Tag: ηπα

Ζικ – ζακ;

Τρίτη 2 Μάη. Ο πρόεδρος του κράτους της μακεδονίας Gjorge Ivanov, που (όπως έκανε με εκπροσώπους της ε.ε.) δήλωνε ότι θα έχει δουλειές χτες, τελικά άλλαξε γνώμη. Συναντήθηκε με τον απεσταλμένο της Ουάσιγκτον, τον υφ.υπ.εξ. Yee. Κι όχι μόνο αυτό. Αφού τα είπαν, άφησε να εννοηθεί ότι θα δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον σοσαλδημοκράτη Zaev.

Εντυπωσιακή αλλαγή στάσης (εφόσον αποδειχθεί αληθινή) που, δίχως άλλο, θα πρέπει να οφείλεται στην «γοητεία» της αμερικανικής διπλωματίας… Μια φράση όμως του Ivanov μας δυσκολεύει: αφού χαρακτήρισε τις ηπα «στρατηγικό εταίρο» του μακεδονικού κράτους (ο.κ.) ζήτησε να βοηθήσουν να παραμεριστούν τα εμπόδια επιτρέποντας στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία να πάρει την εντολή.

«Να βοηθήσουν να παραμεριστούν τα εμπόδια» οι ηπα; Δηλαδή τι; Να «πείσουν» τον Zaev να θάψει τα κακουργήματα του Gruevski; Να «εγγυηθούν» ότι θα αθωωθεί; Τι ακριβώς;

Για να δούμε.

(φωτογραφία: αριστέρα ο Yee, δεξιά ο Ivanov)

Οι φίλοι της Ουάσιγκτον

Τρίτη 2 Μάη. Ο άντρας στη μέση της φωτογραφίας είναι ο Abdi Ferhad Sahin, κούρδος, αξιωματικός του pkk. Ο άλλος δεξιά, με το γυαλί, είναι (τι άλλο;) αμερικάνος καραβανάς. Είναι σε συριακό έδαφος, κοντά στα σύνορα με την τουρκία.

Είναι μάλλον δευτερεύον το τι κάνουν εκεί, όπως και το ποσό με το οποίο έχει επικηρύξει η Άγκυρα τον Sahin εδώ και χρόνια. Είναι επίσης δευτερεύον ακόμα και το ότι η Ουάσιγκτον θεωρεί πάντα το pkk «τρομοκρατική οργάνωση»… Το βασικό είναι ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν διστάζει να ντοκουμεντάρει απέναντι στην Άγκυρα τις επιλογές των συμμαχιών του (των υποτακτικών του πιο σωστά) στο συριακό πεδίο μάχης. Αμερικανικά τεθωρακισμένα περιπολούν φανερά σε ορισμένα σημεία των συρο-τουρκικών συνόρων, σε περιοχές ελεγχόμενες απ’ τις κουρδικές ypg, εν είδει «προστασίας» – κι αυτές οι περιπολίες δεν έχουν καμία σχέση με την «καταπολέμηση του isis”.

Μοιάζει ότι το τουρκικό καθεστώς βρίσκεται μπροστά σε σταυροδρόμι. Είτε θα συμβιβαστεί μ’ αυτό που θεωρεί προδοσία εκ μέρους της Ουάσιγκτον, μια προδοσία που ωστόσο προστίθεται στις υποψίες (μόνο υποψίες;) ότι πίσω απ’ το περσινό πραξικόπημα υπήρχε, επίσης, αμερικανικός δάκτυλος. Είτε θα δοκιμάσει τις «αντοχές» των αμερικάνων εισβάλλοντας σε κάποιο σημείο της κουρδοκρατούμενης βόρειας συρίας, με την «δικαιολογία» ότι ο στρατός του κατευθύνεται προς την Raqqa.

