Δευτέρα 4 Μάρτη >> Στο ευρωκοινοβούλιο κατατέθηκε πρόσφατα προς έγκριση απόφαση για απαγόρευση αποστολής όπλων στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς. Απορρίφθηκε “κατά πλειοψηφίαν”…
Ενδιαφέρει μήπως ποιοί εντόπιοι ευρωβουλευτές γουστάρουν ανοιχτά να συνεχίσει η σφαγή στην Παλαιστίνη; Θα έπρεπε:
Δευτέρα 4 Μάρτη>> Τον Μικρό Δούκα του Λίγηρα (aka Macron) δεν πρέπει να τον παίρνουν πολλοί στα σοβαρά πλέον. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ακίνδυνος – το αντίθετο. Έχοντας χάσει κάμποσες γαλλικές αποικίες στο Sahel (από την Μόσχα…) έχει τους ιμπεριαλιστικούς λόγους του να δηλώνει ότι «η ρωσία δεν πρέπει να νικήσει»… Πράγμα που δεν έχει καθόλου το ίδιο νόημα με το «η ρωσία πρέπει να ηττηθεί»: η διαφορά βρίσκεται στο τι ο Μικρός Δούκας (και όλοι οι δυτικοί) θα καταδεχόταν να παραδεχτεί ως «νίκη της ρωσίας» αφού, ακόμα και σήμερα, έχοντας καταλάβει το 20% της ουκρανικής επικράτειας η δύστυχη Μόσχα δεν τυγχάνει της δυτικής αναγνώρισης ως νικήτρια.
Όταν λοιπόν ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα διακηρύσσει ως μελλοντικό εκείνο που ήδη συμβαίνει (: την αποστολή γαλλικού στρατού στο ουκρανικό πεδίο μάχης)∙ κι όχι μόνο ήδη συμβαίνει, όχι μόνο είναι γνωστό παγκοσμίως, αλλά έχει και σοβαρές απώλειες (τουλάχιστον 60 «ειδικές δυνάμεις», χειριστές γαλλικών πυραυλικών συστημάτων, τον Γενάρη στο Χάρκοβο…) τότε δύο είναι τα ενδεχόμενα. Είτε η διανοητική κατάσταση του νυσταλέου Jo είναι κολλητική∙ είτε ο Μικρός Δούκας θεωρεί πως αδειάζει μια θέση «προστάτη της ευρώπης» και τρέχει να την πιάσει…
H μόνιμη έγνοια των πολιτικών βιτρινών στο Παρίσι (δηλαδή εκείνων που εκπροσωπούν) είναι το Βερολίνο – και το Λονδίνο: πως θα υπερισχύσουν απέναντί τους. Η πιθανότητα επανεκλογής του ψόφιου κουναβιού στην Ουάσιγκτον και, κατά συνέπεια, ενός κάποιου μιλιταριστικού «κενού» απ’ την μεριά της σε σχέση με την δυτική ευρώπη, έχει ανοίξει την όρεξη του looser Μικρού Δούκα. Αλλά έχει σοβαρό ανταγωνισμό:
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.
Κανείς-δεν-θα-στείλει-στρατό-στην-ουκρανία… (Για σήμερα…)
Δευτέρα 4 Μάρτη>> Ας δούμε ωστόσο βιαστικά και διαγώνια την χειρότερη εκδοχή. Το γεγονός ότι η δυτική / νατοϊκή συμμετοχή στο ουκρανικό πεδίο μάχης εμφανίζεται τώρα ανοικτά και δημόσια σε «ανώτατο επίπεδο», είτε επειδή ο θλιβερός «άσσος στο ημίχρονο-δύο τελικό» καρφώνει το Λονδίνο, είτε επειδή οι ρωσικές υπηρεσίες καρφώνουν το Βερολίνο, είτε επειδή ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα καρφώνεται μόνος του (για όποιον λόγο κι αν το κάνει) έχει πια δύο πολύ σοβαρές συνέπειες.
