Tag: πρόσφυγες

Κάγκελα παντού

Παρασκευή 26 Οκτώβρη. Το ότι οι original δεξιοί μοστράρονται σαν «το κόμμα του νόμου και της τάξης» δεν είναι ούτε καινούργιο, ούτε εντυπωσιακό. Με ψυχρή εντιμότητα θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει: και τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν σαν δεξιοφασίστες, δηλαδή;

Η ερώτηση / δάκτυλο στο μάτι που δεν γίνεται, είναι διαφορετική. Αν, στ’ αλήθεια, δεν ήταν κάποιος δεξιός, τι θα έπρεπε να κάνει για εκείνα που οι original δεξιοί επιλέγουν (κι όλοι ξέρουν ότι θα επιλέξουν!) σαν αποδείξεις «ανομίας» και «αταξίας»;

Το παραμύθι, για παράδειγμα, με τα πανεπιστήμια και το «άσυλο» είναι παμπάλαιο. Ωστόσο αν υπάρχουν σοβαρά ζητήματα στ’ αλήθεια, μόνο χωροτακτική (δηλαδή τριτεύουσα) σχέση έχουν με μερικά – ελάχιστα – ακαδημαϊκά ενυδρεία της επικράτειας. Πρώτον, το ζήτημα της εγκατάλειψης οποιασδήποτε σοβαρής φροντίδας για τους τοξικο-εξαρτημένους. Και δεύτερον, ο συστηματικός εκβιασμός σε βάρος μεταναστών και προσφύγων να περάσουν στην πεζοδρομιακή παρανομία των νταραβεριών και της πορνείας (ενώ δεν είναι επιλογή τους) μπας και καταφέρουν να μαζέψουν κανά φράγκο για να πληρώσουν τα παράνομα γραφεία ταξιδίων ώστε να προχωρήσουν προς τον επόμενο ευρωπαϊκό προορισμό τους. Είναι μαζί το «φτηνό εργατικό δυναμικό» και η «εν δυνάμει πελατεία» για τα ντόπια κυκλώματα…

Ούτε το ένα (η μαφία του πρεζεμπόριου) ούτε το άλλο (η μαφία της εκμετάλλευσης προσφύγων και μεταναστών) είναι ξένες προς το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Το αντίθετο. Βρίσκονται στην καρδιά του.

Και επειδή αυτά τα κοινωνικά ζητήματα (η τοξικο-εξάρτηση, οι ορατές και αόρατες φυλακές για τους «ξένους») έχουν τόσο σκληρές πρακτικές διαστάσεις ώστε η ιδεολογία να είναι ελεεινό πρόσχημα, αν υπήρχαν κάποιοι ενάντια στη μικροαστική λογική «νόμος και τάξη», θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο απόλυτα εχθρικοί σ’ ότι την διευκολύνει. Θα έπρεπε να κάνουν (ή, έστω, να απαιτήσουν αποφασιστικά) συγκεκριμένα πράγματα. Πρώτον, αυτό που διεθνώς λέγεται «ελεγχόμενη χορήγηση ηρωΐνης» εδώ και τώρα· πέρα απ’ την σοβαρή ενίσχυση των προγραμμάτων απεξάρτησης, για όσους / όσες τα επιλέγουν. Και δεύτερον, την μεταφορά όλων των ευρωπαϊκών κονδυλίων που προορίζονται για την φροντίδα των μεταναστών / προσφύγων κατευθείαν σ’ αυτούς / ες (τα κατά κεφαλήν ποσά είναι, είτε το πιστεύει κανείς είτε όχι, ικανοποιητικά), αντί για την συντήρηση των μαφιόζικων, κρατικών / παρακρατικών προσοδικών κυκλωμάτων που λυμαίνονται την «ανθρωπιστική βοήθεια» οργανώνοντας συστηματικά την υποτίμηση της ζωής χιλιάδων ανδρών, γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων προσφύγων και μεταναστών.

