Μια παράξενη εργατική αποχή

Δευτέρα 8 Νοέμβρη>> Όχι, αυτό δεν ήταν στο πρόγραμμα. Το γνωστό καθεστωτικό fortune έγραφε στις 22 Οκτώβρη:

… Η οικονομία είναι τώρα σε μεγέθυνση σε σχέση με πριν την πανδημία. Κι ωστόσο είμαστε με 5 εκατομμύρια εργάτες λιγότερους στις ηπα σε σχέση με πριν την κρίση. Η εξήγηση γι’ αυτήν την έλλειψη εργατών είναι συγκεχυμένη…

«Έλλειψη εργατών»; Κάποια μιλούν (υπερβολικά) για κάτι σαν «ήρεμη επανάσταση». Άλλοι για την «μεγάλη παραίτηση». Τα γεγονότα είναι απροσδόκητα: εκατομύρια εργάτες σ’ όλο τον καπιταλιστικό κόσμο «παρατούν» τις δουλειές τους! Και μάλιστα άσχετα από βαθμό ειδίκευσης ή, συχνά, και ηλικία. Το turnover των μισθωτών, που πάντα βραχυκύκλωνε τους παγιωμένους καταμερισμούς εργασίας, μοιάζει να έχει κάνει μια εντυπωσιακή (λόγω μαζικότητας) επιστροφή σε μια ιστορική στιγμή που κανείς δεν το περίμενε.

Μερικά ενδεικτικά νούμερα. Σύμφωνα με το γραφείο εργασίας των ηπα (united states department of labor) μόνο τον περασμένο Απρίλη παραιτήθηκε το 2,7% της εργατικής δυνάμης στις ηπα. Και ο ρυθμός «εγκατάλειψης εργασίας» συνεχίστηκε αμείωτος και ασυνήθιστα υψηλός. Τον Αύγουστο του 2021 παραιτήθηκαν 4,3 εκατομμύρια αμερικάνων μισθωτών (το 2,9% της εργατικής δύναμης), και απ’ τον Απρίλη ως τον Αύγουστο το σύνολο των «τα παρατάω» ήταν 20 μύρια, ούτε λίγο ούτε πολύ το 13,5% του συνόλου των καταγραμμένων μισθωτών. Κάτι παραπάνω απ’ ένας στους οκτώ…

Δεν είναι αποκλειστικά αμερικανικό φαινόμενο. Στο βιετνάμ χιλιάδες εργάτες στις φάμπρικες ένδυσης / υπόδησης «τα βρόντηξαν»∙ ενώ στην ινδία έκανε το ίδιο το 23% των ειδικευμένων του τεχνολογικού τομέα. Στις ηπα οι μεγάλες εμπορικές αλυσίδες δεν βρίσκουν ανθρώπους να κάνουν προσλήψεις σε δουλειές που θεωρούνται (δηλαδή πληρώνονται σαν) ανειδίκευτες∙ αλλά στη γερμανία το 1/3 των επιχειρήσεων (λέει ότι) δεν μπορεί να βρει ειδικευμένους (σε διάφορους τομείς), με αποτέλεσμα τουλάχιστον 400.000 τέτοιες «θέσεις εργασίας» να μένουν άδειες… Πού εξαφανίστηκε η σύγχρονη εργατική τάξη;;;

Πουθενά! Σ’ αυτόν τον πλανήτη συνεχίζει να βρίσκεται! Ο πρώτος, ίσως βασικότερος και πάντως ανομολόγητος παράγοντας που έχει προκαλέσει αυτήν την «αναστάτωση» στις θεωρούμενες «στρωμένες αγορές εργασίας» είναι οι μετανάστες / μετανάστριες! Αυτό φάνηκε πανηγυρικά πρόσφατα στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας βασίλισσας της αγγλίας, ουαλίας, βόρειας ιρλανδίας και λοιπά, με την «εξαφάνιση» / έλλειψη χιλιάδων οδηγών φορτηγών, αλλά ισχύει για όλους τους μείζονες καπιταλισμούς της ευρώπης και της βόρειας αμερικής: οι πολύμηνες καθολικές απαγορεύσεις μετακινήσεων (και οπωσδήποτε ταξιδιών) και όλοι οι έλεγχοι, τα τσεκ και οι καραντίνες μετέτρεψαν στα «αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη» σε παγίδες / φυλακές για εκατομμύρια μετανάστες / μετανάστριες – με – χαρτιά (ακόμα χειρότερα για τους χωρίς…). Μπορεί να μην σκόπευαν (ή να μην μπορούσαν) να πηγαινοέρχονται κάθε τόσο στα μέρη τους, αλλά το να απαγορεύεται να το κάνεις είναι κάτι πολύ διαφορετικό και συναισθηματικά πολύ πιο έντονο. Επιπλέον οι «μαύροι» δεν πήραν ούτε μισό σεντς «βοήθειας» απ’ τα αντίστοιχα κράτη… Μόλις βρήκαν ευκαιρία έφυγαν, γύρισαν πίσω: ακόμα και τα χειρότερα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας μπορεί ο καθένας να τα κουμαντάρει καλύτερα όταν είναι κοντά σε συγγενείς και οικείους παρά όταν είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες / μετανάστριες από κράτη μέλη της ε.ε. που δούλευαν-σαν-τα-σκυλιά στους μητροπολιτικούς καπιταλισμούς έφυγαν, γύρισαν πίσω. Και το ίδιο έκαναν πολλές (άγνωστο πόσες) χιλιάδες «νομιμοποιημένων» ή μη μεταναστών / μεταναστριών απ’ τη λατινική αμερική στις ηπα. Αυτό πυροδότησε μια σειρά ρωγμών στις πρωτοκοσμικές «οικονομίες» αφού ικανό μέρος αυτών των εργατικών υποκειμένων, πέρα απ’ το πως πληρώνονταν, ήταν λίγο πολύ ειδικευμένα-στην-πράξη. Είτε στις οικοδομές, στο λιανικό εμπόριο, στις μεταφορές, στην κατ’ οίκον φροντίδα ή στην καθαριότητα είτε σε χαμηλές και μεσαίες βαθμίδες των τεχνολογικών τομέων.

