Tag: εξωτερική πολιτική

Περί αερίων γενικά

Δευτέρα 24 Μάη>> Κι έτσι στα ξαφνικά ο γύπας υπ.εξ. ρημαδο—–Νικόλας, την ώρα που ο ζεστός αέρας της σαουδαραβικής ερήμου χάιδευε το υψηλό πνεύμα του, ξεστόμισε μιαν αλήθεια. Ίσως για να καθησυχάσει τους τοξικούς συνομιλητές του, εκεί στο εξωτικό Ριάντ. Ήταν πριν ένα μήνα:

… Η Ελλάδα πιστεύει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει τον βυθό της Μεσογείου για να βρει αέριο και πετρέλαιο, για έναν πολύ απλό λόγο… Χρειαζόμαστε 10 με 20 χρόνια για να το βρούμε και να το εκμεταλλευτούμε, και από οικονομική άποψη θα ήταν πολύ πιο ακριβό για παράδειγμα από το δικό σας, της Σαουδικής Αραβίας. Έτσι, οικονομικά δεν οραματίζομαι την Ελλάδα να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου… Το Αιγαίο είναι ένας παράδεισος στη γη. Δεν σκοπεύουμε να το μετατρέψουμε σε κόλπο του Μεξικού. Η Ελλάδα δεν σχεδιάζει στο άμεσο μέλλον να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου…

Θα έπρεπε να είναι σοκ μεγατόνων! Μέσα σε 6 όλες κι όλες προτάσεις κατέρρευσε όχι μόνο το όνειρο των ελλήνων μικροαστών να γίνουν σεΐχηδες αλλά η εθνικιστική ρητορική δεκαετιών:

– Γιατί οι “ξένοι” και ειδικά οι γερμανοί (έγιναν μόδα στα ‘10s) μας εποφθαλμιούν; Επειδή θέλουν να φάνε τα πετρέλαια του Αιγαίου μας!!!

– Γιατί αυτό ο τύραννος ο Erdogan θέλει να πάρει το Αιγαίο μας; Επειδή έχει πολλά πετρέλαια!

– Γιατί το Καστελόριζο έχει αοζ μέχρι, περίπου, το Γιβλαρτάρ; Επειδή ο βυθός έχει πολύ πράμα!

– Πού ξέρουμε ότι υπάρχουν πετρέλαια; Από αρχαιοτάτων χρόνων… και μπούμπλε μπούμπλε μια μυστική έκθεση της cia… και τα λοιπά!

– Γιατί θεωρούμε εχθρική ενέργεια την συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης για την λιβυο-τουρκική αοζ; Γιατί πάνε να μας πάρουν τα πετρέλαια…

– Γιατί είμαστε αδελφοσύμμαχοι με το Τελ Αβίβ; Επειδή θα φτιάξουμε τον σούπερ αγωγό (east med) που θα μαζεύει και το δικό μας άφθονο φυσικό αέριο!

– Γιατί φτιάχνουμε «οικόπεδα» και τα δίνουμε για τρύπημα σε ευρω-αμερικάνικες εταιρείες; Είναι η ενεργειακή διπλωματία μας: θα βρουν πετρέλαιο ή/και αέριο παχύ και πολύ, οπότε τα μητρικά τους κράτη θα μας προστατεύουν!!!

Το πράγμα κουκουλώθηκε άρον άρον, με τον γνωστό τρόπο («παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις»…) αλλά η ασταμάτητη μηχανή έχει το δικαίωμα να χαρεί λίγο. Οι εδώ και χρόνια κριτικές της απόψεις επιβεβαιώνονται: ΔΕΝ είναι οι υδρογονάνθρακες η αιτία των όποιων συμμαχιών του ελληνικού ιμπεριαλισμού!!! Το πετρέλαιο (κατ’ αρχήν) είναι ξεπερασμένο ενεργειακό «παράδειγμα» – όσο για το φυσικό αέριο υπάρχει ήδη μεγάλη προσφορά για την ευρωπαϊκή αγορά…

Αφού, λοιπόν, το ελλαδιστάν δεν θα γίνει σεϊχάτο, για ποιόν λόγο αγκαλιάζει κάθε διαθέσιμο γκάγκστερ και δολοφόνο στην ευρύτερη περιοχή; Η αιτία είναι ωμή και χωρίς πετροδολάρια: κάνει συμμαχίες μέσα στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου ελπίζοντας να «αυξήσει την τιμή» του οικοπέδου στο οποίο έχουμε την ατυχία να ζούμε (και δεν είναι «επί της γης παράδεισος»!!!) – αυτό που λέμε γεωπολιτική πρόσοδο – προς όφελος, φυσικά, τόσο του νο 1 εθνικού κεφαλαίου (περισσότερο στη συνέχεια) όσο και αρκετών απ’ τα ντόπια αφεντικά.

Ο προσανατολισμός του ελληνικού ιμπεριαλισμού και η συμμετοχή του στον «άξονα» Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ (- Ριάντ) έχει καθαρό στόχο την τουρκική επικράτεια. Είναι στόχος απ’ την εποχή του «ενιαίου αμυντικού δόγματος», στα μέσα των ‘90s – με κυμαινόμενη ένταση αλλά επίμονες φαντασιώσεις. Οπωσδήποτε, σ’ αυτήν 25ετία, οι συσχετισμοί δύναμης άλλαξαν ραγδαία (σε βάρος των ελληνικών ορέξεων) και παρά τις κατάρες προς το τουρκικό καθεστώς δεν υπάρχει τίποτα σοβαρό στον ορίζοντα που να δείχνει ότι η Άγκυρα θα ξαναγίνει «υποψήφια για διάλυση» όπως ήταν στα ‘90s.

