Tag: πρόσφυγες

Τρόμος και αθλιότητα στην 3η ελληνική δημοκρατία (1)

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Στις αρχές του περασμένου Φλεβάρη σε χωριστές τους ανακοινώσεις η “ύπατη αρμοστεία του οηε για τους πρόσφυγες” και οι “γιατροί χωρίς σύνορα” περιέγραφαν την αθλιότητα και την απανθρωπιά που η ελληνική κυβέρνηση είχε επιβάλει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών (αναφέροντας ειδικά εκείνο στη Μόρια). Μέσα στα υπόλοιπα αναφέρθηκαν και σε κάτι που ακουγόταν τόσο επίσημα για πρώτη φορά: σε βιασμούς…

Θα ήταν πανεύκολο να καταλάβει κανείς ότι αυτοί οι βιασμοί ήταν κατάσταση που είχε επιβληθεί δια της βίας πάνω στους αιχμάλωτους και στις αιχμάλωτες των στρατοπέδων συγκέντρωσης, μέσα στη γενική, συστηματική, μεθοδική, σχεδιασμένη απανθρωποποίησή τους. Από πολύ νωρίτερα άλλωστε είχαν αναφερθεί και ξαναναφερθεί π.χ. οι “λεπτομέρειες” για τις τουαλέτες και τις ντουζιέρες των στρατοπέδων. Όχι μόνο ήταν ανύπαρκτος ο τόσο αυτονόητος διαχωρισμός ανάμεσα σε “γυναικών” και “ανδρών” αλλά, αντίθετα, μέσα – απ’ – την – βία – της – στέρησης επιβαλλόταν σε όλες / όλους να περιμένουν στην ουρά… Κι αυτό ήταν ένα μόνο απ’ τα στοιχεία του ελληνικού κρατικού εγκλήματος σε βάρος όλων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ακόμα εντονότερα όμως απέναντι στους πιο αδύναμους: τους ανήλικους / τις ανήλικες και τις γυναίκες…

Περιμέναμε ότι οι διεθνείς καταγγελίες θα προκαλούσαν έκρηξη στο εντόπιο κίνημα “αλληλεγγύης στους μετανάστες” αλλά και στις όποιες “φεμινιστικές” και “αντισεξιστικές” ομάδες…

Μάταια περιμέναμε… Μόνο μια παγερή αδιαφορία…

Τρόμος και αθλιότητα στην 3η ελληνική δημοκρατία (2)

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Στις 9 Φλεβάρη το κάθαρμα ονόματι Μουζάλας (καθόλου μοναδικό στο φαιορόζ γκουβέρνο), ο ηθικά και πολιτικά υπεύθυνος για την γενική απανθρωποποίηση αλλά και, ειδικά, για τους βιασμούς στα κάτεργα, απάντησε στις διεθνείς καταγγελίες. Με ύφος χιλίων μαφιόζων, το “υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής” δήλωσε: …Θα περιμέναμε από την ύπατη αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες μια εμπεριστατωμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη έκθεση που να βασίζεται και σε συγκεκριμένες καταγγελίες προς τις αρμόδιες αρχές, επίσημα στοιχεία και δεδομένα, χωρίς να περιορίζεται απλώς σε “ανώνυμες βιωματικές εμπειρίες”…. Σε plain ελληνικά: “δεν πα’ να γαμηθείτε;”

Επειδή ήταν ευνόητο πως τόσο οι υπηρεσίες του οηε όσο και οι «γιατροί χωρίς σύνορα» είχαν πολλές μαρτυρίες από πρώτο χέρι μέσα απ’ τα ελληνικά κάτεργα, η απάντηση του ελληνικού «ανθρωπιστικού» ροζ καθάρματος και του υπουργείου του, που μετέτρεπε τους βιασμούς σε «βιωματικές εμπειρίες», ένα νόημα μόνο είχε: σιγά μωρέ, και τι έγινε; – άντε τώρα με τις φαντασιώσεις του καθενός και της καθεμιάς…

Αφού η έκρηξη των κάθε είδους εντόπιων «αλληλέγγυων στους μετανάστες» και «αντισεξιστών / αντισεξιστριών» δεν είχε γίνει μετά τις διεθνείς καταγγελίες, περιμέναμε τουλάχιστον να γίνει πολλαπλάσια μετά την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης (για τους βιασμούς) απ’ το ελληνικό υπουργείο Θανάτου Των Άλλων.

