Tag: πρόσφυγες

Φαιορόζ φιλοξενία

Τετάρτη 14 Νοέμβρη. Αυτοί που βλέπετε καθισμένους γύρω από μια ξυλόσομπα είναι πρόσφυγες (υεμενίτες και παλαιστίνιοι) σ’ ένα καφενείο στο τουρκικό χωριό Kiremitci Salih, κοντά στον Έβρο. Ξέρετε: γίνεται πόλεμος στα μέρη τους, καταστρέφονται ζωές…

Για την ακρίβεια δεν βλέπετε τους ίδους, αλλά τα σημάδια απ’ τις κλομπιές στις πλάτες τους. Τους βρήκαν οι ντόπιοι να περπατούν μόνο με τα σώβρακα στα χωράφια κοντά στο χωριό, τους πήγαν στο καφενείο του χωριού, τους έδωσαν ρούχα – και ρώτησαν.

Για να μάθουν αυτό που υποψιάζεσθε. Ότι οι έλληνες μπάτσοι τους έγδυσαν, τους κτύπησαν, τους έκλεψαν, και τους πέταξαν πίσω στο ποτάμι… Προφανώς ακολουθούν την ρατσιστική πλευρά της εθνικής γραμμής (της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας δηλαδή), αφού το Τελ Αβίβ συμμετέχει στη σφαγή και των παλαιστίνιων (άμεσα) και των υεμενιτών (έμμεσα). Πως είναι δυνατόν να γίνουν δεκτοί σαν πρόσφυγες αυτοί που θα έπρεπε να είναι νεκροί για χάρη του συμμάχου;

Λοιπόν;

Πόσα κιλά συνενοχής έχει ο καθένας και η καθεμιά να χαρίσει στο ελληνικό κράτος; Πόσα «πετάμε – την – μπάλα – έξω» μπορούν να εφευρεθούν και να γίνουν viral στα ντουβάρια και στα social media;

Πόση χοντροπετσιά θα πουληθεί για ευαισθησία; Πόσοι συμβιβασμοί για θυμό; Με πόσους νεκρούς θα χορτάσει η κόλαση που κουβαλάνε όλο και πιο περήφανα οι μικροαστοί, συμπεριλαμβανομένων των «ευαίσθητων»; Που είναι οι πονηρούληδες που είχαν βρει την αιτία του κακού στις μκο;

Που είναι οι αγύρτες και που οι ρουφιάνοι;

Combat-proven

Δευτέρα 12 Νοέμβρη. Το ελλαδιστάν, μαθημένο στα κόλπα του γεωπολιτικού προσοδισμού, προσπαθεί να επωφεληθεί μέσω της ιδιαίτερης συμμαχίας και αδελφοποίησής του με το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς όχι μόνο σαν θέση πάνω στον άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ – Ριάντ, αλλά και μέσα απ’ τις μπίζνες της frontex με ισραηλινές εταιρείες θανάτου.

Τον περασμένο Σεπτέμβρη η frontex ανακοίνωσε την έναρξη δοκιμαστικών πτήσεων drones στην ιταλία, την ελλάδα και την πορτογαλία – για την αντιμετώπιση των «μεταναστευτικών ροών». Η israel aerospace industries ήταν η μία απ’ τις δύο εταιρείες που κέρδισαν ένα συμβόλαιο: 5,5 μύρια δολάρια για 600 ώρες δοκιμαστικών πτήσεων, του drone Heron. Η ισραηλινή εταιρεία είναι περήφανη για τις δυνατότητες του Heron, εφόσον το διαφημίζει στο site της σαν «δοκιμασμένο στη μάχη». Σύμφωνα με την ορολογία του ισραηλινού μιλιταρισμού, την διάκριση combat-proven παίρνουν όπλα που έχουν χρησιμοποιηθεί σε τρεις τουλάχιστον σημαντικές επιθέσεις στη λωρίδα της Γάζας τα τελευταία δέκα χρόνια. Και, πράγματι, το Heron είναι «διαμάντι» στο στέμμα της israel aerospace industries. Στην εκστρατεία μαζικής σφαγής με το όνομα operation cast lead που έκανε ο ισραηλινός στρατός στη Γάζα απ’ τα τέλη του 2008 ως τα μέσα του 2009 (μεταξύ της εκλογής και της ανάληψης καθηκόντων απ’ τον Obama…) πολλές δεκάδες άμαχοι δολοφονήθηκαν από πυραύλους που εκτοξεύτηκαν από drones Heron.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η frontex συνεργάζεται με το ισραηλινό στρατο-αστυνομικό σύμπλεγμα· εναντίον των προσφύγων μεταναστών, ακόμα κι αν προς το παρόν δεν τους σκοτώνει όπως κάνει το Τελ Αβίβ στους παλαιστίνιους. Οι ρατσιστικές / μιλιταριστικές δυνατότητες του ισραηλινού κράτους και, κυρίως, το δικαίωμα που έχει αποκτήσει (απ’ όλα τα πρωτοκοσμικά κράτη…) να τις δοκιμάζει πρακτικά και να διαπιστώνει τοις μετρητοίς την αποτελεσματικότητά τους, τοποθετούν τα επιτεύγματά του στο πάνω ράφι της σχετικής αγοράς. Σκεφτείτε αυτό το (ωωω, απίστευτο!): η israel aerospace industries (όπως και άλλες παρόμοιες) έχει πελάτη και το ψόφιο κουνάβι, προμηθεύοντάς του εξοπλισμό για το τείχος στα σύνορα ηπα-μεξικό…

