Αναμνήσεις απ’ το μέλλον (1)

Τρίτη 5 Γενάρη. Με το σημερινό υλικό η ασταμάτητη μηχανή δεν σκοπεύει να κουνήσει το δάκτυλο σε κανέναν. Αναγνωρίζει (δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά!) το δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς να κάνει (και να αλλάζει) επιλογές, να έχει (και να αλλάζει) γνώμη, στάση, και τα λοιπά.

Αν, ωστόσο, πρόκειται για επιλογές, γνώμες, στάσεις που εγγράφονται σ’ αυτό που ονομάζεται “ανταγωνιστική πολιτική” (ή κίνημα) το ζήτημα είναι πιο σύνθετο. Παρότι κι εκεί ισχύει πως ο καθένας πράτει όπως κρίνει, εκείνο που δεν ισχύει είναι ότι ο καθένας μπορεί να παραγράψει την ιστορία-που-δεν-είναι-δική-του αλλά διαπράχτηκε μαζί με άλλους / άλλες. Όσοι/ες κι αν αλλάξουν επιλογές, γνώμες, στάσεις κλπ, η ιστορία έχει διαπραχτεί. Έτσι ώστε είναι πάντα πιθανό πως άλλοι δεν θα αλλάξουν επιλογές, γνώμες, στάσεις κλπ· και, κατά συνέπεια, θα συνεχίσουν στο τώρα και στο μέλλον πάνω στις ανταγωνιστικές κατευθύνσεις και στους προσανατολισμούς του χτες και του προχτές.

Την προσέγγιση της ασταμάτητης μηχανής (και όχι μόνον αυτής, ευτυχώς!) για την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία σαν μέθοδο επιβολής της γενετικής μηχανικής και των μεταλλάξεων ως “θεραπείας” την ξέρετε. Ξέρετε επίσης και τις αναφορές της σε κάποιο τότε (πίσω, στον ιστορικό χρόνο) όπου αυτή η προσέγγιση θα ήταν εύκολα αντιληπτή, ίσως κοινότοπη… Να τώρα μερικές υπενθυμίσεις του τότε. (Ευχαριστούμε τους συντρόφους που μάζεψαν το υλικό).

Ιούνιος 2003: Ανοικτή συνέλευση (: πολιτική εκδήλωση) από τα «μητροπολιτικά συμβούλια» με τίτλο σώματα την εποχή της βιοπληροφορικής.

Αντιγράφουμε απ’ την εισαγωγή της εισήγησης:

Η πληροφορική και οι βιοτεχνολογίες δεν έπεσαν από τον ουρανό… Αναγνωρίζουμε ότι κάθε επεισόδιο της επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου δεν είναι παρά μια στιγμή σε μια πολύ πλατύτερη ιστορική διαλεκτική. Είναι μια στιγμή μέσα στον «διάλογο» θεσμών και ιδεών. Μ’ αυτήν την προσέγγιση ξεπερνούμε την ηθικολογία αναφορικά με τις επιστημονικές θεωρίες και εφαρμογές: προφανώς θα υπάρχουν «καλοί» και κακοί» μάγοι στην αυλή των επιστημών στον βαθμό (και μόνο) που οι κοινωνίες στις οποίες ζουν (ζούμε) είναι διανοητικά δομημένες πάνω σε τέτοιου είδους δίπολα. Αν κάποιος εννοεί τον κόσμο γύρω του με οδηγό το δίπολο «καλό – κακό», τότε δεν μπορεί παρά έτσι να εννοεί και την επιστήμη. Στην πραγματικότητα μάλιστα ο σκοπός τέτοιων διπόλων είναι ακριβώς να εξαφανίσουν την ιστορική διαλεκτική που κάνει εφικτό σήμερα κάτι (μια σκέψη, μια εφαρμογή) που χτες ήταν αδύνατο και προχτές αδιανόητο. Κι έτσι η μεταφυσική γίνεται καθεστώς.

Ο Ρανιέρο Παντσιέρι στα 1961 έγραψε πως: «… η συνεχής εισαγωγή καινούργιων μηχανών, η τάση για συνεχώς καινούργιες εφευρέσεις και η εφαρμογή τους, η ορμητική και αδιάκοπη τεχνολογική ανάπτυξη, είναι… η ουσία της διαδικασίας της καπιταλιστικής συσσώρευσης… Σ’ αυτή τη διαδικασία η τάση για ανανέωση είναι στενά δεμένη με την δημιουργία της υπεραξίας…»

Αυτό που επαναλάμβανε ο Παντσιέρι ήταν μια βασική εκτίμηση διατυπωμένη ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα απ’ τον Μαρξ και τον Έγκελς στο “κομμουνιστικό μανιφέστο”: το έπος των επιστημονικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων δεν είναι παρά μια «αντεστραμμένη» και «αντικειμενική» μορφή του ταξικού ανταγωνισμού. Κάθε φορά που ο έλεγχος της εργασίας (και όπως θα δούμε πιο κάτω όχι μόνο της εργασίας) χάνεται για τους κυρίους του καπιταλιστικού κόσμου, η τεχνολογία και η επιστήμη επιστρατεύονται για να δώσουν καινούργιες «λύσεις».

Τελικά η πρόοδος είναι επιστημονική και τεχνολογική όχι επειδή υπάρχει κάτι εγγενώς μυστικιστικά «προοδευτικό» μέσα σε κάθε καινούργια ιδέα ή εφαρμογή τους, αλλά επειδή (και) μέσω των επιστημών ξετυλίγεται (προς το άγνωστο…) ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην εξουσία των χ κοινωνικών τάξεων ή υποκειμένων και την αντιεξουσία των ψ…

Αναμνήσεις απ’ το μέλλον (2)

Τρίτη 5 Γενάρη

Ιούνιος 2004:

Αντιγράφουμε τον τίτλο της αφίσας: Άμεση αντίσταση στην επιβολή των μεταλλάξεων. Υπογραφή: Αυτόνομο συντονιστικό δράσης ενάντια στην επιβολή των προϊόντων βιοτεχνολογίας των πολυεθνικών.

7 Οκτώβρη 2006

Αντιγράφουμε δύο παραγράφους από κείμενο θέσεων “του κινήματος αντίστασης στην κυριαρχία”, ενάντια στο 3ο συνέδριο βιοτεχνολογίας (στην Αθήνα) με την υπογραφή των ομάδων “ξενοδοχείο των ξένων” και “παιδιά του σωλήνα”:

…Aκολουθούν τα θέματα «βιοασφάλειας και βιοαποκατάστασης». Eίναι φανερό ότι στον τίτλο οι δύο όροι συμπαρατίθενται για να σχηματίσουν μία εντύπωση συνάφειας. Πρόκειται ωστόσο για ασύμβατα μεταξύ τους θέματα. H βιοασφάλεια υποτίθεται πως αφορά στις περιπτώσεις μαζικής δημόσιας περίθαλψης και υγειονομικής άμυνας σε περίπτωση επίθεσης από βιολογικά όπλα ή σε περίπτωση ξεσπάσματος επιδημίας από «φυσικά αίτια». Eπίσης: Aν, για παράδειγμα, η νόσος των πουλερικών είναι ζήτημα «βιοασφάλειας», ελάχιστη σχέση έχει με την ίδια τη βιοτεχνολογία εκτός αν θέλει να προωθήσει διαγονιδιακά ζώα. Aκόμη και αν υποθέσουμε ότι η περιβαλλοντική μόλυνση από όπλα χημικού ή βιολογικού πολέμου ήταν πραγματικό πρόβλημα και πάλι θα ήταν πρόβλημα ετοιμότητας του συστήματος υγείας και περίθαλψης και όχι βιοτεχνολογικής έρευνας και τεχνολογίας.

Kαι η βιοαποκατάσταση; Mα δεν πρόκειται υποτίθεται για την επαναφορά σε μια κατάσταση πρότερης ισορροπίας ενός κατεστραμμένου οικοσυστήματος; Πόσο συμφέρει να συγχέεται ο φόβος της βιοτρομοκρατίας (ο οποίος έχει αποδειχτεί ότι είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόν υπερβολικής κινδυνολογίας) με την πραγματικότητα της απουσίας ελέγχων σε ρυπογόνες εκπομπές, βλαβερές γενικά ουσίες στα τρόφιμα, τα καλλυντικά και στα φάρμακα, καταστροφικές δυνητικά σε μαζικό επίπεδο επιπτώσεις στους ανθρώπους και στο περιβάλλον, τις οποίες συνολικά παράγει καθημερινά η βιομηχανία;

…Eλάχιστο είναι ωστόσο το ηθικό και κοινωνικό ενδιαφέρον όλων των πλευρών που συμμετέχουν στην εύκολη νομιμοποίηση των βιομηχανιών βιοτεχνολογίας (που δεν είναι άλλες από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες που παράγουν από συμβατικά χημικά προϊόντα, συμβατικά όπλα, συμβατικά φάρμακα και τρόφιμα και έχουν μετεξελιχθεί ολικά ή μερικά και σε εταιρείες βιοτεχνολογίας). Aυτό το γνωρίζουν οι ίδιοι, όπως γνωρίζουν ότι αυτήν τη στιγμή τα πραγματικά οικονομικά τους οφέλη δεν είναι μεγάλα. Παρότι μιλούμε για τη βιομηχανία με τον μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης στον κόσμο, οι μετοχές των βιοτεχνολογικών εταιρειών έχουν σταθερή πτωτική πορεία από το 2000 και μετά. Aντιμετωπίζουν λοιπόν πρόβλημα τόσο κοινωνικής αποδοχής (ειδικά ως προς τον αγροτογεωργικό τομέα, της ανθρώπινης διατροφής, αλλά και της κτηνοτροφίας), όσο και πραγματικής οικονομικής απόδοσης. Aπό την άλλη, οι εταιρείες έχουν αναγνωρίσει όλους τους τομείς στους οποίους υπάρχει τεράστια δυνατότητα κερδοφορίας και ανάπτυξης.

