Το σημείο εξάτμισης

Δευτέρα 10 Δεκέμβρη. Το γαλλικό κράτος σκηνοθέτησε το περασμένο Σάββατο το μεγαΘέαμα της εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης – ευτυχώς χωρίς αίμα (γιατί και τέτοια είχαν ακουστεί…): παρά τις εικονικές εντυπώσεις μόνο η αστυνομική καταστολή ήταν πραγματικά μαζική. Όσο για το “πλήθος”; Ακόμα κι αν τα επίσημα νούμερα (125.000 διαδηλωτές σε όλη τη γαλλία…) είναι, όπως συνηθίζεται, υποεκτιμημένα· ακόμα κι αν οι διαμαρτυρόμενοι ήταν 5πλάσιοι, 600.000 ας πούμε, θα ήταν (σε αναλογία πληθυσμών γαλλίας – ελλάδας) λιγότεροι από 100.000 για όλη την ελληνική επικράτεια. Όχι αμελητέο μέγεθος· αλλά όχι και κάτι εντυπωσιακό, αν ληφθούν υπόψη εκείνα που είχαν προηγηθεί μέχρι προχτές· αλλά και η ρητορική για τα “προβλήματα του γαλλικού λαού”…

Εκείνα που δεν είναι καθόλου “μικρά” είναι αφενός τα δομικά προβλήματα του γαλλικού κεφάλαιου / κράτους σε ότι αφορά την θέση του στον παγκόσμιο καταμερισμό κερδοφορίας και εξουσίας· αφετέρου η βαθιά αποπολιτικοποίηση των υποκειμένων που αντι-δρουν στη διαχείριση της κρίσης / αναδιάρθρωσης α λα γαλλικά λίγο ή πολύ συναισθηματικά, βυθισμένα σ’ ένα σύμπαν εντυπώσεων (που παράγουν ή/και καταναλώνουν τα ίδια) – ένα virtual σύμπαν που το θεωρούν “πραγματικότητα”.

Τώρα ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron μπορεί να ξαναπάρει τον έλεγχο των πρωτοβουλιών· και υποθέτουμε ότι αυτό θα κάνει, με το αναμενόμενο διάγγελμά του. Λίγος πατερναλισμός, λίγες παροχές / μερεμέτια, λίγο θέατρο: πιθανόν το κοκτέιλ να δουλέψει, σε συνδυασμό φυσικά με τους υποκειμενικούς παράγοντες του φαινομένου που ονομάστηκε «κίτρινα γιλέκα», αλλά θα μπορούσε επίσης να ονομαστεί χρωματιστή εξέγερση…

Ο καπιταλισμός είναι πολύ σκληρός για τους μωρούς

Δευτέρα 10 Δεκέμβρη. Όταν τα πιτσιρίκια δημοτικών σχολείων στο Παρίσι βγαίνουν στο προαύλιο στο διάλειμμα και φωνάζουν παίζοντας κί-τρι-να γι-λέ-κα! είναι βέβαιο ότι στο σύνολό του το φαινόμενο δεν είναι «πολιτικό» με την κλασσική έννοια της λέξης. Για την ασταμάτητη μηχανή υπάρχει κάτι ακόμα βέβαιο: δεν υπάρχει «κλασσική έννοια» για καμία λέξη! Ούτε για το «κίτρινο», ούτε για το «γιλέκο», ούτε για τίποτα άλλο. Από μεταφορά σε μεταφορά η υποταγμένη στο Θέαμα πρωτοκοσμική συγκίνηση ψελλίζει τέρατα.

Πρόκειται, χωρίς περιστροφές, για την κοινωνιολογία του Θεάματος. Η τερατογέννεση της είναι πολύ απτή. Φασίστες και «αριστεροί» αναντάμ παπαντάμ, together. Προς τιμήν τους κάποιοι γάλλοι αντιφασίστες άφησαν στην άκρη την κιτρινίλα, την γιλεκίλα και την «ειρηνική συνύπαρξη», και την έπεσαν σε φασίστες «κιτρινογιλέκους», μέσα στο μπούγιο, προχτές. Η βασική παραγωγή (ή παραγραφή) νοημάτων δεν αλλάζει όμως, δυστυχώς, με τέτοιες μάχες εκ του συστάδην. Γιατί έχει ήδη κάμποσα χρόνια ιστορίας – πετυχημένα χρόνια!!! Έγινε με το θρυλικό φαινόμενο της «αντιπαγκοσμιοποίησης»: παπαδαριό διαφόρων ειδών, προσεκτικοί φασίστες, τουρίστες των events και επαρμένοι αριστεριστές together. Ποιος κέρδισε απ’ τις anti-global επαναστατικές εκδρομές; Κοιτάξτε ένα γύρω, κι όποιος είναι τίμιος θα το διαπιστώσει εύκολα: πάντως όχι «της γης οι κολασμένοι»… Έγινε στην ισπανία, έγινε και στην ελλάδα: «αγανακτισμένοι». Ποιος κέρδισε; Ελάτε τώρα! Όποιος δεν έπιασε στα μέρη μας καλό πόστο χάρη στους ροζ θα πρέπει να καταλαβαίνει. Όσο για τους θρυλικούς podemos; Α χα!!!

