Tag: ιράν

Η Ουάσιγκτον είναι ο εμπρηστής

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Δείτε την φωτογραφία: η εικονικότητα σαν εξουσία! Είναι το ψόφιο κουνάβι που ανάβει τα φυτίλια; Πίσω του ακριβώς βρίσκεται αυτός που θα τον αντικαταταστήσει, αν και όταν χρειαστεί: ο αντιπρόεδρος Pence… Συνεπώς η απόφαση δεν είναι προσωπική (δεν θα μπορούσε άλλωστε!)· είναι όλης της συμμορίας.

Ναι και όχι λοιπόν. Ναι με την έννοια πως είναι το ενεργούμενο, η μάσκα, ο εντεταλμένος, ο κλόουν – εκπρόσωπος της κρίσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Όχι με την έννοια πως αν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος. Ναι και όχι με την έννοια ότι ο γαμπρός του είναι ο “σύνδεσμός” – αλλά, διάολε! Ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν μεθοδεύεται από “σόγια”! (Ή, μήπως, στην εξέλιξή τους ορισμένες καπιταλιστικές ζώνες ξαναγίνονται φεουδαρχικές;)

Το ότι ανακήρυξε “πρωτεύουσα του ισραήλ” την Ιερουσαλήμ, “ξεπαγώνοντας” μια αμερικανική απόφαση του 1995 (“προληπτική” απόφαση!!!) είναι κατευθείαν συνέπεια της τωρινής ήττας του αμερικανικού (και ισραηλινού και σαουδαραβικού) ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού για την συρία και το ιράκ. Κι ενώ μιλάμε για ένα δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είναι αυτό: ο 4ος παγκόσμιος. Αν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ανάβει ένα φυτίλι στη μέση Ανατολή, είναι – απλά – επειδή δεν είναι το πρώτο! Το project isis ήταν το προηγούμενο.

Η αντικατάσταση του isis με τις ypg φαίνεται ότι δεν είναι αρκετή. Δεν είναι αρκετή για την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ αφού το «μπλοκ της Αστάνα», δηλαδή η διακρατική συμμαχία Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης, που έπρεπε να αποφευχθεί πάσει θυσία σύμφωνα με τον γκουρού Brzezinski, έχει εδραιωθεί – με αφορμή (αλλά όχι αιτία…) το συριακό πεδίο μάχης. Και, ακόμα χειρότερο, με την προσθήκη της Άγκυρας.

Η Ιερουσαλήμ δεν είναι απλά μια πόλη. Είναι μια πόλη – σύμβολο εδώ και δεκάδες αιώνες. Η ακτή της Μεσογείου δίπλα της είχε, όλους αυτούς τους αιώνες, γεωπολιτική σημασία πρώτης τάξης. Καθώς αυτή υποχωρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έκρινε (όχι άδικα απ’ την μεριά του) ότι μπορεί να την χρησιμοποιήσει σαν προσάναμμα – αφού απέτυχε με άλλες ιστορικές πόλεις, την Βαγδάτη, την Δαμασμό, το Χαλέπι… Ένα προσάναμμα στα μέτρα του χωροφύλακα: του μιλιταριστικού / ρατσιστικού ισραηλινού καθεστώτος.

Μιλήσε κανείς για “αποεδαφικοποίηση” του καπιταλισμού;

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Μετά από δύσκολη και αιματηρή αναμέτρηση με την γενναία οπισθοφυλακή του isis, ο συριακός στρατός ‘n’ friends (ίσως περισσότερο οι friends) πέτυχε να εξασφαλίσει την χερσαία διαδρομή απ’ την συνοριακή Abu Kamal στην Deir ez-Zor. Ήταν αναμενόμενο αργά ή γρήγορα· και μια τακτική αποτυχία της Ουάσιγκτον και των δικών της συμμάχων μέσα σε μια γενικότερη ήττα. Τώρα, θεωρητικά και κατ’ αρχήν τουλάχιστον, οι νταλίκες (φορτωμένες με οτιδήποτε….) μπορούν να ξεκινούν απ’ την Τεχεράνη και διασχίζοντας το ιρακινό έδαφος μέσω Βαγδάτης να περνάνε τα ιρακινο-συριακά σύνορα δίπλα στον Ευφράτη, να ανηφορίζουν προς την Deir ez-Zor, από κει στη Δαμασκό και, τελικά στον λίβανο και στη Μεσόγειο.

