Μαζικής καταστροφής

Σάββατο 10 Ιούνη. Ο κ. Καμμένος, στην ομιλία του, αναφέρθηκε και στα τελευταία γεγονότα στον Κόλπο, τονίζοντας ότι τάσσεται υπέρ του χαρακτηρισμού των Αδελφών Μουσουλμάνων [!!!!] ως τρομοκρατικής οργάνωσης και πρόσθεσε πως κάθε χώρα πρέπει να διαλέξει «με ποίου το μέρος θέλει να είναι», αφήνοντας σαφείς αιχμές κατά της Τουρκίας. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας είπε ότι «η Ελλάδα είναι βέβαιο ότι θα είναι με το μέρος των ΗΠΑ», και άφησε αιχμές εναντίον της Γερμανίας λέγοντας πως «όλος ο ελληνικός λαός γνωρίζει πολύ καλά ότι ο μόνος πραγματικός σύμμαχος της χώρας μας ήταν οι ΗΠΑ. Οι άλλοι είναι σύμμαχοι, αλλά είναι μόνο ως πιστωτές χωρίς σεβασμό και αυτό γιατί κάποιοι από αυτούς δεν θα ξεχάσουν ποτέ ότι έχασαν τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο από αυτή τη χώρα».

Αυτά έγραψε η καθεστωτική «καθημερινή» χτες, και δεν τα έβγαλε απ’ το μυαλό της. «Είναι βέβαιο» ότι ένα καλό κομμάτι (ίσως πλειοψηφικό ίσως και χωρίς αντίπαλο) του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου είναι «με το μέρος των ΗΠΑ» εδώ και 70 χρόνια. Όπως, επίσης, είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχουν «αδελφοί μουσουλμάνοι» ούτε «αδελφές μουσουλμάνες». Υπάρχει μουσουλμανική αδελφότητα· αν κι αυτό δεν κάνει διαφορά για κανέναν φασίστα.

Είναι βέβαιο, επιπλέον, κάτι ακόμα, σοβαρότερο. Ότι ο πολεμόκαβλος ψεκασμένος υπ.αμ. είναι ατζέντης της Ουάσιγκτον, όχι τώρα αλλά απ’ τα νιάτα του. Γι’ αυτό, άλλωστε, έχει επιβιώσει πολιτικά και έφτασε να γίνει συνεταίρος των άλλων «ορφανών» του ελληνικού βαθέος κράτους, των ροζ. Το να λέει το «ποίημα της γραμμής» ένας ψεκασμένος, τον οποίο οι ροζ μπορεί να κοροϊδεύουν πίσω απ’ την πλάτη του, δεν τους ξεκαρφώνει. Υλοποιούν την «εθνική γραμμή» του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, μαζί με όλα υπόλοιπα τα καθεστωτικά κόμματα και αποκόμματα.

Βέβαιο, εν τέλει, είναι κι αυτό: τον δικό μας λαιμό στον τάκο θέλουν όλοι αυτοί οι «πατριώτες» – συνεταράκια των αμερικάνων. Τον δικό μας και μόνο. Γιατί κατά τα άλλα, θαυμάσια ο ψεκασμένος θα μπορούσε να συμβάλει στον αμερικανικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας ρίχνοντας τον εαυτό του (χωρίς αλεξίπτωτο) από λίγες χιλιάδες πόδια – για λογαριασμό των φίλων του. Ίσως έτσι αποδεικνυόταν υπερόπλο: ο «πατέρας των βομβών»…

Όμως όχι! Άλλους θέλει να ρίξει στο λάκο. Άλλοι είναι το «κρέας»: εμείς….

Ο πρέσβης των ΗΠΑ, κ. Τζέφρι Πάιατ, μίλησε με ιδιαίτερα θερμά λόγια για τις σχέσεις της χώρας του με την Ελλάδα. Αναφέρθηκε στις αμυντικές δαπάνες ύψους 2% του ΑΕΠ στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, στην παρουσία στη δύναμη του Κοοσόβου και στις διευκολύνσεις που έχει παράσχει εσχάτως στη Συμμαχία. Αναφερόμενος στη Σούδα, ο κ. Πάιατ μίλησε για μια βάση «που μας δίνει στρατηγικό πλεονέκτημα και την δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε προκλήσεις με ευελιξία και αποστελεσματικότητα στην ευρύτερη περιοχή». (Απ’ το ίδιο ρεπορτάζ).

