Tag: γαλλία

Sahel 2

Κυριακή 24 Δεκέμβρη. Οι εκπρόσωποι του γαλλικού ιμπεριαλισμού υποστηρίζουν ότι έχουν μόνο 3.000 – 4.000 στρατιώτες σ’ αυτήν την εκστρατεία τους. Δεν είναι υποχρεωμένοι να λένε την αλήθεια· και δεν την λένε. Επιπλέον, όπως πασίγνωστα κάνει η Ουάσιγκτον, τα στρατιωτικά τμήματα των G5 είναι οι proxies (και) του Παρισιού: αυτοί που θα έχουν μακράν τα περισσότερα θύματα στην εκστρατεία. Και επειδή ούτε αυτοί οι ντόπιοι φτάνουν (άσε που μπορεί να αλλάξουν γνώμη…), προκύπτει (π.χ. από ένα αεροπορικό / στρατιωτικό ατύχημα που έγινε στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη στην ακτή ελεφαντοστού…) ότι το Παρίσι πληρώνει και κανονικούς μισθοφόρους απ’ την ανατολική ευρώπη, προφανώς για διάφορες πιο «βρωμοδουλειές» απ’ όσες επιτρέπει το πρωτοκοσμικό πρεστίζ: τα guns for hire είναι μια δουλειά με παγκόσμια προοπτική!

Έτσι ώστε αποδεικνύεται το αληθινά κυνικό νόημα της light αντι-μεταναστευτικής στάσης διάφορων τμημάτων των πρωτοκοσμικών κοινωνιών που ναι μεν λυπούνται για το ανθρώπινο κατάντημα όσων θαλασσοπνίγονται ή επιζούν προσπαθώντας να περάσουν την Μεσόγειο («ανθρωπισμός» γαρ…), κατηγορούν όμως τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που δεν μένουν στα μέρη τους να πολεμήσουν εκεί για μια καλύτερη ζωή…

Πότε και πως πολέμησαν, άραγε, αυτοί οι «σύμβουλοι επανάστασης» κατά των δικών τους αφεντικών που, εντελώς συμπτωματικά, είναι μεγάλο μέρος των ίδιων εκείνων αφεντικών που καταστρέφουν τις ζωές των «τριτοκοσμικών»; Εκτός από φτηνές και εύκολες συμβουλές προς τρίτους ποιο πολεμικό έργο έχουν άραγε να επιδείξουν οι ίδιοι; Κανένα. Μόνο συνένοχους συμβιβασμούς…

(φωτογραφία: ο αρχιστράτηγος Macron με το επιτελείο του στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, χτες, στο αρχηγείο της Operation Barkhane, στην N’Djamena, πρωτεύουσα του τσαντ).

Ιμπεριαλιστικές ρουτίνες

Τετάρτη 29 Νοέμβρη. …Κάθε φορά που εκλέγεται καινούργιος πρόεδρος στη γαλλία, έρχεται στην Αφρική και βγάζει ένα λόγο αναγέλλοντας την αλλαγή των σχέσεων…

Αυτό λέει ο Ouiry Sanou, φοιτητής ακτιβιστής απ’ τη burkina faso. Έχει δίκιο. «Όπως κάθε φορά» έτσι και τώρα ο Macron κάνει μια τουρνέ σε μερικές απ’ τις γαλλικές «κτήσεις» στην υποσαχάρια Αφρική: ακτή του ελεφαντοστού, γκάνα (αυτή είναι πρώην αγγλική αποικία· θέλει να πει κάτι στο Λονδίνο ο κυρ Emmanouel;) και μπουρκίνα φάσο. Γεμάτος υποσχέσεις, σχέδια, και καλές («αντιαποικιακές») προθέσεις. Αλλά δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος που παίζει τον ίδιο ρόλο. Κανείς δεν θα τον πιστέψει.

Αντιϊμπεριαλιστικές κινήσεις υπάρχουν πάντα και στην Αφρική. Διαδηλώσεις εναντίον του Macron θα γίνουν. Αλλά οι «αρχές ασφαλείας» εδώ κι εκεί θα τις κρατήσουν μακριά και τα μήντια θα τις κάνουν αόρατες. Ωστόσο πριν προσγειωθεί ο Macron στo Ouagadougou (την πρωτεύουσα της burkina faso) κάποιοι φαίνεται ότι έριξαν χειροβομβίδα σε φυλάκιο γάλλων στρατιωτών· ενώ έπεσαν και πέτρες κατά του convoy του Macron, μέχρι να φτάσει στο ασφαλές ξενοδοχείο του.

