Tag: κίνα

Για ένα κράνος (συγγνώμη: στέμμα!)

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη (00.22) >> Οι τωρινοί δυτικοί δημαγωγοί προσπαθούν να το κρύψουν: ενώ κάθε πολιτική βιτρίνα «μεγάλης δύναμης» μπορεί να θεωρείται επικίνδυνη, εκείνες που είναι μεγαλομανείς σε βαθμό γελοιότητας τι είναι άραγε; Σχεδόν το σύνολο των δυτικών δημαγωγών ξεκινάει ακόμα τις βαθυστόχατες αναλύσεις του για την «παγκόσμια κατάσταση» απ’ την αμερικανική (και γενικότερα δυτική) υπεροχή – απέναντι στους πάντες. Αν όμως ο «πλανητάρχης» (και ουσιαστικά όλο το αμερικανικό γκουβέρνο) κατρακυλάει στις ατραξιόν του, κι αν η υπόλοιπη «δύση» λαχανιάζει όλο και πιο βαριά ακολουθώντας ψάχνοντας δεύτερους ρόλους (που θα αποθεωθούν ως τέτοιοι απ’ το κοινό και την κριτική…), αν λοιπόν συμβαίνουν αυτά η παρακμή τους δεν φαίνεται απλά. Εκρήγνυται!

Και τότε; «Όλοι εμείς που ‘ανήκωμεν εις την Δύσιν’»; Ποιά είναι η μοίρα μας, ποιό το ριζικό μας;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Για μια χούφτα soybeans…

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη (00.15) >> Όταν το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο αποφάσισε να κόψει την εισαγωγή αμερικανικής σόγιας κτύπησε κάτω απ’ την κοιλιά: οι αμερικάνοι αγροβιομήχανοι (και της σόγιας) είναι ψηφοφόροι του ψόφιου κουναβιού… Ο king άρχισε να ψάχνει άλλη αγορά, και προσπάθησε να πιέσει το Ν. Δελχί – μάταια…

Όταν το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο αποφάσισε να κόψει τις εξαγωγές μιας σειράς επεξεργασμένων και καθαρών, έτοιμων για χρήση «σπάνιων γαιών» προς την δύση κτύπησε στο κεφάλι: η βιομηχανία high tech όπλων θα έπρεπε να το γυρίσει σε μπρίκια και κατσαρόλες… Εδώ το κινέζικο μποϋκοτάζ σήμαινε απλά fuck off…

Μ’ αυτά τα δεδομένα το ψόφιο κουνάβι πήγε στην ανατολική ασία (και στη νότια κορέα να συναντήσει τον αυτοκράτορα Xi) με την ουρά στα σκέλια. Δεν το είπε, δεν το είπαν οι δημαγωγοί, πήγε καμαρωτός καμαρώτος, αλλά … η ουρά στα σκέλια.

Και έφυγε παριστάνοντας

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ουκρανικό πεδίο μάχης 1

Δευτέρα 27 Οκτώβρη (00.14) >> Την μία φορά το ψοφιοκουναβιστάν έτρεξε να σώσει τον θεοναζί χωροφύλακα από την ταπεινωτική ήττα απ’ την Τεχεράνη (ή την ύστατη καταφυγή του στα πυρηνικά…). Την δεύτερη φορά πάλι το ψοφιοκουναβιστάν έτρεξε να σώσει τον ίδιο απ’ το τελικό βούλιαγμά του στο νεκροταφείο της Γάζα: αυτά είναι τα «Χ-με-το-ζόρι» του 4ου παγκόσμιου πολέμου που πουλιούνται ως «θρίαμβοι» σε όσους αγοράζουν ακόμα παραμύθια. Βοηθάει το ότι «το ισραήλ κάνει την βρώμικη δουλειά για εμάς» όπως περηφανεύεται ο τσουρομαφηΜερτς χωρίς – ως τώρα – να είναι αναγκασμένοι οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί να δράσουν πιο άμεσα. Ως τώρα.

Εκεί που δεν μπορούν να βρουν ούτε για κατούρημα (που λέει ο λόγος) την «έξοδο κινδύνου» (επειδή δεν υπάρχει!) είναι στο ουκρανικό πεδίο μάχης.

Σε μια ακόμα απ’ τις αγαπημένες του λούμπεν σκηνοθεσίες ισχύος το ψόφιο κουνάβι επέβαλε πρόσφατα «κυρώσεις» στις δύο μεγαλύτερες ρωσικές εμπορικές πετρελαϊκές εταιρείες: την Rosneft και την Lukoil. Μ’ αυτόν τον τρόπο υποτίθεται θα βουλιάξει τα έσοδα του ρωσικού κράτους αναγκάζοντάς το να … συνθηκολογήσει…

Τι είναι λοιπόν αυτό το πράγμα που λέγεται «κυρώσεις» στις συγκεκριμένες εταιρείες;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Coffee time

Δευτέρα 6 Οκτώβρη (00.05) >> Για να μην πει κανείς ότι μόνο στενάχωρα διαβάζει σ’ αυτήν εδώ την γωνιά του κυβερνοχώρου, να και μια πρόσκληση για καφέ. Για όσους / όσες δεν έχουν υψοφοβία… (Γι’ αυτούς κι αυτές υπάρχει στη γέφυρα κι ένας πεζόδρομος με γυάλινο πάτωμα. Περπατάς και κάτω απ’ τα πόδια σου το χάος… Για τους ακόμα πιο τολμηρούς υπάρχουν επίσης υποδομές για bungee jumping και αλεξίπτωτο πλαγιάς / paragliding…)

Το café άνοιξε και βρίσκεται στην κορυφή του ενός πυλώνα της γέφυρας στο φαράγγι Huanjiang, στην κινέζικη επαρχία Guizhou.

Η γέφυρα είναι υψωμένη 625 μέτρα πάνω απ’ τον πάτο του φαραγγιού. Και είναι αυτή την στιγμή η ψηλότερη γέφυρα στον κόσμο, ένα κατασκευαστικό θαύμα που έγινε σε λιγότερο από 4 χρόνια (όσο περίπου χρειάστηκε για να φτιαχτεί η εθνική απ’ τον Ισθμό μέχρι την έξοδο για Επίδαυρο…). Λέμε «αυτήν την στιγμή» επειδή την προηγούμενη στιγμή η ψηλότερη ήταν η γέφυρα Duge, στο ίδιο φαράγγι 200 χιλιόμετρα πιο πάνω. Οπότε και η τωρινή μπορεί να χάσει το χρυσό από μια άλλη προσεχώς.

