Tag: ηπα

Συρία: smoke on the water

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Το ότι ο αμερικανικός στρατός και οι ypg βάσαλοί του ελέγχουν τα πετρελαιοπήγαδα ανατολικά του Ευφράτη δεν σημαίνει μόνο ότι «ο αμερικανικός στρατός και οι ypg βάσαλοί του ελέγχουν τα πετρελαιοπήγαδα ανατολικά του Ευφράτη». Σημαίνει και κάπως περισσότερα.

Χτες η αμερικανική αεροπορία βούλιαξε στον Ευφράτη 4 πλοία που μετέφεραν πετρέλαιο που είχαν αγοράσει απ’ τα προστατευόμενα πετρελαιοπήγαδα. Υποθέτει κανείς ότι το είχαν πληρώσει· δεν θα μπορούσαν να το κλέψουν. Ωστόσο η αμερικανική κατοχική διοίκηση υποστηρίζει ότι θα το πήγαιναν σε μέρος ελεγχόμενο απ’ τον Άσαντ. Τίμιο εμπόριο ή «λαθρεμπόριο»; Μάλλον το δεύτερο, και η Ουάσιγκτον δεν τα γουστάρει αυτά – αν επωφελείται ο Άσαντ.

Κι έτσι βομβάρδισαν τα ποταμόπλοια, και το πετρέλαιο κάηκε. Μαζί του και τα πληρώματα τους – όλο και κάποιοι θα βρίσκονταν on board, για το μεροκάματο. Είπαμε: μην παίρνετε αθώο ύφος για να ξεγελάσετε τους κατοχικούς! Και τα λεφτά θα σας πάρουν, και σάβανα θα σας φτιάξουν…

Είκοσι χρόνια μετά…

Παρασκευή 22 Νοέμβρη. Ήταν ο τέλειος αποπροσανατολισμός! Τόσο τέλειος που κανένας δεν πρόκειται να αναλάβει ποτέ την ευθύνη γι’ αυτόν! Τόσο τέλειος που κανείς δεν θα ζητήσει ποτέ την ευθύνη από κανέναν! (Και τι περίμενες ρε μαλάκα; – θα έλεγε μια φωνή… Post modern και σαπίλα!)

Αντί να είναι στο στόχαστρο οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής (και κλοπής…) του πλούτου (δηλαδή αυτό που λέγεται «σχέσεις εργασίας» και όλα τα σχετικά που δεν είναι λίγα…) σημαδεύτηκαν οι σχέσεις διανομής (των εμπορευμάτων). Και μάλιστα στην πιο «κορυφαία» (δηλαδή: διακρατική…) θέσμισή τους: ο παγκόσμιος οργανισμός εμπορίου (world trade organization – wto)… Το διεθνές εμπόριο μπήκε στο στόχαστρο…

Η μάχη του Seattle (κυρίως: η καταστολή της), στις 30 Νοέμβρη του 1999, είχε στόχο μια σύνοδο του wto. Εγκαινιάζοντας το «φαινόμενο της αντιπαγκοσμιοποίησης» (αρνηθήκαμε τότε τον χαρακτηρισμό «κίνημα», και τον αρνούμαστε πάντα! – είχαμε δίκιο, αλλά μάταια…) ο wto δεν έλειψε σαν βασικός στόχος σε καμμία απ’ τις διαδηλώσεις των επόμενων χρόνων (με αφορμή συνόδους ή παρόμοιες συναντήσεις πολιτικών βιτρινών) σε κανένα μέρος του κόσμου…

Ποιός θα το περίμενε, λοιπόν, ότι τα «καλύτερα» όνειρα όλων αυτών των εκατομυρίων διαδηλωτών γίνονται πραγματικότητα!!! Ποιός θα το περίμενε ότι αυτήν την τεράστια επιτυχία του τέλους του wto δεν θα την πανηγυρίσει κανένας απ’ αυτά τα εκατομύρια! Κι όμως, είναι αλήθεια: ο wto μετράει όχι μήνες αλλά εβδομάδες….

Σε λιγότερο από 3 βδομάδες, στις 10 Δεκέμβρη, ένα απ’ τα βασικότερα όργανα του wto θα πάψει να λειτουργεί. Στα αγγλικά λέγεται «appellate body» – στα ελληνικά, με κάπως ελεύθερη μετάφραση, θα το πούμε συμβούλιο προσφυγών. Το συμβούλιο προσφυγών είναι ένα επταμελές σώμα δικαστών εμπορικού δικαίου, που διορίζονται συναινετικά για 4ετή θητεία απ’ το σύνολο των μελών του wto (164 κράτη). Αυτό το επταμελές συμβούλιο προσφυγών είναι που εξετάζει τις υποθέσεις των κρατών που έχουν εμπορικές κόντρες και προσφεύγουν για μια «λύση» στον wto. Οι αποφάσεις του είναι εφαρμόσιμες μόνο αν τις δεχτούν όλοι οι αντίδικοι. Αν όχι, γίνεται επαναξέταση της υπόθεσης από τρεις εκ των εφτά μελών.

