Βρετανική ψυχραιμία;

Τετάρτη 16 Γενάρη. Όπως ήταν αναμενόμενο, η συμφωνία εξόδου του Λονδίνου απ’ την ε.ε. απορρίφθηκε με πάταγο. Εναντίον ψήφισαν 432, υπέρ 202. Ο κυβερνητικός συνασπισμός της κυρά May έχει 328 βουλευτές (318 του συντηρητικού κόμματος και 10 του ακροδεξιού DUP της βόρειας ιρλανδίας). Αυτό σημαίνει ότι 126 απ’ τους δεξιούς ψήφισαν εναντίον. Στην πλειοψηφία τους είναι εθνοπατέρες που πιστεύουν ότι το Λονδίνο μπορεί και πρέπει να επιβάλει στην ε.ε. μια συμφωνία «καλύτερη» για την μεγάλη βρετανία· που θα περιλαμβάνει και κανονικά σύνορα μεταξύ ιρλανδίας και βόρειας ιρλανδίας. Μ’ άλλα λόγια: πρόκειται για ψωνισμένους… (Πως είναι να είσαι ψωνισμένος υπήκοος της αυτού μεγαλειότητας;)

Τώρα απομένουν ένα θεωρητικό ενδεχόμενο και δύο πρακτικά. Το θεωρητικό είναι η «επαναδιαπραγμάτευση». Την έχει αποκλείσει η ε.ε. Και πράγματι κανένας εκεί δεν έχει λόγο να ξαναμπλέξει σε «διαπραγματεύσεις» των οποίων το μόνο ζητούμενο θα είναι υποχωρήσεις απ’ την μεριά της ε.ε. Τα δυο πρακτικά ενδεχόμενα είναι η αποχώρηση του Λονδίνου χωρίς κανόνες και συμφωνία· ή ένα καινούργιο δημοψήφισμα με την προοπτική ότι η πλειοψηφία αυτή τη φορά θα είναι υπέρ της παραμονής. (Η έξοδος, είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι προσδιορισμένη για τις 29 Μάρτη. Μια παράταση μπορεί να δοθεί απ’ την ε.ε., όχι όμως για επαναδιαπραγμάτευση. Υπάρχει, επιπλέον, σαν όριο, η στιγμή των ευρωεκλογών, από 23 έως 26 Μάη: υπό τις τωρινές συνθήκες το Λονδίνο δεν θα συμμετάσχει. Αν, όμως, έχει αλλάξει γνώμη ως τότε, θα πάρει μέρος κανονικά, παρότι θα πρέπει εν τω μεταξύ να ξανα-αλλάξει η μοιρασιά των θέσεων).

Η επιλογή ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο εκδοχές δεν πρόκειται να γίνει «εν κενώ». Ούτε με στρίψιμο κέρματος. Ήδη ένα ποσοστό των άγγλων έχει αρχίσει να αποθηκεύει τρόφιμα και (κυρίως) φάρμακα, απ’ αυτά που εισάγονται (και δεν είναι λίγα). Μια έξοδος μαλλιοκούβαρα θα προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στις εισαγωγές στο νησί, για άγνωστο διάστημα· είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν σοβαρές ελλείψεις και σε είδη (συμπεριλαμβανόμενων των φαρμάκων) πρώτης ανάγκης.

Συνεπώς, από αύριο κι όλας, ο χρόνος θα μετράει ανάποδα για την «ψυχολογία» του μέσου άγγλου· είτε ψήφισε «έξω» είτε ψήφισε «μέσα» πριν 2,5 χρόνια. Αυτό το ανάποδο μέτρημα, με όσο βρετανικό φλέγμα κι αν γίνει, θα δώσει σάρκα και οστά σε κοινωνικές καταστάσεις ανάλογες μ’ εκείνες του β παγκόσμιου… Άγνωστες, δηλαδή, εδώ και γενιές.

Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε αυτή τη στιγμή το αν θα καμφθούν, εξαιτίας τέτοιων εξελίξεων, οι αντιρρήσεις εκείνων που είναι εναντίον ενός δεύτερου δημοψηφίσματος με το (μάλλον περίεργο για τα δικά μας πολιτικά ήθη) επιχείρημα ότι «έτσι θα κλονιστεί η δημοκρατία αφού θα αμφισβητηθεί το αποτέλεσμα του προηγούμενου». (Μα τι λέτε; Ο ένδοξος ελληνικός λαός αλλάζει γνώμη κάθε βδομάδα!)

Το γεγονός είναι ότι μετά από 2,5 χρόνια περιπλάνησης στο «δάσος των αυτοκρατορικών φαντασιώσεων περί ανεξαρτησίας απ’ την καταραμένη ε.ε.» η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο στραπάτσα. Ένα υλικό, υλικότατο (μια έξοδος μαλλιοκούβαρα) και ένα συμβολικό (η «μετάνοια» για την επιλογή του brexit). Δεν χρειάζεται φιλοσοφία για το πιο είναι προτιμότερο. Ωστόσο άβυσσος οι πρωτοκοσμικές εθνικιστικές φαντασιώσεις…

(φωτογραφία: Παθολογικη αισιοδοξία…)

Εθνικιστικές μυθολογίες

Τετάρτη 16 Γενάρη. Το 2008 ο καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ Shlomo Sand εξέδωσε (στα εβραϊκά) ένα βιβλίο / ιστορική έρευνα 350 σελίδων, με τίτλο Η Εφεύρεση του Εβραϊκού Λαού. Παρότι οι ιστορικές αποδείξεις του Sand δεν αμφισβητήθηκαν στα σοβαρά (κανείς σοβαρός ιστορικός δεν ρισκάρει το κύρος και την θέση του φτιάχνοντας πλαστά στοιχεία), το Η εφεύρεση του εβραϊκού λαού ήταν σκάνδαλο για τους οπαδούς του ισραηλινού εθνικισμού. Πέρα απ’ το γίνει best seller εντός ισραήλ επί 5 μήνες, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες του κόσμου – είναι το πιο πολυμεταφρασμένο βιβλίο ισραηλινού συγγραφέα.

