Tag: γερμανία

Ο “αιώνιος εχθρός” των ελλήνων 3

Κυριακή 10 Δεκέμβρη. Ο ίδιος ψυχρός παρατηρητής θα ρωτούσε το γιατί η Άγκυρα παρασύρθηκε στους αμερικανικούς και ισραηλινούς σχεδιασμούς για την διάλυση της μέσης Ανατολής· και γιατί εγκατέλειψε την τακτική των “μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες”. Η απάντηση είναι σύνθετη, κι εδώ δεν μπορούμε να την εκθέσουμε στην έκταση που πρέπει. Εν μέρει όμως ισχύει ότι η τουρκική επικράτεια, με τα εκατοντάδες χιλιόμετρα νότιων συνόρων, θα ήταν αδύνατο να οχυρωθεί αποτελεσματικά απέναντι αυτό το είδος ανορθόδοξου, proxie πολέμου που εγκαινιάστηκε στη συρία και στο ιράκ, και να τον κρατήσει εντελώς έξω απ’ την επικράτειά της· ακόμα κι αν αυτό ήταν που ήθελε. Ωστόσο δεν είναι μόνο η πρακτική αδυναμία αποστασιοποίησης η εξήγηση…

Σε κάθε περίπτωση: αναπροσαρμόζοντας έγκαιρα τις συμμαχίες του το τουρκικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου κατάφερε να ανήκει ως τώρα στους νικητές του μεσανατολικού σκέλους του 4ου παγκόσμιου πολέμου. «Κτυπημένο» μεν αλλά όρθιο και σε καλή κατάσταση. Κι αυτή η πραγματικότητα (που απεύχονταν απ’ τα βάθη των βρώμικων ψυχών τους το ελληνικό βαθύ κράτος και οι λακέδες του) έχει προκαλέσει μεγάλη αμηχανία στην Αθήνα. Με ή χωρίς «επίσκεψη Ερντογάν».

Η τελευταία φαντασίωση του ελληνικού εθνικισμού είναι ότι πέρα απ’ τις ηπα η Άγκυρα θα τα «σπάσει» για μεγάλο χρονικό διάστημα και με την ε.ε. / Βερολίνο. Φρούδες ελπίδες!!! Η «επαναπροσέγγιση» έχει ξεκινήσει, και σ’ αυτήν το ελληνικό κράτος δεν μπορεί καν να παραστήσει τον «μεσολαβητή»: Βερολίνο και Άγκυρα «μιλάνε απευθείας», όπως ξέρουν να κάνουν εδώ και δεκαετίες… Είτε το δείχνουν είτε όχι…

Για να γίνει ακόμα μεγαλύτερη η αμηχανία της «χρυσής βίδας» του πλανήτη (το ελληνικό εθνικό παραμύθι) προσέξτε τον ρόλο που επεφύλαξε η πανούργα Ιστορία στην συγκυρία της συγκεκριμένης επίσκεψης του Ερντογάν: μετά την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραηλινού ρατσιστικού κράτους, ποιος απ’ τους δύο βρέθηκε στη «σωστή μεριά της Ιστορίας»; Η Αθήνα με την εκτεταμένη στρατιωτική «σχέση» της με το Τελ Αβίβ ή η Άγκυρα με το ανοικτό μέτωπο προς τα εκεί και την σταθερά υποστηρικτική στάση της απέναντι στους παλαιστίνιους;

Γκάζια

Πέμπτη 30 Νοέμβρη. Αν νομίζετε ότι η μέση Ανατολή είναι βαρετή κάνετε τεράστιο λάθος. Θα πρέπει ο John McCarrick να σας κάνει φροντιστήριο· αλλά δεν προλαβαίνει.

Ο John McCarrick είναι υφυπουργός ενέργειας στην ψοφιοκουναβική κυβέρνηση. Και, επειδή δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, με ένα κτύπημα έβγαλε δύο αγωγούς φυσικού αερίου στην παρανομία. Τον Nord Stream 2, και τον Turkish Stream. Για τον πρώτο είπε, με την ωμότητα που διακρίνει πια την αμερικανική διοίκηση, αυτός ο αγωγός που θα τροφοδοτεί την γερμανία με ρωσικό αέριο δεν πρέπει να φτιαχτεί… Κι αν φτιαχτεί, τότε η Ουάσιγκτον θα μελετήσει τα δεδομένα του project για να δει ποιες ευρωπαϊκές εταιρείες θα τιμωρηθούν με αμερικανικές κυρώσεις. Γιατί (είπε) ο Nord Stream 2 είναι ένα πολιτικό project της ρωσίας με στόχο να προσπεράσει την ουκρανία.