Δεν ήταν / είναι, όμως, μόνο αυτό. Για πολλά εκατομμύρια άλλων μισθωτών, πρωτοκοσμικών, η κατ’ οίκον φυλάκιση, οι διαφόρων ειδών απαγορεύσεις «άσκοπων μετακινήσεων», και η δημιουργία σύγχυσης για το τι είναι υγεία και τι αρρώστια, δεν προκάλεσαν φόβο και παράλυση. Ή δεν προκάλεσαν μόνον αυτά. Σκέφτηκαν και ξανασκέφτηκαν γύρω απ’ αυτό που θα λεγόταν «το νόημα της ζωής»… Όχι, δεν έγιναν άθεοι, απάτριδες και αναρχικοί!!! Απλά επανεκτίμησαν τις συνθήκες «υπερεργασίας» (εξοντωτικά ωράρια για ψίχουλα…) στις οποίες ήταν σιωπηλά καταδικασμένοι (είτε σε «χαμηλά» πόστα είτε σε «μεσαία»…), την αξία του να βλέπεις τους φίλους σου ή/και τα παιδιά σου…. Τέτοια ταπεινά πράγματα. Ειδικά στις ηπα το πολύχρονο κίνημα fight for 15 είχε απλώσει επιπλέον πολύ πλατιά τον σπόρο της εργατικής αξιοπρέπειας. Και τώρα το turnover αυτών των πολλών εκατομυρίων πρωτοκοσμικών μισθωτών κινείται πάνω σ’ αυτές τις γραμμές: λιγότερη δουλειά, περισσότερα λεφτά – και σεβασμός απ’ την μεριά των αφεντικών και των προϊστάμενων! Μ’ άλλα λόγια: ψάχνουν (ή πρόκειται να ψάξουν) για «καλύτερες δουλειές»…

Χρειάζεται ένα ξεκαθάρισμα εδώ, απ’ την μεριά μας∙ είναι εύκολο να δοξάσει ή να ελεεινολογήσει ο οποιοσδήποτε αυτήν την «αναταραχή». Δεν πρόκειται για επανάσταση με την πολιτική έννοια! Δεν πρόκειται ούτε για ένα οργανωμένο ρεφορμιστικό / εργατικό / συνδικαλιστικό ρεύμα στο σύνολό του, παρότι διάφορα ρυάκια έχουν καταλήξει σ’ αυτήν την κοίτη. Πρόκειται για εκδήλωση (επαναλαμβάνουμε: όχι επαναστατική) της αυτονομίας της εργατικής τάξης, σε ότι αφορά την «κίνησή» της, σε μια εποχή που αυτή η αυτονομία της απαγορεύεται όχι μόνο σε σχέση με τους προσδιορισμούς της υγείας και της αρρώστιας, αλλά ακόμα και της φυσικής κίνησης (: καραντίνες, «πιστοποιητικά»…) Και φυσικά η εκδήλωση της συγκεκριμένης αυτονομίας δεν είναι οργανωμένη και – κάλλιστα – μπορεί να περιλαμβάνει και μικροαστικούς υπολογισμούς.

Απ’ την άλλη μεριά όμως έχει δημιουργήσει μεγάλη αναταραχή στις τάξεις των αφεντικών! Που έχοντας απέναντί τους αυτήν την παράξενη, «ανεξήγητη», μαζική και διαφορική άρνηση εργασίας υποχωρούν εκεί που ως τώρα έδειχναν την μεγαλύτερη και σκληρότερη αποφασιστικότητα: στο ζήτημα των μισθών και των συνθηκών εργασίας – προκειμένου να κάνουν «ελκυστικότερες τις θέσεις εργασίας» που προτείνουν! Κτηνώδεις εμπορικές αλυσίδες για παράδειγμα, τύπου wallmart, που έκαναν ό,τι μπορούσαν κατά του κινήματος fight for 15, αναγκάζονται σ’ αυτή τη φάση να «κυνηγήσουν» εργάτες και εργάτριες. Και η πειστική αύξηση του βασικού μισθού / ημερομίσθιου γίνεται τώρα το πικρό χάπι που πρέπει να καταπιούν χιλιάδες εργοδότες. (Το τι μέρος απ’ αυτές τις αυξήσεις θα φάει ο πληθωρισμός είναι, επίσης, ένα σοβαρό ζήτημα…)

Οι δειγματοληπτικές έρευνες (με ό,τι αυτές σημαίνουν γενικά…) στις ηπα δείχνουν ότι το 40% εκείνων που «τα έχουν παρατήσει» ή σκοπεύουν να το κάνουν επιδιώκουν «δουλειά απ’ το σπίτι», σε ωράρια που θα ταιριάζουν στην καθημερινότητά τους, και πάντως όχι εξοντωτικά. Άλλοι πάλι ονειρεύονται να κάνουν «μια δική τους δουλειά», κυρίως μέσω internet… Αγνοούν προφανώς ότι τις λεγόμενες «θέσεις εργασίας» (και μάλιστα τις «καλές» τέτοιες) δεν τις φτιάχνει ο καθένας μόνος του, κατά βούληση! Αγνοούν επίσης ότι αυτό το παράξενο turnover θα σπρώξει τον ψηφιακό μετασχηματισμό στην οργάνωση της (εκμετάλλευσης της) εργασίας ακόμα πιο έντονα∙ την καπιταλιστική αναδιάρθρωση δηλαδή που, στις βασικές της γραμμές, είναι ήδη αναγγελμένη.

Προς το παρόν προκαλείται μια κάποια ανατίμηση της εργασίας… Φοβούμαστε όμως ότι θα είναι προσωρινή. Δεν έχει κερδηθεί – προέκυψε… Την έλλειψη οργάνωσης και σχεδιασμού απ’ την μεριά της τάξης μας δεν μπορεί να την μπαλώσει ο (ατομικός) βολονταρισμός, ακόμα και στις πιο δίκαιες εκφάνσεις του…

Αλλά πάλι; Ποιός το περίμενε;

Ελλαδιστάν uber alles!

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Ό,τι κι αν νομίζει πως είναι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης, το δικό μας «ριζικό» είναι εδώ.

Έχουμε γράψει αναλυτικά στο παρελθόν για την πολιτική γεω-πρόσοδο που είναι η «καρδιά» του νέου ελληνικού κράτους, απ’ την εποχή της δημιουργίας του τον 19ο αιώνα. Για το γεγονός δηλαδή ότι οι «άρχοντες του λαού και του τόπου» προσπαθούν να παρεμβάλλονται στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις των «μεγάλων δυνάμεων» για να αυξάνουν την γεωπολιτική αξία του οικοπέδου που διοικούν – και τα δικά τους, συχνά προσωπικά οφέλη.

Το κόλπο αυτό το έχουν κάνει πολλές φορές οι κατά καιρούς άρχοντες (πολιτικοί, θρησκευτικοί, στρατιωτικοί) – και όσες φορές τα κατάφεραν ακόνισαν τον ελληνικό ιμπεριαλισμό. Όσες φορές απ’ την άλλη έκαναν λάθος υπολογισμούς, κατέληξαν σε «εθνικές καταστροφές».

Το τωρινό πρόβλημα αυτού του μοντέλου και των εκπροσώπων του είναι ότι, από πολιτική γεωγραφική άποψη, το ελληνικό οικόπεδο ΔΕΝ μπορεί να παρεμβληθεί (ή δεν έχει ιδιαίτερη αξία σαν θέση) στον οξυνόμενο παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό / 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Το ευρασιατικό project κινείται ταυτόχρονα σε πολλούς “δρόμους” και έχει κατακτήσει ήδη θέσεις στην αφρική, βόρεια και υποσαχάρια. Αντίθετα, σ’ αυτήν την καινούργια γεωγραφία της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης, εντελώς καινούργια εδώ και αιώνες, το τουρκικό καθεστώς / έδαφος έχει καίρια θέση και δυνατότητες. Είναι στρατηγικά πολύτιμο, είτε για την όποια «δύση» είτε για το ευρασιατικό project. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει πολλαπλάσιες δυνατότητες κινήσεων, ελιγμών, επιλογών – σε σχέση με το ελλαδιστάν.

