Με ελάχιστα σχόλια

Κυριακή 7 Απρίλη. Πως σας φαίνεται ένα (χθεσινό) καθεστωτικό ισραηλινό άρθρο για τον αντισημιτισμό στην ευρώπη (κυρίως για τον αντεστραμμένο…) να συνοδεύεται από φωτογραφία πρόσφατης ελληνικής φασιστοδιαδήλωσης κατά των μουσουλμάνων;

Σύγχιση; Όχι! Εκλεκτικές συμπάθειες, χωρίς αμφιβολία. Μπορεί και κάτι παραπάνω.

Κουίζ

Σάββατο 6 Απρίλη. Η φοιτητική οργάνωση “Jewish Voise for Peace”, του αμερικανικού πανεπιστημίου Columbia, οργανώνει (όπως κάθε χρόνο) μια εβδομάδα εκδηλώσεων εναντίον του ισραηλινού απαρτχάιντ. Αντιφασίστες / αντιεθνικιστές οι εβραίοι φοιτητές του πανεπιστημίου έβγαλαν και την πιο πάνω αφίσα. Δείχνει έναν παλαιστίνιο γκραφιτά να πετάει τα σπρέυ του σ’ έναν ισραηλινό «ράμπο»…

Αντισημιτισμός! Αντισημιτισμός! Αυτό άρχισαν να σκούζουν οι τσατσορούφιανοι του ψοφιοκουναβιστάν μόλις είδαν την αφίσα (έτσι κι αλλιώς θα το έλεγαν, και χωρίς αφίσα…). Που τον ανακάλυψαν τον αντεστραμμένο “αντισημιτισμό”;

Ψάξτε καλά και βρείτε τον. Αλλιώς δεν θα πληρωθείτε…

Λατάκεια 1

Σάββατο 6 Απρίλη. Γράφαμε μόλις πριν 5 ημέρες, την Δευτέρα 1 Απρίλη (η “νέα μέση Ανατολή”) μεταξύ άλλων:

…Ποιοί είναι οι σημαντικότεροι στόχοι αυτής της «συνεννόησης»; Αφενός να εξουδετερωθεί η αμερικανική επιρροή (και έδραση) στην ευρύτερη περιοχή – κι αυτό αφορά τις ypg… Αφετέρου η εξασφάλιση του ότι ο καταριανό και το ιρανικό φυσικό αέριο, μαζί με το πετρέλαιο του ιράν, του ιράκ και της συρίας, θα φτάσουν μελλοντικά, μέσω αγωγών, που θα διατρέχουν ιράν, ιράκ, συρία (και θα διακλαδώνονται προς τουρκία μεριά, προς τα βόρεια, για να συναντηθεί το καταριανό και το ιρανικό γκάζι με το ρωσικό στον turk stream…), ως τις συριακές (ή και τις λιβανέζικες) όχθες της Μεσογείου. Πρώτη επιλογή λιμανιού η Λατάκεια… Οι αγωγοί αυτοί (έτσι πάει ο σχεδιασμός) θα συνοδεύονται στην χάραξή τους από δίκτυα ηλεκτρισμού και υποδομές χερσαίων μεταφορών, οδικών και σιδηροδρομικών…

Συνεπώς δεν ξαφνιαστήκαμε (το ίδιο ευχόμαστε και σ’ εσάς!) με την χθεσινή ανακοίνωση: η Δαμασκός νοικιάζει ένα τμήμα του λιμανιού της Λατάκειας στην Τεχεράνη – για εμπορική χρήση. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, κάτι παραπάνω: το λιμάνι είναι δίπλα στην ρωσική αεροπορική βάση στο Hmeimin, και λίγο νότια απ’ την ρωσική ναυτική βάση στην Tartus…

Δεν ξαφνιαστήκαμε ούτε με τις οιμωγές που άρχισαν να ακούγονται (δημαγωγικά) με το άκουσμα της είδησης: η Τεχεράνη (λένε οι ατζέντηδες του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) θα χρησιμοποιήσει το λιμάνι για στρατιωτικούς σκοπούς. Είναι, απλά, γελοίο: για να πηγαινοέρχονται ιρανικά πολεμικά στη Λατάκεια θα πρέπει να πλέουν σ’ όλη την Ερυθρά Θάλασσα, να διασχίζουν την διώρυγα του Σουέζ (υπό τον έλεγχο του εχθρικού προς την Τεχεράνη χουντοκαραβανά Sisi…), να περνάνε στα ανοικτά του ισραηλινού κράτους… Που σημαίνει: άστο!!!

