Σάββατο 21 Απρίλη.
– Ρε Μακρόν πιάσε δυο φρεγάτες!
– Θα τις φας εδώ ή να τις τυλίξω;
– Κάντες πακέτο, για το σπίτι… Έχουμε ειρήνη σήμερα… Ειρήνη και σταθερότητα…
(Να τι σημαίνει να είσαι νοικοκύρης και χουβαρντάς! Έχεις και καμία φρεγάτα στην καβάτζα, μπας και την χρειαστεί κανας φίλος…)
Σάββατο 21 Απρίλη. Έχουν υπάρξει στη διάρκεια των διακρατικών ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών του 20ου αιώνα «προβοκατσιάρες» (αν επιτρέπεται αυτή η διατύπωση υπερθετικού βαθμού) που έγιναν, μεθοδεύτηκαν, για να νομιμοποιήσουν προειλημμένες αποφάσεις και πολεμικούς σχεδιασμούς μεγάλης κλίμακας. Ο εμπρησμός του Ράιχτανγκ τον Φλεβάρη του 1933· και η υποτιθέμενη επίθεση και κατάληψη ενός γερμανικού συνοριακού ραδιοσταθμού στα τέλη Αυγούστου του 1939, ήταν δουλειές των ναζί… Η υποτιθέμενη επίθεση βιετναμέζων κατά αμερικανικών τορπιλακάτων στον κόλπο του Τονκίν στις αρχές Αυγούστου του 1964 και η περιβόητη 11η Σεπτέμβρη του 2001, ήταν αμερικανικές (ή και αμερικανική, η δεύτερη…) δουλειές… Οι βόμβες στο ψαχνό στην ιταλία ήταν ιταλικές παρακρατικές δουλειές, και είχαν έμμεση αλλά ουσιαστική σχέση με τον εξελισσόμενο τότε 3ο παγκόσμιο («ψυχρό») πόλεμο.
Μπροστά σ’ αυτά τα ιστορικά κατορθώματα, η υποτιθέμενη «χημική επίθεση στη Douma» της συρίας είναι μια μικρομεσαία, και πολύ πρόχειρα στημένη προβοκάτσια. Όσο περνούν οι μέρες (και χωρίς να έχουν αποφανθεί ακόμα οι ειδικοί του οηε) διάφορα δυτικά μήντια (καθόλου ύποπτα για «φιλοΑσαντισμό» ή «φιλοΠουτινισμό») παρουσιάζουν ρεπορτάζ που επιβεβαιώνουν την συριακή (και ρωσική) άποψη. Ότι δεν έγινε καμία επίθεση με χημικά στη Douma, και πως όλα ήταν ένα βιαστικό (και πολύ φτηνό) «στήσιμο» απ’ τους “white helmets”.
Μετά τον βρετανικό independent και το ρεπορτάζ του Fisk, το γνωστό γαλλικό πρακτορείο agence france-presse και το γερμανικό rtl group, σε χωριστά ρεπορτάζ, έχουν παρουσιάσει συνεντεύξεις με σύριους αυτόπτες της «επίθεσης». Που, φυσικά, την διαψεύδουν. Και μιλάνε για ήπια προβλήματα δύσπνοιας που οφείλονταν στην σκόνη και στους βομβαρδισμούς, που «μασκαρεύτηκαν» και σερβιρίστηκαν σαν «χημική επίθεση». (Φυσικά κάποιος θα υποστηρίζε ότι έχουν «δασκαλευτεί» πια…) Εν τω μεταξύ η πυραυλική επίθεση για την «τιμωρία» του Άσαντ ήταν οριακή, και δεν έφερε την επίσημη κήρυξη του 4ου παγκόσμιου.
Όλα καλά λοιπόν, αφού η προβοκάτσια στην Douma ήταν τόσο «ερασιτεχνική»; Όχι. Εκείνο που μας ανησυχεί είναι ότι εκείνοι που την έστησαν (και, με βεβαιότητα: εκείνοι που την αξιοποίησαν όπως και όσο μπορούσαν) είναι πραγματικά στριμωγμένοι στον εντεινόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό· ακόμα κι αν έχουν κάποιο χώρο στο συριακό πεδίο μάχης. Είναι στριμωγμένοι όχι στρατιωτικά – τουλάχιστον όχι ακόμα. Αντιλαμβάνονται όμως ότι οι «τάσεις» (και ο χρόνος) είναι εναντίον τους.
