Tag: εξωτερική πολιτική

Και όμως κινείται…

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη. Πριν 2 βδομάδες ένας αιγύπτιος μεγαλοεργολάβος, ονόματι Mohamed Ali (απλή συνωνυμία με τον διάσημο μποξέρ…) που έχει καταφύγει στην ισπανία, κοινοποίησε μέσω video καταγγελίες για τεράστια «διαφθορά» της χούντας Sisi σε σχέση με δημόσια έργα. Ο Ali κατήγγειλε διασπάθηση τεράστιων ποσών για να κτίζονται παλάτια για τον Sisi σε διάφορες περιοχές της αιγύπτου, υπερπολυτελείς βίλες για ανώτατους αξιωματικούς του στρατού, και υπεροπολυτελή ξενοδοχεία από φίλους της χούντας. Το βίντεο εκείνο, και ένα ακόμα που αναρτήθηκε τις επόμενες ημέρες με ανάλογες καταγγελίες απ’ τον Ali, «κόπηκαν» κάποια στιγμή· αφού όμως πρώτα τα είχαν δει και «κατεβάσει» εκατοντάδες χιλιάδες αιγύπτιοι.

Προσπαθώντας να «σώσει την τιμή» του ο Sisi, την επόμενη μέρα της ανάρτησης του πρώτου video, κατηγόρησε τον Ali ότι οι μυστικές υπηρεσίες του είχαν ζητήσει να κρατήσει το στόμα του κλειστό, αλλά αυτός προτίμησε να υπονομεύσει το κύρος του καθεστώτος. Ξεκαθάρισε επίσης ότι θα συνεχίσει να κτίζει παλάτια.

Την περασμένη Παρασκευή, μετά το τέλος ενός ποδοσφαιρικού ντέρμπυ στο Κάιρο, πολλές εκατοντάδες νεαροί και νεαρές ξεκίνησαν διαδηλώσεις κατά του Sisi και της χούντας του. Κάποιου είδους προηγούμενη συνεννόηση θα πρέπει να υπήρχε, αφού τις ίδιες ώρες διαδηλώσεις ξεκίνησαν σε δέκα ακόμα πόλεις.

Η αστυνομία, αμήχανη σε διάφορες περιπτώσεις, έδεσε τελικά 220 άτομα (μεταξύ των οποίων 34 γυναίκες) κυρίως στο Κάιρο και στην Αλεξάνδρεια. Αλλά στο Σουέζ, όπου οι εργάτες είχαν υπάρξει κομβικοί στην εξέγερση / επανάσταση του 2011, οι αντικαθεστωτικές συγκεντρώσεις συνεχίστηκαν και το Σάββατο· ενώ χτες μια άγνωστη ως τώρα οργάνωση με το όνομα «Νεολαία του Σουέζ για την Αλλαγή» εξέδωσε ανακοίνωση κατά του καθεστώτος, καταγγέλοντάς το για την διαφθορά και την μεγάλη ανεργία.

Έχοντας την «μνήμη» της επανάστασης του 2011 η χούντα του Sisi κινήθηκε γρήγορα στέλνοντας στρατόμπατσους να «καταλάβουν» την πλατεία Tahrir… Αλλά οι συγκεντρώσεις / διαδηλώσεις της περασμένης Παρασκευής είναι οι πρώτες που στρέφονται άμεσα κατά της χούντας εδώ και 6 χρόνια. Με την φτώχια να έχει παροξυνθεί αυτά τα χρόνια της «τάξης και ασφάλειας» και τις φυλακές να ξεχυλίζουν από πολιτικούς κρατούμενους, η αποκάλυψη του ότι οι χουντικοί «τρώνε τα λεφτά» και μάλιστα σε τεράστιες ποσότητες, μπορεί να αποδειχθεί η σταγόνα που ξεχυλίζει το ποτήρι.

Θα φανεί. Όχι υποχρεωτικά την ερχόμενη Παρασκευή, αλλά οπωσδήποτε τους επόμενους μήνες…

(φωτογραφία κάτω: Διαδοχικές λήψεις απ’ την πλατεία al-Arbaeen του Σουέζ, όπου η στρατοαστυνομία βρέθηκε αντιμέτωπη με εκατοντάδες διαδηλωτές όχι μόνο την Παρασκευή αλλά και το Σάββατο 21 Σεπτέμβρη. Τους αντιμετώπισε με διακρυγόνα και κανονικές σφαίρες· δεν ανακοινώθηκαν ωστόσο δολοφονημένοι…)

Οι καλές ιδέες

Σάββατο 21 Σεπτέμβρη. Αν έχεις καλές ιδέες δεν θα πάνε χαμένες. Εσύ μπορεί να χαθείς· αυτές όχι! Στις 6 Μάρτη του 2015, τότε που το φαιορόζ γκουβέρνο παρίστανε το «αριστερό» και ανέμιζε το «νωπή λαϊκή εντολή» στα μούτρα των καταραμένων εταίρων μέσω του Γιάνη του Εξολοθρευτή, ο υπ.εξ. ογκόλιθος Nick the Greek Κοτζιάς απειλούσε την ευρώπη ότι «θα πλημμυρίσει με τζιχαντιστές» αν δεν κάνει τα χατήρια στο ελλαδιστάν.

