Tag: ε.ε.

Απελπισία;

Τρίτη 26 Νοέμβρη. …Ο κόσμος δεν θα γυρίσει στην κατάσταση πριν την παγκοσμιοποίηση. Οι γερμανοί και οι αμερικάνοι πρέπει να αρπάξουν την ευκαιρία να σχηματοποιήσουν την παγκοσμιοποίηση σύμφωνα με τις αξίες και τις ιδέες τους. Το οφείλουμε στις επιχειρήσεις και στους πολίτες μας, ακόμα και στην παγκόσμια κοινότητα, να επεκτείνουμε και να βαθύνουμε την συνεργασία μας…

Αυτό είναι ένα απόσπασμα απ’ την κοινή δήλωση του Obama και της Merkel στις 16 Νοέμβρη του 2015. Ήταν η τελευταία επίσκεψη του Obama στο Βερολίνο σαν πρόεδρος· μια βδομάδα μόνο μετά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές στις ηπα, και την νίκη του ψόφιου κουναβιού. Είπαν τότε διάφοροι ότι ο Obama, εκτιμώντας τι θα ακολουθήσει με την ψοφιοκουναβική προεδρία, παρέδωσε στην γερμανίδα πρωθυπουργό «τα κλειδιά του δυτικού φιλελευθερισμού»: η Ουάσιγκτον δεν θα τον υπερασπιζόταν άλλο…

Μετά από 4 μόνο χρόνια είναι εύκολο να δει ο καθένας πόσο ευχές ήταν εκείνες οι δηλώσεις, και πόσο έξω έπεσαν. Δεν θα ήταν άλλωστε δυνατό να παίξει το Βερολίνο μόνο του τον ρόλο του «ηγέτη του δυτικού πολιτισμού» έναντι των ανταγωνιστών που ήταν ήδη ευδιάκριτοι. Θα χρειαζόταν το λιγότερο την ε.ε. και οπωσδήποτε την ευρωζώνη. Αν και από στενά οικονομική άποψη το project europe κατάφερε ως τώρα να επιβιώσει απ’ την όξυνση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, από πολιτική παραμένει σε νηπιακή κατάσταση.

Η παρακμή της δύσης δεν είναι βέβαια απόλυτη. Αρκεί, ωστόσο, η σχετικότητά της: ο καπιταλιστικός δυναμισμός του Πεκίνου και η ταχύτητα με την οποία συγκροτεί ένα καινούργιο ηγεμονικό μπλοκ (το project ευρασία) δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στην καπιταλιστική ιστορία. Είναι λογικό το δυτικό «δέος» μπροστά σ’ αυτή την εξέλιξη.

Αναμενόμενη και η απελπισία των «ειδικών» της δύσης. Ίσως με κάποια δόση δημοσιογραφικής υπερβολής αυτό ήταν το κοινό αίσθημα που κατέγραψαν οι δημοσιογράφοι του γνωστού politico το περασμένο Σαββατοκύριακο, στους συμμετέχοντες στο ετήσιο φόρουμ διεθνούς ασφάλειας στο Halifax του καναδά. Ένας απ’ αυτούς το έθεσε ως εξής: Η ρωσία είναι σαν μια σειρά τυφώνες. Η κίνα είναι η κλιματική αλλαγή… Ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση φτουράνε οι ομπρέλλες…

«Οι δημοκρατίες μας είναι πολύ εύθραυστες πια» κλαψούρισαν διάφοροι άλλοι. Φταίει και γι’ αυτό το Πεκίνο, ή η συμμαχία του με την Μόσχα (και την Τεχεράνη, την Άγκυρα, την Ισλαμαμπάντ…); Όχι δα! Η «αναδιάρθρωση της πολιτικής διεύθυνσης» προς πιο συγκεντρωτικές (αν και «αόρατες») μορφές εξουσίας, και η μετάβαση απ’ τις τυπικές «δημοκρατίες» στις πραγματικές ολιγαρχίες εξελίσσεται στη «δημοκρατική δύση» εδώ και τουλάχιστον 35 χρόνια. Κάτω απ’ τα λάβαρα του νεοφιλελευθερισμού.

Μπορεί τώρα, ας πούμε, να μοιάζει τολμηρή η (δημοσιογραφική…) θέση πως οι εξουσίες, τελικά, δεν είναι τρεις (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) αλλά τέσσερεις, με την τέταρτη να «ανεβαίνει» δυναμικά (: οι μυστικές υπηρεσίες) και παράδειγμα τις ηπα… Αλλά τι θα έλεγε κανείς για τις τεχνογραφειοκρατίες που άρχισαν να αναπτύσσονται απ’ τα ‘80s σ’ όλο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό βορρά για να μπορεί το νεοφιλελεύθερο κράτος να παρουσιάζεται στους υποτελείς του σαν «λιγότερο και μικρότερο» ενώ, πρακτικά, ήταν διαφορετικό, με άλλες προτεραιότητες;

Αυτό που έχει ονομαστεί «δυτική δημοκρατία», το μοντέλο δηλαδή του κεϋνσιανικού κράτους μετά τον β (και στη διάρκεια του γ) παγκόσμιου πολέμου ήταν εξαίρεση, ακόμα και στις περιοχές του πλανήτη που συμπεριλαμβάνονταν στη «δύση». Η ελλάδα, η ισπανία, η πορτογαλία αλλά και η νότια κορέα «πρόλαβαν» αυτό το μοντέλο προς το τέλος του. Πριν είχαν χούντες… Έστω κι έτσι, αυτή η κεϋνσιανή δημοκρατία ήταν ο αναγκαίος συμβιβασμός (των αφεντικών) για την αναγνώριση και αμέσως μετά την αξιοποίηση του εργατικού ανταγωνισμού.

