Tag: ουκρανία

Δευτέρα 18 Αυγούστου (00.20) >> Τα πιο πάνω είναι τα αστεία, τα σοβαρά αστεία της υπόθεσης. Τα αστεία σοβαρά είναι διαφορετικά. Για παράδειγμα το ότι πρέπει να πεισθεί ο πλανήτης (έστω οι δυτικοί υποτελείς) πως το ανισόρροπο ψόφιο κουνάβι, πολιτική βιτρίνα μιας άλλοτε υπερδύναμης που καταρρέει με επιτάχυνση, είναι σε θέση να κάνει οτιδήποτε αποτελεσματικό!

Είναι διασκεδαστικό να κρέμονται οι πάντες απ’ τα λόγια του ψόφιου κουναβιού; Μπορεί: ο καιρός περνάει… Αλλά το τρικ για να συγκεντρώνεται εκεί η προσοχή είναι … φονικό. Αφαιρείται όλο το πραγματικό σύμπλεγμα των (παγκόσμιων) συσχετισμών δύναμης, αφαιρείται όλο το πραγματικό potential αυτών των συσχετισμών δύναμης, για να μείνουν στη σκηνή μία, δυο, τρεις ή δεκαετρείς πολιτικές βιτρίνες που, υποτίθεται, κινούν τα νήματα.

Οργανωμένη παραγωγή σύγχυσης!!! Η Ιστορία τρέχει πίσω τους, μπροστά τους, γύρω τους – αλλά το φιλοθεάμον κοινό πρέπει να μείνει καρφωμένο στις πιρουέτες και στα ακροβατικά τους!

Ιδού ένας ειλικρινής μάρτυρας αυτής της Ιστορίας, ο αμερικάνος μαρξιστής οικονομολόγος κύριος Richard Wolff:

It’s over!!!! Τέλειωσε!!! Και το μόνο που κάνουν (το μόνο που μπορούν να κάνουν!!) οι δυτικές πολιτικές βιτρίνες, οι δυτικοί «ειδικοί», οι δυτικοί «γεωπολιτικοί αναλυτές», οι δυτικοί δημαγωγοί, είναι να κουνάνε σπασμωδικά ό,τι μπορούν να κουνήσουν, να φλυαρούν μέχρι να στεγνώσει το σάλιο τους και να διαλυθούν τα πληκτρολόγια τους αποθεώνοντας Το Θέαμα, Τα Εικονίσματα της άλλοτε παγκόσμιας ηγεμονίας τους, έτσι ώστε να κρατούν τους πληθυσμούς σε κατάσταση υπνοβασίας και νηπιακότητας, παριστάνοντας ότι «ελέγχουν την κατάσταση»… μέχρις ότου είτε συνθηκολογήσουν είτε αποπειραθούν το αδιανόητο: να επιχειρήσουν στρατιωτικά, μιλιταριστικά την καταστροφή των ανταγωνιστών τους μπας και μείνουν στον αφρό.

Πόσο πιθανό είναι το δεύτερο; Δυστυχώς δεν είναι πιθανό∙ συμβαίνει ήδη! Ο πόλεμος στο ουκρανικό πεδίο μάχης όπως και ο πόλεμος στο μεσανατολικό πεδίο μάχης είναι δυο κομμάτια αυτού του αδιανόητου. Που στο μεν ουκρανικό πεδίο μάχης έχει φτάσει προ πολλού στην ήττα, και στις σπασμωδικές, θεαματικές, απεγνωσμένες προσπάθειες να κρυφτεί αυτή η ήττα πριν γίνει συντριβή… Στο δε μεσανατολικό πεδίο μάχης, στην Παλαιστίνη, έχει ξεπεράσει προ πολλού κάθε «όριο» ανθρώπινης, θεσμικής βαρβαρότητας, έχει γίνει επίδειξη / απόδειξη του απεριόριστου δυτικού καθεστωτικού δυναμικού serial killing ως «δικαιώματος αυτοάμυνας», με την ελπίδα πως τουλάχιστον έτσι οι ανταγωνιστές (οι πληθυσμοί τους) θα φοβηθούν…

Πώς θα ήταν δυνατόν το «ραντεβού στο Anchorage» να είναι έξω, να είναι μακριά απ’ αυτήν την σε εξέλιξη πραγματικότητα; Πώς είναι δυνατό να «λυθεί ένα γεωγραφικό σημείο κρίσης» όταν όλα τα «σημεία ενδοκαπιταλιστικής κρίσης», όλα τα «μέτωπα» του 4^ου παγκόσμιου, τωρινά και επερχόμενα, είναι οργανικά αλληλένδετα;

Πράγμα που σημαίνει πως αν δεν λυθούν όλα δεν λύνεται τίποτα!