Ωστόσο ας μην πέρασει απ’ το μυαλό των όποιων «ευαίσθητων φίλων των μεταναστών» ότι η αντιπαλότητά τους στο ισραηλινό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς (και η υποστηρίξη της παλαιστινιακής εξέγερσης) θα έπρεπε να είναι μέρος των βασικών αντιρατσιστικών και antifa καθηκόντων τους εδώ και χρόνια… Όχι, μην τους περάσει απ’ το μυαλό τέτοιο πράγμα.

Το κουνέλωμα είναι προτιμότερο… Όχι τόσο βολικό απ’ την άποψη της συνείδησης, αλλά ποιος την γαμάει και την συνείδηση την σήμερον ημέρα;

Στόματα να υπάρχουν, να εκτοξεύουν δικαιολογίες (επιπέδου καφενείου) και σύγχυση (επιπέδου νηπιαγωγείου)….

«Στο διάολο και η Sarah και ο Sean, κι όλοι σαν δαύτους!»

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Στο διάολο!!! Αυτή είναι η λογική συνέπεια πάμπολλων βερμπαλιστικών καταγγελιών εναντίον όσων, σαν μέλη διάφορων μκο, έχουν εμπλακεί τα τελευταία χρόνια στη διάσωση ή/και φροντίδα ανθρώπων (μεταναστών και προσφύγων) που είτε κινδυνεύουν να πνιγούν είτε κινδυνεύουν να απανθρωποποιηθούν.

Ας πούμε οι πολίτες ναυαγοσώστες: ας πάνε στο διάολο! Στο ανατολικό αιγαίο… Εκεί που εκατοντάδες άνθρωποι με υπερφορτωμένα φουσκωτά, προσπαθούν να περάσουν απ’ τα τουρκικά παράλια σε κάποιο ελληνικό νησί. Αυτές κι αυτοί που γλυτώνουν απ’ τον θάνατο μετανάστες / πρόσφυγες είναι (κατά τους άψυχους και ψεύτες «είμαστε όλοι…») καθάρματα.

Κι αφού γυναίκες σαν την Sarah και άντρες σαν τον Sean καταγγέλθηκαν και ξανακαταγγέλθηκαν το 2016 και το 2017, είναι λογικό που το 2018 παίζει «επαναστατικό» τουμπεκί ψιλοκομμένο… τώρα που η Sarah και ο Sean είναι προφυλακισμένοι, με τον μισό ποινικό κώδικα στις πλάτες τους… Κατηγορούμενοι σαν «traffickers»… Ή, επί το ελληνικότερο, σαν «δουλέμποροι που διακινούν παράνομα ανθρώπους» (κάνοντας, εννοείται, κι ένα κάρο άλλα συναφή «αδικήματα»…).

Τουμπεκί ψιλοκομμένο ακόμα κι αφού η συμμορία Salvini (σαν αιχμή του ευρωφασισμού / ευρωμιλιταρισμού) έχει δείξει εδώ και μήνες τι ακριβώς σκοπεύει να κάνει με άλλες διεθνείς μκο διάσωσης, που δραστηριοποιούνται (ή πρέπει να πούμε πια «δραστηριοποιούνταν»;) στην κεντρική Μεσόγειο: να τις ποινικοποιήσει, για να τις αναγκάσει να φύγουν… απ’ τα «πόδια» των στρατών (και των στρατολιμενικών…) που θέλουν τον αποκλειστικό έλεγχο της Μεσογείου. Ακόμα και μετά απ’ αυτές τις εξελίξεις, γνωστές σε όλους, η Sarah και ο Sean είναι «αόρατοι». “Να πάνε στο διάολο!!!”

Όχι, δεν είναι μόνον αυτοί αόρατοι. Αόρατη (και σίγουρα έξω απ’ την δυναμική, κινηματική στοχοποίηση που θα έπρεπε να υπάρχει εδώ και μήνες…) παραμένει ολόκληρη η τακτική των ευρω-αφεντικών· και του ελληνικού κράτους / παρακράτους φυσικά.

Να λοιπόν πόσο εύκολοι είναι οι συνεχόμενοι πνιγμοί. Όχι στη θάλασσα αλλά στην ξηρά…

(φωτογραφία: Η Sarah Mardini με φόντο το Αιγαίο, αλλά όχι τον πάτο του. Πως είναι δυνατόν να φωνάζει κανείς “στον πάτο του Αιγαίου κρίνεται η ασφάλεια του κάθε ευρωπαίου” και να μην μπορεί να καταλάβει πως γλυτώνουν τόσοι και τόσες;

Ίσως επειδή τα συνθήματα έχουν γίνει αδιάφορες λέξεις…)