Δεν είναι η δουλειά της ασταμάτητης μηχανής να κάνει προτάσεις. Πρέπει να δείξουμε όμως όσο πιο παραστατικά γίνεται πως πίσω απ’ τους original δεξιούς του «νόμου και της τάξης» βρίσκονται οι άλλοι δεξιοί, που το παίζουν κάτι άλλο, αλλά φροντίζουν οι original να έχουν εύκολα επιχειρήματα για να κάνουν την δουλειά τους. Είναι οι «αριστεροί» official ή unofficial κρίκοι της ίδιας ρατσιστικής, μικροαστικής, μπάτσικης «εθνικής γραμμής». Ο «πασαδόρος» του “νόμου και της τάξης” δεν είναι striker. Είναι, όμως, συνένοχος!

Όλο αυτό το σκατό δεν αντιμετωπίζεται με πύρινους βερμπαλισμούς, με λίστες «θυμάτων», ή με προσευχές. Σαν κινηματικοί ξέρουμε «τι παίζει» απ’ το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘70· ξεκάθαρα απ’ τις αρχές των “80s. Ξέραμε επίσης (κάποτε…) ποιός ήταν ο σωστός προσανατολισμός, και τι είναι το αντίθετο. Αποπροσανατολισμός.

Αν είναι κάτι που διευκολύνει πια αφάνταστα το νεοφασισταριό, φανερό ή κρυφό, και κάθε είδους μαφίες, είναι ακριβώς αυτό: πως όλα παριστάνουν τα «οργισμένα» αλλά έχουν γίνει virtual, ψεύτικα, ένα είδος «second life» των αρνήσεων, ίσα ίσα για να ικανοποιείται ο τέτοιος ή αλλοιώτικος ναρκισσισμός… Κανείς δεν έχει όρεξη να πολεμήσει, όσο χρειάζεται, κατά των πραγματικών αιτίων. Το δημαγωγικό παιχνίδι με τα αποτελέσματα, σαν εκδοχές διεστραμμένων public relations, αυτό είναι όλο κι όλο που ενδιαφέρει. Σε διάφορες και (φαινομενικά) αντίθετες παραλλαγές.

Οι εγκληματίες του «νόμου και της τάξης» δεν βγαίνουν μόνο από μία τρύπα. Βγαίνουν από πολλές. Και οι πιο επικίνδυνες, τελικά, είναι όχι αυτές που έχουμε μπροστά μας, αλλά εκείνες που έχουμε δίπλα και πίσω μας…

Κουκουλωμένη «μυωπία» 1

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. «Τι χτυπιόσαστε που οι «επαναστάτες» μας έθαψαν την Παλαιστίνη; Δεν βλέπετε το θάψιμο της Μόρια; Δεν βλέπετε το θάψιμο των στρατοπέδων εξόντωσης; Κάτι βαθιά βρώμικο συμβαίνει». Αυτά μας πέταξε στα μούτρα (ηλεκτρονικώ τω τρόπω) μια φίλη της ασταμάτητης μηχανής. Και έχει δίκιο.

Εδώ και κανά μήνα τουλάχιστον (ας αφήσουμε τα παλιότερα) η μεταχείριση των προσφύγων / μεταναστών στα κάτεργα των “hot spots”, όχι μόνο στα νησιά αλλά και στην ενδοχώρα, είναι θέμα διεθνούς προβολής από διάφορα καθεστωτικά μήντια. Ενώ όμως ο διεθνής θόρυβος για το θέμα είναι ιδιαίτερα έντονος, η «σιωπή εσωτερικού» είναι ακόμα πιο εκκωφαντική. Οι φαφλατάδες από ‘δω κι απο ‘κει μπορεί να φλυαρούν για οτιδήποτε ώστε να σωπαίνουν γι’ αυτό: την εξόντωση ανδρών και γυναικών, ενήλικων και ανήλικων στα ελληνικά Νταχάου. Απ’ τους ανθρωπιστές και τους φιλεύσπλαχνους μέχρι τους «τσακίστε τους φασίστες», όλοι έχουν πάθει «τράβηγμα στους προσαγωγούς» και βρίσκονται εκτός γηπέδου: η (επί εποχής μκο…) δακτυλοδεικτούμενη εγκληματικότητα της «ελληνικής φιλοξενίας», που πάντα ήταν και πάντα παραμένει πρώτα απ’ όλα κρατική και παρακρατική, σα να εξαφανίστηκε απ’ τον ορίζοντα. Τι στο διάολο; Δεν πρέπει να θιγεί το φαιορόζ γκουβέρνο;

Πράγματι, θα συμφωνήσουμε: κάτι βαθιά βρώμικο συμβαίνει εδώ.

