Tag: εξωτερική πολιτική

Φίλοι που καίνε: αυτοί που φυλάνε την καθαρότητα του αίματος

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Ένα μήνα πριν την έναρξη της καμπάνιας «καθαρίζουμε την αμαρτωλή βρωμιά των γυναικών», τον περασμένο Ιούλη, ένας άλλος ισραηλινός υπουργός (παιδείας αυτός) ο Rafi Peretz, είχε δηλώσει ότι οι μικτοί γάμοι των εβραίων της διασποράς είναι «σαν ένα δεύτερο Ολοκαύτωμα»…

Η νομοθεσία του ισραηλινού κράτους σε ότι αφορά του γάμους είναι θρησκευτική! Οι γάμοι είναι αποκλειστικά και μόνο θρησκευτικοί – δε νοούνται «πολιτικοί γάμοι», «σύμφωνα συμβίωσης» κλπ. στη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή» που, κατά τα άλλα, πουλάει μούρη διεθνώς με την απαίτηση να γίνεται πιστευτή. Πράγμα που σημαίνει ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ σε ισραηλινό ή ισραηλινή να παντρευτεί κάποιον ή κάποιαν που δεν είναι εβραίος. Αυτή η ακροδεξιά νομοθεσία στηρίζεται, φυσικά, στην απαίτηση «διαφύλαξης της καθαρότητας του αίματος» – και μόνο οι ηλίθιοι δεν ξέρουν και δεν καταλαβαίνουν από που κρατάνε την σκούφια τους και τι σημαίνουν όλα αυτά. Το γεγονός είναι ότι πολλά «μικτά» ζευγάρια στο ισραήλ παντρεύονται κρυφά (συνήθως στην κύπρο), αλλά εντός ισραήλ είναι στην «παρανομία», αφού το καθεστώς δεν αναγνωρίζει αυτούς τους γάμους… Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του ρατσισμού τότε ποιός είναι;

Αλλά ο Peretz το πήγε πολύ μακρύτερα, σημαδεύοντας τις ερωτικές σχέσεις των νεαρών εβραίων εκτός ισραήλ, ειδικά στη βόρεια αμερική… Και έχει πολύ μεγάλη σημασία ότι αυτούς τους «απαγορευμένους – μικτούς – γάμους» τους χαρακτήρισε «Δεύτερο Ολοκαύτωμα». Έχει τεράστια σημασία αυτός ο χαρακτηρισμός για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή αποδίδει έμμεσα αλλά καθαρά σ’ αυτές τις «ανόσιες ερωτικές επιλογές» την κατηγορία του αντισημιτισμού!!… Και δεύτερον, επειδή αποδεικνύει το πως χρησιμοποιεί το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς το Ολοκαύτωμα: σαν ένα φτηνό «επιχείρημα / κατηγορητήριο» γενικής χρήσης, εναντίον οποιουδήποτε δεν πειθαρχεί στις κρατικές προσταγές, είτε είναι εβραίοι είτε όχι. Μ’ άλλα λόγια το κάνει σκουπίδι.

Το να πούμε ότι η κρατική ιδεολογία μπορεί να φτάνει μέχρι το κρεβάτι θα ενοχλούσε όλα τα ρετάλια του μεταμοντερνισμού, που βολεύονται να διυλίζουν τα κουνούπια και να καταπίνουν τις καμήλες. Η ασταμάτητη μηχανή έχει μεγάλη όρεξη για πόλεμο απέναντι σ’ αυτή την postmodern σαπίλα, αλλά θα τον κηρύξει όταν και όπως κρίνει. Εν τω μεταξύ, το «ντούκου» στον κρατικό προωθούμενο σεξισμό, απ’ όπου κι αν προέρχεται, βγάζει τόσο πολύ μάτι, ώστε αναδεικνύονται φαινόμενα πρωτόγνωρα ως προς το πως συγκροτούνται οι διάφορες σύγχρονες «ταυτότητες» με σκοπό αποκλειστικά και μόνο την κατανάλωσή τους. «Αντί-» το ένα, «αντί-» το άλλο… τί ωραία που είναι στα πάρτυ!

Το να πούμε ότι το ακροδεξιό ισραηλινό κράτος δεν έχει σχέση με τους εβραίους και τις εβραίες του πλανήτη που δεν είναι φασίστες θα έπρεπε να είναι κοινοτοπία. Ωστόσο σ’ αυτό το σημείο, το σημείο “άρνησης κρατικής εκπροσώπησης / υπαγωγής” εκ μέρους χιλιάδων εβραίων του κόσμου, βρίσκεται μια σημαντική θέση μάχης (και) για εμάς.