Πιο ωμά πεθαίνεις. «Χαλάσαμε ένα περίδρομο λεφτά για να κατακτήσουμε την ουκρανία και να εμποδίσουμε την ενεργειακή διασύνδεση της ευρώπης με την ρωσία, τον καύκασο, το ιράν· κι εσείς θα κάνετε παρακάμψεις;»

Τα ίδια ισχύουν για τον Turkish Stream (είπε ο McCarrick). Η Ουάσιγκτον καίγεται να πουλάει το δικό της υγροποιημένο αέριο, που είναι βέβαια πιο ακριβό, αλλά είναι αμερικανικό· ιδανικό για νοικοκυριά, επιχειρήσεις, γραφεία, νοσοκομεία, κλπ. Απο που ως που οι δυνητικοί πελάτες της θα κάνουν του κεφαλιού τους;

Εννοείται πως ούτε το Βερολίνο ούτε η Άγκυρα καταλαβαίνουν απ’ αυτά· ούτε, όμως τα αγνοούν ή τα υποτιμούν. Και τι να πει κανείς για την πιθανότητα το ιρανικό και το καταριανό φυσικό αέριο να διοχετεύονται κι αυτά στην ευρώπη, με αγωγούς της gazprom, είτε μέσω ιράκ – συρίας – τουρκίας, είτε μέσω κασπίας – ρωσίας;

Όχι, δεν είναι βαρετή ούτε η περιοχή ούτε η εποχή· σίγουρα από καπιταλιστική άποψη. Βαρετή έχει γίνει η μικροαστική απώθηση της πραγματικότητας. Και κάτι πολύ χειρότερο: θανατηφόρα…

Αυτό που απομένει για να πάρει ακόμα και τους ντόπιους μικροαστούς η λαύρα είναι να βρεθούν σοβαρά κοιτάσματα στο ελλαδιστάν. Καλύτερα να είναι ο ελληνικός βυθός γεμάτος μάρμαρο Πεντέλης!!! (Και σκατά να έχει το ελληνικό υπέδαφος, μια χαρά θα είναι. Θα ταιριάζει κιόλας…)

Φτηνή προπαγάνδα

Παρασκευή 24 Νοέμβρη. Είναι εντυπωσιακό (και γι’ αυτό διδακτικό, για όσες / όσους θέλουν να είναι έτοιμοι απέναντι στην άγρια παραπληροφόρηση που εντείνεται σε κάθε κλίμακα – πόλεμος γαρ…) το πως η “αγγλόσφαιρα” προπαγανδίσει την ως τώρα αδυναμία να φτιαχτεί κυβέρνηση συνεργασίας στη γερμανία. Σ’ αυτήν την “αγγλόσφαιρα” συμμετέχει και το ελληνικό βαθύ κράτος, μαζί – εννοείται – με τους δημαγωγικούς μηχανισμούς του: ούτε λίγο ούτε πολύ “η γερμανία είναι σε βαθιά κρίση”, “το τέλος της Μέρκελ”, και άλλα παρόμοια.

Αυτή καθ’ αυτή η αφορμή της παραπληροφόρησης μας φαίνεται γελοία. Το γερμανικό καθεστώς έχει κυβέρνηση (υπηρεσιακή μεν αλλά με πολλές αρμοδιότητες), έχει κοινοβούλιο, έχει όλους τους θεσμούς του σε λειτουργία. Ποια κρίση; Όταν μετά τις εκλογές του Μάη του ’12 δεν σχηματίστηκε στα μέρη μας κυβέρνηση συνεργασίας “βούλιαξε” το ελλαδιστάν, που στο κάτω κάτω ίσια που επέπλεε; Όχι. Και βρίσκεται σε “κρίση” για παρόμοιο λόγο η τωρινή γερμανία;;;

Αν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον (αλλά καθόλου προάγγελλος “ακυβερνησίας” στο Βερολίνο!) είναι το γεγονός ότι μερικά απ’ τα καθεστωτικά κόμματα (κυρίως οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες) ανεβάζουν ως τώρα ψηλά τα στενά εννοημένα κομματικά τους συμφέροντα, και μάλιστα για τις επόμενες εκλογές μετά από 4 χρόνια, πιο ψηλά απ’ το ζητούμενο της κατασκευής μιας κυβερνητικής συμμαχίας τώρα. Αλλά αυτό θα οδηγούσε στο ανάποδο συμπέρασμα: το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο πάει τόσο καλά ώστε τα κόμματά του έχουν την άνεση να ασχολούνται με το τι ποσοστά θα πάρουν στο μέλλον…

