Λιβύη

Τετάρτη 24 Ιούνη. Οι εθνικοί δημαγωγοί (και όχι μόνο στο ελλαδιστάν!) δεν αφήνουν ούτε μια τρίχα να πέσει κάτω όταν πρέπει να αναπαραστήσουν / διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα με τρόπο ταιριαστό στα όποια εθνικά συμφέροντα.

Το επίμαχο σημείο, πια, στο λιβυκό πεδίο μάχης, λέγεται Σύρτη – ή έτσι φαίνεται. Παρουσιάζοντας την πόλη σαν «βασικό σημείο εξαγωγής μεγάλου μέρους του λιβυκού πετρελαίου» δημιουργούν την εντύπωση ότι ο «τζενεράλ» και οι ένοπλοί του παίζουν στη Σύρτη το … κεφάλι τους. Παραμύθια!

Ο «τσενεράλ» κατέλαβε την Σύρτη μόλις στις 7 του περασμένου Γενάρη. Αυτό σημαίνει ότι για έναν πόλεμο που κρατάει χρόνια, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρόνων η Σίρτη ελεγχόταν απ’ τον Saraj. Και ούτε καν την κατέλαβε ο Haftar: του παραδόθηκε απ’ τον στρατό του Saraj. Η επίσημη εξήγηση των υπερασπιστών της πόλης ήταν «για να μην γίνει αιματοχυσία». Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής ήταν παραμυθάκι. Η Σύρτη παραδόθηκε στον Haftar καθώς αυτός είχε φτάσει ήδη έξω απ’ την Tripoli (και η Άγκυρα είχε αρχίσει να στέλνει ένοπλους, συμβούλους και όπλα στον Saraj κατ’ αρχήν για να μην πέσει η πρωτεύουσα) λίγες μόνο μέρες πριν την συνάντηση Saraj και Haftar στη Μόσχα (με Putin και Erdogan) για να υπογραφτεί εκεχειρία… Ήταν (υποστηρίζουμε) δώρο προς τον «τζενεράλ», για να πεισθεί να υπογράψει μια συμφωνία που θα αναγνώριζε την πολιτική ηγεμονία ρωσίας και τουρκίας στη λιβύη. Αλλά αυτός, ημιπαράφρων και αχάριστος δεν υπέγραψε· προσβάλωντας μάλιστα τον οικοδεσπότη του (τον Putin)….

Η Σύρτη λοιπόν, με όλα της τα πετρο-προικιά, που επί χρόνια ανήκε στον Saraj και μόνο 5 μήνες ελέγχεται απ’ το Tobruk (όπου ο «τσενεράλ» περιφέρεται σαν φάντασμα), είναι ένα «δώρο» που πρέπει να επιστραφεί. Κι αυτό θα είχε γίνει ήδη…. αν δεν υπήρχε κάτι αρκετά πιο σημαντικό μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα απ’ την Σύρτη. Περίπου 300: είναι το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Jufra. Έχει μετατραπεί σε αεροπορική βάση της Μόσχας. Θεωρητικά, αν ο στρατός ‘n’ friends του Saraj ανακαταλάβει την Σύρτη, έχει «στο πιάτο» και την Jufra. Αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνει· και δεν θα γίνει, αφού η Άγκυρα δεν έχει αντίρρηση να παραμείνει υπό τον έλεγχο του Tobruk (δηλαδή σε ρωσική χρήση)…

Απλά… το «μπλοκ της Σύρτης» (με μέλη ήδη την Άγκυρα και την Μόσχα) πρέπει να εμπλουτιστεί σε κάποιο βαθμό… Με μια «ορισμένη ποσότητα» Ρώμης και… Και; Παρισιού; (Μήπως και Βερολίνου;)

Εδώ φαίνεται ότι γίνονται οι υπόγειες συνεννοήσεις που, μεταξύ άλλων, επέβαλαν την αναβολή της συνάντησης Lavrov – Cavusoglou στις 14 Απρίλη. Οι δύο τους συνεχίζουν φυσικά να επικοινωνούν από τότε για την διευθέτηση της όποιας τελικής μοιρασιάς στο λιβυκό πεδίο μάχης. Η Ρώμη έχει ήδη στείλει μια πρώτη παρτίδα ναρκαλιευτών στην Tripoli, και φαίνεται πως δεν θα έχει κανένα σοβαρό πρόβλημα συνεννόησης με την Άγκυρα… Το πρόβλημα είναι το Παρίσι. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θέλει οπωσδήποτε ναυτική και αεροπορική βάση στη λιβύη… Λογικά θα έπρεπε να διαπραγματευτεί το θέμα με την Μόσχα, εφόσον και το Παρίσι τον «τζενεράλ» υποστήριζε. Αλλά ο βασιλιάς έχει βάλει στο μάτι … την Σύρτη (σα ναυτική βάση)! Και μπλοφάροντας προσπαθεί να ενισχύσει την «διαπραγματευτική θέση» του υπονοώντας ότι θα βάλει στο κόλπο το νατο (δηλαδή την Ουάσιγκτον…) – την οποία όμως στην πραγματικότητα δεν θέλει καθόλου, όπως και κανένας άλλος απ’ το υπό δημιουργία «μπλοκ της Σύρτης»!!!

Φαίνονται too much οι γαλλικές απαιτήσεις και χοντροκομμένοι οι χειρισμοί του βασιλιά Macron· ωστόσο πρόκειται για το κέντρο της Μεσογείου και της βόρειας αφρικής, και τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα δεν μπορούν να αγνοηθούν… Δεν μπορούν όμως, απ’ την άλλη μεριά, ούτε να υιοθετηθούν στον μαξιμαλισμό τους: το Παρίσι κάνει ήδη πόλεμο στην υποσαχάρια αφρική, έχει ήδη βάσεις στο μάλι και στο τσαντ· και άρα δεν θα ήταν φρόνιμο (απ’ την σκοπιά του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) να του δοθούν “κλειδιά” στη λιβύη έτσι…

Θα υπάρξει κάποιου είδους «συνδιαχείριση» της Σύρτης, με τον «τζενεράλ» στη σύνταξη και τον Aguila Saleh (απ’ το Tobruk), τον οποίο αποδέχονται τόσο η Άγκυρα όσο και η Τρίπολη, στη θέση του; Θα βρεθεί κάποια άλλη γεωγραφική θέση που να καλύπτει τις γαλλικές ιμπεριαλιστικές ανάγκες; O Macron μπορεί να γαυγίζει κατά της Άγκυρας· μπορεί να στέλνει κανά Rafale πάνω απ’ την Σύρτη· αλλά ξέρει καλά με ποιούς πρέπει να διαπραγματευτεί…

