Τεχεράνη – Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ

Τετάρτη 9 Αυγούστου. Αν η “τριπλή συμμαχία” μεταξύ ηπα, ισραήλ και σαουδικής αραβίας θεωρεί ότι δεν έχει πολλά να περιμένει απ’ τους proxies της στη συρία, εκτός φυσικά απ’ τους ypg, μήπως θα μπορούσε να σκεφτεί να χρησιμοποιήσει αυτούς τους αξιόπιστους proxies εναντίον του ιράν; Συρία και ιράν δεν έχουν κοινά σύνορα, αλλά τέτοια υπάρχουν μεταξύ ιράκ και ιράν. Εκεί έδρασε πριν χρόνια μια κουρδική αυτονομιστική οργάνωση (KDPI), αλλά οι «φρουροί της επανάστασης» την κατέστειλαν σκληρά.

Έγινε μια προσπάθεια «ανάστασης» της οργάνωσης πριν λίγα χρόνια, υποστηριζόμενη απ’ την μοσάντ· χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Μήπως τώρα οι δυνατότητες είναι καλύτερες; Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις για τέτοιο σχεδιασμό… Απ’ την άλλη μεριά η διοίκηση του ιρακινού κουρδιστάν (που θα πρέπει να κάνει τα στραβά μάτια σε στρατόπεδα και εκπαίδευση του KDPI) ίσως να μην έχει τέτοιο συμφέρον.

Όμως ο πόλεμος που συνεχίζεται έχει διάφορες μορφές. Το να αποκτήσει το ιράν ένα σοβαρό “πρόβλημα τρομοκρατίας”, και όχι μόνο απ’ τον isis, θα χαροποιούσε την “τριπλή συμμαχία”. Ίσως γι’ αυτό η Άγκυρα κτίζει τείχος στα σύνορά της με την Τεχεράνη: για να εμποδίσει τα ανεξέλεγκτα μπες – βγες…

Θα δείξει…

Οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται…

Τετάρτη 9 Αυγούστου. …Με την υποστήριξη των ηπα, η ε.ε. θα πρέπει να κινηθεί γρήγορα κάνοντας μια σοβαρή προσπάθεια να εξασφαλίσει μη ρωσικές προμήθειες φυσικού αερίου στην ευρώπη, εμποδίζοντας έτσι τον Πούτιν να χρησιμοποιήσει την ενέργεια σαν πολιτική κάλυψη μια για πάντα. Σ’ αυτό τον στόχο οι ηπα έχουν να παίξουν κρίσιμο ρόλο ώστε να βοηθήσουν την απελευθέρωση των συμμάχων μας απ’ την κυριαρχία της ρωσίας στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου.

Οι φτηνές και άφθονες αμερικανικές πηγές έχουν ρίξει τις τιμές διεθνώς, αλλά απ’ την στιγμή που ο Πούτιν πουλάει πετρέλαιο και αέριο ελεύθερα σ’ όλο τον κόσμο εμείς πιεζόμαστε και πουλάμε σε ελάχιστους. Γι’ αυτό τον λόγο υποστήριξα το νόμο για την Ενεργειακή Ασφάλεια του Βόρειου Ατλαντικού (North Atlantic Energy Security Act), ένα νόμο που θα ξεδιπλώσει την διάθεση των δικών μας πηγών, με σκοπό να υπονομεύσει το καθεστώς Πούτιν και ενισχύσει τους συμμάχους μας στην ευρώπη.

Ο αμερικανικός ενεργειακός τομέας έχει την δυνατότητα να γίνει ένα πολύτιμο στοιχείο που θα ωθήσει την οικονομία, θα υπηρετήσει τους σκοπούς της εξωτερικής πολιτικής των ηπα, και θα ενισχύσει την εθνική μας ασφάλεια και την ασφάλεια των συμμάχων μας στον κόσμο…

Αυτά λέγονταν, έτσι ακριβώς… όχι πριν 3 βδομάδες αλλά σχεδόν πριν 3 χρόνια. Στις αρχές Δεκέμβρη του 2014. Απ’ τον υποτιθέμενο “μαχητή” (και όχι πάντα φιλοΤραμπ) συντηρητικό γερουσιαστή McCain – τον άνθρωπο που έχει δουλέψει επί χρόνια σαν «ανεπίσημος» υπ.εξ. των ηπα, κάνοντας όλες τις βρωμοδουλειές που δεν μπορούσαν να γίνουν επίσημα. Όπως, για παράδειγμα, τις επαφές με τους τζιχαντιστές στη συρία…