Αυτά τα όμορφα…

Ο Αρτέμης στην Αφροδίτη (και το ανάποδο)

Δευτέρα 5 Ιούνη. Φανταστείτε ένα κράτος που λέγεται tadeland. Το πολιτικό προσωπικό του κράτους χρηματοδοτεί (απ’ τον προϋπολογισμό του) επι δεκαετίες μια ορισμένη συμμαχία κρατών και μάλιστα έχει δώσει το μεγαλύτερο μέρος απ’ τα 165 δισεκατομύρια ευρώ (καθαρή δωρεά) που έχουν πάει σ’ ένα άλλο μικροσκοπικό κράτος, που λέγεται nothingland, επί 3 δεκαετίες. Αλλά το πολιτικό προσωπικό, οι αφέντες και οι κοινωνικοί τους σύμμαχοι στην nothingland είναι αχόρταγοι. Θέλουν κι άλλα, πάντα θέλουν κι άλλα, πάντα απλώνουν το χέρι, γιατί δεν μπορούν να διανοηθούν ότι δεν πρέπει να χατζιλικώνονται απ’ το σύμπαν. (Όλα αυτά είναι καπιταλισμός, εντάξει; Το ότι δεν τον μελέτησε ο Μαρξ δεν λέει κάτι…)

Φανταστείτε επιπλέον ότι υπουργός οικονομικών στην tadeland είναι ο Stephen Hawking. Όταν αποφασίζει ότι «αρκετά» (πάντα από καπιταλιστική άποψη!) με το άπατο βαρέλι της nothingland γίνεται ο πιο μισητός εχθρός του «λαού» της. Σακάτη τον ανεβάζουν, κατεστραμμένο τον κατεβάζουν· κομπλεξικό τον ανεβάζουν, διεστραμμένο τον κατεβάζουν.

Ένα απ’τα πολλά χαρακτηριστικά της «γαμάμε» nothingland είναι ότι οι ανάπηροι (που κατ’ ευφημισμό και όχι επειδή είναι βαθιά δεκτό ονομάζονται αμεα) είναι ανύπαρκτοι. Ανθρώπους σε καροτσάκια πάρα πολύ σπάνια θα δεις στα πεζοδρόμια· που είναι ζόρικα ακόμα και για όσους έχουν δύο κανονικά πόδια. Δεν μιλάμε για περπάτημα με πατερίτσες, δεν μιλάμε καν για παιδικά καροτσάκια· και φυσικά δεν μιλάμε για ιδιωτικά και δημόσια κτίρια, σκάλες, κλπ…

Αν τύχει, τους λυπούνται αυτούς τους ανθρώπους – επειδή «δεν γαμάνε», και επειδή οι «γαμιάδες» στη nothingland (άντρες και γυναίκες) έχουν «μεγάλη καρδιά». Δεν τους περνάει απ’ το μυαλό ότι αυτοί που φαίνονται «μισοί άνθρωποι» μπορεί να είναι (και συχνά είναι) διπλάσιοι και τριπλάσιοι άνθρωποι. Τεράστιοι. Και πως να τους περάσει; Το ιδεώδες των μικροαστών είναι το στομάχι τους και τα γεννητικά τους όργανα, αρσενικά και θηλυκά. Είναι βέβαια οι πεποιθήσεις τους μια τιποτένια σμίκρυνση του τι είναι ο Άνθρωπος… Αλλά αν είναι κυρίαρχες είναι … πραγματικότητα!

Συνεπώς, αν ο Stephen Hawking τολμούσε να πει στις βιτρίνες και στον λαό της nothingland ότι «τους εφοπλιστές σας τους έχετε στα πούπουλα και δεν τους φορολογείτε» (το ίδιο θα συνέβαινε αν αναφερόταν στους παπάδες) τότε θα άκουγε όσα δεν έχουν περάσει απ’ το μυαλό του. Το ίδιο και ο Σόιμπλε.

Οι έλληνες είναι δομικά και ιστορικά διπολικοί, από τότε που έφτιαξαν κράτος. Υποφέρουν ταυτόχρονα από σύνδρομο μεγαλείου («το σύμπαν μας χρωστάει: δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού»…) και από κόμπλεξ κατωτερότητας («ελεήστε τον αόμματο»…) Μέσα σ’ αυτήν την ιστορική διπολική αιώνια περιδίνηση πιάνονται απ’ όπου μπορούν. Μεταξύ άλλων εδώ και σχεδόν 30 χρόνια πιάνονται και απ’ τα γεννητικά τους όργανα.

