Tag: ιράν

Η άλλη αρένα – ιράκ

Τρίτη 21 Απρίλη. Αν το θυμάται κανείς (το θυμάται;) το 2020 ξεκίνησε με την δολοφονία του ιρανού Qassem Soleimani και του ιρακινού Abu Mahdi al-Muhandis, μαζί με άλλα οκτώ καραβανάδες, μέλη των ιρακινών pmu. Στις 3 Γενάρη. Υποτίθεται πως οι δολοφονίες έγιναν σαν αντίποινα για μια διαδήλωση (: διαδήλωση!) εναντίον της αμερικανικής πρεσβείας στη Βαγδάτη. Και επειδή (είπαν οι αποτυχημένοι ακόμα και σαν ψεύτες της Ουάσιγκτον) ο Soleimani σχεδίαζε επιθέσεις κατά αμερικανικών βάσεων στο ιράκ… Ακολούθησαν, σαν αντίποινα, ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις σε δύο τέτοιες, αμερικανικές βάσεις στο ιράκ δηλαδή, και ο τραυματισμός τουλάχιστον 100 αμερικάνων πεζοναυτών… Αλλά αυτό το τελευταίο θεωρήθηκε απ’ την Ουάσιγκτον «λογική απάντηση»…. Και το θέμα θεωρήθηκε ότι έληξε εκεί.

Μόνο που δεν έληξε, κι ούτε θα ήταν δυνατόν…. Από τότε και ύστερα διάφορες αμερικανικές βάσεις στο ιράκ έχουν αρχίσει να «βρέχονται» από ρουκέτες. Παρότι το ψοφιοκουναβιστάν σήκωνε τα βομβαρδιστικά του και κτυπούσε θέσεις των pmu, το «κακό» όχι μόνο δεν σταματούσε, αλλά εντεινόταν. Άρχισαν να υπάρχουν και νεκροί αμερικάνοι πεζοναύτες.

Και τότε (απ’ τα μέσα Μάρτη) ξεκίνησε αυτό που στην αμερικανική στρατιωτική αργκώ ονομάστηκε «αναδίπλωση». Προς μεγάλη τους χαρά οι πεζοναύτες άρχισαν να αδειάζουν την μία βάση τους μετά την άλλη, και να συγκεντρώνονται σε θέσεις κάπου στο κέντρο της ιρανικής επικράτειας. Μπας και έχει καλύτερο κλίμα εκεί… Εγκαταλείφθηκαν έτσι (: επίσημα «παραδόθηκαν στον ιρακινό στρατό, που έχει αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει κατά του isis»…) 4 τέτοιες βάσεις (στο Krikuk, στην al Qayyarah, στην al-Taqaddum και στην Qaim), και αναμένεται η εγκατάλειψη κι άλλων.

Ιδιαίτερη μνεία χρειάζεται για την βάση στην Qaim. Βρισκόταν στα ιρακινο-συριακά σύνορα, σχεδόν πάνω στο δρόμο – τον μοναδικό ανοιγμένο με αίμα δρόμο – που συνδέει την Βαγδάτη με την Δαμασκό, δίπλα στον Ευφράτη· διαδρομή που χρησιμοποιείται για την χερσαία μεταφορά όπλων κάθε είδους όχι μόνο προς τον Άσσαντ αλλά και προς την λιβανέζικη Hezb’ Allah. Ήταν μια στρατηγικής σημασίας βάση για τον άξονα· και γι’ αυτό ήταν εκείνη με το μεγαλύτερο μερίδιο “κακοκαιρίας” από ρουκέτες των pmu. Τόσο η αμερικανική όσο και η ισραηλινή αεροπορία βομβάρδισαν και ξαναβομβάρισαν στα πέριξ, μπας και βελτιωθεί το κλίμα… Μπα… Παρότι το ψοφιοκουναβιστάν (και, κατά συνέπεια, το Τελ Αβίβ) εξακολουθεί να έχει τον έλεγχο από αέρα, η εγκατάλειψη του εδάφους δεν μπορεί παρά να λογαριαστεί σαν ήττα.

Μαζί με την αμερικανική «αναδίπλωση», το Παρίσι, το Λονδίνο και η Πράγα απέσυραν τους καραβανάδες που είχαν στο ιράκ – λόγω covid-19. Αυτό θα πρέπει να γιορτάστηκε στο μισοκατεχόμενο ιράκ· κι ακόμα περισσότερο στην Τεχεράνη….

Λέτε, τελικά, να τον έφτιαξαν τον τσαχπίνη οι κινέζοι παρέα με τους ρώσους για να αδειάσουν τον πλανήτη από αμερικανικές βάσεις και τις θάλασσες από αμερικανικά αεροπλανοφόρα;

(φωτογραφία: Τα λερωμένα τ’ άπλυτα – τα παραπεταμένα – μάστα και φύγε φίλε μου – δεν κάνεις πια για μένα…. Κοντά σε μένα έβγαλες – τα μπατιρήματά σου – θα φύγεις τώρα και θα ιδώ – τ’ αποτελέσματά σου…)

Οι ταλιμπάν είναι καλοί;

Πέμπτη 27 Φλεβάρη. Στα μακρινά και ξεχασμένα (;) υψίπεδα του αφγανιστάν το ψοφιοκουναβιστάν λανσάρει “μια ειρηνευτική συμφωνία” με τους ταλιμπάν. Πρόκειται για την ίδια που “ψήνεται” πολλούς μήνες τώρα, αλλά είχε διακοπεί όταν οι ταλιμπάν επιτέθηκαν σε αμερικανική βάση.