Πολύ πριν γίνουν οι περσινές αμερικανικές εκλογές (και το Κρεμλίνο εκλέξει το ψόφιο κουνάβι, όπως λέει ο θρύλος…) η Ουάσιγκτον επεδίωκε να «δέσει» ενεργειακά την ευρώπη· και, αντίστοιχα, να κόψει την ροή ρωσικού φυσικού αερίου. Γιατί όταν ένας πολιτικός σκύλος σαν τον McCain γαυγίζει για «μη ρωσικές πηγές» εννοεί «πηγές που ελέγχουμε εμείς…. είτε είναι στην επικράτειά μας, είτε αλλού».

Να πει κανείς ότι η Ουάσιγκτον δεν έκανε φιλότιμες προσπάθειες γι’ αυτό τον σκοπό; Έκανε και παράκανε. Η ενίσχυση των φασιστών στην ουκρανία τι στόχο είχε άραγε αν όχι την διακοπή της ροής φυσικού αερίου απ’ την ρωσία στην ευρώπη; Απέτυχε σε μεγάλο βαθμό όταν ανακοινώθηκε ο south stream 2…

Αλλά η στοχοπροσήλωση στοχοπροσήλωση! Τώρα, με αφορμή την θρυλούμενη αλλά καθόλου αποδεδειγμένη εμπλοκή της Μόσχας στις αμερικανικές εκλογές (κάτι βρήκαν να πουν!) οι κυρώσεις συμμαδεύουν και τις ευρωπαϊκές ενεργειακές εταιρείες (γερμανικές και αυστριακές κατά κύριο λόγο) που συνεργάζονται με την gazprom στην κατασκευή και στην εκμετάλλευση του south stream 2.

Θέλουν οι ευρωπαίοι να «απελευθερωθούν» απ’ το ρωσικό αέριο και να υποδουλωθούν στο υγροποιημένο αμερικανικό; Όχι, δεν θέλουν! Πρώτον, επειδή το ρωσικό είναι φτηνότερο… Και δεύτερον επειδή η Μόσχα δεν έχει βάσεις σε ευρωπαϊκό έδαφος, οπότε η όποια (ενεργειακή) εξάρτηση είναι «μονή». Αντίθετα, η εξάρτηση απ’ τους αμερικάνους έχει πάντα και κάνες. Είναι πολλαπλή… Συχνά δεν μπορεί καν να ειπωθεί “εξάρτηση”. Λέγεται κατοχή με τακτ· και έτσι ασκείται. Παράδειγμα οι σχέσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών με τις ιρανικές…

Και αυτό έχει πολλές και διάφορες συνέπειες… Γιατί ούτε ο McCain το έκρυβε, πριν σχεδόν τρία χρόνια: οι σκοποί της εξωτερικής μας πολιτικής και η εθνική μας ασφάλεια πρώτα και πάντα! Σα να έλεγε: america first – και οι υπόλοιποι να πάνε να ….

Οπότε το ψόφιο κουνάβι μπορεί να τσινάει, αλλά τα αμερικανικά νομοθετικά σώματα είναι μέσα στη γραμμή του· ή αυτός στη δική τους. Το ίδιο κάνει, παρά τα μελοδράματα…

Συρία

Τρίτη 8 Αυγούστου. Γρηγορότερα απ’ ότι αναμενόταν ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του κατέλαβαν απ’ τον isis την πόλη Sukhnah, 70 χιλιόμετρα ανατολικά της Palmyra, και λίγο παραπάνω από 100 δυτικά του κυρίως στόχου, που είναι η Deir ez-Zor. Εννοείται ότι “κατάληψη” σημαίνει ότι και αυτή η πόλη, η Sukhnah, έχει γίνει μπάζα… Προς την Deir ez-Zor συγκλίνουν, εν τω μεταξύ, απ’ τα βορειοδυτικά άλλα τμήματα του φιλοΆσαντ μετώπου, κατεβαίνοντας δίπλα απ’ τον Ευφράτη (απέχουν γύρω στα 60 χιλιόμετρα).

Το αξιόλογο ως τώρα είναι ότι μετά την αναγγελία περί τερματισμού της χρηματοδότησης διάφορων αντι-Άσαντ ενόπλων απ’ την cia, δεν έχει γίνει κάποια σοβαρή κίνηση προς την Deir ez-Zor απ’ την μεριά των συμμάχων της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ – παρότι ένας αριθμός απ’ αυτούς τους αντι-Άσαντ proxies έχουν συγκεντρωθεί και στρατοπεδεύσει στην ypgκρατούμενη ζώνη, βόρεια απ’ την Deir ez-Zor.