Αλλά αυτόν τον εξουδετέρωσαν απ’ τα ‘80s και ύστερα (και ως τώρα) οι «κύριοι του κόσμου». Συνεπώς τι να την κάνουν την «δημοκρατία» πέρα απ’ την κατανάλωση; Δεν την χρειάζονται…

Project europe 1

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Έχει το ενδιαφέρον της η «αποκάλυψη» των καθεστωτικών new york times (προχτές) μιας πρόσφατης στιχομυθίας μεταξύ Merkel και Macron.

… Καταλαβαίνω την επιθυμία σου για αποδιαρθρωτική πολιτική φέρεται να είπε η γερμανίδα πρωθ. Αλλά έχω κουραστεί να μαζεύω τα κομμάτια. Ξανά και ξανά πρέπει να κολλάω τα φλυτζάνια που σπας έτσι ώστε μετά να μπορούμε να κάτσουμε και να πιούμε μια κούπα τσάι μαζί…

Σαφές ή όχι αυτές οι κουβέντες δεν δείχνουν μια «νοικοκυρά» που πρέπει να κουμαντάρει τις ζημιές απ’ τα νεύρα του «κυρίου». Δείχνουν το ξεπέρασμα εκείνου που μέχρι πριν λίγα χρόνια διαφημιζόταν σαν «το μοτέρ» του project europe: του γαλλογερμανικού άξονα. Δεν είναι δύσκολο να ξέρει κάποιος ότι όχι μόνο ο Macron αλλά διαχρονικά η γαλλική «εθνική γραμμή» ήταν να κάνει ζημιές σε οτιδήποτε «ευρωπαϊκό» που θα υπονοούσε την υπεροχή του Βερολίνου. Τέτοια παραμένει. Και, ύστερα, πότε πότε, πουλάει «ευρωπαϊσμό» αποκλειστικά με γαλλικούς όρους – όπως κάνει τελευταία ο κατά την γνώμη του βασιλεύς της γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron…

Το ότι το project europe δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, το ότι έμεινε «νήπιο» από πολιτική άποψη (όπου το «πολιτική» σημαίνει την ενιαία θέση του στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό) δεν οφείλεται ούτε στη Μόσχα, ούτε στο Πεκίνο! Οφείλεται στο Παρίσι (που πάντα φοβόταν και φοβάται το Βερολίνο) και στο Λονδίνο (που πάντα ήθελε μόνο μια «ενιαία αγορά» και τίποτα παραπάνω). Αν, τώρα, ο κινεζικός καπιταλιστικός δυναμισμός γίνεται global αυτό οφείλεται τελικά στο ότι η Ιστορία απεχθάνεται τα κενά…

Project europe 2

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Όταν η καταλανική ανταρσία βρισκόταν στο φόρτε της (με το ψημοψήφισμα για την κρατική ανεξαρτησία, και η ισπανική καταστολή), πριν δύο χρόνια, ο γνωστός Γιούνκερ είχε δηλώσει (για να στηρίξει την άποψη ότι η ε.ε. και η ευρωζώνη δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν ένα καταλανικό κράτος) ότι εδώ δεν θα καταφέρνουμε με 28, θα τα καταφέρουμε με 98;

Ο Γιούνκερ είχε δίκιο απ’ την ανάποδη!!! Το πολιτικό (και ιδεολογικό) πρόβλημα του project europe είναι, ακριβώς, το «28»: το ότι, δηλαδή, στα συστατικά του μέρη περιλαμβάνονται όλα τα ιστορικά ιμπεριαλιστικά «έθνη κράτη», με τις αντίστοιχες ιδεολογίες / μυθολογίες για κατανάλωση των υποτελών, και όλα τα (συχνά φαντασιακά) “Plan B” των αφεντικών τους όταν ζορίζονται.

Όταν η «οικονομική σύνθεση» είναι εφικτή – κι αυτό έχει συμβεί σε αρκετό βαθμό στο project europe – η μορφή έθνος / κράτος (εξοπλισμένη με όλα τα «παλιά μεγαλεία»…) είναι αντιδραστική! Δεν είναι τυχαίο ότι η κατάλληλη ιδεολογία για να υποστηρίξει την «εθνικότητα» μέσα στο project europe είναι αυτή του φασισταριού! Η αριστερά (του κράτους και του κεφάλαιου) προσπάθησε φιλότιμα να κολλήσει «αριστερό πρόσημο» σ’ αυτήν την ιστορία· απέτυχε παταγωδώς, και το μόνο που έκανε είναι «να ρίξει νερό στον μύλο της αντίδρασης»…

Αν τα συστατικά του project europe ήταν εφικτό να γίνουν όχι τα «28» ευρωπαϊκά έθνη / κράτη αλλά οι «98» ευρωπαϊκές περιφέρειες, οι «ενωμένες πολιτείες της ευρώπης» θα ήταν ήδη γεγονός.

Φυσικά, το ακούμε ήδη, είναι αρκετοί (που παριστάνουν τους «αντι-ιμπεριαλιστές») που με χαρά θα έβλεπαν την πλήρη διάλυση του project europe. Στα μέρη μας το δήλωναν ανοικτά επί χρόνια. Καθόλου παράδοξο το ότι άλλους τους καβάλησαν οι ντόπιοι φασίστες, και άλλοι έγιναν εξουσία για να κάνουν ένα καλό μέρος της λάτζας της «αντιευρωπαϊκής δουλειάς»: συμμαχία με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Κάιρο· και παραχώρηση βάσεων στους δύο πρώτους.

