Tag: μετανάστες

Ελληνική φιλοξενία

Πέμπτη 18 Απρίλη. Αν έχεις 250.000 να αγοράσεις κάποιο ακίνητο στην ελλάδα, τότε εξασφαλίζεις σπέσιαλ βίζα (και ελευθερία κινήσεων στην ε.ε.) για τον εαυτό σου και όλους τους πρώτου βαθμού συγγενείς σου, ανιόντες και κατιόντες. Αν δεν έχεις, τότε θα πεταχτείς (μαζί με τους όποιους συγγενείς σου…) σε κάποια ανθρώπινη στοίβα, ή και χωματερή. Και επειδή θα πρέπει να βρεις τα απαραίτητα για την απόδρασή σου («παράνομη» προφανώς) θα εγκληματοποιηθείς – για να έχει να λέει το ντόπιο φασισταριό στις hard και light εκδοχές του, δηλαδή οι πολιτικές εκφράσεις του εντόπιου κρατικοποιημένου οργανωμένου εγκλήματος.

Αυτό υπήρξε η υποδειγματική εθνική πολιτική του φαιορόζ γκουβέρνου (της «αριστεράς» α λα Κουμουνδούρου, εννοείται…) για πάνω από 4 χρόνια. Είναι – λέμε – μια πολύ χειροπιαστή και αιμοβόρα έκφανση του εσωτερικού ιμπεριαλισμού: η πολωμένη, άγρια, εγκληματική διάκριση των Άλλων με βάση τα πορτοφόλια τους. Απο κει και πέρα εκείνοι (οι ντόπιοι) που βγάζουν λεφτά απ’ τις κυριλέ διαδικασίες της «χρυσής βίζας» και οι άλλοι (επίσης ντόπιοι) που βγάζουν λεφτά απ’ την εγκληματοποίηση των αιχμάλωτων μεταναστών / προσφύγων, είναι μορφές του «διάχυτου» (από κοινωνική άποψη) εθνικού καπιταλισμού: η οργανικά συμπληρωματική σχέση μεταξύ τους έχει διαφύγει της κριτικής. Αλλά δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο που διαφεύγει….

Εκείνο που επίσης έχει διαφύγει – κι αυτό αφορά τον ιμπεριαλισμό προς τα έξω – είναι η «μεγάλη αγκαλιά» (ως προς τις εθνοκρατικές συμμετοχές) της πρόσφατης πολυεθνικής στρατιωτικής άσκησης Ηνίοχος. Είναι η άλλη εκδοχή της «ελληνικής φιλοξενίας», όπου στις ντόπιες θάλασσες, στους κάμπους και στα βουνά (που χωράνε άφθονοι “χρυσοί επενδυτές” και στοιβάζονται οι “ξένοι” προλετάριοι…) ασκούνται φιλόδοξοι πιλότοι διαφόρων εθνικοτήτων. Πάντα για το καλό της «ειρήνης». Κυριλέ. (Φέρτε για λίγο την εικόνα στο μυαλό σας: από πάνω γυμνάζονται πολεμικά και απο κάτω ζουν στα κάγκελα φυγάδες πολέμων: ελλαδιστάν…)

Φέτος, για πρώτη φορά, με απαίτηση των συμμάχων της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, πήραν μέρος στον «Ηνίοχο» και (μισθοφόροι;) πιλότοι του Ντουμπάι. Των «ενωμένων αραβικών εμιράτων». Ισραηλινοί και «εμιρατιανοί» πιλότοι πέταξαν –«ασκήθηκαν» δηλαδή – μαζί πάνω απ’ την Πελοπόννησο.

«Και τι έγινε;» θα πείτε… Είναι η πρώτη φορά που επισημοποιείται η συνεργασία του ισραηλινού στρατού με έναν αραβικό – αυτό έγινε!!! Και επειδή κάτι τέτοιο είναι σκάνδαλο (με βάση την ιστορία της μέσης Ανατολής στον 20ο αιώνα…) μόνο σ’ ένα τόσο φιλόξενο μέρος σαν ελλαδιστάν θα μπορούσε να συμβεί. Είναι κάτι σαν «επισημοποίηση ενός συνεσταλμένου και κάπως κρυφού φλερτ»: χρειάζεται το κάτι τις απ’ το ελληνικό βουκολικό feeling για να δέσει. Έστω κι αν πρόκειται να ξεράσει θάνατο. Ή, ειδικά γι’ αυτό.