Tο κυριότερο όμως είναι ότι έχουν αντιληφθεί τον λόγο για τον οποίο μπορούν να αναπτυχθούν: Yπάρχει σήμερα ένα τεράστιο έλλειμμα ελπίδας και πίστης στο μέλλον αυτού του κόσμου. H διαχείριση των πόρων του πλανήτη στηρίζεται στην κοινωνική καθυπόταξη, με στρατιωτικούς και οικονομικούς όρους εξάρτησης (πολεμικές επιθέσεις, χρέη των φτωχότερων χωρών στο ΔNT, πατεντοποιήσεις) και στην εμπορευματοποίηση του χρόνου, του χώρου και της πρόσβασης σε οποιοδήποτε αγαθό. Oι άνθρωποι αισθάνονται απογοητευμένοι – δεν πιστεύουν πια ότι οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις τους είναι διατεθειμένοι ή ικανοί να αναστρέψουν την ολοένα και εντεινόμενη κοινωνική ανισότητα. Όλη η «επένδυση υψηλού ρίσκου» που είναι σήμερα η βιοτεχνολογία στηρίζεται στη μεσσιανική ελπίδα και την πίστη ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει υγιής, πλούσιος και ευφυής, όχι με κοινωνικό τρόπο, με αγώνες για τη δίκαιη διαχείριση των πόρων, την καταπολέμηση της εκμετάλλευσης των ανθρώπων και την καταστροφή της λογικής του κέρδους, αλλά με τρόπο “μαγικό”, αντιπαρερχόμενος τις φυσικές μεθόδους αναπαραγωγής, δηλαδή με την κλωνοποίηση, ή εφαρμόζοντας ευγονικές μεθόδους ελέγχου της αναπαραγωγής και γενετικές τροποποιήσεις – κάνοντας πράξη απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη αυτό που παλαιότερα ονειρεύονταν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Ένα δηλητηριώδες μείγμα τεχνοκρατικού κυνισμού και μεσσιανικής σωτηριολογίας αναδύεται από τον υπερβολικό ενθουσιασμό και την απροκάλυπτη έμφαση σε εργαστήρια «διαμόρφωσης κοινής γνώμης» – διατύπωση που σε άλλες εποχές θα ακουγόταν περίεργα και θα γεννούσε την καχυποψία γι’ αυτό ακριβώς που είναι, δηλαδή αποκύημα μιας αντίληψης ολοκληρωτικής για το τι είναι «κοινή γνώμη», τι είναι «κοινωνία» και τι σημαίνει η «διαμόρφωσή» της (ας θυμηθούμε τη ναζιστική Γερμανία, τη σταλινική Σοβιετία ή τις HΠA του μακαρθισμού). Aπό την άλλη, μια αίσθηση ήττας και τρόμου απέναντι σε οποιαδήποτε αντίσταση εκφράζεται ξεκάθαρα στον τρόπο που οργανώνεται η ύλη της προπαγάνδας: Kαταδεικνύεται η επιστημονική ρηχότητα και η απελπισμένη προσπάθεια απόδειξης του αναπόδεικτου, στοιχεία που είναι τόσο παλιά όσο παλιός είναι και ο ολοκληρωτικός τεχνοεπιστημονισμός, τον οποίο κάποιοι αφελείς νεοφιλελεύθεροι νόμιζαν ότι δεν θα χρειαζόταν πια να επιστρατεύσουν.

Αντιγράφουμε από την πρόσκληση με την υπογραφή της ομάδας “Θερσίτης (& σύντροφοι από συνέλευση για την πραγματοποίηση πορείας ενάντια στο 3ο διεθνές συνέδριο βιοτεχνολογίας):

…Στις 5-7 Οκτώβρη στην Αθήνα, διοργανώνεται το τρίτο διεθνές συνέδριο βιοτεχνολογίας στον πολυχώρο «Αθηναΐς». Κρατικοί φορείς, πολυεθνικές, ερευνητικά κέντρα, επιστήμονες και ειδικοί, θα συνευρεθούν, ανταλλάσσοντας χαμόγελα, εκτιμήσεις και υποσχέσεις αναφορικά με το «γενικό κοινωνικό συμφέρον». Επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά το προφανές: ο κόσμος των επιστημόνων θωρακίζει τον κόσμο των αφεντικών. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ! Ένας ολόκληρος αστραφτερός καινούριος κόσμος χτίζεται επιθετικότερα απέναντί μας. Η επιταχυνόμενη βαρβαρότητα των κυρίαρχων στήνει τις αποικίες της στις ζωές και τις συνειδήσεις των υπηκόων, όχι μόνο φορώντας την στρατιωτική στολή της αλλά και αυτή του επιστήμονα. Η βιοτεχνολογία, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια τεχνική που παντρεύει γονίδια. Είναι η πιο μοντέρνα γλώσσα της ιδεολογίας του απόλυτου ελέγχου, της υποτίμησης, του ευγονικού διαχωρισμού, της λεηλασίας κοινωνιών και του πλανήτη.

Η πρόσκληση για την ίδια διαδήλωση από «συλλογικότητες & σύντροφοι/ισσες απ’ όλη την ελλάδα»:

Βιοασφάλεια – γενετική μηχανική – χαρτογράφηση του DNA – θεραπεία βλαστοκυττάρων – γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί είναι ανάγκες που άλλοι δημιούργησαν για μας

Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ ΓΟΝΙΔΙΩΝ – τα “επιτεύγματα” της βιοτεχνολογίας σημαίνουν: – ανάπτυξη των φαρμακευτικών κολοσσών – εθισμό σε φάρμακα και θεραπείες – πατέντες ζωντανών οργανισμών – γενετικό ρατσισμό – βιολογικό έλεγχο

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ 3ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΒΙΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΠΟΡΕΙΑ Σάββατο 7 Οκτώβρη 2006, 11.00 μμ Πλ. Κουμουνδούρου, Αθήνα

Αντιεξουσιαστική Ομάδα Μυτιλήνης, Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Χανίων, Αυτόνομες Τάσεις, Αυτόνομη Πρωτοβουλία Πάτρας, Ελευθεριακό Στέκι Πικροδάφνη, Κατάληψη Rosa Nera, Μαύρο Πιπέρι, Ξενοδοχείο των Ξένων, Παιδιά του Σωλήνα, Περιοδικό Ευτοπία, Πρωτοβουλία Φοιτητών Γεωπονικού Παν/μιου, Σύντροφοι/ισσες από Γιάννενα, Πάτρα, Αυτόνομο Στέκι Αθήνας, Αυτόνομη Πρωτοβουλία Ηλιούπολης

Αναμνήσεις απ’ το μέλλον (3)

Τρίτη 5 Γενάρη

2 Φεβρουαρίου 2008:

Αναπαράγουμε ένα τμήμα της αφίσας:

Αλαζόνες επιστήμονες, άπληστοι για χρήμα και δόξα, μισθοφόροι των εταιρειών, απελευθερώνουν στο περιβάλλον χιμαιρικούς οργανισμούς, δημιουργούν μεταλλαγμένα προϊόντα, πατεντάρουν την ζωή, οικοδομούν την ανάδυση της νέας ευγονικής.

Αντιγράφουμε απ’ την ανάρτηση (με ημερομηνία 25 Ιανουαρίου 2008):

…. Η βιομηχανία της βιοτεχνολογίας παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη. Εταιρείες μεγαθήρια (monsanto, bayer, bpchemicals κλπ), πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα, απαρτίζουν το παγκόσμιο βιοτεχνολογικό λόμπι. Το πόσο σημαντική είναι, φαίνεται και από το συνονθύλευμα εταιρειών οι οποίες, ενώ δρουν άκρως ανταγωνιστικά σε διάφορους άλλους τομείς (όπλα, φάρμακα, κλπ), σ’ αυτή την περίπτωση ενώνουν τις δυνάμεις τους, δημιουργώντας έναν οικονομικό κολοσσό που θα τους αποφέρει τεράστια κέρδη.