Ο Sand ξεκίνησε την έρευνά του ψάχνοντας γραπτά στοιχεία και ντοκουμέντα για τον διωγμό των εβραίων απ’ την περιοχή που λέγεται «Παλαιστίνη» και σήμερα είναι άμεσα ή έμμεσα το ισραηλινό κράτος. (Ο «διωγμός των εβραίων» είναι βασικό στοιχείο για την έγερση «προγονικών δικαιωμάτων» στην περιοχή). Ο Sand δεν βρήκε κανένα τέτοιο στοιχείο, γιατί (διαπίστωσε) πρόκειται για μύθο, και μάλιστα χριστιανικής προέλευσης. Το χριστιανικό παπαδαριό έφτιαξε και διέδωσε τον μύθο του «διωγμού των εβραίων» σαν απόδειξη της «τιμωρίας τους απ’ τον θεό» – ώστε να πετύχει προσηλυτισμό σε βάρος τους. Μετά την καταστολή απ’ τους ρωμαίους της εξέγερσης του Bar Kokhba, στο 2ο μ.χ. αιώνα (εποχή κατά την οποία, υποτίθεται, έγινε ο διωγμός), η ρωμαϊκή διοίκηση δεν εξανδραπόδισε τους ντόπιους. Για τον πολύ απλό λόγο ότι αν το έκανε θα ερήμωνε η οικονομία της περιοχής. Οι λεγεωνάριοι δεν θα φρόντιζαν τα χωράφια και τους στάβλους…

Ο Sand απέδειξε επιπλέον, ότι αντίθετα απ’ την σχετική μυθολογία, ο εβραϊσμός σαν θρησκεία (όπως ο χριστιανισμός και ο μουσουλμανισμός) έκανε προσηλυτισμό. Ακόμα και μαζικό. Ο οποίος, σε μια μεγάλη ζώνη της σημερινής ευρώπης, άρχισε περίπου παράλληλα με την προσηλυτιστική εξάπλωση του χριστιανισμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία του οι μαζικότεροι προσηλυτισμοί έγιναν μεταξύ των Χαζάρων στον Καύκασο (απ’ όπου κατάγονται οι Ασκενάζι), στις φυλές των Βερβέρων στην βόρεια Αφρική, και στις Υεμενίτικες φυλές στη νοτιοδυτική άκρη της αραβικής χερσονήσου. Ωστόσο, αλλαγές θρησκεύματος έγιναν και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έτσι, σύμφωνα με τα στοιχεία του Sand, μετά την κατάληψη της Παλαιστίνης απ’ τους άραβες τον 7ο μ.χ. αιώνα, πολλοί απ’ τους ντόπιους εβραίους προσηλυτίστηκαν στο ισλάμ. Κι εδώ είναι ένα απ’ τα προκλητικά αλλά και (ιστορικά) μη αμφισβητήσιμα συμπεράσματα του Shlomo Sand: οι απόγονοι των εβραίων της περιοχής τον 7ο και τον 8ο αιώνα είναι οι μουσουλμάνοι και χριστιανοί παλαιστίνιοι του 20ου αιώνα…

Με άλλα λόγια: δεν υπάρχει «βιολογική συνέχεια» εκατοντάδων ή και χιλιάδων χρόνων για πληθυσμούς που έζησαν σε διαδοχικές αυτοκρατορίες. Τέτοια είναι μόνο τα θεωρήματα των ρατσιστών / εθνικιστών του 19ου αιώνα, που ασχολήθηκαν με το να διαλύσουν τις πολυ-πολιτισμικές κοινότητες, και να τις μαντρώσουν σε εικονικά και βίαια εξαγνισμένες απ’ τις επιμιξίες “εθνικότητες”, σε αυστηρά σύνορα και περιφράξεις. Υπήρξαν μόνο πολιτιστικοί (άρα και θρησκευτικοί) συγκερασμοί, ανταλλαγές, αλλαξοπιστήσεις, ρευστότητα στο χώρο και στο χρόνο.

Λέει / τεκμηριώνει πολλά ακόμα στο Η εφεύρεση του εβραϊκού λαού ο Sand. Ο βασικός πυρήνας της ιστορικής δουλειάς του είναι οικείος στην ασταμάτητη μηχανή (θα ευχόμασταν και σ’ όσους / όσες την διαβάζουν): μέσα στην εθνικιστική έξαψη του 19ου αιώνα στην ευρώπη, ομάδες διανοούμενων άρχισαν να κατασκευάζουν την μυθολογία διάφορων «εθνών», ανακωδικοποιώντας σε ενιαίες «εθνικές αφήγησεις» (η κάθε τέτοια ομάδα την δική της) επιλεγμένα θρησκευτικά, γλωσσικά, πολιτιστικά και μυθολογικά στοιχεία.

Βασικές παράμετροι της κατασκευής «εθνών» ήταν, απ’ την μια μεριά ο προσδιορισμός ενός καταγωγικού εδάφους, μιας «εδαφικής πατρίδας» στην οποία το «έθνος» θα έπρεπε να δηλώσει ιστορικά δικαιώματα – αξιοποιώντας την μυθολογία του. Και απ’ την άλλη μεριά η διαμόρφωση μιας μυθικής ιστορικής συνέχειας ανά τους αιώνες, που να «συνδέει» τους πληθυσμούς του 19ου αιώνα (προς τους οποίους απευθυνόταν προπαγανδιστικά η όποια «εθνογένεση») με όσο πιο μακρινό (και πιο «ηρωϊκό», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) παρελθόν. Σαν εθνική / εμπορική “ονομασία προέλευσης”.

