Τετάρτη 2 Αυγούστου. Ακόμα κι αν οι βαλλιστικοί πύραυλοι του βορειοκορεατικού καθεστώτος μπορούν να φτάσουν το αμερικανικό έδαφος, το να κουβαλήσουν και να πυροδοτήσουν πυρηνικές κεφαλές είναι άλλης τάξης ζήτημα. Συνεπώς μια πραγματιστική προσέγγιση θα ήταν του είδους «ναι μεν, αλλά». Ναι μεν η Πγιονγκγιανγκ προοδεύει πυραυλικά, αλλά χρειάζεται δουλειά και κάτι χρόνια για να γίνει πραγματικά απειλητική για την ενδοχώρα των ηπα. Οι βάσεις στον ειρηνικό και, μιας και είναι κοντύτερα, η ιαπωνία, αυτά ναι. Είναι σαφώς ευκολότεροι στόχοι. Οπότε υπάρχει ένα ζητηματάκι.
Ποιο ακριβώς; Η Μόσχα και το Πεκίνο έχουν στο ταψί αυτούς τους στόχους που προσπαθεί να προσεγγίσει η Πγιονγκγιανγκ. Και λοιπόν; Αν και είναι ανακηρυγμένοι (ή μισοανακυρηγμένοι) εχθροί της Ουάσιγκτον δεν παίζει το δράμα «θα ισοπεδώσουν το L.A. » – παρότι κάτι τέτοιο είναι απόλυτα εφικτό και επιβεβαιωμένο. Αντίθετα το δράμα παίζει για τον «μικρό της παρέας» που δεν έχει τέτοιες δυνατότητες· και θα αργήσει να τις αποκτήσει. Είναι αυτό μια σκόπιμη μεροληψία; Ναι, είναι.
Ας το επαναλάβουμε: η βόρεια κορέα είναι το σαμάρι· όπως σαμάρι είναι η ανατολική ουκρανία. Τα γαϊδούρια που «πρέπει να κάνουν πίσω» είναι το Πεκίνο και η Μόσχα. Το ψόφιο κουνάβι, ιδρωμένο απ’ τις απολύσεις και τις προσλήψεις στο σπίτι του, πριν δυο μέρες τιτίβισε:
Είμαι πολύ απογοητευμένος απ’ την Κίνα. Οι ηλίθιοι ηγέτες μας του παρελθόντος της επέτρεψαν να βγάζει εκατοντάδες δισεκατομμύρια απ’ το εμπόριο [σ.σ.: εννοεί: με εμάς…] και παρόλα αυτά δεν κάνει ΤΙΠΟΤΑ υπέρ μας με την βόρεια κορέα. Μόνο λόγια. Δεν θα το επιτρέψουμε άλλο. Η κίνα θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα εύκολα!
Παράπονα όχι ψόφιου κουναβιού αλλά ψόφιου κουταβιού! Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η κλάψα; Μαντέψτε: κυρώσεις! Εμπορικές κυρώσεις κατά του Πεκίνου – για «να μαζέψει» την βόρεια κορέα… Διάφοροι «εκπρόσωποι του λαού», ρεπουμπλικάνοι και δημοκρατικοί, το ζητάνε – ατομικά προς το παρόν. Ωστόσο πως μπορεί να αξιοποιηθεί το «σαμάρι» αν όχι για να στριμωχτεί το «γαϊδούρι»; Δεν είναι θέμα βουλευτών. Είναι θέμα οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Στον «πόνο» του ψόφιου κουναβιού, πάντως, το Πεκίνο έχει ήδη απαντήσει: μην μας ανακατεύετε… μεταξύ σας είναι το πρόβλημα, βρείτε τα!…
Οι realos υποστηρίζουν ότι η Ουάσιγκτον θα πρέπει να το πάρει απόφαση: η βόρεια κορέα είναι πυρηνική δύναμη· και δεν είναι η πρώτη, ούτε η χειρότερη κατά των ηπα. Συνεπώς (λένε οι realos) θα πρέπει η Ουάσιγκτον να αλλάξει τακτική και να το κουβεντιάσει το θέμα. Με την Πγιονγιάνγκ. Όπως έκανε (αναγκαστικά) στο παρελθόν με την Μόσχα και το Πεκίνο.
Καλό ακούγεται… Μόνο που οι realos παρακάμπτουν το γεγονός ότι η βόρεια κορέα δεν μπήκε κατά λάθος απ’ τον Μπους τον Β στον «άξονα του κακού», το 2001, όταν οι τεχνολογικές πυραυλικές / πυρηνικές δυνατότητές της ήταν πολύ πίσω. Μπήκε επειδή στην ούγια έγραφε «κίνα».
Κι αφού τα πράγματα είναι έτσι, ο μόνος ρεαλισμός της Ουάσιγκτον απέναντι στο Πεκίνο θα ήταν «Ντόναλντ χάσαμε!» Ακόμα κι αν αυτό, προς το παρόν, δεν αφορά τους αμιγώς στρατιωτικούς συσχετισμούς.
Αλλά δεν είναι καιρός για «ρεαλισμούς»!!! “Χάνουμε από ‘δω, χάνουμε από ‘κει, τι θα γίνει;” Σωστό…