Κουκουλωμένη «μυωπία» 2

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. Παρότι παίζουν (κανονικές) εξαγορές συνειδήσεων (κι όχι μόνο από έναν αγοραστή…) δεν θα ρίξουμε το φταίξιμο στους undercover πουλημένους. Θα ήταν εύκολο να τους διακρίνει κανείς αν δεν συνέβαινε ένα είδος γενικότερης παραίτησης / παράλυσης. Η ακηδία είναι ένα είδος εξαργύρωσης της πολιτικής, ηθικής και συναισθηματικής αποτυχίας στη διάρκεια αυτών των 8 και βάλε χρόνων διαχείρισης της κρίσης / αναδιάρθρωσης α λα ελληνικά. Στην πραγματικότητα ο μικροαστισμός και ο ατομισμός, ο selfie-σμος, όχι μόνο δεν υποχώρησε (και γιατί άλλωστε;) αλλά αποδείχθηκε πόσο βαθιά χαρακτηρίζει ακόμα και τους “επαναστατικούς κύκλους”. Που σημαίνει ότι μπορείς να δείξεις το ανθρωπιστικό σου ενδιαφέρον για τους πρόσφυγες / μετανάστες, αλλά, επιτέλους: κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθείς και με τον εαυτό σου…

Αν πριν 8 ή 9 χρόνια γράφαμε ότι αυτό θα συνέβαινε “στο τέλος”, ότι δηλαδή ο “υπαρξιακός νεοφιλελευθερισμός / εγωϊσμός / ατομισμός” που βρίσκεται παντού, πίσω ακόμα και από τις λίγο πολύ ευκαιριακές “επαναστατικές στρατεύσεις”, θα ξανα-κερδίσει αν δεν αντιμετωπιστεί σκληρά και σε πρώτο πρόσωπο, θα θεωρούμασταν καταστροφολόγοι. Δεν το κάναμε πριν 8 ή 9 χρόνια… επειδή το είχαμε κάνει πριν 18 ή 19 χρόνια: μπορεί κανείς να δει το μέλλον αν είναι σε θέση να διαρρήξει τα προφανή του κάθε φορά παρόντος, που προετοιμάζει αυτό το μέλλον…

Συνεπώς η στρατηγική εγκατάλειψη αυτής της “Άλλης εργατικής τάξης” (των προσφύγων και των μεταναστών) στα νύχια των κρατών, των αστυνομιών, των στρατών, αλλά και (αυτό είναι ακόμα χειρότερο) διάφορων post-post-modern ιδεολογιών του εαυτού (και του κώλου…) που υπόγεια τους ενοχοποιούν, άλλοτε για την «σεξουαλική καθυστέρησή τους» κι άλλοτε για την «θρησκευτική τους προσήλωση», είναι πράγματι αποτέλεσμα μιας δωροδοκίας. Όχι της «στενής», της χρηματικής, που προφανώς αφορά επιλεγμένα άτομα. Αλλά της «ευρύτερης», της κοινωνικο/ιδεολογικής, που συμβουλεύει ότι τελικά μπορούμε να την βγάζουμε κουτσά στραβά μεν, αλλά από ηθική άποψη «καθαροί», ακόμα κι αν σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων απ’ τον κώλο μας το ελληνικό κράτος και παρακράτος σκοτώνουν… Μπορούμε να την βγάζουμε «καθαροί» επειδή κάποτε «κάτι κάναμε» γι’ αυτούς· όμως όχι πια… «Αρκετά»…

Αυτό έλεγαν πάντα οι δεξιοί σ’ αυτό το μέρος: ξέρεις πόσο αριστερός ήμουνα στα νειάτα μου; Αλλά δεν βγαίνει τίποτα…

Να ένας λόγος που ανεβαίνουν εύκολα τα φασισταριά διεθνώς: έχουν αντιπάλους κατώτερους των περιστάσεων.