Μάταια περιμέναμε… Μόνο μια παγερή αδιαφορία…

Τρόμος και αθλιότητα στην 3η ελληνική δημοκρατία (3)

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Κόντρα σ’ αυτό που μας φαινόταν σαν “το έδαφος φεύγει κάτω απ’ τα πόδια μας” τυπώσαμε και τοικολλήσαμε τότε την πιο πάνω αφίσα· ήταν το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε… Μια ελάχιστη ενέργεια, μια ενέργεια στα όρια της ασημαντότητας αν την σύγκρινε κανείς με τις ανάγκες του ζητήματος, που πάνω στα ντουβάρια, καθώς περνούσαν οι μέρες, έμοιαζε όλο και περισσότερο σαν ασήμαντη μύγα μέσα στο γάλα της της πραγματικής, εθνικο-φασιστικής ενότητας… Ειρωνείες (για τους βιασμούς) απ’ τα πάνω· αδιαφορία και σιωπή για την απόλυτη απανθρωποποίηση των προσφύγων / μεταναστών απ’ τα κάτω: τι άλλα συστατικά έχει η πραγματική εθνική ενότητα αν όχι αυτά; Πόσο ψεύτικα είναι τα παχιά λόγια και οι διάφορες “κατάρες” πότε εδώ και πότε εκεί όταν γύρω απ’ τα πραγματικά κάτεργα όπου βασανίζονται χιλιάδες ψυχές έχει δημιουργηθεί, τελικά, μια ζώνη χοντρόπετσης αδιαφορίας· δηλαδή συνενοχής;

Το επιβεβαιώσαμε, τότε: πολύ ψεύτικα, πολύ εγωπαθή, ναρκισσιστικά κι αυτάρεσκα αυτά τα λόγια τα παχιά…

Τρόμος και αθλιότητα στην 3η ελληνική δημοκρατία (4)

Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη. Εκείνο που δεν φανταστήκαμε τότε είναι αυτό που συμβαίνει την τελευταία εβδομάδα. Ότι, δηλαδή, την “υπεράσπιση των κολασμένων” της Μόρια (και όχι μόνο) θα την αναλάμβανε … η “δεξιά”, η επίσημη πολιτική “δεξιά” του ελληνικού κράτους και κεφάλαιου!!!! Δεν φανταστήκαμε ποτέ αυτήν την επίσημη “δεξιά” να παριστάνει με άνεση τον δημαγωγικό / μηντιακό “ήρωα της πληροφόρησης” για την κατάσταση στα κάτεργα· δεν φανταστήκαμε ποτέ τον επίδοξο αυριανό πρωθυπουργό να παριστάνει τον “ιππότη πάνω στο άσπρο άλογο” – υπέρ των «ξεγραμμένων»…

Είναι σαφές το γιατί: αξιοποιώντας το τεράστιο και επιβεβαιωμένο κενό η αξιωματική αντιπολίτευση “σκουπίζει” ακόμα και το αίμα των αιχμάλωτων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (αίμα που αυτή έχυσε ξανά και ξανά όταν είχε το γκουβέρνο, με τους σχεδιασμένους και παρακρατικά μεθοδευμένους πνιγμούς…) – για προεκλογικούς λόγους. Χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Ή, πιο σωστά: ο αντίπαλος που θα έπρεπε να έχει φρόντισε, (δια της σιωπής; της αδιαφορίας; της συνενοχής;) να ξεπλύνει την δεξιά. Κι αν η συνένοχη σιωπή για την βία στα κάτεργα, την περασμένη άνοιξη, ήταν πρακτικά εναντίον των προσφύγων / μεταναστών αιχμάλωτων, το τωρινό ξέπλυμα είναι ένα ελεεινό “καπάκι” υπέρ ενός συστήματος που δείχνει τα δόντια του (άσχετα αν πολλοί/ες κάνουν ότι δεν βλέπουν…)

