America, america

Τετάρτη 12 Απρίλη. Υπάρχουν κάποιοι που, στα σοβαρά, υποστηρίζουν ότι η πρόσφατη αμερικανική επίθεση (ή, έστω, μισο-επίθεση…) στη συρία είναι «στροφή 180 μοιρών» στην εξωτερική πολιτική που είχε υποσχεθεί προεκλογικά το ψόφιο κουνάβι. Δεν είμαστε σίγουροι αν κοροϊδεύουν συνειδητά ή έχουν κάψει τα εγκεφαλικά τους κύτταρα. Το “america first” είναι αδιανόητο και αδύνατο αν δεν είναι ηγεμονικό! Κατά συνέπεια ο πυρήνας του «america first» είναι το «america everywhere»! Παντού όπου αμφισβητούνται ή διακυβεύονται τα αμερικανικά συμφέροντα, όπως αυτά εννοούνται κάθε φορά.

Η πρόσφατη σύνοδος των g7 την ιταλία έμοιαζε, περισσότερο από ποτέ ως τώρα, σαν απομίμηση (ή φάρσα) πολεμικού συμβουλίου. (Να θυμίσουμε ότι οι g7 ήταν g8, με την συμμετοχή και της Μόσχας. Η οποία «διώχτηκε» απ’ το σουαρέ, τον Μάρτη του 2014, λόγω της προσάρτησης της Κριμέας. Στους g7 συμμετέχουν γαλλία, ιταλία, γερμανία, ηπα, καναδάς και ιαπωνία· συν την ε.ε….). Ο υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν Rex Tillerson δήλωσε ότι «οι ηπα θα τιμωρούν οποιονδήποτε εγκληματεί κατά αθώων οπουδήποτε στον πλανήτη». Και ότι η Μόσχα θα πρέπει να συνετιστεί και να σταματήσει τα κολλητιλίκια με την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ αλλάχ.

Είναι βέβαια πιθανό ότι δεν πρέπει να παίρνει κανείς στα σοβαρά τις δηλώσεις του συγκεκριμένου αμερικάνου αξιωματούχου· λέει και ξε-λέει σε ρυθμούς που θα ζήλευε και ο κυρ Γιάνης. Ωστόσο οι υπόλοιποι υπ.εξ. του τραπεζιού, ειδικά οι ευρωπαίοι, έκαναν ότι τον ακούνε. Απ’ την μια δεν ήθελαν να του χαλάσουν τα κέφια, απ’ την άλλη όμως δεν ήθελαν ούτε να τον ενθαρρύνουν. Τελικά κατέληξαν όλοι μαζί στο ότι “Assad must go” και στο ότι “θα ήταν αντιπαραγωγικές καινούργιες κυρώσεις στη Μόσχα για τον ρόλο της στη συρία” (;;) – παρά την πρόταση του “global Britain” Boris Johnson – αλλά, επίσης, στο ότι “ο Πούτιν θα πρέπει να σταματήσει την υποκρισία του στη συρία”… (Το γεγονός ότι αυτό το τελευταίο το “έσπρωξε” ο γάλλος υπ.εξ. Jean-Marc Ayrault, με τις πάντα υπαρκτές υπόγειες σχέσεις με το καθεστώς Άσαντ, δείχνει τι σημαίνει να ξέρει κανείς καλά από υποκρισία!!!)

Ειδωμένη σαν «πολεμικό συμβούλιο» η τελευταία σύνοδος των g7 ήταν συναυλία λυκοφιλίας.

Τι θα κάνει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον; Ακριβώς αυτό που υποσχέθηκε το ψόφιο κουνάβι: θα σπρώξει, θα κλωτσήσει, θα πατήσει σε σβέρκους και, κυρίως, σε πτώματα· προσπαθώντας να μείνει «πάνω πάνω» στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…

(Επειδή το θέαμα δεν έχει όρια: το τελευταίο που κυκλοφορεί στην global δημαγωγία είναι ότι το ψόφιο κουνάβι βομβάρδισε το αεροδρόμιο στη συρία … επειδή αυτό του εισηγήθηκε η κόρη του!.. Πριν κάτι δεκαετίες έγινε της μόδας μια άλλη θεωρία: ότι ο Κλίντον έριξε παρόμοιους πυραύλους στο σουδάν για να «καθαρίσει» κάτι λεκέδες στο παντελόνι του…