Ελλείψει μιας «καλής θέσης» στις πραγματικές ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, τόσο οι φαιορόζ όσο και το ρημαδογκουβέρνο, έχουν επιλέξει να συμμαχήσουν ακόμα πιο σφικτά, σχεδόν «παθολογικά», με την παρακμιακή πρώην υπερδύναμη – αυτή είναι η «γραμμή» του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου», του εφοπλιστικού, που δεν έχει άλλες επιλογές εκτός απ’ το να ελπίζει στο αμερικανικό πολεμικό ναυτικό. (Δεν έχει ξανασυμβεί στην πρόσφατη ιστορία να  κυκλοφορούν από το 2015, κατά κύματα, οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες με χάρτες για να πείσουν τους «γιάνκηδες» ότι χρειάζονται κι άλλες βάσεις στα μέρη μας εκτός απ’ αυτές που ήδη έχουν!) Δευτερευόντως οι βιτρίνες του ελλαδιστάν ψάχνουν μια θέση σε πλαστές ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, όπως η υποτιθέμενη ανάμεσα στο Παρίσι και την Ουάσιγκτον.

Η ιστορία με τα υποβρύχια της αυστραλίας προβλήθηκε απ’ τους εντόπιους δημαγωγούς (και υιοθετήθηκε απ’ το πόπολο) σαν «σοβαρή ρήξη» στις σχέσεις γαλλίας – ηπα ή ευρώπης – ηπα. Προφανώς έχει ξεχαστεί σαν ασήμαντο το τι είχε γίνει το 2003, παραμονές της αμερικανικής εισβολής στο ιράκ, όταν κοτζάμ Ράμσφελντ είχε δηλώσει πανηγυρικά ότι «η παλιά ευρώπη πεθαίνει» (δηλαδή η γαλλία και η γερμανία) επειδή τα συγκεκριμένα κράτη δεν θα συμμετείχαν στην εκστρατεία… Έχει ξεχαστεί το τι είχε γίνει όταν αποκαλύφθηκε ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν το προσωπικό τηλέφωνο της Μέρκελ…

Με δυο λόγια υπάρχει πράγματι μια κάποια ένταση στις σχέσεις της Ουάσιγκτον … όχι με την μυθική «ευρώπη» (στην οποία ανήκουν η πολωνία και τα βαλτικά κράτη, ε;…) αλλά με πολύ συγκεκριμένα κράτη. Στα οποία ΔΕΝ ανήκει το γαλλικό. Η ένταση αφορά κυρίως το γερμανικό. Οφείλεται στους διαφορετικούς προσανατολισμούς των κρατών / καπιταλισμών – τι άλλο;

Παρίσι και Ουάσιγκτον βρίσκονται στην ίδια μεριά, μαζί με το Λονδίνο (παρότι, φυσικά, το Παρίσι γρυλίζει πότε πότε προς την άλλη μεριά της Μάγχης). Την μεριά της ιμπεριαλιστικής παρακμής εξαιτίας της ανάδυσης και της διαρκούς εξέλιξης και δυναμικής του ευρασιατικού project. Αν και όποτε υπάρχουν τριβές μεταξύ αυτών των τριών κρατών, οφείλονται μόνο στο ότι είναι υποχρεωμένα να κινούνται σε όλο και μικρότερο τμήμα του κόσμου έχοντας πάντα μεγάλη όρεξη και παγκόσμιες φιλοδοξίες – οπότε πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο…

Δεν υπάρχει λοιπόν αντιπαλότητα μεταξύ Παρισιού και Ουάσιγκτον τέτοια ώστε ένας γεωπροσοδικός σχηματισμός σαν το ελλαδιστάν να μπορεί να τζογάρει επάνω της! Κι όταν χάνεται ο ιστορικός / γεωγραφικός παράγοντας «πρόσθεσης αξίας» στο οικόπεδο, διάφορα άσχημα έπονται. Όπως το να κάνεις deal με μακέτες…

Απομένει, οπωσδήποτε, το θέατρο. Το ελληνικό κοινό είναι αποδεδειγμένα πιστό στις σαπουνόπερες. Συνεπώς συγκινείται εύκολα…

(φωτογραφία: ο αριστερά, μέσα στα υπόλοιπα μεγαλεπήβολα και αυτοκρατορικά, έχει βάλει σκοπό να φτιάξει δικό του ισλάμ… Ο δεξιά προσπαθεί να κάνει «εκσυγχρονισμό του παραγωγικού μοντέλου»… Ο πρώτος έχει εκλογές την ερχόμενη άνοιξη… Ο δεύτερος ακούει το κρίτσι-κρίτσι απ’ το ίδιο του το κόμμα στα πόδια της καρέκλας του… Το οποίο κόμμα λέει ανοικτά την μεγάλη αλήθεια: ο ρημαδοΚούλης είναι «ποτάμι»! Ουάου! Ξένο σώμα δηλαδή, ε;)

Και μην ξεχνάτε: το κράτος προστατεύει την υγεία… (2)

Πέμπτη 22 Ιούλη>> Την ίδια χρονική περίοδο και το γερμανικό κράτος ακονίζει τα δόντια του.

Η αφετηρία που προεκτείνεται, βελτιώνεται και απλώνει τα φτερά της στο μέλλον είναι η επίθεση με φορτηγό στην αγορά της Breitscheid Platz στο Βερολίνο, παραμονές χριστουγένων του 2016. Οι υπήκοοι μπορεί να ξεχνούν ή/και να απωθούν· τα κράτη όμως δρουν μεθοδικά.

Εδώ φαίνεται να πρωτοστατεί το κρατίδιο της Βαυαρίας, το οποίο παρεπιπτόντως ούτε πρόβλημα «τρομοκρατίας» έχει ούτε «εγκληματικότητας»… (Τι σημασία έχει; Μήπως υπήρξε πραγματικό πρόβλημα δημόσιας υγείας τον τελευταίο ενάμισυ χρόνο; Όλα είναι σχετικά κατά πως τα κατασκευάζει η εξουσία…)

Στη Βαυαρία λοιπόν ψηφίστηκε πριν 2 ημέρες μια επέκταση των αρμοδιοτήτων της αστυνομίας, «αντιτρομοκρατικών» βέβαια, αλλά αναβαθμισμένων. Δύο τουλάχιστον είναι τα στοιχεία αυτής της αναβάθμισης. Πρώτον, ότι η βαυαβαρική (κατ’ αρχήν) αστυνομία πρέπει να δρα προληπτικά απέναντι στην «τρομοκρατία», όπως ακριβώς προληπτικά πρέπει να δρα το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα απέναντι στην «μόλυνση». Το «προληπτικά» σημαίνει τον έγκαιρο εντοπισμό ενδεχόμενων κινδύνων· κι αυτό, όπως καταλαβαίνετε, συνεπάγεται την διαρκή επιτήρηση όλων των ενδεχόμενων «κακών» ανθρώπων. Αυτό προβλεπόταν ήδη απ’ το 2017, και είναι το ίδιο ακριβώς με την πρόσφατη γαλλική νομοθέτηση: αλγοριθμική επιτήρηση 24/7, εισβολές σε σπίτια με βάση «υποψίες», προφυλακίσεις επί μήνες χωρίς κατηγορίες και δίκες.

