Αν δεν σου αρέσει αγόρασε δικό σου jet…

Τετάρτη 25 Νοέμβρη. Η αυστραλέζικη αεροπορική έκανε την ηχηρή αρχή· έρχονται με γρήγορα βήματα κι άλλοι: μια ιδιωτική εταιρεία επιβάλει σαν όρο στους πελάτες της να υποδουλωθούν σε μια ακόμη ιδιωτική εταιρεία – για λόγους «δημόσιας υγείας» φυσικά! Αλλιώς ας κάτσουν σπίτι τους…

Όλοι οι φίλοι της καραντίνας θα βλέπουν πια (αν τους έχουν απομείνει μάτια για να δουν) να ξετυλίγεται μπροστά τους, βήμα βήμα, το κτήνος που τάισαν· αλλά θα είναι πια αργά. Πολύ αργά. Ενόσω οι ντόπιοι caradinieri θα ασχολούνται με το αν υπάρχουν αρκετές εντατικές ή χρειάζονται περισσότερες, η ατσάλινη θηλειά του βιο-πληφορορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θα σφίγγει στο λαιμό τους (και τον δικό μας…)· αλλά θα είναι πια αργά.

Η Quantas ανακοίνωσε ότι θα δέχεται μόνο σανεμβολιασμένους πελάτες / επιβάτες. Προσέξτε ότι είναι τέτοια η βιασύνη, τέτοια τα συμφέροντα του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, ώστε κλιμακώνει τους εκβιασμούς ξεδιπλώνοντας την στρατηγική του ΠΡΙΝ καν υπάρξουν σανεμβόλια· μόνο με τις φήμες, τις ανακοινώσεις και τις PR των big pharma!!! Θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά στην ιστορία, καπιταλιστική και μη, που η «υγεία» αποδεικνύεται τόσο γρήγορα αυτό που επιμένουμε τόσους μήνες: πολιτική κατηγορία του κεφάλαιου και της εξουσίας – αυτό και μόνον αυτό!

Τέτοιο είναι το κτήνος που τάισαν, με τα χεράκια τους πάνω στα πληκτρολόγιά τους και με την εθελοδουλία τους, κάθε είδους caradinieri: με την βία, με μια άγρια, επιθετική, ισοπεδωτική καθεστωτική βία, τελειώνει μια ολόκληρη εποχή (των καπιταλιστικών κοινωνιών). Και με κλωτσιές, με μπουνιές, με απαγορεύσεις και τιμωρίες, με φόβους και με απειλές, τα κοπάδια των αιχμάλωτων, με μπροστοτράγους τους caradinieri, οδηγούνται σε μια καινούργια καπιταλιστική εποχή, που για καιρό θα είναι, απλά, ανυπόφορη, καταστροφική.

Να, ενδεικτικά, τι είναι αυτό που τα αφεντικά και οι κάθε είδους λακέδες τους, επώνυμοι κι ανώνυμοι, προσπαθούν να εξαφανίσουν:

– Κώδικας της Νυρεμβέργης (20 Αυγούστου 1947):

Στη διάρκεια των δικών της Νυρεμβέργης εναντίον των ναζί, μία απ’ αυτές ονομάστηκε «η δίκη των γιατρών». Αφορούσε ναζί γιατρούς και την μεταχείριση που επεφύλαξαν σε αιχμάλωτους μετατρέποντάς τους σε πειραματόζωα… Η δίκη κατέληξε στις 20 Αυγούστου του 1947 στην καταδίκη 23 τέτοιων ναζί γιατρών· αλλά και στη διαμόρφωση του «Κώδικα της Νυρεμβέργης» που θεωρείται το πιο σημαντικό ντοκουμέντο σε σχέση με την ηθική των κλινικών / ιατρικών ερευνών. Το βασικότερο στοιχείο του «κώδικα» είναι η ελευθερία (και η ελεύθερη βούληση) των ατόμων απέναντι στην ιατρική, όταν κάνει «πειράματα» (αυτά αφορά κυρίως ο κώδικας) – κατά προέκταση ωστόσο και όταν εφαρμόζει θεραπείες.

– Καταστατικό παγκόσμιου οργανισμού υγείας (1947):

Ενόσω εκείνο το μεταπολεμικό καταστατικό κατοχυρώνει την πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας σαν θεμελειώδες ανθρώπινο δικαίωμα και, κατά συνέπεια, την παροχή όλων των διαθέσιμων υπηρεσιών υγείας προς τους υπηκόους τους σαν βασική υποχρέωση των κρατών, αναγνωρίζει επίσης τον απόλυτο έλεγχο στο σώμα του / της για τον καθένα / καθεμιά, σαν εξίσου θεμελειώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Αυτό σημαίνει (σήμαινε…) ότι δεν μπορεί να επιβληθεί καμμία θεραπεία, για οποιονδήποτε λόγο, με οποιαδήποτε μορφή βίας… (Και επειδή οι covidκτυπημένοι περισσεύουν στις μέρες μας και είναι πάντα ικανοί να φωνάζουν «καλύτερα υγεία παρά ελευθερία», θυμηθείτε, απλά, τις «ψυχιατρικές» θεραπείες, τις επιβεβλημένες στειρώσεις, καθώς και την ψυχο-παθολογικοποίηση των πολιτικών αμφισβητιών με τα «στρατόπεδα επανένταξης»…)

– Παγκόσμια διακήρυξη για την βιοηθική και τα ανθρώπινα δικαίωματα (19 Οκτώβρη 2005):

Άρθρο 6/1: Κάθε προληπτική, διαγνωστική και θεραπευτική πράξη μπορεί να γίνει μόνο με την έγκαιρη, ελεύθερη και πληροφορημένη συναίνεση του εμπλεκόμενου προσώπου, βασισμένη στην επαρκή πληροφόρηση. Αυτή η συναίνεση επιτρέπεται, όπου χρειαστεί, να εκδηλωθεί και να αναιρεθεί απ’ το εμπλεκόμενο πρόσωπο οποιαδήποτε στιγμή και για οποιονδήποτε λόγο επιλέξει, χωρίς να βρεθεί σε μειονεκτική θέση ή να υποστεί οποιαδήποτε ζημιά εξαιτίας της επιλογής του.

Είναι πιθανό όλα αυτά είτε να αγνοούνται είτε να έχουν ξεχαστεί. Είτε η άγνοια είτε λήθη, κάτω από ένα βαρύ πέπλο φόβου, εξασφαλίζουν την προέλαση σχεδίων και μεθοδεύσεων που επί χρόνια προετοιμάζονταν για να ανοίξουν τη λεωφόρο τους. Όποιοι νομίζουν ότι «θα ξεμπερδέψουμε με τον φονιά ιό» κάνοντας μερικές «τακτικές παραχωρήσεις» στα αφεντικά είναι, επιεικώς βαθιά νυχτωμένοι! Τώρα αρχίζουν πολλά!

