Tag: κίνα

Δεν είναι τα ιπτάμενα στιλέτα!

Παρασκευή 2 Αυγούστου. Το «διαφημιστικό» video που κυκλοφόρησε χτες η «κινεζική στρατιωτική φρουρά» του Hong Kong, από εκπαιδευτικές ασκήσεις, έχει ξεκάθαρο αποδέκτη: τους διαδηλωτές (είτε με αμερικανικές σημαίες είτε χωρίς). Η αλήθεια είναι πως το να έχουν σύμμαχο τον Pompeo (που ενθάρρυνε τις διαδηλώσεις λέγοντας τις προάλλες ότι «κάνουν το σωστό») δεν είναι ο δρόμος προς τον παράδεισο…

Η αντιμετώπιση των πόλεων σαν πεδίων μάχης έχει πάψει προ πολλού να είναι αμερικανικό know how. Και η καταστολή διαδηλώσεων επίσης: απ’ την Tienamen έχουν περάσει κάποιες δεκαετίες, αλλά…

Επιπλέον ο κινεζικός στρατός ετοιμάζεται για ετήσια αεροναυτικά γυμνάσια «στη μύτη» της ταϊβάν, με ένα ανάλογο πρόγραμμα: περικύκλωση νησιών, κλπ. Φέτος θα είναι αναβαθμισμένα, επίσης σαν «προειδοποίηση».

Αποφάσισε το Πεκίνο ότι έχει έρθει η ώρα (ή ότι η Ουάσιγκτον έφερε την ώρα) που πρέπει να αρχίσει να επιδεικνύει τα στρατιωτικά του μούσκλια; Έτσι φαίνεται.

Δεν μας αφορά αν ο κινεζικός στρατός εκπαιδεύεται καλύτερα ή χειρότερα από άλλους «δυτικούς». Το βασικό είναι αυτό: να μην ξεγελαστούν οι αφελείς με την ιδέα ότι στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο υπάρχουν καπιταλιστικοί στρατοί «απελευθερωτικοί»…

Hong Kong 1

Πέμπτη 1 Αυγούστου. Παρακολουθώντας από μακριά είχαμε κάνει την συσχέτιση (χωρίς να την δημοσιοποιήσουμε…). Αλλά το ότι την ομολογούν, απ’ την μεριά τους, οι καθεστωτικοί financial times, έχει την δική του αξία.

Κάτω απ’ τον τίτλο: To Hong Kong είναι ένα σημείο ανάφλεξης στον νέο ψυχρό πόλεμο οι f.t. έγραφαν προχτές:

Το Hong Kong έχει παίξει κεντρικό ρόλο στις δύο μεγάλες ιστορίες της εποχής μας – την άνοδο της Κίνας και την παγκοσμιοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας. Πριν περισσότερο από 30 χρόνια πριν, η ανάδυση της Κίνας σαν εργοστάσιο του κόσμου ξεκίνησε ακριβώς απ’ τα σύνορα με το Hong Kong, τροφοδοτημένη απ’ το χρήμα της περιοχής, την πείρα και τις διεθνείς διασυνδέσεις. Σήμερα το Hong Kong συνεχίζει να λειτουργεί σαν κρίσιμη πύλη ανάμεσα στην Κίνα και την δύση.

Αλλά ο κόσμος τώρα μπαίνει στην εποχή της μετα-παγκοσμιοποίησης που χαρακτηρίζεται από λαϊκίστικες αναταραχές και αυξανόμενες εντάσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα. Και για μια ακόμα φορά το Hong Kong είναι κεντρικό στην ιστορία.

Επί σχεδόν δύο μήνες, η περιοχή των 7,4 εκατομυρίων ανθρώπων, έχει κτυπηθεί από ένα κύμα διαδηλώσεων. Ξεκίνησαν σαν διαμαρτυρία ενάντια σε μια πρόταση νόμου που επέτρεπε την έκδοση υπόπτων για κάποια αδικήματα στην Κίνα. Αλλά τώρα έχει προχωρήσει σε ευρύτερες διαμαρτυρίες εναντίον της αστυνομικής βίας και απαιτήσεις για πλήρως δημοκρατικές εκλογές.

… Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς την σύνδεση ανάμεσα στην αταξία στο Hong Kong και την ευρύτερη σύγκρουση ανάμεσα στη Washington και στο Beijing. Βλέποντας ακόμα μια χαοτική και ώρες ώρες βίαιη διαδήλωση τις προάλλες, μου έκανε εντύπωση ένας αριθμός διαδηλωτών που κουβαλούσαν την αμερικανική σημαία – κάτι που η Κίνα θα το χρησιμοποιήσει σαν απόδειξη του ισχυρισμού της ότι το «μαύρο χέρι» της Αμερική χειραγωγεί τις διαμαρτυρίες.

Όντως, οι διαδηλώσεις στο Hong Kong συνεχίζονται επί δύο μήνες, αν και η αρχική αιτία (ο νόμος για τις εκδόσεις στην κίνα) δεν ισχύει πια. Τι συμβαίνει εκεί;

(φωτογραφία: Μία απ’ τις πρώτες μεγάλες διαδηλώσεις, στις 12 Ιούνη)

Hong Kong 2

Πέμπτη 1 Αυγούστου. Η εμφάνιση των αμερικανικών σημαιών στις διαδηλώσεις δείχνει, κατ’ αρχήν, τον φιλοαμερικανισμό ενός καλού μέρους (τουλάχιστον) των διαδηλωτών· σε μια εποχή που το ψοφιοκουναβιστάν δεν διαθέτει κάτι που ν’ αξίζει να το θαυμάζει κανείς. Κι ωστόσο οι (κινέζοι) διαδηλωτές / υπήκοοι του Hong Kong φαίνεται να θαυμάζουν το ψόφιο κουνάβι, σαν «υπερασπιστή της δημοκρατίας».

Ας θυμίσουμε: το Hong Kong είναι τμήμα της κινεζικής επικράτειας, που καταλήφθηκε ουσιαστικά απ’ την αγγλία το 1842, στο τέλος του «πρώτου πολέμου του οπίου». Μετά την αγγλική νίκη και στον «δεύτερο πόλεμο του οπίου» (ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και οι δύο…), ο τότε κινέζος αυτοκράτορας υποχρεώθηκε να υπογράψει μια «συμφωνία ενοικίασης» του Hong Kong στην βρετανική αυτοκρατορία, για 99 χρόνια, με εκκίνηση το 1898. Το 1997 που τέλειωσαν τα 99 χρόνια το Λονδίνο (που είχε πάψει προ πολλού να είναι αυτοκρατορία…) αναγκάστηκε να επιστρέψει την εξαιρετικά αναπτυγμένη από καπιταλιστική / χρηματιστηριακή άποψη πόλη στο Πεκίνο. Έκτοτε το Hong Kong είναι μια τυπικά «αυτοδιοικούμενη» ζώνη του κινεζικού κράτους, κάτω απ’ την ταμπέλα «ένα κράτος / δύο συστήματα».

Απ’ αυτήν την άποψη η προοπτική έκδοσης χονγκονέζων στα δικαστήρια της κίνας θα μπορούσε, πράγματι, να θεωρηθεί παραβίαση της αυτοδιοίκησης. Προκύπτει όμως απ’ την εξέλιξη των πραγμάτων ότι ένα μεγάλο μέρος των διαδηλωτών πάσχει από μίσος για το Πεκίνο – όχι βέβαια φυλετικό, αφού είναι επίσης κινέζοι. Φαίνεται ότι υποστηρίζουν τις αμερικανικές τιμωρίες κατά του κινεζικού καπιταλισμού (που δεν αγγίζουν το βασικά χρηματοπιστωτικό Hong Kong) και, επιπλέον, επιδιώκουν να γίνει αμερικανικός νόμος οι απειλές για «κυρώσεις» και στο Hong Kong αν χάσει την αυτοδιοίκησή του. Μ’ άλλα λόγια καλούν την Ουάσιγκτον να γίνει ο αυστηρός πατέρας / προστάτης τους…