Αυτή η συμμαχία αποδεικνύει ότι το νέο οικονομικό θεμέλιο του καπιταλισμού είναι η βιομηχανία της βιοτεχνολογίας, η οποία δε διστάζει να επέμβει στη φύση και στο γενετικό κώδικα καθε οργανισμού.

 

… Η βιοτεχνολογία είναι σήμερα ένα από τα ισχυρότερα όπλα της κυριαρχίας για την παγκοσμιοποίησή της και δεν μπορεί να ειδωθεί έξω από αυτήν. Οι κυβερνήσεις, οι επιστήμονες, τα μέσα επικοινωνίας και οι βιομηχανίες είναι στενοί συνεργάτες στη λεηλασία και την καταστροφή του φυσικού πλούτου του πλανήτη, τη χειραγώγηση και τον αφανισμό ολόκληρων ανθρώπινων κοινωνιών και πολιτισμών, στην προσπάθειά τους να φτιάξουν έναν κόσμο μια για πάντα υποταγμένο, μέσα από τον έλεγχο και τη μετάλλαξη ακόμη και των βιολογικών θεμελίων του. Έναν εφιαλτικό κόσμο όπου με αντίτιμο όλο και περισσότερες περιβαλλοντικές και ανθρωπιστικές καταστροφές, πείνα, αρρώστιες, μόλυνση και θάνατο θα αυξάνονται ολοένα η εξουσία, τα κέρδη και η αλαζονεία τους.

Αναρχικό Δελτίο Γενάρης 2007 – σε εκδήλωση στις 4 Φλεβάρη 2008

 

Ιούνης 2008:

Αντιγράφουμε ένα απ’ τα συνθήματα της αφίσας:

… Να αναπτύξουμε εκείνα ακριβώς τα αντισώματα που θα εξουδετερώσουν τα βακτήρια του καπιταλισμού

Μάης 2009:

Αντιγράφουμε απ’ την αφίσα / πρόσκληση:

Ο ΚΟΙΝΟΣ ΤΟΠΟΣ (Ελευθεριακό Δίκτυο Αντίστασης στην Βιοτεχνολογία και την
Τεχνοεπιστήμη της Κυριαρχίας) καλεί συλλογικότητες στέκια, καταλήψεις, πρωτοβουλίες κατοίκων και όσους άλλους ενδιαφέρονται να κουβεντιάσουμε για μια συγκέντρωση-πορεία ενάντια στην βιοτεχνολογία της κυριαρχίας τις μέρες του συνεδρίου της BIONOVA.

Η BIONOVA είναι η εταιρία που έχει επωμιστεί τον ρόλο του υπεύθυνου εκπροσώπου των εταιρειών βιοτεχνολογίας στην Ελλάδα. Η ατζέντα της περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, την προώθηση των γ.τ.ο., τις βιοτεχνολογικές καινοτομίες σε ιατρική και βιολογία, το πατεντάρισμα γονιδιακού υλικού και συνεργασίες του επιχειρηματικού με τον ακαδημαϊκό κόσμο.

Αντιγράφουμε απ’ την πρόσκληση για διαδήλωση στις 9 Μάη 2009:

… Η Bionova E.E. εκπροσωπεί το ευρωπαϊκό λόμπι βιοτεχνολογίας EuropaBio, ως EuroBio Hellas, και με πρόφαση την επιστημονική και κοινωνική ανάπτυξη προπαγανδίζει και υποβοηθά την εδραίωση της βιοτεχνολογίας στην Ελλάδα σε τεχνολογικό και εμπορικό επιπέδο.

… Τα σχέδια της BIONOVA δεν θα μείνουν αναπάντητα. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΕΜΠΟΡΟΥΣ «ΕΛΠΙΔΑΣ».

Μάης 2019:

Περιεχόμενα μπροσούρας με τίτλο «ενάντια στο κοινωνικό κατασκευάσμα της υγείας και της αρρώστιας», με την υπογραφή συνέλευση αναρχικών ενάντια στην κοινωνική μηχανή:

1) Η εξουσία της ιατρικής επιστήμης – 2) Περί ιατρογένεσης – 3) Η ιατρική αφήγηση του θανάτου – 4) Η βιομηχανία της υγείας – 5) Ενάντια στην κανονικότητα – 6) Κανονικότητα και κολασμός – 7) Το ιδεολόγημα της ψυχιατρικής – 8) Ψυχιατρικός εγκλεισμός – 9) Η βιομηχανία των φαρμάκων – 10) Κοσμετολογία – 11) Η χημική λοβοτομή – 12) Η «θεραπεία» των μη ανθρώπινων όντων.

Αναμνήσεις απ’ το μέλλον (4)

Τρίτη 5 Γενάρη. Υπάρχει παρόμοιο υλικό ήδη απ’ την δεκαετία του ’80, απλά δεν το έχουμε … on demand.

Επί 30 τουλάχιστον χρόνια η κριτική στις βιοτεχνολογίες, στην ιατρικοποίηση, στα εγκλήματα των φαρμακοβιομηχανιών, στη δήθεν «ουδετερότητα» των τεχνο-επιστημών, στις μεταλλάξεις και στη γενετική τροποποίηση είτε του ανθρώπινου σώματος είτε άλλων ειδών, έχει υπάρξει σταθερή αναφορά στους κόλπους του αναρχικού / αντιεξουσιαστικού / αυτόνομου ρεύματος και στο ελλαδιστάν. (Ούτε συζήτηση για την καταστολή, την στρατιωτικοποίηση, τον μιλιταρισμό, τα πραξικοπήματα, τις καθολικές απαγορεύσεις!) Έχει υπάρξει αυτή η σταθερή αναφορά όχι με την συστηματικότητα, την διάρκεια και την μεθοδικότητα που θα έπρεπε· αλλά έχει υπάρξει!!! Σ’ όλο αυτό το διάστημα κανένας καραγκιόζης δεν διανοήθηκε να «ταυτίσει» (δηλαδή: να προβοκάρει) αυτήν την σχέση κριτικής και ανταγωνιστικής δράσης με τους χριστιανούς ή τους φασίστες. Κανείς δεν τόλμησε κάτι τέτοιο. Όλα ήταν crystal clear, και έτσι αναγνωρίζονταν!

Οι βρώμικες “ταυτίσεις” και οι ανάλογες προβοκάτσιες γίνονται τώρα. Το 2020. Άλλοτε ανοικτά και άλλοτε υπόγεια. Γιατί; Επειδή ο διανοητικός και ηθικός ξεπεσμός είναι της μόδας. Και επειδή αυτή η κριτική είτε εξαφανίστηκε εντελώς, είτε αναιρέθηκε, είτε εκδηλώθηκε μεν αλλά λίγο πολύ μουδιασμένα. Αυτό «άφησε περιθώρια». Αφενός σε κάθε τερατολόγο, αφετέρου σε κάθε καραγκιόζη… Ωστόσο αυτή η ηττοπαθής ή και συμβιβασμένη εξέλιξη δεν σχετικοποιεί την αξία της κριτικής που έχει αξιόλογο ιστορικό βάθος, παρά τις όποιες ατέλειες και τις αδυναμίες της. Εκείνο που αναδεικνύει είναι το ποιόν εκείνων που βολεύονται με την λήθη που προάγει η εξουσία, και διαστρέφουν κατά βούληση όλα όσα τους ξεπερνούν.

Μα (σα να ακούμε τα δήθεν επιχειρήματα) άλλο τότε κι άλλο τώρα!! Ναι; Αυτό το “άλλο τότε κι άλλο τώρα” θα έπρεπε να μας έχει παρουσιαστεί, έτσι δεν είναι; Ποιά είναι λοιπόν η διαφορά ανάμεσα στο να καταλαβαίνεις και να αναλύεις το πως δουλεύουν οι βραχίονες του συστήματος και στο να το ζεις; Είναι αυτή: στη δεύτερη περίπτωση το σύστημα σε αρπάζει απ’ το λαιμό! Και είναι τότε που οφείλει ο καθένας να επιβεβαιώσει την «άλλοτε» κριτική του και την συλλογική πολιτική του ιστορία· ή να την καταπιεί. Για όποιον λόγο κι αν το κάνει… Ποιά είναι η διαφορά, για παράδειγμα, ανάμεσα στην ιστορική στιγμή που δείχνεται και καταγγέλεται η επιστημονική αλαζονεία και στην ιστορική στιγμή που αυτή η αλαζονεία γίνεται αποδεκτή σαν «αλήθεια»; Ας δώσουν άλλοι την απάντηση.