Η «διεθνής ένωση αερομεταφορέων» (IATA) και ο «διεθνής οργανισμός πολιτικής αεροπορίας του οηε» (ICAO) που καθορίζουν τις προδιαγραφές για τις αεροπορικές μετακινήσεις, υποστηρίζουν την «πρωτοπορεία» της Quantas· και φυσικά θα συστηματοποιήσουν το μοντέλο της «ταυτότητας υγείας» που θα συμπληρώνει το εισιτήριο και τα υπόλοιπα ταξιδιωτικά έγγραφα. Απλά θα πρέπει να συνεννοηθούν με την αγγλική «επαε» που έχει δηλώσει ήδη την απόφασή της να επιβάλει την «ψηφιακή ταυτότητα υγείας» (με την μορφή ενός ατομικού κωδικού QR) σαν προϋπόθεση για την είσοδο στα γήπεδα· μόλις βγουν στη γύρα τα σωτήρια εμβόλια. Δίπλα τους είναι η «διεθνής ολυμπιακή επιτροπή» που ετοιμάζεται για το «πως» των ολυμπιακών του Τόκιο, οι οποίοι έχουν μετατεθεί για το καλοκαίρι του 2021…

Λίγο πριν ή λίγο μετά (οι χρονικές διαφορές θα είναι ασήμαντες από ιστορική άποψη) τις ίδιες απαιτήσεις θα έχουν τα πλοία και τα λιμάνια, τα τραίνα και οι σιδηροδρομικοί σταθμοί, τα υπεραστικά λεωφορεία και οι σταθμοί τους, τα μεγάλα συναυλιακά events και τα μικρότερα, οι κινηματογράφοι, τα θέατρα, τα εμπορικά κέντρα, τα μπακάλικα· και εκατομμύρια εργοδότες διαφόρων ειδών και μεγεθών. Για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: μια τεράστια διαρκής 24/7 ροή προσωπικών δεδομένων (υγείας, αλλά και μετακινήσεων, γούστων, ηθών, εθίμων, αγορών) αλλά και μια τεράστια ροή προβλημάτων υγείας που θα δημιουργούνται, απλά, από τις παρενέργειες της καθε φορά προηγούμενης «θεραπείας», θα κατασκευάσει και θα κρατάει διαρκώς ενημερωμένη την αλγοριθμική φυλακή, το ψηφιακό υπερπανοπτικό, την κοινωνική παράλυση… Για κάθε χρήση που μπορείτε (ή δεν μπορείτε) να φανταστείτε…

Έγινε η ασταμάτητη μηχανή «Κασσάνδρα»; Αν αυτό βοηθάει τον οποιονδήποτε να είναι αισιόδοξος (ηλίθια αισιόδοξος θα λέγαμε) για το μέλλον, ας μας θεωρήσει «Κασσάνδρες»… Δεν πειράζει… Οι υπόλοιποι όμως, αντί να φοβηθούν (όπως επιδιώκει με κάθε τρόπο το σύστημα και οι λακέδες του) οφείλουν στους εαυτούς τους να θυμώσουν! Να θυμώσουν πολύ και αδιαπραγμάτευτα! Να θυμώσουν όχι μόνο για όσα θα γίνουν (οι περισσότεροι θα προσπαθήσουν να τα απωθήσουν…) αλλά και όσα έχουν γίνει ήδη: για το πόσο βρώμικα και πισώπλατα μαχαιρώνεται και ξαναμαχαιρώνεται αυτό που, για το καλύτερο ή για το χειρότερο, λέγεται «καθημερινή ζωή».

Οπότε;

Τετάρτη 25 Νοέμβρη. Υπάρχει ακόμα χρόνος. Όχι πολύς, αλλά υπάρχει. Η καπιταλιστική / κρατική / παρακρατική αναδιάρθρωση επιταχύνεται και η βία της θα παροξυνθεί. Αλλά η εμπειρία των προηγούμενων μηνών δείχνει ότι ενώ οι σχεδιασμένοι των αφεντικών του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος έχουν σαφή κατεύθυνση, υστερούν σε τακτική συνοχή· γι’ αυτό και εμφανίζονται σ’ αυτή τη φάση να κάνουν “βλακείες” ακόμα και με τα δικά τους κριτήρια!

Υπάρχει ακόμα χρόνος οργανωμένης αντίστασης, αλλά δεν είναι πολύς. Δεν πρέπει να σπαταληθεί σε δευτερεύοντα ζητήματα, ούτε στις ατομικίστικες συνήθειες και πόζες των αλαζονικών Εγώ που έφτιαξε η νεοφιλελεύθερη κουλτούρα 3 ή 4 δεκαετιών. Ξεκινώντας απ’ την προσωπική κλίμακα και προχωρώντας στην επαναθεμελείωση του ενήλικου συλλογικού, αυτός ο χρόνος πρέπει να αξιοποιηθεί έξυπνα, με τρόπους που θα είναι καινοτόμοι ως προς την αφοσίωση, την ετοιμότητα, την αυτοπειθαρχία και την αναβάθμιση της κριτικής σκέψης του καθενός και της καθεμιάς· πράγματα που ως χτες έμοιαζαν περιττά ή αδιανόητα. Οι big pharma και η συμμαχία τους με τις big tech έγιναν απρόοπτα ένας επικίνδυνος εχθρός· αλλά δεν πρέπει να αδρανήσουμε.

Μην πει κανένας “δεν προλαβαίνω”! Πρέπει να αφιερώσει χρόνο, ενδιαφέρον και προσοχή, όχι μόνο στην αντι-πληροφόρηση αλλά και στην αποκατάσταση της θεωρητικής / αναλυτικής συνοχής. Ασφαλώς θα υπάρξουν καλόπιστοι που, ποτισμένοι με τις ευκολίες του παρελθόντος, θα θέλουν “έτοιμες απαντήσεις”… Θα υπάρξουν και άλλοι, πολλοί, που έχοντας μεγάλη ιδέα για τους εαυτούς τους, θα φαντασιώνονται σαν “στρατηγοί στη μεγάλη πορεία” – τίποτα λιγότερο…

Όλα αυτά θα τα τσακίσει η πραγματικότητα· με οικτρό τρόπο. Τα τσακίζει ήδη. 

Η ευρωπαϊκή “BARDA”

Τρίτη 24 Νοέμβρη. Αν δεν απαντήσουν οι συγκαιρινοί τί άραγε θα πουν οι ιστορικοί (αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι…) του μέλλοντος; Ο covid ήταν μια «ευκαιρία» που προέκυψε κατά τύχη, ή ήταν μια «ευκαιρία» που κατασκευάστηκε; Δεν εννοούμε, φυσικά, τον ίδιο τον ιό· υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στη γύρα! Εννοούμε την τρομοεκστρατεία που στήθηκε στο όνομά του, και όλες τις «σωτηρίες» που έπονται.