Όσο για το Βερολίνο; Κουβεντιάζει την δική του θέση – αλλά με τον Erdogan. Όχι με τον Macron…

Υποθέτουμε ότι δεν χρειάζεται να υποδείξουμε πόσο χαρούμενο είναι το ρημαδογκουβέρνο και όλο το φάσμα της «αντιτουρκικής εθνικής ενότητας» στο ελλαδιστάν μ’ αυτές τις (αναπόφευκτες!) εξελίξεις στο λιβυκό πεδίο μάχης – έτσι δεν είναι;

(φωτογραφίες: Η ζώνη που ήλεγχε ο Saraj στις 8 Μάη (πάνω) και στις 8 Ιούνη (κάτω). Παρά το μικρό αναλογικά ποσοστό επί του εδάφους, μεγάλο μέρος του λιβυκού πληθυσμού ζει σ’ αυτή την περιοχή. Ως γνωστόν το μεγαλύτερο μέρος της λιβυκής έκτασης είναι έρημος.)

Νοσηρότητα

Τετάρτη 24 Ιούνη. Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί· ενδιάμεσα εμφανίζεται μια μεγάλη γκάμα από νοσηρά φαινόμενα. Αυτήν την φράση του Antonio Gramsci (απ’ τις «σημειώσεις της φυλακής», υπάρχει και σε άλλες παραλλαγές) εύκολα θα την αναμασούσαν διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι «αριστεροί»· αλλά θα τους ήταν αδύνατο όχι μόνο να προσδιορίσουν τη νοσηρότητα της τωρινής μεταβατικής εποχής, αλλά – το κυριότερο – να βάλουν και τους εαυτούς τους μέσα σ’ αυτήν!

Η νοσηρή μεταβατικότητα (μια έννοια μάλλον παρήγορη αφού μπορεί κανείς να την επικαλεστεί χωρίς να ξέρει αν και πότε θα τελειώσει) δεν έγκειται μόνο στην διαρκή επέκταση των προδιαγραφών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Αυτή παραμένει «μυστηριώδης» για όσους έχουν κολλήσει (ιδεολογικά πια…) στην 2η. Mπορεί να εντοπιστεί μέσα και από χειροπιαστά παραδείγματα.

Ένα παράδειγμα, για το οποίο έχουμε «σολάρει» απελπιστικά (και δεν είναι το μόνο): το πολιτικά προσοδικό μοντέλο του ελληνικού κράτους, από τότε που φτιάχτηκε σαν τέτοιο· για την ακρίβεια πριν καν φτιαχτεί! Η απόσπαση διαφόρων ειδών οφέλους ανάλογα με το σημείο πρόσφυσης στην ιεραρχική πυραμίδα της εξουσίας (αυτό είναι η πολιτική πρόσοδος) δεν εμπίπτει σε μια «κλασσική» μαρξιανή ανάλυση για την μορφή – κράτος (σαν «εποικοδόμημα» των παραγωγικών σχέσεων). Μάλλον μια βεμπεριανή προσέγγιση θα ήταν απαραίτητη. Παρ’ όλα αυτά δεν θα ήταν δύσκολο να αναλύσει κανείς το πως ένα μέρος της υπεραξίας περιέρχεται στην μορφή – κράτος (μέσω της φορολογίας των μισθωτών, άμεσης και έμμεσης, ή/και των προστίμων) και, στη συνέχεια, «διανέμεται» σε όσους έχουν πρόσβαση στους μηχανισμούς του, ανάλογα με την θέση τους· ανάλογα με το «επίπεδο» αυτής της πρόσφυσης…

Το γεγονός ότι η έννοια της πολιτικής προσόδου (που μπορεί να είναι άμεσα χρηματική, μπορεί όμως επίσης να είναι σεξουαλική, συμβολική, έμμεσα χρηματική…) προτάθηκε από μαρξιστές (την ιταλική αυτονομία) στην ανάλυση του χαρακτήρα του ιταλικού κράτους στα ‘70s, είναι πολύτιμη βοήθεια και κληρονομιά. Για την ανάλυση του ελληνικού κράτους και όχι μόνο. Εμπειρικά είναι τόσο προφανές ότι σε διάφορες ιστορικές περιόδους τμήματα του ταξικά διαστρωματωμένου πληθυσμού έχουν επωφεληθεί ακριβώς μέσω αυτής της πρόσφυσης (απ’ τους «διορισμούς στο δημόσιο» μέχρι τις «άδειες ταξί», και απ’ τα «τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο» ως την φαρμακοβιομηχανία…) ώστε η έννοια της πολιτικής προσόδου μας γλυτώνει απ’ την φαινομενολογία και την ηθικολογία. Σε τελευταία ανάλυση ήταν αυτό το μοντέλο που, αδυνατώντας να «ικανοποιήσει» το σύνολο των πληβειακών προσδοκιών, παρήγαγε έναν διαρκή εμφύλιο πόλεμο με νικητές απ’ την μια μεριά και ηττημένους / αποκλεισμένους απ’ την άλλη, για τουλάχιστον 50 χρόνια: σ’ όλη τη διάρκεια της «ανάπτυξης» της 2ης βιομηχανικής επανάστασης και του «κεϋνσιανικού κράτους» αλλού στον κόσμο… Θέλουμε να το θυμίσουμε: η ιστορική εξέλιξη της μορφής – κράτους στην ελλάδα ΔΕΝ είναι η “τυπική” με βάση τις δυτικές προδιαγραφές…

Σε μια συλλογική πολιτική ανάλυση που πέρασε «ντούκου» για την κρατικοποίηση του εγκλήματος (επανεκδόθηκε τον Δεκέμβρη του 2017 – τετράδια για εργατική χρήση νο 2) δείξαμε την ιστορική διαδικασία, απ’ την δεκαετία του ’70 και μετά, μέσα απ’ την οποία το οργανωμένο έγκλημα αναδείχθηκε (και όχι μόνο στο ελλαδιστάν) σαν η πιο καθαρή μορφή του πολιτικού προσοδισμού: της απόσπασης οφελημάτων με βάση την πρόσβαση / πρόσφυση στις επίσημες και τις ανεπίσημες δομές εξουσίας. Πρόκειται για μια διεθνή καπιταλιστική τάση, η οποία ωστόσο εξελίσσεται με διαφορετικές ταχύτητες και εντάσεις ανάλογα με την θεσμική και ιδεολογική «προϊστορία» κάθε κοινωνίας / κράτους.