Έγκαιρα, πολύ έγκαιρα, και (με πίκρα το έχουμε παραδεχτεί) μάταια, είχαμε προειδοποιήσει απ’ τις σελίδες του χάρτινου Sarajevo τι σημαίνει «η πολιτικοποίηση των συγκινήσεων». Ποτέ, ΠΟΤΕ, αυτή δεν ήταν ο δρόμος για την οποιαδήποτε χειραφέτηση! ΠΟΤΕ! Ποτέ οι συναισθηματικοί εκβιασμοί δεν έσπασαν ούτε μισό κρίκο αλυσίδας. Οποιοδήποτε γερό και μαχητικό χειραφετικό εγχείρημα κι αν αναζητήσει κανείς στην ιστορία, αν ψάξει προσεκτικά, θα δει ότι στηρίχτηκε στην ατσάλινη λογική. Στον κόπο, στην οξύτητα, στο βάθος, στην ευστοχία της κριτικής. Και στην ατσάλινη απομυθοποίηση των συγκινησιακών κάτεργων που παπάδες και βασιλιάδες ήξεραν πολύ καλά να οργανώνουν. Εδώ και δεκαετίες την δουλειά έχουν αναλάβει (πετυχημένα, δυστυχώς) οι διαφημιστές. Και διάφοροι «πολιτικοί» παλιάτσοι που εξαφάνισαν το σκληρό έργο της κριτικής για χάρη της ευκολίας των public relations… Ταιριάζουν απόλυτα στην εποχή και στην εθελοδουλειά τους· όχι στις (κούφιες) διακηρύξεις τους…

Διάφοροι κοινοί απατεώνες, λιμοκοντόροι της «επιρροής στο πλήθος» και κατά φαντασίαν απελευθερωτές, διαδίδουν εδώ και πολλά χρόνια (το έκαναν και στην «κάτω πλατεία», και τώρα το ίδιο κάνουν…) ότι «με την σωστή παρέμβαση» (την δική τους βέβαια – ω σωτήρες!!!) η συγκινησιακή πανούκλα γίνεται συνείδηση!!! Η οποία «σωστή παρέμβαση» αρχίζει βέβαια (πως αλλιώς;) με επαίνους στην συγκινησιακή πανούκλα!… Νομίζουν, μάλιστα, ότι αυτό είναι κάποια «καινούργια ιδέα»!!! Ωστόσο κανείς τους δεν τολμάει να μοιράσει προκηρύξεις στους επιτάφιους κάθε Πάσχα λέγοντας ότι ο Jesus δεν αναστήθηκε ποτέ – ίσως, μάλιστα, και να μην υπήρξε καν… Στο ποιμνίο δεν χωράνε «σωστές παρεμβάσεις»!!!…

Ε, λοιπόν, ο γνωστός Λεωνίδας Κύρκος, απ’ την προεκλογική του συγκέντρωση στην Ομόνοια στα μέσα των ‘80s, απευθυνόταν στους δεξιούς οικογενειάρχες, με γλυκές κουβεντούλες… Ζήτω η οικογένεια, ζήτω ο μικροαστισμός – ζήτω (όμως…) και ο σοσιαλισμός (του κράτους και του κεφάλαιου)! Νοικοκυρεμένες ιδέες… Οπότε απέκτησε το προσωνύμιο «Τσίρκος»: όσο και να γλύφεις τον μικροαστό, το μόνο που θα πετύχεις είναι να γίνεις ίδιος… Πράγμα που δεν είναι καθόλου δύσκολο.

Σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο σε τέτοιου είδους «σωστές παρεμβάσεις» εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα! Τα έγραψε κάποιος έγκαιρα στη «μαζική ψυχολογία του φασισμού»…

(φωτογραφία: Νάτος, νάτος, ο αρχηγός ο γάτος!!! Μόλις τελειώσει την κονσομασιόν με τους ντόπιους φασίστες γίνεται κιτρινοΠανάγος…)

 

Έξαψη και εκτόνωση

Δευτέρα 10 Δεκέμβρη. Σε ένα (δύσκολο να βρεθεί πια) αναλυτικό κείμενο του 1974, που αφορούσε την εξέγερση ενάντια στην εργασία στις ηπα, ο συγγραφέας τεκμηριώνει αξιόπιστα το πως ήδη απ’ την δεκαετία του ’60 τα αμερικανικά αφεντικά ήταν σε θέση να οργανώνουν μεγάλης κλίμακας ελεγχόμενες απεργιακές εκτονώσεις της εργατικής αρνητικότητας… Αν στα ‘60s τα αμερικανικά (και όχι μόνο) αφεντικά ήταν σε θέση να ανοίγουν «τις βαλβίδες αποσυμπίεσης» προς όφελός τους (χέστηκαν πραγματικά μόνο με την ανάδυση της άγριας προλεταριακής αρνητικότητας με συναίσθηση του εαυτού της), τι νομίζετε ότι μπορούν να κάνουν σήμερα, και μάλιστα χωρίς το περιττό έξοδο της εξαγοράς συνδικαλιστών, με τον φτηνό και εύκολο τρόπο των mass social media – brain control; Νομίζετε ότι φοβούνται τα μπάχαλα;

Το όπλο τους, αυτό που κάνει τα πάντα απλά, είναι η ρηχότητα. Ρηχές σκέψεις, ρηχά αισθήματα, αποστροφή σε οποιοδήποτε διανοητικό έργο απαιτεί χρόνο και κόπο. Τυπική μικροαστική «ηθική»! Κάπως έτσι τα ακροδεξιά λαμόγια του συστήματος εμφανίζονται σαν «αντισυστημικά»: δέκα πιασάρικα συνθήματα και ο μικροαστός έχει βρει «το δίκιο» του!