Κανονικά θα έπρεπε να τον περιμένουν φορτηγά με τσιμεντόλιθους. Μιλώντας στο πανεπιστήμιο της Ouagadougou (σε κοινό που είχε περάσει πολλαπλούς ελέγχους «πιστοποίησης φρονημάτων»…) αναφώνισε:

… Who are the traffickers? Ask yourselves – being the African youth – that question.

You are unbelievable. Who are the traffickers? They are Africans, my friends. They are Africans. Ask yourselves the question.

“It’s not the French who are the traffickers, it’s the Africans. So everyone should understand the responsibility, and we’ve started to do that, to dismantle them. But stop the argument saying, ‘It’s someone else.’…

Που σημαίνει: Δεν φταίμε εμείς για τις παράνομες εισόδους μεταναστών στην ευρώπη (εμείς, απλά, φροντίζουμε να είναι παράνομες…) Εσείς φταίτε… Και επειδή φταίτε εσείς οι unbelievable, καλά θα κάνετε να βγάλετε τον σκασμό: θα φέρουμε περισσότερο στρατό για να σας ελέγχει!

Είναι πράγματι ένας γνήσιος ευρωπαίος, ένας γνήσιος πρωτοκοσμικός…

(φωτογραφία: Μπορεί να διαψεύδει την βροχή από πέτρες στην αυτοκινητοπομπή του, αλλά δεν μοιάζει σα να δείχνει από που ήρθαν;)

Ένας πρωθυπουργός στο Παρίσι

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Από το Mavrommatis Passy, το κυριλέ bistro (εργασιακό κάτεργο ελληνικής ιδιοκτησίας…) στη σκιά του πύργου του Άιφελ, αφού έφαγε το “άγριο λαυράκι με πατάτες και κακαβιά”, ο εξοχότατος ψόφιος κοριός δήλωσε:

Είμαι υπερήφανος που ζουν στην ελλάδα πάνω από 60.000 πρόσφυγες, σε καλές συνθήκες, με πρόσβαση στην υγεία και την εκπαίδευση…

Είπε τέτοιο πράγμα; Πριν την κακαβιά (με γάλλους επιχειρηματίες) ή μετά; Stoooop!!!! Stop!!! Έλεος! Κτύπησε ο δαίμων του πληκτρολογίου!!! Ουδέποτε ο έλληνας πρωθυπουργός είπε τέτοια πράγματα μπουκωμένος! Αυτά τα είπε στην εφημερίδα “le Figaro” (που εμμέσως πλην σαφώς τον παρασημοφόρησε). Στο Mavrommatis Passy (που αμέσως και σαφώς τον τάισε) είπε:

Για μια ακόμη φορά, σε διαφορετικό στέκι αυτή τη φορά, είχα τη χαρά να γευτώ τις λιχουδιές της ελλάδας, στην καρδιά του Παρισιού…

Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα απ’ αυτό το μπέρδεμά (μας); Ασφαλώς. Όσο πιο μακρυά γεύεται «λιχουδιές της ελλάδας» ο ψόφιος κοριός, τόσο περισσότερο βελτιώνονται (στο κεφάλι του) οι συνθήκες ζωής των προσφύγων στην ελλάδα… Τόσο πολύ βελτιώνονται οι συνθήκες (ίσως βοηθάει το λαυράκι, ίσως τα παράσημα) ώστε δεν χρειάζεται καν να θυμίσει (ο εξοχότατος ψόφιος κοριός) στους οικοδεσπότες του ότι εξακολουθούν να μην δέχονται τους πρόσφυγες που τους αναλογούν…

Πράγμα που, με τη σειρά του, σημαίνει ότι μόνο η διεθνής ζήλια και κακία επιτρέπει το να λέγονται πράγματα σαν αυτά:

(Υπάρχει κι άλλο ηθικό δίδαγμα. Όταν ο ψόφιος κοριός ήταν ακόμα “work in progress”, όταν δηλαδή οι image makers που τον είχαν αναλάβει δούλευαν την περίπτωσή του, το 2008, είχε το θράσος – αυτό αποδεικνύεται εκ των υστέρων – να το παίξει «φίλος των μεταναστών», πηγαίνοντας στο προεδρικό μέγαρο με την νεαρή Καντίτσα Σάνκο, μετανάστρια απ’ τη σιέρα λεόνε. Τώρα που «φτιάχτηκε» τα λαυράκια τα τρώει μόνος τους. Και επειδή το ψάρι “δεν πιάνει χώρο”, στο στομάχι του χωράνε ακόμα και μερικές χιλιάδες πρόσφυγες.)