Πρώτον, αν τα δυτικά κράτη / κεφάλαια συνεχίσουν να συμμετέχουν στον πόλεμο εκεί, ομολογημένα πια, οι πολιτικές βιτρίνες τους και οι δημαγωγοί τους θα πρέπει να εξηγήσουν στους υποτελείς τους γιατί δεν είναι εν δυνάμει στόχος οι «εθνικές» επικράτειές τους! Το να παραδέχεσαι ότι επιτίθεσαι σε πυρηνική υπερδύναμη (που φυσικά έχει το δικαίωμα να αμυνθεί απαντώντας όπου και όπως κρίνει σκόπιμο) δεν μπορεί να περάσει σ’ αυτές τις υπνωτισμένες δυτικές κοινωνίες ως η «κακή είδηση της ημέρας» – όχι, σίγουρα, υπό φυσιολογικές συνθήκες… Έτσι δεν είναι;
Δεύτερον, αν αυτά τα δυτικά καρφώματα και αυτοκαρφώματα ΔΕΝ λειτουργήσουν ανασχετικά στις ιμπεριαλιστικές ορέξεις των δυτικών κρατών / κεφαλαίων, η ανεγκέφαλη αλεπού έχει κάτι περισσότερο από ένα-χαλίκι-στο-παπούτσι-της! Θεωρητικά θα μπορούσε να αυτοπεριοριστεί κτυπώντας τα δυτικά όπλα και τους δυτικούς στρατούς αποκλειστικά στο ουκρανικό πεδίο μάχης, όπως κάνει ως τώρα. Αν όμως αυτά τα όπλα και αυτοί οι στρατοί προκαλέσουν μια σοβαρή (όχι κατ’ ανάγκην από στρατιωτική άποψη) ζημιά; Το ρωσικό αμυντικό δόγμα κάτι λέει επ’ αυτού, πιο συγκεκριμένα για την απάντηση σε σοβαρές επιθέσεις στη ρωσική επικράτεια. Κι αυτό που λέει δεν είναι καθόλου ευχάριστο…
Φαίνεται να υπάρχει ένας βλακώδης μιλιταριστικός υπολογισμός στα κεφάλια διάφορων παρακμιακών της δύσης. Πάει κάπως έτσι: αν πούμε ανοιχτά ότι συμμετέχουμε «κάπως» στο ουκρανικό πεδίο μάχης και το επισημοποιήσουμε στην πράξη τότε η Μόσχα, που δεν θέλει πυρηνική καταστροφή του πλανήτη, θα αναγκαστεί να υποχωρήσει!.. Αυτοί οι τύποι θεωρούν ακόμα ότι έχουν την πρωτοβουλία της «κλιμάκωσης» και ότι η πρόκληση-του-ενδεχόμενου-των-χειρότερων θα τους αποφέρει κάτι που θα μπορούν να πουλήσουν ως «νίκη». Μόνο που δεν έχουν καμία πρωτοβουλία, πουθενά πλέον!!! Και οι μπλόφες δεν περνάνε…
Μ’ αυτά τα δεδομένα (και μιλώντας πάντα για την χειρότερη εκδοχή) θα έπρεπε να ευχόμαστε μια ξαφνική αντιπολεμική έκρηξη στις δυτικές κοινωνίες, τέτοια που δεν να μην είναι selfie, να μην είναι ακροδεξιά, και να μην υποχωρήσει … λόγω «κούρασης».