Ένα απ’ τα καινούργια στοιχεία που προστέθηκαν τις προάλλες στην «πρόληψη» είναι η (αστυνομική) αξιοποίηση του DNA…. Το 2017 ούτε η βαυαρική ούτε η γερμανική ομοσπονδιακή αστυνομία είχαν μεγάλες βάσεις δεδομένων DNA απ’ τους υπηκόους…. Τώρα πια έχουν! Πώς; Μαντέψτε: απ’ τα PCR τεστ!!! Με όνομα, επώνυμο – τέλεια! (Αλλά είχαμε προειδοποιήσει, έτσι δεν είναι;)

Τώρα λοιπόν η αλγοριθμική επιτήρηση θα περιλαμβάνει και την (μέσω τεχνητής νοημοσύνης) διασταύρωση των DNA. Κι αν δεν προκύπτουν άμεσα στοιχεία «ταυτότητας» απ’ αυτήν, τουλάχιστον θα εντοπίζεται η «βιογεωγραφική καταγωγή» του υπόπτου βιολογικού δείγματος. Καθώς και η εμφάνιση του ατόμου στο οποίο αντιστοιχεί – ο «φαινότυπός» του για να χρησιμοποιήσουμε μια βιο-τεχνική ορολογία…

Εμφανίζεται εδώ, με διαφορετικό ίσως τέμπο και επιμέρους χαρακτηριστικά αλλά με το ίδιο «πνεύμα», εκείνο που συμβαίνει στη γαλλία – θα εκδηλωθεί και αλλού… Όταν σερβιρίστηκε η «υγιεινιστική τρομοκρατία» η «ισλαμική τρομοκρατία» είχε κάνει τον κύκλο της, είχε νομιμοποιήσει τόσο τις εκστρατείες εκτός συνόρων (αφγανιστάν, ιράκ, υποσαχάρια αφρική) όσο και μια πρώτη φάση «εσωτερικού ιμπεριαλισμού» σε διάφορες δυτικές μητροπόλεις, με την μορφή των «patriot acts». Εξαντλήθηκε σ’ αυτή τη φάση: ο «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» ανανεώνεται σαν «προληπτικός πόλεμος κατά της μόλυνσης» (και της «κλιματικής αλλαγής»…)

Η «υγιεινιστική τρομοκρατία», για την οποία έχουμε υποστηρίξει ότι είχε σχεδιαστεί σαν (σε πρώτο χρόνο) νεο-αποικιακή έφοδος σε μεγάλες ζώνες του «τρίτου κόσμου» αλλά έπεσε πάνω στις γρήγορες και ευέλικτες κινήσεις της κινεζικής «υγιειονομικής» επέκτασης, έμεινε να ξετυλίγεται κυρίως στον πρώτο κόσμο. Έχοντας το πλεονέκτημα της ατομικής ενσωμάτωσης του τρόμου.

Αυτή η γενική παράλυση που έχει επιτευχθεί ως ένα βαθμό χρησιμοποιείται πια με κάθε δυνατό τρόπο. Και οι μορφές επιτήρησης του νέου καπιταλιστικού παραδείγματος (αλγοριθμική, γενετική…) ξεχύνονται όχι μόνο απ’ τον καινούργιο τρόμο αλλά και απ’ τον παλιό, τον ξεχασμένο…

Πρακτικά προβλήματα: το κρουσματόμετρο εκπυρσοκροτεί!

Δευτέρα 12 Ιούλη>> Στην ύφανση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας το «πολιτικό» και το «υγιειονομικό» ρεπερτόριο μοιάζουν αξεδιάλυτα μεταξύ τους. Τα κέρδη και οι ζημιές όμως δεν μοιράζονται ομοιόμορφα μεταξύ των εταίρων αυτής της Σ.Δ.Ι.Τ. θανάτου. Πράγμα που είναι λογικό από ιστορική άποψη, αφού οι πολιτικές βιτρίνες δεν είναι τίποτα περισσότερο απ’ τους «αυτοφωράκηδες» των πραγματικών αφεντικών.

Η άρνηση μεγάλων τμημάτων των πρωτοκοσμικών κοινωνιών να πλατφορμιαστούν δημιουργεί προβλήματα, που είναι όμως διαφορετικού τύπου αν μιλάμε για τις φαρμακομαφίες ή για τις κυβερνήσεις. Παρά τις όποιες επιτυχίες τους οι πρώτες δεν μπορούν να αφήσουν «ήσυχη» τόσο εκτεταμένη απόρριψη, γιατί θα την βρουν μπροστά τους (και πιθανότατα ενισχυμένη) στον επόμενο γύρο. Οι κυβερνήσεις απ’ την μεριά τους, που έχουν τυπικά τον τελευταίο λόγο, άγονται και φέρονται απ’ τις δεσμεύσεις τους με τις φαρμακομαφίες αλλά και – κυρίως – απ’ το συνολικό πρόγραμμα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης το οποίο υπηρετούν.

Το κρουσματόμετρο είναι η τραμπάλα αυτού του δίδυμου. Όταν οι μετρήσεις του ανεβαίνουν οι απειλές και οι εκβιασμοί κατά των ανυπάκουων εντείνονται – μόνο που τις συνέπειες των αντιδράσεων τις λούζονται οι πολιτικές βιτρίνες και όχι οι ceo. Όταν οι μετρήσεις πέφτουν οι πολιτικές βιτρίνες μπορούν να καμαρώνουν για την «επιτυχία των μέτρων τους», αλλά πώς θα πουληθούν οι πλατφόρμες αν χαθεί ο κίνδυνος; (Περισσεύουν, και για να μην πεταχτούν ανοικτά γίνονται «δωρεά» σε κάποιο άλλο κράτος, outsourcing της σεμνής υγιειονομικής ταφής τους…)

Ο κόμπος μοιάζει άλυτος. Ή σχεδόν. Η σιγκαπούρη αποφάσισε να τον κόψει: σταματάει να μετράει τα κρούσματα (θα μετράει μόνο τις εισαγωγές στα νοσοκομεία) καθώς όπως δήλωσαν οι υπουργοί υγείας Ong Ye Kung, οικονομικών Lawrence Wong και εμπορίου Gan Kim Yong: …Μπορούμε να μετατρέψουμε την πανδημία σε κάτι λιγότερο τρομακτικό, σαν την γρίπη… Σωστό, αλλά αυτό σημαίνει ότι η «λογική μηδέν μετάδοση» και ό,τι σέρνει μαζί της (την τρομοκρατία, τις απειλές, τους εξαναγκαστικούς πλατφορμιασμούς) έχει τελειώσει.