“Γαλλοφωνία”…

Δευτέρα 20 Νοέμβρη. Έχει παραιτηθεί μεν, αλλά είναι ακόμα πρωθυπουργός· έτσι τον υποδέχτηκε ο γάλλος πρόεδρος στο Παρίσι. Ο οποίος (γάλλος πρόεδρος) δεν είχε καλέσει μόνο τον Hariri αλλά και την οικογένειά του (σύζυγο και τρία παιδιά)· μια πρόσκληση που είχε το νόημα «για να μην τους κρατάει το Ριάντ ομήρους». Αλλά στο Παρίσι πήγε η μισή οικογένεια· τα δύο απ’ τα τρία παιδιά έμειναν στη σαουδική αραβία. Πράγμα που σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της γαλλικής προεδρίας «δεν την ανησυχεί, εφόσον ο μπαμπάς και η μαμά τους έκριναν ότι είναι καλύτερο να μείνουν τα δύο παιδιά τους στο Ριάντ». Στο Ριάντ όπου, ως γνωστόν, ο τοξικός πρίγκηπας απαγάγει τους αντιπάλους του (στο όνομα της πάταξης της διαφθοράς…) και τους ζητάει λύτρα για να τους αφήσει ελεύθερους. Πράγματι, το Ριάντ είναι ο καλύτερος παιδότοπος του πλανήτη, οπότε ο «μπαμπάς» Hariri έκανε σοφή επιλογή να αφήσει τα παιδιά του: γινόταν και παλιά αυτό, όταν κάποιος παρέδιδε έναν συγγενή του για όμηρο / εγγύηση ότι θα τηρήσει κάποια υπόσχεσή του…

Έχουμε και λέμε λοιπόν: ένας πρωθυπουργός που έχει παραιτηθεί αλλά αυτό οι άλλοι δεν το αναγνωρίζουν, ένας «μπαμπάς» που παρά την πρόσκληση «έκρινε καλό να…», και ένας γάλλος πρόεδρος. Που κάνει το κομμάτι του σαν μεσολαβητής…

Θα ήταν μεγαλοφυώς ηλίθιο να περιμένει το γαλλικό κράτος ότι θα μπει γερά στην τωρινή κατάσταση στη μέση Ανατολή απ’ την πίσω πόρτα: μεταξύ της τουαλέτας του τοξικού πρίγκηπα στο Ριάντ, του «κενού επίσημης γραμμής» στην τουαλέτα του ψόφιου κουναβιού στην Ουάσιγκτον, του ισραηλινού μιλιταρισμού, της ιρανικής επεκτατικότητας, της ρωσικής επίβλεψης – απ’ την πίσω πόρτα που γράφει «λίβανος»… Έχουν μαζευτεί πολλοί σ’ αυτή τη ζώνη του κόσμου· έχουν σχηματιστεί μπλοκ· τι ακριβώς πουλάει λοιπόν ο κυρ Μακρόν;

«Προστασία» λέει. Υπάρχει χώρος για έναν ακόμα νταβατζή; Τον Δεκέμβρη που ο κυρ Μακρόν θα πάει στην Τεχεράνη ίσως του πουν ότι αν θέλει να κρατήσει τις μεγάλες δουλειές που έχουν πάρει οι γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες και η total στο ιράν είναι ο.κ.. Αν, όμως, θέλει περισσότερα θα πρέπει, τουλάχιστον, να δείξει ικανός να κρατάει ενωμένες τις πενταμελείς λιβανέζικες οικογένειες που καλεί στο παλάτι του…

Η ιδέα ότι μπορεί να τα έχει καλά με όλους έχει ημερομηνία λήξης.

Κακοφωνία…

Δευτέρα 20 Νοέμβρη. Γιατί την ίδια στιγμή που ο κυρ Μακρόν υποδεχόταν με τιμές πρωθυπουργού έναν μισο-πρωθυπουργό και με πατρική ευαισθησία έναν κοινό νταραβεριτζή, ο τοξικός πρίγκηπας καλούσε στο Κάιρο τους υπ.εξ. των συμμάχων του, μπας και σώσει τα (κατά πως φαίνεται) φλεγόμενα οπίσθιά του.

