Tag: ηπα

Κουρδιστάν

Τετάρτη 19 Ιούλη. Η εθελοντική συστράτευση των κούρδων ενόπλων στη συρία στο πλευρό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον έχει κατακτήσει θέσεις, “καρδιές”, “μυαλά”, υποδομές και βάσεις σ’ αυτήν την περιοχή (και το δείχνει) έχει και ένα “ελληνικό ενδιαφέρον”. Είναι ένα απ’ τα αρκετά ζητήματα τεράστιας διαφοράς σε σύγκριση με το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, όταν η Αθήνα (αν και καθόλου μόνον αυτή…) υποστήριζε το pkk στον πόλεμό του κατά της Άγκυρας, παρουσιάζοντας εκείνην την υποστήριξη σαν έναν απ’ τους «κρίκους της αλυσίδας που κύκλωνε – και θα έπνιγε – την τουρκία» σύμφωνα με τις τότε ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις και επιδιώξεις του ελληνικού κράτους / παρακράτους.

Είναι ευνόητο ότι η αμερικανική (φανερή) και η ισραηλινή (κρυφή) παρουσία στα εδάφη της βόρειας συρίας αφήνει ελάχιστα έως καθόλου περιθώρια «ονείρων» στους έλληνες φασιστοπατριώτες – σε βάρος της τουρκίας. Ό,τι και να γίνει εκεί τα επόμενα χρόνια θα αφήσει (αν αφήσει..) ασήμαντα ψίχουλα για την Αθήνα. Ίσως καμιά κατασκευαστική να πάρει εργολαβία κανάν δρόμο. Γι’ αυτό κι εκείνο το epic σύνθημα των ‘90s, που συμπύκνωνε και σέρβιρε τα ελληνικά όνειρα, το «η ειρήνη στο Αιγαίο κρίνεται στα βουνά του κουρδιστάν», δεν ακούγεται τα τελευταία χρόνια ούτε σαν ψίθυρος.

Το σίγουρο είναι πια ότι «στα βουνά του κουρδιστάν» δεν κρίνεται καμία ειρήνη!!!

Συρία 2

Τετάρτη 19 Ιούλη. Εκείνο που μπορεί να υποθέσει κανείς βλέποντας τι συμβαίνει “επί του εδάφους” είναι ότι στο συριακό πεδίο μάχης έχει γίνει ήδη μια κάποια “μοιρασιά” – αν και στην τωρινή φάση της αυτή η μοιρασιά δεν φαίνεται να ικανοποιεί τις απαιτήσεις του Τελ Αβίβ (και του Ριάντ) για “αποκλεισμό” της Τεχεράνης και των συμμάχων της από την χερσαία πρόσβαση στον λίβανο και στη Μεσόγειο. Υπάρχουν αρκετές εκτάσεις που σ’ αυτή τη φάση δεν αμφισβητείται το ποιος τις ελέγχει. Υπάρχουν και άλλες, προς τα ανατολικά, γύρω απ’ την Deir ez-Zor, που είναι διεκδικούμενες. Και είναι κρίσιμες.

Το σημαντικότερο όπλο του Τελ Αβίβ και του Ριάντ σ’ αυτή τη φάση, μετά την σταδιακή κατάρρευση του isis και το πέρασμα των ένοπλων που ήλεγχε η Άγκυρα και η Ντόχα στη συμμαχία Δαμασκού – Άγκυρας – Μόσχας – Τεχεράνης είναι… ο αμερικανικός στρατός. Αλλά φαίνεται ότι το αμερικανικό πεντάγωνο (ή η cia, ή και οι δύο μαζί) πάσχουν από αξιόπιστους στρατιωτικά proxies – με την εξαίρεση, φυσικά, των ypg. Φαίνεται πως αυτή η αδυναμία έχει σκάσει ακόμα και στην επιχείρηση «εκκαθάρισης» της Raqqa, όπου (λέγεται ότι) οι άραβες μισθοφόροι των ηπα τα έχουν σπάσει με τους κούρδους, αδυνατίζοντας την επιχείρηση.

