Category: Ασταμάτητη μηχανή

Σάββατο 25 Φλεβάρη. Ακόμα κι εκείνο που φαίνεται (σχετικά) ευκολότερο, ως τα μέσα του ερχόμενου Ιούλη, δηλαδή η «συμφωνία για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» και η νομοθέτησή τους, δεν είναι καθόλου απλό.

Ας το θυμίσουμε: η πανέξυπνη και ικανή στην τακτική (έτσι νομίζει…) φαιορόζ κυβέρνηση κατάφερε να «παγώσει» για 3 μήνες (απ’ τον περασμένο Δεκέμβρη) οποιαδήποτε συζήτηση με τους τρισκατάρατους δανειστές επειδή αποφάσισε μονομερώς («σιγά μην τους ρωτήσουμε» κοκορεύτηκε ο εξοχότατος πρωθυπουργός) να δώσει χριστουγεννιάτικο δώρο στους «χαμηλοσυνταξιούχους», ακόμα και σε πολλούς που έχουν αρκετή περιουσία ώστε να μην το χρειάζονται.

Ποιός βιαζόταν τον περασμένο Δεκέμβρη; Μα αυτή ακριβώς η φαιορόζ κυβέρνηση! Διαφορετικά δεν θα είχε δώσει ο εξοχότατος «οδηγίες» στους υπουργούς του μετά τον ανασχηματισμό να «κλείσουν» το deal στις αρχές Δεκέμβρη…

Βιαζόταν… αλλά δεν βιαζόταν… Τώρα; Τώρα καίγεται! Δεν έχει καν τα χρονικά περιθώρια για «διαπραγμάτευση». Εκτός αν σκοπεύει να ξανακαταφύγει σε διάφορα «ηρωϊκά» (π.χ. εκλογές) ελπίζοντας αυτή τη φορά να χάσει.

Εμείς πάντως, σαν σύγχρονοι εργάτες και εργάτριες, θα ξαναπληρώσουμε… Σίγουρα με το λεγόμενο «αφορολόγητο»…

Σάββατο 25 Φλεβάρη. Ένα απ’ τα θαμμένα «φανερά» αυτής της ιστορίας είναι ο ρόλος του δντ. Το δντ ΔΕΝ δανείζει την Αθήνα εδώ και πάνω από 1,5 χρόνο· κι όλα δείχνουν ότι δεν θα την ξαναδανείσει, τουλάχιστον τα επόμενα χρόνια. Το περιβόητο «3^ο μνημόνιο», αυτό που υπέγραψε ο ρημαδιασμένος εξοχότατος τον Ιούλη του 2015, είναι αμιγώς ευρωπαϊκή συμφωνία· το δντ δεν συμμετέχει. Δεν είναι, λοιπόν, «μαγική εικόνα» όλη η φλυαρία για το αν «το δντ θα φύγει απ’ το ελληνικό πρόγραμμα» την στιγμή που έχει φύγει εδώ και 19 μήνες;

Τι βιολί βαράει, τότε, το δντ στην τρέχουσα εξέλιξη της «ελληνικής τραγωδίας», και από ποια θέση μιλάει; Δεν είναι δανειστής· μόνο πρώην δανειστής. Ούτε «τεχνικός σύμβουλος» είναι· οι εκπροσωποί του μιλάνε πολύ και επί της ουσίας· κάνουν πολιτική σα να λέμε. Τότε;

Μια παρατήρηση θα μπορούσε να είναι ότι μετά την άτυπη χρεωκοπία της Αθήνας τον Ιούνη του 2015, όταν το ελληνικό κράτος δεν πλήρωσε τρεις μαζεμένες δόσεις οφειλών προς το δντ συνολικά 1,5 δις ευρώ (τα πλήρωσε αργότερα, με τα πρώτα δανεικά απ’ το «3^ο»), το δντ θέλει να είναι σίγουρο ότι θα ξεχρεωθεί (ξεχρεώνεται πρώτο στη σειρά). Και γι’ αυτό «έχει λόγο» στο «ελληνικό πρόβλημα».