Εν τέλει, αφού «κανείς δεν έμαθε» για το «καθαρτήριο γυναικών» στο ισραήλ, είναι αναμενόμενο που «κανείς δεν έμαθε» για την «αντιεβραϊκή γενοκτονία των μικτών γάμων»… Και τα δύο γεγονότα βέβαια έτυχαν μιας κάποιας (όχι μεγάλης) διεθνούς αναφοράς· κι όποιος / όποια ενδιαφέρεται μαθαίνει. Όπως, υπογραμμίζει ένας σοφός εβραίος, ο Gabor Mate (περισσότερα προσεχώς), … Σημασία δεν έχει το τι νομίζεις ότι ξέρεις… Σημασία έχει το τι επιδιώκεις να μαθαίνεις, για να ξεφορτώνεσαι τις ψευδαισθήσεις σου…

Ακριβώς από εκεί ξεκινάει όχι μόνο η συνενοχή στα σύγχρονα κρατικά εγκλήματα (αυτά σε βάρος των παλαιστινίων και όχι μόνο) αλλά και η πλήρης υπαγωγή των δήθεν «εξτρεμιστών» του πρώτου κόσμου στα κράτη και στο κεφάλαιο: απ’ την τόσο βολική και επιθυμητή άγνοιά τους· που την κουκουλώνουν με την φλυαρία της εθελοδουλείας τους…

Οι ψευδαισθήσεις είναι της μόδας!!

(φωτογραφία κάτω: Ο υπουργός Peretz. Αν νομίζετε ότι «έρχεται απ’ το παρελθόν» σκεφτείτε μήπως η ανοχή και το «δεν ξέρω» απλά προετοιμάζει το όχι μακρινό μέλλον…)

Σβέλτη νομιμοποίηση

Τρίτη 19 Νοέμβρη. …Μελετήσαμε όλες τις νομικές πλευρές του ζητήματος. Και συμπεράναμε ότι δεν μπορούν δικαστικές αποφάσεις να δώσουν απάντηση… Συνεπώς η παρούσα διοίκηση θεωρεί ότι η δημιουργία πολιτικών οικισμών στη Δυτική Όχθη απ’ το ισραήλ δεν είναι αυτονόητα ασύμβατη με την διεθνή νομοθεσία… Είναι ένα σύνθετο πολιτικό πρόβλημα που μπορεί να λυθεί μόνο μέσω διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων…

Τάδε έφη ο plus one αμερικάνος υπ.εξ. Πομπηίας χτες, ανακοινώνοντας την πλήρη αλλαγή γραμμής (σε επίπεδο δηλώσεων και όχι μόνο) του αμερικανικού κράτους εδώ και δεκαετίες.

Δεν είναι παράξενο που ένας πρόεδρος real estater εκτιμά ιδιαίτερα τις καταπατήσεις, τις (στρατιωτικές) κατοχές (αν υπάρχουν και πετρελαιοπήγαδα στο οικόπεδο ακόμα καλύτερα), και γενικά τις easy αποικιοκρατικές μπίζνες. Εξάλλου το ψοφιοκουναβιστάν έχει ήδη “παραχωρήσει” την ανατολική Ιερουσαλήμ και τα υψώματα του Γκολάν στο φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Γιατί να μην του “παραχωρήσει” και το 60% ή το 70% της Δυτικής Όχθης;

Αυτά τα δώρα “έγγυας ιδιοκτησίας” οξύνουν και πολώνουν τη νέα διεθνοποίηση της παλαιστινιακής αντίστασης. Ο “αργός” πόλεμος εξόντωσης των παλαιστινίων (και οπωσδήποτε της νόμιμης, ακόμα και στρατιωτικής, αντίστασης των αράβων ιθαγενών στους λευκούς αποικιοκράτες) έχει γίνει ξανά ένα παγκόσμιο όριο πολιτικής, ανταγωνιστικής, ακόμα και ταξικής οριοθέτησης – είτε το καταλαβαίνουν οι ηλίθιοι κάθε είδους (υπάρχουν άφθονοι, ειδικά στα μέρη μας) είτε όχι. (Και εδώ που τα λέμε, καλύτερα που δεν καταλαβαίνουν…) Κάθε “δωράκι” του ψοφιοκουναβιστάν σ’ αυτό το φασιστικό καθεστώς αφυπνίζει μερικές χιλιάδες ανθρώπων επιπλέον σ’ όλο τον πλανήτη.