Για να υλοποιηθεί, λοιπόν, σύντομα η ισραηλινή επιθυμία, για να εμποδιστεί δηλαδή η ανακατάληψη της Deir ez-Zor απ’ τον στρατό του Άσαντ και τους συμμάχους του, δύο ενδεχόμενα υπάρχουν. Είτε να επιστρατευτούν εναντίον αυτού του θύλακα οι ypg με την αεροπορική κάλυψη των αμερικάνων· κάτι που θα ήταν εξαιρετικά χοντροκομμένο, αν και όχι το πρώτο στο συριακό πεδίο μάχης, με δεδομένο ότι στην Deir ez-Zor υπάρχουν ήδη αρκετές χιλιάδες συριακού στρατού. Είτε να αναλάβει την υπόθεση το ίδιο το αμερικανικό Πεντάγωνο, «φορτώνοντας» με αρβύλες στο χώμα το συριακό πεδίο. Μόνο που αυτό το τελευταίο θα απαιτούσε την έγκριση του κογκρέσσου, πράγμα εξαιρετικά απίθανο.

Υπάρχει, φυσικά, και το ενδεχόμενο να μην ικανοποιηθούν (άμεσα τουλάχιστον) οι ισραηλινές και σαουδαραβικές βλέψεις στη συρία. Δεν είναι άλλωστε πρωτοφανές να αναγκάζονται τα όποια επιτελεία να φτιάχνουν και δεύτερα ή και τρίτα σχέδια αν η εξέλιξη στο βασικό δεν τους βγαίνει.

Αυτό που μας φαίνεται σίγουρο είναι ότι η μέση Ανατολή δεν θα ησυχάσει σύντομα, ακόμα κι αν ο συριακός στρατός με τους συμμάχους του πετύχουν την μέγιστη δυνατή νίκη…

Αλήτες ρουφιάνοι: ναι, αν και όχι πάντα…

Πέμπτη 13 Ιούλη. Είναι ένας απ’ τους πιο καταξιωμένους και ονομαστούς διεθνώς ερευνητές δημοσιογράφους. Το 1969 αποκάλυψε την σφαγή (που έκανε ο αμερικανικός στρατός εναντίον αμάχων στο βιετνάμ), που έμεινε γνωστή σαν “η σφαγή στο My Lai”. To 2004 αποκάλυψε τα βασανιστήρια στο κάτεργο του Abu Graib, στο ιράκ. Ενδιάμεσα έχει συνεργαστεί, σαν πρώτο ή δεύτερο βιολί, σε διάφορα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, πάντα σε βάρος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· ή εκείνου εκλεκτών συμμάχων της Ουάσιγκτον. Έχει πάρει ένα κάρο βραβεία. Για ποιον λόγο θα γινόταν, έστω άθελά του, πράκτορας του Άσαντ και της Μόσχας; Μήπως επειδή γέρασε και τα έχει χάσει;

Ο ογδοντάχρονος σήμερα Seymour Hersh, αμερικάνος, είναι απ’ τα πιο βαριά ονόματα της ερευνητικής / αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας του 20ου αιώνα. Είναι εύκολο να βρει κανείς τις πιο κτυπητές έρευνές του, οπότε δεν θα κάνουμε τον κόπο. Οποιοδήποτε «επώνυμο μαγαζί» θα σκοτωνόταν άλλους καιρούς για τις αποκαλύψεις του. Όχι πια. Είναι ο 21ος αιώνας. Και, κυρίως, είναι η «αδιόρατη» όξυνση του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Τώρα δεν χωράνε «αποκαλύψεις» που να βάζουν σε κίνδυνο τους εθνικούς στόχους…

Η αλήθεια, μια στιγμή του ψέμματος

Πέμπτη 13 Ιούλη. Η τελευταία έρευνα του Hersh αφορούσε το ζήτημα της υποτιθέμενης επίθεσης με χημικά του Άσαντ, κατά αμάχων, στις αρχές του περασμένου Απρίλη, στην Khan Sheikhoun · και την απάντηση της ψοφιοκουναβικής διοίκησης, με τους 50κάτι κρουζ κατά στρατιωτικών στόχων του Άσαντ.