Το να εμφανιστεί πολύ πρόσφατα στους καθεστωτικούς new york times άρθρο του υπαρχηγού των ταλιμπάν Sirajuddin Ηaqqani είναι οπωσδήποτε εντυπωσιακό: αν τελικά δεν είναι «τρομοκράτες» (όπως διατείνονται οι ηπα και συμμαχοί τους εδώ και σχεδόν 2 δεκαετίες…) τότε τι δουλειά έχει ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν; Καλή ερώτηση, την απάντηση την ξέρουν όλοι: σαν προκεχωρημένο φυλάκιο κατά της συμμαχίας Μόσχας – Πεκίνου – Τεχεράνης – Πακιστάν…

Απ’ τα όσα έχουν γραφτεί σχετικά μ’ αυτή τη συμφωνία προκύπτει ότι αυτό που επιδιώκει η Ουάσιγκτον είναι να κερδίσει χρόνο. Υπόσχεται ότι θα μειώσει τον κατοχικό στρατό της (με αδιαπραγμάτευτο κατώφλι τους 8.600 πεζοναύτες «με όλα τα απαραίτητα») αλλά αυτό μόνο αν η «εκεχειρία» κρατήσει ενάμιση χρόνο. Οι ταλιμπάν τι επιδιώκουν απ’ την μεριά τους; Θα συμβιβάζονταν με αμερικανικές (ή και νατοϊκές) βάσεις στο έδαφός τους με αντάλλαγμα την «αναγνώρισή» τους σαν νόμιμη εξουσία;

Τα δεδομένα δείχνουν πως όχι. Το κείμενο του Haqqahi λέει ξανά και ξανά ότι ο αμερικανικός στρατός πρέπει να φύγει εντελώς απ’ το αφγανιστάν. Δεν λέει βέβαια ότι θα πρέπει να φύγει αύριο... Αν όμως υπολογίσει κανείς ότι εδώ και πολύ καιρό η ηγεσία των ταλιμπάν έχει φανερές (και μυστικές) σχέσεις όχι μόνο με την Ισλαμαμπάντ (αυτές είναι δεδομένες) αλλά και με την Τεχεράνη, την Μόσχα και το Πεκίνο (τους εχθρούς του άξονα…) είναι σαφές ότι ο μόνος λόγος που θα μπορούσαν να αποδεχτούν όλοι αυτοί μια (όχι ασήμαντη…) αμερικανική παρουσία στο αφγανιστάν για κάποιο διάστημα είναι… επειδή εκεί ο us army είναι ουσιαστικά περικυκλωμένος! Απ’ την άλλη μεριά, μια κάποια «ειρηνευτική συμφωνία» μεταξύ Ουάσιγκτον και ταλιμπάν θα βοηθούσε το ψόφιο κουνάβι προεκλογικά: είναι το (ρωσικό και κινέζικο) «δώρο» για το οποίο είχαμε αναρωτηθεί πριν καιρό… Το ψόφιο κουνάβι θα μπορούσε να καμαρώσει ότι είναι ένας real ειρηνοποιός, και ότι πέτυχε εκεί που είχαν αποτύχει οι προηγούμενοι πρόεδροι… (Και «από του χρόνου βλέπουμε…»)

Μπορούμε να διατυπώσουμε την εικασία ότι για μερικούς μήνες οι ταλιμπάν θα ασχοληθούν κυρίως με την διευθέτηση των σχέσεών τους με άλλα αφγανικά κλαν· χωρίς, φυσικά, να παραδώσουν τα όπλα ή να σταματήσουν εντελώς την δράση τους. Το ψόφιο κουνάβι απ’ την μεριά του (με την άδεια των σωματοφυλάκων) θα τονώσει την προεκλογική του εκστρατεία κρατώντας ένα περιστέρι· για το αφγανιστάν. Το μπλοκ του Ινδοκούς θα επικεντρώσει (σε διάφορους συνδυασμούς…) είτε σε άλλα σημεία του ευρασιατικού project είτε στην ακόμα καλύτερη οργάνωσή του· ας πούμε μέσω της «συμμαχίας της Σαγκάης» (Shanghai Cooperation Organization / SCO).

Ειρήνη υμίν!!!

Η δύση και οι δίπλες

Κυριακή 16 Φλεβάρη. Η εξουσία θρέφει: το δείχνουν οι δίπλες λίπους στο σβέρκο του Πομπηία, που ξεχυλίζουν ατίθασα απ’ τον καλοσιδερωμένο γιακά. Ο αμερικάνος υπ.εξ. δηλώνει αισιόδοξος. Σ’ ένα συνέδριο διεθνούς ασφαλείας (στο Μόναχο) του οποίου ο φετεινός τίτλος σήμαινε, σε ελεύθερη απόδοση, «η παρακμή της Δύσης», ο σωματοφύλακας του ψόφιου κουναβιού δήλωσε κάτι του είδους «μην σας παίρνει αποκάτω· η Δύση νικάει». Κι όχι απλά «νικάει» – είπε ο Πομπήιας. Νικάει την ρωσία και την κίνα.

Κάποιος έπρεπε να τους το πει – επιτέλους! Για να το μάθουν, και να οπισθοχωρήσουν. O Πομπηίας ήταν πολύ στακάτος επ’ αυτού. «Είμαι εδώ σήμερα για να σας πω πως έχουν τα πράγματα» είπε ξεκινώντας την ομιλία του, απευθυνόμενος σε γάλλους, γερμανούς, άγγλους, ισπανούς, πορτογάλους και λοιπούς απαισιόδοξους και χαμένους στο διάστημα. Που φαίνεται δεν καταλαβαίνουν τη νίκη της Δύσης… Αλλά και σε ρώσους, κινέζους και λοιπούς ηττημένους.

