Tag: ηπα

Ο μπαμπάς θυμώνει

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη. Είναι αρκετά πιθανό η σημερινή έκτακτη γενική συνέλευση του οηε να βγάλει την απόφαση της Ουάσιγκτον «παράνομη». Θα είναι μια συμβολική και μη δεσμευτική απόφαση (όπως όλες του χρεωκοπημένου πολιτικά «διεθνούς οργανισμού», ειδικά σε ότι αφορά την Παλαιστίνη), όμως και η ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σε ισραηλινή πρωτεύουσα συμβολική ήταν. Το συμβολικό της διεθνούς απόρριψης της αμερικανικής επιλογής θα έχει όμως κάποιες πρακτικές συνέπειες: θα φυσήξει αέρα στα πανιά διάφορων αντιπάλων της, ειδικά εκείνων που έχουν αναλάβει την εργολαβία της προστασίας των παλαιστινίων, όπως η Άγκυρα και η Τεχεράνη. (Θα ήταν ενδιαφέρον αν βλέπαμε και κυρώσεις διάφορων κρατών κατά της Ουάσιγκτον αν δεν πάρει πίσω την ανακήρυξη!!!!).

Επιπλέον, ο εκβιασμός «θα σας κόψω τα επιδόματα» απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να δουλέψει σοβαρά. Μπορεί, ίσως, να έχει το ανάποδο αποτέλεσμα. Έχουν εκδοθεί πολλά ψηφίσματα του οηε στο παρελθόν (υπέρ της «λύσης των δύο κρατών» συνήθως), πράγμα που σημαίνει ότι αν κάποιο κράτος αλλάξει στάση τώρα θα φανεί σαν «μισθοφόρος» της Ουάσιγκτον στους υπηκόους του, χωρίς να κερδίσει κάτι.

Εν τω μεταξύ η Ουάσιγκτον «τρώγεται» με την Πγιονγκγιάνγκ. Οι στρατιωτικές ασκήσεις του αμερικανικού στρατού (κυρίως με τον ιαπωνικό) διαδέχονται η μία την άλλη, με κάθε πιθανό και απίθανο σενάριο επίθεσης στη βόρεια κορέα.

Υποθέτουμε ότι σε διάφορα κλιμάκια της πραγματικής αμερικανική εξουσίας υπάρχει ένας πειρασμός, ειδικά αν η Ουάσιγκτον φάει οηέδικη πόρτα (έστω και συμβολικά) στη μέση Ανατολή, λόγω Ιερουσαλήμ: να δείξει πυγμή για να ξανακερδίσει την αποτρεπτική φήμη του «αποφασισμένου σκληρού» στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Και απ’ όλους τους πιθανούς στόχους που η Ουάσιγκτον θα ήθελε να είναι «σάκος του μποξ» το βορειοκορεατικό καθεστώς είναι η καλύτερη περίπτωση (για τις ηπα).

Η Πγιονγκγιάνγκ είναι αρκετά απομονωμένη διπλωματικά / πολιτικά, έχει διάφορες “καταδίκες” απ’ τον οηε, και είναι αρκετά αδύναμη στρατιωτικά. Αυτό που επιδεικνύει σαν δύναμή της είναι κάποια πυρηνικά και κάποιοι διηπειρωτικοί πύραυλοι, αλλά το θεωρούμε αμφίβολο αν θα μπορούσε (κι αν θα προλάβαινε) να κάνει οποιαδήποτε σοβαρή ζημιά στις ηπα. Το άλλο της όπλο είναι τα εκατοντάδες κρυμμένα κανόνια της, που μπορούν να κάνουν σκόνη την Σεούλ· αλλά αυτό θα ήταν κόστος της νότιας κορέας και όχι των ηπα. Μ’ άλλα λόγια ένας αμερικανικός τυχοδιωκτικός λογαριασμός θα μπορούσε να είναι: πετυχαίνουμε μια θεαματική νίκη ισοπεδώνοντας την βόρεια κορέα με ελάχιστες δικές μας απώλειες – και στριμώχνουμε τους «αναθεωρητές» της Μόσχας και του Πεκίνου, δείχνοντας ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να σώσουν έναν “δικό τους” – όπως έκαναν στη συρία, επειδή “δεν ανακατευτήκαμε χοντρά”…

Για να γίνουν αυτά η Ουάσιγκτον θα χρειαζόταν μια αφορμή. Θα μπορούσε να φτιάξει μία· μια “πειστική” προβοκάτσια είναι που χρειάζεται! Ας πούμε: ένα εμπορικό πλοίο που φλέγεται κάπου σε κάποια θάλασσα (υποτίθεται στον Ειρηνικό) χτυπημένο απ’ τα απομεινάρια ενός (υποτιθέμενου) πυραύλου μιας  δοκιμαστικής βολής της Πγιονγκγιάνγκ…. Και μια καλή και total μηντιακή εκστρατεία σύντομης διάρκειας. Κανείς δεν θα μπορεί να ελέγξει αν έτσι έγιναν τα πράγματα, οπότε θα κερδίσει το αμερικανικό θέωρημα: Δεν θα χρειαζόταν ένα “γερό χέρι ξύλο” το βορειοκορεατικό καθεστώς που βάζει σε κίνδυνο την διεθνή ναυσιπλοΐα;

Θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι οι (ρώσοι και κινέζοι) σύμβουλοι του Κιμ θα τον ορμηνέψουν σωστά, να σταματήσει να πετάει τα πυραυλικά σκουπίδια του στη θάλασσα. Παίζει με την τύχη του. Γιατί φαίνεται γεγονός το ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός “ψάχνεται”…

Ο μπαμπάς στη λάσπη

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη. …Έθνος το οποίο δεν είναι έτοιμο να κερδίσει ένα πόλεμο, είναι έθνος που δεν μπορεί να αποτρέψει ένα πόλεμο… Αυτή είναι μία απ’ τις “σοφίες” του δόγματος 17 (δικό μας το όνομα!), του νέου menu της “εθνικής ασφάλειας” των ηπα.