Έχουν παραιτηθεί η Ουάσιγκτον and friends απ’ το σχέδιο να κόψουν την χερσαία επαφή της Τεχεράνης με τον λίβανο, στην οποία η Deir ez-Zor είναι στρατηγική θέση; Ετοιμάζουν κάτι άλλο, χειρότερο;

Δεν ξέρουμε…

Βαλκάνια 1

Τρίτη 8 Αυγούστου. Αφού ξεμπέρδεψε με το «κυπριακό» ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek ετοιμάζεται να ξεμπερδέψει και με το «μακεδονικό». Με την ίδια ελληνική εθνική γραμμή: η καλύτερη λύση είναι η παράταση της εκκρεμότητας. Βέβαια η εξωτερική πολιτική της ε.ε. (όσο και όπου υπάρχει τέτοια) δεν ευνοεί τα ελληνικά κόλπα. Επιπρόσθετα η Αθήνα έχει φτιάξει ένα φανταστικό όνομα έντιμου και αξίοπιστου εταίρου, σοβαρού διαπραγματευτή και καλοπροαίρετου ρεαλιστή εδώ και 7 χρόνια, όπως είναι γνωστό· ταλέντα που κάνουν τους ευρωπαίους να κοιτάνε με θαυμασμό τις ελληνικές πολιτικές βιτρίνες (ή κάνουμε λάθος;).

Έτσι, παρότι δεν επίκειται σύντομη είσοδος του μακεδονικού κράτους στην ε.ε. για λόγους εντελώς άσχετους με την «διένεξη για το όνομα» (την οποία οι πάντες στον πλανήτη θεωρούν γελοία), και ακριβώς επειδή δεν επίκειται κάτι τέτοιο, η ευρωενωσιακή διπλωματία θα πρέπει να υποστηρίξει τον σοσιαλδημοκράτη Zaev με άλλους τρόπους. Για λόγους ανταγωνισμού το ίδιο είναι πιθανό να ψάχνει και η Ουάσιγκτον. Αυτά υποδεικνύουν ότι ο ογκόλιθος και η ελληνική «εθνική γραμμή» θα νοιώσουν κάποια «πίεση». Δεν υπάρχει θέμα, όμως. Εδώ κατάφεραν να πετάξουν έξω τον οηε απ’ το «κυπριακό», στο «μακεδονικό» θα κολλήσουν οι πανέλληνες;

Βαλκάνια 2

Τρίτη 8 Αυγούστου. Φυσικά, τους άυπνους φύλακες αυτής της γραμμής, τους ανησυχεί λίγο (ή πολύ· σιωπηλά πάντως…) η «συμφωνία φιλίας και καλής γειτονίας» που υπέγραψαν πριν μια βδομάδα, στις 1 Αυγούστου, ο Zaev (πρωθ. της μακεδονίας) και ο Borissov (πρωθ. της βουλγαρίας) στη Σόφια. Την συμφωνία την χειροκρότησε ο Johannes Hahn (μικρό το κακό: είναι ο αρμόδιος επίτροπος για την διεύρυνση της ε.ε., μια διεύρυνση που έχει παγώσει εδώ και πολύ καιρό, λίγο πολύ άεργος δηλαδή – στην Αθήνα κάτι τέτοιους τους κάνει μια μπουκιά ο αντ’ αυτού, στον “πρωϊνό καφέ”… ) και ο Sigmar Gabriel (εδώ το κακό είναι αισθητά μεγαλύτερο: πρόκειται για τον υπ.εξ. της ανθελληνικής γερμανίας…). Εννοείται ότι στην Αθήνα δεν χάρηκε κανείς…