Κουκουλωμένη «μυωπία» 3

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. Το γεγονός, λοιπόν, ότι τις καταγγελίες για την κατάσταση των προσφύγων / μεταναστών στα ελληνικά Νταχάου την έχουν αναλάβει άλλοτε το bbc, άλλοτε ο guardian, άλλοτε η deutsche welle – και η αυθεντική ντόπια δεξιά – είναι πολιτική συντριβή για όλο το αντιφασιστικό ρεύμα. (Δεν θα το αναγνωρίσει κανείς, και επιπλέον το ότι το λέμε εδώ, δημόσια, μας εξασφαλίζει κι άλλους εχθρούς).

Η πολιτική συντριβή έγκειται στο γεγονός ότι αυτό το ρεύμα «εξαντλήθηκε» τα προηγούμενα χρόνια σε πύρινες και βερμπαλιστικές διακηρύξεις, σ’ αυτό που έγκαιρα και δημόσια (αλλά μάταια…) υποδείξαμε σαν «συναισθηματικό αντιφασισμό». Και τώρα πια δεν μπορεί (και δεν θέλει) να τοποθετήσει το κράτος και το παρακράτος, και με το σημερινό γκουβέρνο, στο κέντρο της ευθύνης για την μαζική απ-ανθρωποποίηση χιλιάδων φυγάδων. Με την μαζικότητα, την ένταση, την υπομονή και την συστηματικότητα που απαιτεί ένα τέτοιο ζόρικο πολιτικό καθήκον – ώστε να δημιουργηθεί ο «εσωτερικός εχθρός». Αντιμετωπίζοντας και τις δυσκολίες που έχει ένα τέτοιο εγχείρημα· δυσκολίες που για να αντιμετωπιστούν θέλουν συλλογική οξυδέρκεια και όχι μετεφηβική αθωώτητα.

Το ξαναλέμε: το ελληνικό κράτος / παρακράτος και οι «λειτουργοί του» είναι ο βασικός εγκληματίας. Οι μικροαστοί, σαν «αυθόρμητα» νεοναζί που είναι (όπως πάντα…), ακολουθούν και εύκολα επωφελούνται και αξιοποιούν τις ευκαιρίες που τους δίνονται – πάντα, όμως, υπό την κρατική προστασία. Όταν δεν την έχουν κάθονται στ’ αυγά τους.

Αυτό δεν είναι καινούργιο.

Ανοιχτομάτα μυωπία…

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. Εδώ βρίσκεται η μαύρη γραμμή που συνδέει το «θάψιμο» της παλαιστινιακής αντίστασης με το «θάψιμο» των κάτεργων εξόντωσης προσφύγων / και μεταναστών εδώ ή εκεί: είναι η μικροαστική κουλτούρα της «επαρκούς ταυτότητας», ατομικής και μικρο-συλλογικής…. Η κουλτούρα του πρωτοκοσμικού εγωϊσμού, που έχει χίλιες μορφές, η μία πιο άθλια απ’ την άλλη. Η κουλτούρα που «δίνει κάτι για να πάρει κάτι» – κι αυτό μπορεί να το λέει από νταραβέρι μέχρι «πολιτική»…

Το δηλητηριώδες δώρο του νεοφιλελευθερισμού ήδη απ’ τα ‘80s…

Το σιχάθηκα από τότε (αν επιτρέπεται ένας πρώτος ενικός στην ασταμάτητη μηχανή).

