Tag: ιταλία

Πέμπτη 25 Ιούλη. Το Λονδίνο εμφανίζεται «δειλά δειλά» (ή μήπως όχι και τόσο;), και προφανώς με την στήριξη του ψοφιοκουναβιστάν, να παίρνει θέση «υπαρχηγού» στις μανούβρες γύρω απ’ τα στενά του Ορμούζ. Προχτές ζήτησε μια «θαλάσσια συμμαχία των προθύμων» απ’ την ε.ε., που (με το υπερήφανο βρετανικό ναυτικό επικεφαλής) θα καταλάβει ουσιαστικά τα στενά, για να προστατέψει υποτίθεται την διεθνή (πετρελαϊκή) ναυσιπλοΐα. Προς το παρόν 2 ευρωπαϊκά / μεσογειακά κράτη (το ένα με ξεπεσμένο ιμπεριαλισμό), το γαλλικό και το ιταλικό κι ένα απ’ την άλλη μεριά (το δανέζικο) έχουν ανταποκριθεί θετικά στο κάλεσμα του Λονδίνου – και της «μοίρας». Το Λονδίνο έχει ήδη ναυτική βάση στο ομάν, και το Παρίσι στα εμιράτα… (Υποτίθεται ότι η πρόσκληση ήρθε απ’ το ψοφιολεοντιστάν κι όχι απ’ το ψοφιοκουναβιστάν επειδή είναι ευκολότερο στα ευρωπαϊκά καθεστώτα να λένε «ναι» σε ιμπεριαλιστικές ιδέες που δεν εκφωνούνται απ’ το ψόφιο κουνάβι. Είναι και η ουρά του γαϊδάρου βλέπετε, που δεν πρέπει να στάζει…).

Είναι πιθανό (και τεχνικά πολύ εύκολο) πως όταν και αν φτάσει αυτή η «νηοπομπή των προθύμων» στο Ορμούζ, τα στενά να έχουν καταληφθεί ήδη απ’ το ιρανικό ναυτικό. Αυτό υπονοούν οι αξιωματούχοι της Τεχεράνης με διάφορες δηλώσεις τους. Αφού (ακόμα) Λονδίνο και Παρίσι εμφανίζονται υπέρ της συμφωνίας 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν (άρα απέναντι απ’ την Ουάσιγκτον) δεν πρόκειται να «ναυμαχήσουν». Θα περιφέρονται λίγο πιο έξω…

Ωστόσο το «σημείο Ορμούζ» είναι μόνο ένα σε μια αλυσίδα θαλάσσιων σημείων που ενδιαφέρουν οπωσδήποτε διάφορους ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς – με μέτωπο προς τους θαλάσσιους δρόμους του μεταξιού του Πεκίνου. Ο κόλπος του Aden, η ερυθρά θάλασσα, το Σουέζ και, τελικά, η ανατολική Μεσόγειος είναι στην ίδια αλυσίδα – σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου. Σ’ αυτήν την αλυσίδα τα συμφέροντα του τωρινού ιταλικού καθεστώτος δεν συμπίπτουν καθόλου με εκείνα του αγγλικού…

Στους χάρτες το θέμα φαίνεται λοιπόν απλό· στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τέτοιο. Οι ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις του «δυτικού» κόσμου είναι ισχυρές. Και η συνύπαρξη αγγλικών, γαλλικών και ιταλικών πολεμικών μοιάζει (και θα μοιάζει) περισσότερο σαν αλληλοϋπόβλεψη άσπονδων «φίλων» παρά σαν συμμαχία.

Δεν βρίσκουμε όμως τίποτα καθησυχαστικό σ’ αυτά. Έτσι συμβαίνει στις μεγάλης έκτασης διακρατικές αναμετρήσεις που ονομάζονται «παγκόσμιοι πόλεμοι»: ελιγμοί και κόντρα ελιγμοί, μέχρι να οριστικοποιηθούν οι συνθέσεις όλων των μπλοκ.