Από τότε που η άνοιξε η εθνική ελληνική όρεξη για την διάλυση της μεταγιουγκοσλαβικής επικράτειας του μακεδονικού κράτους και την μοιρασιά του, στις αρχές των ‘90s, η Αθήνα ποτέ δεν ήθελε να μπει σ’ αυτόν τον λογαριασμό η Σόφια. Στις κορυφαίες στιγμές του πρώτου μισού εκείνης της δεκαετίας, όταν η λεηλασία της μακεδονικής επικράτειας ήταν δημόσιο θέμα και κουβεντιαζόταν με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου, η Αθήνα έκανε deal με το Βελιγράδι. Μπορούσε να ανεχτεί και τα Τίρανα (στη μοιρασιά), υπό την προϋπόθεση βέβαια κάποιων «ανταλλαγμάτων»: εδάφη της νότιας αλβανίας. Όμως η Σόφια ποτέ δεν περιλαμβανόταν στους επιτρεπόμενους διεκδικητές και υποψήφιους καταπατητές. Η Αθήνα ήταν η πλέον «κάθετη» σ’ αυτόν τον αποκλεισμό. Στο συγκεκριμένο χασάπικο δεν χωρούσαν τέσσερεις… Και σε καμία περίπτωση δεν χωρούσε η Σόφια – για λόγους που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε εδώ.

Το σχέδιο του πλιάτσικου απέτυχε. Το ’95 ήρθαν αυτοπροσώπως οι αμερικάνοι να βάλουν τάξη στα δυτικά βαλκάνια σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Το ελληνικό βαθύ κράτος και ο σοσιαλεθνικιστής Παπαντρέου ο Β κατάπιαν με πίκρα το σάλιο τους, και αναγκάστηκαν να υπογράψουν την περιβόητη “ενδιάμεση συμφωνία”, υπό την επιτήρηση της Ουάσιγκτον, που αναγνώριζε κάπως την ύπαρξη μακεδονικού κράτους. Οι ελληνικοί εθνικιστικοί / στρατόκαβλοι τόνοι έπεσαν, οι μπίζνες άρχισαν να γίνονται αλλιώς, το μακεδονικό κράτος έμεινε για την Αθήνα “fyrom”, “πρώην γιουγκοσλαβικό κάτι”, κάτι που με τον καιρό απέμεινε σαν ελληνικό καραγκιοζιλίκι. Πάντως για την Αθήνα η Σόφια παρέμεινε ο εν δυνάμει ανταγωνιστής στο «μακεδονικό». Και ποτέ σύμμαχος ή συνεταίρος.

Το βουλγαρικό κράτος, ακόμα και στην περίοδο της μετασοσιαλιστικής παρακμής του (‘90s), αν και σε αδυναμία, κράτησε μια γραμμή αντίθετη με εκείνη του ελληνικού. Αφενός αναγνώρισε αμέσως το μακεδονικό κράτος με το συνταγματικό όνομά του: δημοκρατία της μακεδονίας. Αφετέρου δεν αναγνώρισε την ύπαρξη «μακεδονικής εθνότητας», όπως υποστηρίζει η εθνική μυθολογία των Σκοπίων, θεωρώντας το “μακεδονία” και τα παράγωγά του, συμπεριλαμβανομένης της σλαβικής διαλέκτου, de facto, γεωγραφικό προσδιορισμό – με τον οποίο δεν έχει κανένα πρόβλημα. Θεωρεί όσους αυτοπροσδιορίζονται “εθνοτικά” σαν «μακεδόνες» βουλγαρικό φύλο. Κι αυτό το στηρίζει στο γεγονός ότι ένα μέρος της γεωγραφικής μακεδονίας (και άρα της, ας πούμε, εδαφικής μήτρας των «μακεδόνων»), η μακεδονία του Πιρίν, είναι βουλγαρικό έδαφος. Και οι κάτοικοί της θεωρούνται, φυσιολογικά, βουλγαρικής εθνικότητας. Έχει έτσι η Σόφια την άνεση (αυτό ειπώθηκε απ’ τον Borissov μετά την υπογραφή της φιλίας) να δηλώνει “το πως αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας είναι δικό του θέμα – δεν μας αφορά”. Αβυσσαλέα απόσταση απ’ την ελληνική γραμμή που θέλει να “αυτοπροσδιορίσει” τους άλλους σύμφωνα με τα συμφέροντά και τις εθνικές παράνοιές της.

Προφανώς υπάρχει μια καλή δόση εθνικιστικής βουλγαρικής αυθαιρεσίας σε κάποια απ’ αυτά. Που έχει, όμως, ένα τακτικό (ίσως και στρατηγικό) πλεονέκτημα: η Σόφια δεν τρομάζει με τους μακεδόνες έξω απ’ τα δυτικά σύνορά της. Γιατί δεν καβαλάει έναν Βουκεφάλα… Οπότε δεν χρειάζεται να κρύβει τα τανκς της πίσω από μπακάλικα και τα γαλανόλευκα μπακάλικα πίσω απ’ τον μεγΑλέκο. Απλούστατα δεν χρειάζεται τίποτα απ’ αυτά – οπότε δεν γελοιοποιείται! Δεν ασχολείται με τα “π.Χ.” – έχει μεταγενέστερα και πιο στέρεα επιχειρήματα…

