Βόρεια κορέα

Πέμπτη 14 Δεκέμβρη. Έχοντας αποκτήσει καλά πατήματα στη μέση Ανατολή (πατήματα που είχε χάσει απ’ τις αρχές των ‘90s…) η Μόσχα αρχίζει να στρέφεται στο κυριότερο τωρινό πεδίο του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου: στην κορεατική χερσόνησο.

“Σπάζοντας” την πολεμοχαρή αμερικανική ρητορική (και αδιαφορώντας για τις κυρώσεις της Ουάσιγκτον) η Μόσχα ανακοίνωσε ότι έστειλε χτες στρατιωτική αντιπροσωπεία στην Πγιονγκγιάνγκ, για συνομλίες με το βορειοκορεατικό καθεστώς μέχρι το ερχόμενο Σάββατο. Επικεφαλής της αντιπροσωπείας είναι ο Viktor Kalganov, υποδιευθυντής του εθνικού κέντρου διαχείρισης κρίσεων του ρωσικού καθεστώτος. «Είμαστε γείτονες. Θέλουμε να αναπτύξουμε σχέσεις μ’ αυτή τη χώρα και ο πολιτικός διάολογος είναι πολύ σημαντικός» δήλωσε ο ρώσος υφ.υπ.εξ. Sergei Ryabkov αιτιολογώντας την επίσκεψη.

Η Μόσχα πατάει μάλλον έξυπνα πάνω στις «αντιφάσεις» (;) των αμερικανικών πολιτικών βιτρινών. Η συγκεκριμένη αποστολή νομιμοποιείται απ’ τις δηλώσεις του (υπό απόλυση;) αμερικάνου υπ.εξ. Rex Tillerson ότι οι ηπα διατίθενται να ξεκινήσουν απευθείας συζητήσεις με την βόρεια κορέα χωρίς προϋποθέσεις· μια άποψη που είναι διαμετρικά αντίθετη με όσα δηλώνουν και απειλούν το ψόφιο κουνάβι και οι 3 σωματοφύλακές του εδώ και πολλούς μήνες. Είναι διαμετρικά αντίθετη και με τα διαρκή στρατιωτικά γυμνάσια που κάνει η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στην περιοχή. Είναι, όμως, ακόμα υπ.εξ.· οπότε ποιο είναι το «κακό» αν και η Μόσχα κουβεντιάζει με την Πγιονγκγιάνγκ χωρίς προϋποθέσεις;

Το Πεκίνο έχει μόνιμες σχέσεις με το βορειοκορεατικό καθεστώς, όντας ένα είδος «προστάτη» του. Οι διερευνητικές (;) κινήσεις της Μόσχας έχουν, προφανώς, την κινεζική έγκριση. Ίσως να είναι δύσκολο να δημιουργηθεί κάτι ανάλογο με το «μπλοκ της Αστάνα» για την βορειοκορεατική περίπτωση, σαν πολιτική συμμαχία, εφόσον θα πρέπει να συμπεριλάβει όχι μόνο τη νότια κορέα αλλά και τη νεο-μιλιταριστική ιαπωνία. Όμως θεωρούμε εύλογο ότι Μόσχα και Πεκίνο (με την διακριτική υποστηρίξη της τωρινής κυβέρνησης της Σεούλ) ευχαρίστως θα έσπρωχναν την Ουάσιγκτον στην άκρη αν επρόκειτο το βορειοκορεατικό καθεστώς να συζητήσει…

Ρομποτικοί γερανοί

Τρίτη 12 Δεκέμβρη. Στο μεγαλύτερο λιμάνι ρομποτικής εκφόρτωσης / φόρτωσης κοντέινερ εξελίσσεται στο εμπορικό λιμάνι Yangshan στη Shanghai. Τα δοκιμαστικά ξεκίνησαν προχτες, και στην πλήρη λειτουργία του θα διαχειρίζεται 4 εκατομύρια teu (μονάδα μέτρησης για τα κοντέινερ). Με προοπτική τα 6,3 εκατομμύρια.

