Tag: γερμανία

Μπρρρρ…

Δευτέρα 11 Ιούλη>> Χρειάζονται, άραγε, προσόντα ντετέκτιβ για να εντοπίσει κανείς την τρέχουσα σκηνοθεσία της «ενεργειακής κρίσης στην ευρώπη» που οφείλεται, που αλλού;, στον μοχθηρό της Μόσχας;

Οι διακοπές παροχής αερίου μέσω αγωγών για λόγους συντήρησης και επισκευών είναι χρόνια πρακτική. Γίνονται καλοκαίρι, οι πελάτες έχουν γεμίσει τα καζάνια τους, διαρκούν λίγο, κι έτσι κανείς δεν καταλαβαίνει έλλειψη.

Όχι πια! Το γεγονός ότι από αύριο και για δέκα μέρες θα διακοπεί η παροχή γκαζιού απ’ τον nord stream 1 έχει μετατραπεί στο Θέαμα του Επερχόμενου Θανάτου από Κρύο σε κράτη και κοινωνίες που θέλουν να θεωρούνται πολιτισμένες. Γερμανοί και γάλλοι αξιωματούχοι διαγωνίζονται σε προειδοποιήσεις ότι οι (μοχθηροί) ρώσοι μπορεί να μην ξανασυνδέσουν την παροχή όταν τελειώσει η συντήρηση∙ ή μπορεί να προφασιστούν έλλειψη ανταλλακτικών (λόγω των κυρώσεων) για να την παρατείνουν. Επ’ αόριστον.

Το ενδιαφέρον είναι ότι σ’ αυτές τις «ώριμες» (μέχρι σαπίλας) καπιταλιστικές κοινωνίες, με την αφθονία media, κανείς δεν ρωτάει την gazprom «πως βλέπει την φετεινή συντήρηση», αν έχει τα ανταλλακτικά που χρειάζεται, αν προβλέπει προβλήματα λόγω κυρώσεων!!! Όχι μόνο οι «μοχθηροί» είναι ανύπαρκτοι, αλλά επιπλέον η ανυπαρξία τους, το γεγονός ότι δεν τους ρωτάνε για τίποτα, είναι η βάση για να τρομοκρατεί ο καθένας κατά βούληση.

Έτσι η 22η Ιούλη έχει ήδη ανακηρυχτεί, περίπου, σαν η μέρα-που-όλα-θα-κριθούν! Είναι η ημέρα κατά την οποία, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, θα γίνει η πρώτη δοκιμή λειτουργίας του nord stream 1 μετά την συντήρηση.

Τρέμετε! Μπορεί να γίνει, μπορεί να μην γίνει – ζήτω η μεταφυσική!!!!

(φωτογραφία: ο γάλλος υπουργός οικονομικών Bruno Le Maire δεν έχει το πόστο για να φροντίσει να τρέχει κανονικά το γκάζι, ούτε καν για να συνεννοηθεί έγκαιρα με τους τεχνικούς της gazprom για το αν υπάρχει μηχανικό πρόβλημα, λόγοι καθυστέρησης, κλπ.

Είναι υπουργός για να μαδάει μαργαρίτες και να κάνει προφητείες…. Ακόμα καλύτερα: για να τρομοκρατεί.)

 

Ο αδυσώπητος νόμος της βαρύτητας

Δευτέρα 11 Ιούλη>> Το ποιες πολιτικές βιτρίνες «απολύονται» ή χάνουν τις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που απολάμβαναν είναι ένα ζήτημα κατάλληλο για την φλυαρία των δημαγωγών. Η πραγματική κατάστασή τους στη δύση, μ’ άλλα λόγια η καπιταλιστική ισχύς που εκπροσωπούν και, κατά συνέπεια, το ειδικό «βάρος» τους στους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης, αποδεικνύεται αλλού – εκεί που οι δημαγωγοί φροντίζουν να μην κοιτάμε και να μην καταλαβαίνουμε.

Στις 15 του περασμένου Ιούνη, 3 τέτοιες ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες «βαρέων βαρών» υποτίθεται, ο γάλλος πρόεδρος και οι πρωθυπουργοί γερμανίας και ιταλίας, πήραν τα αεροπλάνα τους και πέταξαν ως την Βαρσοβία. Εκεί προστέθηκε στην παρέα και ο πρόεδρος της ρουμανίας Κλάους Γιοχάνις. Από κει πήραν το κατάλληλα φρουρούμενο (με στρατό) τραίνο (αεροπλάνα δεν πετούν προς ουκρανία), γραμμή για το Κίεβο. Για να αγκαλιαστούν με τον κλόουν Ζελένσκι.

Γιατί τέτοια μεγαλεία; Γιατί έπρεπε να πάνε και οι 3 + 1 μαζί; Για να του υποσχεθούν ότι θα γίνει δεκτή η αίτησή του για ένταξη της ουκρανίας (όσης μείνει τέλος πάντων…) στην ε.ε. (!!!!) – πράγμα που σημαίνει κάποιες χρηματοδοτήσεις «προσαρμογής». Λεφτά δηλαδή. Και να του ζητήσουν σαν αντάλλαγμα να διαπραγματευτεί κάπως με την Μόσχα.

Το τελευταίο θα μπορούσε να είναι απλά μια φήμη αν, την επόμενη μέρα, στις 16 Ιούνη, δεν έσκαγε απροειδοποίητα (με τον ίδιο τρόπο, με τραίνο) στο Κίεβο ο εκ Λονδίνου ορμώμενος βιαστικά Borduk… Για να πει τι στον κλόουν; Είμαστε σχεδόν βέβαιοι: ότι αυτοί της ε.ε. είναι ψιλομαλάκες, ότι είναι όλο λόγια, ότι «εμείς φύγαμε τρέχοντας απ’ την ε.ε. και βρήκαμε την υγειά μας!», ότι αν είναι για τα φράγκα άντε, αλλά «μην σταματήσεις τον πόλεμο μέχρι ο στρατός σου να μπει στη Μόσχα… κι εμείς είμαστε εδώ»!!!