Απ’ τα τέλη των ’90s και μετά, όταν το ελληνικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο έκανε την επέκτασή του στα βαλκάνια με «οικονομικά μέσα», το βουλγαρικό δεν είχε τέτοιες δυνατότητες. Έκανε, όμως, κάτι καλύτερο: άρχισε να δίνει αφειδώς βουλγαρικά διαβατήρια σε όσους κατοίκους του μακεδονικού κράτους ήθελαν να ταξιδεύουν χωρίς περιττές διατυπώσεις στην ευρώπη. Αρκετές χιλιάδες υπηκόων του μακεδονικού κράτους έχουν πια τέτοια διαβατήρια· και αντίστοιχα η Σόφια έχει, αν θα ήθελε να το χρησιμοποιήσει, ένα καλό επιχείρημα για το ότι «μα ιδού, είναι βούλγαροι!».

Μ’ άλλα λόγια: η Σόφια έχει εδραιώσει την επιρροή της στην μακεδονική επικράτεια, αφήνοντας την Αθήνα να βγάζει αφρούς…

Βαλκάνια 3

Τρίτη 8 Αυγούστου. Η βουλγαρική πολιτική είναι, λοιπόν, ένα μόνιμο αγκάθι στα πλευρά της ελληνικής, σε ότι αφορά τις συμμαχίες στα βαλκάνια, τους «άξονες» και, οπωσδήποτε το «μακεδονικό». Σε αντίθετη με την Αθήνα που προσπαθεί να κρατήσει τα Σκόπια έξω από διεθνείς συμμετοχές (είτε στο νατο είτε στην ε.ε.) βάζοντας σαν τρικλοποδιά την «εκκρεμότητα του ονόματος», η Σόφια υποστηρίζει όντως το μακεδονικό καθεστώς για τέτοιες αναβαθμίσεις. Η υπογραφή της πρόσφατης συμφωνίας φιλίας και καλής γειτονίας ανήκει σ’ αυτήν την πολιτική γραμμή. Μια μέρα μετά, στις 2 Αυγούστου, οι δύο υπ.εξ., η Ekaterina Zaharieva (Σόφια) και ο Nikola Dimitrov (Σκόπια) συμμετείχαν μαζί στο μνημόσυνο του Goce Delchev, ηγέτη μιας συνωμοτικής μακεδονικής οργάνωσης (“εσωτερική μακεδονική επαναστατική οργάνωση”), που τιμάται και στα δύο κράτη σαν οργανωτής της επανάστασης του Ilinden, το 1903, εναντίον της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο τάφος του βρίσκεται στην Banitsa, στη βουλγαρία.

Είναι εύλογο ότι η ελληνική δημαγωγία τσίνισε και τα έκρυψε αυτά. Δεν ήταν σα να πηγαίνει ο ψεκασμένος υπ.αμ., πάνω σε χαλί και τάβλες στην αμμούτσα, άκρη άκρη στη θάλασσα, να τιμήσει τους πεσόντες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, κάτι που αξίζει προβολής! Όχι!!!

Τέτοιες ενέργειες έχουν βέβαια περισσότερο συμβολισμό παρά ουσία. Τα δύο κράτη έχουν τις διαφορές τους, όχι σπουδαίες ή άλυτες πάντως. Για τους ελληνικούς πονοκέφαλους σημαντικό είναι, επίσης, ότι ο αντίπαλος που θα έχει απέναντί του, στον όποιο “γύρο διαπραγματεύσεων για το όνομα” ο Nick the greek, ο 45χρονος μακεδόνας υπ.εξ. Nikola Dimitrov, θεωρείται έμπειρος διπλωμάτης, έχοντας κάνει ήδη θητείες σαν πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον, στο Άμστερνταμ και στη Μόσχα. Δεν έχει βέβαια, απ’ την άλλη, το βάρος και διεθνές κύρος (;) ενός εθνικιστή λεγεωνάριου “διανοούμενου” που κατάφερε να βουλιάξει τις τελευταίες διαπραγματεύσεις για το “κυπριακό”, επειδή γι’ αυτό πληρώνεται, λέγοντας ασύστολα ψέμματα όπου μπορούσε…