Μισο-αγιογραφίες, μισο-αστυνομικές πλάνες

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Στις 31 του περασμένου Αυγούστου, δέκα ημέρες μετά την σύλληψη της Sarah Mardini, 23 χρονών, απ’ την Δαμασκό, στο αεροδρόμιο της Αθήνας (πριν μπει στο αεροπλάνο για την επιστροφή της στη γερμανία όπου έχει ήδη άσυλο, και μάλιστα τιμητικό, για να συνεχίσει τις σπουδές της…) η φιλοκυβερνητική «εφημερίδα των συντακτών» έπαιξε τον δημαγωγικό ρόλο που της αντιστοιχεί. Αφενός μεν έκανε παρουσίαση της ιστορίας της Sarah και της αδελφής της Yusra, απ’ το καλοκαίρι του 2015. Μιας και είναι εύκολο να την βρείτε διαδικτυακά, εδώ μόνο αυτό: τότε η 20χρονη Sarah και η 19χρονη αδελφή της Yusra Mardini, αθλήτριες κολύμβησης κυριολεκτικά από κούνια (ο πατέρας τους ήταν προπονητής κολύμβησης στη Δαμασκό), προσπάθησαν να περάσουν παράνομα και νύχτα στη Μυτιλήνη, με μια βάρκα μαζί με άλλα 18 άτομα· η βάρκα κανονικά χωρούσε το πολύ 8. Όταν χάλασε η μηχανή και άρχισε να μπάζει μεσοπέλαγα νερά, οι δύο νεαρές μαζί με δύο ακόμα άντρες συνταξιδιώτες / πρόσφυγες που ήξεραν κολύμπι, έπεσαν στη θάλασσα, και έσπρωξαν / ρυμούλκησαν κολυμπώντας μέσα στην άγρια νύχτα επί 3 ώρες την βάρκα στην ελληνική ακτή.

(Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει 3 ώρες μεσοπέλαγα, μέσα στο σκοτάδι, να κολυμπάς με το ένα χέρι μόνο, αργά και βασανιστικά, πνίγοντας μέσα σου κάθε λογικό ή αλλόκοτο φόβο… παρηγορώντας, ταυτόχρονα, φοβισμένους έως πανικόβλητους συνταξιδιώτες… Επί 3 ώρες. Τα φώτα στο πολύ βάθος να μην έρχονται με τίποτα κοντύτερα, και να σε περονιάζει το νερό, η υποθερμία και η κούραση. Ξέροντας ότι αν είναι κάποιος που θα πνιγεί πρώτος, αυτός θα είσαι εσύ… Κάποιοι είπαν: δείτε, δεν κολύμπησαν για να σωθούν οι ίδιες. Νιάστηκαν για όλους. Και κάποιοι άλλοι λένε: “είναι κράτος”!…)

Το ρεπορτάζ εκείνο της “εφημερίδας των συντακτών” ήταν κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες της κρυφά ρατσιστικής φαιορόζ κυβέρνησης. Αφενός ύμνοι για τον ηρωϊσμό των δύο κοριτσιών απ’ την συρία (και την αναγνώρισή τους στη γερμανία, όπου έφτασαν το 2015 με τον τρόπο που έφτασαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες εκείνο το καλοκαίρι)· απ’ την άλλη μεριά ούτε νύξη για το γεγονός ότι η σύλληψη της Sarah το 2018, μαζί με την σύλληψη του 24χρονου γερμανού διασώστη Sean Binder (και, σε πρώτη φάση, 2 ελλήνων επίσης εθελοντών) αποτελούσε μέρος σχεδίου. Και η προφυλάκισή τους, επίσης το ίδιο. Αναμενόμενο. Μια δουλικά φιλοκυβερνητική φυλλάδα δεν θα μπορούσε να εκθέσει τα αφεντικά της!

Στην πρόσφατη Σαββατοκυριακάτικη έκδοσή της (27/28 Οκτώβρη 2018) η καθεστωτική «καθημερινή» το πήγε ακόμα μακρύτερα. Η απόλυτη αγιογραφία – και μετά; «Πυκνό μυστήριο» – σε βαθμό σχεδόν ένεσης ολικής διανοητικής καταστροφής! Προσέξτε την παράγραφο που αφορά την σύλληψη της Sarah (ο τονισμός με όρθια δικός μας):

… Στις 21 Αυγούστου, οι δύο κολλητές της στο νησί, η Κλαούντια και η Άλεξ, τη συνόδευσαν στο αεροδρόμιο. Ηταν και οι τρεις ξενυχτισμένες από το πάρτι του αποχαιρετισμού και η Σάρα, που απεχθάνεται τα αντίο, αστειευόταν μαζί τους για να ελαφρύνει το κλίμα. Με μια μικρή βαλίτσα στο χέρι και τη γάτα της σε ένα μικρό κλουβί, περπατούσε προς την πύλη επιβίβασης όταν πέντε άνδρες με πολιτικά τη συνέλαβαν….

Αυτό! Τελεία και παύλα!!! Εφτά λέξεις όλες κι όλες… Εκεί που κρατούσε την βαλίτσα και την γάτα της ήρθαν “πέντε άνδρες με πολιτικά και την συνέλαβαν”… Όσο για την αιτία της σύλληψης; Μια μονάχα πρόταση, σε διαφορετικό σημείο, ανακατεμένη με άλλες, για την ψυχραιμία και την δύναμη της Sarah:

… Νιώθουν [σ.σ.: οι φίλοι και οι φίλες της] πως η υπόθεση έχει να κάνει με την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης στα νησιά.