Αυτό σημαίνει ότι το ψοφιοκουναβιστάν μπορεί να νομιμοποιήσει όση αποικιοκρατία και όσους φόνους, βασανιστήρια, φυλακίσεις και καταστροφές γουστάρει, υπό έναν αποφασιστικό όρο: ότι αφορά την επικράτειά του, και μόνον αυτήν. Πρέπει, λοιπόν, επιτέλους να ανακηρύξει το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς σαν την 51η αμερικανική πολιτεία – και τα υπόλοιπα θα έρθουν φυσιολογικά.

Δεν το κάνει. Κι αφού δεν το κάνει, το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς παραμένει απλά ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του δυτικού καπιταλισμού στη μέση Ανατολή, που είναι αναγκασμένο να παρακμάσει (και παρακμάζει…) αφενός επειδή το πετρέλαιο χάνει την στρατηγική αξία του, και αφετέρου επειδή «φουσκώνει» απ’ την ανατολή και τον βορρά το ευρασιατικό project. Που δεν χρειάζεται τέτοιους χωροφύλακες, και το έχει δείξει.

Την ώρα, λοιπόν, που το ψοφιοκουναβιστάν θεωρεί ότι «νομιμοποιεί» τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό / ρατσισμό με βάση την δική του «νομοθεσία» και τους δικούς του «ειδικούς», πετυχαίνει το ανάποδο: ενισχύει και επιταχύνει την διεθνή απονομιμοποίηση τόσο του ισραηλινού όσο και του αμερικανικού καθεστώτος.

Όχι επειδή υπάρχει κάποια γενικά αποδεκτή «ηθική» στις κρατικές συμπεριφορές! Καθόλου! Απλά επειδή το «δίκαιο και το άδικο», το «νόμιμο και το παράνομο» δεν μπορεί πια να το καθορίσει μονομερώς μια παρακμάζουσα πρώην υπερδύναμη!

Ζήτημα συσχετισμών – τι άλλο;

Για πόσο μπορείς να κρύψεις την αλήθεια;

Δευτέρα 18 Νοέμβρη. Ο δημοσιογράφος Moath Amarneh «παρακολουθούσε» (κάλυπτε, δηλαδή) την περασμένη Παρασκευή την κινητοποίηση παλαιστινίων στη πόλη Surif, στη Χεβρώνα, ενάντια στην κατάσχεση παλαιστινιακής γης απ’ τον ισραηλινό στρατό. Για την επέκταση της εποικιστικής αποικιοκρατίας που έχει αναλάβει το ισραηλινό φασιστικό κράτος για λογαριασμό δικό του αλλά και της χριστιανικής δύσης: την δημιουργία νέων σπιτιών για τους εποίκους.

Ο ελεύθερος σκοπευτής που τον σημάδεψε σίγουρα θα παρασημοφορηθεί: έριξε την σφαίρα του κατευθείαν στο μάτι του Moath, υπό γωνία. Δεν τον σκότωσε· τον τύφλωσε κατά το ήμισυ.

Μετά από τόσες χιλιάδες δολοφονίες, φυλακίσεις, καταστροφές, εξανδραποδισμούς, επί τόσα χρόνια, το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς δεν έκανε, δα, και κάτι σπουδαίο! Ένα μάτι λιγότερο, ένα πόδι λιγότερο, ένας γυιός λιγότερος που δεν θα γυρίσει ποτέ πια στο βραδινό τραπέζι – επί χίλια, επί δέκα χιλιάδες, επί εκατό χιλιάδες… Τι σημασία έχει; Οι σύγχρονοι ναζί μοστράρονται σαν “αντιναζί”, όπως οι πολεμοκάπηλοι μοστράρονται σαν ειρηνοποιοί, κι όπως οι βιαστές μοστράρονται για οικογενειάρχες. Πού είναι το παράξενο ή το εχθρικό;

Τι σημασία έχει να σου κλέβουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια; Άμα νοιώθεις την πρωτοκοσμική ασφάλεια απολαμβάνεις το ακόμα πιο γρήγορο internet… Κι όλα «θα πάνε καλά»…

Κι αν ο στρατός σου εκπαιδεύεται για πόλεμο με τους φασίστες συμμάχους του, και πάλι, τι σημασία έχει; Όπως μπορεί να πει κάθε «γνήσιος επαναστάτης» στα μέρη μας, εμείς στην ομάδα μας δεν ασχολούμαστε μ’ αυτά – έχουμε άλλα…

(Οι ντόπιοι «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι» είναι τόσο πολύ τσάτσοι της εθνικής πολιτικής, που φυσικά δεν τόλμησαν να θίξουν τον σύμμαχο, ούτε καν ελέω «συναδελφικής αλληλεγγύης»).