Το «βασίλειο του Δαβίδ» και η μ’ αυτό καταγωγική σχέση / «ιστορική τεκμηρίωση της απαίτησης για χωροθέτηση της εθνικής πατρίδας» υπήρξε, λοιπόν, για τον εθνικισμό που αναπτύχθηκε (μειοψηφικά) στις εβραϊκές κοινότητες της ευρώπης, το ανάλογο εκείνου που ήταν (σε πρώτο χρόνο) ο «Αθηναϊκός χρυσός αιώνας» για την γέννηση του ελληνικού εθνικισμού. Σε δεύτερο χρόνο, κι αφού το μικρό κι ασήμαντο ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε (απ’ τις «μεγάλες δυνάμεις») οι ιμπεριαλιστικοί προσανατολισμοί του αυτο-νομιμοποιήθηκαν με την εφεύρεση ενός ακόμα γενεαλογικού / καταγωγικού μύθου με εδαφικές αξιώσεις: του μεγΑλέξανδρου και του βασίλειου των μακεδόνων…

Ζώντας μέσα στην ελληνική εθνικιστική κατάρα (που ξερνάει πάντα τα «απαράγραπτα δικαίωματά» της…) καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι σημαίνει η εφεύρεση μιας καθαρής εθνικότητας – σε βάρος του μπασταρδέματος, της πολυπολιτισμικότητας… Και απ’ αυτήν την ιστορική / γεωγραφική θέση, καταλαβαίνουμε πόσο σκάνδαλο (αδύνατο παρόλα αυτά!) θα ήταν ένας τόμος 350 σελίδων με τίτλο Η εφεύρεση του ελληνικού λαού!

Προκύπτει έτσι ακόμα και μέσα απ’ την κριτική εμπειρία ότι ο ισραηλινός εθνικισμός / ρατσισμός / μιλιταρισμός είναι 110% πρωτοκοσμικός και καπιταλιστικός…

Πολύ οικείος… Αιμοβόρα οικείος…

Οι εθνικοί καλοί δολοφόνοι

Τετάρτη 16 Γενάρη. Ο Mohammed Fadil, πρόσφυγας απ’ το ιράκ, με τα τρία του παιδιά και άλλους 42 ανθρώπους, μπήκαν χτες τα χαράματα, σε βάρκα για να περάσουν απ’ το Κουσάντασι στη Σάμο. Είχε αέρα και κύματα· και εντοπίστηκαν απ’ το ελληνικό λιμενικό (μόλις πέρασαν το αόρατο θαλάσσιο σύνορο…). Να τι ακολούθησε με τα δικά του λόγια:

Νομίσαμε ότι ήρθαν να μας σώσουν. Μας είπαν να κλείσουμε την μηχανή. Ύστερα μας έδεσαν μ’ ένα σκοινί στο δικό τους σκάφος. Και άρχισαν να μας γυρίζουν γρήγορα γύρω γύρω… Τους φώναξα ότι υπάρχουν παιδιά στη βάρκα. Συνέχισαν…

Η βάρκα των μεταναστών γέμισε νερά απ’ τα απόνερα του λιμενικού ταχύπλοου και άρχισε να βουλιάζει. Το έχουν κάνει πολλές φορές, το έχουν υποστεί και άλλοι. Είναι η τέχνη των δολοφόνων. Τους παράτησαν να πνιγούν. Τους έσωσε το τουρκικό λιμενικό. Ο Fadil κατάφερε να γλυτώσει τα δύο αγόρια του. Η τετράχρονη Zainab, η κόρη του, πνίγηκε.

Την έπνιξαν. Ξέρετε ποιοί.

(Εν τω μεταξύ έγινε η αλλαγή φρουράς στο ντόπιο υπουργείο πολέμου.

Όλα καλά κουφάλες! Όλα καλά για σας, τα παιδιά σας, τα πεθερικά σας, τις τσέπες σας…)

Η σαπουνάδα των ημερών (1)

Τρίτη 15 Γενάρη. Έχετε αρκετό ποπκόρν; Υπάρχουν κι άλλα εξίσου γελοία με το θέατρο των χωρισμένων φαιορόζ. Έχουμε ξαναγράψει για την συμφωνία των Πρεσπών: με αντάλλαγμα την παραδοχή ότι μετά από 26 χρόνια δεν είναι δυνατόν ένας τσολιάς στον πλανήτη να επιμένει ότι ένα κράτος ονομάζεται “πρώην γιουγκοσλαβική” (όσες/όσοι είναι στο μακεδονικό κράτος 25 χρονών την γιουγκοσλαβία την ξέρουν μόνο από διηγήσεις), του στύλ “πρώην σοβιετική ουκρανία” (!!!!), ο ελληνικός ιμπεριαλισμός πήρε το δικαίωμα να ορίζει, για όσο καιρό κρατήσει, την ένταξη της “βόρειας μακεδονίας” στην ε.ε. – αυτό που, κυρίως, ενδιαφέρει το εκεί κράτος αλλά και τους υπηκόους του. Ανοίγει κεφάλαιο ένταξης, δεν ανοίγει κεφάλαιο ένταξης, η Αθήνα θα έχει λόγο – και ανάλογα με τους συσχετισμούς θα έχει και ποδόφρενο.