(Γιατί η καθεστωτική “καθημερινή” θυμήθηκε την επί δύο μήνες προφυλακισμένη στον Κορυδαλλό Sarah, ξεχνώντας παρεπιπτόντως τον επίσης προφυλακισμένο Sean; Επειδή ήξερε πως στην ευρωβουλή μαζεύουν υπογραφές ζητώντας απ’ το ελληνικό κράτος την απελευθέρωσή τους· η λίστα ανακοινώθηκε χτες…)

Επαναλαμβανόμενες ελληνικές αστυνομικές πλάνες

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Όμως το ελληνικό φαιορόζ κράτος / παρακράτος, αόρατο απ’ τα ραντάρ των δήθεν εχθρών του, δεν είναι η πρώτη φορά που ποινικοποιεί την έμπρακτη αλληλεγγύη σε πρόσφυγες / μετανάστες, ειδικά από μη έλληνες εθελοντές, τους οποίους δεν μπορεί να ελέγξει αλλιώς.

Τη νύχτα της 14ης Γενάρη 2016, τρεις Σεβιλιάνοι πυροσβέστες / εθελοντές διασώστες και δύο δανοί, πάνω στο σκάφος μιας δανέζικης μκο, ανοίχτηκαν απ’ την Μυτιλήνη για να σώσουν αυτούς / αυτές που ήταν πάνω σε ένα φουσκωτό που, κατά πληροφορίες, είχε ανατραπεί. Δεν βρήκαν τους ανθρώπους, αλλά στο γυρισμό τους έδεσαν (και τους 5) οι έλληνες λιμενόμπατσοι, κατηγορώντας τους για “παράνομη διακίνηση ανθρώπων”. Προσήχθησαν, τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες (με φιλική τιμή: φυλάκιση 10 χρόνων…) και αφέθηκαν ελεύθεροι εν αναμονή της δίκης τους. Γύρισαν στις διασώσεις τους (χαρά στο κουράγιο τους!) και μάλιστα το λιμενικό τους έδωσε και ζώνη θαλάσσιας ευθύνης!

Όχι, δεν πουλάει τρέλα το ελληνικό κράτος / παρακράτος! Απλά ειδικά με τους 3 ισπανούς είχε πέσει σε ξέρα: είχαν την “κάλυψη” των τότε ισπανών υπ.εσ. και υπ.εξ., καθώς και της πρωθυπουργού της Ανδαλουσίας… Έτσι, στις αρχές Μάη του 2018, αθώωθηκαν – αφού έμειναν βέβαια 2,5 χρόνια υπόδικοι…

Με την Sarah και τον Sean τα πάει καλύτερα (το ελληνικό κράτος / παρακράτος): παρότι έχουν διεθνή συμπαράσταση, αυτή δεν φτάνει μέχρι κρατικούς αξιωματούχους… Η επιλογή των στόχων ήταν καλύτερη… Εννοείται πως εσωτερικά, εντός ελλαδιστάν, άκρα του τάφου σιωπή…

(φωτογραφία: Μικρή συγκέντρωση κάπου στο Σύνταγμα – από «ξένους», διασώστες και πρόσφυγες… Ξέρουμε: το “λευτεριά στους ανθρωπιστές” δεν κάνει σε πολλούς. Ας είχαν βρει κάτι άλλο. Σαν τι; Ίσως κάτι σαν “λευτεριά στους ψυχάκηδες”, αν αυτό θεωρείται καλύτερο….)

Συνεχόμενοι πνιγμοί

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Η σύλληψη, το κατηγορητήριο και η προφυλάκιση της Sarah Mardini και του Sean Binder, ήταν υποδειγματική συμβολή – εκ μέρους της Αθήνας – στην ευρωπαϊκή διεθνή του τρόμου και της στρατιωτικοποίησης. Είναι απόλυτα συγχρονισμένη με την ιταλική, την γαλλική και την μαλτέζικη παραλλαγή. Ο Jonathan Cooper, άγγλος δικηγόρος ειδικευμένος στα ανθρώπινα δικαίωματα, το διατύπωσε απλά:

…Οι ελληνικές αρχές χρησιμοποιούν τη Sara για να στείλουν ένα πολύ ανησυχητικό μήνυμα ότι, αν είσαι εθελοντής για τους πρόσφυγες, κινδυνεύεις…

Μετά την φυλάκιση των 2, και σε συνδυασμό μ’ αυτό που είναι ξεκάθαρο σ’ όσους δεν πουλάνε ιδεολογία και φύκια για μεταξωτές κορδέλλες, οι διεθνείς εθελοντές / διασώστες που βρίσκονται στα ελληνικά νησιά “έπιασαν το νόημα”. Άρχισαν να φεύγουν (απ’ τη Μυτιλήνη έχουν φύγει οι περισσότεροι) – οπότε οι “επαναστάτες” μπορούν τώρα να τους κατηγορήσουν για δειλία… (Γιατί όχι;)