Χτες οι υπ.εξ. της αιγύπτου, των εμιράτων και του μπαχρέιν (όχι σπουδαία συλλογή μα τον Όσιρι!) συναντήθηκαν στο Κάιρο με τον ομόλογό τους απ’ την σαουδική αραβία, τον Adel al-Jubeir, της κλίκας του τοξικού, για να συμφωνήσουν σ’ ένα κείμενο αλληλεγγύης στο Ριάντ και καταδίκης της Τεχεράνης για την εμπλοκή της στις «αραβικές υποθέσεις», και την υποστηρίξη ενόπλων στην περιοχή. Επιπλέον η σαουδαραβική πρόταση ζητάει απ’ τους άραβες διπλωμάτες να πιέσουν το συμβούλιο ασφαλείας του οηε να συζητήσει τους «κινδύνους» που αντιπροσωπεύει το ιράν… Σ’ αυτή τη φάση δεν κηρύσσουμε πόλεμο στο ιράν δήλωσε ο Ahmed Aboul Gheit, αιγύπτιος και «πρόεδρος του αραβικού συνδέσμου». Επίσης δεν αποφασίσαμε να καλέσουμε την σύγκλιση του συμβουλιου ασφαλείας· αλλά θα αρχίσουμε τις επαφές και αργότερα μπορεί να το κάνουμε.

Πάλι καλά που “σ’ αυτή τη φάση δεν…” Good job. Τους είχε προλάβει όμως και τους 4 σωματοφύλακες ο πέμπτος, γνωστός και μη εξαιρετέος, o ισραηλινός “mad dog” υπ.αμ. Lieberman. Που απ’ το Σάββατο, μια μέρα νωρίτερα δηλαδή, είχε γράψει στο facebook του ότι η μέση Ανατολή χρειάζεται επειγόντως μια αντι-ιρανική συμμαχία. Ή, πιο απλά: το Τελ Αβίβ χρειάζεται επειγόντως μία…

Το γεγονός ότι απ’ τα 21 κράτη / μέλη του ιστορικού «αραβικού συνδέσμου» η σαουδαραβική χούντα κατάφερε να μαζέψει 3 (τρία), συν τον εαυτό της 4 (τέσσερα) για να καταγγείλουν την Τεχεράνη, δείχνει με ακρίβεια τους συσχετισμούς που έχει στο πλάι του αυτός ο ορκισμένος υπερασπιστής των «αραβικών υποθέσεων». Πράγμα που, με τη σειρά του, σημαίνει ότι κοτζάμ γάλλος πρόεδρος μπορούσε (πέρα απ’ το ότι έπρεπε) να μην αφήσει δυο μέλη της οικογένειας Hariri στα χέρια απαγωγέων· ακόμα κι αν «ο μπαμπάς και η μαμά έκριναν ότι…». Αν, τέλος πάντων, ήθελε να δείξει ότι έχει κάποια πυγμή.

Απ’ την άλλη μεριά η αίγυπτος (ειδικά όταν κυβερνιέται από χούντες) είναι καλός πελάτης και σημείο επιρροής του Παρισιού – απ’ την εποχή του Ναπολέοντα (του μεγάλου). Είναι, άραγε, σωστό απ΄την γαλλική ιμπεριαλιστική οπτική, να γίνεται ουρά της σαουδικής αραβίας (ή να το παριστάνει) κατηγορώντας έναν άλλο καλό πελάτη, το ιράν; Δεν θα έπρεπε η γαλλική «διπλωματία» να πείσει τον χασάπη Σίσι ότι δεν τον συμφέρουν οι πολλές πολλές αγάπες με μια συμμορία που αύριο μεθαύριο μπορεί και να μην υπάρχει; Θα αφήσει το Παρίσι τον Σίσι να κάνει του κεφαλιού του αύριο που θα τον επισκεφτεί (κι αυτόν…) ο μισο-πρωθυπουργός του λιβάνου; Ή του έχει «τυφλή εμπιστοσύνη»;

Δεν χαλιόμαστε: αν ο γαλλικός ιμπεριαλισμός τα πηγαίνει καλά στην υποσαχάρια Αφρική, δεν ισχύει το ίδιο και για την μέση Ανατολή. Δυστυχώς όχι επειδή ζορίζονται όλοι οι ιμπεριαλισμοί εκεί· μόνο επειδή τρέχει τελευταίος…

Ε – ε – έρχεται!