Επ’ αυτού, επί της εθνικής γραμμής, ο «αντι-εε αντι-ιμπεριαλισμός» κάτι έπαθε… Και κλάταρε…

(Μιας και η ασταμάτητη μηχανή, σαν αυτόνομη εργάτρια, δεν συμμετέχει στα διλήματα των αφεντικών, του είδους «μένουμε ευρώπη» vs «μένουμε άνω τζούτζουλα» – αφίσα επάνω, πριν το θρυλικό “δημοψήφισμα” του ’15 και ενάντιά του – έχει την πολυτέλεια να τα καταλαβαίνει, και να αναλύει το πως αυτά μεταφέρονται στους πληβείους. Κατά συνέπεια θεωρεί γελοίο το «επαναστατικό πάθος» του να πάρει κάνεις θέση υπέρ της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφάλαιου.

Αλλά θεωρεί επίσης αυτοκτονικές τις συνέπειες τέτοιων «παθών»: όπως η θρυλική «αντιπαγκοσμιοποίηση» γέννησε το μόνο που μπορούσε, φασιστοεθνικιστικές πολιτικές βιτρίνες, έτσι και η υπεράσπιση του «εθνικού κράτους» στην ευρώπη γεννάει τέρατα· και μόνο τέτοια θα μπορούσε να γεννήσει.

Όσο για το θεώρημα ότι «στην εθνική κλίμακα» οι ταξικοί, εργατικοί αγώνες είναι ευκολότεροι (;;;) πού αποδεικνύεται;)

Πετρέλαιο και θάνατος

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Τον Ιούλη του 2018 η ιταλική πετρελαϊκή eni (την οποία το νοτιοκυπριακό καθεστώς θέλει να κάνει «ασπίδα» των οικοπέδων του) υπέγραψε συμφωνία με την libyan national oil corporation για την δημιουργία μιας κοινής επιχείρησης εκμετάλλευσης και εμπορίου λιβυκών πετρελαίων. Την mellitah oil and gas company.

Η mog εκμεταλλεύεται κοιτάσματα στην επαρχία zawiya, στα δυτικά της Τρίπολης, μια περιοχή που ελέγχεται απ’ την μία απ’ τις δύο «διεθνώς αναγνωρισμένες» κυβερνήσεις στη λιβύη. Η eni, σαν ο φραγκάτος εταίρος, προέλαβε ένοπλους για να προστατεύουν τις εγκαταστάσεις. Αλλά το security δεν είναι η πρώτη, ούτε η μόνη δουλειά αυτών των ένοπλων. Πληρώνονται από το 2017 απ’ το ιταλικό κράτος για να «συντηρούν» στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων / μεταναστών σε λιβυκό έδαφος.

Το τι σημαίνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων / μεταναστών στη λιβύη δεν θα θέλατε να το ξέρετε… Είναι, σίγουρα, μια επικερδής επιχείρηση άπαξ και μια περιοχή αυτοχαρακτηριστεί σαν «συνοριακή ζώνη» – της ιταλίας ή/και της ε.ε. Υποθέτουμε πως έχετε παρακολουθήσει την ασταμάτητη μηχανή και τις προηγούμενες ημέρες· οπότε μπορούμε να συνεννοηθούμε.

Η δουλειά, λοιπόν, των ένοπλων συμμοριών στο λιβυκό έδαφος, που αν χρειαστεί «ξεπλένονται» σαν φύλακες καθώς πρέπει πετρελαϊκών επιχειρήσεων, είναι να εμποδίζουν αφρικάνους πρόσφυγες / μετανάστες να φύγουν προς λιβύη μεριά. Όσοι «συλλαμβάνονται» είτε στις λιβυκές ακτές είτε στα λιβυκά χωρικά ύδατα, αν είναι «τυχεροί», βασανίζονται με διάφορους τρόπους· προς παραδειγματισμό των υπόλοιπων. Αλλά οι πληρωμένες και απ’ το ιταλικό κράτος συμμορίες έχουν κι άλλη μέθοδο: από τότε που η Ρώμη τους χάρισε μερικά ταχύπλοα «λιμενοαστυνομίας» κυνηγούν τα πλοιάρια των δραπετών και τα βουλιάζουν. Επειδή (έτσι λένε τα συμβόλαιά τους) δεν πρέπει να φτάνουν ούτε τις ιταλικές ακτές ούτε τα πλοία των βορειευρωπαϊκών μκο που προσπαθούν να τους σώσουν…

Καταλαβαίνετε τώρα τι ακριβώς ήταν η «πολιτική» καθαρμάτων σαν τον Salvini: πρόκειται για την ιταλική εφαρμογή της συμφωνίας που έχει γίνει με τις λιβυκές συμμορίες ανθρωποκυνηγών, οι οποίοι μπορεί να χρειαστούν και σαν σεκιουριτάδες της eni· και ό,τι άλλο, μελλοντικά.