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι απλά η προφυλάκιση 2 εθελοντών. Ελπίζουμε ότι θα απελευθερωθούν το γρηγορότερο, ακόμα κι αν οι έλληνες «φίλοι των προσφύγων» τους έχουν χεσμένους – παρότι η Sarah είναι πρόσφυγας… Παρότι, ακόμα, ενώ εξασφάλισε ένα καλό μέλλον στη γερμανία, γύρισε πίσω για να βοηθήσει στη διάσωση και άλλων, άγνωστων. (Θα θέλαμε να ξέραμε πόσοι / πόσες απ’ αυτούς τους πρωτοκοσμικούς που ανακαλύπτουν κάποια στιγμή ότι “αρκετά έκανα για τους άλλους, τώρα θα κάνω για τον εαυτό μου” θα είχαν ποτέ τέτοια καρδιά σαν αυτής της γυναίκας, και πολλών ακόμα, που παράτησαν τις βολές τους για να έρθουν στις ελληνικές δανδελωτές παραλίες, να βγάζουν ζωντανούς και νεκρούς απ’ την θάλασσα…

Όταν όλοι αυτοί οι πρωτοκοσμικοί “πρώην κάτι” αρχίσουν να ντρέπονται, θα ξεκινήσει μια καινούργια, κάπως πιο αισιόδοξη εποχή… )

Το ζήτημα είναι πολύ ευρύτερο. Αρχίζει απ’ το κατηγορητήριο, που μετατρέπει πράξεις γενναίας πρακτικής αλληλεγγύης σε εγκλήματα, στα αχνάρια ακριβώς της μεθόδου Orban για την υποστηρίξη σε πρόσφυγες / μετανάστες στην ουγγαρία. (Στην προκειμένη περίπτωση κατηγορητήριο που προβλέπει έως και 20 χρόνια φυλακή· για να υπάρχει ένα κάποιο μέτρο του τι σημαίνει «ποινικοποίηση» α λα ελληνικά: το κράτος / παρακράτος είναι large!!!) Προχωράει στην (για άλλη μια φορά) αποκάλυψη του ρατσισμού του φαιορόζ γκουβέρνου, πίσω απ’ τα δήθεν ανθρωπιστικά προσωπεία – αλλά και στο τι θα παραδώσει στους επόμενους κλασσικά δεξιούς κυβερνήτες. Και φτάνει στη γενικότερη στρατιωτικοποίηση της Μεσογείου, που εξελίσσεται με «δικαιολογία» την «αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών»· αλλά έχει, προφανώς, ευρύτερες στοχεύσεις.

Όλα αυτά τα εξαιρετικά επείγοντα ενδιαφέρουν – από ανταγωνιστική, εργατική άποψη; Ή όχι; Κι αν όχι γιατί;

(Και επειδή, το ξέρουμε, κυκλοφορεί απεριόριστη βλακεία: το να συγχέεται, από ανοησία ή αδιαφορία, αυτός ή αυτή που δουλεύει σε οποιαδήποτε μκο μ’ εκείνους που εισπράτουν είναι το ίδιο με το να μπερδεύει (;) κανείς τους εργάτες ενός μαγαζιού με τα αφεντικά του…

Δεν θα χρειαζόταν ιδιαίτερη σοφία για να ξεχωρίσει κανείς την ήρα απ’ το σιτάρι – και στις μκο. Ακόμα περισσότερο όμως, το να μπερδεύει (;) κανείς την θέση πολιτών, που δεν εμπίπτουν ούτε υπακούουν σε διαταγές και σε «στρατιωτικούς κώδικες σιωπής» σε ότι αφορά την διάσωση και την φροντίδα αδυνάτων, με το τι είναι ο στρατός ή η αστυνομία, σημαίνει ότι δεν ξέρει τι του γίνεται.

Σε απλά ελληνικά: η εναντίωση στην ποινικοποίηση της πρακτικής αλληλεγγύης – και από μέλη μκο – και η εναντίωση στη στρατιωτικοποίηση το μόνο που δεν συνεπάγεται είναι συγκατάθεση στα βρώμικα πάρτυ των ιδιοκτητών μκο – ελληνικών, κυρίως…

Τόσο δύσκολο είναι;)

(φωτογραφία: Sean Binder και Sarah Mardini. Όχι τουρίστες, όχι πελάτες του airbnb. Και λοιπόν;

Ακόμα κι αν η προσωποποίηση δεν είναι η καλύτερη προσέγγιση, η απρόσωπη γενίκευση δείχνει σοβαρές ροπές ιδεολογίας – δηλαδή τάσεις χρεωκοπίας. Καλό είναι, λοιπόν, σε τέτοιες συνθήκες, να προσέχει κανείς ότι μερικές ζόρικες επιλογές γίνονται από πραγματικά ανθρώπινα όντα, με πραγματικά χέρια, πόδια, κεφάλια… Και καρδιές.)

Οίστρος ψοφιοκουναβικός

Τρίτη 30 Οκτώβρη. Αποφασισμένο φασιστόμουτρο το ψόφιο κουνάβι, έχοντας μπροστά του σε λίγες μέρες και τις “ενδιάμεσες εκλογές”, αυξάνει τον στρατό που θα στείλει στα αμερικανομεξικανικά σύνορα. Για να σταματήσει την “εισβολή” από λίγες χιλιάδες λατινοαμερικάνους μετανάστες.