Πέμπτη 16 Νοέμβρη. Είναι κρίμα που ο λιβανέζος (πρώην;) πρωθυπουργός Hariri ανήκει στην πολιτική σκηνή της μέσης Ανατολής, για την οποία (εκτός αν πρόκειται για το Τελ Αβίβ) οι πρωτοκοσμικοί δεν έχουν σπουδαία ιδέα. Γιατί είναι ένας κλόουν, εντάξει· αλλά ανακατεύονται τόσοι στην περίπτωσή του που θα άξιζε τον τίτλο του «διεθνούς κλόουν»· αν όχι ισάξιου σίγουρα της ίδιας θεατρικής σχολής με κάτι ψόφια κουνάβια, κάτι ψόφιους κοριούς, και τα λοιπά.

Λοιπόν, αυτός ο Hariri, σύμφωνα με όσα υποσχέθηκε στον πρόεδρο του λιβάνου Aoun, μέχρι την δύση του ηλίου σήμερα θα πρέπει να βρίσκεται στη Βηρυττό… Αμ δε! Ακόμα κι αν ήθελε (μετανοιωμένος και συντετριμμένος αλλά, επιτέλους, λαοφιλής πρωθυπουργός ανάμεσα στους οπαδούς του…) έχει το θέμα με την οικογένεια. Που κρατάει όμηρο ο τοξικός πρίγκηπας· κι αυτός δεν αστειεύται…

Εκεί εμφανίζεται στη σκηνή ένας άλλος μισο-κλόουν, ο γάλλος πρόεδρος Macron, που το εννοεί ότι η γαλλική αυτοκρατορία ζει ακόμα. Και «καλεί» τον Hariri μετά της οικογένειας στο Παρίσι!… Το υπονοούμενο είναι σαφές: για να σώσει την οικογένειά του μαζί με το τομάρι του, απ’ τον τοξικό πρίγκηπα. (Ο Hariri ανήκει στους συμπαθούντες των αντιπάλων του toxic, αυτούς που κάπως, κάπου έχουν χαθεί…) Οπότε το Elysee περιμένει την οικογένεια Hariri τις επόμενες ημέρες.

Δεν θα αμφισβητήσουμε την ισχύ του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Θέλει να δείξει ότι έχει “διπλωματικό πρόσωπο που μετράει”, ειδικά τώρα που έχει χαθεί απ’ την (παραδοσιακά σύμμαχο) συρία. Αλλά ο μόνος τρόπος για να βγάλει τον Hariri, όχι απλά σαν άτομο αλλά σαν ένα ακόμα απ’ τα σατανικά σχέδια του τοξικού πρίγκηπα απ’ τα σαγόνια του τελευταίου, είναι να κάνει το σχετικό deal με το Τελ Αβίβ και με τους τρεις σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού. Επειδή είναι εξώφθαλμο: αν ο Hariri γυρίσει στη Βηρυττό μέσω Παρισίων (μετά της οικογένειας) οι πάντες στη μέση Ανατολή, και μάλιστα κάτι Τεχεράνες, κάτι Ντόχες, και κάτι αιχμάλωτοι του τοξικού, θα βγάλουν το συμπέρασμα ότι ο θρόνος του Ριάντ έχει και πρωτοκοσμικούς αντιπάλους. Πως να αφήσουν οι σύμμαχοί του να βγει τέτοιο συμπέρασμα αν δεν πάρουν αξιόλογα ανταλλάγματα απ’ το Παρίσι;

Το αστείο κλειδί της υπόθεσης είναι αυτό το «έρχομαι, σε λίγες ημέρες». Απ’ την άποψη της ιστορίας ο χρόνος είναι σχετικός. «Λίγες ημέρες» μπορεί να είναι αρκετές για να γίνει κάποια υπόγεια συμφωνία (π.χ.: να πουλήσει το Παρίσι στο Ριάντ μερικά καλά όπλα ακόμα σε καλή τιμή) ή να μην γίνει.