Μπορείτε να το συλλαβίσετε, αργά αργά, για να καταλάβετε αυτό που είναι είτε αντίφαση όρων είτε προειδοποίηση. Απλά, πολύ απλά, δεν υπάρχει “έθνος έτοιμο να χάσει ένα πόλεμο” – είναι γελοίο ακόμα και σαν παιδική απορία. Όλοι οι πολεμοκάπηλοι “έτοιμοι να νικήσουν” είναι – ρωτήστε την Ιστορία για το τι έλεγε η πολωνική κυβέρνηση λίγο πριν την επίθεση του γ ράιχ: ήταν έτοιμοι να καταλάβουν το Βερολίνο, και ήταν απόλυτα σίγουροι ότι θα το πετύχουν…

Συνεπώς η “ετοιμότητα για την πολεμική νίκη” είναι θεωρητική. Έως φαντασιωτική. Ανάμεσα στη βόρεια κορέα και στις ηπα και οι δύο είναι “έτοιμοι να νικήσουν” – θαυμάσια… Ωστόσο, σε ότι αφορά τις ηπα, δεν αμφιβάλει πια κανείς για την “ετοιμότητα”· αμφιβάλλουν όλο και περισσότεροι για την “ικανότητα”: στο αφγανιστάν, μετά από 16 χρόνια, η Ουάσιγκτον “έχει πρόβλημα”…

Αυτή η διεθνής αμφιβολία (έως αμφισβήτηση) είναι που έχει μπει, σαν καρφί, στα πλευρά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι που κινητοποιεί, άρον άρον, το “america first”. Αυτήν την αυθάδεια είναι που θα συναντήσει σήμερα, στην παρακμιακή κυριλέ γραφειοκρατία του οηε, η Ουάσιγκτον.

Προπαγάνδα

Τετάρτη 20 Δεκέμβρη. Μιας που γράφουμε εδώ και κάτι καιρούς για τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο, θα μπορούσαμε, άραγε, να πάρουμε την αρθρογραφία (και το εξώφυλλο!!!) του καθεστωτικού newsweek σαν «απόδειξη»;

Όχι βέβαια!!! Πρώτον, επειδή το newsweek μιλάει, στα τέλη Δεκέμβρη του 2017, για «3ο» – έχει μείνει έναν παγκόσμιο πόλεμο πίσω. Και ύστερα επειδή το σχετικό άρθρο δεν λέει σχεδόν τίποτα σχετικό με τον τίτλο του!!! Πρόκειται για ένα (μάλλον φτηνό) παράδειγμα πρωτοκοσμικής προπαγάνδας: βάζουμε στο μπλέντερ διάφορα σχετικά και άσχετα, τα λιώνουμε, και τα σερβίρουμε χωρίς καμία συνοχή κάτω από έναν εντυπωσιακό τίτλο.

Δεδομένου ωστόσο ότι το newsweek είναι ευρείας κυκλοφορίας, η προπαγάνδα του έχει μια αξία, αν θεωρηθεί σαν αυτό που είναι: σκόπιμη παραπληροφόρηση.

Υπάρχει μέσα στον χυλό ένα πραγματικό γεγονός που θα μπορούσε να έχει σημασία· και ένα είδος απολογισμού που ομολογεί έμμεσα αλλά καθαρά την “ενόχληση” της Ουάσιγκτον. Το γεγονός είναι ότι πριν ένα μήνα, στα τέλη Νοέμβρη, ο Πούτιν ζήτησε (πράγματι) απ’ τις στρατηγικές ή απλά μεγάλες ρωσικές βιομηχανίες να έχουν σχέδια και ετοιμότητα να αυξήσουν την στρατιωτική τους παραγωγή· με μια διαταγή. Αυτό μοιάζει με προετοιμασία· αλλά όχι υποχρεωτικά με μεθόδευση!

Σ’ ότι αφορά τον απολογισμό; Το καθεστωτικό αμερικανικό περιοδικό βάζει μια φράση στο στόμα “ανώνυμου άγγλου αξιωματικού ασφαλείας”: …Η ρωσία δαπάνησε ένα πολύ μικρό ποσοστό αίματος και εξόδων σε σχέση μ’ αυτά που επένδυσαν οι ηπα και οι σύμμαχοί τους στο ιράκ· και κέρδισε σημαντικό διπλωματικό κεφάλαιο εκεί… Μ’ άλλα λόγια: ο ρωσικός ιμπεριαλισμός έχει επιτυχίες (έως και καθαρές νίκες) στη μέση Ανατολή με ελάχιστα έξοδα σε σχέση με τον αντίπαλο αμερικανικό. Αυτό, πράγματι, μπορεί να είναι απειλητικό γενικά!!!

