Tag: εξωτερική πολιτική

Long life!

Τετάρτη 24 Ιούλη. Μ’ όλο το post punk γούστο της η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί παρά να συγχαρεί τον κύριο Boris Johnson. Είναι ιστορική αλήθεια: η παρακμιακή επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας δεν θα μπορούσε να έχει, με τον λέοντα σφηνωμένο στην πόρτα εξόδου απ’ την ε.ε., άλλον καλύτερο πρωθυπουργό! Γι’ αυτό, με όση ιστορική γνώση έχουμε, θα τον αποκαλούμε απο ‘δω και στο εξής Bor-Dun (το Dun είναι απ’ το όνομα Dunkirk, το οποίο πρέπει να ψάξετε. Πρόκειται για την μεγαλύτερη νίκη του ένδοξου βρετανικού στρατού – έτσι γιορτάζεται – στη διάρκεια του Β παγκόσμιου πολέμου: κατάφερε να σωθεί…)

Καλώς ήρθες στη ζωή της ασταμάτητης μηχανής Bor-Dun! Καλώς ήρθες και στα στενά του Ορμούζ: ο βρετανικός λέων πάει και χώνεται όπου κινδυνεύει να σφηνώσει…

(Ο Bor-Dun είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να παράξει η αγγλική πολιτική σκηνή ώστε να μοιάζει στο ψόφιο κουνάβι. Θα είναι παρέα ένα δυνατό ρατσιστικό δίδυμο σαν stand up politicians. Ανάμεσα στα πολλά που έχει πει το στόμα του Bor-Dun είναι και το ότι οι μουσουλμάνες γυναίκες είναι «γραμματοκιβώτια»… Φασιστόμουτρο και σεξιστής από πεποίθηση, καραγκιόζης από ανατροφή, θα αφήσει εποχή!)

(φωτογραφία: Χαιρετάει τον πλανήτη; Όχι. Ετοιμάζεται να πιάσει πουλιά στον αέρα…)

Οι καλοδεχούμενοι φασίστες

Τρίτη 23 Ιούλη. Τα γράψαμε (για να μένουν…), δεν τα γράψαμε; Την Δευτέρα 15 Ιούλη 2019 (οι μετανιωμένοι 1, 2, 3, 4, η θηριώδης αντιστροφή) ήταν η πιο πρόσφατη φορά…

Σήμερα τον υποδεχόμαστε [τον Μάκη Βορίδη] ως φίλο του εβραϊκού λαού και της ισραηλιτικής κοινότητας στην Ελλάδα – υπογράμμισε χτες ο γ.γ. του κεντρικού ισραηλιτικού συμβουλίου Βίκτορ Ελιέζερ. Ο κύριος Ελιέζερ είχε καλέσει τον φασίστα βορΒορίδη να ζητήσει συγγνώμη για τον αντισημιτισμό του. Ο βορβορίδης ζήτησε εγγράφως συγγνώμη, επιδεικνύοντας τον φασισμό του, που είναι ευνοϊκός και φιλικός για το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ: τώρα ο βορΒορίδης, πάντα φασίστας, έχει στο στόχαστρό του τους παλαιστίνιους. Συνεπώς ο κύριος Ελιεζέρ (και, προφανώς, σύσσωμο το ισραηλινό καθεστώς) τον συγχώρεσαν, ίσως τον επαίνεσαν κιόλας, και με χαρά υποδέχτηκαν σαν φίλο τους έναν σωστά αναπροσανατολισμένο έλληνα φασίστα πολιτικό, με πλούσιο παρελθόν άρα και εμπειρία… Καλώστονα κι ας άργησε…

Υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Οι μόνοι που μπορεί να έχουν μια φαγούρα είναι διάφοροι ντόπιοι αμοιβόμενοι ή μη (υπάρχουν και εθελοντές;) υποστηρικτές του ισραηλινού καθεστώτος και του απαρτχάιντ του· οι οποίοι, έχοντας σαν αποστολή να διαβρώσουν / δηλητηριάσουν ιδεολογικά και πολιτικά το ευρύτερο αντιφασιστικό ρεύμα στην ελλάδα, το παίζουν… «αντιφασίστες». Το κόλπο είναι παλιό, αλλά οι μαλάκες που τσιμπάνε είναι καινούργιοι. (Εδώ κάποτε ένας αρχιασφαλίτης είχε φτιάξει και κυκλοφορούσε πλαστό “ριζοσπάστη”, θα κόλωναν τώρα οι υπηρεσίες να φτιάξουν μαϊμού “αντιφασισμό”;)

Αυτοί λοιπόν οι τσατσορούφιανοι, με τα άρθρα τους, τα περιοδικά τους και τους λογαριασμούς τους στα social media, ίσως πρέπει να τραυλίσουν τώρα κάτι τις για να εξηγήσουν το γιατί το αγαπημένο τους ιερό κράτος αγκαλιάζει τον έναν μετά τον άλλο κάθε πατενταρισμένο ευρωπαίο και αμερικάνο φασίστα – αρκεί να βροντοφωνάξει «θάνατος στου παλαιστίνιους!».