Δύσκολο να επαναληφθεί το ίδιο στα δυτικά καπιταλιστικά κράτη. Εδώ δοκιμάζονται διάφορες ταχυδακτυλουργίες. Έχουμε γράψει ήδη για τα αμερικανικά CDC (;;;;) που θέλουν να ρίξουν τους κύκλους των PCR στους 28 αλλά μόνο για τους πλατφορμιασμένους, έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι μετρήσεις κρουσμάτων ανάμεσά τους. Είναι μια διαφορική κρουσματοποίηση που πέφτει όμως (ως προς την δημιουργία εντυπώσεων) πάνω στο ντουβάρι των θανάτων (από μεταλλάξεις…) των πλατφορμιασμένων.

Ο γερμανός αρχιαπατεώνας και «εφευρέτης» των συγκεκριμένων PCR Drosten έχει παρόμοιες ιδέες (ευχαριστούμε τον Σ. για το υλικό). Στην 76η κατά σειρά «εκπομπή» του (καθότι σαν αρχιερέας έχει δική του «θέση» στο κανάλι NDR) στις 16 Φλεβάρη 2021 είπε με το απεριόριστο θράσος που έχουν οι επαγγελματίες δολοφόνοι με τα «καθαρά χέρια»:

… Κι εδώ, επίσης, παρατηρούμε μια μετατόπιση τιμής Ct [: κύκλοι, φορές επανάληψης του αναδιπλασιασμού του ύποπτου βιολογικού υλικού στα PCR τεστ) από 25 σε 27, μπορεί 27, 28. Κι αυτό είναι μια τιμή όπου, σύμφωνα με την εκτίμησή μας η μολυσματικότητα έχει τελειώσει πραγματικά. Αν είχατε ένα τέτοιο δείγμα ασθενούς και ρωτούσατε, είναι ο ασθενής μολυσματικός; Θα έλεγα: Όχι….

Τι λέει το κάθαρμα τώρα; Λέει ότι πέραν των 25 έως 27 επαναλήψεων οποιαδήποτε «θετικότητα» στον τσαχπίνη είναι ψευδής και παραπλανητική… Λέει επίσης ότι εκατομμύρια πρωτοκοσμικών καταδικάστηκαν να νοιώθουν άρρωστοι και επικίνδυνοι, καταδικάστηκαν να απομονώνονται και να φρικάρουν (και συνεχίζουν), επειδή τους πέταγαν στα μούτρα το «θετικός» (δηλαδή: «μολυσματικός χωρίς συμπτώματα / ασυμπτωματικός»…) με 40, 45, ακόμα και 47 «κύκλους» / επαναλήψεις, που βγάζουν κτηνώδη (από μαθηματική άποψη) αποτελέσματα!!! Με άλλα λόγια το κάθαρμα Drosten, o απατεώνας που έβγαλε πολλά φράγκα πατεντάροντας και σπρώνοντας το συγκεκριμένο PCR (με την βοήθεια του κυκλώμτος φυσικά) χωρίς να έχει δει καν την γενετική αλληλουχία του τσαχπίνη, λέει τον περασμένο Φλεβάρη:

… Ξέρετε κάτι όλοι εσείς οι μαλάκες υποτελείς; Σας κοροϊδεύουμε, σας έχουμε κάτω απ’ το δάκτυλό μας, όποτε θέλουμε σας λιώνουμε κι όποτε θέλουμε το παίζουμε καλοί… Τώρα, επειδή οι πλατφορμιασμένοι πρέπει να φαίνονται «θωρακισμένοι», θα τους τσεκάρουμε και θα τους μετράμε στους 25 έως 27 κύκλους, για να μην ξαναγεμίσουμε «κρούσματα» από τέτοιους…

Καταλάβατε; Κι έχουμε απ’ την άλλη όλους αυτούς τους ηλίθιους έως λακέδες, που μπορεί να φέρουν απ’ τον πάπα μέχρι τον Λένιν κι απ’ τον Σουν Τζου μέχρι τον Jim Morisson, για να «επιχειρηματολογήσουν και να αποδείξουν» πως όλη η τρομοεκστρατεία είναι ο.κ., και ότι «τραβάτε να πλατφορμιαστείτε – τι σας ζητάμε ρε!»….

Μα και έτοιμος να ήταν κάποιος να πέσει σ’ ένα στρώμα με ενέσεις, σαν φακίρης, μόλις καταλάβει όχι μόνο την προστυχιά της εξαπάτησης αλλά κυρίως τα κίνητρά της, θα πει το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο: ρε δεν πάτε να γ….. ;

Dance encore

Δευτέρα 26 Απρίλη>> Μπορεί να μην γίνει το σουξέ της χρονιάς, παρότι έχει αρχίσει να απλώνεται σε διάφορα σημεία της γηραιάς ηπείρου. Έχει όμως τα προσόντα να γίνει το απαγορευμένο της χρονιάς!

Εδώ απ’ την Δρέσδη πριν 3 μέρες… όπου η υγιειονομική αστυνομία καλείται να προστατέψει τους “ανεύθυνους” απ’ τους εαυτούς τους…

Καλή εβδομάδα anywhere…

 

Μαύρη Θάλασσα 3

Δευτέρα 5 Απρίλη>> Ενόσω, τις προηγούμενες ημέρες, ο επαγγελματίας γελωτοποιός του Κιέβου έπαιρνε οδηγίες με αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα απ’ τον νυσταλέο Jo, τον Παρωπίδα και τον αμερικάνο υπ.αμ. Lloyd Austin για το πως θα αντιμετωπίσει την “russian aggression”, η ανεγκέφαλη αλεπού έκανε τηλε-σύσκεψη για το θέμα με τον Macron και την Merkel (στα τέλη του περασμένου Μάρτη). Το τι κουβεντιάστηκε είναι άγνωστο. Αλλά πριν 2 ημέρες οι υπ.εξ. του Παρισιού και του Βερολίνου εξέδωσαν ολιγόλογη κοινή ανακοίνωση όπου ξανα-υπερασπίζονται την ειρήνη μπλα μπλα, τις συμφωνίες του Minsk μπλα μπλα, και την επέκταση της αποστολής «επιτήρησης της εκεχειρίας» απ’ τον ΟΑΣΕ – κάτι που πάντα ήθελε η ανεγκέφαλη αλεπού.