Η αύρα του αυτοκράτορα

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Φιλότιμη προσπάθεια έκανε η ντόπια δημαγωγία για να πείσει ότι το πέρασμα του αυτοκράτορα Xi απ’ τα μέρη μας ήταν μια «τομή», που θα εκτοξεύσει – τι αλήθεια; Για τις θρυλικές «16 συμφωνίες συνεργασίας» που υπογράφτηκαν δεν ειπώθηκαν πολλά, ίσως επειδή δεν υπήρχε κατι σπουδαίο να ειπωθεί… Η αύξηση στις ελληνικές εξαγωγές σαφράν; Η αύξηση στις εξαγωγές γκρέιπ φρουτ; Χμμμμ…

Το ελληνικό κεφάλαιο / κράτος / παρακράτος έχει διαλέξει τον «στρατηγικό σύμμαχό» του: είναι αυτός στον οποίο προσφέρει στρατιωτικές βάσεις. Απ’ την μεριά του ο κινεζικός καπιταλισμός μορφοποιεί «εμπορικά» εκείνο που έχουμε αναλύσει στο παρελθόν: κανείς, πλέον, δεν αγοράζει «εθνικές επικράτειες». Μόνο σημεία ή διαδρομές. Το Πεκίνο ενδιαφέρεται για το λιμάνι του Πειραιά, τελεία. Αν προσέξετε ωστόσο το είδος του «πάγιου κεφαλαίου» που απαιτείται για να δουλεύει το λιμάνι για την cosco (: γερανογέφυρες και τσιμεντένιες αποβάθρες) μπορείτε να καταλάβετε ότι τουλάχιστον οι πρώτες μπορούν να μεταφερθούν αλλού, σε άλλο λιμάνι, in case of emergency, μέσα σε ελάχιστους μήνες. Υπάρχουν τέτοιες υποψηφιότητες, αρκετά δυνατές. Όπως η Τεργέστη. Σε απλά ελληνικά: η κινέζικη «εύνοια» για το λιμάνι του Πειραιά καθόλου δεν σημαίνει αγνόηση των γεωπολιτικών κινδύνων που μπορεί να προκύψουν στο μέλλον – εξαιτίας των προσανατολισμών του ελληνικού ιμπεριαλισμού….

Απομένει … το γνωστό: ο τουρισμός. Φαίνεται καλή «αρπαχτή», ελληνικό εθνικό ιδεώδες. Μερικές χιλιάδες κινέζοι τουρίστες παραπάνω; Ίσως… Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν είναι σίγουρο ούτε εκεί. Εκτός απ’ το ότι είναι καπιταλισμός έντασης εργασίας και φυσικών πόρων (: νερού) – και σαν τέτοιος δεν σπρώχνει το ελλαδιστάν στον 21ο αιώνα…

Όμοιος ομοίω αεί πελάζει

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Η «μεταβατική» της βολιβίας, αφού «έφτιαξε κυβέρνηση» (με καραβανάδες και φασίστες) προχώρησε στο επόμενο βήμα: αναγνώρισε κι αυτή τον Guaido! Το θέμα έχει οπωσδήποτε και ελληνικό («εθνικό») ενδιαφέρον: δεν είναι πλέον ο ρημαδοΓουα(αϊδο)Νικόλας ο τελευταίος και καταϊδρωμένος στη λίστα των «προθύμων». Η «ελλάς ανέβηκε κατά μία θέση» θα μπορούσε να είναι μια τίμια δήλωση επ’ αυτού, και θα έπρεπε να γιορταστεί. Φτάνει πια με τις «επιτυχίες των ομολόγων»! Ζήτω οι «επιτυχίες της εξωτερικής πολιτικής»!!..

Μια μη εξακριβωμένη πληροφορία θέλει το κόμμα του Morales (mas) να έκανε συμφωνία με την «μεταβατική» Anez Chavez για να γίνουν το γρηγορότερο εκλογές. Αλλά η “μεταβατική” και η αγέλη της αποκλείουν την συμμετοχή του Morales σ’ αυτές. Στους δρόμους της La Paz οι υποστηρικτές του διαδηλώνουν καθημερινά, μιλώντας ακόμα και για εμφύλιο. Οι εκλογές που οργανώνουν πραξικοπηματίες είναι νόθες – ποιός δεν το ξέρει; Ο εμφύλιος στη βολιβία είναι έτσι πιθανό να προκύψει χωρίς σχέδιο και προετοιμασία, απ’ τις ανάγκες αυτοάμυνας των ιθαγενών και της αριστεράς απέναντι στην στρατοαστυνομική βία της «μεταβατικής»…

Η Μόσχα και το Πεκίνο (αν από εκεί περιμένει κανείς την σωτηρία) βρίσκονται πολύ μακριά… Η πρώτη προσπαθεί τώρα να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, την αναγνώριση δηλαδή της «μεταβατικής». Δεν δικαιολογείται αυτό το λάδι σ’ αυτήν την φωτιά!!!

