Παρασκευή 14 Δεκέμβρη. Ο “τρομοκράτης της Nice” Mohamed Lahouaiej-Bouhlel εκτελέστηκε στη διάρκεια της “επιχείρησης αντιμετώπισής” του, εκείνο το όχι και τόσο μακρινό βράδυ, στις 14 Ιούλη του 2016. Το ίδιο έγινε και χτες, με τον πιο πρόσφατο “τρομοκράτη του Strasburg” Cherif Chekatt. (Παρεπιπτόντως: την “ευθύνη της επίθεσης” ανέλαβε ο … isis!… Που χάθηκε τόσον καιρό; Κι αν άργησε λίγο, αυτό οφείλεται ότι στα μέρη που έχει στριμωχτεί δεν έχει καλό σήμα internet…)
Το ίδιο γίνεται πάντα εδώ και πάνω από δεκαπέντε χρόνια: οι τρομοκράτες εκκαθαρίζονται έγκαιρα… Με μια αξιοσημείωτη εξαίρεση: την σύλληψη, ζωντανού στο βέλγιο, του δήθεν (κατά τις γαλλικές υπηρεσίες) «εγκέφαλου» της σφαγής στο Παρίσι το Νοέμβρη του 2015, Salah Abdeslam. Όταν οι γαλλικές υπηρεσίες ζήτησαν την άμεση έκδοση του, οι βελγικές απάντησαν ειρωνικά: εμείς, πάντως, δεν τους σκοτώνουμε… Ο νοών νοείτω…
Ο Abdeslam, ο (λόγω βέλγικης αστυνομικής τακτικής) επιζών «εγκέφαλος των επιθέσεων στο Παρίσι», δεν είναι καν και καν «εγκέφαλος», ούτε για τον εαυτό του! Ήταν ένας ασήμαντος και αφελής πεζικάριος της ιστορίας, αυτός που πέταξε την τελευταία στιγμή το εκρηκτικό γιλέκο του στα σκουπίδια έξω απ’ το stade de france, επειδή δεν γούσταρε ούτε να σκοτώσει ούτε να πεθάνει… Γι’ αυτό και παραμένει σιωπηλός κρατούμενος στις γαλλικές φυλακές, με την δίκη του να έχει προσδιοριστεί για το … 2020. (Ούτε τα ελληνικά δικαστήρια δεν κάνουν τέτοια ρεκόρ κωλυσιέργειας!)
Ο στρατηγικός ρόλος της ομολογίας του κρατούμενου εγκληματία, που τόσο χαρακτηριστικά ανέδειξε και ανέλυσε ο Michel Foucault στο «η γέννηση της φυλακής» σαν κεντρικό στοιχείο της κάποτε αστικής αναδιάρθρωσης / αντίληψης περί του νόμου, της τάξης και της δικαιοσύνης, έχει τελειώσει προ πολλού!… Έχει τελειώσει μαζί με τις όποιες ιστορικές αστικές αντιλήψεις (για οτιδήποτε). Όμως οι «εξωδικαστικές εκτελέσεις» – ξέρετε κάτι γι’ αυτές; – πηγαίνουν σετ με τις «παράπλευρες απώλειες», αδιάφορο το ποιοί δολοφονούνται σ’ αυτές. Είναι η πίσω όψη τους. Με απλά λόγια: η δομή κράτος / κεφάλαιο ΔΕΝ δεσμεύεται πια, καθόλου, απ’ τις ιστορικές θεσμίσεις του καπιταλισμού στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα – που δημιουργήθηκαν (και ίσχυαν) μόνο για όσο καιρό υπήρχε η ανησυχία για το ενδεχόμενο της εργατικής επανάστασης και της (μετά απ’ αυτήν) εργατικής δημοκρατίας.
Ελλείψει ιστορικής γνώσης είναι εύκολο να πει ο καθένας ότι πρόκειται για σύμπτωση το ότι οι «τρομοκρατικές επιθέσεις» (και τα αναπόφευκτα «μέτρα έκτακτης κατάστασης», απ’ τον αμερικανικό patriot act το 2001 και μετά) στον πρώτο κόσμο συμβαίνουν όταν:
Α) Πρέπει να ξεκινήσει μια ιμπεριαλιστική εκστρατεία, κι αυτή πρέπει να νομιμοποιηθεί…
Β) Πρέπει να αναβαθμιστεί μια ιμπεριαλιστική εκστρατεία, και η αναβάθμισή της πρέπει να νομιμοποιηθεί…
Γ) Πρέπει να αντιμετωπιστούν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, και χρειάζεται επειγόντως κήρυξη «κατάστασης έκτακτης ανάγκης»…
Δ) Φράξιες των υπηρεσιών προσπαθούν να επιβάλλουν τις μιλιταριστικές προτιμήσεις τους, μαζί με κάποια αύξηση στις ανάλογες κρατικές χρηματοδοτήσεις…
Πράγματι. «Συμπτώσεις». Που επαναλαμβάνονται βαρετά και αιματηρά, αλλά παραμένουν πάντα «συμπτώσεις». Είναι λογικό κάτι τέτοιο στις κοινωνίες του ώριμου Θεάματος. Εδώ δεν υπάρχουν γεγονότα με την ιστορικο-διαλεκτική έννοια. Υπάρχουν μόνο εντυπώσεις (για ότι αφορά οτιδήποτε έξω απ’ την ατομική μικροσφαίρα της καθημερινότητας). Και οι εντυπώσεις κάθονται η μία πάνω στην άλλη, συμ-πίπτουν με την κυριολεκτική έννοια της λέξης «σύμ-πτωση».
Όπως στα κινηματογραφικά trailers.
(Οπότε ανθούν και οι παρανοϊκές θεωρίες συνωμοσίας που είναι ακριβώς αυτό: η λεκτική αλλά όχι λογική παράθεση εντυπώσεων…)
(φωτογραφίες: Είναι χθεσινές, απ’ το Στρασβούργο – αλλά μην σας ξεγελάσουν. Πρώτον θα μπορούσαν να είναι και περσινές, και προπέρσινες, από διάφορα μέρη. Και δεύτερον αφορούν μόνο τον “φυσικό” χώρο / χρόνο. Πολύ περισσότερη δουλειά γίνεται στον ψηφιακό…)