Η διάκριση ανάμεσα σε «κράτος» και «παρακράτος» είναι ξεπερασμένη. Αναφέρεται στην φορντική εκδοχή της μορφής – κράτους· ακόμα κι εκεί υπήρχαν πεδία «θολά». Τελικά οι ανάγκες της διαφορικής άγριας συσσώρευσης, της «εκτός νόμου» εκμετάλλευσης της εργασίας και της ζωής, που γίνονται πολύ πιο έντονες σε κάθε περίοδο αλλαγής καπιταλιστικού παραδείγματος και αναδιάρθρωσης των μεθόδων συσσώρευσης, κάνουν το οργανωμένο έγκλημα οργανικό τμήμα του κράτους, ως «κόμματος των αφεντικών». Το «κράτος» και το «παρακράτος» ενώνονται σε σάρκα μία…

Τι σημασία έχουν αυτά; Η εξουσία που άσκησε το φαιορόζ γκουβέρνο ήταν κληρονομιά των προηγούμενων και κληροδότημα στους επόμενους: υπάρχει ιστορική συνέχεια! Οι «αποκαλύψεις» που έχουν γίνει και όσες πιθανόν ακολουθήσουν δεν πρέπει να ξεπέσουν στον μύλο της ηθικολογίας! Η κρίση και η διαχείρισή της α λα ελληνικά την τελευταία δεκαετία μείωσε τις «λευκές» πολιτικές προσόδους, αύξησε όμως ανάλογα τις «μαύρες». (Το σύστημα δικαιοσύνης έγινε γι’ αυτό ακόμα πιο κεντρικό…) Το ότι αυτό έμεινε «κρυφό» οφείλεται μόνο στην αποτελεσματικότητα των μηχανισμών «διαμόρφωσης της κοινής γνώμης». Κι ωστόσο υπήρχαν καραμπινάτες εκδηλώσεις αυτής της “μετατόπισης” προς το οργανωμένο έγκλημα, που διέτρεξαν όλη την απόσταση, απ’ την κοινωνική βάση ως το κοινοβούλιο και πίσω, πάντα μέσω μηχανισμών εξουσίας…

Τώρα που στον ορίζοντα έχει εμφανιστεί η πιθανότητα μιας καινούργιας και γερής ευρωπαϊκής ροής χρήματος προς το ελλαδιστάν, οι προσδοκίες του πολιτικού προσοδισμού αναζωπυρώνονται γερά· μετά από 10 χρόνια «πείνας και στερήσεων». Αυτό δεν σημαίνει “ειρήνη ημίν”! Σημαίνει περισσότερα και οξύτερα κτυπήματα πάνω και κάτω απ’ την μέση για τη νομή αυτών των «ευκαιριών»! Ο ρημαδοΚούλης και η αισχρή μειοψηφία των εκσυγχρονιστών γύρω του φαντασιώνονται το γνωστό: ότι θα χρησιμοποιήσουν αυτά τα ποσά για «αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου» του ελληνικού καπιταλισμού»… Δείχνουν να είναι οι χειρότεροι “οικονομιστές”! Είναι άραγε τόσο ριζοσπάστες ρεφορμιστές και έχουν τέτοια συμπαγή κοινωνική υποστηρίξη που θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι και σε ένοπλη εκστρατεία για να πετύχουν κάτι τέτοιο; Όχι, δεν είναι και δεν έχουν… Συνεπώς είναι καταδικασμένοι. Ο πολιτικός προσοδισμός δεν αλλάζει «απ’ τα πάνω». Την τελευταία φορά που επιχειρήθηκε δίκαια η ανατροπή του απ’ τα κάτω, ο ανθός της τότε ελληνικής κοινωνίας τσακίστηκε…

Αν μπορείτε να βάλετε διάφορα τρέχοντα και μελλοντικά περιστατικά και «εξελίξεις» σ’ αυτόν τον ερμηνευτικό καμβά θα κρατήσετε το μυαλό σας στη θέση του…

Their genitals: η αναπαραγωγή της εξουσίας…

Τρίτη 23 Ιούνη. Όχι ότι είχαμε αμφιβολίες. Η «γοητεία της εξουσίας» βρίσκεται στα καθάρματα που μαζεύει, για να φτιάχνουν κυκλώματα και συμμορίες. Με ή χωρίς γραβάτες· με τα πουκάμισα μέσα ή τα πουκάμισα έξω· δεν κάνει καμμία διαφορά!

Διαχρονικά έτσι είναι… Απλά είναι διαφορετικό να παρατηρείς ένα κάθαρμα απ’ το να βρίσκεις… ας πούμε το ημερολόγιό του.

Δεν είχαμε λοιπόν αμφιβολίες – αλλά να που όσοι είχαν τέτοιες μπορούν να το ακούσουν ή και να το διαβάσουν: ο «αντ’ αυτού», το δεξί χέρι και ο εξ απορρήτων του παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιου (πρώην) πρωθυπουργού επιβεβαιώνει το 2016 (σ’ έναν πρώην «εκπρόσωπο του ισραηλινού στρατού» που εξηγούσε – πάνω video – το 2010 πόσο σωστή ήταν η σφαγή στο Mavi Marmara· ύστερα έγινε επιχειρηματίας…) πόσο πολύ γράφει στ’ αρχίδια του, και ο ίδιος και η κυβερνοσυμμορία του, τους παλαιστίνιους. Είναι σίγουρο ότι το φαιορόζ γκουβέρνο ήξερε καλά όχι μόνο τι είδους είναι τα γεννητικά του όργανα αλλά και, κυρίως, οι φίλοι του· και γι’ αυτό άλλωστε τους είχε για τέτοιους.

Δεν έχει βγει ο «αντ’ αυτού» στη σέντρα γι’ αυτό· αντίθετα αυτό είναι ένα απ’ τα στοιχεία της «αθωότητας» του(ς): υπηρέτησε/αν σωστά την εθνική γραμμή! Απλά εντός αυτής της εθνικής γραμμής παίζουν μερικές φορές σπρωξίματα…

Τι «έπαιζε» στις αρχές του 2015; Ότι έπρεπε, λέει, να ψηφίσουμε την «αριστερά» του κράτους και του κεφάλαιου; Χα!!! Μόνο να είχαν διάφοροι το κουράγιο (ή την περιέργεια) να διαβάσουν εκ των υστέρων όλα τα χάρτινα Sarajevo εκείνης της χρονιάς… Μόνο αυτό…

(Ευχαριστούμε τον Χ. για το video…)

Απαρτχάιντ

Τρίτη 23 Ιούνη. Καθώς πλησιάζει η μέρα που ο “Bibi” έχει αναγγείλει ότι θα αρχίσει την προσάρτηση της δυτικής Όχθης (1η Ιούλη), οι παλαιστίνιοι αναζητούν το δίκιο τους κατ’ αρχήν με ειρηνικό τρόπο.