Επίσης φχαριστιούνται να προσωποποιούν τα πάντα: απ’ την πορεία της ομάδας τους μέχρι την αποτυχία τους σαν γονείς· και απ’ την «ελπίδα που έρχεται» μέχρι την «κατάρα που ήρθε».

Με μεγάλη τους χαρά θα αποκαλούσαν την γερμανίδα πρωθυπουργό «πουτάνα», «καριόλα», «αγάμητη» και άλλα πολλά απ’ αυτά που ξέρουν και λένε συνέχεια μεταξύ τους. Δεν χρειάζεται. Επειδή μπορούν να στραφούν εναντίον του «σακάτη» δίπλα της. Για τον ελληνικό μικροαστικό φασισμό υπάρχει κάτι ακόμα πιο κάτω απ’ τις γυναίκες: οι “σακάτηδες”. Είναι απλό. Για το ελληνικό μικροαστικό φασισταριό όλες οι γυναίκες είναι «πουτάνες». Αλλά οι ανάπηροι είναι κάτι χειρότερο. «Αγάμητοι» – και άρα «διεστραμμένοι». Το ελληνικό μικροαστικό φασισταριό ψώνισε φροϋδισμό απ’ το πανέρι (χάρη στο εμπόρευμα και τον Κωστόπουλο) και συμπέρανε ότι τα φράγκα και το “γαμήσι” είναι το στέμμα του. Ακόμα κι αν αυτή η πεποίθηση γεμίζει συνέχεια απογοητεύσεις, απορρίψεις και δυστυχία τους πιστούς της (έτσι γίνεται με τις θρησκείες!), όποιον θεωρούν πως είναι εκτός σεξουαλικότητας λόγω “σακατέματος” το έχουν για «εκφυλισμένο» από κάθε άποψη…

Όλα αυτά τα πιο πάνω τα ξεστόμισε συμπυκνωμένα και φεϊσμπουκικά (ποιος ξέρει τι άστρο την φώτισε;) η τραγουδοποιός Αφροδίτη Μάνου. Μικρή φαινόταν ότι θα γινόταν άλλη. Εν τω μεταξύ μεγάλωσε. Κι έγινε ένα ακόμα επώνυμο στοιχείο της γενικής μικροαστικής προστυχιάς. Ας πρόσεχε.

Δεν είναι η πρώτη «που βρίσκει τον στόχο»! Έχουν προηγηθεί άλλοι. Το χαρακτηριστικότερο είναι ότι έχει προηγηθεί, μιλώντας γενικότερα για τους «σακάτηδες», ο κύριος 600 δισεκατομύρια. Με μια «αθώα» έκρηξη κυνισμού και βλακείας, λοιπόν, η Αφροδίτη βρήκε τον Αρτέμη… Τι ωραία! Έτσι αναπαράγεται το σύμπαν!

Τα σκοτάδια του πολιτισμού…

Γαλλο-γερμανοί

Παρασκευή 2 Ιούνη. Δεν έχει μόνο το Βερολίνο γυναίκα υπ.αμ. Έχει, πλέον, και το Παρίσι. Η Ursula von der Leyen και η Sylvie Goulard (έγινε υπουργός του Macron μόλις πριν 2 βδομάδες) συναντήθηκαν στο Βερολίνο και τα είπαν. Για τι; Τι άλλο; Το ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας – δηλαδή τον κοινό στρατό, την κοινή αστυνομία, κλπ κλπ…

Οι βάσεις γι’ αυτήν την κοινότητα πάνε πίσω 3 χρόνια, στο “διεθνές συνέδριο ασφάλειας” που είχε γίνει στο Μόναχο. Αλλά οι πιο πρόσφατες εξελίξεις, απ’ το brexit ως το ψόφιο κουνάβι, δίνουν το κατάλληλο πάτημα για να επιταχυνθούν οι εξελίξεις και, κυρίως, να πουληθούν κατάλληλα στους υποτελείς. Η Permanent Structured Cooperation (PESCO) «θα είναι ανοικτή σε όποιο κράτος / μέλος της ε.ε. ενδιαφέρεται» δήλωσαν και οι δύο… Επιτρέψτε μας κυρίες στο χακί: αποκλείεται! Αποκλείεται, γιατί έτσι οι «δομές ασφαλείας» σας θα γεμίσουν πράκτορες των αμερικάνων και των άγγλων· και δεν θα φταίνε αυτοί!