Αυτοί οι τρισκατάρατοι έκαναν ότι δεν άκουσαν. Έτσι ένα μήνα μετά, στις 7 Απρίλη, ο υπ.αμ. ψεκασμένος επανέλαβε την απειλή.

Και οι δύο, πρωτοκλασσάτα κυβερνητικά στελέχη της μασκαρεμένης καραδεξιάς «πρώτης φοράς», προφανώς εννοούσαν ότι αυτοί οι άθλιοι τζιχαντιστές βρίσκονταν ήδη σε ελληνικό έδαφος, σε ικανή ποσότητα και ποιότητα… Γιατί αλλιώς πως θα τους εκσφενδόνιζαν στην ευρώπη;

Ή, αν η πιο πάνω διαπίστωση δεν σας αρέσει, εκείνο που ούρλιαζαν σαν ξεφτιλισμένα πιόνια του ελληνικού εθνοφασισμού / ιμπεριαλισμού ήταν η συνοριακή θέση του ελλαδιστάν (σε σχέση με την ευρώπη) και το πόσο ακριβά θα έπρεπε να πληρωθεί. (Για περισσότερα επί του «συνοριακή θέση» σας παραπέμπουμε στα χθεσινά σχόλια).

Η ελληνική απειλή «αμολάω εναντίον σου τζιχαντιστές» θα πρέπει να καταγράφτηκε στο παγκόσμιο βιβλίο των μεγάλων, έξυπνων, σημαντικών ιδέων. Αυτό το ευρετήριο σοφίας και μαγκιάς (μαφιόζικου είδους) δεν χάνει ποτέ την αξία του. Ούτε παλιώνει.

Πέρασαν λοιπόν 4,5 χρόνια, αλλά το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού ξεφυλίζοντας την βίβλο βρήκε εκείνες τις ανατριχιαστικές στιγμές της ευρωπαϊκής ιστορίας. Κι έτσι:

Με μια μικρή αλλά σημαντική χωροτακτική διαφορά. Το ψόφιο κουνάβι δεν θα στείλει τους χιλιάδες τζιχαντιστές κατευθείαν στην «καρδιά» της ευρώπης· ίσως δεν έχει τους καταπέλτες που είχαν ο ογκόλιθος, ο ψεκασμένος και όλο το κυβερνοπαρεάκι τους. Θα τους στείλει στα σύνορα της ευρώπης…

«Σύνορα»; «Σύνορα της ευρώπης»; Ποιά «σύνορα»; Που είναι τα «σύνορα της ευρώπης» που βολεύουν το ψόφιο κουνάβι; Ελάτε ρε παιδιά, μια κουβέντα είπαμε…(Για περισσότερα επί του «συνοριακή θέση» σας παραπέμπουμε κλπ, κλπ…) Είπαμε ότι το ελλαδιστάν δίνει τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο, αλλά αυτό το ψόφιο κουνάβι δεν είναι απλά φίλος, δεν είναι απλά σύμμαχος· είναι αδελφός! Πάει να βγάλει το μάτι του ελλαδιστάν! (Με την «λάμπα του ελληνικού πολιτισμού» βέβαια…)

Παλιόκαιρος, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία!

(Υ.Γ. Εδώ που τα λέμε το ψόφιο κουνάβι έχει τα δίκια του. Δεν μπορεί, λέει, να τους πάει όλους στο Γκουαντανάμο, όχι επειδή είναι καλόκαρδος, αλλά επειδή η φυλάκισή τους θα στοιχίσει έναν περίδρομο λεφτά. Απ’ την άλλη δεν μπορούν να μείνουν φυλακισμένοι στη ζώνη που του έχουν εξασφαλίσει οι σύμμαχοί του ypg στη βόρεια και ανατολική συρία, επειδή κι εκεί στοιχίζουν. Οπότε λέει: «αν είναι υπηκοοί σας πάρτε τους πίσω».

Αλλιώς θα πρέπει να τους στείλει στο αφγανιστάν, στη νοτιοανατολική ασία, στην υποσαχάρια αφρική· κάπου, τέλος πάντων, να κάνουν κανά μεροκάματο. Αλλά τότε θα εκτεθεί…)

Έτσι γράφεται η ιστορία!

Σάββατο 21 Σεπτέμβρη. Και ο ρημαδοΝικόλας πάντως, ο νέος υπ.εξ., διάδοχος του κόκκινου Κατρού που κι αυτός ήταν διάδοχος του ογκόλιθου, αφήνει ήδη τα ίχνη του στην παγκόσμια ιστορία.