Οι έμποροι

Τετάρτη 15 Νοέμβρη. Αν και δεν είναι βέβαιο ότι οι χούντες του Ριάντ και του Καΐρου θα μπορούσαν, έστω μελλοντικά, να συστρατευτούν με το Βερολίνο στις δικές του γεωπολιτικές “ζώνες επιρροής”, οι γερμανικές πολεμικές βιομηχανίες να δουλεύουν, πάνω απ’ όλα!! Το Βερολίνο πουλάει όπλα με τον τόνο: η αξία των σχετικών “εξαγωγών” στα δύο καθεστώτα πήγε στα 450 μύρια ευρώ το τρίτο τρίμηνο του 2017. Τα 300 μύρια ήταν για το Κάιρο, που έτσι ανέβηκε στη νο 1 θέση της λίστας πελατών για τον γερμανικό μιλιταρισμό το συγκεκριμένο διάστημα. Το Ριάντ ψώνισε το ίδιο (3ο) τρίμηνο μόνο 150 μύρια ευρώ. Για να υπάρχει σύγκριση: την ίδια εποχή το 2016 η αιγυπτιακή χούντα είχε αγοράσει γερμανικό stuff αξίας 45 μύρια, και η αιγυπτιακή 41 μύρια: οι δουλειές πάνε καλά.

Το ελάχιστο που συμβαίνει στο Βερολίνο (αλλά όχι στην ψιλικατζού Αθήνα) είναι ότι εκεί, τουλάχιστον, υπάρχει ένα μπλοκ αντίθετο σ’ αυτά τα νταραβέρια, που τα δημοσιοποιεί· μπορεί αυτό (χωρίς να είναι σίγουρο…) να φέρει κινητοποιήσεις και δράσεις.

Εδώ; Εδώ ο χαβάς είναι για τον μεσίτη. Όχι ασήμαντο αλλά σίγουρα βολικό.

(φωτογραφία: ο ψεκασμένος πετάχτηκε χτες μέχρι το Ντουμπάι, για να δει ένα μιλιταριστικό air show και να πει δυο λόγια με τα αφεντικά των εμιράτων. Δεν είμαστε σίγουροι ότι πήγε να πουλήσει βλήματα, βόμβες, και ότι άλλο αναλώσιμο χρειάζονται οι μισθοφόροι της εκεί χούντας κατά των υεμενιτών. Δεν είμαστε σίγουροι ούτε γιατί ο σεΐχης Mohammed bin Rashid al Maktoum, αντιπρόεδρος και πρωθυπουργός στο Ντουμπάι, κοιτάει στραβά τον φακό.

Υποψιαζόμαστε ότι ο ψεκασμένος πήγε μέχρι εκεί για να πουλήσει φοίνικες για μεταξωτές κορδέλες. Σαν συνιδιοκτήτης μιας “όασης σταθερότητας” τι άλλο θα έκανε;)

Απλή αναδημοσίευση (plus…)

Παρασκευή 20 Οκτώβρη. Ένας πληροφοριοδότης της γερμανικής αστυνομίας βαρύνεται με υποψίες ότι υποκίνησε τζιχαντιστές, μεταξύ αυτών τον δράστη της επίθεσης με το φορτηγό στη χριστουγεννιάτικη αγορά του Βερολίνου με 12 νεκρούς, ώστε να διαπράξουν επιθέσεις, μετέδωσαν ΜΜΕ.

Εφόσον οι πληροφορίες αυτές επιβεβαιωθούν, θα πρόκειται για ένα νέο πλήγμα στις δυνάμεις επιβολής του νόμου, που πρόσφατα βρέθηκαν στο επίκεντρο σφοδρών επικρίσεων για τα «πολύ σοβαρά λάθη» τους.

Η αστυνομία της Βόρειας Ρηνανίας- Βεστφαλίας (δυτικά), για την οποία εργαζόταν ο πληροφοριοδότης, δεν σχολίασε τις πληροφορίες των ΜΜΕ.

