Tag: ηπα

Ιράν 2

Παρασκευή 5 Γενάρη. Στο ιράν τα συνδικάτα, όλα τα μεγάλα σίγουρα, ελέγχονται. Απ’ το καθεστώς. Η πριν λίγες ημέρες παρατήρησή μας ότι τα οργανωτικά ζητήματα είναι περισσότερο από ποτέ πολιτικά έχει εδώ μια ειδική σημασία. Για τους πληβείους του ιράν, είτε είναι εργάτες, είτε είναι αγρότες, είτε είναι νομάδες, η έξοδος απ’ τον πατερναλισμό σχεδόν 40 χρόνων συνεπάγεται (υποχρεωτικά θα τολμούσαμε να πούμε), αν πρόκειται να οργανώσουν και να πολεμήσουν για τα δίκαιά τους, την δημιουργία σοβαρών και μαζικών αυτο-οργανωμένων δομών (το “αυτό” σημαίνει έξω απ’ τον έλεγχο του καθεστώτος αλλά και οποιουδήποτε “γενναιόδωρου φίλου” εκτός συνόρων) που θα μπορούν να οργανώνουν τους αγώνες πολύ πιο μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα απ’ τα “αυθόρμητα ξεσπάσματα”. Τέτοιου είδους οργάνωση θα πρέπει να περιλαμβάνει και την ηχηρή απόρριψη της “συμπαράστασης” των όποιων νταβάδων απ’ την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ ή οπουδήποτε αλλού. Γιατί αν τα πληβειακά ή τα εργατικά κινήματα του μέλλοντος στο ιράν φτάσουν σε θέση να βάλουν πολιτικούς στόχους (όπως ο μετασχηματισμός του καθεστώτος) θα πρέπει να είναι σε θέση να κόψουν εξ’ αρχής τον βήχα διάφορων: ο ιρανικός καπιταλισμός δεν θα ξαναποκτήσει “σάχη”, ούτε θα ξαναγίνει παράρτημα κάποιου “παλιού αφέντη”…

Αυτό για καθαρά ταξικούς λόγους!

Σε κάθε περίπτωση η ακαριαία διεθνοποίηση των όποιων διαδηλώσεων έγιναν σε ιρανικές πόλεις, όχι από αδελφά, συντροφικά κινήματα αλλού, αλλά από κράτη (την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ να πανηγυρίζουν για την “δημιουργική αποσταθεροποίηση”, την Μόσχα και την Άγκυρα να στηρίζουν το καθεστώς) είναι στοιχείο μιας εξώφθαλμης έλλειψης οργανωτικής και πολιτικής αυτονομίας (με την κυριολεκτική έννοια της λέξης “ταξική αυτο-νομία”) αυτού του ξεσπάσματος: όταν κρατικοί νταβάδες νοιώθουν ότι έχουν την άνεση να εμφανίζονται είτε σαν υπερασπιστές είτε σαν κατήγοροι του πεζοδρομίου, αυτό σημαίνει ότι το πεζοδρόμιο δεν έχει αρκετή δύναμη για να τους βάλει στη θέση τους κρατώντας τους μακρυά.

Καταλαβαίνουμε ότι ύστερα από 40 χρόνια μιας πετυχημένης και ύστερα λεηλατημένης επανάστασης στο ιράν (του 1979) είναι πολύ δύσκολο, και θα χρειαστεί καιρό και δύσκολη προσπάθεια, το να δημιουργηθούν και κυρίως να αποκτήσουν την “κρίσιμη μάζα” οι όποιες ανεξάρτητες οργανωτικές (και άρα πολιτικές) δομές. Ο κρατικός πατερναλισμός και ο κοινωνικός συντηρητισμός ποτίζουν τα μυαλά.

Αλλά η ιστορία δείχνει ότι σε τέτοιες αναγκαιότητες δεν υπάρχουν υποκατάστατα. Το “κάτι λιγότερο” σημαίνει “κάτι σχεδόν καθόλου”. Ευχόμαστε οι ιρανές και οι ιρανοί να ανοίξουν τον δρόμο τους, έναν τέτοιο δρόμο που δεν θα χωράει ούτε τους καθεστωτικούς basij, ούτε τους διεθνείς εγκάθετους «εξαγωγές δημοκρατίας – πώληση χοντρική / λιανική».