Αυτή τη φορά οι πόρτες που άλλοτε θα ήταν διάπλατα ανοικτές έκλεισαν. Ο Hersh αυτό το είχε ξαναζήσει: όταν έκανε το ρεπορτάζ για την σφαγή στο My Lai και πάλι οι «εκδοτικές» πόρτες είχαν μείνει κλειστές για καιρό. Για τον ίδιο λόγο τότε όπως και τώρα: γίνεται πόλεμος… δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τον εχθρό…

Τελικά η συγκεκριμένη τελευταία έρευνα του Hersh δημοσιεύτηκε σε γερμανική καθεστωτική εφημερίδα. Δεν το τρώμε ότι εκεί είναι φίλοι της ελευθεροτυπίας. Απλά δεν έχουν σοβαρή εμπλοκή στο συριακό πεδίο μάχης.

Όταν μιλάμε για «έρευνα» του είδους που μπορεί να φέρει σε πέρας ένα βαρύ όνομα σαν αυτό το Hersh, εννοούμε και ψιθύρους στο αυτί του· που είναι αξιόπιστοι αλλά, υποχρεωτικά, ανώνυμοι. Η ακρίβεια με την οποία ο Hersh περιγράφει το πως και γιατί ο αμερικανικός στρατός στη συρία ήξερε εκ των προτέρων όλα τα δεδομένα της συγκεκριμένης συριακής επίθεσης θα μπορούσε να παραπέμπει είτε σε αμερικανικές είτε σε ρωσικές «πηγές». Είτε σε ένα συνδυασμό τους. Υποθέτουμε όμως ότι ακόμα και 80 χρονών ο Hersh δεν θα υιοθετούσε κάτι που θα του φαινόταν σουρεαλιστικό. Και δεν υπήρχε κάτι τέτοιο σ’ όσα δημοσιοποίησε.

Αλλά… Δεν είναι πια ο φανατικά ερευνητής δημοσιογράφος που έχει «άκρες». Όχι. Τώρα είναι κάποιος που παίζει τα παιχνίδια του Άσαντ και του Πούτιν. Κανείς δεν λέει ότι ο Hersh είναι πράκτορας· ούτε καν ότι γέρασε και τα έχει χάσει. Αλλά το νόημα είναι αυτό: οποιοδήποτε, οσονδήποτε τεκμηριωμένο ρεπορτάζ που αποδεικνύει ότι ο Άσαντ δεν έκανε καμία επίθεση με χημικά στην Khan Sheikhoun, “αντικειμενικά” συμφέρει τους αντιπάλους μας. Και το πνίγουμε…

Θα έπρεπε να το θυμίσουμε; Όσο αμφιλεγόμενη κι αν είναι η περσόνα του ψόφιου κουναβιού, όσο προσωρινή κι αν είναι η προεδρία του, οι πάντες (συντηρητικοί και δημοκρατικοί) χειροκρότησαν τους 50κάτι πυραύλους στη συρία. Εκεί το ψόφιο κουνάβι αναδείχθηκε σε “αληθινό αμερικάνο πρόεδρο”…

Εθνική ενότητα. Και απέναντί της οποιαδήποτε αμφισβήτηση ισοδυναμεί με προδοσία. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.