Θα φανεί. Ίσως υπάρχουν κι άλλα δεδομένα… Απομένει (κατά την φτωχή μας άποψη) αυτό: οι κούρδοι της συρίας θα έπρεπε να είναι σοφότεροι έχοντας επίγνωση ότι οι λυκοφιλίες (και μάλιστα με την Ουάσιγκτον…) καταλήγουν πάντα σε βάρος του πιο αδύνατου…

Αλλά δεν είναι. Δίνουν «γη και νερό» στον στρατό που έχει αιματοκυλήσει τον πλανήτη απ’ το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και μετά, σε κάποιες περιπτώσεις (προκειμένου να κάνει την δουλειά του) τρώγοντας τους ίδιους τους συμμάχους του.

Τέτοιες επιλογές δεν λέγονται «ρεαλισμός».

Συνάντηση γιγάντων

Τρίτη 2 Μάη. Το ψόφιο κουνάβι πέταξε κι ένα “καλά, άμα είναι για καλό θα τον συναντήσω», ανάμεσα στα μαρσαρίσματα των πολεμικών του στη ανοικτά της κορεατικής χερσονήσου. Τον Kim Jong un, εννοούσε.

Δεν ξέρουμε αν και πότε θα γίνει κάτι τέτοιο. Όμως μια τέτοια συνάντηση θα ήταν επαναστατικό γεγονός για την διεθνή κομμωτική τέχνη. Γιατί και ο Kim ακολουθεί μια παρόμοια μόδα: ψόφιο σκατζόχοιρο στο κεφάλι.

(Εν τω μεταξύ γιατί η dapra – λέμε τώρα… – να μην διασκεδάζει μπλοκάροντας τα ηλεκτρονικά των πυραύλων που δοκιμάζει ο Kim, ώστε να σκάνε μόλις εκτοξευτούν; Σαν «άσκηση» μια χαρά μας φαίνεται…)

Πυροσβεστική αποστολή…

Κυριακή 30 Απρίλη – Δευτέρα 1 Μάη. Ο αμερικάνος υφ.υπ.εξ. (με αρμοδιότητα τις ευρωπαϊκές και ευρασιατικές υποθέσεις…) Hoyt Brian Yee φτάνει την Δευτέρα στα Σκόπια. Για να “πείσει” τον σύμμαχο του ακροδεξιού πρώην πρωθ. Γκρουέφσκι πρόεδρο Gjorge Ivanov να δώσει επιτέλους εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στην ήδη διαμορφωμένη πλειοψηφία σοσιαλδημοκρατών και αλβανών βουλευτών.

Όμως ο Ivanov έχει δηλώσει ήδη ότι δεν θα τον δεχτεί… Όπως έχει κάνει και με τους απεσταλμένους της ε.ε…. Το πράγμα δείχνει κωμικοτραγικό: ενδιαφέρεται πραγματικά η Ουάσιγκτον για την «σταθερότητα» στα δυτικά βαλκάνια; Ή το παριστάνει;

Δεν είναι η καχυποψία μας, αλλά η κοινή λογική που προκαλεί την ερώτηση. Αφού ο Yee ξέρει ήδη ότι ΔΕΝ θα μιλήσει με τον θεσμικά υπεύθυνο (της «θεσμικής εκτροπής» όπως θα έλεγαν οι ειδικοί) τι ακριβώς θα κάνει στα Σκόπια; Δηλώσεις σαν αυτές που έχει ήδη κάνει: «Ελπίζω ότι σύντομα θα…» κλπ κλπ…. Αυτό…

Και απ’ την ανάποδη μεριά: τι ακριβώς είναι που δίνει στον Ivanov την «άνεση» να κρεμάει ταμπέλα «κλειστόν» στο πόστο του όταν κτυπάει το κουδούνι ένας αμερικάνος καθεστωτικός; Πιο απλά: γιατί δεν ανησυχεί ότι κάνει χοντράδα; Μήπως επειδή ξέρει ότι πρόκειται για fake «προσπάθειες»;

Προφήτες δεν είμαστε, και ίσως ο Ivanov «το ξανασκεφτεί». Όμως δεν μας φαίνεται καθόλου δύσκολο η καινούργια αμερικανική διοίκηση να θεωρεί τα δυτικά βαλκάνια «πρόβλημα της ευρώπης» – παίρνοντας από εκεί μόνο ότι χρειάζεται, όπως για παράδειγμα την ένταξη του μαφιόζικου montenegro στο νατο… Και δεν μας φαίνεται καθόλου παράξενο το να βλέπει με καλό μάτι το να γίνει αυτό το «πρόβλημα» ΠΡΟΒΛΗΜΑ!