Αλλά ούτε το Παρίσι ούτε το Βερολίνο μπορούν να κάνουν κάτι ουσιαστικό στην περιοχή· με το δεύτερο να βαρύνεται για το ότι άνοιξε ουσιαστικά τον δρόμο για το αμερικανο-φασιστικό πραξικόπημα του 2014 στο Κίεβο ίσια ίσια για να ανακαλύψει εκ των υστέρων τα τραγικά του λάθη. Επιπλέον η “fuck EU” Victoria Nuland που το 2014 ήταν υφυπουργός εξωτερικών της διοίκησης Obama (και συνυπεύθυνη για το πραξικόπημα) είναι και πάλι υφυπουργός εξωτερικών στη διοίκηση του νυσταλέου. Αυτά δεν σηκώνουν παρερμηνείες.

Η Μόσχα δεν περιμένει κάποιου είδους στήριξη ούτε απ’ το Παρίσι ούτε απ’ το Βερολίνο. Θα είναι αρκετό να συνεχίσουν μονότονα τις δηλώσεις τους υπέρ της ειρήνης…

Και το ρωσικό καθεστώς, άλλωστε, ειρήνη θέλει στα σύνορά του…

Συγγνώμη, παραφέρθηκα…

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Τι θα μπορούσε άραγε να αξιολογήσει κάποιος σαν πιο σημαντικό την τελευταία εβδομάδα, απ’ την Δευτέρα 22 Μάρτη ως χτες; Το γεγονός ότι μέσα σε λίγες μόνο ημέρες η αναμέτρηση ανάμεσα στον άξονα και στο ευρασιατικό project έχει αποκτήσει καινούργια χαρακτηριστικά έντασης; Ή το ότι η κυρία Merkel γλύστρησε πατώντας σε μια απ’ τις μπανανόφλουδες της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας… και ύστερα ζήτησε «συγγνώμη»;

Ας αρχίσουμε απ’ το δεύτερο. Στις 23 Μάρτη η γερμανίδα πρωθυπουργός, ύστερα από εντατικές διαβουλεύσεις (και διαφωνίες) με τους πρωθυπουργούς των ομόσπονδων κρατιδίων, ανακοίνωσε στο πόπολο μαζί με το καινούργιο πακέτο υγιειονομικό απαγορεύσεων (ως τις 18 Απρίλη) δυο πράγματα. Που λες και είχαν βγει απ’ το δ.σ. κάποιας φαρμακομαφίας. Πρώτον, πως ούτε λίγο ούτε πολύ βρίσκεται σε εξέλιξη μια «νέα πανδημία (λόγω κάποιας μετάλλαξης) πολύ χειρότερη απ’ την προηγούμενη»… Φτου κι απ’ την αρχή δηλαδή!! (Αυτό ούτε ο κυρ Βασίλης δεν θα το έλεγε έτσι χύμα χωρίς να φάει άγριο κράξιμο, παρότι το εύχεται). Και δεύτερον ότι εξαιτίας αυτής της «νέας πανδημίας» για πέντε ημέρες γύρω απ’ το πάσχα των καθολικών (απ’ την Πέμπτη 1 Απρίλη ως και την Δευτέρα 5 του μήνα) θα απαγορευτούν τα πάντα, «καθ’ άπασαν την επικράτεια», και οι υπήκοοι θα μείνουν κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια τους – κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ στη γερμανία, και δεν έγινε ούτε καν τον πρώτο καιρό του «αιφνιδιασμού απ’ τον φονιά» την περασμένη άνοιξη!

Κι ύστερα, δυο μέρες μετά, στις 25 Μάρτη, η ίδια κυρία Merkel ανακοίνωσε ότι το ολικό κλειδαμπάρωμα ακυρώνεται και πως “αν και υπήρχαν καλές αιτίες υπέρ του δεν θα επιβληθεί … συγγνώμη λάθος”! Αλλά γιατί να κάνει τέτοιο “λάθος” και όχι το ακριβώς ανάποδο, του είδους “βγείτε, πιείτε, διασκεδάστε, φχαριστηθείτε”;

Μετά από 16 χρόνια στην πρωθυπουργία του «πολιτικού και οικονομικού κέντρου της ευρώπης» η Merkel πρόκειται να “συνταξιοδοτηθεί” (και να αντικατασταθεί) το ερχόμενο φθινόπωρο. Είναι, σα να λέμε, στη δύση της καριέρας της. Με δεδομένο το τι είναι το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο όχι μόνο για την ε.ε. και την ευρωζώνη αλλά και για τις ισορροπίες (και ανισορροπίες) του καπιταλιστικού πλανήτη στο σύνολό του, κάθε ψύχραιμος και δίκαιος παρατηρητής θα της απονείμει εύσημα για την θητεία της. Είναι αμφίβολο αν αυτά τα 16 χρόνια χρειάστηκε να ζητήσει ποτέ συγγνώμη ακυρώνοντας μια απόφασή της μόλις 3 ημέρες μετά! Συνεπώς το περιστατικό θα ξεχαστεί.

Ωστόσο αν αυτή ήταν η πρώτη φορά, οδεύοντας προς την συνταξιοδότηση, που η Μέρκελ έκανε αυτό που λέγεται στην λούμπεν αργκώ “δημόσια κωλοτούμπα”, δεν ήταν η πρώτη φορά που έκανε τρομακτικό έως μακάβριο λάθος σε σχέση με την covid case. Πέρυσι, περίπου τέτοια εποχή, είχε προβλέψει δημόσια ότι στη γερμανία θα υπάρξουν 5 εκατομμύρια νεκροί («προφητεία» Ferguson ένα πράμα!), για να την διαψεύσει ενοχλημένος την επόμενη ημέρα ο αρχιϋπεύθυνος της διαχείρισης της πανδημίας… Συνεπώς έχει την θέση του το ερώτημα: πως και γιατί μια πολιτική βιτρίνα τόσο στιβαρή στα συμφέροντα του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου έκανε τέτοια «λάθη» (η λέξη σε παρένθεση) στην covid case;

Πιθανολογούμε ότι η απάντηση βρίσκεται σ’ αυτό: στο γεγονός, δηλαδή, ότι οι πολιτικές βιτρίνες του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου βρέθηκαν στη θέση να πρέπει να διαχειριστούν μια άγρια μετάβαση, μια βίαιη Αλλαγή Παραδείγματος στην οργάνωση των κρατών τους, υπό την καθοδήγηση, υπό τις συμβουλές και τις οδηγίες ειδικών βγαλμένων απ’ τους στάβλους ενός μόνο τμήματος του «καπιταλισμού τους», απ’ τους στάβλους του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Και μάλιστα ενός τμήματος που ήταν και είναι υποχρεωμένο να κινείται στο μισοσκόταδο, προβοκατόρικα… Οπότε όποιος πήρε τοις μετρητοίς τις «προβλέψεις» και τις «καμπύλες» των ειδικών τους, υποδουλώθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνει καραγκιόζης.