Οι ευχές δεν φέρνουν αποτελέσματα… Αλλά η σκέψη μας είναι στις ιρανές και στους ιρανούς: είναι, έτσι κι αλλιώς, υπέροχοι!

Κορέες

Πέμπτη 4 Γενάρη. Κάτι απ’ τα γνωστά του μουρμούρισε το ψόφιο κουνάβι ανάμεσα σ’ έναν ορυμαγδό από τιτιβίσματα, καθώς ήταν σε “φάση” (κάτι για το δικό του κόκκινο κουμπί, των πυρηνικών όπλων), αλλά στην παρούσα φάση αξίζουν λιγότερο κι από δεκάρες. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το πως διάφορα δημοσιογραφικά φερέφωνα προσπαθούν να διαχειριστούν (αμήχανα έως πανικόβλητα) την επικείμενη συνάντηση υψηλού επιπέδου μεταξύ του βορειοκορεατικού και του νοτιοκορεατικού καθεστώτος, έξω απ’ την αμερικανική γραμμή.

Άλλοι προσπαθούν να παρουσιάσουν την κίνηση του Kim σαν «υποχώρηση» κάτω απ’ την αμερικανική «πίεση»… Και άλλοι κάνουν το ακριβώς αντίθετο: ο Kim κοροϊδεύει (λένε) για να εξασφαλίσει χρόνο… Ας συναντηθούν οι οπαδοί της μεν «εξήγησης» με τους οπαδούς της δε, ας παίξουν κάποιο ομαδικό παιχνίδι ανταγωνισμού, κατά προτίμηση με μπάλα, για να φανεί ποιος είναι ο καλύτερος.

Όσο για το ψόφιο κουνάβι, στο πρώτο σχετικό τιτίβισμά του, δεν ήταν σίγουρος τι συμβαίνει. «Ο rocket man τώρα θέλει να μιλήσει με τη νότια κορέα, για πρώτη φορά. Ίσως αυτά είναι καλά νέα, ίσως όχι – θα δούμε!!» Σ’ ένα άλλο φρόντισε να προειδοποιήσει για την κακή “διανοητική ικανότητα” του Kim.

Μ’ όλο τον σεβασμό στη μεγάλη υπερδύναμη: «καλά νέα» για ποιόν; Όσο για τις διανοητικές δυνατότητες; Όλοι παραμιλάνε για την ψοφιοκουναβική ευφυία…

Περιστρεφόμενος ογκόλιθος

Τετάρτη 3 Γενάρη. …Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση χωρίς κόκκινη γραμμή. Αυτές βέβαια δεν ανακοινώνονται γιατί θέλω να υπογραμμίσω ότι απορώ με τις δηλώσεις σειράς κομμάτων και προσωπικοτήτων οι οποίοι απαιτούν πριν καν αρχίσει η διαπραγμάτευση να δηλώσω εγώ δημόσια ποιές είναι οι κόκκινες γραμμές, πού πάει η διαπραγμάτευση, ποιοι είναι οι στόχοι κλπ. Νομίζω ότι δεν έχει στοιχείο λογικής, παρά μικροκομματικής αντίληψης, το να θέλεις η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα πριν καν ξεκινήσει η διαπραγμάτευση να έχει παραδώσει όλη την διαπραγματευτική της τακτική και στρατηγική. Τέτοια λάθη δεν τα κάνουμε…

Ποιός τα λέει αυτά; Ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek, συνεντευξιαζόμενος χτες στον φιλικό καθεστωστικό real fm. Για το θέμα του “ονόματος” (που “ειναι η ψυχή μας”…) Μα δεν ήταν αυτός που όχι απλά δήλωνε δημόσια ποια είναι η «κόκκινη γραμμή» του στις τελευταίες διαπραγματεύσεις για το «κυπριακό», αλλά την περιέφερε αυτήν την «κόκκινη γραμμή» ανά την ευρώπη, ξεκινώντας απ’ το Λονδίνο (για να κοιμάται ήσυχο το αγγλικό καθεστώς για τις βάσεις του στην κύπρο), μήνες πριν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις στην ελβετία; Αυτός δεν ήταν;