Το να το βλέπει με καλό μάτι… και να το σπρώχνει με καλό χέρι… διακριτικά…

(Εν τω μεταξύ στην αναμπουμπούλα διάφοροι χαίρονται: κυκλοφορούν φήμες στην μακεδονική επικράτεια ότι ο Ivanov μπορεί να αξιοποιήσει το προεδρική καρέκλά του για να κηρύξει «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», βγάζοντας τον στρατό στους δρόμους – ένα πραξικόπημα δηλαδή – προκειμένου να σταματήσει οριστικά την πολιτική διαδικασία. Ας ευχηθούμε να πρόκειται μόνο για φήμες…)

Να πλερώσουν!

Σάββατο 29 Απρίλη. Εντυπωσιακό όπως πάντα το ψόφιο κουνάβι, πριν βομβαρδίσει (αν βομβαρδίσει) την βόρεια κορέα, έριξε κάτι “ψιλές” στη νότια. Συνεντευξιαζόμενο στο Reuters δήλωσε ότι «φυσικά τα έξοδα για την αντιπυραυλική ασπίδα THAAD θα πρέπει να τα πληρώσει…» ….η Σεούλ! Πόσο πάει; Μόνο 1 δισεκατομμύριο δολάρια…

Συνεπής δεν είναι με την άποψή του «σιγά μην σας προστατεύουμε τσάμπα»; Συνεπέστατος! Μόνο που το νοτιοκορεατικό κράτος δεν το βλέπει έτσι. Σύμφωνα με την δική του άποψη η συμφωνία Σεούλ – Ουάσιγκτον που υπογράφτηκε τον περασμένο Ιούλη, προβλέπει ότι η μεν νότια κορέα θα βάλει γη και υποδομές οι δε ηπα θα βάλουν τα όπλα, την λειτουργία τους, την επιμελητεία τους – και τα ανάλογα κόστη.

Ο.Κ. Αυτά συμφωνήθηκαν τον Ιούλη του 2016. Τώρα είναι σχεδόν Μάης του 2017, και κυβερνάει (λέμε τώρα..) το ψόφιο κουνάβι. Δηλαδή καθαρά και ωμά ο αμερικανικός στρατός και οι χρηματιστές, σε επιθετικότερη στάση…

Μην κάνουν το κορόιδο οι νοτιοκορεάτες! Οι σερίφηδες είναι στα πόστα, και η «προστασία» έχει έξοδα!!!

Μόνο κλόουν

Παρασκευή 28 Απρίλη. Συνηθιζόταν να ισχύει ότι ο αμερικάνος πρόεδρος είναι ο ανώτερος αρχηγός του στρατού. Αυτό ήταν μια πρόνοια ώστε να ελέγχεται ο αμερικανικός στρατός απ’ τους πολιτικούς, την κυβέρνηση κατ’ αρχήν. Οι αμερικάνοι καραβανάδες, επί της προεδρίας Ομπάμα, γκρίνιαζαν ωστόσο ότι “η κυβερνητική γραφειοκρατία τους δένει τα χέρια”.

Όχι πια. Το ψόφιο κουνάβι παραχώρησε πριν 8 μέρες αποφασιστικές αρμοδιότητες αποκλειστικά στον “τρελό σκύλο” Mattis, που είναι πρώην αρχικαραβανάς και επαγγελματίας δολοφόνος στην κατοχή του ιράκ. Τώρα πια ο αμερικανικός στρατός, με στολή και με κουστούμι θα αποφασίζει πως και πότε θα μεταφέρει δυνάμεις και όπλα στη συρία και στο ιράκ.