Σύμφωνα με την έκθεση των ερευνητών η οποία περιήλθε στη γνώση του κρατικού τηλεοπτικού δικτύου ARD, ο πληροφοριοδότης ενθάρρυνε «αδιαλείπτως» τους τζιχαντιστές που ήθελαν να επιστρέψουν στη Συρία να «διαπράττουν επιθέσεις στη Γερμανία».

Η σχέση του με τον δράστη της επίθεσης στην αγορά του Βερολίνου, τον Τυνήσιο Ανίς Αμρί, ήταν στενότερη απ’ ότι πιστευόταν αρχικά. Αν και ήταν ήδη γνωστό ότι ο πληροφοριοδότης συνόδευσε τον Αμρί έως το Βερολίνο, επιπλέον τον είχε φιλοξενήσει πολλές φορές.

Αυτό μπορείτε να το βρείτε σε αρκετά ελληνικά καθεστωτικά sites…

Δεν θα έπρεπε να σας φαίνεται “πρωτότυπο”, εκτός αν ανήκετε σ’ εκείνους (όχι λίγους, αυτό είναι αλήθεια) που βολεύονται να νομίζουν ότι όταν υποστηρίζουμε απ’ το 2001 πως πίσω απ’ τις “σφαγές στο ψαχνό” κρύβονται μυστικές κρατικές υπηρεσίες, υποφέρουμε. Από ακατάσχετη “συνωμοσιολογία”. Να λοιπόν κάτι που διέφυγε σε μια ελάχιστη μονάδα ιστορικού χρόνου: ο χαφιές της γερμανικής αντιτρομοκρατικής “έσπρωχνε” κόσμο… Τι πάει να πει «έσπρωχνε κόσμο»; Μην κάνει κανείς τον χαζό: δούλευε και σαν «ιδεολογική καθοδήγηση» και σαν «οργανωτικός υπεύθυνος». Φρόντιζε να βρεθούν τα απαραίτητα, να καταστρωθεί το σχέδιο, φρόντιζε για την «ψυχολογική υποστήριξη» της επίθεσης, κλπ κλπ… (Έχουμε κι άλλα τέτοια, από άλλα μέρη του κόσμου – και από πηγές καθόλα αξιοσέβαστες. Ας πούμε: δικαστήρια. Ίσως κάποτε τα δημοσιοποιήσουμε… Ίσως, όμως, και όχι: αν είναι να καταναλώνονται όλα, τότε… )

Πάντως μόλις χτες γράφαμε: …Προφανώς ο κυρ Steinmeier δεν θέλει να αποκαλύψει το πως δουλεύουν σήμερα (ή πριν 10 ή 20 χρόνια) οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες…

Λοιπόν: είναι ντροπή και ξεφτίλα να σου απαλλοτριώνουν το μυαλό έτσι ώστε να μην καταλαβαίνεις αυτά που είναι εξόφθαλμα… ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΞΕΦΤΙΛΑ! Αν όχι για άλλους λόγους, οπωσδήποτε γι’ αυτόν: ζούμε στον 21ο αιώνα. Που σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να κρύβεται πίσω απ’ την αθωώτητα της άγνοιας ενόσω, ταυτόχρονα, έχει ένα υπετροφικό Εγώ υψωμένο ως τον ουρανό!!! Δεν μπορούν τα μυριάδες πρωτοκοσμικά Εγώ που “ξέρουν τα πάντα” να κρύβονται πίσω από ψεύτικα προπετάσματα “ε, τι να κάνω, με κορόιδεψαν”.

Όχι. Είναι ντροπή, είναι ξεφτίλα – είναι και ατιμία. Ας το παραδεχτούν οι πάντες: τρώμε τα παραμύθια περί “ισλαμικής τρομοκρατίας” επειδή αυτό βολεύει τον πρωτοκοσμικό ρατσισμό μας!