Σχεδιασμένο και κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από κινέζους μηχανικούς και ηλεκτρονικούς, το ρομποτικό λιμάνι στη Shanghai είναι μια απ’ τις πολλές υπενθυμίσεις του γεγονότος ότι ο κινεζικός καπιταλισμός πιάνει «πρώτες θέσεις» παγκόσμια σε τεχνολογίες και εφαρμογές αιχμής – προς αγανάκτηση (φανερή ή κρυφή δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) των ανταγωνιστών του.

Η Ουάσιγκτον είναι ο εμπρηστής

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Δείτε την φωτογραφία: η εικονικότητα σαν εξουσία! Είναι το ψόφιο κουνάβι που ανάβει τα φυτίλια; Πίσω του ακριβώς βρίσκεται αυτός που θα τον αντικαταταστήσει, αν και όταν χρειαστεί: ο αντιπρόεδρος Pence… Συνεπώς η απόφαση δεν είναι προσωπική (δεν θα μπορούσε άλλωστε!)· είναι όλης της συμμορίας.

Ναι και όχι λοιπόν. Ναι με την έννοια πως είναι το ενεργούμενο, η μάσκα, ο εντεταλμένος, ο κλόουν – εκπρόσωπος της κρίσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Όχι με την έννοια πως αν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος. Ναι και όχι με την έννοια ότι ο γαμπρός του είναι ο “σύνδεσμός” – αλλά, διάολε! Ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν μεθοδεύεται από “σόγια”! (Ή, μήπως, στην εξέλιξή τους ορισμένες καπιταλιστικές ζώνες ξαναγίνονται φεουδαρχικές;)

Το ότι ανακήρυξε “πρωτεύουσα του ισραήλ” την Ιερουσαλήμ, “ξεπαγώνοντας” μια αμερικανική απόφαση του 1995 (“προληπτική” απόφαση!!!) είναι κατευθείαν συνέπεια της τωρινής ήττας του αμερικανικού (και ισραηλινού και σαουδαραβικού) ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού για την συρία και το ιράκ. Κι ενώ μιλάμε για ένα δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είναι αυτό: ο 4ος παγκόσμιος. Αν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ανάβει ένα φυτίλι στη μέση Ανατολή, είναι – απλά – επειδή δεν είναι το πρώτο! Το project isis ήταν το προηγούμενο.

Η αντικατάσταση του isis με τις ypg φαίνεται ότι δεν είναι αρκετή. Δεν είναι αρκετή για την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ αφού το «μπλοκ της Αστάνα», δηλαδή η διακρατική συμμαχία Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης, που έπρεπε να αποφευχθεί πάσει θυσία σύμφωνα με τον γκουρού Brzezinski, έχει εδραιωθεί – με αφορμή (αλλά όχι αιτία…) το συριακό πεδίο μάχης. Και, ακόμα χειρότερο, με την προσθήκη της Άγκυρας.

Η Ιερουσαλήμ δεν είναι απλά μια πόλη. Είναι μια πόλη – σύμβολο εδώ και δεκάδες αιώνες. Η ακτή της Μεσογείου δίπλα της είχε, όλους αυτούς τους αιώνες, γεωπολιτική σημασία πρώτης τάξης. Καθώς αυτή υποχωρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έκρινε (όχι άδικα απ’ την μεριά του) ότι μπορεί να την χρησιμοποιήσει σαν προσάναμμα – αφού απέτυχε με άλλες ιστορικές πόλεις, την Βαγδάτη, την Δαμασμό, το Χαλέπι… Ένα προσάναμμα στα μέτρα του χωροφύλακα: του μιλιταριστικού / ρατσιστικού ισραηλινού καθεστώτος.

