Οι πρόθυμοι: next generation?

Δευτέρα 21 Γενάρη. Ψάχνοντας να βρει συμμάχους για τον έλεγχο της μέσης Ανατολής ο απ’ το ψοφιοκουναβιστάν ορμώμενος Pompeo έχει σχεδιάσει μια «σύνοδο» για τις 13 και 14 Φλεβάρη – στην πολωνία. Ναι, η ακροδεξιά πολωνική κυβέρνηση είναι πιστός σύμμαχος, και εμφανίζεται σαν συνδιοργανωτής της «συνόδου», που, κατά τις επίσημες εξηγήσεις θα εστιάζει στην σταθερότητα και στην ειρήνη, στην ελευθερία και στην ασφάλεια της περιοχής, στον εξτρεμισμό και στον πυραυλικό αφοπλισμό… Για να το πούμε απλά: θα εστιάζει στην αντιμετώπιση της Τεχεράνης (και, παρεπιπτόντως, του άλλου «ταραξία», της Μόσχας).

Είναι φανερό ότι η πρόσκληση πρόθυμων ευρωπαϊκών πολιτικών βιτρινών (που δεν είναι, δα, και οι «ειδικοί» για τη μέση Ανατολή) είναι επανάληψη της τακτικής Bush Β και Rumsfeld το 2003, παραμονές της εισβολής στο ιράκ: να ανανεωθεί το κομμάτιασμα του project europe, μεταξύ «παλιάς» (και παρακμιακής) ευρώπης, ήτοι γερμανίας, γαλλίας και άλλων που τότε δεν ήθελαν εισβολή στο ιράκ και τώρα δεν θέλουν καθόλου καυγάδες με το ιράν – και «νέας» (και ανθηρής) που είναι τα κράτη του πρώην «ανατολικού μπλοκ».

Ελλείψει «κοινής εξωτερικής πολιτικής» οι ευρωπαϊστές το βλέπουν το έργο. Η κυρά Federica Mogherini, που έχει αυτή την καλοπληρωμένη μεν αλλά και γελοία δουλειά του «επίτροπου εξωτερικής πολιτικής της ε.ε.», δήλωσε ήδη ότι έχει άλλες δουλειές και δεν θα πάει στη σύνοδο. Θα πάνε, όμως, υπουργοί από «πρόθυμα» ευρω-καθεστώτα. Υποθέτουμε τα βαλτικά έχουν πιάσει ήδη θέση.

Είναι η αμερικανική ρελάνς στην άρνηση γερμανίας, γαλλίας και αγγλίας να συμφωνήσουν με την εγκατάλειψη της συμφωνίας 5+1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Υπάρχει τρόπος το Βερολίνο ή/και το Παρίσι να δεσμεύσουν τους «πρόθυμους» κάνοντάς τους λιγότερο τέτοιους;

Δύσκολο μοιάζει.

Μεσαίου – αλλά διαλυτικού – βεληνεκούς

Δευτέρα 21 Γενάρη. Δεν είναι μόνο η πιο πάνω επίθεση της Ουάσιγκτον στο project europe. Υπάρχει και μία χειρότερη – η διάλυση της συνθήκης για τους μεσαίου βεληνεκούς πυραύλους, γνωστή σαν INF. Το ψοφιοκουναβιστάν έχει δώσει «διορία» στη Μόσχα ως τις 2 Φλεβάρη, να σταματήσει όλα τα σχετικά της προγράμματα, αλλιώς… Αλλιώς θα φέρει τους δικούς του πυραύλους σε ευρωπαϊκό έδαφος. Κι αυτή τη φορά δεν θα επιχειρήσει να τους εγκαταστήσει στο (δυτικό)γερμανικό έδαφος, όπως την δεκαετία του ’80. Θα τους πάει στο πολωνικό, και σ’ άλλους (αν βρεθούν) πρόθυμους. Πού θα αρχίσουν να σημαδεύουν, σαν αντίποινα, οι ρωσικοί πύραυλοι; Όχι την φίλη γερμανία… Οπωσδήποτε όμως τους «πρόθυμους». Συνεπώς το project europe θα ζοριστεί σε βαθμό φυγοκέντρισης…

Το γεγονός ότι ακόμα και στην παρακμή του ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βρίσκει πρόθυμους συμμάχους στην ευρώπη, απ’ το ελλαδιστάν ως την πολωνία και τα βαλτικά κράτη, δείχνει πολλά γι’ αυτούς ακριβώς τους συμμάχους. Επιπλέον δείχνει το γιατί το να εννοείται σήμερα το νατο σαν εκείνο που ήταν στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου είναι από πολιτική μυωπία έως ανοησία: ουσιαστικά πρόκειται για μια συμμαχία υπό διάλυση, και σίγουρα δεν έχει σχέση με τους πραγματικούς συσχετισμούς του εξελισσόμενου 4ου παγκόσμιου. Η Ουάσιγκτον ξαναφτιάχνει τις στρατιωτικές συμμαχίες της (ή αυτό προσπαθεί να κάνει) – δεν κάθεται πάνω σ’ εκείνες που είχε πριν από 40 χρόνια.