Κάτι παρανοϊκό θα βρουν, όπως συνήθως… Ή μπορεί να προφασιστούν ότι έχουν πάει διακοπές, και δεν πήραν χαμπάρι τίποτα…

Θα επανέλθουμε και θα επανερχόμαστε όσο κι αν ενοχλεί. Οι αποδείξεις του ισραηλινού φασισμού και ο ρόλος της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας είναι τόσες και τέτοιες ώστε το να συνεχίσουν τα παπαγαλάκια και οι ατζέντηδες να προσβάλλουν τη νοημοσύνη και την κινηματική ιστορία αυτού εδώ του γαμωμέρους είναι ντροπή διαρκείας. Ας πάνε εκεί που είναι η θέση τους, στο ελληνικό πεντάγωνο ή στον idf· ή στην αγκαλιά των φίλων του κράτους τους – και ο βορΒορίδης μεγαλόψυχος είναι…

(Μήπως νοιώθουν ότι το ιερό κράτος τους έχει κάνει σφουγγαρόπανα; Ναι, έτσι είναι – αλλά τί το παράξενο; Κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του αυτό ακριβώς κάνει με τους λακέδες του! Σκουπίζει τα παπούτσια του πάνω τους καθώς προχωράει αγέρωχο!!!)

Σεμνά και διακριτικά…

Τρίτη 23 Ιούλη. Στην καθεστωτική πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) εκτός απ’ αυτά που λέγονται συχνά έχουν σημασία εκείνα που δεν λέγονται. Ελάχιστοι ίσως να παρατήρησαν ότι στις χθεσινές προγραμματικές δηλώσεις της ρημαδοδεξιάς υπήρχε κάτι που έλειπε (όχι πως αν υπήρχε θα ήταν κάτι σημαντικό): το ζήτημα της αοζ και το «συνδεδεμένο» μαζί της «κυπριακό». Φυσικά, το αναμενόμενο θα ήταν κάποιος ύμνος στη «διεθνή νομιμότητα» (που το ελλαδιστάν έχει μόνιμα γραμμένη), στην «ήρεμη αυτοσυγκράτηση και στην αποφασιστικότητα», κλπ κλπ. Το μόνο που είπε ο ρημαδοΚούλης ήταν ότι θα καλέσει τον Erdogan σε μια «Αμοιβαία προσέγγιση… Να κάνουμε μαζί ένα τολμηρό βήμα μπροστά. Είμαστε υποχρεωμένοι απ’ τη γεωγραφία να ζούμε μαζί».

Διπολιτική διαταραχή στους διαχειριστές του ελλαδιστάν; Δεν ήταν ο Γου(α)δοΝικόλας που ζητούσε απ’ τον special one Πομπηία «την αμερικανική προστασία έναντι της τουρκίας»;

Εν τω μεταξύ ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglou ήταν χτες πολύ ομιλητικός προκειμένου να «καρφώσει» τον Αναστασιάδη (το ρεπορτάζ απ’ τον νοτιοκυπριακό «πολίτη»):

“Εμείς πάντοτε λέγαμε ναι σε μια διαπραγμάτευση ανεπίσημη. Είναι σημαντικό για να αποφασίσουμε επί τίνος θα συζητήσουμε. Ωστόσο στο Κραν Μοντάντα αλλά και νωρίτερα στη Γενεύη, είχαμε πει ότι αυτές οι διαπραγματεύσεις θα είναι οι τελευταίες για ομοσπονδία. Πριν αρχίσει η σύνοδος το είπαμε. Επομένως εμείς ως Τουρκία τις τελευταίες μας διαπραγματεύσεις για την ομοσπονδία τις κάναμε. Αλλά τώρα πρέπει να δούμε τις εναλλακτικές. Τί είναι πιο ωφέλιμο;”, είπε επί λέξει ο κ. Τσαβούσογλου.

Συνέχισε λέγοντας ότι “για παράδειγμα ο Αναστασιάδης εκεί στο Κραν Μοντάνα μου είπε ότι η καλύτερη λύση είναι η λύση δύο κρατών. Τον ρώτησα τον λόγο και μου είπε ‘επειδή οι Ε/Κ δεν θέλουν να μοιραστούν τίποτε με τους Τ/Κ’. Δεν θέλουν να διαμοιραστούν τις αρμοδιότητες. Δεν θέλουν να διαμοιραστούν την εξουσία. Και μάλιστα είναι πολύ ενδιαφέρον, δεν θέλουν να διαμοιραστούν ούτε τα νοσοκομεία’,” υποστήριξε ο Τούρκος ΥΠΕΞ.

Συνεχίζοντας και κάνοντας αναφορά στα όσα του είπε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο Τσαβούσογλου  υποστήριξε ότι ο Πρόεδρος του είπε πως: “Επομένως, μια ομοσπονδία, δεν θα λειτουργήσει. Αλλά ας το συζητήσουμε αυτό μετά τις εκλογές”.