Αυτή η “υπεράσπιση – απ’ – τα – δεξιά” και, κυρίως, το ότι της δόθηκε όλος ο χώρος, όλος ο χρόνος κι όλο το περιθώριο να εκδηλωθεί, είναι μια ακόμα ταφόπλακα πάνω σε οτιδήποτε θα μπορούσε να ονομαστεί “ανταγωνιστικά υποκείμενα” στην ελλάδα. Γιατί αν δεν μπορούν (κυρίως: αν δεν θέλουν) αυτά τα υποκείμενα να υπερασπιστούν (για όσο χρειάζεται) εκείνους κι εκείνες που δεν ξέρουν προσωπικά, εκείνους κι εκείνες που δεν είναι φίλοι τους, εκείνους κι εκείνες που δεν είναι “δικοί τους”, εκείνους κι εκείνες που δεν ανήκουν στις “κοινότητές” τους, εκείνους κι εκείνες που η εξόντωσή τους δεν βιντεοσκοπείται· αν δεν μπορούν να διακρίνουν σωστά τις προτεραιότητες του ανταγωνισμού· αν νομίζουν ότι όλα είναι “φάσεις” και “φασούλες” που αξίζουν μόνο όταν υπηρετούν ναρκισσισμούς· αν νομίζουν ότι η μικρο-πολιτική (τύπου φοιτητικού συνδικαλισμού) είναι το νόημα του ανταγωνισμού, τότε…

Τότε… τα υπόλοιπα έπονται “φυσιολογικά”… Όχι μόνο αυτά που έχουν γίνει, αλλά κι εκείνα που θα γίνουν…

(Η ασταμάτητη μηχανή δεν σπέρνει ούτε την μοιρολατρία ούτε την κατάθλιψη… Οφείλει όμως να δείχνει την ιστορικότητα των πράξεων και των παραλείψεων· τις συνέπειές τους. Ειδικά όταν κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος “σκουπίζουν”…

Κάτι ακόμα: η post-post-modern αποχαύνωση υποδεικνύει ότι «δεν τρέχει τίποτα». Καθότι ο Μητσοτάκης junior «δεν απευθύνεται σ’ εμάς, ούτε θα τον ψηφίσουμε»… Μεγαλειωδώς βλακώδες!!! Όταν οι επίσημοι δεξιοί / ακροδεξιοί δηλώνουν «φίλοι των μεταναστών» – και ο κυβερνοψεκασμένος υπ.αμ. είναι ήδη μια ορατή έκφραση του πράγματος – το κάνουν για να αποενοχοποιήσουν τον ρατσισμό και τον μιλιταρισμό τους. Όταν αυτή η αποενοχοποίηση πάρει όγκο, (θα) είναι αργά για τους post-post-modern ηλίθιους να καταλάβουν σε τι πράγμα συνέργησαν, ενεργητικά ή παθητικά…)

Ο αιώνιος εχθρός

Σάββατο 25 Αυγούστου. Τι έγινε τελικά με την τουρκία; Χρεωκόπησε ή ακόμα; Αφού διέγραψε την σύντομη, α λα κομήτης τροχιά στο ελληνικό εθνικό στερέωμα, η ελπίδα (;), προσμονή (;), ευχή (;), εκτίμηση ειδικών (;) για την όπου νάναι χρεωκοπία του τουρκικού καπιταλισμού (και, κυρίως, την άφιξη του τυραννικού δντ!) χάθηκε στον ορίζοντα. Ξεχάστηκε; Απωθήθηκε; Το γεγονός είναι ότι διαψεύστηκε… όπως – άλλωστε – ήταν λογικό και αναμενόμενο.