Λένε ότι οι κινέζοι μηχανικοί / κατασκευαστές / εργάτες έχουν απογειώσει πολύ ψηλά τα ως τώρα στάνταρ για οποιαδήποτε δύσκολη (έως αδιανόητη) κατασκευή στον πλανήτη (προσεχώς και αλλού). Λένε ότι είναι πρώτοι χωρίς δεύτερους και τρίτους. Λένε ότι πλέον συναγωνίζονται μεταξύ τους, ελλείψει αντιπάλου.

Αλλά τι άλλο θα περίμενε κανείς απ’ αυτούς που στην ιστορία τους έχουν ένα Σινικό Τείχος;

(Α, κάτι ακόμα για να χαρείτε. Η κινεζική εταιρεία Highlander ετοιμάζεται αυτό τον μήνα να εγκαινιάσει τα πρώτα υποβρύχια data center εμπορικής χρήσης. Υποβρύχια; Ναι, στη θάλασσα, με την κατάλληλη προστασία απέναντι στη διάβρωση. Για πρακτικούς λόγους λέει: η ενέργεια που χρειάζεται για την ψύξη θα είναι μειωμένη κατά 90%. Και, υποθέτουμε, γύρω γύρω θα φτιαχτούν “θερμά λουτρά”…).

Το μέλλον του κόσμου (χωρίς τη δύση στο κέντρο του…)

Δευτέρα 15 Σεπτέμβρη (00.10) >> Πώς βλέπει η ε.ε. την Μόσχα και το Πεκίνο; Μην κάνετε υποθέσεις: υπάρχει η αξιωματούχος που θα σας ανοίξει τα μάτια!

Λοιπόν, αυτή η υπ.εξ. της ε.ε. κυρία Kaja Kallas πρόκειται να επισκιάσει τους πάντες πριν απ’ αυτήν. Προορίζεται να αφήσει εποχή! Φυσικά ο ρόλος της είναι φαρσοκωμικός, όπως άλλωστε και όλων των προηγούμενων ή και διάφορων τωρινών πολιτικών βιτρινών. Αλλά έχει κάτι το ιδιαίτερο στον τρόπο που τον παίζει. Δεν «σφίγγεται», δεν «ζορίζεται». Δεν σμίγει τα φρύδια γιατί «έχω κάτι σοβαρό να σας πω». Αντίθετα απολαμβάνει την α-νοησία της όπως ένα νήπιο που έφαγε πολλούς ρώσους για πρωϊνό και ύστερα κοιτάει το γεμάτο γιογιό του και πανηγυρίζει. Χαριτωμένα.

Απολαύστε το όχι απλά «πολιτικό» αλλά σχεδόν «φιλοσοφικό» βάθος των σκέψεων και της γνώμης της. Είναι η ε.ε. στα καλύτερά της!!!

Και πως βλέπει η Μόσχα την ε.ε.; Χμμμμ… Εδώ τα πράγματα έχουν αυτήν την «βαριά» σλαβική σοβαρότητα που υποψιάζεσθε. Και (γιατί να το κρύψουμε;) μια δυσοίωνη ευστοχία που πετυχαίνει ακαριαία το έδαφος της κυρίας Kaja (και κάθε άλλου ε.ε. αξιωματούχου) αφήνοντάς την / τους να χειρονομούν (και να απειλούν) στον αέρα. Σαν κάτι κινούμενα σχέδια.

Ο Anton Kobyakov είναι ένας απ’ τους «ειδικούς συμβούλους» της ανεγκέφαλης αλεπούς (a.k.a. Putin). Να τι είπε στο «διεθνές φόρουμ του Βλαδιβοστόκ» πριν λίγες ημέρες, στις 6 Σεπτέμβρη, χωρίς καν να επαινεί την ρωσική ισχύ στις …. «κοινωνικές επιστήμες» που θα έλεγε και η κυρά Kaja:

O μεγάλος γεωπολιτικός τζόγος της Δύσης φτάνει στην αποφασιστική του φάση. Ήδη μπορεί να ειπωθεί ότι ένα μέρος της Δύσης, συγκεκριμένα η Ευρώπη, έχει χάσει.

Σήμερα η Ευρώπη έχει χάσει οριστικά την ανεξαρτησία της στον χρηματοπιστωτισμό, στην ενέργεια, στην τεχνολογία και στις πολιτικές αποφάσεις. Ουσιαστικά έχει χάσει την κυριαρχία της.

Η Ασία έχει αναλάβει όλες τις λειτουργίες της Δύσης.

Η Μέση Ανατολή έχει γίνει το καινούργιο χρηματοπιστωτικό κέντρο, τραβώντας πλούσιους Βρετανούς μακριά απ’ το νησί τους.

Η βιομηχανία έχει μεταφερθεί στην Κίνα και στο Βιετνάμ, και μεταφέρεται ακόμα παραπέρα στην Ινδία και σε άλλες χώρες.

Σήμερα τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα είναι η Shenzhen, η Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ, το Ντουμπάι και η Βομβάη.

Η τεχνολογική πρωτοπορία έχει πάει στην Κίνα και στην Κορέα.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο σε περίπου πέντε χρόνια η Δυτική Ευρώπη δεν θα έχει καμία αξία, ούτε καν ως καταναλωτική αγορά.

Αμάν;;;!!! Αμάν-αμάν;;;;!!! Τι πρόβλεψη είναι αυτή κυρ Αντώνη;; Ούτε ως καταναλωτές δεν θα μετράμε εμείς οι πρωτοκοσμικοί;;; Τίποτα; Τόση φτώχια και μιζέρια;

(Το 2030 είπες;;; Περίπου; Χοντρικά τότε; Μπορεί και νωρίτερα; Ωιμέ!!!!)