Υπάρχει και διατίθεται χύμα και δωρεάν άφθονη εικονική πραγματικότητα σ’ αυτά εδώ τα μέρη. Κι αν ξεχάστηκαν («εθνικά» πάντα) εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα που έπρεπε να πάνε, άρον άρον, στο Ριάντ (ή και αλλού), το ελλαδιστάν δεν παύει να είναι ο ορισμός εκείνου που ο π.ε.τ. (και κάθε pet) ονομάζει «πυλώνας σταθερότητας στην ανατολική Μεσόγειο».

Γίνονται βαρυσήμαντοι γάμοι στρατιωτικοί / πολεμικοί στην κορυφή του πυλώνα – και σας έχουν ακάλεστους κάτω, στην απόξω, να κοιτάτε όπου δείχνει το δάχτυλο…

Όταν οι φονιάδες γίνονται αδιάφορη κοινοτοπία, τότε…

Κυριακή 7 Απρίλη. Ένα πλοίο με γερμανική σημαία, γερμανικής μκο, γερμανικής ιδιοκτησίας, με καπετάνιο απ’ το Αμβούργο. Έδρασε σε λιβυκή θάλασσα και ζητάει ασφαλές λιμάνι. Ωραία, να πάει στο Αμβούργο…

Αυτή ήταν η απάντηση του ιταλού φασίστα υπ.εσ. Salvini στο αίτημα του πλοίου sea eye να αποβιβαστούν 64 πρόσφυγες (ανάμεσά τους 10 γυναίκες, 5 παιδιά και ένα νεογέννητο μωρό) σε ιταλικό λιμάνι. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι μια πολιτική βιτρίνα ξεφωνημένα φασιστική όπως το ιταλικό κάθαρμα. Και η κυβέρνηση της Μάλτας τα ίδια λέει. Αυτή είναι, υποτίθεται, «κεντρώα».

Το ότι το φασιστικό (άσχετα από «ιδεολογία» και “μασκάρεμα”) θράσος έχει ξεφύγει οφείλεται στην κούραση (εντός ή εκτός εισαγωγικών) των όποιων αντιρατσιστικών δράσεων· αυτό είναι ολοφάνερο. Όμως όταν οι νεοφασίστες αποκτούν περιθώρια και, κυρίως, τα «κλειδώνουν» (σαν κράτος / παρακράτος που είναι) δεν υπάρχει «επόμενη γωνία» για να τους περιμένει κανείς ελπίζοντας σε καλύτερους συσχετισμούς. Αύριο και μεθαύριο θα είναι χειρότερα.

Γειά σου ρε μάγκα!

Δευτέρα 4 Μάρτη. Καθόλου δεν μας αρέσουν τα μνημόσυνα και τα «ο νεκρός δεδικαίωται»! Όμως, αν όχι για άλλους λόγους, πρέπει να πούμε ένα «γειά» στον Γιάννη Μπεχράκη, κι ας φαίνεται παρέξενο: χωρίς να κρατάμε ακριβή λογαριασμό είναι σίγουρο ότι έχουμε χρησιμοποιήσει φωτογραφίες του.

Δεν στεκόμαστε στις βραβεύσεις του – δεν μας αφορούν. Στεκόμαστε σ’ αυτό το κράμα καλώς εννούμενου ιδεαλισμού και αδρεναλίνης που καλλιεργεί κάποιος για τα κυτταρά του· αυτό το κράμα που στη συγκεκριμένη περίπτωση με μέσο μια φωτογραφική μηχανή επιδιώκει, το λέει (και το εννοεί) να μην υπάρχει κανείς που θα πει «δεν ήξερα». Σκοπός έντιμος – και δύσκολος.

Ο Μπεχράκης γεννήθηκε το 1960. Ανήκει άρα σ’ αυτή τη γενιά ανθρώπων που είδαν (ή έμαθαν ελάχιστα αργότερα) την δύναμη που είχαν οι αποκαλυπτικές φωτογραφίες απ’ τον αμερικανικό πόλεμο στο βιετνάμ – την δύναμη που είχαν να θεριέψουν (τεκμηριώνοντάς το) το αντιπολεμικό / αντιιμπεριαλιστικό κίνημα τόσο στις ηπα όσο και στην ευρώπη. Υπήρξε λοιπόν ένα έντιμο τέκνο μιας εποχής όπου το φωτογραφικό ντοκουμέντο στερούσε, πράγματι, όλα τα εθελόδουλα άλλοθι… Όλα τα «δεν ξέρω»…