Όλοι ξέρουν πως ο αμερικανικός στρατός απαγορεύεται να κάνει οτιδήποτε κατά των “εισβολέων” (η θηριώδης “εθνική φρουρά” έχει την αρμοδιότητα και, φυσικά την όρεξη…) – δεν έχει σημασία… Σημασία έχει η προβολή ενός “στιβαρού” προέδρου που προτάσσει με γενναιότητα τα φαρδιά του στήθη στους “εισβολείς”.
Παίζοντας εύκολα και φτηνά με την στολή του στρατηγού το ψόφιο κουνάβι θα συγκινήσει τους ψηφοφόρους του. Πρακτικά έχει εύκολη δουλειά: οι “εισβολείς” θα φτάσουν στα σύνορα πολύ μετά την 5η Νοέμβρη…

Πως να μην είναι το ψόφιο κουνάβι και το καθεστώς του πηγή έμπνευσης για κάθε φασίστα που θέλει να καθαρίσει τον πλανήτη απ’ τους μαύρους, τους μουσουλμάνους – και τους εβραίους που τους κάνουν πλάτες; Πως να μην είναι πηγή έμπνευσης για κάθε Orban και κάθε Salvini;

Πως να μην είναι σύμμαχος κάθε ελληνικής κυβέρνησης, με τους ροζ ειδικά να δείχνουν τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου; Πως να μην είναι σύμμαχος κάθε Sisi, κάθε Netanyahu και Lieberman, κάθε Salman;

Στον κανιβαλισμό τα ομώνυμα συχνά έλκονται.

Η μεγάλη πορεία της ελπίδας 2

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Αυτή η απίστευτη σε χιλιόμετρα και χρόνο πεζοπορία των φυγάδων, στο κράτος προορισμού (εν προκειμένω στις ηπα) προκαλεί την αναμενόμενη φασιστική αντίδραση. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα ευρωπαϊκά κράτη.

Εκείνο που θέλουν να καταστείλουν είναι ωστόσο κάτι που δεν τολμούν ούτε το όνομά του να πουν: η απίστευτη εργατική ζωτικότητα που επιτρέπει στους υποτιθέμενους “ασήμαντους” να κάνουν τέτοιες παράτολμες επιλογές! Είτε πρόκειται για αφρικάνους που προσπαθούν να περάσουν την Μεσόγειο (αρκετές φορές χωρίς να έχουν ξαναδει καν θάλασσα)· είτε πρόκειται για ασιάτες που προσπαθούν να φτάσουν στην κεντρική ή/και την βόρεια ευρώπη, κι ας μην την έχουν δει συχνά ούτε σε χάρτη· είτε πρόκειται για latinos που διασχίζουν την κεντρική αμερική με τα πόδια, ξανά και ξανά το ίδιο αποδεικνύεται. Ότι αυτή η παγκόσμια τάξη, που ενώνεται και συμπορεύεται τόσο εύκολα, διαθέτει δυνατότητες στην τέχνη της ζωής που τα αφεντικά τις ζηλεύουν και τις φοβούνται. Κι όταν πρόκειται να τις εκμεταλλευτούν φροντίζουν πρώτα να τις υποτιμήσουν όσο πιο βίαια γίνεται.

Εκεί ακριβώς είναι που στήνεται η Μόρια και η κάθε Μόρια: είναι η αποστολή των ανθρωποφάγων μαντρόσκυλων· ο σταθμός κρεατομηχανή· η πρέσα…

(φωτογραφία κάτω: Το πέρασμα του ποταμού Suchiate, στα σύνορα γουατεμάλας – μεξικό, έγινε μ’ αυτές τις αυτοσχέδιες πλατφόρμες / βάρκες που προσέφεραν αφιλοκερδώς οι ντόπιοι…)

Τα εθνικά συμφέροντα πάνω απ’ όλα!

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Όταν διακομματικά, “εθνικά”, και πια με σχεδόν μηδενικές εσωτερικές αντιρρήσεις / αντιστάσεις, έχει αναλάβει το ελληνικό κράτος / παρακράτος τον ρόλο του μαντρόσκυλου σε βάρος των προσφύγων / μεταναστών που έρχονται απ’ τα ανατολικά, ένα είδος ψόφιου κουναβιού στον κύβο, δεν μπορεί να περιμένει άλλη διεθνή αντιμετώπιση παρά μόνο αυτή απέναντι σε σκύλο.

Και να τι συμβαίνει. Ενώ το ελλαδιστάν έχει ανακηρυχτεί παγκόσμια σαν υπόδειγμα κόλασης (η Μόρια σημαίνει: ελληνικό κράτος / παρακράτος με κεφαλαία γράμματα…) κι ενώ γίνονται ευρωπαϊκές έρευνες για “φαγωμένα λεφτά για τους πρόσφυγες” (απ’ το υπουργείο του ψεκασμένου…) η ίδια ακριβώς ε.ε. υμνεί την στάση του τουρκικού καθεστώτος απέναντι στα πάνω από 3 εκατομύρια πρόσφυγες που βρίσκονται στο έδαφός του.