Είναι μακριά η λατινική Αμερική;

Δευτέρα 15 Σεπτέμβρη (00.05) >> Μια βδομάδα πριν το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς ασκήσει το γνωστό «δικαίωμά του στην αυτοάμυνα» κτυπώντας στην Doha, στις 2 Σεπτέμβρη, το «είμαι-ένα-ειρηνικό-ψόφιο-κουνάβι-που-δεν-του-αρέσουν-οι-σκοτωμοί» άσκησε το δικό του «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» διατάσσοντας τον βομβαρδισμό μιας βάρκας στα διεθνή νερά έξω απ’ τις ακτές της βενεζουέλα∙ με την δικαιολογία ότι «μετάφερε ναρκωτικά στις ηπα». Ο απολογισμός ήταν 11 άνθρωποι δολοφονημένοι.

Από τότε και ως σήμερα αποδείχθηκε ότι α) η βάρκα δεν μετάφερε ναρκωτικά στις ηπα, το χειρότερο που πιθανόν έκανε ήταν λαθρεμπόριο καπνού μεταξύ λατινοαμερικάνικων παραλίων, και β) ότι αυτοί που ήταν στη βάρκα είχαν δει αμερικανικά πολεμικά στον ορίζοντα και γυρνούσαν πίσω…

Έχουν σημασία αυτά; Από πρώτη (ευρωπαϊκή) ματιά όχι… Αν όμως κάνουμε μια μικρή λίστα των απειλών του «είμαι-ένα-ειρηνικό-ψόφιο-κουνάβι-και-θέλω-να πάρω-ένα-νόμπελ-στον τάφο-μου» κατά κρατών της λατινικής Αμερικής μέσα στους σχεδόν 8 μήνες που παριστάνει τον πρόεδρο, τότε μπορεί να υπάρχει κάτι∙ ακόμα και «ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος».

Θυμίζουμε: απειλές κατά του μεξικό ότι θα γίνει εισβολή αμερικανικού στρατού στα σύνορα (για να σταματήσουν οι μετανάστες να προσπαθούν να πατήσουν το ιερό έδαφος του τέξας…)∙ απειλές κατά του παναμά με θέμα την διώρυγα∙ πρόστιμο («δασμούς» 50%) στη βραζιλία επειδή οι δικαστές της έκλεισαν στη φυλακή τον πρώην πρόεδρο, φασίστα και επίδοξο πραξικοπηματία Μπολσονάρο∙ και, φυσικά, συγκέντρωση ναυτικού, αεροπορίας και απειλές κατά του Καράκας, με δικαιολογία το «εμπόριο ναρκωτικών».

Αυτό με τον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών» ως μέθοδο ελέγχου της λατινικής αμερικής απ’ την Ουάσιγκτον είναι παμπάλαιο. Αποδείχθηκε στην πράξη πως ήταν «πίεση» της cia και άλλων αμερικανικών υπηρεσιών για να πάρουν μεγαλύτερο μερίδιο απ’ αυτό το εμπόριο. Αν τώρα στο ψοφιοκουναβιστάν ξεσκονίζουν τα παλιά manual μιας και δεν έχουν καμιά ιδέα τι να κάνουν για να διασώσουν το παρακμιακό imperium, θα μπορούσαμε να καγχάσουμε: ήδη απ’ τον Μάρτη του 2020 η η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού (πρώτη θητεία) είχε επικηρύξει τον Maduro ζητώντας το κεφάλι του, για 15 εκατομμύρια δολάρια, με την κατηγορία της «ναρκοτρομοκρατίας»…

Όμως ίσως υπάρχει μεγαλύτερο βάθος (και μεγαλύτερη απελπισία) σ’ αυτό το επιθετικό «ενδιαφέρον» του ψοφιοκουναβιστάν για την (άλλοτε) «αυλή» του.

Σύμφωνα με «αποκλειστικότητα» του καθεστωτικού politico:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

SCO

Δευτέρα 8 Σεπτέμβρη (00.15) >> Αποδίδεται στον Vaclav Havel (πρόεδρο της τσεχίας απ’ το 1993 ως το 2003) η φράση «η οικονομική ανάπτυξη της κίνας είναι τόσο γρήγορη ώστε δεν έχουμε προλάβει να εκπλαγούμε». Αν έγινε όντως τέτοια παρατήρηση, ήταν κάπου το 2011. Και έγινε έκτοτε κάτι σαν ρέκβιεμ των δυτικών δυνατοτήτων ακόμα και να εκπλαγούν. Γρήγορα, γύρω στο 2014, προτίμησαν αντί για την δυστυχία της διαρκούς έκπληξης την λύτρωση της απώθησης και έναν μάλλον διεστραμμένο (αν και συνεπή με τον δυτικό μιλιταρισμό και τον ιμπεριαλισμό) τρόπο για να αντιμετωπίσουν αυτόν τον «υπερηχητικό» ανταγωνιστή: να «τσακίσουν» τον βασικότερο στρατιωτικό του σύμμαχο. Την Μόσχα.

Τους φάνηκε «εύκολη δουλειά», ειδικά αν δινόταν εργολαβικά στο Κίεβο. Το «εύκολο» δεν ήταν μόνο η βεβαιότητά τους ότι το ρωσικό κράτος / κεφάλαιο είναι ετοιμόρροπο. Αλλά και η ιδεολογική προετοιμασία δεκαετιών, πρώτα επί εσσδ και, στη συνέχεια, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’00 όταν (με την κατάκτηση της εξουσίας στη Μόσχα απ’ το πατριωτικό τμήμα των ρωσικών υπηρεσιών: Putin…) σταμάτησε το πλιάτσικο και άρχισε η ανάκαμψη. Χωνεμένος αντισινισμός, δουλεμένος-ως-τις-χοντροειδείς-λεπτομέρειές του δεν υπήρχε διαθέσιμος στη δύση. Αντίθετα ο αντι-Πουτινισμός ήταν καλά δουλεμένος∙ είχε «οπλοποιηθεί» απ’ το 2012 με τον (αμερικανικό) «νόμο Magnitsky» (Magnitsky Act)∙ απ’ το 2018 με την αγγλικής έμπνευσης «υπόθεση Skripal»∙ και απ’ το 2020 με την γερμανικής έμπνευσης «υπόθεση Navalny»…

Ξέρουμε (έχουμε καταλάβει) τώρα πια γιατί σχεδόν το σύνολο των ευρωπαϊκών κρατών / αφεντικών έτρεξε να κουρνιάσει κάτω απ’ την μιλιταριστική φτερούγα του νατο / usa απ’ τις αρχές του 2022. Όχι επειδή φοβούνταν μήπως ο ρωσικός στρατός πατήσει … τα ιερά τους χώματα!!! Όχι μόνο επειδή ονειρεύονταν έναν υγιεινό περίπατο στο ουκρανικό πεδίο μάχης και, ύστερα, ένα ακόμα πιο υγιεινό πλιάτσικο στην ρωσική επικράτεια (αυτό που είχε σταματήσει ο τρισκατάρατος Putin!). Αλλά και επειδή, μ’ αυτήν την «στρατιωτική συντριβή» και την συνακόλουθη οικονομική λεηλασία, θα έφταναν στα βόρεια σύνορα της κίνας, κυκλώνοντας την (οικονομικά και στρατιωτικά), στερώντας την από πολλά.