Και να πως έχουν τα πράγματα – κατά τον κυρ Πομπηία (αλλά και τον άλλο σωματοφύλακα, τον υπ.αμ. Esper): Α) μην αγοράζετε κινεζική 5G, θα σας τυλίξει η Huawei σ’ ένα καρούλι καλώδια… Β) να ξεμπερδεύουμε με κάτι ιράν και κάτι κούβες… Γ) θα επενδύσουμε 1 δις δολάρια σε ενεργειακά project στη Βαλτική, στην ανατολική Ευρώπη και στα βαλκάνια, για να μην πέσουν στα νύχια της ρωσικής αρκούδας… Και φυσικά (αυτό δεν χρειαζόταν να το πει, το έχουν μάθει όλοι) εξοπλίζουμε τα υποβρύχιά μας με «μικρές» πυρηνικές κεφαλές («τακτικά» πυρηνικά λέγονται κατ’ ευφημισμόν…) για να μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε πιο εύκολα…

Αυτό το τελευταίο χρειάζεται έμφαση, επειδή δείχνει τι ακριβώς σημαίνει στα αμερικανικά το «η Δύση νικάει». Πολλοί νομίζουν ότι το ψοφιοκουναβιστάν σκοπεύει να χρησιμοποιήσει αυτά τα πυρηνικά κατά της ρωσίας… Τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί από μια παρακμάζουσα πρώην υπερδύναμη, αλλά οι πιθανότητες να δεχτεί η ρωσία (ή η κίνα) τέτοια επίθεση και να απαντήσει «σεμνά» θα πρέπει να θεωρούνται κάτω απ’ το μηδέν…

Γιατί, λοιπόν, να αποκλειστεί ότι το ψοφιοκουναβιστάν σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει τέτοια όπλα εναντίον ενός αντιπάλου που δεν έχει πυρηνικά, οπότε δεν μπορεί να απαντήσει ανάλογα; Κάποιος που σκοτώνει πισώπλατα έναν ιρανό και έναν ιρακινό αρχικαραβανά, ύστερα υφίσταται πυραυλική επίθεση στην οποία έχει απώλειες (που προσπαθεί να κρύψει) και δεν «ανεβάζει» τις στροφές επειδή δεν είναι ακόμα έτοιμος, χάνει και έναν αρχιcia (επίσης ανομολόγητα…), γιατί να μην γυρίσει στον τόπο εγκλήματος φορτωμένος με «μικρές» πυρηνικές κεφαλές και να παίξει τα ρέστα του; Αν υπάρχει ένα μέρος του κόσμου στο οποίο η Ουάσιγκτον κάνει αυτή τη στιγμή επίσημα και κανονικά πόλεμο, αυτό είναι η μέση Ανατολή (τον κάνει μαζί με το Τελ Αβίβ και το Ριάντ…). Οπότε;

Μια δυσοίωνη ερώτηση κάνουμε – τίποτα παραπάνω… Απλά επειδή τα φορτωμένα υποβρύχια κάνουν στάσεις και στα μέρη μας…

(Όχι, δεν είναι η ασταμάτητη μηχανή που σας κάνει την καρδιά περιβόλι…)

Ινδοκούς

Τετάρτη 29 Γενάρη. Ένα αμερικανικό στρατιωτικό αεροπλάνο έπεσε (ή καταρρίφθηκε…) Τίποτα σπουδαίο… Ένα αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροπλάνο έπεσε (ή καταρρίφθηκε…). Τίποτα σπουδαίο…

Αν, όμως, επιβεβαιωθεί ότι μέσα σ’ αυτό βρισκόταν ο Michael D’ Andrea (που σκοτώθηκε…) τότε το πράγμα αλλάζει εντυπωσιακά! Γιατί ο Michael (Mike) D’ Andrea, με το ψευδώνυμο «ayatollah Mike», ήταν κορυφαίο στέλεχος της cia. Συμμετείχε στα βασανιστήρια κρατουμένων σε διάφορες μαύρες τρύπες / κολαστήρια του πολέμου «κατά της τρομοκρατίας»… Ήταν ο εμπνευστής των μαζικών δολοφονιών στα τυφλά, «προς παραδειγματισμό», από drones, στο κατεχόμενο αφγανιστάν. Το σχέδιο ονομάστηκε «signature drone strikes» και είχε αυτή την απλή ναζιστική λογική: μπορεί να μην ξέρουμε ποιούς σκοτώνουμε, αλλά αφού τους σκοτώνουμε σαν τρομοκράτες εμείς που είμαστε «αντιτρομοκράτες», θα θεωρούνται (νεκροί) τρομοκράτες – τελεία και παύλα!…

Ήταν αυτός που σχεδίασε και διεύθυνε την δολοφονία του Imad Mughniyeh της Hezb’ Allah στη Δαμασκό το 2008. (Ο Mughniyeh ήταν μέλος της παλαιστινιακής Fatah και, στη συνέχεια, των «ειδικών δυνάμεών της» στη δεκαετία του ’70· απ’ τους ιδρυτές της Hezb’ Allah στα ’80s, διοικητής του ένοπλου τμήματός της, νο 2 σ’ αυτήν όταν δολοφονήθηκε με έκρηξη αυτοκινήτου βόμβα την ώρα που περπατούσε δίπλα του…). Και όντας απ’ το 2017 ο «ayatollah Mike» επικεφαλής των (μυστικών) επιχειρήσεων της cia στη μέση Ανατολή με κέντρο το ιράν, θεωρείται ότι αυτός σχεδίασε την αποσταθεροποίηση στη Βαγδάτη πρόσφατα (με τους «περίεργους» ελεύθερους σκοπευτές που πυροβολούσαν διαδηλωτές και μπάτσους ταυτόχρονα, a la πλατεία Maidan στο Κίεβο…) αλλά και την δολοφονία του Soleimani…

Το ψοφιοκουναβιστάν δεν έχει επιβεβαιώσει ακόμα τον θάνατο του «ayatollah Mike» (μαζί με κάμποσους ακόμα αξιωματικούς του ίδιου φυράματος…). Αλλά αν ισχύει – οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες αυτό ισχυρίζονται – τότε δεν επρόκειτο για μια «απλή» κατάρριψη στρατιωτικού στόχου!.. Είναι μέρος της απάντησης του μπλοκ της Αστάνα – Ινδοκούς στη δολοφονία του Soleimani (και όχι μόνο)…