“Κυπριακό” 4

Τετάρτη 12 Ιούλη. Δεν είναι μυστικό ότι Αθήνα και Λευκωσία έχουν επιλέξει μια δηλητηριώδη “συμμαχία” με το Τελ Αβίβ (και σε κάποιο βαθμό με το Κάιρο) εκτιμώντας ότι έτσι αυξάνουν το γεωπολιτικό βάρος τους στα μάτια τόσο του Λονδίνου όσο, κυρίως, της Ουάσιγκτον. Ο Nick the greek πήγε στις αρχές της χρονιάς με τους χάρτες παραμάσχαλα να «πουλήσει αξία» στην καινούργια συντηρητική διοίκηση στην Ουάσιγκτον. Με χάρτες στους οποίους έδειξε τα «σχέδιά» του για το τετράγωνο Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ – Κάιρο… Είναι, φυσικά, μια αντιτουρκική συμμαχία· ή, έστω, μια συμμαχία που προσπαθεί να ισορροπήσει το αυξημένο διεθνές γεωπολιτικό βάρος της Άγκυρας.

Όμως και η πλευρά του τουρκικού καθεστώτος έχει πολλά χαρτιά στα χέρια της. Όχι μόνο γενικά, αλλά και σε ότι αφορά το “κυπριακό”. Για παράδειγμα, όταν λέει ότι τα όποια οφέλη απ’ τα όποια “κυπριακά κοιτάσματα” πρέπει να πάνε σε όοοολους τους κατοίκους, άρα και στους τουρκοκύπριους, έχει σαν βαρύ χαρτί τον τρόπο με τον οποίο μπήκε η νότια κύπρος στην ε.ε.: σαν “ενιαίο κράτος” στου οποίου τον βορρά η επίσημη διοίκηση δεν ασκεί εξουσία. Αυτό σημαίνει στη διεθνή “έννομη τάξη”, πολύ απλά, ότι η Λευκωσία ΔΕΝ μπορεί να χαράζει “αοζ” και να εκμεταλλεύεται κοιτάσματα για πάρτη της, σα να είναι χωριστό κράτος απ’ τον βορρά· εκτός αν το αναγνωρίσει, επισημοποιώντας την μοιρασιά του ’74!!!

Εν τω μεταξύ η Άγκυρα δεν έχει ιδιαίτερη καούρα ειδικά για το “οικόπεδο 11” που είναι της μόδας αυτές τις μέρες. Δεν αμφισβητεί την αρμοδιότητα της Λευκωσίας πάνω του, αμφισβητεί την μοναχοφαγία της! Έχει πολύ ευρύτερη οπτική, και μέσα σ’ αυτήν κάνει τα κόλπα της στην κάθε φορά συγκυρία.

Αν διαβάζουμε σωστά αυτήν την λίγο πολύ αλλόφρονα ελληνική τακτική, στηρίζεται σε μία, και μόνο μία παραδοχή: ότι η Ουάσιγκτον θα αναπτύξει έναν σαφή «αντιτουρκισμό», έτσι ώστε να εκτιμήσει τις υπηρεσίες όχι του Τελ Αβίβ αλλά τύπων σαν τον ψεκασμένο υπ.αμ. και τον ψεκασμένο υπ.εξ. Πρόκειται για ένα δίδυμο που αλληλοσυμπληρώνεται, δείχνοντας την “δεξιοαριστεροφασιστική” πραγματικότητα της ελληνικής εθνικής γραμμής. Μιλώντας πιο γενικά: η ελπίδα είναι ότι όσο θα οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός τόσο περισσότερο πιθανό θα είναι η Ουάσιγκτον να «αγοράσει ελλάδα» – εναντίον της τουρκίας.

Έχει, όμως, μεσοπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο συμφέρον ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός να τραβήξει Χ στην τουρκική επικράτεια, δίνοντας ουσιαστικά το ο.κ. για τον προσανατολισμό της Άγκυρας προς Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη κλπ; Ή μήπως αυτή ακριβώς η τουρκική εναλλακτική αναγκάζει την Ουάσιγκτον να «προσέξει» την Άγκυρα; Μήπως οι ελληνοφασίστες είναι καταδικασμένοι να ζουν μόνιμα αγκαλιά με τα φαντάσματά τους του 1920 και του 1921, γιατί, πολύ απλά, δεν μπορούν να παραδεχτούν την μηδαμινότητά τους;

Μην περιμένετε να μάθετε την απάντηση από έλληνες “ειδικούς”, προφέσορες, πράκτορες φανερούς ή κρυφούς… Αυτοί κοιμούνται και ξυπνάνε με την ελπίδα της “κόκκινης μηλιάς”.