Φαίνεται υπερβολική η άποψή μας; Θυμηθείτε. Υπήρξε μια εποχή πολύ πρόσφατη όπου η αγωνία των ευρωπαϊκών αφεντικών δεν ήταν η προστασία τους απέναντι στον Gerasimov αλλά η προστασία τους απέναντι στην Huawei… Την ίδια αυτή εποχή, τα “μέτρα” που έπαιρναν δεν ήταν για να σταματήσουν τα … ρωσικά τανκς… Αλλά για να σταματήσουν τις εξαγορές των επιχειρήσεων που ονόμαζαν “εθνικούς πρωταθλητές” από κινέζους… Υπήρξε τέλος η ίδια εποχή όπου ο δημαγωγικός καϋμός στην ευρώπη δεν ήταν (βέβαια…) τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Donbass αλλά στην Xinjiang…

Και τι πέτυχαν μ’ αυτήν την ιμπεριαλιστική διαστροφή τους; Αυτό στη συνέχεια: όταν ακόμα και η ναυαρχίδα του ανήκομεν εις την Δύσιν ανατριχιάζει (διακριτικά…) τι να πει κανείς;

Το «ανατριχιαστικό» του πιο πάνω ενσταντανέ και, μιλώντας πιο γενικά, των όσων έγιναν στην κινεζική Tianjin στη σύνοδο του SCO (: «Σύμφωνο της Σαγκάης») δεν ήταν βέβαια ο αυτοκράτορας Xi ή η ανεγκέφαλη αλεπού (Putin). Ήταν οι «χαρούλες» του ινδού πρωθυπουργού Narendra Modi μ’ αυτούς.

Γιατί; Η «γενική δύση», τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί έχουν ποντάρει πολλά στο Νέο Δελχί ως αντίπαλο του Πεκίνου. Γι’ αυτό μεγαλοποιούν όσο μπορούν (και όσο πιο αφηρημένα γίνεται) την «αξία» του ινδικού κράτους / κεφάλαιου, προβάλλοντάς το περίπου σαν ήδη ισοδύναμο με το κινεζικό.

Ο υπερτονισμός αυτής της «αξίας» είναι … φαντασιακός. Ναι μεν το ινδικό κράτος / κεφάλαιο είναι σημαντικό, αλλά σε σύγκριση με το κινεζικό είναι … πολύ μακριά. Ενδεικτικά, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην ινδία, μετρημένο σε δολάρια, το 2024 ήταν 2.966. Ενώ το κινέζικο 13.303, πάνω από 4 φορές μεγαλύτερο. Επιπλέον η ινδία είναι μια απ’ τις πιο σκληρά ταξικές κοινωνίες στον πλανήτη (ελέω θρησκείας υποτίθεται: ινδουϊσμός), χωρίς επιρροή οπουδήποτε εκτός συνόρων εκτός απ’ την γειτονική σρι λάνκα, σε μια κατάσταση μόνιμης αντιπαράθεσης με το γειτονικό πακιστάν (σύμμαχο του Πεκίνου), μ’ έναν πρωθυπουργό επικεφαλής ενός εθνικιστικού και αντιμουσουλμανικού κόμματος (εξού και η υποστήριξη στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς…)

Φυσικά το να αποκαλείται η ινδία (λόγω πληθυσμού) η «μεγαλύτερη δημοκρατία στον πλανήτη» είναι ιδιαίτερα κολακευτικό. Στην πραγματικότητα αυτή η «δημοκρατία» περιλαμβάνει ισχυρότατες «δόσεις» φεουδαρχίας / μεγάλης γαιοκτησίας, ενώ ο ψηφιακός έλεγχος πάνω στον ταξικά πολωμένο πληθυσμό, πάνω στους πληβείους, ωχριά μπροστά σε οτιδήποτε μπορεί να αποδοθεί αλλού. Τέλος είναι εδώ και δεκαετίες ένα κράτος εθελοντικά παραδομένο στα βιοτεχνολογικά πειράματα διάφορων Gates και Bayer/Monsanto, τόσο στα χωράφια και στην κτηνοτροφία όσο και στα φάρμακα. Κι αυτό έχει τρομακτικές συνέπειες: σύμφωνα με τις επίσημες καταγραφές του ινδικού καθεστώτος ανάμεσα στο 2014 και το 2022 αυτοκτόνησαν 100.474 φτωχοί αγρότες…

Δεν μπορεί να συγκριθεί λοιπόν το ινδικό κράτος / κεφάλαιο των τρισεκατομμυριούχων ολιγαρχών και των εκατομμυρίων πάμφτωχων υπηκόων, είτε σαν παρούσα κατάσταση είτε ως καπιταλιστική δυναμική για το μέλλον, με το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο. Αλλά (για την δύση) «αυτό έχουμε, σ’ αυτό ποντάρουμε»… Γιατί; Επειδή το Νέο Δελχί και το Πεκίνο έχουν κάποιες συνοριακές διαφορές κάπου στα Ιμαλάια (!) και πότε πότε γίνονται και στρατιωτικές συμπλοκές εκεί. Όπως αυτή, του 2021:

Ναι, με λοστάρια!!! Τα δύο πυρηνικά κράτη έχουν συμφωνήσει οι συνοριοφύλακές τους να μην έχουν πυροβόλα ή άλλα βαριά όπλα, οπότε όποτε τσακώνονται για μερικά μέτρα εδώ ή εκεί, το κάνουν με ξύλα και πέτρες… (Η “μάχη της Παιανίας” ήταν πιο σκληρή. Παρ’ όλα αυτά ακόμα κι έτσι, με τα παλούκια, πότε πότε σκοτώνονται κάποιοι…)

Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο κινέζικος στρατός είναι στη μέση, αυτός που «τις τρώει», και ο ινδικός είναι γύρω γύρω, αυτός που τις «ρίχνει»…

 

 

QUAD

Δευτέρα 8 Σεπτέμβρη (00.09) >> «Αυτό έχουμε, και μας αρέσει». Σίγουρα;

Προσπαθώντας να φτιάξουν ένα «νατο του ειρηνικού» κατά του Πεκίνου, Ουάσιγκτον και Λονδίνο (το δεύτερο είναι το άλλοτε αποικιοκρατικό αφεντικό που ποτέ δεν έπαψε να έχει «ειδικές» σχέσεις με το Ν. Δελχί) ενέταξαν το ινδικό κράτος / κεφάλαιο στην λεγόμενη QUAD. Μια «τετράδα» κρατών (ιαπωνία, αυστραλία, ηπα και ινδία) με σκοπούς εντελώς αγαθούς και υπεράνω υποψίας: τον έλεγχο του ινδικού και του ειρηνικού ωκεανού. Αυτό ξεκίνησε το 2022, επί νυσταλέου Jo.

Αλλά το Ν. Δελχί δεν θα επέλεγε ποτέ στα σοβαρά να υπαχθεί (στρατιωτικά και γεωπολιτικά) κάτω απ’ τις διαταγές οποιουδήποτε, και σε καμία περίπτωση των ηπα. Το ινδικό κράτος / κεφάλαιο έχει την δική του μακριά και έντονη ιστορία ουδετερότητας, αφού υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «κινήματος των αδεσμεύτων κρατών» απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 1960, μέσα στη δίνη του λεγόμενου «ψυχρού» (3ου παγκόσμιου για εμάς) πολέμου. Εκατόν είκοσι (120) κράτη απ’ όλες τις ηπείρους συμμετείχαν σ’ αυτό το «κίνημα», που τυπικά υπάρχει ακόμα (τελευταία φορά συνεδρίασαν οι εκπρόσωποί του το 2019), αν και χωρίς την παλιά του αίγλη.

Στους διαμορφούμενους καινούργιους συσχετισμούς μέσα στον καπιταλιστικό πλανήτη το Ν. Δελχί έχει ακόμα λιγότερους λόγους να γίνει εξάρτημα των δυτικών (αμερικανικών ή ευρωπαϊκών) συμφερόντων και ενεργειών. Κράτησε την εξαιρετική σχέση του με την Μόσχα απ’ την οποία αγοράζει όπλα, με την οποία κατασκευάζει όπλα∙ και τα διυλιστήριά του έγιναν ο (με μεγάλη κερδοφορία) μεσάζοντας στην διακίνηση και προς ευρώπη μεριά του «απαγορευμένου» ρωσικού πετρελαίου και των προϊόντων του: δεν είναι «ρωσικά», είναι «ινδικά»!

Με την QUAD να παραπαίει (η διακριτική αποστασιοποίηση του Ν. Δελχί απ’ τον εντεινόμενο αμερικανοαγγλικό μιλιταρισμό είναι μία αιτία αν και όχι η μοναδική…) η Ουάσιγκτον θυμήθηκε ότι πρέπει …. να τιμωρήσει το Ν. Δελχί. Και να πως βρήκε την αιτία:

O Navarro είναι ένας διαταραγμένος «σύμβουλος» του αλλοπρόσαλλου ψόφιου κουναβιού: αν το Ν. Δελχί «στηρίζει την ρωσία στο ουκρανικό πεδίο μάχης αγοράζοντας το ρωσικό πετρέλαιο» τι κάνει η Ουάσιγκτον που αγοράζει το ρωσικό (επεξεργασμένο) ουράνιο για τους αντιδραστήρες της;

Προφανώς το ινδικό καθεστώς δεν θα μπορούσε να δεχθεί τέτοια «καουμποϋλίκια». Και το έδειξε στην Tianjin – είναι άλλωστε μέλος του SCO. Ως εκεί. Αυτό δεν σημαίνει α) ότι εντάχθηκε σε κάποια ευρασιατική στρατιωτική συμμαχία, και β) ότι από δω και στο εξής θα βρίσκεται στο πλευρό του Πεκίνου. Μάλλον εκείνο που κάνει ο Modi ως πολιτική βιτρίνα είναι να ψάξει αν και που υπάρχει «έξτρα χώρος» σ’ αυτόν τον πλανήτη για τις εξαγωγές του ινδικού κεφαλαίου: για την τεράστια βιομηχανία ρούχων, για την τεράστια βιομηχανία ηλεκτρονικών ανταλλακτικών κλπ κλπ.

Έτσι, αμέσως μετά την επιστροφή Modi στο Ν. Δελχί ο υπ.εξ. του S. Jaishankar είχε κανονίσει επίσκεψη του γερμανού υπ.εξ. Johann Wadephul. Ο οποίος μπορεί να μην έχει το μεγαλείο της προκατόχου του αγαπημένης Annalena, αλλά είναι άξιος εκφραστής της πολεμοκάπηλης ρητορικής του τσουρομαδηΜέρτς. Μόνο που ξέροντας την σχέση Ν. Δελχί – Μόσχας ο υπ.εξ. προτίμησε να πιάσει στο στόμα του το Πεκίνο:

… Συμφωνούμε με την ινδία και πολλές άλλες χώρες ότι πρέπει να υπερασπιστούμε την διεθνή τάξη, και ότι επίσης πρέπει να την προστατέψουμε απ’ την κίνα. Αυτή είναι τουλάχιστον η δική μας προσέγγιση … Βλέπουμε την κίνα σα συστημικό αντίπαλο….