Που έγκειται, ακριβώς, η απειλή; Για δεκαετίες, τόσο στη διάρκεια του 3ου (ψυχρού) παγκόσμιου πολέμου όσο, ακόμα περισσότερο, μετά την λήξη του, η αμερικανική αυτο-επιβεβαίωση της απόλυτης παγκόσμιας στρατιωτικής υπεροχής προπαγανδιζόταν με βάση όχι μόνο (ή όχι τόσο) την “τεχνική πολεμική ανωτερότητα” αλλά την μεγάλη διαφορά στα ποσά που πηγαίνουν άμεσα και έμμεσα στον στρατό, στη συντήρησή του, στις πολεμικές βιομηχανίες, κλπ. Συγκρίνοντας τέτοια μεγέθη η Ουάσιγκτον ήταν σίγουρη νικήτρια. Και εξακολουθεί να αυτο-προβάλλεται έτσι, όχι μόνο απέναντι στη Μόσχα αλλά απέναντι και στο Πεκίνο.

Εκείνα που παραβλέπουν σκόπιμα τέτοιες συγκρίσεις είναι πολλά. Για παράδειγμα οι μόνιμες υπερκοστολογήσεις των όπλων που αυξάνουν θεαματικά τα κέρδη των αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών· κάτι που δεν ισχύει αλλού, αν τα αντίστοιχα εργοστάσια και ερευνητικά γραφεία είναι κρατικής ιδιοκτησίας. Ή τις μεγάλες διαφορές στο “κόστος εργασίας”, ανειδίκευτης, ειδικευμένης ή υπερειδικευμένης. Ή, ακόμα, το είδος (και το πραγματικό κόστος) των ερευνών που γίνονται στα πεδία των νέων τεχνολογιών.

Η σχέση, λοιπόν, “κόστους – αποτελέσματος” είτε στην “ειρηνική” καπιταλιστική παραγωγή είτε στη στρατιωτική, ακόμα και στα πεδία μάχης, δεν είναι αυτή που θα βόλευε τις ηπα και τους συμμάχους τους: ανεβαίνει το πρώτο άρα θα ανέβει και το δεύτερο!!! Αντίθετα, πρώτα στο αφγανιστάν και μετά στο ιράκ ξαναείδε μπροστά της η Ουάσιγκτον (αλλά και οι σύμμαχοί της) εκείνο που είχε μάθει στο βιετνάμ, και προτιμούσε να απωθεί: ότι, δηλαδή, αντίπαλοι με χαμηλό έως πολύ χαμηλό budget, χρησιμοποιώντας πιο έξυπνα και πρακτικά το μυαλό τους, μπορούν όχι απλά να ζορίζουν μια “υπερδύναμη” αλλά ακόμα και να την αναγκάζουν σε ήττες. Στο κάτω κάτω αυτό ακριβώς έπαθε (και) η σοβιετική ένωση στο αφγανιστάν (απέναντι στη cia)!…

Όχι μόνο η Μόσχα· όχι μόνο το Πεκίνο· αλλά ακόμα και η Τεχεράνη είναι (ή μπορεί να αποδειχθεί) πολύ σκληρότερος αντίπαλος για τον αμερικανικό στρατό, αν χρειαστεί, απ’ ότι θα ήθελαν να πιστεύουν τα αμερικανικά μούσκλια…

Αυτός είναι ο κρυφός (;) φόβος της Ουάσιγκτον: ότι ενόσω βρυχάται και επιδεικνύει το οπλοστάσιό της δεν φοβίζει και δεν αποτρέπει πια τους αντιπάλους της!!! Και ότι ίσως αναγκαστεί τελικά να κάνει εκείνο το βήμα που θα την φέρει αντιμέτωπη με το ομολογημένα απρόβλεπτο αλλά και αναπότρεπτα επίφοβο: ένα δεινό καθολικό στραπάτσο…

Δόγμα 17 – 1

Τρίτη 19 Δεκέμβρη. … Η ρωσία και η κίνα είναι αναθεωρητικές δυνάμεις … που επιδιώκουν να ανασχηματίσουν τον κόσμο ενάντια στα συμφέροντα και τις αξίες μας… Αυτή είναι η πρώτη απειλή στη λίστα, σύμφωνα με το αναθεωρημένο δόγμα «εθνικής ασφάλειας» των ηπα, όπως ανακοινώθηκε απ’ το ψοφιοκουναβικό στόμα χτες.

Δεν είναι ανεδαφικό: ο περιβόητος «πολυπολικός κόσμος» είναι πράγματι μια ενδιάμεση φάση πρακτικής αμφισβήτησης της αμερικανικής «μονοπολικότητας». Το ζήτημα είναι ότι αυτή η αμερικανική πλανητική κυριαρχία, βήμα βήμα, πρώτα ρίχνοντας την αγγλική απ’ το βάθρο της (1ος και 2ος παγκόσμιος πόλεμος), ύστερα με την μοιρασιά του κόσμου σε δύο μπλοκ (3ος παγκόσμιος) και, με το τέλος του 3ου και την ήττα του σοβιετικού μπλοκ, απ’ τα ‘90s και μετά, με την μέθη της «μόνης υπερδύναμης», αυτή λοιπόν η ιστορία ενός αιώνα, είναι η κορωνίδα της αμερικανικής ιστορίας. Τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά των ηπα δεν ξέρουν πως είναι να χάνεις αυτήν την κυριαρχία, δεν ξέρουν πως είναι να υποχωρείς στρατηγικά, δεν έχουν κάποιο ανάλογο παράδειγμα στην ιστορία τους για να το αξιοποιήσουν. Μοιάζουν με εκείνους τους «αστέρες» του θεάματος που όταν βρέθηκαν στην κορυφή οι μόνες μνήμες τους ήταν η άνοδος· «αστέρες» που δεν πέφτουν απλά αλλά γκρεμοτσακίζονται, μιας και δεν έχουν καμία εμπειρία πτώσης.