Να το ξαναπούμε κλείνοντας αυτό το μικρό, ενδεικτικό αφιέρωμα στη συλλογική κινηματική μνήμη: δεν μας ενδιαφέρει να κουνήσουμε το δάκτυλο σε κανέναν. Οφείλουμε όμως να υπερασπιστούμε την πολιτική, ιστορική και κινηματική αξιοπρέπεια και συνέχεια (όχι μόνο της ασταμάτητης μηχανής αλλά κυρίως) της εύστοχης, τεκμηριωμένης, αντικρατικής και αντικαπιταλιστικής κριτικής. Οπωσδήποτε υπάρχουν (και καλά κάνουν) διαφορές, μπορεί και διαφωνίες ανάμεσα σ’ όσους / όσες έχουν ασκήσει αυτήν την κριτική στα σοβαρά (για χρήση ενηλίκων πολιτικά, χωρίς φτηνές προθέσεις στρατολογήσεων, χωρίς ανόητα κλισέ και ατάκες για πιτσιρίκια), όλους αυτούς τους ζόρικους μήνες. Έχουμε επίγνωση. Όπως έχουμε επίγνωση του πόσο μακριά θα πάει αυτή η ιστορία και όσα την διαδεχτούν.

Σε κάθε περίπτωση το είπαμε, το γράψαμε και το αφισοκολλήσαμε κάποτε, πριν πολλά χρόνια· το εννοούσαμε, το εννοούμε, και θα το εννοούμε: κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική…

Όσα έχουμε πει ισχύουν!

Σχολείο

Δευτέρα 4 Γενάρη. Παλιατζούρες συνέχεια. Τέλη δεκαετίας του ’70, και η φυσαρμόνικα είναι ένα μουσικό όργανο που έχει θέση σε μια rock μπάντα.

Supertramp…

(Άιντε, και καλή βδομάδα…)

Η εργασία p.c. (1)

Δευτέρα 4 Γενάρη. Η λεγόμενη τηλε-εργασία (έχουμε εξηγήσει ότι προτιμάμε τον όρο “δουλειά απ’ το σπίτι”, για να γλυτώσουμε κι απ’ την προπαγάνδα των ειδυλιακών περιγραφών του είδους “δουλειά στο ηλιοβασίλεμα στην παραλία” ή “δουλειά απ’ τις μπαχάμες”…) μπήκε στον πάγκο, άλλοτε καταναγκαστικά και άλλοτε εθελοντικά, χρεωμένη στον τσαχπίνη. Αυτή η “αλλαγή” έχει τραβήξει, δίκαια, την προσοχή. Έχουμε διατυπώσει ήδη από εδώ μερικές πρώτες σκέψεις. Ωστόσο, για να αποφύγουμε τον κίνδυνο των εξαρτημένων αντανακλαστικών (του είδους “όταν τα αφεντικά κάνουν το Α τότε εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε τις συνέπειες του Α και μόνο”) θα προτείναμε, παράλληλα, να τραβήξουν την προσοχή που αξίζουν οι γενικές τάσεις αναδιοργάνωσης της μισθωτής σκλαβιάς, όπως αυτές ήταν φανερές (είχαν αναγγελθεί, εφαρμόζονταν…) πριν τον τσαχπίνη. Σα να λέμε: η γενική εικόνα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και σε ότι αφορά την εργασία χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, επειδή (υποστηρίζουμε) είναι μέσα σ’ αυτήν που μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να κατανοήσει τα χαρακτηριστικά επιμέρους σημείων. Επιπλέον θα πρέπει να ξέρουμε πως η εργασιακή αναδιάρθρωση γίνεται ήδη και θα γίνει σε πολλά σημεία της ως management by stress: διαχείριση υπό πίεση.

Ένα πρώτο στοιχείο: η αποειδίκευση μεγάλης κλίμακας διαφόρων ειδών διανοητικής εργασίας, και ανάμεσά τους τα θεωρούμενα «υψηλού κοινωνικού status», όπως γιατροί, δικηγόροι ή μηχανικοί. Υπήρχε ήδη (σε μεγάλο μέρος των ειδικοτήτων διανοητικής εργασίας) υπερπροσφορά (λόγω της μαζικής παραγωγής πτυχίων, masters και διδακτορικών) και, κατά συνέπεια, (εργασιακής, οικονομικής) υποτίμησης μεγάλου μέρους των «ευγενών επαγγελμάτων». Αυτή η υποτίμηση εκδηλώθηκε στις αρχές του 21ου αιώνα με τις διάφορες κινήσεις “g…”. Στα μέρη μας ήταν «g700», αλλού «g1000», ανάλογα με το επίπεδο του επίσημου κατώτατου μισθού και του τι θεωρούνταν ανά κοινωνία και ταξική θέση «υποτίμηση των Igonnabe». Αυτές οι κινήσεις χάθηκαν, όχι όμως η διαδικασία. Που, αθεράπευτοι, την ονομάζουμε προλεταριοποίηση (κατηγοριών) των μεσοστρωμάτων.

Αυτή η προλεταριοποίηση, οφειλόμενη στον πληθωρισμό προσοντούχων, άφηνε ωστόσο κάποιες «ελπίδες για ατομική βελτίωση στο μέλλον». Θα την ονομάσουμε προλεταριοποίηση 1.0, κρυφή και απορριπτέα απ’ όσους και όσες τους αφορούσε. Τώρα, εν όψει της γενίκευσης διάφορων εφαρμογών της τεχνητής νοημοσύνης τα αμέσως επόμενα χρόνια, η προλεταριοποίηση 2.0 δεν θα αφήνει περιθώρια για τις ίδιες ελπίδες. Τομείς της διανοητικής εργασίας θα μηχανοποιηθούν (με διαφορετικές ταχύτητες, φυσικά, ανά εθνικό κράτος / κεφάλαιο) κι αυτό θα είναι οριστικό. Εκείνο που θα απαιτείται είναι θέσεις χειριστών· κι όχι, βέβαια, «διανοητικών εργατών» ή, ακόμα, και “στελεχών”!!! Πρακτικά αυτή η μηχανοποίηση έχει ξεκινήσει ήδη αρκετά πριν τον τσαχπίνη χωρίς να συγκεντρώνει την προσοχή που θα έπρεπε. Είναι μια τάση που θα γενικευτεί / εξαπλωθεί. Με επιχειρήματα ταχύτητας, ακρίβειας – και ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να θυμίσουμε ότι αυτή η διαδικασία προλεταριοποίησης / αποειδίκευσης (απ’ την μια μεριά) και δημιουργίας νέων εργασιακών ειδικοτήτων (απ’ την άλλη) δεν είναι καθόλου πρωτοφανής στην καπιταλιστική ιστορία. Το αντίθετο. Κάθε τεχνική αναδιάρθρωση μικρότερης ή μεγαλύτερης έκτασης συνοδευόταν πάντα απ’ αυτό το δίπολο. Αλλά ως σχετικά πρόσφατα υπήρχε η πεποίθηση ότι αυτά αφορούν την χειρωνακτική (και γενικά την “ανειδίκευτη”) εργασία, και ότι (αντίθετα) η διανοητική είναι καλά εξασφαλισμένη λόγω “ανωτερότητας”. Λάθος: κανείς δεν έδωσε σημασία στο επίθετο “έξυπνος / έξυπνη / έξυπνο” που έχει προσταθεί στις μηχανές…

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε επιμέρους παραδείγματα, αλλά κάτι τέτοιο θα κινδύνευε να θεωρηθεί περιπτωσιολογία. Η τάση πάντως είναι σαφής, για ακόμα μεγαλύτερη τυποποίηση και, μέσω αυτής, αλγοριθμοποίηση: στα στατικά κατασκευών, στα διαγνωστικά κριτήρια ασθενειών ή στα επιχειρήματα και στα ελαφρυντικά δικαστικών υποθέσεων, για να αναφέρουμε μόνο ενδεικτικά κάποιες μεγάλες ομάδες άλλοτε διανοητικών προσόντων.

Ισχύει επίσης το ίδιο για πλήθος άλλων διανοητικών εργασιών, που μπορούν να αναχθούν σε υπολογισμούς στη βάση τυποποιημένων πληροφοριών. Η οδήγηση οχήματος είναι μια διάσημη περίπτωση, επειδή περιλαμβάνει κι έναν μεγάλο βαθμό απροσδιοριστίας / ρευστότητας των συνθηκών κυκλοφορίας· συνεπώς και την εκπαίδευση της μηχανής (machine learning). Ωστόσο τα «αυτόματα» οχήματα δεν είναι καν πρόβλεψη… Είναι εδώ… Στις δουλειές αποθήκης («logistics») για τις οποίες υπάρχει αυξητική τάση λόγω της αναδιάρθρωσης στο λιανικό εμπόριο, οι ρομποτικές μηχανές εξελίσσονται σε επιστάτες της ζωντανής εργασίας, που φυσικά θα θεωρείται «ανειδίκευτη». Στις «psycho» ειδικότητες, στο βαθμό που έγινε δεκτή η distance συνεδρία, εξειδικευμένο software μπορεί να τους αφαιρέσει «ευθύνες», ακόμα και να τις καταργήσει. (Ας φανταστούμε τι «ψυχολογική υποστήριξη» μπορεί να προσφέρει μια εξειδικευμένη Siri ή Alexa! Και άμεσα!) Ακόμα και η αυτο-οργάνωση των μηχανών (που δεν θα γίνει ο τάφος των αφεντικών!!!) είναι πια τεχνικά εφικτή: μελετήστε με κριτικό τρόπο πως δρουν τα “σμήνη drones”.