Ο Μπεχράκης πέθανε προχτές. Πέθανε σε μια εντελώς άλλη εποχή. Πέθανε σε μια εποχή που ο θάνατος των Άλλων είναι τόσο της μόδας, τόσο πολύ οργανικό στοιχείο του πρωτοκοσμικού καννιβαλισμού και της απάθειας της μαζικής πρωτοκοσμικής μικροαστικής πλέμπας, ώστε δεν υπάρχει εδώ και καιρό καμία εικόνα εγκλήματος κατά των Άλλων που να προκαλεί ηθικές κρίσεις στον πρώτο κόσμο. Εκτός αν είναι κάποιο πουλί, κάποιο σκυλί – ή κάποιο μωρό, κι αυτό για λίγο. Ο Μπεχράκης έζησε σαν φωτο-κατάσκοπος αληθειών που κρύβονται, αλλά ήταν πια στην ώριμη κοινωνία του Θεάματος… Όπου τίποτα δεν λειτουργεί σαν πρόκληση στην ηθική και στην αξιοπρέπεια (αφού δεν υπάρχουν τέτοιες, κι αφού «έχουμε άλλες δουλειές»…)· όπου η συναίνεση και η εθελοδουλεία εξασφαλίζονται όχι μέσω της απόκρυψης αλλά μέσω του πληθωρισμού και της επίδειξης του θανάτου των Άλλων· όπου η ακηδία και ο κυνισμός θεωρούνται προσόντα· όπου οι εικόνες κατασκευάζονται μαζικά και όπου τα πάντα είναι εικονικά και ρηχά – σε βαθμό μαζικών αλλά αθόρυβων πνιγμών.

Ο Μπεχράκης πέθανε στα 58 του, από καρκίνο. Είχε αυτό που έμαθε απ’ τη γενιά του: μια ορισμένη γενναιότητα. Αλλά, αν πράγματι προσπάθησε κάτι, το προσπάθησε μάταια. Εν τω μεταξύ η γενιά του καλοβολεύτηκε σε δουλειές και πόστα. Και οι επόμενες στις virtual επιβεβαιώσεις…

Ξέρουμε πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Τι πάει να πει «εις μάτην»… Οπότε, χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα περισσότερο γι’ αυτόν εκτός από κάποιες φωτογραφίες του, μιλώντας την πνιγμένη φωνή της γενιάς του, ένα μόνο: άντε γεια ρε μάγκα, ακόμα κι αν εργάστηκες εις μάτην…

(φωτογραφίες by giannis behrakis: Πάνω, ένας πρόσφυγας απ’ τη συρία κρατάει αγκαλιά το κοριτσάκι του δίνοντάς του κουράγιο και στοργή, καθώς περπατάει μέσα στη βροχή προς την Ιδομένη – 10 Σεπτέμβρη 2015. Οι «δικοί μας» πατεράδες δεν περπατάνε στη βροχή κυνηγημένοι – ευτυχώς…. Οπότε δεν τους νοιάζει…

Κάτω, πρόσφυγες και μετανάστες, μέσα στη βροχή, παρακαλάνε μακεδόνες μπάτσους να τους αφήσουν να περάσουν τα σύνορα – πάλι 10 Σεπτέμβρη 2015. Ξανά ευτυχώς έχουμε ευρωπαϊκά διαβατήρια, και δεν χρειάζεται να παρακαλέσουμε μπάτσους… Οπότε δεν μας νοιάζει…

Τι είπες ρε μάγκα; Κανείς να μην μπορεί να πει «δεν ήξερα»; Μα οι άνθρωποι έχουν τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους, τις έγνοιες τους και τις γιορτές τους! Σαν πιο πολύτιμο απ’ όλα έχουν πια αυτό: τον κυνισμό τους. Δεν πρόκειται να τον διαπραγματευτούν για τίποτα (και καμία γνώση) στον κόσμο!

Ελευθερώθηκαν απ’ το «δεν ξέρω»! Δεν επικαλούνται άγνοια. Αδιαφορία επικαλούνται! Φτηνό βερμπαλισμό σαν επίδειξη “ενδιαφέροντος” επικαλούνται! Το «δεν με νοιάζει» και το «ναι μωρέ»… Άλλοτε το λένε, άλλοτε το εννοούν, και άλλοτε το ψευτοκουκουλώνουν έτσι ή αλλιώς.

Άλλαξε από καιρό η φάση Μπεχράκη… Δεν υπάρχουν ούτε εικόνες ούτε λόγια να ανακατέψουν με τις κλωτσιές τους τα στομάχια. Τίποτα δεν προκαλεί εκείνη την βαθιά θυμωμένη σιωπή που φαντάστηκες. Φλυαρία για το τίποτα και σήκωμα των ώμων… Θωρακίστηκαν ξανά, και οι «αναίσθητοι» και οι «ευαίσθητοι». Αν όχι όλοι στα μέρη μας, η συντριπτική πλειονότητά τους – όπως κι αν το παίζουν… Απέκτησαν αυτές τις αλλοίθωρες αισθήσεις κι αυτόν τον αλλοίθωρο ψυχισμό που επιβεβαιώνει ότι η εποχή έγινε εντελώς σιχαμερή… Ο βούρκος εκείνων που όχι μόνο ξέρουν, αλλά έχουν και “άποψη” – σε ιδανικές συνθήκες ατμοσφαιρικής πίεσης και θερμοκρασίας…

Οπότε όλα απ’ την αρχή…)

Χρήσιμος χριστιανισμός

Πέμπτη 31 Γενάρη. Σαν αντί-θρησκους μας προκαλεί κατ’ αρχήν μια κάποια αμηχανία. Απ’ την άλλη μεριά μπορούμε να πούμε “να και κάτι πρακτικά χρήσιμο”.