Από τον Σεπτέμβρη του 2017 δεν έχει γίνει καμμία αντικατάσταση μέλους απ’ τα εφτά του συμβουλίου προσφυγών, παρότι έληξε η θητεία τριών και ένας τέταρτος παραιτήθηκε. Η αδυναμία οφείλεται στην έλλειψη συμφωνίας μεταξύ των κρατών μελών του wto… Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, το συμβoύλιο προσφυγών έχει μόνο 3 μέλη, ο ελάχιστος αριθμός για να θεωρείται αξιόπιστη η λειτουργία του. Όμως στις 10 Δεκέμβρη λήγει η θητεία άλλων δύο, που επίσης δεν προβλέπεται να αντικατασταθούν. Έτσι, «αθόρυβα» τελειώνει το συμβούλιο προσφυγών, και μαζί του η διαδικασία επίλυσης εμπορικών διαφορών του wto. Δεν μένει και τίποτα σπουδαίο απ’ αυτόν τον οργανισμό που μισήθηκε τόσο πολύ…

Τώρα…

Παρασκευή 22 Νοέμβρη. Ένας βασικός λόγος για την διάλυση του συμβουλίου προσφυγών και, κατά συνέπεια, του μηχανισμού επίλυσης εμπορικών διαφορών του wto, και (πάλι κατά συνέπεια) του wto συνολικά, είναι η απόφαση του ψοφιοκουναβιστάν να τελειώνει με τους πολυμερείς οργανισμούς. Το ψόφιο κουνάβι (και κάποιοι συμμαχοί του στον wto) βάζει απ’ το ’17 βέτο στη στελέχωση του συμβουλίου προσφυγών, απαιτώντας «μεταρρυθμίσεις» στον οργανισμό. Τον οποίο κατηγορεί ότι δεν προστατεύει σωστά τα αμερικανικά συμφέροντα. Η ε.ε., η κίνα και η ρωσία διαφωνούν φυσικά (ο καθένας απ’ την δική του αφετηρία), οπότε οι καρέκλες μένουν άδειες. Και τα λοιπά και τα λοιπά.

Ωστόσο το ζήτημα δεν είναι οι «μεταρρυθμίσεις». Η Ουάσιγκτον έχει αποφασίσει – και το έδειξε ήδη απ’ το 2003 όταν ήθελε να εισβάλει στο ιράκ – ότι οι «πολυμερείς οργανισμοί», κάτι οηε, κάτι ποε, κάτι συμφωνία για το κλίμα, κάτι πολυμερείς περιφερειακές συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, δεν βολεύουν τον αμερικανικό καπιταλισμό. Το πολύ πολύ αυτό που επιδιώκει η Ουάσιγκτον είναι «συμμαχίες προθύμων», ανά περίπτωση. Η θρυλική «παγκοσμιοποίηση» που είχε τόσους εχθρούς (ανάθεμα κι αν κατάλαβαν ποτέ ότι ήταν απλά ένα στάδιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης…) βόλευε την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο για όσο είχαν το πάνω χέρι , στις τεχνολογικές εφαρμογές, στον χρηματοπιστωτισμό και στο εμπόριο. Απ’ την στιγμή που τα έχασαν (κυρίως λόγω της κίνας, της ε.ε., και της εξελισσόμενης αποδολαριοποίησης) «παγκοσμιοποίηση γιοκ!»

Οι κυρώσεις κατά του Πεκίνου (και της ε.ε.) και ο «εμπορικός πόλεμος» που έχει κηρύξει το ψοφιοκουναβιστάν εξελίσσονται εκτός wto – δεν το έχετε καταλάβει; Η γραμμή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι «πυροβολάμε πρώτοι (όσο έχουμε ακόμα σφαίρες) – και δεν μπορεί, κάποιους θα τους φάμε…» Αυτά τα δικαστικά και δήθεν αμερόληπτα συμβούλια προσφυγών είναι περιττό βάρος· όσο περιττοί θα ήταν οι δικαστές στην μονομαχία στο Ελ Πάσο ή στον καλό, τον κακό και τον άσχημο.

Ο wto (έχει το ενδιαφέρον του, οι ιστορικοί του μέλλοντος ασφαλώς θα ασχοληθούν) δεν είναι τέκτο του «ψυχρού πολέμου». Δεν έχει την γενεαλογία του οηε. Ο wto διαδέχτηκε την gatt, ιδρύθηκε το 1995, και είναι καθαρόαιμο τέκνο της αμερικανο-αγγλικής βεβαιότητας ότι «τώρα, σαν νικητές, ελέγχουμε τον κόσμο». Οπότε δεν χρειάζονται εξάσφαιρα· απ’ τα 10 που θα αποφασίζουν οι δικαστές και οι τεχνοκράτες τα 7 θα είναι «αντικειμενικά» υπέρ μας.

Δεν βγήκε… Δεν θα έβγαινε – το λέγαμε από τότε (μάταια…). Το πολυμερές «να το κουβεντιάσουμε ρε παιδί μου» ήταν εκ των πραγμάτων παραμύθι – ο καπιταλισμός ζει, αναπνέει και εξελίσσεται μέσα απ’ τον ανταγωνισμό, τον σκληρό ανταγωνισμό, τον θανατηφόρο ανταγωνισμό. Ή, από ιστορική άποψη, η «παγκοσμιοποίηση» (θα) ήταν ένα σύντομο μεταβατικό στάδιο.