Αυτή η προλεταριοποίηση 2.0 / αποειδίκευση θα δημιουργήσει σταδιακά (αλλά όχι πολύ αργά) ένα πλήθος ανέργων «νέου είδους» απ’ την σκοπιά της υποκειμενικότητάς τους. Θα υποτιμούνται, όχι επειδή «δεν τέλειωσαν το σχολείο», ούτε καν επειδή «είναι μαθητευόμενοι τεχνίτες». Θα υποτιμούνται επειδή οι γνωσιολογικές επενδύσεις που έκαναν, ακόμα κι αν πριν ήταν σχετικά υψηλού επιπέδου, ξεπεράστηκαν οριστικά. Εκεί υπεισέρχεται ήδη (κι αυτό είναι μια δομική εξέλιξη) ο ρόλος της μορφής – κράτους, σαν γενικού διαχειριστή της εργασίας και της αγοράς της. Γράψαμε γι’ αυτό στο παρελθόν («το διπλό αφεντικό»), αλλά τα εργατικά / πολιτικά ανταγωνιστικά ζητήματα που θα πρέπει να αναδυθούν φαίνεται να κινούνται ακόμα στη σφαίρα της φαντασίας (ή της απώθησης). Οι ιδεολογικές (ακόμα και ψυχοσυναισθηματικές) παράμετροι αυτής της προλεταριοποίησης 2.0 / αποειδίκευσης (η αυτο-ενοχοποίηση του «έκπτωτου Εγώ» για παράδειγμα) θα είναι όχι το μοναδικό αλλά ένα σοβαρό εμπόδιο της όποιας ριζοσπαστικοποίησης. Αυτό σημαίνει ότι θα βρισκόμαστε για καιρό μπροστά σε  αλλόκοτες «πολιτικές» συμπεριφορές…

Οι «εύκολες απαντήσεις συνδικαλιστικού τύπου», σα συνήθεια του 20ου αιώνα, είναι ήδη και θα είναι ακόμα περισσότερο ένα άλλο σημαντικό εμπόδιο…

Η εργασία p.c. (2)

Δευτέρα 4 Γενάρη. Ένα δεύτερο στοιχείο: η συσχέτιση της υγείας με την εργασία. Δυστυχώς (το λέμε με πίκρα, μπέσα) η μέση κοινωνική ιδέα του για ποιο πράγμα μιλάμε με τον όρο “υγεία” στο κατώφλι της 4ης βιομηχανικής επανάστασης ανήκει … στην 2η! Απ’ την αρχή της τρομοεκστρατείας ως ακόμα και τώρα τα συνδικαλιστικά σχήματα (και η μέση άποψη των μισθωτών) ήταν πως για την υγεία στους χώρους / χρόνους εργασίας ευθύνη έχουν τα αφεντικά. Στη βιομηχανική φάση του καπιταλισμού (το μεγαλύτερο μέρος του δυτικού 20ου αιώνα) πράγματι τα αφεντικά είχαν συμφέροντα υπέρ της υποτίμησης των ανειδίκευτων ή μισοειδικευμένων εργατών-μάζα, που τους θεωρούσαν αντικαταστάσιμους κατά βούληση· άρα αδιαφορούσαν και γι’ αυτό που ονομάστηκε υγιεινή της εργασίας. Έγιναν αγώνες για να αναγνωριστούν οι βαριές και επικίνδυνες δουλειές σαν τέτοιες, επιβαρύνοντας τις εργοδοτικές εισφορές· για να αναγνωριστούν εργασιακές ασθένειες· για να υπάρξουν στοιχειώδη μέτρα προστασίας και υγιεινής· για να δίνονται αναρρωτικές άδειες… Όλα αυτά ήταν σωστά και άγια.

Αλλά έχει κυλήσει πια πολύ νερό κάτω απ’ την γέφυρα, όχι μόνο στον δευτερογενή αλλά (κυρίως) στον τριτογενή τομέα, στις υπηρεσίες. Σε συνεργασία τόσο με τις όλο και πιο ιδιωτικοποιημένες αντιλήψεις των δημόσιων συστημάτων ασφάλισης (τι καλύπτουν, τι όχι) όσο και με τις καθαρόαιμα ιδιωτικές ασφαλιστικές, η εργοδοτική “φροντίδα της υγείας” των μισθωτών μπορεί να μετατραπεί από έξοδο σε κέρδος! Όχι η φροντίδα της υγείας γενικά – δεν είναι ηλίθια τ’ αφεντικά! Η φροντίδα της υγείας ειδικά, στο βαθμό που έχει σχέση είτε με την απόδοση (της μισθωτής εργασίας) είτε με το τι επηρεάζει την ασφαλή “εξυπηρέτηση των πελατών”. (Και είναι βέβαια ένα θέμα από μόνο του το πότε κι αν η εργατική τάξη θα καταφέρει να ξεχωρίσει, με τα νέα δεδομένα, ποια είναι η υγεία της “δι’ εαυτήν” και ποια υγεία είναι μέρος της εργατικής δύναμης που πρέπει να πουλάει).

Τα πρώτα τρανταχτά παραδείγματα αυτής της “στροφής” είναι, υποθέτουμε, γνωστά: απολύεσαι επειδή δεν φοράς μάσκα… (Αν δεν είσαι κούριερ και δεν φοράς κράνος στο δρόμο δεν απολύεσαι…) Ή τρως πρόστιμο και καταδίκη επειδή αρνήθηκες να φορέσεις μάσκα σαν δασκάλα μέσα στην τάξη… Αύριο (βρισκόμαστε πολύ κοντά) απολύεσαι (ή δεν προσλαμβάνεσαι) επειδή δεν πλατφορμιάζεσαι. (Η άποψη “το αφεντικό πρέπει να φροντίζει να μην κολήσουμε” γίνεται αντικειμενικά συνήγορος της απόλυσης… Κάποια αφεντικά θα το επιδιώξουν, για να μπορούν να το πουλήσουν ύστερα στους πελάτες τους…) Αυτά τα παραδείγματα βραχυκυκλώνουν ήδη τις α λα 20ος αιώνας αντιλήψεις και συνδικαλιστικές διεκδικήσεις περί “ευθύνης της εργοδοσίας” για την υγεία των εργατών. Το να πληρώνει ο εργοδότης τις εξετάσεις PCR και να παίρνει αυτός τα αποτελέσματα πώς σας φαίνεται; Συμβαίνει… Κάθε έννοια απόρρητων προσωπικών δεδομένων (υγείας) πηγαίνει στο γεροδιάβολο, και δεν υπάρχει συνδικάτο που να έχει κατεύθυνση (και όρεξη) να τα υπερασπιστεί…

Αυτά μόνο για αρχή… Η συνέχεια είναι (θα είναι) πολύ πιο γρήγορη απ’ ότι φαντάζεται ο μέσος άσχετος. Παράδειγμα: ο εργοδότης κάνει συμφωνία με μια εταιρεία «φορετών» να «στρατολογήσει» τους μισθωτούς του ώστε να της παρέχουν διαρκώς ορισμένα data της υγείας τους· κάνει επίσης συμφωνία με μια ιδιωτική ασφαλιστική (στην οποία ασφαλίζει τους εργάτες του) για να τα επεξεργάζεται διαρκώς. Κάνει δώρο τα «φορετά» στους μισθωτούς του, αποδεικνύοντας στην πράξη πόσο ενδιαφέρεται για την καλή τους υγεία, εξασφαλίζοντας όμως την χαρούμενη συναίνεσή τους να τα φοράνε 24/7. Έτσι οι συγκεκριμένοι βάζουν την υγιεινιστική θηλειά όχι στον καρπό τους αλλά στο λαιμό τους: κάθε παράβαση των υγιεινιστικών κανόνων απόδοσης και ευεξίας που μετριούνται απ’ τα «φορετά» θα ισοδυναμεί με ανυπακοή στο αφεντικό… Δυστυχώς αυτά δεν είναι science fiction – συμβαίνουν ήδη σε διάφορα μέρη του καπιταλιστικού κόσμου…

Όταν η αντίληψη των καταστάσεων είναι ιστορικά ξεπερασμένη, καταντούν ανταγωνιστικά ξεπερασμένα και τα υποκείμενα που την έχουν. Αυτό, δυστυχώς, έχει συμβεί ήδη. Έχει εξηγήσεις, αλλά καμμιά δεν είναι ευχάριστη. Αν οι κάθε φορά απαιτούμενες συγκεκριμένες εκδοχές της «ατομικής φροντίδας υγείας» γίνουν επίσημα όρος εργασίας (ή επιπέδου του μισθού ή επιπέδου των ασφαλιστικών παροχών…) τότε θα είναι αργά. Δεν απέχουμε πολύ· κι ας μην επαναπαύεται κανείς στο ότι το ελλαδιστάν είναι τεχνολογικά καθυστερημένο! Τέτοιες «συμφέρουσες πρακτικές» για τα αφεντικά διαδίδονται συχνά με την ταχύτητα του φωτός!

