Η επέλαση της πανούκλας

Παρασκευή 28 Δεκέμβρη. Έχουν σημασία όλα αυτά πέρα απ’ την υπεράσπιση των αγώνων των παλαιστινίων; Ναι, έχουν και παραέχουν. Δεν πρόκειται για ένα «τοπικό ζήτημα» – εξάλλου το Τελ Αβίβ και οι συμμαχοί του το έχουν διεθνοποιήσει ήδη.

Αν κρατήσει κανείς τον «σκληρό πυρήνα» της μεθόδευσης, δηλαδή ότι ένα κράτος διαμορφώνει μια ιδεολογία / ασπίδα των εγκλημάτων του και αυτήν προσπαθεί να την επιβάλλει παντού, είτε με την βία των απειλών είτε με την βία των απαγορεύσεων (της εγκληματοποίησης) , τότε θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κράτος στον πλανήτη που να μην μπορεί να κάνει το ίδιο. Δεν υπάρχει ούτε ένα που να μην θέλει να κάνει το ίδιο, εάν μπορεί να επικαλεστεί έναν μείζονα «εθνοκρατικό» κίνδυνο.

Χθες αναφερθήκαμε στο Tallinn. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούμε σ’ ένα κράτος που το έχει πολύ εύκολο να φτιάχνει «εθνικούς κινδύνους». Και, κατά συνέπεια, ξέρει επειδή το έχει ξανακάνει πολλές φορές αυτό: το να προσπαθήσει να θωρακιστεί μέσα απ’ την (λίγο πολύ γνωστή) ιδεολογία / ασπίδα που διαθέτει – έτσι ώστε απ’ την μια να ομογενοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος του κοπαδιού, και απ’ την άλλη να καταστείλει τους εσωτερικούς του αντιπάλους.

Κι αν αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι τα πράγματα δεν βρίσκονται σε τέτοια φάση, μην κάνετε το λάθος να φανταστείτε πως το ίδιο θα συμβαίνει και τα επόμενα χρόνια. Η εθνική ιμπεριαλιστική γραμμή συναντάει σοβαρά προβλήματα (στους διεθνείς συσχετισμούς) και σε συνδυασμό με την οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική υποτίμηση του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου πλην των εφοπλιστών (έχουμε γράψει πολλές φορές γι’ αυτήν, θα ξαναγράψουμε) είναι πιθανό (και πάντως δεν μπορεί να αποκλειστεί) ότι κάποια στιγμή θα επιχειρήσει ένα εσωτερικό «μπετονάρισμα», κάποιου είδους αυταρχική κεφαλαιοποίηση του μικροαστικού δυναμικού (βλακείας και εθελοδουλείας) που υπάρχει διαθέσιμο σε αφθονία.

Αυτά δεν είναι πρόβλεψη, ούτε βέβαια τα λέμε για να σπείρουμε τον πανικό. Θα τα λέγαμε πρόγνωση: παρατηρούμε τι συμβαίνει διεθνώς καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται. Η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση έχει σταματήσει να κρύβεται πίσω από φιλελεύθερες κουρτίνες· προχωράει με όλο και μεγαλύτερη «αυτοπεποίθηση» προς διάφορες μορφές κρατισμού / παρακρατισμού, που είναι παραλλαγές του ίδιου μοντέλου απόλυτου εσωτερικού ελέγχου. Total dominance που θα έλεγαν και οι αμερικάνοι…

Κι όποιος θέλει να πιάσει με τα χέρια του θηρίο για να καταλάβει ότι αυτό υπάρχει, είναι άξιος της μυωπίας του…

Μια ανησυχία απ’ τον βορρά

Πέμπτη 27 Δεκέμβρη. Το όνομα Ida-Viru (ή Ida-Virumaa) δεν σας λέει τίποτα. Ούτε και στην ασταμάτητη μηχανή έλεγε – μέχρι χτες. Όχι πια.

Η Ida-Viru είναι μια απ’ τις 15 περιφέρειες της μακρινής Εσθονίας. Έχει μια αιματηρή ιστορία βίαιης «αλλαγής πληθυσμών» αφού, στη διάρκεια του β παγκόσμιου, ο «κόκκινος στρατός» κατέλαβε την εσθονία (της οποίας η κυβέρνηση ήταν ναζιστική…) και έδιωξε του εσθονούς απ’ την Ida-Viru, αντικαθιστώντας τους με ρώσους. Σαν αποτέλεσμα σήμερα το 73% του πληθυσμού της περιφέρειας είναι ρώσοι (εσθονοί το 19%, οι υπόλοιποι άλλες εθνικές μειονότητες της ανατολικής ευρώπης). Κάτι εξίσου σημαντικό: στην Ida-Viru υπάρχουν μεγάλα κοιτάσματα σχιστολιθικού πετρελαίου, βασική πρώτη ύλη για τα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια της εσθονίας.

Οι (μετά την διάλυση της ε.σ.σ.δ. και την επαναδημιουργία εσθονικού κράτους) σχέσεις μεταξύ του Tallinn και της Μόσχας είναι επιεικώς κακές. Η ένταξη και των 3 βαλτικών κρατών στο νατο τον Μάρτη του 2004 είναι επαρκής εξήγηση: ο νατοϊκός (κυρίως αγγλικός) στρατός έχει μόνιμη βάση στην εσθονία – και τα νατοϊκά γυμνάσια (εναντίον της Μόσχας) είναι τακτικά. Σε ένα κράτος που δεν έχει «εκκαθαρίσει» τους πάνω από 100.000 ρώσους (και ρωσόφωνους) υπηκόους του μόνο και μόνο επειδή το απαγορεύει η νομοθεσία της ε.ε., ο «προσανατολισμός συμμαχιών» παράλληλα με την ύπαρξη μιας τέτοιας εθνικής μειονότητας (και μάλιστα συγκεντρωμένης σ’ ένα οικονομικά ευαίσθητο σημείο της επικράτειας) προκαλεί μόνιμο εκνευρισμό – στο εσθονικό κράτος και στους πιστούς υπηκόους του.