Τώρα που έχει τελειώσει κανείς δεν πανηγυρίζει. Μήπως διατίθεται κανείς για αυτοκριτική;

Φόλες

Παρασκευή 22 Νοέμβρη. Η βασική φόλα, απ’ την αρχήν, ήταν η ηλίθια ιδέα ότι αν το κράτος του κονγκό (π.χ.) ή το αμερικανικό κράτος δεν συμμετέχει σε «πολυμερείς οργανισμούς και συμφωνίες», τότε οι αγρότες (του κονγκό) ή οι βιομηχανικοί εργάτες (των ηπα) θα περνάνε καλύτερα. Η ιδέα του «φαινομένου της αντιπαγκοσμιοποίησης» ήταν τόσο άσχετη με την πραγματικότητα ώστε ήταν εξ’ αρχής αντιδραστική: αν, αντί για διεθνείς συμφωνίες και δεσμεύσεις κάνουν κουμάντο τα εθνικά κράτη στο διεθνές εμπόριο (φενάκη!!!), με δασμούς και υποτιμήσεις των εθνικών νομισμάτων τους, τότε οι εργατικές τάξεις και οι πληβείοι θα έχουν όφελος (φενάκη υψωμένη εις την Ν!!!). Μα τα περιβόητα «εθνικά κράτη» ήταν τα κύτταρα της «παγκοσμιοποίησης», και ιστορικά προηγήθηκαν… Λοιπόν; Οι αγρότες του κονγκό και οι αμερικάνοι εργάτες πως όριζαν την «τύχη» τους (την τιμή της εργατικής τους δύναμης) πριν;
Πέρασε ο καιρός και η φόλα άνθισε και έκανε σπόρους: ψόφιο κουνάβι, Trump. Η φάτσα του είναι συμβολική – όχι όμως το «πρόγραμμα» με τα ρεβόλβερ. Όπως συμβολική ήταν η συμμετοχή του ακροδεξιού («παλαιοσυντηρητικού») Patrick Buchanan (σύμβουλος του Nixon και του Reagan…) και των όχι αμελητέων κοκκινόσβερκων οπαδών του στη «μάχη του Seattle», το 1999 – όχι όμως και η εθνικιστική προοπτική των αντιδράσεων στη σφαίρα της διανομής / κυκλοφορίας των εμπορευμάτων.

Οι ηλίθιοι θα πουν ότι η κριτική μας είναι «εργατίστικη». Λάθος! Είναι, απλά, ρεαλιστική. Αν οι υποτελείς γκρινιάζουν ότι «νοιώθουν φτωχοί» από εμπορεύματα μπορείς σαν συλλογικό αφεντικό να κάνεις τρία πράγματα: πρώτον «εκπτώσεις» στην κατανάλωση (πάρτε «μαύρες Παρασκευές μαλάκες!»…)· δεύτερον κατανάλωση με δανεικά· τρίτον δωρεάν κατανάλωση συμβόλων… Αν, όμως, θεωρούν ότι τους κλέβεις όταν δουλεύουν; Χμμμμ… Εκεί τα πράγματα ζορίζουν.

Το «φαινόμενο της αντιπαγκοσμιοποίησης» καθοδηγήθηκε έτσι ώστε να προετοιμάζει τις εθνικιστικές κρατικές πολιτικές όταν – θέμα χρόνου… – οι πολυμέρειες θα τέλειωναν. Οι πολύχρωμοι διαδηλωτές ήταν (και συγγνώμη…) οι χρήσιμοι ηλίθιοι που τράβηξαν το κάρο της καπιταλιστικής εξέλιξης. Απ’ την αρχή ξέραμε ότι το γαλλικό κράτος χρηματοδοτούσε το «φαινόμενο της αντιπαγκοσμιοποίησης». Και δεν ήταν καθόλου δύσκολο να σκεφτούμε ότι το ίδιο έκαναν διάφορα αφεντικά στις ηπα και όχι μόνο – τί στο διάβολο;

Κάπως έτσι τελειώνει ο wto…. Αλλά η κηδεία του θα γίνει «σε κλειστό κύκλο»… Οι «εξτρεμιστές της αντιπαγκοσμιοποίησης», αν το πάρουν χαμπάρι, ας στείλουν κανά στεφάνι…

(φωτογραφίες: Με το μεταφυσικό σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» – χωρίς αίμα, χωρίς πόνο, χωρίς δάκρυα, κυριλέ, «φασούλα» ρε παιδί μου! – πολλοί μικρο- και μεσο-αστοί παραμυθιάστηκαν. Και κάποιοι έβγαλαν το κάτι τις τους· όχι το ψωμί αλλά το παντεσπάνι τους.

Αλλά έτσι είναι, και έτσι ήταν πάντα το παπαδαριό, άσχετα από μορφή και συνθήματα. Έτσι θα συνεχίσει να είναι. Πάντα υπάρχει ένας «άλλος κόσμος» – στον άλλο κόσμο…

Όσοι λιγουρεύονται παραμύθια, παραμύθια θα φάνε. Κι όσοι φοβούνται να ματώσουν και να ξαναματώσουν κυριολεκτικά, με φόλες θα χορταίνουν.

Στον αιώνα των αιώνων αμίν…)

Για την “προστασία της δημοκρατίας”

Πέμπτη 21 Νοέμβρη. Το 1996 έληγαν τα 100 χρόνια διάρκειας της συμφωνίας ανάμεσα στην τότε βρετανική αυτοκρατορία και στην τότε κινεζική, με βάση την οποία το Λονδίνο είχε ουσιαστικά «νοικιάσει» το Χονγκ Κονγκ. Το 1896 η «κυβέρνα βρετανία» μπορεί να λογάριαζε (με βάση τους συσχετισμούς δύναμης που είχε υπόψη) ότι μετά από 100 χρόνια μπορεί και να μην υπάρχει κίνα…

Δυστυχώς για τα αγγλικά μεγαλεία κίνα υπήρχε. Και το Χονγκ Κονγκ της αποδόθηκε (αφού δεν ήθελε την ανανέωση της ενοικίασης), με τον όρο να διατηρήσει το καθεστώς των οικονομικών λειτουργιών του. Το Πεκίνο είχε την απαραίτητη εφευρετικότητα για να το δεχτεί: ένα κράτος, δύο συστήματα. Αν δεν το καταλαβαίνετε, υπάρχει κάτι πιο οικείο: «ειδική οικονομική ζώνη»….

Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, το 1992, το αμερικανικό καθεστώς, προσπαθώντας να πάρει θέση μέσα στην ασιατική ομίχλη, ψήφισε ένα νόμο που αφορούσε το Χονγκ Κόνγκ.. Απο πού ως πού; Έτσι· η μόνη υπερδύναμη σήκωνε στους φαρδιούς ώμους της την φροντίδα για την «δημοκρατία» σ’ όλο τον πλανήτη! Ο «νόμος για την πολιτική σχετικά με το Χονγκ Κόνγκ» επέτρεπε στην κάθε αμερικανική κυβέρνηση να ελέγχει μια φορά τον χρόνο αν η περιοχή συνέχιζε να είναι μια καπιταλιστική όαση μέσα στην (τότε) κινεζική κομμουνιστική έρημο, αναπροσαρμόζοντας αν χρειαζόταν τις εμπορικές και τουριστικές σχέσεις μαζί της.

Τα χρόνια πέρασαν, και το «κομμουνιστικό» Πεκίνο αποδείχθηκε τόσο ικανό καπιταλιστικά ώστε στην Ουάσιγκτον όλοι οι υπεύθυνοι φλέγονται απ’ τον πυρετό πως (και αν) μπορούν να σταματήσουν αυτό το πολλαπλό υπεμαγνητικό τραίνο. Πατώντας πάνω στο νόμο του 1992, ομόφωνα η αμερικανική γερουσία (πιο ομόφωνα από ένα σκορ 417 – 1 δεν γίνεται!) ψήφισε χτες δύο καινούργιους νόμους «για τα ανθρώπινα δικαίωματα και την δημοκρατία στο Χονγκ Κονγκ». Είχαν ήδη εγκριθεί δια βοής απ’ την βουλή στις 15 του περασμένου Οκτώβρη.Ο νόμος δεν προβλέπει την αποστολή πυραύλων patriot και λίγων χιλιάδων πεζοναυτών στους νεαρούς διαδηλωτές – σταματάει πριν απ’ αυτό. Βοά όμως ότι το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να βοηθήσει αυτούς τους νέους.

Πριν 4 ημέρες (Δευτέρα 18 Νοέμβρη Του Χονγκ Κόνγκ το κάγκελο) γράφαμε μεταξύ άλλων: Εν αναμονή μιας απόφασης του αμερικανικού κογκρέσσου που θα λέει πως ούτε οι μολότοφ ούτε τα βέλη είναι όπλα (αν χρησιμοποιούνται εναντίον «αναθεωρητικών δυνάμεων», όπως η κίνα ή το ιράν…). Ε, ο νόμος της συνόδου νο 1838 κάνει ακριβώς αυτό. Κρίμα μωρέ: μπήκε προς συζήτηση τον περασμένο Ιούνη, λίγες ημέρες μετά τις πρώτες διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ (λες και το ήξεραν στην Ουάσιγκτον). Και εγκρίνεται ταυτόχρονα με το τέλος της εμβληματικής κατάληψης του χονγκ-κονγκονέζικου πολυτεχνείου. Πόρνη δημοκρατική γραφειοκρατία!

Αν διαβάσει κανείς τα δημοσιευμένα πρακτικά της συζήτησης στην αμερικανική γερουσία καταλαβαίνει το προφανές: στο ψοφιοκουναβιστάν, ψάχνοντας να φρενάρουν το κινεζικό τραίνο, πιστεύουν ότι επιβάλλοντας «κυρώσεις» στο Χονγκ Κονγκ κάτι θα κάνουν. Φυσικά, μετά την οριστική ψήφιση του νόμου, εξαρτώνται απ’ το ψόφιο κουνάβι (ή όποιο μελλοντικό άγριο θηρίο στο άσπρο σπίτι) πρώτον να τον υπογράψει, και ύστερα το τι, πως και πότε της εφαρμογής του.

Εκείνο που είναι ανεξάρτητο απ’ το ψοφιοκουναβιστάν είναι η αντίδραση του αυτοκρατορικού Πεκίνου. Μετά από σχεδόν 6 μήνες καταγγελιών ότι η Ουάσιγκτον είναι πίσω απ’ την urban riot στο Χονγκ Κονγκ, το Πεκίνο έχει στα χέρια την πιο επίσημη απόδειξη των ισχυρισμών του που θα μπορούσε να φανταστεί. Κατά συνέπεια έχει έναν λόγο παραπάνω να επιταχύνει το σφίξιμο της θηλειάς γύρω απ’ τον λαιμό του αμερικανικού high tech καπιταλισμού – ακόμα κι αν το φευγάτο ψόφιο κουνάβι το παίξει «hold». Και το σφίξιμο λέγεται «ενδιάμεση εμπορική συμφωνία; ναι, παρακαλούμε περιμένετε λίγο…»

Θα αναρωτιόταν κανείς: τι είδους και πόσο μεγάλη είναι η αμερικανική αδυναμία που αναγκάζει το us imperium να βγαίνει τόσο ανοικτά και τόσο φόρα μόστρα για να «υπερασπιστεί» μια νεολαιίστικη εξέγερση (περιορισμένη για τα κινεζικά δεομένα) υπονομεύοντάς την τελικά; Μπορεί να φανταστεί κανείς έναν παρόμοιο νόμο προς υπεράσπιση των «κίτρινων γιλέκων»;

Η απάντηση είναι εύλογη και σύντομη: πολύ μεγάλη η αδυναμία!