Άλλη μια φορά, λοιπόν, που δεν ψόφησε η κατσίκα του γείτονα… Ο πυρήνας του ελληνικού βαθέος κράτους ωστόσο, μακρυά απ’ την δημαγωγία, θα πρέπει να έχει κάμποση φαγούρα. Γιατί το τουρκικό καθεστώς φαίνεται να κινείται με άνεση μεταξύ ευρώπης (κατά κύριο λόγο Βερολίνου), ευρασίας (Πεκίνου και Μόσχας) και μέσης Ανατολής (Τεχεράνης, Ντόχα και Δαμασκού), για να μην αναφέρουμε τις μπίζνες στην αφρική. Κι αυτό, για τους ειδικούς του ντόπιου βαθέος κράτους, έχει όνομα γνωστό: γεωπολιτική.

Τι μπορεί, λοιπόν, να σημαίνει το ότι το Βερολίνο ανοίγει τον βηματισμό του για να ανανεώσει την ιστορική σχέση του με την Άγκυρα, χωρίς παρακάλια; Να μια όχι και τόσο εύκολη πλευρά αυτής της σχέσης: η Άγκυρα (όλο το μπλοκ της Αστάνα…) θέλει να μπει το Βερολίνο (και ο γερμανικός καπιταλισμός δεν έχει λόγους να αρνηθεί την πρόσκληση) στην ανοικοδόμηση της συρίας. Δεν είναι σκέτες μπίζνες. Έχει να κάνει και με τους πρόσφυγες απ’ την συρία: Άγκυρα και Βερολίνο έχουν, από διαφορετικές αφετηρίες ίσως, κοινό συμφέρον να μεθοδευτεί η σταδιακή επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη, εννοείται αφού πρώτα αποκατασταθεί ένα στοιχειώδες επίπεδο ζωής. Για την Άγκυρα αυτό θα σημαίνει ενίσχυση της επιρροής της, σαν εγγυήτριας δύναμης, στον σουνιτικό συριακό πληθυσμό που τώρα βρίσκεται ξεσπιτωμένος στο έδαφός της. Για το Βερολίνο απ’ την άλλη υπάρχουν δύο οφέλη. Πρώτον, η σημαντική μείωση νέων αφίξεων στο έδαφός του· και δεύτερον η επίδειξη της αποτελεσματικότητας της γερμανικής soft power στην επίλυση ζητημάτων που το ευρωπαϊκό φασισταριό προσπαθεί να κρατάει στη μέση του ορίζοντα.

Όλα αυτά ακούγονται καλά – αν συμβούν, όταν αρχίσουν να συμβαίνουν. Αν, όμως, οι «προσφυγικές ροές» (ο απάνθρωπος mainstream τρόπος να υποτιμάει κανείς τους ανθρώπους) απ’ την τουρκία προς το Αιγαίο αρχίσουν να περιορίζονται, ποια ακριβώς θα είναι η «σημαντική υπηρεσία» που θα προσφέρει το ελλαδιστάν στην ευρώπη – φρούριο; Ειπωμένο αλλιώς: ποια θα είναι η υλική βάση της ευρωπαϊκής γεωπολιτικής αξίας ενός οικοπέδου που, κατά τα άλλα, τα έχει βρει με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ;

Ο ψεκασμένος και ο ογκόλιθος, πριν μόλις τρία χρόνια, θα έκαναν τους πρόσφυγες / μετανάστες ρουκέτες, και θα τους εκτόξευαν κατά της γερμανίας, για να την εκδικηθούν που δεν τους χάριζε λεφτά… Ύστερα πείστηκαν ότι καλύτερα να τους εξοντώνουν εδώ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επιδεικνύοντας πόσο καλός μπάτσος είναι το ελλαδιστάν… Τι θα κάνουν όλα αυτά τα εθνικά καθάρματα και οι μηχανισμοί τους αν, κάποια στιγμή, μειωθούν δραστικά οι «προσφυγικές ροές»;

…

Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Αυτά έγραφε ο Αλεξανδρινός… Αλλά δεν θα βγει κανένας ατζέντης του ελληνικού βαθέος κράτους να τα απαγγείλει….