Και κάτι παραπάνω από εκνευρισμό προκαλεί. Τον περασμένο Σεπτέμβρη διέρρευσε στα εσθονικά μήντια μια «εσωτερική έκθεση» της επιτροπής εθνικής ασφαλείας της κυβέρνησης, με θέμα το ενδεχόμενο ενός «σεναρίου Donbass» ή ενός «σεναρίου βόρειας ιρλανδίας» σχετικά με την Ida-Viru. (Η παρέα με το Λονδίνο περιόρισε την φαντασία των συντακτών. Θα μπορούσαν να μιλούν για ένα σενάριο «κοσόβου» – αλλά όχι…)

Η τρισέλιδη έκθεση υποστήριζε ότι σε περίπτωση σύγκρουσης με την ρωσία, η εσθονία θα χάσει την περιοχή, που είναι «ρωσοποιημένη» για πολλά χρόνια. Είχε σχολαστικές έως ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Ότι τουλάχιστον 60.000 κάτοικοι θα υποστήριζαν την απόσχιση παθητικά, ενώ 1500 θα έπαιρναν ενεργό μέρος στη σύγκρουση με σκοπό την απόσχιση. Αυτά με το «σενάριο Donbass». Το «σενάριο βόρεια ιρλανδία» ήταν ακόμα πιο δυσοίωνο: ένα τοπικό δίκτυο «τρομοκρατών» 200 ατόμων (υποστηριζόμενων απ’ έξω, αλλοίμονο!) θα ήταν ικανό να προκαλέσει την ιδεολογική και πολιτική νομιμοποίηση της απόσχισης.

Δύσκολα θα μπορούσε να κρυφτεί ότι η «περίπτωση σύγκρουσης με την ρωσία» που ανέλαβε να μελετήσει το αρμόδιο εσθονικό think tank, δεν θα ήταν με ευθύνη της Μόσχας (γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση ο ρωσικός στρατός θα καταλάμβανε όλη την εσθονία…) Πίσω απ’ το «σενάριο Donbass» υπονοείται ένα «σενάριο Kiev»… Πίσω απ’ το «σενάριο βόρεια ιρλανδία» υπονοείται ένα «σενάριο Λονδίνου»… Μάρτυρας για την σχέση αιτίων – αποτελεσμάτων; Η Ιστορία.

Η έκθεση σημείωνε, πάντως, ότι μεταξύ των κατοίκων της περιοχής υπάρχει αρνητική διάθεση (negative attitude) απέναντι στις ηπα και στο νατο.

Ως εδώ θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για μια τυπική εθνικοασφαλίτικη έκθεση μιας κρατικής υπηρεσίας…

Ένας νόμος απ’ τον βορρά

Πέμπτη 27 Δεκέμβρη. Όχι, δεν έμεινε εκεί το πράγμα. Στα λόγια. Ούτε θα μπορούσε να μείνει, αν λάβει κανείς υπόψη του την σοβαρότητα και τον ορθολογισμό των κρατικών διοικήσεων στα κράτη της βόρειας ευρώπης.

Παραμονές των χριστουγέννων, πριν 3 ημέρες, το κοινοβούλιο της εσθονίας ενέκρινε κυβερνητικές προτάσεις για τροποποιήσεις του ποινικού κώδικα. Μ’ αυτές η αρνητική διάθεση (negative attitude) απέναντι στο κράτος θεωρείται έγκλημα. Μπορεί να είναι έγκλημα κατά της ασφάλειας (του κράτους), έγκλημα κατά της ανεξαρτησίας του, έγκλημα κατά της εδαφικής του ακεραιότητας. Ή ένας συνδυασμός και των τριών. Η κυβέρνηση στο Tallinn κράτησε και μια «υστερνή». Η νομοθεσία αυτή αφορά τους απλούς υπηκόους της. Για τα ενεργούμενα ξένων υπηρεσιών που προωθούν την negative attitude towards the state θα υπάρξει στο μέλλον έξτρα νομοθεσία· πιο αυστηρή, εννοείται.

Θέλει την προσοχή σας το θέμα. Η «αρνητική διάθεση» δεν συνεπάγεται πράξεις συγκεκριμένες που, λογικά, θα υπέπιπταν σε κάποια ήδη ισχύουσα νομοθεσία. Αν κάποιοι βάλουν μια βόμβα σ’ ένα υπουργείο, δεν είναι η negative attitude τους το αξιόποινο της δράσης τους! Η «αρνητική διάθεση» είναι κάτι ασαφές. Που μπορεί να εντοπιστεί, π.χ., αν κάποιος «πει καμιά κουβέντα»… Ή κάνει καμιά γκριμάτσα… Ή επειδή είναι ύποπτης καταγωγής… Συνεπώς – κι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβουμε – η ποινικοποίηση / εγκληματοποίηση της «αρνητικής διάθεσης» είναι μια “ποινικοποίηση / σκούπα”! Πατάει πάνω σε μια νομοθεσία που έχει προηγηθεί ευρύτερα, και είναι κατάλληλα ασαφής: περί «εγκλημάτων σκέψης». Δεν διαπράττεις κάτι. Σκέφτεσαι κάτι εναντίον του κράτους σου και το δημοσιοποιείς… Υποτίθεται ότι αυτή η νομοθεσία θεσπίστηκε κατά του ρατσιστικού, μισανθρωπικού λόγου… Σιγά!!! Κανείς δεν πάει τις ρατσιστικές κυβερνήσεις της ευρώπης στα δικαστήρια! Εκτός αν ξέρετε κάτι που μας διαφεύγει…

Για να το φέρουμε στα ελληνικά δεδομένα, και να έχετε ένα στοιχειώδες μέτρο της νομοθέτησης: αν η εσθονική νομοθεσία ίσχυε και στο ελλαδιστάν, η φράση «εμείς την λέμε μακεδονία» (για το κράτος στα βόρεια σύνορα) είναι και τα τρία αυτά εγκλήματα, μαζί και ταυτοχρόνως!!! (Κι ας μην συζητήσουμε πόσα εγκλήματα τέτοιου είδους, καθ΄έξη και κατ’ εξακολούθηση διαπράττει η ασταμάτη μηχανή!!).