Αυτός. Ακριβώς. Μήπως τότε «έκανε λάθος» και το παραδέχεται τώρα, με ένα χρόνο καθυστέρηση; Όχι φυσικά. Εκείνο που συμβαίνει τώρα είναι ότι και το Λονδίνο (κι όχι μόνο η Ουάσιγκτον) θέλει μια «λύση» στις σχέσεις μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων, έτσι ώστε να προχωρήσει η ένταξη του μακεδονικού κράτους στο νατο – πριν μπει στην ε.ε… Υπάρχει μια πρεμούρα… Το ελλαδιστάν, απ’ την μεριά του, δεν έχει πολλά περιθώρια ελιγμών· και πάντως δεν μπορεί να κοιτάει κλεφτά και προς Μόσχα μεριά. Επιπλέον η Αθήνα είναι αναγκασμένη να καταπιεί την ενόχλησή της και να πάρει σοβαρά υπόψη της την πολύ γρήγορη «βελτίωση των σχέσεων» μεταξύ Σκοπίων και Σόφιας· που αυτό το εξάμηνο θα έχει και την ευθύνη της προεδρίας της ε.ε.

Θα προσπαθήσει απ’ ότι φαίνεται, λοιπόν, να κάνει έναν συμβιβασμό. Μένει όμως να φανεί πόσο αντέχει, κι αν θα σκεφτεί κανά κόλπο της τελευταίας στιγμής… (Τα έχει κάνει κι αυτά στο παρελθόν στο ελληνικό βαθύ κράτος…)

Κορέες

Τετάρτη 3 Γενάρη. Τελευταία φορά γράψαμε επ’ αυτού πριν σχεδόν 20 ημέρες. Στις 16 Δεκέμβρη. Μιλούσαμε τότε για την δημιουργία ενός «τετράγωνου» μεταξύ Μόσχας, Πεκίνου, Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ, με σκοπό την διαχείριση της «κορεατικής κρίσης» με τέτοιο τρόπο που θα παραμερίζονται η Ουάσιγκτον και το Τόκιο. (Το ότι όσο και να ψάξατε δεν βρήκατε κάποια παρόμοια αναγγελία οπουδήποτε αλλού, δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουμε…! Είπαμε: Περιθωριακοί; Ναι… Εγκάθετοι; Ποτέ!)

Να που έγινε η πρώτη, μάλλον αστεία ως προς την «αφορμή» της αλλά και πολύ σβέλτη κίνηση, που πετάει στην άκρη τον αμερικανικό (και τον ιαπωνικό) μιλιταρισμό· μια κίνηση που έχει πάνω της διακριτικά τα δακτυλικά αποτυπώματα και του Πεκίνου και της Μόσχας. Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο αφεντικός της βόρειας κορέας αφού ξεκαθάρισε (βερμπαλίζοντας…) ότι είναι έτοιμος για πυρηνικό πόλεμο με τις ηπα (;;!!) δήλωσε ανοικτός σε διάλογο με την Σεούλ, και διατεθειμένος να συμμετάσχει βορειοκορεατική ομάδα στους χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες που πρόκειται να γίνουν στη νοτιοκορεατική Pyeongchang, μεταξύ 9 και 25 Φλεβάρη… (Υποθέτουμε ότι οι σχετικοί αθλητές προπονούνται γι’ αυτή τη συμμετοχή εδώ και μήνες…)

Η αντίδραση της Σεούλ ήταν ακαριαία! Πρότεινε υψηλού επιπέδου συνάντηση στο χωριό Panmunjeon, στην «ουδέτερη ζώνη» ανάμεσα στις δύο κορέες, στις 9 Γενάρη. Σε έξι ημέρες δηλαδή.

Οι εκτιμήσεις μας ήταν σωστές: προφανώς αυτή η ραγδαία «βελτίωση των σχέσεων» (και σίγουρα των εντυπώσεων) είναι προϊόν δουλειάς που γίνεται αφανώς εδώ και μήνες, με την συμμετοχή και της Μόσχας και του Πεκίνου. Ο εκπρόσωπος του νοτιοκορεάτη πρόεδρου Moon (που με μεγάλη χαρά θα ξεφορτωνόταν τους αμερικάνους!) δήλωσε μέσα σε ώρες μετά το μήνυμα του Kim ότι είναι έτοιμος για συνομιλίες οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιοδήποτε μέρος, με οποιαδήποτε μορφή.