Αλλά με τέτοιο διπλωματικό εκτόπισμα ο Nick the greek θα είναι, πράγματι, σκέτη απόλαυση. Περιμένουμε (υπομονετικά) εθνικές δάφνες μεγάλες σα μπανανόφυλλα! Η χορτάτη απ’ τα ελληνικά καμώματα «διεθνής κοινότητα» θα χειροκροτήσει επίσης – δίχως άλλο…

Αλλοίμονο: ποιος τολμάει να τα βάλει με την “χρυσή βίδα” του πλανήτη;

Απορία

Τρίτη 8 Αυγούστου. Μια που πλησίασε στη κουβέντα: σας παρακαλούμε να δώσετε οποιαδήποτε βοήθεια / εξήγηση γι’ αυτό το γεγονός: ότι ο ακροδεξιός Σαμαράς, πρώην καραμπίνα αποτυχημένος πολιτευτής και μετά πρώην πρωθυπουργός, με δυο λόγια “ο άνθρωπος που βγήκε απ’ τη ναφθαλίνη” του βαθέος κράτους για να παίξει τον ρόλο του στη α λα ελληνικά διαχείριση της κρίσης, επισκέφτηκε το Πεκίνο και έγινε δεκτός (στις 27 του περασμένου Ιούλη) με τιμές σχεδόν «αρχηγού κράτους»… Επαφές και συζητήσεις με τον κινέζο πρωθ. Li Keqiang, επίσημο δείπνο μετά των συζύγων…. Με ποια ιδιότητα ακριβώς; Το κινεζικό καθεστώς δεν χαλάει την ζαχαρένια του εύκολα, ούτε ο κινέζος πρωθ. τεμπελιάζει, οπότε για να δικαιολογήσει τον μισθό του φωτογραφίζεται τρώγοντας με έναν παλιόφιλο. Ας αφήσουμε την αυστηρή κινεζική εθιμοτυπία, αυτοκρατορικής προέλευσης…

Ρωτάμε λοιπόν, και κάθε λογική απάντησή σας κατ’ αρχήν δεκτή: ως τι πήγε ο απλός βουλευτής Σαμαράς στο Πεκίνο στα τέλη του προηγούμενου μήνα; Και γιατί κάποια απ’ τις ντόπιες βαθυκρατικές φράξιες πρόβαλε την επίσκεψη; Ήταν σε αποστολή; Ποιος του την ανέθεσε; Εντός συνόρων η παραγγελία; Εκτός; Για ποιους δουλεύει;

Βοηθείστε μας τους αόμματους….

(φωτογραφία: το ότι συναντήθηκαν για να παίξουν μπιρίμπα, ένα παιχνίδι που ο κινέζος πρωθ. έμαθε από έλληνες ναυτικούς, ρεμάλια (με την καλή έννοια), στη Σαγκάη, και το αγάπησε ιδιαίτερα, είναι μια κάποια εξήγηση… Δεν δικαιολογεί βέβαια την επισημότητα της συνάντησης και την επίδειξή της… Σε ποιούς απευθύνονταν αυτά τα χαϊλίκια;)

Smoking Time Jazz Club

Δευτέρα 7 Αυγούστου. Κάτι καλοκαιρινό αλλά της πόλης. Νέα Ορλεάνη, Σεπτέμβρης του ’11: οι smoking time jazz club παίζουν μεσοπολεμικούς ήχους… Εδώ στο “Percolatin’ Blues”, της blues woman Clara Smith, πρωτοηχογραφημένο το 1926.

Ιράν

Δευτέρα 7 Αυγούστου. Δεκαεννιά πρόεδροι, αντιπρόεδροι και πρωθυπουργοί, καθώς και δεκαοκτώ πρόεδροι κοινοβουλίων. Ανάμεσά τους η υπ.εξ. της ε.ε. Federica Mogherni, o Dmitry Rogozin (απ’ τον στενό κύκλο του Putin), και ο κινέζος υπουργός υποδομών He Lifeng – αλλά και μια υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία απ’ την παλαιστινιακή Hamas, καθώς και ένας υπουργός απ’ το κατάρ. (Για την παρουσία της Χεζμπ’ αλλάχ δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία…).