Ούτε, καν, απ’ την έλλειψη ικανών πρακτόρων της fsb στη βολιβία…

Είναι δουλειά “γαμπρών” αυτή;

Παρασκευή 15 Νοέμβρη. Το ψόφιο κουνάβι, υποδεχόμενο τον Erdogan του οποίου δήλωσε «οπαδός» (!!!) και προκειμένου να αποφύγει τις κριτικές απ’ τους σκληροπυρηνικούς βουλευτές του ότι «τα έχει κάνει πλακάκια» με το αφεντικό της Άγκυρας, φώναξε μερικούς απ’ αυτούς για να τα σούρουν ένα χεράκι στον «χασάπη των κούρδων»… Κορυφαίος ανάμεσά τους ο ακροδεξιός πραγματιστής γερουσιαστής Lindsey Graham, απ’ τους βασικούς υποστηρικτές της απόφασης για την γενοκτονία των αρμενίων απ’ την οθωμανική αυτοκρατορία. (Αν η ελληνική πολιτική σκηνή δεν ήταν ντροπαλή, θα τον είχε ανακηρύξει ήδη επίτιμο διδάκτορα … χμμμ… ας πούμε της ασοεε, που είναι και της μόδας…) Ως γνωστόν το σχετικό νομοσχέδιο πέρασε απ’ την αμερικανική βουλή με συντριπτική πλειοψηφία· απέμενε η έγκρισή της απ’ την γερουσία, που θεωρούνταν σίγουρη.

Το τι κουβεντιάστηκε μεταξύ Erdogan και αντι-Erdogan εκπροσώπων του αμερικανικού λαού θα το μάθουμε (όσο το μάθουμε) σε δόσεις. Το γεγονός όμως είναι ότι αφού υποτίθεται (;) ότι ο Erdogan και ο Graham τα «ψιλοτσούγκρισαν» στο ραντεβού, ο δεύτερος πήγε τη γερουσία και δήλωσε ότι αποσύρει την υποστήριξή του στο νόμο για την γενοκτονία των αρμενίων… Δεν πρέπει να ζαχαρώνουμε την ιστορία, ούτε να προσπαθούμε να την ξαναγράψουμε… Όχι για χάρη του παρελθόντος αλλά για χάρη του μέλλοντος… Άλλοι συντηρητικοί γερουσιαστές, που επίσης ήταν υπέρ, το γύρισαν λέγοντας ότι «μια τέτοια απόφαση θα θέσει σε κίνδυνο την ζωή των αμερικάνων πεζοναυτών στη συρία»… Χμμμ. Ενδιαφέρον… (Από “επίτιμος” ο Graham θα ξέπεφτε σε “μπαχαλάκια” για το ελληνικό γκουβέρνο…)

Ο Graham είναι ο επικεφαλής των συντηρητικών στη γερουσία· συνεπώς θα εξασφαλίσει ότι η πρόταση νόμου δεν θα περάσει, κι άρα η αναγνώριση της γενοκτονίας δεν θα γίνει αμερικανικός νόμος. Η σφαγή των αρμενίων (και όχι μόνον, άλλωστε) είναι ιστορικό γεγονός, αποδεδειγμένο – δεν χρειάζεται επικύρωση από κανένα κοινοβούλιο. Εκείνο που παίζεται είναι ο χαρακτηρισμός «γενοκτονία». Αν σε μια μαζική σφαγή αποδοθεί επίσημα (π.χ. απ’ το αμερικανικό νομοθετικό) ο χαρακτηρισμός «γενοκτονία», τότε τα θύματα ή οι απόγονοί τους μπορούν να εγείρουν σε διεθνή δικαστήρια απαιτήσεις αποζημίωσης. Αν όχι, δεν μπορούν.

Συνεπώς η στροφή του Graham μετά τα «σούπα μούπες» με τον Erdogan είναι ο ορισμός του οπορτουνισμού. Ακόμα κι αν ο Erdogan έκανε την γνωστή κίνηση με την παλάμη που κινείται αργά κάθετα στο λαρύγγι… Απ’ την απέναντι μεριά, αυτήν του τουρκικού καθεστώτος, πρόκειται για τεράστια «διπλωματική επιτυχία»!… Και πάντως όχι «δουλειά γαμπρών», εκτός αν τα πάντα στο ψοφιοκουναβιστάν τα ελέγχει ο βασιλογαμπρός Jared Kushner…

Κάτι μας λέει ότι στους κύκλους των πολιτικών βιτρινών στην Αθήνα έχει αυξηθεί κατακόρυφα η κατανάλωση ηρεμιστικών…