Κυρίως: χωρίς να βάζει κανέναν όρο για τα βορειοκορεατικά πυρηνικά!!! (Μόνο την πρόθεση ότι «κάποια στιγμή θα πρέπει να…»). Πράγμα που σπάει την ραχοκοκκαλιά της αμερικανικής επιθετικότητας στην κορεατική χερσόνησο, με τον ίδιο και ακόμα χειρότερο τρόπο μ’ εκείνη την ανακοίνωση του Duterte (της Μανίλα) ότι «οι εδαφικές διαφορές των φιλιππίνων με την κίνα μπορούν να μπουν στην άκρη». Αν το νοτιοκορεατικό καθεστώς είναι διατεθειμένο να κουβεντιάσει με το βορειοκορεατικό χωρίς προϋποθέσεις, τότε πού μπορεί να στηρίζεται η Ουάσιγκτον και οι κυρώσεις της; Πουθενά…

Η στιγμή είναι σημαντική από ιστορική άποψη: η Ουάσιγκτον είχε αρχίσει να μοιράζει αεροφωτογραφίες με κινεζικά και ρωσικά τάνκερ να σπάνε το πετρελαϊκό εμπάργκο στη βόρεια κορέα. (Παραδόξως τα τάνκερ των ελλήνων καραβοκύρηδων, που ξέρουν καλά αυτή τη δουλειά, δεν είχαν προλάβει να χωθούν στο σπάσιμο…) Αυτό ήταν / είναι η προετοιμασία της «δικαιολόγησης» απ’ την Ουάσιγκτον και το Τόκιο ναυτικού αποκλεισμού της βόρειας κορέας· ουσιαστικά κήρυξης πολέμου, χωρίς να ειπωθεί με το όνομά του. Κάτι που, σχεδόν, το είχε ανακοινώσει η hard core αμερικανίδα πρέσβειρα στον οηε πριν λίγες βδομάδες.

Η εκτίμησή μας είναι ότι βρίσκεται στα όρια του απίθανου (αν και όχι του αδύνατου) η ευκαιρία της Ουάσιγκτον να αντιδράσει με τέτοιο τρόπο ώστε να «προλάβει» την διαφαινόμενη γρήγορη βελτίωση των σχέσεων ανάμεσα στις δύο κορέες, μέσα στις επόμενες 6 ημέρες.

Κι αν δεν προλάβει, τότε, χμμμ….

Πακιστάν

Τετάρτη 3 Γενάρη. Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο, όχι τους επόμενους μήνες αλλά ακόμα και τις επόμενες εβδομάδες, θα “ακουστούν” σ’ όλη τη γραμμή αντιπαράθεσης / αναμέτρησης των ηπα και των συμμάχων τους με την “ευρασιατική συνεννόηση”, αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι. Τίποτα δεν είναι οριστικό, ούτε καν στο συριακό πεδίο μάχης· ακριβώς γι’ αυτό, στη ρευστότητα μέσα, έχουν σημασία οι δυναμικές. Το “afpak” πεδίο, δηλαδή το αφγανιστάν / πακιστάν, αποκτάει καινούργια σημασία.

Η αντίδραση του πακιστανικού καθεστώτος στον τελευταίο γύρο αμερικανικών απειλών δεν έχει τον αυτοματισμό των τιτιβισμάτων, εκτυλίσσεται κάπως πιο αργά, αλλά με τον ίδιο κοινό τόπο: μεταξύ των συμφερόντων μας στο αφγανιστάν και της συμπάθειας της Ουάσιγκτον επιλέγουμε σαφέστατα το πρώτο. Πράγμα που δεν θα το έλεγε ανοικτά η Ισλαμαμπάντ αν δεν είχε την υποστηρίξη του Πεκίνου και της Μόσχας.

Ο πακιστανός υπ.αμ Khurram Dastagir το έθεσε ως εξής: …Το πακιστάν σαν αντιτρομοκρατικός σύμμαχος των ηπα τους έδωσε δωρεάν τα εξής: χερσαίες και εναέριες επικοινωνίες, στρατιωτικές βάσεις και συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών, βοήθεια που αποδεκάτισε την al-Qaeda εδώ και 16 χρόνια, αλλά δεν μας έδωσαν τίποτα άλλο από χλεύη και δυσπιστία. Αυτό που έκαναν ήταν να εποπτεύουν την διασυνοριακή ασφάλεια των τρομοκρατών που σκότωναν πακιστανούς…