Σαράντα χρόνια μετά

Πέμπτη 19 Οκτώβρη. Το 1977 θεωρείται η χρονιά της κορύφωσης του αντάρτικου πόλης στην τότε δυτική γερμανία. Πράγματι, από πολλές απόψεις, με βάση τα τωρινά δεδομένα (ιδεολογίες, αντιλήψεις) το λεγόμενο «γερμανικό φθινόπωρο» μοιάζει αδιανόητο. Η απαγωγή του βιομήχανου Schleyer από πυρήνα της r.a.f. («τμήμα του κόκκινου στρατού») με την προοπτική της ανταλλαγής του με την απελευθέρωση κρατούμενων / αιχμάλωτων της οργάνωσης· η απόρριψη οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης απ’ την τότε δυτικογερμανική κυβέρνηση του Helmut Schmidt και η συνακόλουθη δολοφονία του Schleyer · στη συνέχεια η αεροπειρατεία σε πτήση της Λουφτχάνσα στις 13 Οκτώβρη (του 1977), οργανωμένη απ’ το “λαϊκό μέτωπο της Παλαιστίνης”, με το ίδιο αίτημα (την απελεύθερωση των μελών της r.a.f.) , η προσγείωση του αεροπλάνου μετά από πολλές ενδιάμεσες στάσεις στο Μογκαντίσου της Σομαλίας, και η τελική επέμβαση των «ειδικών δυνάμεων» της γερμανικής στρατοαστυνομίας· η ταυτόχρονη δολοφονία στα περιβόητα «λευκά κελιά» των Gudrun Ensslin, Andreas Baader και Jan-Carl Raspe που πουλήθηκαν σαν “αυτοκτονίες” – το ίδιο θα γινόταν και με την Irmgard Möller (αλλά αυτή επέζησε): αυτά τα γεγονότα και ένας εξαιρετικά ευρύς διεθνής ορίζοντας υποστήριξης ή αντίθεσης με το (γερμανικό και όχι μόνο) αντάρτικο πόλης συνθέτουν ένα παρελθόν βολονταριστικό, ηττημένο, ξεχασμένο· ηρωϊκό και πένθιμο.

Τέτοιο θα παρέμενε αν ο νυν γερμανός πρόεδρος Steinmeier δεν θεωρούσε μνημόσυνη υποχρεώσή του να ζητήσει χτες απ’ τα παλιά μέλη της r.a.f. (ανθρώπους που έκαναν πολύχρονες ποινές στις φυλακές…) «να μιλήσουν». Με την ασφάλεια της απόστασης 4 δεκαετιών ο Steinmeier υπονοεί ότι υπάρχουν “σκοτεινά μυστικά” στη δράση της r.a.f. Και τέτοια μυστικά σαν αυτά που υπονοεί μόνο ενός είδους θα μπορούσαν να είναι: ότι οι αντάρτες πόλης της δεκαετίας του ’70 ήταν «πράκτορες». Τίνος; Προφανώς κάποιων «ανατολικών» μυστικών υπηρεσιών.

Θα ήταν προτιμότερο και χρησιμότερο αν ο γερμανός πρόεδρος ενδιαφερόταν για την αποκάλυψη των μυστικών υπηρεσιών (ενδεχομένως και φραξιών των γερμανικών τέτοιων) πίσω απ’ τις «σφαγές στο ψαχνό» που είναι η ανεπίσημη κρατική πολιτική εδώ και μια 15ετία τουλάχιστον. Γιατί αν οι αντάρτες πόλης στα ‘70s ήταν «πράκτορες», αυτό θα το είχαν ανακαλύψει είτε τότε είτε αργότερα (ας πούμε μετά την «πτώση του τείχους» και την απαλλοτρίωση των αρχείων της Stasi) οι υπηρεσίες του κράτους του.

Το γεγονός είναι σκληρό, και ενοχλεί αναδρομικά ακόμα και μετά από τόσα χρόνια: το αντάρτικο πόλης στα πρώτα χρόνια της δράσης του, στα ‘70s, και όχι μόνο στη γερμανία, ήταν τόσο αυθεντικό ώστε όλα τα λαγωνικά της συκοφάντισης δεν κατάφεραν να βρουν τις “σκιές” που έψαχναν. (Αργότερα, όταν οι διάφορες μυστικές υπηρεσίες άρχισαν να μαθαίνουν και κατάφεραν να διαβρώνουν με επιτυχία, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, στον έναν ή στον άλλο βαθμό.)

Προφανώς ο κυρ Steinmeier δεν θέλει να αποκαλύψει το πως δουλεύουν σήμερα (ή πριν 10 ή 20 χρόνια) οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Θέλει μόνο να ρίξει αναδρομικά λάσπη στην Meinhof, στην Ensslin, στον Raspe, στον Baader, και σε αρκετούς άλλους. Ζωντανούς ή νεκρούς. Θα κερδίσει κάτι η ολιγαρχική «δημοκρατία» έτσι; Μόνον αυτήν την πάντα χρήσιμη επιβεβαίωση: όχι μόνο ότι πάντα κατατρόπωνε τους επαναστάτες εχθρούς της, λιγότερους ή περισσότερους, αλλά κυρίως ότι αυτοί ήταν «κάτι άλλο», με τιποτένια κίνητρα…

Και πάλι ο Benjamin: …Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόvο ο ιστορικός που είναι απόλυτα πεισμένος ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα ‘ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά.

