Τετάρτη 7 Μάρτη. Η τουρκία δεν έχει διαλυθεί ακόμα (όπως θα ήθελαν τα ελληνικά όνειρα), δεν έχει σπάσει τα στρατιωτικά μούτρα της στην εισβολή στην Afrin (μάλλον εκπαιδεύει τον στρατό της σε πραγματικές συνθήκες πολέμου, και ξανά μάλλον με επιτυχία ως τώρα…), δεν έχει μπει στην παγκόσμια απομόνωση (το αντίθετο: «τα βρίσκει» με το Βερολίνο, όπως είχαμε εκτιμήσει έγκαιρα, πολύ καιρό πριν), και σε γενικές γραμμές, πέρα απ’ την εσωτερική απολυταρχία, δεν παθαίνει τίποτα απ’ αυτά που θα έδιναν μια έστω μικρή χαρά στον ελληνικό εθνικισμό.

Αντίθετα, στις 16 Μάρτη, ο τούρκος υπ.εξ. Mevlut Cavusoglu θα ξανασυναντηθεί στην Astana με τους Sergei Lavrov (υπ.εξ. ρωσίας) και Mohammad Javad Zarif (υπ.εξ. ιράν), για να κουβεντιάσουν “κεκλεισμένων των θυρών” για την συρία· υποθέτουμε όχι μόνο γι’ αυτήν. Σίγουρα για το σύνολο της μέσης Ανατολής· γιατί όχι και για την ανατολική Μεσόγειο; Δίπλα είναι… (Το γεγονός ότι δεν θα συμμετέχουν στη συνάντηση εκπρόσωποι του Άσαντ δεν σημαίνει κάτι περισσότερο απ’ το ότι «εκπροσωπείται» απ’ τους φίλους του, όσο και όπως μπορεί να εκπροσωπηθεί κάποιος που ήταν μισοπεθαμένος και σώθηκε απ’ αυτούς).

Ως τις 16 Μάρτη μένουν 9 ημέρες. Είναι αρκετός καιρός για να αποφασίσουν οι έλληνες ότι οι δύο καραβανάδες («το δίδυμο της Edirne») έπιναν καφέ στην Κατερίνη όταν τους απήγαγαν τουρκικά κομμάντο μεταμφιεσμένα καρναβαλίστικα, τους μετέφεραν κρυφά μέσα σε νταλίκα / ψυγείο, και τους άφησαν ζαλισμένους 253,7 μέτρα μέσα στο τουρκικό έδαφος, στον Έβρο, για να τους δέσουν αμέσως μετά με την ησυχία τους (και τα λοιπά και τα λοιπά…)

Φαίνεται, όμως, ότι αυτές οι 9 ημέρες είναι ικανός χρόνος και για τα εξής: να έχει «καθαρίσει» ο Άσαντ ‘n’ friends την ανατολική Ghouta (με το γνωστό σύστημα: σκοτώστε τους όλους), και να έχει προχωρήσει ο τουρκικός στρατός και το fsa πεζικό του ως τα περίχωρα της πόλης της Afrin.

Αν δεν κάνει ο ογκόλιθος τις σωστές κινήσεις (προς την Μόσχα, να θυμίσει ας πούμε τα παλιά του πονήματα για την δικτατορία στην πολωνία…) μπορούμε να διαβεβαιώσουμε ότι σ’ αυτήν την συνάντηση ο Lavrov δεν θα ζητήσει από τον Cavusoglu την απελευθέρωση των 2 «παιδιών μας»… Κατά τα υπόλοιπα, η ιστορία της περιοχής θα συνεχίσει τον δρόμο της, χωρίς να ασχολείται με τα ελληνικά ψυχοδράματα…

(φωτογραφία: οι 3 του «μπλοκ της Αστάνα» σε μια προηγούμενη συνάντησή τους, στην Antalya, στις 19 Νοέμβρη του 2017. Οι εκφράσεις τους είναι χαρακτηριστικές καθεστώτων που τρέμουν μην τα λιώσει το ελλαδιστάν και οι σύμμαχοί του… Αν έσκαγε ο ογκόλιθος παρέα με τον ψεκασμένο, θα έπεφταν στα γόνατα!)