Στις 12 του περασμένου Ιούλη έψαξε στο βιβλίο των καραγκιόζηδων, βρήκε έναν ψηλό που τον είχαν ξεχάσει οι πάντες, και τον αναγνώρισε σαν «πρόεδρο της βενεζουέλα». Ο Guaido δεν ήταν πια (εδώ και μήνες) καν και καν «αυτοανακηρυγμένος μεταβατικός» πρόεδρος. Είχε ξεπέσει (στη διεθνή φιλολογία) σε «αρχηγός της αντιπολίτευσης». Αλλά ο ρημαδοΝικόλας είδε τις παλιές του φωτογραφίες και σκέφτηκε «α, ωραίος φαίνεται…»

Ήταν, άραγε, η συνάντηση μιας μαριονέτας που πέφτει στην μια άκρη του κόσμου μ’ έναν υπ.εξ. που ανεβαίνει σε μια άλλη, που γέννησε αυτό το πολιτικό γεγονός supernova, την ελληνική αναγνώριση ενός τύπου που ήταν, πια, σχεδόν αγνώριστος; Ή ήταν ένα τελικό, εντελώς φιλικό κτύπημα στην πλάτη σ’ έναν Guaido ήδη πεσμένο στο χώμα;

Ποιός ξέρει; Τώρα πάντως αυτός ο εγκάθετος της Ουάσιγκτον νοιώθει ακόμα μεγαλύτερη μοναξιά. Ο Μαδούρο προχώρησε σε συμφωνία με πέντε άλλους, λιγότερο γνωστούς διεθνώς, κομματάρχες της αντιπολίτευσης στο Καράκας. Έχει μια σημασία το τι προβλέπει αυτή η συμφωνία· έχει ακόμα μεγαλύτερη όμως ότι σύντομα ο Guaido θα παραπεμφθεί σε δίκη για σχέσεις με ναρκοβαρώνους της κολομβίας. Έναν από δαύτους, με τον οποίο φωτογραφιζόταν ο «αναγνωρισμένος», τον έδεσε χτες η αστυνομία του Μαδούρο… Κάτι χρήσιμο θα πει…

Και θα μείνουν όλοι με την «αναγνώριση» στο χέρι. Πιο ιδρωμένος απ’ όλους όμως ο ρημαδοΝικόλας: Καλοκαιριάτικα; Τι του ήρθε καλοκαιριάτικα; Τι διεθνή καριέρα ξεκίνησε έτσι, με το να λένε όλοι πίσω απ’ την πλάτη του, “ναι μωρέ, αυτός είναι, ο τελευταίος που αναγνώρισε… το πτώμα” – ε;

(φωτογραφία κάτω: Η αντιπρόεδρος της βενεζουέλα Delcy Rodriguez αριστερά και ο αντιπολιτευόμενος κομματάρχης Timoteo Zambrano δεξιά επιδεικνύουν τα έγγραφα της συμφωνίας).

Το κλίμα…

Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη. Αν υπάρχει σήμερα βεβαιωμένα μια περιοχή «υπερθέρμανσης του πλανήτη» αυτή είναι η ευρύτερη μέση Ανατολή. Η «θερμότητα» εδώ δεν αφορά μόνο όσα συμβαίνουν. Όσο, κυρίως, ότι διαρκώς συσσωρεύονται όλο και περισσότερες «εκκρεμότητες». Η σύγκρουση των περιφερειακών ιμπεριαλισμών (Τελ Αβίβ και Ριάντ απ’ την μια μεριά, Άγκυρα και Τεχεράνη απ’ την άλλη) εγγράφεται στη σύγκρουση πλανητικών ιμπεριαλισμών (Ουάσιγκτον απ’ την μια, Μόσχα και Πεκίνο απ’ την άλλη) σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου…. Αλλά ως τώρα δεν προκύπτουν «νέες ισορροπίες» απ’ αυτήν την σύγκρουση, εξαιρετικά φονική εδώ και 18 χρόνια. Αντίθετα συσσωρεύονται οι «ανισορροπίες». Ας θυμίσουμε επιγραμματικά:

– Το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ επιδιώκει να επεκταθεί και, ταυτόχρονα, να καθιερωθεί σαν “μεγαλύτερο ισραήλ” – σε βάρος των παλαιστίνιων (αλλά και της συρίας). Δεν το έχει πετύχει, αλλά στηρίζεται στην ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον· σχεδόν αποκλειστικά. Και θα συνεχίσει.

– Η συρία του Άσαντ θα ήθελε να ξαναγίνει ένα κανονικό κράτος, εφόσον το σχέδιο isis ηττήθηκε. Αλλά δεν μπορεί. Δεν είναι μόνο ο θύλακας του Idlib που εμποδίζει. Είναι και η υβριδική κατάσταση στα βόρεια και ανατολικά του Ευφράτη όπου η Ουάσιγκτον διατηρεί στη ζωή μια ψευδοκρατική οντότητα (τους ypg/pkk) χωρίς, φυσικά, να την αναγνωρίζει επίσημα. Η Άγκυρα προσπαθεί να εμποδίσει αυτήν την εξέλιξη, αλλά ακόμα μπαλατζάρει ανάμεσα σε μια εισβολή (που θα της στοιχίσει πολύ) και σε μια «συνεννόηση» με την Ουάσιγκτον – που έχει εντελώς αντίθετους στόχους.

– Το ιράκ θα ήθελε να ξαναγίνει κανονικό κράτος, αλλά δεν μπορεί. Το ψοφιοκουναβιστάν δηλώνει ότι δεν πρόκειται να πάρει απο κεί τον στρατό του, επειδή εξακολουθεί να υπάρχει κίνδυνος «τρομοκρατίας». Εννοώντας την Τεχεράνη.