Δευτέρα 18 Αυγούστου (00.15) >> Προσέξτε μια στιγμή (και… thank you for your attention to this matter!!) μια μικρή στιγμή της πιο πάνω αλήθειας. Το ανισόρροπο ψόφιο κουνάβι τιτίβισε αφού πρώτα έσβησαν-τα-φώτα-στο-Anchorage αυτό:

Μεταφράζουμε το τονισμένο:

…. Αποφασίστηκε / καθορίστηκε [: it was determined] από όλους [: δηλαδή και ρώσους και αμερικάνους…] ότι ο καλύτερος τρόπος για να τελειώσει ο τρομακτικός πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας είναι να πάμε [ή να πάνε;] κατευθείαν σε μια Συμφωνία Ειρήνης, που θα τελειώσει τον πόλεμο, και όχι σε μια απλή Συμφωνία Κατάπαυσης του Πυρός, που συχνά δεν κρατάει…

Ξέρει για πιο πράγμα μιλάει; Καταλαβαίνει τι σημαίνει «Συμφωνία Ειρήνης» στο ουκρανικό πεδίο μάχης; Όχι, δεν καταλαβαίνει!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δευτέρα 18 Αυγούστου (00.08) >> Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι το ψόφιο κουνάβι είναι … πονηρό. Και ότι η μετατόπιση (στα λόγια) απ’ την «εκεχειρία» στη «συμφωνία ειρήνης» γίνεται για να ξεφορτωθεί τους ευρωπαίους σε σχέση με το ουκρανικό πεδίο μάχης. Αν μπορούσε … ίσως να το είχε κάνει ήδη, με πιο απλούς τρόπους. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να ακυρώσει την κατάσχεση των κτιρίων και του υπόλοιπου εξοπλισμού από έξι (6!) ρωσικά προξενεία στις ηπα – μέρος της «τιμωρίας» της Μόσχας… Ή θα μπορούσε να ακυρώσει την απαγόρευση πτήσεων προς / από την ρωσία και μέσω του ενάριου χώρου της (άλλο μέρος της «τιμωρίας»…), πράγμα που θα χαροποιούσε ιδιαίτερα τις αμερικανικές (και τις ευρωπαϊκές) αεροπορικές που αναγκάζονται να κάνουν κύκλους για να αποφύγουν τον ρωσικό εναέριο χώρο, αυξάνοντας τα κόστη τους, χάνοντας έτσι διαρκώς μερίδιο αγοράς από διάφορες ασιατικές που δεν τηρούν αυτήν την «τιμωρία» και κάνουν τα δρομολόγιά τους κανονικά – και φτηνότερα. Ή, άλλο αυτό, θα μπορούσε να δημοσιοποιήσει τις εκτιμήσεις (;) των υπηρεσιών του για το ποιος οργάνωσε την επίθεση στα ρωσικά στρατηγικά βομβαρδιστικά…

Δεν έχει κάνει καν ούτε αυτά. Δεν μπορεί, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι τα συμφέροντα που υπηρετεί θα το ήθελαν. Δεν μπορεί επειδή οι αμερικάνοι που ονειρεύονται να μπουν έφιπποι στη Μόσχα δεν έχουν εξαφανιστεί απ’ τα ανώτατα κλιμάκια του καθεστώτος. Και επειδή με την ρωσία νικήτρια στο ουκρανικό πεδίο μάχης σφραγίζεται πανηγυρικά το it’s over! Ας θυμίσουμε κι αυτό: οι πολεμοκάπηλοι της Ουάσιγκτον (και του Λονδίνου) έχουν άμεση και στενή σχέση με το πολυπληθές φασισταριό του Κιέβου. Το οποίο από μόνο του είναι μια εξαρτημένη μεταβλητή καθόλου στα μέτρα του ψόφιου κουναβιού αλλά, αντίθετα, στα μέτρα των ενδοαμερικανικών αντιπάλων του.