Μια οικογένεια αρμένιων προσφύγων (γονείς και τρία παιδιά 21, 19 και 14 χρόνων), μετά από 9 χρόνια ζωής σε limbo στην ολλανδία, ειδοποιήθηκε ότι απορρίφθηκε η αίτηση ασύλου της – και ότι θα απελαθούν. Κατέφυγαν για προστασία σε μια μικρή εκκλησία στα περίχωρα της Χάγης. Οι παπάδες, προκειμένου να τους προστατέψουν από έφοδο της αστυνομίας, κατέφυγαν σ’ ένα νόμο που απαγορεύει στην αστυνομία να μπουκάρει σε εκκλησία (οποιουδήποτε θρησκεύματος) ενόσω γίνεται μέσα θρησκευτική διαδικασία. Οπότε άρχισαν απ’ τον περασμένο Οκτώβρη (όταν δέχτηκαν τους φυγάδες) μια λειτουργία άπειρης διάρκειας, 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα… Non stop.

Προχτές ο ρατσιστικός κυβερνητικός συνασπισμός της ολλανδίας υποχώρησε. Δέχτηκε μια πρόταση της αντιπολίτευσης, για την αλλαγή της αντιμετώπισης των αιτήσεων ασύλου νεαρών που είτε έχουν γεννηθεί είτε έχουν μεγαλώσει στο κράτος ενόσω οι γονείς τους είχαν εκκρεμή αίτηση ασύλου. Η αλλαγή στη νομοθεσία θα γλυτώσει περίπου 1300 πρόσφυγες / μετανάστες (ενήλικους και ανήλικους) απ’ την απέλαση – θα πάρουν, τελικά, το πολυπόθητο πολιτικό άσυλο.

Αν είναι οι παπάδες να κάνουν πραγματικά εργοστασιακά μεροκάματα σε τρεις συνεχόμενες βάρδιες χωρίς ρεπό, ακόμα και ψέλνοντας· κι αν είναι να γλυτώσουν στ’ αλήθεια κάποιους απ’ την ρατσιστική βαρβαρότητα, ε, ας πάει στην ευχή και η θρησκεία τους…

Τους συγχωρούμε…

Δεν είναι για μπανιστήρι!

Κυριακή 27 Γενάρη. Είναι εύκολο να παρακολουθεί ο καθένας κάτι που συμβαίνει μακριά (έστω και δέκα πόντους μακριά απ’ τον κώλο του – συγγνώμη για την έκφραση αλλά προέρχεται από παλιά παροιμία) με το ενδιαφέρον ή την αδιαφορία του εκ του ασφαλούς θεατή.

Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε μια τέτοια mentalité (αν και πολύ θα θέλαμε, αφού την θεωρούμε εχθρική…), ειδικά αν έχει «γανωθεί» παρακολουθώντας τα πιο κοντινά στη μέση Ανατολή και στα πέριξ… Έχουμε, μόνο, μια πρόταση: για όσο καιρό η γεωγραφική απόσταση μοιάζει να προσφέρει μια κάποια ασφάλεια, μην χάνετε τον χρόνο σας χαζεύοντας μέσα απ’ τις κλειδαρότρυπες την “τύχη” (ή την “ατυχία”) των Άλλων – των Άλλων που είναι σαν εσάς κι εμάς, αλλά είναι βολικό να κρυβόμαστε απ’ αυτούς πίσω απ’ το πρωτοκοσμικό διαβατήριό μας διαχωρίζοντας τη θέση μας… Κάντε τον κόπο να μπείτε στο πετσί τους. Κάντε τον κόπο να μπείτε στη θέση τους χωρίς τις πολιτικές και πολιτισμικές σιγουριές (;) που προσφέρει ακόμα (σαγηνευτικά και αποπροσανατολιστικά…) ένας κόσμος που τον έχουμε / έχετε περί πολλού – αλλά σταθερά καταρρέει πάνω μας.

Κάντε το. Προσπαθείστε το. Στην αρχή είναι αρκετά δύσκολο, μετά όμως κάπως γίνεται. Κάντε το – κάποια στιγμή θα μάθετε, έστω κι έτσι, έμμεσα, πράγματα που σας χρειάζονται.