Η απώθηση μπροστά σε τέτοια «νέα» είναι αναμενόμενη αντίδραση. Ο.Κ…. Αλλά αυτά συμβαίνουν εκεί, μακρυά· κι άλλωστε «το εσθονικό κράτος έχει πρόβλημα»… Ξέρετε κάποιο άλλο εδώ γύρω που δεν έχει; Ξέρετε κάποιο ελληνικό κράτος που δεν φροντίζει «να έχει εθνικά προβλήματα» για να μπετονάρει την μικροαστική μάζα; Όχι, δεν ξέρετε. Τα «εθνικά προβλήματα» ξεπερνούν (γι’ αυτούς που τα υιοθετούν) το ερώτημα αν είναι υπαρκτά ή ανύπαρκτα. Τα «εθνικά προβλήματα» είναι απαραίτητα για την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος!!! Αντίθετα, η negative attitude είναι (προφανώς) έγκλημα… Που ακόμα δεν αντιμετωπίζεται με νόμους στα μέρη μας… Αλλά να που γίνεται η αρχή εδώ κι εκεί.

Πράγμα που σημαίνει: το εσθονικό βήμα έχει προοπτικές. Ξέραμε ένα κράτος που νομοθετεί πάνω σ’ αυτό το μοτίβο. Το ισραηλινό. Έμοιαζε εξαίρεση, αλλά – φυσικά – δεν είναι! Τώρα υπάρχει ένα ακόμα, «για τους δικούς του λόγους». Το εσθονικό. Δειλά δειλά έχει αρχίσει να ακούγεται στο u.s.a. για διάφορες εντόπιες κριτικές στον «εθνικό» ιμπεριαλισμό ότι είναι ένδειξη «αντιαμερικανισμού». Νegative attitude δηλαδή, που βάζει σε κίνδυνο την “αλήθεια”, τους θεσμούς, τον τιμημένο u.s.army, και λοιπά.

Τα αρχικά παραδείγματα και οι πρωτοπόροι έχουν προοπτικές – δώστε βάση! Η φασιστική πανούκλα δεν απλώνεται μονομιάς. Την βοηθάει πολύ ο ύπνος του «μπααα… σιγά μωρέ… εδώ δεν θα γίνει αυτό….»

Έχετε το νου σας… Γίνονται πολλά. Σκόρπια μεν, αλλά πολλά…

Ο ψόφιος “ειρηνοποιός” στην “εύφορη ημισέληνο”

Πέμπτη 27 Δεκέμβρη. Εντάξει, όσοι το έφαγαν (ή παριστάνουν ότι το έφαγαν) ας δοκιμάσουν σόδα για την χώνεψη. Κατά τα υπόλοιπα ένας αμερικάνος πρόεδρος είναι ένας αμερικάνος πρόεδρος. Και το ψόφιο κουνάβι (οι σύμβουλοί του προφανώς) σκέφτηκε να πάει για τα «χρόνια πολλά» στον στρατό του στο ιράκ. Δίπλα στη συρία.

Όπου (στο ιράκ) φαίνεται ότι ο αμερικανικός στρατός έχει φτιάξει δυο καινούργιες βάσεις, κοντά στα σύνορα με την συρία. Λέγεται ότι εκεί θα μεταφέρει (όχι τους ίδιους που ίσως φύγουν απ’ την συρία, άλλους) την, ας την πούμε έτσι, «υποδομή ταχείας επέμβασης» στο συριακό πεδίο μάχης. Για υποστηρίξη εκείνων των «λίγων εκπαιδευτών» που θα παραμείνουν μαζί με τις ypg. Εκατό; Διακόσιοι; Θα φανεί.

Απ’ την άποψη της ανακούφισης μπροστά στον κίνδυνο να βρεθούν οι αμερικάνοι πεζοναύτες αναμέσα στα διασταυρούμενα πυρά των εξεγερμένων αράβων στην ypg ζώνη και των ypg συμμάχων, δεν είναι άσχημη ιδέα μια «μετακόμιση» στο ιρακινό έδαφος. Μόνο που εκεί τα πράγματα δεν είναι σίγουρα για πάντα…

Στο ιράκ ο αμερικανικός στρατός βρίσκεται «επίσημα» (και όχι πειρατικά, όπως στη συρία). Το κακό μ’ αυτήν την επισημότητα είναι ότι η καινούργια ιρακινή κυβέρνηση μπορεί (και πρόκειται κάποια στιγμή) να ζητήσει απ’ την Ουάσιγκτον να πάρει τον στρατό της («σας ευχαριστούμε αλλά δεν σας χρειαζόμαστε»).

Ενώ, λοιπόν, το «ολότελο ξεκούμπισμα» του αμερικανικού στρατού απ’ την μέση Ανατολή θα ευχαριστούσε πολλούς (το μπλοκ της Αστάνα), κι ενώ η κυβέρνηση στη Βαγδάτη και η κοινωνική βάση της είναι πλήρως συγχρονισμένη με το μπλοκ της Αστάνα (χωρίς να το φωνάζει), η απαίτηση (της Βαγδάτης προς την Ουάσιγκτον) «μακρυά και θα σας γράφουμε» είναι πιθανό ότι θα αργήσει να διατυπωθεί με την αυστηρότητα που δεν θα σηκώνει αντιρρήσεις! Μέσα σ’ αυτήν την καθυστέρηση περιλαμβάνεται και το ότι οι πάντες (του μπλοκ της Αστάνα) ξέρουν, καταλαβαίνουν, ότι ο u.s.army δεν πρόκειται να εγκαταλείψει με το καλό και «εντελώς – εντελώς» την συριακή επικράτεια· τους είναι, όμως, αρκετή, σ’ αυτή τη φάση, μια ικανή μείωση της χερσαίας παρουσίας του εκεί.