Και οι καραβανάδες τρίβουν τα χέρια τους, που λύθηκαν. Όσο για το ψόφιο κουνάβι; Ας μην είναι τόσο αρχιστράτηγος. Ας μείνει κυρίως κλόουν.

Μόνο καραγκιόζης

Παρασκευή 28 Απρίλη. Ο άγγλος υπ.εξ. Boris Johnson έχει κι αυτός, εκ μέρους της κυβέρνησης των συντηρητικών, μια φαγούρα. Συνηθιζόταν να είναι απόφαση του αγγλικού κοινοβουλίου αν ο στρατός της αυτού μεγαλειότητας θα «κτυπήσει» κάποιους που δεν απειλούν την αγγλία, και μάλιστα χωρίς κάποια διεθνή επίσημη απόφαση (του οηε ας πούμε). Εξαιτίας αυτής της ανόητης (για καιρό πολέμου…) συνήθειας, το 2013 το κοινοβούλιο είχε απορρίψει την πρόταση του Cameron για βομβαρδισμό του καθεστώτος Άσσαντ ως υποτιθέμενου ενόχου για επίθεση με χημικά.

Αλλά τώρα ο Johnson νοιώθει ότι είναι καλύτερα οι αποφάσεις για τον αγγλικό στρατό και την δράση του να λαμβάνονται στην Ουάσιγκτον. Θα είναι δύσκολο αν οι ΗΠΑ μας κάνουν μια πρόταση για κάποια μορφή δράσης σε σχέση με χρήση χημικών όπλων, αν μας ζητήσουν να τους στηρίξουμε – μάλλον με πυραύλους Κρουζ από υποβρύχια στη Μεσόγειο, έτσι νομίζω – θα είναι δύσκολο λοιπόν να τους πούμε όχι. Αυτά είπε κοτζάμ άγγλος υπουργός εξωτερικών.

«Στους πολέμους λέμε ναι» – και χωρίς δημοψηφίσματα. Προφανώς είναι συνέπεια της καινούργιας «εθνικής ανεξαρτησίας» της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας. Υπό την έννοια της ξαναμοιρασιάς του κόσμου με τον μόνο έγκυρο τρόπο που ταιριάζει στα αφεντικά: δια πυρός και σιδήρου.

Της κορέας 2…

Πέμπτη 27 Απρίλη. Η Ουάσιγκτον και η Σεούλ επιταχύνουν την εγκατάσταση του αντιπυραυλικού συστήματος THAAD (Termonal High Altitude Area Defence), ισραηλινής κατασκευής, στη νότια κορέα. Υποτίθεται ότι το σύστημα είναι ανάλογο των patriot, και ότι μπορεί να αναχαιτίσει πυραύλους μέσου βεληνεκούς (από 880 μέχρι 5.500 χιλιόμετρα). Αν είναι λίγοι…

Και ιδού ένας λόγος που το Πεκίνο ίσως θυμώνει με την Πγιονγκγιάνγκ. Επιδεικνύει έναν στρατιωτικό τσαμπουκά που δεν μπορεί να οδηγήσει με επιτυχία ως το τέλος του μόνη της, χωρίς κινεζική βοήθεια· και απ’ την άλλη νομιμοποιεί την εντατικοποίηση της αμερικανικής παρουσίας στη νότια κορέα, κάτι που το Πεκίνο θεωρεί εχθρικό. Μ’ άλλα λόγια: το βορειοκορεατικό καθεστώς αντικειμενικά δουλεύει υπέρ των αμερικανικών (και ιαπωνικών) συμφερόντων, και εναντίον των κινεζικών.

Εκτός εάν το Πεκίνο εφαρμόζει την συμβουλή: έχε τους φίλους κοντά και τους εχθρούς κοντύτερα.