Παρότι η ουσία αυτών των «επαφών» έχει μια κάποια σημασία, η ασταμάτητη μηχανή θα μείνει στο τυπικό. Τρεις πολιτικές βιτρίνες ευρωπαϊκών κρατών που παριστάνουν ότι είναι «μεγάλες δυνάμεις» (και μέλη της G7…), οι Μακρόν, Σολτς και Ντράγκι, συν άλλη μία αντίπαλος πολιτική βιτρίνα, ο Τζόνσον, έπρεπε να πάνε αυτοπροσώπως στο Κίεβο για να γλύψουν τα genitals ενός κωμικού που παριστάνει τον πρόεδρο και αρχιστράτηγο ενός μαφιόζικου κράτους / κεφάλαιου… Πώς σας φαίνεται το ζύγι; Ένας ουκρανός καραγκιόζης στη μια μεριά, 3 + 1 ευρωπαίοι στην άλλη (τον ρουμάνο πρόεδρο δεν τον υπολογίζουμε, παρότι η παρουσία του υποδείκνυε την με-αιτία-απουσία του αντίστοιχου πολωνού…) – είναι ο.κ.;

Δεν είναι!!!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Δημιουργική καταστροφή (made by e.u.)

Δευτέρα 30 Μάη>>  Εν τω μεταξύ ξεκαθαρίζει (στο δικό μας μυαλό) η τακτική των ευρωπαϊκών κρατών / κεφαλαίων, ειδικά μετά το “fuck eu” απ’ το στόμα της φοβερής και τρομερής κυρίας Nuland στ’ αυτί του φοβερού και τρομερού κυρίου Pyatt εκείνον τον φοβερό και τρομερό Φλεβάρη του 2014 στο κέντρο του Κιέβου. Οι βασικές γραμμές της απάντησης στο γιατί, δηλαδή, ειδικά το Βερολίνο, έκανε ψόφιες προσπάθειες να «λυθεί το ουκρανικό πρόβλημα», αφήνοντάς το ουσιαστικά να επιδεινώνεται υπό την διεύθυνση της Ουάσιγκτον.

Υπό κανονικές συνθήκες ο ουκρανικός καπιταλισμός είχε ένα καλό αναπτυξιακό δυναμικό, ειδικά στον δευτερογενή, κληρονομιά του καταμερισμού εργασίας που είχε γίνει στη διάρκεια της σοβιετικής ένωσης. Την στιγμή του «διαζυγίου», στις αρχές της δεκαετίας του 1990, στην ουκρανία υπήρχε αυτοκινητοβιομηχανία και βιομηχανίες κατασκευής εξαρτημάτων για οχήματα, πυρηνικοί αντιδραστήρες (και φυσικά όλες οι κατηγορίες σχετικών τεχνικών και επιστημόνων), βιομηχανία κατασκευής πυραύλων, τανκς και λοιπών όπλων, know how κατασκευής τουρμποκινητήρων, ορυχεία άνθρακα καλής ποιότητας… Με δυο λόγια υπήρχαν αρκετά καπιταλιστικά δεδομένα, τόσο απ’ την άποψη της ζωντανής εργασίας όσο και των υποδομών και πρώτων υλών, για να εξελιχθεί η ουκρανία σε σοβαρό ανταγωνιστή του ευρωπαϊκού βιομηχανικού κεφάλαιου, ειδικά του γερμανικού και του γαλλικού…

Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει αποδεκτό; Όχι φυσικά!!! Το ουκρανικό κράτος / κεφάλαιο «αφέθηκε» ή και «σπρώχτηκε» στη μετασοβιετική παρακμή, αρχίζοντας απ’ το εποικοδόμημα: το πολιτικό σκέλος της εξουσίας, και τους μαφιόζους που αναδύθηκαν πολύ γρήγορα σαν τα ουσιαστικά αφεντικά. Η ουκρανία – έπρεπε – να – γίνει – ένας – καπιταλισμός – κατά – βάση – αγροτικός και σίγουρα παρακμιακός , για να προμηθεύει στάρι και κριθάρι την ευρώπη – και ειδικευμένους στην τιμή του ανειδίκευτου… κι ως εκεί! Αυτό ήταν κατ’ αρχήν δουλειά των μαφιόζων αφεντικών, αλλά την «δύση», και ειδικά τα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια, καθόλου δεν την ενοχλούσε! Το αντίθετο…

Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Ακριβώς λόγω της γειτνίασης και της κοινής καπιταλιστικής (αλλά και πολιτισμικής) ιστορίας με την ρωσία, στο βαθμό που η δεύτερη ξαναστεκόταν στα πόδια της, θα ήταν πάντα πιθανό το ενδεχόμενο να «παρασυρθεί» ένα τμήμα της ουκρανικής ελίτ (και του πληθυσμού) σ’ ένα δρόμο αναδιάρθρωσης και καπιταλιστικής ανόρθωσης. Βλέποντας τι έκανε το «πατριωτικό τμήμα» των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών με εκπρόσωπο την ανεγκέφαλη αλεπού / Putin απ’ το 2000 και μετά, το τελευταίο που θα ήθελαν όχι μόνο η Ουάσιγκτον αλλά και το Παρίσι με το Βερολίνο, ήταν να συμβεί κάτι ανάλογο στην ουκρανική επικράτεια.

Αυτό εξηγεί το γιατί ενώ ο ουκρανικός καπιταλισμός στη βιομηχανική του διάσταση ρήμαζε σταθερά στα ‘90s, το 2013, η πρόταση της ε.ε. στο Κίεβο για στενότερες οικονομικές σχέσεις (με πρωτεργάτες το Βερολίνο και το Παρίσι) ήταν ουσιαστικά να ξεκόψει απ’ τις οικονομικές του παρτίδες με τη Μόσχα… Θεωρούμε πια προφανές ότι τα ευρωπαϊκά αφεντικά ήθελαν να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους ότι η ουκρανία θα μείνει για καιρό μια αγροτική / μαφιόζικη επικράτεια.

Ανάμεσα στο 2001 και στο 2008, οι ουκρανοί μαφιόζοι (σαν ιδιοκτήτες εργοστασίων και ορυχείων) κατάφεραν να ανεβάσουν την βιομηχανική απόδοση του ουκρανικού καπιταλισμού, χωρίς να ασχοληθούν με επενδύσεις και βελτίωση του εξοπλισμού, χάρη στις φτηνές πρώτες ύλες και στις γνώσεις των ειδικευμένων ουκρανών εργατών: ο μέσος όρος ετήσιας αύξησης του ουκρανικού αεπ ήταν 7,4%. Αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο αν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μια κεντρική εξουσία στο Κίεβο κατάφερνε άλλους από δαύτους να τους ρίξει στα σίδερα κι άλλους να τους «ενσωματώσει» όπως έγινε με το ρωσικό καθεστώς μετά το 2001.