Πλάκα έχουν αυτά τα οικογενειακά των ενοίκων του άσπρου σπιτιού. Απλά η αναγωγή τους σε αιτίες έχει στόχο, κρυφό ή φανερό αδιάφορο, να νομίζουμε ότι ζούμε τα καπρίτσια και τα βίτσια των δωματίων κάποιου παλατιού… Τόλμη και γοητεία ένα πράμα… )

Άντε, λοιπόν, να δούμε τι θέλει η κυρά Ιβάνκα για την βόρεια κορέα… Επίσης ας μαθευτεί ποιες οικογενειακές σχέσεις διαμορφώνουν τις σκέψεις και τις αποφάσεις του επιτελείου του ψόφιου κουναβιού… Καπιταλισμός; Μπααααα…. Αναβίωση της αριστοκρατίας!!!)

Πολεμική αποπληροφόρηση

Τετάρτη 12 Απρίλη. Είναι ένα ζήτημα στο οποίο θα επανερχόμαστε τακτικά: παρά τις ρητορείες περί «ελεύθερης πληροφόρησης» και «αντικειμενικής δημοσιογραφίας» ακόμα και τρανταχτά ονόματα των παγκόσμιων media κάνουν πλέον άγρια αποπληροφόρηση / παραπληροφόρηση· πέρα απ’ ό,τι «είχαμε συνηθίσει» εδώ και χρόνια. Η εκτίμησή μας είναι ότι αυτό συμβαίνει επειδή πράγματι ο καπιταλιστικός κόσμος μπαίνει βαθύτερα στα σκοτάδια της πολεμικής διαχείρισης της κρίσης / αναδιάρθρωσης.

Συνεπώς ένα απ’ τα πολλά που κρύφτηκαν σε σχέση με την αμερικανική επίθεση στη συρία ήταν οι «αντιδράσεις της άλλης πλευράς» – πέρα απ’ την αναμετάδοση λίγων δηλώσεων, για να διασωθούν τα προσχήματα.

Ενδεικτικά λοιπόν: μετά την επίθεση εντατικοποιήθηκαν οι επαφές μεταξύ Μόσχας, Τεχεράνης, Δαμασκού και Χεζμπ’ Αλλάχ. Την Κυριακή το πρωί ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani τηλεφωνήθηκε με τον Assand. Ύστερα τηλεφωνήθηκε με τον Putin. Παράλληλα, την προηγούμενη ημέρα, είχαν επικοινωνήσει ο ιρανός αρχηγός του στρατού Mohammad Hossein Baqeri με τον ρώσο Valeri Gerasimov, αλλά και οι επικεφαλής των συμβουλίων εθνικής ασφάλειας Ali Shamkhai και Ratrushev. Ξαναμίλησαν και την Κυριακή. Οι υπ.αμ. ρωσίας, συρίας και ιράν μίλησαν μεταξύ τους χτες.

Το τι κουβεντιάζουν βάσιμα το υποθέτει κανείς. Το ότι υπάρχει κι αυτή η πλευρά είναι σκόπιμο να παραλείπεται. Απ’ τα μάτια του κοινού: αφού πάντα (πάντα!) γίνεται ένας πόλεμος του «καλού» με το «κακό» (όπου το «καλό» είναι στην δική μας μεριά) το να προβάλλεται το «κακό» σαν σκιώδες και αμφίβολο είναι μέρος της απόδειξης … της κακίας του….

Άσχημα, πολύ άσχημα

Τετάρτη 12 Απρίλη. Ένας δολοφονημένος από μπάτσους άοπλος διαδηλωτής είναι ένας δολοφονημένος από μπάτσους άοπλος διαδηλωτής. Τελεία και παύλα. Ακόμα κι όταν το συναίσθημα δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος (πράγμα που συμβαίνει συχνά) η δολοφονία άοπλων διαδηλωτών μετατρέπει το συναίσθημα σε πολιτική. Όχι άδικα.

Καταλαβαίνουμε μεν ότι η βενεζουέλα βρίσκεται στα πρόθυρα εμφύλιου, αλλά καταλαβαίνουμε επίσης ότι η αστυνομία υπακούει τις εντολές της κυβέρνησης. Του Μαδούρο. Αφού αποφάσισε να διατάξει την αστυνομία του να πυροβολεί τους εναντίον του διαδηλωτές, σκάβει ακόμα βαθύτερα τον λάκο του.

Κι αν οι πληβείοι στη βενεζουέλα θαφτούν κάτω απ’ τα δικά του ερείπια, δεν θα υπάρξει ιστορικό συμπέρασμα του είδους τι κρίμα.