Χτες έκαναν μεγάλη συγκέντρωση στην Ιεριχώ. Συμμετείχαν και εκλεκτοί εκπρόσωποι του «διεθνούς δικαίου»: ο εκπρόσωπος του οηε για την ειρήνη στη μέση Ανατολή (την ποιά;) Nickolay Mladenov, ένας αντίστοιχος της ε.ε. ονόματι Sven Kuehn von Burgsdorff, καθώς και διπλωματικοί υπάλληλοι της ρωσίας, της κίνας, της ιαπωνίας, της ιορδανίας – και της αγγλίας (!!!).

Όλοι αυτοί (και άλλοι) θέλουν να καταγγείλουν το Τελ Αβίβ: η προσάρτηση κατεχόμενων εδαφών είναι λένε παράνομη. Οι μαζικές δολοφονίες διαδηλωτών, οι καταστροφές σπιτιών, οι εξανδραποδισμοί, ο αποκλεισμός της λωρίδας της Γάζα, οι χιλιάδες κρατούμενοι / αιχμάλωτοι χωρίς καν δίκες, όλο το οπλοστάσιο του απαρτχάιντ τους διαφεύγει… Τώρα που εξαπλώνεται ανησυχούν…

Ένα απ’ τα κακά αυτής της “διεθνούς συμπαράστασης” στους παλαιστίνιους είναι η άθλια υποκρισία της. Ένα άλλο κακό είναι ότι γίνεται στο όνομα της “λύσης των δύο κρατών” – της πρόφασης, δηλαδή, που έχει επιτρέψει στο ισραηλινό καθεστώς εδώ και 30 χρόνια να σκοτώνει, να σακατεύτει, να δοκιμάζει πάνω στους παλαιστίνιους την τεχνολογία θανάτου που πουλάει στους πρωτοκοσμικούς… Τελικά τέτοιοι ύπουλοι συμπαραστάτες εξυπηρετούν την συμμορία του Abbas, που παριστάνει το πρόπλασμα της παλαιστινιακής διοίκησης όταν και αν φτιαχτεί «παλαιστινιακό κράτος».

Ευτυχώς το ελλαδιστάν δεν συμμετέχει καν και καν σε τέτοιες συμβολικές ενέργειες. Είναι στο πλευρό του “Bibi” του Ασύλληπτου και του στρατηγού Gratz. Αλλιώς δεν γίνονται οι δουλειές που θάλεγε κι ένας κοτζάμ “αντ’ αυτού”. Έχει πια κι έναν λόγο παραπάνω το ελλαδιστάν: οι παλαιστίνιοι (λέει) θέλουν να υπογράψουν με την Άγκυρα συμφωνία για την οριοθέτηση των μεταξύ τους αοζ! Σαν αυτή που υπέγραψε το τουρκικό καθεστώς με τον Saraj – λένε!!!

Αυτό μας έλειπε τώρα!!!! Να φτάνει η τουρκική αοζ μέχρι εκεί κάτω!

(Παλαιστινιακή αοζ; Τραγικές πλευρές μιας εποχής αναδιαρθρώσεων και φαντασμάτων…)

SID 1

Τρίτη 23 Ιούνη. Λέγεται ζήτηση που προκαλείται απ’ τον προμηθευτή. Supplier induced demand. Είναι γνωστός οικονομικός όρος, υπάρχει σχετική βιβλιογραφία. Το πεδίο της λαμπρής δόξας της sid είναι ωστόσο η βιομηχανία φροντίδας υγείας. Σ΄αυτό που ο καθένας αντιλαμβάνεται απλοϊκά «την υγειά μας νάχουμε» ο βασιλιάς είναι η sid – και το παλάτι της είναι εκείνοι που επωφελούνται. (Δεν είμαστε εμείς…)

Στην pure οικονομική ορολογία η τεχνητά προκαλούμενη ζήτηση (για ένα εμπόρευμα, είτε είναι πράγμα είτε υπηρεσία) εκμεταλλεύεται αυτό που λέγεται «ασυμμετρία πληροφόρησης». Ανάμεσα στον «προμηθευτή» και στον «καταναλωτή». Ο προμηθευτής ξέρει αρκετά περισσότερα απ’ τον πελάτη, κι αυτό του επιτρέπει να τον σπρώχνει στο να ζητάει μεγαλύτερη ποσότητα εμπορευμάτων απ’ αυτά που θα ζητούσε αν δεν υπήρχε τέτοια ασυμμετρία. Αν ήξερε…

Είναι εύκολο να καταλάβει ο καθένας ότι η sid δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες σε κάθε καπιταλιστικό / εμπορευματικό κλάδο. Ένας κατασκευαστής / πωλητής αυτοκινήτων, παπουτσιών, ρούχων, συσκευών, διακοπών κλπ, μπορεί να πείσει τον όποιον πελάτη ότι η δική του πραμάτεια είναι καλύτερη απ’ αυτήν των ανταγωνιστών του…. Αλλά δεν μπορεί να τον πείσει να αγοράσει 2, 3, 4 αυτοκίνητα αντί για 1· πολλά ζευγάρια παπούτσια μαζί· να πληρώσει ένα χρόνο διακοπές αντί για μια εβδομάδα· κλπ. Η τεχνητά προκαλούμενη ζήτηση δεν ευδοκιμεί στους περισσότερους τομείς. (Τέλεια τα πήγε, πάντως, στο χρηματιστήριο: οι επαγγελματίες μια χαρά φόρτωναν τους πελάτες τους με «χαρτιά» ξέροντας ότι τελικά θα είναι άχρηστα ακόμα και για την τουαλέτα….)

Γι’ αυτό και παρά την γενική έννοια του όρου, η sid είναι η κατεξοχήν συνθήκη με την οποία δουλεύει η βιομηχανία φροντίδας υγείας. Η sid είναι ταυτισμένη μ’ αυτήν την βιομηχανία! Εδώ η «ασυμμετρία πληροφόρησης», ας την πούμε ανισότητα γνώσεων, θεωρείται ο κανόνας! Κι όχι μόνο: είναι προς το συμφέρον των εμπόρων / πωλητών «υπηρεσιών υγείας», είτε είναι μεμονωμένα άτομα, είτε επαγγελματικοί κλάδοι, είτε βιομηχανικοί κλάδοι, αυτή η ανισότητα γνώσεων να μεγαλώνει διαρκώς. Όσα λιγότερα ξέρει ο καθένας για την υγεία του, κι όσο περισσότερα ξέρουν (ή υποστηρίζουν πως ξέρουν…) οι έμποροι / πωλητές «υπηρεσιών υγείας», τόσο πιο εύκολη δουλειά είναι η τεχνητά προκαλούμενη ζήτηση. Και τόσο μεγαλύτερα τα κέρδη.