(φωτογραφία πάνω: Στη μέση ο Abd Al-Rahman Milad –“Bija”. Γνωστός αρχισυμμορίτης στη λιβύη, απ’ την zawiyah… και επίσημος συνομιλητής του ιταλικού υπ.αμ…

κάτω: Αυτοί είναι όσοι επέζησαν απ’ την βύθιση ενός πλοιαρίου, 5 μίλια απ’ την ακτή της al-Khoms, στις 25 Ιούλη του 2019. Τουλάχιστον 150 άλλοι πνίγηκαν…)

Τρώγοντας έρχεται η όρεξη

Σάββατο 9 Νοέμβρη. …Η «soft power» δεν είναι αρκετή αν η ευρώπη θέλει να γίνει αισθητή στην παγκόσμια σκηνή… Η ευρώπη πρέπει να μάθει τη γλώσσα της δύναμης… Απ’ την μια αυτό σημαίνει να κτίσουμε τα μούσκλια μας εκει που για καιρό βασιζόμασταν σε άλλους, για παράδειγμα στην ασφάλεια. Επίσης αυτό σημαίνει να ασκήσουμε την υπάρχουσα δύναμή μας με πιο στοχευμένο τρόπο στις περιοχές ευρωπαϊκών συμφερόντων…

Αυτά δήλωσε χτες η καινούργια πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής (και πρώην υπ.αμ. στο Bερολίνο) Ursula von der Leyen. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ηχώ των δηλώσεων του Macron, βασιλιά γαλλίας (και πάσης ευρώπης), ότι το νατο είναι κλινικά νεκρό… Αν είναι έτσι δεν θα πρέπει να υπάρχουν κάποιοι κληρονόμοι;

Κάποτε η στρατηγική φιλία Παρισιού – Βερολίνου είχε αναγγελθεί σαν η σπονδυλική στήλη του «ευρωστρατού»…. Αλλά όπως είναι γνωστό ποτέ των ποτών δεν πρόκειται το Παρίσι να βάλει τον στρατό του (μαζί με τα πυρηνικά του όπλα) υπό τις διαταγές άλλου πέραν των εκπροσώπων του γαλλικού κεφάλαιου και του γαλλικού ιμπεριαλισμού – αυστηρά. Το Βερολίνο κάτι διαθέτει ακόμα από στρατό· περιγράφεται σε χάλια κατάσταση απ’ την άποψη των υποδομών. Ισχύει πάντως ότι ποτέ δεν θα έβαζε αυτά τα μιλιταριστικά χάλια ή μη χάλια του υπό τις διαταγές γάλλων καραβανάδων· και γιατί να το έκανε άλλωστε;

Συνεπώς τα «μούσκλια της ευρώπης» που ονειρεύεται η κυρά von der Leyen μόνο σαν διακρατικές στρατιωτικές συμφωνίες μπορούν να υπάρξουν· εφόσον, φυσικά, είτε συμπίπτουν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, είτε μπορούν να γίνουν κάποιες (και συγγνώμη για την έκφραση) «αλλαξοκωλιές».

Υπάρχει ωστόσο κι ένα επιπλέον ζήτημα. Η μόνη περιοχή του κόσμου (εκτός ευρώπης) που φαίνεται να προσφέρεται ακόμα για «ευρωπαϊκά μούσκλια» είναι η αφρική. Κι αυτό επειδή δεν είναι δίπλα στο Πεκίνο ή στη Μόσχα, δεν είναι ούτε κεντρική ασία ούτε μέση Ανατολή (όπου τα «ευρωπαϊκά μούσκλια» δεν χωράνε πια)· και επειδή τα ήδη υπάρχοντα «μούσκλια» στην αφρική (αμερικανικά, ρωσικά, κινέζικα) δεν έχουν αποκτήσει ακόμα καθολικό έλεγχο εδώ ή εκεί.

Αλλά στην αφρική, ειδικά στη ζώνη του Sahel, υπάρχουν ήδη αρκετά «γαλλικά μούσκλια» – με το «δικαίωμα της γαλλοφωνίας» (δηλαδή της ιστορικής γαλλικής αποικιοκρατίας…). Στο μάλι υπάρχουν ήδη (εκτός απ’ τα αμερικανικές και τις γαλλικές αρβύλες) και γερμανικές· με «αντιτρομοκρατική» αποστολή πάντα… Συνεπώς τι θα την κάνει την επιπλέον χακί ευρωβαρβατίλα που πεθύμησε η κυρά Leyen; Άγνωστο.

Η διάγνωση, πάντως, του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης για τον κλινικό θάνατο του νατο, δεν άφησε αδιάφορη την Μόσχα. Υποψιαζόμαστε ότι ο κυρ Lavrov θα ήθελε να πει φωναχτά «στην κηδεία να μας φωνάξετε – θα στείλουμε και στεφάνι!». Αλλά επειδή είναι έμπειρος κρατήθηκε και δήλωσε μόνο τα εξής ειρωνικά:

… Δεν μπορώ να παρασυρθώ σε μια συζήτηση για την ιατρική πλευρά του θέματος. Αν ο Macron νοιώθει ότι η διάγνωση που έκανε είναι τόσο προφανής, έχει κάθε δικαίωμα να την κάνει δημόσια. Ξέρει το νατο καλύτερα από εμένα, αφού εκπροσωπεί ένα κράτος μέλος της συμμαχίας… Εμείς εξακολουθούμε να ελπίζουμε σε αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με το νατο. Συνεπώς όταν συνέλθει θα είμαστε διαθέσιμοι…

Ναι, ακριβώς: όταν συνέλθει!… Αχ αυτοί οι ειρηνιστές!!! Πόσο χιουμορίστες γίνονται…

(φωτογραφία πάνω: Πριν ένα χρόνο, στα μέσα Νοέμβρη του 2018, η φράου von der Leyen, σαν υπ.αμ. του Βερολίνου, επιθεωρεί το «γερμανικό εκστρατευτικό σώμα» στο μάλι. Υπάρχει μια κάποια γελοιότητα στις πόζες· αλλά όταν η γελοιότητα κρατάει πολυβόλο καλύτερα να κρατάει κανείς το στόμα του κλειστό…