(Κάντε το – θα μας θυμηθείτε κάποτε…)

Μαθήματα ιστορίας

Σάββατο 26 Γενάρη. Από κάποιον που έχει υποστηρίξει ότι κυβερνά απ’ τον Σεπτέμβρη και μετά δεν είναι παράξενο να ακούσει κανείς (χτες) ότι “η βόρεια μακεδονία που σήμερα γεννήθηκε”. Δεν είναι ότι δεν τα πάει καλά με την ιστορία. Είναι ότι έχει την κοινή μικροαστική αντίληψη για την ιστορία, που συμπυκνώνεται στη φράση “η ιστορία αρχίζει από μένα – και σε μένα τελειώνει”.

Αντί για τις πανηγυριώτικες βλακείες θα μπορούσε να πει: σήμερα νοιώθουμε godfathers. Όμως ποιος έχασε την ειλικρίνειά του για να την βρει το γκουβέρνο; Επιπλέον, ο λαός «Σκόπια» θα συνεχίσει να λέει την βόρεια μακεδονία.

Όσο για την θεία Λίτσα; «Μπέμπη» θα λέει τον Παναγιώτη…

(φωτογραφία: Επανάληψη, από ένα κιόσκι κάπου μακρυά, προς τα δυτικά: ποιοί έπνιξαν την 4χρονη ιρακινή Zainab Fabil στις 15/1/2019 τα χαράματα στα ανοικτά της Σάμου; Ποιοί σκοτώνουν μετανάστες στον Έβρο; Ποιοί σκοτώνουν μετανάστες σ’ όλη την συνοριακή γραμμή;

Ποιοί έχουν δώσει τις διαταγές; Δεν έχουν όνομα;)

Ανάληψη ευθύνης

Τρίτη 22 Γενάρη. Δεν άργησε: το ελληνικό βαθύ κράτος ανέλαβε την ευθύνη για την δολοφονία της 4 χρόνων Zainab Fadil, μέσα απ’ την φιλοκυβερνητική καθεστωτική «εφημερίδα των συντακτών». Κάτω απ’ τον τίτλο «νεκρό προσφυγόπουλο σε επιχείρηση αποτροπής ανοικτά της Σάμου» στις 16/1 η εφημερίδα παρουσίασε δύο διαφορετικές (και αλληλοαναιρούμενες) εκδοχές, με ολοφάνερο στόχο να «καθαρίσουν» οι έλληνες λιμενόμπατσοι απ’ το έγκλημα.

Στην μία εκδοχή (που λάνσαρε μια νορβηγική μκο καταγραφής ονόματι aegean boat report), έγινε …επίθεση δύο κουκουλοφόρων σε βάρκα με πρόσφυγες, με αποτέλεσμα τον θάνατο ενός τετράχρονου…. Αυτή ήταν η εκδοχή «τα φαντάσματα του Αιγαίου φταίνε…» Εδώ και χρόνια κυκλοφορούν τέτοια «φαντάσματα», αλλά κανένας κρατικός υπάλληλος δεν ξέρει ποιοί είναι κάτω απ’ τις κουκούλες. Μπορεί να είναι και εξωγήινοι, οπότε καλύτερα να μην ανακατεύεται το ελλαδιστάν…

Η άλλη εκδοχή ήταν του αρχηγείου των λιμενόμπατσων. Σ’ αυτήν, όχι μόνο δεν υπήρξαν ποτέ «κουκουλοφόροι» (… στην περιοχή καθ’ όλη τη διάρκεια του περιστατικού παρέμειναν πλησίον της οριογραμμής πλωτό περιπολικό του λιμενικού σώματος καθώς και κοινοτικό μέσο δύναμης frontex…), αλλά τους πρόσφυγες τους έσωσε η τουρκική ακτοφυλακή, (… χωρίς να δηλωθεί στις ελληνικές αρχές αγνοούμενος). Συνεπώς, σύμφωνα μ’ αυτήν την εκδοχή (επίσημη εκδοχή “αποτροπής”…), είτε δεν πνίγηκε καμία Zainab, είτε πνίγηκε με ευθύνη της τουρκικής ακτοφυλακής…

Κανονικά θα έπρεπε εκπρόσωποι των δύο εκδοχών να συναντηθούν και να συμφωνήσουν τίνος το παραμύθι είναι καλύτερο. Επιπλέον, αν η “εφημερίδα των συντακτών” δεν ήταν τόσο φιλοκυβερνητική και τόσο καθεστωτική, θα αρνούνταν να πνίξει δεύτερη φορά την Zainab Fadil, αυτή τη φορά μέσα σε κύματα αντικρουόμενων ψεμμάτων, έτσι ώστε οι καταναλωτές / αναγνώστες της να πάνε ήσυχοι παρακάτω, μ’ ένα τςςςς…

Εκεί, ακριβώς, εντοπίζουμε την επίσημη ανάληψη της ευθύνης απ’ το ελληνικό παρακράτος: στην ταυτόχρονη προβολή δύο εντελώς αντίθετων μεταξύ τους «σεναρίων» αθώωσης των ελληνο-λιμενόμπατσων.