(φωτογραφίες: Έχοντας εφεύρει την μηχανή «αντίστροφης πορείας στο χρόνο» το Πεκίνο αποφασίζει να ψηφίσει σήμερα το «νόμο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατία στο Los Angeles», καταδικάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη την αθώωση των μπάτσων που ξυλοφόρτωσαν τον Rodney King. Ο νόμος έχει άμεση εφαρμογή απ’ τις 30 Απρίλη του 1992 και περιλαμβάνει: την άμεση αποστολή όπλων και πυρομαχικών στους εξεγερμένους, την προετοιμασία του κινεζικού στρατού για προειδοποιητικά κτυπήματα κατά του αμερικανικού στην Καλιφόρνια, και την καθημερινή ενημέρωση του κινεζικού υπουργικού συμβουλίου για τις εξελίξεις.

Καθώς μέρα με την ημέρα οι νεκροί αυξάνουν στο L.A. στη χρονομηχανή μπαίνουν κι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Το ιράν στέλνει ένα αεροπλανοφόρο του να περιπολεί έξω απ’ το Long Island, ενώ η αρχικά διστακτική Μόσχα στέλνει στρατηγικά βομβαρδιστικά στις βάσεις της στην κούβα. Όλος ο πολιτισμένος κόσμος, με μια φωνή, λέει το ίδιο: αν δεν αποκατασταθεί άμεσα η δημοκρατία και η δικαιοσύνη στις ηπα, θα επιβληθεί δια των όπλων…)

Το τέλος του δρόμου…

 

Πέμπτη 21 Νοέμβρη. Μπορεί στα μέρη μας, όχι από διακριτικότητα αλλά απ’ αυτήν την γνήσια συμμαχική έφεση που κάνει τους έλληνες αληθινούς τσατσορούφιανους των αφεντικών τους, να μη δίνεται ιδιαίτερη σημασία στην αμερικανική κοινοβουλευτική ανακριτική επιτροπή για το ukraine-gate. Διεθνώς όμως το θέμα παρακολουθείται απ’ αυτούς που πρέπει… Τώρα ειδικά που το ψόφιο κουνάβι κάνει αναγκαστικά και δύσθυματην τελευταία σύντομη ευθεία της προεδρίας του – πράγμα που σημαίνει κάποια σοβαρά πράγματα.

Χθες κατέθεσε στην «προανακριτική» ο Gordon Sondland, ειδικός εκπρόσωπος / πρέσβης του ψόφιου κουναβιού για την ευρώπη. Το έδωσε (το ψόφιο κουνάβι) χωρίς οίκτο, για τα νταραβέρια του (τους εκβιασμούς του δηλαδή) προς τον ουκρανό πρόεδρο Ζelensky. Και δεν έδωσε μόνο το ψόφιο κουνάβι. Έδωσε και τον plus one Πομπηία και άλλους υπουργούς. Αν αυτό το τελευταίο προχωρήσει, βλέπουμε τον Πομπηία να αγοράζει ακίνητο στο ελλαδιστάν (τι είναι 250 ψοροχιλιάρικα;) και να γίνεται μόνιμος κάτοικος Αιγίνης – εκεί, παρεάκι… Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Sondland είναι (ήταν…) απ’ τους πιο στενούς συμμάχους και έμπιστους του ψόφιου κουναβιού – επιπλέον: και χορηγός του. Όταν η «μεταστροφή» των πρώην συμμάχων αρχίζει να σκαρφαλώνει ψηλά, η απόλυση περιμένει στο λογιστήριο…

Θα έλεγε κανείς ότι μετά την κατάθεση και του Sondland οι κατηγορίες κατά του ψόφιου κουναβιού (για «παράβαση καθήκοντος» κλπ) έχουν ήδη στοιχειοθετηθεί. Ίσως όμως υπάρχουν μερικές ακόμα «σταγόνες» σ’ αυτό το κινέζικο μαρτύριο, αφού το να «μιλάει ο Sondland» θα λύσει κι άλλων τις γλώσσες.

Όλα δείχνουν ότι το 2020 θα είναι (διεθνώς) αλλιώς. Και – λυπούμαστε – όχι καλύτερο απ’ το 2019…

Σβέλτη νομιμοποίηση

Τρίτη 19 Νοέμβρη. …Μελετήσαμε όλες τις νομικές πλευρές του ζητήματος. Και συμπεράναμε ότι δεν μπορούν δικαστικές αποφάσεις να δώσουν απάντηση… Συνεπώς η παρούσα διοίκηση θεωρεί ότι η δημιουργία πολιτικών οικισμών στη Δυτική Όχθη απ’ το ισραήλ δεν είναι αυτονόητα ασύμβατη με την διεθνή νομοθεσία… Είναι ένα σύνθετο πολιτικό πρόβλημα που μπορεί να λυθεί μόνο μέσω διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων…

Τάδε έφη ο plus one αμερικάνος υπ.εξ. Πομπηίας χτες, ανακοινώνοντας την πλήρη αλλαγή γραμμής (σε επίπεδο δηλώσεων και όχι μόνο) του αμερικανικού κράτους εδώ και δεκαετίες.