Μ’ έναν όχι και τόσο αόρατο τρόπο, τα ελληνικά αφεντικά και οι πολιτικές τους βιτρίνες θα μπορούσαν να μετατρέψουν το Αιγαίο όχι σε “κόλπο του Μεξικό” αλλά σε “κόλπο του Τονκίν” – αρκεί, φυσικά, να το θέλει και η Ουάσιγκτον…

Περί αφόδευσης

Δευτέρα 24 Μάη>> …Αυτό πρέπει να το καταλάβετε καλά. Οι εφοπλιστές δεν έχουν ανάγκη την ελληνική κυβέρνηση, δεν έχουν ανάγκη το υπουργείο, δεν έχουν ανάγκη τον διεθνή οργανισμό ναυτιλίας, δεν έχουν ανάγκη τον πρωθυπουργό. Μπορούν να τον χέσουν. Δεν έχουν καμμία ανάγκη τον πρωθυπουργό. Γιατί; Επειδή η ναυτιλία δεν έχει σχέση με την ελλάδα. Δεν υπάρχει τίποτα που ένας πλοιοκτήτης μπορεί να κερδίσει απ’ την ελλάδα. Δεν υπάρχουν φορτία για την ελλάδα, δεν υπάρχουν συμβόλαια με την ελλάδα, τίποτα στην ελλάδα. Μόνο το γραφείο του είναι εδώ. Το 80% έχουν ξένη σημαία. Δεν τους ενδιαφέρει η ελληνική σημαία…

Αυτά (προφανώς μέσω άλλων) είπε ο κυρ Πάνος Λασκαρίδης – και προξένησε έναν κάποιον σάλο. Ο κυρ Πάνος εκτός από εφοπλιστής είναι και έλληνας, γνήσιος. Κάπως αθυρόστομος, κάπως ψευτάκος (στις πιο πάνω δηλώσεις του), και φυσικά (τι άλλο;) διατεθειμένος να βροντοφωνάξει ότι φταίνε οι «ανεκδιήγητοι πορτογάλοι δημοσιογράφοι» που «χρησιμοποίησαν βάναυσα» τις δηλώσεις του…

Σε γενικές γραμμές πάντως αυτή είναι η σχέση του νο 1 ελληνικού εθνικού κεφάλαιου (των πλωτών εργοστασίων) και του ελληνικού κράτους: οι εκπρόσωποι του πρώτου μπορούν να αφοδεύσουν, αν θέλουν, στις πολιτικές βιτρίνες του δεύτερου χωρίς να πάρει κανείς άλλος μυρωδιά. Ας μην το ξεχνάμε: το ελληνικό κράτος είναι ίσως το μόνο παγκόσμια που έχει κατοχυρώσει συνταγματικά την φορολογική ασυλία των εφοπλιστών που «τους συμφέρει η ελληνική σημαία».

Αλλά ο κυρ Πάνος (μαζί με τον αδελφό του Θανάση) είναι «εθνικοί ευεργέτες», με μια ιδιαίτερη προτίμηση τις δωρεές προς τα εντόπια σώματα ασφαλείας και τον στρατό. Γιατί αυτή η καλωσύνη αν «δεν έχουν ανάγκη»; Εκεί βρίσκεται το ψέμα του κυρ Πάνου: πότε πότε οι έλληνες εφοπλιστές «έχουν ανάγκη» τις εντόπιες πολιτικές βιτρίνες.

Η πρώτη ανάγκη τους είναι η εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους: οφείλει να στηρίζει (και να στηρίζεται από) την μεγαλη δυτική ναυτική δύναμη – άλλοτε την αγγλία και μετά τον β παγκόσμιο τις ηπα. Οι «καπεταναίοι» δεν έχουν πολιτική δύναμη οι ίδιοι· έχουν όμως τις ελληνικές πολιτικές βιτρίνες, που πρέπει να υπηρετούν την οικονομική τους δύναμη, όπως ισχύει παντού στις σχέσεις κράτους / κεφάλαιου. Ακόμα κι αν άλλα, πιο αδύναμα σαφώς, τμήματα των ελληνικών αφεντικών έχουν διαφορετικά συμφέροντα.

Η δεύτερη ανάγκη τους είναι η ελληνική ψήφος στις αποφάσεις της ε.ε. τις σχετικές με τη ναυτιλία· όπως και η «απο μέσα γνώση» του τι ψήνεται κατά καιρούς εκεί. Μιας και έχουν ανταγωνιστές (π.χ. τους γερμανούς εφοπλιστές) αυτή η ψήφος είναι σημαντική. Φυσικά έχουν άλλη μία (της νότιας κύπρου). Αλλά αυτή είναι κάπως αμφίβολης αξίας μόνη της, για εύκολα κατανοητούς λόγους.

Εκεί τελειώνουν οι σχέσεις· ή, πιο σωστά, το «έχουμε ανάγκη». Η αφόδευση είναι πέρα απ’ αυτά τα δύο: σαν κεφάλαιο που δρα παγκόσμια (και όποτε έχει την ευκαιρία πειρατικά) οι έλληνες εφοπλιστές στο σύνολό τους δεν έχουν, ούτε θα μπορούσαν να έχουν «συμμετρικές σχέσεις» με το ασήμαντο σαν οικονομικό ή πολιτικό μέγεθος ελληνικό κράτος. Αυτό τους διευκολύνει ιδιαίτερα: επιβάλλουν την «γραμμή» της εξωτερικής πολιτικής, ακόμα κι αν αυτή είναι καταστροφική για το πόπολο (όπως, για παράδειγμα, ο «φιλοαγγλισμός» μετά τον Β παγκόσμιο). Αδιαφορούν, γιατί τα «μπάζα» δεν τα πληρώνουν αυτοί.