Γίνονται ακόμα τέτοια «θαύματα», ειδικά όταν αυτές οι δυτικές κοινωνίες έχουν πεισθεί για την … μοχθηρότητα του εχθρού (αλλά όχι των δικών τους καπιταλιστικών καθεστώτων);
Δευτέρα 26 Φλεβάρη>> Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα (κρίνουμε) συνέντευξη του εξόριστου ισραηλινού ιστορικού Ilan Pappe στο al Jazeera, που δημοσιοποιήθηκε μόλις χτες, Κυριακή 24/2. Σύντομη (25 λεπτά), περιεκτική και, το σημαντικότερο, αισιόδοξη! Δυστυχώς χρειάζεται να ξέρετε τα βασικά αγγλικά, μιας και έχει αγγλικούς υπότιτλους…
(Προσέξτε προς το τέλος την αναφορά του στην ανάγκη μιας «νέας PLO». Στις 8 Γενάρη – Παλαιστινιακή αντίσταση 1- γράψαμε ακριβώς γι’ αυτήν που, κατά τη γνώμη μας, έχει αρχίσει ήδη να δημιουργείται…)
Μια ομάδα υποστηρικτών της παλαιστινιακής αντίστασης «πιέζει» τον συντηρητικό αμερικάνο βουλευτή Andy Ogles:
– «Είδα εικόνες από κομματιασμένα παιδικά κορμιά» του λέει μια γυναίκα. «Και είναι ο φόρος που πληρώνω που πηγαίνει στον βομβαρδισμό αυτών των παιδιών»..
– «Εντάξει, νομίζω ότι πρέπει να τα σκοτώσουμε όλα…» απαντάει το κάθαρμα «… αν αυτό σε κάνει να νοιώθεις καλύτερα»…
Δευτέρα 26 Φλεβάρη>> Όταν πυροσβεστικές καταστολής πλήθους πιάνουν δουλειά στους δρόμους της πρωτεύουσας του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος εν μέσω πολέμου διαρκείας, θα πρέπει να υπάρχει κάποιο πρόβλημα, έτσι δεν είναι; Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των υποτελών συμφωνεί στην εξόντωση των Παλαιστίνιων (στη Γάζα και όχι μόνο) αυτή η «ενότητα των χασάπηδων» δεν φαίνεται πια αρκετή: όλο και μεγαλύτερες διαδηλώσεις (κάθε Σάββατο) απαιτούν (με αυξανόμενη ένταση) την παραίτηση του τωρινού αρχιχασάπη και καινούργιες εκλογές. Η βασική αιτία; Δεν έχει σώσει ακόμα όσους ομήρους έχουν μείνει ζωντανοί (πάνω από 100)…
Δεν έχουν καταλάβει; Ή καταλαβαίνουν μεν αλλά δυσκολεύονται να παραδεχτούν ότι το όριο της εγκληματικότητάς τους δεν είναι οι 30, 40 ή 50 χιλιάδες δολοφονημένοι Παλαιστίνιοι αλλά το ότι οι όμηροι πρέπει να «εκκαθαριστούν» απ’ τον ίδιο, τον δικό τους στρατό…. για να πέσει σημαντικά η «ανταλλακτική αξία» τους σε σχέση με τους Παλαιστίνιους αιχμάλωτους; Hannibal dogma λέγεται, το ξέρουν σίγουρα…
(Ο πρώην στρατηγός και νυν υπ.αμ. Gallant τα έχει βρει σκούρα με τα «ανθρώπινα ζώα» όπως αποκάλεσε στις 10 Οκτώβρη τους Παλαιστίνιους. Τώρα δηλώνει κομψά «είναι δύσκολο να απελευθερώσουμε τους ομήρους»…)
Σκοτώνοντας απ’ την μια μεριά μαζικά Παλαιστίνιους, και ελπίζοντας κρυφά απ’ την άλλη ότι «κάπου θα πετύχει» και μερικούς ομήρους, ο στρατός του θεοναζί καθεστώτος συνεχίζει απτόητος την δουλειά του στη Γάζα. Μόνο που ακόμα κι αυτή η «εύκολη» δουλειά έχει αρχίσει να ζορίζεται…
Ο υποστράτηγος Itzhak Brik, απόστρατος κι αυτός αλλά χωρίς αξιώματα, έδωσε πρόσφατα μια περιγραφή του χάους στον ισραηλινό στρατό, συνεντευξιαζόμενος στην εφημερίδα Maariv:
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.