Μεσόγειος

Δευτέρα 8 Οκτώβρη. Έχουμε πια αρκετά “δείγματα” μιας τακτικής που, καθώς εξελίσσεται (με μικρές παραλλαγές) σε μεγάλο μέρος της ευρώπης δείχνει πως είναι σχεδιασμένη και συντονισμένη: η επίθεση όχι μόνο ενάντια στους πρόσφυγες / μετανάστες αλλά και σε συμπαραστάτες τους. Απ’ τις ελληνικές κατηγορίες (παραπάνω από μία φορά φέτος) εναντίον διεθνών μκο που κάνουν διασώσεις ναυαγών στο ανατολικό αιγαίο για «trafficking» μέχρι τις εντελώς ανάλογες κατηγορίες του ιταλού φασίστα Salvini για τις μκο που δραστηριοποιούνται στην κεντρική Μεσόγειο· απ’ τα σχέδια τιμωρίας του Ορμπάν εναντίον όσων περιθάλπτουν πρόσφυγες στην ουγγαρία, μέχρι την σύλληψη του Lucano στην καλαβρέζικη Riace· απ’ την απαγόρευση σε πλοία που διέσωζαν πρόσφυγες / μετανάστες να δέσουν σε ιταλικά, γαλλικά και μαλτέζικα λιμάνια, μέχρι τις δίκες εναντίον τους για «παράνομη διακίνηση μεταναστών»· απ’ την πριμοδότηση της νεοφασιστικής «εναλλακτικής για την γερμανία» (και την εμφάνιση εκεί «εβραϊκής συνιστώσας», αντιμουσουλμανικής φυσικά…) μέχρι τις συμφωνίες της Ρώμης με την χούντα του Καΐρου για συμμετοχή σε στρατιωτικές (αντι-προσφυγικές) περιπολίες στη νοτιοανατολική Μεσόγειο: είναι πολλά, είναι μαζεμένα, και δεν μπορεί κανείς να μιλάει για «μεμονωμένα περιστατικά».

Παρότι υπάρχει μια ρατσιστική «μαύρη γραμμή» που συνδέει (άλλοτε ορατή και άλλοτε αόρατη) το ελληνικό φαιορόζ κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (και αυτά που θα παραδώσει στο επόμενο γκουβέρνο) με τον Ορμπάν και τον Σαλβίνι, έχουμε την εντύπωση ότι το «πρόβλημα με τις ροές» είναι ανθρωποφάγο αλλά και προσχηματικό. Υπάρχει μια ευρύτερη γεωπολιτική στόχευση για τον (στρατιωτικό) έλεγχο της Μεσογείου, σχετική με τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο· οι μετανάστες / πρόσφυγες που επιχειρούν να την διασχίσουν είναι τα πρώτα θύματα εισόδου σ’ ένα υπό κατασκευή (θαλάσσιο) ναρκοπέδιο… Θέλουμε να πούμε: ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός δεν είναι πλέον «μόνος του»· έχει γίνει κεφάλαιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Είναι, ίσως, η έσχατη ιστορική στιγμή όπου η υποστήριξη των μεταναστών / προσφύγων, χωρίς να χάσει τίποτα απ’ τις συγκεκριμενοποιήσεις της, θα πρέπει να ανακτήσει τον συνολικό ορίζοντα των σε εξέλιξη ενδοκαπιταλιστικών οξύνσεων· σ’ όλες τους τις μορφές…

Αν, βέβαια, υπάρχουν ακόμα υποκείμενα διατεθειμένα να σηκώσουν το βάρος της Ιστορίας· ένα βάρος που κανείς δεν διαλέγει μεν, αλλά το βρίσκει αμείλικτο μπροστά του.

(φωτογραφία: Διαδήλωση 6.000 ατόμων, ιταλών και μεταναστών / προσφύγων, χτες στην Riace. Για αρχή σωστά καμωμένη. Όμως πρέπει στη Ρώμη… )

Riace 1

Κυριακή 7 Οκτώβρη. Η Καλαβρία, στον ιταλικό νότο απ’ την μεριά του Ιονίου, είναι γνωστή για τις παραλίες της· αλλά και για την μαφία της. Η N’drangheta είναι μία απ’ τις τρεις ή τέσσερεις διάσημες ιταλικές επιχειρήσεις του οργανωμένου εγκλήματος, με διεθνή κύκλο εργασιών. Σίγουρα, πάντως, η Καλαβρία δεν είναι γνωστή για αυτήν την κωμόπολη, ονόματι Riace. Η σύλληψη του Domenico Lucano ωστόσο, που είναι ο δήμαρχος της Riace, απ’ την φασιστική ιταλική κυβέρνηση, με την κατηγορία (ούτε λίγο ούτε πολύ) της «προώθησης παράνομων μεταναστών» θα γνωρίσει τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που συνηθίζεται για τα «παράξενα του κόσμου»… Αξίζει πολύ περισσότερα…