Για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό το νατο είναι μόνο το κέλυφος της συστράτευσής του με τον αμερικανικό. Μπορεί κανείς να «κτυπάει» το καύκαλο· αλλά ο βασικός πυρήνας των στοχεύσεων και των συμμαχιών μένει μέσα προστατευμένος και ανενόχλητος…

Κάπως έτσι τόσο η ελληνική στρατιωτική συμμαχία με την αιγυπτιακή χούντα όσο και με το ρατσιστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς έχουν περάσει απαρατήρητες…

Είναι “εκτός νατο”, άρα επιτρέπονται… E;

Γκαζωμένο φόρουμ

Κυριακή 20 Γενάρη. Έχει ηλικία 6 ημερών. Λέγεται «eastern mediterranean gas forum». Εγκαινιάστηκε στο Κάιρο. Και μάζεψε καλό κόσμο: υπουργούς απ’ την αίγυπτο, την κύπρο, την ελλάδα, την ιταλία, την ιορδανία και … την «παλαιστινιακή αρχή». Με τι σκοπό αυτός ο περιφερειακός διεθνισμός; Σύμφωνα με την ανακοίνωση «για να δημιουργηθεί μια περιφερειακή αγορά αερίου που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μελών του εξασφαλίζοντας την προσφορά και την ζήτηση, βελτιώνοντας την έρευνα, εξορθολογικοποιώντας το κόστος των υποδομών, προσφέροντας ανταγωνιστικές τιμές, και βελτιώνοντας τις εμπορικές σχέσεις».

Για να το πούμε απλά: υπάρχουν σημαντικές διαφορές συμφερόντων μεταξύ αυτών των κρατών (την «παλαιστινιακή αρχή» δεν την υπολογίζουμε)! Οπότε χρειάζονται διαπραγματεύσεις… Μία θα κτυπήσει κάπως άσχημα στους έλληνες εραστές της «συγκυριαρχίας στην ανατολική Μεσόγειο»: λέγεται east med.

Το Κάιρο διαφωνεί απόλυτα με την κατασκευή του (που είναι θεωρητική): θέλει όλο το ισραηλινό γκάζι που θα εξάγεται στην ευρώπη να περνάει απ’ τα δύο δικά του υγροποιητήρια. (Οι έλληνες εφοπλιστές συμφωνούν απόλυτα!). Το ισραήλ δεν το αποκλείει – αλλά δεν θέλει να εξαρτιέται στις γκαζοεξαγωγές του απ’ το Κάιρο: σήμερα υπάρχει μια φιλική χούντα· αύριο ή μεθαύριο όμως; Υπάρχει, γι’ αυτό, η σκέψη να φτιάξει δικό του υγροποιητήριο – κάτι που είναι ανταγωνιστικό με τα αιγυπτιακά συμφέροντα…

Υπάρχει, επιπλέον, και το «κοίτασμα της Γάζα». Μια αγγλική εταιρεία εξασφάλισε άδεια (απ’ το Τελ Αβίβ… όχι απ’ την «παλαιστινιακή αρχή») για ερευνητικές γεωτρήσεις, και το 2000 βρήκε ένα καλό κοίτασμα, γύρω στα 30 δις κυβικά αερίου – στη θάλασσα λίγο έξω απ’ την ματωμένη μεγαλύτερη φυλακή του πλανήτη. Μετά απ’ αυτό το Τελ Αβίβ απαγόρευσε κάθε εκμετάλλευσή του: για να μην πάνε τα λεφτά στη Χαμάς (είπε). Αλλά η Ρώμη ή το Αμμάν θα μπορούσαν να ενδιαφέρονται για αυτό το κοίτασμα – γιατί όχι;

Θα μακροημερεύσει λοιπόν το (με γειά!) καινούργιο φόρουμ; Μην βάζετε το χέρι σας στη φωτιά πως «ναι»…

Εν τω μεταξύ σημειώστε την απουσία: της τουρκίας. Αποφάσισε το φόρουμ ότι δεν ακουμπάει την ανατολική Μεσόγειο η Άγκυρα; Ή δεν έχει βρει ακόμα ικανές ποσότητες γκαζιού (σαν την ελλάδα, ας πούμε) για να της βγάλουν χαρτί στο τραπέζι;

(φωτογραφίες: Ναι, φυσικά, ήταν κι αυτός εκεί – ένας απ’ τους «φίλους» των εφοπλιστών στο ντόπιο γκουβέρνο. Δήλωσε, μάλιστα, «ένθερμος» υποστηρικτής του φόρουμ.