Κυριακή 7 Απρίλη. Ένα πλοίο με γερμανική σημαία, γερμανικής μκο, γερμανικής ιδιοκτησίας, με καπετάνιο απ’ το Αμβούργο. Έδρασε σε λιβυκή θάλασσα και ζητάει ασφαλές λιμάνι. Ωραία, να πάει στο Αμβούργο…

Αυτή ήταν η απάντηση του ιταλού φασίστα υπ.εσ. Salvini στο αίτημα του πλοίου sea eye να αποβιβαστούν 64 πρόσφυγες (ανάμεσά τους 10 γυναίκες, 5 παιδιά και ένα νεογέννητο μωρό) σε ιταλικό λιμάνι. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι μια πολιτική βιτρίνα ξεφωνημένα φασιστική όπως το ιταλικό κάθαρμα. Και η κυβέρνηση της Μάλτας τα ίδια λέει. Αυτή είναι, υποτίθεται, «κεντρώα».

Το ότι το φασιστικό (άσχετα από «ιδεολογία» και “μασκάρεμα”) θράσος έχει ξεφύγει οφείλεται στην κούραση (εντός ή εκτός εισαγωγικών) των όποιων αντιρατσιστικών δράσεων· αυτό είναι ολοφάνερο. Όμως όταν οι νεοφασίστες αποκτούν περιθώρια και, κυρίως, τα «κλειδώνουν» (σαν κράτος / παρακράτος που είναι) δεν υπάρχει «επόμενη γωνία» για να τους περιμένει κανείς ελπίζοντας σε καλύτερους συσχετισμούς. Αύριο και μεθαύριο θα είναι χειρότερα.

Σάββατο 23 – Κυριακή 24 Μάρτη. Δεν τιμά, βέβαια, την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας… Ωστόσο, είναι πολύ πιο εύκολο για τα κράτη μέλη της ε.ε. το τι θα κάνουν με την “αγγλική περίπτωση”, σε σχέση με το τι θα κάνουν με την “κινεζική περίπτωση”. Λογικό: ο κινεζικός καπιταλισμός απλώνεται δυναμικά (οικονομικός ιμπεριαλισμός λέγεται αυτό) – ενώ για τον αγγλικό ούτε ο πιο φανατικός εθνικιστής δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο αυτούς τους καιρούς.

Ο ιταλικός καπιταλισμός είναι εδώ και κάποια χρόνια ένα είδος outsider στον διεθνή καταμερισμό· σίγουρα με βάση την ιστορία του. Παρότι κρατάει ακόμα μια θέση στους G7 είναι αμφίβολο αν την αξίζει… Μια σύγκριση των εταιρειών σημαία που είχε στα ‘70s με την τωρινή κατάσταση είναι αρκετή. Κι ακριβώς επειδή βουλιάζει στη «σχετική υποτίμησή του» στην παγκόσμια διάστρωμάτωση, οι τωρινές ακροδεξιές πολιτικές του βιτρίνες αποφάσισαν ότι μόνο κέρδος θα έχουν αν πιαστούν, σαν από σωσίβιο, απ’ την κινεζική επέκταση. Απ’ το γιγα-σχέδιο των «δρόμων του μεταξιού», ή αλλιώς την Belt and Road Initiative.

Είναι γεγονός ότι ακόμα και στην παρακμή του ο ιταλικός καπιταλισμός έχει πράγματι παραγωγικές (και καταναλωτικές) δυνατότητες που δεν είναι καθόλου αμελητέες. Το ότι ο Xi βρίσκεται στη Ρώμη για να υπογράψει δεκάδες συμφωνίες οικονομικής, εμπορικής, βιομηχανικής συνεργασίας είναι (ή φαίνεται πειστικά) μια win – win διαδικασία: το κινεζικό καπιταλιστικό «όραμα» (!!!) όπου «όλοι κερδίζουν» (γκούχου γκούχου…) μπορεί όντως να βρει στην ιταλική περίπτωση μια απόδειξη.