Μετά την συνάντησή του με τον Wadephul ο Modi έριξε ένα τηλέφωνο και στην σπουδαία Ursula για να την καθησυχάσει (;;) επιβεβαιώνοντας την ινδική ουδετερότητα στον πόλεμο στην ουκρανία. Προφανώς δεν χάρηκε η σπουδαία… Αλλά αν ήταν δυνατόν το ινδικό κράτος / κεφάλαιο να «αγαπήσει» περισσότερο τις Βρυξέλες απ’ την Ουάσιγκτον, αυτό θα μπορούσε ίσως να εκτιμηθεί. Ίσως…

Για το ευρασιατικό project μια έντιμη ουδετερότητα του Ν. Δελχί είναι ευπρόσδεκτη: όσο καλπάζουν οι δυτικές φαντασιώσεις μεγαλείου άλλο τόσο περισσεύει ο ρεαλισμός στη Μόσχα, στο Πεκίνο, στην Τεχεράνη, στην Ισλαμαμπάντ. Ξέρουν, καταλαβαίνουν, κατανοούν ότι το ινδικό κράτος / κεφάλαιο θα προστατέψει κι αυτό τα δικά του συμφέροντα σ’ έναν ταραγμένο κόσμο. Αρκεί να είναι τα δικά του…

Όμως, θα το επαναλάβουμε, ο πλανήτης γη δεν χωράει όλη την εκρηκτική παραγωγικότητα της εργασίας της 4ης βιομηχανικής καπιταλιστικής επανάστασης, και – κυρίως – όλες τις παραγωγές-κάτω-από-εθνικές-σημαίες-και-στρατούς. Πράγμα που σημαίνει ότι η καταστροφή κάποιων είναι αναπόφευκτη – άλλωστε η καταστροφή είναι οργανικό τμήμα του καπιταλισμού…

Εν τω μεταξύ, μέσα στην μελαγχολία για «την αλλαγή του κόσμου», διέφυγε της προσοχής των εντόπιων εθνικοφρόνων αυτό, που συνέβη επίσης στην Tianjin:

Αν δεν μας γελούν τα μάτια μας πρόκειται για συνάντηση πολυμελών αντιπροσωπειών του «αιώνιου εχθρού» και του «σου κάνουμε πόλεμο». Τι να συνωμοτούν πάλι αυτοί; Δεν διαλύθηκε το «μπλοκ της Αστάνα» όπως έλεγαν τόσες φήμες κι αναλύσεις; Δεν έχουν καταρρεύσει ακόμα αυτοί οι αλιτήριοι;

Ουκρανικό πεδίο μάχης 2

Δευτέρα 25 Αυγούστου (00.20) >> Οι σχεδιασμοί και οι μεθοδεύσεις στην αμερικάνικη πλευρά του ατλαντικού ήταν όμοιοι και παράλληλοι με ανάλογους σίγουρα στο Λονδίνο. Σε κάθε περίπτωση έγιναν ευμενώς δεκτοί και σε διάφορες άλλες πρωτεύουσες, που δεν ήθελαν να χάσουν το «party» μιας τέτοιας δυτικής «νίκης» (κατά της ρωσίας).

Να ένα ωραίο και χρήσιμο παράδειγμα:

Αυτή, την αναγνωρίσατε, είναι η απ’ την εσθονία ορμώμενη κυρία Kaja Kallas στις 18 Μάη του 2024, σε κάποιο συνέδριο… Είχε ήδη επιλεγεί απ’ την σπουδαία κυρία Ursula ως υπ.εξ. της ε.ε., αλλά δεν είχε αναλάβει ακόμα το πόστο. Δεν είναι ωραίο να κάνουμε την ρωσία μια συλλογή από κρατίδια; έλεγε η καϋμένη τον Μάη του 2024, μιας και δεν είχε πάρει χαμπάρι (η καϋμένη) ότι το όνειρό της γινόταν ήδη εφιάλτης… Γάτα η κυρία Kaja!!!

Κι εδώ η ίδια κυρία πριν λίγες ημέρες:

Λοιπόν, ας το παραδεχτούμε. Η κυρία Kaja, η υπ.εξ. της περίφημης και αδούλωτης ε.ε., μας έχει σκλαβώσει! Έχει πάρει θέση στην καρδιά μας, και απειλεί να ρίξει πίσω την αγαπημένη Annalena! Άμα δεν μπορούμε να κτυπήσουμε την ρωσία τότε πως θα κτυπήσουμε την κίνα;

Μ’ εσάς σημαιοφόρο κυρία όλα είναι δυνατά!!! Έχετε πολύ ωραίο στυλ. Τόσους ρώσους-τρώτε-για-πρωϊνό∙ θα κωλώσετε με τους κινέζους;

Οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις!

Παλαιστίνη 2

Δευτέρα 11 Αυγούστου >> Στις 22 Φεβρουαρίου του 2024 ο Ma Xinmin, εκπρόσωπος της Κίνας στο Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης (ICJ) ξεστόμισε το ανείπωτο.

Η κατάθεσή του, όπως και αρκετών άλλων, είχε στόχο να βοηθήσει το ICJ να διαμορφώσει μια από καιρό αναμενόμενη νομική γνωμοδότηση σχετικά με τις νομικές συνέπειες της κατοχής της Παλαιστίνης από το Ισραήλ.*

Ο Ma Xinmon διατύπωσε την κινεζική θέση που, σε αντίθεση με την κατάθεση του Αμερικανού εκπροσώπου, ήταν εντελώς ευθυγραμμισμένη με το διεθνές και ανθρωπιστικό δίκαιο.

Αλλά εμβάθυνε σ’ ένα θέμα ταμπού – ένα θέμα που ούτε καν οι στενότεροι σύμμαχοι της Παλαιστίνης στη Μέση Ανατολή και στον Παγκόσμιο Νότο δεν τολμούν να αγγίξουν: το δικαίωμα στον ένοπλο αγώνα.

«Η χρήση βίας από τον παλαιστινιακό λαό για την αντίσταση στην ξένη καταπίεση και την ολοκλήρωσης της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου κράτους είναι αναφαίρετο δικαίωμα» δήλωσε ο Κινέζος πρεσβευτής, συμπληρώνοντας ότι «οι αγώνες που κάνουν οι λαοί για την απελευθέρωσή τους, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, συμπεριλαμβανόμενου του ένοπλου αγώνα κατά της αποικιοκρατίας, της κατοχής, της επιθετικότητας, της κυριαρχίας από ξένες δυνάμεις δεν πρέπει να θεωρούνται τρομοκρατικές πράξεις».

