Tag: γαλλία

Μεσόγειος 1

Σάββατο 30 Ιούνη. Καθώς κρίσιμες κρατικές μεθοδεύσεις εξελίσσονται γρήγορα (και πάντως γρηγορότερα απ’ ότι η νωθρή κατανάλωση ειδήσεων μπορεί να καταλάβει) γίνεται (σ’ εμάς) ξεκάθαρο ότι κανείς πια δεν τις προσέχει. Ή, ακόμα χειρότερα, δεν ενδιαφέρεται καν και καν.

Η νέα ακροδεξιά ιταλική κυβέρνηση κάνει μια «στροφή», την οποία δεν κρύβει. Την διακήρυξε στο κυβερνητικό της πρόγραμμα: η Ουάσιγκτον είναι (δήλωσε ο νέος πρωθ. Giuseppe Conte στο κοινοβούλιο) ο προνομιακός σύμμαχος της Ρώμης.

Τι σημαίνει και τι αφορά αυτή η «προνομιακή» αμερικανο-ιταλική συμμαχία; Την Μεσόγειο, και την βόρεια Αφρική. Τα προηγούμενα χρόνια ο ιταλικός ιμπεριαλισμός «έχασε έδαφος» έναντι του γαλλικού (κυρίως στη λιβύη αλλά και στην υποσαχάρια Αφρική), το οποίο η νέα κυβερνοακροδεξιά της Ρώμης σκοπεύει να ανακτήσει. Και ο μόνος (ή ο πιο εύκολος) τρόπος είναι να προσκοληθεί στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό· ή, τουλάχιστον, στα σχέδιά του για την Μεσόγειο και την Αφρική. Κατά τον Conte η Μεσόγειος είναι «κεντρικό τμήμα ενός ενιαίου υδάτινου πεδίου που ξεκινάει δυτικά απ’ τον Ατλαντικό και φτάνει ανατολικά μέχρι τον Ινδικό». Καθόλου συμπτωματικά σ’ αυτόν τον «χάρτη» η ιταλική χερσόνησος βρίσκεται στο κέντρο…

(φωτογραφία: ο Conte με τον γ.γ. του νατο Stoltenberg, στη Ρώμη, στις 11 Ιούνη…)

Η ακόμα μεγαλύτερη καλωσύνη

Τετάρτη 27 Ιούνη. Το αλγερινό καθεστώς είναι μεν τυπικά συνέχεια της σπουδαίας απελευθερωτικής επανάστασης κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας (απ’ το 1954 ως το 1962)· αλλά στην πράξη είναι εδώ και πολλά χρόνια μια απολυταρχία, που συντονίζεται με το Παρίσι (και όποιον άλλον) προκειμένου να διατηρήσει την θέση της.

Σύμφωνα με πρόσφατες μαρτυρίες μεταναστών που επέζησαν, το αλγερινό καθεστώς έχει «ξεφορτωθεί» τουλάχιστον 13.000 μετανάστες (απ’ την υποσαχάρια Αφρική προς την Ευρώπη), τον τελευταίο χρόνο, στη Σαχάρα. Το καθεστώς τους δένει στα παράλια και τους μεταφέρει στην έρημο χωρίς νερό και φαγητό: άντρες, παιδιά, γυναίκες… Για να επιταχύνει τον θάνατό τους ο αλγερινός στρατός «μένει λίγο μαζί τους», στα φορτηγά φυσικά, αναγκάζοντας τους να περπατάνε μέσα στον ήλιο, σε 50 βαθμούς Κελσίου, για να βεβαιωθεί ότι εξαντλήθηκαν…

Δεν είναι φήμες. Οι μαρτυρίες όσων κατάφεραν να επιζήσουν κινούμενοι προς τα πίσω (προς το νότο) μέσα απ’ την Σαχάρα είναι σε γνώση των «ανθρωπιστικών αρχών της ε.ε.». Οι οποίες ανησυχούν μεν, αλλά τα κυρίαρχα κράτη έχουν το δικαίωμα να απελαύνουν άτομα που μπήκαν παράνομα στην επικράτειά τους… λένε. Όλο σεβασμό στην “εθνική ανεξαρτησία” των εργολάβων τους…