Παράπονα απ’ την Ισλαμαμπάντ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ (ποτέ!) η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο Ινδοκούς δεν ήταν μέσα στα πακιστανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι προκειμένου να συνεργαστεί η Ισλαμαμπάντ στην αμερικανική επιδρομή στο αφγανιστάν στα τέλη του 2001, η τότε φουριόζα κυβέρνηση του Μπους του Β την απείλησε μέσω του τότε υφ.υπ.εξ. Richard Armitage) ότι αν δεν συνεργαστεί τα αμερικανικά βομβαρδιστικά θα γυρίσουν το πακιστάν στη λίθινη εποχή!!! Πολύ χοντρό ακόμα και για αμερικάνους σερίφηδες – αυτό δεν το έχουν ξεχάσει στο πακιστάν… Κι ο λόγος είναι απλός: οι ταλιμπάν (: μαθητές των ιερατικών σχολών, που σε καμία περίπτωση δεν είχαν σχέση με τις επιθέσεις της 11ης/9ου αλλά βρέθηκαν κατευθείαν στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον) ήταν (και παραμένουν) δημιουργήματα του πακιστανικού καθεστώτος.

Τώρα που οι ταλιμπάν έχουν ανασυγκροτηθεί, με την βοήθεια και της Μόσχας, και αποτελούν όχι απλά μια υπολογίσιμη δύναμη στο κατεχόμενο αφγανιστάν αλλά, ίσως, το βασικότερο στοιχείο της όποιας μελλοντικής «λύσης». συπεριλαμβανόμενης και της εκκαθάρισης του isis, γιατί η Ισλαμαμπάντ θα έπρεπε να ανέχεται τον αμερικανικό σχεδιασμό; Οι ταλιμπάν, δρώντας πλέον σαν «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», το έχουν ξεκαθαρίσει: αμερικάνοι, πάρτε τις βάσεις σας and go home. Αν ήταν μόνο η Ισλαμαμπάντ που τους στηρίζει, θα έκανε ξανά δεύτερες σκέψεις και υπομονή. Αλλά εφόσον τους στηρίζουν Μόσχα, Πεκίνο (και έμμεσα η Τεχεράνη και η Άγκυρα) γιατί πρέπει (το πακιστανικό καθεστώς) να «μαζέψει» το αμερικανικό πείθωντάς το να δεχτεί τους ταλιμπάν σαν επίσημους συνομιλητές, εισπράτοντας “χλεύη και δυσπιστία”;

Υπάρχει μια λογική που έχει διατυπωθεί τόσο σχετικά με το αφγανιστάν όσο και σχετικά με την βόρεια κορέα: «οι τοπικές, περιφερειακές δυνάμεις, ξέρουν καλύτερα τι πρέπει να γίνει.» Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: yankees go home! Το ότι η Ισλαμαμπάντ κλαίγεται, σε στυλ «δεν μ’ αγάπησες ποτέ σου», είναι πρόσχημα. Η αλήθεια είναι ότι αργά και βασανιστικά πλησιάζει η ώρα (ή αυτό μεθοδεύουν πολλοί) για μια αμερικανική ήττα στο αφγανιστάν (με την έννοια της πλήρους αποχώρησής του από εκεί). Δεν είναι καθόλου απλό. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Αλλά πολλά βλέμματα στρέφονται σ’ ένα τέτοιο “αντίο”!

Αν εκεί που η Ουάσιγκτον έχει ρίξει “όλα της τα λεφτά” από στρατιωτική άποψη, στην κορεατική χερσόνησο δηλαδή, αναγκαστεί σε υποχώρηση / αναδίπλωση, μπορείτε να φανταστείτε τι πάρτυ θα γίνει στην υπόλοιπη γραμμή αντιπαράθεσης / αναμέτρησης.

Εκτός, ίσως, απ’ την βόρεια συρία, τους ypg. Εκεί πρέπει να περιμένουμε να δούμε το πόση πειστικότητα έχουν ακόμα τα λεφτά του Ριάντ και των εμιράτων…

Ιράν 2

Τρίτη 2 Γενάρη. Σύμφωνα με την καθεστωτική ισραηλινή jerusalem post η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ δημιούργησαν ένα «κοινό επιτελείο σχεδιασμού» για την αντιμετώπιση της Τεχεράνης (και δεν κάλεσαν την Αθήνα – κρίμα!…) Το σχετικό ρεπορτάζ μιλάει για την δημιουργία τεσσάρων «υπο-ομάδων εργασίας»: μία για την άσκηση πίεσης στην Τεχεράνη· μια δεύτερη για την αντιμετώπιση της ιρανικής επιρροής στη μέση Ανατολή (κατ’ αρχήν: Χεζμπ’ αλλάχ) αλλά και την διαμόρφωση κοινής στάσης απέναντι στη συρία· μια τρίτη για την αντιμετώπιση του πυραυλικού προγράμματος του ιράν· μια τέταρτη, τέλος, για την κοινή στρατιωτική προετοιμασία σε διάφορα σενάρια.