Κάπως έτσι οι φασίστες κινούνται σαν το ψάρι στο νερό μέσα στην μικροαστική ρηχότητα των όποιων «κίτρινων» ή «πράσινων» αντιδράσεων. Η ανάλυση που λέει «έχουν δίκιο» (οι μικροαστοί) είναι ελεεινή. Πρακτικά υπονοεί ότι και οι φασίστες έχουν δίκιο. Είναι και παραπλανητική: οι παλαιστίνιοι έχουν δίκιο εδώ και 100 χρόνια, αλλά «τρομοκράτες» και «σεξιστές» τους αποκαλούν! Τι πάει να πει, τελικά, «έχω δίκιο»;

Το επιμέρους δίκιο των πρωτοκοσμικών γίνεται πανηγυρική επίδειξη της επιθετικής ιδιοτέλειας τους· κι αυτή, με τη σειρά της, γίνεται φάρσα όταν φτιάχνει «καταλόγους αιτημάτων» σαν αυτόν που εμφανίζεται απ’ την μεριά των άγνωστης προέλευσης εκπροσώπων των «κίτρινων γιλέκων»: ένα συνονθύλευμα κρατισμού, εθνικισμού, ελάχιστα κουκουλωμένου ρατσισμού – και «κοινωνικής πρόνοιας». Για να παρηγορούνται μ’ αυτήν την τελευταία οι «αριστεροί» και λοιποί – που έχουν χάσει τον μπούσουλα όχι τώρα αλλά εδώ και 3 δεκαετίες… Να νομίζουν οι φουκαράδες ότι έχουν περιθώριο για κάποια «σωστή παρέμβαση»…

Εννοείται: ούτε κουβέντα για τον γαλλικό στρατό στο Sahel…

Θα το πούμε, θα το ξαναπούμε: η κοινωνική λουμπενοποίηση, η υπαγωγή των συγκινήσεων στο κεφάλαιο και στις psyops του, οι tittytainment των «κοινωνικών αντιδράσεων», είναι δουλεμένες εδώ και δεκαετίες στα manual των αφεντικών.

Για να γεννούν τα χρήσιμα τέρατα.

Η γραμμή Μαζινό

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Το γαλλικό καθεστώς μάλλον έχει αιφνιδιαστεί· και ίσως να μην έχει εντελώς άδικο. Ετοιμάζεται σήμερα για «πόλεμο δημόσιας τάξης» (πράγμα που, ωστόσο, μπορεί να είναι απλά ένα εργαλείο psyop) αλλά οι ομοιότητες με την «πλατεία Maidan» (κι όχι, βέβαια, με τον Μάη του ’68!!) εκδηλώθηκαν ήδη πριν μια βδομάδα. Κι αυτό είναι ένα στοιχείο που η ασταμάτητη μηχανή δεν σκοπεύει να παραβλέψει…

Το συνηθισμένο είναι να αποδίδονται όλα τα δίκια στα κοινωνικά υποκείμενα… Με πλήρη αδιαφορία για την ιδεολογική και πολιτική τους σύνθεση… Εκ των υστέρων διάφοροι το έχουν εξίσου εύκολο να παριστάνουν τους έκπληκτους για το πως και που «δυνάμωσαν οι φασίστες»· πέφτουν απ’ τα σύννεφα καθ’ έξιν…

Δεν ενδιαφέρει ποτέ η κατάσταση του κεφάλαιου – του γαλλικού εν προκειμένω. Όποιος θα έκανε τον κόπο να αναζητήσει τα βασικά στοιχεία θα διαπίστωνε το πόσο πίσω βρίσκεται (σα γενικά μεγέθη…) ο γαλλικός καπιταλισμός απ’ τον βασικό και ομολογημένο ευρωπαίο ανταγωνιστή του, τον γερμανικό. Ενδεικτικά νούμερα, απ’ το 2017:

– το γερμανικό αεπ ήταν 3,7 τρις δολάρια (4ο στον κόσμο) έναντι 2,58 τρις του γαλλικού (6ο στον κόσμο)·

– το γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα ήταν 281,267 δις δολάρια ενώ ο γαλλικός καπιταλισμός είχε εμπορικό έλλειμα 89,52 δις.

– το δημόσιο χρέος σαν ποσοστό επί του αεπ ήταν 63,9% για το Βερολίνο έναντι 98,5% για το Παρίσι·

– το μέσο κατα κεφαλήν αεπ ήταν 44.659 δολάρια για την γερμανία και 38.678 για την γαλλία·

– το γερμανικό κράτος είχε πλεόνασμα 38,4 δις ενώ το γαλλικό έλλειμα 67 δις·

– οι δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση (το 2014) ήταν 193,37 δις για το Βερολίνο (11,14% του προϋπολογισμού) έναντι 154,46 δις για το Παρίσι (9,66%)·

– οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία ήταν 353,22 δις (19,65% του προϋπολογισμού) για το γερμανικό κράτος έναντι 245,74 δις (15,69%) για το γαλλικό·

– οι «δαπάνες για την άμυνα» ήταν (2017) 45,14 δις δολάρια για το Βερολίνο (2,73% του προϋπολογισμού) έναντι 58,63 δις για το Παρίσι (4,01%)

– η καταμετρημένη ανεργία ήταν (Οκτώβρης 2018) 3,3% για τον γερμανικό καπιταλισμό και 8,9% για τον γαλλικό.