Το αλγερινό καθεστώς δεν θα έκανε τίποτα απ’ αυτά αν δεν είχε το ο.κ. πρώτα του Παρισιού (με το οποίο έχει πλήθος οικονομικών και όχι μόνο σχέσεων) και, στη συνέχεια, μέσω Παρισίων, με τα «όργανα της ε.ε.». Το ο.κ. που έχει πάρει ταιριάζει απόλυτα με την «τακτική της ανάσχεσης των προσφυγικών ροών» πριν καν πλησιάσουν τα «ευρωπαϊκά σύνορα». Η μεταφορά και εγκατάλειψη των αφρικάνων dreamers απ’ το αλγερινό καθεστώς εντατικοποιήθηκε απ’ τον Οκτώβρη του 2017, όταν «η ε.ε. αύξησε τις πιέσεις της προς τα βορειοαφρικανικά καθεστώτα να εμποδίσουν τους μετανάστες να πλησιάζουν την ευρώπη, είτε μέσω της Μεσογείου είτε μέσω των ισπανικών θυλάων στο Μαρόκο» σημειώνει το σχετικό προχθεσινό ρεπορτάζ του αμερικανικού καθεστωτικού cbs.

Το αλγερινό καθεστώς πληρώνεται, χωρίς να φαίνεται ότι τα «πιάνει» (και) γι’ αυτή τη δουλειά. Απ’ το 2014 ως το 2017 πήρε απ’ την ε.ε. «βοήθεια» 111 μύρια δολάρια· αν και όχι ειδικά για την «αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών». Αυτά τα φράγκα (και άλλα που κινούνται είτε πάνω απ’ το τραπέζι σαν «επενδύσεις» είτε από κάτω σαν «δωροδοκίες») είναι που εξασφαλίζουν ότι τα ευρωπαϊκά σύνορα βρίσκονται κάτω απ’ την Σαχάρα, στο μάλι – όπου υπάρχει ήδη ευρωπαϊκός, γαλλικός αλλά όχι μόνο, στρατός.

Η δυτική Αφρική έτσι κι αλλιώς

Δευτέρα 11 Ιούνη. Με τις καλημέρες μας, αν θέλετε να ακούσετε ένα τραγούδι, στο πάνω video η μαλινέζα ντίβα Fatoumata Diawara τραγουδάει για τους φυγάδες, τους νομάδες, τους ταξιδιώτες, αυτούς που όταν φτάνουν σε ευρωπαϊκό έδαφος λέγονται «παράνομοι».

Αν, όμως, θέλετε να δείτε την διαδικασία της πρωτοκοσμικής (και ειδικά της γαλλικής) αποικιοποίησης της δυτικής αφρικής, τότε το κάτω βίντεο λέει μερικά πράγματα (: ιταλικής παραγωγής με αγγλικούς υπότιτλους). Μόνο που δεν είναι για να το δείτε στο πόδι: διαρκεί 1 ώρα.

Θα υποψιαστείτε, τότε, γιατί ο γαλλικός ιμπεριαλισμός δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί να χαλιναγωγηθεί σε μια ομοσπονδιακή ευρώπη. Και γιατί θα πατάει πάντα σε δύο τουλάχιστον βάρκες, εξυπηρετώντας – τελικά – την Ουάσιγκτον.

https://www.youtube.com/watch?v=Gchqwt23gCI

 

Διεθνείς «μακριές γαϊδούρες»

Κυριακή 10 Ιούνη. Η ψοφιοκουναβική ιδέα ότι «θα έπρεπε να ξαναγυρίσει η Μόσχα στο club των g7ή8“ έγινε ευρύτερα γνωστή. Όχι, όμως, και η απάντηση της Μόσχας: δεν μας ενδιαφέρει… ασχολούμαστε με άλλα σχήματα..

Έτσι, ενώ οι g7 παράδερναν ως ένας εναντίον έξι (ή το ανάποδο) στο Κεμπέκ, στο κινέζικο λιμάνι του Qingdao την πρώτη ημέρα της συνόδου της SCO όλα ήταν ήρεμα. Κατά την εφημερίδα του κ.κ. κίνας people’s daily, οι g7 είναι ένα «κλαμπ πλουσίων και εγωϊστών… που τώρα τρώγονται μεταξύ τους»…

Και ναι – και όχι. Και μαζί δεν κάνουν, και χώρια δεν μπορούν. Οι «εταίροι» της Ουάσιγκτον δεν αντέχουν την τωρινή αμερικανική διοίκηση, αλλά δεν φαίνονται ικανοί να υπάρξουν χωρίς αυτήν. Όντως, χωρίς τον αμερικανικό στρατό η παγκόσμια ηγεμονία του Πεκίνου είναι ζήτημα ελάχιστου χρόνου. Αλλά, απ’ την άλλη, αυτή η «αμερικανική σωματοφυλακή της δύσης» γίνεται διαρκώς και πιο ακριβή, διαρκώς και πιο απαιτητική· επειδή, προφανώς, καταλαβαίνει πόσο απαραίτητη είναι.