Τα αμερικανικά αστέρια δεν είναι απλά του θεάματος. Είναι ένοπλα, ως τα δόντια. Είναι καταδικασμένα (με την ιστορική έννοια) να εμποδίσουν κάθε «ανασχηματισμό του κόσμου ενάντια στα συμφέροντά τους». Είναι καταδικασμένα επειδή έτσι είναι ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός, και για έναν λόγο παραπάνω: δεν ξέρουν ούτε μπορούν να υποχωρήσουν στρατηγικά.

Συνεπώς όταν το ψόφιο κουνάβι, σαν προσωρινή βιτρίνα του αμερικανικού «forward με κάθε μέσο», λέει ότι «θα δουλέψει μαζί τους βάζοντας πρώτα την αμερική» (με τους «αναθεωρητές» και αμφισβητίες δηλαδή «θα δουλέψει») απλά ξεφυσάει το άσμα όχι του κύκνου αλλά του φιδιού.

(Μπορεί αυτά να τα διαβάζετε δυσοίωνα μεν αλλά σαν κάτι μακρινό. Το λέμε χρόνια, θα το ξαναπούμε: θα το πληρώσουμε ακριβά αυτό το ξεφύσημα, ακόμα περισσότερο όσο μένουμε αδρανείς… Ο χρόνος έχει μετρήσει ήδη ανάποδα…)

Δόγμα 17 – 2

Τρίτη 19 Δεκέμβρη. … Για πολύ καιρό η σύγκρουση ανάμεσα στο ισραήλ και στους παλαιστίνιους θεωρούνταν σαν η κύρια πρόκληση που εμπόδιζε την ειρήνη και την ευημερία στην περιοχή… Σήμερα οι απειλές απ’ τις ριζοσπαστικές τζιχαντιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις και η απειλή του ιράν δημιουργούν την πεποίθηση ότι το ισραήλ δεν είναι η αιτία των προβλημάτων της περιοχής. Διάφορα κράτη έχουν βρει κοινά συμφέροντα με το ισραήλ στην αντιμετώπιση κοινών απειλών…

Το νέο δόγμα «εθνικής ασφάλειας» της Ουάσιγκτον, σ’ ότι αφορά τη μέση Ανατολή, μοιάζει σα να έχει γραφτεί στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποια είναι τα «διάφορα κράτη που…». Όπως είναι εύκολο να καταλάβει τι ο.κ. δίνει η αμερικανική «εθνική ασφάλεια» στην αντι-ιρανική στόχευση του ισραηλινού ιμπεριαλισμού μέσω της τοποθέτησης της Τεχεράνης σαν πηγής των «προβλημάτων στη μέση Ανατολή». Ως εάν η κατοχή απ’ το Τελ Αβίβ των (υποτίθεται αναγνωρισμένων απ’ τον οηε με άπειρα ψηφίσματα) παλαιστινιακών εδαφών και των συριακών υψωμάτων του Γκολάν, απ’ το 1967, και όσα αυτή η κατοχή έχει προκαλέσει, είναι ευθύνη … των ιρανών αγιατολάχ, που πήραν την εξουσία το 1980…

Η παγκόσμια ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση περιγράφεται, εν έτει 2017, απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον έξω απ’ τα δόντια. Το 2001 μια άλλη συντηρητική διοίκηση, εκείνου του Μπους του Β, ξεκίνησε τον «προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» ελπίζοντας ότι θα εμποδίσει τους όποιους πιθανούς αντιπάλους της αμερικανικής ηγεμονίας να την αμφισβητήσουν… Το 2009 η διοίκηση των δημοκρατικών (Ομπάμα) συνέχισε μεν επί της ουσίας την προηγούμενη γραμμή αλλά απέφυγε να την κλιμακώσει φανερά, αλλάζοντας εχθρούς με ομολογημένο, “ανοικτό” τρόπο. Μετατόπισε την οπτική της εκεί που είναι το κύριο πεδίο του 4ου παγκόσμιου πολέμου (στον ειρηνικό / ανατολική ασία)· προσπάθησε να ανασχέσει την ενεργειακή (και όχι μόνο) διασύνδεση της ρωσίας με την ευρώπη (ουκρανία) αξιοποιώντας την γεωπολιτική μυωπία του Βερολίνου· και σ’ ότι αφορά τη μέση Ανατολή προσπάθησε να δαμάσει τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό δίνοντας μερικά credit στην Τεχεράνη (συμφωνία 5 + 1).

Τώρα η διοίκηση των αμερικάνων συντηρητικών (και’ απ’ αυτήν την άποψη, είναι αδιάφορο αν μιλάει εκ μέρους της το ψόφιο κουνάβι ή οποιοσδήποτε άλλος) εγκαινιάζει μια all out σύγκρουση. Θα είναι ηλίθιο να χαθεί κανείς στις λεπτομέρειες ή να φάει διάφορες ερμηνείες που θα σερβίρουν οι επαγγελματίες διεθνείς δημαγωγοί (και τα φερέφωνα του ελληνικού βαθέος κράτους, καθότι συμμαχικό με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ…) του είδους «δεν είναι αυτό που νομίζεις αγάπη μου»!