Αλλά οι νταλίκες είναι κάπως αδιάφορες, ακόμα κι αν κουβαλούν όπλα. Θα τις αναλάβουν τα ισραηλινά βομβαρδιστικά… Ο αγωγός ιρανικού και καταριανού φυσικού αερίου (με κατασκευή της gazprom, με ό,τι αυτό σημαίνει…) που κοντά στη Δαμασκό θα αποκτάει ένα κλάδο προς τουρκία και, από εκεί, «μπαίνοντας» στον turk stream θα μπορεί να οδηγηθεί προς τα ανατολικά ή τα δυτικά βαλκάνια – αυτός είναι το ζήτημα!!

Οπότε «η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του ισραήλ»!… Ή, για να το πούμε διαφορετικά, ο ισραηλινός στρατός αναλαμβάνει επίσημα να είναι η «μεσανατολική διοίκηση» του αμερικανικού πενταγώνου (και της “ενεργειακής πολιτικής” του). Παρακαλούμε, μην ρίξετε στην «τύχη» την ιστορική στιγμή της απόφασης της παρακμιακής αυτοκρατορίας: αναγκάζεται να «εσωτερικεύσει» τους μοχλούς της αποσταθεροποίησης όλης αυτής της ζώνης επειδή οι «εξωτερικές» προσπάθειές της απέτυχαν. Με δυο λόγια: η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του τοπικού μιλιταριστικού βραχίονα ΕΠΕΙΔΗ ο isis δεν έχει πια κράτος… Η Ιερουσαλήμ βαφτίζεται «πρωτεύουσα» επειδή «χάθηκε» το Aleppo και, στη συνέχεια, η Deir ez-Zor…

Η Ιερουσαλήμ, κηρυγμένη σαν “πρωτεύουσα” ενός παρακμιακού κράτους χωροφύλακα, είναι μια απ’ τις τελευταίες ζαριές της μεσανατολικής χωροφυλακής: μ’ έναν τρόπο που διαφεύγει απ’ το πόπολο οι σύμμαχοι της Αθήνας οπισθοχωρούν και οχυρώνονται σε ολοφάνερες (και όχι κρυμμένες) προβοκάτσιες. Και οι πόλεις (επιλεγμένες πόλεις…) είναι αναγκασμένες να τις υποστούν αυτές τις προβοκάτσιες…

Αυτό δεν ήταν που μάθαμε απ’ το απίστευτο και ηρωϊκό Sarajevo στο πρώτο μισό των ‘90s;

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Αυτό το καινούργιο μέτωπο το ανοίγει με ενεργητικό τρόπο το Τελ Αβίβ, απ’ την δυτική μεριά της συριακής επικράτειας. Ο ισραηλινός πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον Ron Dermer, συνεντευξιαζόμενος στο site “politico” χτες, υποσχέθηκε ότι «δεν θα αφήσουμε το ιράν να πλησιάσει τα σύνορά μας»… Όπως είναι γνωστό αυτή η «ζώνη συνοριακής ασφάλειας» που θεωρεί δικαίωμά του το ρατσιστικό / μιλιταριστικό ισραηλινό καθεστώς φτάνει ως τον ινδό ποταμό.

Σ’ αυτή τη φάση η ισραηλινή αεροπορία επιτίθεται σε «ιρανικούς στόχους» στο συριακό έδαφος: πιο σωστά, σε στόχους που το ίδιο έχει ονομάσει «ιρανικούς», για να διακοσμεί τις επιθέσεις του. Να υποθέσουμε ότι οι ασκήσεις που έχει κάνει η ισραηλινή αεροπορία στο ελλαδιστάν δεν πάνε χαμένες; Να το υποθέσουμε: με τον ψεκασμένο και τον ογκόλιθο μπροστάρηδες όλες οι φαιορόζ βιτρίνες (και πίσω τους το ελληνικό βαθύ κράτος) θα πρέπει να καμαρώνουν.

Δεν ξέρουμε όμως πόσο θα καμαρώσουν (φανερά ή κρυφά δεν έχει σημασία…) αν σήμερα ο «μεγάλος σύμμαχός τους», η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον, αναγνωρίσει σαν πρωτεύουσα του ισραήλ την Ιερουσαλήμ· όπως ανακοινωθεί ή έχει διαρρεύσει. Η ανατολική Ιερουσαλήμ καταλήφθηκε απ’ τον ισραηλινό στρατό το 1967 (στο «πόλεμο των 6 ημερών») και εδώ και χρόνια το ισραηλινό καθεστώς διώχνει τους άραβες / παλαιστίνιους απ’ την υπόλοιπη πόλη με κάθε δυνατό μέσο· πάντα δια της βίας.