Αν δεν μας γελάει το μυαλό μας πρόκειται για πολεμικές προετοιμασίες· παρότι εδώ ή εκεί μπορεί να εμφανιστούν με την μάσκα της διπλωματίας. Στο κάτω κάτω οι «κεφαλές» που συμφώνησαν αυτήν την συνεργασία δεν είναι πανεπιστημιακοί ή κοινωνιολόγοι. Είναι οι «σύμβουλοι εθνικής ασφάλειας»: ο Meir ben Shabat απ’ την μεριά του Τελ Αβίβ (παλιό στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών) και ο H. R. McMaster απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον. Κι αν ρωτάει κανείς «και γιατί το λένε ανοικτά;» η απάντηση μας φαίνεται εύκολη: επειδή δεν θέλουν να το κρύψουν.

Θα μπορούμε να πούμε, σ’ ένα χρόνο από τώρα, και πάλι ότι γίνονται «προετοιμασίες» απ’ την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ; Πολύ φοβόμαστε πως όχι: η διακρατική, ενδοκαπιταλιστική βία επιταχύνεται…

Πακιστάν

Τρίτη 2 Γενάρη. Εκτός απ’ την Τεχεράνη το ψόφιο κουνάβι (τιτιβίζοντας, τι άλλο;) φρόντισε να ευχηθεί “καλή χρονιά” και στην Ισλαμαμπάντ:

Οι ηπα έχουν δώσει βλακωδώς στο πακιστάν περισσότερα από 33 δισ. δολάρια σε βοήθεια τα τελευταία 15 χρόνια, κι αυτοί το μόνο που μας έχουν δώσει είναι ψέμματα και κοροϊδία, νομίζοντας ότι οι ηγέτες μας είναι ηλίθιοι. Προσφέρουν καταφύγιο στους τρομοκράτες που κυνηγάμε στο αφγανιστάν. Τέρμα!!

Δεν πρόκειται για ψοφιοκουναβικό σολάρισμα. Συνολικά το αμερικανικό καθεστώς “προειδοποιεί” εδώ και κάτι μήνες το πακιστανικό, καθώς σταθερά η Ισλαμαμπάντ μπαίνει στην τροχιά του Πεκίνου και της Μόσχας σε ότι αφορά την “διαχείριση” του αφγανιστάν. Από απειλή σε απειλή, φυσικά, το πακιστανικό καθεστώς δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Μάλλον το αντίθετο.

Έχουμε πει ήδη δυο τρία πράγματα για το πεδίο πολέμου που λέγεται “κεντρική ασία” (και όχι μόνο “αφγανιστάν”). Με τα τωρινά δεδομένα η Ουάσιγκτον έχει στριμωχτεί. Κι αν ελπίζει στην βοήθεια του ινδικού καθεστώτος είναι πιθανό ότι ποντάρει στο κενό.

Ωστόσο αυτό το πεδίο ανήκει στα κύρια του 4ου παγκοσμίου· έχει μεγαλύτερη αξία απ’ το συριακό / ιρακινό για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Η φραστική οξύτητα του ψόφιου κουναβιού δεν επιβεβαιώνει μόνο το ταπεραμέντο του· δείχνει, κυρίως, την σοβαρότητα της κατάστασης εκεί. Δεν θέλει πολύ για να μείνει νηστικός ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν για μερικές μέρες: αρκεί η Ισλαμαμπάντ να απαγορεύσει την δίοδο των φορτίων απ’ την ξηρά και τον αέρα της.