Λεπτομέρειες…

Τετάρτη 18 Οκτώβρη. Μετά την εύκολη και αναίμακτη ανακατάληψη του Κιρκούκ ο ιρακινός στρατός και οι pmu προχωρούν σε μια ακόμα «διόρθωση του χάρτη»: την ανακατάληψη εδαφών ελεγχόμενων απ’ τους πεσμεργκά στα βορειοδυτικά του ιράκ, στο τριεθνικό σύνορο με την συρία και την τουρκία. Ήδη ανακατέλαβαν την μεθοριακή πόλη Sinjar. Και πάλι οι πεσμεργκά φαίνεται να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους εύκολα και βιαστικά. Είναι επειδή υπάρχει συμφωνία όπως γράφεται σε αραβικά μήντια, να επιστρέψουν στα κουρδικά σύνορα του 2003; Είναι (όπως λένε οι ίδιοι) επειδή τους επιτίθενται «υπέρτερες δυνάμεις»;

Το ενδιαφέρον είναι πάντως αυτό: οι περιοχές που η Βαγδάτη ανακτά τις τελευταίες ημέρες, πρώτα το Κιρκούκ και τώρα τα βορειοδυτικά σύνορα, είναι αυτές απ’ τις οποίες περνάει ο πετρελαϊκός αγωγός Kirkuk – Ceyhan (τουρκικό λιμάνι στα νοτιοανατολικά, κοντά στα σύνορα με την συρία), πριν μπει στο τουρκικό έδαφος. Αν, λοιπόν, αυτή η σημαντική από οικονομική άποψη πετρελαϊκή διαδρομή ανακτηθεί απ’ την Βαγδάτη και τους συμμάχους της, αυτό θα σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον ότι το φεουδαρχικό ιρακινό-κουρδικό καθεστώς θα χάσει κάποια σημαντικά έσοδα. Και δεύτερον ότι θα διακοπεί η εδαφική συνέχεια ανάμεσα στο ιρακινό κουρδιστάν και τις υπό τον έλεγχο των ypg περιοχές της βόρειας συρίας.

Πως το επιτρέπει αυτά η Ουάσιγκτον; Τόσο πολύ τους αποπροσανατόλισε η επίσκεψη του Alex – του – υπέρλαμπρου – άστρου;

(Ποιός σημαντικός ηγέτης τηλεφώνησε στον ιρακινό πρωθυπουργό al Abadi για να τον συγχαρεί για τα αποτελεσματικά μέτρα που παίρνει υπέρ της ενότητας του ιράκ (δηλαδή για την ανακατάληψη του Kirkuk), ε; Το ψόφιο κουνάβι; Όχι. Ο ψόφιος κοριός; Σιγά!!! Οι από πίσω του μπορεί να στεναχωρήθηκαν κιόλας… Ο Πούτιν; Όχι…

Ο Macron! Μάλιστα!!! Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός δεν κοιμάται ποτέ… Απ’ τη μεριά του το Βερολίνο, που έχει στείλει 150 «σύμβουλους / εκπαιδευτές» στο Erbil, ανακοίνωσε ότι διακόπτει την εκπαίδευση των πεσμεργκά… «Λόγω των γεγονότων στο βόρειο ιράκ»….)

Χμμμμ…

Ευρωπαϊκές ουρές

Κυριακή 15 Οκτώβρη. Μπορεί η, ας πούμε, υπ.εξ. της ε.ε. Federica Mogherini να ήταν “αυστηρή” απέναντι στο ψόφιο κουνάβι σε ότι αφορά την συμφωνία 5+1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Αλλά στα μέτωπα που ανοίγει η “νέα αμερικανική στρατηγική”, δηλαδή το πυραυλικό του πρόγραμμα, την “τρομοκρατία”, τις “υποστηριζόμενες απ’ την Τεχεράνη ένοπλες οργανώσεις” και “άλλες κακές συμπεριφορές”, τα ευρωπαϊκά αφεντικά φαίνεται ότι είναι μπόσικα. Το κουβεντιάζουν.