Δεν είναι παράξενο που ένας πρόεδρος real estater εκτιμά ιδιαίτερα τις καταπατήσεις, τις (στρατιωτικές) κατοχές (αν υπάρχουν και πετρελαιοπήγαδα στο οικόπεδο ακόμα καλύτερα), και γενικά τις easy αποικιοκρατικές μπίζνες. Εξάλλου το ψοφιοκουναβιστάν έχει ήδη “παραχωρήσει” την ανατολική Ιερουσαλήμ και τα υψώματα του Γκολάν στο φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Γιατί να μην του “παραχωρήσει” και το 60% ή το 70% της Δυτικής Όχθης;

Αυτά τα δώρα “έγγυας ιδιοκτησίας” οξύνουν και πολώνουν τη νέα διεθνοποίηση της παλαιστινιακής αντίστασης. Ο “αργός” πόλεμος εξόντωσης των παλαιστινίων (και οπωσδήποτε της νόμιμης, ακόμα και στρατιωτικής, αντίστασης των αράβων ιθαγενών στους λευκούς αποικιοκράτες) έχει γίνει ξανά ένα παγκόσμιο όριο πολιτικής, ανταγωνιστικής, ακόμα και ταξικής οριοθέτησης – είτε το καταλαβαίνουν οι ηλίθιοι κάθε είδους (υπάρχουν άφθονοι, ειδικά στα μέρη μας) είτε όχι. (Και εδώ που τα λέμε, καλύτερα που δεν καταλαβαίνουν…) Κάθε “δωράκι” του ψοφιοκουναβιστάν σ’ αυτό το φασιστικό καθεστώς αφυπνίζει μερικές χιλιάδες ανθρώπων επιπλέον σ’ όλο τον πλανήτη.

Αυτό σημαίνει ότι το ψοφιοκουναβιστάν μπορεί να νομιμοποιήσει όση αποικιοκρατία και όσους φόνους, βασανιστήρια, φυλακίσεις και καταστροφές γουστάρει, υπό έναν αποφασιστικό όρο: ότι αφορά την επικράτειά του, και μόνον αυτήν. Πρέπει, λοιπόν, επιτέλους να ανακηρύξει το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς σαν την 51η αμερικανική πολιτεία – και τα υπόλοιπα θα έρθουν φυσιολογικά.

Δεν το κάνει. Κι αφού δεν το κάνει, το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς παραμένει απλά ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του δυτικού καπιταλισμού στη μέση Ανατολή, που είναι αναγκασμένο να παρακμάσει (και παρακμάζει…) αφενός επειδή το πετρέλαιο χάνει την στρατηγική αξία του, και αφετέρου επειδή «φουσκώνει» απ’ την ανατολή και τον βορρά το ευρασιατικό project. Που δεν χρειάζεται τέτοιους χωροφύλακες, και το έχει δείξει.

Την ώρα, λοιπόν, που το ψοφιοκουναβιστάν θεωρεί ότι «νομιμοποιεί» τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό / ρατσισμό με βάση την δική του «νομοθεσία» και τους δικούς του «ειδικούς», πετυχαίνει το ανάποδο: ενισχύει και επιταχύνει την διεθνή απονομιμοποίηση τόσο του ισραηλινού όσο και του αμερικανικού καθεστώτος.

Όχι επειδή υπάρχει κάποια γενικά αποδεκτή «ηθική» στις κρατικές συμπεριφορές! Καθόλου! Απλά επειδή το «δίκαιο και το άδικο», το «νόμιμο και το παράνομο» δεν μπορεί πια να το καθορίσει μονομερώς μια παρακμάζουσα πρώην υπερδύναμη!

Ζήτημα συσχετισμών – τι άλλο;

Το υγρό που καίει 2

Τρίτη 19 Νοέμβρη. Ο Ebrahim Raeisi αποκλείεται να διαβάζει την ασταμάτητη μηχανή. Είναι ιρανός και, κυρίως, ο αρχιδικαστής του καθεστώτος. Να όμως τι δήλωσε χτες:

… Θα έπρεπε να έχουν δοθεί εξηγήσεις τόσο στην κοινή γνώμη όσο και στην ελίτ για το απαραίτητο σχέδιο για την διαχείριση της κατανάλωσης καυσίμων… Το σχέδιο επιβλήθηκε απότομα, και η ανησυχία του κόσμου οφείλεται στο ότι η κοινή γνώμη δεν είχε προετοιμαστεί έγκαιρα…

Α, τότε εντάξει! Τι μένει; Να πείσει και τους ομόβαθμούς του σε άλλα καθεστωτικά πόστα…

Αποβολή και πέναλντι

Τρίτη 19 Νοέμβρη. Τελικά ίσως υπάρχει μια κάποια εξήγηση για την απόδραση του Morales στο μεξικό: η (ανομολόγητη μεν) παραδοχή (δε) ενοχής. Πολιτικής ενοχής. (Ναι, η ασταμάτητη μηχανή δεν διαπραγματεύεται την θέση της. Ωστόσο οι επιλογές και οι συμπεριφορές «ναπολεοντισμού» έχουν σχεδόν πάντα οικτρά αποτελέσματα).