Όμως σ’ αυτό το χρονικό σημείο δεν μπορεί παρά και αυτό το σχέδιο, σαν τμήμα της αναβάθμισης του project europe, να σερβίρεται σαν μια «ανοικτή αγκαλιά». Και κάτι μας λέει ότι με την πρώτη ευκαιρία η Αθήνα (ο ψεκασμένος ή όποιος άλλος) θα στείλει δικούς της και σ’ αυτό – σιγά μην χάσει την ευκαιρία. “Όπου γάμος και χαρά…”

Όταν, βέβαια, μπει πιο πιεστικά το ζήτημα των εξοπλισμών και της ευρωπαϊκής τους προέλευσης, εκεί… εκεί θα δούμε!!!

Europe militare

Τετάρτη 31 Μάη. Είναι απ’ τα θέματα που αποκλείεται να απασχολήσουν έναν ικανό αριθμό ανθρώπων στα μέρη μας – έγκαιρα! Όμως αλλού το κουβεντιάζουν ήδη: χωρίς την αμερικανική (πυρηνική) ομπρέλα «πόσα πιάνει» το project europe από στρατιωτική άποψη;

Το ερώτημα δεν αφορά «ειρηνευτικές αποστολές» – ολοφάνερο! Δεν αφορά, επίσης, «αντιτρομοκρατικές εκστρατείες», όπως αυτές καθιερώθηκαν σαν μοντέλο απ’ την Ουάσιγκτον, μετά το 2001. Αφορά την πλήρη «ανάπτυξη» του 4ου παγκόσμιου πολέμου, στρατιωτικές αναμετρήσεις δηλαδή μεταξύ αναπτυγμένων «καπιταλιστικών δυνάμεων». Εκεί, λοιπόν: «πόσα πιάνει» η ευρώπη;

Η απάντηση είναι γνωστή: λίγα. Όμως αυτό ακριβώς το «λίγα» από στρατιωτική άποψη, για έναν σχηματισμό που είναι ιμπεριαλιστικός έτσι κι αλλιώς (το project europe), ανοίγει σ’ εμάς (την σύγχρονη εργατική τάξη) ένα μοναδικό χρονικό «παράθυρο» – αν θα θέλαμε να το αναγνωρίσουμε και να το χρησιμοποιήσουμε πριν κλείσει.

Οποιαδήποτε σοβαρή «μιλιταριστική ανάπτυξη» του project europe, τέτοια που να φέρει την ήπειρο (και τα κράτη μέλη της όποιας update προοπτικής) σε σημείο να μπορεί να ανταγωνιστεί αυτοτελώς στρατιωτικά τις ηπα, ή την ρωσία ή την κίνα, δεν μπορεί να γίνει κρυφά. Κι εκεί είναι η «Ρόδος» για μας: είτε σαμποτάρουμε τέτοιες εξελίξεις, δίνοντας μια global εργατική αντικαπιταλιστική προοπτική, είτε αυτές περνάνε πάνω απ’ τους τάφους μας.

Σε αδρές γραμμές λοιπόν, πάνω σ’ αυτό το θέμα, δύο «κινήσεις» θα ήταν προς το συμφέρον της τάξης μας, και όχι μόνο στην ευρώπη. Πρώτα το πλήρες σπάσιμο των (και) στρατιωτικών σχέσεων ηπα – ευρώπης· η πλήρης αποχώρηση όλου του αμερικανικού στρατού, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται σε ευρωπαϊκό έδαφος· η εξαφάνιση κάθε μικρής, μεσαίας ή μεγάλης αμερικανικής βάσης στην ήπειρο. Άρα η «χειραφέτηση» απ’ την αμερικανική μιλιταριστική ομπρέλα και η «ξεγύμνωση» της στρατιωτικής αδυναμίας του project europe. Και αμέσως μετά το μπλοκάρισμα οποιασδήποτε ευρωπαϊκής στρατιωτικής αναβάθμισης.

Οι δημαγωγοί των αφεντικών θα πουν φυσικά: μα αν δεν το κάνουμε, χωρίς τους αμερικάνους και την «προστασία» τους και χωρίς την δική μας αναβάθμιση, θα μας φάνε οι ρώσοι! Το λένε ήδη – βλακείες! Υπάρχουν αντεπιχειρήματα, όπως υπάρχει και μια καλή αντι-πολεμική αντι-μιλιταριστική κινηματική παράδοση στην ευρώπη, που αναμετρήθηκε με επιτυχία στο παρελθόν και με τέτοιες απόψεις…

Ιδού η Ρόδος λοιπόν…

(Το είπαμε απ’ την αρχή: αυτά δεν απασχολούν εδώ… Καλό; Μια μαλακία και μισή· αλλά δεν είναι η πρώτη φορά…)

 

Ενδοκαπιταλιστικές νοστιμιές

Τρίτη 30 Μάη. … Η Μέρκελ, ηρωΐδα του παρατημένου και εκτροχιασμένου ευρωπαϊκού τραίνου, λέει ότι «δεν μπορεί να στηρίζεται στον Donald Trump». Εντυπωσιακό. Είναι αντίθετος με την τρελή βλακεία σας…

Αυτό «τιτίβισε» ένας απ’ τους «επώνυμους» αμερικάνους ακροδεξιούς (δημοσιογράφους), οπαδός του ψόφιου κουναβιού, μετά τις δηλώσεις της κυρα Μέρκελ περί «ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας».