Μια μορφή σαπουνάδας είναι το θεώρημα “είμαστε αντίθετοι στη συμφωνία των Πρεσπών επειδή είμαστε αντίθετοι στην ένταξη της βόρειας μακεδονίας στο νατο”. Με δυο λόγια “είμαστε εθνικιστές επειδή είμαστε αντι-νατοϊκοί”. Θα μπορούσε να στέκει, έστω και λίγο, αυτός ο συλλογισμός σαν επιχείρημα;

Όπως είναι γνωστό, το κράτος της μακεδονίας ονομαζόταν (μέχρι προχτές) από καμιά 150 κράτη του πλανήτη “δημοκρατία της μακεδονίας”. Στους δε διεθνείς οργανισμούς “πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία της μακεδονίας”. Με την “ενδιάμεση συμφωνία” του 1995 η Αθήνα είχε αποδεχτεί ότι με αυτό το όνομα (στα ελληνικά π.γ.δ.μ.) το συγκεκριμένο κράτος μπορούσε να ενταχθεί σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς στους οποίους συμμετείχε και το ελλαδιστάν. Έτσι, για παράδειγμα, αναγνωρίστηκε απ’ τον οηε. Με την “ενδιάμεση συμφωνία” του 1995 η π.γ.δ.μ., με αυτό το γελοίο όνομα (“πρώην”…), μπορούσε να ενταχτεί και στην ε.ε. και στο νατο.

Τελεία και παύλα. Έχουμε καλή μνήμη: τότε κανένας δεν ξεστόμισε “τι φιλονατοϊκή και φιλοαμερικάνικη συμφωνία είναι αυτή – ποτέ η π.γ.δ.μ. στο νατο!!!” Είναι απόλυτα σίγουρο: ο Περισσός δεν αντιτάχτηκε στην “ενδιάμεση συμφωνία” και, κατά συνέπεια, ούτε στην ένταξη της “π.γ.δ.μ.” στο νατο ή στην ε.ε… Για να το πούμε διαφορετικά: η “π.γ.δ.μ.” θα μπορούσε να έχει ενταχτεί στο νατο 23 φορές (όσα τα χρόνια που μεσολάβησαν), με βάση την “ενδιάμεση συμφωνία” Αθήνας – Σκοπίων, χωρίς να ρωτηθεί κανένας νότια των κοινών τους συνόρων. Και χωρίς να έχει κανείς την ευκαιρία να εκδηλώσει τον … αντινατοϊσμό του…

Σαπουνάδα…

Η σαπουνάδα των ημερών (2)

Τρίτη 15 Γενάρη. Στις αρχές Απρίλη του 2008 το νατο είχε “σύνοδο κορυφής” στο Βουκουρέστι. Ήταν η τελευταία χρονιά της διοίκησης Μπους του Β, που είχε καταλάβει το αφγανιστάν και το ιράκ (το δεύτερο μέσω της “συμμαχίας των προθύμων”). Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ήταν (ή νόμιζε πως είναι) στα ντουζένια του, οπότε έθεσε το ζήτημα της “διεύρυνσης του νατο” με νέα μέλη. Τα υποψήφια ήταν: αλβανία, κροατία, ουκρανία, γεωργία, και “π.γ.δ.μ” (την οποία η Ουάσιγκτον είχε αναγνωρίσει σαν “δημοκρατία της μακεδονίας”).

Αν η σύναξη των νατοϊκών πολιτικών βιτρινών συμφωνούσε, η “π.γ.δ.μ” θα γινόταν μέλος του νατο από τότε! Και δεν θα μπορούσε κανείς, μετά από 10 χρόνια, να στήσει πάγκο στην Αθήνα για να πουλήσει “αντι-νατοϊσμό” με αφορμή την “μακεδονία”. Δεν έγινε όμως. Γιατί; Μήπως επειδή ο (δεξιός) Καραμανλής ο Β πρόταξε τα στήθη του στον Μπους τον Β; Όχι βέβαια! Δεν έγινε επειδή τα κυριότερα ευρωπαϊκά κράτη / μέλη του νατο (Βερολίνο, Παρίσι) ήταν απόλυτα αντίθετα στην ένταξη (στο νατο) της ουκρανίας και της γεωργίας – δεν ήθελαν να τα σπάσουν με την Μόσχα. Χώθηκε στην κόντρα και το ελλαδιστάν με το “θεματάκι” του (την “π.γ.δ.μ.”), οπότε έπαιξε αλληλοκάλυψη. Απ’ τα 5 υποψήφια κράτη έγιναν τελικά δεκτά τα δύο: αλβανία και κροατία. Τα άλλα τρία (ουκρανία, γεωργία, “π.γ.δ.μ.”) έμειναν εκτός, χάρη σε μια συγκυριακή ευρω-συμμαχία κατά των αμερικανικών σχεδιασμών.

Σας διαβεβαιώνουμε: ποτέ οι (είτε light είτε fake) ντόπιοι «αντινατοϊκοί» δεν τόλμησαν να πουν ή να κάνουν οτιδήποτε κατά της ένταξης του κροατικού ή του αλβανικού κράτους (ακριβώς δίπλα στο μακεδονικό….) στο νατο, το 2008… Δεν τόλμησαν να βγάλουν πύρινους λόγους για το πόσο «επαναστατικό» είναι να βγάλουμε τα μάτια του αλβανικού κράτους επειδή τόλμησε να μπει στο νατο…

Απ’ την άλλη: αν η “π.γ.δ.μ.” δεν μπήκε στο νατο το 2008, χωρίς «συμφωνία Πρεσπών» και χωρίς αντι-αμερικανικές κορώνες, αυτό οφείλεται καθαρά στις ενδο-νατοϊκές αντιθέσεις! Δεν έμεινε έξω απ’ το νατο η «π.γ.δ.μ.» επειδή δεν λεγόταν «βόρεια μακεδονία» ή «δαρδανία»!!! Ούτε επειδή οι έλληνες «αντι-νατοϊκοί» απείλησαν επανάσταση… Έμεινε έξω επειδή τότε συσκευάστηκε «πακέτο» με τα πολύ πιο ευαίσθητα (από γεωπολιτική άποψη) πιόνια που λέγονται «ουκρανία» και «γεωργία». Εξαλλου, το θρυλικό «βέτο» του δεξιού Καραμανλή, πήγε στα διεθνή δικαστήρια και καταδικάστηκε: παραβίαζε την ενδιάμεση συμφωνία!…