Το «θεμελιώδες πολιτικό αμάρτημα» του Morales χρονολογείται από μετά το δημοψήφισμα που έγινε στη βολιβία, στις 21 Φλεβάρη του 2016 (πριν 3,5 και βάλε χρόνια) για το αν θα του επιτρεπόταν να παρακάμψει τον συνταγματικό περιορισμό που επιβάλει έως 3 προεδρικές θητείες σε οποιονδήποτε (και να ξαναείναι υποψήφιος για 4η φορά στις προεδρικές εκλογές του περασμένου Οκτώβρη), ή όχι. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν κατά 51% «όχι». Για οποιονδήποτε λόγο κι αν βγήκε αυτό το αποτέλεσμα, ο Morales ήταν υποχρεωμένος να το σεβαστεί. Είχε, άλλωστε, 3,5 ολόκληρα χρόνια για να βρει και να αναδείξει έναν άξιο διάδοχο / συνεχιστή…

Δεν την είδε έτσι, όμως. Με διάφορες νομικές μανούβρες που ήταν, το λιγότερο συζητήσιμες και το περισσότερο τυχοδιωκτικές, ο Morales αγνόησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που ο ίδιος είχε προκηρύξει, και ξανακατέβηκε στις εκλογές… Αυτό λέγεται νεποτισμός. Λέγεται, επίσης, «παραβίαση του συντάγματος»: αν κάποιος το κάνει για «αριστερούς λόγους» ας είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει εκείνους που θα κάνουν το ίδιο για «δεξιούς λόγους»…

Σε ότι αφορά αυτές καθαυτές τις εκλογές του περασμένου Οκτώβρη (με την το λιγότερο προβληματική συμμετοχή του Morales) οι φασίστες αντίπαλοί του τον κατηγορούν ότι έκανε νοθεία στην καταμέτρηση. Ήθελε οπωσδήποτε να αποφύγει έναν δεύτερο γύρο όπου όλη η αντιπολίτευση θα ενωνόταν, άρα έπρεπε στον πρώτο γύρο να έχει ποσοστό μεγαλύτερο από 40% και διαφορά μεγαλύτερη από 10% απ’ τον δεύτερο κατά σειράν υποψήφιο. Πέτυχε και τα δύο – αλλά, φυσικά, οι φασιστο-αντίπαλοί του δεν θα του χαρίζονταν!! Τα υπόλοιπα, μέσες άκρες, τα ξέρετε.

Ποιό είναι το κρίσιμο ζήτημα; Αν το μέλλον των πληβείων της βολιβίας παιζόταν εντελώς και μόνο στο πρόσωπο του Morales, αν δηλαδή στο κόμμα του δεν υπήρχε κανένας άξιος να συνεχίσει το έργο (;;;) και ο Morales έπρεπε με θεμιτά και αθέμιτα μέσα να μείνει στην προεδρία για μια ακόμα θητεία, όχι για το καλό το δικό του αλλά των ψηφοφόρων του, τότε να ένας ακόμα λόγος να θεωρήσουμε (εμείς εδώ, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά…) προδοτική την φυγή του, μόλις οι χουντικοί κινήθηκαν εναντίον του. Αν κάποιος είναι αναντικατάστατος μένει στη θέση του μέχρι τελικής πτώσης έχοντας φροντίσει έγκαιρα για την άμυνά του· κι αν πάλι δεν είναι αναντικατάστατος, δεν χαλκεύει τα συνταγματικά του στηρίγματα ανοίγοντας ουσιαστικά δρόμο στους εχθρούς του.

Φαίνεται ότι ο Morales (μαζί με τον στενό κύκλο του) «γλυκάθηκε» απ’ τις χάρες της εξουσίας… Καθόλου πρωτότυπο. Δεν θα αμφισβητήσουμε τα όσα πέτυχε στη διάρκεια των 3 θητειών του. Θα αμφισβητήσουμε όμως την πολιτική του επάρκεια στο να φροντίσει την υπεράσπισή τους με τον πιο αποτελεσματικό και ρεαλιστικό τρόπο – χωρίς να επιδιώξει 4η….

Πρακτικά ο Morales, έχοντας την ιδέα ότι «κανείς δεν τον κουνάει», είχε συγκρουστεί ακόμα και με κοινωνικούς / πολιτικούς συμμάχους του. Από σημαντικές οργανώσεις των πληβείων ιθαγενών αγροτών μέχρι την γυναικεία / φεμινιστική οργάνωση Mujeres Creando· που προωθούσαν πιο ριζοσπαστικά αιτήματα από όσα μπορούσε (ή ήθελε) να ικανοποιήσει ως πρόεδρος.

Σε καμμία περίπτωση δεν του αξίζει το “καλά να πάθει” – εξάλλου, σαν αυτοεξόριστος, δεν παθαίνει κάτι· οι απλοί διαδηλωτές υπέρ του είναι που δολοφονούνται. Πρέπει ωστόσο να θυμίσουμε ότι σ’ έναν πολυεπίπεδο πόλεμο, παγκόσμιο και με πάμπολλες τοπικές παραλλαγές, που είναι ταξικός, είναι κοινωνικός, αλλά είναι και διακρατικός, λάθη σαν αυτά του Morales είναι υπερβολικά χοντρά για τα παρακάμψει κανείς: κρίνουν την εξέλιξη των καταστάσεων εδώ κι εκεί, σε μια εποχή όπου δεν χωράει το «συγγνώμη λάθος, πάμε απ’ την αρχή»…

(φωτογραφία: Οδομαχίες χτες στην Cochabamba. Οι δολοφονημένοι είναι πάντα διαδηλωτές. Έχουν τα κότσια να υπερασπιστούν εαυτούς ενάντια στους πραξικοπηματίες και τους κοινωνικούς τους συμμάχους· πράγμα που σημαίνει: αξίζουν περισσότερα!)