Σε περίπτωση απώλειας προσανατολισμού

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Λέγεται BDS ή, πιο αναλυτικά, BeiDou Navigation Satelllite System. Θα μπορούσε να θεωρηθεί το κινέζικο ανάλογο του διάσημου στη δύση GPS… Αλλά: εξελίσσεται γρήγορα σε (μακράν) το πιο ακριβές σύστημα δορυφορικής πλοήγησης στον πλανήτη. Με ακρίβεια χιλιοστού, που κατά τους ειδικούς είναι δέκα φορές μεγαλύτερη απ’ τις πιο προχωρημένες εκδοχές του GPS. Και το Πεκίνο εκτοξεύει δορυφόρους όλο και πιο αναβαθμισμένους τεχνολογικά με τον ρυθμό που άλλοι τιτιβίζουν…

Φυσικά το GPS μοιάζει υπεραρκετό για τις πολιτικές χρήσεις. Για τις στρατιωτικές; Στο πρόσφατο 4ο παγκόσμιο συνέδριο για το internet, στην κίνα, η παρουσίαση των δυνατοτήτων του BDS (εμπορικών ενδεχομένως) συνοδευόταν από μια διακόσμηση, στο φόντο, πολεμικών πλοίων. Με δεδομένο ότι στο ίδιο συνέδριο παρουσιάστηκε και η κινεζική 5G τεχνολογία επικοινωνιών (για κάθε χρήση) μπορούν πολλοί στη δύση να αναρωτιούνται τι πήγε στραβά με τον αρχικό τους σχεδιασμό: να γίνει η κίνα το παγκόσμιο εργοστάσιο για τα φτηνά και low tech εμπορεύματα για την κοινωνική αναπαραγωγή σε ευρώπη και βόρεια αμερική· και αγορά για τα high tech εμπορεύματα δυτικής παραγωγής.

Κάποιοι υπολογισμοί παραήταν βολικοί για να είναι σωστοί. Αυτό είναι σίγουρο. Και τώρα οι ενδοκαπιταλιστικές «ισορροπίες» του προηγούμενου αιώνα, γέρνουν επικίνδυνα.

Κορέα

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Για προβοκατόρικη δράση μίλησε, πάντως, ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov. Μιλώντας χτες σε δημοσιογράφους στο Minsk κατηγόρησε την Ουάσιγκτον:

Οι αμερικάνοι πρέπει να μας εξηγήσουν αν ψάχνουν να βρουν αφορμή για να καταστρέψουν τη βόρεια κορέα. Ας μας το πουν στα ίσια … ώστε να αποφασίσουμε πως θα αντιδράσουμε… Μοιάζει ότι οι πρόσφατες ενέργειες των ηπα έχουν συνειδητό στόχο να προκαλέσουν την Πγιονγκγιάνγκ να αντιδράσει πιο δυναμικά κάνοντας κάποιο μοιραίο βήμα…

Οι ενέργειες στις οποίες αναφέρεται είναι οι διαρκείς στρατιωτικές ασκήσεις των ηπα με συμμάχους τους· οπωσδήποτε την ιαπωνία· πολλές απ’ τις οποίες είναι “έκτακτες”. Έγινε μία τέτοια τον Νοέμβρη, και έχει ανακοινωθεί άλλη μια, μεγάλης κλίμακας, αεροπορική, για τον Δεκέμβρη.

Θα κάνει, όμως, τέτοιο “μοιραίο βήμα” ο Kim Jong-un; Έχουμε την εντύπωση πως όχι ηθελημένα· όχι, σίγουρα, στο βαθμό που υπάρχει μια κάποια συνεννόηση με το Πεκίνο. Το ζήτημα, που δεν είναι καινούργιο στην αμερικανική ιμπεριαλιστική ιστορία (και όχι μόνο την αμερικανική), είναι ότι γεγονότα που να μοιάζουν σαν «μοιραίο βήμα» κατασκευάζονται κι από εκείνους που θα τα αξιοποιήσουν.

Αν μετράει κανείς τον ιστορικό χρόνο μέρα – μέρα μπορεί να ελπίζει ότι «τίποτα δεν θα γίνει». Αν, όμως, τον υπολογίζει με βάση τις καπιταλιστικές ανάγκες, τότε δεν υπάρχει τίποτα καθησυχαστικό.