Πέρα απ’ τους ταλιμπάν ή κάποια απ’ τις «ειδικές δυνάμεις» τους (εξοπλισμένες με πυραύλους που θεωρούνταν ότι δεν έχουν…), είναι εύλογη η συμμετοχή στην κατάρριψη τόσο της Τεχεράνης όσο και της Μόσχας – έχουν τους λόγους τους. Χωρίς να πάρουν επίσημα την ευθύνη – κι αυτό εύλογο… Με δύο λόγια: το αεροπλάνο ήταν πολύ συγκεκριμένος στόχος – και η κατάρριψή του ήταν πολύ συγκεκριμένη αποστολή…

Τελικά δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι υπερδύναμη που παρακμάζει…

Ιράκ

Σάββατο 25 Γενάρη. Από πολιτική άποψη (πάντα με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας) η τεράστια αντιαμερικανική / αντικατοχική συγκέντρωση / διαδήλωση χτες στη Βαγδάτη, ήταν ένα είδος ρελάνς στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που έχουν ξεκινήσει στο ιράκ απ’ τον περασμένο Οκτώβρη. Άλλοι μιλάνε για 2,5 εκατομμύρια συγκεντρωμένους, άλλοι για 4· το βέβαιο είναι ότι ήταν μια πειστική απάντηση του Muqtada al-Sadr στην τρέχουσα εσωτερική «κρίση διεύθυνσης» του ιράκ. Ο Sadr έχει ξανακαλέσει με επιτυχία τέτοιου όγκου διαδήλωση (στα τέλη Φλεβάρη του 2016, εναντίον της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος) ενώ, αν και δεν έχει ο ίδιος κάποιο πολιτικό αξίωμα, το κόμμα του είναι συγκριτικά το μεγαλύτερο στο ιρακινό κοινοβούλιο.

Την ίδια μέρα έγινε κι άλλη συγκέντρωση. Όχι το ίδιο μεγάλη, καθόλου αμελητέο ωστόσο το γεγονός ότι κλήθηκε χτες. Στην πλατεία Tahrir της Βαγδάτης, όπου υπάρχει μόνιμος καταυλισμός αντικυβερνητικών διαδηλωτών. Το σχήμα της πλατείας Tahrir είναι μάλλον το πιο μετριοπαθές, δημιουργικό, «μητροπολιτικό» (και κατά τα φαινόμενα αυθεντικό, δηλαδή μη ελεγχόμενο από πράκτορες και φύλαρχους…) τμήμα αυτών των κινητοποιήσεων των τελευταίων μηνών· αφού δεν έχει σχέση με τις επιθέσεις (μερικές φορές «μυστηριωδώς» ένοπλες…) εναντίον σιιτικών στόχων, κυρίως στη Najaf.

Η ανθρωπογεωγραφία των δύο χθεσινών συγκεντρώσεων / διαδηλώσεων στη Βαγδάτη δείχνει και την κατάσταση στο ιράκ. Ούτε το ένα, το διώξιμο του αμερικανικού κατοχικού στρατού, ούτε το άλλο, η δημιουργία ενός πολιτικού συστήματος διεύθυνσης που να ξεπερνάει τον όποιον θρησκευτικό σεχταρισμό, είναι εύκολα θέματα· ή ζητήματα στα οποία θα μπορούσε να περιμένει κανείς γρήγορα αποτελέσματα. Επιπλέον, μετά από 16 χρόνια αμερικανικής κατοχής και ημικατοχής και μερικά χρόνια isis project, η Ουάσιγκτον έχει αποκτήσει εκείνες τις “διασυνδέσεις” μέσα στο ιράκ που της επιτρέπουν να τορπιλίσει και τα δύο: και τον αντισεχταριστικό και τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Αγοράζοντας σουνίτες πολέμαρχους (πρώην isis…) Υποθέτουμε πως αυτό θα επιχειρήσει να κάνει· και δεν χρειάζεται καν να αναλάβει ευθύνη το ψόφιο κουνάβι ή οι σωματοφύλακές του.

Στο παρελθόν ο Sadr είχε δείξει έναν (ως ένα σημείο πετυχημένο) οππορτουνισμό, που του επέτρεπε να έχει συμμαχικές σχέσεις και με σουνιτικά clan· κάτι που είναι βασικό τώρα για να αντιμετωπιστεί ένας καινούργιος γύρος προβοκατόρικου (και πληρωμένου απ’ τον τοξικό…) εμφύλιου στο ιράκ. Όμως η ασταμάτητη μηχανή εικάζει ότι με την όξυνση του 4ου παγκόσμιου πολέμου μετά την δολοφονία του Soleimani και του Abu Mahdi al-Muhandis, και το επείγον της παραμονής των αμερικανικών βάσεων στο ιράκ “με κάθε μέσο”, το να υπάρξει ένα σχετικά σταθερό ενιαίο εσωτερικό μέτωπο τόσο υπέρ των μεταρρυθμίσεων στο σύστημα διεύθυνσης όσο και εναντίον της αμερικανικής ημικατοχής, δεν είναι κάτι που μπορεί να το πετύχει η (σιιτική) Τεχεράνη· ούτε η (σουνιτική) Άγκυρα.

Μάλλον θα χρειάζονταν ανώτερες δυνάμεις: η Μόσχα και το Πεκίνο. Το δεύτερο κινείται ήδη μέσω “επενδυτικών συμφωνιών” με πολλά μηδενικά, κυρίως στον πετρελαϊκό τομέα και στις υποδομές του ιράκ – βρίσκονται και αυτές στο αμερικανικό στόχαστρο. Η πρώτη θα μπορούσε να κινηθεί; Κι αν ναι, πως;

Τα επιμέρους μέτωπα στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης δεν είναι λίγα. Και το σαουδαραβικό καθεστώς παραμένει πάντα ένα λειτουργικό “καρκίνωμα” υπέρ της πρόκλησης καταστροφών… (Ούτε καν απ’ την υεμένη δεν έχει απαγκιστρωθεί). Χωρίς τον τοξικό και τα δολάριά του, ο άλλος τοξικός (του Abu Dahbi) θα είχε βγάλει τον σκασμό· και πολλά πράγματα, τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ θα ήταν απλούστερα και λογικότερα.