– Η Τεχεράνη είναι ένα «τζίνι» που έχει βγει εδώ και καιρό απ’ το μπουκάλι, και δεν πρόκειται να ξαναμπεί εκεί παρ’ εκτός ύστερα από μια γενική στρατιωτική ήττα σ’ όλη την ζώνη απ’ τον λίβανο ως το αφγανιστάν. Κανείς αντίπαλος της Τεχεράνης δεν μπορεί να επιβάλει τέτοια ήττα· και επιπλέον υπάρχουν δύο σύμμαχοι (η Μόσχα και το Πεκίνο) που κάνουν το αδύνατο ακόμα πιο αδύνατο.

– Το Ριάντ (και τα εμιράτα) προσπάθησαν να αναδειχθούν σε «περιφερειακή δύναμη» και απέτυχαν πανηγυρικά. Ηττήθηκαν. Ωστόσο δεν το παραδέχονται, και για όσο καιρό διαθέτουν χρήμα δεν θα το παραδεχτούν. Πιθανότερο είναι να καταφεύγουν σε όλο και πιο τυχοδιωκτικές και ριψοκίνδυνες ενέργειες.

Μια εύλογη ερώτηση θα ήταν η εξής: αν η συσσώρευση τέτοιων και τόσων «περιφερειακών» εκκρεμοτήτων στην ευρύτερη μέση Ανατολή προμηνύει κάποιου είδους «αλλαγή συνόρων» – μέσω πολέμων φυσικά. Στην πραγματικότητα τέτοιο ήταν στο σχέδιο του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (μέσω, κυρίως, του isis) – που ηττήθηκε. Απ’ την απέναντι μεριά η επιλογή του ευρασιατικού μπλοκ (που περιλαμβάνει το μπλοκ της Αστάνα, το μπλοκ του Ινδοκούς, και όλο τον σινικό και σινορωσικό σχεδιασμό για τους «δρόμους του μεταξιού») υπέρ της ενίσχυσης των υπαρχόντων συνόρων δεν είναι (κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής) ένα «ιερό ζήτημα αρχής». Είναι, μάλλον, η υποχρεωτική τακτική επιλογή απέναντι στον σχεδιασμό της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της για την ρευστοποίηση των συνόρων και την δημιουργία μόνιμων εστιών αποσταθεροποίησης.

Το έδαφος…

Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη. Τα σύνορα, λοιπόν, δεν έχουν αλλάξει (εκτός απ’ την προσπάθεια του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ να επεκταθεί σε βάρος της συρίας – υψώματα του Golan – και των παλαιστινίων). Ακόμα και το τουρκικό καθεστώς, που έχει καταλάβει στρατιωτικά ένα τμήμα της συριακής επικράτειας, δεν την διεκδικεί για δικό του έδαφος. Δεν το χρειάζεται. Θα ήθελε να ελέγχει τις κινήσεις σ’ αυτό.

Ταυτόχρονα όμως, και χωρίς αλλαγή συνόρων, η αναμέτρηση της ηγεμονίας (και των υλικών βάσεών της) οξύνεται. Ορισμένα τεχνικά μέσα (αεροπλάνα, πύραυλοι, drones, δορυφόροι, συστήματα γεωεντοπισμού) επιτρέπουν αυτή η όξυνση να εξελίσσεται ως τώρα χωρίς μετακινήσεις στρατών επί του εδάφους. Το Τελ Αβίβ βομβαρδίζει στόχους / σημεία χιλιάδες χιλιόμετρα απ’ τα σύνορά του (στη συρία και στο ιράκ) ή δίπλα (στον λίβανο). Οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» έχουν απλωθεί σ’ όλη αυτή τη ζώνη, σε επιλεγμένες θέσεις· αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι η Τεχεράνη διεκδικεί έδαφος απ’ τον λίβανο, την συρία, το ιράκ ή την υεμένη. Οι υεμενίτες Houthis είναι σε θέση να κάνουν σοβαρές ζημιές πολύ μακριά απ’ τις βάσεις επιδιώκοντας, ουσιαστικά, την δημιουργία ενός χωριστού κράτους, περίπου στα όρια του άλλοτε κράτους της βόρειας υεμένης. Ίσως η μόνη «εδαφική» κρατική κίνηση μεγάλου μεγέθους σε εξέλιξη να είναι στη θάλασσα: η Άγκυρα διεκδικεί την αοζ της στην ανατολική Μεσόγειο (ενάντια στους ελληνο – ελληνοκυπριακούς σχεδιασμούς). Παράδοξο ή όχι οι βυθοί έχουν αποκτήσει την «plane» αξία που κάποτε είχαν οι στεριές…

Η σύγκρουση δεν έχει την τυπική μορφή «διεκδίκηση / κατάληψη εδάφους» (του είδους, π.χ., ο ιρακινός στρατός καταλαμβάνει το κουβέιτ). Όχι ακόμα, όχι στην έκταση που θα μπορούσε να περιμένει κανείς. Γίνεται, όμως, σαν χαράξεις επί του εδάφους· με την μορφή της εξασφάλισης, του ελέγχου και της προστασίας ροών. Χερσαίων ή/και θαλάσσιων. Ροών καυσίμων, ροών εμπορευμάτων, ροών εργασίας, ροών νομισμάτων…