Συρία

Τρίτη 11 Ιούλη. Ερώτηση: είναι η Μόσχα ικανή να διαχειρίζεται την “δημιουργική ασάφεια” της Ουάσιγκτον; Απάντηση: αν δεν είναι ικανή γι’ αυτό (και όχι μόνον αυτή, ούτε μόνο γι’ αυτό) τότε για τι είναι; Υπάρχουν καθεστώτα που έχουν πολύχρονη συνέχεια στους σχεδιασμούς και στις τακτικές τους. Υπάρχουν άλλα που, χάνοντας λίγο ή περισσότερο έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους, ξεπέφτουν σε κωμικοτραγικούς αυτοσχεδιασμούς και σε θεατρινίστικους εμφύλιους.

Η πιο πρόσφατη συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον, Μόσχας και Αμμάν για “ζώνη αποκλιμάκωσης” στη νοτιοδυτική συρία, γύρω απ’ την στρατηγικής σημασίας Dera’a, είναι μια επιτομή αυτής της ασύμμετρης αντίθεσης. Η συμφωνία δουλεύτηκε στο μεσαίο στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα με το κεντρικό πολιτικό, και είχε γίνει πριν το ψόφιο κουνάβι συναντήσει τον Πούτιν στο Αμβούργο.

Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Δεν αρέσει σε διάφορους στο αμερικανικό καθεστώς, όπως φαίνεται ότι δεν αρέσει ούτε στο Τελ Αβίβ. Τι σημαίνει αυτό; Η Ουάσιγκτον δεσμεύεται απ’ την συμφωνία, τουλάχιστον τυπικά· γιατί, άλλωστε, η αλεπού της kgb να ψήσει το ψόφιο κουνάβι να την ξεστομίσει ο ίδιος από κοτζάμ περιθώριο των g20; Για να της δώσει βάρος! Ταυτόχρονα διάφορα επίπεδα δράσης (στην αυλή του ψόφιου κουναβιού), δηλαδή μυστικές υπηρεσίες, πεντάγωνο, κλπ, νοιώθουν την δέσμευση σαν θηλειά. Σα να λέμε: η ρωσική διπλωματία πέρασε το σκοινί στο λαιμό του ψόφιου κουναβιού, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι αυτό κάνει, και τώρα χαζεύει τον χορό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που δεν έχει συνοχή στην τακτική του, γύρω απ’ το σκοινί…

Την ίδια στιγμή ο φιλοΆσαντ στρατός (δηλαδή: και ο ρωσικός) αξιοποιεί την ευκαιρία της «έκπληξης» (για την συμφωνία) των αντιπάλων του στην ευρύτερη περιοχή για να τους επιτεθεί, έξω απ’ τα όρια της συγκεκριμένης «ζώνης αποκλιμάκωσης» αλλά μέσα σε μια προηγούμενη, που είχε αποφασιστεί στην Astana. Όμως δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει την Μόσχα ότι παραβιάζει την συμφωνία της με την Ουάσιγκτον: παραβιάζει μια άλλη, στην οποία η Ουάσιγκτον δεν υπήρχε. Ε, τότε, γούστο της καπέλο της!!!