Η κυρία Sandra Gallina, ιταλίδα «γενική διευθύντρια φαρμάκων και τροφίμων» της ε.ε., ανακοίνωσε ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο των ψευδαισθήσεων των ευρωπαίων caradinieri: “υγεία” και “ασφάλεια” είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κι αφού ο κόσμος παραμένει σκληρά καπιταλιστικός, αν έτσι παραμείνουν τα πράγματα, η βιομηχανία της υγείας θα εξοπλιστεί, αργά ή γρήγορα, για την προστασία των συμφερόντων της, με “αντιτρομοκρατικούς νόμους”· ίσως και στρατοδικεία.

Τι είπε η κυρία Gallina; Στην προτελευταία παράγραφο (επάνω φωτογραφία) με χαρά δηλώνει:

…Θα ήθελα επίσης να ανακοινώσω τα σχέδια μας για την δημιουργία ενός σώματος της ε.ε. για την έρευνα και την ανάπτυξη που θα εστιάζει στην προστασία των πολιτών της ε.ε. από γριπώδεις πανδημίες όπως ο covid-19 και από χημικές, βιολογικές, ραδιολογικές και πυρηνικές απειλές. Αυτό το νέο σώμα θα είναι όμοιο στην δημιουργία του και στους σκοπούς τους με την American Biomedical Advanced Research and Development (BARDA)…

Να λοιπόν. Αφού η ίδια η εκπρόσωπος της ε.ε. για τα φάρμακα και τα τρόφιμα χαρακτηρίζει τον τσαχπίνη pandemic influenza θα πρέπει οι caradinieri να της κάνουν μήνυση! Απ’ την άλλη μεριά δεν θα της κάνουν μήνυση για την αναγγελία (πρόθεσης…) δημιουργίας μιας «ευρωπαϊκής BARDA». (Αμφίβολη η επιτυχία της προσπάθειας, ξεκάθαρη όμως η θέληση!)

Τι είναι η αμερικανική BARDA; Είναι ένας απ’ τους βραχίονες της DARPA, του υπερτεχνολογικού ερευνητικού κέντρου του αμερικανικού στρατού· με εξειδίκευση στον βιολογικό πόλεμο… Η επόμενη λογική απορία θα ήταν «και τι δουλειά έχουν οι γριπώδεις πανδημίες με τον βιολογικό πόλεμο»; Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό: ο covid ΔΕΝ είναι ιός-όπλο· το αντίθετο!.. Η πλαστογράφηση, η υπερδιόγκωση και η διαχείρισή του όμως έχει στοιχεία «βιολογικού πολέμου»: το σωστό όνομα λέγεται biosecurity. Βιο-ασφάλεια.

Και πάλι θα σκεφτεί κάποιος (όχι παράλογα): ετοιμάζονται τα (ή κάποια από τα) αφεντικά για έναν τέτοιο πόλεμο, οπότε χρησιμοποιούν τον covid σαν άσκηση; Η απάντησή μας είναι: χρησιμοποιούν την «βιο-ασφάλεια» στο εσωτερικό των επικρατειών τους με τον ίδιο τρόπο και με τον ίδιο σκοπό που χρησιμοποίησαν την «αντι-τρομοκρατία» από το 2001 και μετά: για την βίαιη και προσανατολισμένη αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων. Γενικά και ειδικά. Αυτό, πράγματι, σε συνθήκες όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Και τότε τι είναι ο covid; Απλό: η νομιμοποίηση της πειθάρχησης! Εκεί που απέτυχε το εξωτικό φάντασμα κάποιου bin Laden, πετυχαίνει το εξίσου εξωτικό φάντασμα ενός φονιά ιού… «Οι πολίτες μας ζητούν να κάνουμε περισσότερα» λέει η κυρία Gallina· και ξέρει τι είναι τα «περισσότερα»…

Μια μεγάλη σκιά (0)

Τρίτη 24 Νοέμβρη. Οι συνήγοροι των στρατιωτικών νόμων (και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος) “ανακάλυψαν” (αυτό διαδίδουν), τέλη Νοέμβρη, το μυστικό της κινέζικης επιτυχίας στην αντιμετώπιση του φονιά (που στην κίνα και όχι μόνο δεν είναι καθόλου τέτοιος…) τον περασμένο Φλεβάρη, που το πουλάνε σαν το αντίδοτο στις εντόπιες ανησυχίες, ως τώρα, για την εξέλιξη του πράγματος: το απόλυτο lockdown! «Μόνο αν κτίσουμε πόρτες και παράθυρα και κλειστούμε μέσα θα μείνουμε ζωντανοί» διαδίδουν, όχι με τόσο ωμό τρόπο, αλλά μ’ αυτό το νόημα. Ξέρετε γιατί οι κινέζοι πέτυχαν; λένε με ύφος χίλιων σοφών… Επειδή από κάθε οικογένεια επιτρεπόταν να βγαίνει απ’ το σπίτι μόνο ένα άτομο, μια φορά την εβδομάδα – για τα αναγκαία ψώνια….

Αλήθεια; Το «να θαφτούμε ζωντανοί» ήταν η κινεζική απάντηση στον covid; Ή μήπως, όπως θα αποδείξουμε προσεχώς, έγινε – και γίνεται – μια εξαιρετικά δόλια «επιλογή / αντιγραφή» των κινεζικών μεθόδων; Μήπως γίνεται ένα μεθοδευμένο πατρονάρισμα των στρατο-αστυνομικών όψεων της διαχείρισης της «κρίσης στην Wuhan» που, ενδεχομένως, είχαν την μικρότερη σχέση με την φροντίδα υγείας (αλλά είχαν σχέση με άλλες πλευρές της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής του Πεκίνου) ενώ έχουν εξαφανιστεί άλλες πλευρές; Εν τέλει: τι και γιατί είναι που «αρέσει» στους οπαδούς του δυτικού «ολοκληρωτισμού ‘21» απ’ το κινέζικο παράδειγμα; Και τι είναι που δεν τους αρέσει καθόλου;

Απαντήσεις προσεχώς – χρειάζεται δουλειά! Προς το παρόν ένα μικρό δώρο, απ’ τα τέλη του περασμένου Αυγούστου:

… Η κομητεία του Los Angeles κατέγραψε 250.000 περιπτώσεις covid-19 και πάνω από 5.000 θανάτους απ’ τον ιό, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία απ’ το Υπουργείο Υγείας. Στην κοιλάδα του San Gabriel, όπου ο πληθυσμός σε πόλεις σαν το Monterey Park και το San Gabriel είναι σχεδόν κατά το ήμισυ κινέζοι ή κινεζοαμερικάνοι, η μόλυνση απ’ το κορονοϊό και τα ποσοστά νοσηλείας σε νοσοκομεία παραμένουν σχετικά χαμηλά.