Εν τω μεταξύ το γεγονός είναι ότι ο κινεζικός καπιταλισμός χρησιμοποιεί / αξιοποιεί ήδη το διεθνούς εμβέλειας χρηματιστήριο του Hong Kong, στην φάση της παγκόσμιας επέκτασής του. Μ’ άλλα λόγια η λειτουργία (και ο πλούτος) του μέρους όχι μόνο δεν έχει απειληθεί απ’ τα σφυροδρέπανα του Πεκίνου αλλά, αντίθετα, έχει ενταχτεί δυναμικά στον κινεζικό καπιταλισμό. Οι πλούσιοι κινέζοι (και δεν είναι λίγοι) έχουν ακίνητα και λογαριασμούς σε τράπεζες του Hong Kong – οπότε;

(φωτογραφία: 28 Ιούλη)

Hong Kong 3

Πέμπτη 1 Αυγούστου. Υπάρχει κάτι που διαφεύγει της προσοχής των διαδηλωτών, συμπεριλαμβανομένων των φιλο-ψοφιοκουναβικών (αν είναι σκέτοι εθελοντές…): στον εξελισσόμενο «οικονομικό πόλεμο» μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου, είναι η πρώτη και καθόλου το δεύτερο που έχει συμφέρον στην «διεθνή υποτίμηση» του χρηματιστηρίου του Hong Kong. Διότι είναι μέσα απ’ αυτό που το Πεκίνο προωθεί το γουάν σαν διεθνές νόμισμα· και είναι, επίσης, μέσα απ’ αυτό που τραβάει «διεθνείς επενδυτές» για τις μεγάλες επιχειρηματικές φίρμες, τύπου Huawei· αυτές, δηλαδή, που έχει στο στόχαστρο το ψοφιοκουναβιστάν. Αν, λοιπόν, υπήρχε ζήτημα «αμερικανικής προστασίας» αυτή θα ήταν του γνωστού είδους (πάντα στο όνομα της «ελευθερίας»): στάχτη και μπούρμπερη!

Δεν είναι καθόλου πρωτότυπο, αφού συμβαίνει στον καπιταλιστικά αναπτυγμένο κόσμο εδώ και χρόνια (τουλάχιστον απ’ την εποχή εκείνης της θρυλικής “αντιπαγκοσμιοποίησης”): μαζικές κινητοποιήσεις, με φανερό ή υπόγειο εθνικιστικό «άρωμα», υπηρετούν συχνά (εν γνώσει ή εν αγνοία είναι άλλο θέμα) συμφέροντα και συγκρούσεις που ξεπερνούν κατά πολύ την «αντίληψη» των διαδηλωτών. Και ο υποτιθέμενος “αυθορμητισμός των μαζών” απαγορεύει το να ζητηθούν ευθύνες για τον αποπροσανατολισμό… Όλοι είναι “αθώοι” – εν τη αφελεία τους…

Η πραγματική ιστορία περνάει πίσω απ’ τις πλάτες τους· και δεν τους σκουντάει καν…

(φωτογραφία: Ο «θείος Trump» στο Hong Kong στις 27 Ιούνη…)

Το ψόφιο κουνάβι βρυχάται

Τετάρτη 31 Ιούλη. Η κίνα πάει πολύ χάλια, είναι η χειρότερη χρονιά της τα τελευταία 27 χρόνια. Υποτίθεται ότι θα άρχιζε να αγοράζει τα αγροτικά προϊόντα μας – δεν υπάρχουν σημάδια ότι θα το κάνει. Αυτό είναι το πρόβλημα με την κίνα, δεν μπορείς να τους εμπιστευτείς. Η οικονομία μας είναι ΠΟΛΥ μεγαλύτερη απ’ όσο είναι η κινέζικη τα 3 τελευταία χρόνια.

Η ομάδα μου διαπραγματεύεται μαζί τους τώρα, αλλά αυτοί συνέχεια αλλάζουν την συμφωνία στο τέλος, προς όφελός τους. Μπορεί να περιμένουν τις εκλογές για να δουν αν θα βγάλουμε κάποιο απ’ τα πτώματα των δημοκρατικών όπως ο κοιμισμένος Joe. Ύστερα θα μπορέσουν να κάνουν μια ΜΕΓΑΛΗ συμφωνία, όπως τα τελευταία 30 χρόνια, και να συνεχίσουν να κλέβουν τις ηπα, ακόμα περισσότερο και καλύτερα απ’ οποτεδήποτε στο παρελθόν. Το πρόβλημα τους με το να βαράνε καθυστέρηση είναι ότι αν και όποτε κερδίσω, η συμφωνία που θα τους προτείνω θα είναι πολύ πιο σκληρή απ’ αυτήν που διαπραγματευόμαστε τώρα… ή δεν θα υπάρξει καθόλου συμφωνία. Έχουμε όλα τα χαρτιά στα χέρια μας, οι προηγούμενοι ηγέτες δεν τα είχαν ποτέ!