Το αμερικανικό «δόγμα 17» έχει ιστορικότητα, είναι η λογική αμερικανική ιμπεριαλιστική συνέχεια των προηγούμενων φάσεων του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, είναι κλιμάκωση· και δεν χωράει ούτε παρεξηγήσεις ούτε απωθήσεις…

Συρία: δύσκολοι δρόμοι

Τρίτη 19 Δεκέμβρη. Πανηγυρίζουν απ’ την Τεχεράνη ως την Βηρυττό: ένα πρώτο κομβόι με 20 φορτηγά άγνωστου φορτίου έκαναν την χερσαία διαδρομή απ’ το ιράν μέσω ιράκ, ύστερα μέσω της συνοριακής συριακής πόλης al – Bukamal και της Deir ez-Zor, για να φτάσουν στη Δαμασκό… Από εκεί ο λίβανος είναι δίπλα…

Όντως ο δρόμος έχει ανοίξει· αλλά απέχει πολύ απ’ το να είναι σίγουρος. Σίγουρος απέναντι στην Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και τους συμμάχους τους. Το ζήτημα της τροφοδοσίας της Χεζμπ’ αλλάχ με ιρανικά όπλα μέσω αυτής της χερσαίας διαδρομής είναι σοβαρό μεν αλλά τακτικό πρόβλημα· και αφορά μόνο το Τελ Αβίβ. Το στρατηγικό ζήτημα, που αφορά (κυρίως) την Ουάσιγκτον είναι ότι την ίδια διαδρομή μπορούν να (και ο στόχος είναι ΝΑ) ακολουθήσουν αγωγοί φυσικού αερίου (κατά κύριο λόγο, δευτερευόντως και πετρελαίου) που θα μεταφέρουν την ιρανική (πιθανόν και την καταριανή) παραγωγή στην ανατολική Μεσόγειο, και απο κεί, είτε δια θαλάσσης είτε μέσω τουρκίας και βαλκανίων στην κεντρική ευρώπη. Για να γίνει ακόμα χειρότερο αυτό το πρόβλημα: είναι η ρωσική gazprom που θα κάνει την δουλειά (και) αυτών των αγωγών αερίου· με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Θα ήταν ασυγχώρητη αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι με τέτοιες διακυβεύσεις η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ θα κάτσουν να παραδεχτούν την ως τώρα ήττα τους. Όπως είναι εγκληματικός καιροσκοπισμός (εγκληματικός σε βάρος μας ως εργατών φυσικά) το ότι το ελληνικό βαθύ κράτος και όλες οι πολιτικές του βιτρίνες θεωρούν ότι μπορούν να «χωθούν» σ’ αυτή τη εν εξελίξει σύγκρουση, με την μεριά των αμερικάνων· και να κερδίσουν… Για την ακρίβεια: εμείς θα πληρώσουμε ακριβά και τα πιθανολογούμενα (απ’ τα ελληνικά αφεντικά) κέρδη αλλά και τις ακόμα πιο πιθανές χασούρες τους.

Ο δρόμος άνοιξε μεν· αλλά (με την ευρεία έννοια) δεν θα τον αφήσουν εύκολα ανοικτό όσοι πόνταραν (και το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο ανάμεσά τους…) στο να τον κρατήσουν κλειστό.

Η μυρωδιά της ανθρώπινης σάρκας θα συνεχίσει να απλώνεται στον αέρα…

Δύσκολες δουλειές…

Δευτέρα 18 Δεκέμβρη. Ύστερα απ’ την ανάλυση χιλιάδων αρχείων απ’ το ομοσπονδιακό γραφείο ερευνών (BKA), μαρτυριών και καταγραφών τηλεφωνημάτων και ιντερνετικών επικοινωνιών, η εφημερίδα [welt] κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αστυνομία και οι μυστικές υπηρεσίες ήξεραν πως ο Amri ήταν τρομοκρατική απειλή το αργότερο απ’ το Νοέμβρη του 2015· πολύ νωρίτερα απ’ ότι πιστευόταν ως τώρα…

Αυτά γράφει στην αγγλόφωνη ηλεκτρονική της έκδοση η καθεστωτική dw. O Anis Amri είναι ο τυνήσιος που οδήγησε ένα φορτηγό πάνω στον κόσμο, σε μια απ’ τις υπαίθριες αγορές του Βερολίνου, στις 9 Δεκέμβρη του 2016· σκοτώνοντας 12 άτομα. Για να φύγει με την ησυχία του, να γυρίσει την μισή Ευρώπη, και να σκοτωθεί μάλλον τυχαία μετά από δύο βδομάδες στο Μιλάνο, καθ’ οδόν προς την τυνησία, από ιταλούς μπάτσους.

Η καθεστωτική Welt σημειώνει ότι …απ’ τα στοιχεία που μελετήθηκαν δεν προκύπτει εξήγηση του γιατί η αστυνομία και οι μυστικές υπηρεσίες δεν έδεσαν τον Amri έγκαιρα, με δεδομένο ότι ήξεραν. Για να φτάσει στο εξής: Αρκετοί μήνες ερευνών κάνουν εύλογη [σαν εξήγηση] την εμπλοκή ξένων μυστικών υπηρεσιών. Ο «πράσινος» Hans-Christian Ströbele, μέλος της επιτροπής κοινοβουλευτικού ελέγχου των υπηρεσιών, το λέει πιο συγκεκριμένα: ήταν το “χέρι” των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών ή του αμερικανικού στρατού που εμπόδισε την σύλληψη του Amri έγκαιρα.