“Μετά ήρθε στην Νέα Υόρκη (ο Νίκος Αναστασιάδης) και είπε ‘δεν κατάφερα να πάρω στήριξη από τη διεθνή κοινότητα για λύση δύο κρατών. Επομένως ας είναι συνομοσπονδία’. Εγώ του είπα ‘δεν αποκλείουμε καμιά επιλογή. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Αλλά όπως είπες κι εσύ απέτυχαν οι συνομιλίες για ομοσπονδία και έκανες κι εσύ πίσω. Τώρα ας βάλουμε και τις άλλες εναλλακτικές στο τραπέζι, να δούμε ποια μας οδηγεί σε λύση και να τις συζητήσουμε’”, ανέφερε.

Ο νοτιοκύπριος πρόεδρος αντέδρασε λέγοντας ότι αυτά που του καταλογίζει ο Cavusoglou είναι «αναληθή» (στην διπλωματική αργκώ υπάρχει αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ των λέξεων «αναληθές» και «ψευδές»…). Αλλά είναι γνωστό στη νότια κύπρο (και όχι μόνο): στριμωγμένες απ’ την αποτυχία των αντιτουρκικών τους φαντασιώσεων, με τον προστάτη σύμμαχο να ζητάει «τα πάντα» και περισσότερα, και τις εταιρείες να ζητούν «ηρεμία» στα οικόπεδα, Αθήνα και Λευκωσία ψάχνουν έναν τρόπο να ξεπεράσουν τα εμπόδια του γκαζιού που έγινε «δίκοπο τρυπάνι». Έναν τρόπο που θα ικανοποιεί κάπως την Άγκυρα και τους τουρκοκύπριους… Ψάχνουν επειδή σ’ αυτή τη φάση δεν βλέπουν τίποτα άλλο βολικότερο.

Στη Λευκωσία το ξέρουν. Ο Αναστασιάδης προσπαθεί να κατεβάσει στην κούτρα του κάποια «λύση» που δεν θα είναι ομοσπονδία και ένα ενιαίο κράτος, αλλά κάτι σαν συνομοσπονδία δυο «εταίρων». Δεν μπορεί να το φωνάξει: είναι κάτι ελαφρά λιγότερο από την αναγνώριση βορειοκυπριακού κράτους. Και δεν περιλαμβάνεται σε καμία απόφαση του οηε ή «εθνική γραμμή» – ως τώρα… Αλλά εδώ που ήρθαν τα πράγματα…

Απ’ αυτή την άποψη οι χτεσινές δηλώσεις του Cavusoglou μπορεί να θεωρηθούν ψευδείς αλλά “άκομψες”, “πρόωρες”, “κτύπημα κάτω απ’ τη μέση” κλπ. Σίγουρα όχι “αποκυήματα της φαντασίας του”. Από πρακτική άποψη μοιάζει ευκολότερο να δεχτούν οι νοτιοκύπριοι την με κάποιον τρόπο επισημοποίηση αυτού που συμβαίνει ήδη, ειδικά αν πάρουν πίσω την Αμμόχωστο· σε σχέση με τους ελληνάρες, που περιμένουν πάντα την στιγμή “να πετάξουν τους τούρκους στη θάλασσα”.

Συνεπώς το τι εννοεί ο ρημαδοΚούλης σαν “τολμηρό βήμα μπροστά” (αν εννοεί κάτι…) έχει το ενδιαφέρον του…

(φωτογραφία: Δεν τους φαίνεται. Ότι ο αριστερά είναι κατά συρροήν “παραβάτης της διεθνούς νομιμότητας” ενώ, αντίθετα, ο δεξιά είναι η προσωποίηση αυτής της διεθνούς… Καθόλου δεν τους φαίνεται…)

Αυτά δεν τα φωνάζουν…

Δευτέρα 22 Ιούλη. Όπως (σας) το έχουμε πει, όποιος ζητάει προστασία πρέπει να πληρώσει. Επειδή, τώρα, στο ψοφιοκουναβιστάν είναι βέβαια large αλλά είναι και πρακτικοί άνθρωποι, η επιτροπή διεθνών υποθέσεων της αμερικανικής γερουσίας πέρασε πριν ένα μήνα (στις 25 Ιούνη) με μεγάλη διακομματική πλειοψηφία ένα σχέδιο νόμου για τη «νέα στρατηγική στην ανατολική Μεσόγειο». Εκεί περιγράφονται οι όροι με τους οποίους το ψοφιοκουναβιστάν μπορεί να προσφέρει προστασία στη νότια κύπρο και στο ελλαδιστάν.

Κατ’ αρχήν, και απ’ το προοίμιο, γίνεται αμερικανικός νόμος το ότι «οι ηπα, το ισραήλ, η ελλάδα και η κύπρος» (μ’ αυτήν την σειρά, σειρά ισχύος και όχι αλφαβητική…) συμφώνησαν στις 21 Μάρτη 2019 (ο ένδοξος παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος Τσίπρας συμφώνησε, μεγάλη η χάρη του!…) να αμυνθούν έναντι κακόβουλων επιρροών στην ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Για το ψοφιοκουναβιστάν «κακόβουλη επιρροή» είναι οπωσδήποτε η Μόσχα… Εν πάσει περιπτώσει και το Αιγαίο είναι πια επίσημα υποψήφιο για πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου· με την υπογραφή της “πρώτης φοράς” – ντάξει;

Στη συνέχεια, όταν η κουβέντα (του νόμου) έρχεται στα γκάζια, το πράγμα είναι ξεκάθαρο: αυτό που ενδιαφέρει το ψοφιοκουναβιστάν είναι να στριμώξει το ρωσικό φυσικό αέριο (και όχι μόνο). Όπως το λέμε: μην κάνουν τα τουρκικά γεωτρύπανα το θαύμα τους και βρουν κανά εκμεταλλεύσιμο κοίτασμα, που θα φέρει την gazprom στα νερά της ανατολικής Μεσογείου… Θα γίνει της εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα!