Σύμφωνα με τα πάμπολλα «ψηφίσματα του οηε» ο ισραηλινός στρατός θα έπρεπε να έχει φύγει (εξίσου πάμπολλες φορές…) απ’ την Ιερουσαλήμ, αφού είναι κατοχικός. Στο εντελώς θεωρητικό ενδεχόμενο μιας κάποιας μελλοντικής «λύσης» η Ιερουσαλήμ δεν θα ήταν πρωτεύουσα κανενός αλλά μια διεθνής – πολυθρησκευτική πόλη.

Οι φασίστες της κυβέρνησης του ισραήλ «πιέζουν» την Ουάσιγκτον να αναγνωρίσει την πόλη σαν πρωτεύουσά τους: έτσι θα νομιμοποιήσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός την ισραηλινή στρατιωτική κατοχή, και την «εθνοκάθαρση» των παλαιστινίων.

Αν όμως η Ουάσιγκτον νομιμοποιήσει αυτήν την ιστορική και πολλαπλά καταδικασμένη κατοχή, τότε οι έλληνες σύμμαχοι και των ηπα και του ισραήλ θα πρέπει να ξεγράψουν το ιδεολογικό παραμύθι τους περί «κατεχόμενης βόρειας κύπρου» και «αποχώρησης του τουρκικού στρατού» από εκεί. Πρακτικά, βέβαια, προτιμούν την διαίρεση του νησιού· το έχουν δείξει με κάθε τρόπο, κι όχι μόνο μία φορά. Όμως η στενή πολιτικοστρατιωτική συμμαχία τους με τους δυο «πρωταγωνιστές» αυτής της ελεεινής νομιμοποίησης θα τους στερήσει κάθε βάση για ιδεολογική προπαγάνδα.

Η ε.ε. (σε επίπεδο θεσμών) διαφωνεί με την αναμενόμενη διακήρυξη του ψόφιου κουναβιού. Στα λόγια το Βερολίνο (μέσω δηλώσεων του γερμανού υπ.εξ. Sigmar Gabriel) ήταν μάλλον «αυστηρό»:

…Η γερμανική στάση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα παραμένει σταθερή: η λύση στο θέμα της Ιερουσαλήμ μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα από απευθείας διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών [σ.σ.: εννοεί παλαιστίνιους και ισραηλινούς]. Οτιδήποτε οξύνει την κρίση είναι αντιπαραγωγικό… Σε κάθε περίπτωση η γερμανία δεν μπορεί να περιμένει τις αποφάσεις της Ουάσιγκτον ή απλά να περιμένει να ανακοινωθούν και ύστερα να τις σχολιάζει. Πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε τις δικές μας θέσεις και σε κάποιες περιπτώσεις – ακόμα και πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στους συμμάχους μας – να ξεκαθαρίσουμε τα όρια της αλληλεγγύης μας απέναντί τους…

Υεμένη

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Πράγματι …η Σανα’α δεν είναι Πγιονγκγιάνγκ. Πριν πετύχουν κάποιο σοβαρό πλήγμα στους αντιπάλους τους στο Ριάντ και στο Αμπού Ντάμπι, οι υεμενίτες Houthi «καθάρισαν» έναν ως πρόσφατα σύμμαχό τους (και παλιότερα αντίπαλό τους): τον πρώην πρόεδρο της υεμένης Ali Abdullah Saleh. Πριν εγκαταλείψει αυτόν τον μάταιο κόσμο ο Saleh είχε αρχίσει να το «γυρίζει» (πιθανόν έναντι κάποιας σοβαρής αμοιβής), ζητώντας διαπραγματεύσεις με τον τοξικό πρίγκηπα. Οι Houthi πανηγυρίζουν αλλά μένει κάτι που θα επιβεβαιώσει ή θα διαψεύσει την ευφορία τους: το τι θα κάνουν αυτοί που ακολουθούσαν τον Saleh, σε μεγάλο βαθμό ο πρώην στρατός της υεμένης.