(φωτογραφία: τα συστατικά του THAAD δεν γίνονται απ’ όλους δεκτά στη νότια κορέα… Εδώ δεν φαίνονται οι διαδηλωτές, μόνο ένα πανό: το πλάνο είναι γεμάτο μπάτσους…)

Της κορέας 3…

Πέμπτη 27 Απρίλη. Σε άρθρο των global times, που θεωρούνται ότι εκφράζουν την κεντρική επιτροπή του κομμουνιστικού κόμματος της κίνας, αφήνεται η υπόνοια ότι το Πεκίνο θα μπορούσε, ίσως (…) να ανεχτεί μια περιορισμένης έκτασης «χειρουργική» αεροπορική επίθεση των ηπα στη βόρεια κορέα… Σε καμία περίπτωση όμως εισβολή του στρατού της νότιας στο βορειοκορεατικό έδαφος.

Είναι αυτό μια σταθερή θέση; Ή μια τελευταία προειδοποίηση προς την Πγιονγκγιάνγκ ότι δεν μπορεί να κάνει μαγκιές με ξένα (δηλαδή κινεζικά) κόλλυβα;

Δεν βάζουμε στοίχημα. Ειδικά για τις ιμπεριαλιστικές τακτικές «μεγάλων δυνάμεων» στην ασία. Όμως υπάρχουν (ή έτσι τα βλέπουμε) κάποια «δευτερεύοντα» σημάδια που δείχνουν ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να είναι ευχαριστημένη προς το παρόν με την αυξημένη στρατιωτική παρουσία της στην ευρύτερη περιοχή της κορεατικής χερσονήσου· με την προϋπόθεση ότι το καθεστώς της βόρειας κορέας δεν θα κάνει κάποια καινούργια «απαγορευμένη δοκιμή».

Εξάλλου δεν είναι ακόμα βέβαιο (και πως θα μπορούσε;) ότι η νότια κορέα (κατά κύριο λόγο) θα ήταν διατεθεμένη να υποστεί τα αντίποινα μιας αμερικανικής επίθεσης αν δεν πρόκειται να δοκιμάσει να καταλάβει εδάφη της βόρειας κορέας – κάτι που το Πεκίνο θεωρεί casus belli.

Οι επόμενες ημέρες και νύχτες θα δείξουν τι είναι που εγκυμονείται…

Της κορέας…

Τετάρτη 26 Απρίλη. Η συγκέντρωση στρατών γύρω απ’ την κορεατική χερσόνησο και η φιλοπόλεμη ρητορική της Ουάσιγκτον πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες ανάφλεξης στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Φαίνεται πως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να κερδίσει το έδαφος που έχει χάσει στην ανατολική ασία στη διάρκεια της φιλόδοξης μεν αλλά όχι ιδιαίτερα πετυχημένης εκστρατείας “Asian pivot” της προηγούμενης διοίκησης (Ομπάμα). Μια ακόμα απόδειξη της συνέχειας στην αμερικανική «εξωτερική πολιτική».

Κάνουμε ωστόσο την σκέψη ότι ο αποφασιστικός παράγοντας για το τι θα γίνει τις επόμενες ημέρες και βδομάδες εκεί ΔΕΝ είναι ο διακηρυγμένος αμερικανικός τσαμπουκάς αλλά οι αδήλωτες προθέσεις του Πεκίνου. Κάνει μεγάλη διαφορά αν το κινεζικό καθεστώς ξεκαθαρίσει στην Ουάσιγκτον ότι οποιαδήποτε επίθεση κατά της Πγιονγκ Γιανγκ θα θεωρηθεί επίθεση και κατά του Πεκίνου, ή όχι.

Το είδος των όπλων που μαζεύει η Ουάσιγκτον στην κορεατική χερσόνησο κάνει για αεροπορικές επιδρομές κατά της βόρειας κορέας, και ως εκεί. Παρότι το βορειοκορεατικό καθεστώς διαθέτει 1200 (ρωσικής κατασκευής) αεροπλάνα, τόσο αυτά όσο και το σύστημα αεράμυνάς του θεωρείται «παλιομοδίτικο» και όχι ιδιαίτερα αποτελεσματικό· πράγμα που θα έκανε ευκολότερη την δουλειά της αμερικανικής αεροπορίας και των συμμάχων της. Το είδος της απάντησης που το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει «δουλέψει» επί χρόνια είναι πυραυλική. Με ή χωρίς πυρηνικά. Αρχίζοντας με το ευκολότερο, επειδή είναι κοντά: με στόχους στη νότια κορέα ή/και στην ιαπωνία. Και οι δύο έχουν εξοπλιστεί με (αμερικανικά) αντιπυραυλικά συστήματα, που σημαίνει ότι το βορεοκορεατικό καθεστώς θα έχει ελπίδες «να βρει στόχο» όσο περισσότερους πυραύλους εκτοξεύσει μαζί και ταυτόχρονα.