Γιατί, λοιπόν, η κυβέρνηση της Βαγδάτης, που έχει την ιδεολογική και την πολιτική ετοιμότητα και διάθεση να διώξει τους αμερικάνους εντελώς απ’ το έδαφός της δεν θα το κάνει άμεσα; Γιατί δεν το έχει κάνει ως τώρα; Προσέξτε (και σκεφτείτε το): κανείς απ’ τους ανταγωνιστές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να πιστεύει ότι μπορεί να διώξει τον αμερικανικό στρατό «από κάπου», στη φάση της παρακμής της αμερικανικής ηγεμονίας, και να μην περιμένει τις θυμωμένες αντιδράσεις της Ουάσιγκτον! Για να το πούμε αλλιώς: κανείς στο μπλοκ της Αστάνα (ή στο μπλοκ του Ινδοκούς, ή στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) δεν θέλει σ’ αυτή τη φάση να κουρντίσει το ελατήριο του αμερικανικού ηγεμονισμού ως το σημείο να σπάσει! Άλλη διατύπωση: κανείς δεν σκοπεύει να κλωτσήσει την κυψέλη αν δεν έχει φροντίσει να μην τον κάνουν σουρωτήρι οι μέλισσες.

Είναι elementary! Την ηγεμονία μιας πυρηνικής δύναμης με εξαιρετικά brutal ιδιοσυγκρασία την «ροκανίζεις» για καιρό. Δεν την αντιμετωπίζεις με τέτοιο τρόπο, «μετωπικά», ώστε να την αναγκάσεις να πατήσει τα κουμπιά! Αν νοιώθεις ότι «σε παίρνει» να την περιορίσεις σημαντικά, το κάνεις με τέτοιους τρόπους ώστε να μην «κληρονομήσεις» κάρβουνα!!!

Κι έτσι μπορείτε να καταλάβετε τι αιρετικό υποστηρίζει εδώ και μέρες η ασταμάτητη μηχανή. Υποστηρίζει ότι η «ιμπεριαλιστική λογική» (γενικά) δεν έχει καμία σχέση με τις συγκινητικές βλακείες του ποδαριού που γράφουν οι δημαγωγοί. Το ψόφιο κουνάβι θα πάρει ένα μέρος του στρατού του απ’ τις ypgκρατούμενες περιοχές όχι επειδή του είπε ο Erdogan «καλά, θα φύγετε ποτέ;» αλλά επειδή το μπλοκ της Αστάνα (και όχι μόνο η Άγκυρα) πέτυχε να κάνει αυτές τις περιοχές επικίνδυνες· δηλαδή να τις κάνει έτσι ώστε να είναι δύσκολο να εξηγηθεί στον αμερικάνο κοκκινόσβερκο ψηφοφόρο το «γιατί μας την πέφτουν αυτοί που ελευθερώσαμε;» Οι «επίσημες» κινήσεις της Άγκυρας είναι, απλά, το πιο ορατό στοιχείο σ’ αυτούς τους ελιγμούς. Καθόλου το μοναδικό και, από κάποιες απόψεις, ούτε καν το πιο σημαντικό. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι οι φρατρίες που υποστήριζαν τον isis στην Raqqa (κατά κύριο λόγο) «πείστηκαν» και κινούνται τώρα συγχρονισμένες με το μπλοκ της Αστάνα, ήταν πολύ πιο δύσκολη δουλειά απ’ το να συγκεντρώνει φανερά η Άγκυρα τον στρατό της στα σύνορα…

Για να το κάνουμε πιο λιανά. Απ’ την στιγμή που θα γινόταν εφικτό να φανούν δημόσια (παγκόσμια) οι ypg σαν κατοχική δύναμη επί αραβικών πληθυσμών (και μια εξέγερση των αράβων στην ypgκρατούμενη ζώνη αυτό ακριβώς θα αποδείκνυε), οι ypg θα είχαν τελειώσει! Ποιο αραβικό καθεστώς θα μπορούσε να τους χρηματοδοτήσει φανερά; Η εθνικιστική ηγεσία των ypg (το pkk δηλαδή) νόμισε ότι θα μπορούσε να κρατήσει τα πετρέλαια της Deir ez-Zor και της Raqqa επειδή η Ουάσιγκτον της τα υποσχέθηκε. Αλλά η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να το παίζει απ’ την μια «απελευθερωτική» και απ’ την άλλη στήριγμα κατακτητών που δεν έχουν κανέναν άλλο υποστηρικτή στα πέριξ! Η αμερικανική υποστήριξη ήταν ανοικτή για όσο οι ypg θα μπορούσαν να καταστέλουν τους άραβες υπό την κατοχή τους. Δοκίμασαν πολλά: εξαγορές, απειλές, βίαιες επιστρατεύσεις, μαζικές συλλήψεις, ακόμα και δολοφονίες… Δεν τα κατάφεραν…

Αυτό σημαίνει ότι οι φανερές στρατιωτικές κινήσεις της Άγκυρας ήταν και είναι, απλά, ένα είδος επιταχυντή των εξελίξεων. Η κυρίως δουλειά έγινε και γίνεται υπόγεια… Και σίγουρα την προκάλεσε η «υπερεπέκταση» των ypg – δηλαδή η κατοχή πολύ μεγάλων περιοχών καθαρά συρο-αραβικών…

Τώρα το ψόφιο κουνάβι τονίζει την στρατιωτική παραμονή του στο γειτονικό ιράκ. Αν όχι αυτός σίγουρα οι σύμβουλοί του καταλαβαίνουν ότι ο u.s.army μπορεί να μείνει ακόμα εκεί. Και, φυσικά, εκκρεμεί το τι και ποιους θα πληρώσει ο τοξικός (και το πόσο θα μείνει στην καρέκλα του)…

Όσο γι’ αργότερα; Το αργότερα θα έχει άλλες φάσεις…

Η μέση Ανατολή γεμάτη “ειρηνοποιούς”…

Πέμπτη 27 Δεκέμβρη. Σίγουρα δεν έχετε διαβάσει οτιδήποτε που να συσχετίζει την «ειρηνοποιό» διάθεση του ψόφιου κουναβιού με το «κύμα φιλίας» προς το καθεστώς Άσαντ που έχει σηκωθεί απ’ όλους τους άραβες καθεστωτικούς, οι οποίοι μέχρι πριν όχι πολύ καιρό έλεγαν ότι είναι ένα κάθαρμα (είναι!) που πρέπει να του κοπεί το κεφάλι (με ηλεκτρικό πριόνι…)… Ε;