Τώρα: αν τελικά γίνει το ταξίδι της οικογένιας Hariri στο Παρίσι τι θα σκεφτούν άραγε οι οπαδοί του στη Βηρυττό; Ίσως ότι είναι «ταξιδιάρα ψυχή»…

Τσάι στη Σαχάρα

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Ο τίτλος είναι δανεικός από ταινία του Μπερτολούτσι. Επειδή ο πραγματικός τίτλος της αναφοράς που θα μεταφέρουμε στη συνέχεια είναι μεγάλος: Έχεις ακούσεις ποτέ για ένα μέρος που λέγεται Azawad; Μήπως για το Timbuktu; Απ’ το site counterpunch στις 10 Νοέμβρη και τον Aidan O’Brien, ένα νοσοκόμο κάπου στο Δουβλίνο. Δώστε βάση:

Μπορεί να μην είναι η καρδιά της Αφρικής, αλλά είναι το κλειδί της. Ξεχάστε τον Νίγηρα και προσέξτε την Azawad. Δείτε την μεγαλύτερη και παλιότερη εικόνα: μια περιοχή που περιλαμβάνει το βόρειο μάλι, την νότια αλγερία, την νότια λιβύη, τον δυτικό νίγηρα και την βόρεια μπουρκίνα φάσο.

Είναι εδώ, στην Azawad, που σκοτώθηκαν πρόσφατα 4 αμερικάνοι πεζοναύτες. Και είναι εδώ που έχει στρογγυλοκαθήσει η γαλλική λεγεώνα των ξένων μέσα στον πιο πρόσφατο καυγά για την αφρική. Το εξώφυλλο γράφει «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». Αλλά μην το φάτε: «ο νόμος των λευκών» έχει επιστρέψει στη Σαχάρα.

Το Timbuktu είναι η πρωτεύουσα της Azawad. Οι Touareg είναι ο λαός της. Και οι «λευκοί» είναι οι εισβολείς. Είναι στο κέντρο της Σαχάρα· όλοι οι δρόμοι περνούν απ’ την Azawad. Είναι η γέφυρα ανάμεσα στη βόρεια και την υποσαχάρια Αφρική. Κι έτσι είναι ένα γεωπολιτικό έπαθλο που τραβάει κάθε έναν που θέλει να πολεμήσει τις συμμορίες των δυτικών.

Η Azawad είναι εκεί για αιώνες. Αλλά γεννήθηκε επίσημα – με την έννοια των σύγχρονων κρατών – μόλις το 2012. Μετά από μια εξέγερση των ντόπιων κατά της κατοχής. Ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους.

Η ξένη παρουσία και εμπλοκή τότε, στην κόντρα, ήταν η κυβέρνηση του μάλι, απ’ το μακρινό Bamako. Όμως άλλοι ξένοι κατέφθασαν αμέσως εκεί για να συντομέψουν την ζωή της «επίσημης» Azawad.

Η καρδιά του σκότους

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Ο πρώτος απ’ έξω που σακάτεψε την ανεξαρτησία των Tuareg το 2012 ήταν «ο ισλαμικός τρόμος» (οι μάχες στο Gao και στο Timbuktu). Ο δεύτερος ήταν «ο λευκός τρόμος» (η γαλλία: επιχείρηση serval). Και τώρα οι αμερικάνοι περιπολούν στα πέριξ. Η εξέγερση του 2012 ήταν η τέταρτη εξέγερση των Tuareg στο μάλι απ’ το 1960. Ενόσω βρίσκονταν δίπλα στο νίγηρα, οι Tuareg ξεκίνησαν επαναστάσεις κατά της κατοχής το 1990 και ξανά το 2007. Και οι σημαντικοί πληθυσμοί των Tuareg στην μπουρκίνα φάσο, την αλγερία και την λιβύη ήταν και παραμένουν οι σύμμαχοι σ’ αυτούς τους απελευθερωτικούς αγώνες.

… Αποδεικνύεται ότι η «ανεξαρτησία» σ’ αυτήν την περιοχή είναι αδύνατη. Το κοινό νόμισμα στο μετα-αποικιακό μάλι, στο νίγηρα και στην μπουρκίνα φάσο, το «δυτικοαφρικανικό φράγκο» ήταν κατευθείαν συνδεδεμένο με το γαλλικό φράγκο και άρα υπό έμμεσο γαλλικό έλεγχο. Και σήμερα, στην κόλαση του μάλι, του νίγηρα και της μπουρκίνα φάσο, όπου η ανθρώπινη ζωή κοστίζει λιγότερο από ένα ή δυο δολάρια τη μέρα, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερο: το ευρώ είναι ο δεσμός – φονιάς που εποπτεύει τις χρηματικές ροές.