Μετανάστευση 1

Δευτέρα 2 Ιούλη. Καθώς τα ευρωπαϊκά αφεντικά σχεδιάζουν «πλατφόρμες αποβίβασης» (εκτός ε.ε.) – νέος ευφημισμός των στρατοπέδων συγκέντρωσης – και είναι διατεθειμένα να πληρώσουν (ή να δωροδοκήσουν) καθώς τα υποψήφια κράτη (βαλκανικά και μη) απάντησαν ήδη «όχι, δεν πρόκειται», η πολιτική οικονομία της «ανάσχεσης των προσφυγικών ροών» προχωράει προς τις πιο αιμοβόρες «λογικές» συνέπειές της…

Μερικοί καλοπροαίρετοι αναρωτιούνται: μα γιατί η ε.ε. δεν οργανώνει ένα γενναιόδωρο «σχέδιο Μάρσαλ» για την υποσαχάρια Αφρική, ώστε οι άνθρωποι να ζουν μ’ αξιοπρέπεια εκεί και να μην χρειάζεται να ξενητεύονται, με όλους τους κινδύνους που έχει η «παράνομη» μετανάστευση; Θα ήταν πιο οξυδερκής η ερώτηση αν γινόταν ανάποδα: γιατί τα ευρωπαϊκά κράτη (και όχι μόνο) στέλνουν στρατούς και κάνουν «αόρατους» πολέμους στην υποσαχάρια Αφρική αναγκάζοντας τον κόσμο να μεταναστεύει;

Στην περίπτωση της μέσης Ανατολής ή/και του ινδοκούς η σωστή ερώτηση είναι, κατά κάποιον τρόπο, απαντημένη. Υπήρχε μετανάστευση αφγανών στην ευρώπη το 1990 ή το 2000; Όχι, ούτε νωρίτερα υπήρχε, παρότι στα ‘80s γινόταν πόλεμος εκεί. Η (μαζική) μετανάστευση εργασίας αρχίζει όταν καταστρέφονται οι «οικονομικές ισορροπίες» της καθημερινής ζωής· κι όταν αυτή η καταστροφή δείχνει ότι δεν είναι ούτε προσωρινή ούτε αντιμετωπίσιμη. Τέτοιου είδους καταστροφές τρεις αιτίες μπορεί να έχουν: είτε σοβαρές φυσικές καταστροφές (π.χ. μακρόχρονη ξηρασία, ή μια απειλητική επιδημία)· είτε άγρια όξυνση της καπιταλιστικής συσσώρευσης / συγκέντρωσης· είτε μακρόχρονους πολέμους…

Με την εξαίρεση του πρώτου (αν και όχι εντελώς…) οι υπόλοιπες δύο αιτίες έχουν πολύ συγκεκριμένη προέλευση. Ούτε οι αφγανοί, ούτε οι πακιστανοί, ούτε οι ιρακινοί, ούτε οι σύριοι, ούτε οι αφρικάνοι ανακάλυψαν ξαφνικά ότι κάπου υπάρχει ένας «παράδεισος που τους περιμένει». Αντίθετα, άρχισαν να βλέπουν ξανά και ξανά την κόλαση μπροστά τους: με αρβύλες, αυτόματα, τανκς, ελικόπτερα, αεροπλάνα… Την απώθησαν (συνηθισμένη ανθρώπινη συμπεριφορά) ελπίζοντας ότι θα «περάσει»… Όταν η απογοήτευση γίνει συμπαγής σαν τσιμέντο, τότε πρέπει να αναζητήσει κανείς μια ζωή αξιοπρεπή κάπου αλλού.