Όπως διαδόθηκαν, παρά τις όποιες τεχνικές και οργανωτικές καθυστερήσεις, τα πρώτα οφέλη των αφεντικών απ’ την δουλειά- στο-σπίτι…

Το καλό παράδειγμα (1)…

Δευτέρα 4 Γενάρη. Είναι εγκληματίας πολέμου. Δυστυχώς η πλευρά του δεν έχει ηττηθεί, οπότε γλυτώνει την τιμωρία (που δεν θα έπρεπε να είναι μικρότερη απ’ το να σπάει πέτρες μέχρι να τις κάνει λεπτή, φίνα άμμο, σαν πούδρα…). Αντίθετα απολαμβάνει το εγκληματικό του κύρος. Ακόμα κι όταν πιάστηκε στα πράσα να παραβαίνει τις απαγορεύσεις που είχε προτείνει για τους κοινούς θνητούς, για γκομενικούς λόγους… Οι caradinieri της δύσης έχουν υιοθετήσει τις «προβλέψεις» του σαν πραγματικότητα, ακόμα κι αν δεν ξέρουν τ’ όνομά του. Κυρίες και κύριοι: professor Neil Ferguson is speaking…

Συνεντευξιαζόμενος στους καθεστωτικούς «times» στις 25 Δεκέμβρη, κι αφού διαμαρτυρήθηκε επειδή «ο κόσμος δεν γουστάρει τα lockdown» και έχει αρχίσει να «αμφισβητεί την επιστήμη» (σίγουρα την απάτη που ντύνεται με επιστημονική λεοντή!) ο professor εξομολογήθηκε και τα πιο κάτω:

… Νομίζω ότι η αίσθηση του κόσμου για το τι είναι εφικτό απ’ την άποψη του ελέγχου άλλαξε ιδιαίτερα δραματικά μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου… Όταν το SAGE [Scientific Advisory Group for Emergencies, το «επιτελείο ειδικών» που συμβουλεύει το γκουβέρνο του βασιλείου…] μελέτησε την προοπτική μεταφοράς της ‘καινοτόμας εμπλοκής’ εκτός κίνας, το να κλειδώνονται ολόκληρες κοινότητες και το να απαγορεύεται σε όλους να βγουν απ’ τα σπίτια τους, κατέληξε τελικά στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν μια επιλογή διαθέσιμη για μια φιλελεύθερη δυτική δημοκρατία…

Και συνέχισε:

Πρόκειται για μονοκομματικό κομμουνιστικό κράτος είπαμε… Δεν θα πετύχει κάτι τέτοιο στην Ευρώπη σκεφτήκαμε… και μετά το έκανε η Ιταλία. Και καταλάβαμε ότι γίνεται… Τώρα πια το lockdown θεωρείται αναπόφευκτο. Αλλά στην αρχή δεν ήταν καθόλου τέτοιο. Αν δεν το είχε κάνει η Κίνα, αυτή η χρονιά θα ήταν πολύ διαφορετική…

Έχετε διαβάσει την γνώμη της ασταμάτητης μηχανής για το τι φρόντισαν να εισάγουν οι «φιλελεύθερες δυτικές δημοκρατίες» απ’ το «κινέζικο παράδειγμα» και τι όχι… Όπως και το γιατί έκαναν τις συγκεκριμένες επιλογές…. Τώρα έχουμε και την ανοικτή παραδοχή ενός καθάρματος της εξουσίας, και όχι μόνο της αγγλικής.

Ήταν όμως, έστω, η υγιειονομική ανάγκη που επέβαλε να γίνει εισαγωγή της μιλιταριστικής πλευράς του «κινέζικου μοντέλου», σαν αλλεπάλληλα πραξικοπήματα; Στις 16 του περασμένου Μάρτη αυτό το κάθαρμα με κύρος, καταλαβαίνοντας «ότι γίνεται» φρόντισε να γίνει: έκανε την «επιστημονική πρόβλεψη» ότι χωρίς την «καινοτόμα εμπλοκή», χωρίς πραξικόπημα δηλαδή, θα μολυνθεί το 81% του πληθυσμού στην επικράτεια της βασίλισσας, και ότι το 0,9%, δηλαδή 510.000 άτομα, θα πεθάνουν. Αυτή ήταν η «επιστήμη» που επέβαλε την «καινοτόμα εμπλοκή» της περασμένης άνοιξης, την οποία – παρεπιπτόντως – εξακολουθούν να υποστηρίζουν αρκετοί caradinieri που τώρα προσπαθούν να πατήσουν σε δύο βάρκες. Τι λέει όμως το κάθαρμα Ferguson μετά από τόσους μήνες για την «επιστημονική συμβολή» του στο και όμως γίνεται;

… Εκεί που οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τις συνήθειές τους τα πράγματα δεν είναι ευχάριστα. Στην Manaus, στη βραζιλία, μια πόλη 2,2 εκατομυρίων φαίνεται ότι έχει ποσοστό μόλυνσης τουλάχιστον 45%, μάλλον κοντά στο 70%, και το αποτέλεσμα σε νεκρούς δεν είναι μακριά απ’ την πρόβλεψη του Μάρτη. Τον Απρίλη οι νεκροθάφτες έπρεπε να δουλεύουν και τη νύχτα… Τα πτώματα θάβονταν σε τάφρους…

Η βραζιλιάνικη Manaus, μετά το ιταλικό Bergamo, έγινε το τρομοθέαμα του θανάτου που διατέθηκε δωρεάν και μαζικά στο διεθνές πρωτοκοσμικό κοινό, για να δει τι θα πάθει «αν δεν γίνει» και να πεισθεί να κάτσει φρόνιμα και «να γίνει» – ο ακρωτηριασμός του. Το «επιστημονικό» κάθαρμα θεωρεί πως εκεί δικαιώθηκαν οι προβλέψεις του. Τι έγινε όμως πράγματι στη Manaus;

Αυτή η ηπειρωτική παραποτάμια βιομηχανική πρώην αποικιακή πόλη–λιμάνι των 2,2 εκατομυρίων κατοίκων στα βόρεια της βραζιλιάνικης επικράτειας, που δεν πήρε επίσημα κανένα απαγορευτικό μέτρο, είχε σ’ όλο το 2020 χρεωμένους στον τσαχπίνη 3.297 νεκρούς. Μιλώντας ψυχρά ο αριθμός είναι σχετικά μεγάλος (χωρίς, πάντως, να ξέρουμε τις βασικές παραμέτρους, όπως για παράδειγμα την κατάσταση των νοσοκομείων της πόλης). Το ποσοστό θνησιμότητας είναι 0,15% (επί του συνόλου του πληθυσμού). Τι είχε προβλέψει το μοντέλο του καθάρματος αν εφαρμοζόταν στην Manaus; 16.000 νεκρούς… Η διαφορά είναι πολύ μεγάλη!

Δεν τελειώνει όμως εκεί η ιστορία. Το κάθαρμα χρησιμοποιεί την περίπτωση της Manaus σαν το «απόλυτο κακό», σαν την απόδειξη της Αποκάλυψης “αν δεν” τα Πραξικοπήματα και η Τρομοεκστρατεία… Είναι κάτι ανάλογο μ’ αυτό που τραυλίζουν ακόμα οι ντόπιοι caradinieri υπερασπιζόμενοι τα πραξικοπήματα απ’ την άνοιξη και μετά, εκτοξεύοντας αριθμούς σε χιλιάδες, έτσι, κατά βούληση, σα να μιλάνε για πρόβλεψη φιλάθλων σε ντέρμπι…

Αν ό,τι έγινε στη Manaus επρόκειτο να συμβεί στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας· αν δεν λαμβανόταν κανένα μέτρο, ούτε καν για την προφύλαξη των ηλικιωμένων με ήδη υπαρκτά σοβαρά προβλήματα· αν το θρυλικό NHS, το «εθνικό σύστημα υγείας», ήταν στην ίδια κατάσταση με εκείνο της Manaus· αν, με δυο κουβέντες, το «θα γίνει της Manaus» ήταν η “μοίρα” των υπηκόων της αυτού μεγαλειότητας αν δεν έβαζε πάνω στο τραπέζι τα επιστημονικά του genitals ο Ferguson και το Imperial College του, τότε η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας θα θρηνούσε (αναλογία πληθυσμών) 101.693 θανάτους…

Πόσους είχε ως την τελευταία ημέρα του 2020; 73.512. Η διαφορά είναι σημαντική· σε καμμία περίπτωση όμως τέτοια που να αποδεικνύει την υγιειονομική αποτελεσματικότητα του μιλιταρισμού! Θα ήταν αρκετή η συστηματική φροντίδα των ηλικιωμένων / ευάλωτων και η έλλειψη του καθολικού πανικού, για να έχει ένα “πολιτισμένο δυτικό κράτος” και πρώην αυτοκρατορία αναλογικά λιγότερους απ’ τους μισούς θανάτους της βραζιλιάνικης περίπτωσης…

Κι αν η διαφορά μεταξύ του «θα γίνει της Manaus» και του «θα ξεράσετε όλα όσα ξέρατε» είναι κάτι λιγότερο από 30.000 νεκρούς, η διαφορά ανάμεσα στο «θα γίνει της Manaus» και στην τρομοκρατία των αλγορίθμων του καθάρματος είναι κτηνώδης.