Ο Patrick Petre, ceo του Ιατρικού Κέντρου Garfield στο Monterey Park, λέει ότι οι περιπτώσεις covid 19 στο νοσοκομείο του είναι σταθερά χαμηλές σε σχέση με άλλα νοσοκομεία του L.A. Ο πιο μεγάλος αριθμός ασθενών με covid 19 ήταν 40, τον Ιούλιο, όταν οι μολύνσεις είχαν κορυφωθεί σ’ όλη την κομητεία. Στις 18 Αυγούστου το νοσοκομείο είχε 15 ασθενείς και αυτός ο αριθμός μικραίνει κάθε μέρα σταθερά, σύμφωνα με τον John Zhuo, γενικό διευθυντή στο Garfield.

“Όταν άρχισε η κρίση του covid στις αρχές Μάρτη, περιμέναμε ένα κύμα, επειδή το Monterey Park είναι ολοφάνερα μια ασιατική κοινότητα μ’ ένα σωρό ανθρώπους που πηγαινοέρχονται στην Κίνα» είπε ο Petre στην αρχές Ιούνη. «Περιμέναμε τα χειρότερα. Και να που 3,5 μήνες μετά έχουμε μεν έναν αριθμό ασθενών από covid, αλλά ποτέ δεν είχαμε κάποιο κύμα»…

Λέτε στην αμερικανική κοιλάδα του San Gabriel να επιβλήθηκε ένα (προφανώς μυστικό, για να μην το μάθουν άλλοι) σινικό, απόλυτο, ολοκληρωτικό lockdown, σαν αυτό που ονειρεύονται οι εντόπιοι gonnabe δεσμοφύλακες; Λέτε να έχουν οι κινέζοι κάποιο μυστικό φάρμακο; Ή μήπως έχουν κάποιο φανερό που έχει απορριφθεί απ’ την δύση;

Χειμέρια τα πράγματα…

Αυτό το δευτερεύον μέτωπο….

Τρίτη 24 Νοέμβρη. Το ρημαδογκουβέρνο έτρεξε να κλείσει “στρατηγική σχέση” με τον τοξικό των εμιράτων· αλλά η αλλαγή φρουράς (και τακτικών) από τον μεγάλο σύμμαχο μπορεί να περιπλέξει τις κινήσεις του άξονα στην περιοχή.

Δεν είναι η Susan Rice η καινούργια υπ.εξ. – είναι μια πιο άγνωστη στα μέρη μας εκδοχή της, ο Tony Blinken. Η «νέα γραμμή» του Joνυσταλεάν για την μέση Ανατολή είναι του είδους «το Τελ Αβίβ πάνω, το Ριάντ κάτω, η Τεχεράνη γύρω γύρω». Σε αντίθεση με την ωμή μεν αλλά σαφή προτίμηση του ψοφιοκουναβιστάν σε οποιονδήποτε θα ήταν διατεθειμένος να πληρώσει το αμερικανικό νταβατζιλίκι, το Joνυσταλεάν θέλει να ξανακάνει παιχνίδι με τα «ανθρώπινα δικαιώματα» (οπότε, ίσως, ο φίλος και αδελφός των ελλήνων χασάπης του Καΐρου να πάψει να είναι ο «αγαπημένος δικτάτορας» της Ουάσιγκτον, όπως ήταν επί ψόφιου κουναβιού), πράγμα που ανησυχεί ιδιαίτερα και το Ριάντ, που έχει τα δικά του πτώματα… Και ταυτόχρονα θέλει (το Joνυσταλεάν) να ξαναμπεί στην 5 + 1 συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν, αλλά σαν «νικητής», βάζοντας όρους!

Στην προηγούμενη φάση «γραμμής δημοκρατικών», επί Obama, η ανοχή σε μια κάποια «απελευθέρωση» του ιρανικού καθεστώτος απ’ τις αμερικανικές στρατιωτικές απειλές (σε συνδυασμό με τα σχέδια διάλυσης του ιράκ και της συρίας και κατασκευή ενός ουαχαβίτικου / isis κράτους σε μέρος των εδαφών τους υπό την σαουδαραβική κηδεμονία…) είχε σαν σκοπό την δημιουργία μιας ασταθούς, «προβληματικής» και σε διαρκή (αλλά ελεγχόμενη) ένταση μέσης Ανατολής, που σαν τέτοια θα εμπόδιζε την προώθηση του ευρασιατικού project προς τα εκεί… Έτσι ώστε η Ουάσιγκτον να ασχοληθεί, «απελευθερωμένη» από δευτερεύουσες έγνοιες, με το κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, το «μέτωπο του Ειρηνικού». Δηλαδή, κατ’ αρχήν, την κίνα.

Τώρα πια, όμως, το μπλοκ της Αστάνα έχει πάρει το «πάνω χέρι» στην περιοχή. Έτσι ώστε η απομίμηση (το 2021) των τακτικών του 2011 και του 2014, μπορεί να επιταχύνει εκείνο που τότε γινόταν προσπάθεια να εμποδιστεί. Για παράδειγμα, αν η πετροχούντα του Ριάντ νοιώσει ότι μπαίνει στο περιθώριο απ’ την Ουάσιγκτον και άρα κινδυνεύει, είναι αρκετά οππορτουνιστική ώστε να ζητήσει «προστασία» απ’ την Μόσχα (και το Πεκίνο) εγκαταλείποντας τις ιμπεριαλιστικές της φιλοδοξίες με αντάλλαγμα την απλή επιβίωση. Το ίδιο και ο χασάπης του Καΐρου – αποδεχόμενος, αναγκαστικά, μια πιο ρεαλιστική σχέση με την Άγκυρα. Θα ήταν αρκετές αυτές οι εξελίξεις για να σωριάσουν, για άλλη μια φορά, τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα για αντιτουρκική «συνδιαχείριση» της ανατολικής Μεσογείου…

Μπορεί να είναι ακόμα νωρίς για τέτοιες προβλέψεις· αλλά φαίνεται όλο και περισσότερο ότι η αλλαγή φρουράς στο άσπρο σπίτι ξεκινάει σαν «αναβίωση» παλιότερων (και προ πολλού ηττημένων) τακτικών παρά σαν εφεύρεση καινούργιων. Εν τω μεταξύ υπάρχουν διάφοροι που επιμένουν ότι ο επί ψόφιου κουναβιού άξονας θα προσπαθήσει (μέσω κάποιου είδους επίθεση στο ιράν) να εμποδίσει αυτήν την «αναβίωση» (που δεν αρέσει ούτε στο απαρτχάιντ Τελ Αβίβ…) – αλλά, πια, σαν road to nowhere!