Δευτέρα 26 Φλεβάρη>> Στις 20 Γενάρη του 2023 (πάνω από ένα χρόνο πριν) η γενική συνέλευση των κρατών μελών του οηε, μετά από απόφασή της (A/RES/77/247), κατέθεσε στο ICJ αίτημα γνωμοδότησης / απάντησης σε δύο ερωτήματα:
Α) Ποιες είναι οι νομικές συνέπειες της συνεχιζόμενης παραβίασης απ’ το Ισραήλ του δικαιώματος των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση εξαιτίας της παρατεταμένης κατοχής, των εποικισμών και της προσάρτησης παλαιστινιακού εδάφους που έχει καταληφθεί από το 1967, συμπεριλαμβανομένων των ενεργειών για ανατροπή της δημογραφικής σύνθεσης, του χαρακτήρα και του καθεστώτος της Ιερής Πόλης της Ιερουσαλήμ, αλλά και της υιοθέτησης παρόμοιων μέτρων και νόμων υπέρ των διακρίσεων;
Και:
Β) Πως επηρεάζουν οι πολιτικές και οι πρακτικές του Ισραήλ το νομικό καθεστώς της κατοχής, και ποιες είναι οι νομικές συνέπειες που προκύπτουν για όλα τα κράτη μέλη και τον ΟΗΕ απ’ αυτό το καθεστώς;
Αυτές οι δύο ερωτήσεις ήταν ουσιαστικά μία: (όλοι το ξέρουν αλλά) επιβεβαιώνει το δικαστήριο ότι το ισραήλ είναι απαρτχάιντ καθεστώς;
Το έφερε έτσι η διαδικασία και οι ακροάσεις του ICJ γύρω απ’ αυτό το ζήτημα ξεκίνησαν μέσα στη σφαγή, στις 19 Φλεβάρη. Θα τελειώσουν στις 4 Μάρτη. (Πρόκειται για ζήτημα ξεχωριστό απ’ το ήδη σε εξέλιξη κατηγορητήριο κατά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος για γενοκτονία). Πενήντα δύο (52) κράτη και 3 διεθνείς οργανισμοί καταθέτουν ως μάρτυρες κατηγορίας – ενώ το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς απαξίωσε να «υπερασπιστεί τον εαυτό του» θεωρώντας ότι το ICJ είναι «αναρμόδιο» να κρίνει… (Και, φυσικά, ότι όποιος έχει πυρηνικά όπλα και δυτική στήριξη μπορεί να κάνει ότι θέλει…)
Μέσα σ’ αυτά τα 52 κράτη / μάρτυρες κατηγορίας είναι και η ναμίμπια. Που (με κριτήρια «εξωτερικής πολιτικής») έχει περισσευάμενο θάρρος ώστε να φτύνει ογκόλιθους όχι μόνο της διεθνούς πολιτικής αλλά και της χριστιανικής ηθικής, όπως η αγαπημένη Annalena, ο «άσσος στο ημίχρονο – δύο τελικό» θλιβερός κύριος Soltz και όλο το συνάφι τους στο Βερολίνο.
Ενόσω λοιπόν όλοι οι ενάρετοι και φιλάνθρωποι της δύσης κάνουν τον σταυρό τους για το πως έχουν έρθει τα πάνω κάτω, ιδού τι λεγόταν στη Χάγη στις 23 Φλεβάρη (και κυκλοφόρησε σ’ όλο τον υπόλοιπο πλανήτη / ζούγκλα, έξω και γύρω απ’ τον ευρωπαϊκό «κήπο-της-Εδέμ», όπως υποστηρίζει ένας μεγαλοκηπουρός ονόματι Borell):
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.