Το ότι το ψόφιο κουνάβι βρυχάται τιτιβίζοντας είναι κωμικό από μόνο του. Δείγμα μιας παρακμιακής εποχής (σε μια παρακμιακή πρώην υπερδύναμη): το ψόφιο κουνάβι κάνει προεκλογική εκστρατεία διαφημίζοντας πόσο πιο «σκληρός» θα είναι (απέναντι στο Πεκίνο) «αν και όταν» ξαναεκλεγεί, στα τέλη του 2020… Στην καλύτερη περίπτωση είναι συμπεριφορά συφοριασμένης πολιτικής βιτρίνας που αδιαφορεί για το ότι τον ακούνε (τον διαβάζουν) και οι «εθνικοί» εχθροί…

Υπάρχει ωστόσο και μια ομολογία στον βρυχηθμό: η εκτίμηση ότι το Πεκίνο δεν βιάζεται να συνθηκολογήσει στους εμπορικούς εκβιασμούς της Ουάσιγκτον. Στην πραγματικότητα κάνει το αντίθετο: οχυρώνεται και αντεπιτίθεται. Συνεπώς η απειλή «θα τα πούμε σε 1,5 χρόνο» (αν και όταν επανεκλεγώ!) είναι άλλη μια φορά κωμική: το ότι, για παράδειγμα, δεν αγοράζει (το Πεκίνο) την αμερικανική σόγια και τα μπιζέλια που είχε υποσχεθεί, έχει συγκεκριμένο υπολογισμό: να κτυπήσει την αγρο-βιομηχανική βάση των υποστηρικτών του ψόφιου κουναβιού….

Γχουάου!! (Άλλη μια φορά ψόφιο κουνάβι: γχουάου!!!)

Ο μεγάλος εχθρός…

Δευτέρα 29 Ιούλη. Με κάτι λιγότερο από 900 δολάρια, απ’ τα μέσα Αυγούστου και μετά, οι ενδιαφερόμενοι ανά τον πλανήτη θα μπορούν να αποκτήσουν το πρώτο (παγκόσμια) κινητό 5G. Της «τρομοκράτισσας» Huawei (“Mate 20X”) με εφταπύρηνο επεξεργαστή. Και, σύντομα, με το λειτουργικό της εταιρείας (“Hongmeng OS”) – το οποίο διαφημίζεται ήδη σαν ιδανικό για επικοινωνία με διάφορες συσκευές (ανεξάρτητα απ’ τον κατασκευαστή) στην όλο και πιο κοντινή προοπτική του οικιακού internet of things.

Επίσης, ο κινέζικος καπιταλισμός συνεχίζει και θα συνεχίσει να εισάγει ιρανικό πετρέλαιο, κατά βούληση – κι ας το απαγορεύει η Ουάσιγκτον….

(φωτογραφία: Μια φορά κι έναν καιρό τέτοιες ήταν οι φωτογραφίες απ’ τις ανακοινώσεις της apple. Τώρα;)

Το βόρειο πέρασμα

Σάββατο 27 Ιούλη. Όσα γίνονται, όσα υπονοούνται και όσα θα γίνουν στο μέλλον στην ανατολική ασία, ειδικά στην «ακτίνα δράσης» του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, σχετίζονται και με τις θαλάσσιες μεταφορές. Αυτό πρέπει να λαμβάνεται υπόψη, εφόσον το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν εξακολουθεί να ελέγχει (ή να προσπαθεί να ελέγξει) τις διαδρομές του θαλάσσιου εμπορίου σ’ όλο τον πλανήτη. Βασικό μέρος αυτού του ελέγχου είναι, άλλωστε, η πρόσφατα ανακοινωμένη «στρατηγική Ινδικού – Ειρηνικού»…

Την ίδια ώρα που ο αμερικανικός «αεροναυτικός» ιμπεριαλισμός ή/και αμφισβήτησή του παράγουν εντάσεις σε διάφορα σημεία των γνωστών θαλάσσιων δρόμων μεταξύ ασίας, ευρώπης και αφρικής (στενά του Ορμούζ, κόλπος του Άντεν, στενά της Μάλακκα…) ένας καινούργιος θαλάσσιος δρόμος έχει ανοίξει, έξω από οποιονδήποτε αμερικανικό έλεγχο. Το βόρειο πέρασμα που διευκολύνεται απ’ την μερική τήξη των πάγων στην ευρύτερη περιοχή.