Ψάξτε και μελετήστε την περίπτωση. Δεν είναι τα δυνατά χαρτιά στα χέρια της Μόσχας επειδή το ψόφιο κουνάβι είναι η βιτρίνα που ξέρουμε. Είναι, ουσιαστικά, επειδή το αμερικανικό καθεστώς δυσκολεύεται να αποφασίσει εναντίον ποίου θα κηρύξει αργά ή γρήγορα τον πόλεμο (εναντίον της Μόσχας ή εναντίον του Πεκίνου;) μιας και δεν θέλει και δεν μπορεί να το κάνει εναντίον και των δύο ταυτόχρονα. «Σκίζεται» έτσι, ανάμεσα σε δύο αντίπαλες εκδοχές «ρεαλισμού», καμία απ’ τις οποίες δεν νοιώθει τόσο σίγουρη για την προοπτική της ώστε να γίνει κυρίαρχη. Η μία προτείνει «να τα βρούμε με τους ρώσους μπας και παρατήσουν τους κινέζους», και η άλλη προτείνει «να έχουμε βαρύ μέτωπο με τους ρώσους και πιο light με τους κινέζους, μπας και ξεκολήσουν απ’ την Μόσχα».

Δεν πρόκειται καν για ζήτημα «υπεροπλίας», ποιότητας όπλων και στρατού, και τα λοιπά. Πρόκειται, μάλλον, για εφαρμογή διάφορων τεχνικών των κινέζικων πολεμικών τεχνών: αυτό που ο αντίπαλος νομίζει για δύναμη της υπεροχής του να το γυρνάς εναντίον του…

Πως λέγεται αυτό; Ζίου ζίτσου; Κάπως αλλιώς; Δεν ξέρουμε.

Μοσούλη

Δευτέρα 10 Ιούλη. Η ιρακινή πόλη “απελευθέρωθηκε”… Μέσω της καταστροφής της, των δολοφονιών εκατοντάδων αμάχων, και του εξανδραποδισμού δεκάδων χιλιάδων κατοίκων της.

Η ευκολία με την οποία ο isis είχε καταλάβει την πόλη πριν 3 χρόνια, μέσα σε μία βδομάδα (στις αρχές Ιούνη τότε), οφειλόταν κυρίως στο γεγονός ότι ο σουνιτικός πληθυσμός της πόλης προτιμούσε τους σκληροπυρηνικούς ουαχαβίτες (με αξιωματικούς σουνίτες, απ’ τον διαλυμένο στρατό του Χουσεΐν) παρά την κεντρική φιλο-σιϊτική κυβέρνηση της Βαγδάτης. Θα μιλούσε κανείς για «θρησκευτικό σεχταρισμό» αν δεν είχε προηγηθεί η συστηματική δουλειά του κατοχικού αμερικανικού στρατού και ο σχεδιασμός της Ουάσιγκτον και του Τελ ΑΒίβ για διάλυση (και) της ιρακινής κρατικής επικράτειας.

Αυτό σημαίνει ότι η καταστροφή της Μοσούλης δεν πρόκειται να είναι αρκετή – όχι για την κατάρρευση του isis (οι πατρόνες του στο Ριάντ και αλλού δείχνουν συμβιβασμένοι με την ιδέα ότι αυτό το «κόλπο» στη μέση Ανατολή έφτασε στο τέλος του· καιρός για κάποιο καινούργιο) αλλά για να ξαναγυρίσουν στη ζωή τους όσοι έχουν επιζήσει απ’ την «μάχη της Μοσούλης». Στρατόπεδα προσφύγων (σαν αυτό της φωτογραφίας) δεν είναι ζωή· μόνο επιβίωση.

Τίποτα δεν δείχνει ως τώρα ότι το σχέδιο για την διάλυση μεγάλου μέρους της μέσης Ανατολής σε αλληλοϋποβλεπόμενα καντόνια / ημικράτη έχει εγκαταλειφθεί. Το αντίθετο. Απ’ το 2003, όταν ο αμερικανικός στρατός άναψε την φωτιά εισβάλλοντας στο ιράκ, το αίμα προστίθεται στο αίμα, και ακόμα περισσότερο αίμα ποτίζει το χώμα και τους χάρτες. Είναι ήδη σχεδόν 14 χρόνια: μια γενιά έχει μεγαλώσει θρηνώντας. Θα πρέπει να επιθυμήσει με πάθος μια άλλη ζωή για να υψώσει το ανάστημά της κόντρα σε θεούς και δαίμονες.