Κάποιοι, όπως το Παρίσι, το δείχνουν και το εννοούν. Πως βρέθηκαν τα 250 γαλλικά κομάντο στην ypgκρατούμενη βόρεια συρία, τελευταία στιγμή; Προφανώς για να μπορέσει να αποσύρει κάποια απ’ τα δικά της η Ουάσιγκτον. «Τράμπα»: εκεί που το Παρίσι έχει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού την αμερικανική στρατιωτική «βοήθεια» είναι στην υποσαχάρια αφρική – στις ζώνες του γαλλικού ιμπεριαλισμού.

Ούτε σαν αγορά θέλουν να χάσουν οι μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρείες τις ηπα. Συνεπώς, παρά τους γαλλικούς ψευτοπαληκαρισμούς, η total τα μαζεύει και φεύγει απ’ το ιράν· το ίδιο σκέφτονται να κάνουν και οι γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες (αν και έχουν παλιά θυγατρικές στην Τεχεράνη).

(φωτογραφία πάνω: Όχι, δεν ετοιμάζεται να τον πετάξει στο νερό…

Κάτω: anti g7 διαδήλωση χτες, στο Quebec. Μήπως να τους αφήσουν να το διαλύσουν μόνοι τους το μαγαζί;)

Και το Βερολίνο;

Κυριακή 10 Ιούνη. Υποψιαζόμαστε (μια υποψία είναι, όχι αβάσιμη πάντως) πως εκείνος που έχει το σοβαρότερο πολιτικό πρόβλημα πλέον είναι το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο. Όπως είναι γνωστό, επι δεκαετίες, οι πολιτικές βιτρίνες του Βερολίνου (άσχετα από κόμμα, σ’ αυτά τα ζητήματα η γραμμή είναι ενιαία) ήταν οι πιο φανατικοί υποστηρικτές μιας ενιαίας ομοσπονδιακής ευρώπης. Μόνο για να σπάνε τα μούτρα τους πάνω στα γαλλικά «εθνικά συμφέροντα».

Το ότι ο μικροΝαπολέων Macron εμφανίζεται τώρα «πολύ ευρωπαϊστής» δεν πρέπει να ξεγελάει κανέναν! Το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο περνάει την δική του (σχετική) παρακμή στον παγκόσμιο καταμερισμό κεφαλαίου· και προσπαθεί να αντιδράσει εξισορροπιστικά όχι με «ευρωπαϊκό» αλλά με «αμερικάνικο» τρόπο: μέσω στρατιωτικών εκστρατειών. Ο Macron λέει παχιά λόγια, και είναι εύλογο ότι στο Βερολίνο το ξέρουν: δεν μπορούν πια να στηριχτούν στο Παρίσι… Ο καιρός που υπήρχαν κάποιες τέτοιες ελπίδες έχει εξανεμιστεί. Κι αυτό που αποδίδεται προσωποποιούμενο στην Μέρκελ θα ήταν σωστό να αναγνωριστεί απρόσωπα στο γερμανικό κεφάλαιο: το “μπούκωμα” ενός ευρωπαϊσμού που δεν κατάφερε να επιβληθεί έγκαιρα σε διάφορες παρακμιακές εθνικές ατζέντες.