Αν το αναδημοσιεύουμε είναι γι’ αυτό τον λόγο: δείχνει ότι το «έλληνας» δεν είναι απλά ένας εθνικός χαρακτηρισμός (είναι κι αυτό!) αλλά ένα διεθνές, και οπωσδήποτε «δυτικό», trademark νοημοσύνης. Ο Bill Mitchell είναι αυθεντικός έλληνας! Είναι κι αυτός πάνω στη «χρυσή βίδα»!!! Όπως θα έλεγε και ο Ρασούλης «έχει τον κόσμο στ’ αρχίδια του γραμμένο»! Καταριέται τους bad, very bad γερμανούς, πράγμα τόσο τετριμμένο στα μέρη μας!

Δεν είμαστε σίγουροι αν κρατάει κατευθείαν απ’ τον «γκρεκοπίθηκο». Αλλά τι φταίει κι αυτός ο έρμος ο ελληνοπίθηκας; Απλά επέζησε ως τις μέρες μας, ενώ άλλα συνομήλικά του είδη εξαφανίστηκαν…

Διεθνείς σχέσεις

Τρίτη 30 Μάη. Όταν ο Vladimir (Vladimirovich) Putin αναλάμβανε «ενεργή υπηρεσία» σαν πράκτορας της kgb, έχοντας πάρει ήδη το πτυχίο νομικής απ’ το πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ (σήμερα “αγία Πετρούπολη”), το Παρίσι είχε χάσει ήδη την αλγερία, είχε δει τις νύχτες του να φλέγονται στα οδοφράγματα του Quartier Latin το ’68 και τα επόμενα χρόνια, προσπαθούσε να συμμαζέψει την «πέμπτη δημοκρατία», και είχε σαν πρόεδρο τον δεξιό Valery Giscard d’Estaing. Αυτά ο νεαρός πράκτορας Putin τα παρακολουθούσε συστηματικά, μιας και το πόστο του (θα) ήταν μεν στην ανατολική γερμανία, αλλά η πολιτική κουλτούρα των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών επέβαλε “ευρύτερη θεώρηση των πραγμάτων”.

Εκείνο που προφανώς διέφυγε της προσοχής της υπηρεσίας του Putin (και του ίδιου) ήταν ότι τον Δεκέμβρη του 1977 (ο Putin, 25 χρονών τότε, ήταν ήδη για δύο χρόνια στο κουρμπέτι…) γεννιόταν κάπου στην Αμιένη κάποιος Emmanuel Jean-Michel Frederic Macron.

Όταν ο μικρός Emmanuel έκανε τα κακάκια του στην πάνα του, ο Putin έδινε αναφορές στην υπηρεσία. Όταν ο μικρός Emmanuel έκανε τα πρώτα του βήματα, ο Putin έπαιρνε προαγωγές. Όταν ο έφηβος Emmanuel άρχιζε να ανακαλύπτει την σεξουαλικότητά του (προσέχοντας, όπως όλα τα αγόρια, με άλλο μάτι τις δασκάλες του) ο Putin φρόντιζε για την «ομαλή αποχώρηση» (του μεγαλύτερου μέρους) της kgb απ’ το ανατολικό Βερολίνο – “πτώση του τείχους γαρ”. Κι όταν ο Putin αναλάμβανε την «διάσωση» της ρωσικής ομοσπονδίας, το 1999, ο νεαρός Macron έψαχνε το θέμα του μεταπτυχιακού του.

Κανονικά δεν επρόκειτο να συναντηθούν ποτέ οι δρόμοι τους. Αλλά συναντήθηκαν. Χτες, στις Βερσαλλίες. Ο Macron, σα νέος πρόεδρος της πέμπτης γαλλικής δημοκρατίας, ήταν (έδειχνε) άνετος οικοδεσπότης – η ψυχή του το ξέρει. Κουβέντιασαν (λέει) τις γαλλορωσικές (ή ρωσογαλλικές…) σχέσεις, και οπωσδήποτε τα “δύσκολα” σημεία τους. Το σίγουρο είναι ότι τα έλεγαν για κανά τρίωρο. Τα έχουν αυτά τα πρώτα ραντεβού: η ώρα περνάει ευχάριστα και γρήγορα.