Κάτω: Επί τη ευκαιρία εγκαινιάζει κι ένα καινούργιο γερμανικό στρατόπεδο δίπλα, στο νίγηρα. Στόχος της «αντιτρομοκρατίας» στη ζώνη του Sahel είναι το απελευθερωτικό κίνημα των Tuareg, που αμφισβητεί την εκμετάλλευση των πρώτων υλών της περιοχής απ’ τα γαλλικά αφεντικά…

Φυσικά υπάρχει και κάτι σαν «isis» – αυτό φυτεύεται εντέχνως παντού και όσο πρέπει…)

Ελλάδα – γαλλία…

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Έχει το ενδιαφέρον του: ενώ η ντόπια δημαγωγία «δίνει πόνο» ήδη σχετικά με το αν και το πως του μέλλοντος της «συμφωνίας των Πρεσπών», με το αν ο Zaev θα κάνει ή δεν θα κάνει, το vmro θα νικήσει ή δεν θα νικήσει, αν η συμφωνία ήταν καλή ή δεν ήταν, κίχ δεν ακούγεται για τον ρόλο του Παρισιού στον (προς το παρόν) αποκλεισμό της βόρειας μακεδονίας (και της αλβανίας) απ’ την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ε.ε.. Για την γαλλική αιτία της ανακατασούρας; Κουβέντα…

Γιατί; Επειδή προφανώς τέτοιες είναι οι οδηγίες του ελληνικού υπ.εξ… Η γαλλία «είναι σύμμαχος» υποτίθεται, κατά της Άγκυρας, στην ανατολική Μεσόγειο (!!!) Ίσως υπάρχουν και δεύτερες σκέψεις για το «εθνικό θέμα»: μια εκλογική επιτυχία του εθνικιστικού vmro στις αρχές του επόμενου χρόνου μπορεί και να βολεύει μεσοπρόθεσμα το ελλαδιστάν. Άλλωστε οι κυβερνήσεις του vmro (Gruevski…) εξυπηρετούσαν τον σκληρό πυρήνα του ελληνικού ιμπεριαλισμού προς βορράν μέχρι να αναλάβουν οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev…

Ας θυμίσουμε λοιπόν: γιατί ο βασιλιάς Macron δεν θέλει τα Τίρανα και τα Σκόπια να ξεκινήσουν, καν και καν, τον μαραθώνιο των ενταξιακών αναδιαρθρώσεων; Επειδή θεωρεί τα βαλκάνια (των δυτικών συμπεριλαμβανόμενων) περιοχή ή ή εν δυνάμει επιρροής του Βερολίνου σε ότι αφορά την ε.ε. – τόσο απλά, τόσο ωμά. Ιστορικά (επί ψυχρού πολέμου) το Παρίσι είχε επιρροή και στο (γιουγκοσλαβικό) Βελιγράδι και στα Τίρανα. Ακόμα και ως το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου μισού των ‘90s, όταν ο Μιλόσεβιτς και ο Μλάντιτς έσφαζαν τους βόσνιους, το Παρίσι στήριζε διακριτικά και υπόγεια τον σερβικό εθνικισμό / φασισμό, κοντράροντας την παρόμοια υποστήριξη του Λονδίνου. Αλλά απ’ την στιγμή που ο Μιλόσεβιτς έφερε την Ουάσιγκτον στην περιοχή, φαίνεται ότι ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχασε τα δικά του ερείσματα. Αντίθετα ο γερμανικός καπιταλισμός, σε ξεκάθαρα καλύτερη κατάσταση απ’ τον γαλλικό, εξακολουθεί να κρατάει την ισχύ του σε «οικονομικά» (άρα και σε θεσμικά) ζητήματα – αυτά, δηλαδή, που αποτελούν την κατεξοχήν ύλη της ένταξης στην ε.ε.

Θα μπορούσε να βολεύεται ο γαλλικός ιμπεριαλισμός με μια κάποια «αστάθεια» στα δυτικά βαλκάνια; Θα βουλευόταν με κάποιου είδους στρατιωτική διαχείριση μιας τέτοιας «αστάθειας»; Όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς: καθώς το Παρίσι προσπαθεί ακόμα (μάταια) να κρατήσει κάποια θεσούλα στο συριακό πεδίο μάχης με στρατιωτικά μέσα, φαίνεται πως οι αρβύλες και οι κάνες έχουν γίνει πρώτη επιλογή του Παρισιού για νταραβέρια είτε στην αποικιακή αφρικανική ζώνη της «γαλλοφωνίας», είτε και έξω απ’ αυτήν.