Στην αγγλική εκδοχή της wikipedia μπορεί ο καθένας να σιγουρευτεί ότι η sid είναι τόσο κοινότοπη στην «φροντίδα υγείας» ώστε δεν προέρχεται από «συνωμοσιολόγους, χριστιανοταλιμπάν και οπαδούς του ψόφιου κουναβιού» όπως βολεύονται οι εγκάθετοι και τα ψοφίμια:

… Η sid συμβαίνει όταν ένας γιατρός εκτιμάει ή ενθαρρύνει έναν ασθενή να καταναλώσει περισσότερη φροντίδα απ’ αυτήν που χρειάζεται το ιατρικό του πρόβλημα· για παράδειγμα ζητώντας εξετάσεις που ο γιατρός ξέρει ότι δεν χρειάζονται για να κάνει την διάγνωσή του, ή επιβάλλοντας θεραπείες που ο γιατρός ξέρει ότι θα έχουν ελάχιστο όφελος…

… Ένας γιατρός έχει στόχο να πετύχει ένα συγκεκριμένο επίπεδο εισοδήματος, κι αν αυτό δεν το πιάνει, τότε θα προσαρμόσει την συμπεριφορά του κατάλληλα για να φτάσει στο στόχο του. Αυτές οι προσαρμογές μπορεί να περιλαμβάνουν εκτιμήσεις του γιατρού για τον ασθενή για το μέγεθος ή την καταλληλότητα των μεθόδων φροντίδας έτσι ώστε να βγάλει μεγαλύτερο εισόδημα.

Οι μαιευτήρες που θεωρούν τις καισαρικές σαν δεδομένο στην φροντίδα της γέννας μπορεί να χρησιμοποιούν την δύναμη και την εξουσία τους πάνω στις έγκυες γυναίκες σαν μέθοδο αύξησης των εισοδημάτων τους. Ο Jonathan Gruber και η Maria Owings εξέτασαν την σχέση ανάμεσα στα οικονομικά κίνητρα των γιατρών και τις καισαρικές μελετώντας την μείωση του ποσοστού γονιμότητας στις ηπα. Η «πληρωμή με το κομμάτι» σαν δομή των αμοιβών των γιατρών κάνει ευκολότερη την sid εφόσον ανταμοίβει τον γιατρό για την αύξηση της ποσότητας των υπηρεσιών που προσφέρει και όχι για την βελτίωση της ποιότητάς τους… Οι γιατροί που έχουν πιο έντονη επιχειρηματική αντίληψη ενδιαφέρονται περισσότερο στην μεγιστοποίηση των εισοδημάτων τους. Οι χειρούργοι μπορεί να έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες να χειραγωγήσουν την ζήτηση…

Και άλλα ενδιαφέροντα έχει το λήμμα της wikipedia. Αλλά – ευτυχώς – η επίγνωση της καπιταλιστικής πραγματικότητας όπως είναι δεν κινδυνεύει από «τεχνητή ζήτηση»…

SID 2

Τρίτη 23 Ιούνη. Μπορούμε τώρα να κάνουμε μια στοιχειώδη αναγωγή της τεχνητά, εκβιαστικά προκαλούμενης ζήτησης «υπηρεσιών υγείας» απ’ την μικροκλίμακα στη μεγακλίμακα. Κάθε ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά του γιατρού που θέλει να πουλήσει περισσότερο και πιο ακριβά την θεραπευτική του γνώση / δράση μπορεί να βρεθεί σε gigaδιαστάσεις. Η περίπτωση του covid-19 είναι πολύ πρόσφατη και πλούσια σε sid. Για την ακρίβεια: είναι ο ορισμός της supplier induced demand στην οικουμενικότερη και πιο βίαιη διάστασή της!

Η ανισότητα γνώσεων. Ο γιατρός ξέρει, ο πελάτης (μπορεί να είναι ασθενής μπορεί και όχι) δεν ξέρει. Στη μεγάλη κλίμακα, όπου οι πελάτες είναι «πλήθος», «αγέλη», υπάρχει ο κίνδυνος «διαρροής» μεταξύ τους κάποιων γνώσεων, που θα ενισχύουν στον έναν ή στον άλλο βαθμό τις αντιρρήσεις της πελατείας. Γι’ αυτό η άγνοια (του πλήθους) πρέπει να τονιστεί, να ενισχυθεί, να εικονογραφηθεί. Αντίστροφα η γνώση των ειδικών πρέπει να φωταγωγηθεί. Είναι προτιμότερο να προβάλλεται ή να υπονοείται ένα πλήθος τέτοιων ειδικών (που ξέρουν), πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να προβάλονται όλοι οι «ειδικοί» των οποίων η γνώμη συμβάλει στην sid – και να υπονομεύεται οποιαδήποτε αντίθετη άποψη…

Η σοβαρότητα και το κύρος του ειδικού. Στην ένας προς έναν σχέση ο γιατρός sid παίζει ένα μάλλον εύκολο θέατρο. Πρέπει να πείσει ότι ενδιαφέρεται για το καλύτερο στην υγεία του πελάτη· ότι είναι βαθύς γνώστης της περίπτωσης· και ότι είναι υποχρεωμένος απ’ την ιατρική δεοντολογία και το κύρος του να προτείνει το α και το β (δηλαδή την τεχνητή πρόκληση ζήτησης). Το θέατρο είναι εύκολο επειδή 9 φορές στις 10 ο ίδιος ο πελάτης θέλει να πιστεύει ότι ο ειδικός τον αναγνωρίζει σαν πρόσωπο και νοιάζεται γι’ αυτόν. Συνεπώς, αν κάποιος είναι έτοιμος να εξαπατηθεί είναι παιχνιδάκι να τον εξαπατήσει (ο ειδικός).