Ομιχλώδη τα πράγματα…

(φωτογραφία: Άλλοι να δείτε τι θέλουν!…)

No more lockdown!

Δευτέρα 23 Νοέμβρη. Τον βορειο-ιρλανδό Van Morrison τον ξέρετε… Κι αν όχι είναι εύκολο να τον μάθετε / ακούσετε. Δοκιμάστε, ας πούμε, το Baby please don’t go· ή την διασκευή του στο Gloria· ή το Moondance… Υπάρχουν πολλά που μπορείτε να ανακαλύψετε…

Τώρα, στα 75 του, αντί να οχυρωθεί στο σπίτι του φωνάζοντας “κράτος σε παρακαλώ σώσε με απ’ τον κορονοϊό!”, είχε το θράσος να στραφεί εναντίον της τρομοεκστρατείας και των μαζικών απαγορεύσεων!!! Και είχε το ακόμα περισσότερο θράσος να γράψει 3 τραγούδια τον προηγούμενο Σεπτέμβρη, εναντίον των lockdown…

Τι ήταν να τολμήσει τέτοιο πράγμα; Απ’ όλες τις θρησκείες των σύγχρονων θεαματικών καιρών, αυτή των big pharma και των big tech είναι (φαίνεται ως τώρα) η πιο σκληρή και άτεγκτη, αποκλειστικός ιδιοκτήτης του παράδεισου και της κόλασης (επί γης). Συνεπώς ο Van Morrison μεταμορφώθηκε ακαριαία (απ’ τους κάθε είδους caradinieri) σε «τρελόγερο» που πρέπει κανείς να του πετάει πέτρες· σε «covidηλίθιο», σε απόβλητο της κοινωνίας των πειθαρχημένων στρατιωτών και των αφεντικών τους…

Τι κι αν η κόλαση είναι τεράστια και περιμένει; Τι κι αν οι «covidέξυπνοι» βουλιάζουν σταθερά μέσα στον βάλτο που έχουν φτιάξει τ’ αφεντικά;

“No more lockdown” λοιπόν. Και στη συνέχεια «As I Walked Out».

Καλή βδομάδα· και κρατήστε χωρίς παζάρια το καλό σας γούστο!


Σαπίλα: μια πρόταση ζωής και αγώνα!

Δευτέρα 23 Νοέμβρη. Θα έλεγε κάποιος ότι το γερμανικό κράτος που παρήγγειλε (ή, σε κάθε περίπτωση ενέκρινε) αυτήν την τριάδα προπαγανιστικών video (το απο πάνω είναι ένα απ’ τα τρία…) έχει κάποιο χιούμορ. Ή ελπίζει να επισημοποιήσει (να «ιατρικοποιήσει»; να «κρατικοποιήσει»;) τη ρούχλα, νεανική ή μη, που μπορεί να ανθήσει οποτεδήποτε, οπουδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο.

Σε κάθε περίπτωση το «γίνε ο ήρωας στην μάχη κατά του covid κάνοντας το σωστό: τίποτα!» είναι σλόγκαν με αντιθετικές ερμηνείες. Για παράδειγμα, αν το ηρωϊκό της περίστασης είναι η πλήρης αδράνεια (και η κλεισούρα) τότε όσοι κάνουν «κάτι» (ας πούμε: προπαγάνδα) είναι συνεργοί στο κακό! Απ’ την άλλη, αν η κατ’ οίκον σαπίλα είναι «πρόταση υγείας», και μάλιστα ρυθμιζόμενη απ’ το κράτος, τότε η συνηθισμένη ζωή θα πρέπει να θεωρείται παράγοντας νοσηρότητας· με ή και χωρίς covid… Κι ας αφήσουμε το ότι με την σπιτική σαπίλα σαν οδηγό, αν η γερμανική νεολαία ακολουθήσει τις οδηγίες της κυβέρνησής της, θα χάσει την φαντασμαγορία του «great reset»!!

Αν και από διαφημιστική άποψη η αμφισημία μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένο τρικ (πόσοι, άραγε, σχολίασαν στη γερμανία αυτήν την κυβερνητική προτροπή, υπέρ ή κατά;) θα ήταν πιο τίμιο να κάνουν οι υπήκοοι του γερμανικού κράτους «κάτι». Και μάλιστα κάτι σοβαρό: ας ανακαλύψουν τα βαθύτερα και ουσιαστικότερα αίτια αυτής της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας· καθώς και το κοινωνικό έδαφος που αποδείχθηκε “ξερά χόρτα” όταν πετάχτηκε το σπίρτο…. Η τρομοεκστρατεία μπορεί στη γερμανία να είναι πιο light από αλλού, αλλά αυτό οφείλεται μάλλον στο επίπεδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης εκεί, και στη θέση και τις προοπτικές του γερμανικού κεφάλαιου στον παγκόσμιο καταμερισμό… (Άλλωστε κινέζοι κρατικοί αξιωματούχοι έχουν εξομολογηθεί ότι την λογική και τις δυνατότητες των πενταετών πλάνων και των μεσοπρόθεσμων κρατικών σχεδιασμών για την καπιταλιστική αξιοποίηση τα έμαθαν απ’ τους γερμανούς…)

Ας αποκτηθεί ξανά η αντι-καπιταλιστική και αντι-κρατική συνείδηση που κάποτε χαρακτήριζε το γερμανικό κίνημα· κι ας μη γίνει κανένας «ήρωας»!

Ήρωες χρειάζονται τ’ αφεντικά – όχι εμείς!

(Η εκδίκηση της ιστορίας μέσα απ’ το γερμανικό, κρατικό χιούμορ: οι ίδιοι που στα μέρη μας φώναζαν “σηκωθείτε απ’ τους καναπέδες σας!” και “όλοι στους δρόμους!”, εδώ και μήνες φωνάζουν με το ίδιο πάθος “όλοι στα σπίτια μας!”, και “οι καναπέδες είναι το όπλο μας!”)

Καπιταλισμός εναντίον καπιταλισμού!…

Δευτέρα 23 Νοέμβρη. Εκείνο που επί μήνες, πριν τις αμερικανικές εκλογές, εμφανιζόταν σαν πόλωση μεταξύ των υποτελών, μετά την 3 Νοέμβρη εμφανίζεται σαν “η δύσκολη μετάβαση”. Επιφανειακά το ζήτημα παρουσιάζεται σαν καπρίτσιο του ψόφιου κουναβιού, που “δεν ξέρει να χάνει” – λες και πρόκειται για καυγά πιτσιρικάδων στην αλάνα για το αν η μπάλα πέρασε δεξιά, αριστερά ή πάνω απ’ την πέτρα-δοκάρι. Αλλά το ψόφιο κουνάβι, ακόμα και σαν πρόεδρος με ημερομηνία λήξης, έχει ισχυρές εξουσίες. Κι αν τα 70 εκατομύρια που τον ψήφισαν επιμένουν ότι δεν έχουν χάσει, η αριθμητική τους υστέρηση απέναντι στα 74 που ψήφισαν τον νυσταλέο Jo έχει πολύ μικρή σημασία· για όσο έχουν εξουσία, μέσω του ψόφιου κουναβιού και των κρατικών μηχανισμών που ακόμα μπορεί να ελέγξει.