Η ερασιτεχνική και εξαιρετικά φτηνή προβοκάτσια στην Douma ήταν ουσιαστικά ένα σύντομο βίντεο. Πάτησαν πάνω σ’ αυτό, είπαν πολλά, απείλησαν περισσότερα, έκαναν ελάχιστα. Ας πούμε: «μια άσκηση» και μια «δήλωση παρουσίας» στη συρία. Η διάψευσή τους (και μάλιστα τόσο σύντομα) δεν τους αποκαλύπτει απλά σαν «ψεύτες». Τους γελοιοποιεί επιπλέον: ένα βίντεο, από εμπόλεμη ζώνη, στις κοινωνίες του ώριμου Θεάματος, να το θεωρούν «πειστήριο εγκλήματος», αυτοί οι υποτιθέμενοι «σοβαροί ηγέτες»;
Τι σημαίνει, λοιπόν, να αποδειχθούν και ψεύτες και γελοίοι οι πολιτικές βιτρίνες τριών απ’ τα όχι και τόσα πολλά καπιταλιστικά κράτη πρώτης γραμμής, ειδικά όταν είναι ήδη στριμωγμένοι; Δεν θα πρέπει να βρουν κάτι για να ρεφάρουν;
Σάββατο 21 Απρίλη. Παρότι, λοιπόν, μετά την περιορισμένη (έως συμβολική) επίθεση της 14ης Απρίλη έχει ακολουθήσει «εφησυχασμός», στην πραγματικότητα θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Υπάρχουν δύο «έξτρα» γεγονότα, «διάδοχα» εκείνης της επίθεσης, που έχουν σημασία. Το ένα είναι η ισραηλινή επίθεση (με πυραύλους επίσης) σε μια στρατιωτική βάση κάπου στη μέση της συρίας και η επίσημη αναγνώριση απ’ το Τελ Αβίβ ότι «σημάδεψε» (και σκότωσε) ιρανούς. Αυτό έγινε για πρώτη φορά. Και το δεύτερο ήταν η αναγγελία της Μόσχας ότι θα πουλήσει αντιαεροπορικά συστήματα S-300 στην Δαμασκό· ένα αμυντικό όπλο που θα στριμώξει ιδιαίτερα το κατ’ εξοχήν επιθετικό ισραηλινό σώμα, την αεροπορία.
Πέρα απ’ τις εκατέρωθεν απειλές ανάμεσα στο Τελ Αβίβ και στην Τεχεράνη που έχουν πυκνώσει την τελευταία εβδομάδα αλλά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ο συνηθισμένος βερμπαλισμός, κρύβεται το γεγονός ότι ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός είναι ο 4ος στριμωγμένος της «παρέας» της επίθεσης της 14ης Απρίλη, ακόμα κι αν δεν συμμετείχε άμεσα στην επιχείρηση. Με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την ηγεμονία του στη μέση Ανατολή το ισραηλινό καθεστώς ίσως είναι ο πιο άμεσα στριμωγμένος «εταίρος» του αγγλοσαξονικού άξονα και των συμμάχων του: η Τεχεράνη έχει φτάσει πράγματι σε «απόσταση βολής» απ’ την ισραηλινή κρατική λωρίδα, και όχι με τα χέρια στις τσέπες· η Χεζμπ’ αλλάχ είναι πολύ πιο ετοιμοπόλεμη απ’ το ισραηλινό πεζικό· και το Τελ Αβίβ δεν ανήκει στην κατηγορία των κρατών που «κάνουν ειρήνη» με «υπαρξιακούς αντιπάλους».
Ενόσω λοιπόν ο ισραηλινός μιλιταρισμός κάνει το εύκολο (να «θερίζει» άοπλους παλαιστίνιους διαδηλωτές…) τείνει προς μια «έξοδο κινδύνου» την οποία δεν μπορεί να περάσει μόνος του, αλλά θα χρειαστεί βοήθεια (και μάλιστα μεγάλης κλίμακας…) απ’ αυτούς ακριβώς που μέσω της προβοκάτσιας της Douma κινδυνεύουν άμεσα να αποδειχθούν και στα μάτια των υπηκόων τους, ψεύτες και γελοίοι.
Όλα αυτά ενώ πλησιάζει η στιγμή που το ψόφιο κουνάβι θα πει τι θα κάνει με την συμφωνία για το «πυρηνικό πρόγραμμα» του ιράν, έχοντας γύρω του «σωματοφύλακες» που είναι δηλωμένοι οπαδοί της ισοπέδωσής του…
Περίεργη κατάσταση…
(φωτογραφία: Ο 15χρονος Mohammad Ibrahim Ayyup δολοφονήθηκε χτες, με μια σφαίρα στο κεφάλι, στη λωρίδα της Γάζας… Ήταν ένας απ’ τους 4 δολοφονημένους της χθεσινής ισραηλινής «σοδειάς»…
Μπορεί να μην υπάρχει θεός… Αλλά αργά ή γρήγορα όλα εδώ πληρώνονται…)
Δευτέρα 16 Απρίλη. Νωρίς το καλοκαίρι του 2012 η ισραηλινή καθεστωτική Jerusalem Post είχε στην ύλη της και την πιο πάνω είδηση: ότι το ιράν, η ρωσία, η κίνα και η συρία πρόκειται να κάνουν τις μεγαλύτερες ever στρατιωτικές ασκήσεις στη μέση Ανατολή και στην ανατολική Μεσόγειο. Οι «πηγές» του ισραηλινού καθεστωτικού μήντιου ήταν συριακές και ιρανικές, και δεν ήταν τόσο κατηγορηματικές. Ανέφεραν πάντως την πιθανολογούμενη συμμετοχή (σ’ αυτές τις ασκήσεις) 90.000 στρατιωτών απ’ τα τέσσερα κράτη, 400 αεροπλάνων, 1.000 τανκς και άγνωστου αριθμού πλοίων.