Εν τέλει ένα στοιχειωδώς ισορροπημένο (κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά) ουκρανικό κράτος / κεφάλαιο θα είχε πιθανότατα λιγότερο συμφέρον να ενταχθεί σε ε.ε. (και νατο) και μεγαλύτερο να δικτυωθεί στις δομές του ευρασιατικού project: απ’ την ευρασιατική οικονομική ένωση (EEU) ως το σύμφωνο της Σαγκάης (SCO)… Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα πρέπει να θεωρούνταν εφιαλτικό, για διαφορετικούς ίσως λόγους αλλά πάντως αδιανόητο, και στις δ’υο πλευρές του Ατλαντικού.

Είναι γεγονός ότι η Ουάσιγκτον ελίχθηκε γρήγορα, πάτησε πάνω στον ευρωπαϊκό σχεδιασμό και στην πολιτική κρίση που προκάλεσε με την πρόταση για «σχέσεις με την ε.ε.» στο Κίεβο στα τέλη του 2013 (όταν η διοίκηση Γιανούκοβιτς απέρριψε τον εκβιασμό) και αναδύθηκε σαν το βασικό κέντρο ελέγχου του Κιέβου, μέσω της εκπαίδευσης των φασιστών, της σφαγής στη Maidan, και του πραξικοπήματος που ακολούθησε. Ουσιαστικά η Ουάσιγκτον κατέκτησε και ενίσχυσε το ήδη υπαρκτό ουκρανικό παρακράτος. Είναι πιθανό ότι το Παρίσι και το Βερολίνο δεν ήθελαν ένα Κίεβο αιχμή-του-νατοϊκού-δόρατος κατά της Μόσχας∙ θα ήταν ευχαριστημένα με μια παρακμιακή αγροτική επαρχία υπό τον δικό τους έλεγχο στις πρώτες ύλες και την ειδικευμένη εργασία. Αλλά η Ουάσιγκτον αυτό ακριβώς ήθελε – και το πέτυχε από το 2014 ως τις αρχές του 2022. Υπήρχε βασική διαφορά μεταξύ των ζητούμενων των κρατών / κεφαλαίων της γερμανίας και της γαλλίας απ’ τη μια μεριά, και των ηπα απ’ την άλλη. Υπήρχε όμως και ένα βασικό κοινό: «η διατήρηση του ουκρανικού καπιταλισμού κάτω, πολύ κάτω», χωρίς κακές επιρροές και κακά παραδείγματα απ’ την Μόσχα. Απ’ αυτή την άποψη η φασιστική μόχλευση του ουκρανικού παρακράτους μπορεί να μην ήταν ευρωπαϊκή πρωτοβουλία, δεν ήταν όμως αντίθετη με τα συμφέροντα του Βερολίνου, του Παρισιού, της Ρώμης, της Μαδρίτης, φυσικά του Λονδίνου…

Μ’ αυτά τα δεδομένα η Μόσχα ζήτησε, ξαναζήτησε και ξαναζήτησε για χρόνια απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη (ειδικά τη γερμανία) να σταματήσουν να πατάνε πάνω στα πτώματα που δημιουργούσε η αμερικανική τακτική στην ουκρανία, ανατολική και όχι μόνο. Οι προτάσεις της Μόσχας για μια «ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας» σε ότι αφορούσε το Κίεβο δεν αποσκοπούσαν στο να γίνει ο ουκρανικός καπιταλισμός αυτό που θα μπορούσε πριν 30 ή 25 χρόνια!! Αποσκοπούσαν όμως στο να φύγει απ’ την μέση η αμερικανική μιλιταριστική αξιοποίηση των ευρωπαϊκών συμφερόντων στο ουκρανικό έδαφος: ας έμενε η ουκρανία παρακμιακή αν αυτό τα βόλευε∙ να έπαυε όμως να είναι αμερικανική βάση… Και θα πρέπει να το παραδεχτούν όσοι έχουν μυαλό στο κεφάλι τους: η απαίτηση της Μόσχας για (στρατιωτική) ουδετερότητα του Κιέβου είναι άμεσα εναντίον της Ουάσιγκτον αλλά όχι στον ίδιο βαθμό εναντίον του Παρισιού και του Βερολίνου∙ όχι άμεσα ούτε υποχρεωτικά, σε κάθε περίπτωση.

Όπως, όμως, δείχνουν οι εξελίξεις μέχρι σήμερα, οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες δεν μπορούν να ξεφύγουν απ’ τον φόβο (καλύτερα: την βεβαιότητα) της περιθωριοποίησής τους σε σύγκριση με την αποικιακή / ιμπεριαλιστική ιστορία τους εδώ και 500 χρόνια: καθώς το ευρασιατικό project θα αναπτύσσεται και οικονομικά και στρατιωτικά, δείχνουν αυτές οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες να έχουν εναποθέσει τις όποιες ελπίδες τους για «ανάσχεση» στον u.s. army… Ακόμα και με την μόνη μέθοδο που ξέρει και μπορεί, της καμμένης γης. Κι όχι μόνο του καθαρά στρατιωτικού σκέλους του, αλλά και των υπόλοιπων διαστάσεων της αμερικανικής μιλιταριστικής μηχανικής.

Δείτε, για παράδειγμα, το πρόσφατο «πακέτο» 40 δισεκατομυρίων δολαρίων με το οποίο το Joνυσταλεάν θα «στηρίξει» και θα «σώσει» το φασιστοΚίεβο. Απ’ αυτόν τον πακτωλό τα 8,7 δις προορίζονται για τις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες, για να αντικατασταθούν τα όπλα που στέλνονται στο Κίεβο (και εν πολλοίς καταστρέφονται απ’ τους ρωσικούς πυραύλους)∙ 3,9 δις για την αμερικανική «στρατιωτική διοίκηση ευρώπης» στην οποία υπάγεται ο κλόουν (για εξαγορές, δωροδοκίες και λοιπά έξοδα)∙ 5 δις για την απροσδιόριστη φροντίδα της «παγκόσμιας διατροφικής αλυσίδας»∙ 6 δις για όπλα και «εκπαίδευση» του ουκρανικού στρατού, όσου απομείνει∙ 9 δις σαν «οικονομική βοήθεια», για να ταϊστεί το ουκρανικό παρακράτος∙ και 900 εκατομμύρια για τους πρόσφυγες. Τα 16 δις είναι δανεικά, σ’ ένα φασιστοκράτος που είναι χρεωκοπημένο προ πολλού. Συνεπώς η Ουάσιγκτον θέλει να κρατήσει σε διαρκή ομηρία ότι απομείνει απ’ το ουκρανικό κράτος, παρακμιακό, μαφίοζικο και χρεωκοπημένο, για οποιαδήποτε μελλοντική χρήση.