Δευτέρα 26 Φλεβάρη>> Ποιος θα το περίμενε; Ενόσω ο ρημαδοΓουαϊδοΝικόλας, ως υπ.αμ. πια, καμαρωτός καμαρωτός θα αρμενίζει (νοερά ο ίδιος…) στην Ερυθρά Θάλασσα απρόσκλητος, κουρντίζοντας (μαζί με τους υπόλοιπους λευκούς «προστάτες») τους υεμενίτες Houthi, μπορεί και να πέσει πάνω σε τουρκικά πολεμικά – αυτά με επίσημη πρόσκληση απ’ το Mogadishu της σομαλίας… Ας έχει λοιπόν έτοιμο ένα «ηχηρό μήνυμα» (ακόλαστη η δημαγωγική αργκώ!) εναντίον τους, πολύ «ηχηρό», πάρα πολύ – γίνεται φασαρία σ’ εκείνα τα μέρη…
Οι δημαγωγοί του καθεστώτος κατάπιαν αυτήν την δυσάρεστη εξέλιξη – αλλά τι δημαγωγοί θα ήταν αν δεν το έκαναν; Το ζήτημα έχει ωστόσο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όχι απ’ την σκοπιά του «αιώνιου εχθρού που καταρρέει όπου νάναι» (εδώ οι εθνικόφρονες δεξιοί κι αριστεροί μπορεί να πουν ε, ντάξει: λέμε και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα…), αλλά σαν τμήμα της γρήγορης εξέλιξης του ευρασιατικού project.
Ας ρίξουμε μια ματιά:
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.
Δευτέρα 19 Φλεβάρη>> Η σύρια Lynn Adid συνθέτει και τραγουδά με βάση κείμενα της Παλαιστινιακής Εγκυκλοπαίδειας. Η παλαιστίνια Hala Salem χορογραφεί και χορεύει.
Μπορεί να μην καταλαβαίνουμε τα λόγια, καταλαβαίνουμε όμως απ’ τον χορό τι σημαίνει να είσαι στο σπίτι σου αν το σπίτι σου είναι η Παλαιστίνη: περιπλάνηση, δυσκολίες, πόλεμος, αλληλεγγύη∙ και αποφασιστικότητα…
Δευτέρα 19 Φλεβάρη>> Αυτή η φωτογραφία κυκλοφόρησε στις αρχές Φλεβάρη για να ταπεινώσει. Αριστερά είναι ένας άντρας. Γυμνωμένος, τραυματισμένος, με τα χέρια δεμένα. Δεξιά είναι ένα θεοναζί, απαρτχάιντ, μιλιταριστικό σκουπίδι. Την φωτογραφία τράβηξε πανηγυρίζοντας ένα άλλο τέτοιο σκουπίδι.
Ο τόπος είναι ένα χριστιανικό σχολείο και παιδικός σταθμός στην οδό Jala, στα δυτικά της πόλης της Γάζα. Το εικονιζόμενο σκουπίδι λέγεται Yosee Gamzoo, στρατιώτης του ισραηλινού στρατού. (Κατέβασε την φωτογραφία απ’ τον λογαριασμό του όταν κατάλαβε τι δείχνει τελικά…). Ο άντρας αριστερά λέγεται Hamza Abu Halima. Για την ακρίβεια έτσι λεγόταν. Μετά την δημοσίευση της φωτογραφίας λέγεται «το λιοντάρι της Γάζα». (Το όνομα Hamza είναι αρχαία αραβική λέξη που σημαίνει «λιοντάρι»…).