Τρίτη 6 Μάρτη. Ερώτηση (εθνικόφρονα δημαγωγού): Με βάση τις διεθνείς συνθήκες είναι ελληνικά τα Ίμια;

Απάντηση: Δεν μπορώ να απαντήσω σε βλακώδη ερώτηση κατά μη βλακώδη τρόπο. Απλά σας επαναλαμβάνω αυτό που περιλαμβάνεται στη συμφωνία [σ.σ.: των αρχών του 1996]. Στη συμφωνία περιλαμβάνεται η επιτροφή στο status quo ante. Στο υφιστάμενο πραγματικό καθεστώς το οποίο και οι δύο χώρες είχαν αποδεχθεί. Εν τη πράξει.

Ερώτηση: Το οποίο ποιό ήταν;

Απάντηση: Το οποίο ήταν ότι επί των Ιμίων υπήρχε κοπάδι το οποίο ανήκε σε καλύμνιο, ο οποίος πήγαινε και συντηρούσε τα ζώα του, τα πότιζε και τα έτρεφε, και ότι γύρω απ’ τα Ίμια ψάρευαν παράκτιοι αλιείς από την Κάλυμνο.

Ερώτηση: Το οποίο όμως δεν υπάρχει τώρα.

Απάντηση: Δεν ξέρω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει. Εσύ το λέτε. Εγώ δεν είμαι σε θέση να ξέρω τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει.

Ερώτηση: Εσείς ξέρετε ότι δεν βόσκουν πρόβατα στα Ίμια και ότι δεν μπορούν να πλησιάσουν ελληνικά πλοία.

Απάντηση: Αυτό το λέτε εσείς… Εγώ δεν έχω μηχανισμό…

Ερώτηση: Εσείς, όχι προσωπικά, είσασταν κυβέρνηση τότε, στην κριτική ότι εκείνη τη νύχτα έγιναν «γκρίζα ζώνη» τα Ίμια τι απαντάτε;

Απάντηση. Όχι, όχι! Γκρίζα ζώνη ήταν πάντα τα Ίμια, διότι η τουρκία δεν είχε δεχτεί ότι μας παρεδόθησαν από την ιταλία. Όπως θυμάστε η Δωδεκάνησος ανήκε στην ιταλία.

Ερώτηση: Εγώ άλλα γνωρίζω. Γνωρίζω τα όσα λέει η ελληνική πλευρά, ότι η συνθήκη παραχώρησης της Δωδεκανήσου περιελάμβανε και τα Ίμια, η οποία περιλαμβάνει και χάρτες.

Απάντηση: Οι τούρκοι απαντάνε ότι αυτό που λέτε είναι η ελληνική θέση…. Τους χάρτες που επικαλείστε τους έχω βρει εγώ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι τούρκοι τους αποδέχονται…. Η τουρκία θεωρεί ότι είναι η κληρονόμος της οθωμανικής αυτοκρατορίας, και πως όσα εδάφη δεν έχουν παραχωρηθεί ρητά αλλού είναι δικά της…. Δεν το γράφει πουθενά σε καμία συνθήκη για τα Ίμια… Λέει [σ.σ.: η συνθήκη παραχώρησης των Δεδεκανήσων] η Κάλυμνος, και η Λέρος, και τα λοιπά…. Αυτό λέει η σύμβαση…

Ερώτηση: Εννοείται η συνθήκη παραχώρησης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα.

Απάντηση. Ναι. Αυτήν επικαλούνται οι τούρκοι, και έχουν δίκιο. Από την πλευρά τους έχουν δίκιο…. Η θέση μου δεν είναι πως ότι λέει η ελλάδα είναι αυτομάτως σωστό. Δεν παίζουμε ποδόσφαιρο εδώ! Στο ποδόσφαιρο ο Ολυμπιακός έχει πάντα δίκιο. Για μένα. Αλλά δεν είναι σωστό, όπως ξέρετε. Συμβαίνει ορισμένες φορές να μην έχει δίκιο ο Ολυμπιακός….