Erica

Τετάρτη 12 Απρίλη. Η Erica, σύμφωνα με τον επικεφαλής της ομάδας που την έφτιαξε, είναι το πιο όμορφο, και το πιο «ανθρώπινο» αυτόνομο ανδροειδές αυτή τη στιγμή.

Είναι ρομπότ. Όχι άνθρωπος ούτε μηχανή (λέει ένας απ’ την ομάδα). Κάτι άλλο…

Δείτε το 15λεπτο video (λίγα αγγλικούλια χρειάζονται…):

Meet Erica, the world’s most human-like autonomous android

Και ίσως δεν είναι αργά να αρχίσετε να διαβάζετε το cyborg…

Είσαι ό,τι αγοράζεις (;)

Τρίτη 11 Απρίλη. Στα ‘90s, όταν η κατανάλωση έγινε το κύριο στοιχείο ταυτότητας της μεγάλης πλειοψηφίας των ντόπιων, η κινηματική αντίδραση ήταν (και) αυτό το σύνθημα: είσαι ό,τι αγοράζεις. Άλλοτε με ερωτηματικό, άλλοτε χωρίς, αυτές οι τρεις λέξεις περιέγραφαν με ακρίβεια μια μαζική «οντολογική» εξέλιξη, που στην ελλάδα ήρθε με μικρή χρονική καθυστέρηση σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες, αλλά εκτόνωσε με πολύ μεγαλύτερη ένταση, με την ένταση του λιγούρη, τον κανιβαλισμό της επίδειξης.

Αυτό το «είμαι ό,τι αγοράζω» δεν ήταν απλά ένας μαζικός συνειδησιακός εκφυλισμός. Ήταν, επίσης, μια ανακατασκευή των δημόσιων χωροχρόνων, τόσο με την φυσική έννοια (η πολεοδομία / χωροταξία και η δημόσια τάξη της κατανάλωσης) όσο και σε σχέση με τον «διάλογο του ιδιωτικού με το δημόσιο». Το να «είμαι ό,τι αγοράζω» σήμαινε επίσης να «γίνομαι ό,τι δείχνω»: πέρα απ’ αυτήν καθ’ αυτήν την επίδειξη των εμπορευμάτων (ρούχα, οχήματα, κοσμήματα, οτιδήποτε) οι συμπεριφορές έγιναν γενικευμένες πόζες. Κι αυτή η συν-ήθεια αναμόρφωσε επίσης το τι όφειλε να είναι το «ιδιωτικό Εγώ»: προετοιμασία για την α ή β πόζα ή απολογισμός του τι απέφερε και τι όχι.

Η νεοφιλελεύθερη προτροπή ότι ο «εαυτός μας είναι το κεφάλαιό μας» (μια διεστραμμένη ιδέα που έγινε, ωστόσο, μαζικά και ευχάριστα αποδεκτή) στην μικροαστική της έκφανση έγινε «είμαι ο νταραβεριστής του εαυτού μου»: όταν δεν ποζάρω, γίνομαι ο λογιστής μου, και μετράω κέρδη και ζημιές… Συνεπώς, πίσω απ’ την βιτρίνα του «είμαι ό,τι αγοράζω» και του «είμαι ό,τι δείχνω» φώλιασε για πάντα η δυσ-τυχία: η απειλή της (κοινωνικής) απόρριψης σαν υπαρξιακή χρεωκοπία.

Είσαι ό,τι δείχνεις

Τρίτη 11 Απρίλη. Η γρήγορη και θριαμβευτική αποικιοποίηση των ένδοξων Εγώ και των σχέσεών τους απ’ το εμπόρευμα (την εν-σωμάτωση και την επίδειξή του) έχει ωστόσο ένα ελάττωμα: απαιτεί την μεσολάβηση του χρήματος. Σε κάθε ταξική κοινωνία αυτό είναι λογικό· αλλά έτσι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος οι «αδύναμοι» ή οι «οριακοί» καταναλωτές θα στραφούν εναντίον των υπόλοιπων…

Η ψηφιοποίηση των κοινωνικών σχέσεων (τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα» είναι η ως τώρα πιο καθαρή μορφή της) αποκατέστησε εκείνο που παρά την ιδεολογική καταναλωτική φρενίτιδα έμενε λειψό. Στον επώνυμο ή ανώμυμο κόσμο των προφίλ, των ειδώλων, ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να μαστορεύει και να μοστράρει χωρίς χρηματικό κόστος τον Εαυτό – που – θέλει – να – δείχνει. Η επίδειξη δεν γίνεται, πια, μόνο στους «φυσικούς» χωροχρόνους. Γίνεται, όλο και περισσότερο, σαν ψηφιακή χειροτεχνία / «επικοινωνία». Επιτέλους, μπορεί ο καθένας να φτιάχνει το κοινωνικό του avatar κατά βούληση, να το αλλάζει, να το εμπλουτίζει· ακόμα και να έχει περισσότερα του ενός: ένας δημοκρατικός θρίαμβος της φαινομενικότητας! (Και της παράνοιας επίσης!!!)