Σε κοινωνίες με ισχυρές πατερναλιστικές παραδόσεις (και η υεμενίτικη είναι τέτοια) η δολοφονία ενός οπλαρχηγού δεν σημαίνει υποχρεωτικά παράδοση των ενόπλων του. Πόσο μάλλον η δολοφονία ενός «πρώην προέδρου». Είναι στατιστικά απίθανο ότι οι οπαδοί του στο σύνολό τους θα ενσωματωθούν στους Houthi· πράγμα που σημαίνει ότι η μεριά της αντίστασης στην σαουδαραβική εισβολή θα αδυνατίσει. Πιθανόν οι Houthis να εκτίμησαν ότι αυτό θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς εφόσον ο Saleh το «γύριζε». Αλλά «το μη χείρον βέλτιστον» μπορεί να μην αντέξει μεσοπρόθεσμα.

Δεδομένων των θέσεων (δηλαδή των εδαφών) που βρίσκονται στον πάγκο του χασάπη στην υεμένη (μια ματιά στο χάρτη είναι αρκετή) υποθέτουμε ότι θα χρειαστεί κάτι περισσότερο απ’ την (συζητήσιμη) «ανθρωπιστική βοήθεια» στους υεμενίτες της δυτικής ζώνης για να μην καταρρεύσουν συν τω χρόνω· για να μην αποκτήσουν, δηλαδή, οι σύμμαχοι (και οι proxies) των ηπα, της αγγλίας και της γαλλίας τον μονοπωλιακό έλεγχο εισόδου / εξόδου ανάμεσα στον κόλπο του Άντεν και την Ερυθρά Θάλασσα.

Το Πεκίνο έχει φτιάξει βάση ακριβώς απέναντι, στο Djibouti. Φτάνει αυτή; Μας φαίνεται πως όχι…

Υεμένη

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη. Το ότι η σαουδαραβική χούντα δεν ψώνισε, τελικά, τα 100.000 βλήματα πυροβολικού μπορεί να είναι μόνο ελληνικό δράμα· ειδικά αν τα ψώνισε απ’ αλλού, φτηνότερα. Αλλά το ότι οι υεμενίτες Houthi ρίχνουν πύραυλο με στόχο έναν πυρηνικό αντιδραστήρα στο Abu Dhabi, των εμιράτων, τίνος δράμα μπορεί να είναι;

Πρώτ’ απ’ όλα: αν δεν ανακοίνωναν οι ίδιοι ποιος ήταν ο στόχος κανείς δεν θα τον μάθαινε: ο πύραυλος δεν κατάφερε όχι να φτάσει στην άλλη μεριά της αραβικής χερσονήσου αλλά ούτε καν να φύγει απ’ τον υεμενίτικο εναέριο χώρο· έπεσε λόγω τεχνικού προβλήματος. (Άλλα λένε οι ίδιοι, βέβαια, αλλά “δεν”…) Έπεσε στη ζώνη που ελέγχουν οι μισθοφόροι του Ριάντ και του Abu Dabi. Οπότε όλοι είδαν ότι ήταν ιρανική διασκευή παλιότερων (σοβιετικών) πυραύλων. Θα είναι δύσκολο τώρα πια στην Τεχεράνη να υποστηρίζει ότι δεν εξοπλίζει τους Houthi.

Αυτά τα δύο μπορεί να συνδέονται: αφού οι Houthi κατάλαβαν ότι τώρα το Ριάντ έχει ένα καλό αντι-ιρανικό χαρτί, δήλωσαν ότι σκοπεύουν να φτιάξουν ένα μανιτάρι πάνω απ’ τα εμιράτα, την σαουδική αραβία, κι όπου πάει (το εργοστάσιο μπορεί να έχει μόλις αρχίσει να λειτουργεί· ή να πρόκειται σύντομα – δεν το ξέρουμε σίγουρα). Ριψοκίνδυνο· ακόμα κι αν έχουν την τεχνική δυνατότητα, ακόμα κι αν την επόμενη φορά είναι πιο τυχεροί με τα τεχνικά προβλήματα: ένα ραδιενεργό σύννεφο πάει όπου θέλει κι όχι εκεί που θέλεις.

Αν αυτή η αποτυχημένη επίθεση εξελιχθεί σε μια πετυχημένη εκστρατεία του τοξικού πρίγκηπα και των συμμάχων του κατά της Τεχεράνης οι υεμενίτες, δυστυχώς, δεν θα μπορούν να επικαλεστούν το εύλογο δικαίωμά τους στην άμυνα. Δεν υπάρχουν πολλοί να τους ακούσουν· ειδικά στην «δύση». Το να προκαλέσουν μια σοβαρή ζημιά στις σεϊχο-χούντες (και πάντως όχι σε πυρηνικό αντιδραστήρα που λειτουργεί!!!) είναι νόμιμη επιδίωξη απ’ την μεριά τους. Μόνο που είναι κάτι που θα έχει αξία αν γίνει γρήγορα· κι όχι αν πλανάται σαν απειλή.