Το ιταλικό κράτος / κεφάλαιο, που από στρατιωτική άποψη κοιτάει προς Ουάσιγκτον μεριά για όσο, τουλάχιστον, η αμερικανική υπεροπλία στη Μεσόγειο και στην αφρική φαίνεται ισχυρή, όταν αναρωτιέται για το μέλλον του στον διεθνή οικονομικό καταμερισμό φαίνεται πως απαντάει: ας επωφεληθούμε απ’ την κίνα. Λογικό απ’ την μεριά του. Μόνο που αυτό δημιουργεί επιπλοκές στο κατά πόσον τα κράτη μέλη της ε.ε. θα έχουν ενιαία στάση απέναντι στον κινεζικό καπιταλιστικό επεκτατισμό.

Όμως και οι επιπλοκές αυτές είναι εύλογες, στο βαθμό που το project europe δεν είναι ένα «ολοκληρωμένο, ενοποιημένο καπιταλιστικό πεδίο». Για τον ίδιο λόγο που το Βερολίνο (ή και το Λονδίνο) προτιμούν να στήσουν 5G δίκτυα με την συμμετοχή της Hauwei κι ας λυσσάει η Ουάσιγκτον· για τον ίδιο λόγο που το Βερολίνο δεν κάνει πίσω στην τροφοδοσία του με φυσικό αέριο απ’ την ρωσία μέσω nord stream 2 κι ας κτυπιέται η Βαρσοβία, για τον ίδιο λόγο η Ρώμη επιλέγει μια στρατηγική οικονομική συμμαχία με το Πεκίνο, χωρίς να ρωτάει την γνώμη της εσθονίας ή της λετονίας.

Εκείνος που θα έπρεπε να ανησυχεί απ’ την επίσκεψη Xi στη Ρώμη είναι… το ελλαδιστάν. Η cosco ήρθε στον Πειραιά επειδή έφυγε απ’ τη Νάπολη στης οποίας το λιμάνι είχε το κεντρικό ευρωπαϊκό hub της (άλλη φορά τα ενδιαφέροντα αυτής της ιστορίας…). Ακόμα και για την διακίνηση κινεζικής (ή ασιατικής) προέλευσης εμπορευμάτων προς την κεντρική ευρώπη ή και τα βαλκάνια, η ιταλική χερσόνησος είναι σαφώς καλύτερα τοποθετημένη γεωγραφικά απ’ την ελληνική. Η Βενετία, η Γένοβα και η Τεργέστη, όλα λιμάνια, είναι μέσα στα τωρινά deal που συζητούν Xi και Conte. Ο πρώτος μιλάει για «νέα φάση της Belt and Riad, στη θάλασσα, στην ξηρά, στις μεταφορές, στο διάστημα και στον πολιτισμό»… Θα μπορούσε η στρατηγική οικονομική σχέση της Ρώμης με το Πεκίνο να σημαίνει έναν σταδιακό μαρασμό της σημασίας του Πειραιά;

Αν αγνοείτε το πως και γιατί έγινε η μετακόμιση απ’ τη Νάπολη μην απαντήσετε «όχι»…. Ο Xi έκανε ειδική επίσκεψη στο Παλέρμο, το οποίο σε απλή γλώσσα σημαίνει ότι θα τον ενδιάφερε η συνεργασία με την σικελική μαφία, μετά το «σπάσιμο» της cosco με την ναπολιτάνικη.

Αν ευοδωθούν αυτοί οι προσανατολισμοί, η ελληνική μαφία – είναι βέβαιο – θα αποκτήσει προβλήματα… Στον “κύκλο εργασιών” της, και όχι μόνο.

Σάββατο 26 Γενάρη. Θύμωσε η Ρώμη για την «συνθήκη του Aachen» – καθόλου περίεργο. Και δια του πρωθυπουργού της φασιστοκυβέρνησης Giuseppe Conte δήλωσε ότι τσακώσαμε τη γαλλία και την γερμανία με τα χέρια πάνω στο γλυκό. Δεν εξήγησε ποιο είναι το γλυκό, διεκρίνισε όμως ότι η κυβέρνησή του δεν θα επιτρέψει άλλο στους «ντε φάκτο ηγέτες της ε.ε.» να αντιμετωπίζουν την ιταλία σαν φτωχό συγγενή.