Δεν θέλει, λοιπόν, στρατιωτική βάση στη Λατάκεια η Τεχεράνη (και, σίγουρα, δεν μπορεί να την αποκτήσει). Ούτε το μπλοκ της Αστάνα έχει ανάγκη μια τέτοια βάση εκεί. Φτάνουν οι ρωσικές. Όμως…

Λατάκεια 2

 

Σάββατο 6 Απρίλη. Όμως, καθώς ο άξονας είναι μπροστά σε εξελίξεις που δεν μπορούσε ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του να φανταστεί πριν από 4 χρόνια, θα “αρρωστήσει” ακόμα πιο βαριά. Ο νο 1 υποψήφιος υψηλού πυρετού με καντήλες είναι το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, και οι επόμενες (μετά τις εκλογές σε 3 μέρες) πολιτικές του βιτρίνες. Μπορεί να είναι ο αναγνωρισμένα φασίστας Netanyahou. Μπορεί να είναι ο «κεντρώος» φασίστας στρατηγός Gantz. Όποιος και νάναι, τους ίδιους αφρούς θα βγάζει.

Τον Μάη του 2018, σε μια απ’ τις γνωστές συναντήσεις της συμμορίας των 3 στη Λευκωσία, ο Netanyahou είχε προφητέψει ότι:

… Το ιράν ελπίζει να φτιάξει ναυτική βάση στη Μεσόγειο, για τα πολεμικά του και τα υποβρύχιά του, που θα αποτελούν «χειροπιαστή απειλή» για τους πάντες… Εννοείται (με τον Τσίπρα και τον Αναστασιάδη δίπλα του) ότι συνέχισε με το πόσο αποφασισμένος είναι να το εμποδίσει…

Αυτή θα είναι η «γραμμή» που θα παίξει ο άξονας, για να δικαιολογήσει τα «μέτρα» που θα πάρει (μέτρα στρατιωτικά προφανώς…), παρότι θα λέει ψέμματα: η συμφωνία Δαμασκού – Τεχεράνης μιλάει για την ενοικίαση μιας ζώνης του λιμανιού με 23 αποθήκες για οικονομικούς λόγους. Και εξηγήσαμε το γιατί δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο. Όμως – αυτή είναι η διακύβευση – αν εδραιωθεί η εμπορική χρήση του λιμανιού με ιρανική συμμετοχή και υπό την ρωσική στρατιωτική προστασία, απλά θα διευκολυνθεί να φτάσει εκεί κάποιος αγωγός. Πετρελαίου, αερίου… Όταν υπάρξει “ειρήνη”…
Δείτε, λοιπόν, τον χάρτη: η στιγμή που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θα κληθεί να δώσει πρακτικά (δηλαδή: πολεμικά) τα διαπιστευτήριά του στους συμμάχους του, πλησιάζει. Και τα επείγοντα πολιτικά καθήκοντα που μας αφορούν γίνονται, και θα γίνουν, ακόμα πιο σημαντικά.

Σε ότι αφορά την ασταμάτητη μηχανή; Όσα έχουμε πει από εδώ τα τελευταία χρόνια, τηλεγραφικά ή αναλυτικά, ισχύουν…

Η Μεσόγειος στενεύει

Σάββατο 6 Απρίλη. Ούτε και στο λιβυκό πεδίο μάχης τα νέα είναι “ευχάριστα” για τον άξονα – παρότι, κατ’ αρχήν, οι χαμένοι είναι κατ’ αρχήν το Λονδίνο και η Ρώμη.

Ο στρατηγός Khalifa Haftar ξεκίνησε προχτές την αναγγελμένη (ενημερώσαμε στις 17 Μάρτη: λιβύη) επίθεση κατάληψης της Tripoli που είναι η «επίσημη» πρωτεύουσα της «διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης» του Fayez al-Serraj. Και ο στρατός του, αφού κατέλαβε χωρίς σοβαρή αντίσταση τις ενδιάμεσες κωμοπόλεις, βρίσκεται ήδη στα νότια προάστεια της πόλης.