Όμως το «δωρεάν» της ψηφιοποίησης των κοινωνικών σχέσεων δεν είναι «τζάμπα»! Υπάρχει ένα ηλεκτρονικό εισιτήριο που πληρώνει διαρκώς ο καθένας και η καθεμία για να μοστράρεται στο ψηφιακό θέατρο: η παραχώρηση των στοιχείων του. Των data του. Όχι μόνο εκείνων που επιλέγει να δείχνει, αλλά και όλων των υπόλοιπων, όλων όσων διατρέχουν οποιαδήποτε ψηφιακά μεσολαβημένη συναλλαγή και «συμβολική» ανταλλαγή του / της.

Αν το εμπόρευμα και η «λογική της δοσοληψίας» αποικιοποίησε σε πρώτη φάση τους Εαυτούς και τις σχέσεις μεταξύ τους εξασφαλίζοντας (όσο…) την κερδοφορία των αφεντικών, αν το «είμαι ό,τι αγοράζω» ήταν το λιπαντικό της εθελόδουλης πειθαρχίας στις καπιταλιστικές νόρμες, η ψηφιοποίηση του «είμαι ό,τι δείχνω» κάνει το ίδιο, σε έναν ανώτερο βαθμό υπεξαίρεσης, συσσώρευσης, κεφαλαιοποίησης. Και είναι πάντα εθελοντική…

Αφού η μάζα πείστηκε ότι «ο εαυτός της είναι το κεφάλαιό της» τώρα αυτοί οι «εαυτοί» γίνονται το κεφάλαιο άλλων: των υπερ-εταιρειών συγκέντρωσης και «διαχείρισης» των big data· και των κάθε είδους μυστικών υπηρεσιών…

Κατευθείαν απ’ τους «άγιους τόπους»

Δευτέρα 10 – Δευτέρα 17 Απρίλη. Το «άγιο φως»; Όχι δα! Αυτό είναι για κρατικούς λακέδες και μόνιμα “αθώους” πιστούς… Απ’ τους «άγιους τόπους» μια φευγαλέα ματιά μέσα απ’ το βλέμμα ενός άραβα ράπερ. Ο Tamer Nafar δεν είναι, ίσως, ριζοσπαστικά πολιτικοποιημένος (θα ήταν σε κάποια ένοπλη οργάνωση σε τέτοια περίπτωση). Είναι ένας απ’ τους ελεύθερους πολιορκούμενους της Παλαιστίνης.

Η μουσική είναι λιγότερη απ’ τα λόγια… Δεν υπάρχουν ελληνικοί υπότιτλοι, άρα θα χρειαστούν τα αγγλικά σας. Το επίπεδο lower φτάνει. Κι αυτό το άρωμα μιας άνοιξης, της αραβικής, που μένει συνέχεια, εδώ και 60 χρόνια, κάτω από στρατιωτικά άρβυλα· κι ωστόσο δεν λέει να συνθηκολογήσει…

Προβοκάτσια στη συρία: μια πρώτη αποτίμηση

Δευτέρα 10 Απρίλη. Απ’ την στενά εννοημένη γεωπολιτική άποψη, απ’ την σκοπιά δηλαδή του ζητήματος σε ποιο βαθμό η Ουάσιγκτον κατάφερε με την πρόσφατη πυραυλική επίθεση να ξαναεδραιωθεί στο συριακό πεδίο μάχης, δεν θα βιαστούμε να δώσουμε οριστική απάντηση. Κι αυτό το πεδίο, όπως επίσης το ιρακινό, το αφγανικό και το υεμενίτικο, είναι «ανοικτό» εδώ και χρόνια: θέατρα ενός αργού, φονικού και μακρόσυρτου πολέμου όπου μπορούν να συμβαίνουν μικρότερες ή μεγαλύτερες αλλαγές συσχετισμών…

Από «ψυχο-πολιτική» άποψη όμως η προβοκάτσια / επίθεση ήταν, κρίνουμε, επιτυχημένη. Κι αυτό φαίνεται απ’ το πως μπορεί να δουλέψει σαν «προηγούμενο» για μια (ευρύτερη) απειλούμενη ή πιθανή επίθεση στη βόρεια κορέα (για παράδειγμα…).