Μήπως, λοιπόν, πριν ένα «γενναιόδωρο σχέδιο Μάρσαλ» θα έπρεπε να πάψουν οι πρωτοκοσμικοί marshals να λεηλατούν τους φυσικούς πόρους της Αφρικής, απ’ το ουράνιο μέχρι τις σπάνιες γαίες και απ’ το πετρέλαιο μέχρι… ;

(φωτογραφία: ο χάρτης δείχνει τις «μεταναστευτικές ροές» προς τις ηπα, απ’ το 1860 ως το 1910· σε μια εποχή που ακόμα η εργατική τάξη δεν θεωρούνταν πολιτικά επικίνδυνη, και άρα δεν είχαν κατασκευαστεί τα κρατικά εμπόδια στις μετακινήσεις της.

Προσέξτε κάτω αριστέρα τους αριθμούς…)

Μετανάστευση 2

Δευτέρα 2 Ιούλη. «Ξαφνικά» τα πολιτικά μας καθήκοντα γίνονται τεράστια, και η σεμνότυφη, διστακτική ανθρωπιά αποδεικνύεται άλλοθι που εύκολα υπερφαλαγγίζουν τα αφεντικά. Ποιοί διαδηλώνουν στη γαλλία ή στην ιταλία ενάντια στον «εθνικό» ιμπεριαλισμό τους; Ποιοί διαδηλώνουν στην ελλάδα ενάντια στο ελληνικό «εθνικό» ιμπεριαλισμό, που πρακτικά μεταφράζεται στην υποστήριξη μιας αιμοβόρας χούντας (της αιγυπτιακής) επειδή εκεί υπάρχουν «έλληνες επενδυτές»; Μήπως αν οι πρόσφυγες / φυγάδες ήταν αιγύπτιοι και όχι σύριοι θα είχαν την υποδοχή ηρώων στα μέρη μας;

Πριν καμιά 20αριά χρόνια οι ευρωφασίστες είχαν υιοθετήσει ο ένας μετά τον άλλο την εικονογραφία του «το πλοίο γέμισε» – εννοώντας, σαν «πλοίο», την εθνική επικράτειά του ο καθένας. Σήμερα δεν χρειάζεται καν να καταφεύγουν σε τέτοια φτηνά κόλπα: τα πλοία (οι βάρκες διάφορων μεγεθών δηλαδή) είναι όντως γεμάτα, από φυγάδες που αναζητούν μια καλύτερη ζωή επειδή οι δικές τους επικράτειες γεμίζουν πρωτοκοσμικούς καραβανάδες και μισθοφόρους κάθε είδους. Κι αυτά τα «γεμάτα πλοία» θέλουν, απλά, να τα βουλιάξουν…

Γι’ αυτούς η ρητορική της «ανάσχεσης των μεταναστευτικών ροών» είναι απλά η συνεπής προέκταση των πολέμων και των μισοπολέμων που κάνουν, είτε οι ίδιοι είτε οι μισθοφόροι τους· ή/και της όξυνσης της άγριας (πρωταρχικής) συσσώρευσης σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Μιας άγριας συσσώρευσης που είναι το απόλυτα απαραίτητο συμπλήρωμα της κρίσης / αναδιάρθρωσης. Είναι ένας ακόμα κρίκος στον καπιταλιστικό σφετερισμό της ζωής.

Το ερώτημα (που γίνεται όλο και πιο θανάσιμο) είναι τι άλλο χρειάζεται στις ευρωπαϊκές εργατικές τάξεις (εννοούμε: σε κάποια ευμεγέθη τμήματά τους) για να συνειδητοποιήσουν πως όλη η αντιμεταναστευτική φασιστομηχανική σημαδεύει την εργασία (με όλα τα κοινωνικά χαρακτηριστικά) κι όχι κάποιους «ξένους» γενικά κι αόριστα. Σημαδεύει, και μάλιστα όχι σε «τελευταία» αλλά σε «πρώτη» ανάλυση και τις ίδιες.