Πρόκειται για την εσωτερική αμερικανική πόλωση. Αυτό που συμβαίνει ήδη και θα οξύνεται συν τω χρόνω μέσα στο αμερικανικό καθεστώς δεν συνυπολογίζεται∙ κι ωστόσο δεν είναι καθόλου διαχωρισμένο απ’ την «έκβαση» στα δυο τωρινά πεδία μάχης του 4^ου παγκόσμιου.

Σήμερα ο κοκάκιας του Κιέβου και οι ευρωπαίοι συμπότες του (είναι τόσο χεσμένοι ώστε τρέχουν, απρόσκλητοι μεν, σαν αγέλη δε∙ ή δεν εμπιστεύεται κανένας κανέναν τους: Starmer, Merz, Macron, Meloni, Stubb (της φινλανδίας) και Rutte (του νατο), όλοι να προλάβουν…) μαζί με την κυρα Ursula θα βρίσκονται στην Ουάσιγκτον για να πείσουν το ψόφιο κουνάβι ότι … η «νίκη» τους στο ουκρανικό πεδίο μάχης είναι μονόδρομος∙ και ότι η ιδέα περί «Συμφωνίας Ειρήνης» θα κάνει την ήττα συντριπτική.

H Kaja τρώω-ρώσους-για-πρωϊνό Kalas, με τα «σκάνδαλά» της τα ωραία στην εσθονία αλλά με προαγωγή στην ε.ε., ξέρει την «βαθύτερη αιτία»…

Το μεγαλύτερο βάρος της «πειθούς» όμως βρίσκεται σε αμερικανικά χέρια και κεφάλια. Nα θυμίσουν (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο…) στο ψόφιο κουνάβι ότι οι ηπα έχουν «επενδύσει» δεκάδες δισεκατομμύρια (και) στο Κίεβο, και δεν γίνεται να τα χάσουν: αυτά τα περί «επενδύσεων» είναι μέσα στα λιγοστά θέματα για τα οποία το ανισόρροπο ψόφιο κουνάβι έχει αυθεντική και άμεση «ευαισθησία»:

Δευτέρα 11 Αυγούστου (00.19) >> Πώς μπορεί κάποιος να κουμαντάρει μια ανισόρροπη πολιτική βιτρίνα μιας πρώην υπερδύναμης σε γρήγορη παρακμή (που έχει και πυρηνικά); Η ερώτηση είναι εύκολη, η απάντηση δύσκολη. Πολύ δύσκολη. Ωστόσο μπορεί κάποιος να παρακολουθεί τι κάνει (και τι δεν κάνει) η Μόσχα για λογαριασμό της και για λογαριασμό συνολικά του ευρασιατικού project σε σχέση με το ψόφιο κουνάβι – ως δωρεάν μάθημα.

Το ψόφιο κουνάβι ούτε θέλει ούτε μπορεί να βρει «ειρηνική έξοδο» απ’ την παγίδα που έγινε το ουκρανικό πεδίο μάχης. Θα μπορούσε να ελπίζει μόνο σε κάτι που αυτός μεν θα το πουλήσει σαν κατόρθωμα, στη δημαγωγία δε θα καταγραφεί ως «Χ». Υπάρχει όμως «Χ» σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο; Κι ακόμα περισσότερο: μπορεί κάτι τέτοιο να το επιδιώκει ο επιτιθέμενος (αν προκειμένω οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί συνολικά) μόνο και μόνο για να «πάρει μια ανάσα»;

Η διάλυση της ρωσικής επικράτειας δεν είναι καινούργιο σχέδιο! Ίσχυε και στη διάρκεια της πρώτης θητείας του ψόφιου κουναβιού – δεν είχε αντίρρηση. Μάλλον το αντίθετο. Ιδού τρία μικρά video ντοκουμέντα για την «αρχαιολογία» του θέματος:

Αυτές οι δηλώσεις του «ανεπίσημου υπ.εξ.» της Ουάσιγκτον John McCain είναι απ’ τα τέλη Μάρτη του 2014. Ένα μήνα μετά το φασιστοπραξικόπημα στο Κίεβο.