Αυτά (και άλλα παρόμοια) σκιαγραφούν την σχετική θέση του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου έναντι του βασικού (ευρωπαίου) ανταγωνιστή του μέσα στο project europe. Κατά συνέπεια, αυτά δείχνουν την υλική βάση των «μέτρων» και των «πολιτικών» που είναι αναγκασμένη να εφαρμόσει οποιαδήποτε γαλλική κυβέρνηση· και όχι τα γούστα του κάθε Macron.

Για παράδειγμα, το μόνο μέγεθος στο οποίο το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο υπερέχει του γερμανικού είναι οι «δαπάνες για την άμυνα»· τις οποίες ο Macron το περασμένο καλοκαίρι υποσχέθηκε να μεγαλώσει. Αυτό σχετίζεται άμεσα με τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις (κατά κύριο λόγο στην υποσαχάρια Αφρική και, δευτερευόντως, στη μέση Ανατολή) του Παρισιού.

Ωστόσο, αν δεν κάνουμε λάθος, δεν έχει υπάρξει κανένα κίνημα που να απαιτεί την μείωση των «δαπανών για την άμυνα» (και την απόσυρση του γαλλικού στρατού απ’ όπου έχει απλωθεί…) υπέρ των «κοινωνικών δαπανών»! Δεν είναι ανεξήγητο. Υπέρ ή κατά του Macron ή της Le Pen, με «κίτρινα γιλέκα» ή «πράσινα σκουφιά», η κοινωνική βάση στη γαλλία παραμένει βαθιά εθνικιστική στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία της· ακόμα κι αν αυτό πριονίζει, στην παρούσα ιστορική φάση, την καθημερινότητά της.

Παριστάνει ότι δεν ξέρει· ή ότι δεν μπορεί να μάθει…

Η “αγανάκτιση”

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Ο σκληροπυρηνικός εθνικισμός της Le Pen, που εκφράζει τα πιο καθυστερημένα τμήματα του γαλλικού κεφάλαιου και την μικροαστική αγανάκτιση, είναι πολύ καλύτερα τοποθετημένος στο να αξιοποιήσει αυτή την διαμαρτυρία που, δικαιολογημένη σε αρκετές περιπτώσεις (αν και όχι όλες…) αλλά πολιτικά “τυφλή” και “ακέφαλη” εκδηλώνεται καθώς η πολιτική του σοσιαλφιλελεύθερου Macron προσπαθεί να προλάβει το τραίνο του 21ου αιώνα. Δηλαδή να βελτιώσει σημαντικά την θέση του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου στον ενδοευρωπαϊκό κατ’ αρχήν και ύστερα στον παγκόσμιο καταμερισμό. Τα γαλλικά βοθρολύματα δεν βρίσκονται κατά λάθος στο πεζοδρόμιο.

Φυσικά ο ρατσισμός της Le Pen απωθεί διάφορους. Επιπλέον δεν έχει πειστεί η πλειοψηφία των γάλλων υπηκόων ότι η «λύση» είναι αντι-ευρωπαϊκή, η επιστροφή στο «εθνικό νόμισμα» (δηλαδή μια άγρια υποτίμηση της εργασίας). Απ’ την άλλη μεριά όμως ο θρήνος του μικροαστού νταλικιέρη (θα τα πούμε αυτά πιο αναλυτικά με πρώτη ευκαιρία…) ότι η αύξηση των φόρων στο diesel (παραμένει, παρ’ όλα αυτά, φθηνότερο απ’ ότι στην ελλάδα…) τον καταστρέφει επειδή ανεβάζει τα κόστη του, ηχεί πολύ συγκινητικός. Η σοσιαλφιλελεύθερη γαλλική κυβέρνηση σκόπευε με τα έσοδα απ’ αυτήν την έξτρα φορολογία να εισάγει γρήγορα και εκτεταμένα τον γαλλικό καπιταλισμό (απ’ την αυτοκινητοβιομηχανία ως την εσωτερική αγορά ενέργειας) στην ηλεκτροκίνηση και στις «εναλλακτικές μορφές». Μ’ άλλα λόγια να προλάβει – ή, έστω, να μην χάσει – το τραίνο σ’ αυτόν τον στρατηγικό για τον 21ο αιώνα τομέα. Μια ακροδεξιά κυβέρνηση θα έκανε ακριβώς το ίδιο (θα αύξανε τους φόρους στα καύσιμα) μπορεί και πιο έντονα· θα έκανε και διάφορα άλλα για να εξασφαλίσει ότι οι μικροαστοί «θα πεισθούν». Θα τους τάιζε ωμό (ανθρώπινο) κρέας τυλιγμένο σε εθνικές σημαίες – ας πούμε…

Ακριβώς επειδή έτσι έχουν τα πράγματα, οι «σκέτες», «αθώες» και «αυθόρμητες» κοινωνικές διαμαρτυρίες, εκείνες δηλαδή που δεν έχουν φροντίσει έγκαιρα να έχουν μια συμπαγή συγκρότηση (οργανωτικά / πολιτικά και «ιδεολογικά») και, άρα, δεν είναι αποφασισμένες να ξεπεράσουν το κλάμα για τον «θάνατο του εμποράκου» και την μικροαστική ιδιοτέλεια, είναι αναγκασμένες να παραδέρνουν ανάμεσα στον ορντοφιλελευθερισμό (που υπηρετεί τα πιο δυναμικά τμήματα του κεφάλαιου) και τον φασιστο-ρατσισμό (που ταιριάζει στα πιο καθυστερημένα χωρίς, όμως, να μαλώνει με τα άλλα…).