Αθώωση μέσω της βιαστικής και πρόχειρα οργανωμένης πρόσκλησης σύγχισης λέγεται αυτό. Άρα, με αντεστραμμένο τρόπο, παραδοχή της ενοχής…

(φωτογραφία: Στον «διάλογο» στο social μήντιο, όταν ένας χρήστης κατηγορεί τη νορβηγική μκο ότι ξεπλένει τους έλληνες λιμενόμπατσους, η εν λόγω απαντάει ότι «δεν έχει στοιχεία για την εθνικότητα» των κουκουλοφόρων… Εννοώντας ότι οι καταγγελίες του πατέρα της Zainab δεν είναι άξιες λόγου…

Μην το πείτε ρατσισμό. Πείτε το «τεκμήριο της αιώνιας αθώωτητας» – για τους δολοφόνους).

Εγκληματική οργάνωση

Τρίτη 22 Γενάρη. Η δολοφονία της Zainab Fadil κουκουλώθηκε μάλλον εύκολα (και ποιοι άραγε σκίζουν τις αφίσες μας για το θέμα; ε; φασίστες; συριζαίοι; ή και τα δύο μαζί;) μέσα σ’ ένα ελάχιστο διάστημα “δημοσιότητας”, στη συμβολή των “μυστηρίων” του Αιγαίου… Νάναι “κουκουλοφόροι” άγνωστης προέλευσης οι φονιάδες; Νάναι οι αιώνιοι εχθροί; Νάναι όλα ψέμματα; Ποιός ξέρει; Ξέχνα το…

Στα άλλα σύνορα όμως, στον Έβρο, δεν χρειάζεται καν κουκούλωμα. Είναι αρκετή η σιωπή. Στις 6 Δεκέμβρη κάτοικοι του τουρκικού χωριού Adasarhanli, κοντά στο ποτάμι, μάζεψαν τον τέταρτο νεκρό μετανάστη μέσα σε πέντε μέρες. Ο άγνωστος ξένος είχε πεθάνει από υποθερμία, καθώς τα ρούχα του ήταν μούσκεμα και παγωμένα· η θερμοκρασία στην ύπαιθρο εκείνες τις ημέρες ήταν -6 βαθμοί Κελσίου. Είχε περάσει το ποτάμι απ’ την ελληνική στην τουρκική όχθη, ίσως μέσα σε μια μισοβουλιαγμένη βάρκα, ίσως κολυμπώντας…

Τι είχε γίνει; Οι ντόπιοι απ’ την τουρκική μεριά των συνόρων και του ποταμιού ξέρουν. Οι έλληνες στρατόμπατσοι συλλαμβάνουν τους «παράνομους», τους δέρνουν, τους κλέβουν, πολλές φορές τους γδύνουν, και τους ξαναπετάνε στον Έβρο. Κάποιοι πεθαίνουν – απ’ τα βασανιστήρια και το κρύο. Την πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη βρέθηκε ένα πτώμα κοντά στο χωριό Serem, και άλλα δύο στα χωριά Akcadam και Adasarhanli. Ήταν μισόγυμνα. Είχαν σημάδια από ξύλο.

Δεν είναι άγνωστα διεθνώς αυτά. Οι ανθρωπιστές του οηε, με όση κομψότητα αναλογεί στην γραφειοκρατεία του ανθρωπισμού, έκαναν μια ανακοίνωση στις 5 του περασμένου Δεκέμβρη. Ότι οι υπηρεσίες (του οργανισμού) για τους πρόσφυγες / μετανάστες …εξακολουθούν να λαμβάνουν αξιόπιστες αναφορές για επαναπροωθήσεις που κάνουν οι ελληνικές αρχές… μέσω του ποταμού Evros… συχνά με την χρήση βίας…

Δεν έχουν εφευρεθεί ακόμα τα «φαντάσματα του Έβρου» – δεν χρειάζονται. Είναι μόνη της, χωρίς περιττά δημαγωγικά φτιασιδώματα, καθαρή και ωμή, η εφαρμογή των εντολών του γκουβέρνου: στείλτε τους στο διάολο, και εν ανάγκη σκοτώστε τους…

