές ήττες· και έχουν πετύχει μικρές, προσωρινές ανασχέσεις των συνεπειών αυτών των ηττών. Το Τελ Αβίβ μπορεί να ισχυριστεί, όχι αβάσιμα, ότι η οριστική έκβαση δεν έχει κριθεί… Και πως άρα υπάρχουν ακόμα κάποια περιθώρια αντιστροφής των ηττών… Την ίδια στιγμή ωστόσο αναγνωρίζει, για παράδειγμα, πως η πολύ γειτονική λιβανέζικη Hezb’ Allah είναι δέκα φορές πιο καλά εξοπλισμένη και εκπαιδευμένη απ’ ότι ήταν το 2006, όταν ο ισραηλινός στρατός όχι απλά ηττήθηκε αλλά σχεδόν ξεφτιλίστηκε.

Είναι βέβαιο το που οδηγεί η πολεμοκάπηλη ρητορική. Απομένει να μάθουμε οι υπνωτισμένοι υπήκοοι του ελλαδιστάν τι “κομμάτι της δουλειάς” έχει αναλάβει το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο. Στην επιμελητεία η εργολαβία δεν κρύβεται – αρκετό για να πάρει τα εύσημα (και τα επιχείρια…) της συμμετοχής του στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Κανά εκστρατευτικό σώμα επιπλέον; Κανά πυρηνικό να το φυλάνε, να γουστάρουν οι πατριώτες – μια βόμβα δώρο για κάνε μέτρο του σωλήνα east med;

Τρίτη 9 Ιούλη. Την ίδια μέρα που η δημοκρατία γιόρταζε στο ελλαδιστάν, τέλειωνε η προθεσμία δύο μηνών που είχε δώσει η Τεχεράνη στα ευρωπαϊκά κράτη που έχουν υπογράψει την 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα – JCPOA (γαλλία, γερμανία, αγγλία) για να κάνουν κάτι πρακτικό και αξιόπιστο που να υπερφαλαγγίζει τις αμερικανικές “κυρώσεις”. Το ιρανικό καθεστώς ανακοίνωσε χτες ότι “δεν είδε φως” – και ότι κατά συνέπεια θα αυξήσει το επίπεδο εμπλουτισμού ουρανίου. Απ’ το 3,67% (το όριο της συμφωνίας του 2015) στο 4%, με προοπτική, σε δεύτερη φάση, το 5%.

Ενώ μ’ αυτά τα επίπεδα εμπλουτισμού η Τεχεράνη απέχει πολύ απ’ το σημείο που το ουράνιό της θα μπορούσε να έχει στρατιωτική χρήση (90%), τυπικά “παραβιάζει την συμφωνία”. Συμβολικά; Ναι – αλλά την παραβιάζει. Δεν θα αυξήσει τον αριθμό των φυγοκεντρητών (το όριο της JCPOA είναι οι 5.060) ούτε την τεχνολογία που επιτρέπεται να χρησιμοποιεί – αλλά τυπικά υπάρχει παραβίαση. Είναι αυτό ένα “μέτρο πίεσης” της Τεχεράνης προς το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο να “πείσουν” τις εταιρείες τους να αγοράζουν ιρανικό πετρέλαιο (παρακάπτωντας το αμερικανοκρατούμενο swift και τις υπόλοιπες απειλές); Έτσι μοιάζει… Αλλά…

Αν και σαν κράτη οι ευρωπαίοι συνεταίροι της συμφωνίας 5+1 εμφανίζονται (τουλάχιστον στα λόγια) διατεθειμένοι να μην σεβαστούν τις αμερικανικές τιμωρίες, δεν συμβαίνει το ίδιο για τις (ιδιωτικές) καπιταλιστικές επιχειρήσεις τους: προφανώς οι ιδιοκτήτες τους είτε φοβούνται μην χάσουν αμερικανικές δουλειές, είτε δεν έχουν εμπιστοσύνη στην «προστασία» που θα μπορούσαν να έχουν απ’ τα κράτη τους απέναντι στην αμερικανική οργή.

Προφανώς το ιρανικό καθεστώς δεν είναι ανόητο ώστε να μην καταλαβαίνει την όποια διαφορά ανάμεσα σε κρατικές και επιχειρηματικές αποφάσεις στον δυτικό καπιταλισμό. Επιπλέον, όταν το Λονδίνο προχωράει στην κατάσχεση ιρανικού τάνκερ, και μάλιστα τόσο μακριά (ή τόσο κοντά…) από την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, στο Γιβραλτάρ (δείχνοντας έτσι ότι παρά τις «αντιρρήσεις» του για την αμερικανική πολιτική τελικά την εφαρμόζει), είναι απίθανο να «συγκινηθεί» με τον εμπλουτισμό του ιρανικού ουρανίου στο 4% ή στο 5%. Το Παρίσι και το Βερολίνο, με τα επιπλέον μέτωπα που έχουν με την Ουάσιγκτον (αλλά και τις επιμέρους συγκλίσεις, ειδικά το πρώτο) κάνουν επίσης τους δικούς τους λογαριασμούς.

Η πραγματική (και πρακτική) υποστήριξη στην Τεχεράνη έρχεται απ’ την Μόσχα και το Πεκίνο. Απέναντι σ’ αυτούς τους συμμάχους το ιρανικό καθεστώς δεν μπορεί να παρατραβήξει το σκοινί του εμπλουτισμού· θα τους δυσκολέψει, απ’ την στιγμή που δεν υποστηρίζουν ανοικτά τον πυρηνικό εξοπλισμό της. Ο «πολύς εμπλουτισμός» (δηλαδή μια παραβίαση της συμφωνίας 5+1 απ’ την Τεχεράνη που θα ξεπεράσει το συμβολισμό) δεν είναι «παραγωγικός».