(φωτογραφία: Ο Graham είναι στα αριστερά – σ’ αυτό το πλάνο απ’ το ζόρικο ραντεβού… Επειδή «όταν μαλώνουν τα βουβάλια…» συμβαίνουν τα υπόλοιπα, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα για τα βατράχια να μην κάνουν συμμαχίες με τα μεγάλα θηλαστικά, ούτε να παίζουν στοίχημα όταν γίνεται παγκόσμιος καυγάς βουβαλιών… Θα ήταν καλό κατ’ αρχήν να την κάνουν απ’ τον βάλτο με σβέλτα και μεγάλα πηδηματάκια…

Αλλά ίσως γι’ αυτό τα βατράχια είναι κάπως γλυτσερά: ελπίζουν σε κάποιον βασιλιά της λάσπης, ακόμα κι όταν βρίσκονται κάτω απ’ την πατούσα του… Ποιός ξέρει;)

Περί πραξικοπημάτων 2

Πέμπτη 14 Νοέμβρη. Ο Luis Fernando Camacho, που εμφανίζεται σαν «ηγέτης» του πραξικοπήματος στη βολιβία, είναι ένα γνωστό χριστιανο-φασιστικό κάθαρμα. (Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας προλαβαίνει να τον «αναγνωρίσει» πρώτος πρώτος… Προλαβαίνει να είναι in time… ).

Αλλά διάολε! Δεν ξεφύτρωσε απ’ το πουθενά!!! Είναι γνωστός στη βολιβία, και για τις επιχειρήσεις του, και για τις ιδέες του, και για τις φιλοδοξίες του, και για τις διασυνδέσεις του… Κι αν υπάρχουν «πλούτη» (πρώτες ύλες) που τις εποφθαλμιούν διάφοροι· κι αν βρίσκεται σε εξέλιξη ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος· κι αν το «δόγμα Μονρόε» έχει ξαναμπεί σε λειτουργία και το ξέρεις· κι αν είσαι αυτό που λες σαν «πρόεδρος», ε, φτιάχνεις και εξοπλίζεις μαζικές εργατικές πολιτοφυλακές διάολε!!! Δεν βασίζεσαι στον στρατό και στην αστυνομία σου…

(φωτογραφία κάτω: Ο Camacho στο προεδρικό μέγαρο που εγκατέλειψε αμαχητί ο Morales ορκίζεται χτες στη … βίβλο: Η pachamama δεν θα γυρίσει ποτέ εδώ (αναφέρεται στο πνεύμα της Μάνας Γης των ιθαγενών των Άνδεων)… η βολιβία ανήκει στον χριστό….

Αυτά τα φίδια στέλνονται σβέλτα και έγκαιρα στην «άλλη ζωή»· και υπάρχουν πια πολύ κομψοί τρόποι γι’ αυτό… Δεν τα περιμένεις· τα ψάχνεις…)

Ψοφιοκουναβιστάν

Πέμπτη 14 Νοέμβρη. Προφανώς το ψόφιο κουνάβι δεν έχει αντίρρηση με το πραξικόπημα στη βολιβία. Πρόλαβε να το κελαηδήσει σαν «μεγάλη μέρα για τη δημοκρατία»… Αλλά αυτό δεν πρόκειται να τον γλυτώσει. Too late που λένε στα Άνω Τζούτζουλα…

Πήγε, λοιπόν, στην Ουάσιγκτον ο αιώνιος εχθρός Erdogan για να τον βοηθήσει το ψόφιο κουνάβι, ή για τον ανάποδο λόγο; Μήπως και γίνει εφικτό να βοηθήσει αυτός το ψόφιο κουνάβι;

Μην περιμένετε απ’ την ελληνική δημαγωγία να δώσει σωστή απάντηση! Αφού η μόνη κλειδαρότρυπα μέσα απ’ την οποία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (οπωσδήποτε οι δημαγωγοί του) «αντιλαμβάνεται τον κόσμο» είναι … ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, το ψόφιο κουνάβι είναι αναξιόπιστο καθώς – παρά τις βάσεις και λοιπές διευκολύνσεις που του έδωσε η πατρίς… – συνεχίζει να συναγελάζεται μ’ αυτόν τον παλιοτύραννο.