Σαφές είναι αυτό που θα σας πω. Ότι η ελλάδα δεν έχασε τίποτα το βράδυ των Ιμίων, διότι δεν υπήρξε καμία αμφισβήτηση της υφισταμένης καταστάσεως. Και υφιστάμενη κατάσταση είναι αυτή που ήτανε, και επομένως αυτός που δεν υποστηρίζει τις εθνικές θέσεις, είναι αυτός που υποστηρίζει ότι άλλαξε το βράδυ των Ιμίων το status quo ante, και υπήρξε μια γκρίζα ζώνη… Η οποία υπήρχε πάντα…

Είναι πάντα τουρκοφάγος. Ήταν υπουργός εξωτερικών το 1996. Και, για να γίνουν τα πράγματα σοβαρά όσο η πραγματικότητα, δεν είναι η πρώτη φορά που τα λέει αυτά το τελευταίο διάστημα. Πρόκειται για τον γνωστό Πάγκαλο. Κι αυτό που λέει πιο πάνω (χτες, σε ραδιοφωνική συνέντευξη στον εθνοκαθεστωτικό real fm) είναι απλό: το τι είναι ελληνικό, κινέζικο ή κογκολέζικο, σαν έδαφος ή νερό, καθορίζεται από διεθνείς συνθήκες· και δεν υπάρχει καμία τέτοια διεθνής συνθήκη που να ονοματίζει τα Ίμια σαν παραχώρηση της Ρώμης προς την Αθήνα, πακέτο με τα (υπόλοιπα) Δωδεκάνησα.

Συνεπώς; Συνεπώς υπάρχει “ασάφεια ιδιοκτησίας”. Η Άγκυρα λέει ότι αφού δεν σας δόθηκαν ρητά είναι δικά μας, η Αθήνα λέει μας δόθηκαν αλλά ανώνυμα, σαν “και τα λοιπά”… Και, στην κοινωνία όπου ακόμα και σήμερα γίνονται φόνοι για “κτηματικές διαφορές”, δηλαδή για το αν το όριο της ιδιοκτησίας του ενός (σε βάρος της ιδιοκτησίας του άλλου) ήταν μετά απ’ αυτή την πέτρα ή πριν, στην κοινωνία που μόλις στα τέλη του 20ου αιώνα άρχισε να γίνεται δεκτό ότι “για ιδιοκτησιακές διαφορές” δεν πυροβολιόμαστε αλλά πάμε στα δικαστήρια, ε, σ’ αυτήν την χώρα οι “εθνικές ιδιοκτησιακές διαφορές” με άλλα γειτονικά κράτη ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΣΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ. Είναι μια μαζική εθνική καθήλωση στα ήθη του 19ου αιώνα: που θα πάει, θα του ρίξω, θα τον φάω, και θα του πάρω το χωράφι…

Τρίτη 6 Μάρτη. Είναι αναγνωρισμένος τουρκοφάγος, και το φωνάζει. Υπήρξε υπουργός εξωτερικών τότε. Στην “κρίση των Ιμίων”, το ’96. “Ξέρει από μέσα”. Και κανείς δεν τολμάει να τον αμφισβητήσει. Λέει: τα Ίμια ποτέ δεν ήταν “ελληνικά” με βάση οποιαδήποτε διεθνή συνθήκη! Γι’ αυτό η ελληνική κυβέρνηση “τότε” προσπάθησε να τα ελληνοποιήσει με τσαμπουκά, με την προβοκάτσια των σημαιών, και τα υπόλοιπα – αυτό δεν το λέει… (Όσοι / όσες υποστηρίζετε τις αόρατες πόλεις μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τι, πως και γιατί στο Sarajevo 125a). Με δυο λόγια: το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος συμπεριφέρθηκε με τον μόνο τρόπο που ξέρει και του ταιριάζει: προσπάθησε να κάνει καταπάτηση μέσω τσαμπουκά (με εφεδρεία μια αόριστη χρησικτησία βοσκής…) Προσπάθησε και απέτυχε… Αλλά κέρδισε στην ιδεολογική παπάρα – χωρίς αντίπαλο.