Δεν είναι αξιολύπητη ούτε η κυρία Μέρκελ ούτε καμμιά άλλη πολιτική βιτρίνα· ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι έδρασαν απλά σαν «αμορτισέρ», για να απορροφήσουν τους κραδασμούς (και τα μπινελίκια) που τα αφεντικά του συμπλέγματος δεν είχαν διάθεση (ή δεν μπορούσαν) να απορροφήσουν. Αν όμως η νο 1 ανάμεσά τους στον δυτικό κόσμο πατάει μπανανόφλουδες (και η πολιτική παράδοση της γερμανίας της επιτρέπει να πει «συγγνώμη λάθος» χωρίς συνέπειες) σκεφτείτε τι γίνεται με τις υπόλοιπες…

Περισσότερες διασωληνώσεις, περισσότεροι θάνατοι;

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Ένα, ακόμα, καταστροφικό «ιατρικό λάθος»; Αγωνία και αντιθεραπευτικός πανικός στα νοσοκομεία; Αν το ψάξετε, κι αν καταλάβετε τι είναι αυτό το «κάνουμε κάτι γιατί αν δεν το κάνουμε και πεθάνει ο ασθενής θα κατηγορηθούμε, ενώ αν το κάνουμε και πεθάνει θα απαντήσουμε ‘κάναμε ό,τι μπορούσαμε’» ίσως βγάλετε κάποιο συμπέρασμα.

Βοηθητικά δείτε αυτό το 7λεπτο video που αφορά τις ΜΕΘ στη γερμανία. Απ’ τον Earthling Earthling, μέσω κόκκινων μαντηλιών.

Τα αφεντικά της δύσης θυμούνται…

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Μπορεί οι υπήκοοι να είναι βραχυκυκλωμένοι έως βουλιαγμένοι στις συλλογικές τιμωρίες τους, αλλά οι πολιτικές βιτρίνες βρήκαν λίγο χρόνο να ορμηνέψουν τις «επί των εξωτερικών υποθέσεων» γραφειοκρατίες τους να στείλουν μια ανθοδέσμη κι ένα μπιλιετάκι στο… μπλοκ της Αστάνα! Με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης στη συρία πριν 10 χρόνια.

Είναι, βέβαια, η μόνη τέτοια εξέγερση που θυμήθηκαν οι υπ.εξ. του Joνυσταλεάν, του Λονδίνου, του Βερολίνου, του Παρισιού και της Ρώμης – απ’ όλο το εξεγερσιακό / επαναστατικό κύμα που σάρωσε όλον τον αραβικό κόσμο στα τέλη του 2010 και το 2011. Την εξέγερση / επανάσταση στην αίγυπτο την ξέχασαν (ρε γαμώτο…). Όπως και την εξέγερση στο μπαχρέιν που πνίγηκε στο αίμα των τανκς των δύο τοξικών (έστειλαν στρατιωτική βοήθεια) – αλλά συνεχίζεται ακόμα σποραδικά. Όπως και την εξέγερση στις ανατολικές περιοχές της σαουδαραβικής επικράτειας, απ’ τους σιιτικούς πληθυσμούς που βρίσκονται κάτω από μόνιμη μπότα…

Η επιλεκτικότητα της μνήμης των δυτικών αφεντικών δείχνει την ύπουλη γελοιότητά τους – σε μια εποχή που οι υπήκοοι των υπόλοιπων περιοχών του πλανήτη καταλαβαίνουν την δυτική παρακμή όλο και περισσότερο, έστω ενστικτώδικα.

Τι έγραψαν λοιπόν στην κοινή του δήλωση ο εξ Ουάσιγκτον Παρωπίδας, ο εκ Παρισίων Jean-Yves Le Drian, ο γερμανός Heiko Mass, ο ιταλός Luigi Di Maio και ο βρετανός Dominic Raab;

Πρώτον, ότι «δέκα χρόνια μετά τις ειρηνικές διαδηλώσεις του συριακού λαού υπέρ μεταρρυθμίσεων η συρία έχει βουλιάξει στο χάος και στην καταστροφή». Με ευθύνη, τίνος άλλου, του Άσαντ… Δεύτερον ότι «δεν θα εγκαταλείψουν τον συριακό λαό», πως «απαιτούν απ’ το καθεστώς να εμπλακεί σοβαρά στην πολιτική διαδικασία επίλυσης των προβλημάτων» και ότι οι αναγγελμένες προεδρικές εκλογές μέσα στους επόμενους μήνες δεν θα είναι ούτε ελεύθερες ούτε τίμιες.

Φταίει ο Άσαντ και το καθεστώς του για την έναρξη του πολέμου (και την ευόδωση των σχεδίων του άξονα) στην συρία; Το «φταίει» είναι λίγο! Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τις σφαγές άοπλων διαδηλωτών και τους βομβαρισμούς πόλεων που έκανε η «προεδρική φρουρά» του, διοικούμενη απ’ τον αδελφό του – ενόσω μεγάλο μέρος των απλών φαντάρων αλλά και των αξιωματικών του στρατού του είχε στασιάσει (εξαιτίας, ακριβώς, αυτών των σφαγών…). Όχι: τους πρώτους μήνες των διαδηλώσεων και τις σφαγές του Άσαντ η ασταμάτητη μηχανή δεν τους ξεχνάει! (Εκείνοι που τον τοποθετούν στον «άξονα της αντίστασης»; Θυμούνται άραγε;). Δεν ξεχνάει κι αυτό: πώς όλα αυτά τα έκανε παρότι οι τότε συμμαχοί του, η Άγκυρα (ναι, ήταν σύμμαχός του..), η Μόσχα πολύ έντονα, η Τεχεράνη διακριτικά και η Χεζμπ’ αλλάχ σθεναρά, τον συμβούλευαν ξανά και ξανά να μην καταφύγει σε τέτοια καταστολή αλλά να κάνει μεταρρυθμίσεις και να αναγνωρίσει, μέσα σ’ ένα συμφωνημένο πλαίσιο, τμήματα τουλάχιστον της αντιπολίτευσης.

Ο Άσαντ, λοιπόν, είναι όντως εγκληματίας· ένα κάθαρμα της εξουσίας. Οι υπόλοιποι, οι «δυτικοί» είναι όμως πολύ χειρότεροι. Κι αυτό επειδή τα πραξικοπήματα, άλλα πετυχημένα και άλλα όχι, υποκινούμενα απ’ την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι, είναι η ρουτίνα της πολιτικής ιστορίας της συρίας, απ’ το 1947 κιόλας. Πάντα ο στόχος ήταν ο ίδιος: να μην περιέλθει η Δαμασκός στην «επιρροή» της σοβιετικής ένωσης. Το σοσιαλιστικό αντιαποικιακό κόμμα Ba’ath, πoυ δημιουργήθηκε σαν ενιαίο στη συρία και στο ιράκ, πήρε με στρατιωτικό πραξικόπημα την εξουσία στην Δαμασκό το 1963 (την ίδια χρονιά και με τον ίδιο τρόπο πήρε την εξουσία και στη Βαγδάτη), έβαλε τέλος σ’ αυτήν την μεθοδολογία – και οι «φόβοι» των δυτικών ιμπεριαλισμών πήραν έκτοτε συγκεκριμένη μορφή. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι το 2003, όταν ο αμερικανικός στρατός και οι φίλοι του εισέβαλαν στο ιράκ για να το αποικοποιήσουν, η επιχείρηση εκείνη είχε σχεδιαστεί σαν «πρώτη φάση». Στην δεύτερη θα εισέβαλε στη συρία και στην τρίτη στο ιράν…