Δεν ήταν μόνο λόγια. Τον Δεκέμβρη του 2016, McCain (έχει πεθάνει) και Lindsey Graham (ζει…) κολακεύουν το φασισταριό του «τάγματος Azov», στο Κίεβο – υποσχόμενοι την υποστήριξη της Ουάσιγκτον, δηλαδή του ψόφιου κουναβιού…

Για λόγους που μπορούν να εντοπιστούν στο συνδυασμό μεγαλομανιακής βλακείας και συνεχόμενων ιμπεριαλιστικών λαθών, η διάλυση (και η κατάκτηση των φυσικών πόρων) της ρωσικής επικράτειας θεωρήθηκε απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 2010 (εν μέσω της δυτικής χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης, ας το θυμίσουμε…) ο πιο εύκολος, ασφαλής και αποτελεσματικός τρόπος να «ελεγχθεί» το (ανερχόμενο τότε…) κινεζικό κράτος / κεφάλαιο. Δεν είναι δύσκολο να το φανταστείτε γιατί:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δευτέρα 11 Αυγούστου (00.13) >> Το ανισόρροπο ψόφιο κουνάβι μπορεί να θέλει κάτι σαν «Χ» και, κυρίως, την δόξα του ειρηνοποιού – και το βραβείο Νόμπελ… Η ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin) τι επιδιώκει; Ο ρωσικός στρατός βρίσκεται πολύ κοντά στην «εκκαθάριση» του Donetsk, και όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο αδυνατίζει η όποια άμυνα του καθεστώτος του Κιέβου∙ κι όχι μόνον η στρατιωτική. Οι απειλές περί δασμών στη Μόσχα είναι αδιάφορες. Οι απειλές για «συμπληρωματικούς δασμούς» στα κράτη μέλη των BRICS (ινδία, κίνα, βραζιλία) επειδή αγοράζουν ρωσικό πετρέλαιο είναι μεσοπρόθεσμα βούτυρο στο ψωμί της «αποδολαριοποίησης». Μ’ άλλα λόγια οι συσχετισμοί επιδεινώνονται διαρκώς σε βάρος τόσο της δύσης γενικά όσο και των ηπα. Τι επιπλέον θέλει λοιπόν τώρα ο Putin μέσω αυτού του ραντεβού με το ψόφιο κουνάβι;

Μπορεί να θέλει να το στηρίξει σε μια μάλλον δύσκολη στροφή της πρώτης του χρονιάς στη δεύτερη θητεία: είναι ένας πρόεδρος ιδανικός για να υπονομεύσει απ’ τα μέσα την αμερικανική ηγεμονία καθώς προσπαθεί να την αναδιαρθρώσει / «επισκευάσει», αλλά δεν πατάει καλά! Όμως θα τολμήσουμε να υποστηρίξουμε ότι η Μόσχα κάλλιστα (και κυρίως) θα ήθελε την όξυνση των ενδοδυτικών (ακόμα και των ενδοαμερικανικών) αντιθέσεων γύρω απ’ την έκβαση στο ουκρανικό πεδίο μάχης και την παραδοχή (ή μη) της ήττας εκεί.

Μπορείτε να το θεωρήσετε “μακιαβελικό” αν και θα σας προτείναμε να το δείτε ως διαλεκτικά υλιστικό. Όπως και νάχει δεν είναι καθόλου έξω απ’ την στρατηγική της Μόσχας (και όχι μόνο) απ’ τις αρχές του 2022. Το «διαίρει και βασίλευε» είναι, ως γνωστόν εφεύρεση του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Όμως το να αξιοποιείς την δύναμη του αντιπάλου σε βάρος του αποφεύγοντας την απευθείας σύγκρουση μαζί του, είναι διανοητική και σωματική τεχνική του τζούντο – και η ανεγκέφαλη αλεπού έχει κάμποσα dan. Ο συνδυασμός αυτών των δύο είναι «θα διαλυθείτε εξαιτίας των εσωτερικών αδυναμιών σας ενόσω θεωρείτε εαυτούς δυνατούς»! Τόσο καθαρά…