Πράγμα που σημαίνει: ακόμα κι αν αύριο οι σοσιαλδημοκράτες της βόρειας μακεδονίας πουν «εντάξει μωρέ, αφού εσείς οι έλληνες δεν θέλετε να αλλάξουμε κρατικό όνομα δεν πειράζει, μην χολοσκάτε, ούτε να ψηφίσετε στο κοινοβούλιό σας: θα λεγόμαστε αιώνια πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία της μακεδονίας», ακόμα κι έτσι, αύριο τα Σκόπια έχουν νόμιμο και επιδικασμένο δικαίωμα να κάνουν αίτηση ένταξης στο νατο. Αν είναι η μοναδική υποψηφιότητα, χωρίς ουκρανία και γεωργία, θα ξεκινήσει η διαδικασία. Γιατί απλά, πολύ απλά, κανείς δεν θα την εμποδίσει… (Μόνο εσωτερικοί συσχετισμοί θα μπορούσαν. Αλλά δεν υπάρχουν τέτοιοι. Και οι εθνικιστές του vmro, που είναι σύμμαχοι των ελλήνων, ένταξη στο νατο και στην ε.ε. θέλουν. Το 2008, άλλωστε, αυτοί ήταν στο γκουβέρνο).

Σε απλά ελληνικά: το ζήτημα του «ονόματος» και της οποιασδήποτε ελληνο-μακεδονικής συμφωνίας είναι ιστορικά και θεσμικά άσχετο με την ένταξη της (πλέον…) βόρειας μακεδονίας στο νατο – ή και στην “πολυγωνική συμμαχία για τον αντιτουρκικό έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου”. Είναι άσχετο απ’ το 1995! Όσοι πάνε να τα μπλέξουν είναι επειδή θέλουν να κρύψουν είτε τον εθνικισμό τους είτε τις ιστορικές ενοχές τους…

Σαπουνάδα…

Η σαπουνάδα των ημερών (3)

Τρίτη 15 Γενάρη. Η άλλη γελοιότητα, για το συγκεκριμένο θέμα, είναι η φαγούρα της Μόσχας – και η πιο πρόσφατη ανακοίνωση του ρωσικού υπ.εξ.

Ως γνωστόν η Μόσχα αναγνωρίζει εδώ και πολλά χρόνια όχι μια “π.γ.δ.μ.” αλλά την “δημοκρατία της μακεδονίας”. Δεν έχει πρόβλημα με το “όνομα” (και γιατί θα έπρεπε;) – αλλά με την ένταξη στο νατο. Ωστόσο ξέρει πολύ καλά ότι αυτή θα μπορούσε να έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια – και μάλιστα χωρίς να μπορεί να καταγγείλει “την παράβαση της μακεδονικής νομοθεσίας”, και χωρίς να έχει περιθώριο να σχολιάσει την “εκρηκτική κατάσταση στην ελλάδα”! Πιστεύει άραγε στα σοβαρά το ρωσικό καθεστώς ότι η Αθήνα, σαφώς τοποθετημένη στο πλευρό της Ουάσιγκτον και του άξονα, εν έτει 2018, θα “πετάξει τους αμερικάνους” απ’το μακεδονικό κράτος ή οπουδήποτε αλλού; Αν το πιστεύει, γιατί δεν ζητάει απ’ την Αθήνα ρωσική αεροναυτική βάση κάπου στη νότια Κρήτη;

Μαύρη κοροϊδία! Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός ασχολείται με το θέμα επειδή οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός· που σημαίνει “δεν αφήνουμε ούτε κουβέντα να πέσει κάτω”! Για προπανδιστικούς λόγους. Παριστάνει τον σκληρό υποστηρικτή των “δημοκρατικών διαδικασιών” ίσα ίσα για να κτυπήσει φιλικά στην πλάτη τις (υπαρκτές) επιρροές του στα δυτικά βαλκάνια: αν είστε αντιαμερικάνοι εθνο/φασίστες μας κάνετε, και μπορείτε να ανεμίσετε την σημαία της δημοκρατίας για τους σκοπούς σας… (Άλλη σκασίλα απ’ την δημοκρατία δεν έχουν στη Μόσχα…)

Σαπουνάδα…

Η θεία Λίτσα αφρίζει

Τρίτη 15 Γενάρη. Οι υπήκοοι του ελλαδιστάν έχουν ιδιαίτερη ικανότητα να πνίγουν την πραγματικότητα στις εθνικές μικροαστικές φαντασιώσεις τους. Περιμένουν, για παράδειγμα, εδώ και πολλά χρόνια, ότι “αύριο θα διαλυθεί η τουρκία και θα φάμε την μισή”. Είναι μια ιδιαίτερη ψυχο-πολιτική συλλογική ιδιοσυγκρασία, που έχει διαμορφωθεί απ’ το χώνεμα της “μεγάλης ιδέας” εδώ και ενάμισυ αιώνα. Το “από Δευτέρα θα…” δεν τελειώνει ποτέ. Και δεν έχει καμμία μνήμη.

