Δευτέρα 8 Μάρτη. Όταν ο κύριος Χατζηστεφάνου (ο γνωστός κύριος Χατζηστεφάνου…) απειλήθηκε ή θεώρησε ότι απειλείται με ιντερνετική λογοκρισία και καταστολή / απαγορεύσεις λόγω των θέσεών του υπέρ των Παλαιστινίων διαμαρτυρήθηκε. Πολύ καλά έκανε. Eίχε όλο το δίκιο με το μέρος του.
Πέρασε καιρός από τότε… Τώρα ο γνωστός κύριος Χατζηστεφάνου θεωρεί πως είναι σωστό να πέσει πάνω σ’ ένα στρώμα με σύριγγες πλατφορμών γενετικής μηχανικής… Δικαίωμά του. Δικαίωμά του επίσης να χρησιμοποιεί κάθε μέσο που διαθέτει για να σπρώξει κι άλλους… Το λέμε με την έννοια ότι ο καθένας προωθεί αυτά που υποστηρίζει, αλλά και ότι ο κάθε άλλος έχει κεφάλι και μυαλό που το χρησιμοποιεί…
Η υπεράσπιση της λογοκρισίας είναι, όμως, εντελώς διαφορετικό ζήτημα!!! Εξαιρετικά δηλητηριώδες…. Δεν ξέρουμε ποιούς κατεβάζει απ’ τον λογαρισμό ΤΟΥ ο γνωστός κύριος και ποιούς ανεβάζει, αλλά σε κάθε περίπτωση δικός του είναι, μπορεί να κάνει ότι νομίζει. Όποιος το λέει αυτό «λογοκρισία» και θα τον κατηγορούσε για «λογοκριτή» είναι επιεικώς ανόητος. Το ότι βρίσκει όμως ο κύριος Χατζηστεφάνου ομοιότητες, αναλογίες ανάμεσα στο (όποιο) Εγώ Του και το Δίκιο Του και στη συστημική λογοκρισία (από επιχειρήσεις, κράτη, κρατικές υπηρεσίες) σημαίνει πως είτε το Εγώ Του κατάφερε να ταυτιστεί μ’ αυτούς τους μηχανισμούς, είτε έχει χάσει εντελώς την μπάλα. Η δικαιολόγηση των εταιρειών antisocial media (όχι απλά δεν έχουμε καμμία σχέση με δαύτες αλλά … ας μην προχωρήσουμε…) και, οπωσδήποτε, του ελληνικού και του κάθε άλλου υπουργείου δημόσιας τάξης, δείχνει βαρύ διανοητικό ξεπεσμό. Αυτό είναι ό,τι πιο επιεικές θα μπορούσαμε να πούμε για την περίπτωση…
Θα τα βρει μπροστά του αυτά που τώρα επαινεί ο γνωστός κύριος Χατζηστεφάνου. Κάποια στιγμή (αργά ή γρήγορα) θα είναι κι αυτός «ψεκασμένος», «τρελός», «διασπορέας ψευδών ειδήσεων»· εκτός αν έχει αποφασίσει να ευθυγραμμιστεί απόλυτα με το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος το υπόλοιπο της δημοσιογραφικής του ζωής.
Δεν πρόκειται να χαρούμε όταν θα λούζεται αυτά που τώρα ξερνάει. Ούτε όμως πρόκειται να ξεχάσουμε πως και πόσο συνέβαλε ο καθένας στο νεο-ολοκληρωτισμό. Για τις περσόνες δεν θα υπάρχει «συγγνώμη, δεν είχα καταλάβει», ούτε δρόμος γυρισμού…
Ο μικροαστισμός, όποιου είδους ιδιοκτησία κι αν αφορούσε (υλική, συμβολική, status, “αναγνωρισιμότητας”…), ήταν πάντα κακός σύμβουλος. Τώρα έχει γίνει πολύ χειρότερος: φέρνει τον κάθε πρόθυμο αγκαλιά με την καθεστωτική βία, την οποία απολαμβάνει και αργά ή γρήγορα μαθαίνει να ασκεί…
Όσο για το ποιος είναι ψεκασμένος και ποιος έπεσε μικρός στο βαρέλι; Φοβού την Ιστορία!!!
(Nothing personal… Just capitalism…)