Κι όταν αυτές οι μετα-αποικιακές χώρες προσπάθησαν να τα σπάσουν στ’ αλήθεια με την γαλλία και την ευρώπη – όπως προσπάθησε η μπουρκίνα φάσο στη δεκαετία του 1980 υπό την ηγεσία του Thomas Sankara – η Δύση τους εξόντωσε πολιτικά (ο Sankara δολοφονήθηκε το 1987).

Και για να πιστοποιηθεί ότι οι δεσμοί με τη γαλλία και την ευρώπη ήταν αιώνιοι: η δύση έκανε οικονομική γενοκτονία, υπό το πέπλο των διάσημων προγραμμάτων δομικής προσαρμογής του δντ, σ’ όλη την περιοχή. Το καθαρό αποτέλεσμα αυτού του πολιτικού και οικονομικού κεφαλοκλειδώματος ήταν η άφιξη των δυτικών πολυεθνικών. Και η φυγή, που συνεχίζεται ακόμα, εκατομμυρίων οικονομικών προσφύγων.

Οι ανοικτές πληγές της Αφρικής 1

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Ο κλασσικός δυτικός επιχειρηματικός εισβολέας σ’ αυτό το κομμάτι της Σαχάρα είναι ο γαλλικός ενεργειακός κολοσσός που εξορύσσει ουράνιο στο νίγηρα: η Areva. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η Randgold Resources, που εξορύσσει χρυσό στο μάλι, και έχει έδρα στο νησί Jersey (ένα διάσημο φορολογικό παράδεισο), λίγο έξω απ’ τη γαλλία.

Τα αποτυπώματα της γαλλίας βρίσκονται παντού. Στην αλγερία, στη λιβύη. Και, τώρα, εδώ: στην Azawad. Οι ντόπιοι αφρικάνοι αποφάσισαν να αλλάξουν τα σύνορα της μετα-αποικιακής μοίρας τους. Οι Tuareg ξεσηκώθηκαν, τα όπλα και το θάρρος τους, μαζί με την υποστήριξη όλων όσων γύρισαν απ’ την εξορία στη λιβύη το 2011, θα ξανάγραφαν την ιστορία και την δικαιοσύνη στην Azawad. Το Timbuktu αναγεννήθηκε.

Το πρόβλημα ήταν ότι η αναγέννηση του Timbuktu ήταν ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Και «ο λευκός άνθρωπος» θορυβήθηκε. Είχε ένα καινούργιο δηλητήριο απέναντι στους ιθαγενείς: την «ισλαμική τρομοκρατία». Άνοιξε έτσι η πόρτα στην λεγεώνα των ξένων και στους αμερικάνους πεζοναύτες. Η προσθήκη του «τζιχαντισμού» στην πολιτική διαχείρισης αυτής της πλούσιας σε πρώτες ύλες περιοχές της αφρικής ξαναφάρδυνε τον δρόμο που είχε δυσκολέψει κατά την «μετα-αποικιακή» περίοδο.

… Ο proxy χαρακτήρας της «ισλαμικής τρομοκρατίας» στην Azawad – ο τρόπος που δουλεύει σε συνεργασία με τα συμφέροντα του «λευκού ανθρώπου» και των αφρικάνων συμμάχων του – έχει υποδειχθεί από δύο παρατηρητές με γνώση του τι συμβαίνει στην Σαχάρα.

Στα δύο του βιλία The Dark Sahara (2009) και The Dying Sahara (2013) ο βρετανός ανθρωπολόγος Jeremy Keenan εντοπίζει τις ρίζες της «ισλαμικής τρομοκρατίας» στην Azawad στις μυστικές υπηρεσίες της αλγερίας (DRS) και στον «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» των ηπα. Η τεκμηριωμένη θέση του είναι ότι τα συμφέροντα της αλγερίας και της αμερικής συνδέθηκαν γύρω στο 2002 – 2003. Με μια κουβέντα: μετά την 11η Σεπτέμβρη οι ηπα έψαχναν για εχθρούς, και η αλγερία εφηύρε έναν: την al-Qaeda στο Μάγκρεμπ.