Εν τέλει, το «έχουμε χεσμένο τον πρωθυπουργό» έχει διαφορετικό νόημα: σας έχουμε χεσμένους όλους, η συσσώρευση και η κερδοφορία μας γίνεται αλλού, εσάς σας θέλουμε μόνο για «μπροστινούς»…

Όχι, αυτός ο πόλεμος δεν τέλειωσε!

Κυριακή 23 Μάη. Εκεχειρία ναι – άλλη μια… Τα γράψαμε την περασμένη Δευτέρα: ως εκεί είναι οι δυνατότητες των ένοπλων οργανώσεων στη λωρίδα της Γάζας. Οι φιλάνθρωποι της δύσης ησύχασαν, γιατί (είπαν) πως είχε ταραχτεί ο ύπνος τους… Φυσικά το κατασκεύασμά τους, το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, θα συνεχίσουν να το στηρίζουν στο ορατό μέλλον· το πολύ πολύ να του τραβάνε πότε πότε τ’ αυτί. Κι ίσως να προτιμούν αντί για τον υπόδικο Netanyahu τον στρατηγό Benny Gantz, που είναι (λένε) πιο “κεντρώος” και πιο “πονόψυχος”… Ναι, είναι αυτός που ισοπέδωσε την Γάζα το 2014, και καμάρωνε μετά για τις μαζικές δολοφονίες του: αυτός μπορεί να είναι προτιμότερος “συνομιλητής” του δυτικού ιμπεριαλισμού…

Το ντοκυμαντέρ που ακολουθεί, διάρκειας 1,5 ώρας, με τίτλο Killing Gaza, γυρίστηκε μετά την σφαγή του 2014. Έχει υπότιτλους στα αγγλικά, αρκεί να τους ζητήσετε. Αξίζει να το δείτε· όχι από κυριακάτικη βαρεμάρα. Αλλά επειδή ο πόλεμος της μνήμης ενάντια στη λήθη κι ο πόλεμος της αξιοπρέπειας κατά της βαρβαρότητας, δεν τέλειωσαν.

Ούτε στην Παλαιστίνη ούτε πουθενά.

Palestine free! (1)

Δευτέρα 17 Μάη. Όταν, τον Δεκέμβρη του 1987, ξέσπασε η παλαιστινιακή εξέγερση (αργότερα ονομάστηκε 1η· intifada σημαίνει εξέγερση) σ’ όλη την κατεχόμενη Παλαιστίνη, στη Γάζα, στη δυτική Όχθη και μέσα στην επικράτεια του ισραηλινού καθεστώτος, η (ως τότε) θεωρούμενη «ιστορική πολιτική ηγεσία» του παλαιστινιακού αγώνα βρισκόταν πολύ μακριά. Ο στρατός (10.000 άτομα) και το πολιτικό συμβούλιο της «οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (ΟΑΠ) ήταν εξόριστοι στην Τύνιδα. Ανάμεσά τους και ο Γιάσερ Αραφάτ. Πρακτικά οι οργανώσεις / μέλη της ΟΑΠ ούτε είχαν προετοιμάσει ούτε μπορούσαν να ελέγξουν την intifada· δεν μπορούσαν (στο μεγαλύτερο μέρος τους) ούτε καν να την κατανοήσουν. (Ωστόσο κάποια μέλη των οργανώσεων ζούσαν στα κατεχόμενα).

Η εξέγερση εκείνη είχε όλα τα ποιοτικά (πέρα απ’ τα ποσοτικά) χαρακτηριστικά ενός αγώνα απ’ τα κάτω· με πολλές μορφές αυτο-οργάνωσης και απεριόριστη μαχητικότητα και φαντασία παρά και ενάντια στη δολοφονική δράση του ισραηλινού στρατού (δολοφονήθηκαν περισσότεροι από 1.100 παλαιστίνιοι και παλαιστίνιες, σε μεγάλο τους μέρος ανήλικοι). Η intifada του 1987 σημαδοτούσε ουσιαστικά και καθαρά το ιστορικό τέλος ενός πολιτικού / στρατιωτικού οργανισμού (της ΟΑΠ) με βαριά και σημαντική ιστορία· το ιστορικό τέλος τόσο των μορφών δράσης της όσο και των μορφών οργάνωσής της: ήταν μια καθαρόαιμη αντιαποικιακή εξέγερση κατεχόμενου πληθυσμού που (όσο κι αν φαίνεται παράξενο σήμερα) προκάλεσε ένα τεράστιο διεθνές κύμα συμπαράστασης· μεγάλο ακόμα και μέσα στο ισραήλ…