Όμως η πραγματικότητα είναι ανάποδη. Την ίδια ημέρα (χτες) της επίσκεψης Erdogan στο άσπρο σπίτι, ξεκινούσε η ανοικτή στο κοινό ακρόαση των μαρτύρων κατά του ψόφιου κουναβιού για το «ukrainegate» ενώπιον της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής. Γιατί οι «δημοκρατικοί» επέλεξαν την ανοικτή ακροάση; Επειδή ήδη, στην «προανάκριση», διάφοροι αξιωματούχοι μάρτυρες θάβουν κανονικά το ψόφιο κουνάβι για τις τακτικές του με την ουκρανική εξουσία· τον Zelensky συγκεκριμένα. Συνεπώς η χτεσινή μέρα ήταν η «μαύρη» αρχή μιας πολύ ζόρικης διαδικασίας κατά του ψόφιου κουναβιού, που θα το αναγκάσει απο ‘δω και πέρα να κελαηδάει συνέχεια αμυνόμενο.

Το «κάνω πίσω» του ψόφιου κουναβιού στο συριακό πεδίο μάχης μπορεί να «διορθώθηκε» με το «κάνω μπροστά για να φάω τα συριακά πετρέλαια» – αλλά το νομικό τμήμα της ψοφιοκουναβικής διοίκησης ακόμα ψάχνει να βρει «τρύπες» στη διεθνή νομοθεσία για να δικαιολογήσει την κατοχή στην ανατολική συρία μετά την αρχική υποχώρηση και την ανακοίνωση «φεύγουμε»… Οι σωματοφύλακες διακομματικά απέδωσαν οριγισμένα την πρώτη, καθαρή και ατομική ψοφιοκουναβική επιλογή στις (οικονομικές) σχέσεις του με το τουρκικό καθεστώς. Απ’ αυτήν την άποψη – στοιχειώδες! – ο Erdogan δεν επρόκειτο να συναντήσει χτες έναν «ισχυρό ηγέτη», για να ωφεληθεί απ’ αυτόν!!!

Αντίθετα το ψόφιο κουνάβι, καθώς βουλιάζει, θέλει επειγόντως να επιδείξει μια κάποια επιτυχία διεθνούς εμβέλειας. Θα ήθελε την βοήθεια του Erdogan: Μια χάρη σου ζητάω, τι είναι; Μπορείς να εξαφανίσεις τους S-400, να τους κρύψεις να μην φαίνονται, για να πω ότι είμαι ένας δυναμικός ηγέτης που σε έπεισε;

Παρότι το ψόφιο κουνάβι δήλωσε «big fan of the president» (πράγμα που θα αναγκάσει τον γενναίο και ετοιμοπόλεμο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα να αναγνωρίσει αύριο κιόλας, βγάζοντας αφρούς, τον Pence σαν νόμιμο πρόεδρο των ηπα…) ο president (Erdogan) δεν φαίνεται να του έκανε την χάρη. Και γιατί θα έπρεπε; Θα το συζητήσουμε το θέμα των S-400 (είπε ο Erdogan)… Αν φτιάξουν και καμιά τριμελή επιτροπή από πεντέ-έξι άτομα, το πράγμα σίγουρα θα προχωρήσει….

Στις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις οι σωματοφύλακες του αμερικανικού imperium έχουν συσσωρεύσει εδώ και χρόνια τόσα πολλά και βαριά, ώστε το ψόφιο κουνάβι μοιάζει μια καλόκαρδη και διαφανής cartoon φιγούρα που δεν έχει καν σκιά. Όπως και το υπόλοιπο μπλοκ της Αστάνα έχει και το τουρκικό καθεστώς θα προτιμούσε το ψόφιο κουνάβι στο άσπρο σπίτι από οποιονδήποτε άλλο· το μη χείρον βέλτιστο… Αλλά τι να δώσει και τι να πάρει πια; Υποσχέθηκε ότι ενδιαφέρεται να αγοράσει αμερικανικούς patriot, αρκεί να είναι συμφέρουσα η τιμή… Μπαγιάτικη υπόσχεση· την ώρα που οι πάντες αμφιβάλλουν για την αξία τους μετά την επίθεση στην aramco….

Δεν θα έπρεπε να αμφιβάλλει κανείς για τα φιλικά αισθήματα καθενός απ’ το μπλοκ της Αστάνα προς το ψόφιο κουνάβι, είτε τα εκδηλώνουν είτε όχι. Αλλά έτσι που έχουν έρθει οι καταστάσεις, το πολύ πολύ να του προσφέρουν αυτά που αξίζει σαν realestater· αν χάσει την καρέκλα του…

(Μα δεν υπάρχουν και μυστικές συνεννοήσεις; Γιατί όχι; Αλλά το ψόφιο κουνάβι θα έχει κέρδος μόνο απ’ τις φανερές πλευρές τους· με βάση αυτές θα μπορεί να πουλήσει την απαράμιλλη σοφία του… Συνεπώς…)