Συγκινητική και πατριωτική η γερμανική προσπάθεια να χρεωθεί στην Ουάσιγκτον, έμμεσα μεν αλλά ουσιαστικά, η περσινή επίθεση. Μιας και τα στοιχεία, όμως, περί επικινδυνότητας του Amri, τα είχαν οι γερμανικές υπηρεσίες, ο αμερικανικός δάκτυλος στην υπόθεση σημαίνει «γερμανική προδοσία» – έτσι δεν είναι;

Τι συζητούν όμως στο Βερολίνο; Τον ρόλο των δικών τους μυστικών υπηρεσιών στη δράση του ακροδεξιού τρίο nsu που σκότωσε 9 άτομα δρώντας επί 6 χρόνια δεν τον έχουν εντοπίσει ακόμα· έτσι δεν είναι;

Κι ούτε πρόκειται να τον εντοπίσουν και να τον δείξουν. Οι αμερικάνοι τους μάραναν!

Συρία 1

Δευτέρα 18 Δεκέμβρη. Η (πανηγυρική) απόφαση για ανάκληση μέρους του ρωσικού στρατού απ’ την συρία (“αποστολή εξετελέσθη!”) είχε κι αυτήν την μικρή λεπτομέρεια: την απόσυρση των περίπου 250 ρώσων στρατόμπατσων απ’ το Afrin, όπου βρίσκονταν, υποτίθεται, για να «εκπαιδεύσουν» τις εκεί ypg – άγνωστο για ποιον σκοπό… (Μάλλον για να κάνουν πολιτικές γνωριμίες πήγαν…)

Φαίνεται λογικό ότι η απόσυρση αυτή, που θα έχει ολοκληρωθεί ως το τέλος της χρονιάς (αν δεν έχει γίνει ήδη) είναι προϊόν συμφωνίας μεταξύ Πούτιν και Ερντογάν: κατά τη γνώμη διάφορων “ειδικών” ανοίγει τον δρόμο για την κατάληψη του θύλακα της Afrin, στα βορειοδυτικά της συρίας, στα σύνορα με την τουρκία, απ’ τον στρατό της Άγκυρας. Ο οποίος, ως τώρα, έχει κυκλώσει την περιοχή.

Θα κάνουμε την εκτίμηση, με τον υπαρκτό κίνδυνο να κάνουμε λάθος: δεν θα είναι τέτοια η άμεση εξέλιξη. Ο τουρκικός στρατός μαζί με τους proxies του έχει μισοεισβάλει ήδη στον θύλακα, στα όριά του· αλλά δεν μας φαίνεται έξυπνη επιλογή οι μάχες με έναν αριθμό (κούρδων) ενόπλων που θα δώσουν μάχες ζωής και θανάτου, αφού δεν έχουν καν έξοδο διαφυγής.

Αντίθετα η «σφιχτή» και παρατεταμένη πολιορκία του θύλακα, με την συνακόλουθη επιδείνωση της ζωής όσων βρίσκονται μέσα σ’ αυτόν, θα μπορούσε να συμπληρώνει μια γενικότερη διαχείριση του ζητήματος “ypg”, σε όλον τον συριακό βορρά.

Αυτό είναι το ζητούμενο.

Συρία 2

Δευτέρα 18 Δεκέμβρη. Μιλώντας για ζήτημα “ypg” στη βόρεια συρία μιλάει κανείς για την αμερικανική παρουσία εκεί. Δεν είναι υπερβολή: αφού οι κούρδοι έκαναν το λάθος να γίνουν (για μια ακόμα φορά…) ουρά της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι υποχρεωμένοι να αναλάβουν (για μια ακόμα φορά…) την ευθύνη των συνεπειών των επιλογών τους.

Κανείς απ’ το μπλοκ της Αστάνα δεν θέλει αμερικανικές βάσεις στη βόρεια συρία. Κανείς τους δεν θέλει, επίσης, «κουρδικό κράτος» εκεί. Διαφοροποιούνται όμως ως προς την τακτική προσέγγιση του ζητήματος. Η Άγκυρα εμφανίζεται «κάθετη»· και ένας τρόπος για να είναι πειστική είναι η περικύκλωση του θύλακα της Afrin. Η Τεχεράνη συμφωνεί, αλλά από απόσταση· έχει την δική της μερίδα αντιμετώπισης των κούρδων proxies στα σύνορά της με την τουρκία και το ιράκ. Η Μόσχα είναι πιο ευέλικτη, όχι άδικα: κάποιος πρέπει να κάνει τον «καλό μπάτσο» σ’ αυτήν την ιστορία.