Στη συνέχεια ο νόμος προβλέπει την πώληση αμερικανικών όπλων στη νότια κύπρο (τερματίζοντας μια απαγόρευση 45 χρόνων) υπό δύο προϋποθέσεις. Α) Να τερματιστεί το ρωσικό τραπεζικό νταραβέρι με τις νοτιοκυπριακές τράπεζες (ξέπλυμα ή μη)· και, Β) να απαγορευτεί ο ελλιμενισμός ρωσικών πολεμικών σε νοτιοκυπριακά λιμάνια, ακόμα και για ανεφοδιασμό καυσίμων. Με δυο λόγια νοτιοκύπριοι: αν θέλετε αμερικανική προστασία πετάξτε στη θάλασσα τους ρώσους φίλους σας – και μαζί τα κέρδη σας απ’ αυτούς. (Ύστερα κάντε τρύπες στον βυθό και πείτε ότι τα βρήκατε μέσα στο γκάζι…).

Γι’ αυτά τα δύο ο όποιος αμερικάνος πρόεδρος θα πρέπει να δίνει αναφορά με τα «τελευταία νέα» στο κογκρέσσο μια φορά κάθε χρόνο, ώστε να συνεχίζεται (ή όχι) η προστασία…

Επιπλέον, αν η Αθήνα και η Λευκωσία θέλουν την αμερικανική προστασία, θα πρέπει να παραδόσουν στην Ουάσιγκτον: Α) Μια λίστα των μήντια των οποίων ιδιοκτήτες είναι ρώσοι (Δηλαδή; Θα πεταχτεί ο κυρ Ιβάν στους καρχαρίες; Αααααα…) ώστε να σταματήσει η προώθηση φιλορωσικών ιδεών στο ελληνικό πόπολο. Β) Μια αξιολόγηση της στρατιωτικής εμπλοκής της Μόσχας στον τομέα της ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένου του τομέα του στρατιωτικού εξοπλισμού και διάφορων εργολαβιών. Και Γ) Μια αξιολόγηση των προσπαθειών της Μόσχας να επηρεάσει τις εκλογές σε ελλάδα, νότια κύπρο (και ισραήλ) μέσω κυβερνοεπιθέσεων, εκστρατειών στα social media ή άλλων κακόβουλων τακτικών.

Εννοείται ότι στην ίδια κατηγορία έρευνας και αξιολόγησης περιλαμβάνονται (στο σχέδιο νόμου) και οι σχέσεις του ντόπιου παπαδαριού με την Μόσχα. (Παναΐα μου!)

Ακριβή η αμερικανική προστασία. Κάτι μας λέει ότι μετά την “πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση” εδώ και δεκαετίες, την φαιορόζ, ο ρημαδοΚούλης πέρα από λόγια παχιά, δύσκολα να κάνει νέο ρεκόρ. Ίσως το ρίξει στο “ποιοτικό παιχνίδι” ψάχνοντας να βρει κανάν “ενδιάμεσο δρόμο”.

Στη χοντρική του εθνικού συμφέροντος αυτό σημαίνει κάποιου είδους προσπάθεια “γεωπολιτικής αναβάθμισης” – μπας και η Ουάσιγκτον κάνει καμμιά έκπτωση… Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν θυμώσουν οι παοκτζήδες δεν θα τους συγκρατήσει ούτε ο 6ος στόλος μαζί με τον 7ο….

Ινδοκούς 2

Δευτέρα 22 Ιούλη. Η μόνη (ανομολόγητη) αιτία που μπορεί να οδηγεί το ψοφιοκουναβιστάν στη σκέψη αποχώρησής του είναι ότι αυτό το εχθρικό μπλοκ έχει, πια, δημιουργηθεί. Και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με στρατό παρκαρισμένο στου διάολου τον κώλο, όταν ακόμα και η μεταφορά σαπουνιών και σαμπουάν για την καθημερινή περιποίηση του στρατεύματος εξαρτιέται από όχι-βεβαιωμένα-φιλικά κράτη· όπως το πακιστάν.

Μετά από 18 χρόνια υπάρχουν νικητές στο αφγανιστάν· πολύ πιο σημαντικοί απ’ τους ταλιμπάν. Το Πεκίνο, η Ισλαμαμπάντ – και η Μόσχα. Εκείνος ο αμερικανικός «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» που είχε στόχο αφενός να μπει ο u.s. army σφήνα στο μαλακό υπογάστριο της όποιας πιθανότητας για ευρασιατικό μπλοκ και, αφετέρου, να καταστρέψει τα καθεστώτα «του άξονα του κακού» (συρία, ιράν, βόρεια κορέα) είτε απέτυχε πανηγυρικά είτε έχει καθηλωθεί. Η Ισλαμαμπάντ κάνει τα δικά της κουμάντα, και οι οικονομικές της ελπίδες βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στους κινέζικους «δρόμους του μεταξιού». Η Άγκυρα, που θεωρούνταν δεδομένη, δεν είναι πια. Το στρατηγικό τρίγωνο Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης εξελίσσεται διαρκώς· δυσάρεστα νέα για το ψοφιοκουναβιστάν και τους συμμάχους του.