Η θεία Λίτσα προβληματίζεται…

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Άλλο ένα ενδιαφέρον: όλοι εκείνοι που δήλωναν (απ’ τα «αριστερά»…) αντίθετοι με την συμφωνία των Πρεσπών υποστηρίζοντας ότι το κάνουν για το καλό της βορειομακεδονικής κοινωνίας, επειδή θέλουν να την σώσουν απ’ τα νύχια του νατο και της ε.ε., δεν πανηγύρισαν για το βέτο του «σύντροφου» Macron! Βέβαια η βόρεια μακεδονία έχει αρχίσει την «ενταξιακή διαδικασία» της στο νατο· συνεπώς η νίκη που προσέφερε ο βασιλιάς Macron στους ντόπιους «επαναστάτες» είναι μισή… Έστω. Μισή είναι καλύτερα από καθόλου!!! Δεν θα άξιζε μισό χειροκρότημα;

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οπαδός της ε.ε. για να καταλάβει ότι ο βασιλιάς Macron, υπηρετώντας τα συμφέροντα του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου, έδρασε προβοκατόρικα· και καθόλου «επαναστατικά». Τόσο στη βόρεια μακεδονία όσο και στην αλβανία ξέρουν πως όταν το Βουκουρέστι και η Σόφια ξεκίνησαν τις δικές τους «ενταξιακές διαπραγματεύσεις» δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση απ’ την άποψη της θεσμικής κατάστασής τους σε σχέση με τα Τίρανα και τα Σκόπια. Μάλλον σε χειρότερη ήταν. Επιπλέον, ποτέ κανείς, ούτε γάλλος βασιλιάς ούτε γάλλος γελωτοποιός δεν είπε «μην κάνετε τον κόπο να υποβάλλεται αίτηση, ‘κλείσαμε’»… Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι εύκολο τώρα για τους διάφορους εθνοφασίστες και στις δύο κοινωνίες να ρητορεύουν για την «ευρωπαϊκή εξαπάτηση»· με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό.

Πίσω στο ελλαδιστάν. Παρότι ο ρημαδοΚούλης διαμαρτυρήθηκε προς το Παρίσι για το βέτο, η εντόπια δημαγωγική μηχανή προσπαθεί να αξιοποιήσει την γαλλική στάση· και σε καμμία περίπτωση να την καταγγείλει. Για όσο καιρό ισχύει αυτό το βέτο έχουν χάσει το «όπλο» της διαρκούς επέμβασης στα εσωτερικά της βόρειας μακεδονίας που τους προσέφερε το άνοιγμα και το κλείσιμο των κεφαλαίων της ένταξης. Και προσπαθεί να ρεφάρει, τουλάχιστον ιδεολογικά, ελπίζοντας ότι ο καταραμένος Zaev θα βγει επιτέλους απ’ την μέση, και ότι μια μελλοντική ακροδεξιά κυβέρνηση vmro θα ακυρώσει την συμφωνία των Πρεσπών.

Μπορεί να είναι και όνειρο· ένα ακόμα εθνικό τέτοιο. Έχει χαθεί άλλωστε η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»… Συνεπώς μην εμποδίζετε τα όνειρα της κάθε θείας Λίτσας – αδειάζει η ζωή της από νόημα…

Η καινούργια Δουκέρνη

Τετάρτη 30 Οκτώβρη. Ο Bor-Duk πέτυχε λοιπόν – και όσες / όσοι ασχολούνται με την ασταμάτητη μηχανή δεν θα πρέπει να εκπλήσσονται. Από «ήττα» σε «ήττα» πέτυχε το βασικό: οδεύει σε εκλογές σε 1,5 μήνα έχοντας καταφέρει να «επαναπατρίσει» (ίσως και να αυξήσει) τους ψηφοφόρους των tories. Που δεν θα ασχοληθούν καν με το πρόγραμμα του Bor-Duk, καθόλου μυστικό πάντως, που προβλέπει για την μετα-brexit επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας την «τύχη» του offshore καπιταλισμού… Δεν θα το προσέξουν, παρότι οι εργατικοί του δόλιου Corbyn θα κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να τους κτυπήσουν την καμπάνα του κινδύνου.

O Bor-Duk θα πουλήσει τις κοινοβουλευτικές «ήττες» σαν απόδειξη της ακέραιας «αντισυστημικότητάς» του! Μελόδραμα, που θα το περίμενε κανείς να πιάνει στον ευρωπαϊκό νότο – αλλά όχι. Πιάνει παντού όπου υπάρχει μια μάζα losers. Η οποία, κι αυτό είναι το αξιοσημείωτο, δεν χρειάζεται οπωσδήποτε τον «ακαταμάχητο ηγέτη» αλλά είναι ο.κ. και με κάποιον που να υποκρίνεται κι αυτός με επιτυχία (και με την βοήθεια των αντιπάλων του!) ότι είναι loser· για τον ανακηρύξει αυτή, η μάζα με την ψήφο της, εντελώς δημοκρατικά, εντελώς αγοραία, «νικητή»! Σα να μπαίνει η κερκίδα στο γήπεδο και να σκοράρει ασύστολα υπέρ της ομάδας της: μια ισχυρή φαντασίωση που μπορεί να παράξει γεγονότα ευκολότερα στην “πολιτική” (σαν τεχνική εξουσίας) παρά στο ποδόσφαιρο.

Τι είναι αυτοί οι losers το έχουμε περιγράψει: είναι εκείνο το τμήμα των κοινωνιών που μην μπορώντας (υποκειμενικά αλλά και αντικειμενικά) να παρακολουθήσει τις καπιταλιστικές Αλλαγές Παραδείγματος, μένει πίσω, υπερασπιζόμενο νοσταλγικά κάποιο προηγούμενο Παράδειγμα, ξεπερασμένο από πολλές απόψεις. Σε άλλες εποχές, όταν υπήρχαν ριζοσπαστικές εργατικές τάξεις, που καταλάβαιναν (ή μάθαιναν να καταλαβαίνουν) τα χαρακτηριστικά αυτών των μεταβατικών περιόδων, η απάντηση στην καπιταλιστική μετάβαση δεν ήταν μόνο pro (δηλαδή συντηρητική) αλλά και post (δηλαδή επαναστατική). Αυτές οι δύο «απαντήσεις» συγκρούστηκαν στο παρελθόν. Τώρα, όμως, λείπει εμφατικά η post (αντι-καπιταλιστική) απάντηση στην 3η και στην 4η τεχνική / πολιτική / κοινωνική επανάσταση του κεφάλαιου. Και ο συντηρητισμός αλωνίζει μόνος του το γήπεδο.