Δεν βρισκόμαστε ούτε στα ‘70s, ούτε στα ‘80s!!! Σ’ αυτούς τους καιρούς ακόμα κι αν κάτι ξεκινάει «έχοντας δίκιο» (και πολύ συναίσθημα…) είναι πανεύκολο να προχωρήσει και να καταλήξει «κάνοντας λάθος»! Δεν θα βρει τον μπούσουλα στις βιβλιοθήκες – αν καταλαβαίνετε τι εννοούμε…. Θα τον βρει στα χαφιεδομένα social media, στα κάτεργα των εντυπώσεων…

Και μετά…

(Το έχουμε φάει, εδώ, πολύ στη μάπα αυτό… Και – απ’ ότι φαίνεται – θα συνεχίσουμε να το τρώμε…)

Το σημείο βρασμού

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Μ’ αυτά τα δεδομένα το πρόβλημα του γαλλικού καθεστώτος (και του Macron, στο βαθμό που η πρωτοκοσμική εξουσία εξακολουθεί να προσωποποιείται) δεν είναι κατά τη γνώμη μας αυτά καθαυτά τα “κίτρινα γιλέκα”, ούτε καν η σημερινή πολύ-συγκέντρωση. Είναι, μάλλον, η αποκατάσταση κάποιου είδους “εθνικής ενότητας” ανθεκτικής σε διαδικασίες αναδιάρθρωσης. Δεν είναι καινούργιο…

Σ’ αυτό το ιστορικό σημείο το γαλλικό καθεστώς καταφεύγει σ’ ένα φασιστικής προέλευσης μεγαΘέαμα εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης. Ο βούρκος των social media (οι απειλές για δολοφονίες…) βοηθάει· αν δεν έχουν κατασκευαστεί αυτά τα «υλικά» (οι κάθε είδους απειλές) επί τούτου…

Όμως οι επιδόσεις του γαλλικού κράτους σε προηγούμενες παραλλαγές του ίδιου έργου «εθνική ενότητα μέσω δημόσιας τάξης» (κωδικός «ισλαμική τρομοκρατία»…) έχουν φτιάξει ένα ανθρωποφάγο βιογραφικό, εδώ και δεκαετίες.

Υπάρχει, βέβαια, μια διαφορά τώρα: το ζητούμενο δεν είναι η σιωπή για τον στρατιωτικό έλεγχο κάποιων αποικιών (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αλλά η ίδια η μητρόπολη σαν πεδίο συγκρούσεων, ακόμα και παραφοράς. Πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό… Το σημερινό θέαμα είναι ένα σκαλί πάνω σε σχέση με την μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (έκτακτης νομοθεσίας) που ισχύει στη γαλλία (εναντίων των πάντα ύποπτων μαγκρεμπιανών)· στην οποία κατάσταση, και πάλι, κανένα κίνημα δεν εναντιώθηκε πειστικά…

Ελέγχει το βαθύ γαλλικό κράτος τους original φασιστικούς μηχανισμούς στο εσωτερικό του; Ή παίζει με την φωτιά;

(φωτογραφία: Οι μπάτσοι είναι γάλλοι – και οι μαθητές επίσης. Χτες. Αυτό δεν είναι «παραδειγματισμός»… Αυτό είναι εκτός ελέγχου. Το αν είναι σκόπιμα τέτοιο, δεν μπορούμε να το απαντήσουμε ακόμα…)

Η πολυδιάστατη

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Πρώτα ανακάλυψε (και αποκάλυψε) ότι η άνοιξη στη Μόσχα έρχεται τον Νοέμβρη (μαζί του)… Είπε και διάφορες άλλες μαλακιούλες, για γραβάτες και ό,τι άλλο του κατέβαινε. Και την επόμενη μέρα (μιλάμε πάντα για δημόσιες δηλώσεις), χτες, ο δι-τενεκεδένιος, σαν ευαίσθηση ψυχή που είναι, ανακάλυψε το καλοκαίρι. Ή, ειπωμένο αλλιώς, ο αργόστροφη αλεπού τον έφτυσε δημόσια κι αυτός απάντησε ότι είναι μια καλοκαιρινή βροχούλα.