Μοιάζει οξύμωρο, αλλά δεν είναι. Ο μεν άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ επεδίωξε να ρευστοποιήσει τα τυπικά, υπάρχοντα σύνορα (και διεθνείς θεσμούς συγκροτημένους πάνω σ’ αυτά), για να εξουδετερώσει αυτές τις ροές (ακόμα και τις χρηματικές!) μεταξύ ασίας απ’ την μια και ευρώπης και αφρικής απ’ την άλλη· το δε ευρασιατικό μπλοκ επιδιώκει να εξασφαλίζει αυτά τα τυπικά, υπάρχοντα σύνορα, για να διευκολύνει αυτές τις ροές. Οι πρώτοι επιχείρησαν (και ίσως δεν έχουν εγκαταλείψει ακόμα την προσπάθεια) να εδαφικοποιήσουν την αποσταθεροποίηση των επικίνδυνα ανταγωνιστικών ροών· οι δε δεύτεροι επιδιώκουν την σταθεροποίησή τους οργανώνοντας την τυπική εδαφική μορφή «μπλοκ». Αγωγοί, τραίνα, δρόμοι, θαλάσσιες πλεύσεις: αυτές είναι οι γραμμές που ξανά και ξανά εικονογραφούν τα επίδικα της σύγκρουσης.

Η κρατική πολιτική…

Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο, προσπαθώντας να αναβαθμίσει το μόνο που ξέρει ιστορικά, τις γεωπολιτικές του προσόδους, απ’ την μια μεριά έχει προσπαθήσει να «ενωθεί» με την (παγκόσμια) ροϊκή συσσώρευση / εξουσία, μέσω του λιμανιού του Πειραιά και της cosco. Απ’ την άλλη μεριά όμως, ακόμα πιο έντονα, έχει προσπαθήσει να ενταχθεί στην (συντηρητική) εδαφική διακράτηση / συσσώρευση / εξουσία, πουλώντας την επικράτειά του σα συνοριακή ζώνη. Το ότι «η ελλάδα είναι το σύνορο της ευρώπης» (στη μέση Ανατολή) είναι κοινοτοπία. Το ότι «η ελλάδα είναι το σύνορο των ηπα» στην ανατολική Μεσόγειο είναι μια διαφορετική κοινοτοπία, που εντατικοποίησε πρακτικά και ιδεολογικά η προηγούμενη φαιορόζ κυβέρνηση.

Η πρώτη «συνοριακή ταυτότητα» αφορά την ανάσχεση (και την κακοποίηση) των «ροών» ανθρώπων, εργασίας – των μεταναστών και των προσφύγων. Η δεύτερη αφορά την διασπορά συνοριακών ή/και επιμελητειακών υποδομών για την πρώην «μόνη υπερδύναμη».

Σα συνοριακή ζώνη, σαν ζώνη απαγόρευσης, ανάσχεσης ή/και στρατιωτικής χρήσης και όχι σαν hub (εμπορευματικών, χρηματικών, πολιτιστικών) ροών (αντίθετα απ’ αυτά που κατά καιρούς διαδίδει…) το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει προσπαθήσει να συνδέσει τον δικό του ιμπεριαλισμό με εκείνον της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ· συμπληρωματικά του Ριάντ. Ίσως τώρα μαθαίνουμε καλύτερα, για παράδειγμα, για το που προορίζονταν εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα ή ένα μέρος τους, γιατί ήθελαν να πουλήσουν (με όλη την κυκλωματική / παρακρατική διαδικασία που εξασφαλίζει μαύρο χρήμα) οι φαιορόζ στη σαουδαραβική χούντα. Για τον ίδιο σκοπό που προορίζονται τα ανάλογα σερβικά βλήματα: για τις σφαγές στην υεμένη….

Παρότι το Πεκίνο (και όχι μόνον αυτό…) καταλαβαίνει πολύ καλά τις ελληνικές τακτικές και την εγγενή αντιφατικότητά τους, και παρότι καταλαβαίνει ότι η «γενική ιδέα» του ελλαδιστάν είναι αντίπαλη, μπορεί να συμβιβαστεί με την διατήρηση του «σημείου αξίας» που ελέγχει· του λιμανιού του Πειραιά. (Φυσικά έχει φροντίσει για εναλλακτικές, in case of…). Απ’ την άλλη μεριά όμως η ένταξη του ελλαδιστάν στην εδαφική διακράτηση / συσσώρευση / εξουσία υπό την διεύθυνση της Ουάσιγκτον (ή, ίσως, του Τελ Αβίβ…) τοποθετεί υποχρεωτικά το ελλαδιστάν στη «ζώνη υπερθέρμανσης», πέρα και πάνω απ’ την γεωγραφική εγγύτητα. Δεν είναι η θάλασσα «όριο» σε τέτοιες περιπτώσεις – μόνο ηλίθιοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο.