Ο χάρτης πάνω δείχνει με μπλε χρώμα μια κλασσική διαδρομή απ’ την ανατολική ασία προς την ευρώπη (ως το στρατηγικής σημασίας ρωσικό λιμάνι του Murmansk) και με κόκκινο το βόρειο πέρασμα. Στον κάτω πίνακα φαίνεται η διαφορά σε χιλιόμετρα και μέρες ταξιδιού για μια εμπορική διαδρομή απ’ την Shanghai, ή το λιμάνι του Busan στη νότια κορέα ή/και την Yokohama ως το ρωσικό Murmansk και το νορβητικό Kirkenes.

Πρακτικά αυτή η σύνδεση των κινεζικών λιμανιών με την βόρεια ευρώπη έχει να διαχειριστεί μόνο δύο «εύφλεκτα» σημεία: την περιοχή ανάμεσα στην κορεατική χερσόνησο και την ιαπωνία (όπου βρίσκονται οι αμφισβητούμενες νησίδες Dokdo… δες χθεσινή αναφορά…) και την περιοχή των κουρίλων (όπου η ιαπωνία αμφισβητεί την ρωσική κυριότητα). Απο εκεί και μετά, κι ως τα νορβηγικά λιμάνια, η διαδρομή είναι ασφαλής: σε ρωσικά νερά…

Μπορεί λοιπόν οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και την όξυνσή τους, να «βάλει πάνω στον χάρτη» τα εξής:

Πρώτον, την γεωπολιτική σημασία του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και, πιο ειδικά, τους λόγους για τους οποίους η Σεούλ θα είχε συμφέρον μεσοπρόθεσμα να «απαλλαγεί» απ’ την αμερικανική στρατιωτική «συμμαχία»…

Δεύτερον, τους λόγους για τους οποίους το ιαπωνικό καθεστώς θα μπορούσε στο κοντινό μέλλον να αναθεωρήσει (ή να μετριάσει) την «έντονη» σχέση του με το ψοφιοκουναβιστάν· ή να μην το κάνει…

Τρίτον, την στρατηγική σημασία που έχουν οι χερσαίοι δρόμοι του μεταξιού, που το Πεκίνο χρηματοδοτεί και κατασκευάζει σε μεγάλο μέρος της ευρασίας: άλλοτε συνδέοντας και άλλοτε παρακάμπτοντας λιμάνια στην (ακόμα) αμερικανοκρατούμενη ζώνη «ινδικός / ειρηνικός»…

Οι χάρτες, σαν τέτοιοι, δεν δίνουν καμία απάντηση στο ερώτημα «και τι θα γίνει;»… Μορφοποιούν όμως, δίνουν υλική υπόσταση, στις ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις. Αυτή η περιστρεφόμενη πέτρα που λέγεται «γη» είναι πεπερασμένη. Και οι καυγάδες για έλεγχο και επιρροή είναι εντελώς located…

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ (with a little help from my friends…)

Παρασκευή 26 Ιούλη. Να ένα περιστατικό που θα μπορούσε να είναι «μικρό μάθημα» για το πως μερικά γεγονότα μπορεί να έχουν το αντίθετο νόημα απ’ αυτό που φαίνεται.

Στις 23 Ιούλη, μια μέρα μετά την άφιξη του Bolton στη Σεούλ, στη διάρκεια κοινών σινο-ρωσικών στρατιωτικών ασκήσεων, 2 ρωσικά και 2 κινεζικά στρατηγικά βομβαρδιστικά κατηγορήθηκαν (απ’ την Σεούλ) ότι παραβίασαν τον νοτιοκορεατικό εναέριο χώρο. Απ’ την μεριά της η Μόσχα αρνήθηκε ότι έγινε παραβίαση και κατηγόρησε την νοτιοκορεατική αεροπορία για «αντιεπαγγλεματισμό», εφόσον ρίχτηκαν προειδοποιητικές βολές προς τα πολεμικά της….