Πόσο θα πλησιάσουν τον αμερικανικό τσαμπουκά; Εξαρτιέται απ’ τις business που έχουν ανοίξει ή σκοπεύουν να ανοίξουν στο ιράν· και απ’ το είδος των εμπορικών / οικονομικών κυρώσεων που θα μηχανευτεί η Ουάσιγκτον. Για παράδειγμα το Παρίσι έχει πολλαπλασιάσει τα deal του μετά την συμφωνία 5+1· το Λονδίνο μάλλον έχει μείνει μακρυά. Και γερμανικές επιχειρήσεις υπέγραψαν πρόσφατα καλές συμφωνίες με την Τεχεράνη.

Ο Nile Gardiner, διευθυντής ενός συντηρητικού think tank στην Ουάσιγκτον, τρίβει τα χέρια του πάντως: Παίζουν με την φωτιά [: τα ευρωπαϊκά αφεντικά] όταν επενδύουν στο ιράν, αφού μπορεί να κτυπηθούν σκληρά απ’ τις αμερικανικές κυρώσεις. Αν θέλουν να κάνουν δουλειές στις ηπα θα πρέπει να υπακούσουν στις καινούργιες αμερικανικές κυρώσεις, αν και όταν επιβληθούν.

Οι υπ.εξ. της ε.ε. θα συναντηθούν αύριο (Δευτέρα) για μια πρώτη εκτίμηση της κατάστασης. Να υποθέσουμε ότι ο ογκόλιθος Nick the Greek θα «μαγνητοφωνήσει» την συζήτηση για να μπορεί να πουλήσει λεπτομέρειές της σε τυχόντες ενδιαφερόμενους;

Ατσάλι

Κυριακή 27 Αυγούστου. Ένας απ’ τους βασικούς παράγοντες της φήμης και της κυριαρχίας της γερμανικής βιομηχανίας μηχανών κάθε είδους, είναι η υψηλή ποιότητα του γερμανικού ατσαλιού. Πρόκειται για βασικό στοιχείο της 2ης βιομηχανικής επανάστασης· και οι γερμανικές εργαλειομηχανές (μαζί με τους γερμανούς μηχανικούς και σχεδιαστές) έχουν κρατήσει την κορυφή παρά τους δύο χαμένους παγκόσμιους πολέμους.

Τώρα όμως; Τώρα ίσως εμφανιστεί κάποιος ανώτερος. Όχι μόνο απ’ τους γερμανούς, αλλά από όλους τους πρωτοπόρους της β βιομηχανικής επανάστασης: άγγλους, γάλλους, αμερικάνους. Κι αυτός θα έχει ασιατικά χαρακτηριστικά· γκρεμίζοντας (αν η πρόσφατη ανακοίνωση αποδειχθεί ακριβής) έναν ακόμα ευρωπαϊκό μύθο.

Μια ομάδα ερευνητών από διάφορα ινστιτούτα της κίνας και της ταϊβάν (πολιτικά μπορεί να τσακώνονται· τεχνοεπιστημονικά όμως συνεργάζονται…) δημοσίευσε μια ανακοίνωση στο φημισμένο περιοδικό science, σύμφωνα με την οποία δημιούργησαν ένα καινούργιο είδος ατσαλιού, ισχυρότερο και ταυτόχρονα πιο εύπλαστο απ’ τα υπάρχοντα. Το να είναι ισχυρότερο και μαζί πιο ανθεκτικό στην έλξη και στην κάμψη, είναι κάτι σαν άγιο δισκοπότηρο για την μεταλλουργία, αφού το ατσάλι είναι βασικό κατασκευαστικό υλικό απ’ τα αμάξια μέχρι τα αεροπλάνα και τους πυραύλους. Δεν ανακοίνωσαν λεπτομέρειες (αφού πρόκειται η εφεύρεσή τους να αξιοποιηθεί εμπορικά / βιομηχανικά…) αλλά ισχυρίζονται ότι άλλαξαν το μίγμα και την διαδικασία παραγωγής του κράματος, επιτυγχάνοντας μια διαφορετική χημική εξέλιξη.

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι το καινούργιο ατσάλι είναι φτηνότερο στην παραγωγή του απ’ τα τρέχοντα είδη!