Και η μοιρολατρεία είναι η προτεινόμενη στάση…

Τα κόκκαλα;

Πέμπτη 30 Νοέμβρη. Κάποιες πληροφορίες επιμένουν: όπου νάναι θα σκάσουν στο συριακό πεδίο μάχης και “εκλεκτές περικοπές” απ’ τα κινεζικά ειδικά κομμάντα. Κατά τα φαινόμενα η περιοχή δράσης τους (εκπαίδευσής τους καλύτερα) θα είναι η ζώνη του Idlib.

Θα έλεγε κάποιος φίλος των ταινιών δράσης «καλώς τους κι ας αργήσανε»! Όμως, στα σοβαρά, είναι δυνατόν ένα φιλόδοξο, ιμπεριαλιστικό κράτος σαν την κίνα να στέλνει τα κομμάντα του για εκπαίδευση στο συγκεκριμένο είδος πολέμου (καθόλου άχρηστη η εκπαίδευση) στο 90φεύγα; Είναι δυνατόν;

Εκτός αν αυτό το χρονικό σημείο, το 90φεύγα, είναι η κατάλληλη στιγμή για να δείξει ο κινεζικός στρατός, οι «ειδικές δυνάμεις» του έστω, κάποιες ιδιαίτερες έως μοναδικές ικανότητες. Όπως: περπατάμε στα σύννεφα· μετακινούμαστε στον αέρα με το ελάχιστο φύσημα· πετάμε ταυτόχρονα 75 μαχαίρια εκ των οποίων τα μισά ανατινάζουν ισάριθμα τανκς του εχθρού, ενώ τα υπόλοιπα φτιάχνουν στο χώμα το σήμα του «λαϊκού στρατού».

Έχουμε την υποψία ότι το Πεκίνο είχε στείλει ήδη αξιωματικούς του στη συρία να εκπαιδευτούν (μάλλον από ρώσους) χωρίς να εκτίθενται στην πρώτη γραμμή. Αν, τώρα, κατεβάσει όντως και «πρώτη γραμμή», παρακαλούμε ταπεινά για τα εξής δύο: όχι κάτι λιγότερο απ’ τα «ιπτάμενα στιλέτα» (έστω, χωρίς την ντίβα Zhang Ziyi) και όχι στο idlib. Καλύτερα κάπου κοντά στις αμερικανικές βάσεις στη ζώνη των ypg. Να βλέπουν οι κοκκινόσβερκοι live και να ζηλεύουν…

(φωτογραφία πάνω: Αυτό θα συμβεί μέσα στο άσπρο σπίτι, στην τελευταία επική σκηνή. Εννοείται με σπαθιά, αλλά καμμία σχέση μ’ αυτό που νομίζετε… ξεπεσμένοι φίλοι των star wars…

κάτω: το στιγμιότυπο είναι πιο mainstream, αλλά έχετε το νου σας: ο μπερές είναι ΤΟ όπλο!!!)

Ασιατικοί, και βαλλιστικοί, και πύραυλοι…

Τετάρτη 29 Νοέμβρη. Πάλι έκανε την αταξία του το βορειοκορεατικό χουντοπαλιόπαιδο. Εκτόξευσε πιο αναβαθμισμένο ως τώρα βαλλιστικό πύραυλο· και το ψόφιο κουνάβι απάντησε με τους γνωστούς γρίφους του: “θα το κανονίσουμε”.

Τα κακά νέα, ωστόσο, για τις ηπα έρχονται όχι απ’ την Πγιονγκγιάνγκ, αλλά απ’ το Πεκίνο. Στις αρχές της επόμενης χρονιάς το κινεζικό καθεστώς θα “αναπτύξει” τους DF-41 διηπειρωτικούς πυραύλους του. Το είδος θεωρείται το ίδιο καλό με τα πιο advanced του είδους των ηπα και της ρωσίας. Έχει ένα βεληνεκές από 12 μέχρι 15.000 χιλιόμετρα και μπορεί να κουβαλήσει μέχρι 10 πυρηνικές κεφαλές. Πράγμα που σημαίνει ότι απ’ τις αρχές του 2018 το Πεκίνο θα μπορεί να κτυπήσει το αμερικανικό έδαφος με 250 πυρηνικές βόμβες ταυτόχρονα.