Όμως…. όμως… Απ’ την intifada του 1987 και το απεριόριστο σθένος των εξεγερμένων οι «ηττημένοι» με διαφορετικούς τρόπους ήταν δύο: η (διεθνώς αναγνωρισμένη) ΟΑΠ απ’ την μεριά των παλαιστινίων· και το ισραηλινό αποικοκρατικό καθεστώς απ’ την άλλη. Αυτές οι δύο πλευρές βρήκαν τρόπο να ξεπεράσουν την ήττα τους: έκαναν τις «συμφωνίες του Όσλο», το 1993, προσφέροντας ο ένας στον άλλο αμοιβαία «αναγνώριση» (Αυτές τις συμφωνίες δεν τις αποδέχτηκε το σύνολο των μελών / οργανώσεων της ΟΑΠ…) Η intifada τελείωσε το 1993 (κράτησε 6 ολόκληρα χρόνια!) ουσιαστικά “θαμμένη”: η ΟΑΠ και οπωσδήποτε η κύρια οργάνωση στο εσωτερικό της, η Fatah του Αραφάτ, επέστρεψε απ’ την τυνησιακή εξορία για να λειτουργήσει σαν «παλαιστινιακή αρχή», δηλαδή σαν «ψευτο»κρατική εξουσία· και το αποικιακό καθεστώς του Τελ Αβίβ «αναγνώρισε» έναν «επίσημο συνομιλητή» (με πρωτεύουσα τη Ραμάλα) για να υπερφαλαγγίσει τον εχθρό που είχε αναδυθεί μέσα απ’ την εξέγερση…

Το να έχεις ολοκληρώσει τον ιστορικό επαναστατικό ρόλο σου αλλά να κρατάς (και μάλιστα να αμοίβεσαι) με εξουσία χάρη στον εχθρό σου κόντρα στους στόχους μιας πολύχρονης εξέγερσης είναι βαρύ και ασυγχώρητο. Η ΟΑΠ (και σίγουρα η Fatah) έγινε βάρος στις πλατές των πληβείων παλαιστίνιων απ’ την στιγμή που προσπάθησαν (και κατάφεραν) να ρεφάρουν το ιστορικό τους ξεπέρασμα με την βοήθεια του Τελ Αβίβ. Η Hamas αναδείχθηκε σταδιακά σαν η κύρια ανταγωνιστική / απελευθερωτική (ένοπλη) δύναμη – και η ΟΑΠ μπορούσε μόνο να προσπαθεί να την καταστείλει. Αλλού απέτυχε (στη λωρίδα της Γάζα – δράση του πράκτορα Dahlan), αλλού πέτυχε (δυτική Όχθη).

Εκτιμάμε ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει τώρα. Η Hamas έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό της ρόλο· και η προσπάθειά της να παρατείνει την πολιτική της ηγεμονία στη Γάζα ή και πέρα απ’ αυτήν έχει αναγκαστικό και απαραίτητο «συνεταίρο» το αναγνωρισμένο σαν τέτοιο απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς.

(φωτογραφία: Φήμες υποστηρίζουν ότι σ’ αυτές τις φωτογραφίες – υπάρχει μεγάλη συλλογή από τέτοιες – φαίνεται κάποιος αποφασισμένος φίλος των Παλαιστίνιων, απεριόριστα θρασύς… Μήπως μπορείτε να τον βρείτε;

Για να σας βοηθήσουμε: δεν στάζουν αίμα και ψέμα μόνο τα χέρια του· στάζει και το χνώτο του το ίδιο… )

Palestine free! (2)

Δευτέρα 17 Μάη. Η εξέγερση των Παλαιστίνιων αιχμαλώτων μέσα στο ισραηλινό καθεστώς, πρώτα με αφορμή την απαγόρευση χρήσης της Damaskus Gate και, αμέσως μετά, εναντίον των «εξώσεων» απ’ την παλαιστινιακή γιετονιά της Ιερουσαλήμ / al Quds Sheikh Jarrah, ήταν / είναι η πρώτη αυθεντική και απ’ τα κάτω εξέγερση ενάντια στο απαρτχάιντ! Δεν είναι η πρώτη εξέγερση μέσα στο ισραηλινό έδαφος μετά τις «συμφωνίες του Όσλο». Τον Σεπτέμβρη του 2000 είχε ξεσπάσει η 2η intifada (ή η «intifada του al Aqsa») που κράτησε 4,5 χρόνια (ως τον Φλεβάρη του 2005). Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε κι αυτήν αντικατοχική εφόσον, στο «ιστορικό φόντο» της παρέμενε το ζήτημα της παραβίασης ακόμα κι εκείνων των θλιβερών «συμφωνιών του Όσλο» απ’ το ισραηλινό φασιστικό κράτος.

Όμως η εξέγερση του Sheikh Jarrah ξέσπασε σε διαφορετικό ιστορικό περιβάλλον, με διαφορετική αφορμή – και γι’ αυτό την θεωρούμε εξέγερση κατά του απαρτχάιντ. Πρώτον, η «προοπτική των δύο κρατών» έχει τελειώσει οριστικά, μετά την «ανακήρυξη» της Ιερουσαλήμ σαν «πρωτεύουσας» του ισραηλινού φασισταριού και την δηλωμένη πρόθεσή του να απαλλοτριώσει και να ενσωματώσει δια της βίας στην επικράτειά του το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Όχθης. Δεύτερον, η αναγνώριση ότι το ισραηλινό καθεστώς είναι ένα τυπικό ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς, είναι κοινότοπη ακόμα και μέσα στο ισραήλ. Και τρίτον, επειδή η έξωση / εξανδραποδισμός των Παλαιστίνιων απ’ το Sheikh Jarrah για να δοθούν τα σπίτια τους σε φασίστες εποίκους είναι τόσο καθαρή ενέργεια ρατσιστικού καθεστώτος ώστε κανείς (απ’ τους διεθνείς συμμάχους του) δεν θα μπορούσε να την υποστηρίξει ανοικτά χωρίς να στοχοποιηθεί για συνέργεια σε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Όταν το 2018 – 2019 o ισραηλινός στρατός σκότωνε ή/και σακάτευε κατά βούληση τους διαδηλωτές της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής στη λωρίδα της Γάζας, σχεδόν οι πάντες «κοιτούσαν αλλού»: η Γάζα και οι αιχμάλωτοί της είναι σα να έχουν «διαγραφεί» απ’ το ανθρώπινο είδος. Οι πρόσφατες οδομαχίες, όμως, μέσα στην Ιερουσαλήμ (και στη συνέχεια σε άλλες πόλεις της επίσημης επικράτειας του απαρτχάιντ καθεστώτος), απ’ την μια μεριά παλαιστίνιοι / άραβες διαδηλωτές και απ’ την άλλη ισραηλινοί στρατόμπατσοι και «αγανακτισμένοι» φασίστες, δεν θα μπορούσαν να διαγραφούν το ίδιο. Είναι υπερβολικά πρωτοκοσμικές για να πεταχτούν στα αζήτητα του «θρησκευτικού φανατισμού των απολίτιστων», όπως γουστάρουν να ρητορεύουν οι ρατσιστές στη δύση.

Μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά η «intifada του Sheikh Jarrah», που απλώθηκε σαν την φωτιά στα ξερά χόρτα, απειλούσε τόσο το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ όσο και τις ιστορικά ξεπερασμένες «πολιτικές μορφές» των παλαιστινίων. Την (ουσιαστικά προδοτική) εξουσία του Abbas αλλά και την Hamas. Γιατί μιλάμε με όμοιο τρόπο γι’ αυτές τις δύο; Αν ο συνάφι του Abbas και το εικονικό «κοινοβούλιο» της Ραμάλα είναι η καρικατούρα ενός δήθεν παλαιστινιακού κράτους που ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξει, η Hamas είναι το αρνητικό υπόλοιπο αυτού του (δήθεν) συμβιβασμού του Όσλο, του να περιοριστεί δηλαδή το απαρτχάιντ καθεστώς στα σύνορα που είχε το 1967. Η Hamas (κι όχι μόνον αυτή) κριτίκαρε μεν έντονα και κατηγορηματικά τις «συμφωνίες του Όσλο», τις οποίες δεν αναγνώρισε· αλλά είχε τον ίδιο στόχο με άλλα μέσα: ένα διακριτό παλαιστινιακό κράτος.

Τώρα πια αυτό είναι αδύνατο – εξ’ ου και μιλάμε για ιστορικό ξεπέρασμα και για «αρνητικό υπόλοιπο». Στρατιωτικά είναι αδύνατο η Hamas να αναγκάσει το απαρτχάιντ καθεστώς να υποχωρήσει· το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δοκιμάζει καινούργιες ρουκέτες και να κάνει αντιπολίτευση στον Abbas…. Όταν ο πολιορκητής έχει άπειρους πόρους και ο πολιορκούμενος ελάχιστους δεν υπάρχει περίπτωση να νικήσει στρατιωτικά ο δεύτερος. Όσο για το ενδεχόμενο ενός εκτεταμένου πολέμου στην μέση Ανατολή με την συμμετοχή και της Τεχεράνης; Μόνο φρίκη μπορεί να προκαλέσει η σκέψη του ότι το απαρτάιντ καθεστώς θα βρει την ευκαιρία να εφαρμόσει την δική του «τελική λύση» σε βάρος των Παλαιστίνιων.

Παρά και πέρα απ’ την ιστορική της διαδρομή (ή και εξαιτίας της), η Hamas (και οι υπόλοιπες ένοπλες οργανώσεις στη Γάζα) δείχνει ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό της. Δεν υπάρχει έξοδος, ούτε στρατιωτική ούτε πολιτική στις τακτικές της. Αντίθετα, ο νέος επίκαιρος αντιαπαρτχάιντ στόχος, ο στόχος ενός ενιαίου, δημοκρατικού, πολυεθνικού και πολυθρησκευτικού κράτους με ισότητα όλων και επιστροφή των Παλαιστίνιων προσφύγων, αυτός ο στόχος είναι ορατός καθαρά στον ορίζοντα! Επιβεβαιώθηκε μέσα απ’ την εξέγερση του Sheikh Jarrah – οι πάντες στον πλανήτη, ακόμα και οι αδιάφοροι, κατάλαβαν το επίδικο!

Αυτός ο στόχος είναι απόλυτα εχθρικός στην Κουίσλιγκ εξουσία του Abbas· αλλά είναι επίσης ασύμβατος με την δομή, την ιστορία, τον πολιτικό προσανατολισμό της Hamas. Η συγκεκριμένη οργάνωση (όπως και η μικρότερη «ισλαμική τζιχάντ») καθώς έχουν ολοκληρώσει τον ιστορικό ανταγωνιστικό τους κύκλο, είναι ευκολότερο πια να υπηρετούν τα στενά κομματικά τους συμφέροντα παρά την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, απ’ το ποτάμι (τον Ιορδάνη) ως τη θάλασσα (την Μεσόγειο).

Και αυτό εκτιμάμε ότι συμβαίνει – δυστυχώς! Κατά την διάρκεια των σφαγών εκατοντάδων άοπλων διαδηλωτών το 2018 και το 2019 η Hamas δεν εκτόξευε ρουκέτες… Το έκανε όμως τώρα, διαισθανόμενη (λέμε) ότι η εξέγερση του Sheikh Jarrah υπερβαίνει τα δικά της όρια, ότι την ξεπερνάει. Καθόλου παράξενο: δρώντας μ’ αυτόν τον αναχρονιστικό, αντι-ιστορικό τρόπο, η συγκεκριμένη οργάνωση έβγαλε απ’ την γωνία όπου είχε στριμωχτεί (διεθνώς) το απαρτχάιντ, φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ! Από δυο αντιδιαμετρικές αφετηρίες η εξουσία της λωρίδας της Γάζα και η εξουσία του ισραήλ ανέλαβαν να κάνουν αυτό που ξέρουν: πόλεμο. Έναν πόλεμο που κανείς τους δεν μπορεί να κερδίσει· θα χάσουν όμως (από πολιτική άποψη) οι εξεγερμένοι κατά του απαρτχάιντ.