O Haftar μπορεί να διάλεξε προσεκτικά την στιγμή της «τελευταίας επίθεσης» για να «αποκτήσει η λιβύη μια και μόνο, ενιαία κυβέρνηση»: χτες στην Tripoli βρισκόταν ο γ.γ. του οηε Antonio Guterres… Ίσως για να δώσει κουράγιο στον al-Serraj… Ή, ίσως, για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες της διαφυγής του, μια απ’ τις επόμενες ημέρες. Το σίγουρο είναι ότι ο ίδιος, ενώ σκόπευε να κάτσει μια βδομάδα, την έκανε γρήγορα και “με βαριά καρδιά” όπως δήλωσε…

(Ο Guterres, μαζί με την Federica Mogherini εκ μέρους της ε.ε., τον Ahmad Abulgheit γενικό γραμματέα του αραβικού συνδέσμου και τον Moussa Faki απ’ το δ.σ. της αφρικανικής ένωσης, σαν «κουαρτέτο για τη λιβύη», δοκίμασαν τα διπλωματικά τους ταλέντα πριν μια βδομάδα στην Τύνιδα – για να λύσουν το «λυβικό πρόβλημα». Πήγαν, κουβέντιασαν, έφαγαν και έφυγαν – χωρίς αποτέλεσμα…)

Την Tripoli θα την υπερασπιστούν, υποτίθεται, διάφορες ένοπλες οργανώσεις που πρόσκεινται στην όπουναναιξεψυχάει «κυβέρνηση εθνικής ενότητας». Αλλά ο Haftar πλησιάζει (και μπαίνει στην πόλη) από δυο μεριές, νότια και δυτικά. Οπότε έχουμε αμφιβολίες για το αν αυτοί οι ένοπλοι θα προτιμήσουν να πεθάνουν για μια τελειωμένη υπόθεση αντί να κάνουν ένα συμβιβασμό με τον Haftar καταθέτοντας τα όπλα. Θα φανεί.

Αν η Tripoli «πέσει» στα χέρια του Haftar (και αργά ή γρήγορα δεν προβλέπεται κάτι άλλο, εκτός αν το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον στείλουν την αεροπορία τους…) η Μόσχα, το Παρίσι και το Κάιρο θα έχουν νικήσει εντελώς· σίγουρα σ’ αυτή τη φάση. Και υποθέτουμε ότι ειδικά η γνωστή εμπλοκή της πρώτης στο πλάι του Haftar, θα εκνευρίσει ακόμα περισσότερο κάποιους απ’ τον άξονα – σε ότι αφορά τον έλεγχο της Μεσογείου. Με (ίσως) κάποια ρωσική βάση στη βόρεια λιβύη, με μη ελεγχόμενες απ’ την Ουάσιγκτον επίσημες εξαγωγές λιβυκού πετρελαίου σε μεγάλη κλίμακα (και σήμερα γίνονται, λαθραία…), και με κινεζικής αξιοποίησης λιμάνια στην Τεργέστη και στη Γένοβα (το Παλέρμο το κρατάμε για «άσσο»…) η κεντρική Μεσόγειος γίνεται πολύ επικίνδυνα «δρόμος του μεταξιού»… Ε;

Άρα «κάποιοι» θα εκνευριστούν πολύ. «Κάποιοι»….

Το τέλος του νατο…

Σάββατο 6 Απρίλη. Ο γνωστός plus 1 της συμμορίας των 3, ο αμερικάνος υπ.εξ. «πομπηίας», σβήνοντας τα 70 κεράκια της νατοϊκής συμμαχίας (στην ηλικία της ένα κάποιο αλτσχάιμερ είναι δικαιολογημένο…) ξαναζήτησε απ’ τους συμμάχους να ενωθούν απέναντι στους αναδυόμενους κινδύνους, που είναι η ρωσική επιθετικότητα, η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, οι κυβερνοεπιθέσεις, οι απειλές στην ενεργειακή ασφάλεια, ο κινεζικός στρατηγικός ανταγωνισμός συμπεριλαμβανόμενης της τεχνολογίας και των 5G δικτύων, και πολλά άλλα θέματα… (Είναι λογικό που με τόσες και τέτοιες απειλές και «πολλές άλλες» ακόμα γύρω του, ο «πομπηίας» δηλώνει πιστός ευαγγελιστής: η «δευτέρα παρουσία» είναι η μόνη του ελπίδα…)