Αυτό παρηγορεί διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Θεωρούμε χαρακτηριστικό απ’ αυτή την άποψη τον επαναλαμβανόμενο λιγμό αυτού του θλιβερού γερμανού πρωθ. Scholz: η ρωσία δεν πρέπει να νικήσει…

Έχει κάποιον άλλο υποψήφιο για νικητή ο κύριος θλιβερός; Εύχεται, άραγε, να νικήσει η Ουάσιγκτον; Ίσως ούτε αυτό θα του άρεσε μεσοπρόθεσμα… (Αλλά μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί όπως είπε κάποτε ένας σοφός…)

Ακόμα και η πιο μυωπική καπιταλιστική τακτική παραμένει καπιταλιστική. Είναι απίθανο όμως να βγαίνουν νικητές εκείνοι που χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους∙ και τον ορίζοντα απ’ τα μάτια τους… Τα περασμένα μεγαλεία που βρυκολακιάζουν δεν είναι έξοδος. Αν θέλει ο κύριος θλιβερός ας δει το πως η αφρική ξεφορτώνεται τον βασιλιά Macron…

Διαδηλώσεις κατά του γαλλικού ιμπεριαλισμού: στο μάλι, στο τσάντ, στην κεντροαφρικανική δημοκρατία και (φωτο επάνω) στη νότια αφρική. Οι διαδηλώσεις οργανώνονται από ακροαριστερές οργανώσεις. Στην πάνω φωτογραφία, δεξιά με τον μπερέ, ο Julius Malema, απ’ τις ηγετικές φυσιογνωμίες του αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος στην υποσαχάρια Αφρική…

Βοήθειες απ’ το Βερολίνο

Πέμπτη 28 Απρίλη>> Η περίπτωση του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου μας έχει απασχολήσει: είναι ο δεύτερος (αμερικανικός κατ’ αρχήν) στόχος μετά την ουκρανία / Μαύρη Θάλασσα. Το Βερολίνο αποφεύγει να πάρει καθαρή θέση, και προσπαθεί να πετάει την μπάλα στην κερκίδα. Μια στάση (το λιγότερο) άγονη, συμβιβαστική – και μεσοπρόθεσμα αδιέξοδη.

Το τελευταίο κατόρθωμα αυτής της τακτικής ήταν η ανακοίνωση του αξιολύπητου σοσιαλδημοκράτη πρωθ. Olaf Scholz, ότι (μετά από πολλούς δισταγμούς) θα παραχωρήσει στον κλόουν μερικά αντι-αεροπορικά τανκς μάρκας gepard. Είναι, άραγε, ένα όπλο που μπορεί να βοηθήσει το φασιστοκαθεστώς του Κιέβου;

Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για «τανκς», αλλά για κινητά αντιαεροπορικά, με ιδιαίτερα ευάλωτη θωράκιση. Είναι μικρού βεληνεκούς (έως 5 χιλιόμετρα) και όταν φτιάχτηκαν θα χρησιμοποιούνταν κατά ελικοπτέρων και χαμηλά πετούμενων αεροπλάνων. Αλλά το γερμανικό κράτος τα έχει αποσύρει απ’ το 2010: θεωρούνται ξεπερασμένα. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: χρειάζονται αρκετοί μήνες εκπαίδευση για να μάθει κάποιος να χρησιμοποιεί ένα gepard σωστά, αφού τα ραντάρ του κινούνται (περιστρέφονται) με πολύ μεγάλη ταχύτητα.

Και το τελικό κτύπημα: οι κάνες και τα βλήματα του gepard κατασκευάζονται στην ελβετία. Το ελβετικό κράτος / κεφάλαιο, τηρώντας την ουδετερότητά του, απαγορεύει την μεταφορά όπλων δικής του κατασκευής σε εμπόλεμες ζώνες! Και, φυσικά, έστειλε ραβασάκι στο Βερολίνο, ότι δεν εγκρίνει την παράδοση των gepard στο Κίεβο, και ότι σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται να στείλει βλήματα στο πακέτο.

Ο ελιγμός της αξιολύπητης γερμανικής πολιτικής βιτρίνας παραείναι ρηχός για να περάσει απαρατήρητος. Μπορεί να πει «εγώ ήθελα, αλλά αυτοί οι ελβετοί δεν με άφησαν». Μπορεί να τσακωθεί με τους ελβετούς και να ξεστοκάρει μερικά gepard, ελπίζοντας ότι μέχρι να μάθουν κάποιοι ουκρανοί να τα χειρίζονται ή θα έχει τελειώσει ο πόλεμος στην ουκρανία ή θα έχει γενικευτεί τόσο ώστε… Μπορεί επίσης να ξεστοκάρει τα μπαγιάτικα βλήματα απ’ τις γερμανικές αποθήκες συμβουλεύοντας (τους εκπαιδευόμενους) να κάνουν οικονομία γιατί δεν υπάρχουν άλλα.

Μπορεί επίσης να κοιτάξει πιο βαθιά στις αποθήκες, μήπως έχει ξεμείνει κανά zeppelin, απ’ τον 1ο παγκόσμιο. Ή, καλύτερα, να αναθέσει αυτό το ψάξιμο τους πολεμοκάπηλους, καραδεξιούς «πράσινους» κυβερνοεταίρους του.

(Εκείνο που δεν μπορεί να κάνει για καιρό ακόμα είναι υπομονή…)

Πόλεμος; Ποιος πόλεμος; 3

Δευτέρα 25 Απρίλη>> Τι ακριβώς υποστηρίζουν οι υφιστάμενοι της ανεγκέφαλης αλεπούς (aka Putin); Ανακάλυψαν (λένε) ότι σε κάποια απ’ τα ουκρανικά εργαστήρια βιολογικού πολέμου του us army υπήρχαν πουλιά με «ταυτότητα», έναν αριθμό. Σ’ αυτά τα πουλιά (λένε ότι θα) τοποθετούνταν «μικροπομποί», μια μικρή ποσότητα τηλεχειριζόμενου εκρηκτικού, καθώς και μια συσκευασία με νοσογόνους παράγοντες. Ύστερα θα απελευθερώνονταν για να ακολουθήσουν την αποδημητική διαδρομή τους (λόγω εποχής: από νότο προς βορρά, δηλαδή προς ρωσία διαμέσου της ουκρανικής επικράτειας). Μέσω δορυφόρων και λοιπών ψηφιακών μέσων επιτήρησης και ελέγχου η πορεία τους θα παρακολουθούνταν διαρκώς και, στην κατάλληλη περιοχή το εκρηκτικό θα έσκαγε, το πουλί θα σκοτωνόταν, και σκάζοντας στο χώμα θα απελευθερώνονταν οι νοσογόνοι παράγοντες: μια πολύ φτηνή και «αόρατη» μέθοδος μόλυνσης (ακόμα και θανατηφόρας) είτε καλλιεργούμενων ζώων είτε ανθρώπων μιας περιοχής, χωρίς δακτυλικά αποτυπώματα, ευθύνες, κλπ… Κυριολεκτικά «ιπτάμενοι μεταφορείς ασθενειών», όπλα-υπεράνω-υποψίας δηλαδή, με τον ρωσικό στρατό να υποστηρίζει ότι βρήκε (σε κάποια εργαστήρια) μισοέτοιμα τέτοια «πουλιά μαζικής καταστροφής»….