Πριν 3 ημέρες, στις 25 Οκτώβρη, ο σουηδός Christian Danielsson, γενικός διευθυντής της ευρωπαϊκής επιτροπής για την πολιτική γειτνίασης και τις διαπραγματεύσεις διεύρυνσης, έσταζε μέλι κυριολεκτικά:

Τα παιδιά πρόσφυγες απ’ την συρία αντιμετωπίζουν την απειλή να γίνουν μια χαμένη γενιά… Η τουρκία έκανε μια φανταστική προσπάθεια να αντιμετωπίσει αυτήν την απειλή… Τώρα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά απ’ την συρία πηγαίνουν στο σχολείο…

Η ε.ε. έχει δώσει ως τώρα 3 και θα δώσει άλλα 3 δισεκατομύρια ευρώ για την στήριξη των σύρων προσφύγων στην τουρκία. Το ίδιο το τουρκικό καθεστώς ισχυρίζεται πως έχει διαθέσει ως τώρα 33 δισεκατομύρια δολάρια απ’ τα δικά του ταμεία, για τον ίδιο σκοπό. Το νούμερο μπορεί να είναι φουσκωμένο. Επιπλέον είναι αναμενόμενο πως και στην τουρκία οι εργολάβοι «τρώνε λεφτά».

Όμως υπάρχουν τεράστιες διαφορές ανάμεσα στην ελληνική και στην τουρκική αντιμετώπιση των προσφύγων, κι αυτές είναι τόσο πανθομολογούμενες ώστε δεν μπορεί παρά να έχουν μεγάλη δόση αλήθειας. Για παράδειγμα, σε ότι αφορά τα παιδιά πρόσφυγες και την εκπαίδευσή τους. Το τουρκικό καθεστώς δεν τα πέταξε δυο εδώ και τρία εκεί σε κάποια σχολεία, «κι ας κόψουν τον λαιμό τους». Πρώτα, σε συνεργασία με την ε.ε. και τον οηε εκπαίδευσε τους δασκάλους και καθηγητές που θα αναλάμβαναν την φροντίδα / εκπαίδευση αυτών των παιδιών που έχουν περάσει την βία ενός πολέμου, άρα έχουν σοβαρά συναισθηματικά ζόρια, ασταθείς συμπεριφορές, ξεσπάσματα… Ύστερα έφτιαξε ειδικά σχολικά προγράμματα γι’ αυτά τα παιδιά, συνθέτοντας στοιχεία του τουρκικού και του συριακού εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε η ύλη και η μεθοδολογία να τους είναι κάπως οικεία…

Αντίθετα στο «δημοκρατικό» και «ανθρωπιστικό» ελλαδιστάν, ούτε καν όσοι αναλαμβάνουν την «φύλαξη» των «ασυνόδευτων ανηλίκων» προσφύγων δεν εκπαιδεύονται για την σωστή μεταχείριση παιδιών με συναισθηματικά / ψυχολογικά τραύματα πολέμου! Όσοι / όσες έχουν στοιχειώδες φιλότιμο και ψυχή αυτοσχεδιάζουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα καταφέρνουν πάντα. Οι υπόλοιποι / ες απλά «γράφουν» στα γεννητικά τους όργανα το ζήτημα. Και, φυσικά, έχουν μεγάλο στόμα, ενισχύοντας τις γενικές ρατσιστικές απόψεις…

Μπορεί να εφεύρει κανείς διάφορες δικαιολογίες· η απανθρωπιά στα μέρη μας είναι «σωστή και πρέπουσα» αν… και αν… Όμως αυτές οι δικαιολογίες έχουν, όσο έχουν, εθνικό κύκλο κατανάλωσης, και μόνο. Απλά ενισχύουν τον εντόπιο μικροαστικό / προσοδικό κυνισμό.

Που, φυσικά, ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Απλώνεται σ’ όλο το πεδίο των κοινωνικών σχέσεων. Έτσι ώστε εκτός από failed state να διαθέτουμε κάτι ακόμα χειρότερο: failed society…

Ο μικροαστισμός πάνω απ’ όλα!

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Υπάρχει κάτι ακόμα. Θα το πούμε, το έχουμε ξαναπεί και ξαναπεί, δεν θα ιδρώσει κανενός το αυτί, αλλά ως εκεί μπορούμε. (Ευτυχώς η συνείδηση δεν διατίθεται σε χάπια ή ενέσεις!)