Γιατί, όμως, υποψιαζόμαστε ότι ο νυν τσάρος της Μόσχας είχε, και όχι μόνο μια φορά, την επιθυμία να πιάσει τον γάλλο πρόεδρο απ’ το αυτί, και να του ρίξει ένα μπατσάκι λέγοντας του: τράβα από ‘κει ρε νιάνιαρο… ε; Γιατί το υποψιαζόμαστε αυτό;

Ίσως επειδή η 5η γαλλική δημοκρατία ζει το δικό της μερδικό στην παγκόσμια καπιταλιστική παρακμή / κρίση / αναδιάρθρωση· και ο νεαρός Macron έχει, αν το παιδέψει, μακρύ μεν αλλά και δύσκολο δρόμο μπροστά του. Μεταξύ άλλων θα πρέπει να μάθει κι εκείνα που έμαθε ο Ναπολέων (ο «μέγας») στις ρωσικές στέπες…

Ας δώσει περισσότερη βάση ο νεαρός Macron στην κυρά Μέρκελ. Στα νειάτα της μπορεί να είχε βρεθεί στην ίδια μπυραρία με τον (μεγαλύτερό της κατά δύο χρόνια) Putin. Μπορεί. Μπορεί και όχι όμως.

Σε κάθε περίπτωση, είτε έτσι είτε αλλιώς, το έχει αποδείξει: καταλαβαίνει πολλά. Είναι, ας το πούμε έτσι, της «παλιάς φουρνιάς»….

“Καιρός να δω την δικιά μου ζωή”…

Δευτέρα 29 Μάη.Η εποχή που μπορούσαμε να στηριζόμαστε εντελώς σε άλλους έχει φτάσει στο τέλος της από συγκεκριμένες απόψεις… Το έζησα τις τελευταίες ημέρες. Εμείς οι Ευρωπαίοι στ’ αλήθεια πρέπει να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας… Η γερμανία και η ευρώπη πρέπει να επιδιώξουν να κρατήσουν καλές σχέσεις με τις ηπα, την βρετανία και άλλες χώρες, ακόμα και με την ρωσία… Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι πρέπει να πολεμήσουμε για το δικό μας μέλλον, για την μοίρα μας σαν ευρωπαίοι…

Αυτά είπε ανάμεσα σε άλλα η κυρά Μέρκελ σε προεκλογική συγκέντρωση στο Μόναχο. Δεν απευθυνόταν σε έλληνες, εννοείται. Ούτε μόνο σε γερμανούς, ψηφοφόρους της ή όχι· επίσης εννοείται. Όπως θα το έλεγε και κάποιος Joschka Fischer (Sarajevo 113a, 6/1/2017…) αυτό είναι το τέλος του «ατλαντισμού» – σε αργή κίνηση. Άλλωστε, μπορεί το ψόφιο κουνάβι να φαινεται καραγκιόζης, αλλά είναι μόνο ο Mike Pence ντυμένος καραγκιόζης· ποιος δεν το έχει καταλάβει;

Οπωσδήποτε το γερμανικό καθεστώς δεν περίμενε ούτε την σύνοδο του νατο ούτε εκείνη των g7 για να βγάλει τα συμπεράσματά του. Όμως στην πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) η στιγμή που λες ή δεν λες κάτι, η στιγμή που κάνεις ή δεν κάνεις κάτι, το timing που λένε, έχει σημασία· και όχι μόνο συμβολική.

Ο καπιταλισμός στην (ηπειρωτική) ευρώπη τραβάει τον δικό του, ισχυρά ανταγωνιστικό (μέσα στις παγκόσμιες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις) δρόμο εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Κάποτε αυτό θα αναγνωριζόταν καθαρά και επίσημα· έγινε τώρα. Μπορεί να συνεχίσει μόνο αν γίνει ευρωπαϊκός. Πρώτα η Βόννη και μετά το Βερολίνο είχαν πάντα στο νου τους αυτήν την πορεία. Γι’ αυτό και η ευκαιρία της προεδρίας του ψόφιου κουναβιού είναι, από ιστορική άποψη, μια ώριμη στιγμή.