Όπως πολλά χωριά και κωμοπόλεις της Καλαβρίας, η Riace ήταν ένα φτωχό αγροτικό κεφαλοχώρι, σκαρφαλωμένο στις πλαγιά των λόφων, με μια πιο σύγχρονη προέκταση προς την μεριά της θάλασσας. Στη δεκαετία του ’90 η Riace άρχισε να εγκαταλείπεται απ’ τους (νεώτερους κυρίως) κατοίκους της όταν έκλεισε μια κοντινή βιομηχανία κονσερβοποίησης ντοματών. Προς το τέλος εκείνης της δεκαετίας η Riace έτεινε να γίνει μια πόλη φάντασμα. Δεν είχε πια ούτε ένα καφενείο…

Τότε, το 1998, 200 κούρδοι πρόσφυγες έφτασαν με μια βάρκα σε μια κοντινή παραλία. Ο τότε νεαρός αριστερός ακτιβιστής Domenico Lucano σκέφτηκε ότι θα ήταν καλό και για τους πρόσφυγες και για την σχεδόν πεθαμένη Riace να εγκατασταθούν οι πρόσφυγες στα εγκαταλειμένα σπίτια αντί να οδηγηθούν στα διάφορα στρατόπεδα προσφύγων. Οι λιγοστοί ντόπιοι δέχτηκαν, και το 1999 ο Lucano (με το παρατσούκλι Mimmo) δημιούργησε έναν σύνδεσμο με τίτλο «Σχέδιο για τις Μελλοντικές Πόλεις». Στόχος του σχεδίου ήταν η επανακατοίκηση της Riace από οποιονδήποτε μετανάστη ή πρόσφυγα θα έφτανε ως την περιοχή της, άσχετα από φυλή, θρήσκευμα ή εθνικότητα. Ο σχηματισμός μιας δημιουργικής πολυεθνικής κοινότητας από ντόπιους και μετανάστες απ’ την Αφρική και την μέση Ανατολή άρχισε σιγά σιγά να παίρνει σάρκα· τραβώντας την προσοχή διάφορων αντιρατσιστικών οργανώσεων (και όχι μόνο απ’ την ιταλία), του οηε αλλά και της ε.ε.

Riace 2

Κυριακή 7 Οκτώβρη. Με την χρηματοδότηση από προγράμματα της ε.ε. ο Lucano (που εν τω μεταξύ εκλέχτηκε δήμαρχος) προχώρησε σ’ ένα σχέδιο δημιουργίας μικρών μαγαζιών για τεχνικές / χειρωνακτικές δουλειές, εστιατορίων και κοινωνικών κέντρων, όπου δούλευαν ντόπιοι και μετανάστες ζωντανεύοντας την Riace. Το 2012 δημιούργησε ένα τοπικό νόμισμα που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί απ’ τους ντόπιους στα μαγαζιά, τα καφέ και τα φαγάδικα. Το 2014 οι κάτοικοι της Riace ήταν από 20 εθνικότητες, τα σχολεία είχαν ζωντανέψει, ενώ παλιοί κάτοικοι άρχισαν να επιστρέφουν για να πάρουν μέρος σ’ αυτό το μοναδικό αντιρατσιστικό πείραμα.