Έχοντας η αργόστροφη αλεπού (a.k.a. Putin) πλήρη γνώση ότι οι απελάσεις των ρώσων διπλωματών απ’ την ελλάδα πριν κάτι μήνες είχαν την υπογραφή του δι-τενεκεδένιου, δήλωσε:

… Δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ ότι η ρωσία έχει κάνει κάποια συνομωσία, έχει παίξει μαύρα παιχνίδια εναντίον της ελλάδας. Αυτά είναι σαχλαμάρες…

Ο «σαχλαμάρες» βρισκόταν δίπλα του… Και απάντησε:

… Μια βροχερή μέρα στη διάρκεια του καλοκαιριού δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει μπροστά μας καλοκαίρι…

«Φρέσκο το χώμα, βροχή έχει πέσει, τα φύλλα ξερά, υγρά τα μάτια μου είναι, νομίζω πως θέλω να κλάψω…» Αυτά ήταν οι νοστιμιές της συνάντησης. Πέραν αυτών έχει το δικαίωμα ο καθένας να αναρωτηθεί: ένας ρώσος καθεστωτικός που βρίσκεται στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας επί σχεδόν 20 χρόνια και έχει ακόμα καιρό μπροστά του και πολύ καυτά, global ζητήματα στην ατζέντα του, τι θα μπορούσε να κουβεντιάσει στα σοβαρά με μια ελληνική πολιτική βιτρίνα, που πριν 2,5 χρόνια ζητιάνευε δανεικά και έχει μπροστά της λίγους μόνο μήνες πρωθυπουργίας; Τα μεγέθη είναι άνισα όχι μόνο «οικονομικά» ή «στρατιωτικά», αλλά και απ’ την άποψη του πολιτικού χρόνου.

Στη δύση της πρωθυπουργίας του (αυτό είναι τόσο στοιχειώδες ώστε υποθέτουμε ότι ακόμα και ο αντ’ αυτού το καταλαβαίνει…) ο δι-τενεκεδένιος μόνο για photo-opportunity θα μπορούσε να πάει στη Μόσχα. Το ότι πρόλαβε, ωστόσο, να «εκφράσει – στην αργόστροφη αλεπού – τις ανησυχίες του για τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα της τουρκίας», δηλαδή για τους S-400, δείχνει το λιγότερο άγνοια κινδύνου. Προφανώς αν ήταν αμερικανικά τα όπλα δεν θα έκανε τα ανάλογα παράπονα στους συμμάχους στην Ουάσιγκτον. Τι περίμενε άραγε; Μια «αναλογία 7 προς 10» μεταξύ ελλάδας και τουρκίας στα όπλα που πουλάει το ρωσικό καθεστώς, όπως συνέβαινε με τα αμερικανικά στα ένδοξα ‘80s;

Το ρωσικό καθεστώς (θεωρούμε λογικό να) ενδιαφέρεται για το Αιγαίο και για το πόσο θα στρατιωτικοποιηθεί απ’ την συμμετοχή της Αθήνας στον άξονα (Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ). Αλλά το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει δείξει επί πολλά χρόνια ότι το ταλέντο του στη «διεθνή διπλωματία» είναι να κοροϊδεύει· ενόσω οι συμμαχικές του επιλογές είναι ακλόνητες και γνωστές. (Για παράδειγμα ο ίδιος τενεκεδένιος, στις 28 Μάη του 2016, είχε βαφτίσει τις σχέσεις Αθήνας – Μόσχας «στρατηγικές», ενώ μέχρι και ένα «πρωτόκολλο πολιτικού διαλόγου» επί παντός επιστητού είχε υπογράψει…)

Η υπόσχεση της «στρατηγικής» σχέσης πριν 2,5 χρόνια, είναι τώρα «εμβάθυνση» των σχέσεων. Λιανεμπόριο και τουρισμός δηλαδή. Τι άλλο, όμως;

(φωτογραφία: Δεν είναι κατά λάθος, και φυσικά δεν είναι απ’ τη Μόσχα. Είναι απ’ την Σαλονίκη, λίγο παλιότερη. Απ’ την Σαλονίκη όπου ενδεχομένως διαδραματίζεται κάποια τριτεύουσα αντιπαράθεση μεταξύ ρωσικών και αμερικανικών συμφερόντων.

Εν τω μεταξύ τον αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα Pyatt η αργόστροφη αλεπού τον ξέρει καλά. Απ’ την θητεία του στο Κίεβο και το έργο του στην πλατεία Meidan, συμπεριλαμβανόμενης της οργάνωσης της σφαγής / του πραξικοπήματος στις 20 Φλεβάρη του 2014.

Οπότε, και σαν καγκεμπίτης, ο Putin ξέρει πολύ καλά τι αποστολή έχει ο Pyatt στην Αθήνα…)

Η αληθινή συμμαχία

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Λόγος ανησυχίας δεν πρέπει να υπάρχει – πάντως. Σε λιγότερο από μια βδομάδα, στις 13 του μήνα, ο «κόκκινος Κατρού» σαν αναπληρωτής τενεκεδένιου υπ.εξ. θα βρίσκεται στην Ουάσιγκτον. Για «επαφή» με τον αμερικάνο υπ.εξ. Pompeo, ώστε να αρχίσει αυτό που ονομάζεται «στρατηγικός διαλόγος» Αθήνας – Ουάσιγκτον· λες και τόσες δεκαετίες η συμμαχία ήταν ευκαιριακή…