Το Ριάντ δεν είναι Ουάσιγκτον, και η Σανα’α δεν είναι Πγιονγκγιάνγκ.

Κυρώσεις…

Κυριακή 3 Δεκέμβρη. Τα αμερικανικά δικαστήρια έχουν την φήμη ότι δεν δουλεύουν με πολιτικά κίνητρα. Δεν ισχύει καθόλου το ίδιο για την cia και την δική της δουλειά. Αυτή ήταν που έβαλε στο χέρι τον τουρκο-ιρανό έμπορο χρυσού Reza Zarrab και τον έπεισε να ταξιδέψει στις ηπα· ουσιαστικά να παραδοθεί στην αμερικανική «δικαιοσύνη». Ο μέθοδος της πειθούς δεν είναι γνωστή. Αλλά αν υπολογίσει κανείς ότι Zarrab ήταν έμπιστος του καθεστώτος Ερντογάν και τώρα έχει αρχίσει (απ’ την περασμένη Παρασκευή) να καταθέτει εναντίον του, μπορεί να σκεφτεί διάφορα.

Όπως και νάχει η χρησιμότητα του Zarrab για την Ουάσιγκτον είναι ότι ξέρει το κύκλωμα μέσω του οποίου η Άγκυρα παραβίαζε τις αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν, αγοράζοντας κρυφά μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου· τον τρόπο που η πληρωμή αυτών των ποσοτήτων παρέκαμπτε τις τραπεζικές απαγορεύσεις· και τα «δωράκια» που έκαναν υψηλόβαθμοι τούρκοι αξιωματούχοι στους εαυτούς τους γι’ αυτό το κόλπο. Φαίνεται ότι αυτές οι μίζες φτάνουν ως το οικογενειακό περιβάλλον του Ερντογάν.

Υπάρχουν, λοιπόν, δύο σκέλη στις μαρτυρίες του Zarrab στο δικαστήριο στη Ν. Υόρκη: η παραβίαση των αμερικανικών κυρώσεων κατά του ιράν και οι δωροδοκίες. Για το πρώτο το τουρκικό καθεστώς θα μπορούσε να δηλώσει ακόμα και περήφανο: αντίσταση στην Ουάσιγκτον και φιλία στην Τεχεράνη. Για το δεύτερο όμως; Γι’ αυτό και η δυτική (αμερικανική κατ’ αρχήν) δημαγωγία θα εστιάσει στις μίζες (για τις οποίες, ας το πούμε, δεν έχουμε καμία αμφιβολία…): προφανώς η cia δεν έκανε αυτή τη δουλειά τυχαία. Αφενός θέλει να στραπατσάρει τον Ερντογάν. Και, απ’ την άλλη, να δώσει υλικό στην αμερικανική κυβέρνηση για να «τιμωρήσει» την Άγκυρα επιβάλλοντας διάφορες κυρώσεις: σε τράπεζες, αξιωματούχους, κλπ. Ο Zarrab έχει ήδη κατονομάσει τον πρώην υπ.οικ. Zafer Caglayan σαν συμμέτοχο στο κόλπο και παραλήπτη μίζας 60 μυρίων δολαρίων· και την τράπεζα Aktif Bank σαν κρίκο διακίνησης των (απαγορευμένων απ’ τις ηπα) πληρωμών στην Τεχεράνη. Η Aktif ανήκει σ’ όμιλο ιδιοκτησίας του γαμπρού του Ερντογάν Berat Albayrak, που είναι ο τωρινός υπουργός ενέργειας…

Καθώς η δίκη θα εξελίσσεται και οι μαρτυρίες του Zarrab θα διαρρέουν είναι αναμενόμενο ότι το τουρκικό καθεστώς θα σκληρύνει τη στάση του απέναντι στις ηπα. Κατ’ αρχήν στα λόγια· στη συνέχεια όχι μόνο: έχει σημαντικά περιθώρια να κάνει ζημιά στα αμερικανικά συμφέροντα στην ευρύτερη περίοχη, κυρίως στους όρους της στρατο-παρουσίας των αμερικάνων μέσα κι έξω απ’ την τουρκία.