Ένθερμος κι αθόρυβος – δηλαδή κατάλληλος…)

Οι γενναίοι τενεκέδες

Κυριακή 20 Γενάρη. Μπορεί να μας είναι εκνευριστική η προβολή ότι ο τενεκεδένιος πρωθυπουργός (σαν άλλος μεγΑλέκος;) “λύνει τον γόρδιο δεσμό του μακεδονικού” … επειδή είναι “αριστερός”!!! Και μας είναι εκνευριστική επειδή, πολύ απλά, αυτή η “λύση” είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να πετύχει ο οποιοσδήποτε, μέσα στις προδιαγραφές της “εθνικής γραμμής” – άρα τίποτα ηρωϊκό. Ωστόσο, πρέπει να το αναγνωρίσουμε, τέτοια είναι η καθεστωτική πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας: κουκιά τρως, κουκιά χέζεις.

Με τους φασίστες όμως; Αυτοί είναι έξω απ’ την ηρωϊκή “λύση”; Όχι βέβαια! Τα είπαμε (πιο πρόσφατα) χτες. Τα “συλλαλητήρια για την μακεδονία”, σαν αναβίωση του εθνικισμού των ‘90s, είναι πια για εσωτερική κατανάλωση αποκλειστικά· και υπήρξαν βασικό στοιχείο στον σχεδιασμό που κλήθηκε να υπηρετήσει (με χαρά της!) η ροζ φράξια της κυβερνοσκηνής, εδώ και πάνω από ένα χρόνο.

Αν αυτό το τσούρμο (χαρακτηρισμός Γιάνη…) ήταν έστω και ελάχιστα «αριστερό» κι αν όντως θεωρούσε εχθρούς τους φασίστες του «το όνομά μας είναι η ψυχή μας», θα είχε φροντίσει να τους εξουδετερώσει («πολιτικά») εξ αρχής! Έκανε το αντίθετο. Τους έκλεισε πονηρά το μάτι: το ραντεβού με τον αρχιτραγότατο αυτό εξυπηρετούσε. Όταν θέλεις ο «συνομιλητής» σου να είναι ένα απ’ τα βασικά αφεντικά του βαθέος κράτους, αυτό σημαίνει ότι αποδέχεσαι τον ιδεολογικό και πολιτικό ρόλο της ντόπιας άκρας δεξιάς. Και σκοπεύεις σε μια «ασύμμετρη» συνεργασία – στη σκιά της επίσημης, της κυβερνητικής.

Έτσι έγινε. Η σημερινή συγκέντρωση στην Αθήνα, όπως κι όλες οι προηγουμένες, είναι «φαιορόζ έργο» – η κάλυψή της απ’ την κουλοδεξιά είναι παρεπόμενη, το άλλο μισό του κρατικού / παρακρατικού ελέγχου. Η μάζα, φυσικά, υπάρχει – δεν την έφτιαξε η Κουμουνδούρου! Αλλά αυτή η μάζα, που είναι βασικό μέρος του κοινωνικού βούρκου, δεν είναι σε θέση να κινητοποιηθεί «κεντρικά πολιτικά», ούτε είναι σε θέση να παράξει «κεντρικά γεγονότα»… εκτός αν την κουρντίσουν, την οργανώσουν και την κινητοποιήσουν κρατικοί / παρακρατικοί μηχανισμοί. Οι παπάδες, οι υπηρεσίες… Ο «λύνω τον κόμπο» πόνταρε σ’ αυτούς. Επειδή το σχέδιο στο οποίο παίζει τον ρολάκο του, προέβλεπε θείες Λίτσες με το κιλό, στο πεζοδρόμιο.

Το «μακεδονικό», απ’ το 1992, υπήρξε βασικός μοχλός «πολιτικοποίησης» (με προδιαγραφές κρατικής / παρακρατικής εξουσίας) του διάχυτου κοινωνικού ρατσισμού. Αυτός ο τελευταίος εκδηλώθηκε μαζικά κατά των βαλκάνιων / ανατολικών προλετάριων μεταναστών / στριών – αυτό ήταν που μπορούσε να κάνει «μόνος» του… Το να αναχθεί, το να «κεφαλοποιηθεί» σε «κεντρική πολιτική» ήταν δουλειά των μηχανισμών.