Υπάρχει ακόμα όμως…

(Εν τω μεταξύ, παρά τις δηλώσεις περί “μηδέν απωλειών”, μετά από τόσες ημέρες ο αμερικανικός στρατός παραδέχεται πως 34 πεζοναύτες του έπαθαν “σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις” απ’ τις ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στις 8 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι επιμένει βέβαια ότι απλά μερικοί έπαθαν πονοκέφαλο· αλλά δεν λέει “πήραν ένα ντεπόν και όλα καλά…”

Η πρώτη σκέψη: και να σκεφτείς ότι το ψοφιοκουναβιστάν είχε προειδοποιηθεί ώρες πριν για τις επιθέσεις. Η δεύτερη: μα καλά, πως κτύπησαν όλοι στο κεφάλι; Βαράγανε κουτουλιές στα ντουβάρια των μπούνκερ, ή μεταξύ τους; Περίεργο είδος ο τρομοκρατημένος πεζοναύτης Α κλάσης…)

Χρυσόψαρα;

Παρασκευή 24 Γενάρη. Μήπως μέσα στην φούρια εξελίξεων στο ευρύτερο «μέτωπο» έχει ξεχαστεί; Είναι μόλις 3 βδομάδες από τότε που δολοφονήθηκαν στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης οι Soleimani, Abu Mahdi al-Muhandis και μερικοί ακόμα ιρακινοί και ιρανοί καραβανάδες – στις 3 του μήνα. Και 2,5 απ’ τις 8 Γενάρη, όταν οι ιρανικοί πύραυλοι κτύπησαν (μετά από προειδοποίηση) δύο αμερικανικές βάσεις στο ιράκ.

Σήμερα αναμένεται στη Βαγδάτη μια πολύ μεγάλη διαδήλωση εναντίον της αμερικανικής ημικατοχής. Την έχει καλέσει ο παλιός δαίμονας αυτής της κατοχής, ο παπάς Muqtada al-Sadr – και όλα δείχνουν ότι θα πάρουν μέρος όλες οι ένοπλες οργανώσεις που συγκροτούν τις pmu.

Η “έξοδος κινδύνου” του αμερικανικού στρατού στο ιράκ φαίνεται πως είναι το ιρακινό κουρδιστάν. Ο υφ.υπ.εξ. David Schenker «πετάχτηκε» ως το Erbil αμέσως μετά τον ιρανικό βομβαρδισμό των αμερικανικών βάσεων, στις 9 και 10 Γενάρη, για επαφές με τους τοπικούς φυλάρχους. Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να τους αγοράσει όσο πιο φτηνά γίνεται, και θεωρεί κάτι τέτοιο εύκολη δουλειά. Δεν φαίνεται να υπολογίζει ωστόσο ότι το Erbil είναι αναγκασμένο (έχει και συμφέροντα…) να δίνει λογαριασμό τόσο στην Άγκυρα όσο και στην Τεχεράνη· αν υποθέσουμε ότι θα αποφάσιζε να παρακάμψει την Βαγδάτη… Επιπλέον δεν είναι η πιο εύκολη δουλειά να φυλάνε οι τοπικοί ένοπλοι τους αμερικάνους απ’ τις επιθέσεις που (είναι βέβαιο) θα γίνονται: στην πράξη τα ιρακινοκουρδικά clan έχουν διαφορές και αντιθέσεις μεταξύ τους, και η δουλειά του σεκιουριτά μπορεί να τις οξύνει.

(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι συναντήθηκε προχτές στο Davos και με τον “πρόεδρο” του ιρακινού κουρδιστάν Nechirvan Barzani….)

Παλιά – και καινούργια 2

Σάββατο 18 Γενάρη. Πριν λίγες ημέρες, στις 9 του Γενάρη, όταν το ψόφιο κουνάβι καμάρωνε μετά τις ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ ότι «σιγά, δεν έγινε τίποτα…», είπε κάτι που είναι μεν γνωστό, δεν σημειώθηκε όμως ούτε αξιολογήθηκε η «θέση» του μέσα σε ένα λίγο – πολύ πολεμικό ανακοινωθέν. Το ψόφιο κουνάβι θύμισε ότι «τώρα δεν έχουμε ανάγκη το πετρέλαιο της μέσης Ανατολής, αφού έχουμε γίνει ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου στον κόσμο». Πράγματι: το 2019 οι ηπα «έβγαζαν» 15 μύρια βαρέλια την ημέρα, η σαουδική αραβία (δεύτερη) 12 μύρια, η ρωσία σχεδόν 11 μύρια, και ακολουθούσαν το ιράκ (με 4,5 μύρια) και το ιράν (με σχεδόν 4 μύρια). Ανάλογη ήταν η κατάσταση στην παραγωγή φυσικού αερίου: πρώτες οι ηπα, δεύτερη η ρωσία, τρίτο το ιράν, τέταρτο το κατάρ και πέμπτος ο καναδάς. (Βέβαια η αμερικανική παραγωγή είναι στο μεγαλύτερο μέρος της περιβαλλοντικά καταστροφική: fracking…)

Στην πράξη οι ηπα δεν είναι εντελώς αυτάρκεις σε υδρογονάνθρακες. Είναι αναγκασμένες να εισάγουν ορισμένες ποσότητες πετρελαίου, λόγω ποιοτικής κατωτερότητας κάποιων δικών της κοιτασμάτων (που απαιτούν πολύ ακριβότερα διυλιστήρια). Σε γενικές γραμμές ωστόσο, προς το παρόν, ο κομπασμός του ψόφιου κουναβιού έχει υλική βάση. Τι σημαίνει όμως πρακτικά; Όχι ένα αλλά τουλάχιστον δύο σοβαρά πράγματα.