Όσοι ψάχνουν να πουλήσουν τις γεωπολιτικές τους συντεταγμένες σε «καλή τιμή» πάνω στον πάγκο της εντεινόμενης ενδοκαπιταλιστικής έριδας έχοντας υπ’ όψη τους τα δεδομένα του 20ου αιώνα, βρίσκονται στο κενό – κι ας μην το καταλαβαίνουν… Για πρώτη φορά στην ιστορία (τους) η ανερχόμενη παγκόσμια (και) θαλάσσια δύναμη δεν είναι λευκή και χριστιανική. Και επιπλέον, «δεν αγοράζει» με το στρέμμα, αλλά μόνο ό,τι ακριβώς την ενδιαφέρει.

Σ’ ότι γίνεται και θα γίνει στο project europe το ελλαδιστάν μοιάζει όλο και περισσότερο σαν μια περιθωριακή ανορθογραφία. Τι να κάνουν όμως και οι ντόπιοι «πατριώτες»; Πόσες βάσεις (ή τι άλλο…) να δώσουν ακόμα στην Ουάσιγκτον μπας και τους δώσει μια κάποια σημασία;

Το ψόφιο κουνάβι στις Βρυξέλες…

Σάββατο 27 Μάη. Μήπως τον έχουμε παρεξηγήσει; Μήπως είναι ο Ένας ο Αναμενόμενος; Μήπως είναι αυτός που περίμενε (μάταια) η παγκόσμια αριστέρα τα χρόνια του «ψυχρού πολέμου»;

Έκανε καλή περφόμανς το ψόφιο κουνάβι στη σύνοδο του νατο στις Βρυξέλες. ‘Επεισε άνετα ότι μπορεί να το διαλύσει· αν και από κάποιες απόψεις η διαλυτική δουλειά γίνεται εδώ και χρόνια. Έστω: προσπάθησε να βάλει ένα ακόμα καρφί στη συμμαχία… Έβγαλε (στα 23 απ’ τα 28 κράτη / μέλη) τον λογαριασμό. Ότι χρωστάνε πολλά, κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση. (Και κατ’ ιδίαν σιχτίρισε άλλη μια φορά τις γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες…)

Είναι η στιγμή που θα πρέπει να μπει στη σκηνή, με δυναμισμό, το ελλαδιστάν. Πρώτον σαν «καλός μαθητής» (του νατο) και δεύτερον σαν «ειδικός στις διαπραγματεύσεις για το χρέος»…

Θα πάει μετά απ’ αυτά το νατο, σα νατο, να καλύψει την Ουάσιγκτον και τους τοπικούς συμμάχους της στη συρία και στο ιράκ; Περίπου. Τελικά (κατά τον γραμματέα της συμμαχίας Jens Stoltenberg) «θα εκπαιδεύει τοπικές δυνάμεις αντιτρομοκρατικά». Θα δώσει και τα «ιπτάμενα ραντάρ» του…

(Εν τω μεταξύ το Βερολίνο, φτιάχνει μεθοδικά και αθόρυβα κάτι που δεν είναι ακόμα «ευρωπαϊκός στρατός», είναι όμως μια σταθερή «πολυεθνική» ευρωπαϊκή δύναμη. Τάγματα της ρουμανίας, της τσεχίας και της ολλανδίας εντάσσονται οργανικά στον γερμανικό στρατό.

Δεν είναι κάτι σπουδαίο. Ακόμα. Αναμένεται η γαλλία…)

(φωτογραφία: φυσιογνωμιστές δεν είμαστε… αλλά κι αυτοί δεν δείχνουν να πεθαίνουν από κέφι…)

Περισσότερο νατο προσεχώς;

Πέμπτη 25 Μάη. Το Παρίσι και το Βερολίνο θεωρούν την απόφαση «συμβολική». Αλλά μπορεί να μην είναι. Σήμερα θα ανακοινωθεί στις Βρυξέλες η «επίσημη συμμετοχή του νατο στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας στη συρία και στο ιράκ» – στο πλευρό της «διεθνούς συμμαχίας υπό την αρχηγία της Ουάσιγκτον», που περιλαμβάνει, ως γνωστόν, διάφορες αραβικές χούντες. Και δεν περιλαμβάνει την Μόσχα, την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ αλλάχ.