Αυτό το μαύρο κεφάλαιο είναι που συντηρούν (έως υπηρετούν) και οι κυβερνορόζ. Φυσικά είναι ικανοί, σαν φτηνοί συνδικαλιστές, να φλομώσουν τους πάντες με το θέαμα της δήθεν αντίθεσής του με τους φασίστες… Όποιος έχει επίγνωση των κατορθωμάτων του ντόπιου συνδικαλισμού στο να κάνει τα άσπρα μαύρα και τα μαύρα άσπρα καταλαβαίνει… Υπάρχει, και σήμερα, σε άλλα δεδομένα, η ίδια μαύρη γραμμή που συνδέει τον εξουσιαστικό καιροσκοπισμό, τα «πατριωτικά συλλαλητήρια», και τις δολοφονίες προσφύγων / μεταναστών… «Κάπου μακρυά». Αυτήν την μαύρη γραμμή υπηρετεί το ροζ κυβερνητικό συνάφι – όπως έχει κάνει ως τώρα και κάθε άλλο. Μ’ άλλα λόγια: κρίκοι στην ίδια αλυσίδα…

Όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν έχει καταλάβει τίποτα!

Υψηλή πολιτική!

Κυριακή 20 Γενάρη. Η άποψη του ογκόλιθου ότι “με την συμφωνία των Πρεσπών πετάμε την τουρκία έξω απ’ τα δυτικά βαλκάνια όπου έχει αρχίσει να διεισδύει σοβαρά” πάει χαμένη. Θα έπρεπε να παίζει πρωί – μεσημέρι – βράδυ, μπας και πιάσουν οι μακεδονομάχες μάζες το βαθύτερο “σχέδιο” και ηρεμήσουν.

Απ’ την άλλη μεριά, το γεγονός ότι ο (βορειο)μακεδόνας υπ.εξ. Nikola Dimitrov, με το που εγκρίθηκε η συμφωνία απ’ το (βορειο)μακεδονικό κοινοβούλιο πήγε στην Άγκυρα, ίσως σημαίνει ότι “το πέταγμα της τουρκίας έξω απ’ τα δυτικά βαλκάνια” είναι της ίδιας κλάσης ελληνική ιμπεριαλιστική φαντασίωση με “το πέταγμα της τουρκίας έξω απ’ την ανατολική Μεσόγειο”.

Οι εκπρόσωποι της σλαβικής πλειοψηφίας στην (βορειο)μακεδονική κοινωνία έχουν σοβαρούς λόγους καλών σχέσεων με την Άγκυρα. Δεν πρόκειται να ξεχάσουμε τους φίλους που μας συμπαραστάθηκαν όλα αυτά τα χρόνια δήλωσε ο Dimitrov στην Άγκυρα. Αλλά τα συμφέροντα δεν είναι συναισθηματικά. Υπάρχουν πάντα οι μπίζνες. Υπάρχει όμως κι αυτό: το τουρκικό καθεστώς έχει φτιάξει δεσμούς με τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς στα δυτικά βαλκάνια (τους είχε δουλέψει για χρόνια ο Γκιουλέν…), σαν αντίβαρο στον σκληροπυρηνικό ουαχαβιτισμό του Ριάντ. Στη βοσνία, στην αλβανία… και στη (βόρεια) μακεδονία.

Οπωσδήποτε το «να πετάξουμε την τουρκία έξω» είναι ο μόνιμος ελληνικός ιμπεριαλιστικός καϋμός – καμμία αμφιβολία. Δεν φαίνεται, όμως, να έχει οποιαδήποτε ομοιότητα με το «να πετάξουμε την μπάλα έξω» – για το οποίο υπάρχει άφθονη τεχνογνωσία.

Ακόμα κι ένας ογκόλιθος μπορεί να μπερδευτεί… Όταν θα αρχίσουν οι ελληνικοί εκβιασμοί με τα κεφάλαια της ένταξης της (βόρειας) μακεδονίας στην ε.ε., εκεί να δει πόσο “θα πεταχτεί” ποιος και που….

Ο πόλεμος των chips

Σάββατο 19 Γενάρη. Προσπαθώντας (μάλλον με απόγνωση) να φρενάρει την τεχνολογική απογείωση του κινεζικού καπιταλισμού το αμερικανικό γκουβέρνο κάνει αυτό που η Ιστορία θα ονομάσει: έκαναν σμπαράλια τα πόδια τους πυροβολώντας τα. Έχει το ενδιαφέρον του: οι υποτιθέμενοι masters of capital universe του 20ου αιώνα δεν έχουν καταλάβει, τελικά, τι είναι ο καπιταλισμός!