Όμως, ο δυστυχισμένος, δεν ελέγχει πια ούτε τι συμβαίνει πίσω απ’ την πλάτη του – και την πλάτη του πιστού Jens Stoltenberg. Ένας επιτήδειος (και επικίνδυνος) κομμουνιστής κατάφερε να παρεισφρήσει σ’ αυτήν την «σπουδαία και επετειακή σύνοδο», φτάνοντας ως και στην οικογενειακή φωτογραφία. Σαν άλλος «δούρειος ίππος» μασκαρεύτηκε εδώ και χρόνια με τέτοια επιτυχία ώστε έφτασε, πια, σε «απόσταση βολής»…

Δόλιε «πομπηία»! Ο κόκκινος Κατρού παραμονεύει πίσω σου χαμογελώντας, όπως κάθε ψυχρός δολοφόνος!!! «Ο μόνος υπ.εξ. που μπήκε στο νάτο με έντιμες προθέσεις» για να παραφράσουμε μια πολύ παλιά αφίσα αναρχικών για τον Guy Fawkes…

This is the end dear Pompeo!!!

Μπλοκ του Καράκας

Παρασκευή 5 Απρίλη. Έχει ένα ενδιαφέρον, και το σημειώνουμε: ενώ η Ουάσιγκτον δείχνει να λυσσάει για την “απόβαση” 100 ρώσων πεζοναυτών (ή, πιο σωστά, στρατιωτικών τεχνικών) στη βενεζουέλα, δεν βγάζει τους ανάλογους αφρούς για τους 120 κινέζους όμοιούς τους. Υπάρχει εξήγηση;

Ίσως. Αν πράγματι και οι μεν και οι δε είναι στρατιωτικοί τεχνικοί, τότε αποσπάστηκαν στη βενεζουέλα για να ελέγξουν, να συντηρήσουν, να επιδιορθώσουν και να φροντίσουν γενικά τα οπλικά συστήματα του καθεστώτος Μαδούρο ρωσικής ή κινεζικής κατασκευής. Κι εκεί μπορεί να είναι το πρόβλημα της Ουάσιγκτον: απ’ όλα τα όπλα τα πιο επίφοβα είναι οι S-300 που έχει εγκατεστημένους το καθεστώς: πολύ θα ήθελαν τα κυβερνοεπιτελεία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να τους «τυφλώσουν», αλλά η παρουσία ρώσων τεχνικών μπορεί να το κάνει από δύσκολο έως αδύνατο.

Κι έτσι ο plus 1 «πομπηίας» συνεχίζει να εκτοξεύει τις αγαπημένες πύρινες απειλές του, του είδους «ο πρόεδρος Trump ξεκαθάρισε ότι θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να διώξει τους ρώσους».

Όλος ο κόσμος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα το πως θα τα καταφέρει το ψοφιοκουναβιστάν – πριν οι ρώσοι στρατιωτικοί τεχνικοί (εντός ή εκτός εισαγωγικών) στη βενεζουέλα πολλαπλασιαστούν…

Η εθνική αρρώστια

Παρασκευή 5 Απρίλη. Η τουρκία διαλύεται όπου νάναι… Η τουρκία χρεωκοπεί (και διαλύεται) όπου νάναι… Ο Ερντογάν καταρρέει (και η τουρκία διαλύεται) όπου νάναι. Τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα είναι τόσο ρουτινιάρικα όσο και το ξεπάγωμα του “μαρμαρωμένου βασιλιά”. Το να ψάχνουν κάθε τόσο οι δημαγωγοί και οι πελάτες τους από κάτι να πιαστούν είναι, απλά, η μοίρα μιας ψυχωσικής εθνικής ιδεολογίας που τρελλαίνει τους πιστούς της.

Οι εκλογές δεν είναι καθόλου του γούστου μας. Μ’ αυτό σαν δεδομένο, το γεγονός ότι οι ισλαμοδημοκράτες της τουρκίας έχασαν (με μικρές διαφορές, αλλά οπωσδήποτε έχασαν) στις τοπικές εκλογές δύο μεγάλες πόλεις (την πρωτεύουσα Ankara και την μεγαπόλη Istanbul) είναι τόσο σαφές όσο το ότι αυτό έχει συμβεί (και όχι μόνο μια φορά) στο ελλαδιστάν, σε σχέση με το κάθε φορά κυβερνόν κόμμα.

