Πέμπτη 15 Αυγούστου. Ενώ η Ουάσιγκτον προσπαθεί να βρει συμμάχους για να κατοχυρώσει τον «αστυνομικό έλεγχο» των στενών του Ορμούζ και δεν βρίσκει (το Λονδίνο μόνο υπό τον Bor-Duk θα μπορούσε να μπει στην κατηγορία «πρόθυμοι», αλλά πόσο θα κρατήσει αυτό;), το Πεκίνο προχωράει την συμμαχία του (και τις πετρομπίζνες) με την Τεχεράνη με τρόπο που απλά τονίζει τα αμερικανικά αδιέξοδα.
Η υπόθεση με την εκμετάλλευση των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στο «νότιο pars» είναι η πιο γνωστή. Αν και την δουλειά την είχε πάρει η γαλλική total αποχώρησε μετά τις αμερικανικές κυρώσεις και απειλές (ή παριστάνει ότι έφυγε)· στη θέση της μπήκε η china national petroleum corporation, που τώρα φέρεται να κατέχει το 80% της εκμετάλλευσης τους.
Η εκμετάλλευση πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο βόρειο Αzadegan και στο Yadavaran (και τα δύο κοντά στα σύνορα με το ιράκ) είναι λιγότερο γνωστή αλλά όχι λιγότερο ενδιαφέρουσα. Η εκμετάλλευση και των δύο έχει ανατεθεί σε κινεζικές εταιρείες. Υπό νορμάλ συνθήκες τα τάνκερ θα φόρτωναν μέσα στον Περσικό. Αλλά τώρα Πεκίνο και Τεχεράνη προωθούν την κατασκευή εγκαταστάσεων αποθήκευσης και θαλάσσιας φόρτωσης στην πόλη Jack, που βρίσκεται «εκτός» των επίδικων δρόμων, στη θάλασσα του ομάν. Όπου, επίσης, η Τεχεράνη έχει αεροναυτική βάση… Το έργο είναι φιλόδοξο, καθώς περιλαμβάνει πέρα από μεγάλα καζάνια αποθήκευσης έναν αγωγό 1000 χιλιομέτρων απ’ τα κοιτάσματα ως το λιμάνι, αλλά και διυλιστήρια. Φιλόδοξο το έργο, αλλά η χρηματοδότηση εξασφαλισμένη: κινεζική.
Θα πει κάποιος: θα χρειαστεί καιρός όμως… Ναι. Με τον τρόπο που δουλεύει ο κινεζικός καπιταλισμός ίσως όχι περισσότερο από δυο χρόνια – για τα πετρέλαια. Για το φυσικό αέριο το πράγμα είναι διαφορετικό μιας και προορίζεται και για την ευρώπη.
Τι θα έπρεπε να ισοπεδώσει το ψοφιοκουναβιστάν; Το ιράν, την κίνα – ή και τους δύο μαζί; Είναι ένα ερώτημα κι αυτό…