Η σκληρή ιστορική πραγματικότητα είναι ωστόσο ότι αυτό που τους αρέσει να ονομάζουν “μακεδονικό” ή “σκοπιανό” τέλειωσε το 1995. Τέλειωσαν οι ελπίδες τους για διάλυση του μακεδονικού κράτους, και μοιρασιά των εδαφών του μεταξύ Αθήνας, Βελιγραδίου και Τιράνων. Τέλειωσε επειδή πρώτα τους πρόδωσε ο αδελφός Μιλόσεβιτς (“συνεργάτης” της Ουάσιγκτον: η αναγνώριση της αλήθειας είναι ιεροσυλία!) και, μετά, επειδή έσκασε ο αμερικάνος “μάγος της διπλωματίας” Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, και τους προσγείωσε με την “ενδιάμεση συμφωνία”.

Κιχ δεν βγήκε τότε! Όλος ο εθνικός κορμός / εσμός δεν έβγαλε τσιμουδιά! Απ’ τους φασίστες μέχρι του ακροαριστερούς, με κυρίαρχη φιγούρα τον ήδη τότε δηλωμένο αντι-γερμανό γεροΠαπαντρέου τον Β, κατάπιαν το σάλιο τους και έκαναν τουμπεκί. Εκεί αποδείχθηκε οριστικά (για όποιον ήθελε να καταλάβει….) ότι η θρυλική “ελληνοσερβική φιλία” ήταν αντι-γερμανική και φιλο-αμερικάνικη: όταν τρως την “ενδιάμεση συμφωνία” ενώ απέναντι, για παράδειγμα, στην “πρόταση Πινέιρο” απειλούσες θεούς και δαίμονες, είναι σαφείς οι συμμαχικές σου επιλογές. Ε;

Φυσικά θα μπορούσε κάποτε να διαλυθεί η επικράτεια του μακεδονικού κράτους… Όπως, για παράδειγμα, μπήκαν στον πάγκο του χασάπη εκείνη του ιρακινού ή/και του συριακού. Μόνο που δεν θα ήταν το “όνομα μας είναι η ψυχή μας” που θα το αποφάσιζε αυτό. Θα ήταν η ψυχρή, τεχνοκρατική / ιμπεριαλιστική τακτική της Ουάσιγκτον.

Όλοι ξέρουν ότι το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο δεν ανήκει στο ευρασιατικό project. Ανήκει στον άξονα. Με την σχετική ανεξαρτησία που έχει κάθε καπιταλιστικό κράτος, αλλά και τους στενούς προσανατολισμούς που του επιβάλει το γεγονός ότι η νο 1 εθνική βιομηχανία (και άρα τα νο 1 εθνικά συμφέροντα) είναι οι θαλάσσιες μεταφορές. Ίσως υπάρχουν κάποια περιθώρια να επηρρεάζονται (μία εδώ ή μία εκεί) επιμέρους αποφάσεις / επιλογές του «μεγάλου συμμάχου». Όμως αυτά τα περιθώρια δεν είναι κατά βούληση, on demand, όπως άλλωστε ποτέ δεν ήταν στην ιστορία του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου – σε σχέση με τους συμμάχους του. Τα epic ιμπεριαλιστικά ‘90s έμοιαζαν εξαίρεση, και στην κάψα ήταν. Αποδείχθηκε ότι ήταν μόνο εκεί.

Οι φαιορόζ μπήκαν στην «διαπραγμάτευση» με τους μακεδόνες σοσιαλδημοκράτες ελπίζοντας ότι θα κερδίσουν το blame game. Ήταν το κλασσικό εθνικιστικό τρικ που είχε κάνει ήδη ο ογκόλιθος στα θέρετρα της ελβετίας βουλιάζοντας “την λύση του κυπριακού”…

Στις αρχές του 2018 το να χρεωθούν τα Σκόπια την «αποτυχία των διαπραγματεύσεων» φαινόταν αρκετά πιθανό. Οι φαιορόζ, σίγουροι πως όλα θα πάνε κατ’ ευχήν, οργάνωσαν απο κοινού και την εσωτερική κατανάλωση / αξιοποίηση της «διαπραγμάτευσης»: θεωρώντας ότι ο Μητσοτάκης ο Β θα ομολογούσε την αποδοχή της ροζ διαπραγματευτικής γραμμής, αμόλυσαν τον φαιό ψεκασμένο για να «σκουπίσει» την ακροδεξιά βάση της ν.δ. Τυπική πασοκική τακτική απ’ τα golden ‘80s: απ’ την μια να συρρικνωθεί ο «επάρατος» (και κατηγορούμενος ως «φιλογερμανός») Κούλης, και αφετέρου να μαζέψει κι άλλο λίπος ο φαιός εταίρος.

Το κόλπο δεν έπιασε… Αφενός ο κυρ Κούλης (που, ως γνωστόν, είναι ο.κ. με την συμφωνία των Πρεσπών…) το γύρισε εντελώς ακροδεξιά / πατριωτικά μετά το πρώτο «συλλαλητήριο» στη Σαλονίκη. Απ’ την άλλη οι «διεθνείς πιέσεις» ήταν πολύ εντονότερες απ’ όσο ένα ραγδαία υποτιμημένο (στον διεθνή καταμερισμό) κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο θα μπορούσε να αντέξει. Στο πρώτο μισό των ‘90s, που ήταν στα ντουζένια του, έκανε μποϋκοτάζ στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια… Το 2018 δεν μπορούσε να κάνει μποϋκοτάζ στην ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, στον ESM, και στο ψοφιοκουναβιστάν…

Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά (άνοιξη του 2018) η μεν συμφωνία ήταν καταδικασμένη να υπάρξει… Επειδή απλά αν αποτύγχανε, κανείς δεν θα χρέωνε τον Zaev… Η δε «εσωτερική διαχείριση» θα έπρεπε να αλλάξει σχεδιασμό. Αυτό αποδείχθηκε αδύνατο: η πασοκική εργαλειοθήκη δεν έχει κανένα know how για τέτοιες περιπτώσεις. Είναι αμετάκλητα ‘80s – ‘90s… Ως το τέλος (ως προχτές) η μόνη ελπίδα ήταν ότι το πράγμα θα τσακίσει στο κοινοβούλιο ή στις πλατείες των Σκοπίων. Επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημαγωγοί, ειδικοί αναλυτές, πράκτορες, πανεπιστημιακοί, όλοι (διακομματικά!) εκεί έβαζαν τα λεφτά τους. Έχασαν…