Γι’ αυτό ο αρχιφασίστας Netanyahu φρόντισε να συμπληρώσει την ευκαιρία που του δόθηκε αμολώντας τα πιο καθαρόαιμα σκυλιά του καθεστώτος του, να κάνουν πογκρόμ κατά των Παλαιστινίων / αράβων στις ισραηλινές πόλεις. Την ώρα που παριστάνει για μια ακόμα φορά το «θύμα» της Hamas, προσθέτει ενώπιον του πλανήτη: Βλέπετε; Δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί…

Δηλαδή; Αφού ο νέος καθαρός στόχος είναι η κατάργηση του απαρτχάιντ και η απελευθέρωση της Παλαιστίνης απ’ τον ισραηλινό εθνικισμό / μιλιταρισμό, ο Netanyahu, πιο διορατικός απ’ την Hamas, αντιλαμβανόμενος καθαρά ποιός είναι ο πραγματικός κίνδυνος σε βάρος αυτού του εθνικισμού / μιλιταρισμού που εκπροσωπεί, απαντάει: ξεχάστε το!!!

Palestine free! (3)

Δευτέρα 17 Μάη. Η “πολιτική της ρουκέτας” εκ μέρους της Hamas και των υπόλοιπων αντιστασιακών οργανώσεων στη λωρίδα της Γάζα ήταν δίκαιη από ηθική άποψη, ωστόσο δεν μπορούσε να πάει πέρα απ’ την “λογική των αντιποίνων” μέσα στη διαρκή και απάνθρωπη αιχμαλωσία των παλαιστίνιων. Πολλές φορές δοκιμάστηκε, κι άλλες τόσες το πράγμα κατέληξε σε διαπραγματεύσεις για εκεχειρία (με μεσολαβητή, συνήθως, την χούντα του Καΐρου) με κάποιες πενιχρές και πάντα ανακλίσιμες “υποχωρήσεις” του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ. Η “πολιτική της ρουκέτας” δεν μπόρεσε να ανοίξει προοπτικές και ανταγωνιστικές δυνατότητες ούτε για τους αιχμάλωτους στη Γάζα, ούτε για τους αιχμάλωτους στην υπόλοιπη κατεχόμενη Παλαιστίνη, είτε στη δυτική Όχθη, ειτε στην Ιερουσαλήμ/al Quds, είτε οπουδήποτε αλλού μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. Αυτό είναι το νόημα της γνώμης μας ότι ο “πολιτικός κύκλος” αυτού του είδους ένοπλης δράσης έχει τελειώσει, και ότι έχει ξεπεραστεί… (Χωρίς να συνυπολογίζουμε τις συνέπειες του να είναι η Χαμάς εξουσία στη Γάζα).

Αντίθετα, ο αντι-απαρτχάιντ πολιτικός προσανατολισμός του κινήματος BDS, που ξεκίνησε από Παλαιστίνιους και αναπτύχθηκε διεθνώς εκτός κατεχόμενων, φώτισε τον μαύρο ορίζοντα με ένα καθαρό και έντονο φως, χωρίς σκιές, ανοίγοντας δύσκολες μεν αλλά σαφείς προοπτικές στον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Δημιούργησε νέες, σταθερές συμμαχίες στον δυτικό «πολιτισμένο» κόσμο, και τρόμαξε τόσο το απαρτχάιντ καθεστώς ώστε να επιστρατεύει κάθε βρώμικη δυνατότητα που διαθέτει για να το φρενάρει· σε μερικές περιπτώσεις με μικρή επιτυχία, συνολικά όμως αποτυγχάνοντας. Πράγματι: το πόσο φοβάται το Τελ Αβίβ τον προσανατολισμό του αντι-απαρτχάιντ αγώνα το δείχνει ο τρόπος που οι διεθνείς σύμμαχοί του έχουν προσπαθήσει να κατακρεουργήσουν ακόμα και τα δικά τους συντάγματα για να επιβάλουν λογοκρισία…

Όπως, όμως, έχει εύστοχα παρατηρηθεί δεν υπάρχει ως αυτή τη στιγμή ορατός πολιτικός οργανισμός μέσα στην κατεχόμενη Παλαιστίνη για να αναλάβει εκεί την δουλειά του αναπροσανατολισμού και της εξέλιξης της «γραμμής» που καθαρά υποδεικνύει το BDS. H Fatah σαν πάντα κυρίαρχη στην ΟΑΠ και η πολιτικά προσοδική συμμορία του Abbas δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να αναλάβουν αυτά τα πολιτικά καθήκοντα· το μόνο που κάνουν είναι να παζαρεύουν τις μικροεξουσίες τους με το Τελ Αβίβ και τους διάφορους τοξικούς της αραβικής χερσονήσου. Όμως ούτε η Hamas μπορεί.