Και όχι, η Μοσούλη δεν θα προστεθεί στα νεκροταφεία του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Είτε επειδή την ιστορία την γράφουν οι νικητές· είτε επειδή οι επιζώντες έχουν πιο επείγοντα πράγματα να κάνουν…

Πύραυλοι 1

Κυριακή 9 Ιούλη. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία: οι πύραυλοι, με πυρηνικές ή διαφόρων ειδών (συχνά ισοδύναμης καταστροφικότητας) «συμβατικές» κεφαλές, είναι ένα όπλο που στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου φτιαχνόταν και αποθηκευόταν, αλλά στον 4ο θα χρησιμοποιηθεί. Χρησιμοποιείται ήδη και όχι μόνο στο αφγανικό και στο συριακό πεδίο μάχης.

Φυσικά η λέξη «πύραυλος» από μόνη της δεν λέει πολλά. Τι βεληνεκούς, με τι τροχιά, με τι φορτίο, εκτοξευμένος από που, σημαδεύοντας τι είδος στόχου, με τι ακρίβεια: αυτά είναι βασικά. Μια σειρά κρατών «αναπτύσσουν» το σχετικό know how και κάνουν δοκιμές με διάφορα βεληνεκή, σε διάφορες τεχνολογικές αναβαθμίσεις. Όλα, φυσικά, γίνονται για την προστασία της ειρήνης…

Να, για παράδειγμα, μια ενδεικτική καταγραφή τέτοιων δοκιμών απ’ τις αρχές του 2017 ως τώρα:

  • H ινδία δοκίμασε έναν agni-2 μεσαίου βεληνεκούς, έναν βαλλιστικό agni-3 μεγάλου βεληνεκούς (από 3.000 έως 5.500 χιλιόμετρα) και έναν διηπειρωτικό βαλλιστικό agni-5 (από 5.500 χιλιόμετρα και πάνω – ICBM). Υποθέτει κανείς ότι με τέτοια πυραυλικά προσόντα το Νέο Δελχί «κάνει ειρήνη» με το Πεκίνο…
  • Το πακιστάν έκανε δοκιμή ενός ababeel μεσαίου βεληνεκούς, με πολλαπλές κεφαλές. Η Ισλαμαμπάντ «κάνει ειρήνη» με το Νέο Δελχί, και το ανάποδο.
  • Η κίνα και η ρωσία έκαναν δοκιμές διηπειρωτικών, και
  • Η Ουάσιγκτον δικές της, πυραύλων minuteman 3 και trident (αυτοί οι τελευταίοι εκτοξεύονται από υποβρύχια). Εδώ μιλάμε γενικά για «επι γης ειρήνη»…

Μετά απ’ αυτά ποιο είναι το πρόβλημα με την βόρεια κορέα (αλλά και με το ιράν – γι’ αυτό μια άλλη φορά…);

Πύραυλοι 2

Κυριακή 9 Ιούλη. Το βορειοκορεατικό καθεστώς μπορεί να είναι άθλιο για τους υπηκόους του (αν και πάντα υπάρχουν αρκετοί που βολεύονται). Όμως το να προβάλλονται πανηγυρικά και παγκόσμια οι όποιες πυραυλικές δοκιμές του είναι, από μόνο του, δημαγωγία.