Στο κάτω κάτω της γραφής, απ’ το 1995 και μετά, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν είχε να λογαριαστεί με κανέναν άλλον εκτός απ’ τον σύμμαχό του. Τον αμερικανικό. Όχι, υποχρεωτικά, για τα βαλκάνια. Για οτιδήποτε… Αλλά αυτό δεν πρέπει να λέγεται.
Εδώ είμαστε πάντα…

Ένοπλες σαπουνάδες…

Joulik

Δευτέρα 14 Γενάρη. Πρόκειται για ένα τρίο με έδρα τη γαλλία: η Melissa Zantman φωνή και ακκορντεόν, η Claire Menguy βιολοντσέλο και κάποτε δεύτερη φωνή, και ο Robin Celse κιθάρα. Παίζουν διάφορες διασκευές αφρικανικής και μεσογειακής προέλευσης. Και μας τράβηξε απ’ τ’ αυτί ο συνδυασμός των συγκεκριμένων οργάνων, που χωρίς κρουστά, φτιάχνει έναν “γεμάτο” και ταυτόχρονα βελούδινο ήχο.

Στο Ciao mamma ώρες ώρες α λα Μέρτενς… (Το άλμπουμ Envol κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβρη).

Καλή βδομάδα (και μην ξεχάσετε τα ποπ κορν για το κυβερνοθέαμα!)

Συμμαχικοί κυνόδοντες

Δευτέρα 14 Γενάρη. Η άποψη του Tucker Carlson για τον κόσμο δεν είναι ιδιαίτερα σύνθετη. Μπορεί να συμπυκνωθεί σε τέσσερεις λέξεις: Οι ξένοι απειλούν την Αμερική. Αυτό είναι που χρειάζεται για να έχεις υψηλή τηλεθέαση.

Το show του στο δεξιό Fox News είναι απ’ τα πιο πετυχημένα πολιτικά show στην αμερικανική καλωδιακή τηλεόραση. Το φερέφωνο των αμερικάνων νεοναζί, η Daily Stormer, τον έχει περιγράψει σαν «τον μεγαλύτερο σύμμαχό μας». Ο πιο φημισμένος θεατής του είναι ο Donald Trump.

Στα τέλη του Νοέμβρη, το “Tucker Carlson Tonight” ξαναέπιασε το θέμα της μετανάστευσης και, όχι για πρώτη φορά, της γερμανίας. Στο show ο τίτλος «μαθήματα απ’ τη γερμανία» εμφανιζόταν με μεγάλα κόκκινα γράμματα δίπλα σε μια βλοσυρή φωτογραφία της γερμανίδας καγκελαρίου Angela Merkel, με το πρόσωπό της να περιβάλλεται από μια ρωσική και μια τουρκική σημαία.

Ο Carlson είχε μαζί του έναν σπέσιαλ καλεσμένο απ’ το Βερολίνο, έναν άντρα με κοντά μαλλιά με τζελ, που καθόταν με φόντο την πύλη του Βραδεμβούργου, με σακάκι αλλά χωρίς γραβάτα: τον πρεσβευτή των ηπα Richard Grenell. Ο 52χρονος είναι ο άνθρωπος του Trump στην γερμανική πρωτεύουσα απ’ τον περασμένο Μάη…

Αυτή ήταν η δηλητηριώδης εισαγωγή του καθεστωτικού γερμανικού der spiegel στην on line έκδοσή του, στις 11 Γενάρη, κάτω απ’ τον τίτλο: «ο πρεσβευτής του Trump έχει βρει ελάχιστους φίλους στη γερμανία». Μπορείτε να φανταστείτε την συνέχεια του άρθρου…

Είναι αλήθεια. Ο Grenell δεν έχει πάει για φιλίες εκεί. Είναι η «προκεχωρημένη θέση» (διπλωματική) της επίθεσης της Ουάσιγκτον στην ε.ε., στην ευρωζώνη… και ειδικά στο Βερολίνο. Είναι εκεί επειδή θα ήταν άκομψο να διακοπούν οι διπλωματικές σχέσεις από τώρα… Είναι εκεί για να παρακολουθεί – και να απειλεί – από κοντά.

Όπως έκανε χτες, με γράμμα του στην καθεστωτική Bild. …Όπως ξέρετε οι ηπα είναι έντονα αντίθετες με τον Nord Stream 2…. Συνεχίζουμε να υποδεικνύουμε ότι οι εταιρείες που σχετίζονται με τον τομέα αγωγών εξαγωγής ρωσικής ενέργειας εμπλέκονται σε δραστηριότητες που διατρέχουν τον κίνδυνο σοβαρών κυρώσεων…

Είναι αυτό απειλή; Όχι – είναι «προειδοποίηση». Λίγο πριν τα περασμένα χριστούγεννα 40 αμερικάνοι γερουσιαστές (απ’ τους 100), διακομματικά, κατέθεσαν προς ψήφιση ένα νόμο που ζητάει απ’ το ψόφιο κουνάβι να προσπαθήσει να σταματήσει την κατασκευή του Nord Stream 2. Ο νόμος είχε περάσει στις αρχές του μήνα απ’ την βουλή των αντιπροσώπων. Που σημαίνει ότι αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα, μιας και ο Nord Stream 2 προχωράει προς τα τελειώματα) θα πέσουν οι κεραυνοί, οι ποινές και οι τιμωρίες στις ευρωπαϊκές (και όχι μόνο γερμανικές) που έχουν συνεταιριστεί με την gazprom στην κατασκευή και στην εκμετάλλευση του αγωγού.