Καλή ιδέα… Kάτι μας λέει ότι την διαχείρισή της θα αναλάβει η κυρία Μέρκελ.

Πέμπτη 24 Γενάρη. Αν οι καταγγελίες (και ο ιμπεριαλιστικός φθόνος) της Ρώμης πουλιούνται σαν “αντι-ιμπεριαλιστικός”, η συνθήκη του Aachen που υπέγραψαν Merkel και Macron πριν 2 μέρες πουλιέται σαν “αντι-εθνικισμός”. Ακόμα και ο συμβολισμός της επιλογής του Aachen δεν διέφυγε, φυσικά, από κανέναν: η πρωτεύουσα της «αγίας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας» του Καρλομάγνου…

Αν το Παρίσι επρόκειτο να είναι ένας σταθερός καπιταλιστικά εταίρος του Βερολίνου, τότε η «πολλών προθέσεων» συνθήκη του Aachen θα μπορούσε, πράγματι, να αποδειχθεί ένας καταλύτης για την επιτάχυνση της αναβάθμισης του project europe. Σε μια εποχή που «κτυπιέται» όχι μόνο από διάφορους ευρω-εθνο/φασισμούς αλλά και απ’ την Ουάσιγκτον. Θα λειτουργούσε σαν «κεντρομόλος δύναμη» για άλλα ευρωπαϊκά κράτη / καπιταλισμούς, σε μια ρεαλιστική βάση: προφανώς δεν πρόκειται να ακολουθήσουν όλα τα κράτη μέλη της ε.ε. οποιαδήποτε τέτοια αναβάθμιση…

Ωστόσο (εκτιμάμε πως) η «πολιτική ισότητα» ανάμεσα στον γερμανικό και στον γαλλικό καπιταλισμό είναι αδύνατη· επειδή είναι αδύνατη η «οικονομική ισότητα / συμμετρία». (Παραπέμπουμε στα ενδεικτικά στοιχεία που είχαμε δημοσιοποιήσει υπό τον τίτλο «η γραμμή μαζινό» στις 8 του περασμένου Δεκέμβρη). Κατά συνέπεια οι συμβολισμοί σ’ αυτήν την διακρατική συμφωνία είναι περισσότεροι απ’ τις πραγματικές δυνατότητες ή/και διαθέσεις. Γιατί το Βερολίνο είναι πάντα, για το Παρίσι, ένας εξαιρετικά απειλητικός ανταγωνιστής (όσες / όσοι ζουν στη γαλλία το ξέρουν απ’ την καθημερινή προπαγάνδα…)

Εκείνο που ίσως είναι πρακτικό (και από πολλές απόψεις αναγκαίο), πίσω απ’ την πρόνοια της συμφωνίας ότι «τα δύο κράτη θα αλληλοϋποστηρικτούν στρατιωτικά σε περίπτωση που το ένα απ’ τα δύο δεχτεί επίθεση» (ε; ποιο κράτος περιμένει επίθεση;), είναι η σύγκλιση των πολεμικών βιομηχανιών τους, των τύπων των όπλων που έχουν ή θα κατασκευάσουν, πιθανόν και η σοβαρή δημιουργία κάποιων «κοινών» στρατιωτικών σωμάτων. Για χρήση εκεί (και μόνο) όπου τα συμφέροντά τους θα συμπίπτουν.

Αυτό ήταν, άλλωστε, που απάντησε η Merkel όταν ρωτήθηκε για τις διαφορές μεταξύ γερμανίας και γαλλίας. … Υπάρχει πάντα το ερώτημα πόσο αυτόνομο μπορεί να είναι κράτος… Γυρνάμε τον κόσμο πουλώντας δύο πολεμικά αεροπλάνα, το eurofighter και το rafale. Αυτό δεν έχει νόημα… Δεν μπορούμε να διασταυρώνουμε τα ξίφη μας για κάθε βίδα…

Όχι, μην το κάνετε… Αλλά θα συμφωνήσουν οι γάλλοι βιομήχανοι ότι οι περισσότερες βίδες θα είναι γερμανικές; Χλωμό…