Ένα απ’ τα ευαίσθητα σημεία της κινεζικής 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι ότι στηρίζεται (ή μήπως πρέπει να λέμε «στηριζόταν»;) σε μεγάλο βαθμό σε εισαγωγές μικροτσίπ από αμερικανικές εταιρείες. Παρότι η κίνα αποτελεί το 40% της παγκόσμιας αγοράς μικροτσίπ (απ’ την άποψη του κύκλου εργασιών του είδους) μόνο το 10% των αναγκών της καλύπτεται από κινεζική παραγωγή.

Έχοντας επίγνωση αυτής της «αχίλλειας πτέρνας» ο Xi ανήγγειλε τον περασμένο Νοέμβρη ένα (κρατικά επιδοτούμενο) πρόγραμμα για να γίνει ο κινεζικός καπιταλισμός κατά 40% αυτάρκης σε μικροτσίπ το 2020 και κατά 70% το 2025, όταν (με βάση το σχέδιο “made in china 2025”) «ο πλανήτης θα γίνει κόκκινος» (κινεζικός). Πως θα μπορούσε το κινεζικό κράτος να κάνει κάτι διαφορετικό; Ήδη η Ουάσιγκτον είχε δείξει τα δόντια της, όταν το υπουργείο εμπορίου απαγόρευσε στις αμερικανικές εταιρείες να προμηθεύουν με ηλεκτρονικά εξαρτήματα τηλεπικοινωνιών την κινεζική τηλεπικοινωνιακή ZTE. (Τελικά η απόφαση άλλαξε βάζοντας ένα γερό πρόστιμο στην ZTE).

Ωστόσο το ζήτημα δεν είναι, απλά, ποσοτικό. Είναι σε μεγάλο βαθμό ποιοτικό. Οι 5G τεχνολογίες επικοινωνιών, που είναι το καπιταλιστικό μέλλον (στο οποίο το Πεκίνο έχει πάρει ήδη την πρωτοκαθεδρία) σε ότι αφορά το internet of things, το cloud, κλπ, απαιτεί επεξεργαστές 5G. Προσπαθώντας η Ουάσιγκτον να «κόψει τα πόδια» της κινεζικής πρωτοπορείας απλά την αναγκάζει να επιταχύνει τόσο τις έρευνές της όσο και την παραγωγή σ’ αυτούς τους «ημιαγωγούς του μέλλοντος». (Την στιγμή που το Πεκίνο βρίσκεται μπροστά ήδη στις εφαρμογές της κβαντικής τεχνολογίας…)

Έτσι υπάρχουν+ τις τελευταίες εβδομάδες δύο παράλληλες και αντίρροπες εξελίξεις. Στην Ουάσιγκτον μια διακομματική επιτροπή βουλευτών προωθεί ένα νόμο καθολικής απαγόρευσης εξαγωγών αμερικανικών μικροτσιπς στην κίνα – για λόγους (έτσι λένε) «εθνικής ασφάλειας». Ταυτόχρονα όμως «τερατώδεις» (απ’ την άποψη των οικονομικών μεγεθών) κινεζικές επιχειρήσεις σαν την Baidu, την Alibaba και την Huawei έχουν αναγγείλει απ’ το περασμένο φθινόπωρο πολύ μεγάλα προγράμματα έρευνας / ανάπτυξης στον τομέα των ημιαγωγών 5G. Σε συνεργασία με ασιατικές εταιρείες – π.χ. την Samsung… Και ήδη έχουν αρχίσει να ανακοινώνουν τα αποτελέσματα.

Μοιάζει με αγώνα ανάμεσα σε μια ομάδα παικτών που προσπαθούν να συγκρατήσουν τους «Messi της 4ης βιομηχανικής επανάστασης» τραβώντας τους απ’ την φανέλα, κάνοντάς τους τάκλιν, και ό,τι άλλο μπορούν – και μια ομάδα από “Messi” που… Έχετε υπόψη σας μια παλιότερη φάση του ισπανικού πρωταθλήματος, όπου ένας αμυντικός αρπάζει την φανέλα του οριτζινάλ Messi για να τον ρίξει, κι αντί να γίνει αυτό ο Messi τον σέρνει πίσω του καθώς μπαίνει στην αντίπαλη μεγάλη περιοχή;

Ε, δεν έχει «που…»!! Ακόμα κι αν η Ουάσιγκτον πετύχει να λείψουν ηλεκτρονικά εξαρτήματα απ’ τον κινεζικό cutting edge καπιταλισμό, το μπλοκάρισμα θα είναι μικρής διάρκειας. Ίσως μάλιστα οι απελπισμένοι αμερικάνοι νομοθέτες ανακαλύψουν ότι χρονολογίες του είδους «2020» και «2025» ήταν τρόπος του λέγειν.