Άλλο 510.000 νεκροί, άλλο 101.693, δεν συμφωνείτε; Αλλά έτσι πιάνει η τρομοκρατία! Με απειλές θανάτου της χοντρικής!…

Το καλό παράδειγμα (2)…

Δευτέρα 4 Γενάρη. Υπάρχει ηθικό δίδαγμα; Υπάρχει! Οι καθολικές απαγορεύσεις είχαν κουβεντιαστεί ανεπίσημα σαν «λύση» και το 2009, με αφορμή την «γρίπη των χοίρων» – και είχαν αποκλειστεί. Ίσως επειδή δεν υπήρχε «κινέζικο παράδειγμα» αλλά, κυρίως, επειδή δεν υπήρχε η τεχνική / μηχανική / επικοινωνιακή βάση που θα επέτρεπε στα πιο δυναμικά τμήματα του κεφάλαιου να συνεχίσουν τις «δουλειές» τους. Είχαν επίσης ενταχθεί οι καθολικές απαγορεύσεις στα στρατιωτικά manual των ηπα και του νατο απ’ το 2003 – παρότι σαν «υγιεινομικά μέτρα» ήταν καταγέλαστες τότε απ’ τους ειδικούς και τους επιστήμονες με γνώση των επιδημιών. Μ’ άλλα λόγια οι καθολικές απαγορεύσεις υπήρχαν επί χρόνια στα οπλοστάσια – κατά των πληθυσμών – έστω κι αν ήταν στο κάτω ράφι.

Όχι μόνον αυτό. Το 2009 διάφορα ασιατικά κράτη (η ιαπωνία και η σιγκαπούρη αν δεν κάνουμε λάθος) έχοντας στ’ αυτιά τους τις επίσης «Αποκαλυψιακές» προβλέψεις του ίδιου Ferguson και άλλων σπουδαίων δυτικών αξιωματούχων για τον όλεθρο που θα έφερνε η «γρίπη των χοίρων», πήραν κάποια (περιορισμένα) απαγορευτικά μέτρα, κυρίως σε ταξίδια με αεροπλάνα και σε τουρίστες… Τα οποία (απαγορευτικά μέτρα) τα δυτικά κράτη κατήγγειλαν μετά βδελυγμίας!!! Γιατί; Επειδή το 2009, ακόμα, η «δημοκρατία» και οι «ελευθερίες» ήταν το ακαταμάχητο δυτικό όπλο υπέρ της υπεροχής και της κυριαρχίας στον πλανήτη. Όχι ηθικό όπλο. Όπλο οικονομικό και πολιτικό: το 2009 η «ελευθερία» διακίνησης των δυτικών εμπορευμάτων σ’ όλο τον πλανήτη, και η «ελευθερία» απόσπασης πρώτων υλών από οπουδήποτε, ήταν ιερά ζητήματα. Το 2009 το δίλημμα «ελευθερία ή υγεία» θα ήταν ανήκουστο, όχι μόνο για τους υποτελείς αλλά και για τους κυρίαρχους της δύσης!!! Έτσι ώστε (αυτό είναι εκτίμηση…) ακόμα κι αν το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο χρειαζόταν να πάρει το 2009 τα μέτρα του 2020, όχι μόνο δεν θα ήταν παράδειγμα προς μίμηση, αλλά θα ήταν το ακριβώς αντίθετο: αξιοκατάκριτο παράδειγμα ολοκληρωτισμού, κομμουνιστικού πρωτογονισμού, υγιεινομικής ανικανότητας, κλπ κλπ.

Τι άλλαξε από τότε μέχρι τώρα; Ξέρετε: οι πιο περήφανες σημαίες των δυτικών κρατών / καπιταλισμών, η «δημοκρατία» και η «ελευθερία», υπερκεράστηκαν απ’ την καπιταλιστική απόδοση του συγκεντρωτισμού, τα συγκροτημένων 5ετών πλάντων, των μόνιμων περιορισμών του social credit system, και της διαρκούς επιτήρησης του κινέζικου κράτους / κεφάλαιου πάνω στους υπηκόους του. Έτσι ώστε εκείνο που ήταν στο κάτω ράφι των «δυτικών εξόδων κινδύνου» να ανέβει στο πάνω ράφι, πριν τον covid.

Μπορούσε αυτό να το διακρίνει έγκαιρα όποιος καταλαβαίνει, πίσω απ’ τις γραμμές. Τα προμηνύματα ήταν σαφή. Μπορούσε να καταλάβει τι σκέφτονται και τι μεθοδεύουν τα αφεντικά στις ανησυχίες του νατο για εξεγέρσεις των μεσοστρωμάτων στις δυτικές κοινωνίες· στις συζητήσεις κορυφής για την αναμενόμενη μεγάλη ανεργία των λευκών κολλάρων· στις στρατιωτικές ασκήσεις καταστολής πλήθους· στις αποφάσεις δυτικών κρατών για κρατικοποιήσεις «εθνικών πρωταθλητών» της βιομηχανίας· στα πρώτα βήματα λογοκρισίας στον κυβερνοχώρο· στο βάφτισμα του πρωτοκοσμικού εθνικισμού σαν «αντι-συστημικότητα»· ακόμα ακόμα και στη στροφή στον προστατευτισμό / μερκαντιλισμό του νο 1 σημαιοφόρου της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας», της Ουάσιγκτον…

Εν τω μεταξύ η κινεζική παραγωγικότητα της εργασίας εκτοξεύτηκε. Έτσι ώστε η τίμια διατύπωση της φράσης του καθάρματος θα ήταν αυτή: αν ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΥΤΗ Η ΚΙΝΑ αυτή η χρονιά θα ήταν πολύ διαφορετική… Και τότε αυτός και το μαγαζί του θα έκαναν βέβαια τις ίδιες Αρμαγεδωνικές προβλέψεις· αλλά θα ήταν περισσότεροι εκείνοι που θα θυμούνταν ποιος είναι…

Και θα τον ειρωνεύονταν αντί να τον πιστεύουν…

Το κτίριο με την μεγαλύτερη σκιά στον κόσμο (ή: υπενθυμίσεις για όσους καταπίνουν τα πορίσματα των ειδικών αμάσητα).

Κυριακή 3 Γενάρη. Η “11η Σεπτέμβρη του 2001” έχει πέρασει στην παρελθούσα ιστορία· οι συνέπειες της όμως είναι η τρέχουσα ιστορία. Και η μελλοντική. Το ιράκ βρίσκεται ακόμα υπό κατοχή, όπως και το αφγανιστάν. Η συρία βρίσκεται επίσης υπό κατοχή του 1/3 της επικράτειάς της, απ’ τον αμερικανικό στρατό και τους τοπικούς συμμάχους του. Το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ βομβαρδίζει κατά βούληση “στόχους” στο συριακό έδαφος, επειδή ξέρει ότι έχει τις πλάτες όχι μόνο του αμερικανικού στρατού αλλά και αρκετών ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών. Η Τεχεράνη βρίσκεται πάντα στο στόχαστρο του “άξονα”, αφού – κατά το αμερικανοκαραβανίστικο δόγμα του 2003 – “οι πιτσιρικάδες πάνε στη Βαγδάτη, οι αληθινοί άντρες πάνε στην Τεχεράνη». Οι παλαιστίνιοι ζουν πάντα υπό όλο και πιο επιθετική κατοχή. Οι πληβείοι στην αίγυπτο ζουν κάτω απ’ την φονική μπόντα μιας στρατιωτικής χούντας, που επωφελήθηκε απ’ την «ενεργή εμπλοκή των ηπα στη μέση Ανατολή». Και τόσα άλλα.

Ορισμένα γεγονότα μιας μονάχα ημέρας σε ένα σημείο του πλανήτη άνοιξαν ένα τεράστιο κεφάλαιο στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, το κεφάλαιο που ονομάστηκε μακρύς, προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας – σκοτώνοντας ως το 2018 μόνο στο ιράκ και στο αφγανιστάν σχεδόν τόσους αμάχους όσους μετριούνται σαν «excess θάνατοι λόγω covid» στην ευρώπη: πάνω από 250.000… «Φυσικά» (για τον δυτικό κόσμο) ούτε οι ζωές ούτε οι θάνατοι έχουν την ίδια αξία.