Όταν στις αρχές των ‘90s ύστερα από μια πολιτικο/οικονομική καταστροφή απίστευτη ως τότε χιλιάδες βαλκάνιοι, κυρίως αλλά όχι μόνο αλβανοί, μετανάστες / μετανάστριες έφτασαν στον «ελληνικό παράδεισο» για να συναντήσουν την κόλαση, επιμέναμε ότι επρόκειτο για εργάτες / εργάτριες (: βίαια προλεταριοποιημένους πληθυσμούς) και πως η «μεταχείρισή» τους ήταν προμήνυμα κινδύνου και για την δική μας «τύχη». Της εντόπιας εργατικής τάξης…

Ποια ήταν εκείνη η «μεταχείριση»; Η μαζική υποτίμηση. Σκατά λεφτά, που συχνά δεν δίνονταν καν, κι αντί για πληρωμή το αφεντικό φώναζε την αστυνομία να δέσει τους «λαθραίους». Ή σεξουαλικά κάτεργα…

Τα ξεφτιλισμένα (σε σχέση με τα ελληνικά) μεροκάματα εκείνοι και εκείνες του «πρώτου κύματος» μαζικής μετανάστευσης εργασίας στην ελλάδα, μπορούσαν ίσως να τα αντέξουν. Εκείνο που δεν μπορούσαν να σηκώσουν ήταν το να δουλεύουν και να μην πληρώνονται: η κοινωνική αναπαραγωγή τους δεν γινόταν με έξοδα τρίτων αλλά μόνο μέσα απ’ τη δουλειά τους. Συνεπώς, ακόμα και σαν «παράνομοι», εκείνοι οι εργάτες έκαναν πολλά και διάφορα ενάντια στο να τους τρώνε τα λεφτά. Από απεργίες (και απεργίες πείνας) μέχρι εξαιρετικές πράξεις σαμποτάζ…

Το ότι λέγαμε από τότε πως οι μετανάστες εργάτες μας προειδοποιούν για την «τύχη» της εργατικής τάξης πολύ πιο γενικά ήταν χειρότερο απ’ το να δείχνουμε τον κώλο μας σε τσάι κυριών! Στα ‘90s, παρότι είχε ήδη αρχίσει η υποτίμηση και των ντόπιων, ακριβώς σαν «ντόπιοι» είμασταν «πολύ ψηλότερα» απ’ τους «φουκαράδες»… Ωραίοι – και μοιραίοι…

Τα χρόνια πέρασαν… Και ήδη απ’ τα ‘00s, πριν καν το 2010, είχε αρχίσει να απλώνεται η «δωρεάν εργασία» – στους ντόπιους / ντόπιες… Σαν «δοκιμή», σαν «μαθητεία», σαν… Το πράγμα αγρίεψε στη συνέχεια, ειδικά μετά το 2012, όταν και οι επίσημοι μισθοί έγιναν (και συνεχίζουν να είναι) σκατά λεφτά για πολλές χιλιάδες σύγχρονους εργάτες / εργάτριες, αλλά και χιλιάδες αφεντικά έκαναν «στάση πληρωμών» προς τους εργαζόμενούς τους, όχι για ένα μήνα αλλά για έξι ή δώδεκα ή όσο…

Για να το πούμε απλά: η κατάσταση μεγάλου μέρους της εντόπιας εργατικής τάξης έγινε (από μισθολογική, άμεση και έμμεση άποψη) ακόμα χειρότερη απ’ ό,τι των μεταναστών εργατών στα ‘90s… Φυσικά υπήρχε και υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά. Εκείνοι δεν είχαν καν πολιτικά δικαιώματα, που σήμαινε πως οποιαδήποτε στιγμή μπορούσαν να βρεθούν στα κρατητήρια· ή δολοφονημένοι απ’ την μικροαστική «ιερή αγανάκτηση». Εμείς, σαν ντόπιοι, δεν έχουμε χάσει ούτε το «δικαίωμα» του εκλέγειν, ούτε εκείνο του μηνύειν….

Όμως επειδή ο καπιταλισμός είναι καπιταλισμός, και επειδή στον καπιταλισμό δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα, έναντι αυτής της «ανωτερότητας» (του να έχεις πολιτικά δικαιώματα…) η υλική πλευρά της υποτίμησης της εργασίας των ντόπιων έγινε ακόμα χειρότερη. Γιατί; Επειδή η πίσω πλευρά της αναγνώρισης των πολιτικών δικαιωμάτων (δηλαδή της εντοπιότητας / ιθαγένειας) είναι η σχέση πρόνοιας που λέγεται οικογένεια. Ενώ, δηλαδή, κανένας μετανάστης δεν θα δεχόταν να δουλεύει απλήρωτος ούτε ένα μήνα, οι ντόπιοι «το παλεύουν» επί μήνες… επειδή έχουν υποστηρίξη οικογενειακή. Και άρα μεγάλη αντοχή…

Το «κακό νέο» της βίαιης υποτίμησης το έφεραν εδώ, πάνω τους, έγκαιρα εκείνοι οι μετανάστες / μετανάστριες των ‘90s, αλλά δεν βρήκε παραλήπτη… Αφορούσε τους Άλλους και, σαν τέτοιο, ήταν αδιάφορο… Τώρα οι πρόσφυγες πολέμου και οι μετανάστες απ’ τις εμπόλεμες ζώνες της αφρικής και της ασίας κουβαλάνε από μακρυά ή κάπου εδώ γύρω ένα ακόμα χειρότερο καπιταλιστικό μήνυμα. Της εκμηδένισης της ζωής.

Παριστάνουμε ότι δεν μας αφορά. Εδώ έχουμε ειρήνη διάολε!..

Σωστά… (Εδώ, με τα κεφάλια στην άμμο, δεν βλέπουμε ούτε την τύφλα μας· σιγά μη δούμε το μέλλον…)