Κι όμως! Το ένα μετά το άλλο διάφορα αραβικά καθεστώτα, σειχάτα, εμιράτα, χούντες, κλπ, έχουν ξεκινήσει την «αποκατάσταση των σχέσεών τους» με τον διάβολο Άσαντ. Το συριακό καθεστώς θα κληθεί στην επόμενη σύνοδο των αραβικών κρατών (απ’ όπου είχε πεταχτεί με τις κλωτσιές πριν 7 χρόνια), ενώ όλοι αυτοί οι χρυσοντυμένοι ποντικοί της ευρύτερης περιοχής έχουν αρχίσει τα βήματα για το ξανα-άνοιγμα των πρεσβειών τους στη Δαμασκό. Το κόλπο διάλυσης της συρίας έληξε, και όλοι προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα… Άλλος πιο γρήγορα κι άλλος πιο αργά.

Ο μόνος που φαίνεται «αδικημένος» είναι το ισραηλινό καθεστώς… «Φαίνεται»… Είναι; Αν, για παράδειγμα, μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτευούσας του, το ψόφιο κουνάβι του αναγνωρίσει τους επόμενους μήνες και τα (κατεχόμενα απ’ το 1967 συριακά) «υψώματα του Γκολάν» σαν δικό του έδαφος, θα εξακολουθεί να νοιώθει «αδικημένο»; Για όνομα του μεγαλοδύναμου: όχι!!! (Αυτό θα είναι, άλλωστε, προκαταβολή άλλων αναγνωρίσεων…)

Προσοχή: δεν θα στραβώσει η Δαμασκός που η Ουάσιγκτον κάνει δώρο στο Τελ Αβίβ συριακό έδαφος; Φυσικά!!! Προέχει όμως ο ρεαλισμός: για να πάρει το συριακό καθεστώς τα εδάφη του («υψώματα του Γκολάν») θα πρέπει να νικήσει κατά κράτος το ισραηλινό. Υπάρχει τέτοια περίπτωση σε μια ένας-μ’-έναν αναμέτρηση; Όχι, ούτε γι’ αστείο! (Σ’ έναν all out παγκόσμιο πόλεμο ίσως – αλλά ποιος ζει ποιος πεθαίνει σ’ αυτόν…)

Οπότε: η Ουάσιγκτον λέει «στο Τελ Αβίβ πάρτε τα», παραβιάζει άλλη μια φορά δεκάδες αποφάσεις του οηε (αλλά ποιος τον …. τον οηε;), η Δαμασκός θυμώνει, η Μόσχα την συμβουλεύει «αυτοσυγκράτηση, πρώτα η ανασυγκρότηση…», το ίδιο και η Τεχεράνη… Κι έτσι η εδαφική / πολιτική πραγματικότητα παραμένει μεν θολή κι αμφισβητούμενη, αλλά …

… Αλλά ποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει η φράση «μεταβατική περίοδος»; Ποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει «αύξηση εκκρεμοτήτων» στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό;

Ένας γάλλος στη N’Djamena

Τετάρτη 26 Δεκέμβρη. Ευτυχώς που τα «κίτρινα γιλέκα» δεν ασχολούνται με τέτοιες σαχλαμάρες. Μάλλον ούτε τα «πράσινα» ασχολούνται. Και πολύ καλά κάνουν. Γιατί αν μάθαιναν ότι ο μισητός Macron έφυγε απ’ το Παρίσι το περασμένο Σάββατο μπορεί να υπέκυπταν στη νόσο των ιπτάμενων παραισθήσεων. Ότι την έκανε με ελικόπτερο, κάτω απ’ την πίεση του λαού, και τα λοιπά… Ξέρετε τώρα: πολλοί αγανακτισμένοι φτάνουν σε τέτοια σημεία «επαφής με την πραγματικότητα».

Όχι. Ο Macron πήγε στην πρωτεύουσα του chad για να επιθεωρήσει τον στρατό του. Εναντίον τίνος είναι ο γαλλικός στρατός στο chad; Μα εναντίον των τρομοκρατών – χρειάζεται ερώτηση;

Χμμμμ… Ο γαλλικός στρατός βρίσκεται εκεί εναντίον της Μόσχας (και του Πεκίνου) – δεν σας εκπλήσσει ε; (Μάλλον επειδή δεν είστε «κίτρινα γιλέκα»…). Στην υποσαχάρια αφρική γίνεται ένας ακύρηχτος πόλεμος αντάξιος του χαρακτηρισμού «πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου». Που έχει και proxies, έχει όμως και real πρωτοκοσμικούς στρατούς. Δεν πλακώνονται μεταξύ τους (όχι ακόμα), καταλαμβάνουν όμως θέσεις.

Η Μόσχα, μεταξύ άλλων σημείων της ηπείρου, δείχνει να έχει πιάσει πόστο στην ευρισκόμενη ακριβώς από κάτω απ’ το chad κεντροαφρικανική δημοκρατία (car). Πιθανότατα δουλεύει με μισθοφόρους (απ’ το wagner group ή κάτι παρόμοιο), ενώ φαίνεται να έχει σπρώξει έναν ρώσο σαν σύμβουλο εθνικής ασφάλειας του προέδρου Faustin-Archange Touadera. Ακόμα χειρότερα η Μόσχα δείχνει να έχει αποκτήσει σχέσεις με διάφορες ένοπλες ομάδες που δρουν στην ευρύτερη περιοχή – “τρομοκρατικές” προφανώς…

To car είναι πρώην γαλλική αποικία – είναι λογικό ο πατέρας αποικοκράτης να ανησυχεί για την τύχη του, στα χέρια των ρώσων. Αλλά η βασική εξαγωγή του car είναι τα διαμάντια (γύρω στο 50% της αξίας των εξαγωγών)· και επειδή ένα μεγάλο ποσοστό απ’ αυτά εξάγεται λαθραία, μπορεί πράγματι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός να ενδιαφέρεται για λαθρεμπόριο διαμαντιών (: για χρηματοδοτήσεις «σκοτεινών επιχειρήσεων», όπως κάνουν εδώ και χρόνια τόσα και τόσα πρωτοκλασσάτα μαγαζιά).