Πρώτον, όντας σχεδόν αυτάρκεις σε υδρογονάνθρακες οι ηπα μπορούν να αντιμετωπίζουν την μέση Ανατολή και όχι μόνο (είτε συνολικά είτε ανά περιοχή και κράτος) σαν κάτι διαφορετικό απ’ ότι πριν 20 ή 30 χρόνια: σαν προμηθευτές των εχθρών τους (της κίνας ή/και της ε.ε.). Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι μπορούν να καταστρέφουν αυτά τα κράτη, και πάλι κατά βούληση, εφόσον έτσι πρόβλημα (ενεργειακό) θα έχουν οι αντίπαλοί τους και όχι οι ίδιες. Αυτό ισχύει για το ιράκ και το ιράν, θεωρητικά ισχύει και για την σαουδική αραβία, τα εμιράτα και το κατάρ (ως προς το φυσικό αέριο), όπως ισχύει για την λιβύη, την βενεζουέλα, και τα αφρικανικά κοιτάσματα. Η εναλλακτική (ή και το συμπλήρωμα) της καταστροφής υδρογονανθράκων που προορίζονται για τους αντιπάλους είναι ο έλεγχός τους απ’ τον αμερικανικό στρατό… Η πειρατεία δηλαδή.

Δεύτερον, η Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζει ότι θα συντηρήσει το μοντέλο του «πετροδόλαρου» (της διεθνούς τιμολόγησης των υδρογονανθράκων με δολάρια) κυρίως αν επιβάλλει τις πωλήσεις της δικής της παραγωγής· ή της παραγωγής πολύ στενών (και αυστηρά ελεγχόμενων) συμμάχων. Αυτό συμβαίνει ήδη, σαν πόλεμος, με τις τιμωρίες και τις «κυρώσεις» που επιβάλλει η Ουάσιγκτον στα ευρωπαϊκά κράτη για την αγορά ρωσικού φυσικού αερίου (το οποίο θα τιμολογείται σε ευρώ / ρούβλια)· αλλά και με την αμερικανική προτίμηση σε ανατολικομεσογειακά κοιτάσματα, αν αυτά είναι ισραηλινά, ελληνικά ή/και νοτιοκυπριακά (αν και όποτε βρεθούν).

Με δυο λόγια: γίνεται ήδη πόλεμος, που δεν είναι ο τυπικός εμπορικός (“πάρε από μένα, είμαι καλύτερος”) αλλά αφορά τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης γύρω απ’ την αμερικανική ιμπεριαλιστική παρακμή.

Ο εχθρός είναι εδώ!

Πέμπτη 16 Γενάρη. Οι αιτίες των διαμαρτυριών (στο ιράν) ήταν – στην πλειονότητά τους – σωστές. Η αφορμή ήταν λάθος: η κατάρριψη ενός πολιτικού αεροπλάνου και η δολοφονία των 175 επιβατών του είναι φρικτή· αλλά δεν είναι εκείνο το γεγονός που θα μπορούσε να γίνει καταλύτης της εναντίωσης σ’ ένα αυταρχικό καθεστώς. Μάλλον το αντίθετο… Το σύνθημα «ο εχθρός είναι εδώ» είναι πέρα για πέρα σωστό. Αλλά το υπονοούμενο ότι «ο φίλος είναι εκεί» (στην αμερική) είναι όχι απλά λάθος. Είναι δουλοπρεπές. Στο Χονγκ Κονγκ σήκωσαν και ξανασήκωσαν αμερικανικές και αγγλικές σημαίες, ψάχνοντας για «ελευθερωτές». Θα το έκαναν και στην Τεχεράνη;

Σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου – και το ιράν δεν είναι εξαίρεση – συμβαίνει ξανά και ξανά το ίδιο. Πίσω απ’ τις εξεγέρσεις, που συνήθως έχουν δίκιο κατ’ αρχήν, βρυκολακιάζει η εξαφάνιση του ενδιαφέροντος για έγκαιρη οργάνωση, έγκαιρη διασαφήνιση των στόχων και των μεθόδων, τρόπους προστασίας του αγώνα από εγκάθετους, τρόπους διαρκούς συλλογικού επανελέγχου της πορείας του όποιου αγώνα. Εκτός απ’ την περίπτωση της χιλής (και της βολιβίας, ενάντια στο πραξικόπημα) μοιάζει ως εάν τα υποκείμενα που εμπλέκονται σε τέτοιες εκρήξεις να εκτοξεύονται σαν «ελατήρια», που έχουν μεν συσσωρεύσει ένταση, δεν έχουν όμως καμμία εμπειρία οργάνωσης, μακρόχρονης αντιπαράθεσης ή και σύγκρουσης, τακτικών… Όχι μόνο φαίνεται ότι δεν έχουν καμμία εμπειρία σοβαρής οργάνωσης· φαίνεται, επίσης, να την θεωρούν ασήμαντη μπροστά στο δίκιο του πετάγματος του «ελατηρίου», και κυρίως, μπροστά στην αυταρέσκεια του «πλήθους». Αν έχουν κάτι κοινό όλες αυτές οι εξεγέρσεις είναι ότι είναι επικίνδυνα μεταμοντέρνες…

Κάθως τέτοιες δράσεις / αντιδράσεις εξελίσσονται στο χρόνο, είναι πιθανό να διαμορφώνονται κάποιες πρωτόλειες οργανωτικές πυκνώσεις. Είναι διαχειριστικές: προορίζονται να διαχειριστούν το μεροδούλι – μεροφάι μιας διαμαρτυρίας που τραβάει καιρό. Αλλά δεν μπορούν, γιατί δεν έχουν την εμπειρία και κάποτε ούτε την θέληση, να αντιμετωπίσουν ίσως τον μεγαλύτερο εχθρό του όποιου αρχικού δίκιου: τους εγκάθετους. Που έχουν βασική εκπαίδευση ή οδηγίες ώστε να εκτρέπουν καλοπροαίρετους αλλά αφελείς εξεγερμένους.