Με τα διάφορα φασισταριά γύρω γύρω (αλλά και μέσα στη γερμανία) το Βερολίνο δείχνει να προσπαθεί, απλά, να συγκρατήσει τις εθνικιστικές φυγόκεντρες δυνάμεις: ενώ κανείς δεν μπορεί στ’ αλήθεια να διαλύσει χωρίς μεγάλο δικό του κόστος είτε την ε.ε. είτε την ευρωζώνη, συμβαίνει κάτι που έχει μόνο αποτέλεσμα μια δυσκινησία γεμάτη γκρίνιες και πόζες: ελάχιστοι δείχνουν να θέλουν πλέον να προχωρήσει ουσιαστικά και σοβαρά το project europe προς την πολιτική ομοσπονδιοποίηση, χωρίς «αστερίσκους» και φτηνούς υπολογισμούς…

Τι θα κάνει, λοιπόν, το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο; Δεν ξέρουμε. Πάντως όχι την χάρη στην Ουάσιγκτον…

(Μπορεί να περιμένει; Υπό ορισμένες προϋποθέσεις, ίσως…)

Συρία

Πέμπτη 7 Ιούνη. Η συμφωνία ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ουάσιγκτον σε ότι αφορά την πόλη Manbij στη βόρεια συρία δυτικά του Ευφράτη (ή, πιο σωστά, αυτά που είναι δημόσια γνωστά απ’ την όποια συμφωνία) επιβεβαιώνουν τα περιθώρια κινήσεων και ελιγμών που έχει το τουρκικό καθεστώς στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να θεωρηθούν σαν μια «καινούργια» ή «τελική» κατάσταση στους συσχετισμούς της περιοχής. Οι λόγοι είναι αρκετοί.

Το αποτέλεσμα της συμφωνίας Άγκυρας – Ουάσιγκτον είναι η αποχώρηση (ή το θέαμα της αποχώρησης…) των ypg/pkk απ’ την Manbij. Ωστόσο οι κούρδοι ένοπλοι μάτωσαν το καλοκαίρι του 2016 για την κατάληψη της αραβικής (και όχι κουρδικής) πόλης· υπό τις εντολές και με την βοήθεια (σε «βαριά όπλα» και διοικητές) της Ουάσιγκτον. Συνεπώς δεν θα αποχωρούσαν απ’ την Manbij χωρίς σοβαρά ανταλλάγματα (απ’ την μεριά των ηπα και των συμμάχων τους). Αυτά θα πρέπει να βρεθούν, και δεν είναι δύσκολο… Παρόλα αυτά, ακόμα και με ανταλλάγματα, οι «πολιτικές θέσεις» του pkk στη βόρεια συρία αδυνατίζουν όταν δείχνει με κάθε αφορμή πόσο «πιστό» είναι στις αμερικανικές εντολές…

Το άλλο θέμα είναι αυτό: ακόμα και σαν κατοχικός στρατός οι ypg/pkk μπορούσαν να λένε ότι βρίσκονται στην Manbij σαν «ντόπιοι αντιτρομοκράτες» – κατά του isis. Με την βοήθεια, φυσικά, των αμερικανικών όπλων. Τώρα που αποχωρούν τι είναι που νομιμοποιεί την αμερικανική (και γαλλική) κατοχή της πόλης; Η βοήθεια προς τα τοπικά αραβοσυριακά κλαν; Δεν θα πρέπει να παραδοθεί η περιοχή στις αρμοδιότητες του συριακού στρατού; Θα πρέπει…

Δεν ξέρουμε ούτε το περιεχόμενο της συμφωνίας Άγκυρας – Ουάσιγκτον, ούτε τους όρους της· ούτε, κατά συνέπεια, μπορούμε να προβλέψουμε τι απ’ αυτήν θα υλοποιηθεί και πότε. Ωστόσο, με δεδομένο ότι η Άγκυρα ανήκει ακόμα στο μπλοκ της Αστάνα, του οποίου τα υπόλοιπα μέλη (συμπεριλαμβανομένης της «αόρατης» Δαμασκού…) ασφαλώς και είναι ενημερωμένα, αυτή η συμφωνία μπορεί να αποδειχθεί «ένας πόντος που ξηλώθηκε» – εναντίον του αμερικανικού σχεδιασμού.

Πρόωρο να το πούμε με σιγουριά. Απλά το σημειώνουμε σαν ενδεχόμενο.

Συρία

Τρίτη 5 Ιούνη. Οι εκπρόσωποι / επικεφαλής τουλάχιστον 70 αραβικών φρατριών (: διευρυμένα πατριαρχικά σόγια) της συρίας συναντήθηκαν προχτές έξω απ’ το Aleppo. Και ορκίστηκαν υποστηρίξη στον Άσαντ και αντίσταση κατά των ξένων στρατών στο συριακό έδαφος: του αμερικανικού, του γαλλικού και του τουρκικού.

Η ίδια η ύπαρξη φρατριών σαν «πολιτικών (και στρατωτικών) συλλογικών υποκειμένων» είναι ένας αναχρονισμός για την συριακή κοινωνία· τα βασικά του οποίου ίσως υπήρχαν απ’ τα πριν στην επαρχία, αλλά εντάθηκε και νομιμοποιήθηκε στη διάρκεια του πολέμου. Το κατά πόσο θα παραμείνουν μόνιμες δομές στο μέλλον ή είναι μια «αμυντική αναδίπλωση» του κοινωνικού θα φανεί· ωστόσο δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε την σαφή συντηρητική οπισθοχώρηση.

Κατά τα υπόλοιπα, και με δεδομένο ότι αυτές οι φρατρίες προέρχονται κυρίως από περιοχές που έχουν καταλάβει οι ypg/pkk και ο αμερικανικός στρατός (συν τον γαλλικό) (Raqqa, Hasaka) είναι σαφές το είδος του πολέμου που έχει ξεκινήσει ήδη και, προφανώς, θα ενταθεί, κατά της αμερικανικής κατοχής της βόρειας και ανατολικής συρίας. Ένα ανταρτοπόλεμος, πόλεμος τριβής, με στόχο την διεθνή απονομιμοποίηση τόσο της κουρδικής όσο και της αμερικανικής κατοχής.

Γκάζι για όλους!!!

Τετάρτη 30 Μάη. Χαρές και πανηγύρια!!! Στο Τελ Αβίβ, στην Λευκωσία, στην Αθήνα! πανηγυρίζουν!! Πώς;;;; Δεν ακούσατε τίποτα; Χμμμμ… Για δυναμώστε λίγο την ακοή σας: κάπου ακούγεται οχλαγοή… (Ή σκέτα γοερά κλάματα).

Μέχρι πρόφατα (ας πούμε πριν 3 μήνες) η κυβέρνηση του λιβάνου είχε θεωρητικά θαλάσσια οικόπεδα προς γκαζο-εξερεύνηση. Όχι πια. Αυτοί οι άθλιοι ανθέλληνες (και θα σας θυμίσουμε αμέσως μετά τι και πως), η ιταλική ENI, η γαλλική Total και η ρωσική Novatek (αυτοί οι δύο είναι κι αλλού συνεταιράκια – δες χθεσινό σχόλιο μπίζνες και συμμαχίες) έκλεισαν συμφωνία για ερευνητικές γεωτρήσεις στα λιβανέζικα οικόπεδα 4 και 9. Ήταν ανάγκη;;; Ήταν ανάγκη λέμε;

Μια ματιά στην εισήγηση της 9ης Μάη ή στο 15λεπτο video της ίδιας εκδήλωσης δείχνει ότι το οικόπεδο 9 είναι πάνω στην ζώνη που θέλει να καταλάβει το Τελ Αβιβ (σε συνεργασία με την Λευκωσία), σε βάρος της Βηρυτού.

Η Total και η Eni λοιπόν, που είναι (και καλά!) η ελληνοκυπριακή και ελληνική ελπίδα να φυτέψουν τρυπάνια στα οικόπεδα που το νοτιοκυπριακό κράτος θεωρεί δικά του, έτσι ώστε να ελπίζει ότι την αμφισβητούμενη ιδιοκτησία του θα την στηρίξουν η Ρώμη και το Παρίσι, αυτές οι ίδιες εταιρείες λοιπόν, κάνουν δουλειές σε αμφισβητούμενα λιβανέζικα οικόπεδα! Εναντίον του συμμάχου ισραήλ!!! Άρα, κατά συνέπεια, εναντίον των gas συμφερόντων του άξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ…

Γαμημένε καπιταλισμέ!! Τόμπολα! Αν η Λευκωσία συνεχίσει να κάνει πλάτες στις παράνομες διεκδικήσεις του ισραήλ στην λιβανέζικη αοζ, πού θα βρει επιχειρήματα εναντίον της (νόμιμης ή παράνομης, δεν έχει σημασία γι’ αυτό εδώ το σχόλιο) τουρκικής διεκδίκησης στα υποτιθέμενα νοτιοκυπριακά «οικόπεδα»; Αν, πάλι, πάρει το μέρος της Βηρυτού, τι περιμένει να κάνει ο σύμμαχος Τελ Αβίβ;

Είναι γνωστό τι θα ήθελε να κάνει ο σύμμαχος Τελ Αβίβ (άλλο αν μπορεί πια). Ο ισραηλινός «τρελός σκύλος» Avigdor Lieberman, φίλος κι αδελφός των ελλήνων, έχει απειλήσει την Βηρυτό ότι “θα πληρώσει ακριβά” έτσι και τολμήσει να ρουφήξει γκάζι που το θεωρεί δικό του.

Εντάξει. Ένα είναι γαυγίζει ένας σκύλος, άλλο είναι να τον δαγκώσουν…

Spider ma(lia)n

Τρίτη 29 Μάη. O «ψευτο»Ναπολέοντας Macron είχε την ευαρέσκεια να τιμήσει τον χωρίς χαρτιά μετανάστη απ’ το μάλι Mamoudou Gassama (που έσωσε ένα πιτσιρίκι σκαρφαλώνοντας 4 ορόφους μιας πολυκατοικίας από μπαλκόνι σε μπαλκόνι με απίστευτη ευελιξία και σταθερότητα) με την γαλλική υπηκοότητα, ένα μετάλλιο και πρόσληψη στην πυροσβεστική (υπηρεσία όπου ασφαλώς θα χρειάζεται για καλούς σκοπούς το θάρρος, η γενναιότητα και οι ικανότητες του Mamoudou).

Ο χωρίς χαρτιά μετανάστης απ’ το μάλι Mamoudou Gassama όταν είδε το πιτσιρίκι να κρέμεται στον αέρα απ’ το μπαλκόνι δεν σκέφτηκε τίποτα άλλο απ’ τον κίνδυνό του. Ο δικός του κίνδυνος ούτε που τον ένοιαξε. Άρχισε να σκαραφαλώνει με την ακρίβεια ενός ακροβάτη που κοιτάει μόνο τον στόχο του. Το πιτσιρίκι. Πάτησε και ξαναπάτησε στην άκρη των κάγκελων· άρπαξε το τσιμέντο του από πάνω ορόφου. Κρεμάστηκε και πέρασε το άλλο χέρι του στην κουπαστή. Αναρριχήθηκε μόνο για να σταθεί όρθιος πάνω στην κουπαστή στο επόμενο δευτερόλεπτο. Δεν υπήρχε χρόνος γι’ αυτόν· μόνο να προλάβει.

Αυτό που έκανε ο χωρίς χαρτιά μετανάστης απ’ το μάλι Mamoudou Gassama λέγεται “υπέρβαση των ορίων για χάρη του είδους” – του είδους άνθρωπος: ενός είδους που έχει αρχίσει να σπανίζει και πάλι στον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο. Αυτό που έκανε ο πρόεδρος της γαλλίας λέγεται φτηνές δημόσιες σχέσεις και πολιτική κεφαλαιοποίηση των συναισθηματικών και όχι μόνο (κυρίως, όμως, αυτών!!!) ικανοτήτων κάποιου που, υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες, θα αντιμετωπιζόταν σαν ενοχλητικό (ή και επικίνδυνο) «κρέας».

Εκείνο που έκανε ο χωρίς χαρτιά μετανάστης απ’ το μάλι Mamoudou Gassama, σε ξένο τόπο, κυνηγημένος ουσιαστικά απ’ αυτόν τον “ξένο τόπο”, ήταν να αναδείξει, με “εντελώς δικά του έξοδα”, τι είναι ο άνθρωπος στα καλύτερά του. (Το ζευγάρι των γάλλων πρωτοκοσμικών ακριβώς δίπλα απ’ το πιστιρίκι είχε απλά χεστεί και δεν ήξερε τι να κάνει· όπως θα περίμενε κανείς απ’ τον “ανώτερο” και οριστικά ασώματο πλέον πολιτισμό τους… Μήπως να έβγαζαν μια φωτογραφία; Μήπως να καλούσαν την πυροσβεστική; Μήπως να έβαζαν τα κλάματα; Μήπως να έκαναν την προσευχή τους;).

Εκείνο που δεν θα κάνει ο Macron (αφού, άλλωστε, κανείς δεν το απαιτεί) είναι να πάρει τον στρατό του απ’ το μάλι, επιβεβαιώνοντας έτσι τι είναι τα καθάρματα της εξουσίας αλλά και οι οπαδοί τους. Δεν πρόκειται να αποσύρει τον στρατό κατοχής που προστατεύει την γαλλική εκμετάλλευση των μαλινέζικων ορυχείων ουρανίου από οποιαδήποτε αμφισβήτηση· προκαλώντας μαζική φτώχια στους μαλινέζους για χάρη της γαλλικής παραγωγής ηλεκτρισμού μέσω πυρηνικής ενέργειας. Μ’ άλλα λόγια: για να έχουν ρεύμα οι γάλλοι, πρέπει οι Mamoudou Gassama να θαλασσοπνίγονται… Σαν υπηρέτη αντέμειψε τον χωρίς χαρτιά μετανάστη απ’ το μάλι το γαλλικό πολιτικό αφεντικό! Του “έδωσε την ελευθερία του” όπως έκαναν πάντα οι πονόψυχοι αυτοκράτορες στους άξιους δούλους…

Χιλιάδες μαλινέζοι και άλλοι απ’ την υποσαχάρια Αφρική έχουν περάσει και θα συνεχίσουν να περνάνε, με όλους τους κινδύνους για τις ζωές τους, την Μεσόγειο… Χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες έχουν τέτοιο θάρρος που είναι ικανοί να κάνουν πράγματα που οι πρωτοκοσμικοί ούτε καλύτερα όνειρά τους δεν θα έβλεπαν… Κι όμως: δεν θεωρούνται ανώτεροι. Το αντίθετο… Θεωρούνται «κατώτεροι» – πριν ελάχιστων και «τιμητικών» εξαιρέσεων… Δηλαδή: όταν διακινδυνεύουν την ζωή τους για να σώσουν κάτι “λευκό”…

(Εκείνο το παλληκάρι που πούλαγε χαρτομάντηλα πως το λένε; Αντετοκούμπο;)

Μπίζνες και συμμαχίες

Τρίτη 29 Μάη. Η ε.ε. (δια της σκιώδους υπ.εξ. της Mogherini) ορκίζεται πως όχι μόνο θα συνεχίσει να τηρεί την συμφωνία για τα ιρανικά πυρηνικά, αλλά και ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να προστατέψει τις μπίζνες των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων στο ιράν.

Ίσως δεν καταφέρει πολλά, στο βαθμό που οι θιγόμενες εταιρείες έχουν μεγάλες δουλειές και στις ηπα. Όμως φαίνεται ότι η ε.ε. ή έστω αρκετά κράτη μέλη της, ειδικά της ευρωζώνης, είναι αναγκασμένα να βρουν εναλλακτικές χρηματοπιστωτικές διαδικασίες για να παρακάμπτουν αυτό που είναι ξεκαθάρα και οριστικά το τελευταίο αμερικανικό όπλο πριν τις βόμβες: τις «οικονομικές κυρώσεις».

Η γαλλική total δείχνει ότι θα δυσκολευτεί να κρατήσει την μεγάλη μπίζνα εκμετάλλευσης του ιρανικού κοιτάσματος φυσικού αερίου στο νότιο Pars – μια κινεζική εταιρεία είναι έτοιμη να την αντικαταστήσει. Απ’ την άλλη αύξησε το ποσοστό της στην εκμετάλλευση σε ρωσικό κοίτασμα στην Αρκτική, όπου θα συνεργαστεί με την ρωσική Novatek και κινέζικες αντίστοιχες. Κάτι είναι κι αυτό…

Τέτοιου είδους οικονομικοί συνεταιρισμοί δεν διαμορφώνουν υποχρεωτικά «πολιτική κρατικών μπλοκ» – αν και είναι αναμενόμενο ότι Βερολίνο, Παρίσι και Ρώμη θα ήθελαν να αυτο-προσδιοριστούν περισσότερο στις σχέσεις τους με την Μόσχα. Θα πρέπει να εννοούνται (αυτοί οι συνεταιρισμοί) περισσότερο σαν τακτικές κινήσεις, εδώ ή εκεί, παρά σαν έκφραση κάποιας στρατηγικής επιλογής (αναφερόμαστε πάντα στα ευρωπαϊκά κράτη). Κάνουν, όμως, τις αμερικανικές κινήσεις διατήρησης του παγκόσμιου ελέγχου και της ηγεμονίας όλο και πιο αναποτελεσματικές, όλο και πιο «απελπισμένες»…