Όπως ήταν αναμενόμενο οι παρατηρήσεις του Ma Xinmin δεν είχαν ιδιαίτερη απήχηση: ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε οι διανοούμενοι, συμπεριλαμβανόμενων πολλών από την αριστερά, δεν αξιοποίησαν τις θέσεις του για να ξεκαθαρίσουν το ζήτημα. Είναι πολύ πιο βολικό να αποδίδεται στους Παλαιστίνιους ο ρόλος του θύματος ή του κακού. Ένας Παλαιστίνιος που αντιστέκεται, που έχει αυτονομία και έλεγχο της μοίρας του, είναι πάντα επικίνδυνη ζώνη….

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 15 Απρίλη του 2025 στην ιστοσελίδα palestinechronicle.com.

Και ναι, πράγματι, φαίνεται προτιμότερο (σίγουρα για την συντριπτική πλειονότητα των πρωτοκοσμικών) οι Παλαιστίνιοι να εννοούνται ως «φουκαράδες» και θύματα – παρά ως πολεμιστές για την απελευθέρωσή τους. Και ναι, πράγματι, είναι επικίνδυνη ζώνη η υποστήριξη στα απελευθερωτικά αντάρτικα όπως αυτό των Παλαιστίνιων, ανεξάρτητα και πέρα από ιδεολογικές διαφορές με κάποιες απ’ τις οργανώσεις τους, όταν στον καιρό μας, επειδή ακριβώς εξέλειπε αυτή η μαζική υποστήριξη άλλων καιρών στην ένοπλη απελευθέρωση, τα δυτικά αφεντικά / κράτη βρήκαν το περιθώριο για να ποινικοποιήσουν ακόμα και το σύνθημα «απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι ελεύθερη Παλαιστίνη» – ή/και την keffiyeh.

Ας το επαναλάβουμε: το γεγονός ότι διάφορα κράτη (συμπεριλαμβανόμενου του ελληνικού) την «πέφτουν» εν έτει 2024 ή 2025 για εντελώς ασήμαντους λόγους σε διαδηλώσεις συμπαράστασης στην Παλαιστίνη οφείλεται βέβαια σ’ ό,τι είναι αυτά τα κράτη, αλλά και σε κάτι ακόμα: στο ότι έχουν μεγάλο «νομικοπολιτικό» χώρο να κινηθούν ακόμα και εντελώς οριακά ακριβώς επειδή δεν έχουν στριμωχτεί ουσιαστικά, δεν βρίσκονται στην άμυνα.

Είναι εύλογο το γιατί η ένοπλη αντίσταση των Παλαιστίνιων είναι ταμπού για την συντριπτική πλειονότητα των δυτικών, πρωτοκοσμικών, ευαίσθητων (χωρίς εισαγωγικά…) υποστηρικτών τους. Αν δεν ήταν ταμπού, αν αναγνωριζόταν όχι απλά ως «δικαίωμά» τους αλλά ως το βασικό μέσο του αγώνα τους, τότε θα ξεδιπλώνονταν μια σειρά αιχμηρά πολιτικά ζητήματα (πολιτικά – όχι συναισθηματικά) του είδους και της σοβαρότητας που οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες έχουν πάψει να αγγίζουν εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες∙ όχι μόνο για την Παλαιστίνη αλλά (κυρίως!!!) για την ίδια την πρωτοκοσμική ζωή τους. Μεταξύ των άλλων θα είχε ξεμπερδευτεί η προπαγανδιστική προβοκατόρικη αφήγηση των θεοναζί και όλων των δυτικών συμμάχων τους, μαζί με τους δημαγωγούς τους, για το τι έγινε και τι δεν έγινε στις 7 Οκτώβρη του 2023: η ενιαία Παλαιστινιακή αντίσταση έχει δημοσιοποιήσει ήδη απ’ το 2024 τον δικό της απολογισμό για εκείνη την ημέρα, αναγνωρίζοντας τα όποια λάθη έγιναν εξηγώντας ταυτόχρονα το πως και γιατί έγιναν∙ κι αυτό το κείμενο είναι μια εντελώς τίμια και εντελώς πολιτική κατάθεση που θα έπρεπε να έχει γίνει κτήμα όλων όσων (λένε ότι) υποστηρίζουν την Παλαιστινιακή απελευθέρωση.

Ένα ακόμα αιχμηρό πολιτικό ζήτημα, που είναι το ταμπού των ταμπού (για την δυτική ευαισθησία) είναι το ερώτημα αν θα υπήρχε οποιαδήποτε αποφασισμένη, επίμονη και μαζική συμπαράσταση σε μη ένοπλες και μη βίαιες μορφές αντίστασης εκ μέρους των Παλαιστίνιων∙ έτσι ώστε (αν υπήρχε τέτοια συμπαράσταση) να επιδειχθεί μια κάποια πολιτική βάση για την άποψη περί περιττής και «προβληματικής» ένοπλης πάλης. Ξέρουμε την απάντηση από πρώτο χέρι: ΟΧΙ! Καμία τέτοια συμπαράσταση δεν εκδηλώθηκε στη δύση, καμία τέτοια υποστήριξη δεν επιδείχθηκε όταν απ’ τις 30 Μάρτη του 2018 ως τις 27 Δεκέμβρη του 2019, κάθε Παρασκευή (μα ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ – μετρήστε πόσες ήταν σ’ αυτούς τους 21 μήνες…) χιλιάδες Παλαιστίνιοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, διαδήλωναν μέσα στη Γάζα προς το τείχος της φυλακής τους εναντίον του ισραηλινού απαρτχάιντ, και υπέρ του δικαιώματος των προσφύγων να γυρίσουν τα σπίτια τους! Με αφορμή την απόφαση του ψόφιου κουναβιού (στην πρώτη θητεία του) να ανακοινώσει την Ιερουσαλήμ ως «πρωτεύουσα» του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος…

Δεν είχε τίποτα για λύπηση. Είχε πολλά για θαυμασμό.