Υπάρχει, όμως, κι άλλος υπολογισμός. Φαίνεται ότι αθροίζοντας τις ψήφους των υποψηφίων τους σ’ όλη την επικράτεια, οι ισλαμοδημοκράτες παραμένουν μακράν το πρώτο σε εκλογική επιρροή κόμμα στην τουρκία. Κάπου ανάμεσα στο 42% και 44%. Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι στο 30% καθηλωμένη εδώ και δεκαετίες…Το γεγονός ότι το AKP έχει πλειοψηφικη επιρροή για πάνω από 16 χρόνια (απ’ το 2002) είναι πράγματι ένα ζήτημα. Όμως (την άποψή μας την έχουμε διατυπώσει αναλυτικά στο χάρτινο Sarajevo) η αιτία του δεν βρίσκεται σε κάποια μυστηριώδη ισχύ του Erdogan, ούτε σε συνωμοσίες. Βρίσκεται στις δομικές αδυναμίες της υποτιθέμενα «σοσιαλδημοκρατικής» αντιπολίτευσης: ο ιδεολογικός προσανατολισμός της στον κεμαλισμό δίκαια απορρίπτεται απ’ την πλειοψηφία των τούρκων ψηφοφόρων. Γιατί, πολύ απλά, σημαίνει πραξικοπήματα, χούντες, πραξικοπήματα, χούντες…

Οι καθεστωτικοί των ισλαμοδημοκρατών, μετά τις πρόσφατες εκλογές, θύμισαν με νόημα ότι «οι επόμενες εκλογές είναι σε 3,5 χρόνια». Οι ντόπιοι πατριώτες που ονειρεύονται την «κόκκινη μηλιά» θα πρέπει να το πάρουν απόφαση (αν δεν πάθει τίποτα ο Erdogan) ότι θα γεράσουν περιμένοντας την «διάλυση»…

(Κατά τα άλλα δεν θα έπρεπε να πανηγυρίζουν με την υποτίμηση της τουρκικής λίρας – την περίοδο που κλείνονται τα πακέτα και οι προσφορές των μεγάλων διεθνών εταιρειών διακοπών… Ε; Γιατί όπου νάναι θα αρχίσουν τα βογγητά των αφεντικών της ντόπιας τουριστικής βιομηχανίας…)

Ένα rock σκουπιδάκι στο μάτι

Παρασκευή 5 Απρίλη. Όταν η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας (κι αυτή είναι μόνο μία!) μπήκε στην ε.ο.κ. το 1973, ο βράχος του Γιβραλτάρ χαρακτηριζόταν επίσημα απ’ τις υπηρεσίες της σαν “αποικία του στέμματος”. Crown colony. Και το ’74, και το ’84, και το ’94… Το 2002 το Λονδίνο αποφάσισε ότι αυτός ο βράχος δεν είναι “αποικία» αλλά «υπεράκτια βρετανική περιοχή». Ωστόσο δεν τσίνισε όταν το ευρωπαϊκό δικαστήριο αποφάσισε δυο φορές, το 2006 και το 2017, ότι το Γιβραλτάρ είναι «αποικία του βρετανικού στέμματος». Ξεκίνησε να ανησυχεί όταν η Μαδρίτη άρχισε να βάζει θέμα – στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το brexit.

Πρόσφατα το ευρωκοινοβούλιο επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για «αποικία». Οι 33.000 γιβραλταριανοί δεν θέλουν να σταματήσουν να είναι τέτοιοι, «αποικία του στέμματος» (οι ειδικές φορολογίες κάνουν το θαύμα τους), δεν θέλουν όμως ούτε να φύγουν απ’ την ε.ε. Δεν είναι τόσο μεγάλο ζήτημα όσο η βόρεια ιρλανδία – είναι όμως ένα ζητηματάκι, αφού η Μαδρίτη καραδοκεί. Και πανηγυρίζει που ο βράχος εξακολουθεί να θεωρείται «αποικία».

Ανάλογα με το είδος (και το timing) της «βρετανικής εξόδου» απ’ την ε.ε., η Μαδρίτη θα ήθελε να ξεκινήσει έναν αντιαποικιακό αγώνα. Άλλωστε, απ’ το 1713 όταν το Γιβραλτάρ έγινε ένα μεσογειακό μαργαριτάρι στο βρετανικό στέμμα έχουν περάσει μόνο 300κάτι χρόνια.

Τι αξία έχουν, όμως, οι προηγούμενοι αιώνες μπροστά στον 21ο;