Για να φανεί τι έγινε πραγματικά, είναι απαραίτητη η γνώση του επίμαχου σημείου όπου έγινε: πάνω απ’ το νησάκι Dokdo, του οποίου την νοτιοκορεατική κυριότητα αμφισβητεί το Τόκιο. Για να το πούμε διαφορετικά: πάνω από νοτιοκορεατικές νησίδες που το Τόκιο θεωρεί δικές τους, σε μια περίοδο οξυμένων αντιπαραθέσεων μεταξύ νοτιοκρεοατικού και ιαπωνικού καπιταλισμού, ρωσικά και κινεζικά πολεμικά ήρθαν σε «αντιπαράθεση» με νοτιοκορεατικά… Σε πρώτη ανάγνωση: Μόσχα και Πεκίνο τσακώνονται με την Σεούλ την ώρα που η Σεούλ τσακώνεται με το Τόκιο… Βγάζει νόημα;

Η πρώτη ρωσική αντίδραση ήταν να ζητήσει συγγνώμη για το περιστατικό, μέσω του στρατιωτικού ακολούθου στην ρωσική πρεσβεία στη Σεούλ, θεωρώντας το συνέπεια δυσλειτουργίας κάποιων συστημάτων στα πολεμικά. Αυτό είπε… Λίγο μετά όμως η αντίδραση της Μόσχας ήταν το ανάποδο: αρνήθηκε τις νοτιοκορεατικές κατηγορίες, και απάντησε με δικές της περί «αντιεπαγγελματισμού», κλπ. Χτες αντιπρόσωποι των δύο κράτων θα κουβέντιαζαν από κοντά για το θέμα…

Είναι παράξενη η αλλαγή γραμμής απ’ την μεριά της Μόσχας… Εκτός αν η δεύτερη (και πιο επίσημη) αντίδρασή της ήταν η αναβαθμισμένη εκδοχή της πρώτης! Μοιάζει σπαζοκεφαλιά;

Προσέξτε: Ενώ Σεούλ και Μόσχα «τσακώνονται» για το αν έγινε ή δεν έγινε παραβίαση πάνω απ’ το Dokdo, λείπει εντελώς (και πανηγυρικά) ο διεκδικητής τους. Το Τόκιο. Με δυο λόγια Σεούλ και Μόσχα συμφωνούν ότι τα Dokdo είναι νοτιοκορεατικά. Εντάξει – αλλά γιατί αυτό έχει σημασία;

Την 1η Ιούνη (πριν σχεδόν 2 μήνες) η Ουάσιγκτον δημοσιοποίησε την «στρατηγική της για τον ινδικό – ειρηνικό». Στη περιοχή της νότιας θάλασσας της κίνας το ψοφιοκουναβιστάν ποντάρει πάνω στην τριγωνική συμμαχία Σεούλ – Τόκιο – Ουάσιγκτον. Πεκίνο και Μόσχα θα έπρεπε να αντιδράσουν με κάποιον κατ’ αρχήν πειστικό τρόπο. Παραβιάζοντας (πράγματι) το νοτιοκορεατικό εναέριο χώρο σε μια περιοχή που διεκδικεί το Τόκιο έκαναν μια φιλική κίνηση προς την Σεούλ. Απ’ την μια βρήκαν μια αφορμή για να επιβεβαιώσουν «στρατιωτικά» η Μόσχα και το Πεκίνο στη Σεούλ την κυριότητά της αφήνοντας το Τόκιο απ’ έξω· απ’ την άλλη επέδειξαν (προς όφελος του Πεκίνου) ότι την περιοχή δεν μπορεί να την ελέγξει ο αμερικανικός στρατός· με τα ως τώρα δεδομένα σίγουρα όχι…

Ενώ είναι σαφές ότι Σεούλ και Τόκιο νοιώθουν μάλλον σαν αντίπαλοι / ανταγωνιστές παρά σαν σύμμαχοι, το «επεισόδιο στο Dokdo» έδωσε την ευκαιρία σε Μόσχα και Πεκίνο να δηλώσουν «παρών» με τρόπο που ωφελεί την Σεούλ… Δεν είναι ενδιαφέρον σαν «μάθημα» για τον σύγχρονο μεταμοντέρνο καπιταλιστικό κόσμο;