Ωχ! Αυτοί οι ρώσοι είναι εντελώς φαντασιόπληκτοι, ε; Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσο διεστραμμένοι εγκέφαλοι μεταξύ των καραβανάδων, των γενετιστών, των βιοτεχνολόγων, με δυο λόγια μεταξύ των εκλεκτών υπηρετών των καπιταλιστικών τεχνολογιών αιχμής, και μάλιστα των λευκών, των πρωτοκοσμικών, των αμερικάνων (και όχι μόνο), που κοιμούνται και ξυπνάνε με μόνη έγνοια το καλό της ανθρωπότητας; Είναι ποτέ δυνατόν;

Είναι! Η διαβόητη DARPA δεν είναι σύλλογος φιλοτελιστών! Κι ούτε τα πουλιά είναι τα μοναδικά υποψήφια (ή μήπως ήδη σε δράση;) «βομβαρδιστικά» βιολογικού πολέμου. Υπάρχουν κι άλλα «ιπτάμενα μέσα»:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Το πνεύμα του Rapallo

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Ένα φάντασμα πλανιέται εδώ και έναν αιώνα πάνω απ’ την ευρώπη, με ιδιαίτερες πυκνώσεις και εντάσεις σε διάφορες ιστορικές περιόδους, ένα φάντασμα που προκαλεί εφιάλτες στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Ουάσιγκτον – κι αυτό δεν είναι πια ο κομμουνισμός. Είναι οι σχέσεις ανάμεσα στο Βερολίνο (και ένα καλό κομμάτι της δυτικής ευρώπης) και στη Μόσχα…

Κάποιοι το θυμούνται – και θα ήθελαν να το γιορτάσουν. Άλλοι το θυμούνται και μελαγχολούν. Τέλος κάποιοι ακόμα όχι απλά το ξορκίζουν αλλά το πολεμούν με κάθε τρόπο∙ αυτήν την περίοδο «μέχρι τον τελευταίο ουκρανό»….

Πριν ακριβώς έναν αιώνα, τέτοιες ημέρες, στις 16 Απρίλη του 1922, σ’ ένα ακριβό ξενοδοχείο μιας ιταλικής επαρχιακής πόλης όχι μακριά απ’ την Γένοβα, στο Rapallo, υπογραφόταν μια συμφωνία φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στη νεαρή σοβιετική δημοκρατία και την σοσιαλδημοκρατική δημοκρατία της Βαϊμάρης, ανάμεσα στην επαναστατημένη Μόσχα και στο «μόλις προχτές πνίξαμε στο αίμα την προοπτική δικτατορίας του προλεταριάτου» (δολοφονώντας ανάμεσα σε άλλους την Rosa Luxemburg και τον Karl Liebknecht…) Βερολίνο. Ήταν μια συμφωνία οικονομικής (και κρυφά: στρατιωτικής) συνεργασίας που σαν τέτοια τίναζε στον αέρα όλες τις ιμπεριαλιστικές προσδοκίες του Λονδίνου και του Παρισιού μετά το τέλος του Α παγκόσμιου και την «Συνθήκη των Βερσαλιών»: η (ηττημένη) γερμανία και η (επαναστατημένη) ρωσία σπρώχνονταν συστηματικά στο περιθώριο απ’ τους νικητές του 1ου παγκόσμιου πολέμου…

Ήταν, τέλος, μια συμφωνία που έχει βρυκολακιάσει παραπάνω από μία φορές έκτοτε: απ’ το σύμφωνο Molotov – Ribbentrop τον Αύγουστο το 1939, ανάμεσα στο ναζιστικό και πολεμικό Βερολίνο απ’ την μια μεριά και την υπό τον Στάλιν Μόσχα / ε.σ.σ.δ. απ’ την άλλη, ως την “ostpolitik” («ανατολική πολιτική») που εγκαινίασε η γερμανική σοσιαλδημοκρατία κατά την πρωθυπουργία του Willy Brandt απ’ την Βόννη, πρωτεύουσα της δυτικής γερμανίας, το 1969. Απ’ την ειρηνική (ουσιαστικά) «παραχώρηση» της ανατολικής γερμανίας στη δυτική απ’ τον τότε πρόεδρο της ε.σ.σ.δ. Gorbachev και την «γερμανική επανένωση» το 1990 ως… Ακόμα κι ως τον nord stream 2 – όσο κι αν μοιάζει με ιστορικό ανέκδοτο το ότι ένας αγωγός φυσικού αέριου έγινε (και απαγορεύτηκε να είναι) ο «συμβολικός ομφάλιος λώρος» ανάμεσα στον γερμανικό και τον ρωσικό καπιταλισμό…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα μπει σε ιστορικές περιγραφές και λεπτομέρειες: όποιος / όποια ενδιαφέρεται είναι σχετικά εύκολο να τις βρει (στα αγγλικά). Δεν θα έκανε καν μια τέτοια ιστορική αναδρομή αν δεν συνέβαινε μια κωμική μαριονέτα που παριστάνει τον «πρόεδρο της ουκρανίας», να φτύσει (σχεδόν κυριολεκτικά!) πρόσφατα στα μούτρα τον γερμανό πρόεδρο Steinmeier. Επειδή (έκρινε) ότι δεν είναι αρκετά «αντιρώσος»!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Κίεβο – Βερολίνο, μια ροχάλα δρόμος