Ο πραγματικός καπιταλιστικός χρόνος των (κινεζικών) καινοτομιών που προσπαθούν να καθυστερήσουν είναι πολύ πιο γρήγορος…

(φωτογραφία: Οι αμυντικοί είναι της Levante, από προχτεσινό ματς κυπέλλου)

Η τεχνολογική διάσταση

Σάββατο 19 Γενάρη. Παρότι δεν είναι ασυνήθιστο σε κράτη να απαγορεύουν την εξαγωγή τεχνολογιών που θεωρούν “στρατηγικής σημασίας” για την ισχύ τους, θα πρέπει να έχει κανείς πλήρη συναίσθηση για το είδος των τεχνικών που είναι σήμερα στον πάγκο του διακρατικού ανταγωνισμού.

Τον καιρό της 2ης βιομηχανικής επανάστασης για παράδειγμα, όπου το ατσάλι και η κατασκευή του ήταν τεχνολογία αιχμής, το να “αντιγράψει” ή να “κλέψει” κανείς το γερμανικό know how θα μπορούσε να είναι άχρηστο (πέρα από δύσκολο). Αφού δεν θα μπορούσε να έχει την ποιότητα σιδήρου και άνθρακα της Ρουρ. Ο γερμανικός καπιταλισμός υπήρξε (και ως ένα βαθμό παραμένει) πρωτοπόρος στις εργαλειομηχανές όχι επειδή ήταν αδύνατο να ξεβιδώσει κανείς και να αντιγράψει τα εξαρτήματα που έφτιαχνε· αλλά επειδή κατείχε Α ποιότητας πρώτες ύλες.

Στην digital καπιταλιστική φάση δεν ισχύουν ούτε οι ίδιες δυσκολίες ούτε η ανάλογη «αποδοτικότητα» στην «προστασία» τεχνολογιών αιχμής. Η απόδειξη δεν είναι καινούργια. Και δεν είναι ο κινέζικος αλλά ο πακιστανικός, ο βορειοκορεατικός και ο ιρανικός καπιταλισμός που την ανεμίζουν: ανέπτυξαν σε μεγάλο βαθμό εκ των «ενόντων» το πυρηνικό know how τους και καμία διεθνής απαγόρευση δεν τους εμπόδισε. Μπορεί να τους καθυστέρησε· αλλά τελικά πέτυχαν. Σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρούνται (απ’ την Ουάσιγκτον) «απειλή». Υπάρχει κι άλλο παράδειγμα: τα γενόσημα φάρμακα. Καμμία φαρμακοβιομηχανία δεν χαρίζει τις λεπτομέρειες της χημικής σύστασης των φαρμάκων της· αυτό, ωστόσο, δεν εμποδίσει τους χημικούς hackers να τα αντιγράφουν.

Μ’ αυτή την έννοια, είτε μιλάει κανείς για «κλοπή τεχνολογιών», είτε μιλάει για «παράνομη αντιγραφή», πέρα απ’ το καθαρά εμπορικό ζήτημα της κερδοφορίας που μπορεί να εξασφαλίζει ένα «τεχνολογικό μυστικό» («πνευματική ιδιοκτησία» γαρ…), μιλάει πρωτόγονα. Είναι η κυκλοφορία των know how που εξασφαλίζει την καπιταλιστική υγεία· όχι η απαγόρευσή της. Η οποία, επιπλέον, μπορεί να είναι αναποτελεσματική…

Το δράμα του αμερικανικού καπιταλισμού (και όχι μόνο) το έχουμε ξανασημειώσει: αφού, για κάποιες δεκαετίες, ήταν «καβάλα στο κύμα» της τεχνολογικής αναδιάρθρωσης (με ότι αυτό σήμαινε για την παγκόσμια ηγεμονία του), διαπιστώνει εδώ και κάτι χρόνια ότι στον ένα τομέα μετά τον άλλον το κύμα τον σκεπάζει. Όμως τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από έναν καπιταλισμό που έχει σα «βάση ανθρώπινου κεφαλαίου» (όπως άρεσει να λένε οι νεοφιλελεύθεροι) 1,3 δισεκατομύρια μυαλά, αν όχι το να βρει τους τρόπους όχι απλά να καβαλήσει το κύμα αλλά να το φτιάξει κιόλας; Να μείνει μια φανατικά αγροτική επικράτεια που παράγει και τρώει ρύζι;