(Πριν κάτι χρόνια ένα τουρκικό πολεμικό έριξε ένα ρωσικό πάνω απ’ τα σύνορα συρίας – τουρκίας. Οι πάντες, κυριολεκτικά οι πάντες, ειδικοί και ανειδίκευτοι, στο ελλαδιστάν και διεθνώς, προέβλεπαν «σύγκρουση» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας. Μόνο του το Sarajevo (απελπιστικά μόνο του) υποστήριζε δημόσια ότι η κατάρριψη ήταν «φιλική» και ότι θα επιτάχυνε το ξεδίπλωμα της τουρκο-ρωσικής συμμαχίας στη μέση Ανατολή. Μετά από λίγους μήνες αποδείχθηκε ότι είχαμε απόλυτο δίκιο: το μπλοκ της Αστάνα αναδύθηκε σαν ο αποφασιστικός παράγοντας στο συριακό πεδίο μάχης…

Τώρα δεν χρειάστηκε κατάρριψη… Άλλωστε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ υπάρχει ήδη· ακόμα κι αν δεν ακούγεται κάτι εντυπωσιακό για την Πγιονγκγιάνγκ… Ωστόσο η mainsteam σοφία είναι «ένταση στη σχέσεις Μόσχας – Σεούλ»…)

Νοτιοανατολική ασία

Τρίτη 23 Ιούλη. Περίμετρος είπαμε χτες; Ας κάνουμε αυτήν την υπόθεση εργασίας, ότι περί αυτού πρόκειται.

Η Ουάσιγκτον εμφανίζεται εκνευρισμένη αφού το Πεκίνο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο καταφέρνει να τραβήξει προς τη μεριά του διάφορα κράτη της νοτιοανατολικής ασίας τα οποία το ψοφιοκουναβιστάν θεωρούσε συμμάχους του. Μετά το βιετνάμ, που σταδιακά ανακαλύπτει μεγαλύτερη κοινότητα συμφερόντων με τον κινεζικό καπιταλισμό παρά με τον αμερικάνικο, η καμπότζη προσφέρει γη (και θάλασσα) σε κινεζικές κατασκευαστικές, για κάτι που όλα δείχνουν ότι θα είναι ένα σετ λιμανιού / αεροδρομίου για διπλή χρήση. Πολιτική αλλά και (εν δυνάμει) στρατιωτική.

Η Dara Sakor είναι ένα φιλόδοξο «επενδυτικό σχέδιο» σχεδόν 4 δις δολαρίων με διάρκεια 99 χρόνων που χρηματοδοτείται απ’ το Πεκίνο. Περιλαμβάνει την κατασκευή και εκμετάλλευση διεθνούς αεροδρομίου, λιμανιού για μεγάλα πλοία, βιομηχανικού πάρκου, και ενός συμπλέγματος ακριβού τουρισμού με ξενοδοχεία, σταθμούς παραγωγής ηλεκτρισμού, εγκαταστάσεις καθαρισμού του νερού και νοσοκομείο. Δεν υπάρχει πουθενά φανερή μνεία σε κινεζικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις· αλλά η Ουάσιγκτον βλέπει να χάνει επιρροή και στην καμπότζη οπότε ανησυχεί για τα χειρότερα.

Γιατί, όμως, να μην έρθει η στιγμή του «μαζέψτε τα» για το ψοφιοκουναβιστάν; Έχουν πάθει αμνησία οι βιετναμέζοι, οι καμποτζιανοί και οι υπήκοοι του λάος για το τι πέρασαν κάτω απ’ τα αμερικανικά B 52 στα ‘70s;

Όχι βέβαια.