Ίσως… Ωστόσο ο ρόλος που παίζει αντικειμενικά είναι να φτιάχνει έναν εικονικό (με την έννοια του όχι φανερά τεκμηριωμένου ως προς την θέση του) «πόλο», άλλοτε απέναντι και άλλοτε δίπλα στα ευρωπαϊκά κράτη – δανειστές της Αθήνας. Αυτός ο «διπολισμός» επιτρέπει διάφορες δημαγωγίες, που άσχετα από που προέρχονται δραματοποιούν θεαματικά την υπόθεση, αφήνοντας όμως μια σειρά ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (όχι την γερμανική!) στα παρασκήνια. Μ’ άλλα λόγια το δντ (μέσω της προέδρου του αλλά και πρωτοκλασσάτων στελεχών του) «κάνει παιχνίδι» στο παρόν και το μέλλον της ευρωζώνης.

Το ότι το «παράθυρο ευκαιρίας» γι’ αυτήν την εμπλοκή είναι η ανίατη «μικρή ασθενής» δεν προσθέτει σ’ αυτήν την τελευταία γεωπολιτική αξία και γεωπροσόδους, όπως θα ήθελε η ντόπια εξουσία. Της αφαιρεί. Κι αυτό οφείλεται στη φάση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης / σύγκρουσης: όποιος δεν μπορεί να δέσει μόνος του το βρακί του στη μέση του χάνει και χάνεται.

Σάββατο 25 Φλεβάρη. Αν και δεν φαίνεται να έχει άμεση σχέση ανήκει (κατά την ταπεινή μας άποψη) στην κατηγορία «μπορείς να δέσεις το βρακί σου». Ή, για να το πούμε με πιο τετριμμένο και «πολιτικά σωστό» τρόπο: από ποιά θέση μιλάς ρε Καραμήτρο;

Λοιπόν: γερμανία, ιταλία, γαλλία και τσεχία (προς το παρόν) στηρίζουν την άποψη της ευρωπαϊκής επιτροπής ότι προκειμένου να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις του Λονδίνου για την έξοδό του απ’ την ε.ε. (προσοχή: να αρχίσουν· όχι να τελειώσουν!) θα πρέπει το αγγλικό κράτος να πληρώσει στην ε.ε. 60 δις ευρώ! Εξήντα ολόκληρα δισεκατομμύρια, έναντι «πρόβλεψης ζημιών της ε.ε.» – με το καλημέρα! Ποιος είπαμε να τα πληρώσει; Η (άλλοτε) «κυβέρνα βρετανία»!

Τι είπαμε ότι βολεύει τα ελληνικά αφεντικά; Να τους χαριστούν (για δεύτερη φορά…) καμιά 60αριά δις; Τόσα είναι καλά; Ή και παραπάνω;

Σάββατο 25 Φλεβάρη. Πρόκειται περί κτηνώδους εξαπάτησης, αλλά οι δυνάμεις μας δεν είναι αρκετές για να την δείξουμε. «Αφορολόγητο» δεν υ-πάρ-χει!!! Κάποιος / κάποια που πληρώνεται ακόμα και 1000 ευρώ τον μήνα (πόσο μάλλον όλοι / όλες που βρίσκονται πιο κάτω) τα λεφτά αυτά τα ξοδεύει. Δεν τα κάνει μασούρι! Συνεπώς πληρώνει όλους τους «φόρους κατανάλωσης»: από τους φπα μέχρι τους φόρους καπνού, βενζίνης, οινοπνεύματος, κλπ. Με δικούς μας (πρόχειρους αλλά όχι αυθαίρετους) υπολογισμούς απ’ τα 1000 ευρώ τον μήνα που ξοδεύονται / καταναλώνονται υποχρεωτικά κάθε μήνα για έναν (καλοπληρωμένο με τα σημερινά δεδομένα) μισθωτό, το 25% είναι φόρος. Κάποιος με ετήσιο σύνολο μισθών 12.000 θα έχει πληρώσει μέσα στη χρονιά 3.000 σε «έμμεσους» φόρους· αλλά φόρους! Κάποιος με 6.000 ετήσιο σύνολο μισθών θα έχει πληρώσει 1.500 ευρώ, πάλι σε «έμμεσους» φόρους· αλλά φόρους!