Όσοι είναι «ειδικοί» αλλά όχι δημαγωγοί υποστηρίζουν ότι οι τελευταίες «μαζεμένες» δοκιμές της Πγιονγκγιάνγκ δείχνουν μεν μια τεχνολογική εξέλιξη, ένα τεχνολογικό βήμα· αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα τέτοια βήματα μέχρι να φτάσει το βορειοκορεατικό καθεστώς σε πραγματική θέση να απειλεί την αμερικανική ενδοχώρα. Θα χρειαστούν κάποια χρόνια, μπορεί και δέκα, και πολλές δοκιμές ακόμα για να έρθει αυτή η στιγμή· τόσο χρειάστηκαν κι άλλες στρατιωτικές «υπερδυνάμεις» για να βελτιώσουν την προώθηση, την ακρίβεια και την δυνατότητα μεταφοράς «βαριών» πυρηνικών κεφαλών για τους δικούς τους πυραύλους. Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία διεθνής συμφωνία που να απαγορεύει τέτοιου είδους δοκιμές· ή, διαφορετικά, όλοι είναι «παράνομοι» και όχι μόνο το βορειοκορεατικό καθεστώς.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι αυτό που δείχνεται, δηλαδή «ένας τρελός με πυραύλους και πυρηνικά»… Είναι ελαφρά διαφορετικό, και μάλιστα σε δύο επίπεδα. Α) Ένα ακόμα κράτος (φιλικό προς το Πεκίνο) που αμφισβητεί την αμερικανική ηγεμονία στον δυτικό Ειρηνικό / ανατολική ασία, ή/και Β) ένα ακόμα κράτος που θα μπορούσε να «τα βρει» με το άλλο του μισό, τη νότια κορέα, και τότε…

Γιατί ναι μεν θα αργήσει αρκετά η Πνιονγκγιάνγκ να απειλήσει πραγματικά … την Αλάσκα! Αλλά για την αμερικανική βάση στο Guam, στα ανατολικά των φιλιππίνων, κάπου στα δυτικά του Ειρηνικού, δεν ισχύει το ίδιο. Αυτή απέχει γύρω στα 3.000 χιλιόμετρα απ’ την βόρεια κορέα. Και, προφανώς, είναι hot spot για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό…

Πύραυλοι 3

Κυριακή 9 Ιούλη. Πριν λίγους μήνες διάφοροι «ειδικοί» έβαζαν στοίχημα ότι θα γίνει αμερικανική επίθεση στην βόρεια κορέα· εμείς λέγαμε «όχι», ή «όχι ακόμα». Τώρα πάλι το ψοφιοκουναβιστάν “έχει θυμώσει”. Όμως την αμερικανική θαλάσσια ηγεμονία στον Ειρηνικό δεν την απειλεί (σοβαρά…) η βόρεια κορέα· την απειλεί όμως, πολύ σοβαρά, το Πεκίνο. Και δεν είναι μόνο του. Ακόμα κι αν δεν χρειαζόταν να εμπλακεί άμεσα η Μόσχα, με μεγάλη χαρά θα έβλεπε (και βλέπει) τις πρακτικές πλευρές μιας τέτοιας αμφισβήτησης.

Η βόρεια κορέα, λοιπόν, τόσο για τις ηπα όσο και για τους συμμάχους της στην περιοχή (Τόκιο…;) είναι το σαμάρι. Που το βαράει κάποιος για να ακούσει το γαϊδούρι. Πόσο πολύ όμως μπορεί να βαρέσει κανείς το «σαμάρι» αν το ουσιαστικό πρόβλημά του είναι το «γαϊδούρι»;

Ακόμα και το επιτελείο ενός ψόφιου κουναβιού καταλαβαίνει την συνθετότητα του ζητήματος. Ενώ μια επίθεση στη βόρεια κορέα θα ήταν μια “βολική” ιστορία από στρατιωτική άποψη, θα μπορούσε να σημάνει όχι “πόνο” για το “γαϊδούρι” αλλά απώλεια της νότιας κορέας.

Μια τέτοια επίθεση δεν θα εμπόδιζε αλλά μάλλον θα επιτάχυνε τη διαρκή τεχνολογική αναβάθμιση του «λαϊκού στρατού» του κινεζικού καθεστώτος, πολύ πιο απειλητική απ’  τους βορειοκορεάτικους Hwasong-14 και Hwasong-7.

Ανησυχεί η Ουάσιγκτον… Χωρίς να το φωνάζει (πολύ).