(Προφανώς το ίδιο ισχύει και για άλλες ξέρμπαρκες ξέρες στην ευρύτερη περιοχή…)

Τα Ίμια, λοιπόν, δεν είναι ούτε ελληνικά, ούτε τουρκικά. Είναι “ορφανά” με βάση τις διεθνείς συνθήκες!!! Ναι, αλλά επί 22 χρόνια μας έχουν ζαλίσει τα γεννητικά όργανα για την “ελληνικότητα των Ιμίων”!!! Και ξέρουν – στο βαθύ κράτος / κεφάλαιο, στο ελληνικό παρακράτος – ότι λένε ψέμματα! Ξέρουν ότι λένε τερατώδη ψέμματα για εσωτερική κατανάλωση, λένε τερατώδη ψέμματα για να συντηρείται ο εθνικόφρονας οίστρος, λένε τερατώδη ψέμματα για να εμφανίζεται ο “αιώνιος εχθρός” (το τουρκικό κράτος) σαν αυτό που τους βολεύει. Με δυο λόγια: ΛΕΝΕ ΤΕΡΑΤΩΔΗ ΨΕΜΑΤΑ ΕΠΕΙΔΗ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ – κι εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές – ΚΡΕΑΣ! Σκέτο κρέας! Βλαμμένους, βόδια, κοπάδι. Αυτό θα ήταν αρκετό για να προσβάλει εξοργιστικά τους πάντες· αν είχαν αξιοπρέπεια…

Εκατόν ογδόντα χρόνια ύπαρξης του νέου ελληνικού κράτους, και η επίσημη ιδεολογία του, η επίσημη μηχανή εσωτερικής συνοχής και κοινωνικής πειθάρχησης, είναι η ίδια (με το διάλειμμα τριών δεκαετιών αντικομμουνισμού): να φάμε οικόπεδα απ’ την (οθωμανική αυτοκρατορία αρχικά και στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα απ’ την) τουρκία. Έχει ποτίσει τόσο πολύ η εθνική ιδεολογία τους πόρους και τα μυαλά των υπηκόων, ώστε ακόμα κι όταν ένας Πάγκαλος βγαίνει και λέει (εμμέσως πλην σαφώς): σας κοροϊδεύουμε ρε μαλάαααακεεες!, το εθνικό κοπάδι συνεχίζει να ακολουθεί το “φωτεινό ψέμα”. Αυτό ξέρει, αυτό εμπιστεύεται…

(φωτογραφία: Ο ψεκασμένος, τις προάλλες. Σε μια περιοχή που ονομάστηκε “θαλάσσιος χώρος των Ιμίων”. Έριξε στεφάνι, και παραλίγο να κάνει μακροβούτι. Με βάση τον χάρτη του προηγούμενου σχολίου, ο “θαλάσσιος χώρος” μιας διάσημης ξέρας μπορεί προσφέρεται ακόμα και για γεωτρύπανα. Μήπως να αρχίζουν να τον χωρίζουν – τον “θαλάσσιο χώρο” – σε τίποτα οικοπεδάκια;)

Τρίτη 6 Μάρτη. Κι αφού τίποτα δεν πάει “καλά” στο για 8ο χρόνο υπό διεθνή επιτροπεία ελληνικό κράτος / κεφάλαιο (όχι, σίγουρα, με εκείνη την βεβαιότητα που θα επέτρεπε στο γκουβέρνο να θριαμβολογεί) η δημαγωγία βογγάει πάλι “εθνικά”. Βογγάει, λυσσάει, βρίζει: το εθνικό καραβάνι βουλιάζει και τα σκυλιά του έχουν πιάσει μεροκάματο.