Το τετράγωνο της σοφίας

Τρίτη 12 Νοέμβρη. ΑΘΗΝΑ, 11 Νοέμβρη – Ο κινέζος πρόεδρος Xi Jinping και ο έλληνας συνάδελφός του Prokopis Pavlopoulos, συμφώνησαν σήμερα να συμβάλλουν με την σοφία των αρχαίων Ανατολικών και Δυτικών πολιτισμών για να δημιουργηθεί μια κοινότητα κοινού μέλλοντος για το ανθρώπινο είδος…

Έτσι ξεκινάει η χθεσινή ανταπόκριση του κινέζικου καθεστωτικού xinhua. Υπάρχει ακόμα πλανήτης, ηλιακό σύστημα, γαλαξίας, σύμπαν; Ο αυτοκράτορας (Xi) εξασφάλισε την συμμετοχή ενός ανθυποϋπάλληλου (Prokopis) στην πολιτιστική ένωση Ανατολής και Δύσης – κι εσείς ακόμα ασχολείστε με τιποτένια πράγματα όπως η ασταμάτητη μηχανή;

Τον είχαμε υποτιμήσει τον Pakis. Μπορεί οι επενδύσεις να είναι λεφτά, αλλά από πολιτιστική άποψη οι νεοέλληνες είναι υπεράνω χρημάτων… Δεν ξέρουμε πόση ενέργεια θα απελευθέρωνε η τρομακτική σύντηξη του Κομφούκιου με τον Αριστοτέλη. Ξέρουμε όμως ότι στο εμπόριο (και ειδικά στο λαθρεμπόριο) οι ελληνικές επιχειρηματικές επιδόσεις είναι καλές.

Που σημαίνει το εξής απλό (για τους νεοέλληνες): όταν έρθουν οι 500.000 κινέζοι τουρίστες θα πετάξουν τους 50.000 μετανάστες / πρόσφυγες στη θάλασσα – και θα υψώσουν το μεσαίο δάκτυλο στους ρωσόδουλους ορθόδοξους…. Για να ανοίξει χώρος για την ένωση των πολιτισμών· πάντα «για το καλό του ανθρώπινου είδους».

Και τσατσάρες έχουμε, και κυλοτάκια έχουμε…

Η ελληνική εθνική γραμμή στον χάρτη – 1

Δευτέρα 11 Νοέμβρη. Όταν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ήταν στα φόρτε του, στη δεκαετία του ’90, είχε φτιάξει την «γραμμή άμυνάς του»… Ήταν γραμμή επίθεσης που προβαλλόταν σαν «αμυντική» μόνο για χάρη των ηλίθιων υπηκόων: Έβρος – Κύπρος. Πρακτικά αυτή η γραμμή συμπληρωνόταν απ’ την συμμαχία με το pkk («η ειρήνη στο Αιγαίο κρίνεται στα βουνά του Κουρδιστάν» ήταν το σλόγκαν…) και με το αρμενικό κράτος: επρόκειτο για την ιδέα της «στρατηγικής περικύκλωσης της τουρκίας» ώστε όταν διαλυθεί (έτσι πήγαινε το σχέδιο) το ελλαδιστάν να φάει το μικρασιατικό κομμάτι… Φρούδες ελπίδες, που ωστόσο δεν έχουν πεθάνει…

Τα χρόνια πέρασαν και οι συσχετισμοί δύναμης μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας έγιναν συντριπτικοί σε βάρος της πρώτης. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ούτε στα πιο ροζ (δηλαδή: συ.ριζ.α.) ονειρά του δεν μπορεί να φανταστεί πια (όπως φανταζόταν στα ‘90s) ότι είναι «μούρη» και θα δράσει αυτοτελώς. Θέλει επειγόντως συμμάχους, ισχυρούς συμμάχους. Και τους ψάχνει όπου υπάρχουν φασιστικά καθεστώτα (στο Κάιρο και στο Τελ Αβίβ). Αλλά, φυσικά και κυρίως, στον «μεγάλο σύμμαχο». Μπορεί αυτός να βουλιάζει στην παρακμή, αλλά το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, που καθορίζει αυτές τις συμμαχίες (οι εφοπλιστές) δεν έχει, ούτε πρόκειται να βρει, καλύτερο “εταίρο”….

Έτσι η «γραμμή εθνικής άμυνας» που στα ‘90s ήταν «Έβρος – Κύπρος» έχει μετατοπιστεί βορειότερα. Τώρα έχει γίνει Καστελόριζο – Constanta…

Καστελόριζο – Constanta; Πού στο διάολο είναι αυτή; Και τι σχέση έχει με την «εθνική άμυνα» (δηλαδή τον εθνικό ιμπεριαλισμό), ε;