Τα δεδομένα έχουν ιστορία και η Μόσχα την ξέρει, την αναγνωρίζει, πολλές φορές και δημόσια:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δευτέρα 4 Αυγούστου (00.06) >> Έχει θυμώσει λέει – το ανισόρροπο ψόφιο κουνάβι. Με τον Putin – λέει. Και του έκοψε την προθεσμία για εκεχειρία στο ουκρανικό πεδίο μάχης∙ από 50 ημέρες την έκανε … αύριο μεθαύριο… Και μετά θα του δείξει του παλιορώσου πόσα απίδια βάζει ο σάκος – λέει. Βάζοντας δασμούς στους υπόλοιπους των (αρχικών) BRICS, εκτός της νότιας αφρικής (αυτήν την έχει τιμωρήσει για άλλους λόγους: επειδή η κυβέρνηση είναι «ρατσιστική» κατά των λευκών – λέει) για να μην αγοράζουν ρωσικό πετρέλαιο…

Εν τω μεταξύ θύμωσε και με τον Μεντβέντεφ – λέει. Και κούνησε δύο υποβρύχια με πυραύλους πυρηνικού πολέμου «νάναι σε κατάλληλη θέση» – λέει….

«Φίλος της ειρήνης είπαμε, αλλά όχι και να με εκμεταλλεύονται» θα πρέπει να σκέφτηκε. Η εγωπάθεια τα έχει αυτά τα προβλήματα: αν δεν αναγνωρίζουν την δύναμη, την ομορφιά, το κύρος σου τα παίρνεις. Ειδικά αν συμβαίνει να μένεις στο άσπρο σπίτι.

Πίσω απ’ τον θόρυβο της καθημερινής δημοσιότητας (που ολοφάνερα είναι ένα απ’ τα drug του ψόφιου κουναβιού) υπάρχει το ερώτημα της κρατικής πολιτικής. Των ηπα. Αν οι εσωτερικοί συσχετισμοί δύναμης είναι (ακόμα) ρευστοί, κι αν δεν υπάρχει manual ούτε εμπειρία για το πως φρενάρεις την παρακμή σου, είναι τελικά εύλογο πως το μόνο που απομένει είναι ο καιροσκοπισμός. Απ’ αυτήν την άποψη οι μανίες του ψόφιου κουναβιού ταιριάζουν στην αμερικανική συγκυρία. «Προσωποποιούν» τον δομικό καιροσκοπισμό ενός άλλοτε ηγεμονικού συστήματος κρύβοντας τις βαθιές του αδυναμίες.

Εν τω μεταξύ αυτός που εκνευρίζει το ψόφιο κουνάβι έχει μια άποψη για τις αμερικανικές πολιτικές βιτρίνες. Την διατύπωσε πριν πάνω από 8 χρόνια, στις 30 Μάη του 2017, συνεντευξιαζόμενος στη γαλλική le Figaro. Δεν θα την έλεγε κάποιος ούτε πρωτότυπη ούτε λαθεμένη. Σημειώστε παρακαλούμε ότι οι τρεις αμερικάνοι πρόεδροι στους οποίους αναφέρεται εκείνη τη χρονική στιγμή είναι κατά σειρά ο Bush ο Β, ο Obama – και το ψόφιο κουνάβι στην πρώτη θητεία του:

Πράγματι, αυτοί εκεί στη Μόσχα το 2017 δεν ήξεραν τι τους γίνεται… Ούτε μετά…

Δευτέρα 21 Ιούλη (00.12) >> Στα τέλη Σεπτέμβρη 2023 στην Ουάσιγκτον και στις υπόλοιπες πρωτεύουσες των δυτικών ιμπεριαλισμών δήλωναν ευχαριστημένοι. Στο ουκρανικό πεδίο μάχης, παρά την αποτυχία της «μεγάλης επιχειρήσης για την θάλασσα του Azov» το περασμένο καλοκαίρι, μπορούσαν να βαυκαλίζονται πως είχαν ακόμα πολλά όπλα / μέσα στη διάθεσή τους και πως όπου-νάναι-η-Μόσχα-θα-γονατίσει.