Και ύστερα; Ύστερα καλούμαστε να ξαναφορολογηθούμε ήσυχα ήσυχα και σαν μαλάκες, για τα ίδια ακριβώς ποσά, δεύτερη φορά!!! Και μάλιστα να φορολογηθούμε και για τα ποσά που πληρώσαμε σαν «έμμεσους» φόρους – αλλά φόρους!!! Που σημαίνει ότι φορολογούμαστε δύο φορές, για τα ίδια ποσά, ακόμα και για τους φόρους που πληρώσαμε την πρώτη: την μία σαν καταναλωτές, την δεύτερη σαν «εισοδηματίες»!!!

Δεν υπάρχει, λοιπόν, κα-νέ-να «α-φο-ρο-λό-γη-το» για την μεγάλη πλειοψηφία των μισθών και των συντάξεων! Και θα έπρεπε να πολεμήσουμε (χύνοντας αίμα κυριολεκτικά) γι’ αυτό το εντελώς ρεφορμιστικό: να γίνεται μόνο μία φορολόγηση για εκείνο το ύψος μισθών (και συντάξεων) που αποτελούν το όριο αξιοπρεπούς ζωής – αντί για δύο φορολογήσεις, όπως γίνεται σήμερα. Θα έπρεπε να ματώσουμε για να είναι (για τους μισθωτούς) τα 12.000 ευρώ το χρόνο μονής φορολόγησης…

Αλλά τι; Μιζέρια, μοιρολατρεία – και παράνοια…. Τρίτη φορολόγηση αυτή, ηθική και συναισθηματική…

Παρασκευή 24/2/2017. Μετά από επιχείρηση που κράτησε πολλές εβδομάδες, και χάρη στην διακριτική βοήθεια του συριακού στρατού και της Χεζμπ’ Αλλάχ που απέκλεισαν την πόλη απ’ το νότο, ο τουρκικός στρατός και το fsa πεζικό του κατέλαβε την al-Bab. Είναι η δεύτερη φορά (η πρώτη ήταν το Aleppo, εκεί ο νικητής ήταν ο συριακός στρατός…) που η «σιωπηλή» συνεργασία Άγκυρας και Δαμασκού καρποφορεί επί του εδάφους.

Απ’ την άλλη μεριά οι ypg έχουν προωθηθεί από δύο μεριές, δυτικά και ανατολικά, προς την Raqqa. Απ’ την βορειοανατολική μεριά οι ypg βρίσκονται 7 ή 8 χιλιόμετρα απ’ τα περίχωρα της πόλης. Αν και δεν φαίνεται ακόμα να βρίσκονται σε θέση να την πολιορκήσουν, το γεγονός είναι ότι οι ypg, με την βοήθεια της Ουάσιγκτον, έχουν εδραιωθεί γύρω απ’ την μισή περίμετρο της “πρωτεύουσας του isis”. Σίγουρα είναι αδύνατο για την Άγκυρα να υποστηρίζει ότι θα αναλάβει την κατάληψη της πόλης ο δικός της στρατός…

Σε ένα άλλο σημείο του συριακού πεδίου μάχης, με την κρίσιμη βοήθεια της ρωσικής αεροπορίας, ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του έχουν προωθηθεί προς την Palmyra, φτάνοντας καμιά 15αριά χιλιόμετρα απ’ τα δυτικά όριά της.