Στη μαζική σχέση διάγνωσης μιας φοβερής ασθένειας ή ενός τρομερού κινδύνου υγείας η υποκειμενική, ατομική διαθεσιμότητα του πελάτη είτε δεν ισχύει είτε δεν εκδηλώνεται άμεσα. Το πλήθος μπορεί να αναπτύξει διαφορετικές συμπεριφορές απ’ αυτές του κάθε μέλους του χωριστά. Απέναντι σ’ αυτό το ενδεχόμενο οι ειδικοί που θα τρομοκρατήσουν το πλήθος πρέπει να χρησιμοποιήσουν όχι το «χειρωνακτικό» know how του ιατρείου, αλλά τις πολύ πιο επεξεργασμένες συγκινησιακές τεχνικές των media…

Η παραγωγή του φόβου σαν “υποχρεωτική ιατρική ακεραιότητα”. Κανένας επαγγελματίας της υγείας, ατομικά, δεν πρόκειται να αυξήσει τα έσοδά του αν στον έναν πελάτη μετά τον άλλο λέει “έλα, δεν έχεις τίποτα σοβαρό, άραξε”! Όσο πιο “προβληματισμένος” εμφανίζεται ο γιατρός, όσο δηλαδή περισσότερο φοβίζει για το “τι μπορεί να συμβαίνει”, τόσο περισσότερο είναι πιθανό να προκαλέσει μια σχέση εξάρτησης απ’ την μεριά του πελάτη. Η άγνοια του πελάτη, η ανισότητα γνώσεων, δεν είναι ένα εγκυκλοπαιδικό γεγονός! Στην sid είναι σχέση εξουσίας, σχέση ελέγχου της ζωής του καθενός απ’ τον ειδικό…

Στη μεγάλη κλίμακα, όπου η σχέση της εξάρτησης και του εκφοβισμού δεν είναι άμεση και προσωπική, είναι και πάλι δουλειά των media να διαμορφώσουν και να διατηρήσουν αυτήν την σχέση εξουσίας. Αλλά, φυσικά, αυτή είναι η σταθερή δουλειά της μηντιακής μεσολάβησης, το μόνο που ξέρουν να κάνουν (και κάνουν καλά) οι δημαγωγοί: η διαρκής παραγωγή “έκτακτων καταστάσεων”, εντυπώσεων επείγουσας ανάγκης, εξάρτησης του κοινού απ’ την ντρόγκα του φόβου, εξαρτημένων ανακλαστικών, συγκινησιακής πανούκλας. Συνεπώς ο “συλλογικός ειδικός / τρομοκράτης” εκχωρεί ένα καλό μέρος των αρμοδιοτήτων του στα παλιά και νέα μήντια, για να αναπαράγουν, να ενισχύσουν, να πολλαπλασιάσουν, να κηρύξουν σαν μοναδική, αποκλειστική πραγματικότητα την “διάγνωση” που εξασφαλίζει την τεχνητή αύξηση της ζήτησης υπηρεσιών “προστασίας της υγείας”.

Η προσωπικότητα του ειδικού. Ένας επαγγελματίας της υγείας που θέλει να επιβάλει την sid φροντίζει να έχει διαμορφώσει το αντίθετο προφίλ. Είναι «πολύ καλός» σαν ειδικός· ούτε υποψία ότι απλά αντιμετωπίζει με επιτυχία τους πελάτες του σαν πορτοφόλια. Στη μεγάλη κλίμακα οι ειδικοί πρέπει να λανσάρουν το άμεμπτον του χαρακτήρα τους, τον αλτρουϊσμό τους, την μεγαθυμία και την γενναιοδωρία τους· και τα media, φυσικά, πρέπει να μεγενθύνουν όλες αυτές τις αρετές. Ταυτόχρονα, οπωσδήποτε, πρέπει να κρύψουν ότι χρηματοδοτούνται από διάφορες εταιρείες… Όπως ακριβώς κάθε μεμονωμένος γιατρός όταν συνταγογραφεί ένα φάρμακο πρέπει να κρύβει ότι πληρώνεται bonus απ’ την εταιρεία που το φτιάχνει.

Έχετε προσέξει να ισχύουν σχετικά με τον covid-19 τα πιο πάνω; Αν ναι λήμμα στην wikipedia δεν θα σας επιτρέψουν να γράψετε! Θα έχετε καταλάβει όμως κρίσιμα και βασικά γι’ αυτήν την καπιταλιστική πραγματικότητα την οποία υφιστάμεθα.

Μετά τα μεσάνυχτα

Δευτέρα 22 Ιούνη. Δυό μαστόρια, παλιές καραβάνες, ο JJ Cale και ο Eric Clapton, από μια συναυλία του 2004.

Καλή βδομάδα.

Ένας μαύρος πάνθηρας είναι πάντα μαύρος πάνθηρας

Δευτέρα 22 Ιούνη. Ο Aaron Dixon ήταν απ’ τους συνιδρυτές του κόμματος των Μαύρων Πανθήρων στο Seattle, το 1968 – ήταν 19 χρονών τότε.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του (δημοσιεύτηκε στο counterpunch), παραμένοντας ριζοσπάστης, θυμάται περιστατικά απ’ το παρελθόν, και ελπίζει για το παρόν και το μέλλον του κινήματος στις ηπα.

Για την ασταμάτητη μηχανή κρατήσαμε την τελευταία ερώτηση / απάντηση:

Ερώτηση: Πες μερικές απ’ τις παγκόσμιες συγκρούσεις που σε αφορούν.

Απάντηση: Νομίζω ότι η σύγκρουση μεταξύ των σιωνιστών και των παλαιστίνιων είναι ένας κρίσιμος αντιαποικιακός αγώνας, το αποτέλεσμα του οποίου θα επηρεάσει τον κόσμο. Πρέπει να συνδέσουμε αυτά που συμβαίνουν εδώ με αυτά που συμβαίνουν στο Ισραήλ/Παλαιστίνη και σε άλλα αποικιακά σχέδια των λευκών ρατσιστών. Καθένας που πληρώνει φόρους εδώ πρέπει να αναρωτηθεί για το πως μπορούμε να επιτρέπουμε την συνέχιση της γενοκτονίας και του απαρτχάιντ κατά των παλαιστινίων. Αυτή είναι η καρδιά, το κέντρο της σύγκρουσης σ’ όλο τον κόσμο. Πρέπει να τελειώσουμε την κατοχή της Παλαιστίνης και την εκμετάλλευση των μαύρων και όλων των άλλων υποτελών απ’ τις καπιταλιστικές δυνάμεις σ’ όλο τον κόσμο.

(Το video είναι trailer για την έκδοση του βιβλίου του Dixon, My People Are Rising, το 2012.).