Με δυο λόγια. Αν («αν»: a big if…) η Ουάσιγκτον φύγει απ’ το αφγανιστάν θα είναι μόνο επειδή είναι αναγκασμένη να αναδιατάξει τις μεραρχίες της στην περίμετρο του ευρασιατικού μπλοκ· και πάντως χωρίς «σφήνες» και «προκεχωρημένα φυλάκια» εκεί που στριφογυρίζουν κάτι περίεργες «ειδικές δυνάμεις» των ταλιμπάν, ολοφάνερα εξοπλισμένες, ντυμένες και εκπαιδευμένες από στρατηγικούς εχθρούς του ψοφιοκουναβιστάν.

Τέτοια περίμετρος είναι η ανατολική ευρώπη· είναι η Μεσόγειος, με έμφαση στο ανατολικό της τμήμα· είναι η αραβική χερσόνησος και ο ινδικός ωκεανός· είναι η θάλασσα της κίνας· το κυβερνοδιάστημα· και άλλα που μπορεί να μας διαφεύγουν.

Γουστάρετε;

Πως το είπατε;

Κυριακή 21 Ιούλη. Ποτέ ξανά σημαίνει ποτέ ξανά. Απ’ την Παλαιστίνη ως τα σύνορα Ηπα-Μεξικό. Αυτά τα λίγα έγραψε ένα ζευγάρι αμερικάνων στο βιβλίο επισκεπτών των κολαστηρίων της μυστικής αστυνομίας των ναζί στην Κολωνία, που έχουν γίνει προσιτά για λογαριασμό της συλλογικής μνήμης. Την παραπάνω φράση έχει σαν τίτλο ο Robert Fisk σ’ ένα προχθεσινό του άρθο…

Ποτέ ξανά; Μα τι ήταν η βοσνία αν όχι η επιβεβαίωση του «ξανά και ξανά και ξανά!»· ο προπομπός του αφγανιστάν, του ιράκ, της Φαλούτζα και των κολαστηρίων «μαύρων τρυπών» ανά τον πλανήτη· και η υπενθύμιση, τελικά, πως το «ποτέ ξανά» δεν ισχύει για τους μουσουλμάνους, τους άραβες, τους παλαιστίνιους – δεν ισχύει, δηλαδή, για οποιονδήποτε εξαιρούν τα αφεντικά;

Η μνήμη προϋποθέτει την ατομική και συλλογική κριτική εγρήγορση. Απαιτεί και κάτι ακόμα: κουράγιο. Σε έναν κόσμο που έχει επιλέξει το βολικό κώμα σαν μέθοδο επιβίωσης δεν ισχύει κανένα «ποτέ ξανά» παρά μόνο για όσους έχουν την προστασία του μιλιταρισμού τους.

Αλλά αυτοί πάντα κλείνονταν στα κάστρα τους.

Απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα ελεύθερη παλαιστίνη!

Κυριακή 21 Ιούλη. Το φασιστικό ισραηλινό κράτος και τα αμοιβόμενα ή «εθελοντικά» (υπάρχουν τέτοια;) τσιράκια του σε διάφορα μέρη του κόσμου λυσσάνε μ’ αυτόν τον στόχο· αλλά όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν τον πραγματικό λόγο γι’ αυτήν την φασιστική λύσσα: ο αντιρατσιστικός / αντιαπαρτχάιντ στόχος που συμπυκνώνεται στον τίτλο, το «απ’ το ποτάμι ως την θάλασσα ελεύθερη παλαιστίνη», έχει αναδυθεί ήδη στον ορίζοντα του διεθνούς κινήματος υποστηρίξης του αγώνα των παλαιστινίων. Και αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα από ιστορική άποψη) θα γίνει σαφές ότι απλά δεν υπάρχει άλλη λύση γι’ αυτό το μέρος του κόσμου εκτός από ένα τυπικά και ουσιαστικά δημοκρατικό κράτος, με ίδια δικαιώματα για τους πάντες άσχετα από φυλή, φύλο, θρήσκευμα· και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα επιστροφής όλων των παλαιστίνιων / αράβων προσφύγων απ’ το 1948 και μετά.