Η άσκηση αυτή δεν έγινε ποτέ. Για το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς και τον ιμπεριαλισμό του, για τις ηπα και άλλες «δυτικές δυνάμεις» και τους δικούς τους ιμπεριαλισμούς, ο εφιάλτης υπήρξε σύντομος. Τότε. Ωστόσο η γεωγραφία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού δεν άλλαξε. Οι εντάσεις ανεβαίνουν, αλλά ο πλανήτης παραμένει ο ίδιος, τόσο μεγάλος / τόσο μικρός όσο και πριν 1000 ή 2000 χρόνια.
Λέγεται ότι το Πεκίνο έχει στείλει αξιωματικούς του στη συρία· ίσως και μερικές «ειδικές δυνάμεις»… Για εκπαιδευτικούς λόγους προφανώς, αλλά όχι μόνο: η μέση Ανατολή βρίσκεται στα ραντάρ του, χωρίς να το φωνάζει. Σχετικές φωτογραφίες δεν υπάρχουν, ούτε αναφορές ρουτίνας. Αλλά γιατί να το αποκλείσει κανείς όταν «οι δρόμοι του μεταξιού» φτάνουν οπωσδήποτε μέχρι την ανατολική Μεσόγειο (π.χ.: λιμάνι του Πειραιά…) κι όταν είναι πασίγνωστο ότι το Πεκίνο έχει global στρατηγική;
Το Πεκίνο έχει φτιάξει ήδη μια βάση στην Ερυθρά Θάλασσα (στο Τσιμπουτί). Κι αν ασχοληθεί κανείς με τον χάρτη και δει την απόσταση αυτής της βάσης απ’ τα κινεζικά σύνορα, θα πρέπει να σκεφτεί ότι η ανατολική Μεσόγειος είναι «ένα τσιγάρο δρόμος».
Με την τελευταία τους πυραυλική «συμβολική επίθεση» Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Παρίσι έκαναν κάτι αναπόφευκτο: προσπάθησαν, μέσω της ευχέρειας «πολεμικών κινήσεων» στην Ερυθρά Θάλασσα και στην ανατολική Μεσόγειο, να επιβεβαιώσουν «δικαιώματα κυριαρχίας» σ’ όλη αυτή τη θάλασσια ζώνη / διαδρομή. Λέμε ότι αυτό ήταν αναπόφευκτο απ’ την μεριά τους επειδή κάποιοι μέσα στα αντίστοιχα κράτη καταλαβαίνουν ότι αυτά τα δικαιώματα βρίσκονται υπό σοβαρή αμφισβήτηση.
Αν, ωστόσο, πυροβολώντας (ουσιαστικά με άσφαιρα) τον Άσαντ πυροβολούσαν «προληπτικά» την Μόσχα, την Τεχεράνη και το Πεκίνο (πράγμα που στην ασταμάτητη μηχανή δεν φαίνεται καθόλου παράλογο!…) τότε πυροβολούσαν στον αέρα! Κυριολεκτικά. Γιατί το «ευρασιατικό μπλοκ» έχει αποδειχθεί ως τώρα ιδιαίτερα προσεκτικό στο πως και πότε «ανοίγεται». Δείχνει υπομονή και σταθερότητα. (Προφανώς, για παράδειγμα, δεν θεωρήθηκε σημαντικό ότι το Πεκίνο κατήγγειλε την επίθεση στη συρία….)
Αν και όταν, όμως, κουβαληθεί για ασκήσεις στην περιοχή, πολύ θα θέλαμε να δούμε την φάτσα της κυρίας Nikki και κάθε άλλου με ανάλογο στόμα. Όπως πολύ θα θέλαμε να δούμε την χρησιμότητα των αμερικανικών βάσεων στην ypgκρατούμενη βόρεια και ανατολική συρία και στο βόρειο ιράκ· «για τον έλεγχο του ιράν» πάντα…
Λέμε: είναι σαφές πως κινείται η Ουάσιγκτον και οι μόνιμοι ή ευκαιριακοί σύμμαχοί της. Δεν φαίνεται όμως να έχουν καλή επίγνωση του πως κινούνται οι αντίπαλοί τους μέσα απ’ τους δύσκολους και συχνά ανορθόδοξους ελιγμούς τους…
Θα πει κανείς: με τα παρακμιακά επιτελεία που έχουν, από που να προκύψει η καλή επίγνωση;
(Τα υπόλοιπα που υποστηρίζει η ασταμάτητη μηχανή ισχύουν: η γραμμή της παγκόσμιας ενδοκαπιταλιστικής αντιπαράθεσης είναι μεγάλη και ενιαία…)
Κυριακή 15 Απρίλη. Εκτός απ’ την ασταμάτητη μηχανή και κάποιοι άλλοι χαρακτήρισαν την χθεσινή πυραυλική επίθεση τιμωρίας του Άσαντ σαν φάρσα – αλλά με πόνο ψυχής. Ένας απ’ αυτούς είναι το πολιτικό αφεντικό της Jaysh al-Islam, της οργάνωσης που έμεινε στην Douma «μια μέρα παραπάνω» (ανάμεσα σε μία συμφωνία αποχώρησής της που σκίστηκε και σε μια ακόμα χειρότερη που υπογράφτηκε λίγες ώρες μόνο μετά την προβοκάτσια (;) ή την σκηνοθεσία της «χημικής επίθεσης»), ονόματι Mohamad Alloush. Έχει το δίκιο του να παραπονιέται ο άνθρωπος: έκανε (η οργάνωσή του) τόσο κόπο για να αρπάξει την ευκαιρία η Ουάσιγκτον και οι υπόλοιποι, κι αυτό ήταν όλο κι όλο; Ούτε μια ώρα δουλειά; Αφεντικό; Δεν είσαι ‘ντάξει!!!
Όντως εκείνο που προκύπτει με βεβαιότητα, όχι μόνο απ’ την περιορισμένη στόχευση των αμερικανο-αγγλο-γαλλικών πυραύλων αλλά και απ’ την συνέντευξη του αμερικανικού πολιτικού και στρατιωτικού επιτελείου αμέσως μετά την λήξη της επίθεσης, είναι ότι οι «τιμωροί» έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποφύγουν οποιαδήποτε πρακτική «ενόχληση» της Μόσχας και της Τεχεράνης. Αυτό ήταν κάτι λογικό απ’ την μεριά τους (αν υπάρχει ακόμα λογική στην όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων)· όμως για μερικές ημέρες, ειδικά η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, είχαν αφήσει να εννοηθούν άλλα. Περίπου ότι θα αδιαφορούσαν για την ρωσική (και ιρανική) «προστασία» του Άσαντ…
Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι η Ουάσιγκτον και οι συμμαχοί της (όχι μόνο το Λονδίνο ή το οππορτουνιστικό Παρίσι αλλά ακόμα περισσότερο το Τελ Αβίβ και το Ριάντ) θα έκαναν πολύ περισσότερα σε βάρος του Άσαντ και, ειδικά, του συριακού στρατού αν μπορούσαν! «Αν μπορούσαν» να αποφύγουν τώρα την αναμέτρηση με τα ρωσικά και τα ιρανικά όπλα και εκείνους που τα κουμαντάρουν. Η επίθεση που έκαναν «αποφεύγοντας» την Μόσχα και την Τεχεράνη ήταν ελάχιστη σε σχέση με τις «ευκαιρίες» που έδινε η προβοκάτσια / σκηνοθεσία στην Douma…
Κυριακή 15 Απρίλη. Θα αναρωτηθεί κανείς: μα αφού όλα ήταν δεδομένα, και η στάση της Μόσχας και η στάση της Τεχεράνης, τι την ήθελαν την προβοκάτσια / σκηνοθεσία; Για να ξεφορτωθούν μια κατοστάρα πυραύλους παριστάνοντας (σε ποιούς;) τους Ζορρό της παγκόσμιας δικαιοσύνης;
Η ερώτηση είναι εύλογη. Και δεν έχουμε ακόμα μια πλήρη απάντηση. Είναι σίγουρο, για παράδειγμα, ότι ο αμερικανικός στρατός χρησιμοποίησε όχι μόνο τους «παλιούς» Tomahawk αλλά και ένα καινούργιο πυραυλικό μοντελάκι (agm-158 λέγεται) του οποίου η παραγωγή έχει στοιχίσει έναν περίδρομο λεφτά λόγω κακής αρχικής σχεδίασης και διάφορων προβλημάτων. Πρόκειται, κατά πάσα πιθανότητα, για τους “νέους, ωραίους και έξυπνους” που ανήγγειλε καμαρώνοντας το ψόφιο κουνάβι. Αν δει κανείς την επίθεση, απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, σαν “άσκηση” για να δοκιμαστεί η απόδοση των συγκεκριμένων πυραύλων (σε αναμέτρηση, τελικά, κατ’ αρχήν με τα όχι ιδιαίτερα σύγχρονα συριακά συστήματα αεράμυνας) τότε ήταν πράγματι στο “σωστό μέγεθος”! Πιθανόν να ήταν και επιτυχημένη, αν οι 19 τέτοιου είδους πύραυλοι που εκτοξεύτηκαν απ’ τα 2 βομβαρδιστικά b-1b στόχευαν το ερευνητικό κέντρο στα περίχωρα της Δαμασκού: στους υπόλοιπους στόχους η συριακή ανάσχεση ήταν 100% πετυχημένη (σε 5 στόχους) και 55% πετυχημένη σ’ έναν (στο στρατιωτικό αεροδρόμιο Mezzeh). Μόνο στο ερευνητικό κέντρο η αεράμυνα απέτυχε: απ’ τους 30 πυραύλους που το σημάδεψαν «πέρασαν» οι 23. Μπορεί ανάμεσά τους να είναι οι 19 «νέοι, ωραίοι και έξυπνοι»… (Σε κάθε περίπτωση δεν χρησιμοποιήθηκαν εναντίον τους ή εναντίον οποιωνδήποτε άλλων οι s-400. Και δεν θα μάθουμε αν τα ραντάρ του συγκεκριμένου συστήματος τους εντόπισαν… Αυτό είναι στρατιωτικό μυστικό της Μόσχας).
Την εκδοχή της άσκησης, που δεν είχε πραγματικό στόχο είτε τον Άσαντ είτε τα (ανύπαρκτα) «χημικά» του αλλά, όντως, την Μόσχα και την Τεχεράνη (έμμεσα αλλά σαφώς) υποστηρίζουν και κάποιοι «ειδικοί». Σύμφωνα μ’ αυτούς σκοπός της άσκησης ήταν ο «έλεγχος απόδοσης» για την περίπτωση αμερικανικής (ή και ισραηλινής) επίθεσης στο ιράν…
Αυτά είναι εκτιμήσεις και υποθέσεις… Εξηγούν όμως με λογική συνέπεια το γιατί οι «τιμωροί» χρησιμοποίησαν τόσο μεγάλο αριθμό πυραύλων για μια «μικρή» δουλειά που θα γινόταν με πολύ λιγότερους. Η απάντηση είναι προφανής: επειδή ήξεραν ότι πολλοί δεν θα φτάσουν στο στόχο τους… Είναι παράλογο, λοιπόν, να ήθελαν να δουν ποιοι και πως θα τα καταφέρουν, για μελλοντική (και πάντως όχι πολύ μακρινή) χρήση;
Παρασκευή 13 Απρίλη. Ενώ οι προετοιμασίες για την «τιμωρία» του Άσαντ και των συμμάχων του συνεχίζονται, φαίνεται να έχει προκύψει κάποιος προβληματισμός στην Ουάσιγκτον. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες (όχι της ασταμάτητης μηχανής!) αυτό που απασχολεί τόσο το αμερικανικό πεντάγωνο όσο και τον κύκλο περί το ψόφιο κουνάβι, είναι η πιθανότητα να «χοντρύνει» η ιστορία περισσότερο απ’ όσο θα το άντεχε (πολιτικά κατ’ αρχήν…) η επίδειξη «αμερικανικής δικαιοσύνης».
Το σημειώναμε από χτες: η θέση της Ουάσιγκτον είναι λεπτή και δύσκολη. Χρειάζεται, μεν, επειγόντως μια επίδειξη πυγμής στη μέση Ανατολή· γι’ αυτό και στήθηκε η «χημική αφορμή». Απ’ την άλλη μεριά όμως το να επιτίθεται κάποιος (όποια δικαιολογία κι αν χρησιμοποιεί) νομιμοποιεί τον αμυνόμενο να πράξει όπως κρίνει αναγκαίο· η άμυνα, ακόμα κι ενός «ζώου», δεν μπορεί να απαγορευτεί. Αν, λοιπόν, ο «τιμωρός» έχει κάποιο ανώτατο όριο ως προς το τι μπορεί να δικαιολογήσει στον εαυτό του και στους υποστηρικτές του σαν «εύλογες απώλειες», ο αμυνόμενος διατηρεί το δικαίωμα να ανεβάσει τον πήχυ, ακόμα κι αν πληρώσει κι αυτός το ανάλογο τίμημα. Η πιθανότητα αυτή δεν μπορεί να αποκλειστεί απ’ τα αμερικανικά επιτελεία. Ειδικά εφόσον έχει αναγγελθεί τόσο απ’ την Μόσχα όσο και απ’ την Τεχεράνη.
Ειπωμένο διαφορετικά το πρόβλημα της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και των όποιων ακόμα συμμάχων τους, είναι ότι δεν μπορούν να επικαλεστούν απειλές ούτε εναντίον τους ούτε εναντίον του πλανήτη. Μετά από 500.000 νεκρούς (σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις) στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου και κάμποσα εκατομμύρια εσωτερικούς και εξωτερικούς πρόσφυγες, η «τιμωρία» της χημικής δολοφονίας μερικών δεκάδων (ακόμα κι αν υπέθετε κανείς ότι πράγματι έκανε τέτοιο το καθεστώς Άσαντ…) μοιάζει στην κοινή λογική σα να «έσταξε η ουρά του γαϊδάρου». Προφανώς, ενάντια το στάξιμο της γαϊδουρινής ουράς μόνο ένας υγιεινός περίπατος νέων, ωραίων και έξυπνων πυραύλων θα ήταν επιτυχία. Οτιδήποτε με απώλειες, του ενός ή του άλλου είδους, θα προκαλούσε εύλογα την εξής σκέψη: αν για την χημική δολοφονία μερικών δεκάδων σύριων κάναμε τέτοια εκστρατεία, για τα πλήγματα των αμυνόμενων εναντίον του δικού μας στρατού δεν θα πρέπει να τα ισοπεδώσουμε όλα; That’s the question…
Και η μεν αγγλίδα θλιβερή πρωθ. και η κυβέρνησή της ποντάρει ότι θα δράσει με υποβρύχια, και ίσως την γλυτώσει (την ερώτηση). Αλλά τα αμερικανικά πλοία επιφανείας και τα αεροπλάνα; Γι’ αυτά τι μνημόσυνο θα ταίριαζε;
Το ζυγίζει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον…
Παρασκευή 13 Απρίλη. Την ακαριαία βερμπαλιστική «καταδίκη» απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και του Παρισιού την έχει διαδεχτεί ως τώρα μια κάποια δυστοκία στη λήψη της τελικής πολεμικής απόφασης.
Κι έτσι μέρα την ημέρα βρίσκουν το περιθώριο και εκδηλώνονται, όλο και πιο μεγαλόφωνα, οι εσωτερικές αντιρρήσεις στους υψηλούς ορόφους των καθεστώτων· τόσο του αγγλικού όσο και του γαλλικού. Βουλευτές (αλλά και «διαμορφωτές της κοινής γνώμης»…) βγαίνουν και αναρωτιούνται αν όντως έγινε χημική επίθεση στην Douma· και ποιος θα είχε συμφέρον να την κάνει.
Αυτό το δεύτερο είναι ένα απ’ τα μεγάλα αγκάθια των επίδοξων τιμωρών: δεν μπορούν να αποδώσουν στον Άσαντ κανένα κίνητρο, ούτε στρατιωτικό ούτε πολιτικό, για να χρησιμοποιήσει «χημικά» την ώρα που νικούσε ολοκληρωτικά και χωρίς αυτά. Το να σκιαγραφείς κάποιον σαν “κακό” χωρίς να μπορείς να βρεις κάποιο κίνητρο για την “κακία” του είναι κατάλληλο μόνο για παιδικά παραμύθια. Φυσικά, το να θεωρούν τους υποτελείς τους νήπια, είναι κάτι αγαπημένο για τα αφεντικά…
Η απουσία κινήτρων, και το βρώμικο παρελθόν του αμερικανικού και του αγγλικού καθεστώτος με τα εν γνώσει τους ψέμματα περί «χημικών και βιολογικών όπλων» του Σαντάμ Χουσεΐν διατρέχουν τα social media (πότε πότε και τα καθεστωτικά media) πολύ γρηγορότερα απ’ όσο θα ήθελαν οι τιμωροί.
Το ενδιαφέρον είναι ότι τον «επικοινωνιακό πόλεμο» δεν τον κερδίζει η Μόσχα ή η Δαμασκός· απλά τον χάνουν το Λονδίνο και το Παρίσι, σε κάποιον βαθμό και η Ουάσιγκτον. Τον χάνουν, θα έλεγε κανείς, «μόνοι τους»: ο αυτοματισμός των βαρύγδουπων αντιδράσεων των εκπροσώπων αυτών των ιμπεριαλισμών και το γεγονός ότι δεν κρατήθηκαν καν περιμένοντας κάποια επίσημα αποτελέσματα έρευνας, έχει γίνει μια απρόσμενη απόδειξη του δόλου τους.
Φυσικά αυτά δεν προδικάζουν τις αποφάσεις που θα πάρουν, «σύντομα ή όχι και τόσο σύντομα» όπως τιτίβισε το ψόφιο κουνάβι. Προς το παρόν τηλεφωνιούνται μεταξύ τους μπας και ενθαρρύνει ο ένας τον άλλον… Και κανείς δεν μιλάει για «ρωσικό δάκτυλο» στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης στα κράτη τους!
Φαίνεται ότι οι ρωσικές υπηρεσίες ασχολούνται μόνο με εκλογές…
(φωτογραφία: η ρωσική στρατιωτική αστυνομία μπαίνει στη Douma, απ’ όπου αποχώρησαν σχεδόν εντελώς οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι υπέστησαν τέτοια καθολική ήττα, ώστε αφενός αναγκάστηκαν να αφήσουν πίσω τους ακόμα και τα ελαφριά όπλα τους – σε αντίθεση με άλλες παρόμοιες συνθηκολογήσεις – ενώ αναγκάστηκαν επίσης να μετακινηθούν προς τις ελεγχόμενες απ’ την Άγκυρα και το f.s.a. πεζικό της περιοχές της βόρειας συρίας και όχι προς την Dara’a στο νότο, όπου υπάρχουν ομοϊδεάτες τους, όπως απαιτούσαν αρχικά…)
Τετάρτη 11 Απρίλη. Παλιάτσος πρώτης γραμμής, χωρίς όμως την ψοφιοκουναβική φήμη, είναι και ο γάλλος πρόεδρος Macron. Ο γαλλικός καπιταλισμός (τον οποίο εκπροσωπεί σα «γενικό σύνολο») λαχανιάζει και χάνει διαρκώς έδαφος στην παγκόσμια ιεραρχία όσο προχωράει ο 21ος αιώνας. Και ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron έχει αναλάβει να διασώσει την «γαλλόσφαιρα», πρώτα στην υποσαχάρια αφρική (σχετικά ευκολότερη αλλά καθόλου απλή δουλειά…) και, εσχάτως, στη μέση Ανατολή.
Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός «έχασε» την Δαμασκό (με την οποία είχε μακρόχρονη σχέση) αφήνοντάς την στις αμερικανικές, ισραηλινές και σαουδαραβικές πρωτοβουλίες τα τελευταία χρόνια. Και τώρα, που «άλλαξε το κόλπο», προσπαθεί να ξαναχωθεί στην συριακή επικράτεια, με τον πιο ταπεινωτικό (για φοβερούς και τρομερούς γάλλους ιμπεριαλιστές) αλλά και αόρατο ακόμα τρόπο: πίσω απ’ τις πλάτες της Ουάσιγκτον… Σε στυλ «άσε αφεντικό, θα καθαρίσω εγώ».
Αφού πρώτα το Παρίσι κατηγόρησε ευθέως την Μόσχα για «υποστήριξη» της υποτιθέμενης «συριακής επίθεσης με χημικά» στην Douma, χτες το γύρισε. «Η γαλλία και οι σύμμαχοί της θα αποφασίσουν τις επόμενες ημέρες (ουάου! είναι η γαλλία στο κέντρο και γύρω γύρω κάτι σύμμαχοι, σαν τις ηπα π.χ…..) για την απάντησή μας. Δεν πρόκειται να στοχεύσουμε συμμάχους του καθεστώτος, ούτε να επιτεθούμε σε οποιονδήποτε, αλλά μάλλον να κτυπήσουμε τις χημικές ικανότητες του καθεστώτος….» δήλωσε ο Macron. «Δεν θέλουμε κλιμάκωση…»
Ουάου!!! Ώστε το Παρίσι ξέρει ότι το καθεστώς Άσαντ έχει κάπου κρυφά εργοστάσια παραγωγής χημικών όπλων; Και γιατί δεν το λέει τόσο καιρό ώστε να τα καταστρέψει (μαζί με τους συμμάχους το, πάντα!!!) και να γλυτώσουν οι άμαχοι, τα παιδιά και οι γυναίκες; Το σόι σοσιαλιστικός κυνισμός είναι αυτός;
Επειδή το ψόφιο κουνάβι, σαν αρχιστράτηγος του αμερικανικού στρατού, κυριαρχεί ακόμα στη σκηνή, κανείς δεν δίνει σημασία στον ψόφιο ασβό του γαλλικού ιμπεριαλισμού, τον αρχιστράτηγο Macron. Όπως συμβαίνει και με την αγγλίδα αρχιστράτηγο και το δικό της επιτελείο, έτσι και οι “λεπενικοί δημοκράτες” κρύβονται πίσω απ’ τις «φαρδιές πλάτες» του ψοφιοκουναβιστάν (ελπίζοντας να κληρονομήσουν κάτι απ’ την παγκόσμια περιουσία του…).
Δεν παύει, ωστόσο, να είναι ο Macron ο κλόουν πολιτικός επικεφαλής ενός «εθνικού καπιταλισμού» επικίνδυνου μεν αλλά και σε παρακμή. Μπορεί να ελπίζει ότι συμμετέχοντας στο πλάι του αφεντικού (της Ουάσιγκτον) στην “τιμωρία” του Άσαντ θα συγκρατήσει (το αφεντικό). Αυτό δεν είναι πρωτοφανές στην καθεστωτική πολιτική· ωστόσο το Παρίσι δεν έκανε το ίδιο το 2003, όταν οι τότε αμερικάνοι συντηρητικοί ετοίμαζαν την “σοκ και δέος” επίθεσή του κατά του ιράκ.