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Ο Steinmeier δεν είναι κάποιος τυχαίος, ένα ανδρείκελο του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου (υπάρχουν πλέον και τέτοια επί σκηνής στο Βερολίνο). Είναι καίρια πόστα εδώ και 25 χρόνια. Από υπεύθυνος των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών και «προσωπάρχης» της καγκελαρίας ως αντιπρόεδρος, υπ.εξ. για αρκετά χρόνια, και πρόεδρος απ’ το 2017 (η δεύτερη θητεία του υπερψηφίστηκε δέκα μέρες πριν την ρωσική εισβολή στην ουκρανία). Απ’ την θέση του υπ.εξ. ξέρει πολύ καλά και το «ουκρανικό πρόβλημα» (που αρχικά δημιούργησε η κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε, στα τέλη του 2013) και τις «προσπάθειες ειρηνικής λύσης»: ήταν παρών στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της δεύτερης «συμφωνίας του Minsk» το 2015. Και, φυσικά, συμμετείχε σ’ όλη τη «δουλειά» για την υπογραφή του ομώνυμου σχεδίου, της «φόρμουλας Steinmeier» (δες αναφορά 14 Μάρτη) απ’ τον κλόουν, το φθινόπωρο του 2019. Μ’ άλλα λόγια οι δύο (Steinmeier και Zelensky) γνωρίζονται πολύ καλά και προσωπικά (φωτογραφίες επάνω και κάτω).

Σε κάθε περίπτωση το τι κάνει ένας φτηνός ρολίστας είναι δευτερεύον∙ συγκινεί μόνο όσους είναι media victims. Το ερώτημα, το ουσιαστικό ερώτημα, είναι: τι θέλει το γερμανικό κεφάλαιο και, κατά συνέπεια, το κράτος σαν το κόμμα του; Για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από 10 χρόνια, κι αυτή τη φορά πολύ πιο δραματικά, η «εξωτερική πολιτική» αυτού του κράτους / κεφάλαιου δείχνει να πιάνεται με τα βρακιά κατεβασμένα. Και, προφανώς, όχι απλά και μόνο για μια περιοχή κάπου στον πλανήτη∙ αλλά για την σχέση του (ή την μη σχέση του) με το ευρασιατικό project. Την πρώτη φορά ήταν το 2013 / αρχές του 2014 όταν η «πολιτικο/οικονομική πίεση» της ε.ε. προς την τότε ουκρανική κυβέρνηση άνοιξε το δρόμο για την αμερικανο-αγγλική υποστήριξη στο φασισταριό, την σφαγή στην Meidan, και αμέσως μετά το πραξικόπημα.

Πριν 2 βδομάδες (Τεχνικές της εξουσίας: συντριπτικές;) κάναμε μια καταμέτρηση του αμερικανο-αγγλικού “fuck Berlin”: 1η (με την οργανωμένη εμφάνιση των φασιστών στο Κίεβο στα τέλη του 2013), 2η (με το πραξικόπημα ενάντια στην συμφωνία που είχε υπογραφτεί μια μέρα πριν τον Φλεβάρη του 2014), 3η (με το σκίσιμο των συμφωνιών του Minsk το 2015), 4η (με το σκίσιμο της συμφωνίας πάνω στην «φόρμουλα Steinmeier στα τέλη του 2019). Τώρα είναι η 5η, κι έρχεται απ’ τον «μικρό σφουγγοκωλάριο» απευθείας! Έχει γίνει κάτι σαν συνήθεια: στο Βερολίνο τους φτύνουν, αλλά οι εκεί πολιτικές βιτρίνες (ως τώρα) παριστάνουν ότι ψιχαλίζει!

Απ’ την μεριά τους τα καθεστώτα του «άξονα», και ειδικά το αμερικανικό, μιλούν έξω απ’ τα δόντια:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Gazorubles reloaded: θερμοσίφωνας εναντίον καταψύκτη

Δευτέρα 4 Απρίλη>> Έγινε όπως αναμενόταν. Για την ακρίβεια επιταχύνθηκε: όποιος χάνει την ιστορική διάρκεια για χάρη των εντυπώσεων της στιγμής δεν καταλαβαίνει. Για λογαριασμό της συνέχειας της εργατικής κριτικής / αντιπληροφόρησης ας θυμίσουμε εισαγωγικά ότι πριν μια βδομάδα (Δευτέρα 28 Μάρτη, gazorubles) γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Μετά την οργάνωση της απαίτησης πληρωμής σε ρούβλια (σε καμμιά βδομάδα), οι ευρωπαίοι, «μη φιλικοί» αγοραστές θα πρέπει να ανοίξουν λογαριασμούς σε ρωσικές τράπεζες (σε μία απ’ αυτές τις δύο όχι-τιμωρημένες), να καταθέσουν σ’ αυτές γενναίες ποσότητες ευρώ που θα μετατρέπονται σε ρούβλια, και να πληρώνουν μέσω αυτών των λογαριασμών το γκάζι. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο έλεγχος των πληρωμών θα βρίσκεται σε ρωσικές και όχι σε ευρωπαϊκές τράπεζες – για να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος «παγώματος» των σχετικών ποσών. Εκτός απ’ τον έλεγχο μεγαλώνει αισθητά και η (διεθνής) ζήτηση σε ρούβλια∙ πράγμα που είχε ήδη σα συνέπεια, και μόνο με την αναγγελία της ανεγκέφαλης αλεπούς, την ανατίμηση της διεθνούς ισοτιμίας του ρουβλιού. Κι αυτό είχε / έχει αλυσιδωτά αποτελέσματα στις τιμές των εισαγόμενων στη ρωσική επικράτεια (και τιμολογημένων σε δολάριο ή ευρώ) ευρείας χρήσης εμπορευμάτων, που πληρώνονται απ’ τους ντόπιους σε ρούβλια: έπεσαν (οι τιμές), με αποτέλεσμα οι συνέπειες των «κυρώσεων» για τον ρωσικό πληθυσμό να είναι πια ιδιαίτερα περιορισμένες. (Δεν εννοούμε τα είδη πολυτελείας…)

Πρόκειται για μίνι διεθνοποίηση του ρωσικού νομίσματος. Που βέβαια απέχει πολύ, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, απ’ το να το καθιερώσει σαν ένα ισχυρό διεθνές νόμισμα. Αν, λοιπόν, μείνει κάποιος εκεί θα συμπεράνει ότι δεν πρόκειται για κάτι που να αξίζει τον χαρακτηρισμό “golden bullet”. Λάθος!…