Ας κάνουμε όμως ένα πείραμα σκέψης, μια υπόθεση εργασίας, για να δούμε το ζήτημα με διαφορετικό μάτι. Τι θα σήμαινε αν το ψόφιο κουνάβι και ο νυσταλέος Jo «εκπροσωπούν» διαφορετικά τμήματα του αμερικανικού κεφάλαιου τα οποία, εξαιτίας της καλπάζουσας παρακμής της αμερικανικής ηγεμονίας σε μεγάλο μέρος του πλανήτη (: διάβαζε ραγδαία άνοδος του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου και των συμμάχων του) είναι δύσκολο έως αδύνατο να βρουν αρκετά σημεία συμβιβασμού και αμοιβαίων υποχωρήσεων, ώστε να οφεληθούν και τα δύο; Τι θα σήμαινε αν δεν πρόκειται για σύγκρουση δύο ξεπεσμένων πολιτικών βιτρινών, ούτε καν ενός «συντηρητικού» και ενός «προοδευτικού» τμήματος της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά για σύγκρουση ενδοκαπιταλιστική ΚΑΙ ενδο-κρατική;

Παρότι δεν έχουμε κάνει κάποια συστηματική μελέτη που να αποδείξει αυτή τη θέση (που διατυπώνουμε με ερωτηματικό), υπάρχουν αρκετά στοιχεία (και όχι μόνο απ’ τις ηπα) που δείχνουν ότι μια τέτοια σύγκρουση, μέσα στα σύνορα κάθε εθνικής ή/και οικονομικής επικράτειας είναι πραγματική· και μάλιστα οξύνεται ανάλογα με την (διεθνή) πίεση που αντιμετωπίζει κάθε πλευρά μέσα στις αλλαγές που προκαλούνται απ’ την καπιταλιστική αναδιάρθρωση.

Τί εκπροσωπούμε καλύτερα το ψόφιο κουνάβι; Οι πιο «εμπορικές» επιθετικές κινήσεις του, είτε εναντίον του Πεκίνου είτε εναντίον της ε.ε., ήταν οπωσδήποτε συνηγορίες στην αγροτική / κτηνοτροφική βιομηχανία και στην βιομηχανία σχιστολιθικού πετρελαίου των ηπα…. Δυο καπιταλιστικούς τομείς (τρόφιμα, ενέργεια) που βρίσκονται ήδη στη δίνη της (παγκόσμιας) καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης· δυο τομείς που (εκτιμάμε πως) επιδιώκουν την όσο μεγαλύτερη «παράταση ζωής» έτσι όπως ήταν χτες· δυο τομείς που προσπαθούν να συντηρηθούν…

Φυσικά το ψόφιο κουνάβι κτύπησε τα τύμπανα του πολέμου και για τις 5G τεχνολογίες επικοινωνιών· προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο για τις αμερικανικές επικοινωνιακές επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας, που έχουν μείνει αισθητά πίσω απ’ τις ασιατικές (όχι μόνο την Huawei αλλά και την Samsung…) Για όσο καιρό φαινόταν πιθανό ότι ο «πόλεμος με οικονομικά μέσα» μπορεί να αποδώσει σ’ αυτό το συγκεκριμένο καπιταλιστικό πεδίο, η silicon valley (εννοημένη σαν «συλλογικό high tech κεφάλαιο») ανεχόταν το ψόφιο κουνάβι. Απ’ την στιγμή που φάνηκε ότι αυτή η εκστρατεία αποτυγχάνει, η silicon valley πέρασε στη μεριά του νυσταλέου Jo· για τον οποίο δεν ξέρουμε τι μπορεί να κάνει για να σώσει την παρτίδα (εκτός από ολοκληρωτικό πόλεμο).

Το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ηπα, επίσης, δεν πέρασε τις καλύτερες ημέρες του με το ψόφιο κουνάβι, παρά τις διαρκείς αυξήσεις προϋπολογισμών και παραγγελιών όπλων, και παρά την αποχώρησή του από διεθνείς συμφωνίες ελέγχου όπλων. Ένας ένοικος του άσπρου σπιτιού που επιμένει να τελειώσει διάφορες στρατιωτικές κατοχές και φαίνεται αδιάφορος για πολεμικές εκστρατείες, δεν είναι ένας πρόεδρος που θα διαφημίσει / προωθήσει έργω και λόγω τις «δουλειές» των big military. Δεν είναι ειρηνιστής, αλλά παραείναι real estater! Πώς να του εμπιστευτεί κανείς το γκουβέρνο ανάμεσα στο 2021 και το 2024, όπου θα γίνουν πράματα και θάματα; Για πόσο να τον κυνηγάει κανείς για να μην κάνει παρέα με τον κάθε Kim;

Μπορεί κάποιος να βρει τα αντίθετα απ’ την μεριά όχι του νυσταλέου Jo ειδικά, αλλά της «πολιτικής των δημοκρατικών» τόσο διαχρονικά όσο και απ’ την εποχή Obama και μετά. Δεν θα το κάνουμε εδώ…. Εκείνο που θέλουμε να υποδείξουμε είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο σε περιόδους ριζικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, και μάλιστα επιταχυνόμενης: υπάρχουν «αρκετοί που μένουν πίσω» καθώς «άλλοι εκτοξεύονται», κι αυτό δεν αφορά μόνο τις κοινωνίες και την κατάσταση των υπηκόων, αλλά και τμήματα, μερίδες του κεφάλαιου.

Αν και όταν εμφανιστούν τέτοιες ισχυρές αντιθέσεις μέσα στο Χ ή Ψ κράτος θεωρεί κανείς λογικό ότι μπορούν να λυθούν με εκλογές; Η περίπτωση της κλονιζόμενης πρώην μόνης υπερδύναμης μπορεί να είναι μια case study, για όχι εύκολες, γλυκανάλατες ή “antisocialμηντιακές” απαντήσεις…

… με κάμποσο covid…

Δευτέρα 23 Νοέμβρη. Μια αναλυτική, κριτική, εργατική προσέγγιση που δεν κοιτάει τον αφαλό της ούτε τρώει τα παραμύθια του πιο επιθετικού τμήματος του κεφάλαιου (σ’ όλο τον δυτικό κόσμο), εκείνου που ονομάζουμε βιο-πληφορορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, στο βαθμό που θα αντιλαμβανόταν τέτοιες ενδο-καπιταλιστικές αντιπαλότητες – της – μετάβασης, θα καταλάβαινε σχετικά εύκολα το ποιούς (ανάμεσα στ’ αφεντικά) εξυπηρετούν τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα· ποιοί (απ’ τα αφεντικά) είναι που τα κάνουν, σε τελευταία ανάλυση! Και γιατί άλλα αφεντικά μπορεί να δυσανασχετούν ή και να αντιδρούν.