“Μας διεμβολίζουν τα ευρωλιμενικά μας στα Ίμια” (αφού μας έπιασαν στα πράσα να προσπαθούμε να στήσουμε καινούργια προβοκατσιούλα, για “εθνική ανάταση”). “Μας εμποδίζουν να τρυπήσουμε την κυπριακή αοζ μας” (αφού, φυσικά, σαν γνήσιοι απατεώνες, φροντίσαμε να τους το επιτρέψουμε πέρυσι στην ελβετία). “Μας φυλακίζουν τους συνορο-καραβανάδες μας” – μήπως τους απήγαγαν τελικά;

Αυτό το τελευταίο έχει κι αυτό το νόστιμο, που είναι κάτι σαν “η εκδίκηση της ιστορίας”. Παίρνει, λοιπόν, που λέτε (αυτά είναι αληθινά περιστατικά, όχι fiction!!) ο έλληνας γενικός αρχηγός στρατού τον αντίστοιχο τούρκο, λίγο μετά που έχει γίνει το δέσιμο στον Έβρο, και ο τούρκος τον καθησυχάζει: μην ανησυχείς φίλε, θα λυθεί γρήγορα.

Περνάνε μερικές ώρες, περνάει μια μέρα, το πράγμα δεν λύνεται, ξαναπαίρνει το «κόκκινο νούμερο» ο έλληνας αρχικαραβανάς, και τι του λέει ο τούρκος; Ναι, ξέρεις, το προσπάθησα… αλλά… δεν ξέρω τι γίνεται μ’ εσάς, αλλά εδώ η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτηση. Sorry φίλε…

«Sorry ρε συνάδελφε… Τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να παρέμβουμε στις δικαστικές αποφάσεις… Τις σεβόμαστε…. Καταλαβαίνεις, εεεε;»

(φωτογραφίες: Στιγμιότυπα απ’ την ανεξαρτησία της ελληνικής δικαιοσύνης…)

Τρίτη 6 Μάρτη. Ένας ένας εκδηλώνονται (καιρός ήτανε!!) οι ντόπιοι φίλοι του ισραήλ, που, αναμφίβολα, πρέπει να εξαιρεθούν απ’ την λίστα των “αντισημιτών”, “αντισιωνιστών”, κλπ. Επειδή μία αφίσα πριν λίγο καιρό δημιούργησε μια ορισμένη σύγχυση (άλλο που δεν ήθελε…) ελπίζουμε σε μια επόμενη που θα αποκαταστήσει την αλήθεια!! Επίσης, υποθέτουμε, ότι τυχόντες “ανθέλληνες” θα γίνουν πια εκ των πραγμάτων φανατικοί φίλοι των παλαιστίνιων αγωνιζόμενων κατά του ισραηλινού απαρχάιντ / ρατσισμού / μιλιταρισμού. Θα γίνουν, δηλαδή, αποφασισμένοι αντι-σιωνιστές. Εκτός αν ο “αντιφασισμός” τους τελειώνει στα σύνορα του αποικιακού κράτους του Τελ Αβίβ και σε ότι σχετίζεται μ’ αυτά τα σύνορα (πράγμα που όντως συμβαίνει μέχρι και σήμερα…)

Τι πειράζει που αυτοί οι “ένας ένας φίλοι κι αδελφοί” εκτός από έλληνες καθεστωτικοί είναι και καραμπινάτοι φασίστες; Σιγά. Δεν είναι οι πρώτοι. Και οπωσδήποτε δεν είναι οι τελευταίοι… (Σίγουρα θα περισσέψουν άλλοι φασίστες που θα δουλεύουν για το ξεκάρφωμα. Οι υπηρεσίες δεν κάνουν τέτοια λάθη: να εξαφανίσουν εκείνους που τους βολεύουν!)

Δευτέρα 5 Μάρτη. Είναι απίθανο ότι οι εφευρέτες του twitter σκέφτηκαν «να ένα καλό μέσο για να κηρύξει κάποιος πόλεμο». Ωστόσο αυτό γίνεται. Είτε την επαρχιακή κλίμακα διαγωνισμού βλακείας (στην ελληνική πολιτική σκηνή…) είτε στην παγκόσμια σκηνή, χάρη στον ένα και μοναδικό παλιάτσο: τον πρόεδρο των ηπα.