Και σε λιγότερο από 2 βδομάδες, στις 19 Δεκέμβρη, ο δι-τενεκεδένιος μαζί με τον Αναστασιάδη, θα είναι φιλοξενούμενος του Netanyahou, για μια ακόμα μεγαλύτερη «εμβάθυνση» της συμμαχίας τους. Θα τα πουν στην πόλη Be’er Sheva, στην έρημο Negev. Μια πόλη που έχει την δική της ιστορία (άρα και τους ανάλογους συμβολισμούς): ανήκε στο παλαιστινιακό κράτος σύμφωνα με την απόφαση του οηε το 1948 – αλλά καταλήφθηκε γρήγορα απ’ τον ισραηλινό στρατό, την ίδια χρονιά, στη διάρκεια του πρώτου αραβο-ισραηλινού πολέμου…

Η Αθήνα και η Λευκωσία παρακαλάνε σ’ αυτό το ραντεβού, της 19ης Δεκέμβρη, να συμμετέχει και κάποιος αμερικάνος – έστω σε θέση «συμβούλου». Έχει ενδιαφέρον ότι ως τώρα ο ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός της Ουάσιγκτον για την μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο δεν περιλαμβάνει αυτό για το οποίο ψοφάει η Αθήνα, δηλαδή υψηλόβαθμες συμμετοχές στα ραντεβού του υποάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ. Κι ο λόγος είναι απλός: το ψοφιοκουναβιστάν δεν θέλει να τα σπάσει κι άλλο με την Άγκυρα.

Είναι λογικό: εκτός απ’ τον σταθερό δεσμό με τον ισραηλινό μιλιταρισμό / ρατσισμό, αν η Ουάσιγκτον είχε να διαλέξει ανάμεσα σε Αθήνα / Λευκωσία απ’ την μια μεριά και την Άγκυρα απ’ την άλλη, θα διάλεγε σαφώς την δεύτερη. Αλλά η Άγκυρα τραβάει την δική της ιμπεριαλιστική γραμμή, με σαφείς αποστάσεις (αν και όχι ολική ρήξη) με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς.

(φωτογραφία: Μ’ έναν αμερικάνο και μπιρίμπα παίζουμε!)

Στρωτό παιχνίδι με κεφαλιές

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. … Ο πρίγκηπας διάδοχος Mohammed bin Salman bin abd al-Aziz al-Saoud της σαουδικής αραβίας πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνος για την πρόκληση ανθρωπιστικής κρίσης στην υεμένη, για την ακύρωση μιας απόφασης για το μπλοκάρισμα του κατάρ, για την φυλάκιση και τα βασανιστήρια αντιπάλων και ακτιβιστών στο βασίλειο της σαουδικής αραβίας, για την χρήση βίας εναντίον των αντιπάλων του και για την αποκρουστική και αδικαιολόγητη δολοφονία του δημοσιογράφου Jamal Khashoggi…

Το ψήφισμα 714 που μια διακομματική πρωτοβουλία (συντηρητικοί και δημοκρατικoί) γερουσιαστών κατεβάζει προς έγκριση στην αμερικανική γερουσία, μετά την ενημέρωσή τους απ’ την αφεντικίνα της cia Gina Haspel, είναι το πιο πρόσφατο κατηγορητήριο κατά του τοξικού. Συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι της τωρινής διοίκησης το φωνάζουν: πρόκειται για πολυ-εγκληματία! Οι κατηγορίες έρχονται απ’ την καρδιά της βασικής συμμαχίας του: τις ηπα. Και, εννοείται, απ’ την ίδια την διατύπωση του ψηφίσματος 714 ως την έγκρισή του στη γερουσία και την προώθησή του ύστερα στη βουλή των αντιπροσώπων, όλα γίνονται και θα γίνονται σε παγκόσμιο on line.

Είναι «η αρχή του τέλους» για τον τοξικό, όποια διαδρομή κι αν ακολουθηθεί. Μερικοί διορατικοί αναρωτιούνται κιόλας αν αυτή η μάλλον ασυνήθιστη για τα αμερικανικά δεδομένα ριζική αμφισβήτηση της ως τώρα «σαουδαραβοποίησης» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής (του αμερικανικού ιμπεριαλισμού λέμε εμείς), χωρίς όμως καμμία εναλλακτική, θα προκαλέσει «μικρή» ή «μεγάλη» αποσταθεροποίηση στο Ριάντ. Η punk ασταμάτητη μηχανή εκτιμάει πως «μία η άλλη». Γιατί το σοβαρό ερώτημα δεν είναι η “αποσταθεροποίηση στο Ριάντ” αλλά η εκ νέου “σταθεροποίηση” του άξονα, με ή χωρίς τα καμώματα (π.χ.: τις απειλές ή τα ηλεκτρικά πριόνια…) του σαουδαραβικού παλατιού.

Στην τελική θα μπορούσε, μετά από μια κάποια «μεγάλη αποσταθεροποίηση» στα ανάκτορα, να βρει εφαρμογή ένα plan Β: η κατάληψη του Ριάντ απ’ τον αμερικανικό στρατό (θα είναι παιχνίδι…) για το καλό της πετρελαϊκής αγοράς – και της ανθρωπότητας…

Μοιάζει σουρεαλιστικό ενδεχόμενο ίσως – όχι, πάντως, για εμάς.

Ευτυχώς που στα μέρη μας δεν υπάρχουν έγνοιες για τέτοια ζητήματα.