Το τόσο χρήσιμο για το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς παραμύθι των «δύο κρατών» έχει ουσιαστικά τελειώσει – δεν το χρησιμοποιούν ούτε τα πιο λούμπεν απ’ τα τσιράκια του (π.χ. τα ελληνικά). Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να διασώσει αυτό το φάντασμα, των «δύο κρατών», με το λεγόμενο «deal του αιώνα». Το οποίο θα επισημοποιήσει την ισραηλινή κατοχή / προσάρτηση όλων των παλαιστινιακών εδαφών έξω απ’ τα σύνορα του 1967 (και πολύ έξω απ’ τα σύνορα του 1948), εκτός από ένα μπαντουστάν με «πρωτεύουσα» την Abu Dis, ένα προάστιο της Ιερουσαλήμ, και υποσχέσεις για «επενδύσεις» – στο μπαντουστάν… Η δοσιλογική «παλαιστινιακή αρχή», που σαν κορυφή ενός απόλυτα πολιτικο-προσοδικού μοντέλου πλουτισμού εκπροσωπεί εκείνους που έχουν φάει όλα αυτά τα χρόνια καλές μερίδες της «διεθνούς ανθρωπιστικής βοήθειας», λέει ότι δεν θα δεχτεί μια τέτοια «λύση» – αλλά το λέει επειδή φοβάται τους παλαιστίνιους πληβείους. Πρακτικά έχει κάνει διάφορα (όχι ιδιαίτερα γνωστά) «μισοβήματα» ήδη, μέσα απ’ τις «συμφωνίες του Όσλο». Κι αυτά τα μισοβήματα θέλει τώρα να κεφαλαιοποιήσει και να ολοκληρώσει το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς.

Όμως ακόμα κι αν δεχόταν (η «παλαιστινιακή αρχή»…) ένα μικρό φέουδο, αυτό δεν θα άλλαζε τίποτα στην πράξη. Απελευθερωτικά, επαναστατικά, αντιαποικιακά κινήματα έχουν υπάρξει ακόμα και μετά από αιώνες «σιωπής», που θεωρήθηκε σαν πετυχημένη ενσωμάτωση… Όχι τώρα, στην παλαιστίνη, που ο αγώνας είναι συνεχής.

Το πραγματικό πρόβλημα αυτή την περίοδο βρίσκεται στη μεριά των παλαιστίνιων, και είναι πολιτικό. Εκτός της δοσιλογικής αυλής του Αμπάς, που δεν υπολογίζεται, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή πολιτική δύναμη έτοιμη φανερά να αναδιατάξει τους προσανατολισμούς και την τακτική της, αξιοποιώντας την σημαντική αντιαποικιακή, αντιαπαρτχάιντ δουλειά που κάνει το κίνημα BDS σ’ όλο τον κόσμο. Κατά ένα (όχι ασυνήθιστο) τρόπο η πολιτική στόχευση ενός μέρους των παλαιστινίων της διασποράς, των συμπαραστατών και των διεθνιστών αντιφασιστών εβραίων του κόσμου, σωστά συγχρονισμένη με την πραγματικότητα, μοιάζει να έχει ξεπεράσει τις αντιστασιακές οργανώσεις μέσα στην κατεχόμενη παλαιστίνη. Που είναι εγκλωβισμένες στη διαχείριση της μιζέριας που επιβάλει το απαρτχάιντ.

Οι διαδηλώσεις της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής στη Γάζα, που παρά τις εκατοντάδες δολοφονίες και τους χιλιάδες τραυματισμούς συνεχίζονται αμείωτες εδώ και 17 μήνες χάρη σ’ αυτό το μείγμα θάρρους, επιμονής και γενναιότητας που το μάθαμε στις αραβικές εξεγέρσεις / επαναστάσεις μπορεί να περιέχουν αυτό το σπέρμα. Της ωρίμανσης ενός πολιτικού κινήματος που δεν θα αυταπατάται άλλο ελπίζοντας στην επιστροφή του ισραηλινού κράτους στα προ του 1967 σύνορα (όπως λένε δεκάδες ψηφίσματα της «διεθνούς κοινότητας»…) και, κατά συνέπεια, σ’ ένα «παλαιστινιακό κράτος» δίπλα. Αλλά θα προσανατολιστεί και θα επιβάλλει τον ριζικό μετασχηματισμό του ενός και μοναδικού «υπαρκτού» κράτους (στο οποίο οι παλαιστίνιοι είναι αιχμάλωτοι και δούλοι) όπως έγινε με τη νότια αφρική· και πολύ καλύτερα.

Γι’ αυτό έχει λυσσάξει το φασιστικό, ρατσιστικό Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί του. Επειδή το ξέρουν ότι μετά από τόσα χρόνια κατοχής, αν πρόκειται να έχουν έναν αντίπαλο εξαιρετικά επικίνδυνο, αυτός είναι η μαζική, κινηματική, διεθνώς υποστηριγμένη απαίτηση για το τέλος του ισραηλινού απαρτχάιντ.

Σαν Sarajevo δεν είμαστε απλά διατεθειμένοι… Είμαστε σίγουροι! Η καινούργια φάση στην οποία αργά, βασανιστικά και αιματηρά μπαίνει ο αντιαποικιακός αγώνας των παλαιστινίων θα είναι καταλύτης και για πολλούς ακόμα αγώνες στον 21ο αιώνα. (Φυσικά αυτό δεν αφορά καθόλου όσους / όσες αντιλαμβάνονται τον κόσμο σαν τα γεννητικά τους όργανα).