Τον Hamza τον «έδεσαν» τα θεοναζί σκουπίδια τον περασμένο Δεκέμβρη. Ο Hamza δεν ανήκει σε κάποια οργάνωση της παλαιστινιακής αντίστασης. Είναι πολίτης, απλός πολίτης. Ζούσε με την ευρεία οικογένειά του στην Shejaiya, μια γειτονιά της πόλης της Γάζα, που είναι εφιάλτης για τους κατοχικούς θεοναζί. Τους έχει προκαλέσει πολλές ήττες, διαχρονικά. Είχαν μετακομίσει στο σπίτι του θείου του, σε άλλη περιοχή, θεωρώντας την ασφαλέστερη – μέχρι που εισέβαλαν τα μιλιταριστικά σκουπίδια. Είχαν σκοτώσει τον αδελφό του το 2014. Τώρα σκότωσαν τον πατέρα του, την νύφη του και τα δύο ανίψια του. Ο Hamza τραυματίστηκε απ’ τα θραύσματα μιας σφαίρας διασποράς… Τον «έδεσαν», τον έγδυσαν, τον κτύπησαν, και τον φωτογράφισαν. Σα λάφυρο…
Όμως… Όμως αυτό το υψωμένο κεφάλι, αυτό το βλέμμα που κοιτάει χωρίς φόβο το σκουπίδι, αυτό το σώμα που το δεξί του χέρι μοιάζει έτοιμο να ορμήξει παρά τα δεσμά του: η φωτογραφία ενός τραυματισμένου, αιχμάλωτου, ακατάβλητου «απλού» παλαιστίνιου έδειξε (κόντρα στη θέληση των μιλιταριστικών σκουπιδιών / δεσμοφυλάκων του) την υπερηφάνεια και την γενναιότητα ενός πληθυσμού που ακόμα κι όταν δεν κρατάει όπλο, ακόμα κι όταν υποφέρει, «βγάζει φωτιές». Έχει πάντα δικό του εκείνο που στις δυτικές κοινωνίες έχουν αναλάβει και εξουδετερώσει κάθε είδους ειδικοί: καρδιά.
Ο Hamza αφέθηκε μετά πολλές εβδομάδες. Αλλά αυτή μόνη η στιγμή της αιχμαλωσίας του που έγινε θρύλος του έδωσε δίκαια το παρατσούκλι «το λιοντάρι»: δεν σας φοβόμαστε φασιστόμουτρα! Ακόμα και άοπλοι, ακόμα και τραυματισμένοι, ακόμα και με τα χέρια δεμένα, δεν σας φοβόμαστε!
Χίλιοι, δυο χιλιάδες, πέντε, δέκα, είκοσι, εκατό χιλιάδες Hamza, με ντουφέκια ή ακόμα και χωρίς: δεν ποζάρουν, δεν πουλάνε εαυτούς. Ζουν και αναπνέουν ως την τελευταία τους στιγμή, κάποιοι λένε ότι ζουν και αναπνέουν ακόμα και μετά. Όπως είπε κάποτε μελαγχολικά ένας αμερικάνος καραβανάς για τους βιετκόνγκ: με τέτοια αρχίδια πως είναι δυνατόν να ηττηθούν;
Πως;
(Αλλοίμονο σ’ εμάς…)
Δευτέρα 19 Φλεβάρη>> Τους έδεσαν αν και ήταν άμαχοι, στη βόρεια Γάζα… Τους μετέφεραν σε φυλακές… Φώναξαν ομάδες θεοναζί «πολιτών» να βιντεοσκοπήσουν τα βασανιστήρια… Τους ξεγύμνωσαν, τους έδειραν με σιδερένια κλομπ, τους έκαναν ηλεκτροσόκ, τους έριξαν καυτό νερό στο κεφάλι: για την δική τους τέρψη και την τέρψη του κοινού.
Μετά από 2 μήνες τους άφησαν… Οι καταγγελίες τους έφτασαν στο ευρω-μεσογειακό παρατήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων…
Οι γερμανοί ναζί δεν τα είχαν σκεφτεί αυτά. Αλλά η κοινοτοπία του χειρότερου είναι βελτιωμένη σε σχέση με την κοινοτοπία του κακού… Ζούμε στον 21ο αιώνα, και οι υπήκοοι έχουν δικαίωμα όχι μόνο στον ρατσισμό σα ιδεολογία γενικής χρήσης, αλλά και στον σαδισμό – σαν «πρακτική εμπειρία».
Δεν είναι, άραγε, «δημοκρατικό δικαίωμα» η «κοινωνικοποίηση των βασανιστηρίων»;