Ή ίσως ο γάλλος πρόεδρος ανησυχεί (και το κάνει για το καλό του λαού του, συμπεριλαμβανόμενων των «κίτρινων γιλέκων») για την απειλή που θα μπορούσαν να γίνουν ένοπλοι αντάρτες (υποστηριζόμενοι άμεσα ή έμμεσα απ’ την Μόσχα) για την πετρελαϊκή βιομηχανία του φιλικού chad. Πε-τρέ-λαι-ο: αν αρχίσουν να χάνονται οι γαλλικές «αποικίες» στην υποσαχάρια αφρική ξέρετε ωρε «κίτρινα γιλέκα» πόσο θα πάει το diesel;

Ανησυχεί και για άλλα ο Macron, εκεί γύρω. Άλλες πρώτες ύλες. Ευτυχώς αυτοί είναι πονοκέφαλοι πολιτικών βιτρινών. Ο απλός λαός δείχνει (εθνική) κατανόηση.

Ζήτω η ορθή διαχείριση του εθνικού καπιταλισμού μας! Υπογραφή: «τρικολόρε κάλτσες».

Ο εθνικισμός κάνει καλή δουλειά… 1

Τετάρτη 26 Δεκέμβρη. Στην αρχή νομίζαμε ότι θα ήταν κάτι σαν εξαίρεση. Καθώς περνούν οι μέρες ωστόσο το πράγμα δείχνει να έχει αξιόλογη έκταση. Επ’ αφορμή της μισοαποχώρησης του αμερικανικού στρατού απ’ τις ypgκρατούμενες περιοχές της συρίας διάφοροι (προς τα παρόν με μισόλογα) τείνουν να καταγγείλουν την Ουάσιγκτον – επειδή «εγκαταλείψει τις ypg στις ορέξεις της Άγκυρας»….

Μιας και αρκετοί απ’ αυτούς τους «διάφορους» συμβαίνει να δηλώνουν «της αριστέρας» (του κράτους και του κεφάλαιου πάντα) φαίνεται ότι χάρη στα εθνικά συμφέροντα έχει συντελεστεί μια ολοκληρωτική μετάλλαξη. Που δεν περιορίζεται μόνο στο γκουβέρνο. Οι «αμερικάνοι φονιάδες των λαών» έχουν μετατραπεί σε «αμερικάνους σωτήρες των λαών» – κι ας έχουν κάνει αλλεπάλληλα εγκλήματα απ’ το 2001 και μετά· κι ας είναι εξαιτίας αυτών των εγκλημάτων που συνεχίζουν να έχουν τον στρατό τους και στη μέση Ανατολή, αλλά όχι μόνο.

Υπάρχει, βέβαια, εξήγηση: Για να έχει αξία η ελληνική συμμετοχή στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ πρέπει να είναι (έστω και υπόγεια) αντιτουρκική. Η ερμηνεία που οι ίδιοι οι ντόπιοι δημαγωγοί δίνουν για την απόφαση του ψόφιου κουναβιού (ότι, δηλαδή, φεύγει απ’ τη συρία και παρατάει τους κούρδους είτε λόγω «πίεσης» είτε μετά από συμφωνία με το καθεστώς Ερντογάν), αν και αντιστρέφει πλήρως τους συσχετισμούς δύναμης, τους θυμίζει ωστόσο αυτό που θα έπρεπε να ξέρουν. Σ’ αυτήν την συμμαχία «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» δεν έχουν όλοι οι συνεταίροι τους ιδιους εχθρούς! Ποτέ δεν είπε ή δεν εννόησε η Ουάσιγκτον ότι συμφωνεί με τον ελληνικό αντιτουρκισμό! Ούτε καν ο άλλος σύμμαχος, το Τελ Αβίβ, δεν έχει την ίδια άποψη για το τουρκικό καθεστώς – κι ας βρίζονται κάθε τόσο Netanyahou και Erdogan: μιας και βασικό ζητούμενο για το τουρκικό καθεστώς είναι η ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία στους (άραβες) σουνίτες, πρέπει οπωσδήποτε να λέει κάτι για τους παλαιστίνιους. Πρακτικά ίσως το ιρανικό καθεστώς κάνει περισσότερα γι’ αυτούς· ή, έστω, τα προβάλει..

Ο ελληνικός εθνικισμός σε όλους του τις αποχρώσεις για έναν μόνο λόγο “νοιαζόταν” και “νοιάζεται” για τους κούρδους: στο βαθμό που είναι αντιτούρκοι. Ήλπιζαν στ’ αλήθεια οι ιερείς και οι πιστοί του ότι μετά την ήττα στο συριακό πεδίο μάχης η Ουάσιγκτον θα στρεφόταν κατά της Άγκυρας; Τόσο παρανοϊκοί είναι; (Ναι! Εδώ και χρόνια βλέπουν τακτικά οράματα διάλυσης της τουρκίας…)

Τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δεν τον απασχολεί η Άγκυρα! Η Τεχεράνη τον απασχολεί, κυρίως επειδή το απαιτεί ένας συμμαχός του, ένας άλλος ιμπεριαλισμός της περιοχής, ο ισραηλινός – με τον οποίο διατηρεί ακόμα ειδικές σχέσεις. Αλλά η Αθήνα δεν έχει αντι-ιρανικές καούρες απ’ την μεριά της: να που οι διαφορές προτεραιοτήτων και στόχων είναι αμοιβαίες!