Οι πολιτικές οργανώσεις φαίνονται συχνά ξεπερασμένες (αν όχι και εχθρικές)· εν μέρει δίκαια, επειδή οι περισσότερες τέτοιες είναι γερασμένα υπόλοιπα και ρετάλια του 20ου αιώνα. Η πολιτική οργάνωση σαν προϋπόθεση οποιουδήποτε εξεγερσιακού, ριζοσπαστικού δίκαιου είναι, όμως, διαφορετική υπόθεση. Η «διαχείριση πλήθους» εκ μέρους των κάθε είδους αφεντικών και των κάθε είδους λακέδων τους έχει κάνει πολλά βήματα τα τελευταία 30 χρόνια· πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορεί να φανταστεί ο μέσος υπήκοος. Τις τεχνικές “διαχείρισης πλήθους” δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει ούτε ο αυθορμητισμός ούτε το πάθος – για – τη – λευτεριά!

«Ο εχθρός είναι εδώ»: στην Τεχεράνη, στην Αθήνα, στο Τελ Αβίβ, στη Λευκωσία, στην Άγκυρα – παντού. Δεν φτάνει, όμως, μόνο το σύνθημα: πρέπει όχι μόνο να ξέρεις τους εχθρούς σου, αλλά να τους ξέρεις όλους και συγκεκριμένα. Να μπορείς να τους αναγνωρίσεις έναν έναν πριν σε τορπιλίσουν. Η άμεση καταστολή μπορεί να είναι βάρβαρη, αλλά τουλάχιστον είναι ορατή. Η υπονόμευση από μέσα είναι αόρατη…

Πρέπει οπωσδήποτε να κρατάς τις μέγιστες αποστάσεις από εκείνους που θα τρέξουν να σε κολακέψουν – και τους λακέδες τους.

Η αποτροπή

Πέμπτη 16 Γενάρη. Μπορεί να είναι οι φαντασιώσεις του που τις εκλαμβάνει κι αυτός και η αγέλη του σαν πραγματικότητα. Μπορεί όμως να είναι πράγματι ένα βασικό βήμα μετάβασης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη στρατιωτική αντιμετώπιση των ανταγωνιστών του και της όλο πιο καθαρής και πετυχημένης αμφισβήτησης της αμερικανικής ηγεμονίας. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για τον Πομπηία: υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν και καρδιακός φίλος της Αθήνας, τόσο του προηγούμενου όσο και του τωρινού γκουβέρνου· σίγουρα ως τώρα.

Προχτές ο Πομπηίας έδωσε διάλεξη στο πανεπιστήμιο του Stanford με τίτλο: «Η αποκατάσταση της αποτροπής: το παράδειγμα του ιράν». Και μόνο η αναφορά στο ιράν σαν «παράδειγμα» θα μπορούσε να προϊδεάζει για το γεγονός πως ότι κι αν καταλαβαίνει το ψόφιο κουνάβι για τον κόσμο, οι ανασυγκροτημένοι «σωματοφύλακες» (η «γραμμή Pence») αντιμετωπίζουν πράγματι το ιρανικό καθεστώς σαν το πιο «αδύναμο κρίκο» στην αλυσίδα των αντιπάλων τους. Εξ ου και το «παράδειγμα του ιράν»… Να τι είπε, λοιπόν, μεταξύ άλλων ο Πομπηίας, αναγνωρίζοντας έμμεσα επί τη ευκαιρία ότι η δολοφονία του Soleimani δεν είχε σχέση με «τις επιθέσεις που ετοίμαζε» (δήθεν…):

Ο πρόεδρος Trump και όσοι από εμάς βρισκόμαστε στην ομάδα του για την εθνική ασφάλεια ξανα-καθιερώνουμε την αποτροπή, την πραγματική αποτροπή, εναντίον της ισλαμικής δημοκρατίας του ιράν… Ο αντίπαλός σου πρέπει να καταλάβει όχι μόνο ότι έχεις την ικανότητα να του προκαλέσεις κόστος αλλά ότι στην πραγματικότητα το επιδιώκεις… Η σημασία της αποτροπής δεν περιορίζεται στο ιράν. Σε όλες τις περιπτώσεις πρέπει να αποτρέπουμε τους εχθρούς υπερασπιζόμενοι την ελευθερία. Αυτό είναι στο σύνολό του το ζήτημα της δουλειάς του προέδρου Trump να γίνει ο στρατός μας περισσότερο δυνατός από ποτέ…

Πράγματι η δολοφονία του Soleimani ήταν μόνο ένα παράδειγμα. Ο Πομπηίας ανάφερε σαν άλλα την αποχώρηση της Ουάσιγκτον από διάφορες συμφωνίες με την Μόσχα για τον έλεγχο όπλων· τον εξοπλισμό της (φασιστικής) ουκρανίας με αναβαθμισμένα όπλα· και τα στρατιωτικά γυμνάσια του αμερικανικού ναυτικού στη νότια θάλασσα της κίνας. Μοιάζουν σα όχι η πιο επικίνδυνη «ποικιλία» μέσων… Αλλά:

«Αποτροπή» στην ιμπεριαλιστική ορολογία είναι ένας ευφημισμός του «μη πλήρους πολέμου». Του «πολέμου στο παρατσάκ». Περιλαμβάνει διάφορα «μέτρα»: από τιμωρίες οικονομικού είδους μέχρι προβοκάτσιες και πόλεμο μέσω εργολάβων. Ωστόσο – κι εκεί το ιράν είναι όντως παράδειγμα – καθώς αυτές οι τακτικές οργανώνονται κατά δόσεις και στάδια, κάθε επόμενη πιο επιθετική μερίδα αποτελεί έμμεση αλλά σαφή παραδοχή της αποτυχίας της προηγούμενης «αποτροπής».