Συνεπώς η επιτυχία του απόφοιτου του Eton και εξ ορισμού ελίτ Bor-Duk δεν οφείλεται στην ευφυία του· αν και, πρέπει να του αναγνωριστεί, δεν είναι ο ηλίθιος που δείχνει. Η επιτυχία του οφείλεται στο ότι αντιπροσωπεύει («ψωνίζει» είναι ίσως το πιο κατάλληλο ρήμα) εύκολα τα πιο καθυστερημένα τμήματα της αγγλικής καπιταλιστικής κοινωνίας· εκείνα που ελλείψει κριτικής αντίληψης της πραγματικότητας κινούνται με βάση τις συγκινήσεις. Τους προσέφερε πολλές τέτοιες, ενόσω οι αντίπαλοί του – και κυρίως οι εργατικοί – έβαζαν αυτογκόλ: προχτές, για παράδειγμα, δεν ήθελαν εκλογές στις 12 Δεκέμβρη, αλλά χτες ήθελαν: αν αυτό λέγεται καθεστωτική πολιτική, τότε μωραίνει ο κύριος…

Δεν είναι δουλειά της ασταμάτητης μηχανής να κάνει πρόβλεψη για το αν ο Bor-Duk καταφέρει να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός ή όχι. Έχει, πάντως, μπροστά του μια εκλογική εκστρατεία στην οποία δεν θα είναι αναγκασμένος να λέει τα ψέμματα και τα παραμύθια που διέδιδε πριν το δημοψήφισμα του ’16. Θα είναι αρκετό να επιδεικνύει ότι είναι καλύτερος απ’ τους αντιπάλους του – και για το εκλογικό σώμα που τον ενδιαφέρει, αυτό θα είναι παιχνιδάκι.

Όσο για τον βρετανικό λέοντα; Αυτός ξεσφήνωσε – παλιά νέα… Αλλά το τι θα ακολουθήσει θα το καταλάβει πρώτα η εργατική τάξη στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας· κι ύστερα θα το μάθουμε και οι υπόλοιποι, ίσως μέσα από κάποιους άγγλους κινηματογραφιστές…

Ο σφηνωμένος λέων ζει!

Τετάρτη 23 Οκτώβρη. Με ψήφους 329 έναντι 299 το house of commons ενέκρινε κατ’ αρχήν την συμφωνία εξόδου της αυτού μεγαλειότητας και της επικράτειάς της απ’ την ε.ε. που προωθούσε ο Bor-Duk!! Αυτά είναι σπουδαία νέα για τον λέοντα: τόσα χρόνια πέρασαν, ήτανε γέρος και κόντεψε να βαλσαμωθεί σφηνωμένος, και να που τελικά υπάρχει μια αποδεκτή (κατ’ αρχήν) συμφωνία για το μέλλον του. Να που υπάρχει ζωή ακόμα και μετά τον θάνατο!! Η δόλια κυρά May, που ίδρωσε κι αυτή για να πετύχει το ίδιο, θα ζηλεύει.

Βέβαια ο Bor-Duk απέτυχε ύστερα να πείσει την commons πλειοψηφία για «κατεπείγουσα» συζήτηση και έγκριση της νομοθεσίας που θα επιτρέψει την εφαρμογή της συμφωνίας. Ήθελε να γίνει μέσα σ’ ένα 3ήμερο, αλλά 322 βουλευτές θεώρησαν μικρό το διάστημα· είναι «ψείρες». Αυτό ερμηνεύεται (υπερβολικά…) σαν «ήττα» του Bor-Duk αφού τώρα είναι υποχρεωμένος να ζητήσει απ’ την ε.ε. αυτό που ορκιζόταν ότι δεν θα κάνει: μια παρατασούλα. Ή, μπορεί, και να μην την ζητήσει· να του την δώσουν από μόνοι τους (αν, βέβαια, έχει την καλωσύνη ο βασιλιάς Macron…) Δεν είναι παλιάνθρωποι αυτοί στις Βρυξέλες: καταλαβαίνουν ότι μετά από 3,5 χρόνια μούδιασμα δεν μπορεί το βρετανικό κοινοβούλιο να τρέξει σαν σπρίντερ… Τώρα που έγινε το πρώτο βήμα (η καταρχήν έγκριση της συμφωνίας), δυο τρεις μήνες παραπάνω δεν είναι τίποτα. Σε κάθε περίπτωση έχει το ενδιαφέρον του το γεγονός πως διάφοροι διεθνείς και ντόπιοι δημαγωγοί υποτιμούν την επί της αρχής κοινοβουλευτική έγκριση της συμφωνίας εξόδου· λες και τόσο καιρό άλλο ήταν το ζητούμενο.

Φυσικά, η παράταση υπ’ αυτά τα δεδομένα σχετίζεται με το πότε θα μπορέσει (ή θα επιλέξει) ο Bor-Duk να κάνει εκλογές, που θα αποδείξουν ότι «μάζεψε» το ως πρόσφατα πελαγωμένο κόμμα του· και ίσως γίνει κανονικά εκλεγμένος πρωθυπουργός. Αλλά αυτό είναι αμιγώς εσωτερικό ζήτημα της αυτού μεγαλειότητας. Η οποία, παρεπιπτόντως, μπορεί πια να κλείσει τα μάτια της ήσυχη: δεν θα λείψει το κωλόχαρτο στους υπηκόους της…

Ας το επαναλάβουμε: το αγγλικό house of commons, επί χρόνια καταφύγιο της τσαχπινιάς, αποφάσισε ότι η συμφωνία του Bor-Duk με την ε.ε. είναι κατ’ αρχήν ο.κ.!!