Αντίποινα 2

Κυριακή 3 Δεκέμβρη. Αν η cia έβαλε στο χέρι τον Reza Zarrab για να τον κάνει «μοχλό πίεσης» προς το τουρκικό καθεστώς, οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες έβαλαν στο χέρι τον Talal Silo για να τον χρησιμοποιήσουν ανάλογα, εναντίον της Ουάσιγκτον και των ypg.

Και πάλι τα μεγέθη είναι δυσανάλογα. Ο Talal Silo, τουρκμένος, ήταν ο εκπρόσωπος τύπου των ypg (επίσημα των sdf: syrian democratic forces) μέχρι που διέφυγε όταν παραδόθηκε στον fsa (το “ελαφρά οπλισμένο πεζικό” της τουρκικής κατοχής στη βόρεια συρία) στην Jarablus, στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη. Η θέση του ήταν “ψηλά”: σαν επικεφαλής του “στρατού των σελτζούκων”, οπλαρχηγός τουρκμένων της συρίας δηλαδή, ήταν η επίδειξη / απόδειξη ότι οι sdf δεν ήταν το παρατσούκλι των ypg, αλλά μια αληθινή συμμαχία μεταξύ διάφορων εθνικοτήτων της βόρειας συρίας – εναντίον του isis…

Η δουλειά του, σε τουρκικό έδαφος πια, είναι να δίνει συνεντεύξεις εξηγώντας ότι οι sdf είναι ένα εικονικό δημιούργημα των αμερικάνων, που στην πραγματικότητα εξοπλίζουν τους κούρδους της συρίας. Δεν είναι άγνωστα αυτά· απλά ο Silo είναι “insider”, και είτε λέει αλήθεια είτε λέει φτιαγμένες αλήθειες, έχει τον ρόλο του «εγώ ξέρω».

Προφανώς οι μαρτυρίες του Silo για τον ρόλο του αμερικανικού πενταγώνου στη συρία και στον εξοπλισμό (ουσιαστικά) του pkk, δεν μπορούν να εξισορροπήσουν τις μαρτυρίες του Zarrab για την τουρκική παραβίαση του εμπάργκο κατά του ιράν· και τις πιπεράτες λεπτομέρειες για τις μίζες. Πέρα απ’ τα υπόλοιπα είναι και ζήτημα δημαγωγικών μηχανισμών: ποιος φωνάζει τι. Εκεί το τουρκικό καθεστώς δεν μπορεί να συναγωνιστεί στη διεθνή αρένα τα δυτικά μήντια· μπορεί όμως να μπετονάρει τους υποστηρικτές του εντός συνόρων.

Παρά την ασυμμετρία σε επίπεδο προπαγάνδας αν το κριτήριο είναι η «δύση», στο υπαρκτό ζήτημα της αμερικανικής υποστήριξης στις ypg και των μόνιμων (;) βάσεων στη βόρεια συρία και πάλι το πάνω χέρι το έχει όχι η Ουάσιγκτον αλλά το μπλοκ της Αστάνα. Ακόμα κι αν δεν μπορεί να δώσει στρατιωτική λύση στο ζήτημα, η «τριπλή συνεννόηση» Μόσχας – Άγκυρας – Τεχεράνης μπορεί να απονομιμοποιήσει την αμερικανική κατοχή τμημάτων της συρίας σε μεγαλύτερο μέρος του κόσμου απ’ ότι η δυτική προπαγάνδα μπορεί να δικαιολογήσει. Η ασιατική «ανατολή» είναι τεράστια· μόνο ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός είναι που την εννοεί σαν ασήμαντη.

Ψοφιοκουναβιστάν 2

Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Ο γνωστός μεσανατολικολόγος δημοσιογράφος του indepentent Robert Fisk, σε ένα ειρωνικό και κάπως υπερβολικό άρθρο του πριν δυο μέρες με τίτλο Δεν υπάρχει πια αμερικανική εξωτερική πολιτική στη μέση Ανατολή γράφει:

Υπήρξε μια εποχή όπου μια απλή δήλωση ενός υπ.εξ – κι ας μην πούμε ενός αμερικάνου προέδρου – έκανε τα τηλέφωνα σ’ όλη τη μέση Ανατολή να σπάσουν. Οι Ρήγκαν, οι Κλίντον, οι Μπους ή οι Ομπάμα αυτού του κόσμου είχαν κάποια επίδραση στην περιοχή… αν και πάντα για το καλό του ισραήλ… Αλλά σήμερα ποιοι είναι που κινούν τα νήματα στην παλιά οθωματική αυτοκρατορία;