Η εξέγερση του Sheikh Jarrah ανήκει (κατά την ταπεινή μας άποψη) σ’ αυτήν την “γραμμή”, του BDS· που παραμένει “πολιτικά ορφανή” μεν στην κατεχόμενη Παλαιστίνη αλλά θα μπορούσε να αναδείξει το δικό της εντόπιο πολιτικό προσωπικό, τις δικές της μορφές οργάνωσης, απ’ τα κάτω. Η Hamas επανα-ενεργοποιώντας την “πολιτική της ρουκέτας” (την οποία, ας το επαναλάβουμε, είχε βάλει στην άκρη σ’ όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Πορείας για την Επιστροφή παρά τον τεράστιο όγκο των δολοφονιών και των σακατεμάτων των διαδηλωτών· και την είχε βάλει στην άκρη επειδή δεν κινδύνευε από εκείνες τις διαδηλώσεις η ηγεμονία της στη Γάζα…) έκανε ό,τι χειρότερο θα μπορούσε: “καπέλωσε” μια διαφορετική δυναμική που ξεπερνάει την δική της “γραμμή”.

Ξέρουμε ότι “αυτά συμβαίνουν”…. Επίσης ξέρουμε ότι βρισκόμαστε έξω απ’ τον χορό. Ωστόσο η Ιστορία των κολασμένων δεν έχει περιθώρια για παζάρια…

Εξέγερση

Δευτέρα 10 Μάη. Ξεκίνησαν εναντίον του αποκλεισμού της Damaskus Gate, στα τείχη της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ / al Quds, στις αρχές του ραμαζανιού τον περασμένο μήνα. Ο ισραηλινός στρατός κατοχής ικανοποίησε το αίτημα των πιο άγριων ανάμεσα στις μάζες των ισραηλινών φασιστών, και έβαλε κάγκελα στην πύλη, απαγορεύοντας στους Παλαιστίνιους να μαζεύονται εκεί ή να περνάνε προς και από το al Aqsa. Είναι μέρος της παράδοσης του απαρτχάιντ, που σκοπεύει μεσοπρόθεσμα να καταστρέψει το τζαμί: κάθε φορά που υπάρχει μουσουλμανική γιορτή, οι παλαιστίνιοι “σερβίρονται” επιπλέον μερίδες βίας… Αυτή τη φορά όμως εκδηλώθηκε ο “απροειδοποίητος παράγοντας”: η οργή. Μέρα μετά την μέρα και νύχτα μετά την νύχτα οι οδομαχίες έγιναν ρουτίνα· μέχρι που το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς αναγκάστηκε να υποχωρήσει, αποσύρωντας τα κάγκελα και τον στρατό.

Συνεχίζεται εδώ και πολλές μέρες με αφορμή τις ισραηλινές προσπάθειες εκκένωσης / απαλλοτρίωσης παλαιστινιακών σπιτιών στη γειτονιά Sheikh Jarrah, στον ανατολικό (παλαιστινιακό) τομέα της παλιάς πόλης. Το απαρτχάιντ καθεστώς εφαρμόζει σταθερά το σχέδιο για εξανδραποδισμό των παλαιστινίων και απ’ την al Quds, που έχει επιταχυνθεί από τότε που το ψόφιο κουνάβι (και άλλες «συμμαχικές δυνάμεις») αναγνώρισαν την πόλη σαν «πρωτεύουσά» του.

Η εξέγερση σε urban συνθήκες είναι δύσκολο να ελεγχθεί, παρότι το ισραηλινό φασισταριό χρησιμοποιεί όλα τα μέσα του. Εν τω μεταξύ έχει επεκταθεί τόσο στη λωρίδα της Γάζα όσο και στη δυτική Όχθη, καθώς η καθημερινότητα γίνεται όλο και πιο ασφυκτική· ενώ πλησιάζει η ημέρα της Nakba, αλλά και η μνήμη της σφαγής δεκάδων άοπλων διαδηλωτών απ’ τον ισραηλινό στρατό, στις 15 Μάη το 2018 στη Γάζα, στη διάρκεια των διαδηλώσεων της Μεγάλης Επιστροφής.

Πολλοί καλοθελητές και εγκάθετοι έχουν προφητεύσει πολλές φορές ότι οι παλαιστίνιοι είναι μοιρολάτρες, θα συμβιβαστούν με την «μοίρα» που τους επιφυλάσσει το απαρτχάιντ καθεστώς, και θα λουφάξουν. Ειδικά μετά τις σφαγές το 2018 – 2019 στη Γάζα.

Τώρα ξανα-καταπίνουν την φιδίσια γλώσσα τους…

Ένας γύπας κάνει αεροπλανικά

Δευτέρα 19 Απρίλη. Το show του υπ.εξ. ρημαδο—–Νικόλα στην έδρα του «αιώνιου εχθρού» εντυπωσίασε το εθνικό κοινό. Ένοιωσε μια ανάταση και, ίσως, είδε στο show τον μαρμαρωμένο βασιλιά να ξεπαγώνει. Αλλά τι ήθελε να πει ο μετρ των υψηλού επιπέδου αποτυχιών;

Πριν δείξουμε το προφανές να θυμίσουμε ότι ο ρημαδο—–Νικόλας είχε πριν το show του μια άλλη θλιβερή αποστολή, παρέα με τον ρημαδοΚούλη. Να πάνε στην Τρίπολη (της λιβύης) και να πέσουν τα πόδια εκείνου που έδιωξαν με τις κλωτσιές πριν πάνω από ένα χρόνο, όταν ήταν πρεσβευτής της κυβέρνησης Saraj στην Αθήνα. Τον (υποτιθέμενο) «τσαμπουκά» που τώρα ο γύπας υπ.εξ. επέδειξε στην Άγκυρα τον είχε δείξει τον Δεκέμβρη του 2019 κατά του Mohamed Younis Menfi, απαιτώντας (!!!) να δώσει στο ελληνικό ρημαδογκουβέρνο “την συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης” για την οριοθέτηση των αοζ τους. Κι επειδή ο Menfi δεν έπαιρνε διαταγές απ’ την Αθήνα αλλά απ’ την μισητή και τρισκατάρατη κυβέρνηση Saraj (λογικό…) ίσα που πρόλαβε να μαζέψει τα πράγματά του. Τώρα όμως; Τώρα είναι επικεφαλής του (μεταβατικού) προεδρικού συμβουλίου της λιβύης – αναγνωρισμένος διεθνώς…