Όλα τα κράτη μέλη του νατο (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού) συμμετέχουν ήδη, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στις σχετικές επιχειρήσεις. Όμως τουλάχιστον ένα, το τουρκικό, έχει την δική του ατζέντα και τις δικές του συμμαχίες – κατέχει επίσης, “απελευθερωτικά”, ένα μέρος της συριακής επικράτειας. Ακόμα κι αν αυτό ήταν το μόνο «εξωνατοϊκό» δεδομένο, θα ήταν αρκετό για να τεθεί το ερώτημα: Το νατο; Ποιο νατο;

Η απόφαση είναι αποτέλεσμα αμερικανικών «πιέσεων», που έχουν δύο στόχους. Πρώτον, μεγαλύτερη οικονομική συνεισφορά των κρατών / μελών στις υπό την «νατοϊκή σφραγίδα» επιχειρήσεις. Και δεύτερον, μια επισημότερη «διεθνή» κάλυψη…. Εναντίον τίνος όμως; Εναντίον του isis; Ή εναντίον της Μόσχας, της Τεχεράνης (ακόμα και της Δαμασκού) που δρουν ήδη «αντιτρομοκρατικά», με επιτυχία, στο συριακό πεδίο μάχης;

Το δεύτερο είναι αμφίβολο αν θα το πετύχει η Ουάσιγκτον. Θεωρούμε ότι είναι αδύνατον να «παρασύρει» σε οποιαδήποτε στρατιωτική αντιπαράθεση με την Μόσχα και την Τεχεράνη, έστω και έμμεση, έστω και συμβολική, στρατούς κρατών μελών του «ευρωπαϊκού πυρήνα». Και υπάρχει παρελθόν σ’ αυτό: τα δανέζικα βομβαρδιστικά που συμμετείχαν στο υπό αμερικανική ηγεσία βομβαρδισμό του συριακού στρατού στην Deir ez-Zor πριν κάτι μήνες, σηκώθηκαν και έφυγαν μετά· και το δανέζικο πεντάγωνο κατηγόρησε το αμερικανικό ότι το εξαπάτησε.

Το ίδιο απίθανο θα ήταν να πάρουν μέρος όπλα του «ευρωπαϊκού πυρήνα» στις «εκρήξεις θυμού» του ψόφιου κουναβιού, όπως, π.χ., ρίχνουμε πυραύλους κρουζ στον Άσαντ επειδή σκοτώνει παιδιά με χημικά.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ακόμα και σαν «συμβολική κίνηση», πρόκειται για ένα είδος κλιμάκωσης. Υποθέτουμε ότι κανείς απ’ τους νατοϊκούς δεν θα χαρεί αν το «σύμφωνο της Σαγκάης» πάρει μια παρόμοια απόφαση… «συμβολική» ξε-συμβολική…

Παρανοήσεις και παράνοιες 1

Πέμπτη 18 Μάη. Με την φόρα του ταξιδιού στο Πεκίνο και όλο καμάρι (τόσο κόσμο χαιρέτησε!), γυρνώντας πίσω σπίτι ο εξοχότατος έκανε… τι άλλο;; Eνα τηλέφωνο στην κυρά “go back”. Κι ύστερα με χαρά ανακοίνωσε ότι οι δύο ηγέτες συμφώνησαν … ότι η εξεύρεση λύσης αναφορικά με την τρέχουσα αξιολόγηση στο επόμενο Eurogroup είναι αναγκαία και εφικτή.

Ύστερα έγινε κάτι που οι σχετικοί με την δημαγωγία ονομάζουν κομψά “ασυνήθιστο”, για να μην το πουν με τα ονόματά του. Η γερμανική πρωθυπουργία, δια του εκπροσώπου της, “δεν επιβεβαίωσε” τις ελληνικές ανακοινώσεις και “χαρούλες”. Για την ακρίβεια η ενημέρωση απ’ το Βερολίνο είχε μια απόκλιση πάνω από 110 μοίρες – σε σχέση με την ελληνική.

Το “δεν επιβεβαιώνουμε” είναι ευφημισμός. Το κανονικό είναι διαψεύδουμε. Που σημαίνει: ο πρωθυπουργός σας είπε ψέμματα (για την κουβέντα του με την Μέρκελ). Αυτό είναι, πράγματι, ασυνήθιστο. Προφανώς προηγήθηκε κάτι του είδους “μα τι λέει ο μαλάκας;” στη γερμανική διοίκηση. Και μετά… “δεν επιβεβαιώνουμε”.

Λέει ψέματα ο εξοχότατος; (Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;). Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα: τα αγγλικά του δεν τον βοηθούν (ευφημισμός). Ειπωμένο αλλιώς: δεν πιάνει τι του λένε!

Μπορείτε να το φανταστείτε; Οι ιστορικοί του μέλλοντος να ανακαλύψουν ότι ο εξοχότατος τα έκανε σκατά και επειδή δεν καταλάβαινε τους συνομιλητές του;!…