Λοιπόν, απλά δείτε τον Πούτιν και τον Άσαντ και τον Ερντογάν και τον Σίσι και τον Μακρόν και τον Ρουχανί. Αυτοί είναι που πιάνουν τα πρωτοσέλιδα, είτε δηλώνοντας ότι ο isis είναι νεκρός, είτε ότι «σώθηκε» η συρία, ή ότι οι κούρδοι είναι «τρομοκράτες»· ή διασώζοντας τον πρωθ. Saad Hariri απ’ την ομηρία του στη σαουδική αραβία – αν και τώρα πια πρέπει να πιστεύουμε ότι δεν είχε απαχθεί και ότι δεν ήθελε στ’ αλήθεια να παραιτηθεί ή ότι παραιτήθηκε αλλά δεν θέλει άλλο να παραιτηθεί. Και περιέργως πως ο Μωχάμεντ μπιν Σαλμάν χάνει σταθερά την επιρροή του, αυτός ο διάδοχος του θρόνου στον κόλπο, του οποίου οι προσπάθειες να καταστρέψει την υεμένη, την συρία του Άσαντ, το κατάρ και το al Jazzera, ακόμα και τον κακομοίρη τον λίβανο, μοιάζουν όλο και περισσότερο σαν τα νεύρα ενός κακομαθημένου παιδιού, που πετάει τα παιχνίδια του από ‘δω κι απο ‘κει για να τρομάξει τους γείτονες. Συμπεριλαμβανομένου ενός γείτονα εναντίον του οποίου δεν μπορεί να πολεμήσει, της ισλαμικής δημοκρατίας του ιράν.

…

Όντως οι ηπα έχουν γίνει μια γάτα Τσεσάιρ [απ’ την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων…], που εξαφανίζεται μερικές φορές απ’ τα μάτια μας, εξαιρουμένων φυσικά των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων που προσπαθούν να βοηθήσουν τους κούρδους και δίνουν ονόματα σε μυστηριώδεις οργανώσεις – που όλες τους εμφανίζονται να έχουν ακρωνύμια τριών γραμμάτων – τις οποίες θα εγκαταλείψουν, θα προδώσουν ή θα ξεχάσουν τους ερχόμενους μήνες. Ίσως μείνει μόνο το σαρδόνιο χαμόγελο της γάτας Τσεσάιρ. Η Χεζμπ’ αλλάχ, υποψιάζομαι, είναι το μοναδικό ένοπλο σώμα στη μέση Ανατολή που έχει μόνο ένα όνομα. Και βρίσκεται στη λίστα των «τρομοκρατών» – όχι, φυσικά, για την Μόσχα, που στηρίζει τον σύμμαχό της Χεζμπ’ αλλάχ, τον Άσαντ.

Μέση Ανατολή

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Μιλώντας σε φόρουμ στην Ουάσιγκτον ο πρώην υπ.εξ. των ηπα John Kerry δήλωσε ότι το ισραήλ και η αίγυπτος πίεζαν τις ηπα να βομβαρδίσει το ιράν πριν το 2015 – οπότε υπογράφτηκε η συμφωνία 5 + 1 για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης.

Η καούρα του Τελ Αβίβ να κτυπήσουν οι ηπα, για λογαριασμό του, το ιράν είναι γνωστή. Για το Κάιρο ο πρώην υπ.εξ. δεν έγινε συγκεκριμένος. Προφανώς αναφέρεται στην περίοδο απ’ το πραξικόπημα του Sisi, το καλοκαίρι του 2013 και μετά: είναι γνωστή η εχθρότητα της αιγυπτιακής χούντας προς το ιρανικό καθεστώς, καθώς το θεωρεί βασικό ανταγωνιστή για την επιρροή στους άραβες.