Αν η πακιστανική απάντηση είναι του είδους “δεν πειράζει, κρατείστε τα δολάριά σας” η νοικοκυρεμένη λογική του ψόφιου κουναβιού “να μην πετάμε τα λεφτουδάκια μας” θα έχει νικήσει μια ακόμα φορά. Αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό των ηπα. Ο Ομπάμα έχασε τη Μανίλα στο τέλος της 8χρονης καριέρας του· το ψόφιο κουνάβι κινδυνεύει να χάσει την Ισλαμαμπάντ μόλις στον 2ο χρόνο του στην προεδρική καρέκλα. Κι ας το προσθέσουμε επιγραμματικά εδώ: αν το πακιστανικό καθεστώς αλλάξει επίσημα “γραμμή”, τότε εκτός απ’ την Ουάσιγκτον θα κλάψει με μαύρο δάκρυ κι κάποιος ακόμα: ο τοξικός πρίγκηπας…

Έτσι δεν μπορεί να γίνει “ανάσχεση” του Πεκίνου…

Συρία 1

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο πλέον: η Ουάσιγκτον αναβαθμίζει τον proxy στρατό της στη βόρεια και ανατολική συρία, αυξάνοντάς τον στα 100.000 ζευγάρια αρβύλες (έτσι λένε οι ypg…) και αλλάζοντάς του ξανά όνομα: στρατός της βόρειας συρίας (NSA) θα λέγεται τώρα. Φαίνεται πως εκείνο το «δημοκρατικός» στο προηγούμενο επίσημο όνομα ήταν για την Ουάσιγκτον στ’ αλήθεια γελοίο.

Την απορία μας «και ποιος θα πληρώνει α) 100.000 στρατιώτες, και β) την απουσία 100.000 ατόμων σε παραγωγική ηλικία απ’ την καθ’ αυτό παραγωγή», θα την κρατήσουμε για πάρτη μας… Κάπου, κάπως, θα μαθευτεί η απάντηση… Υποψιαζόμαστε πάντως ότι αυτός που θα πληρώνει δεν θα είναι το αμερικανικό κράτος…

Πέρα απ’ τα υπόλοιπα, κάποιοι στην Αθήνα ίσως φυσάνε και ξεφυσάνε: Άι, άι, άι!!! Αλί και τρισαλί!!! Τόσες χιλιάδες βλήματα είχαμε για ‘κει, και τώρα θα τα φάνε οι αποθήκες!!

(Δεν υποτιμάμε, πάντως, το ελληνικό εμπορικό δαιμόνιο, ε;)

Συρία 2

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Παρότι ο Πούτιν δήλωσε πρόσφατα, απ’ την ρωσική βάση στο Hmeimeem, ότι «ο πόλεμος κατά των τρομοκρατών» τελείωσε στο συριακό πεδίο μάχης, η στρατιωτική αναβάθμιση του κουρδικού στρατού στην βόρεια και ανατολική συρία δεν προμηνύει ειρήνη.

Με δεδομένες τις απόψεις κατά κύριο λόγο της Άγκυρας και της Τεχεράνης, υπάρχει ένα διπλό ζήτημα. Αφενός πολιτικοδιπλωματικό, αφετέρου στρατιωτικό. Το πρώτο σχετίζεται με την συμμετοχή (ή μη) των ypg/pkk στους επόμενους γύρους διαπραγματεύσεων στο Sochi. Η «πατέντα» που έχει βρεθεί ως τώρα είναι να συμμετάσχουν άλλες οργανώσεις κούρδων της συρίας, που είναι αντίπαλες του pkk. Αλλά και πολύ μικρότερες. Σε τέτοια συμμετοχή συμφωνούν Άγκυρα και Τεχεράνη· αλλά ποια θα είναι η χρησιμότητά τους όταν απέναντί τους θα έχουν έναν στρατό χωρίς σπουδαία εμπειρία στο σύνολό του μεν, οργανωμένο όμως και καλά εξοπλισμένο απ’ τις ηπα;

Το στρατιωτικό ζήτημα είναι ευνόητο. Η εδαφική επικράτεια των ypg/pkk είναι τμήμα της συριακής, και αν το καθεστώς Άσαντ δεν προσφέρει κάποιου είδους «αναγνώριση» στην κουρδική εξουσία, αυτή είναι ουσιαστικά παράνομη (με βάση την «διεθνή νομοθεσία»). Όμως ο Άσαντ δεν μπορεί να προσφέρει τέτοια «αναγνώριση», γιατί αυτή συνεπάγεται έμμεση αναγνώριση και της αμερικανικής κατοχής στον συριακό βορρά.

Η εκκρεμότητα αυτή είναι σχεδιασμένη απ’ την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ. Και κρατάει όμηρο οποιαδήποτε πολιτική εξέλιξη στη συρία, κάνοντας την στρατιωτική νίκη να φαίνεται (και να είναι) κολοβή, λειψή. Αυτό το καταλαβαίνουν οι πάντες: ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov ξαναζήτησε χτες απ’ τον αμερικανικό στρατό να φύγει απ’ την συρία, αφού η παραμονή του είναι εκτός αποφάσεων του οηε. Αλλά αυτές τις αποφάσεις η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ τις έχουν «γραμμένες», και δεν το κρύβουν πλέον.

Μια εκδοχή εξομάλυνσης θα ήταν οι ypg/pkk (και η Ουάσιγκτον…) να παραδώσουν το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης που έχουν καταλάβει, αφού δεν έχει καμία σχέση με τον συρο-κούρδικο πληθυσμό. Αλλά ο καινούργιος στρατός που φτιάχνει το αμερικανικό πεντάγωνο περιλαμβάνει και άραβες (πρώην υποστηρικτές ή και μέλη του isis) απ’ τις κατακτημένες περιοχές· μετατρέποντας την γεωγραφία του πληθυσμού στην ανατολική συρία σε πολιτικο/στρατιωτικό επιχείρημα υπέρ της κατοχής.

Θεωρητικά μόνο (ξανά) ο πόλεμος θα έδινε «λύση» στο ζήτημα· πόλεμος στον οποίο ο αμερικανικός στρατός δεν θα μπορούσε να πάρει μέρος ανοικτά, τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα. Αλλά μετά από τόσα χρόνια, με την λειψανδρία του συριακού στρατού, σε μια τέτοια εξέλιξη θα έπρεπε να συμμετάσχουν σε μεγάλο αριθμό οι στρατοί της τουρκίας και του ιράν· ακόμα και οι pmu απ’ το ιράκ. Είναι σε θέση, από πολιτική άποψη, να το κάνουν, με δεδομένο ότι δεν θα μπορούν να τον παρουσιάσουν σαν «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»; Δεν ξέρουμε.

Ωστόσο ο αμερικανο-ισραηλινός σχεδιασμός και η επιμονή στην αποσταθεροποίηση της μέσης Ανατολής δεν έχουν τελειώσει. Φοβούμαστε ότι ο isis θα αποδειχθεί μόνο «Α φάση» σ’ αυτό το σχέδιο…

Κάτεργα της συνείδησης

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Το πολύτιμο όφελος αυτών των εξελίξεων είναι πως εκείνοι που κατέχουν εξουσίες, “μικρές” ή “μεγάλες” αδιάφορο, μπορούν να είναι ταυτόχρονα ορατοί (κατά τις επιλογές τους) και αόρατοι (κατά τα συμφέροντά τους). Η θεωρητική και πρακτική εργατική κριτική μοιάζει διαρκώς άστοχη, και εύκολα θεωρείται “γραφική” όταν δεν γίνεται δεκτή η ύπαρξη της πραγματικότητας σαν κοινής για όλους, αλλά πολλές παράλληλες και ρευστές “πραγματικότητες”, μία για τον καθένα, στα μέτρα του.

Η Ιστορία (αυτή που θεωρείται μάλλον ανύπαρκτη τέτοιους καιρούς) θα κρατήσει μια θέση για το ψόφιο κουνάβι για διάφορους λόγους. Ωστόσο αυτός ήταν ο πρόεδρος του οποίου οι αυλικοί μίλησαν για εναλλακτικές πραγματικότητες. Ο ισχυρισμός περιγελάστηκε και έτσι ξορκίστηκε. Κακώς. Το επιτελείο της αμερικανικής πολιτικής βιτρίνας μίλησε την “αλήθεια” του πλήθους. Δεν είναι “πολυδύναμο” όπως υπονοούσε ο όρος multitude που έγινε κάποτε της μόδας· είναι κονιορτοποιημένο, πιθανόν ως την κλίμακα των ζωϊκών κυττάρων.

Ο πρωτοκοσμικός συντηρητισμός είναι απλά μια απ’ τις εκφράσεις αυτής της ηθικής, διανοητικής και αισθητικής κοινωνικής και ατομικής παρακμής, των «πολλαπλών πραγματικοτήτων».

Οι υπόδουλοι είναι ευχαριστημένοι με τις αλυσίδες τους.