Η διακομματική συμφωνία είναι ασφαλής υπόδειξη ότι δεν πρόκειται για καπρίτσια του ψόφιου κουναβιού. Πρόκειται για εθνική πολιτική των ηπα. Η οποία, και σ’ αυτόν τον τομέα (της ενεργειακής εξάρτησης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού από πηγές άμεσα ή έμμεσα ελεγχόμενες απ’ τις ηπα) περιλαμβάνει και άλλα. Όπως, για παράδειγμα, τις ελληνικές φαντασιώσεις για γκάζια και east med, ή τις όχι φαντασιώσεις για ελληνόκτητα γκαζάδικα και την Αλεξανδρούπολη ως κέντρο αποσυμπίεσης και διανομής «εγκεκριμένου» απ’ την Ουάσιγκτον υγροποιημένου αερίου.

Το αμερικανικό βαθύ κράτος ετοιμάζεται λοιπόν να βομβαρδίσει γερμανικές, αυστριακές, ολλανδικές και γαλλικές εταιρείες (με κυρώσεις, προς το παρόν…)· να οξύνει, δηλαδή, τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό μεταξύ πρώην συμμάχων. Εννοείται πως η ευλογία της Ουάσιγκτον προς την Αθήνα για να παριστάνει αυτή η τελευταία «τον πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή» (κούνια που την κούναγε!) δεν επιτρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην απάντηση του Gerhard Schroeder στις απειλές του Grenell (πρώην καγκελάριος, ντάξει;) ότι δεν πρόκειται να δεχτούμε μεταχείριση κατεχόμενης χώρας… Ή στην ακόμα πιο θυμωμένη απάντηση του σοσιαλδημοκράτη Martin Schulz ότι ο αμερικάνος πρεσβευτής μοιάζει με ακροδεξιό αποικιοκράτη αξιωματικό.

Είπαμε. Οι έλληνες είναι «αντι-ντόιτς»…

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 14 Γενάρη. Αρχίζει να γίνεται σαφές ότι η μισο-αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την βόρεια και βορειοανατολική συρία σημαίνει (για την Ουάσιγκτον) ενίσχυση των βάσεών της στο (βόρειο και δυτικό) ιράκ. Πέρα από τους καραβανάδες και τον Pompeo η fast επίσκεψη του ψόφιου κουναβιού σε αμερικανική βάση (στην al-Asad), στο δυτικό ιράκ, σημαίνει ότι (εκτός απ’ την γερμανία) και το ιράκ θεωρείται απ’ την Ουάσιγκτον κατεχόμενη χώρα: το ψόφιο κουνάβι δεν πήγε στην Βαγδάτη, ούτε συνάντησε κάποιον ιρακινό αξιωματούχο. Πέταξε πάνω απ’ τον μισό πλανήτη για να πάει στην βάση του, για τρεισίμισυ ώρες. Δήλωσε ότι «δεν έχω σχέδια να πάρω τον στρατό απ’ το ιράκ. Αντίθετα, θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το ιράκ σαν βάση αν χρειαστεί να κάνουμε κάτι στη συρία». Τελεία και παύλα.

Εδώ, όμως, οι επιπλοκές θα είναι ακόμα σοβαρότερες απ’ αυτές στη συρία. Πρώτον, οι αμερικανικές βάσεις στο ιράκ είναι υπό νατοϊκή «ομπρέλλα». Πράγμα που σημαίνει (θεωρητικά κατ’ αρχήν) ότι αν άλλα κράτη – μέλη (π.χ. το Βερολίνο…) αρχίζουν να βάζουν ζητήματα mission accomplished και “τι δουλειά έχουμε εκεί;” θα υπάρξει ένας κάποιος θόρυβος. Δεύτερον, και σημαντικότερο, το ιράκ έχει κυβέρνηση: μια συμμαχία κομμάτων που θέλουν να ξεκουμπιστούν οι αμερικάνοι. Πως, άραγε, σκοπεύει η Ουάσιγκτον να “πείσει” αυτήν την κυβέρνηση να αλλάξει γνώμη;

Τρίτο και σημαντικότερο. Το 2003, όταν η Ουάσιγκτον σχεδίαζε την εισβολή στο ιράκ, η Άγκυρα (υπό τον νέο τότε πρωθ. Erdogan) απαγόρευσε στον αμερικανικό στρατό να ανοίξει δεύτερο μέτωπο, απ’ τα τουρκο-ιρακινά σύνορα. Η Άγκυρα δεν θέλει αμερικανικές βάσεις στο ιράκ, και σίγουρα όχι κοντά στα σύνορά της· η Τεχεράνη επίσης· η Δαμασκός εννοείται· και η Μόσχα, φυσικά. Το μπλοκ της Αστάνα δηλαδή, το οποίο έχει προσεγγίσει και η Βαγδάτη.

Δυσκολευόμαστε σαν ασταμάτητη μηχανή και σαν άνθρωποι να καταλάβουμε αν το αμερικανικό κράτος / παρακράτος σχεδιάζει πράγματι οτιδήποτε σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης ή αυτοσχεδιάζει κυριολεκτικά, προκειμένου να μην δυσαρεστήσει τους συμμάχους του στον άξονα (Τελ Αβίβ και Ριάντ) αδιαφορώντας για το αύριο.

Ας μην σχολιάσει πάντως κανείς ότι το δεύτερο «αποκλείεται». Καθόλου δεν αποκλείεται!

(φωτογραφία: Τον έχουν φάει οι έγνοιες. Έχει ρέψει…)