Στην ίδια κουβέντα ο Kerry δήλωσε ότι η τότε κυβέρνηση (Obama) θεωρούσε αυτήν την πίεση παγίδα των δύο «συμμάχων» της, και ότι η συμφωνία 5 + 1 ήταν η καλύτερη δυνατή (και για τα αμερικανικά συμφέροντα). Και ύστερα «έδωσε» τον ισραηλινό πρωθ. Netanyahou…

Για την τότε αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική είναι γεγονός ότι η ατζέντα της δεν ταυτιζόταν απόλυτα με εκείνη του ισραήλ. Ωστόσο η αξιοποίηση του μακελλάρη Άσαντ με σκοπό την διάλυση της συρίας και του ιράκ (κάτι που ενδιέφερε ιδιαίτερα τόσο το Τελ Αβίβ όσο και το Ριάντ) έγινε επί «δημοκρατικών». Και επί «δημοκρατικών» άρχισε να ηττάται.

Σε ότι αφορά την τωρινή «γραμμή» του ψοφιοκουναβιστάν, ο Netanyahou πανηγυρίζει· αν και δεν είναι σίγουρο ότι το αμερικανικό πεντάγωνο θα φτάσει στο σημείο να κτυπήσει στο ιράν. Εκτός αν κάποιος σκαρώσει μια καλή προβοκάτσια…

Το ότι και οι τρεις, Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ και Κάιρο, είναι οι σύμμαχοι της Αθήνας το ξέρετε…

Γκάζια

Πέμπτη 30 Νοέμβρη. Αν νομίζετε ότι η μέση Ανατολή είναι βαρετή κάνετε τεράστιο λάθος. Θα πρέπει ο John McCarrick να σας κάνει φροντιστήριο· αλλά δεν προλαβαίνει.

Ο John McCarrick είναι υφυπουργός ενέργειας στην ψοφιοκουναβική κυβέρνηση. Και, επειδή δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, με ένα κτύπημα έβγαλε δύο αγωγούς φυσικού αερίου στην παρανομία. Τον Nord Stream 2, και τον Turkish Stream. Για τον πρώτο είπε, με την ωμότητα που διακρίνει πια την αμερικανική διοίκηση, αυτός ο αγωγός που θα τροφοδοτεί την γερμανία με ρωσικό αέριο δεν πρέπει να φτιαχτεί… Κι αν φτιαχτεί, τότε η Ουάσιγκτον θα μελετήσει τα δεδομένα του project για να δει ποιες ευρωπαϊκές εταιρείες θα τιμωρηθούν με αμερικανικές κυρώσεις. Γιατί (είπε) ο Nord Stream 2 είναι ένα πολιτικό project της ρωσίας με στόχο να προσπεράσει την ουκρανία.

Πιο ωμά πεθαίνεις. «Χαλάσαμε ένα περίδρομο λεφτά για να κατακτήσουμε την ουκρανία και να εμποδίσουμε την ενεργειακή διασύνδεση της ευρώπης με την ρωσία, τον καύκασο, το ιράν· κι εσείς θα κάνετε παρακάμψεις;»

Τα ίδια ισχύουν για τον Turkish Stream (είπε ο McCarrick). Η Ουάσιγκτον καίγεται να πουλάει το δικό της υγροποιημένο αέριο, που είναι βέβαια πιο ακριβό, αλλά είναι αμερικανικό· ιδανικό για νοικοκυριά, επιχειρήσεις, γραφεία, νοσοκομεία, κλπ. Απο που ως που οι δυνητικοί πελάτες της θα κάνουν του κεφαλιού τους;

Εννοείται πως ούτε το Βερολίνο ούτε η Άγκυρα καταλαβαίνουν απ’ αυτά· ούτε, όμως τα αγνοούν ή τα υποτιμούν. Και τι να πει κανείς για την πιθανότητα το ιρανικό και το καταριανό φυσικό αέριο να διοχετεύονται κι αυτά στην ευρώπη, με αγωγούς της gazprom, είτε μέσω ιράκ – συρίας – τουρκίας, είτε μέσω κασπίας – ρωσίας;

Όχι, δεν είναι βαρετή ούτε η περιοχή ούτε η εποχή· σίγουρα από καπιταλιστική άποψη. Βαρετή έχει γίνει η μικροαστική απώθηση της πραγματικότητας. Και κάτι πολύ χειρότερο: θανατηφόρα…

Αυτό που απομένει για να πάρει ακόμα και τους ντόπιους μικροαστούς η λαύρα είναι να βρεθούν σοβαρά κοιτάσματα στο ελλαδιστάν. Καλύτερα να είναι ο ελληνικός βυθός γεμάτος μάρμαρο Πεντέλης!!! (Και σκατά να έχει το ελληνικό υπέδαφος, μια χαρά θα είναι. Θα ταιριάζει κιόλας…)