Την επόμενη φορά που θα σας περάσει απ’ το μυαλό ότι τα ροζ καθάρματα μπορεί να είναι κάτι τις καλύτερο απ’ τους φασίστες, θυμηθείτε ότι αυτά τα καθάρματα σκοτώνουν σχεδόν σ’ όλη την τετραετία του γκουβέρνου τους. «Ξένους» φυσικά… Θυμηθείτε ότι έχουν καλές δημόσιες σχέσεις ώστε να κρύβουν τις δολοφονίες τους πίσω από μυστηριώδεις «κουκουλοφόρους» ή, απλά, μέσα στην διατεταγμένη σιωπή… Θυμηθείτε ότι είναι εύκολο να γίνει ο καθένας συνένοχος σε συστηματικές δολοφονίες – όταν δεν πρόκειται για δολοφονημένους φίλους ή γνωστούς του… Θυμηθείται πως η αδιαφορία για τους δολοφονημένους “αγνώστους” είναι το λάδι που λιπαίνει τις μηχανές του θανάτου γενικά…

Θυμηθείτε και πάρτε την ευθύνη που σας αναλογεί: πρόκειται για την «αριστερά» της εθνικής, κρατικής / παρακρατικής εγκληματικής οργάνωσης. Που θα δώσει την σκυτάλη όμορφα κι ωραία στη «δεξιά» του εγκλήματος.

Οποιαδήποτε αμφιβολία γι’ αυτήν την πραγματικότητα είναι συνενοχή.

(φωτογραφία: Αυτός επέζησε, με τα σημάδια της ελληνικής «αριστερής» φιλοξενίας. Άλλοι όχι.)

Οι εθνικοί καλοί δολοφόνοι

Τετάρτη 16 Γενάρη. Ο Mohammed Fadil, πρόσφυγας απ’ το ιράκ, με τα τρία του παιδιά και άλλους 42 ανθρώπους, μπήκαν χτες τα χαράματα, σε βάρκα για να περάσουν απ’ το Κουσάντασι στη Σάμο. Είχε αέρα και κύματα· και εντοπίστηκαν απ’ το ελληνικό λιμενικό (μόλις πέρασαν το αόρατο θαλάσσιο σύνορο…). Να τι ακολούθησε με τα δικά του λόγια:

Νομίσαμε ότι ήρθαν να μας σώσουν. Μας είπαν να κλείσουμε την μηχανή. Ύστερα μας έδεσαν μ’ ένα σκοινί στο δικό τους σκάφος. Και άρχισαν να μας γυρίζουν γρήγορα γύρω γύρω… Τους φώναξα ότι υπάρχουν παιδιά στη βάρκα. Συνέχισαν…

Η βάρκα των μεταναστών γέμισε νερά απ’ τα απόνερα του λιμενικού ταχύπλοου και άρχισε να βουλιάζει. Το έχουν κάνει πολλές φορές, το έχουν υποστεί και άλλοι. Είναι η τέχνη των δολοφόνων. Τους παράτησαν να πνιγούν. Τους έσωσε το τουρκικό λιμενικό. Ο Fadil κατάφερε να γλυτώσει τα δύο αγόρια του. Η τετράχρονη Zainab, η κόρη του, πνίγηκε.

Την έπνιξαν. Ξέρετε ποιοί.

(Εν τω μεταξύ έγινε η αλλαγή φρουράς στο ντόπιο υπουργείο πολέμου.

Όλα καλά κουφάλες! Όλα καλά για σας, τα παιδιά σας, τα πεθερικά σας, τις τσέπες σας…)

Ένα τείχος στο αμέρικα

Κυριακή 13 Γενάρη. Από πρώτη ματιά η επιμονή του ψόφιου κουναβιού να φτιάξει οπωσδήποτε τείχος στα αμερικανο-μεξικανικά σύνορα φαίνεται παράλογη. Ειδικά στο σημείο που έχει φτάσει η κόντρα του για το θέμα με την υπό τον έλεγχο των δημοκρατικών βουλή των αντιπροσώπων. Αυτός ζητάει να εγκριθεί δαπάνη 5 δισ δολαρίων για το κτίσιμο· οι δημοκρατικοί του εγκρίνουν μόνο 1,3 δισ, οπότε το ψόφιο κουνάβι έχει “κλείσει” διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, εκβιάζοντας. Ο εκβιασμός του δεν έχει πιάσει ως τώρα, παρότι οι δυσλειτουργίες του αμερικανικού δημόσιου έχουν γίνει αισθητές. Τώρα απειλεί ότι θα κηρύξει κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», που του επιτρέπει να πάρει λεφτά απ’ το υπ.αμ. και να αναθέσει στον στρατό την κατασκευή του τείχους. Έχει κάνει, ρητορικά, ό,τι μπορούσε για να πείσει ότι οι μετανάστες απ’ την λατινική αμερική είναι «εισβολείς» και «εθνική απειλή»: έχει υποστηρίξει ότι ανάμεσά τους κρύβονται «τζιχαντιστές»… ότι «κάνουν λαθρεμπόριο ναρκωτικών διαλύοντας την αμερικανική κοινωνία»… και άλλα τέτοια όμορφα. Που στην ευρώπη θεωρούνται κοινότοπα, αλλά στο αμέρικα πείθουν μόνο τους ρατσιστές κοκινόσβερκους ψηφοφόρους του.