Εκείνο που δείχνει να αντέχει σαν «δυτική» αξία, σαν αξία σ’ εκείνο το μέρος του πλανήτη που καμαρώνει πως ανέπτυξε και έσπειρε τον ορθολογισμό, είναι το τι συνέβη πράγματι εκείνη την ημέρα· ειδικά στη Ν. Υόρκη. Όταν, πολύ σύντομα (μέσα σε δύο εβδομάδες μετά) υποστηρίξαμε ότι επρόκειτο για inside job και για το «Ράιχσταγκ στις φλόγες – του 21ου αιώνα», κατηγορηθήκαμε για τα μύρια όσα. Απ’ τους ίδιους (αν όχι τα ίδια πρόσωπα σίγουρα τις ίδιες «απόψεις»…) που και τώρα μας κατηγορούν τα ίδια μύρια όσα. Πιο εκχυδαϊσμένα πια επειδή αυτό συμβουλεύει η τωρινή παρακμιακή κουλτούρα…

Κανένα έγκλημα δεν είναι τέλειο!!! Όπως συμβαίνει με το τρέχον έγκλημα που λέγεται «covid» έτσι και μ’ εκείνο που ονομάστηκε «η τρομοκρατική επίθεση της 11η Σεπτέμβρη» οι ακλόνητες αποδείξεις για το ποιοί ήταν / είναι οι πραγματικοί δράστες βρίσκονταν σε κοινή θέα! «Ακλόνητες»; Χμμμμ… Πώς μπορεί η ασταμάτητη μηχανή να χαρακτηρίζει έτσι «κάτι» που ενώ διαδραματίστηκε ακριβώς εκεί, στο κέντρο του παγκόσμιου εμπορίου, ήταν σα να μην έγινε ποτέ; Αν η όποια κάθε φορά πλειοψηφία αντιλαμβάνεται κάτι άλλο, αν δηλαδή αποδέχεται εκείνο που της λένε τα αφεντικά της, τότε αυτή είναι η «πραγματικότητα»!!! Τελεία και παύλα! Και οποιαδήποτε επίκληση ακόμα και απλά της όρασης είναι σκέτη «συνωμοσιολογία»…

Η απόδειξη για τους αληθινούς αυτουργούς της 11ης Σεπτέμβρη ήταν και παραμένει η κατάρρευση του τρίτου ουρανοξύστη, του 47 ορόφων «κτηρίου 7». Κατέρρευσε μετά από ώρες, στις 11 Σεπτέμβρη του 2001, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κατέρρευσαν οι άλλοι δύο πύργοι· με την διαφορά ότι δεν τον είχε κτυπήσει κανένα αεροπλάνο… Κατέρρευσε, όπως και οι δυο άλλοι πύργοι, με την μέθοδο της οργανωμένης κατεδάφισης (όπως έχει γίνει δεκάδες φορές σε άλλα κτίρια…) κάτι που δεν είχε (και δεν μπορούσε να έχει!) σχέση με τις φωτιές απ’ τα καύσιμα των δυο αεροπλάνων… είχε όμως άμεση σχέση με (και δράστες) εκείνους που είχαν διακηρύξει λίγα χρόνια πριν ότι η αμερικανικη κοινή γνώμη χρειάζεται ένα «Περλ Χαρμπορ» ώστε να ξεκινήσει τις εκστρατείες της για να γίνει ο 21ος αιώνας αμερικανικός… Οι εκστρατείες ξεκίνησαν, ο 21ος αιώνας δεν θα είναι αμερικανικός· πράγμα που σημαίνει περισσότερες εκστρατείες και περισσότερα «Περλ Χάρμπορ» για την διαμόρφωση της εσωτερικής συναίνεσης / πειθαρχίας στους δυτικούς ιμπεριασμούς.

Η κατάρρευση του “κτηρίου 7” ήταν, κυριολεκτικά, η “κάνη που καπνίζει” – για όσους είχαν μάτια για να βλέπουν και σκέψη για να την ασκούν. Ατυχώς ήταν ελάχιστοι, παγκόσμια. Όχι όμως ασήμαντοι στις ηπα. Ομάδες μηχανικών (αλλά και συγγενείς των πυροσβεστών που σκοτώθηκαν απ’ την κατάρρευση των δίδυμων πύργων…) ποτέ δεν δέχτηκαν την κυρίαρχη εξήγηση για τα γεγονότα. Χρειάστηκαν όμως πολλά χρόνια επίπονης δουλειάς για να φτάσουν στην επιστημονικά αποδεδειγμένη αμφισβήτησή της.

Η επίσημη εκδοχή του αμερικανικού κράτους εκδόθηκε 4 χρόνια μετά, τον Σεπτέμβρη του 2005. Κρατώντας κρυφά (“κρατικά μυστικά” γαρ…) τα στοιχεία που χρησιμοποίησε, κατέληξε στο συμπέρασμα πως το “κτήριο 7” κατεδαφίστηκε εξαιτίας μιας μικρής σημασίας και ακόμα μικρότερης έντασης φωτιάς που είχε ξεσπάσει νωρίτερα στα γραφεία δύο ορόφων της μιας όψης του. Ο μηχανικός Leroy Hulsey, καθηγητής το πανεπιστήμιο της Αλάσκα και δύο διδακτορικοί φοιτητές του, ο Feng Xiao και ο Zhili Quan, χρειάστηκαν το ίδιο διάστημα, 4 χρόνια, για να εξετάσουν κάθε πιθανό και απίθανο ενδεχόμενο για τις αιτίες της κατάρρευσης του «κτηρίου 7». Και να καταλήξουν με τα πιο ακλόνητα (άλλη μια φορά η καταραμένη λέξη!..) στοιχεία ότι επρόκειτο για οργανωμένη κατεδάφιση… (Όλη αυτή η έρευνα αποτυπώθηκε σ’ ένα φίλμ, με τίτλο Seven που προβάλλεται ήδη στις ηπα – όχι με επίσημη διανομή…)

Υπάρχουν εκείνοι που απορρίπτουν τις προβολές των αφεντικών· υπάρχουν κι εκείνοι που απορρίπτουν την πραγματικότητα, εφευρίσκοντας διάφορα ιδεολογήματα ή, απλά, καταναλώνοντας τις εντυπώσεις. Έχουν διάφορους λόγους γι’ αυτό…

Η έρευνα των Hulsey, Xiao και Quan, που είχε ζητηθεί απ’ τους αμερικάνους «μηχανικούς για την αλήθεια για την 11η/9ου» και οικογένειες κάποιων απ’ τους νεκρούς, συνάντησε όλα τα εμπόδια που θα μπορούσε να προβάλει αυτή η δεύτερη κατηγορία· που συνήθως είναι πολυπληθέστερη και ισχυρότερη θεσμικά και οικονομικά. Απειλές, προβοκάτσιες, οργανωμένη δυσφήμιση, μόνιμες κατηγορίες για «συνωμοσιολογία» και συστηματική απόκρυψη απ’ τους δημαγωγούς ήταν στο μενού – αν όλα αυτά θυμίζουν κάτι σημερινό… Στο κάτω κάτω τα έβαζαν με το αμερικανικό βαθύ κράτος, ακόμα κι αν δεν το κατηγορούσαν ευθέως για την «δουλειά» της 11ης Σεπτέμβρη… Είχαν όμως το πείσμα να συνεχίσουν. Μέχρι να φτάσουν στο τέλος.

Η αλήθεια είναι κόρη του χρόνου, όχι της εξουσίας λέει μια παλιά κουβέντα. Από πολιτική άποψη η τεκμηρίωση της συγκεκριμένης αλήθειας για εκείνη την ημέρα έρχεται αργά· κι ωστόσο είναι καλοδεχούμενη. (Είναι γνωστό ήδη από χρόνια και το είδος των high tech εκρηκτικών που χρησιμοποιήθηκαν για την 3πλη προβοκατόρικη κατεδάφιση των ουρανοξυστών του world trade center…) Είναι καλοδεχούμενη λοιπόν όχι για την αναδρομική της ισχύ: για να γίνουν δικαστήρια ανάλογα εκείνων της Νυρεμβέργης για την 11η Σεπτέμβρη και όσα “πάτησαν” επάνω της θα πρέπει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του να ηττηθούν καθαρά και επίσημα, κάτι που θα έχει απίστευτα πολύ αίμα…

Είναι καλοδεχούμενη εξαιτίας αυτής της φονικής επικαιρότητάς της τώρα, εξαιτίας των καινούργιων “εκστρατειών” των αφεντικών. Εν τω μεταξύ όσοι ζουν κοιτώντας τους εαυτούς τους στον όποιον καθρέφτη (και είναι πολλοί…) ζουν αναγκαστικά σε “δωμάτια με καθρέφτες”.

Σούρνονται απ’ την μύτη όπως κάθε “έξυπνο πουλί”…