Τετάρτη 21 Φλεβάρη. Ο τρόπος που σχολίασε το θέμα ο τούρκος υπεξ Cavusoglu αξίζει μεγαλύτερη προσοχή. Αν ο συριακός στρατός (είπε) σκοπεύει να απομακρύνει τις ypg δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα· αν, όμως, σκοπεύει να τις προστατέψει τίποτα δεν θα σταματήσει τον τουρκικό στρατό – κλπ κλπ, ηρωϊκά. Αυτό το «αν – αν» είναι όλο το «ψωμί».
Γιατί (για εμάς) είναι σαφές πως όχι μόνο το καθεστώς Άσαντ αλλά κι όλοι οι σύμμαχοί του, φανεροί ή κρυφοί (στην τελευταία κατηγορία η Άγκυρα), έχουν σοβαρό πρόβλημα και με τις εκτάσεις που έχουν «κατακτήσει» οι ypg, και με την αμερικανική υποστήριξη (αν και όχι στον θύλακα της Afrin)· κι ούτε λόγος για τις αμερικανικές βάσεις στην ypgκρατούμενη ζώνη! Αυτό θα σήμαινε ότι Δαμασκός και Άγκυρα πρέπει να συνεργαστούν φανερά και στρατιωτικά – όμως κάτι τέτοιο δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Δεν είναι απλό, κυρίως, για την Άγκυρα, που θέλει να εδραιωθεί σαν «αντιπρόσωπος» (και «προστάτης») διάφορων σουνιτών σύριων αντικαθεστωτικών, εν όψει μιας μελλοντικής «λύσης» στο «συριακό πρόβλημα».
Ενόσω, λοιπόν, η Δαμασκός δεν έχει ούτε συμφέρον ούτε τρόπο να «προστατέψει» τις ypg (στο Afrin ή οπουδήποτε αλλού) όσο οι αρχινταβατζήδες της Ουάσιγκτον μένουν στο συριακό έδαφος (κι αν αυτοί έφευγαν τότε δεν θα είχε προβλήματα ούτε η Άγκυρα), πρέπει ωστόσο να εξαντλήσει τα περιθώρια να εμφανίζεται σαν «όχι εχθρός» τους, ακόμα και σαν «θαηθελααλλαδεμπορώ φίλος τους»· εάν πρόκειται διάφορες μικρές αντι-pkk κουρδικές οργανώσεις να βοηθηθούν για να μεγαλώσουν, σε βάρος των ypg.
Αυτό σε ότι αφορά το δεύτερο “αν” του Cavusoglu. Όσον αφορά το πρώτο; Προφανώς ούτε ο Άσαντ ούτε οι επίσημοι σύμμαχοί του (Μόσχα και Τεχεράνη) θέλουν να επιτεθούν στις ypg όσο παραμένουν proxies της Ουάσιγκτον· η Άγκυρα, όμως, και θέλει και μπορεί· σίγουρα στην Afrin. Πάνω στην «τύχη» αυτού του θύλακα, με την μορφή “παραδείγματος”, Άγκυρα και Δαμασκός πρέπει να κάνουν μια αόρατη συνεννόηση / συμμαχία, μεσολαβημένη απ’ την Μόσχα και την Τεχεράνη, που να μην εκθέτει κανένα απ’ τα δύο κράτη στις διαφορετικές (και, εν τέλει, επιφενειακά μεν αντίθετες, αλλά ουσιαστικά αλληλοσυμπληρούμενες) τακτικές τους.
Με δυο λόγια. Το τουρκικό καθεστώς και το συριακό πρέπει, το καθένα με το δικό του τρόπο, το πρώτο επιτιθέμενο στις ypg και το δεύτερο παριστάνοντας τον φίλο εξαιτίας της επιθετικότητας του πρώτου, να πείσουν όσο περισσότερους σύρους κούρδους μπορούν ότι δεν έχουν μέλλον όσο στηρίζονται στους αμερικάνους!!! «Κακός μπάτσος / καλός μπάτσος»: δεν είναι γνωστό δίπολο; Είναι. Κι αν στα αστυνομικά τμήματα φαίνεται απλή η εφαρμογή του, στη γεωπολιτική είναι δυσκολότατη…