Το ζήτημα είναι ότι στο σημείο που έχει φτάσει αυτή η εσωτερική αναμέτρηση (για ένα τριτεύον ζήτημα) το ψόφιο κουνάβι είτε θα υποχωρήσει (καταστρεφόμενο πολιτικά) είτε θα προχωρήσει στην κήρυξη «έκτακτης ανάγκης», η οποία όμως είναι πολύ πιθανόν να κριθεί παράνομη και καταχρηστική απ’ τα δικαστήρια. Αφού είχε ξαναδοκιμάσει να αναθέσει στον στρατό την φύλαξη των συνόρων απέναντι στους μετανάστες, για να εισπράξει την δικαστική απάντηση ότι η δράση του στρατού κατά αόπλων στα σύνορα απαγορεύεται απ’ το αμερικανικό σύνταγμα.

Προς τι αυτή η επιμονή για ένα τέτοιο ζήτημα που όχι μόνο έχει γίνει ζήτημα σύγκρουσης πρώτης γραμμής, όχι μόνο δημιουργεί προβλήματα γενικά στο αμερικανικό κράτος αλλά, τελικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα καταλήξει σε αποτυχία του ψόφιου κουναβιού; Είναι, απλά, η ρατσιστική λόξα ενός γεροντονάρκισσου που απέκτησε εξουσία;

Δύσκολο να απαντήσουμε με σιγουριά. Θα μπορούσε να είναι, ακόμα ακόμα, και ένα σύμπτωμα της πραγματικής αδυναμίας του ψοφιοκουναβικού γκουβέρνου, που έχει κηρύξει διάφορους πολέμους σχεδόν με το σύνολο του πλανήτη, υποτίθεται από θέση ισχύος, αλλά στην πράξη δεν έχει τα αποτελέσματα που ήλπιζε.

Υπάρχει, όμως, και άλλη πιθανή εξήγηση για την «χρησιμότητα» ενός τέτοιου τείχους. Έχει σχέση με το τι ετοιμάζει το αμερικανικό βαθύ κράτος (ή κάποια φραξιά του…) για την λατινική αμερική. Υπάρχει η άποψη πως ετοιμάζει έναν πόλεμο «φιλικών» κρατών εναντίον της βενεζουέλας. Ακόμα κι έτσι να μην είναι ωστόσο, η κοινωνική / οικονομική καταστροφή που έχουν προκαλέσει ή/και θα προκαλέσουν αφενός αποτυχημένοι «σοσιαλισμοί» τύπου Maduro και αφετέρου μισοκαλυμένες χούντες τύπου Bolsonaro θα ξεσπιτώσουν πολλές χιλιάδες πληβείων. Που θα αναζητήσουν καταφύγιο (που αλλού;) και μια κάπως καλύτερη «τύχη» στις ηπα.

Είναι προφανές ότι οι αμερικάνοι ρατσιστές ούτε σαν εφιάλτη δεν θα ήθελαν να δουν ένα, δύο ή τρία εκατομμύρια λατινοαμερικάνους εργάτες και εργάτριες να περνάνε τα αμερικανικά σύνορα. Τους προτιμούν εκεί που είναι τώρα, να δουλεύουν σαν σκλάβοι.

Σ’ αυτό το ενδεχόμενο η ως τώρα αδιαπραγμάτευτη αντίδραση των δημοκρατικών πως εξηγείται; Διαφωνούν με τα σχέδια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη λατινική αμερική; Μάλλον απίθανο, αν και σε ότι αφορά την κούβα ο Obama είχε άλλη άποψη απ’ αυτή του ψοφιοκουναβιστάν. Ελπίζουν ότι το μεξικό θα αποδειχθεί ικανοποιητικά φονικός φραγμός για τα καραβάνια των φυγάδων; Ίσως. Μήπως, απλά, θέλουν να ξεφορτωθούν το ψόφιο κουνάβι; Πολύ πιθανό.

Θεωρούν, όμως, τον Pence καλύτερο; Άβυσσος η λογική των πολιτικών βιτρινών στα κράτη που παρακμάζουν…