Το πιο άμεσο από διπλωματική / πολιτική άποψη είναι η συμμετοχή σύρων κούρδων στον επόμενο γύρο διαπραγματεύσεων στην Αστάνα. Διαμορφώνεται μια φόρμουλα με κοινή συμφωνία Άγκυρας – Μόσχας – Τεχεράνης (και Δαμασκού): μπορούν να πάρουν μέρος συριακές κουρδικές οργανώσεις εκτός απ’ τις ypg. Υπάρχουν τέτοιες, είναι διατεθειμένες, δηλώνουν «αντιαμερικανικές», κάνουν κριτική απ’ τα αριστέρα στον αμερικανισμό των ypg (δεν είναι δύσκολο…) αλλά δείχνουν να είναι μειοψηφικές αυτή τη στιγμή. Αν η συμμετοχή τους κρατάει τα προσχήματα στην Αστάνα «μα να, έχει και κούρδους εδώ», δεν λύνει το βασικό: με τις ypg και τις πλάτες που κάνουν στον αμερικανικό στρατό τι θα γίνει;

Την απευθείας στρατιωτική αναμέτρηση του συριακού στρατού ‘n’ friends μαζί τους την αποκλείουμε. Απομένουν διάφορες παραλλαγές της τακτικής του «ψειρίσματος»: το αδυνάτισμα της επιρροής των ypg στην κυρίως περιοχή που ελέγχουν (Rojava) προς όφελος άλλων κουρδικών οργανώσεων, ρεαλιστικών και φιλικών στο μπλοκ της Αστάνα. Είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο (και χρήμα), αλλά έχει χρησιμοποιηθεί ήδη με επιτυχία στον γαλαξία των αντι-Άσαντ ενόπλων.

Αν τέτοια πρόκειται να είναι η «γραμμή» (κι αυτό, οπωσδήποτε, μένει θα φανεί) τότε ο θύλακας της Afrin ΔΕΝ πρέπει να γίνει Στάλινγκραντ – με ό,τι αυτό συνεπάγεται όχι μόνο από φυσική άποψη (απώλειες) για τον τουρκικό στρατό αλλά και από διπλωματική / πολιτική άποψη για το τουρκικό καθεστώς: ο αδύναμος (στην προκειμένη περίπτωση οι ypg στον θύλακα της Afrin) που αμύνεται υπέρ βωμών και εστιών κερδίζει εύλογα την συμπάθεια· ακόμα πιο εύκολα αν έχει τις πλάτες των κυβερνήσεων και των media των ηπα, της αγγλίας, και όχι μόνο. Υποθέτουμε ότι αυτό δεν θα το ήθελε κανένας απ’ το μπλοκ της Αστάνα. Σίγουρα όχι όσοι υπερασπίζονται τους παλαιστίνιους στη λωρίδα της Γάζα και την δυτική Όχθη του Ιορδάνη: δεν είναι η εποχή να βρεθούν υπόλογοι για αυτά που κατηγορούν τον Τελ Αβιβ.

Αντίθετα, μια «αθόρυβη» πολιορκία / αποκλεισμός, που δεν παράγει εντυπωσιακά γεγονότα αλλά επιδεινώνει την ζωή του κόσμου, θα μπορούσε να ασκήσει «πίεση» στους ομοεθνείς τους στην Rojava· ακόμα και να επιταχύνει διαλυτικές (από οργανωτική και πολιτική άποψη) κινήσεις μέσα στους σύρους κούρδους. Ή να δημιουργήσει τριβές μεταξύ κούρδων και αμερικάνων επικυρίαρχων της περιοχής.

Θεωρούμε βέβαιο πως υπάρχει η συναίσθηση στους εταίρους του μπλοκ της Αστάνα ότι, σε αντίθεση με την αντιμετώπιση του isis και της al-Nusra, το ζήτημα των κούρδων της συρίας δεν επιδέχεται στρατιωτική λύση· ούτε συνολικά, ούτε κομμάτι κομμάτι. Επειδή από πίσω βρίσκεται η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ· αλλά επειδή, επίσης, οι κούρδοι της συρίας έχουν κάθε δικαίωμα να συνεχίσουν να ζουν ειρηνικά και με αξιοπρέπεια στις πόλεις και στα χωριά τους. Αφού οι ypg έγιναν ατζέντηδες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (και εφόσον επιμείνουν να είναι τέτοιοι…) θα πρέπει να χάσουν το μονοπώλιο της εκπροσώπησης του συριακού κουρδικού πληθυσμού μ’ έναν συνδυασμό στρατιωτικών πιέσεων, δωροδοκιών, πειθούς, υποσχέσεων, κλπ: αυτό είναι μια «πολύμορφη διαχείριση» για ένα όντως πολυδιάστατο ζήτημα.

Αλλά τέτοιες είναι μόνο οι δικές μας σκέψεις, για έναν πόλεμο που έτσι κι αλλιώς ειναι σε βάρος (και) των ομοίων μας, εργατών και εργατριών, άσχετα από «εθνικότητα» και «θρησκεία».

Θα φανεί τους επόμενους μήνες αν έχουν βάση ή όχι.

Προετοιμάζονται, αλλά αυτή η φορά είναι διαφορετική

Κυριακή 17 Δεκέμβρη. Η αμερικανίδα πρέσβειρα στον οηε Nikki Haley, δρώντας ad hoc άλλοτε σαν υπ.εξ., άλλοτε σαν υπ.αμ., κι άλλοτε και τα δύο μαζί, έχει αναλάβει την προετοιμασία. Κάνει ότι καλύτερο μπορεί… διάφοροι ειρωνεύονται και αυτήν και την προσπάθεια… αλλά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν έχει χρόνο και σάλιο για πέταμα: το ιράν είναι παγκόσμιος κίνδυνος, τελεία και παύλα! (Και η ρωσία, και η κίνα επίσης).