(φωτογραφία πάνω: Οι πικρόχολοι, που υποστήριζαν ότι οι επισκέψεις άγγλων πρωθυπουργών στις Βρυξέλες για να ζητήσουν μια παράταση θα συνεχίζονταν σ’ όλον τον 21ο αιώνα, ίσως και στον 22ο, και πως θα γίνονταν δημοφιλές διεθνές τουριστικό αξιοθέατο, απογοητεύονται!

Ο βρετανικός λέων θα ξανατρέξει λεύτερος στις απέραντες σαβάνες του πλανήτη… Μπορεί να τον κάνουν μια χαψιά τίποτα δράκοι, μπορεί να του κατεβάσουν την μούρη τίποτα αρκούδες, αλλά τί σημασία έχουν αυτά μπροστά στη λευτεριά;

Κάτω: βρετανικό χιούμορ…)

Σχίζο, σχίζο!

Κυριακή 20 Οκτώβρη. Ο Bor-Duk ήταν υποχρεωμένος να στείλει ένα ευγενικό γράμμα στις Βρυξέλες ζητώντας μια τρίμηνη αναβολή, in case of emergency. Ήρθε η ώρα να το κάνει χτες, αφού πλειοψήφισε μια τροπολογία που τον εμποδίζει να ζητήσει την έγκριση της συμφωνίας εξόδου απ’ την ε.ε. (της καλύτερης ever όπως λέει) αν πρώτα δεν έχουν ψηφιστεί όλοι οι νόμοι για την εφαρμογή της. Ζήσε Μάη μου… (Αν σας μοιάζει παράλογο να ψηφιστούν πρώτα όλοι οι νόμοι για την εφαρμογή μιας συμφωνίας που, στη συνέχεια, μπορεί να μην εγκριθεί, θυμηθείτε ότι κάποτε στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας κυκλοφορούσαν κάρα και άλογα. Ε, μια φορά στο τόσο κάποιος δοκίμαζε να βάλει το κάρο μπροστά απ’ το άλογο… Αν επίσης σας ενδιαφέρει το πως σημαδεύεται η πολιτική καριέρα στο Λονδίνο, ο συντηρητικός βουλευτής sir Oliver Letwin που πρότεινε την συγκεκριμένη τροπολογία ήταν δεξί χέρι της Thatcher και εμπνευστής του «κεφαλικού φόρου» poll tax, που προκάλεσε την βίαιη εξέγερση της αγγλικής εργατικής τάξης αλλά και των μικροαστών – για να καταλήξει στα σκουπίδια.)

Ε, το λοιπόν, για να μάθουν όλοι αυτοί οι ξεροκέφαλοι στο house of common με ποιον έχουν να κάνουν, ο Bor-Duk έστειλε όχι ένα αλλά τρία ευγενικά γράμματα στις Βρυξέλες! Το πρώτο, ανυπόγραφο, που ζητάει τρίμηνη αναβολή (: του επέβαλαν να το στείλει· δεν λέει όμως πουθενά ότι πρέπει να το υπογράψει κιόλας!!!)· το δεύτερο, που είναι παράρτημα του πρώτου, λέει ότι τον ανάγκασαν να στείλει το πρώτο· και το τρίτο, με φαρδιά πλατιά την υπογραφή του, λέει στην ε.ε. ότι θεωρεί «λάθος» την αναβολή· άρα “παρακαλούμε ξεχάστε το πρώτο γράμμα”.

Θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά πράγματα για χάρη αυτού του παλιογράμματος. Για παράδειγμα θα μπορούσε να στείλει το γράμμα για την αναβολή σαν σαΐτα, πάνω απ’ την Μάγχη, κι ύστερα να πει ότι φύσαγε και χάθηκε, κι ότι αυτός δεν φταίει. Θα μπορούσε επίσης να το στείλει με τον πιο γρήγορο ιππέα του βασιλείου, διατάζοντας τον να περάσει απ’ το δάσος του Σέργουντ, μπας και τον αιχμαλωτίσουν ο Ρομπέν και η παρέα του. Θα μπορούσε, τέλος, να πει ότι «καλα ρε μπαγάσηδες, αφού είστε τέτοιοι, θα το πάω εγώ, απ’ τον δρόμο, ποδαράτος και γονατιστός – να βγάλω και την υποχρεώση ενός τάματος».

Όχι όμως. Ο Bor-Duk προτίμησε να στείλει τα πιο πάνω τρία γράμματα. Για να αφήσει υλικό για τους ιστορικούς του μέλλοντος· αχ η porka υστεροφημία! Ζητάει απ’ την ε.ε. να μην του δώσει μια παράταση που ζητάει αναγκασμένος. Μήπως είναι μια πριγκίπισσα φυλακισμένη στο σώμα ενός απόφοιτου του Eton και περιμένει το παλληκάρι που θα την απελευθερώσει; Μήπως ο βρετανικός λέων έχει συνηθίσει το σφήνωμα και αρχίζει να του αρέσει;

Ή μήπως η παρακμή των κρατών ποτέ μα ποτέ δεν γίνεται κρυφά;