Τάκλιν στην καρωτίδα;

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Η σύλληψη της Meng Wanzhou στον καναδά πριν λίγες ημέρες (την 1η Δεκέμβρη) και η επικείμενη απέλασή της στις ηπα, ανεβάζει την ένταση του όλο και λιγότερο συγκεκαλυμένου πολέμου της Ουάσιγκτον με το Πεκίνο. Η 46χρονη Meng Wanzhou είναι πρώτης γραμμής αφεντικό στον γαλαξία του κινεζικού καπιταλισμού: κόρη του Ren Zhengfei, ιδρυτή, ιδιοκτήτη και προέδρου της θρυλικής hi tech εταιρείας huawei, αντιπρόεδρός της (η Meng), συνελήφθη σαν αντίποινα επειδή (κατά την Ουάσιγκτον) η huawei “παραβιάζει τις αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν” πουλώντας στην Τεχεράνη υψηλή τεχνολογία… Η Ουάσιγκτον υποστηρίζει ότι η huawei «έχει κλέψει» αμερικανική τεχνολογία, αλλά όπως γίνεται κανόνας πλέον, δεν αποδεικνύει τίποτα… Εν τω μεταξύ η σύλληψη έγινε «βρώμικα»: δεν είχε εκδοθεί από κάποιον εισαγγελέα διεθνές ένταλμα σύλληψης εναντίον της Wanzhou, έγινε «υπόγεια» και με κρυφή συνεννόηση μεταξύ των ασφαλιτών των δυο κράτων… Με δυο λόγια: πρόκειται για απαγωγή!

Μπορούμε να το διατυπώσουμε αλλιώς. Η Ουάσιγκτον αποσύρεται απ’ την συμφωνία που είχε υπογράψει για τα πυρηνικά της Τεχεράνης, και ύστερα αρχίζει να πυροβολεί κατά βούληση κυρώσεις εναντίον του ιρανικού καθεστώτος… Έχοντας στο στόχαστρο όχι μόνον αυτό αλλά και (κυρίως) οποιονδήποτε κάνει δουλειές μαζί του… Το Πεκίνο αγνοεί την αμερικανική μονομέρεια, και δεν είναι μόνο του… Η huawei θεωρείται παγκόσμια πρωτοπόρος στις 5G επικοινωνιακές τεχνολογίες που είναι το τωρινό holy grail της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, του internet of things, της τεχνητής νοημοσύνης, κλπ… Προκειμένου να αντιμετωπίσει η Ουάσιγκτον την παγκόσμια τεχνολογική έφοδο και ήδη ορατή υπεροχή του “made in china 2025” ζητάει την σύλληψη (απαγωγή) της αντιπροέδρου και κόρης του ιδιοκτήτη της huawei, “τσακώνοντας” την εταιρεία … στο ιράν… (Ταυτόχρονα επιδοτεί τις αμερικανικές εταιρείες 5G για να γίνουν ανταγωνιστικές των κινεζικών, και πείθει τους συμμάχους της στην «αγγλόσφαιρα» – αυστραλία, νέα ζηλανδία και αγγλία – «να μην κάνουν δουλειές με τους κινέζους»… για λόγους ασφαλείας…)

Τι καταλαβαίνετε; Η ασταμάτητη μηχανή καταλαβαίνει ότι η Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο μαφιόζικες μεθόδους στην προσπάθειά της να κρατήσει την ιμπεριαλιστική της πρωτοκαθεδρία στον πλανήτη. Το κινεζικό καθεστώς ζήτησε ήδη την άμεση απελευθέρωση της Meng Wanzhou αφήνοντας να εννοηθεί (μέσα απ’ τα σφιγμένα δόντια του) ότι δεν θα μείνει αδρανές… Δεν πρόκειται, εδώ, για εισαγωγές σόγιας… Το πράγμα είναι πολύ σοβαρότερο και πολύ πιο «ευαίσθητο» από πολιτική άποψη…

Η σύλληψή της Meng Wanzhou έχει όλα τα δεδομένα για να γίνει μια «Khashoggi case» χωρίς ηλεκτρικά πριόνια και κομματιάσματα, αλλά σ’ ένα πολύ πολύ ανώτερο επίπεδο του οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού (δηλαδή: του 4ου παγκόσμιου πολέμου). Μια «Khashoggi case» στην οποία το ζητούμενο δεν είναι η «τακτοποίηση» ενός αντιφρονούντα αλλά η «τακτοποίηση» ενός πολύ μεγάλου τεχνολογικού ανταγωνιστή: του κινεζικού καπιταλισμού. Με πολλές, πάρα πολλές προεκτάσεις. (Είθε η κομφουκιανή «σοφία» του Πεκίνου να το φωτίσει να βρει ασύμμετρους τρόπους απάντησης…)

Παρακολουθείστε ωστόσο, παρακαλούμε, το πως πρόσωπα και «προσωπικές περιπτώσεις» μπορούν να λειτουργήσουν σαν καταλύτες στην όξυνση δομικά απρόσωπων διαδικασίων πλανητικής κλίμακας…

Ευτυχώς που στα μέρη μας δεν υπάρχουν έγνοιες για τέτοια ζητήματα. Ευτυχώς που στα μέρη μας τα φλέγοντα του παρόντος και του μέλλοντος είναι οι χρόνιες εθνικές ψυχώσεις – το παρελθόν δηλαδή…