Ήταν ό,τι χρειαζόταν. Η αλγερία αγόρασε αμερικανικά όπλα και την υποστηρίξη των ηπα. Και η Ουάσιγκτον ανακάλυψε ξαφνικά ότι έχει μια καινούργια αποστολή στην ενεργειακά πλούσια αφρική. Φτιάχτηκε η africom (η αμερικανική στρατιωτική διοίκηση αφρικής), και μαζί της διάφορες αμερικανικές πρωτοβουλίες. Για παράδειγμα η «πρωτοβουλία του Sahel» (το 2002) και η «διασαχαριακή αντιτρομοκρατική συνεργασία» (το 2005).

Ο δρόμος για την ενέδρα στο Tongo Tongo (όχι μακριά απ’ το Timbuktu), όπου σκοτώθηκαν 4 αμερικάνοι πεζοναύτες, είχε ανοίξει.

Οι ανοικτές πληγές της Αφρικής 2

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Ένας άλλος βρετανός φίλος της Azawad, o Andy Morgan (μάνατζερ των Tinariwen, αυτής της σπουδαίας μπάντας των Tuareg) έδειξε κι αυτός τα βρώμικα κόλπα μιας άλλης κυβέρνησης της περιοχής, μια ακόμα αποτυχημένης μετα-αποικιακής κυβέρνησης: του μάλι. Έγραψε σχετικά το 2012, μεταφέροντας τα λόγια ενός απ’ τους ηγέτες των Tuareg και εκπροσώπους της Azawad, του Hama Ag Sid’ Ahmed:

Η al-Qaeda εξοπλίστηκε και φυτεύτηκε στην περιοχή μας απ’ την κυβέρνηση του μάλι, την δεκαετία πριν το 2012… Τους έφεραν στην περιοχή του Timbuktu και μετά στο Kidal… Όλες οι επιχειρήσεις τους ξεκινούσαν απ’ το μάλι και πάντα γυρνούσαν εκεί. Στο μάλι είναι το καταφύγιό τους. Όλοι ξέρουν ότι οι τρομοκράτες είναι σε επαφή με αξιωματικούς του στρατού, και ότι οι πολιτικοί του Bamako συναντούν τους εμίρηδες των τρομοκρατών τακτικά.

Το εθνικό κίνημα για την απελευθέρωση της Azawad στην εξέγερση του 2012 προσπάθησε να τα βάλει με την «ισλαμική τρομοκρατία», αλλά μέσα σε λίγους μήνες ηττήθηκε απ’ το «ισλαμιστικό» πρόγραμμα. Εκεί που ήταν ένα μικρής αξίας δίκτυο τρομοκρατών οι «ισλαμιστές» ξαφνικά και μυστηριωδώς διακήρυξαν την απόφασή τους να καταλάβουν όλο το μάλι· αν όχι τον κόσμο ολόκληρο.

Τα αφεντικά των «ισλαμιστών» (οι αλγερίνοι; οι μαλινέζοι;) και τα αφεντικά των αφεντικών τους (οι γάλλοι; οι αμερικάνοι;) έπρεπε να κτυπήσουν τον κώδωνα κινδύνου· για να αντιμετωπίσουν την απελευθέρωση της Azawad. Οπότε έγινε ένα πραξικόπημα στην πρωτεύουσα του μάλι, τον Μάρτη του 2012. Μέσα σε λίγους μήνες εισέβαλαν οι γάλλοι. Και με μαγικό τρόπο οι «ισλαμιστές τρομοκράτες» εξαφανίστηκαν λίγο πολύ.

Το πρόβλημα λύθηκε: η απειλή μιας ανεξάρτητης Σαχάρας – της Azawad – αντιμετωπίστηκε. Και ο «λευκός άνθρωπος» ξαναπήρε τον έλεγχο. Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, έτσι συνεχίζουν τα πράγματα. Οι πραξικοπηματίες, η γαλλική λεγεώνα των ξένων και οι αμερικάνοι πεζοναύτες, παραμένουν. Και ίσως αυξηθούν.

Γιατί οι Tuareg δεν πρόκειται να φύγουν. Δεν πρόκειται να πάνε πουθενά. Και συνεχίζουν να ονειρεύονται την ανεξαρτησία τους.

Θα ξεγελαστούν με την διεθνή επιτυχία της μουσικής τους; Με το πολιτιστικό εμπόρευμα; Ελπίζουμε πως όχι…