Δεν θα μπούμε τώρα σε υπόδειξη περιπτώσεων, τομέα – τομέα. Πρέπει όμως να θυμίσουμε ότι υπάρχουν τρεις μορφές “αξιοποίησης του κεφαλαίου”, διαφορετικών μορφών του κεφαλαίου· κι αυτές οι μορφές (στην πραγματικότητα τα αφεντικά πίσω τους) δεν είναι η πρώτη φορά στην καπιταλιστική ιστορία που έρχονται σε σύγκρουση. Οι μορφές είναι το κέρδος (που αφορά την πραγματοποίηση στην αγορά εμπορευμάτων της υπεραξίας που έχει αποσπαστεί στη διάρκεια της παραγωγής), ο τόκος (που αφορά το δόγμα “το χρήμα γεννάει χρήμα” μέσω, απλά, της γρήγορης κυκλοφορίας, οπότε εδώ περιλαμβάνονται οι τράπεζες και ο χρηματιστηριακός τζόγος) και η πρόσοδος (που στην κλασσική της μορφή ήταν η γεωπρόσοδος, η εκμετάλλευση δηλαδή είτε αγροτικών είτε αστικών γαιών, αλλά που στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα βρήκε επιπλέον εκδοχές, όπως για παράδειγμα ο μαζικός τουρισμός).

Είναι γνωστό (;) ότι τις προηγούμενες δεκαετίες της κρίσης / πιο αργής αναδιάρθρωσης, απ’ την δεκαετία του 1990 ως και σχεδόν τώρα, η μορφή–τόκος και η μορφή–πρόσοδοι επεκτάθηκαν δυσανάλογα μέσα στο καπιταλιστικό κύκλωμα, ειδικά του δυτικού καπιταλισμού… Εμφανίστηκαν σαν “διέξοδοι” κερδοφορίας, αλλά προκαλούσαν όλο και πιο έντονες αρρυθμίες / ανισορροπίες. Το γεγονός ότι απ’ το 2019 ήδη, δηλαδή “προ covid”, αναμενόταν (για το 2020…) μια πολύ σοβαρή «κρίση», χειρότερη από εκείνη του 2008/2009 μπορεί να διέφυγε της προσοχής των υπηκόων· αλλά στα υψηλά κλιμάκια διάφορων εξουσιών είχε γίνει κοινοτοπία. Ο κρίσιμος παράγοντας που έκανε “νομοτελειακή”, που θα γεννούσε υποχρεωτικά μια ακόμα χειρότερη «κρίση» ήταν γνωστός: η όλο και μεγαλύτερη αδυναμία της μορφής-κέρδος· που σημαίνει, με άλλα λόγια, το όλο και μεγαλύτερο «μπούκωμα» της αγοράς εμπορευμάτων (πραγμάτων και υπηρεσιών). Δεν ήταν / είναι απλά μια κλασσική “κρίση υπερπαραγωγής”. Αλλά, επιπλέον το ασυνείδητο μεν αλλά επίμονο φρενάρισμα, τα εμπόδια που έβαζε / βάζει στην καπιταλιστική αξιοποίηση α λα 4η βιομηχανική επανάσταση η απλή, καθημερινή ζωή των πρωτοκοσμικών υπηκόων! Οι συνήθειες, τα ήθη, οι πάγιες ρουτίνες! Αυτά που η νεοσύστατη (2018) αμερικανική “Επιτροπή Εθνικής Ασφάλειας για την Τεχνητή Νοημοσύνη” (NSCAI) ονόμασε “legacy systems”!… (Περισσότερα στο cyborg 18).

Ναι! Σ’ αυτήν την φάση το εμπόδιο της καπιταλιστικής συσσώρευσης, το φρένο της κερδο-φορίας δεν προερχόταν μόνο ή κυρίως απ’ την όποια εργατική αντίσταση (στα πεδία της παραγωγής) αλλά απ’ τις συνήθειες και την αργή εξέλιξη / προσαρμογή στο πεδίο της κοινωνικής αναπαραγωγής! Γι’ αυτό η διέξοδος ήταν / είναι το να μας “αλλάξουν τα φώτα”!!!

Είχαμε γράψει έγκαιρα, για παράδειγμα, το τι σήμαινε μια άλλη «πανδημία», του 2019, η επιδημία των αρνητικών επιτοκίων… Είχαμε γράψει, επίσης, για τον εκτινασσόμενο δανεισμό του αμερικανικού κράτους, για την μειούμενη κυκλοφορία του δολαρίου σαν διεθνούς μέσου συναλλαγών (και αποθεματοποίησης)· και άλλα, σκόρπια μεν, αλλά που συνέκλιναν στο ότι επίκειται μια ακόμα μεγαλύτερης έκτασης «καταστροφή κεφαλαίου». Ποιών μορφών κεφαλαίου; Αυτό δεν το ξέραμε με βεβαιότητα…

Ιστορικά αυτά τα προβλήματα «λύνονται» με έναν γενικευμένο πόλεμο… Στο παρελθόν «γενικευμένος πόλεμος» σήμαινε ότι συγκεκριμένοι βιομηχανικοί κλάδοι αναλάμβαναν το κουμάντο του καπιταλισμού σε κάθε κράτος συνολικά· σε βάρος άλλων καπιταλιστικών κλάδων, που είτε δεν είχαν «συνολικό σχέδιο» αναδιάρθρωσης, είτε περίσσευαν απ’ αυτήν…