Δεν βλέπουμε στον ορίζοντα αυτή τη συνειδητοποίηση. Βλέπουμε, μόνο, τις τακτικές των αφεντικών· του ενός ή του άλλου είδους. Μ’ όλο και λιγότερα εμπόδια, μ’ όλο και λιγότερους ενδοιασμούς…

Μετανάστευση 3

Δευτέρα 2 Ιούλη. Υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα σ’ όλα τα ενεργά πεδία της όξυνσης της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης και στην βία της μετανάστευσης της εργασίας.

Αλλά αυτή δεν είναι φιλοσοφική θέση, για κατανάλωση μετά ποτού.

Κι εκεί «τα χαλάμε»…

Τότε ο στόχος του εγκλήματος ήταν οι εβραίοι…

Κυριακή 1 Ιούλη. Το υπερωκεάνιο St. Louis σήκωσε άγκυρες απ’ το λιμάνι του Αμβούργου στις 13 Μάη του 1939. Επιβάτες του; 937 άτομα, άντρες, γυναίκες και παιδιά, κυρίως εβραίοι, που ήθελαν να διαφύγουν τους διωγμούς των ναζί, ελπίζοντας σε άσυλο στην μακρινή αμερικανική ήπειρο. Προορισμός; Η κούβα. Καπετάνιος και άρα υπεύθυνος για το ταξίδι της φυγής και την σωτηρία τους; Ο μη εβραίος γερμανός Gustav Schorder…

Οι υπηρεσίες του πληρώματος του St. Louis προς τους φυγάδες στη διάρκεια του ταξιδιού ήταν εξαιρετικές. Συναυλίες, χοροί, προσευχές τις Παρασκευές το βράδυ… Μια εικόνα του Χίτλερ είχε σκεπαστεί μ’ ένα τραπεζομάντηλο… Παιδότοποι απασχολούσαν τα παιδιά όταν οι μεγάλοι δειπνούσαν…

Το St. Louis έφτασε στο λιμάνι της Αβάνα μετά από δύο βδομάδες. Στις 27 Μάη. Αλλά η κουβανική κυβέρνηση (με πρόεδρο τον Federico Laredo Bru) απαγόρευσε στο πλοίο να μπει και να δέσει. Με τα ζόρια, μετά από 5 ημέρες αρόδου, το κουβανικό καθεστώς επέτρεψε σε 29 μόνο επιβάτες να κατέβουν: οι περισσότεροι είχαν αμερικανικό διαβατήριο, κάποιοι λίγοι ισπανικό ή κουβανικό.

Με 907 πρόσφυγες, ο καπετάνιος Schorder γύρισε το πλοίο προς την αμερικανική Florida. Έπλεε γύρω γύρω ζητώντας άδεια να δέσει. Ο αμερικάνος υπ.εξ. Cordell Hull (που νωρίτερα είχε συμβουλεύσει το κουβανικό καθεστώς να δεχτεί τους πρόσφυγες εβραίους…) έπεισε τον αμερικάνο πρόεδρο Roosevelt ότι «έξω οι εβραίοι»… Στην απελπισία του ο πλοίαρχος Schorder σκέφτηκε να ρίξει το πλοίο στην ακτή ώστε να καταφέρουν να δραπετεύσουν πατώντας ξηρά οι πρόσφυγες· αλλά η αμερικανική ακτοφυλακή περικύκλωσε το St. Louis εμποδίζοντάς το να πλησιάσει την στεριά…

Επόμενη ελπίδα ο καναδάς. Αλλά ο καναδός υπεύθυνος για την μετανάστευση Frederick Blair έπεισε τον καναδό πρωθυπουργό να μην δεχτεί τους πρόσφυγες. (Φαίνεται ότι δεν ήταν καθόλου δύσκολο να πεισθούν οι πρωτοκοσμικές πολιτικές βιτρίνες…)