Βολιβία 1

Κυριακή 17 Νοέμβρη. Υπάρχει, λοιπόν, ακόμα ελπίδα για τους βολιβιάνους πληβείους; Την κυρία που λέγεται «ελπίδα» την ξέρουμε ελάχιστα. Είναι γνωστό ωστόσο ότι της αρέσει πολύ να κόβει βόλτες σε ερείπια και νεκροταφεία: βαυκαλίζεται με την ιδέα ότι πεθαίνει τελευταία…

Στον μικροαστικό, φαντασιωτικό, second life 21ο αιώνα, το πιο εύκολο και δωρεάν είναι το εμπόριο ελπίδων. Τα κοινωνικά υποκείμενα βρίσκονται στη θέση τους στη βολιβία· όπως βρίσκονται και παντού αλλού… Είναι αυτό αρκετό; Όχι. Ποτέ δεν ήταν. Δεν είναι και τώρα εφόσον ο αντίπαλος (που, ακόμα και στα τελευταία του, δεν πρέπει να υποτιμιέται) έχει όχι έναν αλλά δύο εναλλακτικούς στόχους. Είτε αυταρχικά / ακροδεξιά καθεστώτα, που τοποθετούν το προλεταριάτο στη «σωστή ζώνη» άγριας καπιταλιστικής αξιοποίησης… Είτε αποσταθεροποίηση και «χάος», οπότε την «σωστή τοποθέτηση» αναλαμβάνει το οργανωμένο (κρατικό / παρακρατικό) έγκλημα και οι φράχτες στα κυριλέ σύνορα. Έναντι ενός τέτοιου αντιπάλου με διπλή ατζέντα, οι πληβείοι (στην βολιβία και οπουδήποτε αλλού) έναν μόνο προσανατολισμό θα μπορούσαν να έχουν… Και για να μην εγκλωβιστούν στον «διάλογο ατζεντών» των αφεντικών και των λακέδων τους, είναι όρος αποφασιστικός η ισχυρή οργάνωση. «Ισχυρή» δεν σημαίνει ιεραρχική, αν και η ελεγχόμενη ιεραρχία μπορεί να είναι στοιχείο της ισχύος. Σημαίνει σίγουρα απόλυτα δεσμευτική και συλλογικά ευφυή.

Το ισχυρό χαρτί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ότι κάνει τις δουλειές του και μέσω γενικευμένης και διαρκούς αποσταθεροποίησης. Την δυνατότητα αυτή σαν Sarajevo (και ασταμάτητη μηχανή) την έχουμε αποδώσει στο ότι υποχωρεί: η «καμμένη γη» δεν είναι πλεονέκτημα όσων προελαύνουν αλλά εκείνων που υποχωρούν. Τα παραδείγματα είναι πολύ κοντινά για να τα αγνοήσει κανείς. Στη μέση ανατολή, στο ιράκ και στη συρία, θα ήταν εκτός πραγματικότητας οποιαδήποτε αμερικανική ελπίδα για καθεστώτα φιλικά προς την Ουάσιγκτον για τις επόμενες δεκατίες. Never mind, plan B: αποσταθεροποίηση διαρκείας, isis και λοιπά, και διάσπαρτες (σε καλά επιλεγμένα σημεία) βάσεις «να φυλάνε τα πετρέλαια»… Κι ας σφάζονται πιο κει…

Μπορούν να αντιμετωπίσουν οι βολιβιανοί πληβείοι τους φασίστες; Ακόμα κι αν η «ελπίδα» απαντάει «ναι, μπορούν», υπάρχει και δεύτερη ερώτηση, ακόμα πιο ζόρικη: μπορούν οι βολιβιανοί πληβείοι να αντιμετωπίσουν τον «εμφύλιο», επιβάλλοντας γρήγορα την πολιτική (και στρατιωτική…) ηγεμονία τους στους φασίστες;

Αυτή η δεύτερη (και στρατηγικά κρισιμότερη νίκη) θα είχε ορισμένους βαθμούς δυσκολίας να επιτευχθεί αν ο Morales παρέμενε στη βολιβία, σαν ο μόνος νόμιμος πρόεδρος («κέντρο εξουσίας»), πράγμα που θα ανάγκαζε το φασισταριό να κινείται μόνιμα υπόγεια, αυξάνοντας τις δυσκολίες του («πολιτικές», επιμελητειακές, ακόμα και ιδεολογικές). Θα ήταν ωστόσο αρκετά πιθανή – με κάποιες διεθνείς βοήθειες, όχι μόνο κρατικές. Αλλά μετά την κοπάνα του Morales οι συσχετισμοί σε βάρος των βολιβιάνων πληβείων είναι ακόμα χειρότεροι: πρέπει να ξεκινήσουν ουσιαστικά εκ του πολιτικού μηδενός, εναντίον ενός προετοιμασμένου, αδίστακτου και αιμοβόρου εχθρού, κάνοντας έναν all out πόλεμο, μέχρι να τον αναγκάσουν σε συνθηκολόγηση ή να καταλάβουν στρατιωτικά την La Paz· ενόσω οι αντίπαλοί τους θα ενισχύονται με κάθε τρόπο απ’ την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της.

Τίποτα δεν είναι αδύνατο, παρότι στην ιστορία της λατινικής αμερικής οι περιπτώσεις των μαζικών αντάρτικων που απέτυχαν να μπουν-στη-πρωτεύουσα καταλαμβάνοντάς την είναι πολύ περισσότερες απ’ εκείνες που το πέτυχαν. Έχουμε την σκέψη πως όποιος πει ότι οι αγρότες των Άνδεων είναι τώρα έτοιμοι να γίνουν βιετκόνγκ, αλγερίνοι ή κουβανοί επαναστάτες ή σαντινίστας, κάνει πολλές παρέες με την κυρά ελπίδα – εκεί, στις βόλτες της…