Με τα τωρινά δεδομένα εξαρτιέται αποκλειστικά απ’ τους συμμάχους του και τα έργα τους το αν φωτιά που συντηρούν εδώ κοντά ξέρει κολύμπι… Το σίγουρο είναι αυτό: τα ντόπια αφεντικά αποφάσισαν ότι το ελλαδιστάν είναι ένα μεσανατολικό κράτος.

Στην ευρώπη το ξέρουν όλοι…

Αυτό δεν είναι γιορτή. Είναι ξέφρενο πάρτυ!

Πέμπτη 19 Σεπτέμβρη. Τι μεγάλη στιγμή «δημοκρατίας» το πλήθος των ψηφοφόρων να διαλέγει ανάμεσα σ’ έναν «κοσμικό» φασίστα και έναν «κοσμικο-θρησκευόμενο» φασίστα! Τι ξέφρενο πάρτυ της δημοκρατίας το να γουστάρει ο ιερός λαός να διαλέγει ανάμεσα στον Netanyahu και στον Gantz!!! Μπορεί όποιος θέλει να κάνει την αναλογία με οποιαδήποτε άλλη «εκλογική διαδικασία» σε κράτος που ξέρει: ένας serial killer εναντίον ενός άλλου serial killer. Βάλτε τα ονόματα που προτιμάτε…

Πιο νικητής όμως μπορεί είναι ένας τρίτος serial killer. Πρώην μπράβος και για κάτι χρόνια υπ.αμ. (φίλος του ψεκασμένου όταν είχε κι αυτός το ίδιο πόστο) ο Avigdor Lieberman είναι πλέον απαραίτητος για να σχηματιστεί κυβέρνηση στο απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ.

Ο «μια φορά μπράβος / μια ζωή μπράβος» Lieberman θέλει, οπωσδήποτε, κυβέρνηση εθνικής ενότητας – για να συμμετάσχει σ’ αυτήν. Βέβαια, αν ο Netanyahu (31 ή 32 έδρες) και ο Gantz (32 ή 33 έδρες) αποφάσιζαν να συγκυβερνήσουν, θα είχαν παραπάνω από τις απαραίτητες 61 – και δεν θα τον χρειάζονταν. Αν οι δικιές του 8 έδρες έχουν αξία είναι είτε με τον έναν είτε με τον άλλον· όχι και με τους δυο μαζί.

Ωστόσο η «έκκληση για εθνική ενότητα» μπορεί να έχει νόημα πέρα απ’ την όποια φασιστοκυβέρνηση. Με τους συμμάχους του στην Ουάσιγκτον και στο Ριάντ να δείχνουν «σημάδια αδυναμίας», το φασιστικό απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ είναι αναγκασμένο το επόμενο διάστημα να παίξει όλα του τα μιλιταριστικά χαρτιά. Τα τελευταία τέτοια. Επ’ αυτού θα πρέπει να υπάρχει «εθνική ενότητα».

Και σ’ αυτήν κανένα φασιστόμουτρο δεν περισσεύει.

(φωτογραφία: Το ρεπορτάζ αφορά την προηγούμενη προεκλογική περίοδο. Το video του χασάπη Gantz που παρουσιάζεται σαν “κεντροαριστερός” (!!!) το είχαμε δημοσιοποιήσει τότε…

Τώρα ο Gantz κινδυνεύει να κατηγορηθεί απ’ το δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Never mind: αν συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι “αντισημιτισμός”…)

Φιλίες με εξαιρετική προοπτική

Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη. Τρεις μέρες πριν την επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις του τοξικού, την Τετάρτη 11 Σεπτέμβρη, ένας απ’ τους υπουργούς του προσγειωνόταν στη Λευκωσία… Ο Ibrahim bin Abdulaziz al-Assaf, υπ.εξ., δεν έψαχνε βέβαια εκεί τα γνωστά 300 (χιλιάδες) βλήματα· αυτά χάθηκαν, ξεχάστηκαν μαζί με τον ψεκασμένο, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ήθελε να δηλώσει την συμπαράσταση της πετροχούντας στους ελληνοκύπριους, στον αγώνα τους ενάντια στην Άγκυρα… – αγκαλιές και φιλιά…

Ήταν η πρώτη φορά που το ελληνοκυπριακό γκουβέρνο δεχόταν τέτοια επίσκεψη, σαουδαραβικών βαρέων βαρών. Και πρέπει να την ευχαριστήθηκαν, αφού ο al-Assaf εκτός απ’ τον υπ.εξ. Χριστοδουλίδη, συναντήθηκε και με τον πρόεδρο Αναστασιάδη και με τον πρόεδρο (της βουλής) Συλλούρη.