Πριν 170 χρόνια, στα μέσα του 19ου αιώνα, η τότε υπερδύναμη (η αγγλική αυτοκρατορία) έστησε έναν πόλεμο κατά της κινέζικης αυτοκρατορίας, που είχε μείνει πίσω τεχνολογικά, προκειμένου να την αναγκάσει να πειθαρχήσει στα αγγλικά καπιταλιστικά συμφέροντα. Ονομάστηκε «πόλεμος του οπίου», και είναι μέρος της σύγχρονης κινεζικής ιστορίας.

Σήμερα διάφοροι «ειδικοί αναλυτές» υποστηρίζουν ότι τα 300 τελευταία χρόνια της ιστορίας στον πλανήτη, που έχουν υπάρξει οι αιώνες της πλανητικής ηγεμονίας της «δύσης», ήταν στην πραγματικότητα μια εξαίρεση· και ότι η κίνα ήταν επί αιώνες πριν μακράν το πλουσιότερο, το τεχνολογικά πιο αναπτυγμένο και το πιο «δυνατό» (στρατιωτικά) κράτος στη γη. Η «πτώση» του άρχισε όταν, από υπερβολική αυτοπεποίθηση (η ιδεολογία παίζει πάντα ρόλο!) δεν υιοθέτησε την 1η βιομηχανική επανάσταση…

Τώρα, που αυτό το διάλειμα τελειώνει, πιστεύουν τα αμερικανικά αφεντικά ότι μπορούν να ρεφάρουν μ’ έναν ακόμα «πόλεμο του οπίου»;

Πάει κι αυτό…

Σάββατο 19 Γενάρη. Στην αρχή ήταν το ψόφιο κουνάβι. Είπε ότι δεν θα πάει επειδή πρέπει να τακτοποιήσει ένα τείχος… Μετά ήταν ο Λουδοβίκος ο Macron. Αυτός είπε ότι δεν θα πάει επειδή πρέπει να τακτοποιήσει έναν εσωτερικό διάλογο· ή κάτι τέτοιο… Τώρα είναι η δόλια κυρά May. Ούτε αυτή θα πάει επειδή θέλει να φροντίσει ένα brexit…

Δεν το είχαμε καταλάβει, τόσα χρόνια, ότι το «παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ» στο ελβετικό Davos, τραβάει τόση ενεργητικότητα απ’ τις πολιτικές βιτρίνες χωρίς λόγο και αιτία! Νομίζαμε ότι εκεί κουβεντιάζουν σοβαρά θέματα του καπιταλισμού, επίσημα ή ανεπίσημα – πέρα απ’ την καλοπέραση.

Ήρθε η στιγμή να λάμψει η αλήθεια, για έναν ακόμα θεσμό της έρμης της «παγκοσμιοποίησης»: είναι ένα βαρετό (το λιγότερο) ραντεβού, που καλό είναι να βρίσκει όποιος μπορεί μια καλή δικαιολογία για να το αποφύγει. Φυσικά κάποιες πρωτοκλασσάτες πολιτικές βιτρίνες θα πάνε φέτος. Αλλά…

Σιγά σιγά (ή γρήγορα) το «παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ» μοιάζει σαν νυχτερίδες κι αράχνες γλυκειά μου έχουν στήσει φωλιά… Αναμενόμενο σε μια εποχή όξυνσης των διακρατικών αναμετρήσεων.

Συναστρία

Σάββατο 19 Γενάρη. Ο “τρελός σκύλος” Mattis εκτός… Ο Lieberman εκτός… Ο ψεκασμένος εκτός… Είναι μια μοναδική στιγμή στην παγκόσμια ιστορία!!! Η ευκαιρία να φτιαχτεί μια «μικτή κόσμου» βετεράνων, με όνομα mad dogs united. MDU.

Όχι, υποχρεωτικά, για να ξαναμπούν σε κυβερνήσεις. Όσο για να κάνουν περιοδείες θυμίζοντας στους αφελείς ότι με λουρί ή αδέσποτες οι αγέλες της εξουσίας γυροφέρνουν…

(φωτογραφίες: Ένας «εξαιρετικός υπουργός άμυνας» – το είπε, στο αποχαιρετιστήριο, ένας τενεκεδένιος…)

Η θεία Λίτσα σε μορφή τσαλακωμένου χάρτη

Παρασκευή 18 Γενάρη. Την άποψή μας την ξέρετε: το πρόβλημα “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” λύθηκε ουσιαστικά το 1995, με την “ενδιάμεση συμφωνία”. Όπως και το θρυλικό “κυπριακό” λύθηκε ουσιαστικά το 1974.