Αντί να υποδεχτούν τους εβραίους πρόσφυγες οι «φιλάνθρωπες» ηγεσίες των ηπα και του καναδά ασχολήθηκαν να «πείσουν» ευρωπαϊκά κράτη να τους δεχτούν αυτά. Στις 17 Ιούνη του ’39 το St. Louis ολοκλήρωσε το διάπλου του Ατλαντικού για δεύτερη φορά, τώρα προς τα πίσω, και έπιασε στο βελγικό λιμάνι της Antwerp – ο Β παγκόσμιος δεν είχε ξεκινήσει ακόμα επίσημα. Μετά από διαπραγματεύσεις η αγγλία πήρε 288 πρόσφυγες, η γαλλία 224, το βέλγιο 214 και η ολλανδία 181…

Την επόμενη χρονιά, τον Μάη του 1940, οι ναζί κατέλαβαν την γαλλία, το βέλγιο και την ολλανδία… Όπως και οι περισσότεροι απ’ τους υπόλοιπους εβραίους σ’ αυτά τα κράτη έτσι και οι 619 απ’ τους πρόσφυγες εβραίους που κρίθηκαν «απαράδεκτοι» απ’ τις δημοκρατίες της μακρινής, πολιτισμένης αμερικής, κατέληξαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. 254 δολοφονήθηκαν εκεί…

Τα κράτη – προπύργια της δημοκρατίας και της ελευθερίας ξεπλύθηκαν εύκολα (και) γι’ αυτό το έγκλημά τους. Για το γεγονός, δηλαδή, ότι αντί να δεχτούν και να περιθάλψουν τους 900 εβραίους φυγάδες, τους επέστρεψαν και τους παρέδωσαν τελικά στους δολοφόνους τους. Σε τελευταία ανάλυση ήταν βολικό να μπουν στην άκρη τέτοια περιστατικά, μέσα από μεταπολεμικές βραβεύσεις στον ήρωα καπετάνιο…

(φωτογραφία: Ο Schorder στο λιμάνι της Antwerp προσπαθεί να εξασφαλίσει τους πρόσφυγες εβραίους διαπραγματευόμενος με το βελγικό κράτος…)

Μεσόγειος 2

Σάββατο 30 Ιούνη. Μόνο στρατιωτική θα μπορούσε να είναι η συμβολή του ιταλικού κράτους στον όποιο αμερικανικό σχεδιασμό, αφού αυτός ο τελευταίος είναι σκέτα στρατιωτικός. Κι εκεί η ιταλική ακροδεξιά «αξιοποιεί» τους μετανάστες / πρόσφυγες· δεν μπορεί να βρει άλλον «δημόσια αποδεκτό εχθρό» έναντι του οποίου να «δικαιολογήσει» μια ναυτική διάταξη πολεμικών μέσων. Η Ρώμη ενδιαφέρεται να «απολαύσει» το πως οργανώνει η Ουάσιγκτον την «Νατοϊκή Στρατηγική Διεύθυνση του Νότου» (nato strategic direction south / nsds) με έδρα στην Lago Patria, λίγα χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Νάπολι (όπου υπάρχει νατοϊκή βάση). Η nsds θα είναι «κέντρο πληροφοριών» για αμερικανικές επιχειρήσεις όχι μόνο στη μέση Ανατολή αλλά και στη βόρεια Αφρική και στην ζώνη του Sahel, στην υποσαχάρια Αφρική – και θα είναι επιχειρησιακά έτοιμη τον ερχόμενο Ιούλη.

Σ΄αυτόν τον σχεδιασμό η “ανάσχεση των μεταναστευτικών ροών” με στρατιωτικά μέσα είναι το ψευδώνυμο της “στρατιωτικής / επιχειρησιακής προώθησης” (υπό μία ομπρέλα που έχει μεν το παραδοσιακό όνομα “νατο” αλλά η ψοφιοκουναβική διοίκηση αμφισβητεί όλο και περισσότερο…) του αμερικανικού στρατού και των ad hoc λακέδων του στη Μεσόγειο και στην βόρεια Αφρική.

(φωτογραφία: ιταλοί φασίστες της λέγκας του βορρά, με πανό “η ιταλία πρώτη”, τον περασμένο Φλεβάρη… )