Πρακτικά, αν τα πράγματα εξελιχθούν όπως δείχνουν τώρα, ούτε οι κούρδοι της συρίας έχουν να χάσουν οτιδήποτε άλλο πέρα απ’ τον μεγαλοϊδεατισμό των εθνικιστών ηγετών τους! Η παραμονή τους στο εσωτερικό μιας ενιαίας συρίας, με αφοπλισμό και μια κάποια αυτοδιοίκηση όπως είχαν πριν το 2011 δεν τους απειλεί. Ούτε η Άγκυρα τους απειλούσε τότε – τα πράγματα άλλαξαν όταν προσπάθησαν να κατακτήσουν τουρκικά εδάφη, στο νότο, εφαρμόζοντας μάλιστα τις τακτικές του isis – επειδή είχαν πλάτες στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ.

Η επιστροφή στο status quo ante σε ότι αφορά τις πραγματικά κουρδικές περιοχές στη βόρεια συρία (πολύ μικρότερες απ’ αυτές που κατέχουν τώρα) μόνο την Αθήνα και το Τελ Αβίβ θα χαλάσει!

Ε!! Ας κάνουν μήνυση στη Μόσχα! (Ή μήπως οι έλληνες μπαίνουν στον πειρασμό να «κάψουν» αυτήν την ρημαδοσυμφωνία των Πρεσπών, για να δουν οι παλιοαμερικάνοι πόσα απίδια βάζει ο σάκος;)

Ο εθνικισμός κάνει καλή δουλειά… 2

Τετάρτη 26 Δεκέμβρη. Ψάχνοντας στα ράφια της ιστορίας για να δουν πως θα αντιμετωπίσουν τις πολλές χιλιάδες εβραίων ανά τον κόσμο (αλλά κάποιους και μέσα στο ισραήλ) που δηλώνουν αντίθετοι στην εποικιστική αποικιοκρατία του ισραηλινού κράτους, στη βία της κατοχής της παλαιστίνης και στα εγκλήματα κατά των παλαιστινίων, τα αφεντικά του Τελ Αβίβ έχουν ανασύρει έναν παλιό όρο. «Εβραίοι που μισούν τον εαυτό τους» – ψυχοπαθείς δηλαδή. (Πόσα άλλα κράτη μπορούν να κάνουν το ίδιο εναντίον των «δικών τους» αντεθνικιστών; Όλα!!!)

Ο όρος είναι παμπάλαιος. Εφευρέτης του ο ιδρυτής του εβραϊκού εθνικισμού Theodor Herzl, ο οποίος ήξερε ήδη από τότε πως η μεγάλη πλειοψηφία των εβραίων ήταν αντιεθνικιστές. Στο βιβλίο του «Το Εβραϊκό Κράτος» που εξέδωσε το 1896, παρουσίασε όσους εβραίους ήταν αντίθετοι στο σχέδιό του σαν «αντισημίτες εβραϊκής καταγωγής» (!!!). Λίγο μετά, κάποιοι εβραίοι αντιεθνικιστές επέστρεψαν τον χαρακτηρισμό στον Herzl, κατηγορώντας τον ότι κι αυτός, όπως όλοι οι πραγματικοί αντισημίτες, δεν μπορεί να ανεχτεί τις διαφορές γνώμης στο εσωτερικό των εβραϊκών κοινοτήτων. Ωστόσο ο όρος «εβραίος που μισεί τον εαυτό του» άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστός το 1930, όταν ο εβραιο-εθνικιστής Theodore Lessing εξέδωσε βιβλίο με αυτόν τον τίτλο.

Με τέτοια βαριά ιστορία δεν είναι παράξενο που ο όρος αυτός έχει ξαναεπιστρατευτεί. Το ισραηλινό φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς δεν αντέχει την αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα του (όπως, άλλωστε, κάνουν όλα τα φασιστικά καθεστώτα στην ιστορία). Και προσπαθεί να εξοπλίσει την διανοητική, ιδεολογική και πολιτική αστυνομία του με «διαγνώσεις» υποτίμησης των αντιπάλων του. Σε πρώτη φάση.

Ποινικοποίησης όσων μπορεί, ψυχιατρικοποίησης των υπόλοιπων…

Ωωωω η πίστη!

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Παρότι αυτό δεν αναφέρεται στα επίσημα ιδεολογικά πρωτοκοσμικά manual η πίστη, θρησκευτική άμεσα ή έμμεσα, εξακολουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο στον καπιταλιστικό πλανήτη, και μάλιστα στις πιο “αναπτυγμένες” εκδοχές του.

Μέρα που είναι, μια ελάχιστη περιδιάβαση.

Μερικοί “αντισημίτες” ακόμα;

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Εκτός απ’ τις χιλιάδες των αντι-εθνικιστών εβραίων σ’ όλο τον πλανήτη (με σοσιαλιστικές ή και κομμουνιστικές απόψεις) υπάρχει άλλη μια κατηγορία αντιεθνικιστών – αντιισραήλ εβραίων, που γενικά αντιμετωπίζεται με ειρωνεία: οι βαθιά θρησκευόμενοι.

Καμία θρησκεία δεν είναι του γούστου μας! Ούτε μας λείπουν επιχειρήματα που τα ψάχνουμε στην μία ή στην άλλη θρησκο-ιδεολογία. Αυτό όμως δεν είναι εμπόδιο στην υλιστική ιστορική γνώση. Που υποδεικνύει με βεβαιότητα πως ενώ τόσο στον χριστιανισμό όσο και στον μουσουλμανισμό τα θρησκευτικά δόγματα (και οι πλασιέ τους) πράγματι χρησιμοποιήθηκαν σαν ιδεολογική επένδυση πολιτικών εξουσιών (κρατών του ενώ ή του άλλου είδους), καμμία απ’ τις 3 «μονοθεϊστικές θρησκείες» (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, μουσουλμανισμός) δεν ήταν υποστηρικτική, από άποψη «αρχών», ειδικά της μορφής «έθνος κράτος». Κι ο λόγος ήταν απλός: οι ιερείς τους αντιλάμβάνονταν αυτές τις θρησκείες σαν global. Ή, ειπωμένο με μια πιο βατή ορολογία, αντιλαμβάνονταν τους πιστούς τους σαν πολυεθνικό «αντικείμενο».