Είναι λοιπόν τόσο κλόουν ώστε να δηλώσει στον τοξικό πρίγκηπα (σε ποιον; στο πελατάκι της πολεμικής του βιομηχανίας και όχι μόνο: deal 18 δις δολαρίων, βασικά για όπλα, υπέγραψε χτες ο τοξικός στο Παρίσι – άλλο αν θα υλοποιηθούν…) ότι «η στρατηγική του αντίληψη (του τοξικού…) για περιορισμό της ιρανικής επιρροής στη μέση Ανατολή, η οποία μπορεί να αποσταθεροποιήσει την περιοχή μέσω τρομοκρατίας τον βρίσκει σύμφωνο». Σαν φτηνός και καταγέλαστος πλασιέ ο «αρχιστράτηγος Macron» λέει στον τοξικό (που σήμερα είναι αύριο δεν είναι…) αυτά που θέλει να ακούσει, εκνευρίζοντας τον παραδοσιακό του σύμμαχο (την Τεχεράνη), στον οποίο αύριο θα λέει ψιθυριστά «ντάξει, λέμε και καμιά μαλακία», για να μην χάσει τα πλούσια συμβόλαια των γαλλικών εταιρειών για σοβαρές μπίζνες στο αναπτυσσόμενο καπιταλιστικά ιράν.
Αλλά βέβαια τι είναι ο «αρχιστράτηγος Macron»; Ο διάδοχος ενός καπιταλισμού που στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο είχε συμμαχήσει και με τις δύο πλευρές, μπας και την βγάλει. Και μια κυβέρνηση του Βισύ είχε, και έναν «αντιγερμανό» Ντε Γκώλ…
Δουλεύουν πάντα αυτά τα κόλπα; Θα φανεί…
(φωτογραφία πάνω: ο σαουδαραβας και ο γάλλος αρχιστράτηγος με το επαγγελματικό ύφος τους.
κάτω: ο τοξικός χωρίς τα ρούχα της δουλειάς, στο μουσείο του Λούβρου χτες. Μοιάζει με έλληνα μαγαζάτορα της πλατείας του Κορυδαλλού, αλλά δεν πρέπει να ξεπέφτουμε σε τέτοιες απλουστεύσεις…)
Τετάρτη 4 Απρίλη. Αν θέλει κανείς (θέλει;) να υποψιαστεί τι είναι ο ντόπιος προσοδικός συνδικαλισμός (μαζί με όλες τις μικρομεσαίες ουρές του…) αρκεί να ρίξει μια ματιά στο πως έχουν οργανώσει τα συνδικάτα των σιδηροδρομικών στη γαλλία την απεργία που μόλις ξεκίνησε.
Πρόκειται για εντελώς ρεφορμιστικά συνδικάτα – καμμία αμφιβολία! Επίσης το μέτωπό τους είναι επιχειρούμενες αλλαγές στη νομοθεσία που μυρίζουν “ιδιωτικοποίηση”. Στην ελλάδα τι θα έκαναν; Μία ή δυο “γενικές απεργίες” – νάχαμε να λέγαμε. Άντε και μια διήμερη απεργία στον θιγόμενο κλάδο…
Στη γαλλία τι έχουν σχεδιάσει (και αποφασίσει με “κάλπες” αν δεν κάνουμε λάθος): Κυλιόμενες διήμερες απεργίες, με τρεις μέρες κενό ανάμεσα, για τους επόμενους 3 μήνες! Όχι μια “απεργία διαρκείας” που στις 2 ή στις 3 βδομάδες θα προκαλούσε σοβαρά προβλήματα στους μισθωτούς απεργούς (εκεί δεν δηλώνουν “αναρρωτική άδεια”, σε συνεννόηση με τους προϊστάμενους, για να απεργούν και να πληρώνονται…) Αλλά: κυλιόμενες διήμερες απεργίες για ένα τρίμηνο…
Δεν αγιάζουμε τίποτα – ξέρουμε πολύ καλά τον ρόλο των επίσημων συνδικάτων σ’ όλο τον πρώτο κόσμο. Πάντα μας έκανε, όμως, εντύπωση το γεγονός ότι μερικές απ’ τις σχετικά σπάνιες απεργίες που έκαναν εκεί, οι “χαζοί ευρωπαίοι” (σε σχέση με τους “επαναστάτες έλληνες”…), ήταν καλά σχεδιασμένες και οργανωμένες ώστε να πετύχουν το μέγιστο αποτέλεσμα.
Ίσως να είναι απλά θέμα “λογικής” – ρεφορμιστικής συνδικαλιστικής λογικής, αλλά πάντως λογικής….