Αλί και τρισαλί! (Πιο σωστά: αλί και ατσαλί!!!) Πάνω που η Ουάσιγκτον ετοιμαζόταν να ξεκινήσει εμπορικό πόλεμο κατά του κινέζικου ατσαλιού, για να προστατέψει την δική της παραγωγή και τις εξαγωγές της…

Όπου λαλούν γερμανοί κοκόροι

Σάββατο 26 Αυγούστου. Μπορεί ο επικεφαλής των γερμανών σοσιαλδημοκρατών να κάνει σκληρές δηλώσεις κατά του τουρκικού καθεστώτος, και το ανάποδο. Μπορεί οι έλληνες πατριώτες να γλυκαίνονται απ’ την γερμανική αυστηρότητα, αν και πρέπει να την κουμπώσουν με τον εθνικό τους αντιγερμανισμό. Όμως δεν είναι τα λόγια που κρίνουν τις κρατικές πολιτικές. Είναι η καπιταλιστική πολιτική γεωγραφία. Εκεί το πράγμα είναι καθαρό: μπορεί το Βερολίνο να μην ανέχεται την αύξηση της γεωπολιτικής αξίας της Άγκυρας (μέσα απ’ την συμμαχία της με την Μόσχα, την Τεχεράνη και, σιωπηλά, με την Δαμασκό) αλλά, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, μ’ αυτήν την Άγκυρα έχει αξία να κρατήσει συμμαχία. Δεν υπάρχει άλλη. Μάλιστα, για τα μεσομακροπρόθεσμα συμφέροντα του Βερολίνου: δεν θα έπρεπε να υπάρχει άλλου είδους Άγκυρα, πιο μπόσικη! Το μάθημα του Κιέβου δεν ήταν αρκετό; (Ήταν και παραήταν!)

Έχετε ακούσει για καυγάδες ανάμεσα στο Βερολίνο και στο Κάιρο; Όχι. Ακόμα θυμάται η γερμανική πολιτική σκηνή ότι ο χουντοκαραβανάς Σίσι είχε απαγορεύσει την επίσκεψη του γερμανού υπ.εξ. στο Κάιρο – επειδή το Βερολίνο δεν είχε σφίξει τα ματωμένα χέρια της χούντας. Αν δεν υπάρχουν, λοιπόν, καυγάδες είναι επειδή απλά, πολύ απλά, δεν υπάρχουν στρατηγικές προσδοκίες για το Κάιρο απ’ το Βερολίνο. Μπίζνες; Ναι, αν είναι εφικτό. Κι ως εκεί. Σε τελευταία ανάλυση η χούντα του Καΐρου κουβεντιάζει (και στηρίζεται) απ΄το Παρίσι και την Ουάσιγκτον. Υπόγεια και απ’ το Λονδίνο.

Με την Άγκυρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν ήταν ποτέ στην «σφαίρα επιρροής» του Παρισιού ή του Λονδίνου και πια δεν είναι ούτε σ’ εκείνη της Ουάσιγκτον (η ιστορία με τον Γκιουλέν είναι σημαντικός δείκτης). Απ’ την άλλη μεριά οι δεσμοί γερμανικού και τουρκικού κεφάλαιου είναι παλιοί και δοκιμασμένοι.

Είναι ενδεχόμενο ότι το Βερολίνο θα προτιμούσε μια Άγκυρα που παρακαλάει· ποιος στραβός δεν θέλει το φως του; Αν αυτό είναι αλήθεια, κάνει λάθος. Ποτέ δεν υπήρξε τέτοια εθνική τουρκική λογική, ήδη απ’ την εποχή που ο Κεμάλ ήταν ακόμα επαναστάτης. Ο Κεμάλ στράφηκε τότε στους μπολσεβίκους για υποστήριξη, και ανέβασε κατακόρυφα την τιμή του στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τηρουμένων των αναλογιών η στροφή του τουρκικού κράτους / κεφάλαιου προς τα ανατολικά κάνει το ίδιο, με άλλο τρόπο. Αρέσει – δεν αρέσει.

Οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες κάνουν προεκλογική εκστρατεία. Όπως και οι χριστιανοδημοκράτες. Μετά τον Σεπτέμβρη πάλι στη γερμανία θα βρίσκονται. Κι αφού η αίγυπτος είναι εκτός λογαριασμού (όπως και η λιβύη), αφού το ριάντ και οι υπόλοιπες χούντες της αραβικής χερσονήσου είναι στην «σφαίρα επιρροής» του Λονδίνου, της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, πάλι η Άγκυρα θα είναι η εν δυνάμει προσιτή «περιφερειακή δύναμη» για το Βερολίνο.

Τα υπόλοιπα; Φτηνές φανφάρες κι απ’ τις δυο μεριές…