(Το γράφημα αφορά χοντρικά την μέση της διάρκειας της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής)

Κάτι λιγότερο από 100 μαζικές άοπλες διαδηλώσεις επί σχεδόν 2 χρόνια – όχι πριν κάτι αιώνες… – και λοιπόν; Πού ήταν ο δυτικός ανθρωπισμός, πού ήταν η δυτική ευαισθησία όταν κάθε Παρασκευή (μα ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ) τα εφεδρικά καθαρματάκια του θεοναζί στρατού πυροβολούσαν «παίζοντας» με σφαίρες dum-dum τους άοπλους διαδηλωτές, άλλοτε στο κεφάλι για να τους σκοτώσουν και άλλοτε στα πόδια για να τους σπάσουν τα κόκκαλα και να τους σακατέψουν; Τουλάχιστον 223 διαδηλωτές και διαδηλώτριες δολοφονήθηκαν έτσι (ανάμεσά τους 45 παιδιά) και πάνω από 14.000 τραυματίστηκαν / σακατεύτηκαν – χωρίς ούτε ένας θεοναζί στρατιώτης να πάθει μια γρατζουνιά. Και λοιπόν; Που ήταν τότε όλοι όσοι τώρα δυσανασχετούν ή αποστασιοποιούνται από την «εισβολή του al Aqsa»;

Πουθενά δεν ήταν! Γιατί, απλά, δεν τους ενδιέφερε το θέμα «κατοχή της Παλαιστίνης, απαρτχάιντ στην Παλαιστίνη»!!… Άρχισε να τους ενδιαφέρει μόνο ΜΕΤΑ την πράγματι εντυπωσιακή έφοδο της 7ης Οκτώβρη! Πράγμα που δικαιώνει βαθιά (αν και ανομολόγητα) την επιλογή της Παλαιστινιακής αντίστασης για εκείνη την ενέργεια: «ξύπνησε (όσο και όπως…) το διεθνές ενδιαφέρον».

Αυτή ακριβώς η βαθιά απο-πολιτικοποίηση των δυτικών κοινωνιών (συμπεριλαμβανόμενων οπωσδήποτε των κατ’ όνομα «αριστερών» κλπ τμημάτων τους) που αδιαφόρησε όταν ο Παλαιστινιακός αγώνας ήταν άοπλος το 2018 και το 2019 βρίσκεται πίσω απ’ την «δυσανεξία» για τον ένοπλο χαρακτήρα της αντίστασης απ’ τις 7 Οκτώβρη του 2023 και μετά. Όμως επειδή τα δυτικά αφεντικά έχουν καλή επίγνωση αυτής της απο-πολιτικοποίησης, και επειδή επίσης οι μπηχεβιοριστές-στην-εξουσία ξέρουν ότι ο σκέτος συναισθηματισμός έχει πολύ στενά όρια (μαζικής) αντι-δράσης, γι’ αυτό ακριβώς ουσιαστικά αδιαφορούν ακόμα και για τις πιο μαζικές διαδηλώσεις συμπαράστασης (σ’ αυτήν την αόριστη, σκιώδη, φουκαριάρα, χωρίς το δάκτυλο στη σκανδάλη) Παλαιστίνη. Ξέρουν (όχι λαθεμένα) ότι ο όποιος συναισθηματισμός των υπηκόων τους πρέπει να εκτονώνεται περιοδικά∙ και ότι είναι ακίνδυνος ακόμα και στις εκτονώσεις του.

Στη δύση σχεδόν όλοι νομίζουν ότι ολόκληρος ο πλανήτης θεωρεί την Hamas «τρομοκρατική οργάνωση» και πως, κατά συνέπεια, πρέπει να απολογηθούν όσοι έχουν την αντίθετη άποψη. Όμως η αλήθεια είναι ότι η Hamas είναι μια πολιτική οργάνωση / κόμμα (όπως, άλλωστε, όλες οι υπόλοιπες της αντίστασης) που το 2006 κέρδισε τις (μοναδικές ως τότε και από τότε) εκλογές που έγιναν στα κατεχόμενα (Γάζα, δυτική Όχθη, ανατολική Ιερουσαλήμ), θα έπρεπε λοιπόν να είναι η «κυβέρνηση» σ’ όλα τα κατεχόμενα, αλλά περιορίστηκε σαν διοίκηση μόνο στη Γάζα εξαιτίας της βρώμικης συνεργασίας των Κούσιλινγκ στη Ραμάλα / «παλαιστινιακή αρχή» με τους θεοναζί, την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Η αλήθεια είναι επίσης ότι η Hamas θεωρείται «τρομοκρατική» αποκλειστικά και μόνο στη δύση – πουθενά αλλού στον κόσμο. Για ευνόητους λόγους. Και σίγουρα όχι στην Άγκυρα, στη Μόσχα ή στο Πεκίνο όπου διατηρεί είτε μόνιμα γραφεία είτε επαφές.

Το να δειλιάζει οποιοσδήποτε μπροστά στο δυτικό καθεστωτικό κατηγορητήριο ότι «η Hamas είναι τρομοκράτες» σημαίνει ότι είναι τόσο ρηχός ώστε να μην μπορεί να καταλάβει α) τι σημαίνει και πόσο σκληρός ήταν και είναι οποιοσδήποτε αντι-αποικιακός αγώνας, β) τι κάνουν και τι λένε οι αποικιοκράτες, σ’ όλη την ιστορία της δύσης, σε όσους και για όσους τους αντιπαλεύουν, και γ) πως τους αντιμετωπίζουμε (ή τους προσπερνάμε) κι αυτούς και τους δημαγωγούς τους.

Να γιατί η γνώμη του Πεκίνου δεν «πέρασε» και δεν «πούλησε» στη δύση: θα πρόσβαλε την δυτική ιμπεριαλιστική ρητορική που με τα δύο χέρια εξοπλίζει τον χωροφύλακά της στη μέση Ανατολή, αλλά πότε πότε τον παρακαλεί να αυτοσυγκρατήσει το «δικαίωμα στην αυτοάμυνά» του. Θα πρόσβαλε όμως και την γενική «δεξιόστροφη» αποστασιοποίηση των πληβείων στη δύση απ’ την υλικότητα της βίαιης, αιματηρής, αντι-αποικιακής, απελευθερωτικής ιστορίας του πλανήτη.  

* Το τι συμβαίνει με το ICJ και την εντυπωσιακή χρονοτριβή του στο να απαγγείλει στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς την (προφανή!) κατηγορία της γενοκτονίας προσεχώς….