Ένας ιταλός ανατολικότερα

Δευτέρα 22 Ιούνη. Ο ιταλός υπ.εξ. Di Maio υπέγραψε στην Αθήνα την οριοθέτηση ιταλικής / ελληνικής αοζ, εξασφαλίζοντας και την ιταλική αλιευτική βιομηχανία. Ανακηρύχτηκε έτσι «μέγας φίλος» του ελλαδιστάν, και παράδειγμα προς μίμηση – να τον βλέπουν οι κακόβουλοι “αιώνιοι εχθροί” και να σκάνε απ’ το κακό τους για τους κολλητούς του ελλαδιστάν…

Κι ύστερα; Κι ύστερα ο Di Maio έκανε επίσκεψη σ’ αυτούς τους κακόβουλους!! Τι να υπέγραψε άραγε κοτζάμ υπ.εξ. της ιταλίας με τους «αιώνιους εχθρούς» την περασμένη Παρασκευή; Χμμμμμ… Θα το πούμε χαμηλόφωνα, για να μην ταραχτεί ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και η ευρύτερη εθνική συναίνεση: υπέγραψε την συνεργασία Ρώμης – Άγκυρας στη λιβύη αλλά και για τις όποιες διαφορές τουρκίας – ε.ε…. Αυτό…

Χάλια νέα, ε; Δεν μπορείς πια να πουλήσεις ούτε μια τόση δα «εθνική επιτυχία»!!! Οι θερμές δηλώσεις του Cavusoglu μετά τις κουβέντες με τον Di Maio στην Άγκυρα δεν αφήνουν, δυστυχώς, περιθώρια για τις αγαπημένες εθνικές υπνοβασίες των εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Αντιγράφουμε:

… Συγκεκριμένα, κατά τη συνέντευξη Τύπου με τον Ιταλό ομόλογό του, ο Τούρκος ΥΠΕΞ ανέφερε ότι «εντός της ΕΕ τη μεγαλύτερη στήριξη την είχαμε από την Ιταλία. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι αυτή η στήριξη θα συνεχιστεί και από εδώ και πέρα. Αυτά συζητήσαμε σε ένα ειλικρινές κλίμα και (αποφασίσαμε) να κάνουμε από κοινού βήμα για τις δυσκολίες που έχει η Τουρκία στις σχέσεις της με την ΕΕ».

… Συνεχίζοντας είπε ότι «και η Ιταλία είδαμε ότι θέλει να διαδραματίσει ένα εποικοδομητικό ρόλο σε αυτό το ζήτημα (Αν. Μεσογείου). Εμείς αυτό το αντικρίσαμε με ικανοποίηση επειδή η Ιταλία είναι μια χώρα που διαμεσολαβεί συμπεριφερόμενη πάντοτε ισορροπημένα, δίκαια και με αντικειμενικότητα».

«Επομένως στην περίοδο που ακολουθεί εμείς είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με την Ιταλία τόσο εντός της ΕΕ όσο και για την ανατολική Μεσόγειο», ανέφερε. Πρόσθεσε ότι «από την άλλη, βρίσκουμε σημαντική για την περιοχή μας τη συμφωνία που υπέγραψε η Ελλάδα με την Ιταλία για την ΑΟΖ. Σημαίνει ότι τα προβλήματα μπορούν να επιλυθούν μέσω διαλόγου και διπλωματίας. Αντί του αποκλεισμού και της παραβίασης των δικών μας δικαιωμάτων μπορεί να υπάρξει κουλτούρα διαμοιρασμού. Ασφαλώς θέλουμε η Ελλάδα να μας προσεγγίσει κι εμάς με την ίδια αντίληψη και θα συνεχίσουμε την ανταλλαγή απόψεων και στο μέλλον γι αυτά τα θέματα».

Από την πλευρά του Λουίτζι ντι Μάιο ότι «στο μεταναστευτικό εκτιμούμε τις προσπάθειες της Τουρκίας, έχει κάνει σημαντικές προσπάθειες και ελπίζουμε να συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο στο πλαίσιο της διακήρυξης του Μαρτίου του 2016».

… Ο Τσαβούσογλου ευχαρίστησε την Ιταλία για τον «ισορροπημένο ρόλο» που έπαιξε στη Λιβύη. «Η Ιταλία, σε αντίθεση με ορισμένες χώρες της ΕΕ, δεν έχει πάρει θέση με τον Χαλίφα Χαφτάρ», είπε και πρόσθεσε πως «η Ιταλία έχει καταβάλει ειλικρινείς προσπάθειες για εκεχειρία και πολιτική διαδικασία».

Παράλληλα, είπε ότι η Τουρκία θα εργαστεί από κοινού με την Ιταλία για την επίτευξη σταθερής ειρήνης και μιας πολιτικής διαδικασίας που θα αποδώσει αποτελέσματα στη Λιβύη, αλλά και για την ικανοποίηση ενεργειακών αναγκών της Λιβύης, όπως ο ηλεκτρισμός και πρόσθεσε πως οι δύο χώρες σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ μπορούν επίσης να συνεργαστούν στην ανατολική Μεσόγειο…

Μιλώντας αλλού (σ’ ένα forum για τον τουρισμό στην Αντάλεια) ο Cavusoglu είπε και κάτι ακόμα. Νόστιμο:

… Εμείς είμαστε έτοιμοι για διάλογο με όλους και ειδικά με την Ελλάδα. Η κ. Μέρκελ ρώτησε γι` αυτό τις προάλλες και τον Πρόεδρό μας. Άλλωστε ο Πρόεδρός μας πέρσι και στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο πρότεινε στον κ. Μητσοτάκη ‘ελάτε να λύσουμε τα προβλήματα στη Μεσόγειο, στην ανατολική Μεσόγειο, να συνεργαστούμε και να τα διαμοιραστούμε’. Και μας ανέθεσαν καθήκοντα εμάς ως Υπουργούς Εξωτερικών αλλά εγώ όταν συνάντησα τον καλό μου φίλο Νίκο Δένδια στη Γενεύη μου είπε ‘εμείς δεν είμαστε έτοιμοι γι αυτό ακόμη’. ‘Γιατί;’ τον ρώτησα. Μου είπε ‘λόγω πίεσης της κοινής γνώμης, μη συνεργαστείτε με την Τουρκία λέει’…