Α) Το καθεστώς της Δαμασκού, για ελάχιστο ιστορικό χρόνο, φάνηκε ότι βγαίνει απ’ το στόχαστρο της Ουάσιγκτον. Αντίθετα εκείνο της Pyongyang είναι κηρυγμένο επίσημα και μόνιμα σαν «στόχος», απ’ την εποχή του Μπους του Β, αν όχι νωρίτερα. Συνεπώς η ιδεολογική προεργασία (για τη νομιμοποίηση μιας επίθεσης) εναντίον του δεύτερου είναι υπερώριμη, σε αντίθεση με την συριακή περίπτωση.

Β) Το καθεστώς της Δαμασκού κατηγορήθηκε για «χρήση χημικών» στο πόδι, και χωρίς καμία απόδειξη. Αντίθετα εκείνο της Pyongyang κατηγορείται για κατοχή πυρηνικών, και υπάρχουν αρκετές αποδείξεις γι’ αυτό. Συνεπώς δεν χρειάζεται «σκηνοθεσία της επικινδυνότητας».

Γ) Το καθεστώς της Δαμασκού δεν έχει στοχοποιήσει αμερικανικό «πολεμικό υλικό» (ζωντανό ή «πάγιο»…). Αντίθετα εκείνο της Pyongyang αναπτύσσει σταθερά την πυραυλική του τεχνολογία (χωρίς να το κρύβει) και θεωρείται πως έχει ήδη στην ακτίνα δράσης του αμερικανικές βάσεις στην ιαπωνία, στη νότια κορέα, και στον ειρηνικό. Θεωρητικά θα μπορούσε, κάνοντας ένα άλμα, να αποκτήσει βαλιστικούς πυραύλους που να φτάνουν στο σύνολο της αμερικανικής επικράτειας. Συνεπώς ενώ το συριακό καθεστώς είναι αντίπαλος δεύτερης ή τριτης σειράς για την Ουάσιγκτον, το βορειοκορεατικό είναι πρώτης.

Δ) Τέλος η βόρεια κορέα ανήκει στο «μέτωπο του ειρηνικού», που είναι το βασικό για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Αφού, λοιπόν, το ψοφιοκουναβικό καθεστώς κατάφερε το ελάσσον (την επίθεση στη συρία) με απόλυτα καουμπόικο τρόπο και, παρ’ όλα αυτά, είχε την χαρά να απολαύσει απλόχερα υποστήριξη ή, έστω, συμπάθεια, τι εμπόδιο θα συναντήσει αν επιδιώξει το μείζον (μια επίθεση στην βόρεια κορέα);

Αυτό είναι το εμπόδιο: εκεί, στον Ειρηνικό, στο κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, είναι κι άλλοι «με το όπλο παρα πόδα». Όχι αμελητέοι: το Πεκίνο και η Μόσχα. Δεν επιδιώκουν, βέβαια, μια μετωπική αναμέτρηση με την Ουάσιγκτον· πόσο αδρανείς όμως μπορούν να μείνουν στις πολεμικές «πρωτοβουλίες» της; Στον Ειρηνικό ο 4ος παγκόσμιος είναι κυριολεκτικός: διακρατικός, χωρίς proxies, χωρίς προσχήματα.

Σε κάθε περίπτωση, το «ψυχοπολιτικό» κέρδος της Ουάσιγκτον μεταξύ των «δυτικών πληθυσμών» αποτελεί ένα είδος ιδεολογικού κεφαλαίου. Το πως και πότε ακριβώς θα επιχειρήσει να το αξιοποιήσει (ή, απλά, να το φρεσκάρει) είναι κάτι που μένει να το δούμε. Ωστόσο δεν θα το αφήσει να πάει χαμένο…

(φωτογραφία: Δικέ μου τους βλέπεις αυτούς τους τομαχώκ που ρίχνω στη συρία; Έχω και καλύτερους για τη γούνα σου!…)

Απαραίτητη υπενθύμιση

 

Δευτέρα 10 Απρίλη. Θα πρέπει να τονίσουμε ότι «πολυμερείς διακρατικοί θεσμοί», του είδους οηε ή νατο, που πριν κάποιες δεκαετίες έμοιαζαν, λόγω συνθετότητας και αντιβάρων, να λειτουργούν εξισορροπιστικά στις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, δεν κρεμάνε υποχρεωτικά μια ωραία ημέρα στην πόρτα τους μια ταμπέλα του είδους «end». Είναι συνηθισμένο, κι έχει γίνει κι άλλες φορές στον προηγούμενο (τον 20ο) αιώνα, «απλά να ξεπερνιούνται» στην πράξη.