Τώρα έχει αρχίσει ο ντόρος. Και οι απειλές διάφορων δυτικών πολιτικών βιτρινών ή/και δημαγωγών ότι «εξαιτίας των απαιτήσεων αυτών των άθλιων στη Μόσχα» θα παγώσουμε… «Να φοράτε κανά πουλόβερ παραπάνω» συνέστησε ένας γερμανός υπουργός του υποτελείς του, και πρέπει να αναρωτηθούμε αν το άλλοτε διάσημο ανταγωνιστικό πνεύμα ενός καλού τμήματος της γερμανικής κοινωνίας φοράει πλέον διπλές και τριπλές παντόφλες ώστε να αντέχει τέτοιες προσβλητικές συμβουλές…

Αυτό που επιβάλει η Μόσχα είναι απλό και παραδειγματικό: αντί οι σε ευρώ πληρωμές (κατ’ αρχήν για το γκάζι) να γίνονται στα γερμανικά, ιταλικά, αυστριακά παραρτήματα της gazprombank, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή από «πάγωμα», θα γίνονται στη ρωσική έδρα της. Αντί να «τραβάει» η gazprom τις πληρωμές απ’ το ευρωπαϊκό έδαφος διακινδυνεύοντας να μην μπορεί να το κάνει, οι πελάτες της θα στέλνουν τα ευρώ τους (ή τα δολάριά τους) σε ρωσικό έδαφος, σε δικούς τους λογαριασμούς στα κεντρικά της gazprombank. Την οποία θα έχουν εξουσιοδοτήσει να τα μετατρέπει σε ρούβλια στο χρηματιστήριο της Μόσχας (στην τρέχουσα κάθε φορά ισοτιμία), ώστε να πληρωθεί (πάντα επί ρωσικού εδάφους) η μητρική gazprom. Εδώ το νόμισμα, μέσω μιας αλληγορίας για το έδαφος, είναι η σημαία του κράτους.

Γιατί διάφορες πολιτικές βιτρίνες, ο έρμος γερμανός καγκελάριος, ο βασιλιάς Μακρόν, ο τραπεζίτης Ντράγκι, πετάχτηκαν αγανακτισμένοι να δηλώσουν «όχι, ποτέ σε ρούβλια!»; Κανείς τους δεν αγοράζει ρωσικό γκάζι, άλλη είναι η δουλειά τους. Κανείς τους δεν θα στερηθεί την θαλπωρή απ’ το πιθανό “δελτίο” στο ρεύμα ή στη θέρμανση. Το αέριο το αγοράζουν εταιρείες, εταιρείες ιδιωτικές, κρατικές ή σ.δ.ι.τ. Και το καταναλώνουν οι υπήκοοι (που μπορεί να φορέσουν διπλά και τριπλά πουλόβερ, έχοντας μια τρύπα στο μπράτσο για να κάνουν τριπλά και τετραπλά «τσιμπήματα» γενετικής μηχανικής…) αλλά επίσης και οι βιομηχανίες. Υποτίθεται ότι οι πολιτικές βιτρίνες στον καπιταλιστικό κόσμο είναι οι εκπρόσωποι αυτών των βιομηχανιών. Τι γνώμη έχουν τα αφεντικά των βιομηχανιών (για παράδειγμα των γερμανικών) για την «προτάσσω το στήθος μου στο εχθρό» στάση των τωρινών πολιτικών τους εκπροσώπων;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Τεχνικές της εξουσίας: συντριπτικές;

Δευτέρα 4 Απρίλη>> Υπάρχει όμως κάτι πίσω και πέρα απ’ αυτά, κάτι που θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικό (σαν περιθωριακοί με ιδιαίτερους κοινωνικούς προσανατολισμούς…), κάτι που σχεδόν αποκλείεται να δείτε εντοπισμένο αλλού στην στρατόσφαιρα της δημαγωγίας. Το βασικό μοτίβο της δημιουργίας και της διαχείρισης στον δυτικό καπιταλισμό είτε της «κρίσης ενέργειας» είτε της «κρίσης τροφίμων» (είτε και των δύο μαζί) είναι ακριβώς το ίδιο με το μοτίβο δημιουργίας και διαχείρισης της «υγιειονομικής κρίσης». A ka: «ο κορωνοιός επιτίθεται».

Που βρίσκονται οι ομοιότητες; Κατ’ αρχήν στον ρυθμό (του carpet bombing). Κάθε καινούργια (εντός ή εκτός εισαγωγικών) «κακιά είδηση» σπρώχνει τις προηγούμενες στο βάθος της συλλογικής αμνησίας (;), συσκοτίζοντας την ιστορική αλληλουχία των γεγονότων και την γενεαλογία του (κάθε φορά) «τώρα». Αυτό το (κάθε φορά) «τώρα» ερμηνεύεται απ’ τους κυρίαρχους στη βάση ενός μανιχαϊστικού, κατάλληλα καλλιεργημένου, αφαιρετικού και συμβολικού διπόλου «καλό – κακό», χωρίς να μνημονεύεται ιδιαίτερα η σχέση του με το προηγούμενο και το παραπροηγούμενο «τώρα». Είναι ένα είδος ιδεολογικής / διανοητικής επίθεσης-κατά-κύματα, όπου κάθε κύμα (κάθε «κακιά είδηση») αξιώνει μια αυτοτέλεια ερμηνείας, η οποία ερμηνεία όμως είναι η κατατονική επανάληψη του ίδιου: «το καλό ενάντια το κακό».

Παίρνουμε σαν παράδειγμα το γερμανικό κράτος/κεφάλαιο. Ποια είναι η «τωρινή απειλή»; Ότι αυτός ο πάνκακος ο Putin θα μας αφήσει να παγώσουμε∙ μπορεί να κλείσει και τα εργοστάσιά μας… Τι σχέση έχει αυτή η «τωρινή απειλή» με την προηγούμενη στο ουκρανικό πεδίο μάχης («παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας / εισβολή») και με την πιο προηγούμενη κατάσταση (8 χρόνια πόλεμος στο Donbass); Καμία! Μην σκέφτεσθε έτσι, γιατί θα κατηγορηθείτε για «φιλοπουτινισμό»!

Κι ωστόσο το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο έχει αφήσει πολλά αποτυπώματα στο ουκρανικό πεδίο μάχης αυτά τα 8 χρόνια, τόσα ώστε δεν δικαιούται (στα μάτια των όποιων ανταγωνιστικών υποκειμένων στη γερμανία, αν υπάρχουν ακόμα τέτοια…) να παραγράφει την ιστορία:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Sputnik moment alive!