Σε σχέση με το ιράν η αποτυχία των οικονομικών τιμωριών σήμαινε κλιμάκωση (της «αποτροπής»…): μαφιόζικη δολοφονία (του Soleimani). Έτσι εξελίσσεται η «αποτροπή», ανεβαίνοντας σκαλοπάτι σκαλοπάτι την σκάλα της όξυνσης της διακρατικής βίας. Απέτυχε και αυτή η «δόση αποτροπής» (έχει αρχίσει να φαίνεται αυτό στο ιράκ), παρότι έφτασε στο κατώφλι του ανοικού, all out πολέμου: αν αυτός δεν ξεκίνησε, αυτό οφείλεται στην Τεχεράνη και στους συμμάχους της και όχι στην «αποτελεσματικότητα» του Pompeo, του Pence και της αγέλης τους.

Προς το παρόν φαίνεται ότι οι πολεμοκάπηλοι της Ουάσιγκτον ονομάζουν «αποτροπή» την αλυσίδα των αποτυχιών τους· επειδή φαντάζονται ότι περισσότερο – απ’ – το – ίδιο δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πετύχει…

Ζητούνται νέοι με έφεση στην περιπέτεια

Τετάρτη 15 Γενάρη. Το μοντέλο στρατολόγησης είναι αμερικάνικο· και post modern. Μια σειρά κράτη ψάχνουν για τους εθνικούς (και μη…) μισθοφόρους τους, σε πολέμους που δεν απαιτούν μαζικούς στρατούς και (ακόμα) γενικές επιστρατεύσεις· αλλά είναι πόλεμοι· κομμάτια του παζλ του 4ου παγκόσμιου πολέμου, που έχει ακόμα περιθώρια όξυνσης.

Και τι παθαίνουν όλοι αυτοί οι (είτε από ανάγκη είτε από γούστο) «εθελοντές», αμερικάνοι, γάλλοι, γερμανοί, οτιδήποτε, όταν τελειώσει η «φασούλα» της εύκολης εκκαθάρισης «μαυριδερών», κι αρχίσει ο πόλεμος να γίνεται πιο σοβαρός;

Το καθεστωτικό αμερικανικό cnn έκανε ένα ρεπορτάζ στην αμερικανική αεροπορική βάση στο ιράκ, στην Ayn al-Asad, μετά την πυραυλική επίθεση της Τεχεράνης στις 8 Γενάρη. Αξίζει να αφιερώσετε 7 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα απ’ την ζωή σας για να δείτε το video που ακολουθεί. (Θα χρειαστούν και τα αγγλικούλια σας…)

Πρώτον επειδή δείχνει ότι οι πύραυλοι των “τρομοκρατών” (των φρουρών της επανάστασης), εκτός απ’ το να ρίχνουν κατά λάθος πολιτικά αεροπλάνα, είναι πραγματικά πολύ ζημιάρικοι. Κυρίως, όμως, για το δεύτερο: το πόσο “χέστηκαν”, και πόσο “χεσμένοι” θα παραμείνουν οι αμερικάνοι πεζοναύτες στο ιράκ από ‘δω και στο εξής.

Γιατί πράγματι, εκείνη την ημέρα η Τεχεράνη ειδοποίησε (μέσω ενδιάμεσων) ότι “τις επόμενες ώρες θα απαντήσουμε” – χωρίς να προσδιορίζει ακριβώς ούτε το πως ούτε το πότε. Τους νέους με έφεση στην περιπέτεια της Ayn al-Asad τους έχωσαν οι διοικητές τους στα μπούνκερ που είχε φτιάξει ο Hussein (ένα είδος ιστορικής δικαίωσης του ιρακινού δικτάτορα;;)· κι όσους δεν χωρούσαν εκεί τους έδιωξαν μακριά.

Και περίμεναν. Και περίμεναν. Και περίμεναν, αποκλεισμένοι μέσα στα τσιμέντα, χωρίς να ξέρουν τι περιμένουν…Και ύστερα νύχτωσε, και ήρθε αυτό που περίμεναν… Και δεν το είχαν ξαναζήσει αυτό… Και δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν… Και προσεύχονταν σε θεούς και δαίμονες να αντέξουν τα μπετά των μπούνκερ…

Και μετά από ώρες τους είπαν «ντάξει, τέλειωσε», και βγήκαν έξω. Και είδαν τι έγινε… Και πήραν μια γεύση του τι θα είναι ένας πόλεμος «πιο κανονικός» απ’ το να σκοτώνεις (κατά προτίμηση από αέρα) «μαυριδερούς». Και χέστηκαν ακόμα περισσότερο οι αμερικάνοι πεζοναύτες στο ιράκ. Επειδή καταλαβαίνουν ότι η Τεχεράνη (ή οι ιρακινοί συμμαχοί της) δεν θα προειδοποιεί πάντα… Επειδή καταλαβαίνουν ότι «ο καλύτερος στρατός στον κόσμο» είναι τα δικά τους πτώματα…

Όπως χέζονται οι γάλλοι ή οι γερμανοί νέοι (που ακολουθούν την κλίση τους κάτω απ’ την Sahara) όταν άλλοι «μαυριδεροί» στο Sahel, παλιάνθρωποι αναμφισβήτητα, «κατεβάζουν» κανά στρατιωτικό ελικόπτερο, μαζί με το περιεχόμενό του. Αλλά έχουν υπογράψει συμβόλαιο, και δεν μπορούν να φύγουν, να αναζητήσουν τίποτα άλλες «κλίσεις» τους…

Κι έτσι… Περιμένουν, και περιμένουν, και περιμένουν… Για την τελευταία κλίση: την οριζοντίωση! Είτε στο μέτωπο είτε μετά, αυτοκτονώντας…