Δεν τον έχουμε γλυτώσει αυτόν τον γενικευμένο πόλεμο· μπροστά μας είναι. Ενδιάμεσα όμως τα αφεντικά εκείνου που ονομάζουμε βιο-πληφορορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα της δύσης (στην ανατολή έχουν εδραιωθεί προ πολλού…) ετοιμάζονταν για το δικό τους πραξικόπημα: το να αναλάβουν (τα αφεντικά του και οι εκπροσωποί τους) το «τιμόνι» όχι απλά και μόνο των δυτικών (κρατικών) υπουργείων ή/και κάποιων επιπλέον μηχανισμών εξουσίας (π.χ. media) αλλά και των δυτικών κοινωνιών στο σύνολό τους! Ένα τέτοιο πραξικόπημα με σημαία την «υγεία» ήταν προβλέψιμο· είχαμε υποτιμήσει όμως την βία και την καταστροφικότητά της εκδοχής «υγειο-ασφάλεια» που αξιοποιεί αναβαθμίζοντάς την όλη την «αντιτρομοκρατική» κρατική εμπειρία, αυτήν από το 2001 και μετά… Είχαμε διαπιστώσει (σαν συμβούλιο για την εργατική αυτονομία) αναλυτικά / θεωρητικά από το φθινόπωρο του 2019 ότι αυτά τα δύο, η «υγεία» και η «ασφάλεια» θα είναι οι βασιλικοί δρόμοι για την βίαιη επιτάχυνση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στη δύση (με «παράδειγμα προς μίμηση την κίνα»)· είχαμε βεβαιωθεί επίσης ότι το «στρατηγικό πλεονέκτημα» (για τα δυτικά αφεντικά) αυτών των δύο δρόμων είναι ότι σ’ αυτούς είναι που κατ’ εξοχήν μπορεί να αξιοποιηθεί η μηχανική του μαζικού φόβου – αλλά δεν είχαμε φανταστεί την σύνθεσή τους…

Τουλάχιστον δεν αιφνιδιαστήκαμε από τον σκληρό πυρήνα των καπιταλιστικών εξελίξεων. Γι’ αυτό, απ’ την αρχή, γράψαμε (και συνεχίζουμε) για πραξικοπήματα! Η τυπική, νομική διάσταση του πράγματος (το κουρέλιασμα των δυτικών αστικών συνταγμάτων αλλά και νομοθεσίων όπως η GDPR…) ήταν βέβαια ορατή σαν απόδειξη. Αλλά για την ασταμάτητη μηχανή τα πραξικοπήματα ήταν και είναι η έκφραση της πολιτικής οικονομίας της καπιταλιστικής «μετάβασης». Προσοχή: πολιτικής οικονομίας… Δεν είναι ούτε ολίσθημα, ούτε “λάθος” αυτά τα πραξικοπήματα, κι ούτε θα μπορούσαν να είναι. Πρόκειται η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να κρατηθούν, όσο μπορούν, οι δυτικοί καπιταλισμοί πάνω απ’ το νερό, ώστε να αναμετρηθούν με όσο το δυνατόν καλύτερους όρους, με τους ανατολικούς…

Αν το θέλετε: είναι εκείνο το είδος των πραξικοπημάτων που γίνονται για να επιταχυνθούν (και) οι πολεμικές προετοιμασίες…

Γαλλικά μπατσούνια

Κυριακή 22 Νοέμβρη. Βαθιά πληγωμένος δηλώνει ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron… απ’ την αχαριστία των αφρικανών. Έχει κάνει τόσα πολλά γι’ αυτούς (σαν βασιλιάς και σαν βασίλειο, διαχρονικά)· προσπάθησε τόσο πολύ να τους εκπολιτίσει… κι αυτοί; Τί;

Ο βασιλιάς βγήκε να καταγγείλει την Άγκυρα και την Μόσχα ότι ποντάρουν στην μεταποικιακή μνησικακία! “Μεταποικιακή”; Μα τι κάνει ο γαλλικός στρατός στη ζώνη του Sahel τώρα; Αρμέγει κοτόπουλα βοηθώντας τους ντόπιους να βγάλουν τα προς το ζην τους; «Μνησικακία»; «Μνησικακία» είπε ο βασιλιάς; Εννοεί ότι οι αφρικάνοι είναι ηθικο-συναισθηματικά διαταραγμένοι; Γι’ αυτό θα τους φτιάξει ένα «γαλλικό ισλάμ» για να αποκαταστήσει τις ψυχολογικές τους ισορροπίες;

Θα μπορούσε να αναγνωρίσει την ήττα του· αλλά δεν ταιριάζει σ’ έναν βασιλιά γαλλίας και igonnabe πάσης ευρώπης, που επιπλέον θέλει να ντύσει με την «αγνότητα» μιας σταυροφορίας τον ιμπεριαλισμό του· λες και έχει ξεχαστεί τι ήταν οι σταυροφόροι. «…Όταν αποφάσισα να επιτεθώ στο ριζοσπαστικό ισλάμ…» είπε συντευξιαζόμενος (και κλαψουρίζοντας;) πριν 2 μέρες στο γαλλόφωνο περιοδικό «νέα αφρική» (jeune afrique) αυτός ο real warrior της ελευθερίας «… τα λόγια μου παρερμηνεύτηκαν. Απ’ την μουσουλμανική αδελφότητα – κυρίως – αλλά επίσης και από την τουρκία, που έχει την δυνατότητα να επηρεάζει μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, συμπεριλαμβανόμενης της υπο-σαχάριας αφρικής…» Τι να καταλάβουν κυρ βασιλιά μας αυτοί οι υπανάπτυκτοι από διαρκείς «καταστάσεις εξαίρεσης»; Αυτοί μόνο χούντες και στρατιωτικά πραξικόπηματα ξέρουν· καμμία σχέση με την πρωτοκοσμική λεπτότητα στην κατασκευή ορολογιών!

Είναι σίγουρο ότι εκεί, στην υποσαχάρια αφρική πονάει ο βασιλιάς· αν και όχι μόνον εκεί. Πονάει και στη λιβύη, και στην τυνησία, και στη συρία, και στο λίβανο… Γενικά πόνος! Ιμπεριαλιστικά γεράματα; Ποιός ξέρει;…

Το ενδιαφέρον είναι ότι, προς το παρόν, έχει μια κάποια μυωπία: βλέπει την Άγκυρα, βλέπει τη Μόσχα, όμως δεν βλέπει το Πεκίνο (και στην αφρική). Τουλάχιστον δεν είναι αφελής: «… Δεν πρέπει να είμαστε αφελείς σ’ αυτό το θέμα: πολλοί απ’ αυτούς που μιλούν, που κάνουν video, που έχουν παρουσία στα γαλλόφωνα μήντια πληρώνονται απ’ την ρωσία ή την τουρκία για να κάνουν παιχνίδι στην μετα-αποικιακή μνησικακία…»

Οπότε; Οπωσδήποτε μια λογοκρισία, όπου είναι δυνατόν… Ο βασιλιάς Macron θέλει να βάλει την ευρώπη να τιμωρήσει την Άγκυρα – κι αυτός να πάει με ένα μπουκέτο λουλούδια σ’ αυτήν την άπιστη την αφρική… «…Πρέπει να υπάρχει μια ιστορία αγάπης ανάμεσα στη γαλλία και την αφρική…» είπε ο αγαπησιάρης βασιλιάς, δείχνοντας μεγαλοκαρδία απέναντι στη μνησικακία· και μια καρδούλα σχηματίστηκε πάνω απ’ το κεφάλι του.

Καλά το πάει…