Αυτή η «δύναμη πυρός» έχει σχέση και με το «θάρρος» του βορειοκορεάτη Kim Jong-Il. Ειδικά για όσους θυμούνται την δηλωμένη θέση του Πεκίνου για την όξυνση της κόντρας Ουάσιγκτον –Πγιονγκγιάνκ: αν, μεν, επιτεθεί πρώτη η βόρεια κορέα η κίνα θα μείνει ουδέτερη· αν, όμως, επιτεθούν πρώτες οι ηπα, τότε θα «χωθεί».

Το βορειοκορεατικό καθεστώς δεν θα κάνει το πρώτο βήμα· δεν το χρειάζεται, και θα ήταν αυτοκτονία. Οπότε το αμερικανικό έχει (ή νομίζει ότι έχει) και το καρπούζι και το μαχαίρι. Αυτός είναι ένας κόμπος που δεν μπορεί να τον λύσει με «κυρώσεις», ψοφιοκουναβικά τιτιβίσματα και δηλώσεις του είδους «σηκώνω τα μανίκια μου». Μπορεί να χρειάζεται ένα αποφασιστικό τεχνολογικό πλεονέκτημα… Όχι, πάντως, υπομονή.

(φωτογραφία: σχεδόν σαν πίνακας του Magritte…)

Σινοαφρική

Κυριακή 26 Νοέμβρη. Το Τσιμπουτί είναι απ’ εκείνα τα μικροσκοπικά κράτη που την βγάζουν εξ ορισμού από γεωπολιτικές προσόδους. Με πληθυσμό λιγότερο από ένα εκατομμύριο και έκταση λίγο μεγαλύτερη απ’ αυτήν του Πεκίνου δεν μπορεί παρά να κολακεύεται όταν κοτζάμ πρόεδρος Xi Jinping το προορίζει για “στρατηγικό εταίρο” του.

Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Ο πρόεδρος του Τσιμπουτί Ismail Omar Guelleh επισκέφτηκε την κινέζικη πρωτεύουσα πριν 3 ημέρες, και γύρισε σπίτι με πολλά και πλούσια δώρα. Υποσχέσεις για κινεζικές επενδύσεις και έργα σε τραίνα, λιμάνια, ύδρευση, αγωγό υγροποιημένου αερίου· καθώς και την δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου. Κι όταν το κινεζικό καθετώς λέει ότι θα κάνει πέντε πράγματα, κάνει τουλάχιστον πέντε…

Μια ματιά στο χάρτη δείχνει γιατί το Πεκίνο αγαπάει Τσιμπουτί. Άλλωστε έχει φτιάξει εκεί, ήδη, μια ναυτική βάση· την πρώτη επίσημη και κανονική εκτός συνόρων. Εννοείται ότι και το Τσιμπουτί έγινε δεκτό στο κλάμπ των μελών των δρόμων του μεταξιού.

Αυτά βλέπουν διάφοροι και εκνευρίζονται…

Στοιχειώδες

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Άσχετα απ’ τα εθνικά κλισέ των ελλήνων, είναι γεγονός ότι η ιστορία του “νέου ελληνικού κράτους” συμπίπτει με εκείνη την ιστορική περίοδο όπου οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί είτε είχαν την Μεσόγειο σαν ένα απ’ τα βασικά (γεωγραφικά) κέντρα τους είτε είχαν την ανατολική άκρη της σαν “συνοριακή ζώνη” – απ’ τον 19ο αιώνα αν όχι νωρίτερα. Ανατολικότερα (και νοτιότερα) υπήρχαν εκτάσεις που ο λευκός πρωτοκοσμικός κόσμος θεωρούσε λίγο πολύ απολίτιστες, λίγο πολύ παρακμιακές, επιδεκτικές μόνο στον ευρωπαϊκό (και αργότερα στον αμερικανικό) “εκπολιστισμό” – δηλαδή κατάκτηση.