Δευτέρα 28 Μάρτη>> Πόσο εύκολο είναι να κρυφτούν απ’ το φιλοθεάμον και ignorant κοινό τα κρίσιμα στοιχεία ενός πολέμου; Πανεύκολο! Σχεδόν με την συμπλήρωση ενός μήνα εισβολής / πολέμου στην ουκρανία, κι αφού το Joνυσταλεάν και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί του έχουν σχεδόν εξαντλήσει τόσο τις στρατιωτικές απειλές τους όσο και τις οικονομικές επιθέσεις τους, η Μόσχα εξαπέλυσε δύο στρατηγικής σημασίας “golden bullets” – το “bullets” είναι βέβαια ευφημισμός. Η πρώτη ήταν το Σάββατο 19 Μάρτη, όταν ανακοίνωσε ότι χρησιμοποίησε τον πύραυλο kinzhal. Περί τίνος πρόκειται, και γιατί αυτή η επίδειξη πολεμικής τεχνολογίας εκ μέρους του ρωσικού καθεστώτος «πνίγηκε» απ’ την δυτική δημαγωγία;

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: τα όπλα στον καπιταλιστικό κόσμο γίνονται όλο και περισσότερο πολύπλοκες μηχανές. Μηχανές καταστροφής και θανάτου, μηχανές παραγωγής καταστροφής και θανάτου. Οι πολεμικές μηχανές δεν είναι εντελώς καινούργια ιδέα: οι καταπέλτες, οι πολιορκητικοί κριοί, οι αποβατικοί πύργοι (σε πολύ μακρινές εποχές) ήταν επίσης μηχανές∙ ενώ τα τόξα, τα σπαθιά ή οι ασπίδες (σύμφωνα με την εξαιρετική διάκριση του Μαρξ για τον «ειρηνικό» καπιταλισμό, στα Grundrisse) ήταν εργαλεία.

Όπως συμβαίνει στον «ειρηνικό» καπιταλισμό έτσι και στον πολεμικό η παραγωγή καταστροφής και θανάτου μηχανοποιείται όλο και περισσότερο, γίνεται όλο και πιο σύνθετη τεχνολογικά∙ και «τηλε». Η αποδοτικότητα αυτής της μηχανικής παραγωγής εξαρτιέται όλο και λιγότερο απ’ τα υποκειμενικά χαρακτηριστικά εκείνων που «πατούν-τα-κουμπιά» (δεν τίθεται καν ζήτημα γενναιότητας, εντιμότητας ή ελέους εκ μέρους τους…) και όλο και περισσότερο απ’ τα τεχνικά χαρακτηριστικά της μηχανής, του παγίου κεφαλαίου, στο οποίο φυσικά έχουν ενσωματωθεί ανθρώπινες γνώσεις, σε μια μακρινή στο χώρο και στο χρόνο συνθήκη.

Ακριβώς γι’ αυτό οι μηχανές-πυρηνικά είναι ο ως τώρα απόλυτος τρόμος σε ότι αφορά την «παραγωγή καταστροφής και θανάτου». Αλλά ακόμα κι αυτά έχουν ξεπεραστεί: υπάρχουν άλλες μηχανές καταστροφής που είναι ακόμα περισσότερο «αποδοτικές» σε ότι αφορά την ένταση και την έκταση της καταστροφής που μπορούν να προκαλέσουν ανά μονάδα μηχανής. (Οι βόμβες ηλεκτρομαγνητισμού είναι ένα τέτοιο παράδειγμα).

Μ’ αυτά τα δεδομένα η γνώση και η σύγκριση της «φονικής / καταστροφικής παραγωγικότητας» των σύγχρονων οπλοστασίων δεν είναι άσκηση μιλιταρισμού απ’ την μεριά μας! Είναι, μάλλον, αναζήτηση των ισορροπιών ή των ανισορροπιών μεταξύ αντίπαλων κρατών / κεφαλαίων, έτσι ώστε να είναι δυνατόν να εκτιμηθεί από καθαρά τεχνική άποψη (δεν είναι όμως η μοναδική!) το πόσο πιθανός είναι ένας all out παγκόσμιος πόλεμος, και ποια πλευρά έχει την τεχνική / μηχανική υπεροχή ή αδυναμία στον κάθε επιμέρους τομέα παραγωγής καταστροφής.

Τέλος παρένθεσης.

Τον Μάρτη του 2018, στην ομιλία της «προς το έθνος» (και τον πλανήτη…), σκηνοθετημένη όσο πιο πανηγυρικά γινόταν, η ανεγκέφαλη αλεπού παρουσίασε 5 + 1 όπλα / τεχνολογίες τα οποία ούτε τότε ούτε σήμερα μπορούν να αντιμετωπίσουν οι «αναπτυγμένοι» στρατοί της δύσης (αρχίζοντας απ’ τον αμερικανικό). Παρουσιάζοντάς τα τότε η ανεγκέφαλη αλεπού είχε δηλώσει ανάμεσα στα άλλα (αναφερόμενος στη «γενική δύση»): Τους ζητάμε εδώ και χρόνια να μας ακούσουν και να μας πάρουν σοβαρά… και αρνούνται. Τώρα θα το κάνουν…

Το ένα απ’ τα όπλα που επέδειξε τότε η ανεγκέφαλη αλεπού ήταν αυτός ο βαλλιστικός πύραυλος kinzhal (“dagger” τον έχουν βαφτίσει οι δυτικοί). Με βεληνεκές από 1.500 έως 2.000 χιλιόμετρα αυτός ο μικρός σε μέγεθος πύραυλος μπορεί, αν εκτοξευτεί απ’ το Μινσκ της λευκορωσίας, να κτυπήσει το Λονδίνο. Δεν είναι όμως αυτό το προσόν του∙ όλοι οι μεγάλου βεληνεκούς πύραυλοι θα μπορούσαν. Το ζήτημα είναι ότι μπορεί να φτάσει απ’ το Μινσκ στο Λονδίνο μέσα σε 10 – 12 λεπτά! Ο kinzhal είναι υπερηχητικός, με ταχύτητα από 4 mach (4.900 χιλ/ώρα) έως 10 mach (12.350 χιλ/ώρα) και δεν υπάρχει αντιπυραυλικό σύστημα να τον προλάβει και να τον αναχαιτίσει∙ ούτε καν να τον «δει». Επιπλέον κάνει ελιγμούς (ειδικά όταν εντοπίζει ακτινοβολία ραντάρ) πετώντας χαμηλά, δεν κινείται σε ομαλή τροχιά, συνεπώς ακόμα κι αν βρεθεί στιγμιαία το στίγμα του δεν μπορεί καν και καν να προβλεφτεί η θέση του μετά από λίγο…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.