Προφανώς ήταν ταξίδι για δουλειές και “δουλειές”. Η ασταμάτητη φαντασία της ασταμάτητης μηχανής μπορεί να υποθέσει πως εκτός απ’ τις «υψηλής ποιότητας τουριστικές υπηρεσίες» (με όλα τα απαραίτητα…) που μπορεί να προσφέρει η σχετική κυπριακή βιομηχανία για μεγαλοπελάτες τύπου σεΐχηδες, θα πρέπει να έχει (η Λευκωσία) μια κάποια ανησυχία και για τις τράπεζες – πλυντήρια που με τόσο κόπο έχει στήσει. Αν αρχίσει να χάνει ρώσους πελάτες δεν θα πρέπει να αναπληρώσει το κενό;

…Συμφωνήσαμε ότι πρέπει να εκμεταλλευτούμε πολλά στοιχεία που μας φέρνουν μαζί, όπως η γεωγραφική θέση, η ιστορία των σχέσεων μεταξύ της Κύπρου και του αραβικού κόσμου, και τα οικονομικά θέματα και οι ευκαιρίες που προσφέρουν οι δυο χώρες μας… δήλωσε ο al-Assaf. …Πρώτα και κύρια είναι μια απόδειξη της κοινής πολιτικής βούλησης και δέσμευσης της Κύπρου και της Σαουδικής Αραβίας να αναβαθμίζουν εμπράκτως τις σχέσεις τους… συμπλήρωσε καμαρώνοντας ο Χριστοδουλίδης.

Ταμάμ! …Υπάρχει μια τεράστια αναξιοποίητη δυναμική στους τομείς της πολιτικής, της οικονομίας, της ενέργειας, της ασφάλειας, καθώς και στον στρατιωτικό και αμυντικό τομέα, που πρέπει να διερευνηθεί… έγινε κάπως πιο συγκεκριμένος ο ελληνοκύπριος υπ.εξ.

Για να καταλήξει ότι …Ανταλλάξαμε απόψεις για τις πιο σοβαρές και επείγουσες προκλήσεις στην περιοχή, περιλαμβανομένων της ειρηνευτικής διαδικασίας για τη Μέση Ανατολή, της Συρίας, του Ιράν και της Υεμένης και ήταν εμφανές κατά τις συζητήσεις μας πως υπάρχει μια αμοιβαία κατανόηση ότι μαζί μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κοινές προκλήσεις – την τρομοκρατία, την άνοδο του εξτρεμισμού, την κλιματική αλλαγή – πολύ πιο αποτελεσματικά….

Σούπερ ταμάμ!!! Η Λευκωσία, στην απόγνωσή της, θεωρεί πως αν στις παρέες της μπει και το Ριάντ αφενός θα έχει έναν ακόμα συνεργάτη στον στρατιωτικό τομέα, αφετέρου θα λύσει μαζί του τις “προκλήσεις” της συρίας, του ιράν και της υεμένης… Επίσης θεωρεί ότι μαζί με τον τοξικό και την χούντα του θα αντιμετωπίσει πολύ πιο αποτελεσματικά την τουρκία και την κλιματική αλλαγή… (Επί τη ευκαιρία διορίστηκε για πρώτη φορά σαουδάραβας πρεσβευτής στη Λευκωσία· άλλη μια πρωτιά).

Ώστε «στρατιωτική συνεργασία Λευκωσίας Ριάντ» ε; Γουστάρει πόλεμο το ελληνόκτητο τμήμα του χρυσοπράσινου φύλλου; Να το πάρουμε στα σοβαρά; Αν ναι μωραίνει ο κύριος…

Δεν είναι λιγάκι περίεργο ωστόσο που τέτοιες “σεισμικές εξελίξεις” (χα!) στην ανατολική Μεσόγειο, τέτοιες πολλά υποσχόμενες κολεγιές, δεν προβλήθηκαν καθόλου στα μέρη μας ούτε την Πέμπτη, ούτε την Παρασκευή, ούτε το Σάββατο, ούτε την Κυριακή… ούτε ποτέ και πουθενά;

Γιατί οι επαγγελματίες δημαγωγοί τα κρατούν μυστικά αυτά τα μεγαλεία; Γιατί οι εθνικοί βοσκοί μας αφήνουν στο σκοτάδι; Να υποθέσει το πόπολο ότι εκτός απ’ την μόνιμη παραπληροφόρηση τρώει στο κεφάλι και την σχεδιασμένη αποπληροφόρηση; Να υποθέσει ότι οι ταγοί του έθνους το σέρνουν σαν αρνί στο σφαγείο;

Λαθραία λεπτομέρεια

Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη. Στη Λέρο υπάρχει στρατός, υπάρχουν και οπλοστάσια. Τα οποία μπορεί να ξαλαφρώνονται, για τον α ή β λόγο… Αυτά είναι “ειδήσεις”, που καταναλώνονται ομαλά. “Αστυνομικό ρεπορτάζ”…

Υπάρχει, μόνο, κι αυτή η μικρή λεπτομέρεια. Η Λέρος ανήκει στα Δωδεκάνησα. Τα οποία, σύμφωνα με την (διεθνή) συνθήκη του 1947 με την οποία αποδόθηκαν απ’ την ιταλία στο ελλαδιστάν, απαγορεύεται να έχουν στρατό. Είναι αποστρατιωτικοποιημένα τα Δωδεκάνησα – σύμφωνα με την διεθνή ορολογία και νομοθεσία… Και επειδή ο όρος της αποστρατιωτικοποίησης μπήκε το 1947 με επιμονή της εσσδ για πολύ προφανείς λόγους, για τους ίδιους ακριβώς λόγους που ισχύουν ακόμα υποψιαζόμαστε ότι η Μόσχα δεν χαίρεται τώρα που το ελλαδιστάν το έχει γυρίσει στο τσάμικο. (Ούτε χαιρόταν που ο ψεκασμένος ήθελε να δώσει την Κάρπαθο, επίσης των Δωδεκανήσων, για αμερικανική βάση…)