Με άλλη ευκαιρία θα πούμε περισσότερα για τις εξελίξεις στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου. Το θέμα είναι ότι το ντουέτο ρημαδοΚούλης / ρημαδο—–Νικόλας έτρεξε να φιλήσει εκεί που έφτυνε όχι μόνο επειδή αυτό ήταν μια ένδοξη στιγμή της ελληνικής ιμπεριαλιστικής “πολιτικής” (που δεν γιορτάστηκε όπως θα της άξιζε…) αλλά κυρίως μπας και κλείσει καμμιά δουλίτσα για εκλεκτούς έλληνες αφέντες: πλοιοκτήτες, πετρελαιάδες, εργολάβους δημοσίων έργων… Οι business ανοίγουν στην πετρελαιοφόρα λιβύη και οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες όφειλαν να ρίξουν τα μούτρα τους…

Αυτός, λοιπόν, ο ίδιος ο “ρίχνω τα μούτρα μου” στην Τρίπολη, πήγε να παίξει τον μάγκα στην Άγκυρα – λες και εκεί δεν ξέρουν ποιός είναι τι. Όπως σχολίασε χτες με μια πρόταση ένας έξυπνος αρθρογράφος της καθεστωτικής καθημερινής: η εξωτερική πολιτική είναι ενίοτε εξωτερίκευση της εσωτερικής πολιτικής με άλλα μέσα.

Ο ρημαδοΚούλης έχει σοβαρά προβλήματα με το ίδιο του το κόμμα· πράγμα που το έχουμε σχολιάσει εδώ και πολύ καιρό· και φυσικά δεν είναι μυστικό. Η μανατζερίστικη, τεχνοκρατική αντίληψή του για διάφορα θέματα του παραδοσιακού πολιτικάντικου πελατολογίου έχει σπάσει πολλών τα νεύρα. Η realos προσέγγισή του «στο εθνικό θέμα» (: τι να κάνουμε με τον «αιώνιο εχθρό;») δεν περνάει με τίποτα απ’ τους φονταμενταλιστές του καραμανλο/σαμαρισμού, που είναι η πλειοψηφία. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, τα όποια ευρώ μπουν στο ελλαδιστάν απ’ το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «ανάκαμψης απ’ τον τσαχπίνη» δεν προορίζονται (τυπικά τουλάχιστον) για το πολιτικά προσοδικό / κομματικό κοινό. Κι αυτή τη φορά η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία δεν πρόκειται να ξεγελαστεί με λίοδεντρα σ’ όλο το Αιγαίο και άλλα παρόμοια δημοφιλή και προσοδοφόρα κόλπα.

Μα ούτε εκεί τελειώνουν τα μαρτύρια εσωτερικού για τον ρημαδοΚούλη και τον κύκλο του. Έχει μπροστά του την κοινοβουλευτική έγκριση / ψήφιση κάποιων πρωτοκόλλων συνεργασίας με την βόρεια μακεδονία που περιλαμβάνονται στην «συμφωνία των Πρεσπών»… Τα μυστικά του βάλτου! Και στο πλάι του το αγκάθι του «κυπριακού» που μπορεί να μην είναι επείγον, έχει πάρει όμως τον δρόμο του προς κάποιο είδος «χαλαρής συνομοσπονδίας»… Ρεαλιστικό και αναπόφευκτο μεν, εκτός «εθνικής γραμμής» δε…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο ρημαδο—–Νικόλας είτε ανέλαβε απ’ τον ρημαδοΚούλη να δείξει βερμπαλιστική πυγμή απέναντι στον αιώνιο εχθρό μπας και συγκινηθεί το πεινασμένο για μελοδράματα κοινό και κοπεί η φόρα των εσωκομματικών αντιπάλων του, είτε ανέλαβε να τον κάψει (τον ρημαδοΚούλη). (Δεν αποκλείεται το πράγμα να ξεκίνησε με την πρώτη εκδοχή και να εξελίχθηκε στη δεύτερη). Ο Τσαβούσογλου θα πρέπει να ήταν ενήμερος ως ένα σημείο για τις ανάγκες της ελληνικής πολιτικής σκηνής· σίγουρα έδειξε κατανόηση προς στιγμήν. Εξ’ άλλου ο ρημαδο—–Νικόλας έσπευσε να δείξει το αυθεντικό μεγαλείο του όταν τέλειωσε την «προεκλογική» ομιλία του με το … πεινάω, ελπίζω ότι θα φάμε, ε; Ο άνθρωπος που πέρασε από ένα υπουργείο επί γκουβέρνου Καραμανλή του Β του Μικρού και τρία επί γκουβέρνου Σαμαρά/Βενιζέλου, ανήκει στο γνήσιο «λαϊκό» στυλ και σ’ ότι αφορά το στομάχι του.

Έγινε πάντως «λαϊκός ήρωας»…. Και ο τόπος χρειάζεται τέτοιους, έστω και σαν αλλαγή….