Συνεπώς, το ότι υπάρχουν βαθιά θρησκευόμενοι εβραίοι που είναι εναντίον του εβραϊκού εθνικισμού (και, κατά συνέπεια, εναντίον του ισραηλινού κράτους) δεν είναι καθόλου ανιστόρητο. Θα μπορούσαν να υπάρχουν βαθιά θρησκευόμενοι και των άλλων δύο θρησκειών το ίδιο αντίθετοι στα «δικά τους» εθνικά κράτη… Αν αυτό δεν συμβαίνει δεν οφείλεται σε «θεολογικούς» αλλά σε ιστορικούς λόγους: η θρησκευτική / ιδεολογική επένδυση μορφών της κοσμικής εξουσίας (βασιλείων, αυτοκρατοριών, εθνικών κρατών) είναι μια ιστορία πολλών αιώνων τόσο για τον χριστιανισμό όσο και για τον μουσουλμανισμό. Μέχρι που έγινε «φυσική υπόθεση». (Τόσο «φυσική» ώστε στα μέρη μας να κυβερνούν και οι παπάδες…)

Όχι, όμως, για τον εβραϊσμό / ιουδαϊσμό σαν θρησκεία (παρόλο που είναι η μήτρα των δύο άλλων). Η διάλυση του βασιλείου του Judah (μία απ’ τις φυλές του ισραήλ) το 587 π.χ., μετά την κατάκτηση των εδαφών του απ’ την βαβυλωνιακή αυτοκρατορία, είναι η τελευταία ιστορική έκφανση μιας φυλετικο-θρησκευτικής εξουσίας που θα μπορούσε να σχετιστεί με τον εβραϊσμό σαν θρησκεία. (Για να υπάρχει ένα ιστορικό μέτρο αυτή η χρονολογία είναι πολύ κοντά στον θάνατο του αθηναίου νομοθέτη Σόλωνα…)

Μετά από 2.500 χιλιάδες χρόνια και την δημιουργία μιας πολυεθνικής πραγματικότητας για πολλές δεκάδες γενιές εβραίων, η πρώτη μορφή κοσμικής εξουσίας (κράτους δηλαδή) που επενδύεται ιδεολογικά με όρους εβραϊσμού / ιουδαϊσμού είναι στην καρδιά της 2ης καπιταλιστικής βιομηχανικής επανάστασης, της γεωπολιτικής της, και της κορύφωσης της «αξίας» των μεσανατολικών πετρελαίων: το ισραηλινό αποικιακό κράτος, ηλικίας μόλις 70 χρόνων.

Φαίνεται, γι’ αυτό, με απόλυτη διαύγεια το γιατί εβραίοι απ’ την μια μεριά και ισραηλινό κράτος / ισραηλινός εθνικισμός απ’ την άλλη είναι δύο πραγματικότητες σε τεράστια ιστορική και πολιτική απόσταση μεταξύ τους!!! Δυόμισυ χιλιάδες χρόνια πλούσιας ιστορίας του εβραϊσμού δεν μπορούν να ταυτιστούν με ένα πολεμοκάπηλο εθνικό κράτος· και εβδομήντα χρόνια εθνοκρατισμού δεν μπορούν να ταυτιστούν με την γόνιμη πολυεθνικότητα ενός συλλογικού υποκειμένου που κυνηγήθηκε από μια διεστραμμένη θρησκεία (τον χριστιανισμό) σε διάφορα μήκη και πλάτη της «παλαιάς ηπείρου».

Φαίνεται, επιπλέον, με την ίδια διαύγεια, το γιατί η διάλυση του εθνικιστικού / φασιστικού / ρατσιστικού κρατικού μοντέλου που προσπαθεί να επιβάλει μια δια-θρησκευτική μιλιταριστική καπιταλιστική ελίτ (χριστιανική και εβραϊκή) τόσο στο σύνολο των εβραίων όσο και στους άραβες της μέσης Ανατολής (μουσουλμάνους, χριστιανούς, άθεους), για ξεκάθαρα γεωπολιτικούς λόγους και συμφέροντα, είναι νόμιμος αντι-φασιστικός πολιτικός στόχος.

Πολύ περισσότερο τα εβραϊκά (απ’ την άποψη της «θρησκευτικής ορθότητας») επιχειρήματα κατά του ισραηλινού κράτους έχουν αξία ριζικής αμφισβήτησης την στιγμή που το αποικιακό καθεστώς προσπαθεί να θωρακιστεί αυτοχαρακτηριζόμενο («συνταγματικά») σαν αποκλειστικά και μόνο «εβραϊκό κράτος» – κράτος νομιμοποιημένο, δηλαδή, ελέω θεού.

Η ύπαρξη των χιλιάδων λεγόμενων «υπερορθόδοξων εβραίων» προκάλει μεγάλη αμηχανία στους οπαδούς του φασιστικής προέλευσης επιχειρήματος πως όποιος είναι αντίπαλος του δομικού ρατσισμού του ισραηλινού κράτους είναι εχθρός των εβραίων, δηλαδή αντισημίτης… Το ίδιο, φυσικά, ισχύει με την ύπαρξη και αντικατοχική, αντιαπαρτχάιντ δράση των χιλιάδων αντι-εθνικιστών εβραίων της κοινωνικής αριστέρας σ’ όλο τον πλανήτη. Τελικά (κι αυτό είναι ένα απ’ τα βρώμικα μυστικά της καθεστωτικής προπαγάνδας) η ρετσινιά του «φιλοναζί» (γιατί περί αυτού πρόκειται) απευθύνεται και σε πολύ μεγάλο μέρος των πολυεθνικών εβραϊκών κοινοτήτων του πλανήτη!

Επειδή αυτό το καθεστωτικό κόλπο αντιστροφής των εννοιών και λογοκρισίας είναι πολύ πιθανό να θεσμιστεί και στα μέρη μας (σα συνέπεια της ελληνο-ισραηλινής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας) έχουμε να πούμε και να κάνουμε πολλά – πριν αρχίσουν να μας φυλακίζουν σαν «εγκληματίες σκέψης»….