Πριν 3 ημέρες η Haley μοστραρίστηκε μπροστά από συντρίμια ενός πυραύλου, σε κάποια αμερικανική βάση στην Ουάσιγκτον. Για να υποστηρίξει ότι είναι πύραυλος που έριξαν οι υεμενίτες Houthi κατά του ιερού βασιλείου του συμμάχου τοξικού πρίγκηπα, και ότι αυτός ο πύραυλος είναι ιρανικής κατασκευής. Το οποίο σημαίνει … κλπ κλπ…

Το σετ της εμφάνισής της ήταν τυπικά αμερικάνικο, πολύ φτωχό έως πρωτόγονο· αλλά έτσι είναι ο κόσμος: σχεδόν δακρυσμένη διατράνωσε για να την ακούσει όλος ο πλανήτης: Όταν κοιτάξετε αυτόν τον πύραυλο, είναι τρομακτικός, είναι εντελώς τρομακτικός. Φανταστείτε μόνο ότι ένας τέτοιος πύραυλος κτυπάει το αεροδρόμιο του Ντάλας ή της Ν. Υόρκης… ή του Παρισιού, του Λονδίνου ή του Βερολίνου…

Είναι πράγματι ανατριχιαστικό που υπάρχουν τέτοια τέρατα που έχουν τέτοιους πυραύλους, άσχημους και χοντροκομμένους· χωρίς την «ομορφιά» που κατά το ψόφιο κουνάβι διαθέτουν τα αμερικανικά όπλα. Παρά την παγκόσμια ανατριχίλα είτε για τους τενεκέδες πίσω της είτε για την ίδια μπροστά τους, υπήρξαν διάφοροι που περιγέλασαν την συγκεκριμένη προσπάθεια της Haley: δεν προκύπτει από πουθενά ότι ο πύραυλος κατασκευάστηκε στο ιράν ούτε, κυρίως, προκύπτει από πουθενά πότε έφτασε στην υεμένη… Μέχρι πριν λίγα χρόνια η Sana’a ήταν πρωτεύουσα ενός «κανονικού κράτους» και μπορούσε να αγοράζει τέτοιους πυραύλους απ’ την νόμιμη αγορά· και ο επίσημος στρατός της υεμένης πολεμάει ως τώρα μαζί με τους Houthi, δίνοντάς τους το οπλοστάσιό του…

Θα ήταν για γέλια όντως η αμερικανική και ισραηλινή εκστρατεία να ξαναεπικηρυχτεί η Τεχεράνη, αν δεν υπήρχε στο παρελθόν μια παρόμοια, επίσης με τερατώδη ψέμματα, κατά του ιράκ και του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν. Κράτησε ένα, ενάμισυ χρόνο, “παίχτηκε” όπου μπορούσε να παιχτεί, απ’ τον οηε μέχρι τα αμερικανικά, αγγλικά, ισπανικά και αυστραλέζικα μήντια, οι “αποδείξεις” για τα “όπλα μαζικής καταστροφής” αν δεν ήταν προκατασκευασμένες ήταν γελοίες, η διεθνής επιτροπή ατομικών όπλων του οηε που έκανε επι τόπου ελέγχους στο ιράκ αποφαινόταν ότι δεν υπάρχουν τέτοια στο ιράκ… Αλλά η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έκαναν αυτό που σχεδίαζαν από χρόνια.

Οι ουσιαστικές διαφορές τώρα είναι δύο. Πρώτον, το 2003 οι αμερικάνοι ήξεραν τα πάντα για τα όπλα και τον στρατό του Χουσεΐν· ήταν συμμαχοί και προμηθευτές του ως το 1991… Και δεύτερον, δεν υπήρχε κανένας αξιόλογος στρατιωτικά να συμμαχήσει μαζί του ώστε να αναγκαστεί η Ουάσιγκτον να το ξανασκεφτεί και να το ξανασκεφτεί…

Το οπλοστάσιο του ιράν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ το αγνοούν. Και υπάρχουν οι συμμαχίες του που όπως και να το δει κανείς έχουν το βάρος τους.

Όμως παρόλα αυτά η Ουάσιγκτον επιμένει. Κάτι θα πρέπει να έχουν σχεδιάσει οι “αρμόδιοι”…

(φωτογραφία πάνω: Στις 5 Φλεβάρη του 2003 ο τότε αμερικάνος υπ.εξ. και πρώην αρχικαραβανάς Colin Powel ανέμισε αυτό το μπουκαλάκι μπροστά στα μούτρα των υπόλοιπων μελών του συμβουλίου ασφαλείας του οηε: τους είπε ότι είναι «άνθρακας», ένα βιολογικό όπλο, απ’ τα εργαστήρια του Χουσεΐν… Δεν έπεισε ούτε πήρε την συγκατάθεση της ρωσίας και της κίνας, οπότε η Ουάσιγκτον προχώρησε στο plan b; με τους «πρόθυμους» συμμάχους της.

Εννοείται ότι μετά την κατάκτηση του ιράκ δεν βρέθηκαν πουθενά «εργαστήρια βιολογικού πολέμου». Δεν υπήρχαν, κι όλη η ιστορία ήταν μία απ’ τις αμερικανικές κατασκευές. Ωστόσο κανείς απ’ όσους την έφτιαξαν και την προώθησαν δεν πήγε στο απόσπασμα, όπως θα έπρεπε.

φωτογραφία κάτω: Η Haley δεν κραδαίνει μπουκαλάκια. Όχι ακόμα τουλάχιστον…)