Ινδοκούς 1

Δευτέρα 22 Ιούλη. Είναι ένας πόλεμος που, μετά από σχεδόν 18 χρόνια (o πιο μακρύς ως τώρα στην αμερικανική ιστορία…), μπορεί να κερδηθεί; Όχι. Είναι ένας πόλεμος που χάνεται· σε αργή κίνηση, αλλά χάνεται. Συνεπώς, μετά απ’ την δολοφονία περισσότερων από 80.000 αμάχων (με μετριοπαθείς υπολογισμούς) και την βίαιη μετανάστευση πολλών εκατοντάδων χιλιάδων αφγανών (το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους παραμένει στο ιράν και στο πακιστάν), η Ουάσιγκτον ίσως σκέφτεται («ίσως» λέμε…) μια κάποια «περήφανη αποχώρηση». Οι διπλωματικές κινήσεις δείχνουν προς τα εκεί· αλλά η ασταμάτητη μηχανή δεν βάζει το χέρι της στη φωτιά: και απ’ το συριακό πεδίο μάχης θα έφευγε ο αμερικανικός στρατός, και μάλιστα «σύντομα» – αλλά είναι ακόμα εκεί.

Στις 11 και 12 Ιούλη έγινε μια τετραμερής συνάντηση στο Πεκίνο, υπέρ της «ειρήνης στο αφγανιστάν». Αντιπρόσωποι της Μόσχας, του Πεκίνου, της Ουάσιγκτον και της Ισλαμαμπάντ εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση γεμάτη καλές προθέσεις. Αυτό το ραντεβού μπορεί να θεωρηθεί συμπληρωματικό των χωριστών διαπραγματεύσεων που κάνει το ψοφιοκουναβιστάν με τους ταλιμπάν (ή και επίσημη αφγανική κυβέρνηση με τους ταλιμπάν) στην Ντόχα, και των συζητήσεων της Μόσχας και πάλι με τους ταλιμπάν. Οι άμεσοι νικητές στο αφγανικό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου είναι αυτοί.

Μπορεί, στ’ αλήθεια να φύγει η Ουάσιγκτον απ’ τα υψίπεδα; Μπορεί να φύγει χωρίς να αναγνωρίσει την ήττα της; Το κλειδί των απαντήσεων βρίσκεται σε μια άλλη απάντηση. Γιατί εισέβαλλε το 2001 ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν; Όχι επειδή οι ταλιμπάν ήταν υπεύθυνοι για την 11η Σεπτέμβρη του 2001! Μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν επίσημοι συνομιλητές των αμερικανικών πετρελαϊκών (και των πολιτικών εκπροσώπων τους) για project αγωγών στο αφγανικό έδαφος… Όχι επειδή ο μπιν Λάντεν ήταν υπεύθυνος για την 11η/9ου – πολλοί ήξεραν τότε, και περισσότεροι ξέρουν σήμερα ότι η επίθεση ήταν δουλειά των σαουδαραβικών, των ισραηλινών και των αμερικανικών υπηρεσιών.

Γιατί, λοιπόν, εισέβαλλε ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν; Η πιο απλή απάντηση είναι «επειδή κάτι έπρεπε να κάνει η Ουάσιγκτον για να δείξει την πυγμή της, και το αφγανιστάν ήταν η εύκολη λύση». Αλλά αυτό δεν ισχύει. Για να γίνει το αφγανιστάν «εύκολη λύση» έπρεπε να απειληθεί το πακιστάν ότι θα γυρίσει στη λίθινη εποχή αν δεν συνεργαστεί με την Ουάσιγκτον. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός αποφάσισε να κηρύξει τον προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας το 2001 (με πρώτο αλλά όχι και μοναδικό στόχο τα υψίπεδα του ινδοκούς) όχι εναντίον των ορεινών χωριών των αφγανών βοσκών και αγροτών… Αλλά εναντίον της Μόσχας (όπου μόλις είχε αναλάβει τον έλεγχο η «πατριωτική» φράξια της KGB μέσω Πούτιν) – και, προληπτικά, εναντίον του Πεκίνου. Η εισβολή στο αφγανιστάν ταίριαζε τόσο καλά στους φόβους του Brzezinski για την θανάσιμη απειλή της δημιουργίας ενός ευρασιατικού μπλοκ! ‘Ετσι ώστε ακόμα κι αν στο Ινδοκούς ζούσαν μόνο αγρίμια, και πάλι η Ουάσιγκτον θα τα κατηγορούσε για την 11η/9ου!

Αρκεί να μπορούσε να στήσει εκεί τις βάσεις της.