Θέλοντας να κοντράρει την μαφία των σκουπιδιών ο Lucano έβαλε μπροστά ένα σύστημα ανακύκλωσης πόρτα – πόρτα, που το ανέλαβαν δύο τοπικές συνεργατικές, με «οχήματα μεταφοράς» μια ντουζίνα γαιδουράκια. Η επιλογή ζώων δεν είχε το νόημα της γραφικότητας αλλά μιας εφαρμοσμένης οικο-λογίας χαμηλής έντασης. Η ιδέα και η εφαρμογή της ήταν σκανδαλώδης για τα κυκλώματα του ιταλικού νότου, όπου η μαφία των σκουπιδιών εκμεταλλεύεται άγρια την δουλειά (και την ζωή) των χωρίς χαρτιά μεταναστών, στα σκουπιδιάρικα και στις χωματερές που ελέγχει.

Με την μέθοδο της πόρτα –πόρτα ανακύκλωσης τα σκουπίδια της Riace μειώθηκαν στο μισό, ενώ μπήκε και η ιδέα τοπικής παραγωγής γαϊδουρινού γάλακτος…

Riace 3

Κυριακή 7 Οκτώβρη. Απ’ τις αρχές του ’18 η κρατική χρηματοδότηση στο «σχέδιο για τις μελλοντικές πόλεις» / Riace άρχισε να περικόπτεται, ενώ αντίστροφα άρχισε η διασπορά φημών και κατηγοριών κατά του Lucano για «υποστήριξη της παράνομης μετανάστευσης» και «παράνομη διαχείριση σκουπιδιών». Στα τέλη της περασμένης άνοιξης ο Lucano άρχισε απεργία πείνας ενάντια στην κρατική επίθεση κατά της Riace και του μοντέλου της. Το καλοκαίρι έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις στην Καλαβρία, υπέρ της Riace – και εναντίον της νεοφασιστικής ιταλικής κυβέρνησης.

Η οποία, φυσικά, έχει σχέδια. Την περασμένη εβδομάδα ο Lucano, πάντα δήμαρχος της Riace, μπήκε με δικαστική απόφαση σε κατ’ οίκον περιορισμό, με την κατηγορία ότι προωθεί την παράνομη μετανάστευση στην ιταλία…

Ανθρωπισμός made in europe

Παρασκευή 5 Οκτώβρη. Η “γραμμή” είναι ξεκάθαρη: έξω οι μ.κ.ο. διάσωσης μεταναστών / προσφύγων απ’ την Μεσόγειο!… (Η σιωπή επί του θέματος στα μέρη μας είναι εκκωφαντική, και μόνο συμφωνία στη “γραμμή” δείχνει).

Έτσι, ενώ το ελληνικό κράτος εφαρμόζει ως τώρα το συγκεκριμένο σχέδιο μέσω της τακτικής να κατηγορούνται διάφορες μ.κ.ο. που κάνουν θαλάσσιες διασώσεις σαν “σωματέμποροι”, η ίδια “γραμμή” εφαρμόζεται στην κεντρική Μεσόγειο πιο ριζοσπαστικά. Αφού, σε μια πρώτη φάση, άφηναν τα γεμάτα με κόσμο πλοία να βολοδέρνουν στη θάλασσα απαγορεύοντάς τους να δέσουν σε λιμάνια, τώρα έχει μπει σε εφαρμογή η δεύτερη φάση: το “δέσιμο” των ίδιων των πλοίων ώστε να μην μπορούν να μαζεύουν ναυαγούς πρόσφυγες.

Τρία πλοία (το Lifeline, το Sea Watch και το SOS Mediterranee) κρατούνται στο λιμάνι της Μάλτας, και άλλο ένα (το Aquarious) στη Μασσαλία: αφού, πρώτα, τα ευρωπαϊκά κράτη τους αφαίρεσαν τις «άδειες κυκλοφορίας», τώρα τα «έδεσαν» κατηγορώντας τους καπετάνιους τους ότι συνεχίζουν τις διασώσεις «παράνομα»…

Έτσι καθαρίζει η Μεσόγειος απ’ τις πολιτικές (δηλαδή όχι αστυνομικές ή/και στρατιωτικές) μαρτυρίες, και παραδίδεται στους αρμόδιους. Για την «διαχείριση των ροών»…

Μεταξύ άλλων; Και στην λιμενική αστυνομία και το πολεμικό ναυτικό της αιγυπτιακής χούντας…