Μπορεί αυτό το συμμάζεμα να ήταν συμβολικό, αλλά ακόμα κι έτσι δεν αντιστοιχεί σε εκείνο που η Ουάσιγκτον και οι πολύ στενοί της σύμμαχοι (Τελ Αβίβ, Ριάντ) χαρακτηρίζουν «μήτρα της παγκόσμιας τρομοκρατίας» – έτσι δεν είναι; Ο λόγος για την ορκωμοσία του προέδρου του ιράν Rouhani. Είναι προφανές ότι το ιρανικό καθεστώς διεθνοποίησε μια εσωτερική πολιτική του διαδικασία για να κάνει άσεμνη χειρονομία προς εκείνους που έχουν ανανεώσει τις προσπάθειές τους να το αποκλείσουν απ’ την διεθνή σκηνή, παρουσιάζοντάς το σαν “κράτος – τρομοκράτη”. Είναι εξίσου προφανές ότι όλοι όσοι αποδέχτηκαν τις προσκλήσεις έκαναν την ίδια χειρονομία προς την ίδια μεριά.

Ο παγκόσμιος ηγεμονικός ρόλος των ηπα έχει στραπατσαριστεί, αυτό είναι βέβαιο. Το ίδιο βέβαιο είναι ότι το αμερικανικό καθεστώς, άσχετα με το ποιος παριστάνει τον πρόεδρο στην Ουάσιγκτον, βρίσκεται μπροστά σε μια εξέλιξη που δεν έχει ξαναζήσει στην ιστορία του: το να αμφισβητείται πρακτικά η ηγεμονία του όχι από ένα “αντίπαλο μπλοκ”. Χωρίς, δηλαδή, να υπάρχει κι ένα “φιλικό μπλοκ” (έστω: “υποτελές”).

Ο πολυπαραγοντικός χαρακτήρας αυτής της αμφισβήτησης και η ρευστότητα που χαρακτηρίζει αυτήν την περίοδο του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού δεν είναι φιλολογικά γεγονότα! Και μας φαίνεται λογικό πως μεγαλύτερες υποκειμενικές δυσκολίες απ’ όλους τους σοβαρούς “παίκτες” (άσχετα από μέγεθος) αντιμετωπίζουν εκείνοι οι καθεστωτικοί που δεν έχουν (ιστορικό) παρελθόν σοβαρής ήττας, απωλειών, καθίζησης στον διεθνή καταμερισμό. Όχι “προσωπικό” παρελθόν· “εθνικό”.

Αυτές οι υποκειμενικές δυσκολίες έως αδυναμίες εκδηλώνονται, φυσικά, (και) “πολιτικά” – με την έννοια της έκφρασης των κεντρικών εξουσιών. Να ένα μέρος της εξήγησης για την αλλοπρόσαλλη επιφάνεια της τωρινής αμερικανικής “εξωτερικής πολιτικής”, που δεν κρύβει μεν την επιθυμία και την πρόθεση να αναστηλωθεί το “αμερικανικό μεγαλείο” (στο ύψος που βρισκόταν πριν 20 μόνο χρόνια!) αλλά δεν βρίσκει (τουλάχιστον ακόμα) και τον βολικότερο τρόπο για να επιχειρήσει αυτήν την αναστήλωση· με προοπτική αιώνα!

America first? Εύκολο να το λες… Αλλά ύστερα έρχονται χαμπέρια ακόμα και απ’ την Τεχεράνη…

Οι κλεφτοκοτάδες πατριώτες

Δευτέρα 7 Αυγούστου. Όσο περνάνε οι μέρες αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο υπ.εξ. Nick the greek, εκπροσωπώντας επάξια τα διαχρονικά συμφέροντα του ελληνικού βαθέος κράτους, μαζί με τον «αδελφό» Αναστασιάδη, που εκπροσωπεί τα συμφέροντα του ελληνοκυπριακού βαθέος κράτους, βούλιαξαν συνειδητά και μεθοδικά τις τελευταίες «διαπραγματεύσεις για το κυπριακό». Αποδεικνύεται επίσης ότι την διαίωνιση της τριπλής στρατιωτικής κατοχής της κύπρου (ελληνικός, τουρκικός, αγγλικός στρατός) την συντηρεί η ελληνική πλευρά, σε συνεργασία προφανώς με την αγγλική.