Εδώ είμαστε, εδώ είσαστε…

110%

Σάββατο 20 Ιούλη. Αυτό που οι κυνικοί, οι εγκάθετοι, οι επιλήσμονες και οι αδιάφοροι μπορούν να απολαμβάνουν είναι ότι μπορούν να είναι τέτοιοι επ’ αόριστον. Εκείνο που δεν ξέρουν (ή απωθούν) είναι το ότι όλα εδώ πληρώνονται. Γιατί κι αυτό κάθε συνεπής μικροαστός μπορεί να το απωθεί…

Η Παλαιστίνη, η Γάζα, η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής, είναι απ’ αυτά τα αδιάφορα. Στο κάτω κάτω, αν τους χειμώνες δεν χαλάει κανείς την ζαχαρένια του για το τι συμβαίνει εκεί, γιατί να την χαλάσει καλοκαιριάτικα, όταν περιμένει μια ανάσα ξεκούρασης;

Αυτά δεν ισχύουν κάτι χιλιόμετρα νοτιοανατολικά. Για τους παλαιστίνιους – και για τους δολοφόνους του ισραηλινού απαρτχάιντ φασιστικού κράτους. Χτες οι δεύτεροι τραυμάτισαν 49 διαδηλωτές απ’ τους πρώτους, με σφαίρες· άλλοι τόσοι τραυματίστηκαν από δακρυγόνα και λοιπά χημικά.

Ναι, είναι αλήθεια. Όταν ο «καλός ο κόσμος» χασμουριέται, κάποιοι και κάποιες συνεχίζουν να πολεμάνε για τις ανάσες τους. Ναι, είναι αλήθεια. Μ’ έναν τρόπο που σκόπιμα διαφεύγει της προσοχής μας, η δική μας πολύτιμη ξεκούραση κτίζεται πάνω στην βία εναντίον κάποιων Άλλων.

10%

Σάββατο 20 Ιούλη. Σε μια επίδειξη κυνισμού που διαφέρει σε στυλ απ’ αυτόν άλλων κρατών που συμμετείχαν στην σφαγή στη βοσνία και, ειδικά, στη Σρεμπρένιτσα, το ανώτατο δικαστήριο της ολλανδίας αποφάνθηκε ότι πράγματι το ολλανδικό κράτος έχει ευθύνη για την δολοφονία 350 ανδρών στη Σρεμπρένιτσα… Κατά 10%.

Ολλανδοί κυανόκρανοι (στρατιώτες με όπλα και τεθωρακισμένα δηλαδή…) ήταν τότε, το 1995, υπεύθυνοι για την ασφάλεια του θύλακα της Σρεμπρένιτσα. «Ασφάλεια» έναντι σερβοφασιστικών επιθέσεων. Δεν ανταποκρίθηκαν στην ευθύνη τους· αν και θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν υποστηρίζοντας ότι δεν πήραν την αεροπορική βοήθεια που έπρεπε και ότι το «ξεπούλημα» των 60.000 αιχμάλωτων του θύλακα στον στρατηγό Μλάντιτς και τους δολοφόνους του (συμπεριλαμβανομένων των ελλήνων) έγινε απ’ τα «κεντρικά» της διεθνούς «ειρηνευτικής δύναμης» (οηε), ουσιαστικά με διεθνή συναίνεση.

Είναι σαφές (για όσους / όσες έχουν ψάξει το τι έγινε και από ποιούς στη βοσνία, απ’ το 1992 ως το 1995) ότι το ολλανδικό κράτος δεν ήταν το κυρίως υπεύθυνο που ο οηέδικος στρατός του δεν εμπόδισε την σφαγή. Συνυπεύθυνο ναι, αν και σε σχετικά κατώτερο επίπεδο. Παρόλα αυτά το να αναλαμβάνεις να προστατέψεις κάποιους από δολοφόνους και να μην το κάνεις συνιστά πράγματι βαριά ευθύνη. Εξίσου βαριά είναι η ευθύνη του να κρύβεις για καιρό το τι έγινε «στην περιοχή σου». Μια ομάδα βόσνιων γυναικών («Μητέρες της Σρεμπρένιτσα»), των οποίων οι σερβοφασίστες δολοφόνησαν συζύγους, αδελφούς και γυιούς, έκανε μήνυση στο ολλανδικό κράτος σ’ αυτήν ακριβώς την βάση.

Τι αποφάνθηκε τελικά η ολλανδική δικαιοσύνη με «ωμή ακρίβεια»; Πως αν οι ολλανδοί κυανόκρανοι είχαν επιτρέψει σε 350 βόσνιους άντρες να μείνουν στο ασφαλές καταφύγιο / στρατόπεδό τους, υπήρχε μόνο 10% πιθανότητα να μην πέσουν στα χέρια των σερβοφασιστών. Συνεπώς το ολλανδικό κράτος αναγνώρισε την ευθύνη του γι’ αυτό το 10%… (Ο εισαγγελέας είχε προτείνει … 30%…)

Είναι άγνωστο το τι επέτρεψε στους σοφούς δικαστές να υπολογίσουν το «ποσοστό» κατά το οποίο ένας αριθμός βόσνιων της Σρεμπρένιτσα θα γλύτωναν αν τους προφύλασσαν οι ολλανδοί στρατιώτες. Είναι, όμως, σαφές ότι η πρωτοκοσμική κουλτούρα είναι και ικανή και διατεθειμένη να φτιάξει ζυγαριές, μετροταινίες και ότι άλλο χρειάζεται για να μετράει «ποσοστά ευθύνης σε μαζικές δολοφονίες / γενοκτονίες» ΑΝ ΑΥΤΕΣ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Τους «υποτιμημένους» – εν προκειμένω τους βόσνιους μουσουλμάνους.

Θα ήταν αδιανόητο να κάνουν το ίδιο έστω και για μία δολοφονία πρωτοκοσμικού. Γιατί οι λευκοί πρωτοκοσμικοί χριστιανοί είναι ανώτερης τάξης όντα. Ενώ οι «άλλοι» είναι κρέας. Την «σωτηρία» τους ή μη, την «επιβίωσή» τους ή μη, τις πρωτοκοσμικές ευθύνες για την ζωή ή τον θάνατό τους, μπορούν να τις ζυγίσουν…

Εν τέλει το ολλανδικό δικαστήριο φρόντισε να βάλει τις βόσνιες γυναίκες στη θέση τους ακόμα και στις λεπτομέρειες: “ξέχασε” να υπάρχει επίσημη παράλληλη μετάφραση στα βοσνιακά όταν το προεδρείο ανακοίνωνε την απόφασή του. Από ντροπή για το πως μεταφράζεται το «10%»; Όχι. Από ναρκισσιστική αναίδεια.

Το είχε πει ένας βόσνιος, λίγο πριν ξεκινήσει η σερβοφασιστική εισβολή στη Σρεμπρένιτσα, σ’ έναν απ’ τους ολλανδούς κυανόκρανους: Δεν θα κάνετε τίποτα για να μας προστατέψετε… Κι αυτό επειδή η ζωή 10 ολλανδών αξίζει περισσότερο απ’ την ζωή 10.000 μουσουλμάνων…

Ανομολόγητο σοκ και δέος

Παρασκευή 19 Ιούλη. Με το «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος» (την κύπρο και ειδικά το νότιο τμήμα της…) να μετράει τρυπάνια γύρω γύρω, και την Άγκυρα να βγάζει γλώσσα (και s 400), η ελληνική και ελληνοκυπριακή ιμπεριαλιστική πολιτική για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» μοιάζει σε (ανομολόγητη) κατάρρευση. Για την ακρίβεια: στη νότια κύπρο αρκετοί είναι αναγκασμένοι να αναγνωρίσουν την αποτυχία και την ήττα των μεγαλοφυών κινήσεων του ογκόλιθου Nick the greek Κοτζιά και του άλλου Νίκου (του Αναστασιάδη) στο Crans Montana πριν κάτι καιρούς. Άλλοι την αναγνωρίζουν άμεσα, και άλλοι έμμεσα, προσπαθώντας να δρουν τι θα επικαλεστούν για να απαντήσουν γραπτά στην πρόταση του Akinci για ισότιμη μοιρασιά των κερδών απ’ τα γκάζια, υπό την αιγίδα του οηε.

Στα μέρη μας όχι, κανείς δεν μιλάει απρεπώς. Ο ογκόλιθος θα ζήσει πάνω στις δάφνες της «συμφωνίας των Πρεσπών» – όχι στα αγκάθια της προηγούμενης ελβετικής του τουρνέ. Ο λόγος είναι απλός: επρόκειτο για εθνική γραμμή (για την οποία δεν υπήρχε καμμία αντίρρηση).

Αν η βαθιά ελληνική ψυχή, ας πούμε με την μορφή της θείας Λίτσας (που παραμένει ιπτάμενη / αιωρούμενη, σας προειδοποιούμε), μπορούσε να εκφράσει τις επιθυμίες της, θα έλεγε αυτό: αχ και να ισοπέδωνε η αμερικανική αεροπορία την Izmir, την Istanbul, την Ankara και καμμιά δεκαριά πόλεις ακόμα σαν «τιμωρία» για τους ρωσικούς πυραύλους – πριν αυτοί αρχίσουν να δουλεύουν. Αλλά που; Το μόνο δημόσιο και εξουσιαστικό ήταν η έκκληση του νέου ρημαδο-υπεξ, του Γου(α)δοΝικόλα, απ’ το αμέρικα, προς το ψοφιοκουναβιστάν: ζήτησε «προστασία», αν χρειαστεί, απέναντι στην τουρκία. Δεν ξέρουμε τι θα πάρει. Ξέρουμε ότι αν θες «προστασία» πληρώνεις· δεν σε πληρώνουν.

Θα πρέπει (το ελληνικό βαθύ κράτος και όλα τα κάθε είδους τσιράκια του) να παρακαλάνε να μην βρουν τα τουρκικά γεωτρύπανα κάποιο κοίτασμα… Γιατί τότε (δεν είναι καθόλου απίθανο) θα κατέβει και η gazprom στη θαλάσσια γειτονιά που ήθελαν να απαλλοτριώσουν…

Εν τω μεταξύ ο Γου(α)δοΝικόλας κάλεσε τον special one, τον Pompeo, να επισκεφτεί τα μέρη μας. Νομίζει ο έρμος ότι οι γκάγκστερ της εθνικής στρατηγικής συμμαχίας φοβίζουν ακόμα…

(φωτογραφία: Σκέτη ανατριχίλα!..)