Η ραγδαία καπιταλιστική άνοδος της κίνας, η προοπτική ενός “κινέζικου 21ου αιώνα” δεν είναι απλά μια δεύτερη περίπτωση ιαπωνίας. Ο κινεζικός καπιταλισμός έχει τεράστιο βάθος απ’ την άποψη των “ανθρώπινων πόρων” που εκμεταλλεύεται· και “τραβάει” μαζί του μεγάλα τμήματα της ασίας (ακόμα και της αφρικής) για τα οποία ο ιαπωνικός καπιταλισμός στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα ήταν εχθρικός ή αδιάφορος. Η καπιταλιστική άνοδος του Πεκίνου έχει αλλάξει ήδη το “κέντρο βάρους” του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού· την γεωμετρία του ή, πιο σωστά, την γεωγραφία του. Χωρίς τον οικονομικό του επεκτατισμό τα όσα συμβαίνουν στη μέση Ανατολή τα τελευταία χρόνια θα ήταν μια “ανεξήγητη” περιφερειακή έριδα. Αλλά δεν είναι τέτοια.

Λέγεται ότι οι βαλκανικοί πόλεμοι (και ο πρώτος παγκόσμιος) έγιναν και για να εμποδιστεί η σιδηροδρομική σύνδεση του Βερολίνου με την Βαγδάτη. Μια σύνδεση που θα εξασφάλιζε στην γερμανική αυτοκρατορία άμεση χερσαία πρόσβαση στα πετρέλαια της μέσης Ανατολής… Εννοείται ότι αναδεύτηκαν πολύ περισσότερα ζητήματα· αλλά ο αποκλεισμός του γερμανικού κεφάλαιου απ’ τις πηγές ενέργειας επιτεύχθηκε, και ήταν στρατηγικής σημασίας…

Τι θα μπορούσε να συμβεί (και συμβαίνει) για να εμποδιστούν οι χερσαίοι βραχίονες των “δρόμων του μεταξιού”; Τι σημαίνει η εξελισσόμενη συμμαχία ανάμεσα σε κράτη όπως η ρωσία, η κίνα, το ιράν, η τουρκία· για να μην προσθέσουμε και μια δεκάδα ασιατικών ακόμα; Και τι σημαίνει ότι μια χερσαία περιφερειακή δύναμη της μέσης Ανατολής όπως το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο συγκλίνει σταθερά προς το ευρασιατικό project;

Όχι, πάντως, αυτό που βολεύει τον ελληνικό γεωπολιτικό προσοδισμό…

Είναι βαρετά αυτά;

Αφγανιστάν 1

Κυριακή 19 Νοέμβρη. Εξοπλισμένοι με γυαλιά νυχτερινής όρασης και όπλα που σημαδεύουν με λέιζερ οι ταλιμπάν κάνουν συνεχείς νυχτερινές επιθέσεις κατά μπλόκων του επίσημου αφγανικού στρατού και της αστυνομίας. Και θερίζουν. Μέσα σε δύο νύχτες, τις περασμένες Δευτέρα και Τρίτη, επιτέθηκαν διαδοχικά σε δεκάδες φυλάκια στις επαρχίες Kandahar και Farah σκοτώνοντας τουλάχιστον 70 κυβερνητικούς· τραυματίζοντας πολλές δεκάδες ακόμα.