Όπως συμβαίνει στον ταξικό ανταγωνισμό έτσι και στον ενδοκαπιταλιστικό, το πραγματικό σύνταγμα (δηλαδή οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης με την δυναμική τους) και το τυπικό σύνταγμα (οι παγιωμένες μέσω θεσμίσεων ισορροπίες δύναμης) αποκλίνουν συστηματικά μεταξύ τους, χωρίς να είναι υποχρεωτικό ότι το «πραγματικό» καταργεί με ταρατατζούμ το «τυπικό». Απλά το προσπερνάει, το αχρηστεύει, το κάνει λείψανο άλλης εποχής…

Για παράδειγμα η «κοινωνία των εθνών», που δημιουργήθηκε μετά τον Α παγκόσμιο «για να μην ξαναγίνει τέτοιο κακό», δεν διαλύθηκε τυπικά με το ξεκίνημα του Β. «Κάπου υπήρχε» στη διάρκειά του, μέχρι που απλά ξεχάστηκε…

Η απόκλιση που μνημονεύουμε έχει ξεκινήσει εδώ και σχεδόν 3 δεκατίες· και το χάσμα μεγαλώνει. Με πισωγυρίσματα ίσως, αλλά με ξεκάθαρη τάση. Και, κυρίως, ξεκάθαρη σκοπιμότητα…

(φωτογραφία: χθεσινή διαδήλωση κατά της αμερικανικής επίθεσης στη συρία – Νέα Υόρκη).

Ο παράγοντας χρόνος…

Δευτέρα 10 Απρίλη. Αποφεύγουμε, όσο μπορούμε, να σχολιάζουμε τα «διαπραγματευτικά κατορθώματα» της φαιορόζ κυβέρνησης (με τους πάνκακους δανειστές) για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή την γενική άποψη / γνώμη μας την έχουμε παρουσιάσει ήδη, και δεν έχει γίνει κάτι που να επιβάλλει την επανεξέτασή της. Και δεύτερον, επειδή ο δημαγωγικός βομβαρδισμός εκ μέρους των καθεστωτικών είναι σαν την βλακεία: ανελέητος.

Για παράδειγμα «τα τελευταία». Οι φαιορόζ έχουν φτάσει να πανηγυρίζουν «για την επιτροφή της τρόικας» (!!) ενώ αυτή ΘΑ έρθει… Κάποια στιγμή… Ίσως σε καμιά 10αριά μέρες… Πανηγυρίζουν επίσης για κάποια υποτιθέμενη «συμφωνία», σα να «ξημερώνουν νέοι καιροί». Ενώ αυτό που έχει γίνει ως τώρα είναι μια γενική συμφωνία σε ορισμένα απ’ τα θέματα της θρυλικής «β αξιολόγησης», στο format του “Brussels group” (έλληνες υπουργοί απ’ τη μια και τεχνοκράτες των δανειστών απ’ την άλλη), την οποία (συμφωνία) οι υπ.οικ. της ευρωζώνης έκαναν την μεγάλη χάρη στην Αθήνα να της επιτρέψουν να την πουλήσει σαν «απόφαση του eurogroup”… Την στιγμή που α) η συμφωνία είχε γίνει πριν απ’ αυτό· β) το eurogroup της μάλτας ήταν «άτυπο», οπότε δεν μπορούσε να πάρει καμία απόφαση, για οτιδήποτε· γ) πρόκειται για μια γενική επανάληψη των δεσμεύσεων της Αθήνας απ’ το καλοκαίρι του ‘15· δ) με ένα χρόνο καθυστέρηση ήδη, και πολλά ακόμα «ανοικτά ζητήματα»…

Με μια μονότονη συνταγή «ενέσεων αισιοδοξίας», βασικό στοιχείο του επαρχιώτικου τακτικισμού της, η φαιορόζ κυβέρνηση πουλάει μια εορταστική αύρα του είδους «άντε, ξεμπερδέψαμε». Τίποτα δεν έχει ξεμπερδευτεί!!!

Και ο καιρός περνάει…