Η ελληνική ιμπεριαλιστική τακτική (ποιος διαφωνεί;) για οτιδήποτε θεωρείται “εθνικό πρόβλημα” δεν είναι η αναζήτηση ειρηνικών, συμφωνημένων λύσεων. Δεν είναι ρεαλιστική. Είναι η αναβολή και η συντήρηση εκκρεμοτήτων – εν αναμονή “καλύτερων συσχετισμών”…. Το τέλος του (β παγκόσμιου) πολέμου κατά του αλβανικού κράτους αποφασίστηκε απ’ την Αθήνα (αν δεν κάνουμε λάθος) στα τέλη της δεκαετίας του ’80 (!). Τα ακριβή σύνορα, όμως, εκκρεμούν… Το “κυπριακό” εκκρεμεί πέρα δώθε εδώ και 45 χρόνια… Η συμφωνία με την Άγκυρα για τις αοζ είναι ουτοπική… Και το “μακεδονικό”; Το “μακεδονικό” άνετα θα μπορούσε να υπάρχει σαν πρόβλημα” για άλλα 40 χρόνια – αν δεν συνέβαινε ο ανταγωνισμός μεταξύ Βερολίνου (ως ε.ε.) και της Ουάσιγκτον (ως νατο) να οξυνθεί και σε σχέση με τον έλεγχο των δυτικών βαλκανίων. Είναι (κατά την γνώμη μας) αυτός κυρίως ο ανταγωνισμός (και πολύ δευτερευόντως ο ανταγωνισμός μεταξύ μιας “δύσης” που δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά πια σαν “ενιαίο μπλοκ” και της Μόσχας) που επέβαλε και επιβάλλει την ένταξη σε διεθνείς δομές διάφορων βαλκανικών κρατών που έχουν μείνει (επίσημα) “απ’ έξω”. Αυτό, αφού “λυθούν” τα όποια “προβλήματα” εκκρεμούν.

(Αξίζει να σημειωθεί ότι παρά τα διάφορα που λέγονται, τόσο τα Σκόπια όσο και τα Τίρανα επείγονται κυρίως για τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις και το know how μιας απαραίτητης θεσμικής αναδιάρθρωσης· παρά για το να πληρώνουν για το νατο… Ωστόσο, όταν η ε.ε. αποφάσισε να «ξεπαγώσει» μια παλιότερη απόφαση για τέλος της διεύρυνσής της, έτσι ώστε να δημιουργηθούν προοπτικές γι’ αυτά τα βαλκανικά κράτη, η Ουάσιγκτον ξαναζέστανε το δικό της ενδιαφέρον για την ένταξή τους στο νατο. Το οποίο όμως, ταυτόχρονα, ο ψοφιοκούναβος θεωρεί πλέον άχρηστο και κοστοβόρο…)

Όλα αυτά είναι ξένα για τον «ελληνικό λαό». Και ο «λαός» είναι ο βασικός χρηματοδότης της πολιτικής σκηνής. Επιπλέον τα εντόπια καπιταλιστικά συμφέροντα είναι «χωρισμένα» στα δύο. Ο γενικός ιμπεριαλιστικός προσανατολισμός (δηλαδή οι διεθνείς συμμαχίες) αποφασίζονται απ’ το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, τους εφοπλιστές. Μαζί και όποιο τμήμα εσωτερικής νομοθεσίας αφορά τα συμφέροντά τους. Όλα τα υπόλοιπα αφήνονται στα στιβαρά χέρια των κάθε είδους κοτζαμπάσηδων, και στις πολιτικά προσοδικές σχέσεις τους τόσο με τα «αφεντικά εσωτερικού» όσο και με τον «λαό».

Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι καινούργιο. Έχουν γραφτεί σοβαρές μελέτες από σοβαρούς ιστορικούς για το ελληνικό κράτος αλλά και τον κοινωνικό σχηματισμό που το στηρίζει. Το «παράξενο» με την ιστορική έννοια, η «εξαίρεση» αν προτιμάτε, αφορά την απάντηση στο ερώτημα αν πράγματι αποφάσισε οποιοδήποτε τμήμα των ντόπιων αφεντικών να «λύσει ένα πρόβλημα» μετά από μόλις 23 χρόνια…