Αυτά ήταν σχέδια 8 χρόνια πριν την εξέγερση στη συρία… Χωρίς σοβιετική ένωση πια, στις αρχές του 21ου αιώνα η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι θεώρησαν ότι μπορούν να ξαναμοιράσουν μεταξύ τους την μέση Ανατολή. Η εγκληματικότητα του καθεστώτος Άσαντ τους διευκόλυνε απίστευτα, αφού «άνοιξε» την πόρτα για να εφαρμοστεί το σχέδιο εμφυλίου πολέμου (το οποίο στα χαρτιά υπήρχε πολλά χρόνια πριν!) και μάλιστα με χαρακτηριστικά θρησκόληπτου υπερσυντηρητισμού (ουαχαβιτισμός, isis) και την χρηματοδότηση των πετροχουντών της αραβικής χερσονήσου (που μόλις είχαν καταστείλει την εξέγερση στο μπαχρέιν…), της Ντόχα, και την επιμελητειακή υποστηρίξη της Άγκυρας, που θεώρησε ότι ο Άσαντ είναι πια χαμένη υπόθεση…

Οι ειρηνευτές

Τρίτη 2 Μάρτη. Αν είναι να πάρει κανείς τοις μετρητοίς την κοινή δήλωση των υπεξ ηπα, αγγλίας, γαλλίας και γερμανίας (στις 18 Φλεβάρη) τότε μόνο να τον ζώσουν τα φίδια μπορεί.

Το δεύτερο τηλε-ραντεβού μεταξύ τους (ο αμερικάνος υπ.εξ. Blinken ανέλαβε επίσημα στις 21 Γενάρη – συνεπώς διαφαίνεται μια κάποια βιασύνη εκ μέρους του) αφιερώθηκε κυρίως στο ιράν (και την συμφωνία 5 + 1) και την υεμένη. Σ’ ότι αφορά το πρώτο, παρότι δεν απαγορεύεται σε κανέναν να μιλάει με οποιονδήποτε, είναι το λιγότερο χοντροκομένο να εμφανίζονται αυτοί οι 1 + 3 σαν οι «θεματοφύλακες» της συμφωνίας του 2015 αγνοώντας ότι εκείνη την συμφωνία την είχαν συνυπογράψει (και άρα εγγυηθεί) και η Μόσχα και το Πεκίνο.

Όμως αυτό ακριβώς κάνουν… Κατ’ αρχήν αποδεχόμενοι την αμερικανική άποψη πως πρώτα θα πρέπει η Τεχεράνη να «επανέλθει» στην συμφωνία και ύστερα θα της κάνει την χάρη η Ουάσιγκτον, λες και ήταν το ιράν που την έσκισε· πράγμα που θα χαρακτηριζόταν παρανοϊκή απαίτηση αν δεν ήταν απλά ιμπεριαλιστική…. Ύστερα κατηγορώντας την Τεχεράνη για τον περιορισμό της πρόσβασης στις εγκαταστάσεις της εκ μέρους των επιθεωρητών του ΙΑΕΑ, αν και αυτό ήταν το αναγγελμένο απ’ το ιρανικό καθεστώς βήμα εάν η Ουάσιγκτον δεν σταματούσε τις εναντίον του «τιμωρίες» («δεν»…). Τρίτον, με ουσιαστικά ακυρωμένη πια την συμφωνία του 2015, ονειρευόμενοι ότι θα την «ενισχύσουν», μαζί με «εταίρους στην περιοχή» (: πετροχούντες των σαούντ και των εμιράτων…), περιλαμβάνοντας σ’ αυτήν το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης καθώς και τις «περιφερειακές δραστηριότητές» της…

Στον παλιό καπιταλιστικό κόσμο, πριν την έφοδο της εικονικής πραγματικότητας, τέτοιες απαιτήσεις διατυπώνονταν μετά την ήττα ενός αντιπάλου, σε βάρος του. Έχει ηττηθεί η Τεχεράνη; Μήπως έχει ηττηθεί το ευρασιατικό project του οποίου είναι οργανικό τμήμα; Όχι. Μήπως πρόκειται να ηττηθούν όλοι αυτοί σύντομα; Όχι. Τότε; Στην παράλληλη πραγματικότητα της δυτικής παρακμής τα αφεντικά είναι πάντα νικητές!

Σε ότι αφορά το υεμενίτικο πεδίο μάχης, ύστερα από 5 χρόνια αεροπορικών σφαγών σε βάρος αμάχων απ’ τα πολεμικά των πετροχουντικών και των μισθοφόρων, αφού οι 1 + 3 υπ.εξ. δήλωσαν την διαθεσιμότητά τους υπέρ της ειρήνης (ανατριχιαστικό: εκτός απ’ το Βερολίνο οι υπόλοιποι αρκεί να αποσύρουν τους μισθοφόρους και τους «συμβούλους» τους…) εξέφρασαν την ανησυχία τους για την πρόσφατη επίθεση των Houthi στην Marib και τις επιθέσεις εναντίον πολιτικών υποδομών στη σαουδική αραβία (!). Η Marib είναι προάστειο του Παρισιού ή του Λονδίνου άραγε; Η σαουδική αραβία της οποίας τα αεροδρόμια δέχονται πυραυλικές επιθέσεις δίνει ιερό αμυντικό αγώνα κατά … της εισβολής των Houthi άραγε;

Φιλοπόλεμη αυτή η «κοινή δήλωση» – αλλά τι είναι πραγματικό πίσω απ’ τις γραμμές της; Ο άξονας (Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ – Ριάντ, το ελλαδιστάν και η Λευκωσία σηκώνουν παραπάνω κουβέντα) χάνουν στη μέση Ανατολή· το Παρίσι, σαν παλιό ιμπεριαλιστικό αφεντικό στην ευρύτερη περιοχή θα προτιμούσε να επωφεληθεί απ’ αυτήν την ήττα παρά να την μοιραστεί (όμως ο βασιλιάς Macron θα πρέπει ρίξει τα μούτρα του στη Μόσχα, στην Άγκυρα και στην Τεχεράνη…)· όσο για το Βερολίνο δεν έχει κανένα λόγο να υιοθετήσει ούτε τα αμερικανικά, ούτε τα αγγλικά, ούτε τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά αδιέξοδα.

Δεν είναι ωστόσο η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί, ένας ένας ή/και (καμμιά φορά…) περισσότεροι μαζί «χάνουν τον βηματισμό» τους τόσο στη μέση Ανατολή όσο και στην Αφρική, βόρεια και υποσαχάρια. Κι αν θεωρούν το ιρανικό καθεστώς «εύκολη περίπτωση» για να εξωτερικεύουν τις φαντασιώσεις τους, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι διασώζονται… στην πραγματική πραγματικότητα…