Εν τω μεταξύ ισραηλινά βομβαρδιστικά κτυπούν κατά καιρούς θέσεις του στρατού του Άσαντ, άλλοτε στα περίχωρα της Δαμασκού και άλλοτε σ’ άλλα σημεία της ανατολικής συρίας… Το Τελ Αβίβ θυμίζει ότι «είναι εκεί» – με ό,τι σημαίνει αυτό…

Παρασκευή 24/2/2017. Είναι σαφές ότι το τρίγωνο Μόσχας – Τεχεράνης – Άγκυρας έχει το πρακτικό μονοπώλιο της “αντιτρομοκρατικής” δράσης στο συριακό έδαφος. Με αξιοσημείωτες επιτυχίες, χωρίς να κινητοποιηθεί σε μέγιστο βαθμό. Αυτό έχει στενέψει δραματικά τα φανερά περιθώρια του άλλου (δήθεν) “αντιτρομοκρατικού συνασπισμού”, δηλαδή της συμμαχίας Ουάσιγκτον, Ριάντ, Τελ Αβίβ. Το αν θα υπάρξει αντίδραση απ’ την μεριά του και ποια θα είναι μένει να το δούμε.

24/2/2017. Ήταν εύκολα προβλέψιμο, και το είχαμε σημειώσει έγκαιρα. Απ’ την στιγμή που το ελληνικό βαθύ κράτος παραχώρησε (ουσιαστικά) άσυλο στους 8 τούρκους χουντικούς καραβανάδες, έχει όλα τα προσόντα να γίνει αγαπημένος προορισμός και για άλλους. Δύο απ’ αυτούς βρίσκονται εδώ και σχεδόν 10 ημέρες (κρατούμενοι, για “παράνομη είσοδο”) στην Ορεστιάδα. Και, φυσικά, έχουν κάνει αίτηση ασύλου, ευελπιστώντας ότι…

Αυτοί οι δύο είναι ακόμα περισσότερο “καρφωμένοι” απ’ τους οκτώ: ανήκαν στις ειδικές δυνάμεις που έκαναν την επίθεση κατά του ξενοδοχείου του Ερντογάν, στο ξεκίνημα του περσινού πραξικοπήματος….

Τα “επιχειρήματα” με βάση τα οποία δεν έγινε η έκδοση των 8 μπορούν όμως κάλιστα να χρησιμοποιηθούν και στην περίπτωσή τους… Ή, δεν ισχύουν καν και καν: απ’ το κομμάντο των 47 που επιτέθηκαν στον Ερντογάν, οι 45 δικάζονται ήδη. Η εισαγγελία ζήτησε για την περίπτωσή τους ισόβια φυλάκιση· όχι απόσπασμα (όπως υποστηρίξε η ελληνική δικαιοσύνη για να κρυφτεί πίσω απ’ το “κινδυνεύει η ζωή” των 8).

Άρα;

24/2/2017. Επειδή το ελληνικό βαθύ κράτος έκρυψε επι 10 (ή και περισσότερες;) μέρες ότι δύο απ’ τους επίδοξους δολοφόνους του Ερντογάν ήρθαν στα μέρη μας ελπίζοντας στον ελληνικό “ανθρωπισμό”, παρουσίασε την τουρκική στρατιωτική νευρικότητα στο Αιγαίο σαν μια (ακόμη) απόδειξη της “ασυδοσίας του σουλτάνου” – θέμα αγαπημένο στο ντόπιο φασισταριό.

Όμως προκύπτει τώρα καθαρά ότι τελείως διαφορετικό ήταν (και είναι) το ζήτημα. Η Άγκυρα προφανώς έμαθε πολύ γρήγορα ότι 2 καταζητούμενοι πάρκαραν στην Αλεξανδρούπολη. Θυμάται, επίσης, τι έγινε με τους 8 προηγούμενους. Συνεπώς αποφάσισε ότι πρέπει να υποδείξει στο ελληνικό βαθύ κράτος ότι αν συνεχίσει να στηρίζει τους χουντικούς θα έχει “θέμα”.

Αν δει κανείς το ζήτημα της τουρκικής στρατιωτικής “υπερδραστηριότητας” στο Αιγαίο τις τελευταίες ημέρες υπ’ αυτό το πρίσμα, δύσκολο, πολύ δύσκολο να μιλήσει για “ασυδοσία του σουλτάνου”. Μάλλον για ελληνική εθνικιστική τσογλανιά θα μιλούσε…