Στη μέση Ανατολή επικρατούσε “ησυχία”, όπως την διαπίστωσε τις ίδιες μέρες η ύαινα Jake Sullivan, σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του νυσταλέου Jo:

… Η εκεχειρία στην Υεμένη (σ.σ.: ανάμεσα στην Ansar Allah και τους μισθοφόρους του Ριάντ και του Ντουμπάι, + τους «συμβούλους» από ηπα, αγγλία και γαλλία…) κρατούσε. Οι ιρανικές επιθέσεις κατά του αμερικανικού στρατού είχαν σταματήσει (σ.σ.: εννοεί απ’ το «μπλοκ της αντίστασης» κυρίως στο ιράκ…). Η αμερικανική παρουσία στο ιράκ ήταν «σταθερή». Τα καλά νέα έφτασαν σε κρεσέντο μ’ αυτή την δήλωση: «Η περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι πιο ήσυχη σήμερα απ’ ότι έχει υπάρξει επί δυο δεκαετίες».

Αυτές ήταν εξελίξεις που (κατά το καθεστωτικό atlantic και όχι μόνο) … επέτρεπαν στη διοίκηση Biden να εστιάσει σε άλλες περιοχές και άλλα προβλήματα…. Ποιες «άλλες περιοχές» και ποια «άλλα προβλήματα»; Το 2023 ήταν η χρονιά που η Ουάσιγκτον (μαζί με τους πιο στενούς συμμάχους της) είχε προγραμματίσει ένα ακόμα «pivot to Asia» – στρατιωτικό αυτή τη φορά! Με την ενδυνάμωση ενός μιλιταριστικού άξονα ανάμεσα στη νότια κορέα, την ιαπωνία, την αυστραλία και την ινδία, γύρω απ’ την ταϊβάν – και την διαρκή επίδειξη πυγμής απέναντι στην κίνα.

Και τότε, μέσα-στην-ησυχία-της-ερήμου, στις 7 Οκτώβρη 2023 νωρίς το πρωί, ξέσπασε μια καταιγίδα χωρίς προηγούμενο: η «εισβολή του al Aqsa»!!! Οι ξυπόλυτοι έγραφαν ιστορία, την Ιστορία∙ και οι κυρίαρχοι δεν πρόλαβαν καν να εκπλαγούν! (Οι συνηθισμένοι ηλίθιοι στάθηκε αδύνατο να μην «βρουν» μια ακόμα συνωμοσία: των θεοναζί κατά του εαυτού τους, της Ουάσιγκτον, ποιος ξέρει τι άλλο…)

Το πόσο μακριά έχουν πάει ήδη, και πόσο μακρύτερα θα πάνε οι συνέπειες της «ανάστασης του Παλαιστινιακού ζητήματος» δεν θα το παρουσιάσουμε εδώ. Οι δυτικοί, με πλήρη συνείδηση, άφησαν τον χωροφύλακά τους και τον ενίσχυσαν για να αποδείξει πως εκείνο που εννοούσε ο Sullivan ως «πιο μεγάλη ησυχία εδώ και δυο δεκαετίες» ήταν η σιγή νεκροταφείου∙ και πως η σιγή-πραγματικού-και-απέραντου-νεκροταφείου ήταν η μόνη «προσφορά» που θα επέτρεπαν στους εαυτούς να κάνουν στους Παλαιστίνιους και στη μέση Ανατολή, έτσι ώστε απερίσπαστοι να «εστιάσουν σε άλλες περιοχές και άλλα προβλήματα»….