Τα στοιχεία που βγαίνουν (όχι στην ελλάδα αλλά) στη νότια κύπρο είναι υπεραρκετά. Θα μεταφέρουμε εδώ, ενδεικτικά, τα αποσπάσματα «ανοικτής επιστολής» του Δ. Χριστόφια. Γιατί ειδικά αυτός; Επειδή είναι κι αυτός αρκετά βαθυκρατική περσόνα! Διετέλεσε πρόεδρος της (νότιας) κύπρου (απ’ το 2008 ως το 2013) και γ.γ. του ακελ· που αν δεν κάνουμε λάθος έχει «συντροφικές σχέσεις» με την Κουμουνδούρου. Ε, λοιπόν, ακόμα κι αυτός αναγκάζεται να παραδεχθεί μασημένα (μέσα στο μικρο-πολιτικό εσωτερικό παχνίδι των ελληνοκυπρίων, έρχονται και εκλογές…) τα εξής:

… Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τουρκία συνεχίζει να είναι αδιάλλακτη και προωθεί δικούς της στόχους στο Κυπριακό. Στο παιχνίδι, όμως, επίρριψης ευθυνών φαίνεται ότι ελίχτηκε καλύτερα από εμάς, κάλυψε τα νώτα της και όντως βρέθηκε βήματα μπροστά. Αυτό μαρτυρεί η δυσφορία των Ηνωμένων Εθνών, που είναι εμφανής και φαίνεται ότι δεν στρέφεται αποκλειστικά προς την τουρκική πλευρά ή δεν στρέφεται καν προς την τουρκική πλευρά, αλλά δαχτυλοδείχνει μάλλον τη δική μας πλευρά…

…

… Ο Τσαβούσογλου καλύφθηκε σύμφωνα με τα πρακτικά ακόμα και της δικής μας πλευράς, με τη θέση «ξέρει ο Γενικός Γραμματέας». Τι υπονοείται ότι ξέρει ο Γενικός Γραμματέας; Θα δώσω μιαν αυθαίρετη δική μου ερμηνεία. Πιστεύω ότι ο Τσαβούσογλου διαβεβαίωσε τον Γενικό Γραμματέα, ότι η Τουρκία δέχεται την ακύρωση των εγγυήσεων όπως τη γνωρίζαμε, καθώς και το δικαίωμα μονομερούς επέμβασης. Ζήτησε 15 χρόνια ισχύος της παραμονής 650 Τούρκων στρατιωτών και 950 Ελλαδιτών, δηλαδή αυτά που προβλέπονται στη συνθήκη Συμμαχίας και αναθεώρηση – όχι ακύρωση – σε 15 χρόνια. Αυτό ηχεί απαράδεκτο στα αυτιά μας. Και είναι. Το ερώτημα, όμως, είναι το εξής: Δεν θα μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε αλλαγή ή διαφοροποίηση αυτής της θέσης της Τουρκίας, ώστε μετά από ένα χρονικό διάστημα, το οποίο θα εκαθορίζετο μέσα από τις συνομιλίες και με τη βοήθεια το Γενικού Γραμματέα, ακύρωση της παρουσίας των όποιων στρατευμάτων;

…

Σύμφωνα με δικές μου αξιόπιστες πηγές τόσο η Μογκερίνι, όσο και υψηλά ιστάμενοι εκπρόσωποι των Ηνωμένων Εθνών, ένα σκαλί κάτω από τον Γενικό Γραμματέα, είναι χολωμένοι μαζί μας.

…

Ο πρώην γ.γ. παραδέχεται αυτό που θα έπρεπε να μείνει κρυφό. Ότι, δηλαδή, τουρκοκύπριοι και Άγκυρα συζητούν την αποστρατιωτικοποίηση, αλλά «όχι εδώ και τώρα» – αυτόν τον δήθεν αντιμιλιταρισμό που λάνσαρε από πέρυσι (παρουσιάζοντάς τον σαν τακτική την άνοιξη του 2016 στους άγγλους κατ’ αρχήν) ο ογκόλιθος έλληνας υπ.εξ. Και γιατί αυτή η τουρκική προσέγγιση θα έπρεπε να βαφτίζεται «αδιαλλαξία»; Μα για να δικαιώνεται η «εθνική γραμμή». Μόνο στο εσωτερικό του ελλαδιστάν και του ελληνοκυπριστάν… Κανείς άλλος δεν αγοράζει την “ελληνική πολιτική”.

Γκραν σουξέ, λοιπόν, για τον βαθυκρατικό άξονα Αθήνας – Λευκωσίας: όταν κρίνεται με βάση την «λύση του κυπριακού» βγαίνει σκάρτος, και έχει γίνει ρόμπα διεθνώς. Αλλά το μέτρο είναι λάθος! Η επιδίωξη είναι η διαιώνιση της διαίρεσης! Και η παραμονή τόσο του ελληνικού στρατού όσο και των αγγλικών βάσεων! Αν κριθεί με βάση αυτόν τον πραγματικό σκοπό, τότε «μεγάλη επιτυχία»!

Γερά!!!