… Αν η ε.ε. θέλει ν’ αυξήσει κι άλλο τους μαζικούς δασμούς της και τα εμπόδια στις αμερικανικές εταιρείες που κάνουν δουλειές εκεί, εμείς απλά θα βάλουμε φόρο στα αυτοκίνητά τους που ελεύθερα εισάγονται στις ηπα. Το ‘χουν κάνει αδύνατο για τα αυτοκινητά μας (και πολύ περισσότερα) να πουληθούν εκεί. Μεγάλη εμπορική ανισορροπία…

Έτσι κι αλλιώς δεν είναι σε θέση να πει περισσότερα· μπλοκάρει. Αλλά «τιτιβίζοντας»;

Πράγματι ο home made αμερικανικός καπιταλισμός λαχανιάζει μπροστά στον ευρωπαϊκό (εννοημένο σαν ε.ε.): το 2017 το εμπορικό έλλειμμα των ηπα στα νταραβέρια τους με την ε.ε. ήταν κάτι παραπάνω από 11 δις δολάρια· και δεν ήταν τα αμάξια η μόνη αιτία. Το δε συνολικό τους εμπορικό έλλειμμα, στο παγκόσμιο εμπόριο, ήταν την ίδια χρονιά 800 δις δολάρια. Αυτά παρά την σχετική υποτίμηση του δολαρίου.

Πως ο καπιταλισμός που στη δεκαετία του ’90 (πριν μόνο μια 20ετία δηλαδή) όχι μόνο ανέμιζε την αυτοπεποίθησή του για την παγκόσμια ανωτερότητά του αλλά, εξαιτίας της προωθούσε την φιλελευθεροποίηση του παγκόσμιου εμπορίου, τρικλίζει τώρα κάνοντας κόλπα που δεν πρόκειται να τον αναστήσουν; Όταν οι δύο διαδοχικές κυβερνήσεις των «δημοκρατικών» (Κλίντον) σκόπευαν, για παράδειγμα, να κάνουν την ασία «εργοστάσιο του πλανήτη» για λογαριασμό του αμερικανικού κεφάλαιου έκαναν τόσο λάθος;

Όχι, δεν έκαναν τότε. Η αμερικανική καπιταλιστική ενδοχώρα θα μπορούσε να εισάγει οποιονδήποτε αριθμό αυτοκινήτων, ατσαλιού ή αλουμινίου, υπό δύο προϋποθέσεις: να έχει την πλήρη νομισματική (και χρηματοπιστωτική) κυριαρχία στον «απελευθερωμένο» πλανήτη, και να έχει μόνιμη πρωτοπορεία σ’ όλο το φάσμα των «νέων τεχνολογιών» και των εφαρμογών τους.

Όμως τα χάνει και τα δύο. Ειδικά μετά τον πιο πρόσφατο σπασμό της συνεχιζόμενης κρίσης / αναδιάρθρωσης (αυτόν που είχε αναπόφευκτα χρηματοπιστωτική μορφή και ξεκίνησε, επίσης αναπόφευκτα, από εκεί που ο χρηματοπιστωτισμός είχε την μεγαλύτερη «ανάπτυξη», τις ηπα δηλαδή) διάφορα άλλα καπιταλιστικά κράτη πρώτης γραμμής οργανώνουν τις άμυνες τους. Το δολάριο χάνει σταθερά την ακτίνα κυκλοφορίας του σα διεθνές νόμισμα, και μαζί χάνουν την ηγεμονική τους θέση οι αμερικανικές τράπεζες.