Τα Δωδεκάνησα, λοιπόν, έχουν στρατό, μαζί με τα οπλοστάσιά του – κατά παράβαση ακόμα και της ελληνικής υπογραφής του 1947. Πράγμα που σημαίνει ότι την επόμενη φορά που κάποιος έλληνας “λάτρης της διεθνούς νομοθεσίας” θα υποδείξει στο τουρκικό καθεστώς ότι είναι “παράνομο”, θα πρέπει να έχει και μια απάντηση…. για το αν βρέθηκαν τα κλεμμένα όπλα…

Πόλεμοι πετροχαρακωμάτων 2

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη. Οι σκληροπυρηνικοί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού πιθανότατα να λυσσάξουν· και μάλιστα έχουν μεγαλύτερο περιθώριο να το δείξουν σε σχέση με την πετροχούντα του Ριάντ, που την έχουν ζώσει τα φίδια… Δεν τους νοιάζει η «τύχη» του συμμάχου τους· εξάλλου κάμποσοι από δαύτους προσπαθούν να εμποδίσουν την πώληση αμερικανικών όπλων στο Ριάντ εξαιτίας της δολοφονίας του Khashoggi. Τους νοιάζει όμως η ανατροπή των πετρελαϊκών δεδομένων στην περιοχή, σε βάρος των σχεδιασμών τους (και σε βάρος των σχεδιασμών του Τελ Αβίβ).

Θα πρέπει, μήπως, να δοκιμάσουν να «απαντήσουν», proxy εσείς proxy κι εμείς, κτυπώντας πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του ιράν; Εξαιρετικά επικίνδυνο. Πρώτον επειδή η τιμή του πετρελαίου θα εκτοξευτεί διεθνώς ίσως και σε τριψήφιο νούμερο, πράγμα που έχει συνέπειες και για τις αμερικανικές βιομηχανίες· θα προκαλέσει όμως και γενικότερη αναταραχή στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Και δεύτερο επειδή η Τεχεράνη θα αντεπιτεθεί, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον.

Αργά προχτές ο plus one Pompeo ανακοίνωσε ότι «δεν έκαναν οι Houthis την επίθεση». Όχι επειδή τους συμπαθεί, αλλά επειδή θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένοι· ενώ αυτός θέλει να κατηγορήσει κάποιους (του ιράν) για «τρομοκρατία». Χτες (Κυριακή) διάφοροι «ενημερωμένοι» άρχισαν να διαδίδουν ότι η επίθεση έγινε απ’ το ιρακινό έδαφος, από κάποια φιλο-ιρανική οργάνωση· με την τεχνική υποστηρίξη των «φρουρών της επανάστασης» φυσικά. Η επίθεση έγινε (λένε) σαν απάντηση στην πρόσφατη ισραηλινή επίθεση με drones στα σύνορα συρίας / ιράκ, που υποστηρίχτηκε απ’ το Ριάντ. Όλα αυτά χωρίς στοιχεία· όμως ποιος αμερικάνος τα χρειάζεται πια; Κι ύστερα τι σημασία έχουν οι «φυσικοί αυτουργοί» όταν είναι εύκολο να κατηγορηθούν οι «ηθικοί αυτουργοί»;

O βετεράνος ακροδεξιός βουλευτής Lindsey Olin Graham ζήτησε αμέσως προχτές «να μπει στο τραπέζι» μια επίθεση στα ιρανικά διυλιστήρια· όχι αμέσως όμως… Αν οι ιρανοί συνεχίσουν έτσι· αν «το ξανακάνουν» δηλαδή… Το ψόφιο κουνάβι δεν θα ήθελε να μπλέξει σε κάτι που δεν μπορεί να πουλήσει στους κοκκινόσβερκους οπαδούς και ψηφοφόρους του και θα είχε αβέβαιη εξέλιξη· και, παραδόξως, ούτε ο τοξικός φαίνεται να θέλει εδώ και τώρα αντίποινα στο ιράν. Και οι δυο φοβούνται για το τι θα ακολουθήσει.

Θεωρητικά απομένει ένας υποψήφιος για να «καθαρίσει». Το ισραήλ. Το έχει να κτυπάει χωρίς να αναλαμβάνει την ευθύνη… Τι θα γίνει όμως αν έστω και έμμεσα αποκαλυφθεί; Τι θα γίνει αν απλά χρεωθεί; Είναι και η Μόσχα στη μέση, είναι και το Πεκίνο…
Δεν θα κάνουμε αυστηρή πρόβλεψη αυτή τη στιγμή· δεν έχουμε τα απαραίτητα στοιχεία. Κάποιοι στην Ουάσιγκτον θα έχουν σίγουρα την διάθεση να φωνάξουν ας τους ξεφορτωθούμε επιτέλους αυτούς τους σαουδάραβες, σκέτος μπελάς έχουν γίνει!

Λογικό θα ήταν – αλλά τι θα έκανε μετά το ψοφιοκουναβιστάν στη μέση Ανατολή; Εμπόριο παστουρμά;