Η Ουάσιγκτον δεν θα χαλιόταν ιδιαίτερα αν υπήρχαν σοβαρές απώλειες στους δύο «συμμάχους» της, τη νότια κορέα ή/και την ιαπωνία – μάλλον θα χαιρόταν (κρυφά) επειδή έτσι θα αναγκάζονταν να δεθούν ακόμα περισσότερο στο δικό της άρμα. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι από οικονομική άποψη ο ιαπωνικός καπιταλισμός είναι σταθερά ανταγωνιστικός του αμερικανικού…

Όμως η άμεση στρατιωτική εμπλοκή του κινεζικού στρατού στην υπόθεση (για να μην μιλήσουμε για τον ρωσικό…) είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Γιατί σε αντίθεση με το καθεστώς της Πγιονγκ Γιανγκ το Πεκίνο έχει την δυνατότητα να κτυπήσει τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα· αποφεύγοντας το έδαφος της νότιας κορέας ή/και της ιαπωνίας. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ άσχημο «νέο» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που θα έπρεπε υποχρεωτικά να κλιμακώσει τον πόλεμο, με εξαιρετικά αβέβαια αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση το να χάσουν έστω και ένα αεροπλανοφόρο θα ήταν για τους αμερικάνους το τέλος της ηγεμονίας τους στις θάλασσες του πλανήτη.

Κρίνουμε, λοιπόν, ότι το «κλειδί» βρίσκεται στο Πεκίνο. Αν, δηλαδή, έχει τους δικούς του (όχι γνωστούς…) λόγους να «αφήσει» την Πγιονγκ Γιανγκ για «λίγο στην τύχη» της, δηλαδή σε μια ορισμένη ήττα. Μια «ελεγχόμενη» ήττα που θα συνοδευτεί από σοβαρές ζημιές (σε καπιταλιστικές υποδομές) τόσο της νότιας κορέας όσο και της ιαπωνίας, εξαιτίας της όποιας βορειοκορεατικής «άμυνας». Αν δεν έχει τέτοιους λόγους, κι αν δεν θέλει επ’ ουδενί να έχει η Ουάσιγκτον μια στρατιωτική επιτυχία κάτω απ’ την μύτη του, τότε εικάζουμε ότι η Ουάσιγκτον με το μέγεθος των «αρμάδων» που έχει μεταφέρει στην περιοχή, θα περιοριστεί σε μια παρέλαση… Ενόσω το βορειοκορεατικό καθεστώς θα εμφανίσει κάποια στοιχεία «υποχώρησης» και «διάθεσης για διάλογο». (Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι τέτοιος είναι ο βασικός στόχος της Ουάσιγκτον προς το παρόν: με μια καλή ένοπλη παρέλαση να αναγκάσει το Πεκίνο να «μαζέψει» την Πγιονγκ Γιανγκ…).

Σε κάθε περίπτωση ακούγεται μακιαβελικό το ότι οι συγκρούσεις ενός παγκόσμιου πολέμου δεν είναι υποχρεωτικά «ευθύγραμμες». Πρέπει να σημειώσουμε πάντως ότι αυτή τη στιγμή ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει αρχίσει να αποκτάει πρόβλημα και στο αφγανικό πεδίο μάχης… Που σημαίνει (κατ’ εμάς) ότι επείγεται, προς το παρόν, για «εύκολες νίκες» και όχι για έναν full παγκόσμιο πόλεμο.

Ακούγεται αισιόδοξο; Ίσως. «Προς το παρόν».