Τον πιέζει η κοινή γνώμη τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα!!! Η οποία βέβαια τρέφεται απ’ την δημαγωγική εκφώνηση των οδηγιών του ίδιου, του υπουργείου του – και των γενναίων καραβανάδων… Βρε την παλιο κοινή γνώμη που σπρώχνει τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα μια στην αγκαλιά του “τζενεράλ” Haftar (που τον έμαθε αυτόν η κοινή γνώμη είπαμε;), μια στην αγκαλιά του δικτάτορα Sisi (τι ξέρει για δαύτον η παλιο κοινή γνώμη; ότι κτίζει πυραμίδες;), μια στην αγκαλιά του Ασύλληπτου (αυτόν τον ξέρουν και τον θαυμάζουν σχεδόν οι πάντες…) και μια στην αγκαλιά του τοξικού των εμιράτων (ααααα, η κοινή γνώμη τα εμιράτα τα ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά!!!)…

Κοίτα να δεις τι τραβάει ένας έλληνας υπε.ξ.!!! Θέλει να ετοιμαστεί για «διάλογο με τους αιώνιους εχθρούς», να ξυριστεί, να κουστουμαριστεί, και δεν τον αφήνουν οι θείες Λίτσες!!…

Junk science

Δευτέρα 22 Ιούνη. ….Κυκλοφορούν πολλά σκουπίδια δυστυχώς ακόμα και στα καλύτερα ιατρικά περιοδικά. Δεν συζητώ βέβαια για τα μέσα ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα όπου γίνεται το «έλα να δεις» από συνωμοσίες, παρερμηνείες, και όπου ακόμα και σοβαροί επιστήμονες τιτιβίζουν και μπλογκάρουν αστοχίες και αυτο-εκτίθενται καθημερινά στο Facebook.

Οι μελέτες που αποσύρθηκαν από το Lancet και το New England Journal of Medicine ήταν εκρήξεις μεγατόνων. Μεγάλα ονόματα, πχ. καθηγητές του Harvard, είχαν προσθέσει το κύρος του ονόματός τους σε μελέτες όπου δεν είχαν δει τα δεδομένα ούτε οι ίδιοι! Αυτό είναι κάτι που πολλοί από εμάς το έχουμε στηλιτεύσει πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά με τη βιασύνη που έχει φέρει η πανδημία, οι χρόνιες δυσπραγίες του συστήματος μεγαλώνουν περισσότερο.

Μερικές άλλες δημοσιεύσεις μεγάλης επιδραστικότητας στο δημόσιο διάλογο είναι αστρονομικά εσφαλμένες, αλλά δεν αποσύρονται καν, με το δικαιολογητικό ότι είναι μαθηματικά μοντέλα και άρα μπορούν να ισχυρίζονται ότι τους καπνίσει και να μένουν στο απυρόβλητο.

Μαζί με την επιδημία αυτή έχουμε δει μια επιδημία απάτης και μια ακόμα μεγαλύτερη επιδημία άστοχων μοντέλων και θεωριών. Το χειρότερο είναι ότι οι οπαδοί των αστοχιών προσπαθούν να καταπνίξουν αυτούς που συγκεντρώνουν πραγματικά δεδομένα κι όχι ψωρο-μαθηματικές εικασίες με κραυγαλέα εσφαλμένες παραδοχές. Διεξάγεται αυτή τη στιγμή μια μάχη για την ψυχή της επιστήμης – ελπίζω η επιστήμη να μην ξεψυχήσει….

Αυτά λέει μεταξύ άλλων ο Γ. Ιωαννίδης σε πρόσφατη συνέντευξή του στο καθεστωτικό «protagon». Είχε την γνώση και την ετοιμότητα να μιλήσει έγκαιρα (σε σχέση με την διαχείριση του covid-19…) για το φιάσκο του 21ου αιώνα… Δεν ήξερε όμως πόσο αιματηρό θα είναι αυτό το φιάσκο. Και ενώ σωστά υποδεικνύει την μεγαλύτερη (ως τώρα…) επιδημία απάτης μέσα από «μοντέλα» και «θεωρίες» (όλες μα όλες καταστροφολογικές!) οι «ψωρομαθηματικές εικασίες» και η luben «επιστημοσύνη» έχουν δύο στ’ αλήθεια τρομακτικούς υποστηρικτές. Απ’ την μεριά την διανοητική οκνηρία των πληθυσμών, που ακόμα και για ζήτημα με τόσο άμεσες συνέπειες στη ζωής τους, βαριούνται να αφιερώσουν 2 και 3 και 4 ώρες κάθε μέρα, για να ψάξουν, να συγκρίνουν, να διασταυρώσουν· και να θυμηθούν επ’ ευκαιρία μερικά βασικά πράγματα απ’ την βιολογία που διδάχτηκαν κάποια στιγμή στο γυμνάσιο ή στο λύκειο. Και απ’ την άλλη το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα που έχει άφθονο χρήμα όχι μόνο για να χρηματοδοτεί τις «ψωρομαθηματικές εικασίες και την luben επιστημοσύνη» διάφορων επώνυμων εγκάθετων αλλά και τους δημαγωγούς που ειδικεύονται στο διανοητικό και ψυχολογικό carpet bombing.

Υπήρξαν (και ήταν σημαντικό για όλους εμάς τους αιρετικούς) “οάσεις” λογικής τους τελευταίους μήνες. Ο Ιωαννίδης δεν ήταν μόνος του. Ευτυχώς. Όμως ο συνδυασμός του “επιστημονικού” λουμπεναριού που χρηματοδοτείται απ’ το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα και της τρομακτικής ισχύος στην παραγωγή εντυπώσεων που έχουν τα μήντια, βρήκε το κατάλληλο κοινωνικό έδαφος: τον υγιεινισμό σ’ όλες τις παραλλαγές και τις φοβίες των οπαδών του. Αυτό το έδαφος είναι έρημος· όπως έρημος αποδεικνύεται (εδώ και κάμποσα χρόνια) η “έρευνα και εφαρμογή” που θεωρούνται “επιστημονικές” ενώ είναι πληρωμένη παροχή υπηρεσιών· εκπόρνευση των “ειδικών”.

Είχαν και έχουν σημασία οι οάσεις επειδή ίσως σταθεί κάποτε δυνατό να διασωθεί η πραγματική επιστήμη (όπως επίσης η πραγματική λογική … και η «πραγματική πραγματικότητα» – σε τι νεολογισμούς έχουμε φτάσει!) από πληβειακές, εργατικές θέσεις. Γιατί ενώ ο μαζικός ανορθολογισμός δεν ήταν καθόλου άγνωστος, με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία απέκτησε έναν ακόμα θώρακα. Καλύτερα θωρακισμένος από ποτέ αυτός ο μαζικός, τεράστιος βούρκος της (μη) αντίληψης της καπιταλιστικής πραγματικότητας, έστω και στα στοιχειώδη και στα βασικά, θα προκαλεί μόνιμους πνιγμούς μεγάλης έκτασης.

Και βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή.