Tag: ηπα

Κορέες 1

Τρίτη 9 Γενάρη. Σήμερα θα γίνει η πρώτη (μετά από πολύ καιρό) συνάντηση υψηλόβαθμων αντιπροσωπειών της βόρειας και της νότιας κορέας. Και χθες, παραμονή, εκείνο που θα μπορούσε να ανιχνεύσει κανείς στην αμερικανική δημαγωγία ήταν η αμήχανη ανησυχία.

Για παράδειγμα, στο χθεσινό άρθρο της καθεστωτικής wall street journal, κάτω απ’ τον (σαφώς προπαγανδιστικό…) τίτλο “Παρά τα σημάδια ξεπαγώματος στη βόρεια κορέα η ένταση φουντώνει” ο αρθρογράφος (Gerald Seib) προτίμησε να ξεκινήσει (ξανα)παρουσιάζοντας το πως οι αμερικάνοι σκέφτονται να «σπάσουν τη μύτη» του βορειοκορεατικού καθεστώτος, με μια «περιορισμένης έκτασης» επίθεση σε κάποια πυραυλική βάση.

Κι όταν, στη μέση του άρθρου του, αποφασίζει να ασχοληθεί με την σημερινή συνάντηση, το ομολογεί: … διπλωμάτες υποψιάζονται ότι η προσέγγιση της βόρειας κορέας με τη νότια είναι μια προσπάθεια να υπάρξει απόσταση ανάμεσα στη Σεούλ και τον αμερικανό σύμμαχό της, μειώνοντας έτσι την πιθανότητα ότι οι ηπα θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε οποιουδήποτε είδους στρατιωτική δράση κατά της Πγιονγκγιάγκ.

Υποψιάζονται; Μόνο; Μάλλον είναι σίγουροι πως αυτό συμβαίνει, και μάλιστα εν γνώσει και σε συμφωνία μεταξύ των δύο κορεατικών κρατών. Και (υποθέτουμε) σκόπιμα, όχι μόνο αύριο αλλά και μετά από επόμενες συναντήσεις τους ερχόμενους μήνες, οι ανακοινώσεις των δύο πρωτευουσών θα δείχνουν σα να συμβαίνει κάτι δευτερεύουσας σημασίας μεταξύ τους· μέχρις ότου να «ξεφουρνιστεί» ένα καλό πακέτο συμφωνίας. Που θα σπεύσουν να το υποστηρίξουν Μόσχα και Πεκίνο· ενδεχομένως και το Παρίσι (αυτά τα τρία κράτη σαν μόνιμα μέλη του πενταμελούς «συμβουλίου ασφαλείας του οηε»).

Κι έτσι θα μείνει μόνη της η Ουάσιγκτον να υποστηρίζει (όπως ο αρθρογράφος της w.s.j., προσπαθώντας να υποτιμήσει τις απευθείας επαφές Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ, χωρίς την αμερικανική μεσολάβηση ή ακριβή γνώση), πως … ό,τι και να γίνει, η διπλωματική κίνηση που θα απαιτούνταν για να αρχίσει η πραγματική αποκλιμάκωση των εντάσεων θα ήταν συζητήσεις μεταξύ της βόρειας κορέας και των ηπα…

Και θα περιμένει…

Κορέες 2

Τρίτη 9 Γενάρη. Θα πρέπει να είναι εφιάλτης για τον αμερικανικό και τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό το να βρεθούν μπροστά σε μια βελτιωμένη έκδοση της πρότασης που ανακοινώθηκε τον περασμένο Σεπτέμβρη, στο Βλαδιβοστόκ, μετά την συνάντηση του νοτιοκορεάτη προέδρου Moon με τον Πούτιν. Σ’ εκείνη τη συνάντηση ο Moon παρουσίασε το σχέδιο των «εννιά γεφυριών», που αφορούσε την διασύνδεση της νότιας κορέας με την βόρεια και με την ρωσία και με την κίνα πάνω σε 9 «άξονες»: φυσικό αέριο, σιδηρόδρομοι, λιμάνια, ηλεκτρισμός, μια θαλάσσια διαδρομή, ναυπηγεία, θέσεις εργασίας, αγροτική παραγωγή και αλιεία. Κάπως πιο συγκεκριμένα, οι αγωγοί αερίου και πετρελαίου της Σιβηρίας (αυτή είναι η ιδέα) θα επεκταθούν στη βόρεια και νότια κορέα, ενδεχομένως και στην ιαπωνία αν ενδιαφέρεται… Και οι δύο κορέες θα συνδεθούν με το πυκνό σιδηροδρομικό δίκτυο του κινέζικου σχεδίου μια ζώνη – ένας δρόμος συμπεριλαμβανόμενων τραίνων υψηλών ταχυτήτων· και μέσω αυτής της χερσαίας (το τονίζουμε…) δικτύωσης με την ευρασιατική ένωση…

Σ’ αντάλλαγμα αυτών των προτάσεων η Πγιονγκγιάνγκ θα έπρεπε να παγώσει το πυρηνικό και το πυραυλικό της σύστημα και να αποδεχθεί τις εγγυήσεις ασφαλείας εκ μέρους της νότιας κορέας, της κινας, της ρωσίας, των ηπα και της ιαπωνίας.

Το «πάγωμα» (εκτιμάμε ότι) η Πγιονγκγιάνγκ με μία μόνο προϋπόθεση μπορεί να το κουβεντιάσει: το να αναγνωριστεί επίσημα σαν πυρηνική δύναμη. Έτσι ώστε να μην στηρίζεται σε καμία εγγύηση τρίτων· ειδικά της ιαπωνίας και των ηπα… Δεν είναι παράλογο, ούτε ιστορικά πρωτότυπο: η Ουάσιγκτον αναγκάστηκε κάποτε να κάνει δύσθυμα μια ανάλογη επίσημη αναγνώριση και για το Πακιστάν, που κατάφερε να την ξεγελάσει αναπτύσσοντας το πυρηνικό του οπλοστάσιο χωρίς να το πάρει χαμπάρι· και το παρουσίασε σχεδόν «έτοιμο»… Και θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως η ρωσία και η κίνα δεν θα ήταν ιδιαίτερα αντίθετες σε μια τέτοια αναγνώριση, εφόσον άλλωστε συνεπάγεται και συγκεκριμένες δεσμεύσεις, ελέγχους, κλπ. Όχι μόνο επειδή αντιστοιχεί στην (γνωστή) πραγματικότητα αλλά επειδή, επιπλέον, θα προκαλούσε σοβαρή κρίση στις σχέσεις του Τόκιο με την Ουάσιγκτον: ο ιαπωνικός μιλιταρισμός είναι «με το δάκτυλο στη σκανδάλη» να αναπτύξει τα δικά του πυρηνικά, και να ξεφορτωθεί τον αμερικανικό, πράγμα που για τις ηπα θα ήταν η Καταστροφή (με κεφαλαίο «κ»). Ως τώρα η Ουάσιγκτον συγκρατεί το Τόκιο πουλώντας του προστασία απέναντι στην βόρεια κορέα…

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια το πως θα βγει το αντιαμερικανικό τζίνι απ’ το μπουκάλι που εδώ και καιρό τρίβουν οι κατά τις ηπα «αναθεωρητικές δυνάμεις» γύρω απ’ την κορεατική χερσόνησο. Υποψιαζόμαστε όμως (ναι, έχουμε κι εμείς δικαίωμα στην υποψία!!!) ότι η επιδίωξη είναι να έχει την μορφή μιας πρότασης που είτε την δεχθεί είτε την απορρίψει η Ουάσιγκτον, θα είναι χαμένη.

(φωτογραφία: μια μέτρια συγκέντρωση αμερικανικού στρατού με «μέτωπο» την βόρεια κορέα, στη διάρκεια ασκήσεων τον περασμένο Απρίλη.)

Κοίτα κάτι «συμπτώσεις»!

Κυριακή 7 Γενάρη. Την φωτογραφία ακριβώς από πάνω την βλέπετε; Δείτε την προσεκτικά. Γιατί κυκλοφόρησε στα ελληνικά κατά λάθος – είμαστε 99% σίγουροι… Ίσως και να έχει εξαφανιστεί εντελώς τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές… Θα πέσουν τα απαραίτητα τηλέφωνα… Υποθέτουμε ότι θα μείνει, πάντως, το δημοσίευμα των καθεστωτικών new york times (οι δύο πιο πάνω φωτο).

Όσες / όσοι είναι στις αόρατες πόλεις θα πρέπει να έχουν διαβάσει το Sarajevo 123a. Για τις «άγιες δουλειές». Κι αν κάποιες / κάποιοι τεμπέλιασαν, δεν θα έπρεπε. Στις σελίδες 17 – 18 γράφαμε εκεί ανάμεσα σε άλλα χρήσιμα και κατατοπιστικά, πριν 2 βδομάδες:

Ο Michael Steinhardt δεν είναι τυχαίος. Εβραϊκής καταγωγής, από πατέρα που είχε καταδικαστεί για λαθρεμπόριο διαμαντιών και ξέπλυμα, εξελίχθηκε σε μεγάλο διαχειριστή κεφαλαίων και “παίκτη” του χρηματιστηρίου της Ν. Υόρκης. Φανατικός υποστηρικτής και χορηγός του ισραηλινού κράτους φαίνεται ότι διαθέτει έναν κύκλο φίλων επιχειρηματιών της “μαύρης οικονομίας”· αν κρίνει κανείς με την δηλωμένη φιλία του με τον λαθρέμπορο πετρελαίου Marc Rich, την συλλογή του από κυκλαδίτικα εδώλια (προϊόντα αρχαιοκαπηλίας προφανώς…) και την θέση του στον οίκο αξιολόγησης τέχνης και αρχαιοτήτων Christie’s.

Ούτε ο David Sofer είναι κάποιος τυχαίος. Και οπωσδήποτε καθόλου άσχετος με την αρχαιοκαπηλεία: πρόσφατα εξέθεσε σε λονδρέζικο μουσείο 110 πήλινες πινακίδες απ’ την αρχαία Βαβυλώνα, από άγνωστες που και πότε ανασκαφές στο ιράκ. By the river… Οι εξοικειωμένοι με το είδος μιλάνε για προϊόντα εγκλήματος: ανασκαφές και εμπόριο που έκανε ο isis… Εννοείται ότι ο Sofer αρνείται τέτοιες σχέσεις· ωστόσο δεν υπάρχει αρχαιοκάπηλος που να φωνάζει ότι είναι τέτοιος! Αν λάβει κανείς υπόψη ότι Τελ Αβίβ και isis δεν υπήρξαν ποτέ εχθροί και ότι τα συγκεκριμένα ευρήματα αφορούν εβραϊκές κοινότητες στη Μεσοποταμία 5 αιώνες π.Χ. (θα μπορούσαν να νομιμοποιούν, ας πούμε, την απαίτηση του ισραηλινού κράτους να επεκταθεί ως τον Ευφράτη…), τότε ο Sofer κάνει “εθνικό έργο” – όχι κάτι κακό…

Μ’ αυτή την έννοια αποκτάει ιδιαίτερη αξία η πιο κάτω παράγραφος του ρεπορτάζ των times of israel:

… Εκκλησιαστικές πηγές επιβεβαίωσαν ότι και οι δύο, και ο Sofer και ο Steinhardt, βρίσκονται δίπλα στον Θεόφιλο τον 3ο από τότε που ο τελευταίος εκλέχτηκε πατριάρχης το 2005, και ήταν σημαντική η βοήθεια που του έδωσαν για να ξεπληρώσει χρέη περίπου 45,5 εκατομμυρίων δολαρίων, σε μια εποχή που η ισραηλινή κυβέρνηση καθυστερούσε την αναγνώριση της εκλογής του. Που έγινε μόλις το 2007…

Του έδωσαν βοήθεια για να ξεχρεώσει; Του χάρισαν λεφτά δηλαδή; Μάλλον όχι. Σε κάθε περίπτωση οι κατάλληλοι άνθρωποι, με τις κατάλληλες ικανότητες…

Κοίτα, λοιπόν, κάτι συμπτώσεις! Οι καθεστωτικοί new york times έβγαλαν στη σέντρα τον αρχαιοκάπηλο υποστηρικτή του αρχιτράγου Ιεροσολύμων Θεόφιλου του Γ (χωρίς να αναφέρονται σ’ αυτήν του την πλευρά…) την ώρα που αυτός ο τελευταίος έτρωγε πέτρες απ’ τους παλαιστίνιους! Και, μα τον Τουτάτη, οι μόνες / μόνοι που ξέρουν πέντε βασικά πράγματα επί του θέματος είναι όσες / όσοι είναι στις αόρατες πόλεις! Κοίτα να δεις…

(Όχι, δεν είναι διαφήμιση! Πείτε το «σύμπτωση» Συμβαίνουν κι αυτά.)

Φωτιά; Ναι. Χαμηλή…

Κυριακή 7 Γενάρη. Μιλάει ο συγγραφέας του “Fire and Fury” (θα μπορούσε να είναι και όνομα metal μπάντας…): …Η αξιοπιστία μου αμφισβητείται από έναν άνδρα, ο οποίος έχει λιγότερη αξιοπιστία ίσως από οποιονδήποτε έχει περπατήσει στη Γη… Αυτός ο άνδρας είναι ο πρόεδρος των ηπα. Και η αλήθεια είναι ότι σ’ έναν πλανήτη που δεν είχε ποτέ έλλειψη από αναξιόπιστους και τα βήματά τους, το να σου απονέμει (έστω ένας γνωστός δημοσιογράφος) το χρυσό ή το ασημένιο στην κατηγορία της αβάστακτης ελαφρότητας δεν είναι και η καλύτερη των διαφημίσεων…

Το πιο καίριο, όμως, ο συγγραφέας Wolff το λέει μετά:

… Θα σας πω την περιγραφή που μου έδωσαν όλοι. Όλοι λένε «είναι σαν παιδί» και αυτό που εννοούν είναι ότι έχει ανάγκη για συνεχή αυτοεπιβεβαίωση. Όλα πρέπει να έχουν να κάνουν με εκείνον. Πρέπει να είναι συνεχώς ικανοποιημένος. Λένε ότι είναι ηλίθιος. Να θυμόμαστε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν διαβάζει και δεν ακούει. Είναι σαν φλιπεράκι που απλά πυροβολεί από τα πλάγια…

Ώπα!!! Ώπα! Σαν παλιός, βετεράνος παίκτης (τι «παίκτης»; «εραστής» θα τολμούσα να πω!) του φλίπερ πρέπει να θυμίσω σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι τα κτυπήματα απ’ τις πλαϊνές ρακέτες ήθελαν μεγάλη τέχνη και μαεστρία. Όπως ίσχυε και για τις κεντρικές, τα χτυπήματα απ’ τις πλαϊνές ήταν πάντα υψηλής αισθητικής αξίας! Ειδικά αν μάθαινες να κάνεις “πάσα απ’ το κέντρο και σουτ απ’ το δεξί ή το αριστερό εξτρέμ σου”!!!

Αν το ψόφιο κουνάβι είναι πλαϊνή ρακέτα του φλίπερ, τότε πρέπει επειγόντως να αποκαλυφθεί το χέρι (του παίκτη…) που τον κουμαντάρει!

Λέτε να είναι αυτός ο άθλιος ο πρώην καγκεμπίτης; Ή μήπως;… ή μήπως κάποιος απ’ τα μέρη μας;;; Όχι, όχι, κάτι τέτοιο θα ήταν η έκπληξη του αιώνα!!!

(φωτογραφίες: αυτή στην κορυφή είναι τον περασμένο Μάη, στις Βρυξέλες· η μεσαία τον περασμένο Οκτώβρη, στην Ουάσιγκτον. Φαίνεται ότι υπάρχει μια πολύ ζεστή σχέση μεταξύ των δύο ηγετών· στα όρια της σχέσης πατέρα / γυιού…

Η κάτω φωτογραφία, αν συσχετιστεί με την χειρονομία του ψοφιοκουναβικού χεριού στην πάνω, δείχνει πως ακριβώς αποθανατίζεται ένα σύγχρονο κτύπημα από πλαϊνή δεξιά ρακέτα – φιλικό, γλυκό κτύπημα… Ανάμεσα σε χάδι και μπατσάκι. Φιλικό, γλυκό κτύπημα σε κάποιον που στην καριέρα του μέχρι μπίλια σε φλίπερ κατάφερε να φτάσει… )

Αυτοπεποίθηση; Ναι. Υψηλότατη!

Κυριακή 7 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι έσπευσε να απαντήσει στην αμφισβήτηση της ευφυίας του… Δεν έχει σημασία που δεν πείθει κανέναν. Σημασία έχει πως αν συνεχίσει έτσι για, ας πούμε το επόμενο εξάμηνο, θα αρχίσουμε να τον βλέπουμε με συμπάθεια… Και αν μείνει στο πόστο του μέχρι τις 7 Γενάρη του 2019, ωωωω!!! Τότε θα τον βάλουμε δίπλα σε άλλες μεγάλες περσόνες που αξιώθηκαν να δικαιολογήσουν τον μισθό τους (σαν υπερ-καραγκιόζηδες της εξουσίας) και τότε, ναι τότε, θα αρχίσουμε να σιγουρευόμαστε για το ποιοι είναι ικανοί και αναγκαίοι σαν βιτρίνες πλυντηρίων ανά τον πλανήτη, και ποια είναι τα απαραίτητα προσόντα τους: το ξέπλυμα ήταν / είναι η ψοφιοκουναβική δραστηριότητα που τον έφερε στο άσπρο σπίτι… Kαι πριν ασχοληθούν με αυτό το θαύμα οι ιστορικοί του μέλλοντος καλό θα ήταν να διαβάσετε την κρατικοποίηση του εγκλήματος – τετράδιο για εργατική χρήση νο 2… Μήπως σας σταματήσουν στο δρόμο για κάποια σχετική έρευνα πεδίου – να ξέρετε τι δεν πρέπει να πείτε…

(Στην ευφυία παίζει έναν κάποιο ρόλο και το όνομα… Στην φωτο πάνω άλλος ένας stable ‘n’ genius. Θρυλικός… )

Κορέες 1

Σάββατο 6 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι συνεχίζει να διασκεδάζει το κοινό, ειδικά όταν το φωτίζουν άλλοι. Κάνει, πάντως, και πολιτική: μετά από επείγον τηλεφώνημα του νοτιοκορεάτη Moon δέχτηκε μια «ολυμπιακή εκεχειρία» που ο Moon είχε προτείνει απ’ τον περασμένο Οκτώβρη (αν και οι σύμβουλοί του ψόφιου κουναβιού φαίνεται ότι διαφωνούσαν): να σταματήσουν οι αμερικανικές στρατιωτικές ασκήσεις στην κορεατική χερσόνησο μέχρι το τέλος των χειμερινών ολυμπιακών (5 με 29 Φλεβάρη, 9 με 18 Μάρτη οι χειμερινοί παραολυμπιακοί). Και ύστερα ανέβηκε στο βαρέλι κι άρχισε να κορδώνεται ότι οι επαφές βόρειας και νότιας κορέας θα γίνουν χάρη σ’ αυτόν:

Εκτός απ’ τους αποτυχημένους «ειδικούς» είναι κανένας άλλος που πιστεύει ότι ο διάλογος ανάμεσα στη βόρεια και στη νότια κορέα τώρα θα ήταν εφικτός αν εγώ δεν ήμουν σταθερός, δυνατός και αποφασισμένος να το τραβήξω μέχρι τέλους εναντίον της βόρειας;

Πέστα ρε ψοφιοκούναβο, πέστα!!! Αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι μετά τον μέγα Ναπολέοντα είσαι εσύ!

Πριν, όμως γίνει το τηλέφωνο Moon – Trump είχε κάνει μια απ’ τις λίγες ομιλίες του, σε νοτιοκορεατικό πανεπιστήμιο, ο αμερικάνος στρατηγός Vincent Brooks, επικεφαλής των 28.500 αμερικάνων πεζοναυτών στις βάσεις στη νότια κορέα. Ο Brooks, αφού δήλωσε με αβροφροσύνη ότι «οι τελευταίες εξελίξεις θα πρέπει να γίνουν καλοδεχούμενες» συνέχισε εξηγώντας γιατί αυτός (δηλαδή το αμερικανικό πεντάγωνο) δεν τις καλοδέχεται. Γιατί (είπε) ότι φοβάται ότι η Πγιονγκγιάνγκ προσπαθεί να απομακρύνει την Σεούλ απ’ την Ουάσιγκτον. Ο Brooks, αφού θύμισε το εξαεθνικό φορμά που έκανε μέχρι πρόσφατα “συνομιλίες για το πυρηνικό πρόγραμμα” (βόρεια και νότια κορέα, κίνα, ρωσία, ηπα, ιαπωνία) στη συνέχεια προέτεινε την γροθιά του σφιγμένη λέγοντας ότι “θα υπάρξει αποτέλεσμα όταν τα πέντε κράτη – εκτός βόρειας κορέας – δρουν ταυτόχρονα και μαζί”.

Όποιος κατάλαβε κατάλαβε (την βασιμότητα των “ανησυχιών” του αμερικανικού κράτους). Απ’ την άλλη μεριά υπάρχουν αποτελεσματικές γροθιές και με 4 αντί για 5 δάκτυλα…

(φωτογραφία: ο Moon το βράδυ της εκλογικής του νίκης τον περασμένο Μάη).

Κορέες 2

Σάββατο 6 Γενάρη. Απ’ όσα ανακοινώνονται (στα αγγλικά) το μενού των συνομιλιών σε τρεις μέρες μεταξύ των κυβερνήσεων βόρειας και νότιας κορέας, μοιάζει φτωχό. Η συμμετοχή της βορειοκορεατικής ομάδας στους χειμερινούς ολυμπιακούς… η επανένωση οικογενειών (ένα θέμα που εκκρεμεί εδώ και δεκαετίες) … «στρατιωτικά ζητήματα»: υποθέτουμε σε σχέση με τη «νεκρή ζώνη». Ακόμα και μόνο αυτά να ήταν, το γεγονός ότι κορεατικός βορράς και νότος κουβεντιάζουν χωρίς την προϋπόθεση της «αποπυρηνικοποίησης» του βορρά δυσκολεύει σημαντικά την ρητορική της Ουάσιγκτον και του Τόκιο.

Υπάρχει όμως και συνέχεια – τέτοια είναι η εκτίμησή μας. Αξιοποιώντας το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον παράτησε τυπικά τον «μεσολαβητικό ρόλο» της στην Παλαιστίνη, η Πγιονγκγιάνγκ θα αρνηθεί να δώσει σοβαρή θέση (δηλαδή: έστω και διπλωματική εμπιστοσύνη) στις ηπα σε οποιοδήποτε φορμά μελλοντικών διαπραγματεύσεων. Η καλύτερη φόρμουλα για να μείνουν η Ουάσιγκτον και το Τόκιο έξω είναι οι συζητήσεις να συνεχίσουν σαν ανάμεσα – στις – δύο – κορέες. Αυτό εξυπηρετεί ιδιαίτερα και την Μόσχα και το Πεκίνο, που έχουν τους υπόγειους διαύλους τους με τον βορρά· και ενδεχομένως να αποκτήσουν νέους με το νότο.

Το τι θα κουβεντιάζεται μ’ αυτόν τον τρόπο θα είναι, εν πολλοίς, «μυστικό» των δύο κορεατικών καθεστώτων και όσων επιλέξουν σαν υποστηρικτές. Και θεωρούμε σίγουρο ότι η Ουάσιγκτον δεν θα είναι σ’ αυτούς, όχι μόνο κατ’ απαίτηση του Kim, αλλά επειδή σ’ αυτό συμφωνεί (άσχετα αν δεν το φωνάζει) και ο Moon.

Γιατί είμαστε τόσο κατηγορηματικοί; Θα πρέπει κανείς να ψάξει πως κατέστρεψε η Ουάσιγκτον (επί Μπους του Β) την σχεδόν δεκαετή επιχείρηση επαναπροσέγγισης μεταξύ βόρειας και νότιας κορέας, που ονομάστηκε “Sunrise policy”, μια διαδικασία διαδοχικων φάσεων εξομάλυνσης και συνεργασίας που ξεκίνησε αρχικά με τις ευλογίες και του Κλίντον το 1998, για να τερματιστεί οριστικά ως το 2008. Επειδή δεν εξυπηρετούσε τα αμερικανικά συμφέροντα.

Ο τωρινός νοτιοκορεάτης πρόεδρος Moon Jae-in ήταν ο «προσωπάρχης» του προέδρου Roh Moo-hyun, του δεύτερου στη σειρά που προώθησε την sunrise policy απ’ το 2003 ως το 2008. Ξέρει πολύ καλά, «από μέσα και απο κοντά», την αμερικανική πολιτική στην κορεατική χερσόνησο.

Μια πρόσφατη δημοσκόπηση (του περασμένου Νοέμβρη) στη νότια κορέα έδειξε ότι ένα εντυπωσιακό 80% των ερωτηθέντων υποστηρίζει την sunrise policy. Μια μεγάλη πλειοψηφία νοτιοκορεατών, επιπλέον, ανησυχεί πολύ περισσότερο για την τακτική της Ουάσιγκτον παρά για τον Kim και τα πυρηνικά του.

Οποιαδήποτε ηρεμία (κατ’ αρχήν) στην κορεατική χερσόνησο είναι τόσο τακτικά όσο και στρατηγικά εχθρική στα συμφέροντα της Ουάσιγκτον και του Τόκιο. Και για να επιτευχθεί αυτή η ηρεμία πρέπει η Ουάσιγκτον να κρατηθεί μακριά. Επειδή όμως ο στρατός της θα γυρίζει γύρω γύρω, η υποστήριξη του Πεκίνου και της Μόσχας θα κληθεί να παίξει ρόλο στρατιωτικού και όχι μόνο πολιτικού φράκτη…

The book

Σάββατο 6 Γενάρη. Έχει το σημειολογικό ενδιαφέρον του το γεγονός ότι σε μια ιστορική (καπιταλιστική) φάση προχωρημένης ψηφιοποίησης δεν είναι ένα τιτίβισμα, μια ψηφιακή φωτογραφία ή ένα video στο youtube αλλά ένα βιβλίο (κανονικό βιβλίο: με χαρτί, μελάνι, εξώφυλλο, βιβλιοδεσία, κλπ) που απειλεί να ρίξει μια ξεγυρισμένη κλωτσιά στον προεδρικό σάκο που λέγεται “Trump”. Η κυκλοφορία του είχε αναγγελθεί για την ερχόμενη Τρίτη (με ορισμενα πιπεράτα, ίσως τα high lights) να διαρρέουν νωρίτερα· το άσπρο σπίτι προσπάθησε να εμποδίσει την κυκλοφορία του· και σαν απάντηση ο εκδοτικός οίκος το έριξε στην αγορά νωρίτερα. Χτες.

Το “Fire and Fury – inside the Trump White House” θα ξεπουλήσει μεν παγκόσμια, αλλά σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο τμήμα των υπηκόων: εκείνους κι εκείνες που διαβάζουν ακόμα, που έχουν χρόνο, υπομονή και know how να γυρνάνε τις σελίδες χωρίς να ασχολούνται ταυτόχρονα με το smart phone τους… Μ’ άλλα λόγια το μεν μέσο (το βιβλίο) είναι ξεπερασμένο το δε κοινό του (βιβλιόφιλοι/ες) εξαιρετικά μειοψηφικό… Ωστόσο ατάκες απ’ αυτό θα κυκλοφορήσουν στον κυβερνοχώρο προς όλες τις κατευθύνσεις (με την εγκυρότητα της προέλευσής τους: Το Βιβλίο!), θα σχηματίσουν πίσω τους μια ατέλειωτη ουρά «σχολίων» επευφημίας ή αποστροφής, και αργότερα θα ξεχαστούν. Κινδυνεύει το ψόφιο κουνάβι απ’ αυτήν την ιστορία; Κατά την γνώμη μας όχι και τόσο. Κινδυνεύουν όμως αυτοί που κρύβονται πίσω του: να γίνει κουρέλι ο πολιτικός φερετζές τους.

Το ότι το ψόφιο κουνάβι είναι ένα γελοίο υποκείμενο δεν χρειάζεται ούτε αποκαλύψεις ούτε βιβλία για να το καταλάβει οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος. Αρκεί να το δει κανείς να μιλάει για λίγα λεπτά. Μ’ αυτά τα δεδομένα, κι ίσως επειδή ακριβώς, με όρους θεάματος, το ψόφιο κουνάβι είναι ένας πρόεδρος / κλόουν / αντιπερισπασμός, εξακολουθεί να στέκεται στην κορυφή των αμερικανικών πολιτικών βιτρινών.

Ωστόσο η γελοιότητά του επηρρεάζει την «λευκή» επιρροή των ηπα στα υπόλοιπα κράτη του πλανήτη. Την επηρρεάζει αρνητικά. Παρά τον ώριμο μεταμοντερνισμό των περισσότερων κοινωνιών (και όχι μόνο των πρωτοκοσμικών) ή ίσως εξαιτίας του, με δεδομένο ότι το κεφάλαιο κυριαρχεί πραγματικά παντού, οι αβεβαιότητες της μακράς μεταβατικής περιόδου (που μπορεί να γίνουν μόνιμες), της «αλλαγής παραδείγματος», ευνοούν την «παράσταση της αποφασιστικότητας και της στοιβαρότητας» στο κέντρο της πολιτικής σκηνής των κρατών. Μπορεί η παράσταση να είναι καλή, μπορεί να είναι μέτρια· αλλά αυτό είναι το σενάριο.

Το ψόφιο κουνάβι προσπαθεί – αλλά είναι καραγκιόζης, πάμπλουτος λούμπεν και, μ’ αυτή την έννοια, «αντιαισθητικός». Είναι ένας Μπερλουσκόνι· αλλά για την «υπερδύναμη» ο μπερλουσκονισμός κάνει μεγαλύτερη (και χειρότερη) ηχώ απ’ ότι για την ιταλία. Συνεπώς εκείνοι που βρίσκονται πίσω του, η «τριανδρία» των καραβανάδων, χάνει. Όχι σε «δύναμη πυρός» αλλά σε περιθώρια (διεθνών) ελιγμών – όπου χρειάζεται τέτοιους. Για παράδειγμα σύμμαχοι όπως η Αθήνα, παρόλη την «διάθεση προσφοράς» που έχουν, δυσκολεύονται να γλύφουν δημόσια εκεί που ξερνάει ο υπόλοιπος πλανήτης.

Αν, όπως λένε οι «προφήτες» (!!), το ψόφιο κουνάβι αντικατασταθεί κάποια στιγμή απ’ τον αντιπρόεδρο Pence, θα πρέπει κανείς να ξέρει με ακρίβεια τι πέτυχε (και που απέτυχε) ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στη διάρκεια της ψοφιοκουναβικής μεσοβασιλείας. Γιατί ο Pence είναι ο ίδιος ή και ακόμη χειρότερος σαν απόψεις με τον Trump· δεν έχει όμως τα «πάθη» του, άρα την ίδια τρωτότητα. Και θα συνεχίσει το ίδιο έργο.

The desert

Σάββατο 6 Γενάρη. Σύμφωνα με το υλικό του Wolff στο Fire and Fury (υλικό που συντίθεται από 200 συνεντεύξεις με αξιωματούχους του άσπρου σπιτιού) ήταν η αμερικανική συντηρητική διοίκηση του ψόφιου κουναβιού που «έπεισε» τον βασιλιά του Ριάντ Salman να παραμερίσει τον κανονικό και επίσημο διάδοχο πρίγκηπα Mohammed bin Nayef, ανηψιό του, και να σπρώξει στην καρέκλα τον γυιό του, τον τοξικό. «Βάλαμε τον άνθρωπό μας στην κορυφή» φέρεται να δήλωσε το ψόφιο κουνάβι τον περασμένο Ιούνη, όταν ο σαουδάραβας μπαμπάς ανακήρυξε τον γυιό του διάδοχο.

Δεν είμαστε σίγουροι ότι το αφήνει να εννοηθεί Το Βιβλίο, αλλά μας φαίνεται λογικό ότι η αμερικανική επιλογή του τοξικού για τον σαουδαραβικό θρόνο έγινε απ’ τον γαμπρό του ψόφιου κουναβιού, τον Jared Kushner, που είναι «πολύ στενά συνδεδεμένος» με το ισραηλινό καθεστώς – για να το πούμε κομψά…

Ο τοξικός πήγε (για οντισιόν και πρόσληψη) τον περασμένο Μάρτη στην Ουάσιγκτον. Τον Μάη το ψόφιο κουνάβι πήγε στο Ριάντ για να κηρύξει την «συμμαχία κατά του ιράν» και, κατά τα φαινόμενα, έπεισε τον μπαμπά βασιλιά ότι ο τοξικός είναι ο «δυνατός άνθρωπος» που χρειάζεται ο θρόνος.

Ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ δείχνει σταθερή επιλογή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Το ζήτημα, είναι, όμως ότι το σύστημα «πολιτικής εκπροσώπησης» στην Ουάσιγκτον έχει στηθεί πάνω σε ανακτορικά μοντέλα: ο μπαμπάς, η κόρη, ο γαμπρός, ο γυιός: όλοι κάνουν δουλειές και δουλίτσες. Αν σχολάσει το ψόφιο κουνάβι θα σχολάσει τυπικά και ο «βασικός σύμβουλος» Kushner· αν και θα μπορούσε να συνεχίσει να δουλεύει για τις υπηρεσίες. Ή κάποιες φραξιές τους.

Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι η κυκλοφορία Του Βιβλίου θα απαγορευτεί στην επικράτεια της χούντας του Ριάντ και του Ντουμπάι…

Ιράν 1

Παρασκευή 5 Γενάρη. Το ότι η Ουάσιγκτον έτρεξε να φέρει στο “συμβούλιο ασφαλείας του οηε” (το οποίο έχει χεσμένο) το ζήτημα των “αιματηρών διαδηλώσεων στο ιράν” δείχνει (στο δικό μας μυαλό) ένα λαχάνιασμα απ’ την αμερικανική πλευρά που, αν πρέπει να το εξηγήσουμε, σημαίνει είτε ότι η Ουάσιγκτον δεν είχε προετοιμάσει καν και καν το ξέσπασμα των διαδηλωτών στο ιράν· είτε ότι αυτή η προετοιμασία είχε γίνει τόσο πρόχειρα ώστε ήταν θνησιγενής σαν τέτοια.

Πρώτα το σημαντικότερο για ‘μας. Η χωροταξία (και, κατά συνέπεια, η ανθρωπογεωγραφία) των αντικαθεστωτικών διαδηλώσεων, το γεγονός δηλαδή ότι δεν ήταν ιδιαίτερα μαζικές και ότι έγιναν κυρίως σε μεσαίες ή μικρές ιρανικές πόλεις δείχνει, έμμεσα, το (κατ’ αρχήν) δίκιο των διαδηλωτών. Απ’ την στιγμή που, για παράδειγμα, η (μεταρρυθμιστική) κυβέρνηση Rouhani αποφάσισε να κόψει ή να περιορίσει διάφορες κρατικές επιδοτήσεις προς τα πιο πληβειακά κοινωνικά στρώματα – κι αυτό σημαίνει σε μεγάλο βαθμό «ιρανική επαρχία» – οι θιγόμενοι είχαν κάθε λόγο να θυμώσουν.

Το ζήτημα αυτών των περικοπών και η σχέση του με την ορθολογική «καπιταλιστική ανάπτυξη» όπως αυτή προδιαγράφεται στην after sanctions εποχή του ιράν είναι σοβαρό, και δεν θα το ξεπετάξουμε πρόχειρα εδώ. Το σημαντικό είναι ότι αν το ιρανικό καθεστώς προχωράει σ’ έναν μετασχηματισμό από μια πατερναλιστική διαχείριση των «φτωχών» σε μια πιο σοσιαλ-φιλελεύθερη, αυτό δεν μπορεί παρά να έχει μέσα στην ιρανική κοινωνία και θιγόμενους και ωφελημένους. Οι μεσοαστοί, για παράδειγμα, ή οι ανερχόμενοι μικροαστοί θα ωφεληθούν. Όσοι / όσες, όμως, βρίσκονται χαμηλά (και δεν είναι λίγοι / ες στο ιράν, για ταξική κοινωνία πρόκειται!) θα χάσουν όταν οι φτερούγες του κρατικού πατερναλισμού μαζευτούν.

Απέναντι σ’ αυτή την εξέλιξη (αν έχουμε δίκιο) το να τρέχουν οι γνωστοί καρφωμένοι, δηλαδή η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, να πανηγυρίζουν για την επερχόμενη όπου νάναι «αλλαγή καθεστώτος» στο ιράν είναι τόσο σοβαρό όσο το να πανηγύριζαν οι υποστηρικτές του Occupy Wall Street για το επερχόμενο τέλος του καπιταλισμού!!! Η βιασύνη τους (και η βλακεία τους) είναι αντίθετη με τους ισχυρισμούς του ιρανικού καθεστώτος, πως «όλα ήταν στημένα απ’ τους οχτρούς». Αν είχαν στήσει κάτι στα σοβαρά όλοι αυτοί δεν θα έκαναν πανηγυρικές δηλώσεις απ’ την δεύτερη ημέρα των διαδηλώσεων! Θα κάθονταν στην άκρη και θα περίμεναν να δρέψουν τους καρπούς των μεθοδεύσεών τους.