Όσο για την τεχνολογική πρωτοπορεία; Σε αντίθεση με την ακμή της 2^ης βιομηχανικής επανάστασης πριν έναν αιώνα, της επανάστασης του ατσαλιού και της πετρελαϊκής διύλισης, όπου όποιος είχε τεχνολογικά πλεονεκτήματα μπορούσε να ελπίζει ότι θα τα κρατούσε για πολύ καιρό (αν, φυσικά, εξασφάλιζε τις πρώτες ύλες…), στην 3^η και, ακόμα περισσότερο στην 4^η τα τέτοιου είδους πλεονεκτήματα αλλάζουν γρήγορα «χέρια». Ήταν, για παράδειγμα, μια αμερικανική εταιρεία (η apple) που εμφανίστηκε κάποια στιγμή μ’ ένα εντυπωσιακό τεχνικό / εμπορικό πλεονέκτημα: το πρώτο smart phone… Πόσο χρόνο χρειάστηκε για να αντιγραφεί, όχι μία αλλά πολλές φορές, και μάλιστα σε αξιόλογα χαμηλότερες τιμές; Ελάχιστο…

Ή όταν, άλλο παράδειγμα, πριν ελάχιστες ημέρες, ο Πούτιν έκανε επίδειξη ενός τμήματος (όπως είπε, προειδοποιητικά) των νέων όπλων του, το σοκ θα πρέπει να ήταν ανάλογο με τα νέα της εκτόξευσης, απ’ τους σοβιετικούς, του πρώτου τεχνητού δορυφόρου γύρω απ’ τη γη, του Sputnik, το 1957: τα αμερικανικά αφεντικά τρόμαξαν με την διαπίστωση πως έχαναν την τεχνολογική πρωτοπορεία… Με μια ουσιαστική διαφορά: ο καπιταλιστικός βορράς ήταν τότε ήδη μοιρασμένος· ενώ τώρα είναι όλος ο πλανήτης υπό διεκδίκηση…

Οι συντηρητικοί στις ηπα (και όχι μόνον αυτοί) αποδίδουν την ήττα τους στην καπιταλιστική αρένα στα “κόλπα” των ανταγωνιστών τους. Πράγματι, τέτοια κόλπα γίνονται· αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος. Η αιτία είναι η σχέση “ποιότητας προς τιμή” πολλών εμπορευμάτων. Κι όχι μόνο αυτό. Αν παρακολουθεί κανείς κάπως συστηματικά τις τεχνολογικές εξελίξεις, είναι εύκολο να το διαπιστώσει: οι ειδήσεις για νέες εφευρέσεις και εφαρμογές, είτε αφορούν τις βιοτεχνολογίες είτε την κβαντική φυσική, έρχονται πια απ’ την ασία (και ειδικά την κίνα) κι όχι απ’ τις ηπα…

Αφού έχασε, λοιπόν, τις δύο προϋποθέσεις του, ο home made αμερικανικός καπιταλισμός (και το ψόφιο κουνάβι είναι απλά η γελοία έκφραση υπαρκτών προβλημάτων του), μέσα στην πλανητική ρευστότητα όπου το άλλοτε στήριγμα του made in usa (η τότε δυτική ευρώπη…) δεν υπάρχει πια σαν εμπορικό / τεχνολογικό δεκανίκι, «αναδιπλώνεται», προσπαθώντας να οχυρωθεί απέναντι στους βασικούς ανταγωνιστές του. Είναι βιώσιμη αυτή η τακτική;

Κατά την γνώμη μας όχι. Στην Ουάσιγκτον έχει απομείνει ένα μόνο πλεονέκτημα, το οποίο κινδυνεύει να χάσει γρηγορότερα απ’ ότι φοβάται: η στρατιωτική ισχύ της. Τα «κακά νέα» που άκουσε προχτές απ’ την Μόσχα μπορεί αύριο – μεθαύριο να τα ακούσει το αμερικανικό υπουργείο πολέμου και απ’ το Πεκίνο… Κι αυτό το «πλεονέκτημά» του ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν το αναδιπλώνει. Το αντίθετο: το εξαπλώνει όσο περισσότερο μπορεί. Ξέρουν τα αφεντικά του (όπως και όλα τα υπόλοιπα…) την απόλυτη καπιταλιστική αλήθεια: η καταστροφή μπορεί να γίνει «παραγωγική»…

Πόσους και τι είδους πολέμους θα κηρύξει ακόμα, «σαν πουλάκι», το ψόφιο κουνάβι; Και πόσους θα χάσει πριν «αλέκτωρ λαλήσει»;