Όσο για τους πληθυσμούς τους και τις πιθανές ενστάσεις τους; Η εξουσία είναι ωμή: όταν λέει στις μάζες “μην ακουμπιέσθε” και “μην αναπνέετε” κι αυτές υπακούουν, ε, δεν είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες, έτσι δεν είναι;

Δεν θα θυμίσουμε εδώ τις διαδοχικές ήττες / αποτυχίες τους αυτούς τους 21 μήνες. Θα τρέξουμε κατευθείαν στη θεοναζί επίθεση στην Τεχεράνη, και το «καπάκι» της, την αμερικανική. Θα πάμε στην «τρέλα»… Γιατί αν η 7^η Οκτώβρη του 2023 έσκισε το παραπέτασμα που έκρυβε την αλλαγή των πραγματικών και, κυρίως, των μεσοπρόθεσμων συσχετισμών δύναμης στη δυτική Ασία, η 13^η  Ιούνη και η 23^η Ιούνη 2025 επιτάχυναν και ουσιαστικά «στερέωσαν» (κόντρα στις προθέσεις και τα συμφέροντα των δυτικών) αυτήν την αλλαγή πάνω στην εξέλιξη του 4^ου παγκόσμιου πολέμου.

Δευτέρα 16 Ιούνη (00.37) >> Υποτίθεται ότι η απρόκλητη επίθεση ενός κράτους σε άλλο είναι απόλυτα σοβαρός λόγος για να σκίσει τις πλεξούδες της η «ειρηνόφιλη διεθνής κοινότητα» (και μαζί της το «διεθνές δίκαιο»…), να ουρλιάξει και να βγει στο μεϊντάνι σκούζοντας «Ωιμέ! Ωιμέ τι μου έλαχε της δύσμοιρης, από μπροστά να παριστάνουν ότι διαπραγματεύονται και από πίσω να σκάβουν λάκους!!!» ώστε να τρέξουν όλοι οι υπηρέτες της να την περιθάλψουν και να την αποκαταστήσουν.

Υποτίθεται. Όχι πια, εδώ και χρόνια. Έχουν μείνει μόνο στα μυαλά (μας), σαν αόριστες αναμνήσεις ανακατεμένες με έκπληξη. Έχουν μείνει στα μυαλά και στη δημαγωγία που τα ταϊζει με κατευναστικές, καταπραϋντικές, παραπλανητικές αφηγήσεις: «μην ανησυχείτε… μια εξαίρεση είναι εδώ, και μια άλλη εξαίρεση είναι εκεί…. τίποτα γενικευμένο…»

Να η επίσημη υπόδειξη για την δράση της ίδιας ιμπεριαλιστικής, δυτικής συμμαχίας – αυτή τη φορά στην «εξαίρεση» του ουκρανικού πεδίου μάχης:

Μπορεί να βολεύει αυτή τη στιγμή τη Μόσχα να κρατήσει την ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον όχι εντελώς έξω αλλά μάλλον πάνω στην «κορνίζα-του-κάδρου» (με το πικρό χιούμορ περί «κεκτημένης ταχύτητας» της cia…) αφήνοντας μόνο του το Λονδίνο και τις δικές του υπηρεσίες ως 100% χωμένες στην επίθεση στην ρωσική πυρηνική τριάδα… (Ως γνωστόν το Λονδίνο έχει μεγάλες φιλοδοξίες: κρυμμένο πίσω απ’ τον us army και την cia προσπαθεί πλέον να αυξήσει την επιρροή του τόσο στη μέση Ανατολή όσο και στην ανατολική Ασία…)

Στη μέση Ανατολή ωστόσο η Μόσχα δεν μπορεί να παριστάνει ότι η Ουάσιγκτον είναι στο περιθώριο.

Για ποιο λόγο η Μόσχα έχει υπογράψει «στρατηγική συμφωνία» με την Τεχεράνη (που δεν προβλέπει μεν άμεση στρατιωτική υποστήριξη, προβλέπει όμως ρητά πολλών ειδών έμμεση υποστήριξη για την αντιμετώπιση επίθεσης…) αν όχι επειδή η επικράτεια και η θέση της είναι κρίσιμη για την εξέλιξη του ευρασιατικού project; Κι αφού έτσι είναι τα πράγματα θα συνεχίσει (η Μόσχα) να αποενοχοποιεί πρακτικά τους θεοναζί ό,τι κι αν κάνουν εναντίον αυτού του project, σ’ όλη τη μέση Ανατολή;