Αυτό είναι μόνο το τελευταίο σετ επιθέσεων· έχουν προηγηθεί πολλές άλλες, εξίσου φονικές, απ’ το καλοκαίρι και μετά. Για να το πούμε αλλιώς: η φονικότητα των αντάρτικων επιθέσεων στο αφγανιστάν έχει αυξηθεί θεαματικά. Σε στρατιωτικούς, αστυνομικούς ή κυβερνητικούς στόχους. Ο αμερικανο-νατοϊκός στρατός κατοχής απαντά με αδιάκριτους βομβαρδισμούς· πάνω από 750 βόμβες ρίχτηκαν μόνο τον Σεπτέμβρη.

Αλλά το γεγονός παραμένει: οι ταλιμπάν ελέγχουν το 40% του εδάφους (κυρίως αραιοκατοικημένες περιοχές στο δυτικό και στο κεντρικό αφγανιστάν), είναι καλύτερα εξοπλισμένοι απ’ το παρελθόν, έχουν βελτιώσει αισθητά τις τακτικές τους· και το ηθικό του στρατού και της αστυνομίας της επίσημης (στηριζόμενης απ’ τις ηπα…) κυβέρνησης πέφτει ραγδαία.

Το νατο απαντάει στέλνοντας κι άλλες «ενισχύσεις»: 3000 σύμφωνα με την τελευταία απόφαση. Συνολικά τώρα βρίσκονται 15.000 «μπότες» – αριθμός μικρός μεν σε σχέση με τους 100.000 που είχαν φτάσει πριν κάποια χρόνια, αλλά με ανοδικές τάσεις. Η Ουάσιγκτον υποψιάζεται (και ορισμένες φορές το λέει φωναχτά) ότι «ξένες δυνάμεις» (δηλαδή η Μόσχα) εξοπλίζουν τους ταλιμπάν. Ωστόσο στις αρχές του μήνα δεν ήταν κάποιος ρώσος αλλά ένας «σύμμαχος», ο πακιστανός υπ.εξ. Khawaja Asif, που δήλωσε στο κοινοβούλιο ότι “οι ηπα πλησιάζουν στην ήττα τους” στο αφγανιστάν.

Και ήταν το κινέζικο καθεστωτικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua που, σε μια ανάλυσή του στις 13 Νοέμβρη, υποστήριξε ότι είναι η κίνα, η ρωσία, το ιράν, το πακιστάν και τα κεντροασιατικά κράτη που μπορούν να μεσολαβήσουν για να γίνουν πετυχημένες διαπραγματεύσεις μεταξύ των ταλιμπάν και της Καμπούλ· και όχι οι ηπα και οι συμμαχοί τους.

Το ενδιαφέρον είναι ότι το Xinhua εμφανίζει σαν υποστηρικτές αυτής της άποψης αφγανούς και πακιστανούς καθεστωτικούς. «Οι ηπα ακολουθούν τον δρόμο του πολέμου, που έχει αποτύχει εδώ και 16 χρόνια» λένε, με διάφορες παραλλαγές. Και ο πρώην υπ.αμ. της κυβέρνησης της Καμπούλ Shahnawaz Tanai συμπληρώνει:

… Οι στρατιωτικές προοπτικές των ηπα εξυπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς, ανάμεσα στους οποίους είναι και το να βάλουν στο χέρι τα πλούσια κοιτάσματα πρώτων υλών του αφγανιστάν· όπως και άλλων κρατών…

Το έχουμε για δεδομένο: στα υψίπεδα του αφγανιστάν η Ουάσιγκτον αντιμετωπίζει τον σοβαρό κίνδυνο μιας ακόμα ήττας. Δεν θα είναι αμιγώς στρατιωτική. Αν, όμως, οι ταλιμπάν από θέση ισχύος και η κυβέρνηση της Καμπούλ στριμωγμένη φτάσουν όχι πολύ αργά στο μέλλον σε κάποια συμφωνία (με την υψηλή εποπτεία της Μόσχας, του Πεκίνου και της Ισλαμαμπάντ), τότε οι αμερικανικές βάσεις εκεί θα βρεθούν στον αέρα…

(φωτογραφία: φοιτητική διαδήλωση έξω απ’ το αμερικανικό προξενείο στο Καράτσι, στις 27 Αυγούστου 2017).