Δεν ξέρουν άραγε στη Μόσχα ότι τα δυτικά αφεντικά «απελευθέρωσαν» ΤΩΡΑ τον χωροφύλακά τους κατά της ιρανικής επικράτειας επειδή ΤΩΡΑ ο εμπορικός / διακομεταμιστικός «διάδρομος βορρά – νότου», είτε με την συμμετοχή του Μπακού είτε, εναλλακτικά, μέσω Κασπίας έχει αρχίσει να υλοποιείται;

Δεν ξέρουν ότι η επίθεση στην Τεχεράνη έγινε ΤΩΡΑ επειδή ΤΩΡΑ πια είναι μέλος των BRICS+ αλλά και του «συμφώνου της Σαγκάης / SCO»; Δεν ξέρουν ότι η επίθεση στην Τεχεράνη έγινε ΤΩΡΑ για να υπονομεύσει την επικείμενη επίσκεψη του Putin εκεί;

Ασφαλώς και τα ξέρουν όλα αυτά… Ήξεραν, για παράδειγμα, έγκαιρα (απ’ τους δορυφόρους τους) τις πυρετώδεις προετοιμασίες του θεοναζί στρατού∙ και είχαν ενημερώσει την Τεχεράνη… Περιμένουν άραγε στη Μόσχα την εσωτερική κατάρρευση και του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, ακολουθώντας πιστά την συμβουλή ποτέ μην εμποδίζεις τον εχθρό σου να κάνει λάθη; Θα δείξει.

Να ο άλλος εργολάβος – ευλογεί…Φοβάται όμως κιόλας μη χάσει μερίδιο στα δυτικά όπλα… 

Το ιρανικό κράτος / κεφάλαιο έχει τα μέσα όχι απλά για να αντισταθεί αλλά ακόμα και για να μετατρέψει (αν αυτό χρειάζεται) την επίθεση των θεοναζί και μέσω αυτών την επίθεση μεγάλου μέρους των δυτικών αφεντικών εναντίον του σε πόλεμο τριβής. Έχει και τις συμμαχίες, που μέχρι στιγμής δεν έχουν ξεδιπλώσει τις δυνατότητές τους. «Στρατηγική υπομονή / αυτοσυγκράτηση» λέγεται αυτό εκ μέρους τους.

Όμως εκτιμώντας τις εξελίξεις του 4^ου παγκόσμιου πολέμου απ’ την δυτική σκοπιά, απ’ την μεριά της όλο και πιο λυσσασμένης προσπάθειας διαφόρων παρακμιακών «δυνάμεων» να κρατήσουν την ηγεμονία τους στον πλανήτη (ηπα, αγγλία, γερμανία, γαλλία – και οι κολαούζοι τους…), κανείς μα κανείς σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου δεν πρέπει να χαίρεται για τις ήδη και για τις μελλοντικές ήττες τους. Χωρίς σοβαρό, αποφασισμένο, μαζικό κοινωνικό εργατικό αντίπαλο με συνείδηση του συλλογικού εαυτού του (δεν υπάρχει πουθενά) τα δυτικά αφεντικά έχουν τα χέρια τους λυμένα και για τους πιο ακραίους τυχοδιωκτισμούς. «Κλιμακώνοντας για την αποκλιμάκωση» όπως λένε εδώ κι εκεί∙ στην πραγματικότητα οξύνοντας την προβοκατόρικη δράση τους μέχρι την στιγμή (που λένε) ότι θα έχουν γίνει αστακοί: γύρω στο 2030 τους βολεύει. Ελπίζοντας ότι τα μέλη του ευρασιατικού project θα δείχνουν μόνιμα υπομονή και θα κάνουν μόνο τα «απαραίτητα» αιωνίως…

Είναι επικίνδυνο το να αφήσουμε στους rivals μέσα στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό να «βάλουν στη θέση τους» τα δυτικά αφεντικά. Αυτό, με εντελώς διαφορετικό τρόπο, θα έπρεπε να είναι η δική μας δουλειά!!!

Αλλά δεν είναι. Έχει πάψει να είναι στα σοβαρά… Καθόλου ευχάριστο, καθόλου αισιόδοξο.